«Τον έχω δει», είπε ο γραμματέας. «Έχει δουλέψει πολύγια σένανε.»«Ναι. Όλα τα μεγάλα αντράκια έχουνε προπονηθεί πάνωτου», είπε ο Ρόμπερτς. «Κι έχει μάθει από δαύτους.Έχω δει πως μερικούς απ' αυτούς θα μπόραγε να τους δείρει.Αλλά δεν του 'κανε κέφι. Απ' ό,τι έχω καταλάβει, φαίνεταιπως δεν τ' άρεσε ποτές του το μποξ. Έτσι δείχνει.»«Μα έδωσε κάτι αγώνες στους μικρούς συλλόγους τουςτελευταίους λίγους μήνες», είπε ο Κέλι.«Ναι, βέβαια. Δεν ξέρω πώς του 'ρθε. Ξαφνικά, το πήρεζεστά το πράμα. Και να σου τον ο καλός σου, βγαίνει καικαθαρίζει όλους τους μάγκες της γειτονιάς. Φαίνεται πωςήθελε τα λεφτά. Κι έβγαλε καμπόσα, μη βλέπεις που ταρούχα του δεν το δείχνουν. Είναι παράξενος. Κανείς δενξέρει τι δουλειά κάνει. Κανείς δεν ξέρει πώς περνάει τονκαιρό του. Ακόμα κι όταν έχει δουλειά, την κοπανάει κι εξαφανίζεταιτην περισσότερη ώρα μόλις τελειώσει. Είναικαι φορές που τόνε χάνεις για βδομάδες. Αλλά δεν παίρνειαπό λόγια. Αυτός που θα τόνε μανατζάρει θα κάνει τηνμπάζα του, αλλά ούτε ν' ακούσει για τέτοια. Και να τόνεδεις τι ζόρικος που γίνεται για τα λεφτά, όταν θα συζητήσετετους όρους.»Τότε είναι που κατέφθασε ο Ντάνι Ουόρντ. Ούτε πάρτινα γινόταν. Τον συνόδευαν ο μάνατζερ κι ο προπονητήςτου και μπήκε αεράτος, σίφουνας κεφιού, πρόσχαρος, ομεγάλος κατακτητής. Πέταξε χαιρετούρες ένα γύρο, ένακαλαμπούρι εδώ, ένα χωρατό εκεί, ένα χαμόγελο ή ένα γέλιογια τον καθένα. Ήταν ο τρόπος του - όχι εντελώς ειλικρινής.Ήταν απλώς καλός ηθοποιός και πίστευε πως η εγκαρδιότηταήταν πολύτιμο εφόδιο στην προσπάθεια ναπροκόψει κανείς σ' αυτό τον κόσμο. Κατά βάθος, όμως, ήτανο ψυχρός υπολογιστής, μαχητής κι επιχειρηματίας.Όλα τ' άλλα ήταν φιγούρα. Όσοι τον ήξεραν ή είχαν πά-ρε-δώσε μαζί του έλεγαν πως, σαν ερχόταν η κουβένταστο ψητό, γινόταν ο Ντάνι το Σαΐνι. Ήταν πάντοτε μπροστάσ' όλες τις συζητήσεις για δουλειές. Μερικοί υποστήριζανμάλιστα πως ο μάνατζέρ του δεν ήταν παρά αχυ-ράνθρωπος, που χρησίμευε απλώς σαν φερέφωνο τουΝτάνι.Ο τρόπος του Ριβέρα ήταν διαφορετικός. Ινδιάνικο,καθώς και σπανιόλικο αίμα κυλούσε στις φλέβες του. Καθόταντώρα σε μια γωνιά, σιωπηλός κι ακίνητος. Μόνο ταμαύρα του μάτια περνούσαν από το ένα πρόσωπο στο άλλοκαι σημείωναν τα πάντα.«Ώστε αυτός είναι, λοιπόν, ο μάγκας», είπε ο Ντάνικοιτάζοντας από πάνω ως κάτω με εξεταστική ματιά τοναντίπαλο που του πρότειναν. «Τι γίνεσαι, φίλε;»Τα μάτια του Ριβέρα έκαιγαν, έσταζαν φαρμάκι. Ούτεπου σκέφτηκε ν' αντιχαιρετήσει. Αντιπαθούσε όλους τουςγκρίνγκο, αλλά τούτον εδώ τον γκρίνγκο τον μίσησε με μιααμεσότητα ασυνήθιστη ακόμα και γι' αυτόν.«Θεούλη μου!» διαμαρτυρήθηκε στ' αστεία ο Ντάνι γυρνώνταςστο διοργανωτή. «Μην περιμένετε να τα βάλω μ' ένανκωφάλαλο.» Κι όταν καταλάγιασαν τα γέλια, πρόσθεσεστον ίδιο τόνο: «Κεσάτια πρέπει να 'χει το Αος Άντζελες,αν τούτο 'δώ το πράμα είν' ό,τι καλύτερο μπορείτε να μουβρείτε. Από ποια παιδική χαρά τόνε ψαρέψατε;»«Είν' εντάξει, Ντάνι, άκου που σου λέω», συνηγόρησε

ο Ρόμπερτς. «Όχι και τόσο εύκολος όσο δείχνει.»«Και τα μισά εισιτήρια έχουν ήδη πουληθεί», τόνισε οΚέλι. «Πρέπει να τόνε δεχτείς, Ντάνι. Είν' ό,τι καλύτερο έχουμε.»