Παίδες Ροδίων τεύχος 13

ΙΟΥΝΙΟΣ 2011ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ 1

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ»

13ΤΕΥΧΟΣ

Ιούνιος 20110.10 ΕΥΡΩ

H Mυτιλήνη, διαφανογραφία του

Οδυσσέα Ελύτη

ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ ΙΟΥΝΙΟΣ 2011 2

r e p o r t e r s @ R P s c h o o l . g r • p a i d e s @ R P s c h o o l . g r

ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ 85100, ΡΟΔΟΣ

ΤΗΛ.: 22410 0 1400FAX: 22410 60751

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

1. Μιχάλης Γιαννακόπουλος

2. Ανδρέας Γιωργιού

3. Μιχάλης Κακλιός

4. Στράτος Κούκουρος

5. Αναστασία Λεριά

6. ‘Αγγελος Νάκος

7. Κωνσταντίνος Σαρούκος

8. Αντώνης Σκλήβας

9. Μαρία Σκορδίλη

10. Μαρία Σπυρίδη

11. Μιχάλης Χαρτοφύλης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΒούλα ΖάχουΜάρα ΚάκκαρηΙωάννα Ροδίτη

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΓεωργία Καζούλλη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Εκπαιδευτήρια “ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ”

ΕΚΤΥΠΩΣΗΜιχ. & Ηλ. Κλαδάς

1 2 3 4 5 6

7 8 9 10 11

Τα Μαθηματικά είναι παντού! 7

Νίκος Κυπουργός 8-9

‘Ενας περίπατος με την ΄Αλκη Ζέη 10-11Με τον Σταύρο Θεοδωράκη... Πρωταγωνιστή! 12

‘Εχεις μήνυμα... στην οθόνη σου! 13Τραγουδώντας με την Ελεωνόρα 14-15Κρυφτούλι...με την κάμερα της Νάσιας 16-17

Σχολείο εν δράσειΗμερίδες 18-19Είναι Ζήτημα ΖωήςΔωρεά οργάνων 20-21

‘Οταν η δύναμη ξεπερνά τη δυσκολία... 22-23

Ελληνικός Ερυθρός ΣταυρόςΣπύρος Σαλαμαστράκης 24-25

Φώτης Μανουσάκης‘Ενας ταξιδευτής 26-27

Μία παρτίδα σκάκιμε τον Αναστάση Τζούμπα 28-29

Οι μαθητές συναντούν τη Φυσική 30

Νύχτα Ερευνητών 31

Ο ποιητής

Κυριάκος Χαραλαμπίδης 3

Σουηδών εκπαίδευση 4-5

Aρχαία Ελληνικά στην Αυστρία! 6

Καλώς ορίσαμε!

Τι να πρωτοπούμε για τα θέματα που ακολουθούν στις σελίδες μας!

Ημερίδες (πολλές!) και συνεντεύξεις (ακόμα περισσότερες!),

εκδηλώσεις και συναντήσεις!

Περπατήσαμε σε μουσικά μονοπάτια, βρεθήκαμε σε λογοτεχνικούς τόπους, απολαύσαμε φωτογραφικά στιγμιότυπα,

γοητευτήκαμε από επιστημονικά θαύματα,

συγκινηθήκαμε με εθελοντικές δράσεις,

ταξιδέψαμε στο εξωτερικό.

Στο παρόν τεύχος δεν θα μπορούσαμε να μην τιμήσουμε κι εμείς

τον Οδυσσέα Ελύτη, καθώς το 2011 συμπληρώνονται 100 χρόνια

από τη γέννησή του. Χρωματίσαμε, λοιπόν, το εξώφυλλό μας με μία διαφανογραφία

τού μεγάλου έλληνα ποιητή, που σεργιάνισε στο Αιγαίο και

φώτισε τη γλώσσα μας.

Του ποιητή που βημάτισε ψάχνοντας την αληθινή του μέρα, που κράτησε τα

χρωματιστά βότσαλα του βυθού, που βγήκε στους ουρανούς με τον λύχνο του άστρου, που πέρασε μέσα από φεγγαρά περάσματα.

Καλή ανάγνωση!

Σημείωση: Τη φετινή χρονιά μάς διαβάσατε και στο περιοδικό «Λωτός».

περιεχόμεναχαιρετισμός


εντέχνως

Ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε το 1940 στην ΄Αχνα της επαρχίας Αμμοχώστου. Σπούδασε

στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου στην ίδια πόλη. Στην αρχή εργάστηκε ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στη συνέχεια, για τριάντα χρόνια, στο Ραδιοφωνικό ΄Ιδρυμα Κύπρου, του οποίου υπήρξε Διευθυντής. Ο Κ.Χαραλαμπίδης από το 1961 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και αποτέλεσε αντικείμενο πολλών αφιερωμάτων και μελετών. Ο ποιητής έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών, το ελληνικό

Στα στέφανα της κόρης του

Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήνκαι τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.

Κατά την τελετή του μυστηρίουδεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.Μπήκε απ΄ το νάρθηκα κρυφά και στάθηκεπίσω από μια κολόνα και καμάρωνε.Ύστερα σκούπισε με το μανίκι τουτο ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριούκαι τον αφήσανε στην ησυχία του.

Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουνκαθένας στ΄ αυτοκίνητό του, χάνονται.

Ο στοργικός πατέρας πάει και αυτόςστην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτόςπαίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.

Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Θόλος, 1989

Ο ποιητής Kυριάκος ΧαραλαμπίδηςΟ βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης μύησε μαθητές και εκπαιδευτικούς του σχολείου μας στον κόσμο της ποιητικής Τέχνης. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010 με τη συμβολή της κ. Λουΐζας Χριστοδουλίδου, Λέκτορος Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Κύπρου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη παρουσίασαν οι συμμαθητές μας Γιώργος Παναγάκης και Παρασκευή Συμιακού, μαθητές της Α΄ Λυκείου. Η καθηγήτριά μας κ. Κάλλια Χρυσοχόου προέβαλε ένα video, που η ίδια ετοίμασε, για την τραγωδία της Κύπρου, πατρίδας του ποιητή, ενώ η καθηγήτριά μας κ. Μάρα Κάκκαρη είχε την επιμέλεια της οργάνωσης της εκδήλωσης. Μάλιστα, στην αίθουσα ήχησε το ποίημα του Χαραλαμπίδη «Παιδί με μια φωτογραφία» μελοποιημένο από τον Μάριο Τόκα και τραγουδισμένο από τον Δημήτρη Μητροπάνο.Στη σκηνή, λοιπόν, της «Καλλιπάτειρας» του σχολείου μας ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης μίλησε για την ανθρώπινη φύση, την ποιητική ιδιότητα, την αναγνωστική πρόσληψη και την κυπριακή τραγωδία. Ο λογοτέχνης εγκωμίασε το έργο κορυφαίων ελλήνων ποιητών και επεσήμανε την υψηλή αποστολή της ποιητικής δημιουργίας. Χαρακτήρισε το έργο του ως «πινακοθήκη του δράματος της Κύπρου» και δόνησε το κοινό με τη φράση «η ελευθερία δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά με το αίμα». Ο διακεκριμένος κύπριος ποιητής χάρισε σε όλους μας τη μοναδική στιγμή της ανάγνωσης και της προσέγγισης ενός ποιήματός του από τον ίδιο. Η συλλογή «Θόλος» φυλλομετρήθηκε, το ποίημα «Στα στέφανα της κόρης του» απαγγέλθηκε και η ποιητική ουσία αποκαλύφθηκε…

και κυπριακό κράτος καθώς και από φορείς στην Κύπρο, την Ελλάδα και το εξωτερικό.Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης ξεκίνησε γράφοντας ποίηση μεταφυσικού χαρακτήρα, που σκόπευε στην ανάδειξη της εμπειρίας του ποιητή από την εσωτερική αίσθηση του φυσικού τοπίου και τη διαχρονική γνώση του ελληνικού κόσμου. Από τις πρώτες κιόλας συλλογές του εκτιμήθηκε ο γλωσσικός πλούτος αλλά και η έντονα ρυθμική κίνηση της στιχουργικής του. Στις δύο πρώτες συλλογές (Πρώτη πηγή, 1961, και Η άγνοια του νερού, 1967) ο Χαραλαμπίδης δίνει με πυκνότητα και μουσικότητα μια πρωτότυπη ποιητική μαρτυρία, που χαρακτηρίζεται για τη λυρική της έκφραση. Η αρχή της ωριμότητας του ποιητή οριοθετείται με τη συλλογή Το αγγείο με τα σχήματα (1973), στην οποία ο επιγραμματικός λόγος, η ευρηματικότητα και το χιούμορ χαρακτηρίζουν την ιδιότυπη λυρική φωνή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Μάλιστα, ο λυρικός λόγος του όχι μόνο αποτυπώνει την προσωπική και συλλογική βίωση της ιστορίας αλλά και δοκιμάζεται από το συναίσθημα της φθοράς και της αδικίας. Η τραγική κυπριακή εμπειρία του 1974 αντανακλάται άμεσα στις επόμενες ποιητικές συλλογές του, την Αχαιών Ακτή (1977) και, ιδίως, την Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (1982). Η τελευταία αποτελεί μια καλοζυγιασμένη λυρική αφήγηση με σκηνικό την Αμμόχωστο, της οποίας την ανθρωπογεωγραφία ο ποιητής δίνει ανάγλυφη και με ρεαλιστική απογύμνωση. Στη συλλογή Θόλος (1989) προβάλλει ως κυρίαρχο θέμα το δράμα των αγνοουμένων ενώ στη Μεθιστορία (1995) ο κατασταλαγμένος ποιητικός λόγος του Κ.Χαραλαμπίδη διαλέγεται

με εκείνον του K.Π.Καβάφη και του Γ.Σεφέρη, προβάλλοντας την ιστορική αίσθηση και τον μύθο μιας σύγχρονης θεματολογίας. Η υπόλοιπη ποιητική παραγωγή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη (Δοκίμιν, 2000, Αιγιαλούσης επίσκεψις, 2003, Κυδώνιον μήλον, 2006) μελετά στοχαστικά τη σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα και αγωνία.Ο ποιητής έχει, επίσης, μεταφράσει έργα του Ρωμανού του Μελωδού. Το 2009 ο Κ.Χαραλαμπίδης εξέδωσε σε δύο τόμους τα δοκίμια, τις μελέτες, τα άρθρα και τις συνεντεύξεις του (Ολισθηρός Ιστός και Λευκωσία. Μια πόλη στη λογοτεχνία). Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τον Χ.Σταμούλη, τον Ν.Μαυρουδή, τον Μ.Χριστοδουλίδη, τον Μ.Τόκα, τον Σ.Σάββα, τον Μ.Μελετίου και τον Γ.Καλογήρου.Τρεις συλλογές του Κυριάκου Χαραλαμπίδη τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου (Το αγγείο με τα σχήματα, 1973, Αχαιών Ακτή,1977, και Αμμόχωστος Βασιλεύουσα, 1982).Επίσης, η συλλογή “Θόλος” απέσπασε το 1989 το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και η “Μεθιστορία” το 1996 το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας. Ο ποιητής τιμήθηκε, ακόμη, το 1997 με το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας για τη μετάφραση του έργου του Ρωμανού του Μελωδού και το 1998 με το Διεθνές ΄Επαθλο Καβάφη στην Αίγυπτο. Το 2003 η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2006 απονεμήθηκε στον ποιητή το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς Τεύκρου Ανθία-Θοδόση Πιερίδη και το 2007 ο Κ.Χαραλαμπίδης τιμήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών.


Παίδες Ροδίων: Πώς σας φαίνεται το σχολείο μας;Mαριάννα Γλυνάτση: Είναι πάρα πολύ καλό. Δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από ένα δημόσιο της Σουηδίας. Μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση οι χώροι, οι αίθουσες αλλά περισσότερο οι εκπαιδευτικοί. ‘Εχω μεγαλώσει στη Ρόδο, έχω πάει λύκειο εδώ, αλλά θυμάμαι τους καθηγητές μου... Εδώ οι εκπαιδευτικοί είναι πραγματικά εκπαιδευτικοί. Π.Ρ.: Είπατε πως το σχολείο μας είναι ίδιο με τα δημόσια της Σουηδίας. Δηλαδή τα ιδιωτικά πώς είναι εκεί;Μ.Γ.: Τα ιδιωτικά δεν έχουν μεγάλη διαφορά με τα δημόσια, γιατί χρήματα τους δίνει το κράτος. Απλώς είναι πιο ευέλικτα όσον αφορά το προσωπικό και το πρόγραμμα. ‘Εχουν πιο πολλές επιλογές για τους εκπαιδευτικούς των οποίων ο μισθός είναι πιο υψηλός. Περίπου 2.200 ευρώ μεικτά.Π.Ρ.: ΄Εχετε και εσείς δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο;Μ.Γ.: Ναι.Π.Ρ.: Πώς επιλέγουν οι μαθητές κατεύθυνση; Μ.Γ.: Οι μαθητές γυμνασίου επισκέπτονται λύκεια και παρακολουθούν «open days», με σκοπό να δουν τις δραστηριότητές των μεγαλύτερων μαθητών ανά λύκειο και να επιλέξουν το δικό τους. ‘Εμαθα πως διοργανώνετε κι εσείς εδώ την Ανοιχτή Ημέρα Επιστήμης και Τέχνης. Είναι κάτι ανάλογο. Π.Ρ.: Ποιο είναι το πρόγραμμα σπουδών στο σουηδικό λύκειο;Μ.Γ.: Κατ’ αρχάς, εσείς έχετε 3 κατευθύνσεις, ενώ στη Σουηδία υπάρχουν αμέτρητες. Η επιλογή εξαρτάται από το επάγγελμα που επιθυμεί ένας μαθητής να ακολουθήσει. ‘Εχουμε, λοιπόν, κατευθύνσεις που αφορούν ξενοδοχειακά, εστιατόρια, οικονομικά, θετικές και θεωρητικές επιστήμες, νοσοκομειακά, πυροσβεστική, αστυνομία...Π.Ρ.: Μπορούν στην πορεία να αλλάξουν κατεύθυνση; Μ.Γ.: Ναι, μπορούν, γιατί υπάρχουν τα μαθήματα γενικής παιδείας που τα κάνει κανείς σε όλες τις κατευθύνσεις. Αν, όμως, κάποιος αποφασίσει στη Β’ Λυκείου να ακολουθήσει την κομμωτική, χρειάζεται να παρακολουθεί παράλληλα

και την Κομμωτική Α’ και την Β’ για να φτάσει τους υπόλοιπους. Π.Ρ.: Υπάρχουν και τεχνικά λύκεια;Μ.Γ.: ΄Οχι, όλα τα λύκεια είναι ίδια. ΄Οποια κατεύθυνση και να επιλέξεις, υπάρχουν κάποια μαθήματα «γενικής παιδείας», ώστε ο καθένας να μπορεί να εισαχθεί σε κάποιο πανεπιστήμιο.Π.Ρ.: Αξιοποιείτε τη σύγχρονη τεχνολογία στα σχολεία σας; Υπάρχουν, για παράδειγμα, υπολογιστές αφής;Μ.Γ.: Υπολογιστές αφής εμείς δεν έχουμε, ίσως, έχουν σε κάποια μεγαλύτερη πόλη. ΄Εχουμε, όμως, smart board, τα οποία δεν αξιοποιούνται κατά τη διδασκαλία των θετικών μαθημάτων στο σχολείο μου. ‘Ισως, τα χρησιμοποιεί ο καθηγητής στη γεωγραφία, την οποία εμείς δεν διδάσκουμε στο λύκειο.Π.Ρ.: Στο σχολείο μας έχουμε μία πλατφόρμα, όπου οι καθηγητές αναρτούν εκπαιδευτικό υλικό. Εσείς έχετε κάτι αντίστοιχο; Μ.Γ.: Ναι. Χρησιμοποιούμε πολύ το διαδίκτυο στο σχολείο μας και έχουμε μια πλατφόρμα, όπου κάθε καθηγητής ανεβάζει υλικό για το μάθημά του. Κάποιος μπορεί να αναρτά τις παραδόσεις του, τις σημειώσεις από τον πίνακα, επιπλέον ασκήσεις. Κάποιοι αναρτούν δοκιμασίες και τις απαντήσεις τους για να διορθώνει ο ίδιος ο μαθητής τα λάθη του και να ελέγχει τις γνώσεις του ανά πάσα στιγμή. Επίσης, σε κάποια μαθήματα οι μαθητές αναρτούν στην πλατφόρμα τις εργασίες τους και μέσω αυτής επικοινωνούν ηλεκτρονικά με τον καθηγητή τους. Αν, βέβαια, ο καθηγητής είναι μεγάλος σε ηλικία και δεν γνωρίζει την τεχνολογία, μπορεί να μην αξιοποιεί

αυτήν τη δυνατότητα.Π.Ρ.: Ποια είναι τα υποχρεωτικά μαθήματα;Μ.Γ.: Τα υποχρεωτικά μαθήματα είναι τα μαθηματικά, τα σουηδικά, τα αγγλικά, η γυμναστική και τα καλλιτεχνικά, δηλαδή η ζωγραφική και η φωτογραφία.

Π.Ρ.: Πόσοι μαθητές είναι σε κάθε τμήμα;Μ.Γ.: Στο λύκειο, εξαρτάται από την κατεύθυνση που ακολουθεί κανείς. Π.χ. στην κομμωτική, που πολλά μαθήματα είναι πρακτικά, οι τάξεις έχουν το πολύ 15 μαθητές. Σε θεωρητικά μαθήματα έχουν το πολύ 24. Στο γυμνάσιο κάθε τμήμα έχει 20 με 25 μαθητές.Π.Ρ.: Κάθε καθηγητής έχει την τάξη του ή κάθε τμήμα τη δική του;Μ.Γ.: Τίποτα από τα δύο. Κάθε μάθημα

έχει τη δική του αίθουσα. Π.χ. στην αίθουσα των μαθηματικών υπάρχουν τα όργανα που χρειαζόμαστε, στην αίθουσα της γλώσσας λεξικά, ενώ η φυσική γίνεται στο εργαστήριο.Π.Ρ.: Πώς αξιολογούνται οι μαθητές;Μ.Γ.: Προτιμάμε ατομικές και ομαδικές

εργασίες, συζητήσεις, παρουσιάσεις. Και βαθμολογούμε βάσει όλων αυτών, διότι οι δοκιμασίες δυσκολεύουν κάποιους μαθητές.Π.Ρ.: Ποια είναι η κλίμακα αξιολόγησης;Μ.Γ.: Εκεί είναι περιγραφικές οι κλίμακες. Υπάρχει το «κάτω από τη βάση», το «καλά», το «πολύ καλά» και το «άριστα». Π.Ρ.: Τι ώρα ξεκινούν τα μαθήματα και πόσο διαρκεί μια διδακτική ώρα;Μ.Γ.: Γύρω στις 8 ξεκινούν. Κάθε τάξη, βέβαια, έχει το δικό της πρόγραμμα, τα δικά της διαλείμματα. Η διδακτική ώρα έχει διάρκεια από 60 λεπτά έως και 2 ώρες, ανάλογα με το μάθημα. Τα διαλείμματα διαρκούν από 5 έως 30 λεπτά. Στα μεγαλύτερης διάρκειας

Σουηδών εκπαίδευσηΤον Οκτώβριο που μας πέρασε επισκέφτηκε το σχολείο μας η Μαριάννα Γλυνάτση που έζησε τα σχολικά της χρόνια στη Ρόδο και εργάζεται πλέον ως μαθηματικός σε λύκειο της Σουηδίας. Εμείς, ως φιλοπερίεργοι δημοσιογράφοι, βρήκαμε την ευκαιρία να συλλέξουμε πληροφορίες για το εκπαιδευτικό σύστημα της Σουηδίας. Τα συμπεράσματα δικά σας...

γκρο πλαν

Απομαγνητοφώνηση: Μαρία Σκορδίλη και Κωνσταντίνος Σαρούκος, μαθητές Α΄ Λυκείου


διαλείμματα οι μαθητές τρώνε μεσημεριανό. Π.Ρ.: Οι μαθητές στη Σουηδία έχουν εργασίες για το σπίτι;Μ.Γ.: Επειδή σχολούν το απόγευμα, 4-4.30, οι περισσότεροι καθηγητές προσπαθούν να μην τους αναθέτουν εργασίες για το σπίτι. Εξαρτάται, βέβαια, από τον καθηγητή.Π.Ρ.: Υπάρχουν φροντιστήρια;Μ.Γ.: Φροντιστήρια δεν υπάρχουν, γιατί αρκούν οι γνώσεις που δίνονται στο σχολείο. Και οι ξένες γλώσσες διδάσκονται στο σχολείο προαιρετικά εκτός από τα αγγλικά, που είναι υποχρεωτικά. Αν έχεις ολοκληρώσει την εκμάθηση κάποιας γλώσσας, στο λύκειο δεν χρειάζεται να τη συνεχίσεις, αν δεν θέλεις.

Π.Ρ.: Στην Ελλάδα χρειάζεται να έχουμε πτυχία ξένων γλωσσών. Ισχύει και στη Σουηδία το ίδιο;Μ.Γ.: ΄Οχι, το «πτυχίο» σου είναι ο βαθμός του καθηγητή στο σχολείο, όπως και στα άλλα μαθήματα. Υπάρχουν στα αγγλικά το επίπεδο Α και το Β. Το Α είναι σαν το lower και το Β σαν το advance. Το επίπεδο Α είναι υποχρεωτικό για να βρεις δουλειά ή να εισαχθείς στο πανεπιστήμιο. Αν θες να σπουδάσεις αγγλικά, πρέπει να έχεις το επίπεδο Β και με καλό βαθμό. Π.Ρ.: Στο σχολείο μας επενδύουμε στον σεβασμό. Στη Σουηδία μετράει αυτό πιο πολύ ή ο βαθμός σε ένα διαγώνισμα;Μ.Γ.: Δυστυχώς, δεν αξιολογείται η στάση του μαθητή και αυτό είναι πολύ κακό.

Υπάρχουν πολλοί μαθητές που είναι μεν πάρα πολύ έξυπνοι αλλά και πολύ άτακτοι, σε σημείο που ενοχλούν και τους συμμαθητές τους και τον καθηγητή.Π.Ρ.: Και πώς πειθαρχούν;Μ.Γ.: Αυτό είναι ένα από τα αρνητικά της εκπαίδευσης στη Σουηδία. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία και οι καθηγητές δεν

μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Χρειάζεται να έχουμε πολλή υπομονή. Βέβαια, ο νέος Υπουργός Παιδείας είναι αυστηρός, οπότε πρόσφατα μας άφησαν να παίρνουμε τα κινητά των μαθητών στην τάξη και να τα κρατάμε κατά τη διάρκεια του μαθήματος ή το πολύ κατά τη διάρκεια της ημέρας.Π.Ρ.: Αποβολές υπάρχουν;Μ.Γ.: Για να πάρει κάποιος αποβολή, πρέπει να έχει γίνει κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Δηλαδή, να έχει ενοχλήσει σημαντικά ή συνεχώς έναν συμμαθητή του ή έναν εκπαιδευτικό.Π.Ρ.: ‘Αλλου είδους τιμωρίες;Μ.Γ.: Τα επιπλέον μαθήματα δεν αποτελούν τιμωρία, γιατί ωφελούν τον μαθητή. Σπάνια και μόνο όταν

κάποιος παρεμποδίζει σημαντικά την ομαλή λειτουργία του μαθήματος, τον βγάζουμε έξω από την τάξη με απουσία.Π.Ρ.: Γενικότερα, πώς είναι η συμπεριφορά των μαθητών;Μ.Γ.: Είναι όπως και εδώ, δηλαδή υπάρχουν διαφορές από μαθητή σε μαθητή. Κάποιοι είναι ήσυχοι, κάποιοι

άτακτοι. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα τού μαθητή, το ενδιαφέρον του για το μάθημα, τα κίνητρα που δίνονται. Στην Ελλάδα υπάρχει περισσότερος σεβασμός, αλλά τώρα που το σκέφτομαι είναι τρόμος, όχι σεβασμός. Στη Σουηδία ο καθηγητής και ο μαθητής είναι περίπου ίσοι.Π.Ρ.: Το επίπεδο γνώσεων που παρέχονται στο σχολείο είναι υψηλότερο στην Ελλάδα ή τη Σουηδία; Μ.Γ.: Είναι υψηλότερο στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, στο σουηδικό σχολείο στα μαθηματικά γενικής παιδείας της Α’ Λυκείου διδάσκονται τα κλάσματα. ‘Ομως, είναι θετικό το ότι στη Σουηδία κάθε σχολείο επιλέγει τα δικά του βιβλία ανά μάθημα, προσαρμοσμένα στην κατεύθυνση του μαθητή. Για παράδειγμα, σε ένα λύκειο για μηχανικούς αυτοκινήτων τα προβλήματα στα μαθηματικά σχετίζονται με το επάγγελμα του μηχανικού. Π.Ρ.: Ο βαθμός δυσκολίας είναι ο ίδιος με τα μαθηματικά άλλων λυκείων; Μ.Γ.: Ναι. Επιπλέον, η φύση του βιβλίου δείχνει στον μαθητή ότι χρειάζεται το μάθημα. Π.Ρ.: Παπαγαλία υπάρχει;Μ.Γ.: ΄Οχι, κυρίως υπάρχουν ερωτήσεις κρίσεως. Επίσης, αξίζει να αναφέρω ότι το σχολείο στη Σουηδία εξατομικεύει το πρόγραμμα διδασκαλίας του ανάλογα με τον μαθητή. Αν κάποιος, για παράδειγμα, είναι καλός στη γλώσσα αλλά αδύναμος στα μαθηματικά, θα του δοθεί ένα ευκολότερο βιβλίο στα μαθηματικά και ένα προχωρημένο στη γλώσσα. ΄Ετσι, στην ίδια τάξη οι μαθητές μπορεί να έχουν διαφορετικά βιβλία.Π.Ρ.: Οι καθηγητές μπορούν να διδάξουν το μάθημά τους στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο;Μ.Γ.: ΄Οχι. Για κάθε βαθμίδα πρέπει να έχεις τελειώσει την ανάλογη σχολή. Μόνο ο καθηγητής λυκείου μπορεί να διδάξει το αντίστοιχο μάθημα και στο γυμνάσιο.Π.Ρ.: Οι μαθητές φορούν στολές;Μ.Γ.: ΄Οχι. Η Σουηδία είναι μία πολύ ελεύθερη χώρα σε σχέση με άλλες τής Ευρώπης. Στην ουσία μπορείς να πας, σχεδόν, όπως θες στο σχολείο.Π.Ρ.: Είναι καθαρά τα σχολεία σας;Μ.Γ.: Ανάλογα με το λύκειο. Αν πας σε ένα λύκειο θετικών επιστημών, ο χώρος είναι καθαρός. Αν, όμως, πας σε ένα λύκειο αγοριών που φοιτούν για να γίνουν μηχανικοί αυτοκινήτων, δεν είναι

τόσο καθαρό.Π.Ρ.: Με ποιον τρόπο εισάγονται οι μαθητές στα πανεπιστήμιο;Μ.Γ.: Στη Σουηδία χωρίζουμε το έτος σε δύο εξάμηνα. Τους μαθητές βαθμολογούμε με έναν βαθμό σε κάθε μάθημα, που προκύπτει από τεστ, διαγωνίσματα, συζητήσεις, εργασίες, παρουσιάσεις. Μετά, οι μαθητές γράφουν πανσουηδικές εξετάσεις στα τρία πιο σημαντικά μαθήματα: σουηδικά, αγγλικά, μαθηματικά. Αυτές, όμως, τις εξετάσεις τις μετράμε όσο ένα απλό διαγώνισμα, χωρίς να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα αλλά κριτήρια βαθμολόγησης. Π.Ρ.: ‘Εχουν την ίδια δυσκολία με ένα διαγώνισμα αυτές οι εξετάσεις;Μ.Γ.: Οι περισσότεροι λένε πως είναι πιο δύσκολες, επειδή αφορούν όλη την ύλη. Επίσης, η βαθμολόγηση γίνεται με λίστα που περιλαμβάνει συγκεκριμένα κριτήρια, ώστε να μην υπάρχουν αδικίες. Και αυτό είναι πολύ καλό. Εξάλλου, οι πανσουηδικές δεν έχουν το άγχος των πανελληνίων για τους μαθητές, διότι δεν εξαρτώνται όλα από αυτές. Αποτελούν, κυρίως, μηχανισμό, για να ελέγχει το κράτος για ποιον λόγο ένα λύκειο στη Στοκχόλμη έχει υψηλούς βαθμούς ενώ ένα άλλο σε μια μικρή πόλη τόσο χαμηλούς. Περισσότερο ελέγχονται, λοιπόν, σχολικές μονάδες και εκπαιδευτικοί παρά οι ίδιοι οι μαθητές. Π.Ρ.: Πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια;Μ.Γ.: Τα πανεπιστήμια δεν είναι τόσο καλά όσο τα λύκεια. Γιατί εκεί πια δεν υπάρχουν «εκπαιδευτικοί». οι καθηγητές ακολουθούν παρωχημένο σύστημα. Π.Ρ.: Υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές στη Σουηδία;Μ.Γ.: Δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο. Απλώς, αν κάποιος δεν περνά τα μαθήματα, μένει πίσω συνέχεια. Επειδή, όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει συνεχώς, οι σπουδές γίνονται όλο και πιο δύσκολες.Π.Ρ.: Ποιο επάγγελμα είναι το πιο διαδεδομένο στη Σουηδία;Μ.Γ.: Είναι αυτό της κομμώτριας. Γι’ αυτό και, για να ασχοληθείς με την κομμωτική, χρειάζεσαι τους πιο υψηλούς βαθμούς. Στη Σουηδία κομμωτική και ιατρική είναι σχεδόν το ίδιο ως προς τους βαθμούς.Η διαφορά τους είναι ότι έχεις γίνει κομμώτρια, όταν τελειώσεις το λύκειο.Π.Ρ.: Τι εμπειρία έχετε από το δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα;Μ.Γ.: Πολύ κακή, αν και ήμουν καλή μαθήτρια και ήπιων τόνων. Ως καθηγήτρια βλέπω τώρα πια τα σφάλματα των καθηγητών μου. Π.Ρ.: Θέλατε από μικρή να γίνετε μαθηματικός;Μ.Γ.: Πάντα έλεγα ότι με τίποτα δεν θα γινόμουν καθηγήτρια. Νόμιζα ότι δεν είχα την υπομονή. ‘Ομως, μου άρεσαν πάρα πολύ τα μαθηματικά. Στα μαθηματικά κατεύθυνσης είχα 19.8 στη Γ’ Λυκείου!Π.Ρ.: Σε ποιες κατευθύνσεις διδάσκετε;Μ.Γ.: Στο λύκειό μου οι μαθητές προορίζονται για κομμωτές, μηχανικοί αυτοκινήτων, ηλεκτρολόγοι, μάγειρες.Π.Ρ.: Ευχαριστούμε πολύ για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες.Μ.Γ.: Εγώ ευχαριστώ. Εις το επανιδείν!


Παίδες Ροδίων: Για ποιον λόγο βρίσκεστε στην Ελλάδα;Αυστριακός μαθητής: ‘Ηρθαμε στην Ελλάδα, γιατί είμαστε νικητές σε διαγωνισμούς Αρχαίων Ελληνικών. Π.Ρ.: Εκτός από τα αρχαία ελληνικά ποια άλλα μαθήματα έχετε επιλέξει;Α.μ.: Eκτός από τα αρχαία έχουμε επιλέξει ακόμα τα ρωσικά και τη βιολογία. Αυτά, όμως, τα μαθήματα απαιτούν αρκετό διάβασμα. Δεν είναι όπως η μουσική που δεν θέλει και τόσο διάβασμα. Π.Ρ.: Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντήσατε στο μάθημα των αρχαίων;Α.μ.: Από την τρίτη γυμνασίου διδασκόμαστε λατινικά και μετά

μαθαίνουμε αρχαία. Συνεπώς, μας είναι λίγο πιο εύκολο. ΄Ομως, το σημείο που μας δυσκόλεψε είναι ο τρόπος που συντάσσεται μια πρόταση, διότι τα αρχαία ελληνικά συντάσσονται διαφορετικά από τα αυστριακά.Π.Ρ.: ΄Εχετε χρόνο να ασχοληθείτε με τα ενδιαφέροντά σας; Α.μ.: ΄Ολα είναι θέμα οργάνωσης. Αν κάποιος καταφέρει να οργανώσει τον χρόνο του, μπορεί και να διαβάζει και να έχει ελεύθερο χρόνο.Π.Ρ.: Πώς αξιοποιείτε τον ελεύθερό σας χρόνο;Α.μ.: Ακούμε μουσική, κάνουμε σκι και,

γενικά, αθλούμαστε.Π.Ρ.: Πώς γίνεται η εισαγωγή σας στο πανεπιστήμιο;Α.μ.: Στην Αυστρία οι μαθητές δεν δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις. Μπορεί να εισαχθεί κάποιος σε οποιαδήποτε σχολή της αρεσκείας του, αρκεί να υπάρχουν θέσεις. Στο πρώτο έτος των σπουδών του ο σπουδαστής καταλαβαίνει αν του ταιριάζει αυτή η σχολή ή αν μπορεί να αντεπεξέλθει.Συνοδός Αυστριακών: Η Αυστρία είναι συντηρητική στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Δεν ισχύει ότι πρέπει να ασχοληθεί κανείς επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών του. ΄Ετσι, καθένας φοιτά στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας του. Αυτή η άποψη, όμως, αρχίζει να καταρρίπτεται τα τελευταία χρόνια. Επίσης, η Αυστρία δεν έχει αιώνιους φοιτητές, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Ο φοιτητής πρέπει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το οποίο έχει ορίσει το πανεπιστήμιο, να έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, αλλιώς θα διαγραφεί. Στη χώρα μας υπάρχει δωρεάν εκπαίδευση και δεν μπορεί να προχωράει κανείς στα επόμενα εξάμηνα των σπουδών του, ενώ έχει κοπεί σε κάποιο μάθημα το προηγούμενο εξάμηνο.Π.Ρ.: Υπάρχουν πολλά ιδιωτικά σχολεία στη χώρα σας;Συνοδός Αυστριακών: Κατ’ αρχάς, το 90 με 95% των σχολείων είναι κρατικά. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές με την Ελλάδα. Το σύστημα σε όλη την επικράτεια των κρατιδίων είναι το ίδιο περίπου με την Ελλάδα, εκτός από την ευρύτερη περιοχή της Βιέννης, όπου λειτουργούν δύο διεθνή σχολεία (international schools) που ακολουθούν αμερικανικά συστήματα. ‘Ολα τα υπόλοιπα ιδιωτικά σχολεία παλαιότερα ήταν μοναστήρια που μετατράπηκαν σε σχολεία από μοναχούς και μοναχές. Ο καθηγητής εκεί δεν θεωρείται ιδιωτικός υπάλληλος, αφού πληρώνεται από το κράτος. Απλώς, η επιλογή των εκπαιδευτικών γίνεται από τους υπεύθυνους του σχολείου.Π.Ρ.: Πείτε μας για τις εγκαταστάσεις στα δημόσια σχολεία.Α.μ.: Στη Βιέννη υπάρχουν πολλά δημόσια σχολεία που είναι καλύτερα από τα ιδιωτικά. Δεν ξέρω πολλά

περί τούτου, αφού εγώ φοιτώ σε ιδιωτικό σχολείο. Πολλοί που μένουν στη Βιέννη στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Φυσικά, στη Βιέννη υπάρχουν και δημόσια σχολεία με καλές εγκαταστάσεις που έχουν διαφορετικές αίθουσες για τη φυσική, τα μαθηματικά, τους υπολογιστές κ.λπ. Στο δικό μου, που θεωρείται ιδιαιτέρως καλό, υπάρχουν δύο αίθουσες με υπολογιστές.Α.μ.: Το δικό μου νεότευκτο δημόσιο σχολείο,10 ετών μόλις, έχει σε κάθε αίθουσα υπολογιστές και όλα όσα μπορεί να χρειαστούν οι μαθητές. Σαφώς, όπως μπορείτε να συμπεράνετε, υπάρχουν διαφοροποιήσεις.Π.Ρ.: Ποια επαγγέλματα θεωρούνται διαδεδομένα στην Αυστρία;Α.μ.: Γιατροί, δικηγόροι, δικαστές και δάσκαλοι.Π.Ρ.: Ααααα, όπως και στην Ελλάδα(γέλια)!Α.μ.: Επίσης, διάφορα πολυτεχνικά επαγγέλματα αναπτύσσονται τελευταία.Π.Ρ.: Τι πληροφορηθήκατε για την οικονομική ύφεση της Ελλάδος από τα αυστριακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.;Α.μ.: Προσωπικά, έχω διαβάσει στο γερμανικό FOCUS ένα άρθρο για την Ελλάδα, που, μάλιστα, θυμάμαι ότι στο εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους απεικονιζόταν ένας θεός. Ακούσαμε πολλά, όπως το ότι χαρακτηρίζονται οι Ελληνες τεμπέληδες, και είδαμε μερικές άσχημες εικόνες, αλλά τώρα, φυσικά, δεν προβάλλεται η κατάσταση και τόσο, καθώς και άλλες χώρες βιώνουν τα ίδια με σας και υπάρχει εσωτερική επικαιρότητα. Α.μ.: Αν νομίζετε ότι έχουμε λανθασμένες πληροφορίες, σας παρακαλώ να μας το πείτε, για να μεταφέρουμε, όσο μπορούμε πιο σωστά, τα αληθινά γεγονότα στη χώρα μας.Π.Ρ.: Σε τι επίπεδα κινείται η ανεργία στην Αυστρία; Α.μ.: Το 8%-10% του πληθυσμού είναι άνεργοι σήμερα και είναι το υψηλότερο ποσοστό που έχει υπάρξει. Υπολογίζεται ότι είναι 500.000.Συνοδός Αυστριακών: Ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά τον τόπο, υπάρχει μια κοινή γραμμή για την οργάνωση των κοινωνικών θεμάτων. Υπάρχουν, επίσης, πολλά κόμματα, όπως οι Φιλελεύθεροι, οι Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι, οι

Κομμουνιστές κ.λπ. Η οικονομία μας θεωρείται πολύ καλή, παρά την ανεργία που προαναφέρθηκε, και σε αυτό έχει συντελέσει ο πλουραλισμός απόψεων στην πολιτική σκηνή της χώρας. κ.Μαντικού: Υπάρχει, επίσης, πληθώρα πλούσιων κοινωνικών προγραμμάτων στην Αυστρία, που θα ήταν καλό να υπήρχαν και στην Ελλάδα. Το λαϊκό και σοσιαλιστικό κόμμα, όταν δεν πήραν την απαραίτητη πλειοψηφία από τον αυστριακό λαό, αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν. Δεν υπάρχει ο ίδιος πολιτικός φανατισμός που παρατηρείται στην Ελλάδα, που προσωπικά πιστεύω ότι είναι η ρίζα του κακού. Επίσης, δεν νοείται ένας νέος στην Αυστρία να κάνει γκράφιτι στους τοίχους ενός δημόσιου χώρου. Εχει προκαθοριστεί, για παράδειγμα, ένας χώρος κάτω από μία γέφυρα, ώστε να ικανοποιούνται τα αιτήματα των νέων. Είναι απαράδεκτο, όταν βρίσκουμε στην Ελλάδα ένα φρεσκοβαμμένο σπίτι, να πηγαίνουμε να εκτονωνόμαστε και να σχεδιάζουμε έναν κύκλο με ένα άλφα. Δεν υιοθετεί η νεολαία στην Αυστρία τέτοια ακραία συμπεριφορά.Π.Ρ.: Τι θα αλλάζατε στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας σας;Α.μ.: Το σύστημα, προσωπικά, με καλύπτει και, αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν το πρωινό ξύπνημα (γέλια)!Π.Ρ.: Ευχαριστούμε πολύ. Σας αποχαιρετούμε με ενθύμια από το ταξίδι σας στη Ρόδο. ένα παραδοσιακό ροδίτικο έδεσμα, το μελεκούνι, και ένα μπλουζάκι του σχολείου μας.

Aρχαία Ελληνικά στην Αυστρία!Μαθητές νικητές σε παναυστριακό διαγωνισμό στα αρχαία ελληνικά φιλοξενήθηκαν στο σχολείο μας με τους καθηγητές τους και την εκπρόσωπο από το «Σπίτι της Ευρώπης», κ.Μαντικού. Οι αυστριακοί μαθητές μιλούν για τον διαγωνισμό και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας τους.

γκρο πλαν

Μένανδρος, 4ος αι. π.Χ., αρχαίος έλληνας ποιητής

Ξένους ξένιζε καὶ σὺ γὰρ ξένος γ’ ἔσῃ.(Τους ξένους να φιλοξενείς, γιατί κι εσύ κάποτε θα είσαι ξένος.)

Απομαγνητοφώνηση: ‘Αγγελος Νάκος και Μιχάλης Χαρτοφύλης, μαθητές Β΄ Λυκείου


Τα Μαθηματικάείναι παντού!Ποθητός Σταματιάδης, μαθηματικός του σχολείου μας

Πολλές φορές γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο η αναγκαιότητα των μαθηματικών στη «μετά σχολείον» ζωή των μαθητών είναι πραγματική. Επέλεξα, λοιπόν, να στείλω το παραπάνω ερώτημα σε πρώην μαθητές, οι οποίοι έχουν ήδη αποφοιτήσει από το σχολείο μας και είναι φοιτητές ή απόφοιτοι σχολών. Απαραίτητο κριτήριο ήταν να μην είχαν ιδιαίτερα καλή σχέση με τα μαθηματικά. Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν κατακεραυνωτικές… με την καλή έννοια όμως. Λες και ένα μαγικό ραβδάκι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο μετασχημάτισε πεποιθήσεις απέχθειας σε πεποιθήσεις φανατικών λάτρεων των μαθηματικών. Σας παραθέτω αποσπάσματα από απαντήσεις μαθητών που φανερώνουν του λόγου το αληθές. Τι λέτε; Θα σας βάλουν σε σκέψεις οι παλιοί;

••• Τα μαθηματικά είναι θεμελιώδες εργαλείο για την περαιτέρω ανάπτυξη του κόσμου γύρω μας και την κατανόηση του εαυτού μας.

••• Είναι, ίσως, το βασικότερο εργαλείο για οποιονδήποτε επιχειρηματία.

••• Τελικά βρίσκονται παντού γύρω μας (δυστυχώς για μένα!), ακόμα και στα πιο απλά πράγματα... Απλώς χρειάζεται μια μικρή προσπάθεια για να τα ανακαλύψουμε… Και είναι τόσο όμορφο τελικά!

••• Είναι ένα μάθημα που βοηθά στην οργάνωση της σκέψης μας. Εξασκεί το μυαλό. ‘Οταν είμαστε σε μικρή ηλικία, μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά βοηθούν πολύ στην καθημερινότητά μας.

••• Αναρωτιόμαστε όλοι: Γιατί να μάθω μαθηματικά; Πού θα μου χρειαστούν; Γιατί μαθαίνουμε αρχαία; Θα μιλήσουμε με τον Σωκράτη ή τον Πλάτωνα; Γιατί μαθαίνουμε χημεία; Θα διασπάσουμε κανένα άτομο; ‘Ομως, συνειδητοποίησα τα εξής: Μια απλή νοικοκυρά ξεκινάει να πάει στον μανάβη να αγοράσει 350 γρ. λεμόνια. Ο μανάβης τής λέει τα λεμόνια στοιχίζουν 4,57€ το κιλό. Πώς θα υπολογίσει τι χρωστάει; Απλές πράξεις πολλαπλασιασμού και διαίρεσης χρειάζονται. Υποθέτουμε ότι ο άγνωστος Χ, που αναρωτιέται γιατί να μάθει μαθηματικά, ετοιμάζεται να κατοικίσει στο νέο του σπίτι. Θέλει, λοιπόν, να ξέρει τις διαστάσεις των δωματίων, για να βρει τα κατάλληλα έπιπλα. Ζητά από τον μηχανικό του μία κάτοψη του χώρου. ‘Ομως… ουπς! Η κάτοψη είναι σε κλίμακα. Εδώ είναι που χρειάζεσαι τα γνωστά και μη εξαιρετέα μαθηματικά, καλέ μου άγνωστε Χ. Ακόμα, όμως, και αν μου πεις «Εγώ δεν μπορώ τα μαθηματικά, είμαι θεωρητικός τύπος.», απάντησέ μου στις εξής απλές ερωτησούλες: Τάβλι δεν έχεις παίξει ποτέ στη ζωή σου; Καμία Πρωτοχρονιά δεν έπαιξες 31; Το γνωστό σε όλους μας επιτραπέζιο φιδάκι εσύ δεν το γνωρίζεις; Κουτσό στο δημοτικό δεν ήξερες τι θα πει; Αποκλείεται! ‘Ολα αυτά τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων είναι μαθηματικά! ‘Ολα τα παραπάνω από μια κοπέλα που ως μαθήτρια δυσκολευόταν στα μαθηματικά, γιατί ποτέ δεν προσπάθησε ουσιαστικά να τα κατανοήσει και να τα διαβάσει, ενώ μέχρι τώρα, στα 26 της, θυμάται το Προοίμιο της Οδύσσειας σαν να πρόκειται να γράψει αύριο το πρωί εξετάσεις.

επιστήμες

••• Αν είχαμε διδαχτεί στερεομετρία, όλοι θα ήμασταν καλύτεροι στο παρκάρισμα.

••• Τα μαθηματικά, «οι αριθμοί», σου δίνουν τη λύση σε όλες τις πτυχές της ζωής, τη στιγμή που βρίσκεσαι σε αδιέξοδο ή σύγχυση. Δεν λένε ψέματα, εκτός και αν δεν ξέρεις να τους χειριστείς σωστά. Εξάλλου, είναι και η πλέον αναμφίβολα επίσημη διεθνής γλώσσα. Ναι, ούτε εγώ πιστεύω ότι τα ομολογώ αυτά...!

••• Αναπτύσσουν τον τρόπο σκέψης μας, κάνοντας τον πιο αναλυτικό και πιο δομημένο… Εάν έπρεπε να καταργηθούν κάποια μαθήματα στο σχολείο, τα μαθηματικά και η γλώσσα θα έπρεπε να είναι τα τελευταία... Και δεν αναφέρω καν πόσο χρειάζονται στο πανεπιστήμιο... Από το σχολείο οφείλουμε να παίρνουμε οτιδήποτε είναι δυνατό να μας προσφερθεί και πρέπει αντί να το καταδικάζουμε να το εκτιμάμε!


γκρο πλαν

Παίδες Ροδίων: Καλώς ορίσατε, κ. Κυπουργέ!Νίκος Κυπουργός: Καλώς σας βρήκα!Π.Ρ.: Από πού κατάγεστε, πού μεγαλώσατε και πού ζείτε τώρα;Ν.Κ.: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου έκανα τις πρώτες σπουδές μου. Τα τελευταία χρόνια, επειδή αγαπώ και εγώ τη θάλασσα και τα νησιά, έχω εγκατασταθεί και περνώ όσο πιο πολύ χρόνο μπορώ στη Σύρο. Τώρα συγγενέψαμε οι δύο πρωτεύουσες, η Σύρος των Κυκλάδων και η Ρόδος των Δωδεκανήσων, και έχουμε ενοποιηθεί. ‘Ετσι, έχουμε πολλά πήγαινε-έλα.Π.Ρ.: Πείτε μας για τις σπουδές σας.Ν.Κ.: Τις βασικές θεωρητικές σπουδές μου τις έκανα στην Αθήνα με τον συνθέτη Γιάννη Παπαϊωάννου. Συνέχισα στο Παρίσι με διάφορους σημαντικούς καθηγητές.

Π.Ρ.: Πώς αντέδρασαν οι γονείς σας, όταν τους είπατε πως θέλετε να γίνεται μουσικός και συνθέτης;Ν.Κ.: Με ενθάρρυναν με πολλή χαρά. Απλώς μου είπαν να τελειώσω και μια σχολή, επειδή ο χώρος της τέχνης είναι πολύ δύσκολος και δεν εξασφαλίζει σταθερή καριέρα. Αν κάποιος είναι καλός και έχει ταλέντο, αυτό θα φανεί στο μέλλον. ‘Ετσι, αποφοίτησα από τη Νομική. Εγώ,

βέβαια, στάθηκα πολύ τυχερός και με τη βοήθεια ανθρώπων που πίστεψαν σε μένα σήμερα ζω αποκλειστικά και μόνο από τη μουσική. Αλλά είμαι από τους πολύ λίγους συνθέτες που το κατάφεραν αυτό, αφού οι περισσότεροι ή διδάσκουν μουσική ή ασχολούνται και με άλλα επαγγέλματα. Π.Ρ.: Από πού εμπνέεστε;Ν.Κ.: ‘Ολα είναι σχετικά. Η έμπνευση, η μουσική ιδέα είναι ανεξήγητο πώς θα σου έρθει. Μπορεί να συμβεί σε συνθήκες ιδανικές, περπατώντας στην παραλία, ή μέσα σε ένα ταξί, τρέχοντας από ένα μέρος σε ένα άλλο. Δεν προκαλείται η έμπνευση, φτιάχνοντάς την σε ένα ωραίο περιβάλλον, ένα ωραίο τοπίο. Από εκεί και πέρα μαζεύουμε τις ιδέες μας. Εγώ, μάλιστα, τις σημειώνω σε ένα χαρτί, όπως έδειξα πριν στα παιδιά, και, όταν έρθει η στιγμή, διαλέγω αυτές που θεωρώ ότι είναι πιο αξιόλογες και τις επεξεργάζομαι. ‘Ολη η ιστορία είναι η διαδικασία της επεξεργασίας, αυτό, δηλαδή, που λέμε εναρμόνιση, ενορχήστρωση, οργάνωση ρυθμική, παραλλαγές, το κτίσιμο της μελωδίας. Η ιδέα μπορεί να είναι ένα τόσο δα πραγματάκι, ένας ρυθμός, 3-4-5 νότες στη σειρά, μια πολύ μικρή μελωδική φράση. ‘Ολο αυτό μετά αναπτύσσεται.Π.Ρ.: Ποια ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων θυμάστε έντονα;Ν.Κ.: Θυμάμαι στο Λύκειο μια σχολική παράσταση βασισμένη σε έργο του Λόρκα, για την οποία μου ζητήθηκε από τον όμιλο να γράψω τη μουσική. Με την κιθάρα που είχα τότε έγραψα και έπαιξα τη μουσική της παράστασης. Π.Ρ.: Και ποια δύσκολη στιγμή στην πορεία σας;Ν.Κ.: Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν

κατά την πρώτη μου ηχογράφηση για τη «Λιλιπούπολη». Είχα τόσο άγχος και φόβο που εγώ, ένας νεαρός 24 χρονών, έπρεπε να διευθύνω όλους αυτούς τους εξαιρετικούς μουσικούς, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα. Δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. ‘Ομως, όλα πήγαν μια χαρά.Π.Ρ.: Το άγχος, δηλαδή, λειτούργησε ευεργετικά;Ν.Κ.: Πάντα έχω άγχος και μεγαλώνοντας πάντα υπάρχει μία ανασφάλεια στους δημιουργούς. Πιστεύω ότι είναι υγιές.Π.Ρ.: Γράφετε πρώτα εσείς τη μουσική και μετά αναλαμβάνει ο στιχουργός;Ν.Κ.: Μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτό αλλά και ανάποδα. Γενικά, στη μουσική δεν υπάρχει ένας τρόπος. Είναι πολλοί οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να προσεγγίσει είτε τη μουσική σύνθεση είτε τη συνεργασία στο σινεμά ή το θέατρο. Υπάρχουν τόσοι τρόποι όσοι είναι και οι συνθέτες (γέλια).Π.Ρ.: Ποιο είναι το αγαπημένο έργο σας;Ν.Κ.: Δεν το έχω σκεφτεί. Προχθές είδα ένα μιούζικαλ που είχα γράψει το 1995, νομίζω, που λέγεται «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει», ένα μιούζικαλ για παιδιά και μεγάλους. Επειδή είναι παλιό και ξεχασμένο, είναι από τα αγαπημένα μου «παιδιά». ‘Οταν λέω ξεχασμένο, εννοώ πως είχα να το ακούσω πολύ καιρό και χάρηκα που το ξανάκουσα. Καμιά φορά κάτι που θυμόμαστε, κάτι που ξανακούμε ύστερα από πολύ καιρό μάς χαροποιεί. Π.Ρ.: Ποια ήταν η πιο δημιουργική σας περίοδος;Ν.Κ.: ‘Οταν επέστρεψα από τις σπουδές μου στη Γαλλία, στο τέλος της δεκαετίας του ΄80 και

O συνθέτης Νίκος Κυπουργός σπούδασε μουσική στην Αθήνα και το Παρίσι. Μεγάλωσε στην πρωτεύουσα, αλλά αγαπάει τη θάλασσα και τα νησιά. Αποδίδει στη μητέρα του την κλίση του στη μουσική και θεωρεί ότι όλα τα είδη μουσικής κρύβουν θησαυρούς. Μαθητής λυκείου έγραψε και έπαιξε μουσική για μία παράσταση βασισμένη σε έργο του Λόρκα και στα 24 του χρόνια διηύθυνε ορχήστρα για την ηχογράφηση της «Λιλιπούπολης». Από τα αγαπημένα του «παιδιά», όπως ο ίδιος λέει, είναι το μιούζικαλ «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει». Ο Νίκος Κυπουργός εμπνέεται περπατώντας στην παραλία ή ακόμα και μέσα σε ένα ταξί. Σημειώνει την αναγκαιότητα της ουσιαστικής διδασκαλίας της μουσικής σε πολύ μικρή ηλικία, υποστηρίζοντας την πρακτική εξάσκηση κι όχι τη στείρα θεωρία. Ο συνθέτης χαίρεται να δίνει παραστάσεις στις μικρές πόλεις, όπου το κοινό είναι πιο ζεστό, και επιθυμεί να δημιουργούνται τοπικές ορχήστρες. Την τελευταία περίοδο ασχολείται με την «Ορχήστρα των Κυκλάδων», στης οποίας την ίδρυση συμμετείχε, και αναγνωρίζει σε πολλούς έλληνες νέους τραγουδοποιούς γνώσεις, ταλέντο και ευαισθησίες. Ο Νίκος Κυπουργός, ανάμεσα στα άλλα, περιμένει να ξεφύγουμε από την εξάρτησή μας από τη μουσική με ξένο στίχο, ώστε να μπορέσουμε να εκφραστούμε και στα ελληνικά. Οι συμμαθητές μας κι εμείς «συνομιλήσαμε» με τον συνθέτη, που μας μάγεψε με τις μελωδίες του στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας «Καλλιπάτειρα», το Σάββατο 2 Απριλίου.

όλη τη δεκαετία του ΄90, γιατί τότε έκανα πολλές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Μετά, βέβαια, τις περιόρισα, γιατί κατάλαβα πως πρέπει να χαμηλώσω ταχύτητες.Π.Ρ.: Ποιο κοινό σάς έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις και γιατί;Ν.Κ.: Πάντα ένιωθα μεγάλη χαρά σε κάποιες μικρές πόλεις, όπου πήγαινα και δεχόμουν πολύ θερμή ανταπόκριση. Αυτό με συγκινούσε πάρα πολύ. Στην Αθήνα δεν είχα ποτέ την αίσθηση της ζεστασιάς που έχω, όταν πηγαίνω σε κάποιες μικρές πόλεις, όπως, για παράδειγμα στην Ξάνθη, τη Ρόδο… Ακόμα και στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιο θερμό, πιο συμμετοχικό το κοινό.Π.Ρ.: Πιστεύετε ότι έχει αναγνωριστεί το έργο σας στην Ελλάδα;Ν.Κ.: Εγώ είμαι ευνοημένος εδώ. Το έχω ξαναπεί αυτό. Είμαι ευχαριστημένος, γιατί αυτό που κάνω δεν είναι εμπορικό. ‘Αρα, ο χώρος της μουσικής με τον οποίο ασχολούμαι είναι προστατευμένος.

Π.Ρ.: Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να διδάσκεται η μουσική στα σχολεία;Ν.Κ.: Κατ’ αρχάς, αυτό που είδα στο δικό σας σχολείο με εντυπωσίασε, αφού η μουσική δεν διδάσκεται θεωρητικά μόνο, αλλά παίζεται, εκτελείται, διδάσκεται στην πράξη. Πρέπει να διδάσκεται ζωντανά˙ εγώ πιστεύω στη χαρά του παιχνιδιού, τη δημιουργική συμμετοχή, την ανάπτυξη της φαντασίας και της δημιουργικότητας. ‘Οταν διδάσκεται η μουσική στον πίνακα, είναι ακριβώς σαν να διδάσκεται η γυμναστική στον πίνακα, χωρίς να μας επιτρέπεται να κινούμαστε, μαθαίνοντας μόνο ποιοι μύες κινούνται και δίνοντας εξετάσεις γραπτώς, κάτι που είναι τραγικό. ‘Αρα, είναι σημαντικό τα παιδιά να φτιάχνουν ορχήστρες, να παίζουν και να τραγουδούν.

Τη σημερινή εποχή πρέπει εμείς, σύμφωνα με τα κριτήριά μας, που και αυτά εξαρτώνται από την παιδεία μας, να κάνουμε το ξεκαθάρισμα∙ πού είναι τα σκουπίδια και πού οι θησαυροί.

Απομαγνητοφώνηση: Μαρία Σκορδίλη, μαθήτρια Α΄ Λυκείου


Π.Ρ.: Υπάρχει κάτι που θέλετε να αλλάξετε στον χώρο της μουσικής και της τέχνης γενικότερα;Ν.Κ.: ΄Ολα ξεκινούν από την παιδεία. Γι’ αυτό και έχει τεράστια σημασία, όπως προανέφερα, ο τρόπος που διδάσκονται τα μαθήματα. Είναι σημαντικό να γίνονται αλλαγές, όταν τα παιδιά είναι ακόμα στο σχολείο. Δεν μπορείς, δηλαδή, να εκπαιδεύσεις και να αλλάξεις τους μεγάλους, γιατί είναι καθορισμένα τα κριτήρια και οι απόψεις τους. Επειδή η παιδεία είναι πάρα πολύ σημαντική, έχει σημασία αυτό που γίνεται εδώ ή στα μουσικά σχολεία και σε αυτήν πρέπει να δοθεί όλο το βάρος. Μάλιστα, έχουμε καθυστερήσει αρκετά με την εξής έννοια: ένας σπουδαίος θεωρητικός μουσικοπαιδαγωγός, ο Κόνταλυ, έλεγε ότι η μουσική εκπαίδευση ενός παιδιού αρχίζει 9 μήνες πριν από τη γέννησή του. Πάει τόσο νωρίς, για να δείξει τη σημασία της παιδείας που κουβαλά η μητέρα του παιδιού, του τρόπου που το μεγαλώνει και των ακουσμάτων της, όταν αυτό είναι ακόμα μέσα στην κοιλιά της, γιατί το παιδί ακούει από την κοιλιά της μητέρας του. Π.Ρ.: Η μητέρα σας σάς επηρέασε;Ν.Κ.: Ναι, βέβαια. Η μητέρα μου άκουγε μουσική, τραγουδούσε και, μάλιστα, πιστεύω πως σε αυτήν οφείλεται η κλίση μου στη μουσική.Π.Ρ.: Από πού αλλού επηρεαστήκατε;Ν.Κ.: ‘Οσον αφορά τις επιρροές, ήταν πολλές. Είχα την τύχη να έχω ακούσματα από την παράδοση την ελληνική, τη ροκ μουσική, την τζαζ, τη σύγχρονη και την παλιά. ‘Ολα αυτά με επηρέασαν. Πιστεύω πως όλα τα είδη μουσικής πρέπει να τα προσεγγίσεις με αγάπη, γιατί όλα κρύβουν θησαυρούς. Ενδέχεται, βέβαια, να κρύβουν και σκουπίδια. ‘Οσον αφορά την παλιά μουσική, έχει περάσει από το φίλτρο του χρόνου και έχουν μείνει μόνο τα αριστουργήματα. Ωστόσο, τη σημερινή εποχή πρέπει εμείς, σύμφωνα με τα κριτήρια μας, που και αυτά εξαρτώνται από την παιδεία μας, να κάνουμε το ξεκαθάρισμα∙ πού είναι τα σκουπίδια και πού οι θησαυροί.Π.Ρ.: Πείτε μας ένα αριστούργημα σχετικά σύγχρονο που σας εντυπωσίασε ή και σας επηρέασε.

Ν.Κ.: Υπάρχουν πάρα πολλά έργα νέων μουσικών που με έχουν επηρεάσει και θα ήταν κρίμα να σταθούμε σε 1-2 παραδείγματα, που, μάλλον, θα είναι και άγνωστα στο ευρύ κοινό, γιατί μιλάμε για έργα σύγχρονης μουσικής από το εξωτερικό. Στην Ελλάδα η λεγόμενη σοβαρή μουσική έχει περιορισμένη απήχηση. Ο κόσμος εδώ αγαπά, κυρίως, το τραγούδι και το τραγούδι, φυσικά, δεν είναι μειωμένης αξίας∙

απλώς, μας εμποδίζει καμιά φορά να δούμε ότι μουσική δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν στην Ελλάδα πολλοί νέοι τραγουδοποιοί με γνώσεις, ταλέντο και ευαισθησίες, όπως είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Αλλά και στον χώρο της ροκ μουσικής ακούω πράγματα ενδιαφέροντα, όπως στο schoolwave, που είμαι στην επιτροπή του και για αυτό ενθάρρυνα και τους μαθητές του σχολείου σας να στείλουν εκεί τραγούδια. Σε αυτό βλέπω πόσο οι έφηβοι αγαπούν αποκλειστικά τη ροκ μουσική και τις διάφορες μορφές της. ‘Εχει πολύ ενδιαφέρον αυτό. Περιμένω, όμως, πότε θα ξεφύγουμε από την εξάρτησή μας από τη μουσική με ξένο στίχο, ώστε να μπορέσουμε να εκφραστούμε και στα ελληνικά. Η εποχή τής παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να μας απομακρύνει από τη δική μας παράδοση και γλώσσα, γιατί έχουμε μια γλώσσα όμορφη και πλούσια, που αξίζει να σκύψουμε πάνω της.Π.Ρ.: Ποια είναι τα σχέδιά σας; Ν.Κ.: Μόλις ολοκλήρωσα τη σύνθεση για κάποιες ταινίες. Την τελευταία περίοδο ασχολούμαι με την «Ορχήστρα των Κυκλάδων», στης οποίας την ίδρυση συμμετείχα, και αφιερώνω χρόνο στην εδραίωσή της. Θεωρώ σημαντικό να δημιουργούνται σε κάθε τόπο ορχήστρες με αξιόλογους ντόπιους μουσικούς, που υπάρχουν ανάμεσά μας. Και οι ορχήστρες να μην αποτελούνται μόνο από κλασικά όργανα αλλά από παραδοσιακά, ροκ… και να δίνουν ενδιαφέρουσες συναυλίες.Π.Ρ.: Σας ευχαριστούμε πολύ.Ν.Κ.: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ. Π.Ρ.: Καλή αντάμωση στην Τάφρο!

Η εποχή τής παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να μας απομακρύνει από τη δική μας παράδοση και γλώσσα, γιατί έχουμε μια γλώσσα όμορφη και πλούσια, που αξίζει να σκύψουμε πάνω της.

Η μουσική πρέπει να διδάσκεται ζωντανά˙ εγώ πιστεύω στη χαρά του παιχνιδιού, τη δημιουργική συμμετοχή, τη φαντασία.


Παίδες Ροδίων: Καλώς ήρθατε στο σχολείο μας και την εφημερίδα μας!Αλκη Ζέη: Καλώς σας βρήκα!Π.Ρ.: Το ονοματεπώνυμό σας είναι πραγματικό;‘Α.Ζ.: Ναι, το πραγματικότατο!Π.Ρ.: Από ποια ηλικία θυμάστε τον εαυτό σας να γράφει;‘Α.Ζ.: Θυμάμαι να γράφω από την ηλικία σχεδόν των 10 χρονών. Ο θείος μου παντρεύτηκε μια δημοσιογράφο την οποία έβλεπα να γράφει με το όνομά της από κάτω. Εγώ ήμουν παιδί σιωπηλό, σκεφτόμουν, δηλαδή, πράγματα, αλλά δεν τολμούσα να τα πω. άλλωστε, είχα μια αδερφή πολύ φλύαρη, μιλούσε όλο εκείνη. Η θεία μου αυτή, λοιπόν, μου εξήγησε ότι τις σκέψεις σου μπορείς να τις γράφεις και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Μάλιστα, της είπα ότι θα βγάλω κι εγώ εφημερίδα. ‘Ετσι, πήρα μια κόλλα διαγωνισμού κι έγραφα μία εφημερίδα που την έλεγα «Ο αστείος κόσμος» και σε αυτήν σατίριζα τους θείους μου και τα ξαδέλφια μου, ανορθόγραφα βέβαια. Η θεία μου έγινε αργότερα η μεγάλη μας συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου και με επηρέασε πολύ στο να πάρω αυτόν τον δρόμο. Και στο σχολείο με βοήθησαν πολύ, καθώς άρχισα να γράφω κουκλοθέατρο και για το περιοδικό και την εφημερίδα του σχολείου και είδα

ότι αυτό μου αρέσει. Να ζωγραφίσω δεν μπορούσα, δεν ήξερα, δεν μου άρεσε. το ίδιο ίσχυε και με τη μουσική. ‘Ετσι με τράβηξε το γράψιμο, γιατί διάβαζα και πολύ.Π.Ρ.: Οι γονείς σας σάς ώθησαν σε αυτό;‘Α.Ζ.: Δεν είχαν αντίρρηση, επειδή σπούδαζα και κάτι άλλο.Π.Ρ.: Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με την παιδική λογοτεχνία;‘Α.Ζ.: Δεν την επέλεξα, μόνη της με επέλεξε. ‘Εγραψα το πρώτο μυθιστόρημα «Το καπλάνι της βιτρίνας» χωρίς να ξέρω ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. ‘Ηθελα να γράψω τις αναμνήσεις μου από τα παιδικά μου χρόνια από τη Σάμο που τις διηγιόμουν στα παιδιά μου. ‘Οταν είδα την ανταπόκριση που είχε στα παιδιά το βιβλίο, τότε κατάλαβα ότι είναι βιβλίο για παιδιά. Ούτε ο εκδότης δεν το ήξερε τον καιρό που εκδόθηκε το βιβλίο για πρώτη φορά. ‘Υστερα το χαρακτήρισε «βιβλίο για νέους». Π.Ρ.: Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας συγγραφέας, όταν ήσαστε μικρή;‘Α.Ζ.: ‘Οταν ήμουν μικρή, δεν υπήρχαν πάρα πολλοί συγγραφείς για παιδιά, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Η αγαπημένη μας ήταν η Πηνελόπη Δέλτα που την διαβάζαμε και την ξαναδιαβάζαμε. Υπήρχαν, όμως, μεταφράσεις από τους κλασικούς συγγραφείς που μου άρεσαν πολύ. «Οι περιπέτειες του […] με τις αγριόχηνες» ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο.Π.Ρ.: Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει ένα

λογοτεχνικό βιβλίο πετυχημένο; ‘Α.Ζ.: Πετυχημένο είναι ένα βιβλίο, αν το διαβάζουν πολλοί. Βέβαια, εξαρτάται και από το πώς το έχει γράψει ο συγγραφέας. Για να αγαπήσει ο αναγνώστης ένα βιβλίο, πρέπει, κυρίως, αυτό να είναι αληθινό.Π.Ρ.: Υπάρχει κάποιο βιβλίο άλλου λογοτέχνη που ξεχωρίζετε;‘Α.Ζ.: Διαβάζω τόσα πολλά βιβλία που, κατά διαστήματα, έχω ένα αγαπημένο βιβλίο.Π.Ρ.: Ποιο υπήρξε το πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο σας;‘Α.Ζ.: Δεν μπορώ να κρίνω, αλλά ξέρω ότι ο «Πέτρος» είχε τις πιο πολλές επανεκδόσεις. Ακολουθούν τα άλλα

βιβλία που έγραψα τελευταία, αλλά και «Ο παππούς» που βγήκε τελευταία- τελευταία έχει επανεκδοθεί πολλές φορές. Στο εξωτερικό, βέβαια, «Το καπλάνι της βιτρίνας» έχει μεταφραστεί σε 33 γλώσσες.Π.Ρ.: Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε το συγκεκριμένο όνομα για τον ήρωα του βιβλίου σας «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου»;‘Α.Ζ.: Πάρα πολύ συγκεκριμένος. Τον γιο μου λένε Πέτρο.Π.Ρ.: Συνεργάζεστε με κάποιους συγκεκριμένους εικονογράφους ή σκιτσογράφους;‘Α.Ζ.: Συνήθως, συνεργάζομαι με την εικονογράφο Σοφία Ζαραμπούκα.

O Πέτρος, το καπλάνι της βιτρίνας, η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της καθώς και πολλοί άλλοι ήρωες από τα βιβλία της βραβευμένης συγγραφέως ‘Aλκης Ζέη ζωντάνεψαν και μετουσιώθηκαν σε θεατρικές δράσεις από μαθητές του σχολείου και μέλη του Κέντρου Τέχνης και Πολιτισμού των εκπαιδευτηρίων μας, την Τετάρτη 4 Μαΐου το απόγευμα. Η συγγραφέας παρευρέθηκε στην εκδήλωση και παρακολούθησε πραγματικά συγκινημένη τις προσπάθειες των μικρών παιδιών. Η αίθουσα «Καλλιπάτειρα» καθώς και ο προαύλιος χώρος του σχολείου μας, όπου είχε στηθεί οθόνη για αναμετάδοση της εκδήλωσης, ήταν γεμάτοι από γονείς, μαθητές και φίλους των Εκπαιδευτηρίων. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος πραγματοποιήθηκαν εισηγήσεις από τον κ.Γιώργο Παπαντωνάκη, Επίκουρο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, την κ.Τίτσα Πιπίνου, συγγραφέα, και τον κ.Πέτρο Σπανό, Σχολικό Σύμβουλο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου. Ο συμμαθητής μας Μιχάλης Οικονόμου, μαθητής της Α’ τάξης του Γυμνασίου, έκανε μια εντυπωσιακή εισήγηση για την αγαπημένη του συγγραφέα. Στο δεύτερο μέρος, μαθητές της Ε’ τάξης του Δημοτικού του σχολείου μας καθώς και μαθητές που παρακολουθούν το πρόγραμμα «Θεατροπαιχνίδια» του Κέντρου Τέχνης και Πολιτισμού των Εκπαιδευτηρίων παρουσίασαν θεατρικά δρώμενα βασισμένα στους ήρωες της συγγραφέως. Οι μαθητές του Θεατρικού Ομίλου των Εκπαιδευτηρίων παρουσίασαν το διήγημα «Μια ανάμνηση από τον Νίκο Καββαδία» με την εμψύχωση της καθηγήτριας θεατρικής αγωγής κ.Μυρσίνης Λενούδια. Την επόμενη ημέρα η Άλκη Ζέη βρισκόταν και πάλι στο σχολείο μας, προκειμένου να συναντηθεί και να συζητήσει με τα παιδιά του Δημοτικού σχολείου. Οι μαθητές κατενθουσιασμένοι μίλησαν με τη συγγραφέα, η οποία υπομονετικά απαντούσε ακόμη και στις πιο δύσκολες ερωτήσεις τους. Στη συνέχεια, η Λέσχη Ανάγνωσης του Γυμνασίου Κρεμαστής και εμείς οι «...Παίδες Ροδίων» συνομιλήσαμε με την αγαπημένη μας συγγραφέα.

Ένας περίπατος με την ‘Α λκη Ζέη μία Τετάρτη του Μάη με μωβ ομπρέλα και σπανιόλικα παπούτσια

γκρο πλαν

Απομαγνητοφώνηση: Αναστασία Λεριά, μαθήτρια Α΄ Λυκείου


Τώρα αλλάζω εκδοτικό οίκο και από τον Ιούνιο θα βγουν όλα τα βιβλία με καινούργια εξώφυλλα, με καινούργια εικονογράφηση.Π.Ρ.: Γράφετε πάντα για επαγγελματικούς λόγους ή και για δική σας ευχαρίστηση;‘Α.Ζ.: Να γράψω ένα βιβλίο για δική μου ευχαρίστηση και να το χώσω σε ένα συρτάρι; Τι ευχαρίστηση θα είναι; Η ευχαρίστηση του συγγραφέα είναι να διαβάζουν οι άλλοι το βιβλίο. Το γράφεις, βέβαια, γιατί ευχαριστιέσαι που το γράφεις, αλλά ο σκοπός είναι να το διαβάσουν άλλοι, όχι να το έχεις κρυμμένο εσύ και να έχεις ευχαριστηθεί που το έγραψες.

Π.Ρ.: Νιώθετε την ανάγκη να πείτε κάτι στον κόσμο γράφοντας;‘Α.Ζ.: Αρχικά, γράφω από εσωτερική μου ανάγκη να πω πράγματα που έχω ζήσει και σκέφτομαι. ‘Υστερα βρίσκω πως είναι σημαντικά αυτά που έχω ζήσει και είναι σημαντικό να τα μάθουν και οι επόμενες γενιές.Π.Ρ.: Στις ιστορίες σας, δηλαδή, υπάρχουν αυτοβιογραφικές αναφορές;‘Α.Ζ.: ‘Οταν ένας ζωγράφος θέλει να κάνει το πορτρέτο σου, δεν σε κάνει σαν να βλέπεις φωτογραφία. Θα βάλει μέσα το ταλέντο του, το χρώμα, την έμπνευσή του. ‘Ετσι και ο συγγραφέας παίρνει υπαρκτά πρόσωπα, αλλά δεν τα κάνει σαν φωτογραφία, τα πλάθει και

τα αλλάζει. Μπορεί δύο-τρία μαζί να τα κάνει ένα. Ο συγγραφέας κάνει ό,τι θέλει.Π.Ρ.: Υπό ποιες συνθήκες δουλεύετε ένα έργο;‘Α.Ζ.: Δεν με νοιάζει καθόλου να γράφω και να φωνάζουν τα παιδιά από έξω.

αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, φτάνει να έχω τις ιδέες μέσα στο κεφάλι μου. ΄Εχω ένα σπίτι στο Πήλιο με μαγευτική θέα. Πήγα μια φορά, όταν έγραφα τη «Μωβ ομπρέλα», για να τελειώσω το βιβλίο εκεί, αλλά την τρίτη μέρα τα μάζεψα κι έφυγα, γιατί με καθηλώνει η θέα, με αποσπά, δεν μπορώ. Και το βράδυ, όταν τελειώσω, θέλω να βγω με φίλους, να πάω στο θέατρο, να πάω στο σινεμά… Λοιπόν, δεν θέλω να είμαι απομονωμένη. ΄Αλλοι συγγραφείς γράφουν σε διαφορετικό περιβάλλον, όπως ένας που για να γράψει ένα βιβλίο του πήγε κι έμεινε 2 χρόνια σε ένα νησί! Ε, αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω.Π.Ρ.: Ποια ώρα της ημέρας προτιμάτε να γράφετε;‘Α.Ζ.: Ούτε πολύ χαράματα ούτε πολύ αργά τη νύχτα. Προτιμώ από τις 11 το πρωί έως τις 4 το μεσημέρι, για να κοιμάμαι μετά!Π.Ρ.: Ποια είναι η σχέση σας με την τεχνολογία; Γράφετε σε υπολογιστή ή σε γραφομηχανή;‘Α.Ζ.: Γράφω, σε παρακαλώ, στον υπολογιστή!Π.Ρ.: Και ποια είναι η σχέση σας με τη δημοσιότητα; Σας ενοχλεί που σας αναγνωρίζουν στον δρόμο ή σας αρέσει;‘Α.Ζ.: Δεν είμαι η ΄Αννα Βίσση να βγαίνω στον δρόμο και να με γνωρίζουν και να μου ζητούν αυτόγραφα! Τους συγγραφείς κάποτε μας προέβαλλαν και πιο συχνά στην τηλεόραση, τώρα όσο περνά ο καιρός πολύ λίγο μας το ζητούν. Ο κόσμος περισσότερο γνωρίζει τα βιβλία ενός συγγραφέα, δεν γνωρίζει τον ίδιο. Τώρα που πηγαίνω στα σχολεία με γνωρίζουν τα παιδιά ή, αν πάω σε μια τράπεζα, με αναγνωρίζουν οι υπάλληλοι, οι γυναίκες, βέβαια, που έχουν διαβάσει βιβλία μου.Π.Ρ.: Γιατί σας δίνει χαρά να επισκέπτεστε σχολεία και να συζητάτε με τους μαθητές;‘Α.Ζ.: Γιατί, αφού γράφω για εσάς, θέλω και να σας γνωρίζω. Συζητώντας καταλαβαίνω πώς σκέφτεστε και αυτό, βέβαια, με ευχαριστεί και με ωφελεί στο τι θα γράφω.Π.Ρ.: Θεωρείτε επάγγελμα τη συγγραφή;‘Α.Ζ.: Είναι επάγγελμα, όπως κάθε

επάγγελμα. Μόνο που αυτό το επάγγελμα πρέπει να το θέλεις πάρα πολύ, γιατί κανένας δεν σε υποχρεώνει να κλειστείς μέσα σε ένα δωμάτιο, για να γράψεις.Π.Ρ.: Ποιες συμβουλές θα δίνατε σε έναν μελλοντικό συγγραφέα;‘Α.Ζ.: Για να γίνει κάποιος συγγραφέας, χρειάζονται τρία πράγματα, κατά τη γνώμη μου: να διαβάζει βιβλία, να διαβάζει βιβλία, να διαβάζει βιβλία!Π.Ρ.: ΄Εχετε βιώσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σας;‘Α.Ζ.: ΄Εχω βιώσει πάρα πολλά, γιατί έχω περάσει έναν μεγάλο πόλεμο, δύο εμφυλίους, δύο δικτατορίες, δύο φορές ήμουν πολιτική πρόσφυγας. Ε! Αυτά φτάνουν και περισσεύσουν. Π.Ρ.: Πόσα χρόνια ζήσατε στο εξωτερικό;‘Α.Ζ.: ΄Εζησα δέκα χρόνια στη Ρωσία, άλλα δώδεκα στη Γαλλία και δύο στην Ιταλία.Π.Ρ.: Υπάρχει κάποια πόλη που να σας αρέσει ιδιαίτερα;‘Α.Ζ.: Μία πόλη που μου αρέσει ιδιαίτερα, πάρα πολύ, είναι η Ρώμη. Προτιμώ, όμως, να ζω στην Αθήνα.Π.Ρ.: ΄Εχετε ξανάρθει στη Ρόδο;‘Α.Ζ.: ΄Εχω ξανάρθει 3-4 φορές.Π.Ρ.: ΄Εχετε παίξει στον κινηματογράφο ή το θέατρο;‘Α.Ζ.: Ναι.Π.Ρ.: Παρακολουθείτε τηλεόραση;‘Α.Ζ.: Πολύ λίγο. Το καλοκαίρι που είχα καθηλωθεί, γιατί είχα έναν σπόνδυλο σπασμένο και πονούσε το πόδι μου και δεν ήθελα ούτε να διαβάσω ούτε τίποτα να κάνω, παρακολούθησα. Τι να δεις, και μάλιστα καλοκαίρι, στην τηλεόραση; Είδα όλους τους θαλάσσιους ελέφαντες, τους κροκόδειλους, τους πιγκουίνους. Σήριαλ δεν βλέπω ποτέ.Π.Ρ.: Τι σημαίνει «φιλία» στη ζωή σας;‘Α.Ζ.: Α! Πάρα πολλά πράματα. Μπορώ να σου πω ότι είναι το κυριότερο στη ζωή μου.Π.Ρ.: Κι η φιλία σας με τη Ζωρζ Σαρρή; ‘Α.Ζ.: Με τη Ζωρζ Σαρρή δεν ταιριάζαμε καθόλου. Μικρή αυτή αγαπούσε τον βασιλιά κι εγώ τον Βενιζέλο! Τσακωνόμασταν γενικά, αλλά ήμαστε πάρα πολύ φίλες. Εκείνη ήταν πολύ δυναμική, έκανε πολλά πράγματα στο σχολείο, τραγουδούσε το πρωί την προσευχή, έστω και παράφωνα, έπαιζε στις παραστάσεις… Εγώ ήμουνα παιδί πολύ πιο μαζεμένο κι έτσι η παρέα μαζί της με βόλευε, γιατί εκείνη έκανε όλες τις σκανταλιές κι εγώ ακολουθούσα. ΄Ετσι κράτησε έως σήμερα η φιλία μας.Π.Ρ.: Αυτή η φιλία πέρασε κάποια δοκιμασία;‘Α.Ζ.: ΄Οχι, δεν πέρασε καθόλου, ίσα-ίσα. Μάλιστα, όταν ήμουν στη Γαλλία, εξαιτίας της δικτατορίας, ήρθε και με βρήκε και μου είπε ότι γράφει ένα βιβλίο για την αντίσταση, όπως κι εγώ! «Ωχ! Πώς θα βγούνε και τα δύο μαζί;», της είπα. Αλλά η εκδότριά μας μας είπε ότι θα ήταν καλύτερο να εκδοθούν μαζί δύο βιβλία με το ίδιο θέμα που είναι τελείως διαφορετικά γραμμένα. Γιατί, όπως ήμαστε διαφορετικές, γράφαμε και διαφορετικά.Π.Ρ.: Σας ευχαριστούμε κ. Ζέη. Περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σας!Α.Ζ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Γράφω από εσωτερική μου ανάγκη να πω πράγματα που έχω ζήσει και σκέφτομαι.


γκρο πλαν

Με τον Σταύρο Θεοδωράκη...Πρωταγωνιστή!Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε στο νησί μας στις 9 Απριλίου 2011 για την παρουσίαση του βιβλίου του «Οι άνθρωποί μου», η οποία έγινε στο ξενοδοχείο Mediterranean. Την επόμενη ημέρα παρευρέθηκε στην «Ανοιχτή Ημέρα Επιστήμης και Τέχνης», που διοργάνωσε το σχολείο μας. Κι εμείς δεν μπορέσαμε, βέβαια, να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη τη μοναδική αυτή ευκαιρία ούτε να αντισταθούμε στο δημοσιογραφικό μας δαιμόνιο... Απομαγνητοφώνηση:‘Αγγελος Νάκος, Β’ Λυκείου

Παίδες Ροδίων: Πώς σας φαίνεται μέχρι τώρα το σχολείο μας;Σταύρος Θεοδωράκης: Είναι πράγματι πολύ ωραίο. έχω εντυπωσιαστεί. Θα ήθελα και εγώ να ήμουν μαθητής σε ένα τέτοιο σχολείο.Π.Ρ.: Ποιο project μαθητών σάς έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από αυτά είδατε ως τώρα στην “Ανοιχτή Ημέρα Επιστήμης και Τέχνης”;Σ.Θ.: Α, δεν ξέρω… Τα είδα όλα πολύ

βιαστικά και δεν θέλω να αδικήσω κανένα. Εξάλλου είναι πάρα πολλά.Π.Ρ.: Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη δημοσιογραφία;Σ.Θ.: Οι απορίες μου! Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν απαντήσεις, εγώ έβλεπα ερωτήματα. Πιτσιρικάς το αποφάσισα, όταν τελείωσα το Λύκειο. Και στο Λύκειο τα τελευταία χρόνια αντί να διαβάζω τα βιβλία του σχολείου, διάβαζα εφημερίδες.Π.Ρ.: Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της σταδιοδρομίας σας;Σ.Θ.: Δεν υπήρξε δύσκολη περίοδος. Πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά έχω

κυρίως θετικές εμπειρίες.Π.Ρ.: Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον συμβάν που καλύψατε ποτέ;Σ.Θ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Κάθε θέμα που κάνω έχει τη δική του βαρύτητα. Το επόμενο θέμα είναι πάντα το πιο ενδιαφέρον για μένα. Π.Ρ.: Ποιο είναι το επόμενο θέμα σας;Σ.Θ.: Είναι μια εκπομπή σχετικά με τις φυλακές ανηλίκων.Π.Ρ.: Πώς σας φαίνεται που τώρα ένας Δημοσιογραφικός ‘Ομιλος σας παίρνει συνέντευξη;Σ.Θ.: Να πω την αλήθεια, δεν έχω συνηθίσει να μου κάνουν ερωτήσεις, αλλά να θέτω εγώ τα ερωτήματα.

Π.Ρ.: Κάποια συμβουλή για τον Δημοσιογραφικό ‘Ομιλό μας;Σ.Θ.: Να διαβάζετε και να βρίσκετε τις πολλές πλευρές ενός γεγονότος, δηλαδή να μην πιστεύετε αυτό που βλέπετε. Να λέτε ότι: «Αυτό που βλέπω είναι μία εικόνα που από μια άλλη μεριά θα την έβλεπα διαφορετικά.». Σε κάθε συμβάν να ψάχνετε πάντα και τη δεύτερη άποψη.Π.Ρ.: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!Σ.Θ.: Εγώ ευχαριστώ.


Ας παίζουμε δίκαια

Δείξε χαρακτήρα

Έχεις μήνυμα... στην οθόνη σου!

Τιμιότητα

Σεβασμός

Oι συμμαθητές μας που είναι μέλη του Κινηματογραφικού Ομίλου του σχολείου μας «3,2,1 Μοτέρ», με πιλότο το μήνυμα «Κάνε τον κόσμο καλύτερο-Διάδωσέ το», έγραψαν σενάρια για βίντεο μικρού μήκους σχετικά με κοινωνικές αξίες, με την καθοδήγηση των υπευθύνων του ομίλου, του βραβευμένου σκηνοθέτη κ.Κώστα Αγιαννίτη και της καθηγήτριας αγγλικών κ.Έλενας Παναγιωτακοπούλου.

Στο 1ο βίντεο «Δείξε χαρακτήρα» αποδοκιμάζεται η λεκτική και σωματική βία στα σχολεία και στο 2ο «Ας παίζουμε δίκαια» τονίζεται η σημασία της ευγενούς άμιλλας. Το 3ο βίντεο «Σεβασμός» προβάλλει τον σεβασμό στους μεγαλυτέρους και το 4ο «Τιμιότητα» την έντιμη συμπεριφορά. Στα γυρίσματα των βίντεο και τα σεμινάρια κινησιολογίας πολύτιμη υπήρξε η αρωγή της καθηγήτριας θεατρικής αγωγής κ.Μυρσίνης Λενούδια. Να σημειώσουμε, βέβαια, ότι αυτά τα βίντεο προβάλλονται στα τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.youtube.com/user/rhodionpedia.

ευαισθητοποίηση


Παίδες Ροδίων: κ.Ζουγανέλη, καλώς ήρθατε!Ελεωνόρα Ζουγανέλη: Χαίρομαι που είμαι μαζί σας! Π.Ρ.: Σας παρότρυνε κάποιος από την οικογένειά σας να γίνετε τραγουδίστρια;Ε.Ζ.: ‘Οχι, ήταν πολύ φυσική η διαδικασία. Δεν κάτσαμε ποτέ να συζητήσουμε ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι. Τραγουδούσα καλά από μικρή. Ούτε με παρότρυνε ούτε με αποθάρρυνε κάποιος να δουλέψω ως τραγουδίστρια. Απλώς, οι δικοί μου στήριξαν την απόφασή μου.Π.Ρ.: Επηρέασε την καριέρα σας το γεγονός ότι ο πατέρας σας είναι γνωστός καλλιτέχνης; Ε.Ζ.: Η καριέρα μας κι ο δρόμος μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με αυτήν την έννοια έπαιξε καθοριστικό ρόλο, γιατί, αν ήμουν μεγαλωμένη αλλιώς, θα ήταν εντελώς διαφορετικές οι επιλογές μου και η στάση μου απέναντι στη ζωή και

κατ’ επέκταση στη δουλειά μου. Αν εννοείς πρακτικά, δεν χρειάστηκα τη βοήθειά του και δεν τη ζήτησα ποτέ. ‘Αλλωστε, οι γονείς μου είναι πολύ διακριτικοί και καθόλου παρεμβατικοί στη ζωή και τη δουλειά μου. Και τους ευχαριστώ πολύ για τη στάση τους. Αυτό το δέχτηκε και ο κόσμος, γι’ αυτό νομίζω πως δεν έχει συνδέσει κανείς την πορεία μου με αυτήν του πατέρα μου και της μητέρας μου.Π.Ρ.: ‘Εχετε συνεργαστεί με τον πατέρα σας;Ε.Ζ.: Πολύ μικρή, 11 χρονών, είχα μία συμμετοχή σε έναν παιδικό δίσκο. Από εκεί και έπειτα δεν έχω δουλέψει μαζί του. Κάποια στιγμή θα το ήθελα. Ομως, επειδή η δουλειά αυτή είναι σκληρή δεν θα ήθελα αυτή τη στιγμή να συσχετιστεί η δουλειά μου με την οικογένειά μου.Π.Ρ.: ‘Εχετε σπουδάσει μουσική;Ε.Ζ.: Δυστυχώς, η δουλειά μας δεν έχει χαρτιά που να πιστοποιούν ότι έχεις γίνει τραγουδιστής, γι’ αυτό και πολύ εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να θεωρηθεί

τραγουδιστής. Εγώ κάνω διαρκώς μαθήματα για τη φωνή μου. Από εκεί και πέρα, βέβαια, ο τραγουδιστής χρειάζεται να δουλεύει πιο πολύ και από τη φωνή του την ψυχή του, γιατί αυτήν καταθέτει στην ουσία. Κι αυτό δεν έχει πιστοποίηση, πιστοποίηση είναι η ίδια η ζωή του.Π.Ρ.: Θα θέλατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;Ε.Ζ.: ‘Εχω σπουδάσει θέατρο, αλλά, επειδή με το τραγούδι αισθάνομαι καλά και είμαι πολύ ευτυχισμένη, προς το παρόν δεν έχω ανάγκη το θέατρο. ‘Εχω, βέβαια, την τύχη να έχουν έντονο το θεατρικό στοιχείο οι παραστάσεις στις οποίες συμμετέχω κι αυτό καλύπτει τη ματαιοδοξία μου.Π.Ρ.: Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που τραγουδήσατε;Ε.Ζ.: Κατ’ αρχάς, τραγούδησα για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό σε νεαρή ηλικία, περίπου στα 19 μου. Δούλευα στο «Αθηνών Αρένα», σε ένα πάρα πολύ μεγάλο μαγαζί, μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Αντώνη Ρέμο. Οι συνθήκες εργασίας ήταν δύσκολες για ένα νέο κορίτσι. Λόγω των δυσκολιών προβληματίστηκα ακόμα και για το αν θα έπρεπε να ασχοληθώ με το τραγούδι. ‘Ηταν σαν να έπρεπε να τρέξω κατοστάρι, ενώ δεν ήξερα ακόμα να μπουσουλάω. Ωστόσο, πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε να δουλέψω σκληρά, για να αντεπεξέλθω στον δρόμο που επέλεξα να ακολουθήσω και με τον τρόπο που ήθελα να το κάνω.Π.Ρ.: Ακούτε τα δικά σας τραγούδια; Ε.Ζ.: ‘Οχι, καθόλου. Συνειδητοποιώ πως

σήμερα ακούω τραγούδια που έχω να τα ακούσω από την ημέρα που τα έγραψα στο στούντιο. Γενικά, δεν μου αρέσει πολύ να ακούω τον εαυτό μου και δεν τραγουδάω και πάρα πολύ, π.χ. στο σπίτι κάνοντας δουλειές, διότι κάνω πάρα πολλά μαθήματα και ασκώ συνεχώς τη φωνή μου.Π.Ρ.: Ποιο τραγούδι σας αγαπάτε περισσότερο;Ε.Ζ.: Το τραγούδι που αγαπώ περισσότερο είναι το «Κόψε και μοίρασε» από το πρώτο μου άλμπουμ. Αλλά χωρίς το «‘Ελα» δεν θα μου είχε συμβεί αυτό που ζω τώρα, οπότε το τραγούδι αυτό είναι ένα δώρο που άλλαξε τη ζωή μου σε όλα τα επίπεδα˙ έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου, γιατί μου άνοιξε τον δρόμο.Π.Ρ.: Εμπνέεστε από την καθημερινότητά σας; Ε.Ζ.: Εγώ, δυστυχώς, ακόμα δεν έχω μπει στη διαδικασία να γράφω ούτε στίχο ούτε μουσική. ‘Ομως, όταν ακούς ένα τραγούδι, το αν θα σε συνεπάρει, θα σε συγκινήσει και το γιατί έχει να κάνει με την καθημερινότητά σου. Και σε όλα μου τα τραγούδια βρίσκω τον εαυτό μου.Π.Ρ.: ‘Εχετε σκεφτεί να γράψετε στίχους;Ε.Ζ.: Στην Ελλάδα έχουμε το πρόβλημα ότι όλοι γράφουν στίχους. Θέλω πολλές φορές να γράψω, αλλά δεν ξέρω αν έχω την ικανότητα. Γράφω στιχάκια αλλά για εμένα. Πιστεύω ότι ο στίχος είναι

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη βρέθηκε στο νησί μας και το σχολείο μας. Η αγαπημένη μας τραγουδίστρια ακούει πολλή μουσική και διαφορετικά είδη. Αισθάνεται μαθήτρια ακόμη, καθώς μελετάει συνεχώς, ασκεί τη φωνή της, το σώμα και το πνεύμα της. Δεν έχει μετανιώσει για την επιλογή της να γίνει τραγουδίστρια. Άλλωστε, το τραγούδι πολιορκεί τη ζωή της. Από τις ελληνίδες καλλιτέχνιδες ξεχωρίζει την Ελευθερία Αρβανιτάκη και θαυμάζει πολύ τη στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου. Σε όλα τα τραγούδια της βρίσκει τον εαυτό της, όμως, το «Έλα» είναι ένα δώρο, έχει ξεχωριστή θέση μέσα της, καθώς της άνοιξε τον δρόμο. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη κάνει πολλά πράγματα που σχετίζονται με το τραγούδι˙ μόνο που δεν θα πήγαινε στην Eurovision. Απολαύστε την!

Τραγουδώντας με την Ελεωνόρα

Η καριέρα μας κι ο δρόμος μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

γκρο πλαν

ΙΟΥΝΙΟΣ 2011ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ 15μεγάλη ιστορία και, αν όλοι είχαμε την αυτογνωσία να μην γράφουμε στιχάκια, θα είχαμε καλύτερους στιχουργούς στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι υπάρχουν μερικοί που είναι αξιόλογοι, αλλά χάνονται μέσα στη ματαιοδοξία που έχουμε ότι όλοι μπορούμε να εκφραστούμε μέσα από τον λόγο, πράγμα πολύ δύσκολο ειδικά για το τραγούδι.Π.Ρ.: Ποιον στιχουργό θαυμάζετε; Ε.Ζ.: Θαυμάζω πάρα πολύ τη Λίνα Νικολακοπούλου. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ, όπως είναι η Σάννυ Μπαλτζή, μια γυναίκα που ο ακραίος τρόπος γραφής της ταιριάζει πολύ στην ηλικία μου, σε αυτά που με απασχολούν και τη γυναικεία φύση μου.Π.Ρ.: Ερμηνεύσατε κάποιο τραγούδι μόνο για εμπορικούς λόγους;Ε.Ζ.: Ευτυχώς, μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο στην πορεία μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Παρότι, όταν ένα τραγούδι γίνεται εμπορική επιτυχία, οι περισσότεροι νομίζουν πως το έχεις επιλέξει γι’ αυτόν τον λόγο, ότι σου είπε κάποιος άλλος να το τραγουδήσεις, ότι καταπιέστηκες. ‘Οταν δεν γίνεται εμπορική επιτυχία, δεν σου λένε τίποτα.Π.Ρ.: Θαυμάζετε κάποιους άλλους καλλιτέχνες, έλληνες ή ξένους; Ε.Ζ.: Είναι πάρα πολλοί αυτοί που θαυμάζω, επειδή ακούω πολλή μουσική και διαφορετικά είδη της. Από τη Lady Gaga μέχρι και την Jasmin levy. Από ελληνίδες καλλιτέχνιδες έχει μία ξεχωριστή θέση μέσα μου η Ελευθερία Αρβανιτάκη για την πορεία, τη στάση της απέναντι στη μουσική και τη φωνή της.Π.Ρ.: Πόσες ώρες δουλεύετε την ημέρα;Ε.Ζ.: Στη δουλειά αυτή έχουμε την πολυτέλεια να μην έχουμε συγκεκριμένο ωράριο. ‘Οσο πιο πολύ δουλεύουμε τόσο βελτιωνόμαστε. Εγώ καθορίζω πόσο θα δουλέψω καθημερινά και, επειδή είμαι άνθρωπος που δεν βαριέται τη δουλειά, κάνω πολλά πράγματα που σχετίζονται με το τραγούδι˙ είμαι μαθήτρια ακόμη και αυτό μου αρέσει πολύ, μελετάω, ασκώ τη φωνή μου, το σώμα μου, το πνεύμα μου. Χρειάζεται, βέβαια, να προωθώ και τη δουλειά μου με τις συνεντεύξεις, την παρουσία μου σε εκπομπές κ.λπ., πράγμα που απαιτεί χρόνο και δεν το απολαμβάνω ιδιαίτερα, αν και είναι απαραίτητο.Π.Ρ.: ‘Εχετε μετανιώσει για την επιλογή σας να γίνετε τραγουδίστρια; Ε.Ζ.: Δεν έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Για κάποιες επιλογές μου σχετικά με το τραγούδι υπάρχουν στιγμές που αναθεωρώ, πιστεύοντας πως, αν σκεφτόμουν με ψυχραιμία, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Και πάλι δεν μετανιώνω. Π.Ρ.: ‘Εχει επηρεάσει η δημοσιότητα την προσωπική σας ζωή;Ε. Ζ.: Ναι, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. ‘Αλλωστε, η προσωπική σου ζωή αλλάζει εκ των πραγμάτων, γιατί δημιουργείς μια δημόσια εικόνα. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής προς τον κόσμο. Ωστόσο, το κοινό θέλει πάντα να σε βλέπει δυνατό και χαρούμενο, ζωντανό, κάτι που κάποιες φορές είναι δύσκολο.

Π.Ρ.: Σας επηρεάζει η εικόνα που έχει σχηματίσει ο κόσμος για εσάς;Ε.Ζ.: Προσπαθώ να μην με επηρεάζει, γιατί η εικόνα είναι εικόνα. Θέλω οι γύρω μου να μην μένουν σε αυτήν, αλλά να γνωρίζουν και την πραγματικότητα.Π.Ρ.: ‘Εχετε φανταστεί τη ζωή σας χωρίς το τραγούδι; Ε.Ζ.: Θα ήθελα να σου απαντήσω πως την έχω φανταστεί, αλλά, δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το τραγούδι αυτήν τη στιγμή παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Με τους συναδέλφους μου έχουμε πολύ διαφορετική εικόνα γι’ αυτό. Το τραγούδι πολιορκεί τη ζωή μου και αφιερώνω σε αυτό πολλές ώρες της ημέρας, γιατί πραγματικά τη γεμίζει πολύ ευχάριστα.Π.Ρ.: Τι γνώμη έχετε για το γεγονός ότι κάποιοι τραγουδιστές προβάλλονται στην τηλεόραση λόγω της εμφάνισής τους, ενώ δεν έχουν καλή φωνή;Ε.Ζ.: Η τηλεόραση δεν έχει καμιά σχέση με το τραγούδι, αν και κάποιοι τα συνδέουν. Η αλήθεια είναι πως οι κοιλιακοί βοηθούν πάρα πολύ στο τραγούδι (γέλια), αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. ‘Οντως το καλογυμνασμένο σώμα βοηθά στις σωστές αναπνοές, όμως δεν είναι το μόνο που χρειάζεται να έχει ή να επιδεικνύει ένας τραγουδιστής. Καλό είναι, λοιπόν, αφού η τηλεόραση προβάλλει τέτοια πρότυπα, να σκεφτείτε γιατί το κάνει αυτό, ώστε οι επιλογές σας να είναι πιο συνειδητές. ‘Ετσι, αν σας αρέσει το τραγούδι, να επιλέγετε ανθρώπους που έχουν καλή φωνή και θα

αποκτήσουν και κοιλιακούς αναγκαστικά (γέλια).

Π.Ρ.: Τι γνώμη έχετε για τα ριάλιτι με τραγουδιστές;Ε.Ζ.: Εμένα με κουράζει να βλέπω στην τηλεόραση τραγουδιστές. Η συνεχής προβολή τους δεν μου κινεί το ενδιαφέρον να πάω να τους δω εκεί όπου εμφανίζονται. Παρόλ’ αυτά, επειδή τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, είναι ένας τρόπος να αναδείξουν κάποιοι νέοι το ταλέντο τους. Καλό θα ήταν, βέβαια, τα άτομα που συμμετέχουν στα ριάλιτι να αξίζουν πολύ. Κι αυτό δεν το βλέπω, εγώ, να συμβαίνει πάντα…

Π.Ρ.: Τι έχετε να πείτε για την πορεία της ελληνικής μουσικής;Ε.Ζ.: Αυτήν τη στιγμή τα πράγματα είναι ρευστά, γιατί αλλάζει η μουσική πραγματικότητα. Τους δίσκους τους διατηρούμε πλέον εμείς για το όνειρο, αφού έχει μπει στη μουσική το διαδίκτυο. Ωστόσο, δεν θεωρώ, όπως άλλοι, ότι η μουσική είναι στο χειρότερο σημείο. Υπάρχουν, ευτυχώς, νέοι δημιουργοί με άποψη που κάνουν ενδιαφέρουσες επιλογές. ‘Ομως, είναι δύσκολο να επικοινωνήσουν με το κοινό, γιατί το σύστημα προωθεί συγκεκριμένο τύπο καλλιτεχνών. Π.Ρ.: Πιστεύετε ότι το είδος μουσικής που επιλέγει ένας καλλιτέχνης καθορίζει και τον βαθμό αναγνωρισιμότητάς του;Ε.Ζ.: Σαφέστατα. ‘Ομως, ο βαθμός της τηλεοπτικής αποδοχής δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική, πράγμα που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από το κοινό. Για παράδειγμα, υπάρχουν καλλιτέχνες, που ίσως δεν γνωρίζετε, γιατί δεν ακούτε τη μουσική που εκπροσωπούν, αλλά γεμίζουν μαγαζιά της Αθήνας και της επαρχίας, κάνουν επιτυχημένες συναυλίες κ.λπ. Από την άλλη πλευρά, άλλοι που προβάλλονται διαρκώς από τα τηλεοπτικά μέσα δεν μπορούν να κρατήσουν γεμάτα τα μαγαζιά όπου εργάζονται. Π.Ρ.: Ποια είναι η άποψή σας για το

play back τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις όσο και την τηλεόραση;Ε.Ζ.: Εγώ δεν επιλέγω να τραγουδώ με αυτόν τον τρόπο. ‘Ομως, κατανοώ ότι σε κάποια είδη μουσικής χωρίς το play back δεν υπάρχει το τραγούδι. Αν είχα επιλέξει κάποιο από αυτά τα είδη, θα αναγκαζόμουν κι εγώ να κάνω το ίδιο.Π.Ρ.: Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ακούνε ροκ, ποπ, λαϊκά. Πιστεύετε πως κάποιος ακούει μόνο ένα είδος μουσικής; Ε.Ζ.: ‘Ολοι μπορεί να ακούμε τα πάντα, ανάλογα με τη διάθεσή μας, αν κρίνω από τον εαυτό μου. Για παράδειγμα, εγώ μπορεί να ακούω κλασική μουσική, όταν διαβάζω, να ακούω ποπ, όταν βγαίνω έξω, ή να θέλω να πάω σε ένα μαγαζί με λαϊκά, για να διασκεδάσω.Π.Ρ.: ‘Εχετε σκεφτεί ποτέ να πάτε στη Eurovision;Ε.Ζ.: Μου έγινε πρόταση στο παρελθόν, αλλά δεν νομίζω ότι ταιριάζω στο κλίμα της Eurovision. ‘Εχει να κάνει περισσότερο με την εικόνα και την τηλεόραση παρά με τη μουσική και τη διασκέδαση. Και την τηλεόραση δεν την αγαπώ καθόλου ως μέσο.Π.Ρ.: ‘Εχει επηρεάσει η οικονομική κρίση το επάγγελμα του τραγουδιστή;Ε.Ζ.: Εδώ και πολύ καιρό, πριν γίνει το κύριο θέμα της εποχής. ‘Εχουν μειωθεί τα μεροκάματα όπως και οι μέρες εργασίας. Μάθαμε, όμως, να

αρκούμαστε στα λίγα.Π.Ρ.: Σας ευχαριστούμε πολύ

για τη συνομιλία μας.Ε.Ζ.: Εγώ ευχαριστώ.

Π.Ρ.: Ας τραγουδήσουμε!

...αν όλοι είχαμε την αυτογνωσία να μην γράφουμε στιχάκια, θα είχαμε καλύτερους στιχουργούς στην Ελλάδα.


εντέχνως

••• Βγάζουμε φωτογραφίες, διότι έτσι παγώνουμε τον χρόνο. Με την έκθεση της Νάσιας μπήκαμε στο μυαλό της συμμαθήτριάς μας και είδαμε τις εικόνες που αποτύπωσε. Ξεχώρισα, μια φωτογραφία με ένα «κομμένο μαχαίρι». Πιστεύω πως αυτό εκφράζει μια ειρωνεία, διότι το μαχαίρι έχει την ιδιότητα να κόβει αντικείμενα και στην προκειμένη περίπτωση τον εαυτό του! Επιπλέον, πρόσεξα τρεις άλλες φωτογραφίες που απεικόνιζαν το ίδιο πρόσωπο από τρεις διαφορετικές πλευρές. Μου φαίνεται πως η Νάσια θέλει να μας περάσει ένα μήνυμα. πρέπει να κοιτάμε ένα θέμα από όλες του τις πλευρές, να το αντιμετωπίζουμε κατάματα χωρίς να φοβόμαστε! Οι εκθέσεις φωτογραφίας μου αρέσουν, γιατί καθένας έχει διαφορετική άποψη για κάθε εικόνα και λαμβάνει τα δικά του μηνύματα!!! Ανδρομάχη Τοανόγλου, α’ γυμνασίου

••• Αρχικά, το μέρος που διάλεξε η Νάσια ήταν μαγευτικό… και παρέπεμπε στον Μεσαίωνα. Επίσης, οι φωτογραφίες ήταν φαντασμαγορικές! Δεν μπορούσε, επιπλέον, να μην με εντυπωσιάσει ο τίτλος κάθε φωτογραφίας. Περισσότερο, όμως, μου κέντρισε το ενδιαφέρον μια φωτογραφία, στην οποία απεικονιζόταν ένα σαλιγκάρι που το στόμα του ακουμπούσε το δάχτυλο ενός ανθρώπου. Και ο τίτλος της ήταν ευφυέστατος. ονομαζόταν «Μήνυμα Φιλίας». Δεν έχω ξαναδεί έκθεση φωτογραφίας, αλλά είμαι σίγουρη πως, αν είχα δει κι άλλες εκθέσεις, αυτή θα ήταν η ωραιότερη…

Τατιάνα Κωνσταντινίδη, α’ γυμνασίου

••• Η έκθεση φωτογραφίας της Νάσιας ήταν φανταστική! Το λέω αυτό, γιατί είχε το θάρρος να βγάλει φωτογραφίες, όχι σαν αυτές που βγάζουμε με τους φίλους μας αλλά σαν επαγγελματίας, και να τις παρουσιάσει σε ολόκληρο το νησί της Ρόδου. Πρέπει όλοι μας να της πούμε συγχαρητήρια για το μεράκι της, καθώς δείχνει σε εμάς νέους δρόμους για καινούργια ενδιαφέροντα.Νάσια σε ευχαριστούμε πολύ όλοι μας. Δημήτρης Ταράλλης, α’ γυμνασίου

Μιχάλης Οικονόμου, α’ γυμνασίου

Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου οι μαθητές της Α’ Γυμνασίου των Εκπαιδευτηρίων «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ» επισκεφθήκαμε το κατάλυμα της Γαλλίας στη Μεσαιωνική Πόλη, με σκοπό να παρακολουθήσουμε την έκθεση φωτογραφίας της συμμαθήτριάς μας Νάσιας Στουραΐτη με τίτλο «Κρυφτούλι με την κάμερα». Εκεί η συμμαθήτριά μας έδειξε την αγάπη της για τη φωτογραφία. Η έκθεση είχε φωτογραφίες εμπνευσμένες από τη φύση, στηριζόμενες στην προοπτική και τις οφθαλμαπάτες. Καθεμιά είχε το δικό της θέμα και ξεχωριστή σημασία. Φαντάζομαι πως χρειάστηκε μεγάλο χρονικό διάστημα, για να πραγματοποιηθεί αυτή η

δουλειά. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι η Νάσια εργάστηκε με πολύ κέφι και μεράκι, όπως φανερώνει το τελικό αποτέλεσμα. Συν τοις άλλοις, η ευκρίνεια των φωτογραφιών, το παιχνίδι με το φως, τις σκιές και τα χρώματα καθώς και οι τεχνικές που χρησιμοποίησε δείχνουν ότι η Νάσια, παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι ήδη μία εξαιρετική φωτογράφος. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο σκοπός της έκθεσης ήταν φιλανθρωπικός. Αυτό καλλιεργεί την αλληλεγγύη και παροτρύνει κι εμάς να δείξουμε την αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο. Η Νάσια είναι πολυτάλαντη και χαρισματική. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα μας εκπλήξει με πολλά περισσότερα, όχι μόνο στον τομέα της φωτογραφίας… Την συγχαίρω, λοιπόν, και εύχομαι η προσπάθειά της να βρει μιμητές, ώστε να δούμε τέτοιες αξιόλογες πρωτοβουλίες και από άλλους συμμαθητές μας.

Αυτοποδογραφία Διπλή

Κρυφτούλι...με την κάμερα της Νάσιας

Παρεούλα

Κομμένο μαχαίρι

Μήνυμα Φιλίας

ΙΟΥΝΙΟΣ 2011ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ 17Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στην έκθεση φωτογραφίας μιας μαθήτριας του σχολείου μου στην Παλιά Πόλη. Το κορίτσι δεν το ήξερα, αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον η φωτογραφική του ματιά. Με ταξίδεψε σε έναν διαφορετικό κόσμο. Από την ώρα που μπήκα μέσα, εντυπωσιάστηκα από τον χώρο, το Κατάλυμα της Γαλλίας στην οδό Ιπποτών. Είχε έναν πολύ όμορφο κήπο γεμάτο λουλούδια και πράσινα φυτά. Μια επιβλητική πέτρινη σκάλα οδηγούσε σε τρεις αίθουσες, όπου εκθέτονταν οι φωτογραφίες. Ενας χαμογελαστός φαλακρός κύριος με αλογοουρίτσα - υποθέτω πως ήταν ο πατέρας της- με υποδέχτηκε δείχνοντάς μου την πρώτη αίθουσα. Μου εξήγησε, επίσης, τη διαδικασία του συμβολικού ποσού για τον κουμπαρά, που τα χρήματά του θα δίνονταν για φιλανθρωπικό σκοπό. ‘Εβλεπα τις φωτογραφίες μία μία προσεκτικά, προσπαθώντας να βρω κάθε φορά ποια ήταν η σκέψη της φωτογράφου τη στιγμή που τραβούσε τη φωτογραφία και ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να μας μεταφέρει. Υπήρχαν θέματα, όπως αντικείμενα, φύση, πορτρέτα, πειράματα με το φως, που, όπως μου εξήγησε ο κύριος, ήταν αποτέλεσμα της κίνησης του φακού την ώρα της λήψης. Πιο πολύ μου άρεσαν τα πορτρέτα της και κάποια από τα αντικείμενα. Παράλληλα, υπήρχε μια βιντεοπροβολή με όλες τις φωτογραφίες της, συνοδευόμενη από μια ωραία και ήρεμη μουσική. Δυστυχώς, η καλλιτέχνιδα δεν ήταν εκεί κι έτσι δεν κατάφερα να τη γνωρίσω. Ομολογώ ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που θα ήθελα να ξαναζήσω.

Νάσια Στουραΐτη, α’ γυμνασίου

••• Oι φωτογραφίες ήταν απολαυστικές… Είχαν σχέση με τα πάντα, όπως τη φύση, τους συμμαθητές μας (τον Ιωάννη), τα πιο ασήμαντα αντικείμενα, τα καιρικά φαινόμενα. Πάνω απ’ όλα, μου άρεσε η εικόνα όπου ο άνθρωπος φροντίζει το μικρό αθώο σαλιγκαράκι, δίνοντάς του όση αγάπη θα μπορούσε να δώσει. Επίσης, η Νάσια έπαιξε πολύ όμορφα με το χρώμα του φωτός τη νύχτα. Αυτές οι εικόνες με έκαναν να αισθανθώ ότι πετούσα ψιλοζαλισμένη μες στον κατάμαυρο ουρανό. Πιστεύω πως η έκθεση της Νάσιας ήταν φανταστική!

Κόμησσα Καλαφάτη, α’ γυμνασίου

••• Mε εντυπωσίασαν οι πρωτότυπες ιδέες της Νάσιας. Μερικές φωτογραφίες απεικόνιζαν πράγματα που δεν θα σκεφτόμουν να φωτογραφίσω. Για παράδειγμα, μια φωτογραφία έδειχνε ένα σαλιγκάρι να τρώει, μια άλλη απεικόνιζε έναν ανανά με γυαλιά ηλίου! Επίσης, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η φωτογραφία με τίτλο «‘Εριδα» που απεικόνιζε ένα σπίτι και από πίσω του ένα ουράνιο τόξο, που διέγραφε μια καμπύλη στον καταγάλανο ουρανό. Τα χρώματα ήταν τόσο υπέροχα και η ιδέα για τη φωτογραφία φανταστική. Αυτή η έκθεση μού άφησε καλές εντυπώσεις και εύχομαι στο μέλλον να ξαναδώ κάτι παρόμοιο!!!

‘Αννα Νικολιδάκη, α’ γυμνασίου

••• Μόλις μπήκαμε στην αίθουσα, μαγευτήκαμε με τις εξαίσιες φωτογραφίες της Νάσιας, η οποία μας εξηγούσε τι παρίστανε η καθεμιά. Στη δεύτερη και την τρίτη αίθουσα μαγευτήκαμε ακόμα πιο πολύ. Περάσαμε πολύ ωραία, γελάσαμε και μας έμειναν πολλές εικόνες στο μυαλό, οι οποίες θα μείνουν αξέχαστες σε όλους. Προσωπικά, θα ήθελα να ξαναπάω σε παρόμοια έκθεση, γιατί μου έκανε εντύπωση πώς χρησιμοποίησε η Νάσια τόσο δημιουργικά τη φαντασία της.

Χρήστος Φαλτσέτας, α’ γυμνασίου

••• H Νάσια κατάφερε να δημιουργήσει μια καταπληκτική έκθεση φωτογραφίας, η οποία σημείωσε εξαιρετική επιτυχία και συγκεντρώθηκαν αρκετά χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Μου άρεσε, διότι είχε όμορφες αλλά και παράξενες εικόνες που εντυπωσίασαν όλους τους μαθητές...!!!

Χρυσούλα Ρούφα, α’ γυμνασίου

••• Οι φωτογραφίες ήταν πολύ πρωτότυπες και έξυπνες. Η αλήθεια είναι ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα που αποφάσισε να κάνει ένα παιδί από την τάξη μας μια τέτοια δράση. Εύχομαι να γίνουν και άλλες παρόμοιες εκθέσεις, ώστε να ανακαλύψουμε το ταλέντο κάθε παιδιού.

Ντόρια Παναή, α’ γυμνασίου

••• Η έκθεση της Νάσιας στο κατάλυμα της Γαλλίας ήταν μια πανδαισία από πανέμορφες φωτογραφίες. Είναι αξιοθαύμαστο πώς ένα παιδί καταφέρνει να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του στο έπακρο με ένα μοναδικά ωραίο τρόπο. Ορισμένες φωτογραφίες ήταν δείγματα επαγγελματικής δουλειάς, κάτι που προσωπικά με εντυπωσίασε. ‘Ηταν πραγματικά μία καταπληκτική έκθεση από μία συμμαθήτριά μου!

Μιχάλης Μαρίνος, α’ γυμνασίου

••• Η επίσκεψή μου στην έκθεση της Νάσιας μού δημιούργησε έντονα συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας. Κυρίως, όμως, μου έδωσε ένα σημαντικό μάθημα ανθρωπιάς, μεγαλοψυχίας και γενναιοδωρίας. Η Νάσια με τις φωτογραφίες της κατάφερε να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά της και τις σκέψεις της, να μας παρασύρει στον μαγευτικό κόσμο της φωτογραφίας και να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε τον κόσμο με τα δικά της μάτια. Αλλά, κυρίως, κατάφερε με τις δημιουργίες της και την οργανωμένη προσπάθειά της να μας αποδείξει ότι μπορούμε να πετύχουμε ό,τι επιθυμούμε και αγαπάμε. Δημήτρης Ρούστας, α’ γυμνασίου

••• Οι φωτογραφίες ήταν μέσα από την καθημερινή μας ζωή. ‘Ομως, ήταν τραβηγμένες έτσι, ώστε το καθημερινό να φαίνεται περίεργο και ασυνήθιστο. Δηλαδή, τα λουλούδια και τα σαλιγκάρια φαίνονταν τόσο όμορφα, που τα περνούσες για αληθινά. Ελπίζω να γίνει κάτι παρόμοιο στο μέλλον, διότι θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και άλλους συλλόγους αλλά και θα περάσουμε καλά, όπως εκείνη την ημέρα.

Χαρά Πιερή, α’ γυμνασίου

••• Φωτογραφίες μαγικές. Οι συνδυασμοί χρωμάτων, τοπίων και εικόνων έκαναν την έκθεση ξεχωριστή. Η Νάσια παρουσίασε συνηθισμένες σκηνές και αντικείμενα τα όποια αναδείκνυαν μια ομορφιά που ξέφευγε από τον πραγματικό κόσμο, όπου όλα είναι ίδια και πεζά. ‘Ολες οι φωτογραφίες τραβηγμένες με μεράκι από τη συμμαθήτριά μας είχαν διπλό σκοπό: από τη μία να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πιο απλά στη ζωή είναι και τα πιο όμορφα και από την άλλη να συγκεντρωθούν χρήματα για ιερό σκοπό, για το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Μητέρα». Mία πρωτοβουλία που δείχνει υψηλό επίπεδο ανθρωπιάς και αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Ειρήνη Κάσδαγλη, α’ γυμνασίου

••• Τα χρώματα σε ταξίδευαν σε έναν άλλο κόσμο λόγω της αρμονίας που είχαν μεταξύ τους. Είχε καταφέρει η Νάσια ακόμα και το πιο απλοϊκό αντικείμενο να το κάνει ξεχωριστό με τη μαγεία του φακού. Οι εικόνες ήταν αξιοθαύμαστες. Επίσης, η έκθεση γινόταν για έναν εξαιρετικό σκοπό. Τα χρήματα θα δίνονταν για φιλανθρωπία. Τέλος, είναι σπουδαίο ότι αυτά τα δημιούργησε ένα παιδί, δείχνοντας σε όλους τις δυνατότητες που έχει κάποιος, αν έχει θέληση.

Θοδωρής Κόκκαλης, α’ γυμνασίου

Η Χρυσοχέρα και το Τέρας Ψυχραιμία

Αγκαζέ

Κόκκινες φιγούρες Φωτοχορογραφία

••• Η έκθεση φωτογραφίας της Νάσιας ήταν μία εκπληκτική εμπειρία.Δυσκολεύτηκα, ειλικρινά, πολύ να ξεχωρίσω κάποιες φωτογραφίες από την έκθεση, επειδή όλες ήταν υπέροχες. Αυτές, όμως, που μου έκαναν εντύπωση ήταν η «Ψυχραιμία», η «Νυχτερινή Φεγγαροφωτογραφία», οι «Αυτοποδογραφίες», το «Κομμένο Μαχαίρι», «Οι σκιές πάνε για ύπνο». Εύχομαι η Νάσια να συνεχίσει έτσι και να ομορφαίνει τους χώρους της πόλης μας. Βαρβάρα Μαστραντώνη, α’ γυμνασίου

Προτομή

••• Η έκθεση φωτογραφίας της Νάσιας ήταν εκπληκτική. Ξεναγηθήκαμε στον χώρο του Ινστιτούτου, αντικρίσαμε τις εκπληκτικές φωτογραφίες, που ήταν εμπνευσμένες και τραβηγμένες από τη συμμαθήτριά μας. Στη συνέχεια, η Νάσια μάς εξήγησε τι σήμαινε κάθε φωτογραφία, τι έδειχνε, πώς την τράβηξε και πώς εμπνεύστηκε το θέμα της. Τέλος, απάντησε με πολλή ευκολία και ειλικρίνεια σε κάθε ερώτηση και, έτσι, φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι και θαμπωμένοι από τη φανταστική αυτή η έκθεση φωτογραφίας. Αλεξία Κωνσταντινίδη, α’ γυμνασίου Μοτίβο 1

Πρίσματα 3


Με αφορμή το ευρωπαϊκό έτος εθελοντισμού, την Τετάρτη

2 Μαρτίου 2011 οι μαθητές του γ2 τμήματος γυμνασίου μαζί με τους μαθητές της ε’ δημοτικού του σχολείου μας διοργάνωσαν την ημερίδα «Υπάρχω και εγώ εδώ! Μην κλείνεις την πόρτα στα αδέσποτα…» με θέμα τη φροντίδα και την προστασία των αδέσποτων ζώων. Το κλίμα της εκδήλωσης ήταν ενθουσιώδες, η ατμόσφαιρα ζεστή, η προσέγγιση του θέματος των αδέσποτων ζώων από τα παιδιά ήταν φρέσκια και νεανική, ενώ δεν έλειψαν η συγκίνηση και ο προβληματισμός. Ενεργοί μαθητές με φιλοζωική συνείδηση απέδειξαν πως η πραγμάτωση δράσεων ευαισθητοποίησης είναι εφικτή και μπορεί να επηρεάσει μικρούς και μεγάλους. Αξιοσημείωτο είναι ότι για τους μαθητές δεν είχε τόση αξία η βραδιά τής εκδήλωσης όσο το ταξίδι προς αυτήν. Με πολύ κέφι και μεράκι ζωγράφισαν μπλούζες με κόκαλα και πατουσίτσες, πίνακες με θέμα τα αδέσποτα ζωάκια, ετοίμασαν μπισκοτάκια με σχήμα μικρών ζώων,

έφτιαξαν κολάζ-αφιερώματα για τα αδέσποτα που συνάντησαν στο Κυνοκομείο Ρόδου, συνέθεσαν video ευαισθητοποίησης για τα αδέσποτα του τόπου μας. Επίσης, συγκέντρωσαν με έρανο χρήματα για αγορά ξηράς τροφής, προετοίμασαν την ερμηνεία ενός τραγουδιού για τα αδέσποτα εμπνευσμένου από μια μαθήτρια και προετοίμασαν την παρουσίαση

της εκδήλωσης και την ανάγνωση λογοτεχνικών αποσπασμάτων με θέμα τα αδέσποτα. ‘Ολα τα παραπάνω έγιναν υπό την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών μας κ.Ιωάννας Ροδίτη και κ.Ροδάνθης Χριστοδούλου.Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Αντιδήμαρχος Αφάντου και Υπεύθυνος

Πολιτισμού του Δήμου Ρόδου, κ.Σάββας Διακοσταματίου, και η τέως υπεύθυνη του Κυνοκομείου Ρόδου, κ.Πίτσα Χατζή, με επιστολή της που διαβάστηκε από τα παιδιά. Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ένας από τους προσκεκλημένους εισηγητές, κ.Χάρης Παπαγεωργίου, Πρόεδρος των Κτηνιάτρων Ρόδου, ο οποίος στην ομιλία του με τίτλο «Αν μπορούσαν να

μιλήσουν» αναφέρθηκε στο πρόβλημα της ύπαρξης αδέσποτων στο νησί μας καθώς και στις προτάσεις του Συλλόγου Κτηνιάτρων για τη μείωση του φαινομένου. Μετά, η κτηνίατρος κ.Μαρίκα Ιωαννίδου τόνισε το μέγεθος της ευθύνης της υιοθεσίας ενός κατοικίδιου ζώου στην ομιλία της με

τίτλο «‘Ενα καινούργιο ζωάκι, μια καινούργια ευθύνη». Τη σκυτάλη πήρε ο οφθαλμίατρος κ.Μαρτίνος Κανελλάκης, ο οποίος σχολίασε δύο βίντεο ευαισθητοποίησης με θέμα την ιστορία ενός αδέσποτου ζώου και την ενεργό δράση της νέας γενιάς σε κοινωνικά ζητήματα. Τέλος, η Πρόεδρος της Φιλοζωικής Ρόδου, κ.Αναστασία Σταματίου στην ομιλία της με τίτλο «70 χρόνια με τα αδέσποτα» αναφέρθηκε στην τρέχουσα κατάσταση του Κυνοκομείου Ρόδου και προέβη σε έκκληση για βοήθεια και στήριξη από όλους τους συμπολίτες μας. Οι μαθητές απέδειξαν έμπρακτα τη φιλοζωική τους συνείδηση καθώς και το ότι η δική τους γενιά μπορεί να γίνει καλύτερη από των μεγάλων.

Εξαιρετικά επιτυχής ήταν η ημερίδα των Εκπαιδευτηρίων μας «Δια-

δικτυώσου με ασφάλεια», που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011 στην αίθουσα «Καλλιπάτειρα». Η ημερίδα διοργανώθηκε σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τον Δήμο Ρόδου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου, και σημείωσε πραγματική επιτυχία, αφού πολύς κόσμος βρισκόταν, εκτός από την κατάμεστη «Καλλιπάτειρα», και στο προαύλιο και τον εσωτερικό χώρο του σχολείου, από όπου παρακολούθησε τις εισηγήσεις από τις γιγαντοοθόνες που είχαν στηθεί. Κύριος εισηγητής ήταν ο Διευθυντής του Σώματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας, Αστυνομικός Υποδιευθυντής Μανώλης Σφακιανάκης, ο οποίος, μαζί με την υπαστυνόμο τού τμήματος κ.Ιωάννα Φωτοπούλου, έκανε μία ιδιαίτερα σημαντική εισήγηση σχετικά με το θέμα της ασφάλειας στο Διαδίκτυο. Ο Διευθυντής του Σ.Δ.Η.Ε.

στάθηκε ιδιαιτέρως στο ζήτημα της ηλεκτρονικής παρενόχλησης, γνωστό και ως Cyber Bullying, ενώ τα περιστατικά που ανέφερε προβλημάτισαν και σόκαραν γονείς και μαθητές. «Μην παρκάρετε τα παιδιά σας στο διαδίκτυο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ.Σφακιανάκης, τονίζοντας και αναλύοντας τον κάθε κίνδυνο που

αντιμετωπίζουν τα παιδιά, όταν χειρίζονται ανεξέλεγκτα το διαδίκτυο, όπως την παιδική πορνογραφία, το hacking και το cracking. Ωστόσο, η καταληκτική του θέση ήταν «Ναι στο διαδίκτυο», μόνο εφόσον τηρούνται όρια και κανόνες ασφαλείας.

Στην ημερίδα μίλησε, επίσης, ο κ.Ευριπίδης Αναγνωστάκης, καθηγητής Πληροφορικής του σχολείου μας και υποψήφιος διδάκτορας στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό, ο οποίος αναφέρθηκε στη συμβολή του διαδικτύου στον χώρο της εκπαίδευσης. Ανέλυσε τα πλεονεκτήματα που πρέπει και μπορεί να αξιοποιήσει ο

μαθητής, όπως την δυνατότητα για γρήγορη και εύκολη πρόσβαση σε γνώση και πληροφορίες. Στη συνέχεια, συμμαθητές μας από τη Γ’ Γυμνασίου, η Αναστάζια Ζανεττούλη, η Ναταλία Καραγιάννη, η Κατερίνα Κυριακούλη, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο

Βαγγέλης Πέππας, παρουσίασαν ένα βίντεο με απόψεις συμμαθητών μας για το διαδίκτυο. Η ημερίδα ολοκληρώθηκε με την εισήγηση της κ.Ελένης Κανδυλάκη, εκπαιδευτικής και κοινωνικής ψυχολόγου και υπεύθυνης του Γραφείου Συμβουλευτικής των Εκπαιδευτηρίων μας, με θέμα «Παιδί, Γονείς και Διαδίκτυο». Η κ.Κανδυλάκη έδωσε σαφείς και πρακτικές οδηγίες σε γονείς και μαθητές τόσο για την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου του εθισμού στο διαδίκτυο όσο και την ασφαλή και υπεύθυνη χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά.

ενδοσχολικά


Το απόγευμα της Παρασκευής 18 Μαρτίου ήταν ξεχωριστό για τα

εκπαιδευτήρια «ΡOΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». Παιδιά, έφηβοι και γονείς γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα εκδηλώσεων «Καλλιπάτειρα», δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή των μαθητών του Γ1 γυμνασίου και του συμβούλου καθηγητή τους κ. Μιχάλη Ρούσου, φιλολόγου, να ασχοληθούν με το ακανθώδες ζήτημα της σεξουαλικής αγωγής. Τα παιδιά αφουγκράστηκαν την αγωνία και τις απορίες των συμμαθητών τους και αποφάσισαν να διοργανώσουν την ημερίδα«Το σώμα μου, το σώμα σου και η αλήθεια ανάμεσά τους», που είχε σκοπό την ενημέρωση αλλά και την ευαισθητοποίηση. Η πρώτη εισηγήτρια κ.Τίνα Τσέλιου, ψυχολόγος, έδωσε την ψυχολογική διάσταση του θέματος και μίλησε για τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού και την ψυχολογική προετοιμασία παιδιών και γονέων στην πορεία από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Στη συνέχεια, ο κ.Θεόδωρος Ευθυμίου, γυναικολόγος, εστίασε στους κινδύνους που κρύβονται

πίσω από την άγνοια ή την ελλιπή ενημέρωση και αναφέρθηκε στην ανάγκη εμβολιασμού των κοριτσιών για τη μέγιστη δυνατή προστασία τους. Στο τέλος, ο κ.Θεοδόσης Τριανταφύλλου, ουρολόγος, μίλησε για… ανδρικά θέματα, απομυθοποίησε εσφαλμένες αντιλήψεις και αναφέρθηκε στην ανάγκη ουσιαστικής ενημέρωσης των αγοριών για θέματα ιατρικά και στη

σημασία της προφύλαξης. Ανάμεσα στις εισηγήσεις, μαθητές και μαθήτριες διαβάζοντας στίχους από μεγάλους ποιητές, υπενθύμιζαν ότι ο έρωτας είναι έκφραση τρυφερότητας, αγάπης και σεβασμού, γι’αυτό και πρέπει να τον προστατεύουμε. Στο β΄ μέρος της ημερίδας, τα παιδιά είχαν την

ευκαιρία να λύσουν τις απορίες τους σε μικρότερες ομάδες. Τα αγόρια άνω των 12 ετών ακολούθησαν τον κ. Τριανταφύλλου, ενώ τα κορίτσια άνω των 12 ετών τις γυναικολόγους κ.Παρασκευή Παπαστεργή και κ.Ανδριάννα Βερεσεζάν. Τα παιδιά κάτω των 12 ετών ακολούθησαν τις ψυχολόγους κ.Τσέλιου και την κ.Ελένη Κανδυλάκη, οι οποίες απάντησαν

στις ερωτήσεις τους. Η επιτυχία των εργαστηρίων ήταν μεγάλη, καθώς ολοκληρώθηκαν πολύ αργότερα από την καθορισμένη ώρα. Γονείς και εκπαιδευτικοί συμπλήρωσαν με μεγάλη προθυμία ένα ερωτηματολόγιο για τη στάση των ανθρώπων απέναντι σε θέματα σεξουαλικής αγωγής. Τα

δεδομένα επεξεργάστηκαν οι μαθητές και ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα στην Ανοικτή Ημέρα Επιστήμης και Τέχνης. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε «αγώνας λόγου» ανάμεσα στα παιδιά του τμήματος Γ1 Γυμνασίου. Χωρισμένα σε δύο ομάδες επιχειρηματολόγησαν σχετικά με την ένταξη ή μη του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα ελληνικά σχολεία. Η βραδιά έκλεισε ποιητικά και οι συμμετέχοντες έφυγαν με λυμένες απορίες, νέους προβληματισμούς αλλά σίγουρα με ένα αίσθημα ικανοποίησης για τη δράση των μαθητικών κοινοτήτων και ελπίδας ότι η νέα γενιά δεν είναι παθητική. Δρα και αναζητά την ποιότητα στις πληροφορίες που ρυθμίζουν τη ζωή της.

Με το σύνθημα αυτό στο μυαλό τους οι μαθητές της Α’

και Β’ Λυκείου του σχολείου μας, εκμεταλλεύτηκαν τη δυνατότητα που τους δίνεται να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και το βήμα, για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Με την καθοδήγηση της καθηγήτριάς τους κ.Φαίης Σίνη διοργάνωσαν μια δράση με στόχο την ενημέρωση συνομηλίκων αλλά και μεγαλυτέρων για τις επιπτώσεις της αλόγιστης χρήσης του αλκοόλ. ‘Ετσι, το Σάββατο 12 Μαρτίου το πρωί, οι μαθητές βρίσκονταν στην πλατεία Κύπρου, όπου, μαζί με την Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. και τον προσομοιωτή που εξασφάλισαν από την Αθηναϊκή Ζυθοποιία, ενημέρωσαν και προβλημάτισαν με έναν διαδραστικό τρόπο τους διερχόμενους πολίτες. Το ίδιο απόγευμα, στο συνεδριακό κέντρο του ξενοδοχείου Capsis, πλήθος κόσμου παρακολούθησε με μεγάλο

ενδιαφέρον την ημερίδα που είχαν διοργανώσει οι ίδιοι οι μαθητές που πραγματικά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Την έναρξη της ημερίδας σηματοδότησε η ανάγνωση των χαιρετισμών της αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας, Διά βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, κ.Φώφης Γεννηματά και του Υφυπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κ.Χρήστου Αηδόνη. Στη συνέχεια, την ημερίδα χαιρέτισαν

η κ.Δέσποινα Διακοσταυριανού Σώζου, Αντιπερειφερειάρχης, η κ.Λίτσα Ροδίτη, Αντιδήμαρχος, καθώς και ο Γενικός Διευθυντής των εκπαιδευτηρίων, κ.Κυριάκος Κυριακούλης.

Οι εισηγήσεις των ομιλητών, κ.Ντίνας Μαχαιρίδη, παιδιάτρου του Γ.Ν.Ρόδου, της κ.Ελένης Καρύδη, εκπαιδευτικού και Προέδρου της Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α, καθώς και της κ.Σιμόνης Ξανθογιώργου, Προέδρου της Μ.Κ.Ο. Νηφάλιοι, καθήλωσαν πραγματικά το κοινό. Η κ.Ντίνα Μαχαιρίδη μίλησε για τις επιπτώσεις που έχει η χρήση

αλκοόλ στην υγεία ενός παιδιού ακόμη και πριν από τη γέννησή του. Η κ.Ελένη Καρύδη ανέπτυξε το θέμα της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ και «σόκαρε» τους παρευρισκομένους με την προβολή ενός βίντεο που αφορούσε ατυχήματα που προκλήθηκαν από μεθυσμένους οδηγούς. Τέλος, η κ.Σιμόνη Ξανθογιώργου μοιράστηκε την προσωπική της εμπειρία των 17,5 χρόνων, όταν ζούσε τον εφιάλτη του αλκοολισμού. Τα βίντεο που ετοίμασαν οι μαθητές συγκίνησαν και απέδειξαν ότι τα νέα παιδιά και νοιάζονται και μπορούν και να αλλάξουν τον κόσμο.

Στο πλαίσιο τού “Σχολείου εν δράσει” οι μαθητές του σχολείου μας ανέλαβαν σημαντικούς ρόλους αλλά και πρωτοβουλίες με στόχο να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν τους συμπολίτες τους

για κοινωνικά θέματα που αφορούν όλους!

«Νέος θα πει να θες να αλλάξεις τον κόσμο».

ημερίδες


Παρατίθεται η ομιλία του Γιώργου Κοσμαδάκη, Νεφρολόγου και Επιστημονικού Υπεύθυνου Μονάδας Χρόνιας Αιμοκάθαρσης “HELIONEPHRO”, που εκφωνήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2010 στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Ταινιών για τη Δωρεά Οργάνων και τη Μεταμόσχευση.

«Σεβασμιότατε, Σεβαστοί εκπρόσωποι της Πολιτείας και της Πόλεως της Ρόδου, Αγαπητοί φίλοι,στo πλαίσιo του προγράμματος πρωτοβουλιών κοινωνικής ευθύνης η μονάδα χρόνιας αιμοκάθαρσης HELIONEPHRO σάς καλωσορίζει στο Πρώτο Φεστιβάλ Ταινιών για τη Δωρεά Οργάνων και τη Μεταμόσχευση.Σας ευχαριστούμε πολύ για την ανταπόκρισή σας στο κάλεσμα αυτό, που γίνεται για την Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, η οποία εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Νοεμβρίου, ανήμερα των Αγίων Αναργύρων, που είναι προστάτες της Δωρεάς Οργάνων και της Μεταμόσχευσης. Η δωρεά οργάνων είναι μια πράξη αλτρουιστική κι αποτελεί μια μοναδική διαδικασία, ελεύθερη από συμφέροντα. Είναι μια καθαρή και άδολη προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας. Είναι η δωρεά του εαυτού μας, ενός μέρους του σώματός μας που θα συνεχίσει να ζει στο σώμα ενός συνανθρώπου μας. Θα περίμενε κανείς σε μια χώρα, όπως την Ελλάδα, όπου οι κοινωνικοί θεσμοί είναι ισχυροί και τα αισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλοβοήθειας ενισχυμένα, να έχουμε αναπτύξει στο έπακρο την ιδέα της δωρεάς. Οι αριθμοί, όμως, είναι αμείλικτοι. Η Ελλάδα έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά δωρητών οργάνων στην Ευρώπη, με 6-7 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Το 2007 έγιναν 209 μεταμοσχεύσεις στη χώρα μας, το 2008 308, το 2009 196, ενώ φέτος μέχρι στιγμής μόλις 113. Στη λίστα αναμονής είναι εγγεγραμμένοι πάνω από 800 νεφροπαθείς και πάνω από 100 συνολικά συνάνθρωποί μας που χρειάζονται ήπαρ, καρδιά και πνεύμονες. ‘Ολοι περιμένουν το μόσχευμα που θα τους σώσει τη ζωή. Στο μεταξύ, αναγκάζονται να ζουν μια ζωή που τη στοιχειώνει ο καθημερινός φόβος και η αγωνία του επικείμενου θανάτου. Η χριστιανική πίστη και τα περισσότερα θρησκευτικά δόγματα προωθούν την ιδέα της δωρεάς οργάνων και είναι αρωγοί στην ενημέρωση του κόσμου. Εδώ θα ήθελα να αποσαφηνίσω κάποια ζητήματα που αφορούν τη μεταμόσχευση οργάνων, που συχνά αποτελούν αιτίες που αναστέλλουν την απόφαση και την πράξη για τη δωρεά. Το σύστημα καταμερισμού οργάνων είναι «τυφλό», όσον αφορά την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των εγγραφόμενων δοτών. Ο χρόνος αναμονής μέχρι τη

μεταμόσχευση εξαρτάται από τη σοβαρότητα της κατάστασης του υποψήφιου λήπτη και από άλλα ιατρικά κριτήρια. Παράγοντες όπως η φυλή, το γένος, το εισόδημα και η κοινωνική θέση του ασθενούς ΔΕΝ λαμβάνονται υπόψη κατά τον προσδιορισμό του λήπτη. Εδώ πρέπει να τονίσω την παρακάτω τερατώδη και αποτρόπαια ψευδή φήμη, που τελείως άδικα, προσβάλλοντας εμάς ηθικά ως λειτουργούς Υγείας, αναστέλλει πολλές φορές την απόφαση της δωρεάς στον δότη ή το συγγενικό του περιβάλλον, που καλείται σε δύσκολες στιγμές να αποφασίσει: Οι γιατροί του νοσοκομείου δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν να πεθάνουμε, επειδή ξέρουν ότι θέλουμε να γίνουμε δωρητές οργάνων! Η εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού βασίζεται στην απαράβατη αρχή ότι «η δωρεά οργάνων έρχεται πάντα δεύτερη μετά τους βασικούς ιατρικούς χειρισμούς. Προέχει προπάντων η επιβίωση του ασθενή και όλες οι προσπάθειες εστιάζονται σε αυτό». Εξάλλου, η έναρξη της μεταμοσχευτικής διαδικασίας προϋποθέτει πρώτα την υπεύθυνη και τελεσίδικη πιστοποίηση του θανάτου του δότη. Η παρουσίαση κάποιου προβλήματος υγείας δεν αποτελεί πάντα αντένδειξη, για να γίνει κάποιος δωρητής οργάνων. Η απόφαση για το αν τα όργανα είναι κατάλληλα για μεταμόσχευση ή όχι λαμβάνεται μόνο από τον θεράποντα ιατρό. Η αφαίρεση ιστών και οργάνων με σκοπό τη μεταμόσχευση γίνεται χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Κάθε συναλλαγή μεταξύ λήπτη, δότη και της οικογένειάς τους, καθώς και αυτών με οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο απαγορεύεται

και τιμωρείται αυστηρά από τον νόμο. Πρέπει να γίνει σαφές ότι η δωρεά οργάνων στηρίζεται στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης. Θα πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρο ότι ο καθένας, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί να λάβει ένα όργανο και να επανακτήσει την υγεία του, καθώς δεν είναι εξαρτημένη η οικονομική κατάσταση του λήπτη από τη δυνατότητα μεταμόσχευσης. Για τον λόγο αυτό, είναι ευθύνη όλων μας να κατανοήσουμε τη σημασία της Δωρεάς Οργάνων και να την κάνουμε πραγματικότητα. Η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή της ζωής μας ένα μόσχευμα είναι πολύ μεγαλύτερη από την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανά μας μετά θάνατον. Η Δωρεά Οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους, που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και όχι από ανθρώπους που βρίσκονται σε κώμα ή σε φυτική κατάσταση. Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) είναι ο επίσημος κρατικός φορέας του Υπουργείου Υγείας που διαμεσολαβεί, ελέγχει και συντονίζει όλες τις σχετικές διαδικασίες από τη Δωρεά ενός ή περισσότερων οργάνων ως τη Μεταμόσχευση. Δυστυχώς, τα όργανα από πολλούς δυνητικούς δότες δεν αξιοποιούνται, επειδή αυτοί δεν είχαν συζητήσει ποτέ, εν ζωή, με την οικογένειά τους τη θετική τους στάση απέναντι στη Δωρεά ΟργάνωνΑγαπητοί φίλοι, σήμερα θα παρακολουθήσουμε αρχικά μια ταινία μικρού μήκους που γυρίστηκε στην Ισπανία, την πρώτη χώρα στον κόσμο σε δωρητές οργάνων. Πέντε φορές πάνω από την Ελλάδα. Η ταινία μάς παραχωρήθηκε από τον (Ε.Ο.Μ.) και η ιστορία που περιγράφει θα μπορούσε να είναι αληθινή και να συμβεί οπουδήποτε στον κόσμο. Στη συνέχεια, θα παρακολουθήσουμε ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Discovery Channel, το οποίο μας παραχωρήθηκε ευγενώς από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, στο οποίο βλέπουμε την τραγική κοινωνική και ηθική κατάσταση που δημιουργεί η έλλειψη οργάνων. Αύριο και μεθαύριο στις 8 το απόγευμα θα έχουμε στο πρόγραμμα τις κινηματογραφικές ταινίες «‘Ολα για τη μητέρα μου» και «John Q» αντίστοιχα και, βεβαίως, η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Και πάλι σας ευχαριστούμε που τιμήσατε αυτή την πρωτοβουλία με την παρουσία σας κι ελπίζουμε να σας έχουμε αρωγούς στο μέλλον σε άλλες δραστηριότητες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αγαπητοί φίλοι, μην παίρνετε τα όργανά σας στον παράδεισο, γιατί ο παράδεισος γνωρίζει καλά πόσο αυτά χρειάζονται στη γη. Σας ευχαριστώ».

Στράτος Κούκουρος, β΄γυμνασίου

Ήταν υπέροχα! Νιώσαμε όλοι μας πολύ ωραία που βοηθήσαμε στην ενημέρωση των συμπολιτών μας για τη δωρεά οργάνων σε συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη. Όλα άρχισαν στην πλατεία Κύπρου ένα σαββατιάτικο πρωινό με λίγη μουσική και πολλή χαρά. Όλοι φορούσαμε ένα πανέμορφο μπλουζάκι με το σήμα του σχολείου μας και το σήμα του E.O.M. Κάποιοι από εμάς σχεδίαζαν κατακόκκινες καρδιές στα πρόσωπα των περαστικών, άλλοι τους χάριζαν μπαλόνια και άλλοι τους μοίραζαν ενημερωτικά φυλλάδια. Για τους μικρούς μας φίλους είχαμε και ένα τραπεζάκι, ώστε να ζωγραφίζουν ό,τι σχετικό με αυτήν τηδράση. Μέσα σε λίγες ώρες το ταμπλό είχε γεμίσει με πολύχρωμες ζωγραφιές, τα μπαλόνια ανέμιζαν στον ουρανό και τα φυλλάδια μοιράστηκαν. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε αυτήν την προσπάθεια ευαισθητοποίησης, μετρήσαμε με μεγάλη μας χαρά πάνω από τριάντα αιτήσεις νέων δωρητών!



Με ιδιαίτερη επιτυχία στέφθηκε η προσπάθεια των μαθητών μας να μεταδώσουν ένα ηχηρό μήνυμα ζωής. Σε συνεργασία με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, τη Νομαρχία, τον Δήμο, Τους Γιατρούς Καρδιάς, τον Ιατρικό Σύλλογο Ρόδου και το Σπίτι της Ευρώπης έστησαν περίπτερο στο κέντρο της πόλης και ενημέρωσαν τον κόσμο γύρω από το τόσο σημαντικό ζήτημα, το ζήτημα της Δωρεάς Οργάνων. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η προσέλευση του κόσμου και η ιδιαίτερα θετική ανταπόκρισή του. Οι ερωτήσεις του κόσμου έδειξαν πόσο τελικά απασχολεί το θέμα αυτό αλλά δεν δίνεται η αφορμή να συζητηθεί. «Ενημερωθήκαμε και θελήσαμε να ενημερώσουμε. Ευαισθητοποιηθήκαμε και προσπαθήσαμε να ευαισθητοποιήσουμε. Η καταπολέμηση των προκαταλήψεων είναι πολύ σημαντικός σταθμός στην προσπάθειά μας. Καταλαβαίνουμε τον φόβο που μπορεί να νιώθει κάποιος, όταν ακούει για τη δωρεά οργάνων και τον σεβόμαστε. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να έχει καθένας τη δυνατότητα να ενημερωθεί, για να ξέρει τουλάχιστον γιατί φοβάται», είπαν οι μαθητές. Ο ενθουσιασμός των παιδιών ήταν διάχυτος και πολλοί ήταν αυτοί που υπέγραψαν αιτήσεις δωρητών.

Φαίη Σίνη, Φιλόλογος

Κυριακή, προς το μεσημέρι, κατέβηκα στο Μανδράκι. Περνώντας από την Πλατεία Κύπρου, στάθηκα και κοίταξα με προσοχή τον μικρό χώρο, όπου «έζησε» για λίγες ώρες η χθεσινή μας εκδήλωση: λίγα τετραγωνικά μέτρα, τόσο λίγα, ναι… Συγκινήθηκα.Είχαν περάσει μόλις εικοσιτέσσερις ώρες. Λίγη κίνηση, κάποιοι διαβάτες, ξένοι επισκέπτες, όλα άχρωμα, πεζά τώρα. «Δεν είναι δυνατόν», σκέφτηκα, «στα λίγα αυτά τετραγωνικά μέτρα της Πλατείας να ζήσαμε τις μεγάλες εκείνες στιγμές!» Κι ήρθε στον νου με τη φαντασία η μικρή αναδρομή… Χθες, είχαμε «μεταμορφώσει» τον μικρό αυτόν χώρο σε μια απέραντη φωλιά αγάπης και έμπρακτης αλληλεγγύης προς συνανθρώπους μας πονεμένους, που με λαχτάρα ανείπωτη περιμένουν το ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ τους με μία μεταμόσχευση! Χθες, είχαμε «καταλάβει» ειρηνικά με νεανική αλλά άδολη ορμή τον μικρό εκείνον χώρο, «ακινητοποιήσαμε» τον χρόνο με τόση αισιοδοξία, τόσα χαμόγελα…! Πηγαινοέρχονταν οι μαθήτριες και οι μαθητές μας, έχοντας σφραγισμένα τα μάγουλα και τα μέτωπα μ’ ολοκόκκινες καρδούλες και μοίραζαν τα έντυπα για ενημέρωση. Απλώθηκε με την παρουσία των παιδιών μας ένα φως ελπίδας και ομορφιάς! Απίστευτο! Ο μικρός εκείνος χώρος πήρε διαστάσεις απέραντες, για να «χωρέσει» τόση ειλικρίνεια, τόση προθυμία για προσφορά! Ποια δύναμη ψυχής, ποια θέληση κινούσε τη συντροφιά μας; Και τώρα, εικοσιτέσσερις ώρες μετά, παρατηρώ κενό τον χώρο, όπου είχαμε στήσει το τραπέζι με τα έντυπα, τα χρώματα, τα διάφορα χαρτιά και πίσω από το τραπέζι τον πίνακα, όπου ζωγραφίζονταν, με την εφηβική φαντασία και τον συγκινητικό αυθορμητισμό, ευχές και σχήματα, σύμβολα και πολλές, πολλές κατακόκκινες καρδούλες με όμορφα λόγια συμπάθειας και καλοσύνης. Υπέροχες σκηνές, στ’ αλήθεια! Κοντά στο τραπέζι, χαμογελαστά στέκονταν γνώριμα πρόσωπα από το Σχολείο μας, τα Εκπαιδευτήρια «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». «Κι ήταν μόλις χθες, πριν εικοσιτέσσερις ώρες», σκεπτόμουν.

Εσύ Κυριάκο, βημάτιζες ανάμεσα σε όλους φανερά ικανοποιημένος. Εκεί κοντά κι εγώ. Πιο κει με πηγαίο χαμόγελο και ευγένεια οι συνάδελφοι Μυρσίνη, Ευαγγελία, Μάρα, Μιχάλης, Χάρης και άλλοι ακόμη. Εκεί και η Δήμητρα, αεικίνητη και πρόσχαρη, φωτογράφιζε στιγμιότυπα της εκδήλωσής μας. ‘Ολοι ζούσαμε σπάνιες στιγμές της ζωής μας, που εκτιμούμε την αξία τους, μόνο όταν περάσουν πια και γίνουν αναμνήσεις… Αλήθεια, πώς να ξεχαστούν οι δυνατές αυτές στιγμές; Πού να βρεθεί τόσο αγνή ανιδιοτέλεια στην ψυχρή και πνιγμένη υλιστική νοοτροπία της εποχής μας; ‘Ολοι εμείς, μικροί και μεγάλοι, στον μικρό εκείνο χώρο, στην άκρη της Πλατείας Κύπρου, με το καταπράσινο δεντράκι στο κέντρο της, με τα μαρμάρινα καθίσματα, στον μικρό αυτό χώρο, ναι, πλάσαμε έναν κόσμο άλλο, έναν κόσμο ειλικρίνειας και καλοσύνης… Από τους διαβάτες, άλλοι μας κοιτούσαν με ενδιαφέρον, άλλοι με περιέργεια, άλλοι ρωτούσαν κι έπαιρναν τα έντυπα που τους μοίραζαν τα παιδιά του σχολείου μας. ‘Αλλοι, τέλος, προσπερνούσαν αδιάφοροι μέσα από τον πανέμορφο «κήπο αγάπης», που δημιούργησαν οι μαθήτριες και οι μαθητές μας με τον αυθορμητισμό της εφηβείας και τη λαχτάρα να προσφέρουν, να κάνουν κάτι σημαντικό, να βοηθήσουν όσο μπορούν άγνωστους πονεμένους συνανθρώπους τους. ‘Αστραφταν τα πρόσωπά τους από χαρά και άδολη περηφάνια, όταν τους έδιναν συγχαρητήρια! Στην «άνυδρη», συχνά και έρημη από ευγενικά συναισθήματα εποχή μας, μέσα στον πανέμορφο αυτό κήπο, που το σχολείο μας «όργωσε» και «καλλιέργησε» με γνώση και ήθος, «φύτρωσαν» ανθοί σε λίγες μόνον ώρες. Στον μικρό εκείνο χώρο της Πλατείας Κύπρου στη Ρόδο μας το Σάββατο 30 Οκτώβρη 2010, ο «κήπος» αυτός, η εκδήλωση μας αυτή -να το πιστέψουμε βαθιά αυτό- προσέφερε τη δροσιά της ελπίδας και τα αμάραντα λουλούδια της αληθινής ανθρωπιάς!

Πανέμορφες στιγμές ανθρωπιάς! Παναγιώτης Γ.Αναστασιάδης, φιλόλογος-ζωγράφος


Μιχάλης Χαρτοφύλης, β΄λυκείου

Στις 25 Νοεμβρίου του 2010 είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα μπάσκετ με αμαξίδιο. Ο μοναδικός αυτός αγώνας, με σύνθημα «Όταν η δύναμη ξεπερνά τη δυσκολία», διοργανώθηκε από τα Εκπαιδευτήρια «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ», το Κ.Ε.Κ.Υ.Κ.ΑμεΑ Δωδεκανήσου και το αθλητικό σωματείο «Δωδεκάνησος» και πραγματοποιήθηκε στο «ΡΟΔΙΩΝ άθλησις», τις αθλητικές εγκαταστάσεις του σχολείου μας. Το θέαμα ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Περίπου 300 μαθητές του σχολείου μας παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον τις προσπάθειες των αθλητών. Στο τέλος του αγώνα όλοι τους καταχειροκρότησαν όρθιοι. Ο αγώνας αυτός έδειξε πώς η δύναμη της ψυχής ξεπερνά τη δυσκολία του σώματος, προβληματίζοντας και ευαισθητοποιώντας μικρούς και μεγάλους θεατές. Πριν την έναρξη του αγώνα τα λόγια του κ.Μιχάλη Χατζηδημητρίου, αρχηγού της ομάδας, και του ρόδιου παραολυμπιονίκη και Δημοτικού Συμβούλου, κ.Θανάση Μπαράκα, ήταν συγκλονιστικά. Τον αγώνα χαιρέτισαν ο Διευθυντής των Εκπαιδευτηρίων, κ.Κυριάκος Κυριακούλης, η Επίκουρη Νομάρχης και Πρόεδρος του Κ.Ε.Κ.Υ.Κ.ΑμεΑ Δωδεκανήσου, κ.Δέσποινα Μουτάφη, και ο Αντιδήμαρχος Ροδίων, κ.Παναγιώτης Σακελλαρίου. Την εκδήλωση, επίσης, τίμησαν με την παρουσία τους η κ.Ευαγγελία Γόμπου, μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής Κοινωνικών Προβλημάτων Εθελοντισμού και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ο κ.Μανώλης Ζηδιανάκης, Πρόεδρος του Συλλόγου ΑΜΕΑ, η κ.Λίτσα Κρεμαστινού-Ροδίτη, ο κ.Σωτήρης Πετράκης, η κ.Άννα Χατζηνικήτα και ο διαιτητής κ.Μανώλης Ευσταθίου. Μετά το τέλος του αγώνα οι αθλητικογράφοι της εφημερίδας μας είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τους αθλητές. Μετά την επαφή μας με την ομάδα, παρακολουθούμε τους αγώνες της ενθαρρύνοντας τους παίκτες. Και κάτι που πρέπει να ξέρουμε για αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι τα αμαξίδια, που κοστίζουν περίπου 5000€, τα αγοράζουν από το υστέρημά τους! Ακόμα, προπονούνται καθημερινώς στο Κλειστό Γυμναστήριο Ρόδου (Βενετόκλειο). Αξίζει να αναφέρουμε, επίσης, ότι η ομάδα της πόλης μας πρωταγωνιστεί κάθε χρόνο σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Μάλιστα, πολλά από τα μέλη της ομάδας ανήκουν και στην εθνική, κάτι το οποίο δίνει μεγάλη χαρά σε κάθε Ροδίτη που το ακούει. Όσοι χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μπορούν να έχουν συχνή επικοινωνία με τα παιδιά της ομάδας, μέσω της ιστοσελίδας που έχουν στο facebook «ΑΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ».

Όταν η δύναμη ξεπερνά τη δυσκολία...

Δεν είμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες ούτε με ιδιαιτερότητες ούτε με δεξιότητες. Δεν είμαστε ΑμεΑ, Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε. Είμαστε ανάπηροι… Η μετακίνησή μας στον δρόμο είναι αδύνατη, όχι απλώς δύσκολη. Ελευθερώστε τις ράμπες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μην χρησιμοποιείτε τις θέσεις στάθμευσης που είναι για εμάς. Η κοινωνία είναι για όλους.

Μιχάλης Χατζηδημητρίου

Δεν είμαστε μόνο εμείς ανάπηροι, ανάπηρες είναι και οι υποδομές. Τα σχολεία, τα καταστήματα, οι υπηρεσίες, τα γήπεδα πρέπει να είναι προσβάσιμα. Κυρίως, όμως, τα σχολεία.

Θανάσης Μπαράκας



••• Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι η ζωή σε ένα καροτσάκι. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πόσο εντελώς αλλιώτικη και δύσκολη είναι… Σκέφτομαι και την οικογένεια. Πώς πρέπει να συμπεριφερθεί; Πώς αντιμετωπίζεται, αλήθεια, αυτή η δύσκολη κατάσταση; ‘Αγχος, όχι οίκτος… ‘Ενα, όμως, ξέρω, ότι είναι οδυνηρό να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους χωρίς σεβασμό και κατανόηση. Είναι οδυνηρό να τους απομονώνουμε, να τους περιθωριο-ποιούμε. Ναι, υπάρχει ακόμα κοινωνικός ρατσισμός, υπάρχει στις μέρες μας! Δεν χρειάζεται να εμπεδώσουμε τι σημαίνει δυσκολία, αρκεί και λίγο να υποψιαστούμε. Δεν χρειάζεται να κάνουμε δύσκολες πράξεις, για να δείξουμε στους συνανθρώπους μας την αγάπη μας, αρκούν απλές καθημερινές συμπεριφορές. Ο καθένας χρειάζεται τη βοήθεια του άλλου...

Αλμίνα Αυγενικού, β’ λυκείου

••• Νιώθω ότι αυτό το καροτσάκι περιορίζει την ελευθερία. Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. ‘Ομως, όταν το βλέπω να κινείται, ο τρόμος μού φεύγει. Βλέπω τον άνθρωπο πάνω σε αυτό να μην τα παρατά, να τα καταφέρνει, να βρίσκει τη δύναμη, να ζει! Αυτό το καροτσάκι δεν τον περιορίζει, αντιθέτως, τον βοηθάει να βρει την ελευθερία του. Τι γίνεται, όμως, όταν η ίδια η κοινωνία από αμέλεια, αδιαφορία ή άγνοια βάζει εμπόδια σε αυτόν τον αγώνα ανεξαρτησίας; Ας σκεφτούμε επιτέλους τους συνανθρώπους μας! Δεν είμαστε μόνοι μας, γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ανέβουν μια σκάλα, που χρειάζονται την μπάρα των πεζοδρομίων για να κινηθούν στον δρόμο. Δεν είναι δύσκολο να βάλουμε στον τρόπο ζωής μας και τη δική τους καθημερινότητα. Ας δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα που τους στερήσαμε, να ζήσουν ελεύθερα.

Χρύσα Κατσικάκη, β’ λυκείου

••• Για τους ανθρώπους με αναπηρία δεν αρκεί μόνο η συμπαράσταση από τους δικούς τους αλλά και την ίδια την κοινωνία, η οποία, δυστυχώς, πολύ λίγο βοηθάει. Αν και υπάρχουν μπάρες στα πεζοδρόμια, δεν είναι κατασκευασμένες σωστά. Επίσης, στους χώρους στάθμευσης για ανάπηρους, κάποιοι ασυνείδητοι οδηγοί σταθμεύουν για δική τους ευκολία. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιοι να ξεχνούν ότι όσοι έχουν κάποια αναπηρία δεν διαφέρουν από τους άλλους. Πώς ξεχνούν ότι όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα!

Γιούλα Γιασιράνη, β’ λυκείου

••• Από την ημέρα που ξεκίνησα τον αθλητισμό και συγκεκριμένα την ενασχόληση με τον άθλημα της καλαθοσφαίρισης, πίστευα πως αυτό ήταν ένα αγώνισμα δύσκολο, με μεγάλες απαιτήσεις, ένα αγώνισμα που πρέπει να παλεύεις, για να κατακτήσεις κάποιους στόχους. ‘Ολες αυτές οι σκέψεις σήμερα διαγράφηκαν ολοκληρωτικά. Σήμερα γνώρισα αθλητές με το ίδιο αθλητικό ενδιαφέρον, το μπάσκετ. Αυτοί οι άνθρωποι παίζουν μπάσκετ πάνω σε καρότσι. Δοκίμασα κι εγώ να παίξω έτσι. ‘Οταν κάθισα, ένιωσα κάτι διαφορετικό. ‘Επρεπε να αγωνιστώ με συγκεκριμένους κανόνες και αθλητικά προσόντα. ‘Ηταν πολύ δύσκολο για εμένα. Το άθλημα απαιτούσε να κινώ τα χέρια μου με απίστευτα ταχείς ρυθμούς... Σήμερα αντίκρισα την πραγματική δυσκολία που, όμως, έγινε πραγματική δύναμη. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας… Μανώλης Ζέζιος, β’ λυκείου

••• Εάν ένας αγαπημένος μου άνθρωπος ξαφνικά έπρεπε να ζήσει πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, αυτό θα άλλαζε τη ζωή μου αλλά, κυρίως, τη ζωή του ίδιου. Θα στεναχωριόμουν, επειδή δεν θα μπορούσε να κάνει ό,τι έκανε πριν για εμένα, αλλά, κυρίως, για τον ίδιο. Θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, για να κάνω τη ζωή του πιο εύκολη. Θα γκρέμιζα το σπίτι και θα το διαμόρφωνα κατάλληλα. Δεν θα τον άφηνα λεπτό μόνο του μέχρι να συνηθίσει. Θα προσπαθούσα να ήμουν διακριτικός. Δεν θα του στερούσα τίποτα. Θα κρατούσα ψηλά το ηθικό του. Θα τον έκανα να γελάει. ‘Αραγε, γιατί δεν σκεφτόμαστε έτσι, όταν πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι ζει ένας συνάνθρωπός μας;

Γιάννης Χατζηφούντας, β’ λυκείου

••• ‘Οταν όλος ο κόσμος απορροφάται από τα καθημερινά μικροπρoβλήματα και παραπονιέται για τη μιζέρια της ζωής του χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, κάποιοι άλλοι αντιμετωπίζουν κάτι πολύ πιο σοβαρό. Δεν μπορούν να κάνουν απλά και καθημερινά πράγματα, βιώνουν ένα είδος κοινωνικού ρατσισμού, έχουν περιορισμένες δυνατότητες κίνησης. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν στη ζωή τους πολλά. Κάνουν όνειρα που με μεγάλη προσπάθεια, επιμονή και υπομονή πραγματοποιούνται. Εχουν ξεπεράσει ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, έχουν προσπεράσει κάθε εμπόδιο και έχουν καταφέρει κάτι σπουδαίο. Ζουν τη ζωή τους με αξία και ουσία. Τα μικροπροβλήματα, στα οποία πνίγονται άλλοι, φαντάζουν στα μάτια αυτών των ανθρώπων μηδαμινά. Και, ενώ κάποιοι στέκονται ανήμποροι να ξεπεράσουν οποιοδήποτε εμπόδιο, αυτοί οι άνθρωποι το ξεπερνούν. Αυτούς, λοιπόν, θα έπρεπε να υποστηρίζουμε και να θαυμάζουμε, να έχουμε ως πρότυπα δύναμης. ‘Οχι να είμαστε ασεβείς απέναντί τους και να τους αγνοούμε. Κι οι πολίτες συχνά προκαλούν δυσκολίες και το κράτος δεν έχει φροντίσει ουσιαστικά για αυτούς. Κανένας άνθρωπος δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν άλλο. ‘Ολοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή! ‘Ολοι έχουμε την ίδια ανάγκη για αγάπη!

Δήμητρα Μαννάκη, β’ λυκείου

••• Αυτό που συνέβη σήμερα στο σχολείο μας νομίζω πως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο αγώνας μπάσκετ με καρότσι πραγματικά με καθήλωσε. Οι αθλητές έπαιζαν με τόση δύναμη ψυχής αλλά και σώματος. Είναι πολύ δύσκολο να ελέγχεις δύο τροχούς και μια μπάλα! Ο αρχηγός της ομάδας με τα λόγια που εκφώνησε άγγιξε βαθιά την καρδιά μου. Με συγκίνησε τόσο πολύ, ώστε δάκρυσα. Δάκρυσα όχι από συμπόνια ή λύπη, αλλά από περηφάνια που υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα παρατάνε στις δυσκολίες της ζωής. Πότε, επιτέλους, το σώμα που λέγεται «πολιτεία» θα κάνει το αυτονόητο για τους ανθρώπους που ζουν σε καρότσι; Γιατί δεν επιβάλλει πρόστιμο σε όλους τους ανεύθυνους που παρκάρουν σε θέση που έχει σήμα ότι είναι για άτομα με ειδικές ανάγκες; Γιατί στις υπηρεσίες δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, ώστε να μπορούν να κινούνται οι άνθρωποι με καροτσάκι; Γιατί οι ράμπες στα πεζοδρόμια δεν πληρούν τις προδιαγραφές;

Τσαμπίκα Γιασιράνη, β’ λυκείου

••• Στην αρχή, πριν μπω στο γήπεδο, φοβόμουν μήπως γίνει κάτι και χτυπήσει κάποιος από τους αθλητές με το καροτσά-κι. ‘Οταν τους είδα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μόλις άρχισαν τον αγώνα, όμως, ο θαυμασμός μου ξεπέρασε κάθε άλλο συναίσθημα. Το μήνυμα που έδωσαν πρέπει να περάσει σε όλους μας!

Σοφία Παπασάββα, α’ λυκείου

••• Στον αγώνα πέρασα πολύ ωραία. Δίνω συγχαρητήρια στους αθλητές. Πραγματικά, τα κατάφεραν. Πρέπει να αγαπάμε και να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους.

Αθηνά Μακρή, β’ λυκείου

••• Είναι εντυπωσιακό που αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν μόνοι τους τις δυσκολίες του σώματός τους, ενώ εμείς τους εμποδίζουμε. Εγώ πάντα σέβομαι τους ανθρώπους με αναπηρία και τους βοηθώ. Αυτό δεν θα αλλάξει.

Αλέξανδρος Μπλέτσης, α’ λυκείου

••• Πόσο θα άλλαζε η ζωή μας, εάν ένα σοβαρό ατύχημα μάς καθήλωνε σε καροτσάκι! Πώς μπορεί ένας άνθρωπος όλο ενέργεια και κίνηση να περιοριστεί; Σκέφτομαι τις δυσκολίες. Ενα διώροφο σπίτι με σκάλες, ένας χωματόδρομος με πέτρες. Αλλάζεις σπίτι, αλλάζεις γειτονιά. Στον δρόμο, όμως, τι γίνεται; Εκεί που δεν βρίσκεις πάρκινγκ, που δεν υπάρχει ράμπα; Στα καταστήματα, τις υπηρεσίες; Δεν χάνεται το κουράγιο; Γιατί;

Χάνα Κουφού, β’ λυκείου

••• Πώς θα νιώθαμε εάν ένας οδηγός χτυπούσε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Εάν αυτός ο οδηγός είχε τις αισθήσεις του, ενώ ο δικός μας άνθρωπος ήταν αναίσθητος; Εάν ο οδηγός γλίτωνε με ένα σπασμένο πόδι, ενώ το αγαπημένο μας πρόσωπο βρισκόταν στο χειρουργείο; Εάν ο άνθρωπός μας έχανε τα πόδια του; Πώς θα νιώθαμε που αυτός ο αγαπημένος μας δεν θα μπορούσε να κινηθεί με το καροτσάκι στους δρόμους; Που καθετί γύρω θα του έκανε τη ζωή πιο δύσκολη; Που κανένας δεν θα τον βοηθούσε; Που παρόλα αυτά εκείνος δεν θα το έβαζε κάτω, αλλά θα προσπαθούσε με όλη τη δύναμη της καρδιάς του; Σίγουρα θα αγωνιζόμασταν για να διευκολύνουμε τη δυσκολία του…

Αναστασία Πατρού, β’ λυκείου

••• Εάν ένας δικός μας άνθρωπος είχε αναπηρικά προβλήματα, δεν θα στεναχωριόμασταν που δεν θα μπορούσε εύκολα να κάνει πράγματα που εμείς μπορούμε; Δεν θα ήμασταν πάντα δίπλα του, δεν θα τον φροντίζαμε, δεν θα του συμπαραστεκόμασταν; Δεν θα πληγωνόμασταν, εάν οι άλλοι αδιαφορούσαν; Δεν θα του δίναμε όλη μας την αγάπη; Η πολιτεία, λοιπόν, να πάρει επιτέλους την απόφαση, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη υποδομή στους δημόσιους χώρους για τα άτομα με αναπηρία. Είναι κρίμα μεγάλο να παραμελούνται, να ταλαιπωρούνται και να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη, όπως όλοι οι άλλοι. Τα πάρκινγκ για τα αναπηρικά οχήματα είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένα από ασυνείδητους οδηγούς, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτούλη τους και δεν σκέφτονται καθόλου πόση μεγάλη δυσκολία προκαλούν. Γι΄ αυτό πρέπει όλοι μας να ευαισθητοποιηθούμε! Δεν πρέπει να παραβιάζουμε τους κανόνες και να δυσκολεύουμε με τη στάση και τη συμπεριφορά μας τους ανθρώπους με αναπηρία. Και, κυρίως, δεν πρέπει να τους φερόμαστε ρατσιστικά. ‘Αλλωστε, το πρόβλημά τους θα μπορούσε να ήταν και δικό μας.

‘Αννα Μανδρακού, β’ λυκείου


Παίδες Ροδίων: κ. Σαλαμαστράκη, καλώς ήρθατε. Σπύρος Σαλαμαστράκης: Γεια σας!Π.Ρ.: Πώς δημιουργήθηκε ο Ερυθρός Σταυρός; Σ.Σ.: Ο Ερυθρός Σταυρός δημιουργήθηκε από την ανάγκη του ανθρώπου να βοηθή-σει τον συνάνθρωπό του και, κυρίως, να απαλύνει τον πόνο του. Ιδρύθηκε από τον Ερρίκο Ντυνάν, που βρέθηκε κατά τύχη -ή μοιραία- στο πεδίο της μάχης σε μία από τις πιο αιματηρές συγκρούσεις της σύγχρονης ιστορίας με 40.000 νεκρούς και τραυματίες, στη μάχη του Σολφερίνο. ‘Εβλεπε τους τραυματίες να μην τους περιθάλπει κανένας και να πεθαίνουν αβοήθητοι. Θεώρησε πως κάτι έπρεπε να γίνει. ‘Ετσι, ξεκίνησε το μεγάλο αυτό κίνημα, ο «Ερυθρός Σταυρός», για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Σύλλογοι του Ερυθρού Σταυρού που βοηθούν τον συνάνθρωπο υπάρχουν σε 186 χώρες.Π.Ρ.: Χρηματοδοτείται από το κράτος για τον εξοπλισμό και τις δράσεις του;Σ.Σ.: Κάθε χρόνο γίνεται ο πανελλήνιος έρανος, στον οποίο, μάλιστα, το σχολείο σας συνδράμει σημαντικά. ‘Ενα τμήμα από τα έσοδα επενδύεται στην αγορά εξοπλισμού. Επίσης, συνήθως έχουμε χορηγίες από υπουργεία, τις πρώην νομαρχίες νυν περιφέρειες, τους δήμους και άλλους τοπικούς φορείς, όπως ομάδες μπάσκετ στο παρελθόν. Π.Ρ.: Πόσα περιφερειακά τμήματα υπάρχουν στην Ελλάδα;Σ.Σ.: Σε κάθε μεγάλη πόλη και κάθε νομό υπάρχει και ένα περιφερειακό τμήμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε τμήμα έχει Σαμαρείτες. Στην Ελλάδα υπάρχουν 36 τμήματα Σαμαρειτών, από τα οποία τα 30 είναι ενεργά.Π.Ρ.: Πού στεγάζεται ο Ερυθρός Σταυρός στη Ρόδο;Σ.Σ.: Το Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου μάς

έχει παραχωρήσει έναν χώρο του και το αμφιθέατρό του για τα μαθήματα και τις συναντήσεις μας.Π.Ρ.: Πόσα είναι τα μέλη του;Σ.Σ.: Ενεργούς συναδέλφους έχουμε 150, από τους οποίους οι 50 είναι καινούργιοι, της τελευταίας, δηλαδή, σειράς. Από τους 100 οι 40 είναι έφηβοι και οι υπόλοιποι ενήλικες.Π.Ρ.: Στην Ελλάδα συνολικά;Σ.Σ.: Στην Ελλάδα συνολικά η δύναμή μας είναι 4.650 εθελοντές. Πολλές φορές, τμήματα από όλη την Ελλάδα βοηθούν περιοχές που βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη, όπως συνέβη στη Ρόδο με τις πυρκαγιές το 2008. Επίσης, το καλό είναι πως μπορεί ένας έφηβος να ξεκινήσει την εκπαίδευσή του στη Ρόδο και να την συνεχίσει στον τόπο σπουδών του, εφόσον υπάρχει τμήμα του Ερυθρού Σταυρού. Βρίσκει, θα λέγαμε, μία οικογένεια. Προσπαθούμε να στέλνουμε στην Πανελλήνια Εκπαίδευση Διάσωσης, που γίνεται κάθε δύο χρόνια στην Πάτρα για δύο εβδομάδες, όσους περισσότερους συναδέλφους μπορούμε,

για να δουν το μεγαλείο του Ερυθρού Σταυρού, καθώς βρίσκονται ανάμεσα σε 150 ανθρώπους από όλη την Ελλάδα.Π.Ρ.: Ποια είναι ακριβώς η δράση του Ερυθρού Σταυρού στη Ρόδο;Σ.Σ.: Στη Ρόδο υπάρχει το τμήμα Εθελοντών Αδερφών, οι οποίες παρέχουν νοσοκομειακή φροντίδα. Υπάρχουν, επίσης, οι Εθελοντές Σαμαρείτες, που σκοπός τους είναι να κάνουν υπηρεσίες στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, αφού πρώτα εκπαιδευτούν στην παροχή πρώτων βοηθειών. Επίσης, παρευρίσκονται σε αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και κάνουν ερυθροσταυρικές υπηρεσίες, δηλαδή εράνους και εκπαιδευτικά διήμερα. Στόχος είναι η εκπαίδευση κάθε καινούργιας σειράς και η επιμόρφωση των ήδη εκπαιδευμένων, ώστε να προσφέρουν στην τοπική κοινωνία.Π.Ρ.: Η δράση του περιορίζεται μόνο στο νησί της Ρόδου;Σ.Σ.: Επειδή υπάρχουν και περιφερειακά τμήματα που είναι ανενεργά, αν υπάρχει ανάγκη, προσφέρουμε τη

βοήθειά μας. Για παράδειγμα, πριν καιρό, αποστείλαμε κουβέρτες, ρούχα και κλιματιστικά στη Λέρο, επειδή η εκκλησία μάς ζήτησε να βοηθήσουμε τους μετανάστες. Να σημειώσουμε ότι το τμήμα μας είναι ένα από τα καλύτερα της Ελλάδας

. πρόπερσι, μάλιστα,

ανακηρυχθήκαμε το πρώτο, ενώ πέρσι ήμασταν το πρώτο σε εθελοντική διοίκηση. Στη Ρόδο δεν υπάρχει έμμισθο προσωπικό όπως σε άλλες περιοχές και θα θέλαμε να το διατηρήσουμε αυτό.Π.Ρ.: Συνεργάζεστε και με άλλους Ερυθρούς Σταυρούς εκτός Ελλάδος;Σ.Σ.: Το 2004 είχαμε αναλάβει μαζί με άλλες οργανώσεις την υγειονομική και ναυαγοσωστική κάλυψη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. ‘Οταν ο κινεζικός Ερυθρός Σταυρός ανέλαβε την κάλυψη των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, ήρθε εκπρόσωπός του, για να πάρει την τεχνογνωσία από εμάς. Οι ‘Ελληνες είχαμε τη γνώση και οι Κινέζοι το πλήθος, καθώς ο δικός τους Ερυθρός Σταυρός αριθμεί 10.000 μέλη, δηλαδή μία Ελλάδα ολόκληρη! Κάναμε,

γκρο πλαν

Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου του 1877, με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας. Στη μακρά πορεία του παραμένει σταθερά αφοσιωμένος στις διεθνείς ανθρωπιστικές αρχές και την αλληλέγγυα εθελοντική προσφορά βοήθειας προς τον συνάνθρωπο. Κινητοποιείται στοχεύοντας πάντα στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης, στηρίζοντας τραυματίες, ασθενείς, πρόσφυγες, ηλικιωμένους, ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες και άτομα από κάθε ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού. Με βαθιά ανθρωπιστικά ιδανικά και αίσθημα ευθύνης, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός επιτελεί το σύνθετο ανθρωπιστικό του έργο πάντα με στόχο τον άνθρωπο, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο. Το περιφερειακό τμήμα του Ερυθρού Σταυρού στη Ρόδο αριθμεί 150 ενεργά μέλη. Η δράση των μελών, ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στο νησί, αλλά εκτείνεται όπου υπάρχει ανάγκη και ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ο αρχηγός του Σώματος Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών & Ναυαγοσωστών Περιφερειακού Τμήματος Ρόδου, κ.Σπύρος Σαλαμαστράκης, αποδέχτηκε με χαρά την πρόσκλησή μας κι εμείς με μεγαλύτερη χαρά τον υποδεχτήκαμε!

Μπορείς κι εσύ να αλλάξεις τον κόσμο!

Ελληνικός Ερυθρός ΣταυρόςΣώμα Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών

Απομαγνητοφώνηση: Μαρία Σπυρίδη, μαθήτρια Α΄ Λυκείου


λοιπόν, μία πολύ καλή Ολυμπιάδα…Π.Ρ.: Υπάρχουν εντάσεις στο σώμα του Ερυθρού Σταυρού; Σ.Σ.: Είναι υγιές, νομίζω, σε έναν οργανισμό να υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Το σημαντικό είναι να συμφιλιώνεσαι μετά. Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει.Π.Ρ.: Λαμβάνετε μέρος σε παρελάσεις;Σ.Σ.: Το ελληνικό κράτος, για να αποδώσει τιμή στον Ερυθρό Σταυρό, που βοήθησε στον Α΄και τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, του έχει αναθέσει να ανοίγει την παρέλαση μαζί με τους αναπήρους πολέμου. Επειδή οι ανάπηροι πολέμου δεν ζουν πια, την παρέλαση την ανοίγουμε εμείς. Οι εθελόντριες αδερφές έχουν αιματοβαμμένη σημαία, γιατί στον Β΄ Παγκόσμιο σκοτώθηκαν αρκετές. Π.Ρ.: Εάν θέλει κάποιος να γίνει Σαμαρείτης, τι πρέπει να κάνει;Σ.Σ.: Η σχολή ξεκινά κάθε Οκτώβρη και οι εγγραφές γίνονται όλο τον χρόνο. Πλέον γίνονται και ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα www.samareites.gr, όπου υπάρχουν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες. Αφού σας καλέσουμε για συνέντευξη και εφόσον πληροίτε τις προδιαγραφές, ξεκινάτε τα μαθήματα. Υπάρχει κόστος για την αγορά της στολής και την έκδοση της ταυτότητας, που ανέρχεται αυτή τη στιγμή στα 185€. Τα χρήματα αποστέλλονται στην κεντρική μας διεύθυνση στην Πάτρα. Η σειρά πριν από τη δική μου είχε βρει χορηγούς που κάλυψαν τα έξοδα για τις στολές. Βέβαια, από αυτήν τη σειρά έχει μείνει στο σώμα μόνο ένα άτομο. Αυτό σημαίνει ότι, αν ο Ελληνας δεν πληρώσει, δεν εκτιμά.Π.Ρ.: Υπάρχουν κριτήρια για να ενταχθεί κάποιος στο σώμα;Σ.Σ.: Αρχικά, να διευκρινίσουμε ότι ο Ερυθρός Σταυρός στην Ελλάδα έχει τρία σώματα. Το σώμα «Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών», τις «Εθελόντριες Αδελφές Νοσοκόμες» και την «Κοινωνική Πρόνοια» για την ψυχολογική στήριξη των ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Για να μπει κάποιος στους Σαμαρείτες, πρέπει να είναι 17-45 χρονών, σε καλή φυσική κατάσταση και απόφοιτος της Β’ τάξης του λυκείου. Στη Σχολή

Εφήβων Σαμαρειτών πρέπει να είναι 12-14 χρονών και να διαβάζει για το σχολείο (γέλια). Πάντως, για να συμμετέχει κάποιος σε μία εθελοντική οργάνωση και να προσφέρει, πρέπει να έχει την κατανόηση και την έγκριση του οικογενειακού και εργασιακού του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που να εξασφαλίζει άδεια για εθελοντική δράση. Εκτός κι αν ανήκεις στο δημόσιο και υπάρχει έκτακτη ανάγκη. Π.Ρ.: Οι Σαμαρείτες αναλαμβάνουν δράση και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης;Σ.Σ.: Το τμήμα Εθελοντών Σαμαρειτών είναι πιστοποιημένο από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, τον φορέα που συντονίζει τις εθελοντικές οργανώσεις. Σε περίπτωση καταστροφών, θα κληθούμε να συνδράμουμε. Αυτό έχει γίνει στο παρελθόν, όπως, για παράδειγμα, στις μεγάλες πυρκαγιές του 2008. Επίσης, στις πρόσφατες πλημμύρες στο νησί μας προσφέραμε βοήθεια στο Φαληράκι και τη Λάρδο με τα μηχανήματα που διαθέτουμε.Π.Ρ.: Εσείς πότε ακριβώς ενταχθήκατε στον Ερυθρό Σταυρό;Σ.Σ.: Το 2003. Βέβαια, αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχω κάνει από μαθητής, όπως γίνεται στις υπόλοιπες χώρες. Στο παρελθόν, έβλεπα περιστατικά στον δρόμο και δεν ήξερα τι να κάνω. Ενημερώθηκα, λοιπόν, και θεώρησα πως ήταν καθήκον μου η εκμάθηση των πρώτων βοηθειών. Π.Ρ.: Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην ένταξή σας σε αυτόν;Σ.Σ.: Υπάρχει η εντύπωση πως κάποιος συμμετέχει σε μία εθελοντική οργάνωση, απλώς για να βοηθήσει, γιατί το έχει μέσα του. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων που εντάσσονται σε εθελοντικές οργανώσεις. Είναι αυτοί που δεν ασχολούνται με κάτι ή έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, εκείνοι που τους αρέσει η στολή, άλλοι που θέλουν να πάρουν εξειδικευμένες γνώσεις για τις πρώτες βοήθειες και κάποιοι που θεωρούν τον εθελοντισμό ως κάτι το άγιο. Εγώ ήρθα στον Ερυθρό Σταυρό, γιατί είδα μία αφίσα με ένα ελικόπτερο

και είπα ότι θα πετάξω! Ακόμα, βέβαια, δεν έχω μπει σε ελικόπτερο (γέλια)...Π.Ρ.: Πότε γίνατε αρχηγός; Σ.Σ.: Αρχηγός έγινα το 2006.Π.Ρ.: Είναι εύκολος ο ρόλος σας; Σ.Σ.: Να διαβάσετε το βιβλίο του John Maxwell για την ηγεσία. Οι Αμερικανοί, όταν θέλουν να δουν αν κάποιος από το προσωπικό σε μία εταιρεία αξίζει να προαχθεί σε υψηλότερες θέσεις, τον στέλνουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, για να δουν αν μπορεί να αντέξει την πίεση. Γιατί σε μία εθελοντική οργάνωση αυτός που ηγείται δεν μπορεί να σε τιμωρήσει με κάποιον τρόπο. Πρέπει να βρει έναν άλλο τρόπο ηγεσίας που θα σε κάνει να θέλεις να προσφέρεις, στο πλαίσιο των κανόνων που τίθενται. Δεν είναι εύκολος, λοιπόν, ο ρόλος μου, αλλά είναι ευχάριστος, γιατί έχω καλούς ανθρώπους δίπλα μου. Και, επειδή η θέση του αρχηγού δεν είναι μόνιμη, πρέπει να ετοιμάζεις πάντα τον αντικαταστάτη σου.Π.Ρ.: Υπάρχει κάποιο γεγονός που δεν μπορείτε να ξεχάσετε; Σ.Σ.: ‘Οταν προσφέρεις στον συνάνθρωπο, πάντα συμβαίνει κάτι που σε στιγματίζει, είτε καλό είτε κακό. Προσπαθώ να διατηρώ τις πιο ωραίες στιγμές που έχω ζήσει, όπως το «ευχαριστώ» από έναν συνάνθρωπο που του παρείχαμε βοήθεια. Από τις στιγμές που προκαλούν πόνο καταφέρνω να κρατώ αυτά που μπορούν να βελτιωθούν. Π.Ρ.: Οι Σαμαρείτες της σειράς σας συνεχίζουν να είναι στο σώμα;Σ.Σ.: Ενεργοί Σαμαρείτες γίνονται κάθε χρόνο όσοι έχουν συμπληρώσει συγκεκριμένες ώρες εκπαίδευσης και προσφοράς, 150 ώρες τον χρόνο, δηλαδή 3 ώρες την εβδομάδα. Και όσοι επανεκπαιδεύονται μπορούν να

ξαναπροσφέρουν. Υπάρχουν, βέβαια, και άτομα τα οποία έχουν σταματήσει για δικούς τους λόγους.Π.Ρ.: Τι ακριβώς κάνετε στα εκπαιδευτικά διήμερα;Σ.Σ.: Κάθε σειρά έχει δύο με τρία εκπαιδευτικά διήμερα. Σε αυτά σκοπός είναι να μάθουν να ζουν οι εκπαιδευόμενοι σε συνθήκες διαβίωσης μακριά από το σπίτι τους και να αναπτύξουν το πνεύμα της ομαδικότητας. ‘Ετσι, βγαίνουμε στην ύπαιθρο με τον εξοπλισμό μας, στήνουμε σκηνές, εκπαιδευόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μαγειρεύουμε... Επίσης, έχουμε μεταφράσει ένα βιωματικό παιχνίδι που παίζει ο γαλλικός και ο βελγικός Ερυθρός Σταυρός, με το οποίο οι νέοι εξοικειώνονται με τις αρχές του ανθρωπιστικού δικαίου. Σε κάθε εκπαιδευτικό διήμερο, αφού έχουμε εξετάσει την προσωπικότητα κάθε εκπαιδευομένου, το βράδυ τους χωρίζουμε σε ομάδες με αντιφατικούς χαρακτήρες, ώστε, αν δεν πάει κάτι καλά, να τους εξηγήσουμε το πρωί ποιο ήταν το πρόβλημα. Πάντως, στόχος μας είναι να πάει κάτι στραβά (γέλια)!Π.Ρ.: Πόσους εκπαιδευτές χρειάζεστε για κάθε διήμερο;Σ.Σ.: Περίπου πέντε εκπαιδευτές, καθώς ο καθένας έχει διαφορετικό ρόλο. ‘Αλλος, για παράδειγμα, αναλαμβάνει να μάθει στους εκπαιδευομένους πώς να στήνουν σκηνές, άλλος πώς να ανάβουν φωτιά, άλλος την προετοιμασία του μεσημεριανού... Π.Ρ.: Ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτά τα διήμερα; Σ.Σ.: Ο ρόλος μου είναι να οργανώσω την εκπαίδευση, δηλαδή να βρω τους εκπαιδευτές, να πω ποιος θα πάρει κάθε εκπαιδευτικό κομμάτι, να βρουν εκείνοι την ύλη, να χωρίσουμε τους εκπαιδευομένους σε ομάδες… Γενικά, ο ρόλος μου είναι να επιβλέπω. Π.Ρ.: Αλήθεια, τους ξυπνάτε ακόμα και το βράδυ; Γιατί το κάνετε αυτό; Σ.Σ.: Είδατε τι έγινε στην Ιαπωνία; Οι νεκροί από τον σεισμό ήταν ελάχιστοι, γιατί οι άνθρωποι ήταν εκπαιδευμένοι, ήξεραν τι να κάνουν. Τα θύματα προκλήθηκαν από το τσουνάμι. Εκεί τα παιδιά εκπαιδεύονται από πολύ μικρά, κάτι που, δυστυχώς, δεν ισχύει στη χώρα μας. Αν συνέβαινε ο σεισμός αυτός στην Ελλάδα, εμείς θα τρέχαμε πανικόβλητοι να σωθούμε. Είναι βασικό σε δύσκολα περιστατικά να είναι κάποιος πειθαρχημένος. Γι’ αυτό κι εμείς μαθαίνουμε να είμαστε πειθαρχημένοι και προετοιμαζόμαστε για κάθε ενδεχόμενο. Π.Ρ.: ‘Εχετε κάνει θυσίες για τον Ερυθρό Σταυρό;Σ.Σ.: Η γυναίκα μου να δεις (γέλια)! Αναγκαστικά πρέπει να κάνει κάποιος θυσίες, ειδικά ένας αρχηγός που έχει αυξημένες ευθύνες.Π.Ρ.: Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψή σας! Σ.Σ.: Εγώ ευχαριστώ!

Ο Ερυθρός Σταυρός δημιουργήθηκε από την ανάγκη του ανθρώπου να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του...


γκρο πλαν

Παίδες Ροδίων: κ. Μανουσάκη, σας καλωσορίζουμε στις σελίδες μας. Γνωρίζουμε ότι είστε συμπατριώτης μας. Από ποιο μέρος του νησιού μας κατάγεστε;Φώτης Μανουσάκης: Καλώς σας βρήκα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωριό Προφύλια στη νότια Ρόδο.Π.Ρ.: Ποια ήταν η πορεία των μαθητικών σας χρόνων;Φ.Μ.: Στην Προφύλια φοίτησα σε ένα μονοθέσιο σχολείο. Αυτόν τον δάσκαλο, που δεν είναι πια στη ζωή, τον θυμάμαι με μεγάλο σεβασμό. ‘Ηταν από τους ανθρώπους που αγαπούσαν αυτό που έκαναν. Κι εσείς είστε τυχεροί που έχετε όλες αυτές τις εγκαταστάσεις, αυτόν τον πλούτο εκπαιδευτικών μέσων και

καθηγητών. Στη συνέχεια, φοίτησα σε γυμνάσιο και λύκειο της πόλης της Ρόδου.Π.Ρ.: Τι σπουδάσατε;Φ.Μ.: Σπούδασα στην Αθήνα Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με υποτροφία. Καθώς ήμουν μεταξύ των πρώτων, είχα την ευχέρεια επιλογής οποιασδήποτε σχολής, αλλά προτίμησα το συγκεκριμένο τμήμα. Συνέχισα τις σπουδές μου στη Νομική Σχολή, αλλά δικηγόρησα για ελάχιστο χρόνο. ‘Επειτα εργάστηκα στα Υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών. Στη συνέχεια, έδωσα εξετάσεις για τη θέση που έχω σήμερα. Με τον χρόνο έλαβα διάφορους βαθμούς και τώρα έχω φτάσει στον καταληκτικό. Π.Ρ.:΄Οσον αφορά το επάγγελμά σας, μας φαίνεται λίγο πολύπλοκο!Φ.Μ.: (γέλια) Ναι, θα σας πω. Μετά τις σπουδές στην Ελλάδα, πήρα master στη

Διοίκηση Επιχειρήσεων σε πανεπιστήμιο στην Αμερική (MBA). Εργάστηκα στη Νομαρχία, τα Υπουργεία Οικονομικών και Εμπορίου και σήμερα εργάζομαι στο Υπουργείο Εξωτερικών. Είμαι, δηλαδή, οικονομικός διπλωμάτης. Υπηρετώ σε πρεσβείες και γενικά προξενεία της χώρας μας στο εξωτερικό. Αφού πέρασα από διάφορα αξιώματα, έφτασα στο τέρμα της ιεραρχίας, στη θέση του γενικού συμβούλου, δηλαδή του πρέσβη.Π.Ρ.: Τώρα καταλάβαμε… λίγο (γέλια)! Ποιες είναι οι αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών σας χρόνων;Φ.Μ.: Το νησί είναι μέσα στην ψυχή μου, όπου και αν βρίσκομαι.΄Εχω γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά τη Ρόδο την αγαπάω πολύ και προσπαθώ πάντοτε να κάνω το καλύτερο για τον τόπο μου, γιατί στον τόπο των γονιών μας χρωστάμε πολλά. Η Ρόδος είναι πανέμορφη, δύσκολο να την ξεχάσεις.΄Εχω γυρίσει τέσσερις ηπείρους -εκτός της Αυστραλίας-, αλλά σαν την Ρόδο πουθενά. Δένεσαι με τον τόπο σου και τους ανθρώπους του προπάντων. Η Ρόδος, βέβαια, των παιδικών μου χρόνων δεν είναι όπως τώρα. Τότε τα σπίτια στην πόλη περιορίζονταν από το Ροδίνι και κάτω. ‘Ηταν πολύ πιο αραιοκατοικημένη, ούτε καινούργιες κατοικίες υπήρχαν. Εμείς μέναμε στον ‘Αι-Γιάννη. ‘Ηταν η εποχή που άρχιζε να ανθεί ο τουρισμός και να χτίζονται τα ξενοδοχεία. Θυμάμαι ότι τότε μόλις είχε αρχίσει να χτίζεται η Ηλιούπολη. Τώρα η Ρόδος είναι διπλάσια σε πληθυσμό.΄Ομως, τότε οι άνθρωποι γνωρίζονταν και η μετακίνηση ήταν πιο εύκολη. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι το γυμνάσιο και τους φίλους,

με τους οποίους έχω ακόμα πολύ καλή σχέση και κάθε φορά που έρχομαι στη Ρόδο τους συναντώ. Μάλιστα, τότε ήμασταν πολύ φανατικοί φίλαθλοι του Διαγόρα και πηγαίναμε στο γήπεδό του. Βέβαια, πολλές φορές δεν είχαμε το εισιτήριο. Συναντιόμασταν στη λέσχη του Διαγόρα, παίζαμε ποδόσφαιρο στο βοηθητικό γήπεδο και, αν είχαμε ελεύθερο χρόνο, παίζαμε μπιλιάρδο. Υπάρχουν τόσες ιστορίες που θυμάμαι από μικρός, όλες σημαντικές για εμένα. Π.Ρ.:΄Ηταν δική σας επιλογή το επάγγελμά σας; Φ.Μ.:΄Ηταν δική μου επιλογή. Υπήρχαν κάποια διαβάσματα που αφορούσαν πολιτικούς, όπως τον Βλάχο, ή ποιητές, όπως τον Σεφέρη, που ήταν κι αυτός διπλωμάτης, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ξεκίνησα να μαθαίνω ξένες γλώσσες, σπούδασα πολιτικές επιστήμες. Υπήρχε ένα νήμα και το ακολούθησα.Π.Ρ.: Θέλατε από μικρός να γίνετε αυτό που είστε τώρα;Φ.Μ.: Ναι, το είχα όνειρο.΄Ηθελα να βγω έξω, να γνωρίσω χώρες, να συναντήσω ξένους ανθρώπους, να ζήσω διάφορους πολιτισμούς.΄Οταν ήμουν στην ηλικία σας, είχα δυσκολίες, διότι δεν κατάγομαι από εύπορη οικογένεια. Προσπάθησα μόνος μου, όσο μπορούσα, να τις ξεπεράσω. Πίστευα σε αυτό που έκανα και στο τέλος πέτυχα. Το θέμα είναι να έχεις πίστη και επιμονή...

Π.Ρ.: Ποια χώρα από αυτές που έχετε επισκεφτεί σάς άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις;Φ.Μ.: Είναι δύσκολη η ερώτηση, γιατί, αν ξεχωρίσω κάποιες, τις άλλες, ίσως, τις αδικήσω. Πάντως, θα πω την πρώτη χώρα στην οποία υπηρέτησα, τις Η.Π.Α. Οι Αμερικανοί είναι πολύ ευγενείς. Στη χώρα δεν υπάρχουν διακρίσεις που υπάρχουν σε άλλες χώρες. Δεν σε βλέπουν σαν ξένο. Από τη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στην Αμερική, είσαι ένας από αυτούς. Και αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.Π.Ρ.: Στις υπόλοιπες χώρες πώς σας αντιμετώπιζαν;Φ.Μ.: Παντού για τον ΄Ελληνα στο εξωτερικό υπάρχει ένα απόθεμα καλής διάθεσης λόγω της ιστορίας μας. Δεν αντιμετώπισα εχθρικότητα, αλλά η ζεστασιά του Αμερικανού ήταν καλύτερη από του Γερμανού.΄Ομως, και στη Γερμανία περάσαμε όμορφα. Πάντως, ο Ευρωπαίος δεν είναι τόσο ζεστός όσο ο Αμερικανός. Το λέω αυτό για να μην αδικούμε τους Αμερικανούς. Πρέπει να διαχωρίσουμε την πολιτική από την κοινωνία. Π.Ρ.: Μιλάτε τόσες γλώσσες, όσες οι χώρες που έχετε επισκεφτεί;Φ.Μ.:΄Οταν ξεκίνησα τη δουλειά μου, έπρεπε να γνωρίζω δύο ξένες γλώσσες.΄Εμαθα τα γερμανικά και τα

ΦΩΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣΡοδίτης, Έλληνας, Κοσμοπολίτης. Ένας ταξιδευτής.Από την Προφύλια τής Ρόδου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από τη Νομαρχία στα Υπουργεία. Από την Ευρώπη στην Αμερική και από την Ασία στην Αφρική. Όμως, το νησί είναι μέσα στην ψυχή του. Στα μικρά του ταξίδια προτιμά το αυτοκίνητο και το τρένο. Στο μεγάλο ταξίδι της επαγγελματικής του πλεύσης παραμένει ασυμβίβαστος. Στο ταξιδιωτικό σακίδιο πάντα ένα βιβλίο. Ο οικονομικός διπλωμάτης, που γύρισε τις θάλασσες του κόσμου, ονειρεύεται ένα σπίτι να βλέπει το Αιγαίο. Ο γενικός σύμβουλος, που υπηρετεί σε πρεσβείες και προξενεία της χώρας μας στο εξωτερικό, προσμένει τον νόστο του. Ο Φώτης Μανουσάκης πέρασε από το σχολείο μας και μίλησε για τα ταξίδια της ζωής του. Πίστευα σε αυτό

που έκανα και στο τέλος πέτυχα. Το θέμα είναι να έχεις πίστη και επιμονή...


ΙΟΥΝΙΟΣ 2011ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ 27αγγλικά. Αλλά είχα επιθυμία και έφεση να μαθαίνω τις γλώσσες των χωρών όπου πάω, γιατί μόνο έτσι μπορείς να καταλάβεις τη χώρα, την κουλτούρα και τους ανθρώπους της. Και, παρότι έχω μια ηλικία, παρακολουθούσα σε σχολείο μαθήματα της εκάστοτε τοπικής γλώσσας.΄Ετσι, έμαθα και φινλανδικά, ισπανικά και τώρα, καθώς υπηρετώ στην Κίνα για δεύτερη φορά, μαθαίνω κινεζικά.Π.Ρ.: Δηλαδή γνωρίζετε να γράφετε… ιδεογράμματα;Φ.Μ.:΄Οχι, δεν ξέρω! Για να το κάνεις αυτό, χρειάζονται πολλά χρόνια. Είναι δύσκολη γλώσσα η κινεζική, καθώς έχει μόνο ιδεογράμματα. Η αλφάβητος έχει επινοηθεί από ξένους, κυρίως, για να διευκολυνθούν στην εκμάθησή της. Λέγεται «Πιν-Γιν» και είναι εκλατινισμένα ιδεογράμματα. Με αυτήν τη μέθοδο, βέβαια, δεν μπορεί κάποιος να μάθει τη γλώσσα. Μαθαίνεις να επικοινωνείς κι όχι να διαβάζεις Κομφούκιο!Π.Ρ.: Τα παιδιά σας πώς νιώθουν που αλλάζουν συχνά χώρα; Φ.Μ.: Αυτό είναι ένα πρόβλημα της δουλειάς μου. Βέβαια, με το facebook και το msn είναι πιο εύκολη η επικοινωνία των παιδιών μου με τους φίλους που αφήνουν. Π.Ρ.: Ποιο ξένο εκπαιδευτικό σύστημα θα προτείνατε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα; Φ.Μ.: Το βρετανικό σύστημα είναι πιο φιλικό προς τα παιδιά. Λιγότερη δουλειά στο σπίτι, αρκετή στο σχολείο. Είναι πιο ανθρωποκεντρικό. Στη Σαγκάη από τα είκοσι έξι σχολεία μόνο τα τέσσερα ακολουθούν το αμερικανικό σύστημα ενώ τα υπόλοιπα το βρετανικό. Βεβαίως, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το εκπαιδευτικό σύστημα στη Φινλανδία, όπου είχα υπηρετήσει. Π.Ρ.: Ποια είναι η στάση των ξένων χωρών απέναντι στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα αυτήν τη δύσκολη περίοδο;Φ.Μ.: Η Ελλάδα έχει σκαμπανεβάσματα. Ανεβήκαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, φτάσαμε πολύ ψηλά, αποκτήσαμε μία εκτίμηση στο εξωτερικό. Μετά αρχίσαμε σταδιακά να τη χάνουμε, μέχρι που πατώσαμε με τη χρεοκοπία. Βέβαια, γι’ αυτήν τη δύσκολη περίοδο δεν λυπούμαστε μόνο εμείς, αλλά λυπούνται και οι φίλοι της Ελλάδας στο εξωτερικό.΄Ομως, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Από εμάς εξαρτάται να φτιάξουμε τον τόπο μας και να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας, γιατί πρόκειται περί εθνικής αξιοπρέπειας. Δεν μπορείς πάντα να δανείζεσαι και να είσαι πάντα ο τελευταίος μεταξύ των εταίρων σου. Στη συνέχεια, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε κάποιες μικροπρέπειες και να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε. Π.Ρ.:΄Εχει πληγεί το διεθνές κύρος της χώρας;Φ.Μ.: Ναι. Στις επαφές μας με τους ξένους φίλους και διπλωμάτες ήταν το θέμα της ημέρας.΄Επρεπε να είσαι έτοιμος να απαντήσεις, να υπερασπιστείς την πατρίδα σου, αν και ήξερες πολλές φορές ότι σε πολλά ζητήματα είχαν δίκιο.Π.Ρ.: Θεωρείτε ότι οι νέοι πλέον πρέπει

να στραφούν στο εξωτερικό για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση;Φ.Μ.:΄Οχι. Αν δουλέψουμε πιο σκληρά, πιο αποτελεσματικά, τα προβλήματα θα ξεπεραστούν. Δεν είμαστε η μόνη χώρα που πέρασε από το κόσκινο του διεθνούς παράγοντα και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ελπίζω ότι η Ελλάδα θα είναι πολύ καλύτερη μετά την έξοδό της από την κρίση.Π.Ρ.: Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιστρέφετε στη Ρόδο; Φ.Μ.: Ο τόπος, οι φίλοι, οι συγγενείς. Είναι το μικρό καλαμπούρι που θα πεις στο καφενείο του χωριού, ο απλός άνθρωπος που θα συναντήσεις και θα σου πει μία καλημέρα με όλη του την καρδιά και θα σε κεράσει έναν καφέ. ΄Οπως θα έλεγε ο ποιητής, «η Ελλάδα μάς πληγώνει», αλλά δεν μπορώ να την αρνηθώ. Αισθάνεσαι πιο δεμένος με τον τόπο σου, ιδιαίτερα, όταν μεγαλώσεις σε αυτόν, όταν τελειώσεις το σχολειό. Είναι η πατρίδα σου.΄Ο,τι κι αν συμβεί, θα επιστρέφεις πάντα στις ρίζες σου. Π.Ρ.: Τα παιδιά σας πώς αισθάνονται για τη Ρόδο;Φ.Μ.: Προσπαθώ να τους μυήσω, επειδή έχουμε ζήσει πολλά χρόνια έξω και ερχόμαστε εδώ μόνο για λίγο. Τους αρέσει η Ρόδος, την αγαπούν. Π.Ρ.: Μιλάνε καλά τα ελληνικά;Φ.Μ.: Ναι. Πολύ καλά. Μερικές φορές ξεφεύγει ένας τονισμός, καμιά κατάληξη, αλλά είναι αυτό που σου δίνει την ιδέα ότι τα παιδιά αυτά έχουν μεγαλώσει στο εξωτερικό.Π.Ρ.: Φανταζόμαστε ότι θα μιλούν και τα ροδίτικα (γέλια)! Συνήθως στις χώρες όπου πηγαίνετε, πόσο καιρό διαμένετε;Φ.Μ.: Συνήθως τέσσερα χρόνια. Τα τρία χρόνια είναι λίγα, τα πέντε θα ήταν το ιδανικό, αλλά λες «έζησα τη χώρα, προσπάθησα, έδωσα αυτά που μπορώ για την πατρίδα μου» και ξεκινάς για άλλη χώρα. Π.Ρ.: Σε ποια χώρα θα επιστρέφατε; Φ.Μ.: Η Κίνα μού αρέσει, είναι μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι μια συνεχώς αναπτυσσόμενη χώρα. Είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η Ευρώπη διαφέρει λίγο από την Ελλάδα ως προς την κουλτούρα. Η Κίνα, όμως, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό και, όπως λένε οι ξένοι, στην Κίνα ποτέ δεν πλήττεις. Η ζωή τρέχει με τέτοια ταχύτητα που πάντα βλέπεις κάτι καινούριο. Είναι μια πλούσια χώρα πολιτιστικά και, βέβαια, οικονομικά.Π.Ρ.: Οι άνθρωποι στην Κίνα έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς;Φ.Μ.: Η Κίνα αυτήν τη στιγμή είναι η φάμπρικα του κόσμου όλου. Σε αυτήν υπάρχουν όντως μεγάλες αδικίες. ενώ υπάρχει οικονομική ελευθερία δεν υπάρχει κοινωνική. Οι Κινέζοι μιλούν για κοινωνικά δικαιώματα, όχι, όμως, για ατομικά. Υπάρχει μεγάλη καταπίεση. Το άλλοθι που επικαλούνται είναι ότι έχουν

ένα δισεκατομμύριο τριακόσια πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους για να θρέψουν, να εκπαιδεύσουν, να θεραπεύσουν... Βέβαια, τα πράγματα εξελίσσονται. Π.Ρ.: Υπάρχουν ‘Ελληνες στην Κίνα;Φ.Μ.: Τελευταία ναι. Κυρίως ναυπηγοί και άνθρωποι που ασχολούνται με τη ναυτιλία. Υπάρχουν πολλά ελληνικά πλοία στα κινέζικα ναυπηγεία, λόγω του χαμηλού κόστους.Π.Ρ.: Στα άλλα μέρη που ταξιδέψατε συναντήσατε ‘Ελληνες;Φ.Μ.: ‘Ελληνες υπάρχουν πολλοί. ακόμα και στην Αλάσκα συνάντησα ‘Ελληνα. Στο Σικάγο, όπου υπηρέτησα, υπάρχουν 250.000 ‘Ελληνες και μπορώ να σας πω πως κρατούν τις παραδόσεις πιο πιστά από εμάς. ‘Ισως μας φαίνονται λίγο οπισθοδρομικοί, γιατί πήραν τις παραδόσεις και την κουλτούρα της εποχής που μετανάστευσαν, και τα τηρούν ακόμα ευλαβικά. Βέβαια, το θέμα είναι να μην τους απογοητεύουμε, όταν έρχονται στην Ελλάδα. Διότι εκεί είναι ‘Ελληνες, αλλά, όταν έρχονται εδώ, είναι Αμερικανοί.Π.Ρ.: Με τι μεταφορικό μέσο σας αρέσει να ταξιδεύετε στα μέρη που επισκέπτεστε;Φ.Μ.: Συνήθως μου αρέσει να οδηγώ, αλλά μερικές φορές προτιμώ το τρένο. Σου δίνεται η ευκαιρία να δεις την ύπαιθρο χώρα. Με το αεροπλάνο δεν σου δίνεται η ευκαιρία να δεις πολλά πράγματα.Π.Ρ.: Βλέπεις, όμως, από ψηλά… Θυμάστε κάποια δύσκολη στιγμή από τη διάρκεια των χρόνων της επαγγελματικής σας πορείας; Φ.Μ.: Οι δυσκολίες που συνάντησα δεν ήταν από το εξωτερικό, ήταν ελληνικής προέλευσης, από την υπηρεσία. Εκεί είχαμε να κάνουμε με ορισμένους «μικρούς» ανθρώπους, που δυστυχώς έβλεπαν περισσότερο τον εαυτό τους και λιγότερο το συμφέρον της χώρας. Και, εάν κάποιος πήγαινε κόντρα, γινόταν ο εχθρός. ‘Οταν, όμως, κρατήσεις σταθερή πλεύση και είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και κάνεις τη δουλειά σου με αξιοπρέπεια και

σεβασμό στον άνθρωπο και την πατρίδα σου, στο τέλος θα δικαιωθείς. Εγώ στη διάρκεια της θητείας μου, σχεδόν 34 χρόνια, έκανα πάρα πολλούς φίλους αλλά και πάρα πολλούς εχθρούς, γιατί ήμουν ασυμβίβαστος. Δεν σας κρύβω ότι στην τελευταία μου προαγωγή υπήρχε στο συμβούλιο αρνητική πρόταση από κάποιον κακοήθη πολύ υψηλά ιστάμενο. Αλλά ο πρόεδρος του υπηρεσιακού συμβουλίου ακύρωσε την εισήγησή του και τον έκανε να ζητήσει συγνώμη, γιατί είχα κρατήσει μία σταθερή θέση με ντοκουμέντα και έλεγα πάντα την αλήθεια επιμένοντας σε αυτό που θεωρούσα σωστό. Γι’ αυτό μία συμβουλή στα παιδιά: να είναι πάντα ειλικρινή με τον εαυτό τους, να λένε την αλήθεια και να μην φοβούνται. στο τέλος θα δικαιωθούν. Π.Ρ.: Κάποια στιγμή σκέφτεστε να επιστρέψετε στη Ρόδο μόνιμα;Φ.Μ.: Οπωσδήποτε ναι. ‘Εχω ένα οικόπεδο κάπου στα Βληχά, ψηλά, θα το χτίσω να βλέπω το Αιγαίο. Το ευχάριστο είναι ότι και η οικογένειά μου θέλει το ίδιο

. και στο τέλος θα έρθουμε εδώ.

Π.Ρ.: Υπάρχει κάτι που θέλετε να πείτε στους μικρούς αναγνώστες μας;Φ.Μ.: Να επιλέξουν το επάγγελμα που τους αρέσει και να επιμείνουν σε αυτό για να αισθάνονται χαρά. Να μην λένε ότι από αυτό το επάγγελμα θα βγάλουν λεφτά, αλλά ότι με αυτό το επάγγελμα θα είναι χαρούμενοι. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Γιατί, όταν κάνεις κάτι με χαρά, είναι σίγουρο ότι θα το κάνεις σωστά.Π.Ρ.: Τι σας λείπει περισσότερο, όταν είστε στο εξωτερικό;Φ.Μ.: Οπωσδήποτε οι φίλοι. Αλλά και το καθαρό του ουρανού. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοια ατμόσφαιρα. Π.Ρ.: Σας λείπουν η θάλασσα και ο ήλιος;Φ.Μ.: Φυσικά και μου λείπουν, γι’ αυτό έρχομαι συνέχεια εδώ. Το μπλε του Αιγαίου δεν υπάρχει πουθενά. Στο εξωτερικό υπάρχει ένα χρώμα που λέγεται Aegean blue.Π.Ρ.: Ταξιδεύετε πάντα με κάτι στη βαλίτσα σας, ως γούρι ας πούμε;Φ.Μ.: Δεν έχω κάτι τέτοιο, πάντα, όμως, προσπαθώ να έχω ένα βιβλίο μαζί μου, για να περνά πιο εύκολα η ώρα.Π.Ρ.: Ποιο είναι το επόμενό σας ταξίδι;Φ.Μ.: Φεύγω για τη Σαγκάη.Π.Ρ.: Καλό ταξίδι, καλή συνέχεια.Φ.Μ.: Ευχαριστώ. ‘Οταν περάσετε από τη Σαγκάη, να έρθετε να με βρείτε.Π.Ρ.: Ευχαριστούμε κ. Μανουσάκη!

Από εμάς εξαρτάται να φτιάξουμε τον τόπο μας και να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας, γιατί πρόκειται περί εθνικής αξιοπρέπειας.

Το νησί είναι μέσα στην ψυχή μου, όπου και αν βρίσκομαι. ‘Εχω γυρίσει όλο τον κόσμο... αλλά σαν τη Ρόδο πουθενά.


Παίδες Ροδίων: κ. Τζούμπα, καλώς ορίσατε στο σχολείο μας!Αναστάσης Τζούμπας: Καλημέρα! Χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί σας. Π.Ρ.: Σκακιστική ή εικονική πραγματικότητα; Α.Τζ.: Προτείνω να ξεκινήσουμε με την εικονική πραγματικότητα.Π.Ρ.: Τι είναι, λοιπόν, η εικονική πραγματικότητα; Μια ψευδαίσθηση;Α.Τζ.: Ακριβώς. Είναι η προβολή είτε μιας εντελώς φανταστικής εικόνας ως πραγματικής είτε μιας πραγματικής αλλά επεξεργασμένης εικόνας. Π.Ρ.: Η τρισδιάστατη προβολή ταινίας έχει σχέση με την εικονική πραγματικότητα;Α.Τζ.: Αυτό που βλέπουμε στο σινεμά

με τα ειδικά γυαλιά δεν πρέπει να το λέμε 3D, επειδή 3D σημαίνει κάτι που έχουμε σχεδιάσει στον χώρο στις 3 διαστάσεις και που προβάλουμε σε μία απλή οθόνη. Σε τέτοιες ταινίες, αν δεν φοράμε τα γυαλιά, η εμφάνιση στην οθόνη γίνεται με μια προοπτική. Αυτό είναι υστεροσκοπική προβολή, δηλαδή τρόπος παρουσίασης 3D αντικειμένων με έναν τρόπο που μοιάζει με αυτόν στην πραγματική ζωή. Π.Ρ.: Και πώς καταφέρνουμε να βλέπουμε το βάθος σε μια τέτοια προβολή;Α.Τζ.: Θα σας πω πώς δουλεύει στο μυαλό μας αυτή η ψευδαίσθηση. Ας δούμε πρώτα πώς δουλεύει στην πραγματικότητα. ‘Οταν κοιτάμε ένα αντικείμενο, αλλιώς το βλέπει το δεξί μάτι και αλλιώς το αριστερό, καθώς κοιτούν από διαφορετική γωνία. ‘Οταν, λοιπόν,

ο εγκέφαλος παίρνει την πληροφορία από τα μάτια, βάζει ταυτόχρονα τις δύο εικόνες δίπλα και ψάχνει τις διαφορές. ‘Ετσι, προκύπτει η έννοια του βάθους.Π.Ρ.: Η έννοια του βάθους, δηλαδή, σχετίζεται με την εικονική πραγματικότητα;Α.Τζ.: Ναι. Αν θέλουμε ένα αντικείμενο να το προβάλουμε εικονικά, πρέπει να δείξουμε σε κάθε μάτι διαφορετική εικόνα. Ζωγραφίζουμε το αντικείμενο, το επεξεργαζόμαστε στον υπολογιστή και το φωτογραφίζουμε από διάφορες γωνίες. Αυτές τις φωτογραφίες τις προβάλλουμε ταυτόχρονα ως μία. Το σημείο κλειδί, λοιπόν, είναι ο διαχωρισμός μιας εικόνας σε δύο. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αν βάζαμε μία κουρτίνα στη μύτη μας και μία τηλεόραση σε κάθε μάτι κι, έτσι, θα βλέπαμε τις εικόνες συγχρονισμένες. ‘Ομως, δεν επιλέγουμε αυτόν τον

πρωτόγονο τρόπο. Χρησιμοποιούμε δύο προτζέκτορες που πέφτουν στην οθόνη ταυτόχρονα και φοράμε γυαλιά με φίλτρο πόλωσης. ‘Ετσι, το ένα γυαλί βλέπει τη μία εικόνα και το άλλο την άλλη, ώστε αυτό να δημιουργεί την ψευδαίσθηση του βάθους. Π.Ρ.: Πείτε μας μερικές από τις εφαρμογές της εικονικής πραγματικότητας.Α.Τζ.: Οι αυτοκινητοβιομηχανίες βγάζουν πολλά μοντέλα σε σύντομο χρονικό διάστημα με δοκιμές στην εικονική πραγματικότητα. Αυτή η διαδικασία εξυπηρετεί και τη συνεργασία ανθρώπων που βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη και την επέμβασή τους σε οποιοδήποτε σημείο της σχεδίασης του αυτοκινήτου. ‘Αλλη μία εφαρμογή βρίσκεται στην ιατρική. Αν ένας γιατρός πρέπει να εγχειρήσει έναν ασθενή, μπορεί να πάρει μια μαγνητική τομογραφία από τον ασθενή και να την επεξεργαστεί σε ένα σύστημα εικονικής πραγματικότητας. Γενικά, η εικονική πραγματικότητα έχει θετικές εφαρμογές στις επιστήμες, καθώς με αυτήν μπορείς να ταξιδέψεις εκεί που δεν μπορείς να διανοηθείς. Στη μοριακή βιολογία, επίσης, δημιουργούνται μοντέλα 3D του DNA και των μορίων σε πολύ μεγάλη κλίμακα και με τα αντίστοιχα συστήματα μπορούμε να δούμε τη δομή τους!Π.Ρ.: Υπάρχουν αρνητικές εφαρμογές;Α.Τζ.: ‘Ολες οι εταιρίες τηλεοράσεων που υποστηρίζουν 3D προβολή σημειώνουν ότι απαγορεύεται να βλέπει κάποιος τέτοιες προβολές πάνω από 4 ώρες την ημέρα, διότι οι ταινίες με γρήγορες εναλλαγές σκηνών προκαλούν ναυτία. Π.Ρ.: A! Tο υστεροσκοπικό σινεμά προκαλεί ζαλάδα!Α.Τζ.: Η εικονική πραγματικότητα είναι ένα παιχνίδι του μυαλού. Στην πραγματική ζωή, όμως, ο εγκέφαλος δεν λαμβάνει σήματα μόνο από τα μάτια αλλά από όλα τα αισθητήρια όργανα ταυτόχρονα. Αν αυτή η διεργασία αλλάξει, ο εγκέφαλος μπερδεύεται και ζαλιζόμαστε. Γι΄αυτό, ό,τι βλέπουμε στον εικονικό κόσμο θα πρέπει να έρχεται σε αρμονία με ό,τι αισθανόμαστε στον πραγματικό κόσμο. Ακόμα και σε έναν προσομοιωτή πτήσης ο πιλότος δεν είναι απλώς μπροστά σε μία οθόνη, αλλά μπαίνει σε ένα κουβούκλιο, ώστε να λειτουργούν όλες οι αισθήσεις.Γι΄αυτό στην παιδική χαρά στο «γύρω-γύρω όλοι» ζαλιζόμαστε, αφού τα μάτια δεν αναγνωρίζουν αυτό που βλέπουν. Οι ταινίες, λοιπόν, με υστεροσκοπική προβολή προκαλούν αδιαθεσία. Αν νιώσουμε κάτι τέτοιο, το πρώτο που κάνουμε είναι να βγάλουμε τα γυαλιά.Π.Ρ.: ‘Αρα, στην εικονική πραγματικότητα λειτουργούν και η όραση και η ακοή;Α.Τζ.: Ακόμα και η αφή. Για παράδειγμα, τα 3D ποντίκια μπορούν να στρίψουν και να περιστραφούν στους 3 άξονες, έχουν, δηλαδή, 6 βαθμούς ελευθερίας. Στο μέλλον, όμως, ο τρόπος αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον θα είναι πολύ πιο φυσικός. Θα δίνουμε τις εντολές είτε με αναγνώριση φωνής είτε με ειδικά γάντια.Π.Ρ.: Ποιος είχε την ιδέα της δημιουργίας της εικονικής πραγματικότητας; Α.Τζ.: Ο Ivan Sutherland το 1977 είχε

Μία παρτίδα σκάκι με τον Αναστάση Τζούμπασε σκακιέρα εικονικής πραγματικότητας!


Ο Αναστάσης Τζούμπας ασχολήθηκε με το σκάκι στα 4 του χρόνια. Είναι ο μικρότερος ομοσπονδιακός έλληνας μαιτρ που κατέκτησε τον τίτλο σε ηλικία 12 ετών και ήταν πρωταθλητής Ελλάδας από τα 12 μέχρι τα 20 του.Απέσπασε το χρυσό μετάλλιο σε Βαλκανικούς Αγώνες με την εθνική νέων, το αργυρό σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την εθνική παίδων και το χάλκινο στο παγκόσμιο ατομικό και το πανευρωπαϊκό ατομικό πρωτάθλημα παίδων. Είναι κάτοχος των τίτλων του Εθνικού Μαιτρ και FIDE Master. Έχει αποσπάσει τιμητική βράβευση από την Ε.Σ.Ο. και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως ένας από τους σημαντικότερους έλληνες αθλητές της δεκαετίας 1991-2000. Ο Αναστάσης Τζούμπας, εγκατέλειψε το αγωνιστικό σκάκι, για να εμβαθύνει στον τομέα των επιστημών και σε καινοτόμες τεχνολογικές εφαρμογές. Σπούδασε στο Ε.Μ.Π. στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Ακολούθησε σπουδές στο εξωτερικό και συμμετείχε σε ερευνητικά έργα. Είναι Virtual Reality και R&D Manager στην εταιρία ΠΑΝΟΥ ΑΕΒΕ. Ο Αναστάσης Τζούμπας ήταν υπεύθυνος για την εγκατάσταση συστημάτων εικονικής πραγματικότητας στη «Θόλο», του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, το πρώτο διαδραστικό στερεοσκοπικό θεάτρο Dome πραγματικού χρόνου στον κόσμο. Από το 2000 έχει αναμιχθεί και σε σημαντικά ερευνητικά ευρωπαϊκά προγράμματα σχετικά με την εικονική πραγματικότητα και τα συστήματα διεπαφής ανθρώπου-μηχανής. Εμείς υποδεχτήκαμε τον Αναστάση Τζούμπα στο σχολείο μας, ο οποίος μας μίλησε για την εικονική πραγματικότητα και το σκάκι.

γκρο πλαν

ΙΟΥΝΙΟΣ 2011ΠΑΙΔΕΣ ΡΟΔΙΩΝ 29διαπιστώσει ότι με τον διαχωρισμό δύο εικόνων προκύπτει η ψευδαίσθηση του βάθους. Τα πρώτα γυαλιά ήταν μπλε-κόκκινο. Τότε περνούσαν τα φίλτρα των φωτογραφικών μηχανών, που ήταν κόκκινο-πράσινο, και έκαναν τη μία εικόνα πιο κόκκινη και την άλλη πιο πράσινη. Αν φοράς πράσινα γυαλιά, δεν μπορείς να δεις την κόκκινη φωτογραφία, την βλέπεις μαύρη, κι αν φοράς κόκκινα γυαλιά, δεν μπορείς να δεις την πράσινη, κι αυτήν τη βλέπεις μαύρη. ‘Ετσι, δεν ήταν καλός ο διαχωρισμός ούτε καλή η ποιότητα, γι΄αυτό ζαλιζόμασταν. Με τη νέα τεχνική ο διαχωρισμός γίνεται κατά 99,99%, δηλαδή, το αριστερό μάτι δεν βλέπει αυτό που βλέπει το δεξί και όλα είναι καθαρά.Π.Ρ.: Πόσο «μπροστά» είμαστε στην Ελλάδα σε αυτήν την τεχνολογία;Α.Τζ.: Ωραία ερώτηση κι αυτή! ‘Εχουμε τη μεγαλύτερη βάση εγκατεστημένων συστημάτων εικονικής πραγματικότητας στην Ευρώπη. ‘Ομως, δεν το ξέρει κανένας! Βέβαια, στη βιομηχανία μας δεν είναι διαδεδομένη αυτή η τεχνολογία, γεγονός που συμβάλλει στη μείωση του βαθμού ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Οι ξένες χώρες χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, ενώ εμείς είμαστε ακόμα σε πρωτόγονο στάδιο. Π.Ρ.: Ας περάσουμε και στο σκάκι! Α.Τζ.: Ο πατέρας μου με πρωτοπήγε στην Κηφισιά, όπου γίνονταν αγώνες, να δω και να παίξω σκάκι. Σε ένα σχολικό πρωτάθλημα βγήκα πρώτος και από τότε άρχισα τις προπονήσεις μία φορά την εβδομάδα. Στα 12 μου χρόνια έκανα ρεκόρ guinness, καθώς ήμουν ο μικρότερος μαιτρ στην Ελλάδα, και μπήκα στην εθνική αντρών. Εκείνη την εποχή με επέλεξαν να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια στη Ρωσία από τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή Vasili Smislof, μια απίστευτη μορφή του παγκόσμιου σκακιού. Μάλιστα, τα σεμινάρια μάς τα έκανε στο σπίτι του. Εκείνες τις τρεις μέρες στη Μόσχα συνειδητοποίησα ότι, παρά τους τίτλους και τις διακρίσεις, δεν ήξερα τίποτα στο σκάκι. Γενικότερα, στη ζωή μας το πιο σημαντικό πράγμα για να πετύχεις, όταν έχεις κάνει και μια στοιχειώδη προσπάθεια, είναι η ψυχολογία. Πρέπει να έχεις την ψυχολογία του νικητή. Να πιστεύεις στον εαυτό σου. Να θεωρείς ότι τα πάντα θα συνωμοτήσουν υπέρ σου. Tο 2004 o ‘Οτο Ρεχάγκελ ενίσχυσε την ψυχολογία των παικτών, που χωρίς άγχος τα έδωσαν όλα και πήραν το ευρωπαϊκό. Π.Ρ.: Γιατί σταματήσατε το σκάκι; Α.Τζ.: Παίζοντας σκάκι γύρισα τον κόσμο, κέρδισα χρήματα και αναγνωρισιμότητα. Στον αθλητισμό το ταξίδι έχει σημασία. ‘Οταν, όμως, κάνεις πρωταθλητισμό, φτάσεις στο τέρμα και είσαι ψηλά, το να διατηρήσεις τη θέση σου χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Κι αυτό σε φθείρει σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Σταμάτησα το σκάκι, αλλά εφάρμοσα αυτά που έμαθα αλλού. Βρήκα την εικονική πραγματικότητα, την καινούργια μου τρέλα!Π.Ρ.: Υπάρχει σχέση ανάμεσα στο σκάκι και την αληθινή ζωή; Α.Τζ.: Υπάρχει ένας κανόνας στο σκάκι: όταν έχεις κερδισμένη θέση-πλεονέκτημα, τότε, για να κερδίσεις,

χρειάζεται να αφιερώσεις διπλάσια προσπάθεια και συγκέντρωση από ό,τι, αν έχεις ισόρροπη θέση με τον αντίπαλο. Δηλαδή, δεν πρέπει να υποτιμήσεις τον αντίπαλο ούτε να εφησυχάσεις, για να μην εξανεμίσεις το πλεονέκτημά σου. Ο ‘Οσκαρ Ουάλιντ έλεγε ότι οι καλοαναθρεμμένοι αντικρούουν τους άλλους αλλά οι σοφοί τον εαυτό τους. Στη ζωή σκέφτομαι όπως και στο σκάκι. Θα σας εξηγήσω. ‘Οταν διανύουμε μεγάλες αποστάσεις με το αυτοκίνητο και προσεγγίζουμε τον προορισμό μας, για να φτάσουμε γρηγορότερα, οδηγούμε αντίθετα στο στενό, περνάμε με πορτοκαλί, παραβιάζουμε το stop...Κι ενώ είμαστε σε κερδισμένη θέση, αφού φτάνουμε, χαλαρώνουμε και δεν προσέχουμε. Σύμφωνα με στατιστικές το 80% των ατυχημάτων γίνεται στην περιοχή του σπιτιού μας. ‘Ημουν, λοιπόν, στην πλατεία Κένεντι και, ενώ έτρεχα στη λεωφόρο, βλέπω πορτοκαλί. Εκείνη τη στιγμή μού ήρθαν στο μυαλό οι κινήσεις στο σκάκι και, κυρίως, η φράση «κερδισμένη θέση, διπλή προσοχή». Αμέσως, πάτησα φρένο και κοκαλώνω το αυτοκίνητο μπροστά στο φανάρι. Τότε, πέρασε από μπροστά μου ένα φορτηγό με ιλιγγιώδη ταχύτητα!Π.Ρ.: Το σκάκι είναι τρόπος σκέψης;Α.Τζ.: Είναι σημαντικό ό,τι κάνουμε να το κάνουμε για έναν σκοπό. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία. Πώς εννοούσε, όμως, ο μεγάλος φιλόσοφος την ευδαιμονία; ‘Ολοι οι άνθρωποι έχουμε τη βαθιά ανάγκη να κάνουμε κάτι, για να νιώσουμε καλά. Η ευδαιμονία, λοιπόν, είναι η εκπλήρωση αυτού του στόχου. Αυτό γίνεται μόνο με τη λογική, που διαφοροποιεί, άλλωστε, τον άνθρωπο από τα ζώα. Επομένως, μας χρειάζεται μια στρατηγική που να εναρμονίζεται με τους στόχους μας. Το σκακί, λοιπόν, είναι άθλημα και παιχνίδι, έχει επιστημονική βάση, είναι τέχνη και ψυχαγωγία, έχει έντονο κοινωνικό ενδιαφέρον και παιδαγωγική επιρροή. Γι΄αυτό, δεν είναι μόνο τρόπος σκέψης αλλά τρόπος ζωής. Η σκακιστική θεωρία σού μαθαίνει πώς να αντιμετωπίζεις κάθε πρόβλημα, όμως, με βάση τις δικές σου ικανότητες. Ούτε παίζουμε στο περίπου ούτε σκονάκια έχουμε. Παίζουμε την παρτίδα μόνοι μας. Το σκάκι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, όπως έλεγε ο Ζίγκμπερτ Τάρρας, ο παγκόσμιος πρωταθλητής.Π.Ρ.: Τι κερδίζουμε από το σκάκι;Α.Τζ.: Καλλιεργούμε αξίες, γινόμαστε αποφασιστικοί, επιμελείς, κάνουμε αυτοκριτική, λύνουμε τις διαφορές μας με ειρηνικό τρόπο. Λίγες είναι οι φορές που ο ένας παίκτης πετάει τη σκακιέρα στον άλλο (γέλια)! Το σκάκι, επίσης, βελτιώνει τη μνήμη και μεθοδεύει τη σκέψη. Ακόμη, ενισχύει τη στρατηγική, που διαφοροποιείται από την τακτική, καθώς στην τακτική ξέρεις τι να κάνεις, όταν υπάρχει κάτι να κάνεις, ενώ στη στρατηγική ξέρεις τι να κάνεις, όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις. Επίσης, μας κάνει να ρωτάμε “γιατί;“. Ο Πάμπλο Πικάσο είχε πει ότι τα κομπιούτερ είναι άχρηστα, γιατί δίνουν μόνο απαντήσεις. Γι΄αυτό, το κομπιούτερ δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει τον άνθρωπο.Π.Ρ.: Ο Garry Kasparov, όμως, έχασε!Α.Τζ.: ‘Ηταν στημένο. ‘Ηταν marketing

trick. Δεν μπορούσε να χάσει αυτήν την παρτίδα ο Kasparov.Π.Ρ.: Πώς κερδίζεται, λοιπόν, μια παρτίδα;Α.Τζ.: Συνήθως με ρωτούν αν βλέπω 20 κινήσεις μπροστά. Τη θεωρώ εσφαλμένη ερώτηση. Είναι σαν να ρωτάς έναν ζωγράφο πόσες φορές ακούμπησε στον καμβά με το πινέλο του. ‘Ενας παγκόσμιος πρωταθλητής έλεγε ότι βλέπει μόνο μία κίνηση μπροστά, που είναι, όμως, πάντα η σωστή. Σημασία έχουν οι σωστές κινήσεις κι όχι οι πολλές. ‘Αλλωστε, το να κάνεις λάθος και στο σκάκι και τη ζωή είναι αναπόφευκτο. Αυτός, λοιπόν, που κερδίζει σε έναν αγώνα σκάκι είναι εκείνος που νιώθει λιγότερη πίεση από τον αντίπαλο. Σημαντική για τη νίκη είναι και η πρωτοβουλία, το πλεονέκτημα του επιτιθέμενου, όπως το λέμε στο σκάκι. Αντί να κάθεσαι και να περιμένεις τον άλλο να εκδηλωθεί, πράξε δυναμικά. Μία ρωσική παροιμία λέει «ακόμα και η σφαίρα φοβάται τον γενναίο». Το πιο σημαντικό, όμως, για τη νίκη είναι η σφαιρική αντίληψη, δηλαδή το να βλέπεις όλη τη σκακιέρα. Στο μυαλό μας να έχουμε τη μακροπρόθεσμη νίκη και να δεχόμαστε τη βραχυπρόθεσμη απώλεια. Τότε είσαι αυθεντία στο σκάκι.Π.Ρ.: Πώς αισθάνεστε, όταν χάνετε;Α.Τζ.: Χαίρομαι! Γενικά, πρέπει να χαιρόμαστε τις ήττες μας, να χάνουμε όσο αντέχουμε! Να θέλουμε να παίζουμε

με ισχυρούς αντιπάλους, γιατί τότε γινόμαστε καλύτεροι. ‘Αλλωστε, δεν θα χάνουμε και συνέχεια! Π.Ρ.: Μόνο το ταλέντο φτάνει;Α.Τζ.: Ο Robert Fischer, παγκόσμιος πρωταθλητής, είπε «στα 11 μου απλώς έγινα καλός», ενώ ήταν ήδη μαιτρ. Εννοούσε ότι, αν κάποιος έχει ταλέντο, μπορεί να είναι καλός. Για να γίνεις πολύ καλύτερος, πρέπει να δουλέψεις, να μάθεις από τα λάθη σου. Π.Ρ.: Η φαντασία μετράει;Α.Τζ.: Η φαντασία δεν είναι ένα κουμπί που το πατάς. Πρέπει συνεχώς να σκέφτεσαι λίγο αντισυμβατικά. Αν σου έχουν μάθει ότι κάτι γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μπορείς να σκεφτείς αν γίνεται κι αλλιώς. Υπάρχουν στιγμές που πελαγώνουμε, που έχουμε ένα πρόβλημα και δεν ξέρουμε τη λύση. Τότε αφήνουμε τη διαίσθησή μας να μας οδηγήσει, εμπιστευόμαστε αυτό που νιώθουμε. Σε πολλές παρτίδες ερχόταν μία κρίσιμη κατάσταση που δεν ήξερα τι να κάνω, ήταν όλα τόσο περίπλοκα. Ακολουθούσα τη διαίσθησή μου, που μου έδειχνε έναν δρόμο.Π.Ρ.: κ.Τζούμπα, σας ευχαριστούμε πολύ! Ευχόμαστε να ξανασυναντηθούμε. Α.Τζ.: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!Π.Ρ.: Πάμε για φωτογραφίες!Α.Τζ.: Πάμε για χαμόγελα!


Tα χαράματα της Παρασκευής της 17ης Δεκεμβρίου 2010, παρά την κακοκαιρία και τους ισχυρούς ανέμους που έπνεαν όλη νύχτα, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο «Διαγόρας» η Σεβαστή Ευθυμίου, ο Σταύρος Ευθυμίου, η Παναγιώτα Κλείδωνα, η Κατερίνα Κυριακούλη, ο Γιώργος Παναγάκης, ο Τσαμπίκος Παρασκευάς, η Μαρία Πολυχρόνη, ο Κωνσταντίνος Σαρούκος, η Μαρία Σπυρίδη και ο Κυριάκος Φίνας. Μαζί μας και ο Διευθυντής μας, ο κ. Τσίννας, που μας συνόδευσε. Η ισχυρή νεροποντή σταμάτησε, γεγονός που θεωρήσαμε «καλό σημάδι». Τελικά, η πτήση Α3 650 της Aegean ανέβηκε στα σύννεφα. Στην Αθήνα, μεταξύ των άλλων, μας περίμενε και ο αγώνας μπάσκετ Α1 της ομάδας που αγαπάμε, του Κολοσσού. Ο κ. Τσίννας μάς υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε να μας πάρει στην αναμέτρηση ‘Ικαρος-Κολοσσός. Τελικά, κράτησε την υπόσχεσή του.Η Αθήνα κατάμεστη από κόσμο. Το

ίδιο και το μετρό. Εκεί ένα γεγονός μάς αναστάτωσε και ανέτρεψε τα σχέδιά μας. Η κλοπή του πορτοφολιού του κ. Τσίννα τον υποχρέωσε να τρέχει σε αστυνομικά τμήματα και τράπεζες. ‘Ετσι, περιμέναμε στην είσοδο του ξενοδοχείου μας, του Athens Imperial. Πολυτέλεια, άνεση, πολύ καλή εξυπηρέτηση, μοναδικό περιβάλλον. Περιμένοντας στον προθάλαμο, βλέπαμε μαθητές από όλα τα μέρη της Ελλάδας να καταφθάνουν. Νωρίς το απόγευμα φάγαμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι στο Μεταξουργείο και αμέσως μετά ξεκίνησαν οι εργασίες του μαθητικού συνεδρίου. Κάποιοι από τους ομιλητές ήταν κουραστικοί. Κάποιοι, όμως, κατάφεραν να μας γοητεύσουν, όπως ο κ. Μουσάς με τις γνώσεις του για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. ‘Αρχισε την ομιλία του με τη θεία περιέργεια που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο κατά Πλάτωνα και στη συνέχεια ανέφερε ότι η αστρονομία είναι στο αίμα του ανθρώπου, διότι κοιτάζει τα άστρα από την κούνια. ‘Ετσι κι αλλιώς είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη, αφού προηγήθηκε έκρηξη αστεριών και σύνθεση στοιχείων με αποτέλεσμα

τη δημιουργία της ζωής, με βάση την ομιλία του κ. Γραμματικάκη. Επίσης, μας γοήτευσε η σύνδεση της φυσικής-αστρονομίας με τη μουσική και τα βίντεο, τα οποία συνόδευαν την ομιλία του. Εξάλλου, «το μόνο που συνδέει το παρελθόν με το παρόν είναι η μουσική». Το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε το 3ο Γενικό Λύκειο της Νέας Φιλαδέλφειας. Εκεί γνωρίσαμε παιδιά από όλη την Ελλάδα, όπως «την εγκυκλοπαίδεια», δηλαδή τον Σπύρο και τον Αλέξη. Η ομιλία με θέμα «Ο άνθρωπος στο διάστημα και ακτινοβολίες» παρουσιάστηκε από τον κ. Τσιτομενέα, ο οποίος μας εξήγησε την καταστροφή του DNA από τις καρκινογόνες ακτίνες του ηλίου x και γ. Ακόμα, μας εξέπληξε το γεγονός ότι η ποσότητα της ακτινοβολίας που δέχεται ο άνθρωπος στο πλοίο σε έναν χρόνο είναι ίση με αυτήν που δέχεται στο αεροπλάνο σε μία ώρα. Ο επόμενος ομιλητής, κ. Τριμπέρης, επεσήμανε ότι η γη είναι στρογγυλή, ενώ ο κ. Κοντόπουλος μίλησε για τη φυσική στην καθημερινή μας ζωή, όπως για το ότι οι κεραυνοί παράγουν ακτίνες x και γ. Αιτιολόγησε την ονομασία τού

Παναγιώτα Κλείδωνα, μαθήτρια Α΄ ΛυκείουΚατερίνα Κυριακούλη, μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου

Οι μαθητές συναντούν τη Φυσική...και η φυσική τούς μαγεύει

γαλαξία με βάση έναν αρχαίο μύθο, κατά τον οποίο η ‘Ηρα έδινε γάλα στον Ηρακλή, αλλά, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν δικό της παιδί, έριξε το γάλα, που χύθηκε στο ουρανό. Διευκρίνισε ότι το 2012 δεν θα καταστραφεί ο κόσμος, απλώς θα ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες. Επιπρόσθετα, ανέφερε ότι υπάρχουν 10.500 διαφορετικές λύσεις για κάθε φαινόμενο, από τις οποίες κάθε μία ισχύει για διαφορετικό «κόσμο». Τέλος, παρακολουθήσαμε τον κ. Κορατζίνο, ερευνητή στο Cern, που τόνισε ότι το LHC είναι η πιο σύγχρονη πολύπλοκη μηχανή που κατασκεύασε ο άνθρωπος. Στο διάλειμμα «αναγκαστήκαμε» να αποχωρήσουμε λόγω... πείνας και, έτσι, καταλήξαμε στο Σύνταγμα. Μετά επισκεφτήκαμε το Public, όπου γελάσαμε πολύ. Φτάσαμε στα δωμάτιά μας και συνεχίσαμε τη βραδιά εκεί.Κυριακή 19/12/2010, τελευταία μέρα. Μαζί με το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου ξεκίνησαν και οι «χορταστικές συζητήσεις» για τις εντυπώσεις της προηγούμενης μέρας. Με την ομιλία του κ.Αθανασάκη με θέμα «Το σχολείο τού σήμερα και του αύριο» καταλάβαμε ότι το ιδανικό σχολείο που περιέγραφε είναι το σχολείο μας, το «Ροδίων Παιδεία». Ο ομιλητής διευκρίνισε ότι οι μαθητές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν ενεργά σε ομάδες και να επικοινωνούν τόσο μεταξύ τους όσο και με τους καθηγητές τους. Οι δεξιότητες, οι στάσεις-συμπεριφορές και οι αντιλήψεις συμπληρώνουν τη γνώση. ‘Αλλωστε, «αν η γνώση δεν είναι σφαιρική, δεν είναι γνώση», όπως είπε και ο ίδιος. ‘Οσο για τη βαθμολόγηση, ο καθηγητής πρέπει να λαμβάνει υπόψη ότι πίσω από την κόλλα υπάρχει ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά. Και γι΄αυτό η περιγραφική αξιολόγηση αξίζει περισσότερο. ‘Ολα αυτά αντιστοιχούν στο ιδανικό σχολείο που, εκτός του δικού μας, δεν υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό, «αν θες να αλλάξεις κάποια πράγματα, δεν το συζητάς, απλώς τα αλλάζεις». Αυτή ήταν η πρώτη ομιλία εκείνης της ημέρας, αλλά η μόνη που εμείς ακούσαμε… διότι από τη δεύτερη και μετά πήγαμε στην ΚΟΛΟΣΣΑΡΑ!!! Αφού πανηγυρίσαμε για τη νίκη 69-84, πήγαμε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με «κλεισμένες» φωνές και πετάξαμε για τη Ρόδο.

επιστήμες


Στις 24 Σεπτεμβρίου του 2010 πραγματοποιήθηκε στον Υδροβιολογικό Σταθμό Ρόδου το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Νύχτα Ερευνητών 2010» με θέμα «Ανακαλύπτοντας τη Βιοποικιλότητα» από το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.), στο οποίο συμμετείχαν μαθήτριες της Α΄ Λυκείου του σχολείου μας με την υποστήριξη της καθηγήτριας βιολογίας κ. Κατερίνας Δέμπελη.Το πρόγραμμα περιελάμβανε παρουσίαση εργασιών από τα σχολεία, επίσκεψη στο Ενυδρείο-Μουσείο της πόλης και το παιχνίδι «Κυνήγι των αλλόχθονων οργανισμών». Ακόμη, οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να παρατηρήσουν θαλάσσιους οργανισμούς σε μικροσκόπια και στερεοσκόπια,

να παρακολουθήσουν τη δημιουργία μικρής ταινίας από το στερεοσκόπιο καθώς και εικονικές ξεναγήσεις στο Ωκεανογραφικό Σκάφος του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. και το Πλοίο Ερευνητικών Εφαρμογών του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. «Αλκυών». Επίσης, μετά την ξενάγηση στην έκθεση επιστημονικών οργάνων ακολούθησε συζήτηση με τους επιστήμονες του Σταθμού.Οι μαθήτριες, λοιπόν, Παναγιώτα Κλείδωνα, Ειρήνη Κούκουρα, Κατερίνα Παπαϊωάννου και Χρυσαυγή Χατζηαντωνίου (φωτογραφία)παρουσίασαν την εργασία τους «Μεταβολές στη θαλάσσια βιοποικιλότητα της Ρόδου». Οι μαθήτριες παρακολουθώντας το πρόγραμμα άντλησαν χρήσιμες πληροφορίες για τη μετανάστευση ειδών, κυρίως,

από τη διώρυγα του Σουέζ αλλά και τον Ατλαντικό. «Κυνήγησαν» και είδαν από κοντά στο Ενυδρείο τον λαγοκέφαλο (εικόνα 1), την τρομπέτα (εικόνα 2), την ακανθόπερκα (εικόνα 3), γερμανούς -άσπρο και μαύρο- (εικόνα 4), κάβουρες, όπως τον ατεργάτη (εικόνα 5), και άλλα ξενικά είδη. Παρατήρησαν σε μικροσκόπιο διάφορα είδη φυτοπλαγκτού και ζωοπλαγκτού και είδαν τον τρόπο δημιουργίας ταινίας από το στερεοσκόπιο. Παρατήρησαν από κοντά τον ξενικό κάβουρα portunus pelagicus (εικόνα 6) και μέτρησαν τις εντυπωσιακές διαστάσεις του. Μίλησαν με την Ιχθυολόγο κ. Κορσίνι-Φωκά για την δουλειά του ερευνητή και την ρώτησαν για τη δική της απασχόληση στο Ενυδρείο.

Νύχτα Ερευνητών...ανακαλύπτοντας τη βιοποικιλότητα

••• «Από αυτήν την εμπειρία στο Ενυδρείο έμαθα πολλά καινούργια πράγματα. Είδα ψάρια και μαλάκια που ούτε φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Είχα, επίσης, τη δυνατότητα να συζητήσω με ειδικούς το θέμα των ξενικών ψαριών που εισβάλλουν στο νησί μας και να τα δω από κοντά. Γι’ αυτό, θέλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές του προγράμματος για την ευκαιρία αυτή.»

Παναγιώτα Κλείδωνα, Α’ Λυκείου

••• «Η εμπειρία που βιώσαμε ήταν πάρα πολύ ωραία. Είδαμε παρουσιάσεις από άλλα παιδιά, παίξαμε μαζί τους και μάθαμε πάρα πολλά πράγματα. Περισσότερο μου άρεσε η επίσκεψή μας στο Ενυδρείο και το «Κυνήγι των αλλόχθονων οργανισμών» που έπαιξα με τις συμμαθήτριές μου! Ελπίζω αυτήν την εμπειρία να έχουν την τύχη να την βιώσουν και άλλοι μαθητές.»

Κατερίνα Παπαϊωάννου, Α΄ Λυκείου

Το σουπιοκαλάμαρο, sepioteuthis lessoniana, είναι ένα λεσεψιανό κεφαλόποδο, που εδώ και 2-3 χρόνια ψαρεύεται και εμπορεύεται στην περιοχή της Ρόδου. Εντοπίστηκε για πρώτη φορά πριν από 8 χρόνια στα τουρκικά παράλια.

1

Ο λαγοκέφαλος, lagocephalus sceleratus, που μέχρι πρότινος καταγραφόταν μόνο στον Ινδικό Ωκεανό και την Ερυθρά Θάλασσα, με χαρακτηριστικό τα τέσσερα δόντια του που προεξέχουν και θυμίζουν μουσούδα λαγού, αλιεύτηκε για πρώτη φορά σε ελληνικά νερά το 2005, ανοιχτά της Σύμης. Ο λαγοκέφαλος είναι επικίνδυνος για τον άνθρωπο λόγω της τετραδοτοξίνης που βρίσκεται στα εντόσθιά του.

2

Φιστουλάρια (τρομπέτα), fistularia commersonii

3

Aκανθόπερκα, sargocentron rubrum

4

Γερμανός ή αγριόσαλπα, siganus rivulatus

5

Ατεργάτης, atergatis subdentatus

Ο ξενικός κάβουρας portunus pelagicus ψαρεύεται και καταναλώνεται τα τελευταία 2-3 χρόνια στα Δωδεκάνησα

6

Το πιο γνωστό ξενικό φύκος στην Ελλάδα, γνωστό και ως σταφύλι της θάλασσας, είναι το χλωροφύκος caulerpa racemosa, το οποίο προέρχεται από τις θάλασσες της Αυστραλίας. Σε 15 μόλις χρόνια το είδος αυτό έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που η caulerpa racemosa αναπτύσσεται πάρα πολύ περιορίζοντας, έτσι, τα ιθαγενή φύκη.

Στογγυλοσαρδέλα, etrumeus teres

επιστήμες


Καλό καλοκαίρι!

Παίδες Ροδίων τεύχος 13

Documents

Transcript of Παίδες Ροδίων τεύχος 13