αναρχικα

τολης νικηφορου

αναρχικα

ποιηματα

θεσσαλονικη 1979

στήν μαγεμένη ψυχή

ένα παιδί

με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμικοιτάζω εκστατικάπίσω απ' τις στάλες της βροχής ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδίμε τις τσέπες γεμάτες μπίλιεςμέσα στο χειμώναένα παιδί με δακρυσμένα μάτιαγια το γατάκι του που πέθανεγια το λουλούδι που μαράθηκεγια όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή

κρύβω μέσα μου ένα παιδίμε τρύπιο παλτόπου λαχταράει τα ζεστά κάστανατην γειτονιά και τους φίλουςτην άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδίπου δεν δέχεταιπως μπορώ να γελάωόταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδίαπαρηγόρητοπου θάθελε να φτιάξει τη ζωήστα μέτρα της καρδιάς του

προειδοποίηση

το αίμα στους υγρούς τοίχους των υπογείωντο αίμα στο διάτρητο λευκό πουκάμισοτο αίμα που παραμένει κόκκινο

το κρασί της τελευταίας μετάληψηςτο κρασί με το απαράλλαχτα ίδιο χρώματο κρασί που μεθάει τον ήλιο

η φωνή που σηκώνεται στους έρημους δρόμουςη φωνή που συλλαβίζει την ίδια πάντα λέξηη φωνή που αρνείται να σωπάσει

είναι τα όπλα μου

κι αυτοί οι στίχοιοι στίχοι που καίνε τα δάχτυλαοι στίχοι που υπόσχονται το μέλλον

εξάγγελος

θα χρειαστούνε δέκα ως είκοσιίσως και πεντακόσια χρόνιαμια φευγαλέα στιγμή στην ιστορία του πλανήτηγια να κυριαρχήσει οριστικάτο ανυπότακτο φως

καθώς αδίσταχτα προλέγωκαθώς το βλέπω ολοκάθαρα αδερφοί

τραγούδι επιτάφιο κι επαναστατικό

γεννήθηκε ισπανόςαν έχει η φλόγα εθνικότητα

ήταν ένας απλός εργάτηςπου έζησε σε τρώγλεςσε τρύπες τοίχωνκαι πίσω από οδοφράγματα

δεν έμαθε πολλάνα μιλάει μοναχά με τον ήλιονα μην φοβάται τα ερείπιαέτσι να χτίζει καλύτερα

γκρέμισε τον αρχιεπίσκοπο της σαραγκόσαο βίαιοςπυρπόλησε τις μητροπόλειςο κακοποιόςχτύπησε τον βασιλιά και τις τράπεζεςο ληστήςπεριπλανήθηκε στη νότια αμερικήο αλήτηςτέσσερα κράτη τον καταδίκασαν σε θάνατοόμως αυτόςείχε όλα τα κράτη καταδικάσειόλες τις κυβερνήσειςκλαίγοντας και γελώντας σαν παιδίμπροστά στην οδύνη του ανθρώπου

στην ισπανία γύρισενα πολεμήσει για την επανάστασημε τον λόγομε το γραφτόμε το τουφέκι ακόμα και με τον δυναμίτηνα καταχτήσει τη ζωή και το μέλλονγνωρίζοντας πως θάνατος δεν υπάρχει

σκοτώθηκε στη μαδρίτημπροστά στην υποδειγματική φυλακήγια να μην υπάρχουν φυλακισμένοι στον κόσμο

ο μπουεναβεντούρα ντουρρούτισαν φλόγα καυτήάναψε πολλές καρδιές

εμείς

εμείςδεν έχουμε παρά ένα φλογισμένο όραμαένα όραμα ασυμβίβαστοεμείςδεν διστάζουμε να μιλήσουμε την αλήθειαπου καρφώνει τη σημαία της πάνω στο πτώμα του φόβουεμείς γεννηθήκαμε πριν τον καιρό μαςγια να φέρουμε τον καιρό μας στο σήμεραεμείςδεν έχουμε παρά ένα τραχύ ρούχοκόκκινο και μαύρονα μας κεντρίζει το στήθος στο σημείο της καρδιάςένα ρούχο που σημαίνει ελευθερία

το δάσος

χώμα μπετόν και σίδεροβαδίζουμε στο πιο παράξενο δάσος του κόσμουπου βρήκαν ρίζα φύτρωσαν κι ανθίζουναγριολούλουδα μεθυστικάπως ανασαίνουνγιγάντια δέντρα φλάμπουρακόκκινα κόκκινα και μαύραελευθερίαδικαιοσύνηαναρχίαείναι το πιο παράξενο δάσος του κόσμουη πολιτεία που λιπάνθηκεμ' άγριες ασυμβίβαστες ψυχές

χρέος

χρωστάμε μόνον σε κείνους που πολύ αγάπησανκαι ζήσανε την πίκραχρωστάμε μόνον σε κείνους που πολύ αγωνίστηκαν και ζήσανε την ήτταχρωστάμε μόνονσε κείνους που πολύ ονειρεύτηκαν και ζήσανε τον εφιάλτηχρωστάμε μόνον σε κείνους που περιφρονήσανε τον θάνατοκαι πέθανανκι είναι νεκροίκι ανθίζουν και μυρώνουνε το χώμα

χρωστάμε μόνον το φως του κόσμου

πένθος

πενθώγια κείνους που πεθαίνουν σε τέσσερις τοίχουςγια κείνους που ξεχάσανεκι εκείνους που συμβιβαστήκαν

πενθώγια τα παιδιά που εξαργυρώνουν το ρούχο της νιότηςγια τους βασανιστές και τους ηγεμόνεςόσους καταδιώκουν τη δική τους ελπίδα

πενθώγια τις γυναίκες που δίνουν μόνον ηδονήμέσα στη νύχτα που μακραίνειχωρίς να θαμποφέγγει χάραμα

πενθώ ακόμαγια την ανώφελη θυσία των επιγόνων της φωτιάςγια τις θλιμμένες μέρες των δειλώντο θανάσιμο τίμημα της ήρεμης ζωής

βαρκελώνη, οχτώβρης 1936από το βιβλίο του τζ, όργουελ

κοίταγμα καταπρόσωπασύντροφεεσύύστερα σαλούδπλήθη λαού στους δρόμουςμέρα και νύχτατραγούδια επαναστατικάως και τα κασελάκια βαμμένα κόκκινα και μαύραόλα παράξεναόλα συγκινητικάόμως το πιο παράδοξοη όψη του πλήθους

καλά το είπε ο ντουρρούτι ένας καινούργιος κόσμος στις καρδιές μας

η μουσική των ονομάτων

φεντερίκα μοντσένιελ καμπεσίνομιγκέλ ντε ουναμούνοκι ύστερατζων κόρνφόρντάγγλος φοιτητής πρώτος στο μέτωποπιέρ - εργάτηςτζιάκομο - αγρότηςαλέξανδρος - ποιητήςάγνωστος ή ανώνυμοςσκοτώθηκεσκοτώθηκεσκοτώθηκε εικοσιδύο χρονώ

διαβάζω φράσεις σα διάττοντεςοι διεθνείς ταξιαρχίες στη μάχηαπό πενήντα χώρες τρέξανεαλληλεγγύη των λαών

τόση ζωή μέσα στα μνήματατόση φωτιά πάνω στα μάρμαρατόση δίψατόσο μεγάλο το κοιμητήριο της ισπανίας

πως .....

μ' ένα βιβλίο, έλεγαν,μ' ένα βιβλίο κι ένα πιστόλιθα καταχτήσουμε τον κόσμο

τα χρόνια πέρασαν στις φυλακέςάλλοι στην εξορίαάλλοι στο χώμα πέντε πιθαμέςσκοπεύει τώρα την ελευθερία το πιστόλικαι το βιβλίοεικόνα πια αποκοιμίζει τον λαόόχι πως η αξία τους δεν παραμένει

μ' ένα όραμα, σύντροφοιστην εποχή μας, ναιας μην παραγνωρίζουμε την δύναμη αυτής της λέξης

αναφορά

επιτέλους κάποιοςκάποιος να μιλήσει πρέπει

φρανθίσκο ασκάσοθιπριάνο μέραχουάν γκαρθία ολιβέρμε τα ονόματα ετούτα της φωτιάςμε τις ψυχές αυτές του μαρτυρίουένα πλατύ αυλάκιχαράξτε σύντροφοι στη μνήμηάφήνοντας μνημείαεορτασμούς και παρελάσειςσε κείνους που τα κράτη ορίζουνμή λησμονείτετην παρισινή κομμούνακαι του σικάγου την εργατική πρωτομαγιάτον άλμπερτ πάρσονςκαι τους άλλους τρείς αναρχικούςμή λησμονείτε ακόματους ταπεινούς και τους ανώνυμουςπου πέσανε στη νέα γη και τη ρωσίαπου πέσανε στη γη της ισπανίας

μή λησμονείτε σύντροφοι

στον άγνωστο σύντροφο

σύντροφεμάθε μου ξανά να περπατώ στον ήλιοτης γης τ' απλά και ταπεινά να χαίρομαιαδερφέ μουκι ακόμανα μην φοβάμαι τίποταμάθε μου την αγάπηπράξη μου καθημερινήπου τη ψυχή μου εξουσιάζειστον ουρανό να βλέπω δικέ μου μάθε μου ξανάδυό λίμνες κάτασπρεςκι αν κουραστώστήσε μπροστά μου σημαίες αναρχικέςακόμα μια φορά για να μεθύσωτον κόσμο που έρχεταιακόμα μια φορά να ψάλλωσύντροφέ μου

επιστροφή στους κήπους του παραδείσου

το φύλλο της οξυάςέχει μια μοναδική αγνότητακαθώς καθρεφτίζειχωρίς περιστροφέςμια ζωή ταγμένη προς τα πάνωοι φλέβες που δέχτηκαν τη βροχή και τον ήλιοδιαγράφουν μια πορεία ξεκάθαρηκι ένα θάνατο όρθιο

έλα λοιπόνμαζί να οδοιπορήσουμεέλα να βρούμε την υφή των δέντρωννα μάθουμε το νόημα του μύθουκαι μή διστάσειςθάνατος είναι ο δισταγμός

προφέροντας τη λέξη ελευθερίαν' αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά του κήπου

ερωτικό

ονειροστρόβιλοιυπόκωφα μουγκρίζουνστων κοριτσιών τις αδηφάγες κόγχεςπάρε με σίφουνακαι καταπόντισέ μενα σπάσει του κορμιού μου το κατάρτιπαχύρευστο μόριοηδονικά να πλανηθώ στην άβυσσο της τίγρηςστα σπλάχνα μου να κρύβωδημιουργία και θάνατοσυνείδηση και γνώση και κενόστην αιώνια να βυθίζομαι καταπαχτήκαι πάλι ν' αναδύομαι στο φώςανάμεσα στο γίγνεσθαι και στην απώλειανα ταλαντεύομαι

τα σκέλια σου ορίζουνε το χάοςστην κορυφή και γούβα τους ξέπλεκα μαλλιά οι νεφελοειδείς και οι γαλαξίες

γράφω την τροχιά μουτις μυστικές θύρες σου παραβιάζονταςάπειροτ' απόκρυφά σου καταχτώντας και χάνονταςνα κερδίσω το φωςκαι πάλι να γυρίσω στο σκοτάδιποτέ μην αρχίζονταςποτέ μη τελειώνονταςπάνω στην άσφαλτο και το μπετόνανασαίνοντας καυσαέριαπίνοντας μαζούτμε την ακλόνητη βεβαιότητα μιας πικροδάφνηςγεννιέται ταξίδι η αγάπη μου

τα μάτια της ήλιοι πυραχτωμένοιτο μέτωπό της ουρανός πεντακάθαρος νύχτας καλοκαιριούβαθύ γαλάζιο που φωτίζεταιαπό μυριάδες άστρα συλλογισμώνόπου χαράζουν την τροχιά τους φωσφορίζοντας

διάττοντεςτα χέρια της χάδι αιωνιότηταςη ύπαρξηη μετατροπήη αναγέννηση

γέννηση

αδυνατώ να ψηλαφίσω τη φωνή σουη όψη σου μου διαφεύγεικαθώς μες στους καπνούς σε διακρίνω

καιρός να γυμνώσω τα πόδιαν' αφήσω το χώμα να εισβάλλεινα μάθω έτσι να βαδίζωτο στιγμιαίο βλέμματην γλώσσα των ακροδαχτύλωνέστω και την σιγή

μήν παραβλέψω ωστόσο τα μεγάφωναφόνος ολόγυρα μουγκρίζουναργάαπαλάσχεδόν αδιόρατα

το ποτάμι

πορτοκαλιές όχθεςκιτρινισμένα φύλλα π' αγγίζουν το νερό

αυτό το ποτάμιπου φιδοσέρνεται στον κάμποείναι η ζωή μου

ήρεμο κι αργόένα βουβό πάθοςπυρετός για τη θάλασσαμια λαχτάρα για τα ψηλώματα που άφησε για πάντα

ταξίδι

πως θα διασχίσω το άπειρογια τ' όραμα του πυρετού μου χωρίς τις άκρες των δαχτύλων σουγυμνός απ' το χαμόγελό σουχωρίς ελπίδα να σε βρώ ξανάστην από κει μεριά του γαλαξία

μεγαλούπολη

στις ίνες της ατμόσφαιραςχάθηκε το ξενόφερτο τραγούδι σαςκρεμάστηκεύστερα γλύστρησεέσκασε δυνατά στην άσφαλτοπαλάμη μ' ακαθόριστο αριθμό δαχτύλωνπάλεψε να γραπώσει μόρια οξυγόνουξεράθηκε ασπαίρονταςυγραίνοντας τις ρόδες

διαφήμιση

σε περιοδικά κι εφημερίδεςστις αφίσες του τοίχουσε τετράγωνες οθόνεςμόνιμο το χαμόγελό σουκαθώς εξαργυρώνεις τη σαγήνη σουπροαιώνιο θηλυκόηγερία της κατανάλωσηςεφιάλτη της γενιάς σουανίδεο και συ εμπόρευμα

αντιπαροχή

ακούγονται κραυγές πνιγμένεςαπλώνονται παραμορφωμένες μουσικέςβρυχηθμοί από μηχανικά τέρατα

ορθώνονται μετάλλινες αντένεςέντομα χωρίς προσανατολισμόεκλιπαρούν το πρόσωπό τους

οι κάτοικοι αυτής της πόληςαγόρασαν και πούλησανεμπορευτήκανε

στο τέλος δώσανε τη λίγη τους ψυχήγια ένα ιδιόκτητο τάφο από μπετόν

προσευχή δυτικόφρονος

και δώσε μου σήμεραροπαλοφόρε μου αφέντητην ευτυχία του ζεστού περιστρόφουμιας κόκα κόλα τη δροσιάν' αλλάζω αυτοκίνητο κάθε έξι μήνεςνα αποκτήσω ψυγείο κελβινέϊτοραυτόματο σκουπιδοφάγοτην προστασία της σαβάκ, της ντίνα, της εσάνα γίνω πάνω απ' όλαυπάλληλος μιας πολυεθνικής σουπροοδευτικής και κερδοφόραςάλλο δεν θέλω

εγώθα δώσω βάσεις και διευκολύνσειςθα είμαι εχθρός για τους εχθρούς σουθ' ανακατεύω λέξεις ξενικές στην ομιλία μουθα τραγουδήσω τα τραγούδια σου

θα γίνω μια ακόρεστη αγοράθα ζήσω με την αγωνία του χρήματοςθα βλέπω τη μοναδική διάσταση στα πράγματα

παράκληση και προσφορά μου

«σαβάκ» = SAVAK (Σαζμανέ Αμνιγιάτ Βα Ετελαατε Κεσβάρ): μυστική υπηρεσία του Ιράν που ιδρύθηκε το 1957 με τη βοήθεια της CIA ως Οργάνωση Κρατικής Ασφάλειας και Πληροφοριών με στόχο την εξουδετέρωση (έως εξολόθρευση) τωνπολιτικών αντιπάλων του τότε Σάχη της Περσίας.

«ντίνα» = DINA: η πολιτική αστυνομία της αιμοσταγούς χούντας (1973-1990) του Πινοσέτ που το 1973 με την υποστήριξη των ΗΠΑ ανέτρεψε με στρατιωτικό πραξικόπημα τον εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο οποίος έναμήνα νωρίτερα τον είχε διορίσει αρχηγό στρατού.

μια περίπτωση

ο παιδικός μου φίλοςείχε κοινή καρδιά ρομαντικήένα ψυχρό σταλινικό μυαλόμια φλογερή ψυχή αναρχική σαράντα χρόνια στο καμίνι της ασφάλτου

άντε να πορευτεί μετά και νάχει η πράξη του συνέπεια

ένας κοινός άνθρωπος

φόρεσε τη γραβάτατο λευκό του πουκάμισοτα γυαλισμένα του παπούτσιατο πρόσωπο που αρμόζει στην περίστασηκαι λύγισε τη μέση

κάθε άνθρωπος το έχει κάνει αυτόκάθε άνθρωπος έχει ξεχάσειμόνιμα το ξεχνάεινα ψάξει μέσα τουφοβάται μην ανακαλύψειένα μικρό αναρχικό να κρύβεται και να του γνέφει

και τι θα γίνει τότεη ακριβέστατα ρυθμισμένη του ζωή

οι άλλοι

δεν σας περιφρονούμε σύντροφοιτο αίμα σας πολύτιμοόσο και το δικό μαςμόνο που εμείςνα τιθασέψουμε τη φλόγα δεν μπορούμε

νέοι καταναλωτές

τη νιότη επενδύστε σε οράματαφιμώνονταςτων ακινήτων και των μετοχώντις θελκτικές σειρήνες

μέσα στην αγωνία σαςακοίμητοι σταθείτεσταθείτε ολόρθοι

μάταια μήν ψάχνετε τους χάρτεςτο γεωγραφικό σας μήκος και το πλάτοςθα καθορίσει σίγουρα η δίκαιη και λεύτερη ψυχή σας

ο μέγας κίνδυνος

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνοςπίσω από περίτεχνα μωσαϊκάσε φώτα εκτυφλωτικά και χρώματακάτω από εξαίσιες τοιχογραφίεςμέσα σε πανδαισία αρωμάτωνστην κακότυχη αυλή των εμπόρων

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνοςόχι ασφαλώς γιατί οι φρουροίδεν πράττουν το καθήκον τους στο ακέραιοαπρόσβλητα είναι τα τείχηοι πύλες μέρα νύχτα κλειστέςτέλεια ρυθμισμένοι οι μηχανισμοί

εδώ ενεδρεύει ο μέγας κίνδυνοςστις σπίθες από την πυρά των βιβλίωνπου κάψαν οι υποτακτικοίόταν τους είπανπως αναρχία σημαίνει χάος κι έγκλημακαταστροφή των ιερών και των οσίων

στην κακότυχη αυλή των εμπόρωνενεδρεύει ο μέγας κίνδυνοςο μέγας κίνδυνος των οραμάτων

σημαία

τοίχοι γυμνοίτοίχοι απρόσιτοι και γκρίζοικαι τότε που στηθήκανε μπροστά τα παλικάριατοίχοι ανελέητοιεξαγνισμένοι μοναχάγιατί δεχτήκανε μια λέξη κόκκινηνύχτα γραμμένημε το πινέλο της φωτιάςμέρα σβησμένημε της απελπισίας τη φωνήωστόσο απόρθητημόνη κληρονομιάμοναδική υπόσχεση μια λέξη οριστικήελευθερία

μάης 1968

ανώφελοανώφελο πια να ψαύετε νευρικάτα κλείστρα των πολυβόλωνανώφελο να σημάνετε τις σειρήνες

σαν δείτε τους ίσκιουςπάνω στα κράσπεδα να βαραίνουνσαν πλημμυρίσει τους δρόμουςτο ακατάσχετο κύμασαν η πλατεία στενάξειαπό την μεγάλη βουή του πλήθουςχαμένη εδώ και τριάντα χρόνιαόταν μια κόκκινη σημαίαδώσει νόημα στους χυμούς της άνοιξηςμην αμφιβάλλετε πως είναι η ώρα

σαν δείτε τα ίχνη του ερχομούπαραδοθείτε πια

απολογισμός

η σκιά του πεύκουμισή στο νερό μισή στο βράχοθυμίζει τα μάταια χρόνιαπου πέρασαν χωρίς αποτυπώματααντίπερα μα κοντινάαποκομίζοντας τη νιότη μαςμε δέος τώρα κρατάμε ότι απομένει εκείνη τη μοναδική στιγμή με τρομερό φτερούγισμα κατά τον ήλιο όταν σηκώθηκαν τα χελιδόνια της φωτιάςτούτη η στιγμήείναι η μόνη μας δικαίωσηη ύπαρξημα πιότερο η αναμονή τηςτην όρασή μας σφράγισε οριστικά

εγώ

μη με κοιτάτε έτσι χλωμόκαλοντυμένομε τρόπους άνετους και με κινήσειςαπό το σπίτι στο γραφείοαπ' το γραφείο στο σπίτισε μάταιο κύκλο ερμητικά κλεισμένο

μη με κοιτάτε έτσι δειλόμε το σημάδι του γραφιά στο δάχτυλομε τον μισθό στην πρώτη και στις δεκαπέντεανίδεο ή με τη γνώση υποταγμένη

μή με κοιτάτε έτσι απόμακροχαμένομέσα στις γνωριμίες και τα τηλέφωνα

εγώ κρύβω στα μάτια μου οράματα που οδηγούνσε τόπους και καιρούς που θάρθουν

εγώ μπορώ με μια φωνή να πλημμυρίσω τις πλατείεςτους δρόμους με σημαίες και λάβαραμε μια βουή ασυγκράτητη που καταλύει τα πάντα

η φαντασία μου εξουσιάζει τη ζωή σας

μαγεμένη ψυχή

σ' αγάπησασε σκονισμένες γειτονιές και εργοστάσιαστην άχρωμη επιφάνεια του μπετόν

πίσω από οδοφράγματα σ' αγάπησασε συγκεντρώσεις απεργώνσε διαδηλώσεις φοιτητώνστους διαδρόμους των δικαστηρίων

σε μυστικές συνεδριάσεις της νύχταςείναι γραμμένο τ' όνομά σουστις προκηρύξεις που μοιράσαμεστις κόκκινες αφίσες που κολλήσαμεκαι στα αρχεία των τμημάτων ασφαλείας

σ' αγάπησα, σύντροφέ μου,η μαγεμένη σου ψυχή είναι δική μουη αγωνία μου σου ανήκει

επενδύσεις

χρόνια ολόκληρα δουλειάςχρόνια μεγάλης προσμονήςείκοσι χρόνια

σε μια μακρινή γειτονιάένα σπίτιτοίχοι γεμάτοι βιβλίαπάτωμα γεμάτο παιχνίδιαμπαλκόνια γεμάτα λουλούδιαπαράθυρα γεμάτα φως

ένα σπίτιπλημμυρισμένο παιδιάαπ' το ορφανοτροφείο και το άσυλομελαγχολικά μάτιαπου αύριο θα γελάσουντα παιδιά μας

είμαστε πλούσιοι τώραείναι δικό μαςτο μέλλον του κόσμου

η επανάσταση

η επανάστασηθα καταργήσει την ιδιοκτησίατο κέρδοςκάθε μορφής εξουσίατην αλλοτρίωση του ανθρώπουτους κίναιδους που γράφουν στίχουςπρο πάντων τους τελευταίους

απελπισμένα θα χτυπήσουν τα φτερά τουςκαι, κρά - κρά, θα χαθούν προς τη δύση

και τότε θα ξαναπούμε πωςη επανάσταση δεν έχει αρχή και τέλοςγεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμήη επανάσταση κυνηγάει τη χίμαιραείναι ένα ποίημα με όπλομια μήτρα γεμάτη σπέρμαένας έρωτας της αρμονίας τού γίγνεσθαικι ακόμα είναιψωμί για τα παιδιά του κόσμου

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

απλά λόγια

αυτά που λέμε σήμεραείναι πράγματα απλάπράγματα που καταλαβαίνειο υπάλληλος κι ο φοιτητήςίσως καλύτερα ο εργάτης

αυτά που λέμε σήμεραείναι πράγματα απλάπου αύριο θα είναι αυτονόητασαν το ψωμί στο τραπέζι της κουζίναςμια καλημέραένα τσιγάρομια ματιά ένα σφίξιμο χεριούμια λέξη

Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί έξω από κάθε εμπορικό κύκλωμα και δεν υπόκειται στην κρίση κανενός κρατικού φορέα, λογοτεχνικού σωματείου ή επιτροπής

Δωρεάν διάθεση σε κάθε ενδιαφερόμενο:Τόλης Νικηφόρου, Ζεύξιδος 3, Θεσσαλονίκη

σχέδιο εξωφύλλου Γιάννη Φαφούτη