και φλυαρώ μπαρόκ μες στον μέλανα δρυμό της σιωπής σου

από βιτρίνες πλατείας

εκτυπώνεσαι αναχαίτιση

δίπλα μου

απολιθώνεται η φωτογραφία

όπως αστραπιαία συλλαμβάνει το όμοιο η μουσική

και ενορχηστρώνει τη θεματική μετατροπία

να χυθώ να χαθώ να ιαθώ να χυθώ να ιαθώ να χαθώ

το μούρμουρο της μνημοτεχνικής

ενώ εσύ εφάπτεσαι πάλι στα ξέφωτα αλληγορία

και φλυαρώ

η ακινησία μήπως με λυπηθεί

και μας εύρει το ανθρώπινο

παύση

να αρχίσει στο αλλιώς μια ιστορία

εκκρεμεί στις πόλεις μας το επερχόμενο

τέλος δεν είναι. μονάχα μιαν αρχή που σου άφησα σημάδι

έτσι περνάμε βροχή

μα μένει το επερχόμενο

πάλι και πάλι

έτσι σε κοίταξα

αναίτια

παγωμένο φως

και ξεμένουν οι άγγελοι από νόημα

επειδή τυχαίνει και η ζωή να εγκαταλείπεται στην πιο ήσυχη πλήξη της

τότε που θροΐζει η έμπνευση

και ταξιδεύει το σύννεφο στην καταιγίδα του μύρια τραγούδια

όπως ακούγεται αμέριμνος ο κήπος μες στη φωνή σου

αποζητούμε μιαν αφορμή εκτυπώνοντας από φως και σκιά

το αδιανόητο

μια φωτογραφία

ώσπου απαλλαγμένοι από τόσο βάρος γυμνό το σώμα

στο καταφύγιο εξαφάνισης επιθυμία

δεν βρήκε χρόνο η στιγμή

φθίνει στη γη το πρόωρο

εγώ θεματοφύλακας του απεχθούς

- που ορίζουν τα μάτια σου –έρωτος

εσύ να αρθρώνεις τις λέξεις

- αυτά τα μαλλιά από ρίζες –τότε που κλάδευες την αγκαλιά

κι έφθινε η στιγμή μια γη στο πρόωρο

αυτό μας άρπαξαν

το δικαίωμα στη ρέμβη

αυτό ούρλιαζαν πως είναι ενοχή

μια Κυριακή σωσμένη από το χρόνο τους

αυτό μας πλήγωσαν

έναν περίπατο να λέει σε αγαπώ

ήξερα τώρα γιατί δεν περίμενα

είχα βλέπεις για πτώση μου τον ουρανό

έστρεφε η γη το ακίνητο ταξίδι μου

μα σύννεφο στο παράθυρο η επιγραφή

λυτρωμένη από υστεροφημία σπατάλη

όπως σε αγάπησα

άδειο

στο τώρα εδώ

μας είδε η Place de la Concordeήταν η εποχή βολική, 1928,και μπορούσα να φανταστώ

εσύ έβρεχες σκληρό το παράπονο

να βρίσκει τη σκιά του ο χρόνος μια μεταμόρφωση

να περάσω. μέσα σου

το άπαρτο σώμα –αντανάκλαση λάσπης -

όταν όλα προειδοποιούν πως η νύχτα έρχεται

και ξημερώνουν οι έρωτες στη μνήμη το φως τους

με τους αποθαμένους στα χέρια

κι έτσι άμαθοι από λευτεριά

δεν ξέραμε πώς να φυτέψουμε τα πόδια τους στη γη

και τι τραγούδια να θροΐσουμε μες στα μαλλιά τους

θα μας σαπίσει η λησμονιά, φώναξε κάποιος

κι άρχισε ο καθένας όπως μπόραγε

να ανοίγει το χρόνο στο χώμα

σάμπως ρυθμός που ακούστηκε στην πληγιασμένη αφή μας

νεκροί που είναι ο κάμπος μας

και πέτρες τα όνειρά μας

το βιός μας γένηκε ζωή

κι υπόσχεση η μνήμη

κι όταν χυθεί του κόσμου ο βυθός

εγώ, εγώ και πάλι εγώ του ελάχιστου ό,τι απομένει

το ασήμαντο (θωρώντας τυφλωμένοι για παντοτινό)μας τραγουδούσε ανάμεσα στα λόγια μας, λόγια πικρά, Ζωή

για όσο φιλώ θερμόαλος στα χείλη σου τη λήθη

σκωρία του Φωτός, άκου, σε χίλια χρόνια (επι)μένει

εμπρός τυφλή μου νυχτερίδα για ό,τι αγάπησες ο καπετάνιος παραστέκει

θύελλα δίχως θάλασσα για εμέ

- να καταρρεύσουν μέσα μου τα ηφαίστεια, τέτοια στον όρκο μου αρά –δεν έχει

- γίνομαι

- είμαι εδώ και με ονειρεύεσαι να πνίγομαι

- μέσα από τις πόλεις των ανθρώπων πέρασα

- να σε θυμάμαι πάει να πει πως σ' έχασα. - άκου τον ουρανό

- δες με

- ναυαγώ

ας πενθήσει ο χρόνος

τις κλωστές ο πόθος ξεφτίζει

είμαι εγώ η σκάλα που τρίζει

στις βροχές μουσκερό παξιμάδι

είμαι χάδι με γρόμπους - σμιγάδι -

του καθρέφτη ο μόνος

συρμοί σταθμοί

στάσου εδώ για λιμάνι

νερόλακκος

δικός μας και άπαρτος

να έχει η λάσπη Αδάμ και στον τσίγκο να ιδρώνεις την άχνα υγρή

πειρασμός και παράδεισος

πάνω - κάτω τα τρένα εξόριστους

πέρα - δώθε καΐκια οι πρόσφυγες

να 'βρει γη η αγάπη μας

να περάσει η θάλασσα βλέμμα στα σώματα

μια σταλιά εγκατάλειψης η λαχτάρα μου

δίχως δείλι να ανθίζει μια μικρή γειτονιά στη σκουριά η φθορά ζωγραφίζει τα πράματα

δίπλα σου

κι έβαλα μες στο νου μου το σχίσμα

από εδώ να σου μοιάζουν οι έρωτες, μάλλινα στο συρτάρι

κι από εκεί λαβωμένα τα σώματα, οι κρεμάστρες

είπα - οι νύχτες δεν φτάνουν στα μέρη μου

ύστερα ρήμαξες τις εμμονές και με φώναξες ΄Ιγκμαρ

έτσι

από ιδιοτροπία

να φέρεις λευκό στη σκηνή ένα φως

[...] Un destino que nunca tuvimos. Aπό την άλλη της θάλασσας, τα χέρια στου κοινού μας ύπνου την υδρορροή. Στάζεις ακόμη στη βρύση. Το παράθυρο

χάσκει φιλί. Amor recordado tristeza sin fin.΄Ο,τι απομένει. Από το χνώτο σου μια νύχτα θολή να υγραίνεσαι στα μαλλιά μου ιδρώτας. Μακριά και

μικραίνεις, ορίζοντας. Μέχρις εκεί. Lejos de ti.[...]

(με ένα τραγούδι: Pasión Vega - Lejos de Lisboa)

Τριαντάφυλλο στο στήθος - to prove your love was true - αυτό είναι το όνομά σου; - Rose Tattoο? - and yours ? - ΄Αγγελος είναι ή Μπαρούχ; - But

hearts can lie, so why deny - κοίτα το φως πώς σε αγαπάει - ο ξένος - ήμουν - what to do? - στην πλάτη μου είχα θάλασσες - like fools an'

dreamer's do - και παίρνει η λήθη το όνομα - that roses fade and love can die - εγώ ο Κανένας - σε αποζητάει.

(με ένα τραγούδι: Perry Como, The Rose Tattoo)

το πριν και το μετά στο τανυσμένο τώρα

για τη δόξα του ανέμου και του νερού