ΦΥΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

1ο Δημοτικό Σχολείο Ευκαρπίας Δ’1

ΚισσόςΦυτό εξαιρετικά εύρωστο, ταχύτατης ανάπτυξης, με

φύλλα γυαλιστερά και σκουροπράσινα.

Κατάλληλο για θέσεις σκιερές ή και ηλιόλουστες,

παραθαλάσσιες, με έντονη ατμοσφαιρική ρύπανση και ξηρασία.

Ιστορικά στοιχεία

Ο κισσός ήταν γνωστός στην Ελλάδα από την εποχή του Ομήρου και

ονομαζόταν «Διονύσιον», επειδή ήταν αφιερωμένος στο θεό Διόνυσο. Οι

αρχαίοι Έλληνες στεφάνωναν με κισσό τα αγάλματα του Διονύσου, τους

ποιητές και τους πότες, επειδή τον θεωρούσαν σύμβολο της αθανασίας

και αντίδοτο για τον πονοκέφαλο από τη μέθη. Σε ορισμένες τελετές έδιναν

στο Διόνυσο και το επώνυμο «Κισσός», επειδή όταν ήταν μωρό του

φορούσαν ένα στεφάνι από κισσό

ΑναπαραγωγήΈνα από τα πιο δημοφιλή φυτά μεταξύ των

οπαδών των φυτών εσωτερικού χώρου. Είναι τόσο πλούσια σε διαφορετικές μορφές

και ποικιλίες που μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμη και πολύ επιλεκτικοί παραγωγό. Επειδή ο κισσός είναι εύκολο να αναπαραχθεί και είναι αρκετά διαδεδομένη,

στη συνέχεια, προαιρετικά μπορεί να συγκεντρώσει μια συλλογή από κισσό σε

πάνω από 30 διαφορετικά είδη αυτού του αξιόλογου φυτών, η οποία, ειρήσθω εν

παρόδω, οι άνθρωποι μερικές φορές ονομάζεται το Λόουτς, ίσως, για του

αναρρίχηση και προσκόλληση υποκαταστήματα

Η δάφνη (επιστ.: δάφνη η ευγενής, laurus nobilis) είναι

αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών. Ανήκει στο γένος Δάφνη. Στην

Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον

ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Δεν είναι γνωστή η

ετήσια παγκόσμια κατανάλωση φύλλων δάφνης. Μόνο από την

Ελλάδα εξάγονται περί τους 200 τόνους ετησίως.

ΔΑΦΝΗ

Περιγραφή

Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα,

ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά

κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους

είναι λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν τον Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός

είναι δρύπη με σαρκώδες περικάρπιο και μεγάλο σπέρμα. Το

χρώμα του είναι κυανόμαυρο ή μαύρο όταν ωριμάσει, έχει σχήμα ωοειδές και μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το

δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία

είναι πράσινο.

Ιστορικά στοιχεία

Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια και γίνεται μνεία γι' αυτήν στον Όμηρο. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες. Αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης.

ΠολλαπλασιασμόςΤο φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα, τα οποία σπέρνονται σε σπορεία. Έπειτα από 3-4 μήνες τα φυτεύουν στο έδαφος και όταν αναπτυχθούν αρκετά τότε μεταφυτεύονται στην οριστική τους θέση. Εκτός αυτού, η δάφνη πολλαπλασιάζεται και με μοσχεύματα όπως και με παραφυάδες.

ΧρήσειςΤα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει φαγητά όπως τα όσπρια) και στη συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα ή σταφίδες. Το αιθέριο έλαιο που έχουν τα φύλλα και οι καρποί (δαφνέλαιο) χρησιμοποιείται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων. Ένα αραιό αφέψημα από αυτά χρησιμοποιείται ως παρασιτοκτόνο οργανισμών που παρασιτούν σε άλογα.

XAMOMΗΛΙΤο χαμομήλι είναι ποώδες φυτό, η

επιστημονική ονομασία του οποίου είναι

Chamomilla.Το γένος περιλαμβάνει περί τα 70 είδη το γνωστότερο των

οποίων του είναι η Chamomilla recutita ή Matricaria chamomilla,

ελλ. Χαμαίμηλον το κοινόν ή Ματρικαρία το

χαμαίμηλον. Αυτό το είδος φύεται και στην

Ελλάδα όπου είναι γνωστό με τα ονόματα

χαμομήλι, χαμόμηλο, και στην Κύπρο είναι γνωστό

και ως μουγιόχορτο.

XAΡΑΚΤΙΡΙΣΤΙΚΑΣτο κοινό χαμομήλι, τα άνθη κατανέμονται σε ταξιανθίες-

κεφάλια που μοιάζουν ιδιαίτερα με αυτές της μαργαρίτας. Το όνομα του σημαίνει μήλο που είναι κάτω στο έδαφος (χάμω -

μήλο). Είναι φυτό ποώδες και ζει ένα χρόνο (μονοετές). Αρωματικό και φαρμακευτικό. Έχει λείο βλαστό και είναι

πολύκλαδο .

ΧΡΗΣΗ

Το χαμομήλι έχει ηρεμιστικές, τονωτικές αλλά και αντισηπτικές και εντομοκτόνες ιδιότητες. Δρα επίσης κατά των αερίων των εντέρων. Με

απόσταξη των ανθέων λαμβάνεται πολύτιμο αιθέριο έλαιο οι ιδιότητες του οποίου μοιάζουν με εκείνες του αιθέριου ελαίου της Ανθεμίδος της

ευγενούς, Anthemisnobilis, ιθαγενούς φυτού της Καλιφόρνιας όπου και καλλιεργείται ως διακοσμητικό.

ΡΟΦΗΜΑ

Απολαυστικό, τονωτικό και ό,τι πρέπει για τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες – ειδικά όταν αυτές

συνοδεύονται και από συνάχι – το χαμομήλι είναι ένα ρόφημα με το οποίο μπορείτε να περάσετε το φετινό χειμώνα (κι όχι μόνο) κερδίζοντας από τα οφέλη του.

Βελανιδιά

Είναι δέντρα ψηλά, αιωνόβια που βρίσκονται είτε σε πεδινές είτε σε ορεινές περιοχές. Ο καρπός της βελανιδιάς είναι το βελανίδι, χρήσιμο για ζωοτροφές και στη βυρσοδεψία. Το ξύλο όλων των ειδών είναι βαρύ, σκληρό και δεν σαπίζει εύκολα. Χρησιμοποιείται στην οικοδομική, ναυπηγική, επιπλοποιία, στην κατασκευή σανίδων, δοκαριών και παρασκευάζονται από αυτό ξυλάνθρακες πολύ καλής ποιότητας.

Ο Καρπός

Ο καρπός της είναι σκληρό κάρυο κυπελλοφόρο και

μονόσπερμο. Το κύπελλο του καρπού φέρει πυκνά αγκαθωτά

λέπια. Πάντως υπάρχουν και άκαρπα δέντρα και αυτό

αποδίδεται στην κακή ανθοφορία. Το ξύλο της είναι βαρύ και πολύ σκληρό. Στην

Ελλάδα βρίσκεται στις Κυκλάδες, βόρειες Σποράδες,

Αττική, Ρόδο, Κρήτη, Θεσσαλία και Βοιωτία. Από τα κύπελλα

των καρπών βγαίνει εκχύλισμα που είναι χρήσιμο στη βαφική

και τη βυρσοδεψία.

Που ευδοκιμεί;

Στην Ελλάδα βρίσκεται με μεμονωμένα δέντρα σε δασικές περιοχές της

Μακεδονίας και της Θράκης.

Φτάνει τα 30 μέτρα σε ύψος και ευδοκιμεί σε

θερμό και ξηρό περιβάλλον, βρίσκεται

στις περιοχές της Ανατολικής

Μεσογείου σε πεδινές περιοχές, καθώς και στους πρόποδες των

βουνών. Τα φύλλα της είναι δερματώδη, ωοειδή με οξείες

παρυφές, χνουδωτά.

Ο κορμός

Το ξύλο της είναι ένα σχετικά ακριβό ξύλο και χρησιμοποιείται στην επιπλοποιία. Το ξύλο είναι πυκνό και χρώμα τις είναι μεταξύ σκούρου και ανοιχτού. Στην κατασκευή κτιρίων χρησιμοποιείται στην Ξυλοδεσιά.

Από ένα είδος βελανιδιάς, το φελλόδεντρο (Querqus suber), εξάγεται από το εξωτερικό μέρος του κορμού του φυτού ένα υλικό γνωστό ως φελλός, το οποίο έχει πολλές εφαρμογές χάρη στις ιδιότητές του.

ΓαρύφαλλοΕίναι φυτό με πυκνή βλάστηση και φτάνει σε

ύψος τα 60 εκατοστά. Τα φύλλα του είναι στενόμακρα και λογχοειδή. Οι ρίζες του είναι δυνατές και διεισδύουν βαθιά στο έδαφος.

Τα άνθη της γαριφαλιάς, τα γαρύφαλλα, είναι πολύχρωμα, έχουν ωραίο άρωμα και 5 σέπαλα

που σχηματίζουν σωλήνα.

Η γαρυφαλλιά καλλιεργείται ευρέως, περισσότερο από 2.000 χρόνια, την οποία

αναφέρει ακόμα και ο Θεόφραστος στο έργο του "Περί φυτών ιστορία".

Σήμερα συνεχίζεται η καλλιέργειά της στις περιοχές της Μεσογείου, στην Ασία, τη βόρειο

Αμερική και σε εύκρατες ή υποτροπικές περιοχές της Αφρικής. Πρόγονος της γαριφαλιάς

θεωρείται ένα άγριο αρωματικό είδος της δυτικής Μεσογείου που απαντάται σε βραχώδεις περιοχές της Σικελίας, Σαρδηνίας και Γιβραλτάρ.

ΆνθοςΤο άνθος, κοινώς λουλούδι, ή και ανθός αποτελεί το αναπαραγωγικό όργανο των αγγειόσπερμων φυτών ή των ανθοφυτων. Κατά κανόνα, είναι το πιο όμορφο, το πιο φανταχτερό και το πιο ευωδιαστό μέρος του φυτού. Τα άνθη εμφανίζονται σε ποικιλία μορφών και μεγεθών· υπάρχουν πολύ μικρά άνθη τα οποία είναι μόλις ορατά με το γυμνό μάτι και άνθη τόσο μεγάλα που μπορούν να φθάσουν σε διάμετρο το 1μ. Τα άνθη έχουν μεγάλη αισθητική αξία για τον άνθρωπο.

Aνθοκομεία

• Είναι σχετικά ανθεκτικό φυτό και στελέχη του μπορούν να διατηρηθούν σε βάζα για αρκετό χρόνο. Για την ανάπτυξή της χρειάζεται φωτεινά, ηλιόλουστα μέρη, ενώ μεγάλη υγρασία δεν ευνοεί το φυτό και σαπίζει

• Μεγάλη ζέστη πάνω από 35 βαθμούς μπορεί να ξεράνει το φυτό και έτσι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες -και όταν βρίσκεται σε μικρές γλάστρες- χρειάζεται αρκετό πότισμα.

•Στο ψύχος είναι ανθεκτική και αντέχει σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Η γαριφαλιά πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα και χρειάζεται κορφολόγημα για την αφαίρεση των ξερών ανθών, έτσι ώστε να αναπτυχθούν νέοι βλαστοί με μεγάλα ωραία άνθη.

θυμάρι

θυμάρι Το θυμάρι ή θύμιο (Θύμος ο κοινός, λατ. Thymus vulgaris) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, το οποίο ανήκει στην τάξη των Σωληνανθών (Tubiflorae) και στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι θάμνος μικρού ύψους (έως 30 εκατοστά), με όρθιους βλαστούς, εξαιρετικά ανθεκτικός, αναδύει πολύ ευχάριστο άρωμα. Απαντάται στις νότιες και μεσογειακές περιοχές της Ευρώπης σε διάφορες περιοχές της Ασίας και καλλιεργείται στη βόρεια Αμερική.

Τα φύλλα του θυμαριού, όταν ξεραθούν, αποκτούν καφεπράσινο χρώμα και αναδύουν το άρωμα τους όταν θρυμματιστούν. Η γεύση τους είναι πολύ δυνατή, ελαφρώς καυστική και πλούσια. Μαζί με τους αποξηραμένους ανθούς χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό για τον αρωματισμό διαφόρων φαγητών σε ψάρια, κρέατα, σε διάφορες σάλτσες, σούπες κ.λ.π. Είναι ένα από τα βασικά συστατικά του λικέρ βενεδικτίνη.

Το θυμάρι είναι ιδιαίτερα αγαπητό στις μέλισσες και το θυμαρίσιο μέλι είναι εξαιρετικής ποιότητας

Το θυμάρι ή θύμιο (Θύμος ο κοινός, λατ. Thymus vulgaris) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, το οποίο ανήκει στην τάξη των Σωληνανθών (Tubiflorae) και στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι θάμνος μικρού ύψους (έως 30 εκατοστά), με όρθιους βλαστούς, εξαιρετικά ανθεκτικός, αναδύει πολύ ευχάριστο άρωμα. Απαντάται στις νότιες και μεσογειακές περιοχές της Ευρώπης σε διάφορες περιοχές της Ασίας και καλλιεργείται στη βόρεια Αμερική.

Τα φύλλα του θυμαριού, όταν ξεραθούν, αποκτούν καφεπράσινο χρώμα και αναδύουν το άρωμα τους όταν θρυμματιστούν. Η γεύση τους είναι πολύ δυνατή, ελαφρώς καυστική και πλούσια. Μαζί με τους αποξηραμένους ανθούς χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό για τον αρωματισμό διαφόρων φαγητών σε ψάρια, κρέατα, σε διάφορες σάλτσες, σούπες κ.λ.π. Είναι ένα από τα βασικά συστατικά του λικέρ βενεδικτίνη.

Το θυμάρι είναι ιδιαίτερα αγαπητό στις μέλισσες και το θυμαρίσιο μέλι είναι εξαιρετικής ποιότητας

Αρχαίο ΘυμάριΤο θυμάρι - ή θύμος, όπως το ονόμαζαν οι αρχαίοι- προέρχεται από το ρήμα θύω, το οποίο, μεταξύ άλλων, σήμαινε θυμιατίζω και θυσιάζω. Οι αρχαίοι Έλληνες, λόγω της έντονης οσμής του, το χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα στους βωμούς, κατά τη διάρκεια τελετών θυσίας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε μπάνιο σε νερό με θυμάρι για να απαλλαγεί από τις ψείρες, ενώ το ίδιο έκαναν και οι ρωμαίοι πολεμιστές πριν από τη μάχη για να αποκτήσουν θάρρος, δύναμη και ενεργητικότητα. Η θεραπευτική του δράση στους πνεύμονες και στους βρόγχους έγινε γνωστή τον Μεσαίωνα.

Τα μέρη του θυμαριού που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα και οι ανθοφόρες κορυφές, που συλλέγονται από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο. Το πιο γνωστό προϊόν του είναι το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο μέλι.

Θεραπευτικές ΙδιότητεςΕξαιρετικά χρήσιμο φυτό και από τα καλύτερα αντισηπτικά και τονωτικά βότανα. Είναι μάλλον το φυτό με τις περισσότερες ευεργετικές ιδιότητες.

Το εκχύλισμά του μπορεί να προλάβει το κρύωμα, ρίχνει τον

πυρετό, καταπολεμά τη γρίπη, τις εντερικές διαταραχές και δερματικές

λοιμώξεις. Αντισπασμωδικό των πεπτικών οδών, διευκολύνει την

πέψη, ηρεμεί τις νευρικές συσπάσεις του στομάχου και του εντέρου. Ακόμη βοηθά στην μείωση του

άγχους και της πνευματικής κατάπτωσης.

Από τα καλύτερα μυρωδικά για τα ψητά κρέατα.

ΚαρότοΤο καρότο ή καρώτο

είναι φυτό μονοετές ή διετές και ανήκει στο

γένος Δαύκος της οικογένειας των

Σελινοειδών. Προέρχεται από το Αφγανιστάν και τις γύρω περιοχές, ενώ

ήταν γνωστό φαρμακευτικό φυτό

στην Αρχαία Ελλάδα με το όνομα Σταφλίνος.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις καρότων

Ικανοποιητική υγρασία στο έδαφος σε όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης του φυτού

είναι αναγκαία. Η συχνότητα του ποτίσματος και η ποσότητα του νερού

επηρεάζονται από την εποχή καλλιέργειας, από

τη κατάσταση του εδάφους και από το

στάδιο ανάπτυξης των φυτών.

Καρότο: ένα «θαυματουργό φάρμακο» της φύσης

Συμπεριλάβετε τακτικά τα καρότα στη διατροφή

σας, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών, ενώ

επίσης είναι η πλουσιότερη φυτική

πηγή βήτα-καροτίνης και έχουν σημαντικά οφέλη

για την υγεία μας.

Συνταγές με καρότο

Τα καρότα της βιολογικής λαϊκής που σας έλεγα γίνανε και γλυκό !

Αυτή την συνταγή μπορείτε να την κάνετε είτε σε μεγάλο ταψί 22

εκατοστών και να γίνει ένα κλασσικό κέικ καρότο ή να την μοιράσετε σε

ατομικά φαρμάκια για μάφινς όπως εδώ . Διαφέρει μόνο ο χρόνος

ψησίματος . Το μεγάλο carrot cake θέλει περίπου 50-60 λεπτά στους 180 και τα μικρά 25-30 λεπτά . Σε

κάθε περίπτωση η διαδικασία «βουτάω την οδοντογλυφίδα μέχρι να βγαίνει καθαρή» θα σας δείξει

πότε είναι έτοιμο το κεκάκι.

MΑΝΤΑΡΙΝΙΤο μανταρίνι είναι ο καρπός της μανταρινιάς (επιστ.: Citrus reticulata, Κιτρέα η δικτυωτή), ενός μικρού εσπεριδοειδούς δένδρου. Μοιάζει πολύ με το πορτοκάλι. Το σχήμα του δεν είναι σφαιρικό αλλά ελλειψοειδές.

Τα μανταρίνια τρώγονται συνήθως ωμά ή σε φρουτοσαλάτες. Το δέντρο είναι πιο ανθεκτικό στην ξηρασία από ότι ο καρπός. Το δέντρο είναι αειθαλές, ευαίσθητο και εύκολα καταστρέφεται από το κρύο .Φύεται σε τροπικά και υποτροπικά κλίματα.

ΙΣΤΟΡΙΑ Η ιστορία του φρούτου ανάγεται πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, στην Κίνα.

Λέγεται ότι τα γευστικά φρούτα πήραν το όνομά τους από τους Μανδαρίνους, τους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς της κινεζικής αυτοκρατορίας, εξαιτίας του χρώματος που είχαν οι στολές τους αλλά και γιατί αντάλλασσαν τα φρούτα αυτά ως δώρα.Τα μανταρίνια Κλημεντίνες πήραν το όνομα τους από τον μοναχό Clement Rodier (1829 - 1904) που εντόπισε την συγκεκριμένη ποικιλία στην Αλγερία.

Είναι συνήθως άσπορα, μικρού σχετικά μεγέθους. Είναι διαθέσιμα από τον Νοέμβριο έως τα τέλη Φεβρουαρίου με τις μεγαλύτερες ποσότητες τον Ιανουάριο. Είναι τα εσπεριδοειδή που προτιμούν τα παιδιά. Ο Ρώσος ναύαρχος Λογγίνος Χέιδεν φέρεται να έφερε πρώτος το μανταρίνι στη χώρα μας. Στα αγγλικά το μανταρίνι αναφέρεται πότε ως mandarin και πότε ως tangerine. Η λέξη αυτή αρχικά χρησιμοποιούνταν για μια μικρή ποικιλία πορτοκαλιού που έφερναν από την Ταγγέρη, στο Μαρόκο.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Το μανταρίνι μοιάζει με το πορτοκάλι, παρότι είναι λιγότερο πλούσιο σε μεταλλικά άλατα. Η παρουσία αλάτων βρώμιου δικαιολογεί την ηρεμιστική του δράση.Η αποξηραμένη φλούδα του φρούτου χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική. Επίσης, ο φλοιός του μανταρινιού έχει θεραπευτικές ιδιότητες, διευκολύνει την πέψη και κάνει καλό στην κοιλιά.

Σύμφωνα με δύο ιαπωνικές μελέτες, οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας το 2006, η κατανάλωση του φρούτου μειώνει σημαντικά την πιθανότητα να προσβληθεί κάποιος από καρκίνο του ήπατος, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά και διαβήτη. Το μανταρίνι και οι παραλλαγές του (κλημεντίνες, satsuma, tangor) είναι όλες πλούσιες σε καροτινοειδή. Μία μερίδα 100 γραμ. θεωρητικά αποδίδει 53 θερμίδες.Είναι πλούσια πηγή καλίου και βοηθά τη μείωση της αρτηριακής πίεσης.

ΜπιζέλιΩς αρακάς ή μπιζέλι αναφέρεται

συνήθως το μικρό σφαιρικό πράσινο σπέρμα-καρπός ή ο πολύσπερμος λοβός

του φυτού Πίσον το ήμερον (Pisum sativum), όσο και το ίδιο το φυτό, το

οποίο αναφέρεται και ως μπιζελιά. Οι λοβοί βοτανικά αποτελούν φρούτα, που

περιέχει αρκετά σπέρματα, τα οποία αναπτύσσονται από την ωοθήκη του

άνθους. Το P. sativum είναι μονοετές φυτό. Η

φύτευση μπορεί να λάβει χώρα από το χειμώνα μέχρι νωρίς το καλοκαίρι, ανάλογα με τη τοποθεσία. Το μέσο

βάρος του κάθε μπιζελιού είναι ανάμεσα σε 0,1 και 0,36 γραμμάρια. Τα ανώριμα

μπιζέλια χρησιμοποιούνται ως λαχανικά, φρέσκα, κατεψυγμένα ή

κονσερβοποιημένα.

Ιστορία

Τα αρχαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα αρακά χρονολογούνται από τη τέλος

της Νεολιθικής Εποχής εκεί που σήμερα είναι η Ελλάδα, η Συρία, η Τουρκία και η Ιορδανία. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η καλλιέργειά του στο

δέλτα του Νείλου γινόταν ήδη από το 4800-4400 π.Χ., καθώς και στη Γεωργία από την 5η χιλιετία π.Χ. Ανατολικότερα

η καλλιέργεια άρχισε αργότερα. Στο Αφγανιστάν ο αρακάς έφτασε περίπου το 2000 π.Χ. και στο δεύτερο μισό της 2ης χιλιετία π.Χ. άρχισε η καλλιέργειά

του στη λεκάνη του Γάγγη και στη νότια Ινδία.[3]

Υγεία

Τα μπιζέλια περιέχουν υψηλές ποσότητες μιας πολυφαινόλης που προστατεύει την υγεία. Μια μελέτη που έγινε στην Πόλη του Μεξικού, έδειξε ότι αρκούν μόνο 2 χιλιοστόγραμμα ανά ημέρα αυτού του φυτοθρεπτικού συστατικού, για να βοηθήσει στην πρόληψη του καρκίνου του στομάχου. Ένα φλιτζάνι αρακάς έχει τουλάχιστον 10.

ΝΤΟΜΑΤΑ

Ζει μόνο μερικά χρόνια και συνήθως καλλιεργείται ως μονοετές φυτό. Τυπικά φτάνει τα 3-3 μ. ύψος, αλλά δεν έχει αρκετά ανθεκτικό βλαστό και στηρίζεται σε άλλα φυτά. Τα φύλλα έχουν μήκος 10-25 εκ. και είναι σύνθετα, αποτελούμενα από 5-9 μικρότερα φύλλα το καθένα μέχρι και 8 εκ. μακρύ με πριονοειδή περιφέρεια. Τόσο ο βλαστός του φυτού όσο και τα φύλλα φέρουν τρίχωμα.

Τα λουλούδια έχουν διάμετρο 1-2 εκ., είναι κίτρινα με πέντε μυτερούς λοβούς και μεγαλώνουν σε ομάδες αποτελούμενες από 3-12. Το φυτό κάποτε λέγεται και τοματιά / ντοματιά.

ΚΑΡΠΟΣΟ καρπός που επίσης λέγεται τομάτα είναι σφαιρικός ή μακρόστενος, είναι εδώδιμος, και όταν είναι ώριμος είναι ζουμερός και έχει έντονο κόκκινο χρώμα. Το κόκκινο χρώμα του οφείλεται στο ότι περιέχει τη χρωστική λυκοπένιο. Πριν ωριμάσει, η τομάτα έχει πράσινο χρώμα. Στα άγρια φυτά ο καρπός έχει διάμετρο 1-2 εκ., αλλά στα περισσότερα ήμερα είναι αρκετά μεγαλύτερος, από 5-10 εκ. Η τομάτα είναι ιδανική για σαλάτες και είναι το κύριο συστατικό της χωριάτικης σαλάτας.

ΧΡΗΣΕΙΣ

Η τομάτα καλλιεργείται τώρα σε όλο τον κόσμο και προτιμάται από πολλούς για σαλάτα, αλλά και για σάλτσες. Ο ετήσιος τζίρος παραγωγής τομάτας εκτιμάται σε 30 με 40 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

Το 2010 συνολικά μαζεύτηκαν 145,8 εκατομμύρια τόνοι ντομάτας παγκοσμίως.

Πατάτα

Η πατατούλα γνωστή και ως "γεώμηλο", είναι φυτό που ανήκει στην οικογένεια των Σολανιδών (Solanaceae). Καλλιεργείται για τους εδώδιμους κονδύλους της, οι οποίοι είναι πλούσιοι σε άμυλο και αποτελούν τροφή μεγάλης θρεπτικής αξίας.

Η πατάτα είναι ετήσιο φυτό με πλούσιο φύλλωμα ύψους 50-80 cm. Πολλαπλασιάζεται με κονδύλους. Τ ο ριζικό της σύστημα βρίσκεται σε βάθος 25 cm του εδάφους εκτός και αν καλλιεργηθεί σε πολύ ελαφρά εδάφη οπότε μπορεί να φθάσει σε 80 cm

ΙστορίαΕίναι φυτό ιθαγενές των υψιπέδων του Mεξικού, του Περού, της Xιλής και της Kολομβίας, περιοχές όπου ζούσαν Ινδιάνοι, Ίνκας, Αζτέκοι. Μεταφέρθηκε από τη Νότιο Αμερική στην Ισπανία από Ισπανούς εξερευνητές και γρήγορα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που εισήγαγε την πατάτα από τη Ν. Αμερική ήταν η Ισπανία το 1563 και σταδιακά ακολούθησαν και άλλες χώρες της Ευρώπης.

Πολλαπλασιασμός πατάτας

• Η πατάτα πολλαπλασιάζεται αγενώς από έναν ή περισσότερους οφθαλμούς που φέρει ο κάθε κόνδυλος (τεμαχισμένοι κόνδυλοι µε ένα συνήθως οφθαλμό χρησιμοποιούνται ως “σπόρος”).

• Αναπτύσσει μόνο δευτερογενείς ρίζες. Οι καρποί που παράγουν τα άνθη της πατάτας είναι πάρα πολλοί μικροί, ερμαφρόδιτοι, κατά κανόνα αυτόστειρα, αλλά και πολλές φορές γόνιμα και τότε δίδουν καρπούς. Άλλες ποικιλίες πατάτας παράγουν γόνιμη γύρη, άρα και καρπούς και άλλες όχι.

ΡίγανηΤο φυτό έχει ύψος 20-80 εκ., έχει φύλλα αντίθετα μήκους 1-4 εκ. Αναπτύσσεται καλά σε εδάφη με pH 6-9 και μπορεί να εκμεταλλευτεί, όταν καλλιεργείται, ακόμα και πολύ φτωχά, ξηρικά και πετρώδη εδάφη. Τα άνθη της έχουν χρώμα άσπρο-μώβ και ανθίζει από εριοχής.

Συλλογή• Η συλλογή της ρίγανης γίνεται κατά την

ανθοφορία του φυτού, τα άνθη αυτά ξεραίνονται σε ειδικά υπόστεγα ή ξηραντήρια και στη συνέχεια τρίβονται και κοσκινίζονται.

• Επειδή η συλλογή της απαιτεί αρκετά εργατικά χέρια, η έλλειψη τους οδήγησε σε οργανωμένη καλλιέργεια στις περιοχές όπως Μαυρούδα, Τρικάλων και της Καρδίτσας.

• Στις Η.Π.Α η κατανάλωση της ρίγανης αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια και έτσι άρχισε η καλλιέργεια της σε διάφορες περιοχές του νότου αλλά και στο Μεξικό.

Χρήση

Χρησιμοποιείται ως καρύκευμα κυρίως στη μαγειρική αλλά και σπανιότερα ως αφέψημα, το οποίο αναφέρεται ως εξαιρετικό κατά του βήχα. Χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χωριάτικη σαλάτα. Είναι το βασικό καρύκευμα των χωρών της Μεσογείου και βασικό συστατικό της Ελληνικής, αλλά και της Ιταλικής κουζίνας.