Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια λίμνη μαγική ....

... ζούσαν χιλιάδες πουλιά και όχι μόνο ...

κάπου πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων ...

υπήρχε ένα σπίτι ..

εκεί ζούσε ένα κορίτσι που είχε όχι ανθρώπινη,

μα καρδιά πουλιού.

ήταν

« Το κορίτσι των

πουλιών»

.. μόνη της συντροφιά

τα πουλιά

τ’ ουρανού.

Κάθε αυγή το σπίτι της γέμιζε με τα πετεινά τ’

ουρανού

... μια Λεπτομύτα έσταζε στα χείλη της νερό Σιβηριανό ...

... δυο Κοκκινόχηνες έλουζαν τα μαλλιά της με χένα από τη μακρινή Αρκτική τούνδρα

ένα κεφαλούδι της μάθαινε να κολυμπά

σε ήρεμα νερά ...

... ένας Μαυροπετρίτης,

να πετά,

περήφανα,

ψηλά στους ουρανούς ...

Όμως όταν έφτανε το δειλινό τα πουλιά

έφευγαν και το κοριτσάκι έτρεχε

ξωπίσω τους μέχρι που της κοβόταν η

ανάσα.

Αυτό γινόταν για πολύ – πολύ καιρό, μέχρι που μια αυγή …

… τα πουλιά δε φάνηκαν. Όλα γύρω πάγωσαν ...

η λίμνη

ερήμωσε

το ξανθό πουλί του πόνου

έφερε το μήνυμα

το Κορίτσι των Πουλιών

με τα κόκκινα μαλλιά

έπεσε σε μεγάλη απελπισία.

… κι ενώ όλα φαινόντουσαν χαμένα

... αντάρα μεγάλη έγινε

Πήραν το κορίτσι μαζί τους

και πέταξαν ψηλά …

πέρασαν χώρες

και χωριά

και στη λίμνη έφθασε ο

Αργυροπελεκάνος

με το Ξωτικό της λίμνης

... ώσπου έφτασαν

εκεί που ζει ο

Βασιλαετός

που ήταν ο σοφότερος

του συμβουλίου των πουλιών

όλα τα πουλιά

.. και όλα τα ξωτικά

ένωσαν

τις δυνάμεις τους

και τα πουλιά ελευθερώθηκαν

κι έζησαν αυτοί καλά

κι εμείς καλύτερα!!!!!!!!!!!!!!