description
Η Ελλάδα ανήκει στην κατηγορία των χωρών όπου η νομοθεσία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Προοδευτική νομοθεσία είχε εισαχθεί στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα, και όταν το 1948 η επιτροπή του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας μελέτησε το Ελληνικό νομικό εργατικό πλαίσιο σημείωνε ότι η νομοθεσία της περιόδου πριν την Δικτατορία 1936-40 ήταν ιδιαίτερα φιλελεύθερη και συγκρίσιμη με εκείνη των ανεπτυγμένων χωρών (ΙLO,1949: 221) αν και δεν είναι η ύπαρξη της νομοθεσίας αλλά η εφαρμογή της που ορίζει την κατάσταση των εργασιακών σχέσεων.Στην μεταπολεμική Ελλάδα εισήχθη νέα εργατική νομοθεσία που ενδυνάμωνε τον νομικιστικό χαρακτήρα του συστήματος εργασιακών σχέσεων. Απο το 1955 το εθνικό σύστημα εργασιακών σχέσεων κυριαρχείται απο τον νόμο 3239 ο οποίος όριζε το θεσμικό πλαίσιο για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Το σύστημα του 3239 δεν ήταν εντελώς νέο. Ηταν αρκετά όμοιο με το σύστημα του νόμου 3086 του 1954. Το 3239 παρέμεινε σε ισχύ εως το 1991, αν και οι πρώτες βασικές τροποποιήσεις έγιναν το 1969. Η υποχρεωτική διαιτησία αποτελεί κεντρικό χαρακτηριστικό του εθνικού συστήματος εργασιακών σχέσεων μετά την εισαγωγή του νόμου 3239. Στην ουσία, όπως αναλύουμε στην συνέχεια, αποτελούσε ένα σύστημα αυστηρής κρατικής ρύθμισης των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Με βάση την ταξινόμηση του flanders (1970: 94) για τους τρόπους ρύθμισης των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, το Ελληνικό σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων παρέμεινε μια υβριδική μορφή συλλογικής διαπραγμάτευσης υποκείμενη σε άμεση κρατική ρύθμιση, τόσο για θέματα ουσίας όσο και για θέματα διαδικασίας.