ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ:

ΚΑΤΣΑΜΠΗ ΜΑΡΙΑ, Β2

2013-14

Η ζωή του• Ο Γιώργος Σορολόπης (όπως ήταν το πραγματικό

όνομα του Γιώργου Ιωάννου) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927.

• Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης και για ένα διάστημα υπηρέτησε ως βοηθός στην έδρα της Αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της πόλης.

• Εργάστηκε ως φιλόλογος αρχικά σε ιδιωτικά σχολεία στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και στη συνέχεια σε δημόσια σχολεία σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Η ζωή του• Από το 1962 και για δύο χρόνια δίδαξε στο

ελληνικό γυμνάσιο στη Βεγγάζη της Λιβύης.

• Το 1974 ορίστηκε μέλος της Επιτροπής για τη συγκρότηση ανθολογίου κειμένων λογοτεχνίας για το Δημοτικό σχολείο, καθώς και για την ανανέωση των Νεοελληνικών Αναγνωσμάτων του Γυμνασίου.

• Πέθανε στα 58 του χρόνια.

Το έργο του• Το 1959 εξέδωσε την πρώτη ποιητική του συλλογή ‘Κιβώτια’

και εννιά χρόνια αργότερα ακολούθησε η συλλογή ‘Τα χίλια δέντρα’.

• Στράφηκε οριστικά στην πεζογραφία το 1964, με μια συλλογή 22 πεζογραφημάτων με τίτλο ‘Για ένα φιλότιμο’.

• Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την παράδοση και κατέγραψε και εξέδωσε δημοτικά τραγούδια, παραμύθια και έργα του Θεάτρου Σκιών.

Το έργο του• Ασχολήθηκε επίσης με το θέατρο. Το 1981 εξέδωσε ένα

θεατρικό έργο για παιδιά, ‘Το αυγό της κότας’. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το παιδικό ανάγνωσμά του ‘Ο Πίκος και η Πίκα’.

• Κύρια λογοτεχνική ενασχόληση όμως του Ιωάννου υπήρξε η πεζογραφία, όπου καθιέρωσε ένα εντελώς προσωπικό ύφος και τρόπο γραφής, από το οποίο επηρεάστηκαν αρκετοί μεταγενέστεροι συγγραφείς.

Εργασίες που δημοσίευσε• Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού (1966)

• Tα δημοτικά μας τραγούδια (1970)

• Παραλογές (1970)

• Καραγκιόζης (1971–1972, Τόμοι 3)

• Παραμύθια του λαού μας (1973)

Μεταφράσεις και σχολιασμοί του• Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Ταύροις (1969)

• XII βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας που έχει τίτλο: «Στράτωνος Μούσα Παιδική» (1980)

• Γερμανία (ιστορικό δοκίμιο του Τάκιτου) (1981)

Πεζά του που εκδόθηκαν• Η Σαρκοφάγος, συλλογή πεζών με 29 κείμενα

(1971)• Η μόνη κληρονομιά, συλλογή πεζών με 17

κείμενα (1974)• To δικό μας αίμα, (Πρώτο Κρατικό Βραβείο

Πεζογραφίας 1978) • Επιτάφιος Θρήνος (1980)• Ομόνοια (1980)• Κοιτάσματα (1981)

Πεζά του που εκδόθηκαν• Πολλαπλά κατάγματα (1981)

• Περί εφήβων και μη (1982)

• Εύφλεκτη χώρα (1982)

• Καταπακτή (1982)

• Η πρωτεύουσα των προσφύγων (1984)

• Ο της φύσεως έρως (1986)

Μερικά Έργα Του

Στοιχεία τεχνικής έργου του

• μονομερής αφήγηση

• η τεχνική του διασπασμένου θέματος

• η σύνθεση του χρόνου

Μονομερής ή Μονοεστιακή Αφήγηση• Τα πάντα μας δίνονται από την οπτική γωνία ενός

μόνο προσώπου, • το οποίο άλλοτε μετέχει σε αυτά που εξιστορούνται • και άλλοτε είναι θεατής και τα αφηγείται.

• Η αφηγηματική αυτή μορφή δεν γίνεται απαραίτητα σε πρώτο πρόσωπο, αν και είναι το συνηθέστερο. Μολονότι σε όλα πεζά του Ιωάννου ακολουθείται η μονομερής αφήγηση, άλλα είναι γραμμένα σε πρώτο, άλλα σε δεύτερο και άλλα σε τρίτο πρόσωπο.

Τεχνική Διασπασμένου Θέματος

• Τα γεγονότα είναι ψηφίδες που συνθέτουν το αφήγημα,

• ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλλονται σκέψεις και συναισθήματα του συγγραφέα.

• Δεν υπάρχει δηλαδή η κλασική μορφή διηγήματος με αρχή, μέση και τέλος.

Σύνθεση του Χρόνου• Η αφήγηση μπορεί να ξεκινά από το

παρόν ή το παρελθόν,

• αλλά δεν προχωρεί γραμμικά προς μεταγενέστερες στιγμές,

• αφού η μετάβαση από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα είναι συνεχής.

Σημαντικό ρόλο στο έργο του Ιωάννου παίζουν οι εμπειρίες του από τα μέρη όπου έζησε στην Ελλάδα

και στο εξωτερικό, και το κοινωνικό του περιβάλλον (η οικογένεια, οι φτωχογειτονιές, οι φίλοι, οι άνθρωποι

που γνώρισε, κλπ.).

Ιδιαίτερο ρόλο παίζει η γενέτειρά του, η οποία δίνεται όχι μόνο ως ένας συγκεκριμένος χώρος με τα μνημεία, τις γειτονιές, τους δρόμους, τους πρόσφυγες και την πολυπολιτισμικότητά της, αλλά και ως χώρος στον

οποίο έζησε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια

Για τη βιωματικότητα στο έργο του, ο Ιωάννου είπε:[

«Λέγοντας λοιπόν βιωματική, εννοώ τη λογοτεχνία εκείνη που αντλείται από προσωπικά βιώματα του συγγραφέα [...]. Τα

βιώματα πάλι δεν είναι μονάχα εκείνα που προέρχονται από την εμπειρία, αλλά και οι φαντασιώσεις και οι ισχυρές πνευματικές

καταστάσεις που έχει ζήσει ο άνθρωπος [...].

Ανακουφίζομαι γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο. Είναι για μένα κάτι σαν ψυχολογική ανάγκη. Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά που γράφω δεν είναι βιογραφικά και δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι, όπως μεταφέρονται στο χαρτί. Άλλωστε, στα πεζογραφήματά μου υποδύομαι και πολλά πρόσωπα που θα

ήθελα να είμαι.»

Φωτογραφίες