Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες.

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο, θεσμός της αρχαιοελληνικής πόλης-κράτους, διδασκαλία και τέλεση θεατρικών παραστάσεων, επ' ευκαιρία των εορτασμών του Διονύσου, αναπτύχθηκε στα τέλη της αρχαϊκής περιόδου και διαμορφώθηκε πλήρως κατά την κλασική περίοδο -κυρίως στην Αθήνα. Φέρει έναν έντονο θρησκευτικό και μυστηριακό χαρακτήρα κατά τη διαδικασία της γέννησής του, αλλά και έναν εξίσου έντονο κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα κατά την περίοδο της ανάπτυξής του.

To μιούζικαλ είναι ένα είδος Θεάτρου που περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους (πρόζα) και χορό. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως πχ τα οπτικά εφέ, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο. Παρόλο που το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δίνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το αποτελούν, δίνει στο είδος έναν άλλο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που αναγνωρίζεται ως το μουσικό θέατρο.

Η όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, είναι δηλαδή μουσική σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση. Οι διάλογοι των ηθοποιών της όπερας αποδίδονται με τη μορφή τραγουδιού ενώ η θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται παρουσία ενός μουσικού συνόλου. Ως είδος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά επιτεύγματα του Δυτικού πολιτισμού και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδ1η.Ο όρος όπερα είναι ο πληθυντικός του λατινικού opus που σημαίνει το έργο, δηλώνοντας έτσι την ενσωμάτωση στην όπερα πολλών καλλιτεχνικών ειδών όπως η μουσική, το θέατρο, ο χορός και η σκηνογραφία. Αποδίδεται συχνά στα ελληνικά και ως μελόδραμα, αν και ο όρος αυτός είναι ευρύτερος. Όπερα ονομάζεται επίσης το θέατρο που φιλοξενεί τις παραστάσεις.

ΚΑΜΠΟΥΚΙΤο Θέατρο Καμπούκι είναι ένα είδος παραδοσιακού Γιαπωνέζικου θεάτρου. Το Καμπούκι είναι γνωστό για την τυποποίηση (στυλιζάρισμα) του δράματος και για τις πολυτελείς ενδυμασίες των ηθοποιών. Το ιδεόγραμμα του Καμπούκι από τα αριστερά προς τα δεξιά μεταφράζεται σε τραγούδι, χορός και ικανότητα . Το Καμπούκι μπορεί λοιπόν να μεταφραστεί σαν την τέχνη του τραγουδιού και του χορού. Το Καμπούκι μπορεί επίσης να μεταφραστεί σαν το θέατρο της πρωτοπορίας ή το περίεργο θέατρο. Η έκφραση Καμπούκιμονο αναφέρεται σε άγριες συμμορίες εκκεντρικών νέων των πόλεων που ντυνόταν περίεργα με εκκεντρικές κομμώσεις.

Θέατρο σκιών (Καραγκιόζης) Ο Καραγκιόζης είναι κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού ελληνικού και τουρκικού Θεάτρου Σκιών, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις αποκαλείται με το όνομα του πρωταγωνιστή του. Στα τούρκικα ονομάζεται Karagöz που σημαίνει μαυρομάτης.

Μετά από εισήγηση του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας στην UNESCO, το 2010 ο Καραγκιόζης (Karagöz) περιελήφθηκε στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Τουρκίας. Παλιότερα, προ της εμφάνισης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, οι παραστάσεις του Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής τρόπος ψυχαγωγίας στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα, ενώ σήμερα επιβιώνει κυρίως σε μορφή παραστάσεων συνήθως για παιδιά. Παραστάσεις καραγκιόζη γίνονται σήμερα και για ενήλικο κοινό. Διαφορετικοί θρύλοι έχουν διαμορφωθεί σχετικά με την καταγωγή του Καραγκιόζη. Παραδοσιακά πιστεύεται ότι δημιουργός του ήταν ο Σεΐχ Κιουστερί, που καταγόταν από την Προύσα και πέθανε εκεί το 1366..Σύμφωνα με το θρύλο, ο Χατζηαβάτης και ο Καραγκιόζης συμμετείχαν στην κατασκευή ενός τζαμιού για τον σουλτάνο Ορχάν, ο πρώτος ως επιστάτης και ο δεύτερος ως εργάτης. Οι διάλογοι των δύο ανδρών ήταν τόσο διασκεδαστικοί ώστε οι υπόλοιποι εργάτες σταματούσαν την εργασία τους και τους παρακολουθούσαν. Όταν ο σουλτάνος πληροφορήθηκε την καθυστέρηση των εργασιών, διέταξε το θάνατο του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη. Αργότερα μετάνιωσε για την πράξη του και ο Σεΐχ Κιουστερί δημιούργησε τις φιγούρες των δύο ηρώων με σκοπό να παρηγορήσει τον σουλτάνο. Σήμερα στην Προύσα υπάρχει ένα μνημείο (τάφος) του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη.Η παλαιότερη μαρτυρία για παράσταση Καραγκιόζη στον ελλαδικό χώρο χρονολογείται το 1809 και την τοποθετεί στην περιοχή των Ιωαννίνων. Αφορά παράσταση στην τουρκική γλώσσα, όπως περιγράφεται από τον ξένο περιηγητή Χόμπχαους, την οποία παρακολούθησε και ο λόρδος Βύρων.

Οι πρώτοι Καραγκιοζοπαίχτες στα Ιωάννινα ήταν Αθίγγανοι και Εβραίοι. Το θεατρικό θέαμα διαδόθηκε και άρχισε έκτοτε να παίζεται στην ελληνική γλώσσα, διατηρώντας τα ίδια τεχνικά χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας όμως παράλληλα ξεχωριστό περιεχόμενο, αντλημένο από την ελληνική παράδοση. Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας, εκπροσωπεί το φτωχό, εξαθλιωμένο, πονηρό Έλληνα, στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας.

Είναι καμπούρης και περιστοιχίζεται από την οικογένειά του, το φίλο του Χατζηαβάτη, το θείο του Μπάρμπα-Γιώργο και άλλους χαρακτήρες. Ζει σε παράγκα (Η παράγκα του Καραγκιόζη), είναι ξυπόλητος και μένει απέναντι από το σεράι (το παλάτι) του Βεζύρη.Τα θέματα των έργων του Θεάτρου Σκιών είναι συνήθως σκωπτικά - σατιρικά, προκαλώντας γέλιο στους θεατές ενώ πολλές φορές αναφέρονται σε πραγματικά και σύγχρονα ζητήματα που ενδιαφέρουν τον κόσμο.Παράσταση Καραγκιόζη αναφέρεται από τον διπλωμάτη Πουκεβίλ στο έργο του Voyage dans la Grèce που εκδόθηκε το 1820.

ΠράγαΠράγα

Μαύρο Θέατρο

Ένα ταξίδι  στον κόσμο της φαντασίας, της μαγείας, των ονείρων, για όλη την οικογένεια…

♥ Λίγα λόγια για το Μαύρο Θέατρο…Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου ξεκινώντας από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρης απορροφητικότητας του φωτός. Αυτήν τη φυσική παρατήρηση "του μαύρου πάνω στο μαύρο" και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.

♥ Μαγεία στο Μαύρο Θέατρο…Η μαγεία έρχεται να συμπληρώσει και να τελειοποιήσει αυτό το επί σκηνής θαύμα, καθώς οι θεατές δεν μπορούν να αντιληφθούν και να εξηγήσουν την κίνηση διαφόρων αντικειμένων που χειρίζονται οι ηθοποιοί-χορευτές. Στο μάτι του θεατή γίνεται αντιληπτό μόνο ως ένα τυχαίο παιχνίδι εναλλαγής του ορατού με το αόρατο, (μια και βλέπουν ανθρώπους και αντικείμενα να αιωρούνται στις τρεις διαστάσεις, αυτόνομα).Το μαύρο θέατρο εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός διεθνούς θεάματος και απευθύνεται σε όλους τους πολιτισμούς, μια και παρακάμπτεται ο λόγος και η επικοινωνιακή του γλώσσα βασίζεται στην κίνηση, στην ακουστική και στην παντομίμα.

♥ Συναισθήματα που προκαλούνται…

Είναι μοναδικά τα συναισθήματα που σου βγάζει το μαύρο θέατρο μια και ξεφεύγει από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, εδώ στοχεύεται και επιτυγχάνεται η κατάρρευση του πραγματικού, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.Είναι ένα θέαμα πλημμυρισμένο από κίνηση, χρώμα και μουσική. Είναι μία ανάσα γέλιου και εφορίας στην ψυχρή και απρόσωπη τεχνοκρατική εποχή που ζούμε.

♥ Μια μοναδική απόδραση…Απόδραση από τη μονότονη πραγματικότητα της καθημερινότητας, νοσταλγική επιστροφή στην παιδική μας ηλικία, στο μαγικό κόσμο που ονειρευόμαστε πίσω από τον καθρέφτη, ένα άνοιγμα στην πόρτα της φαντασίας, ένα ταξίδι μαγικό, πετώντας πάνω από τη Χώρα των Θαυμάτων, μαζί με τους ήρωες του παραμυθιού.

Back to Black…

Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το «μαύρο δωμάτιο» ή «μαύρο κουτί», το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με μαύρο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της, ηθοποιούς-μαριονετίστες ντυμένους στα μαύρα. Η μαύρη ενδυμασία, τους επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.

Η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και το 1961 ο Jiri Srnec, τελειόφοιτος της Ακαδημίας Θεάτρου της Πράγας, άρχισε να πειραματίζεται με την ιωδίζουσα λάμπα φθορισμού (black light) και τη συμπεριφορά της στη θεατρική σκηνή. Έτσι, αναβίωσε η εξέλιξη του μαύρου θεάτρου.

Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου, ξεκινώντας από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec, βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής, επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρους απορροφητικότητας του φωτός. Αυτή τη φυσική παρατήρηση «του μαύρου πάνω στο μαύρο» και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Παύλος Χαικάλης

Ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης γεννήθηκε στο Κατάκωλο, Ηλείας στις 30 Οκτωβρίου 1959 αλλά πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και μεγάλωσε στην Πάτρα. Στράφηκε στην υποκριτική μετά από παρότρυνση των συμμαθητών του. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι "Νομίζω ότι βγήκα στο θέατρο για να κάνω τους άλλους να γελάνε, γιατί εγώ δεν γέλασα σαν παιδί."

Έχει συμμετάσχει σε πολλές επιτυχημένες κωμωδίες στην τηλεόραση όπως το "50-50" , "Η πολυκατοικία" κ.α. καθώς και σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας "Safe Sex". Στο θέατρο συμμετείχε επί τρεις χρονιές στην επιτυχημένη παράσταση "Ψέμα στο ψέμα" με τον Πέτρο Φιλιππίδη.

Πέτρος Φιλιππίδης

Βιογραφία…

Ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου 1963. Το 1986 αποφοίτησε από την Σχολή Θεάτρου Κάρολου Κούν και σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών. Όσο βρισκόταν στο θέατρο του Κάρολου Κούν πρωταγωνίστησε στις θεατρικές παραστάσεις Ιππείς, Αχαρνής, Αγαμέμνων, Όρνιθες, Πέρσες, Προμηθέας Δεσμώτης και τέλος στις Θεσμοφοριάζουσες. Τέλος, σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή Σταυράκου. Είναι παντρεμένος και έχει έναν γιό, τον Δημήτρη Φιλιππίδη.

Θέατρα που συμμετείχε :

Ο μπακαλόγατος ή της κακομοίραςΟ Ζήκος ο Μπακαλόγατος, αφελής αλλά ετοιμόλογος, δουλεύει στο μαγαζί του κυρ-Παντελή και είναι ερωτευμένος με την Φιφίκα, που για να παίξει μαζί του, προσποιείται ότι ανταποκρίνεται. Το αφεντικό του, αν και προχωρημένης ηλικίας, είναι τσιμπημένο με την κατά πολύ νεότερή του Λίτσα, και μάλιστα βάζει προξενήτρα να την ζητήσει από τον πατέρα της. Ο Ζήκος τον κοροϊδεύει για την επιλογή του αλλά αυτός δεν πτοείται. Σε συνεννόηση με τον πατέρα της Λίτσας και ερήμην της ιδίας, προχωρεί στους αρραβώνες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως σχεδιάζουν υπάλληλος και αφεντικό, καθώς εμφανίζονται και άλλο υποψήφιοι γαμπροί… 

Το έργο γυρίστηκε για τον κινηματογράφο το 1963, με τεράστια επιτυχία και με ατάκες που εκτοξεύονταν σε ρυθμό πολυβόλου από τον Ζήκο-Κώστα Χατζηχρήστο, στον καλύτερο ίσως ρόλο της καριέρας του! 

Χάρολντ και Μωντ

Ο αυτοκαταστροφικός και εύπορος έφηβος Χάρολντ έχει εμμονή με τον θάνατο και ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας κηδείες και κτίρια που κατεδαφίζονται. Κάθε τόσο κάνει ψεύτικες απόπειρες αυτοκτονίας, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της αδιάφορης, σνομπ και εγωκεντρικής μητέρας του. Όταν ο Χάρολντ συναντά την «αναρχική» Μωντ σε μια κηδεία, γίνονται φίλοι και η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά. Το κορμί του εικοσάχρονου Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γερασμένου ανθρώπου. Ενώ, πίσω από τα γερασμένα χαρακτηριστικά της Μωντ, χαμογελά ένα ζωηρό κοριτσάκι. Η ηλικιωμένη γυναίκα αποκαλύπτει στον Χάρολντ τις προοπτικές και αποχρώσεις που μπορεί να αποκτήσει η ζωή του.Καθένας από τους δυο τους, έχει κάνει τον μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον. 

Στο μεταξύ, η μητέρα του στρατολογεί τον Χάρολντ σε μια υπηρεσία γνωριμιών, προκειμένου να αποκτήσει επαφή με τις γυναίκες. Όμως ο Χάρολντ αγαπάει την Μωντ. Την ημέρα των ογδοηκοστών γενεθλίων της, ο Χάρολντ της κάνει πρόταση γάμου. Η απάντηση της Μωντ είναι ηχηρή…. 

Το έργο είναι μια αισιόδοξη ματιά πάνω στον έρωτα την μοναξιά, τις σχέσεις των νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων, την έλλειψη επικοινωνίας αλλά και τις γέφυρες που μπορούμε να χτίσουμε γύρω μας – γέφυρες «που μας πάνε κάπου». Τρυφερό και αστείο αλλά ταυτόχρονα δραματικό και συγκινητικό, έχει αγγίξει την ψυχή του κοινού όποτε και όπου και αν ανέβηκε. 

Αλικη Βουγιουκλακη!

Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε 20/7/1934 στο Μαρούσι Αττικής στην Αθήνα από τους Ιωάννη Βουγιουκλάκη, πρώην Νομάρχη Αρκαδίας και νομικό, και Αιμιλία Κουμουνδούρου. Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λυγι της Μάνης.

Η Βουγιουκλάκη έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1953 με το έργο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με την ταινία Το Ποντικάκι. Ακολούθησαν πολλές ταινίες, οι περισσότερες των οποίων έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες και κατάφεραν να εκτινάξουν την καριέρα της στα ύψη και να της δοθεί ο χαρακτηρισμός "Εθνική Σταρ". Υπήρξε ίσως η δημοφιλέστερη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.Το 1960, της απονεμήθηκε το Βραβείο ερμηνείας Α' Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1960 για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου.

Καριερα!Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το θέατρο. Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν στο έργο Κατα Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου το 1953 και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το Ποντικάκι το 1954. Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (από τον Φιλοποίμενα Φίνο αρχικά) "Εθνική Σταρ" της Ελλάδας.Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' Γυναικείου ρόλου στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα Καίσαρ και Κλεοπάτρα, Χτυποκάρδια στο θρανίο κ.α. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρία του, τη Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους οι ταινίες Η Αλίκη στο Ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια, Η Μαρία της Σιωπής, Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας, Το κορίτσι με τα παραμύθια, Διακοπές στην Αίγινα, Έρωτας στους αμμόλοφους, Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Υπολοχαγός Νατάσσα και Η ψεύτρα.

Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.

Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε τη Βουγιουκλάκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο. Το 1975 αλλάζει τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια.

Ανέβασε επίσης με μεγάλη επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως το Καμπαρέ, Ωραία μου κυρία, Τζούλια και Εβίτα με τελευταίο το μιούζικαλ Η μελωδία της ευτυχίας.

Θεατρικες παραστασεις!1953-54: Κατά φαντασίαν ασθενής, του Μολιέρου1953-54: Φουσκοθαλασσιές, του Δ. Μπόγρηκαλοκαίρι 1954: Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Σαίξπηρ1955-56: Η πινακοθήκη των ηλιθίων, του Ν. Τσιφόρου1955-56: Ηθοποιός Κην, του Αλ. Δουμά    1955-56: Σιμούν, του Αν. Ρ. Λενορμάν    1956-57: Ντούο  Σεμπαστιάν, των Χ. Λιντσάιο και Ρ. Κρόουζ      1956-57: Η θεατρίνα, των Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον    καλοκαίρι 1957: Το κοντσέρτο, του Χ. Μπαρ1957-58: Ο άγονος κήπος, του Ε. Μπάνιολντ   1957-58:  Το δίχτυ της αράχνης, της Άγκ.Κρίστι   1958-59: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω   1959-60: Τόπο στα νιάτα, της Λ. Φοντόρ    1960-61: Ο πρίγκιψ και η χορεύτρια, του Τ.Ρόμαν    1960-61: Φτωχό σαν σπουργιτάκι, του Λ. Φοντόρ    1961-62: Αποκτά  δικό της θίασο.

Περιοδεία σε διάφορες πόλεις και χωριά της Ελλάδας και στην Κύπρο.Παίζονται  τα  έργα «Ωραία  μου κυρία», «Τόπο  στα νιάτα», «Πειρασμός»,του Γρ. Ξενόπουλου, «Τρελό  καλοκαίρι», του  Ε. Κέρκλαν και «Φτωχό σαν σπουργιτάκι» καλοκαίρι 1962: Οδός   Ονείρων, του Μάνου Χατζιδάκι    1962-63: Καίσαρ και Κλεοπάτρα, του Τζ. Μπ. Σω    1962-63: Χτυποκάρδια στο θρανίο, του Αλ.Σακελάριου   καλοκαίρι 1963: Περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, Μυτιλήνη και Χίο με ταέργα «Ωραία μου κυρία», «Τόπο στα νιάτα», «Σωφερίνα»,    «Πειρασμός» και «Φτωχό σαν σπουργιτάκι»    1963-64: Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη, του Ν. Κράσνα  1963-64: Περάστε την πρώτη του μηνός, των Ισ. Μπέκερτ και Στ. Αντοργιάν, Η Αλίκη, από αυτή τη σεζόν, γίνεται συνθιασάρχης με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ    

1964-65: Κολόμπτου, Ζ. Ανουίγ    1964-65: Πειρασμός, του Γρ. Ξενόπουλου    1965-66: Ο κόσμος, της Σούζι Βογκ και του Π. Όσμπορν    1965-66: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, του Αλ.Σακελάριου    1966-67: Του φτωχού τ΄αρνί, του Στ. Τσβάιχ    1966-67: Αχ, αυτή η γυναίκα μου, των  Ν. Τσιφόρου και Π. Βασιλειάδη    καλοκαίρι 1967: Ζητείται νέα με προίκα, των  Ν. Τσιφόρου και Π. Βασιλειάδη   1967-68: Τόπο στα νιάτα, του Λ. Φοντόρ    1967-68: Γλυκιά μου Μπριζίτ, των Π. Γκαβό και Ρ. Σαρβέι    καλοκαίρι 1968: Ζητείται νέα με προίκα (στη Θεσσαλονίκη)  

1969-70: Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα, του Τζ. Μπάρι   

1969-70: Ναταλί (Ήρθα και θα μείνω), των Ρ. Βενσύ και Ζ. Βαλμύ    1970-71: Επτά χρόνια γάμου, των Π. Βασιλειάδη και Λ. Μηχαηλίδη    Ο θίασος Αλίκης Βουγιουκλάκη-Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αποκτά  στέγη, στο θέατρο «Αλίκη»1971-72: Βασίλισσα Αμαλία, του Γ. Ρούσσου    1972-73: Οι φυλακισμένοι της 2ας λεωφόρου, του Ν. Σάιμον   1972-73: Η θεατρίνα, των Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον   1973-74: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω  Ο  Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχωρεί από το θίασο κι έτσι μένει ηΑλίκη η μόνη θιασάρχης1974-75: Μαντώ Μαυρογένους (Προδομένος λαός), του Γ. Ρούσσου   1975-76: Καμπίρια, του Ν. Σάιμον   καλοκαίρι 1976: Πειρασμός, του Γρ. Ξενόπουλου   Σεπτέμβριος 1976: Η Αλίκη περιοδεύει στην Αυστραλία  για  να παρουσιάσει το έργο «Το κορίτσι με τη χρυσή καρδιά» 

1976-77: Το νυφικό κρεβάτι, του Γ. Ντε Χάρτογκ  

καλοκαίρι 1977: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω  

καλοκαίρι 1978: Cabaret, του Τζ. Μάστεροφ  

καλοκαίρι 1979: Καμπίρια, του Ν. Σάιμον     

1979-80:  Η Αλίκη περιοδεύει σε πόλεις της Ελλάδας με το έργο «Νυφικό

κρεβάτι»  καλοκαίρι 1980: Εύθυμη

χήρα, των Φρ. Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν  

1980-81: Τζούλια, του Μπ. Σλέιντ   1981-82: Εβίτα, των Τ. Ράις και Άν. Λ.

Γουέμπερ   1982-83: Η κυρία με τις καμέλιες, του

Αλ. Δουμά   καλοκαίρι 1983: Η εύθυμη χήρα,

των Φρ. Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν  

1983-84: Βίκτωρ-Βικτώρια, του Ρ. Σίντσελ Ιούλιος 1984: Η Αλίκη περιοδεύει στην Αυστραλία με το έργο «Νυφικό κρεβάτι» 1984-85: Εκπαιδεύοντας, τη Ρίτα του Γ. Ράσελ (θιασάρχες είναι η Αλίκη

Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ) 1986: Λυσιστράτη (Επίδαυρος), του Αριστοφάνη 1986: Φιλουμένα Μαρτουράνο, του Εντ. Ντε Φίλιπο (θιασάρχες είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ) 1986-87: Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά, των Π. Μπεριγιέ και Ζ. Π. Γκρεντί

1989-90: Σίρλεϊ Βάλενταϊν, του Γ. Ράσελ  

1990: Αντιγόνη (Επίδαυρος), του Σοφοκλή  

1990-91: Γλυκό πουλί της νιότης, του Τ. Ουίλιαμς  

1991: Η κυρία δε με μέλλει, του Β. Β. Σαρντού

1992: Μις Πέπσι, της Π. Μπρινό   1993-94: Ωραία μου κυρία, του Τζ.

Μπ. Σω     1994-96: Η μελωδία της ευτυχίας,

των Ρ. Ρότζερ και Όσ. Χάμερσταϊν.

Προσωπική ζωή

Ο Αλέξης Σολωμός υπήρξε ο πρώτος σύντροφός της και αμέσως επόμενος ο Μάριος Πλωρίτης. Μεταξύ των δεσμών της ήταν και αυτός με τον τότε διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, η σχέση τους όμως διακόπηκε από τη Φρειδερίκη.

Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στη Δραματική Σχολή και στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Μαζί πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού θεάματος. Στις 5 Ιουλίου 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο, επισήμως λόγω ασυμφωνίας συμβιώσεως.

Η Βουγιουκλάκη έκανε ένα δεύτερο γάμο το 1980 με τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη, ο οποίος έμεινε μυστικός για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του. Η τελετή έγινε κυριολεκτικά στο κέντρο της Αθήνας (στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών) και το γεγονός αποκάλυψε το 1993 η ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω. Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για μια δεκαετία (1986 - 1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος.

Θάνατος

Μετά από δυο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών μετά από τη σύντομη και άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον Ελληνισμό.[

Στις 25 Ιουλίου 1996, η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλει στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και απλού κόσμου, παρά την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε.

ΠΗΓΕΣ

• http://entertainment.in.gr/html/ent/324/ent.3324_theater.asp• http://el.wikipedia.org/wiki

• http://www.multitravel.grl• http://www.imagetheatre.cz/gr• http://www.protothema.gr/culture/theater/article/• http://ticketservices.gr/el/events