Peres-troika 2nd ed. 2014_Periklis Tagkas

Drpoeta.gr

ΠΕΡΕΣ-ΤΡΟΪΚΑ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΤΑΓΚΑΣ

Έμμετρη κοινωνικο-πολιτική σάτιρα

Β’ βραβείο διαγωνισμού Θεατρικού Έργου

Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2011)

ΠΕΡΕΣ-ΤΡΟΪΚΑ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΤΑΓΚΑΣ

ΠΕΡΕΣ-ΤΡΟΪΚΑ, Β’ ηλεκτρονική έκδοση

Copyright: Περικλής Τάγκας – drpoeta.gr, 2014

https://www.facebook.com/drpoeta.gr

Πρώτη έκδοση: Εκδόσεις VAKHIKON.gr, 2012 (ISBN: 978-960-9776-15-8)


Βιογραφικό: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΤΑΓΚΑΣ / PERIKLIS TAGKAS (PoE.TA.)

Ο Περικλής Τάγκας είναι Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Τμήματος

Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και

υπηρετεί ως Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Διοίκησης

Επιχειρήσεων του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Ηπείρου.

Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 2007 (Έρως και Πολιτεία: Ο D.H.

Lawrence και ο Πλατωνισμός, University Studio Press). Ασχολείται με

τον έμμετρο λόγο τα τελευταία τέσσερα έτη, έχοντας διακριθεί σε

λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Σχετικοί σύνδεσμοι:

https://www.facebook.com/peritagkas


http://poeta-rt.blogspot.gr/

https://www.facebook.com/peritagkas


http://poeta-rt.blogspot.gr/

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:

Η Περεσ-τρόικα είναι μια έμμετρη σάτιρα, η οποία αποτελείται από

τέσσερις σκηνές και ισάριθμα τραγούδια. Χαρακτήρες άρρηκτα

συνδεδεμένοι με την ελληνική ψυχή, διαχρονικά, προσεγγίζουν τα

πολιτικά και κοινωνικά θέματα που απασχολούν τη χώρα μας με μια

κριτική και αυτοκριτική ματιά. Το έργο τιμήθηκε με το Β’ Βραβείο

Θεατρικού Έργου στον 30ό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης

Λογοτεχνών (2011).

ΑΝΤΙ-ΠΡΟ-ΛΟΓΙΚΑ

Τούτο το πόνημα εδώ

που έχετ’ ανά χείρας

ή στην οθόνη ανοιχτό,

αντίβαρο της μοίρας

είναι, με τις λαλιές

ανθρώπων του λαού μας

και “τροϊκάνων” τις ξυλιές,

γιατί του κεφαλιού μας

κάνουμε, λένε, μια ζωή!

Έτσι λοιπόν, αγανακτών

κάθισα με την πένα

κι έδωσα βήμα των μικρών

να πούνε ένα-ένα

κείνα που βλέπουν τα στραβά

και πώς θα διορθωθούνε

της γης μας όλα τα ζαβά!

Πως πρέπει να ριχτούμε

όλοι αμέσως στη δουλειά

ε, μυστικό δεν είναι!

Ούτε πως πρέπει τα λεφτά

να επιστραφούν κι «ευθύναι

πάραυτα να αποδοθούν»!

Όσοι να τους ακούσουν

τούτους τους τύπους το μπορούν,

την κεφαλή θα ξύσουν

κι ίσως να προβληματιστούν

σε αρκετά σημεία.

Ένα τους εύχομαι: να βρουν

όλοι την ευτυχία

μέσα σε πράγματα απλά,

που δωρεάν υπάρχουν,

όπως η ανάσα η βαθιά!

Κι ας μην κοιτούν αν θα ‘χουν

αύριο φως, νερό, δουλειά.

Γι’ αυτά οι πολιτικοί μας

έχουν ευθύνη μοναχά,

που ’ναι στη δούλεψή μας!

Πολλοί μας λεν πως, δυστυχώς

είν’ όλα έργον της Μοίρας.

Άλλοι θα πουν πως, τελικώς,

γίνοντ’ ελλείψει πείρας,

συνδυασθείσης ειδεχθώς

μ’ επίδρασιν της μπίρας!

Ωστόσο, δια να αρθεί πάσα παρερμηνεία,

σε τούτη δω τη μαύρη γη

δεν γράψαν ιστορία

μια χούφτ’ ανθρώποι μοναχοί.

Κείνη ευθύνεται η στροφή

η ανάποδη, η «πρώτη»,

που σαν την πάρει ξαφνικά

τ’ αρχαίο μας γονίδιο,

βρίσκει μέσα σε δυο λεφτά

τις λύσεις! Ναι, το ίδιο

είναι που έβαλε να πουν

τον Εθνικό μας Ύμνο

λίγο πρoτού ν’ αφανιστούν

οι γηγενείς! Δεν δίνω,

λέει, δεκάρα και φρονώ

πως έχεις, φίλε, ρίζες

που φτάνουν κι ως τον Ουρανό!

Βρες τες κι απ’ τις κορνίζες

θα βγουν ευθύς οι Στρατηγοί

κι όλοι οι Φιλοσόφοι

της Ιστορίας μας, ταγοί

του έθνους, και τον όφι

θα τον σκοτώσουν, θα μιλούν

μέσα μας, θα μας δείχνουν

το δρόμο, όπως ώρα καλή

και τούτοι εδώ που βήχουν

κι αναρωτιούντ’ όλοι μαζί.

Άκου αν θες, κι αν έχεις

μέσα σου λίγη αντοχή,

μπορείς να φτιάξεις κι άλλη!

Του Ελληνάρα η ψυχή

είναι πολύ μεγάλη!

Και μη σκεφτείτε, τελικά,

πως τάχ’ αστεία λέει

τούτ’ η φωνή που σας μιλά.

Κι αν τα μισά πιστεύει

κανείς απ’ όσα έχω πει

κι απ’ όσα θα διαβάσει,

ε, δώστε λίγη προσοχή

και μα τον Άγιο Βλάση

ας κάνουμ’ όλοι μας μαζί

ευχή να μας περάσει

και τούτ’ η ανείπωτη «στραβή»!

Κι αν πρέπει εν κατακλείδι

κάτι ακόμη να ειπωθεί,

αυτό σας το ’πα ήδη!

Περικλής Κ. Τάγκας, 5-12-2012

Στη θεατροπαρέα 1987-90, ΑULA ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΕΚΠΑ

11

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

ΑΓΑΝΑΚΤΕΑΣ: Όλο κάτι του τη δίνει!

ΑΓΧΩΜΕΝΕΑΣ: Μονίμως ξεφυσών!

ΑΛΛΗΓΟΡΕΑΣ: Άλλα λέει κι άλλα εννοεί

ΑΝΤΙΤΡΟΪΚΕΑΣ: Ο «παλιός» επιμένει αλλιώς!

ΑΠΟΡΙΣΤΕΑΣ: Απορεί και… ξύνεται!

ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΕΑΣ: Ο «καθαρευουσιάνος»

ΔΙΑΓΝΩΣΤΕΑΣ: Ο διαγιγνώσκων τις… βλάβες

ΕΜΨΥΧΩΤΕΑΣ: Η φωνή που παρακινεί

ΗΘΙΚΟΛΟΓΕΑΣ: Το σωστό να λέγεται!

ΘΕΟΛΟΓΕΑΣ: Ο επικαλούμενος τη θεϊκή χάρη

ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΕΑΣ: Έλα μωρέ, τι κάνετ’ έτσι;

ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΤΖΕΑΣ: Η φαιδρή όψη…

ΚΡΙΤΙΚΕΑΣ: Η κρίση του μετράει!

ΚΩΔΩΝΟΚΡΟΥΣΤΕΑΣ: Ο κρούων τον κώδωνα του

κινδύνου

ΜΑΝΙΦΕΣΤΕΑΣ: Με όνειρα για ένα νέο μανιφέστο!

ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΕΑΣ: Η… «Πυθία» μας

ΠΟΙΗΤΕΑΣ: Μια «καλλιτεχνική» άποψη

12

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΑΣ: Κάποιος να σβήνει τις «φωτιές»

ΣΟΛΩΜΕΑΣ: Μάρτυρας του… μεταμνημονιακού μας Ύμνου

ΤΡΟΪΚΕΑΣ: Αυτός που θέλει να «μας βάλει σε σειρά»

ΦΙΛΟΣΟΦΕΑΣ: Επειδή πάντα… το φιλοσοφεί λιγάκι

ΩΧΑΔΕΡΦΕΑΣ: Ο «μη μου τους κύκλους τάραττε!»

13

ΣΚΗΝΗ 1η

ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

[Εισέρχονται οι: Διαγνωστέας, Καλαμπουρτζέας,

Αρχαιοπρεπέας, Μανιφεστέας]

ΔΙΑΓΝΩΣΤΕΑΣ

Όλοι εκτίμηση ζητούν και συζητούν τις τάσεις.

Για διατίμηση μιλούν, να κλείσουν οι αποστάσεις.

Άλλοι τα νούμερα κοιτούν, παίρνουν φωτιά και λένε

πως τα νησιά μας θα χαθούν κι αρχίζουνε να κλαίνε.

Δε σταματούν, μοιρολογούν, κλαίνε τη μαύρη μοίρα.

Ενίοτε, μονολογούν ότι δεν έχουν πείρα

κι απ’ τα περί πολιτικής καλύτερα ν’ απέχουν.

ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΤΖΕΑΣ

Πως ούτε της μαγειρικής την τέχνη δεν κατέχουν!

Να εκτιμήσουν δεν μπορούν αν θέλει κι άλλο αλάτι

το φαγητό…

ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΕΑΣ

Μα φωνασκούν δριμείς, όλο γινάτι

ότι για όλα φταίει αυτός, ο τάδε ή ο δείνα,

14

που από δώθε και εμπρός θα ’μαστε πια στην πείνα!

Φιλοσοφώντας μεν καλώς και «άνευ μαλακίας»,

αναζητώντας διακαώς, με δόσιν ειρωνείας,

αιτίες και κρυφούς σκοπούς, τις ακριβείς διαστάσεις

του θέματος.

ΜΑΝΙΦΕΣΤΕΑΣ

Λόγους κρυφούς κάνουν, για επαναστάσεις!

ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΣ (Χασαποσέρβικο)


Όλο την οικονομία

παίζουν όλα τα δελτία

και μας λεν όλη την ώρα

θα μας κόψουνε τα δώρα.

Μας τρελαίνουν με Τρισέ,

ιστορίες για Κα-γκε-μπέ,

για ομόλογα, πακέτα

και μας είπαν νέτα-σκέτα

15

πως θα γίνει της μουρλής,

θα φουντάρει ο Σοφοκλής

και θα πάμε στο Ταμείον

με τις τσέπες μας στο μείον.

Και μας λέγανε κι οι άλλοι,

τρώμε με χρυσό κουτάλι

και πως φάση λαϊκού

ζούμε καπιταλισμού! (δις)

[Εξέρχονται οι: Διαγνωστέας, Μανιφεστέας]

[Εισέρχεται φουριόζος ο Αποριστέας]

ΑΠΟΡΙΣΤΕΑΣ

Λέτε να φταίει η τρόικα ή σαν την περεστρόικα

είναι κι αυτή μια αφορμή για «ειδική διαδρομή»;

Λέτε να φταίει η εφορία για όλη την ταλαιπωρία;


Μα, σου ‘χε δώσει διορία κι επέδειξες ολιγωρία!

16


Λέτε να φταίει το μαντρί που δεν επάχυνε τ’ αρνί

ή μήπως φταίει το δεντρί που δεν είχε πυκνό κλαρί;


Σε πάσα, λέω, περίπτωση μας μένει η εντύπωση

πως δι’ ασήμαντ’ αφορμή στο χάος πέσαμε μ’ ορμή!

[Εισέρχονται οι: Αγχωμενέας, Αγανακτέας]

ΑΓΧΩΜΕΝΕΑΣ

Βάρος στους ώμους κουβαλώ αφόρητα μεγάλο.

Πως θα λυγίσω, στο μυαλό το φόβο νιώθω, κι άλλο

δεν το μπορώ πια να βαστώ τεράστιες ευθύνες,

απ’ τ’ άγχος θα καταστραφώ! Ακούω τις σειρήνες,

με κυνηγούν εισαγγελείς, θέλουν να με δικάσουν!

ΑΓΑΝΑΚΤΕΑΣ

Κι όλα τα λάθη της Βουλής κοιτούν να διαγράψουν!

Βρε, τι να κάνει ο φτωχός! Τον έχετε φορτώσει

με χίλια δυο. Δεν βλέπει φως, έχει πια παλαβώσει

κι όλο το βράδυ δεν μπορεί ώρα να κλείσει μάτι!

17


Δύσκολοι γίναν οι καιροί. Κανέναν Καλλικράτη

δεν κάνουν λέω οι ειδικοί, συγχώνευση των φόβων

και των κινδύνων; Τεχνικοί χρειάζονται, διαφόρων

ειδικοτήτων, μπας και βγει κάνας καλός χαμάλης,

το άγχος μας να κουβαλεί!


Τους φόβους υπό μάλης να τους κρατεί και με πυγμή

να προελαύνει πρώτος και να μην σκέπτεται στιγμή

αν γύρω πίπτει σκότος!

[Εισέρχονται οι: Εμψυχωτέας, Ποιητέας, Φιλοσοφέας]

ΕΜΨΥΧΩΤΕΑΣ

Ατρόμητος, ηρωικός, άοκνος θα ‘ν’ εργάτης!

Ο νους του θα ‘ναι θεϊκός!


Θ’ αντέχει επί πλάτης να φέρει τόνους αδαών φόβους!

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Καθότι ο μπάτης σύμμαχος θα ‘ναι. Των λαών

ηγήτορες εκείνοι πρέπει να γίνουν, των ψυχών

18

που ξέρουν τη γαλήνη ότι προσφέρει η πνοή

που θα τους εμφυσήσει κείνος που τη γλυκιά ζωή

ξέρει πώς να τη ζήσει.

ΦΙΛΟΣΟΦΕΑΣ

Κείνος που ξέρει και μπορεί τον άνεμο να φέρνει

μέσα του, να ‘ναι καθαρή η σκέψη του, να παίρνει

κάθε τι το αρνητικό ο μπάτης, να σκορπίζει

με φύσημ’ απαλό, γλυκό, φόβους να εξορίζει.


Για πάντα μέσ’ απ’ την ψυχή να φεύγαν, αχ, τα άχθη!

Βράδυ-πρωί αναψυχή θα λέγαμε διετάχθη!

Δεν θα μας καίγονταν καρφί!

[Εισέρχονται οι: Διαγνωστέας, Θεολογέας, Μελλοντολογέας]


Τη σκέψη μας καθάρια πρέπει να έχουμε, γιατί

κλεισμένοι στα τριάρια, μόνη παρέα ένα γατί,

ε, φυσικό δεν είναι ν’ αποκοβόμαστ’ απ’ τη γη,

τη μάνα μας;

19


Κρετίνε! Ανθρωπος είσαι βρε εσύ,

που δίνεις τόση αξία κει που δεν πρέπει;


Στο Ε.Σ.Υ. όλους τους παν μ’ οξεία

περιφοβίτιδα, βαριάς μορφής άγχος εξ’ άχθους!

Δεν ξέρουν πού φυσά βοριάς ν’ απαλλαγούν του άνθους

και του καρπού της συμφοράς, της θλίψης και φοβίας,

να καθαρίσουν της καρδιάς τα φύλλα – και της συμβίας!

ΘΕΟΛΟΓΕΑΣ

Όλα να ξεδιαλύνετε τα πάθη και τα μίση.

Τίποτε μην αφήνετε. Σας το ζητώ: τη λύση

μάθετε να τη δίνετε μόνοι σας, κι οι θεοί σας

τη μάχη σας σαν δίνετε, να βρίσκονται μαζί σας!


Άλλο να μην κρυφτούμε πια πίσω απ’ το δάχτυλό μας!

Αποτελεί ξεδιαντροπιά, κατάντια, σε καλό μας!


Μην παριστάνουμε λοιπόν πως τάχα δε μας βλέπει

όλ’ η κοινότης, πως απών είν’ τάχ’ αυτός που πρέπει

20

πως είν’ γυμνός ο βασιλιάς να βγει και να φωνάξει.

Το θάμπωμα της αντηλιάς λίγο να μας τραντάξει,

να μας ξυπνήσει, βρε, καλά. Σκιά για να κρυφτούμε

να μην αφήσει πουθενά! Κι αληθινά, να πούμε

πως είναι, τελικά, γυμνός ο βασιλιάς και πρέπει

πλέον ν’ αντιληφθεί κι αυτός πως προς κινδύνους ρέπει

και πως αμέσως να κρυφτεί από ντροπή κι εκείνος

οφείλει, αντί να προκαλεί.

[Εξέρχεται]


Κι αν όλοι εσείς σαν σμήνος βοή σηκώσετε κι οργή,

κι αν άλλο δεν τυφλείτε είτ’ εκουσίως είτε μη,

στα μούτρα αν του πείτε ότι στη θέση που ‘χει μπει

οφείλει να προσέχει!


Από μακριά, σαν τον ντορή τον βλέπουνε σαν τρέχει!

Κι όσο κι αν θέλει να χαθεί εντός-εκτός του τοίχου,

κάποιο μειράκιο θα τον δει γυμνόν, του δασυτρίχου

τον πισινόν και από κει και πέρ’ αλίμονό του!

21

ΘΕΟΛΟΓΕΑΣ

Στη γενική κατακραυγή, χλεύην Θεού κι ανθρώπου

θα ‘χει ειδεχθώς παραδοθεί ως μην ορθώς προβλέψας

τας συνεπείας.

ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΕΑΣ

Θ’ αγχωθεί, θα κλαίει, όμως ο κλέψας

την του λαού την ανοχή μία και δυο και πέντε

δεν θα ‘βρει κι άλλη απαντοχή, μήτε δροσιά Πουνέντε

να του χαρίσει. Θα υποστεί ευτελισμούς. Να πείσει

πλέον ξανά δεν θα μπορεί και να τον φυλακίσει

κάθε πολίτης θ’ απαιτεί, γιατί έννομο συμφέρον

πως έχει θα το μυριστεί και τότ’ ενδιαφέρον

θα δείξουν όλοι, φίλοι-εχθροί κι όσοι τώρα κωφεύουν.


Δρυός πεσούσης, πας μπορεί να ξυλευθεί! Γυρεύουν

γαρ, αφορμή, κωφέ ανήρ, να σε προπηλακίσουν!


Πες την αλήθεια πριν στο πυρ σε ρίξουν και σε γδύσουν,

εν τέλει, απ’ όλα τα υψηλά τ’ αξιώματά σου που ‘χεις,

νομίζεις, παντρευτεί.

22


Δειλά στρατά που τοις ευνούχοις δέδωκες δίχως να νοιαστείς

αν θα διεκπεραιώσουν της δύσκολής σου αποστολής

τα χρέα, κι αν θα δώσουν όλες τις λύσεις που απαιτεί

η θύελλα της μάχης. Συ, μόνο πλούτη, προπετή,

ήθελες πάντα να ‘χεις, την εξουσία, να μαδάς

άοκνα μαργαρίτες!


Μα τώρα θα παρακαλάς σαν κάποιους λωποδύτες

να περισώσεις, αν μπορείς, έστω τα εσώρουχά σου!

Μια τρύπα θα ζητάς να βρεις, μα θα σου λεν «άει χάσου!»

όλοι, σκουλήκια ή ποντικοί. Να σε φιλοξενήσουν

ούτε στο χώμα οι ξωτικοί θαμώνες θα θελήσουν!


Τέτοια κατάντια θα υποστείς, φίλτατε, κι όλοι πρέπει,

άμεσα όσο εσύ κι εμείς, αντί για ωραία έπη

ν’ αντιληφθούμε πως μεμιάς αν δεν καταπιαστούμε

με τα προβλήματα, χιονιάς έρχεται! Θα υποστούμε

τόσες ζημίες, που μπορεί φλύκταινες να γιομίσουν

τα γόνατά μας! Αν μωροί είμαστε, να μας λύσουν

23

όλων τη σύμβαση, γιατί κάλλιο απολυμένοι,

παρά σαν μούσκεμα γατί σε μια γωνιά χωμένοι

να ‘χουμε όμματα κλειστά, λέγοντας θα περάσει

η τρικυμία, στα ζεστά ξαν’ άλλος θα μας μπάσει!


Πάνε, τελειώσαν όλ’ αυτά, τέρμα οι δικιολογίες!

Γι’ αυτό σας λέω ορθά-κοφτά πως με τις ευλογίες

Λύση δεν δίνεται καμιά!


Δεν δύναμ’ επομένως άλλη να βγάλω πια μιλιά

αν στέκω απορημένος κι αναρωτιέμαι αν καλώς

κάνω που περιμένω να ’ρθει ο «Γκοντό» ή αν κακώς

εις κίνησιν προβαίνω!

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ)

ΘΕΟΛΟΓΕΑΣ

Θέλω τα Ευαγγέλια

κι εγώ να τραγουδήσω

σε μία γλώσσ’ αλλιώτικη

και να τους φέρω πίσω

24

όλους αυτούς που χάθηκαν

στη νύχτα και στον πόνο

και ψάχνουν να ’βρουν κάποιο φως,

ένα σημάδι μόνο,

μπροστά τους να φανερωθεί

και να τους οδηγήσει

να εκτιμήσουν πιο σωστά

ετούτη ‘δω τη ζήση.

Θέλω τα Ευαγγέλια

κι εγώ να τα ‘ξηγήσω

με μία γλώσσα έμμετρη

και να σας τα χαρίσω._

[Εξέρχονται]

25

ΣΚΗΝΗ 2η

ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

[Εισέρχονται οι: Αγανακτέας, Αρχαιοπρεπέας, Διαγνωστέας,

Καθησυχαστέας, Καλαμπουρτζέας, Ηθικολογέας,

Πυροσβεστέας, Φιλοσοφέας]


Λάθος αυτό που κάνετε! Άλλα λέγατε πρώτα!

Και μην το παρακάνετε! Δείτε! Εκεί είν’ η πόρτα,

αν δεν μπορείτ’ αφήστε τα, κύριοι, παραιτηθείτε!

Αν όμως όχι, δείτε τα πάλι, κι αποφασίστε!

Πείτε μας τι θα κάνουμε, να ξέρουμ’ επιτέλους!


Όλη την ώρ’ αλλάζομε γραμμήν και μ’ ανωφέλους,

άκρως γραφειοκρατικές διαδικασίες πάμε!


Εκβάσεις πως αρνητικές θα έχουμε, φοβάμαι.

ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΕΑΣ

Μην κάνετ’ έτσι, βρε παιδιά και μην τα βλέπετ’ όλα

με επικριτική ματιά.

26


Άμα δαγκώσεις φόλα μία φορά, μετά φυσάς,

φίλε, και το γιαούρτι…


Δε βγάζω άκρη εγώ μ’ εσάς! Σας λέω: αν κι ετούτη

πάλι δε βρούμε τη φορά λύση επί των θεμάτων

κι όλο μας κάνετε νερά…


Στη χώρα των θαυμάτων σαν την Αλίκη, φανερά,

παίζουμε όλη μέρα!


Πάντως εγώ, το λέω ξανά, κι ο άγιος τη φοβέρα

χρειάζεται, αν Ωσαννά πρέπει να πει μια μέρα!


Είναι απλά τα πράγματα και μην τα δυσκολεύεις.

Είναι σου λέω για κλάματα αυτοί, μην μας δουλεύεις!

Συνέχεια λάθη επί λαθών, όλο αλλαγές κι εντάσεις!

ΗΘΙΚΟΛΟΓΕΑΣ

Μα και εξάρσεις των παθών κι άσχημες καταστάσεις!

27

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΑΣ

Ας βρούμε μια κοινή γραμμή. Αν θέλετε ν’ αλλάξει

κάτι, ε, πείτε στη στιγμή μια πρόταση κι ας πράξει

ανάλογα αν συμφωνεί ο έχων την ευθύνη.


Αν πάλι όχι, αν διαφωνεί, δεν ωφελεί με μήνιν

να καταφέρεται. Μπορεί καθένας μας να κρίνει

εάν στο λάθος ανοχή πρέπει να επιδείξει…


Ή αν μόνο στην εξοχή μπορεί κανείς να βήξει!

[Προς το κοινό, δείχνοντας προς τον Αγανακτέα]

(Κάν’ τε και καμιά προσευχή, γιατί θα σας πηδήξει

ο γκρινιαρόγατος!)

ΦΙΛΟΣΟΦΕΑΣ [προς το κοινό]

Μπορείς, φίλε, ν’ αποφασίσεις εάν απ’ όλ’ αυτά παθών

θα είσαι. Κι αν τον πείσεις, πάλι το μπράβο θα ‘ν’ απόν.

Μία είναι η λύσις: το φως αν λείπει των τυφλών,

όσο κι αν προσπαθήσεις, τούτων το σκότος των πτωχών

θνητών δεν θα φωτίσεις!

28

[Εξέρχονται οι: Φιλοσοφέας, Πυροσβεστέας, Αγανακτέας]

[Εισέρχονται οι: Κριτικέας, Εμψυχωτέας, Μελλοντολογέας,

Κωδωνοκρουστέας]

ΚΡΙΤΙΚΕΑΣ

Θα πω για την κουφότητα ότι με βεβαιότητα

δεν κρύβει ακεραιότητα!


Δεν πρόκειται γι’ απλότητα, μα μάλλον για νωθρότητα,

θα πω με βεβαιότητα!


Συστημική, παθογενής η κρίσις κωφαλάλων

που απλωθήκαν επί γης ημών, Ρωμιών και άλλων.

Μέλλει γενέσθαι τι καλόν αν άπαντες κωφεύουν;

Κέρδος ουδέν, διαφυγών γαρ ει, ον άπαντες λατρεύουν,

τον από μηχανής θεόν. Εν μια νυκτί πτωχεύουν

αι κυβερνήσεις των κρατών και στήριξιν γυρεύουν

ίνα παρασχεθεί ευθύς και εξ’ αδιαιρέτου!


Εκ της ξανθής της Γερμανής;

29


Περί φωτός απλέτου οι βουλευτές μας ομιλούν,

να βγούμ’ από την κρίση, σας λέω, όλοι προσπαθούν.

Την πόρτ’ αν σας χτυπήσει κάποιος, βοήθεια αν σας ζητούν,

μην κουφαλολογείτε! Κοινώς, προσπάθεια εις διπλούν

χρειάζεται, πειστείτε!


Το θέμα είναι διαρκώς όλοι να προσπαθούμε,

όχι μονάχα οι εντός κι οι άλλοι να κοιτούμε!

[Εξέρχεται… αγανακτισμένος]

ΗΘΙΚΟΛΟΓΕΑΣ

Αν την περιφρουρήσουμε τη χώρα μας, μπορούμε

καλύτερα να ζήσουμε, διέξοδο να βρούμε.


Και τα παιδιά μας να σωθούν, αλλιώς θα τα δικάσει

η κρίση. Μάλλον θα χαθούν τα ίχνη μου απ’ την πλάση!

ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΕΑΣ

Μη σκάτε, νεοέλληνες. Φάτε, πιείτε, γελάτε!

Τις μέρες σας αμέριμνες πάντα να τις περνάτε!

30

ΚΩΔΩΝΟΚΡΟΥΣΤΕΑΣ

Τα πράγματα είναι σοβαρά! Τελειώσαν πια τ’ αστεία.

Θα μένετε στην πεθερά αν πάθετ’ αβαρία

κι άλλη. Και αν στο μαγαζί πελάτης δεν πατήσει,

θα σας περνούν ψιλό γαζί τα χρέη, και τη λύση

δεν θα τη βρείτε στο ποτό, μήτε στην παραζάλη.


Μα παξιμάδι το σκατό αν κάνετε, χαλάλι!

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ (ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ)


Θαύμαζες την Αμερική,

τη χώρα του Ομπάμα,

μα πέρα-δώθε έψαχνες

να βρεις καμιά πιτζάμα

για να ξαπλώσεις άνετα,

ν’ απλώσεις την αρίδα,

να δεις και τα αθλητικά

απ’ την εφημερίδα.

31

Και με κοιτάς κατάματα,

προσμένεις τη σφυρίδα

να πιρουνιάσεις άμεσα,

Έλληνα, να χορτάσεις,

και αύριο δε σκέφτεσαι

πως ίσως να πεινάσεις.

Το σύστημα τ’ οσμίστηκες

πως έφταιγ’ εδώ κάτω,

ξυρίστηκες, στολίστηκες

και, άιντε, άσπρο πάτο!

Θαύμαζες την Αμερική,

τη χώρα του Ομπάμα

και μία μέρα έλεγες

θα του ’στελνες και γράμμα

για να του πεις δυο μυστικά

και να του φανερώσεις

32

ο Ελληνάρας πώς γλεντά,

τα φώτα να του δώσεις,

να του πουλήσεις όμορφα

καμιά καινοτομία,

να σου τα σβήσει όλα σου

τα χρέη απ’ τα βιβλία!


33

ΣΚΗΝΗ 3η

ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ «ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ»

[Εισέρχονται οι: Τροϊκέας, Ωχαδερφέας, Αρχαιοπρεπέας]

ΤΡΟΪΚΕΑΣ (προς ΩΧΑΔΕΡΦΕΑ)

Σου το ‘χαν πει, «μην ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη»,

μα εσύ μυαλό δεν έβαλες, πολύ σου κακοφάνη.

Κοντολογίς, συνέχισες τα ατοπήματά σου,

ώσπου οικτρά μετάνιωσες σαν βρήκες τον μπελά σου.

Γιατί και μια και δυο και τρεις ξυλιές δεν σου αρκούσαν

και νόμιζες, σαν ο μπεκρής, πως σε κακολογούσαν,

πως τάχατες ζηλεύανε τα τόσα σου προσόντα,

μα σου το κάνανε λιανά πως ήσουνα μια τσόντα!


Ναι, η ακροτελεύτια η ρόδα της αμάξης.

ΤΡΟΪΚΕΑΣ

Κι έτσι στο τέλος κρίνανε πως να τους απαλλάξεις

έπρεπε πλέον, δυστυχώς, από την οίησή σου

και να χαθούν δια παντός, ναι, απ’ τη θύμησή σου.

Γιατί σ’ ωφέλησαν, μα συ, σα φίδι μες στο μπούστο,

34

ανελλιπώς εδάγκωνες, άτομο δίχως γούστο,

δίχως αισχύνη, σεβασμό, μέτρο και καρτερία.

Να προκαλείς αναβρασμό ήξερες, κι υστερία!


[Εισέρχονται οι: Αλληγορέας, Καλαμπουρτζέας]

ΑΛΛΗΓΟΡΕΑΣ

Περί της λούφας της γνωστής θέλω να σας μιλήσω,

τα περί της παραλλαγής να σας εξιστορήσω.

Πολλές φορές τυγχάνει γαρ, εις λαθρομετανάστης

πάνω στο πλοίο ν’ ανεβεί ντυμένος, τάχα, ναύτης.

Μα, το σκοπό που υπηρετεί όσο καλά κι αν κρύψει,

μια μέρα θα φανερωθεί σαν στο γιαλό τον ρίξει

κι όχι σαν κάνει το καλό, γιατί θ’ αποφασίσει

πως δεν του φτάνει ένα κιλό σαρδέλες για να ζήσει

και πως να αναβαθμιστεί θα πρέπει από ναύτης,

τύχη καλύτερη να βρει, κι ως λαθρομετανάστης

κάτι καινούργιο θα σκεφτεί να τα οικονομήσει.

35


Να μην ξυπνά κάθε πρωί με λούστρο να γυαλίσει

κατάστρωμα και κουπαστή, και τις δουλειές θ’ αφήσει

τις άχαρες του καραβιού, άλλος να βρει τη λύση

τι θ’ απογίνουνε και πώς, γιατί αυτός θα τρέχει

νέα καριέρα λυριτζή, καλύτερη, να έχει.


Ως Πόντιοι θα το χαρούν δυο αξιωματικοί του

και στην αρχή θα διαλαλούν περί την τεχνική του

και πως ευρέθηκε λαμπρός στο πλοίο καλλιτέχνης

και στο κατάστρωμα εμπρός θα γίνει χώρος τέχνης.

Όμως, πολύ θα λυπηθούν μόλις διαπιστώσουν

ότι τη βάρδια του βαστούν άλλοι, και θα θυμώσουν.

Θα προσπαθήσουν να του πουν και να του εξηγήσουν

πως τις χορδές του δεν μπορούν άλλοι να τις κουρδίσουν,

μήπως λοιπόν αντιληφθεί πως είν’ καλή η λύρα,

αλλά αφού αποκτηθεί του καραβιού η πείρα.


Και πως μπορεί να τραγουδά, αν κάνει πρώτα όμως

τις αγγαρείες εκεί δα που του ‘δειξ’ ο λοστρόμος!

36


Κι έτσι, θα του κακοφανεί του λυριτζή του ναύτη,

τον καπετάνιο θα ζητεί κι ευθύνες θα προσάπτει

σ’ όλους αυτούς τους αδαείς που αγνοούν τη λύρα,

και θα διατάζει σαν νταής, πίνοντας μαύρη μπίρα

και θα φωνάζει πως χρωστούν και πρέπει να πληρώσουν

όσοι τη μουσική του ακούν και πως θα μετανιώσουν

που δεν εκτίμησαν σωστά την υψηλή του αξία

και κάνουν τόσο σαματά για μία αγγαρεία!


Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είχε δα μπαρκάρει

για να φανεί ασυνεπής στην τέχνη που γουστάρει!

Και απορεί κι εξίσταται, λέει θα τους καταδώσει,

και πως σκληρά θ’ ανθίσταται στην πίεση την τόση!


Κι έτσι οι αξιωματικοί θα απορούν και βάρος

θα φέρουνε που κριτική τους άσκησε με θάρρος

τούτος ο χαρισματικός ο λυριτζής ο ναύτης.

Θ’ αποφανθούνε δυστυχώς, πως παραμένει ναύτης

και πως τη λύρα του μπορεί ελεύθερα να παίξει

37

μόνον αν δεν αδιαφορεί – και να μη βγάλει λέξη

γιατί στο πλοίο οι ναυτικοί και τα μικρά ναυτάκια

πρέπει να δείχνουν προσοχή και να ‘χουνε τ’ αυτάκια

μέρα και νύχτα ανοιχτά, τα μάτια τετρακόσια

κι όχι να ψάχνουνε λεφτά, να βγάλουν χίλια γρόσια,

διότι το πλοίο τύγχανε πρώτη προτεραιότης

κι από τη λύρα ήτανε ανώτερη ποιότης!

[Εξέρχεται]

[Εισέρχεται ο Αρχαιοπρεπέας]


Είπας «ουδείς εκών κακός», μην όμως υποδείξας

μέθοδον προς συμμόρφωσιν.


Κι ούτως, δρόμον τραβήξας ο πάσας, διαστροφικώς,

κι αδιαφόρως βήξας, επέπληττεν θεούς κι αρχάς.

Πολύ του κακοφάνη οσάκις του επέβαλλον

νόμους, και ν’ αποθάνει σφοδρώς διεμαρτύρετο

ότι τον εξωθούσαν, εκείνοι που τον κρατικό

μηχανισμό οδηγούσαν.

38


Ούτως, ποδοπατήσας γαρ νόμους τε κι αποφάσεις,

διήγαγεν βίον γλυκόν, ώσπου τις αντιφάσεις

όργανον διεπίστωσεν και τας ανόμους πράξεις

ευθύς αμέσως πίστωσεν. Μα, πάλι θ’ απαλλάξεις,

Άρχων του κράτους άβουλε, ανεύθυνε κρετίνε,

το «μη εκούσιον» κακό.


Ε, στην υγειά του πίνε, συ που τους νόμους παραβάς

διέλαθες με θράσος ωσάν υπό του μανικιού

να σου κρυβόταν άσσος!

ΕΚΤΑΚΤΑ (ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ – ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ)

ΤΡΟΪΚΕΑΣ (εισερχόμενος)

Μέτρα τα μέτρα, μέτρα τα (3)

τα νέα τ’ απαραίτητα,

μέτρα τα μέτρα, μέτρα τα (3)

και πάρε κι άλλα έκτακτα.

39

Μέτρα τα μέτρα, μέτρα τα (3)

τα νέα κι απαραίτητα,

μέτρα τα μέτρα, μέτρα τα (3)

και πάρε και τα έκτακτα.

[Εισέρχεται ο Αγανακτέας]


Μέσα μου κουβαλώ θυμό, γιατί αν πάλι κράτος

δεν γίνουμε, μικρό χωριό, μας καρτερεί ο πάτος!


Κι ο της θαλάσσης Ποσειδών τρίαινες θα καρφώσει

στις πλάτες μας και το ποιόν σου, Ελλάς, θα διαδώσει!


Γι’ αυτό, ξυπνήστε χωριανοί, αλλάξτε νοοτροπία!


Μην κουβαλάτε ως Ιανοί δυο-δυο τα προσωπεία!


Και μην ζητάτε να σας πουν, κυρίες, «είστε κούκλα!»

αλλ’ από μέσα να μειδιούν πως είστε «μια πανούκλα»!

40

[Εισέρχεται ο Ποιητέας]


Έχω περί της κρίσεως διάφορα να είπω

κι ότι καλής ειδήσεως προάγγελος θα τύχω:

Από τηλεοράσεως ευθύς λοιπόν κρυφτείτε!

Δια γυμνής οράσεως τη διαφορά θα δείτε.

Από πλευράς δε κριτικής, απόσχετε τα μάλα

κουβέντας καταγγελτικής.

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Που κάνει πιο μεγάλα να φαίνονται τα θέματα

απ’ την πραγματικότης και δείτε τα προβλήματα

όπως ο γέρος πότης, αυτός που πια μεγάλωσε

και δικαιολογίες δεν ψάχνει, γιατί άλωσε

θάλασσες, κακουχίες πολλές στη ζήση βίωσε,

κρίσεις, κακοτυχίες, μα πάρα ταύτα η ζωή

τον έβγαλε στην άκρη, ωσάν θαλασσοταραχή

που ξέβρασ’ ένα ναύτη.


Γι’ αυτό λοιπόν φιλοσοφεί, κάλλιον κι από θρανίο

41

στου κάπελα το μαγαζί, λέγοντας «εν κρανίω

η τρικυμία μαίνεται ημών, ανυπερθέτως!»


Ούτως δε αποφαίνεται, δηλώνοντας καθέτως,

ότι ουδείς ν’ αποδυθεί ευθύνης δικαιούται,

γι’ αυτό και ν’ απολογηθεί πάραυτα υποχρεούται!


Να εξηγήσει στη ζωή γιατί την κατακρίνει

ότι φαρμάκι τον κερνά κι αυτός αβούλως πίνει.

Να βγει αμέσως και να πει ψυχρά, σαν καταδότης

το σύμπαν πως συνωμοτεί και πως «με βεβαιότης»

θα υποστήριζε κανείς, ευθύνεται η κοινότης

που εκατάντησε μπεκρής ο γερο-επαναστάτης,

μα εκείνος νιώθει μερακλής κι ας είναι πια σακάτης.

Πίνει τα τσιπουράκια του, κάνει το χαβαλέ του,

πετά τα αστειάκια του, ρουφά το ναργιλέ του

και κομπολόι τα μετρά τα χρόνια του που φύγαν.

Μετανιωμένος είν’ οικτρά για όσα του ξεφύγαν,

μα πλέον έχει διδαχθεί πως όσα πάνε κι έρθουν

μια μέρα θα ‘χουνε χαθεί και σκώληκες θα έρπουν

42

πάνω στο σάπιο του σκαρί. Γι’ αυτό λοιπόν και πίνει,

το παρελθόν να ξεχαστεί, στο μέλλον να μη μείνει,

μόνο στη λήθη να χαθεί του πλούσιου παρόντος,

μέσα στην ίδια τη ζωή, την πεμπτουσία του Όντος!

[Εισέρχεται ο Διαγνωστέας]


Βαρύς καπνός κι αφόρητος, φωνές, βουές, οχλαγωγιές!


Ορίζων δυσθεώρητος!


Δρόμος με ξαφνικές στροφές!


Ερίζουσες, χονδρές φωνές, λόγοι με κατηγόρια!

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Φωλιές απούσες κι αγκαλιές γι’ ανθρώπους μ’ ανημπόρια.


Μια διαφορετική φυλή, ψυχρή, συννεφιασμένη,

παραδομένη, κουρδιστή, μπορεί και προδομένη,

43

γυρεύει στόχους κι απαιτεί να «τρέχουνε» τα έργα,

δράσεις, παραδοτέα ζητεί!


Αλλιώς, σου λέει, φεύγα, βρες τρύπα κάπου να κρυφτείς

και την ντροπή να κρύψεις!


Και δεν μπορείς να κουνηθείς, να κλάψεις ή να βήξεις

γιατί κινείσαι τραγικά εντός σφιχτών ορίων

και διακονείς τ’ αφεντικά των τεχνικών δελτίων.

Γιατί κοιμάσαι και ξυπνάς, χαλιέσαι, τυραννιέσαι…


Και το κεφάλι σου κουνάς, ρωτάς κι αναρωτιέσαι!


Μα απαντήσεις κι αν ζητάς, κι αν μέσα σου αρνιέσαι

τα σχέδια να υπηρετάς, κι αν ξεφυσάς, χτυπιέσαι,

διαπιστώνεις δυστυχώς πως είναι φαύλος κύκλος.


Κι από το φόβο διαρκώς τρέμεις, μην έρθ’ ο λύκος!

44


Ε, πώς κατάντησες ξανά μικρή φτωχή Ελλάδα,

πώς σε τυλίγουν σε χαρτιά!


Σ’ αρμέγουν σα γελάδα!


Όμως γι’ ακόμη μια φορά, μη φοβηθείς το λύκο

και μη δεχτείς ποτέ ξανά να τους στηθείς στον τοίχο!

Ψυχή μου άνοιξε φτερά, πέταξε, λευτερώσου,

μικρέ, ηρωικά, γερά, βάστα και αντρειώσου!

[Εξέρχονται οι: Αγανακτέας, Αρχαιοπρεπέας]

[Εισέρχεται ο Εμψυχωτέας]


Ας ξαναγίνουμε καλοί μηχανικοί, τεχνίτες,

όλη την τέχνη στο μυστρί να βάζουμε, οπλίτες

ταγμένοι να υπηρετούν υπάκουα τη χώρα,

χωρίς ποτέ να επιζητούν βραβεία ή άλλα δώρα!

Ας ξαναγίνουμε λοιπόν σχολαστικοί μαστόροι,

καπεταναίοι δυνατοί, να βάζουμε την πλώρη

45

σε μια πορεία σταθερή, άψογα σχεδιασμένη,

με προσοχή, μεθοδικοί και σ’ όλα μετρημένοι.

Ας ξαναγίνουμε παιδιά, ξύστ’ όλοι τα μολύβια,

νιώστε πανέτοιμοι ξανά, κι ας είναι και βραχύβια

τούτη η αίσθησ’ η καλή, του ετοιμοπολέμου,

του υπευθύνου του γραφιά, του γιου του παινεμένου!

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Ας μη χανόμαστ’ άλλο πια σ’ ωκεανούς της τέχνης.

Δίχως πυξίδα σε θολά νερά χανόμαστ’ αίφνης!

Ας συνδυάσουμε λοιπόν τον τυχοδιωκτισμό μας

μ’ ό,τι απ’ ανώτερο ποιόν κινεί τον ψυχισμό μας.

Ας μάθουμε, κοντολογίς, να χαλιναγωγούμε

την έμπνευσή μας, στο εξής, ας το ενστερνιστούμε

ότι θα πρέπει σε σειρά να βάζουμε, με τάξη

όσα η φαντασία μας ποθεί να υφαρπάξει.

Ας τη διδάξουμε εμείς οι ίδιοι πειθαρχία,

ας μη βαδίζουμ’ επί γης σαν άγρια θηρία,

ζητώντας έτσι, στα τυφλά, μια ευκαιρία, τύχη,

κατηγορώντας δε, μετά, γιατί ψηλά τον πήχη

46

μας βάζ’ η ίδια η ζωή και γιατί δεν μπορούμε

να φτάσουμε πολύ ψηλά.


Eνώ να τεντωθούμε…

προσπάθεια εμείς καμιά δεν κάνουμ’ από μόνοι!

Τ’ αφήνουμ’ όλα για μετά. Με μάτι που θολώνει

κοιτάζουμε κάθε δουλειά που θέλει πειθαρχία,

ποτέ κρατώντας σταθερά την ίδια την πορεία.

Αμφιταλαντευόμαστε, δεν θέλουμε ευθύνες.


Ολημερίς καθόμαστε, μοιάζουμε με κηφήνες!

Γιατί θα πρέπει, βρε ραγιά, να φέρουμε σουλτάνο

για να μας βάλει σε σειρά, κι ύστερα από πάνω

να μας διατάζει μια ζωή κι εμείς να εκτελούμε

κείνα που θα ‘πρεπ’ εξαρχής να διεκπεραιωθούνε

το δίχως άλλο, μα εμείς, αντί χαρτί, μολύβι

να πιάσουμε, σαν κοπελιές λίγο μετά την ήβη

στρωνόμαστε, διεξοδικά να πούμ’ όλα τα νέα,

αντί ν’ αρχίσουμε δουλειά πρωί, πριν τις εννέα!

Έτσι, δεν γίνεται χωριό. Χρειάζετ’ ένα πλάνο,

47

αλλά καλύτερ’ ας μην πω στον ύπνο μου τι κάνω,

γιατί και πάλι, ξυπνητός, καλύτερος δεν είμαι,

ψάχνω ευκαιρία διαρκώς, γυναίκαι τε και ρίμαι

μου τη ρουφάν ολημερίς τη λίγη ενέργειά μου

κι άντε πια να καταπιαστείς – να ‘σου κι η πεθερά μου,

να κάνεις σοβαρή δουλειά, με σκέψη να σχεδιάσεις,

όταν η φαντασία σου σ’ ωθεί να οργιάσεις!

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Από την άλλη, εγώ διαρκώς θέλω πειθαρχημένος

να ‘ναι ο στίχος μου, κι ορθώς, όμορφα στοιχισμένος.


Όπως προσέχω τη γυνή: έγκαιρ’ αποτραβιέμαι,

γιατί δεν θέλω να τη δω ξινή ή φουσκωμένη,

κι έτσι καυγάδες δεν ζητώ. Μεθοδικά κοιτάζω

να της μιλώ, τον τόνο μου προσέχω πού τον βάζω!

ΠΟΙΗΤΕΑΣ

Γιατί ο επιτονισμός έχει μεγάλη αξία.

Κείνος ορίζει διαρκώς αλήθει’ αν λες ή αστεία!


48

ΣΚΗΝΗ 4η

«Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΥ»

ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΠΝΥΚΑΣ

[Εισέρχονται οι: Αντιτροϊκέας, Σολωμέας. Ο Σολωμέας,

δημιουργός του Ύμνου, παρατηρεί σε μικρή απόσταση από

τον Αντιτροϊκέα, ο οποίος απαγγέλλει]

ΑΝΤΙΤΡΟΪΚΕΑΣ

Πανικός κι αν με τρομάζει, προσπαθώ να μη με νοιάζει.

Μέσα μου κανένας ξένος δεν αφήνω να ‘χει σθένος!

Τ’ άσχημα τα νέα τρέμω, πρίμα θέλω να πηγαίνω.

Δε μ’ αρέσει η φοβέρα, γέλιο θέλω κάθε μέρα!

Όλη νύχτα δεν κοιμάμαι αν τους φόβους μου θυμάμαι.

Στο μυαλό μου γιγαντώνουν και τη σκέψη μου ματώνουν.

Τότε νιώθω απελπισία, σφάγιο είμαι για θυσία.

Πώς, Θεέ μου, να γλιτώσω, το μαρτύριο να τελειώσω;

Γρήγορα η ζωή περνά. Δεν μ’ αρέσουν όλ’ αυτά!

Θέλω δύναμη να βρω να γλιτώσω απ΄ το θεριό

49

που μου τρώει τα σωθικά, με δαγκώνει, με ρουφά

σαν να είμαι ένα θύμα, ψάρι άβουλο στο κύμα.

Αν τη δύναμή μου νιώσω, αν μπορέσω και θυμώσω,

άμα το μυαλό μου κλείσω, τα παντζούρια αν σφαλίσω

δε θα βλέπω εφιάλτες. Γύρω μου θα βάλω φράχτες,

μέσα μου θα ησυχάσω και τη λύπη θα ξεχάσω!

Κλείνω, σβήνω και σφαλίζω, μα το φόβο δε λυγίζω.

Δεν τελειώνει ο πανικός, φλόγες βγάζει πίσω-μπρος!

Η καρδιά μου πάει να σπάσει, το κεφάλι μου έχω χάσει.

Δεν αντέχω μοναχός, να μη βλέπω λίγο φως!

Τότε ψάχνω στα βιβλία λύση να ’βρω με μανία.

Και μου λένε είμ’ εντάξει, λίγη μόνο θέλω τάξη

μες στο δύστυχο μυαλό μου, ανάθεμα στον πυρετό μου!

«Η αλήθεια είναι άλλη να γλιτώσεις απ’ τη ζάλη»:

Πρέπει δύναμη να βρω για ν’ αυτοκαταστραφώ,

το εγώ μου να σκοτώσω, φόβο να μην ξανανιώσω!

50

Δεν υπάρχω πια λοιπόν, ούτε έχω παρελθόν.

Τη ζωή μου δε με νοιάζει αν την έλιωσε τ’ αγιάζι.

Δε με νοιάζει τι θα πουν, τι θ’ ακούσουν, τι θα δουν

όλοι αυτοί που με πληγώνουν, με τρομάζουν, με αγχώνουν.

Δε μ’ αρέσει άλλο πια να χαϊδέψω κι άλλ’ αυτιά.

Και στη λύπη και στον πόνο και στη ζήλια και στο φθόνο

αντιδρώ με στάση κρύα, δε με νοιάζ’ η Ιστορία!

Το μυαλό μου συγκεντρώνω και τη σκέψη ατσαλώνω

να ’ναι πάντοτε γεμάτη με την τρέλα του χωριάτη,

που την πίκρα του τη σβήνει μες στην μπίρα που τον πίνει,

τον εαυτό του να ξεχάσει και το νου του να χαλάσει.

Να ’βρει λύτρωση στο κέφι, μες στο γέλιο και στη μέθη,

να χαλάσει το θυμό του και να σβήσει τον καημό του

στου τσιγάρου τον καπνό και στης λήθης το ποτό.

Να φωνάξει, να χορέψει, να γελάσει και να παίξει,

ν’ απλωθεί, να τεντωθεί, να χαθεί μες στη στιγμή!

51

Και να νιώσει στην ψυχή του την απίστευτη πυγμή του,

της ζωής τη λεβεντιά, που ξυπνά με μια πενιά,

που τινάζεται, ιδρώνει, δεν τη νοιάζουν πίκρες, πόνοι,

δεν τη σκιάζουν στεναγμοί, φόβοι, τρόμοι και λυγμοί,

μόνο στέκεται ψηλά, ατενίζει με χαρά

της στιγμής το υπερπέραν και τις ομορφιές που φέραν

λύτρωση απ’ τα παλιά, τα θλιμμένα, σκοτεινά,

στου κεφιού τη θαλπωρή η καρδιά να ζεσταθεί,

στης παρέας τη συμπόνια και στου τραγουδιού τα λόγια,

στην ανέμελη φιλία που δεν κρύβει μήτε ζήλια,

φθόνο, μίσος, προσμονή πάλι ο ήλιος σαν φανεί.

Μόνο ψάχνει να χαθεί, μες στη ζάλη να κρυφτεί,

να γλεντήσει, να χαρεί, να χορέψει και να βρει

το χαμένο αδελφό της που θα νιώσει τον καημό της.

Η ψυχή να γιατρευτεί μες στης λήθης την πηγή,

όπου όλοι οι ανθρώποι γίνοντ’ ένα σαν το τόπι

52

που τους γέννησε με πόνο μα τους έδωσε το χρόνο,

πίσω της πριν ξαναρθούν τρόπο να ’βρουν να σωθούν

από του μυαλού τη δίνη που όλο παίρνει μα δε δίνει,

για τον ψεύτικο εαυτό του, το πανίσχυρο εγώ του.

Γλέντα, χόρεψε, καρδιά μου, άπλωσέ μου τα φτερά μου,

ν’ ατενίσω από ψηλά πόσο μάταια είν’ αυτά

που με κάνουν και θυμώνω, τρέμω, σβήνω, μαραζώνω,

που με κάνουν και ξεχνώ πόσο υπέροχο είν’ αυτό

που το λεν πολλοί θεό, μα σε γη και ουρανό,

όπου ψάξεις θα το βρεις στον αέρα που θωρείς,

που υπήρξε για να υπάρξεις, να σταθείς και να φωνάξεις,

να χαρείς, να περπατήσεις και να τρέξεις αν θελήσεις,

μα να νιώσεις πως κι εσύ είσ’ αέρας μέσα εκεί,

στη βαθιά την ύπαρξή σου που τυλίγει το κορμί σου,

στον αιώνιο εαυτό σου, που υπερβαίνει το χωριό σου,

που σνομπάρει το θυμό σου μα δεν είναι το εγώ σου,

53

γιατί έχει άλλη μορφή, μάτια, φρύδια και φωνή:

«κάρπε ντίεμ» θα σου πει, «άδραξέ την τη στιγμή»!

Κλάψε, θύμωσε και βρίσε μα ποτέ μην πεις πως είσαι

ο επώνυμος αυτός που φροντίζεις πώς και πώς,

που τον έχεις νύχτα-μέρα σα να του φορούσες βέρα,

σαν να είναι τ’ όνομά σου όλη η κληρονομιά σου.

Άκου, πίστεψε, θλιμμένε, της ζωής σου κουρασμένε,

πως ποτέ δε θα τελειώσει η αγωνία σου η τόση

αν δε νιώσεις στο μυαλό σου, στην ψυχή και στο εγώ σου,

πως στην απεραντοσύνη δεν υφίσταται βιασύνη

κι ότι όλα σου τα πάθη και τα μίση και τα λάθη

κάποτε θα ξεχαστούν, θα περάσουν, θα χαθούν.

Αν λοιπόν πιστεύεις τώρα πως αξίζει να ’χεις μπόρα

στη φτωχή την κεφαλή σου και στο άμοιρο κορμί σου

που μια μέρα θα χαθεί, θα ξαπλώσει μες στη γη,

σίγασε τη νόησή σου και αφέσου στη στιγμή σου.

54

Δρόμο θα ’βρεις για να βγεις απ ’τη δίνη της ζωής,

να χαθείς στα μόριά σου και στον πλούτο της καρδιάς σου.

Και να νιώσεις πως στη γη πλήθη υπάρχουν θησαυροί

κι ο κρυμμένος απ’ το φως σου, είν’ ο ίδιος ο εαυτός σου._


Peres-troika 2nd ed. 2014_Periklis Tagkas

Documents

Transcript of Peres-troika 2nd ed. 2014_Periklis Tagkas