Η ηλικιωμένη(ή αλλιώς η κοινή ιστορία μιας γιαγιάς)

Πόσος καιρός πέρασε;

Όλο λέω να ρωτήσω, μα ύστερα ξεχνάω…

Δεν παραπονιέμαι όμως..Ανοίγω τα μάτια και είναι πάντα κάποιος εκεί… Κάποιος γνωστός….

…ή μπορεί και άγνωστος.

Και οι μέρες περνούν. Σουρουπώνει.

Βραδιάζει.

Πάλι ξημερώνει.

Κι εγώ καρφωμένη σε τούτο το κρεβάτι. Τρώω, γεύομαι…

…μιλάω, μπερδεύω τα λόγια μου. Ακούω. Αλλά να περπατήσω δεν μπορώ…

Δεν παραπονιέμαι όμως. Έρχονται σε μένα οι επισκέπτες μου..Πλάσματα της φαντασίας μου…

Όμως τόσο αληθινά!

Έρχονται σε μένα κι οι εφιάλτες μου. Τόσο πραγματικοί που με τρομάζουν.

Δεν παραπονιέμαι όμως. Κάπου κάπου έχω ένα χέρι να κρατήσω.

Έχω και τις αναμνήσεις μου να θυμηθώ. Να κλάψω για όσα δεν έζησα, αλλά και για όσα έζησα και

τώρα χάθηκαν….

Κι έχω κι αγάπη!

Κι έτσι όταν έρχεται πάλι εκείνο το όνειρο που κρέμομαι από το

γκρεμό έτοιμη να γλιστρήσω στο κενό…

…ανοίγω τα μάτια…

..σφίγγω τα χέρια με πείσμα. Παίρνω βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι.. Αυτά τα λίγα είναι τώρα η ζωή μου. Μου φτάνουν όμως. Και πιο λίγα να γίνουν

πάλι θα φτάνουν. Γι αυτό κρατιέμαι από την άκρη του γκρεμού. Κρατιέμαι απ’ τη ζωή!

THE END Ηλιοπούλου Α. ©