ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ

Κείμενο: Αντώνης Παπαθεοδούλου Εικονογράφηση : Ίρις ΣαμαρτζήΕπιμέλεια-∆ιόρθωση : Mάνος Μπονάνος

© 2020, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.Ε., Αντώνης Παπαθεοδούλου

Πρώτη έκδοση: Οκτώβριος 2020

EK∆ΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣwww.epbooks.gr Καποδιστρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Αττικής, τηλ.: 210 2816134e-mail: info@epbooks.gr

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙOΜασσαλίας 14, 106 80 Αθήνα, τηλ.: 210 3615334

ISBN 978-960-484-617-7

Στη σειρά κυκλοφορούν: ΤΟΜ ΣΟΓΕΡΗ ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣΜΟΓΛΗΣ∆Ρ. ΝΤΟΥΛΙΤΛΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

Ευχαριστούμε τη Λίνα Βιταντζάκη από το Beyond Horsing (facebook.com/beyondhorsing) για τις πολύτιμες συμβουλές.

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ

Εικονογράφηση

Ίρις Σαμαρτζή

Kείμενο

Αντώνης Παπαθεοδούλου

Το βιβλίο αυτό που ξεκινά, το έγραψε ένα άλογο. Αλήθεια. Την εποχή που γράφτηκε, τα άλογα ήταν ακόμη το πιο σπουδαίο και πολλές φορές το μόνο μέσο που είχαν οι άνθρωποι. Σε πόλεις και χωριά, τα άλογα μετέφεραν ταξιδιώτες και εμπορεύματα, τραβούσαν τα κάρα και τις άμαξες και βοηθούσαν στις δουλειές και τις μετακινήσεις. Μην ανησυχείς, θα καταλάβεις όλα όσα έχει να σου αφηγηθεί. Γιατί η συγγραφέας Άννα Σιούελ το μετέφρασε από τα… αλογικά στη γλώσσα τη δική μας. Και τώρα, σσς… αρχίζει:

Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι είναι Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι είναι ένα ήσυχο λιβάδι, μια λιμνούλα με ένα ήσυχο λιβάδι, μια λιμνούλα με πεντακάθαρο νερό και νούφαρα. πεντακάθαρο νερό και νούφαρα.

Θυμάμαι να τρέχω και να παίζω ελεύθερος με τα άλλα πουλάρια κι έπειτα να ξαπλώνω κάτω από τη σκιά των δέντρων στην αγκαλιά της μαμάς μου, που τη φώναζαν Δούκισσα. Ο κύριος Γκρέι, που μας φρόντιζε, μας αγαπούσε πολύ εμένα και τη μαμά μου. Μας χάιδευε, μας μιλούσε, μας έφερνε λιχουδιές.

Τι ανέμελα που ήταν τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα όμως. Έγινα τεσσάρων, ψήλωσα, το τρίχωμά μου είχε ένα υπέροχο μαύρο χρώμα κι είχα για σημάδι ένα λευκό αστέρι στο μέτωπο. Είχε έρθει η ώρα για την εκπαίδευσή μου. Δύσκολο πράγμα αυτή η εκπαίδευση. Από εκεί που τρέχεις ελεύθερος στα λιβάδια, πρέπει να μάθειςνα φοράς χαλινάρι, να έχεις δηλαδή στο στόμα ένα κομμάτι σίδερο δεμένο στο κεφάλι σου.

Να φοράς τη σέλα, να αντέχεις τη λαιμαριά κι όλα τα λουριά που χρειάζονται για να τραβάς την άμαξα.

Και να μάθεις να υπακούς εκείνον που κρατάει τα ηνία, να στρίβεις, να ξεκινάς και να σταματάς κατά πώς ορίζει εκείνος.

Κι ύστερα να πας στον πεταλωτή για να σου φορέσει τα καινούργια σου παπούτσια από μέταλλο που τα λένε πέταλα.

Ο κύριος Γκρέι με εκπαίδευσε ο ίδιος με αγάπη και υπομονή. Μου μιλούσε πάντα ήρεμα και μου έδινε να τρώω από την αγαπημένη μου βρώμη. Και, παρ’ όλες τις δυσκολίες, όταν με καβαλούσε για να τρέξουμε μαζί στο λιβάδι, ένιωθα τόσο περήφανος.

Σύντομα έπρεπε να αποχαιρετήσω το πρώτο μου σπίτι, τον κύριο Γκρέι και τη μαμά μου τη Δούκισσα. Θα πήγαινα σε ένα μέρος που το έλεγαν Μπέρτγουικ να δουλέψω για την οικογένεια Γκόρντον.

Κωδ. μηχ/σης 12.638

www.epbooks.gr

Το βιβλίο αυτό που ξεκινά, το έγραψε ένα άλογο. Αλήθεια. Την εποχή που γράφτηκε, τα άλογα ήταν ακόμη

το πιο σπουδαίο και πολλές φορές το μόνο μέσο που είχαν οι άνθρωποι. Σε πόλεις και χωριά, τα άλογα μετέφεραν ταξιδιώτες

και εμπορεύματα, τραβούσαν τα κάρα και τις άμαξες και βοηθούσαν στις δουλειές και τις μετακινήσεις.

Μην ανησυχείς, θα καταλάβεις όλα όσα έχει να σου αφηγηθεί. Γιατί η συγγραφέας Άννα Σιούελ το μετέφρασε από τα… αλογικά

στη γλώσσα τη δική μας. Και τώρα, σσς… αρχίζει.