1/4

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ Λήδα Καραγιάννη, , , , AAAA 1, 1 , 1 , 1 , Απρίλιος 2011 2011 2011 2011

• ΟΡΙΣΜΟΣ

Με τον όρο “µετανάστευση” περιγράφουµε την γεωγραφική µετακίνηση

ανθρώπων, µεµονωµένα ή κατά οµάδες, µε σκοπό την αναζήτηση

καλύτερης τύχης.

Οι άνθρωποι αυτοί ονοµάζονται µετανάστες.

• ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Μετανάστες υπήρχαν (µε τη µορφή νοµάδων) από την αρχή της εξέλιξης

του ανθρώπου, που αναγκάζονταν να µετακινούνται προσπαθώντας να

επιβιώσουν.

Αργότερα παρατηρούνται αποικισµοί, τα αίτια των οποίων µπορεί να ήταν

η αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης ή νέων τόπων.

Καταγράφονται ακόµα και περιπτώσεις αναγκαστικής µετανάστευσης (οι

λεγόµενοι εκτοπισµοί).

Γενικά η ιστορία µας συνοδευόταν πάντα από µαζικές συνήθως

µετακινήσεις, για τους παραπάνω λόγους αλλά και, κυρίως αργότερα,

εξαιτίας φυλετικών ή πολιτικών συγκρούσεων.

• ΣΗΜΕΡΑ

Σήµερα η µετανάστευση είναι ένα αρκετά συχνό φαινόµενο.

Σε πολλές περιπτώσεις οι µετανάστες µετακινούνται παρακινούµενοι από

τη θέλησή τους να ζήσουν σε διαφορετικό περιβάλλον, χωρίς αυτό να

σηµαίνει πως οι συνθήκες στην χώρα από την οποία φεύγουν είναι

δυσµενείς.

Τα πράγµατα όµως δεν είναι πάντοτε έτσι!

Θα µπορούσε κανείς να πει πως το µεγαλύτερο µέρος των µεταναστών

έχει ξαναγυρίσει στον αρχικό σκοπό της µετανάστευσης: δηλαδή την

επιβίωση.

Αυτό είναι ίσως µια απόδειξη της επανάληψης της ανθρώπινης ιστορίας.

Γιατί φαίνεται πως, αν και δεν κυνηγάµε πια µαµούθ, πολλοί από µας

παλεύουν ακόµα για να επιβιώσουν.

Το έχουµε συνειδητοποιήσει αυτό;

2/4

Μάλλον όχι. Ξέρουµε όλοι τον αγώνα επιβίωσης ενός µετανάστη, αφού

γίνεται προσπάθεια ενηµέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού από

διάφορους φορείς. Αλλά δεν έχουµε ασχοληθεί µε το θέµα ιδιαίτερα, ίσως

και να φοβόµαστε να το αντιµετωπίσουµε.

Οι διάφορες µορφές ρατσισµού που υπάρχουν στην καθηµερινότητά µας

αποδεικνύουν πως, οι περισσότεροι από µας, δεν έχουµε µπει ποτέ στη

θέση ενός µετανάστη, δεν έχουµε αντιληφθεί, τί συµβαίνει γύρω µας.

Προσπαθώντας να ξεφύγει από πράγµατα τροµακτικά απάνθρωπα, όπως

ο πόλεµος, η κακοµεταχείριση, η φτώχεια, η πείνα, η αρρώστια, η

σκληρότητα, ο θάνατος, ο µετανάστης ή ο πρόσφυγας θα φύγει

θυσιάζοντας ότι χρειάζεται να θυσιάσει. Θα πορευτεί προς το άγνωστο,

πιστεύοντας όµως πως ακόµα και το άγνωστο θα είναι καλύτερο απ’ αυτό

που ζει τώρα.

Φυσικά, αυτό κανείς δεν θα του το εγγυηθεί!

Αν ο µετανάστης θελήσει να αφήσει µία χώρα απ’ όπου δεν µπορεί να

πάρει τα απαραίτητα χαρτιά για να ταξιδέψει και να ζήσει στο εξωτερικό,

θα χρειαστεί να κινηθεί παράνοµα. Τότε αυτόµατα βαφτίζεται

«λαθροµετανάστης», και το µέλλον του γίνεται ακόµα πιο αβέβαιο και

σκληρό.

Αφού πάρει την απόφαση να αφήσει πίσω τη ζωή του, όποια και αν ήταν

αυτή, ο λαθροµετανάστης θα πρέπει να καταφέρει να βγει από τα σύνορα

της χώρας του, να βρει µέσο για να ταξιδέψει, να µπει σε κάποια χώρα και

εκεί να κρύβεται ή να ζητήσει άσυλο, µέχρι να πάρει άδεια παραµονής.

Μετά λοιπόν από ένα µεγάλο ταξίδι, γεµάτο κακουχίες και αγωνία, θα

βρεθεί σε µια άλλη χώρα, όπου πια πρέπει να χτίσει ξανά τη ζωή του.

Η επαγγελµατική του αποκατάσταση είναι αβέβαιη έως και αδύνατη, αφού

υπάρχουν χιλιάδες σαν αυτόν και οι εργοδότες δεν τον εµπιστεύονται

εύκολα λόγω της διαφορετικότητάς του.

Για να ζήσει όµως θα δουλέψει, θα αφήσει άλλους να τον εκµεταλλευτούν,

µπορεί και να κλέψει…

3/4

Οι λεγόµενοι «λαθροµετανάστες» δέχονται τον µεγαλύτερο βαθµό

ρατσισµού, ενώ ταυτόχρονα είναι και αυτοί που αντιµετωπίζουν τις

περισσότερες δυσκολίες και κακουχίες.

Φυσικά ένας µετανάστης, νόµιµος ή όχι, αισθάνεται αγωνία και φόβο για το

άγνωστο, και αυτά τα συναισθήµατα µπορεί να µετατραπούν σε θυµό.

Και οι άνθρωποι που ζουν σε µία γειτονιά, µια πόλη, µια χώρα, βλέπουν

τους ξένους και φτωχοντυµένους µετανάστες να κυκλοφορούν στους

δρόµους της και θυµώνουν.

Είναι σαφές πια πως όταν ο άνθρωπος συναντά κάτι διαφορετικό φοβάται,

και ο φόβος αυτός µετατρέπεται εύκολα σε θυµό.

Κάπως έτσι λοιπόν έχουµε δύο αντίθετες πλευρές, µε διαφορετικούς

ανθρώπους, που φοβούνται και κατηγορούν η µία την άλλη, προκειµένου

να νιώσουν ασφάλεια.

Ίσως αν οι άνθρωποι άνοιγαν λίγο τα µάτια τους, και έβλεπαν τι γίνεται

στον κόσµο πέρα από την γειτονιά τους, την πόλη τους, την χώρα τους,

ίσως τότε να υπήρχε και περισσότερη ανθρωπιά… Περισσότερη

κατανόηση…

Οι µετανάστες χρειάζονται βοήθεια, και αντί για αυτό παίρνουν θυµό και

απέχθεια.

Ο δικός τους θυµός λοιπόν είναι αναµενόµενος, και µάλιστα είναι απόλυτα

λογικός.

Ο µόνος τρόπος να σπάσει αυτή η αλυσίδα θυµού και αγανάκτησης είναι να

βρεθούµε κοντά τους.

Η εικόνα τους µόνο µπορεί να µας φέρει κοντά τους.

Κοντά σ’ αυτά που έζησαν και ζουν…

Εκτός από την ανασφάλεια και τον φόβο, υπάρχει και η ελπίδα στα

ανθρώπινα συναισθήµατα, και οι µετανάστες είναι ζωντανή απόδειξη αυτή

της θεωρίας.

Η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων, το γεγονός και µόνο ότι κάποιοι

νοιάζονται και καταλαβαίνουν, δίνει και σ’ εµένα την ελπίδα πως κάποια

στιγµή ο άνθρωπος θα ξεπεράσει τον εγωισµό του και θα αντιµετωπίσει

τις ευθύνες του.

4/4

Γιατί όλοι έχουµε ευθύνη σ’ αυτό!

Εξάλλου…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΜΑΣΤΕς!

Ευχαριστώ…. Για τη προσοχή σας