Προσοχή, - PublicΠροσοχή, γίγαντες! πριν τολμήσετε να...

Προσοχή,γίγαντες!

Χτυπήστε την πόρ

τα

πριν τολμήσετε ν

α μπείτε!

7360_xelidoni_Troglis:7360_xelidoni_Troglis 13/04/2012 12:59 ΜΜ Page 9

Ο Πίσκος σε ανάποδη πτώση


Κεφάλαιοένα

«Μαμά!» τσίριξε ο Πίσκος. «Ο Χοντράδας μ’ έχεισηκώσει απ’ τα πόδια και κρέμομαι ανάποδα!»

Ο Πίσκος χτυπιόταν σαν χταπόδι προσπαθώ-ντας να ξεφύγει απ’ το χέρι του αδερφού του.

«Μαμά!»Ούρλιαζε μ’ όλη του τη δύναμη

και στριφογύριζε με μανία. Αν συνέ-χιζε να τον κρατάει ανάποδα ο Χο-ντράδας και να τον κουνάει σαν λι-βανιστήρι, ο Πίσκος ήταν σίγουροςπως θα έκανε εμετό.

Η φωτιά που είχε ανάψει η μαμάτους σχημάτιζε μια σκιά στον απένα-ντι τοίχο της σπηλιάς τους – έναν Χο-

–11–


ντράδα μεγαλύτερο από το φυσικό του μέγεθος κιέναν Πίσκο τρομερά μικροσκοπικό, που κρεμόταναπ’ το χέρι του αδερφού του και κουνιόταν απελπι-σμένος σαν εκκρεμές. Στα δέκα τους χρόνια οι πε-ρισσότεροι γίγαντες είχαν σχεδόν μέγεθος ενήλικακαι μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Ο Πίσκοςόμως ήταν ακόμα μικρός σαν ανθρώπινο παιδάκι,και τη συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορούσε να κάνειαπολύτως τίποτα, γιατί ο Χοντράδας τον κρατούσεγερά από τους αστραγάλους. Αν ο Πίσκος ήταν ο μι-κρότερος από τα δύο αδέρφια, δε θα τον πείραζεκαι τόσο πολύ, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος – είχαν δια-φορά τρία ολόκληρα χρόνια!

Ευτυχώς ο μπαμπάς τους δεν είχε γυρίσει ακό-μα απ’ τη δουλειά. Αν ήταν σπίτι, θα είχε πάρει σί-γουρα το μέρος του Χοντράδα, όπως έκανε πάντα.Γιατί κάθε γίγαντας θα ήταν περήφανος να έχειέναν γιο σαν τον Χοντράδα.

Η μαμά Τρώγλη, μια ωραία γιγαντοκυρία με ένασωρό τριχωτές κρεατοελιές να στολίζουν το πρόσω-πό της, κοίταξε τους γιους της μέσα από ένα σύννε-φο ατμού που έβγαζε το καζάνι της.

«Χοντράδα!» βρυχήθηκε σαν λιοντάρι. «Άσεκάτω τον αδερφό σου! Τώρα αμέσως!»

–12–


–13–

«Μα μου είπες να παίξουμε μέχρι να ετοιμάσειςπρωινό» διαμαρτυρήθηκε ο Χοντράδας.

«Δεν εννοούσα να τον κάνεις παιχνίδι».«Του αρέσει» είπε ο Χοντράδας. «Καλά δε λέω,

Πίσκο;»«Καθόλου!» τσίριξε ο Πίσκος σαν ποντικάκι.«Α, καλά. Με συγχωρείς, Πίσκο». Ο Χοντράδας

άφησε τον αδερφό του να πέσει στο πάτωμα ξαφνι-κά κι απότομα, όπως κι όταν τον είχε βουτήξει απ’τα πόδια.

Ήταν βέβαια μικροσκοπικός ο Πίσκος, αλλάήταν πολύ γρήγορος κι ευλύγιστος. Μόλις τον πέ-ταξε κάτω ο Χοντράδας, έκανε μια τούμπα στοναέρα και έσκασε στο πάτωμα με τον ποπό, όχι με τοκεφάλι.

Πόνεσε βέβαια, αλλά τέλος πάντων.Οι άλλοι γίγαντες είχαν μπόλικο λίπος στον πο-

πό, που θα τους προφύλαγε σ’ αυτή την περίπτωσηκαι θα έκαναν γκελ σαν μπάλα. Αλλά ο Πίσκος ήτανπετσί και κόκαλο.

Δεν ήταν άσχημος όμως. Είχε ωραίο δέρμα–γκρίζο με τριχωτές κρεατοελιές–, χοντρά φρύδιακαι μύτη, όπως ο μπαμπάς του, γουρλωτά μάτιακαι στραβά, κίτρινα δόντια, όπως η μαμά του.


Το μόνο πρόβλημα του Πίσκου ήταν το μέγεθόςτου. Ήταν υπερβολικά μικρόσωμος για γίγαντας.

Σ’ όλη του τη ζωή έκανε προσπάθειες για νατον αποδεχτούν οι υπόλοιποι γίγαντες, και τώραπια δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Μεθαύριο θα έδινετις τελικές εξετάσεις για το πτυχίο Γιγαντολογίας.Θα αποφοιτούσε απ’ το σχολείο και μετά θα έπρε-πε να βρει δουλειά. Αλλά για ποια δουλειά θα ήτανκατάλληλος; Τα μόνα μαθήματα που είχε παρακο-λουθήσει ήταν Δρακολογία και Μελέτη Μικρούλη-δων –για όλα τα υπόλοιπα χρειαζόσουν δύναμη γί-γαντα–, και ήξερε πως δεν ήταν καλός σε κανένααπό τα δύο.

«Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο τον μπα-μπά, θα αργήσετε για το σχολείο» είπε η μαμά τουςκαθώς γέμιζε τις ξύλινες γαβάθες τους μ’ έναν γκρί-ζο πολτό. «Ελάτε να φάτε χυλό από πορδομανίτα-ρα».

Κοπάνησε στο χαμηλό πέτρινο τραπέζι μια με-γάλη γαβάθα για τον Χοντράδα και μια πολύ μι-κρότερη για τον Πίσκο. Η μαμά είχε πάψει από και-ρό να προσπαθεί να πείσει τον Πίσκο να φάει όσοκι ο αδερφός του. Γιατί ούτε και η όρεξή του είχεκαμιά σχέση με την όρεξη ενός κανονικού γίγαντα.

–14–


–15–

Την οικογένεια του Πίσκου συμπλήρωνε έναμωρό, η Παχουλίτσα. Η μαμά την κουβαλούσε σ’ένα καλάθι δεμένο στην πλάτη της. Τώρα την έβγα-ζε απ’ το καλάθι και την έβαζε να καθίσει σ’ ένασκαμνάκι. Το μωρό άρπαξε αμέσως το δερμάτινοφλασκί κι άρχισε σχεδόν να πίνει με βουλιμία. Ψή-λωνε τόσο γρήγορα, που σχεδόν την έβλεπες να με-γαλώνει μέρα με τη μέρα.

Ο Πίσκος αναστέναξε. Η ζωή ήταν άδικη. Γιανα φτάσει στο τραπέζι, έπρεπε να σκαρφαλώσει σεμια μαξιλάρα παραγεμισμένη με φύλλα φτέρης,ενώ η μαμά κι ο Χοντράδας κάθονταν στο χώμα.Ύστερα ο Πίσκος έβγαλε από τη γαβάθα του τουςκαλύτερους σβόλους χυλό και τους ακούμπησε στοτραπέζι για να κρυώσουν, ενώ ο Χοντράδας κατά-πιε όλο του το φαγητό μονορούφι, όπως έκανε κι οπατέρας του.

Ο Χοντράδας είχε πολύ ταλέντο. Ήταν μόλιςεφτά χρονών, αλλά είχε έρθει πρώτος σ’ όλο το σχο-λείο στη Μεταλλουργία. Ήξερε τι ήθελε να γίνειόταν θα μεγάλωνε: αρχιοπλουργός του βασιλιά.Ό,τι είχε να κάνει με τσεκούρια και ακόντια τοέπαιζε στα δάχτυλα. Ο μπαμπάς και η μαμά τουτον θεωρούσαν ιδιοφυΐα.


«Κι άλλο!» φώναξε ο Χοντράδας.«Δε σου δίνω άλλο πριν φάει ο πατέρας σου.

Μπορεί να μη μείνει αρκετό» είπε η μαμά τους κοι-τάζοντας τον χυλό που είχε περισσέψει στο καζάνι.

Ο Χοντράδας πέταξε τη γαβάθα του στο τρα-πέζι.

«Δεν έπρεπε να λείπει όλη τη νύχτα ο μπαμπάς.Αν δε γυρίσει γρήγορα, θα αναγκαστώ να πάω στοσχολείο νηστικός».

Ο Πίσκος κι η μαμά αντάλλαξαν ένα ανήσυχοβλέμμα.

«Θα είναι μια χαρά ο μπαμπάς» είπε ο Πίσκοςγια να την καθησυχάσει. «Είναι ο καλύτερος κυνη-γός του χωριού».

Η μαμά δάγκωσε τα χείλη της.«Άλλο να σουφρώνεις κι άλλο να κυνηγάς» είπε.

«Δεν είναι το ίδιο να καμακώνεις ένα κουνάβι καινα βουτάς ένα πρόβατο απ’ τα κοπάδια των Μι-κρούληδων. Τι θα γίνει αν πέσει πάνω σε κάποιονΜικρούλη με μαγικό ραβδί που σκοτώνει;»

Εκείνη τη στιγμή η Παχουλίτσα πέταξε με δύ-ναμη το φλασκί της στο πάτωμα κι άρχισε να κλαίειμε μανία. Η μαμά Τρώγλη της το ξαναγέμισε αμέ-σως. Τι να κάνει άλλωστε; Ήταν αδύνατον να της

–16–


–17–

χαλάσει το χατίρι, τόσο όμορφη που ήταν – ίδια κιαπαράλλαχτη με βάτραχο.

«Αυτό είναι αδικία» κλαψούρισε ο Χοντράδας.«Αυτηνής γιατί της δίνεις κι άλλο φαΐ;»

«Άκου, Χοντράδα...» άρχισε να λέει η μαμάτους σε αυστηρό τόνο, αλλά εκείνη τη στιγμή βρό-ντηξε η πόρτα του υπόγειου σπιτιού τους και μπήκεμέσα ο πατέρας Τρώγλης με βαριά βήματα. Στονώμο κουβαλούσε ένα σακί. Ξερόκλαδα και φύλλαήταν μπερδεμένα στα μακριά, λιγδωμένα μαλλιάτου, και το παντελόνι του ήταν κατασκισμένο. Στοτριχωτό γκρίζο μπράτσο του έτρεχε αίμα από μιαπληγή.

«Τι έπαθες;» φώναξε η μαμά κι έτρεξε να του δέ-σει την πληγή με σκονισμένα δίχτυα αράχνης.

«Πώς κάνεις έτσι, ρε γυναίκα; Τίποτα δεν είναι.Μια γρατζουνιά. Αναγκάστηκα να κόψω δρόμομέσα από κάτι θάμνους. Αυτό είναι όλο».

Ο μπαμπάς πέταξε το σακί του πλάι στη φωτιά.Δεν έμοιαζε να έχει μέσα τίποτα σε σχήμα πρόβα-του.

«Δε βούτηξες κανένα;» ρώτησε η μαμά γεμάτηαγωνία.

«Και βέβαια. Το πήγα κιόλας στο παλάτι».


«Ο βασιλιάς θα έχει βαρεθεί να τρώει αρνί κάθεχρόνο στα γενέθλιά του» είπε ο Χοντράδας. «Έπρε-πε να του φέρεις κανέναν Μικρούλη για αλλαγή».

«Χοντράδα!» είπε ο μπαμπάς άγρια. «Δεν είναιαστείο αυτό που είπες». Άρπαξε το καζάνι απ’ τηφωτιά και το γύρισε προς το στόμα του για να πιεικατευθείαν τον χυλό.

«Μα ήθελα κι άλλο!» ούρλιαξε ο Χοντράδας.«Καλά να πάθεις» του είπε ο πατέρας του. «Για

να μάθεις να μη λες ηλίθια αστεία».Πριν από εκατοντάδες χρόνια οι γί-

γαντες είχαν τους Μικρούληδες σκλά-βους, και καμιά φορά τούς έτρωγανγια βραδινό, αλλά αυτά συνέβαινανπριν εκείνοι ανακαλύψουν τα μαγικά

ραβδιά που σκότωναν. Μ’ αυτά τα ρα-βδιά νίκησαν τους γίγαντες και τους ανάγκα-

σαν να ζουν κρυμμένοι στα έγκατα του όρους Μουρ-μούρα.

Εκεί λοιπόν, στα παλιά λατομεία του βουνού, οιγίγαντες έχτισαν μια ολόκληρη πόλη.

«Δεν ήταν αστείο» είπε ο Χοντράδας. «Νομίζωπως πρέπει να κυνηγάμε Μικρούληδες».

«Χοντράδα!» φώναξε η μαμά Τρώγλη.

–18–


–19–

«Κοίτα να μη σ’ ακούσει ποτέ κανένας να λεςτέτοια πράγματα» είπε ο μπαμπάς Τρώγλης σκου-πίζοντας τα χοντρά του χείλη με το μπανταρισμένοτου χέρι και καταλήγοντας να γλείφει δίχτυα αρά-χνης. «Θα σε ρίξουν στα μπουντρούμια».

«Μα δε λέω να τους τρώμε κάθε μέρα» είπε οΧοντράδας. «Άμα αρπάξουμε πολλούς, θα μας πά-ρουν είδηση. Μόνο μια φορά τον χρόνο, για τα γε-νέθλια του βασιλιά».

Ο μπαμπάς Τρώγλης έβγαλε από τα γένια του τακομμάτια του ιστού της αράχνης που είχαν σκαλώ-σει εκεί και τα έφαγε κι αυτά μαζί με ό,τι είχε απομεί-νει στη γενειάδα του απ’ τον χυλό.

«Απαγορεύεται απ’ τον νόμο η απαγωγή, Χο-ντράδα Τρώγλη. Εδώ και πολλά χρόνια. Το ξέρειςκαλά αυτό. Είναι τρομερά επικίνδυνο».

«Μήπως έβαλες εσύ σε κίνδυνο τη ζωή σουαπόψε;» ρώτησε η μαμά συνοφρυωμένη. «Γι’ αυτόαναγκάστηκες να κόψεις δρόμο μέσα απ’ τους θά-μνους;»

Ο πατέρας σήκωσε τους ώμους του.«Δεν ήταν χειρότερα από την περυσινή επιδρο-

μή για τα γενέθλια του βασιλιά. Γάβγισε κάποιοςσκύλος, αλλά ήταν πολύ μακριά».


«Και πέρασες μέσα απ’ τον βάλτο στην επιστρο-φή για να μην μπορεί ο σκύλος να μυρίσει τα ίχνησου, ε;»

«Πάντα αυτό κάνω». Ο μπαμπάς έβγαλε τιςμπότες του και τις άδειασε στο καζάνι της μαμάς.

Ο Χοντράδας πήγε να δει τι είχε μέσα ο σάκοςτου πατέρα του.

«Πάλι περιστέρια θα φάμε» είπε με αηδία. «Ού-τε για ορεκτικό δε θα φτάσουν».

Αλλά για τον Πίσκο ένα περιστέρι ήταν ολόκλη-ρο γεύμα. Ακόμα κι αυτό που του έδιναν για πρωι-νό τού έπεφτε πολύ.

«Έλα, Χοντράδα» είπε στον αδερφό του. «Πά-ρε να φας και το υπόλοιπο απ’ το δικό μου».

«Ούτε μια μπουκιά δεν είναι» είπε περιφρονητι-κά ο Χοντράδας. «Έτσι κι αλλιώς δεν προφταίνωνα φάω. Πρέπει να δω τον Τιτάνα πριν αρχίσει τομάθημα».

«Ο Τιτάνας Φουσκωτός είναι στην τάξη του Πί-σκου» είπε η μαμά. «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ αυτόν;»Πέρασε το χέρι της ανάμεσα στα μαλλιά της, κιαμέσως πετάχτηκαν στο πάτωμα ένα σωρό φουρ-κέτες. Η Παχουλίτσα πήρε μία κι άρχισε να τη μα-σουλάει.

–20–


–21–

«Ο Χοντράδας θέλει να μπει στη συμμορία τουΤιτάνα, μαμά» εξήγησε ο Πίσκος.

Η Συμμορία του Κεραυνού ήταν η πιο άγρια τουόρους Μουρμούρα, και για να γίνεις μέλος έπρεπενα υποστείς τις πιο σκληρές δοκιμασίες. Ο Μπου-νιάς Βαρίδης, για να τον δεχτούν, χρειάστηκε ναχτυπήσει για πολλή ώρα το γκονγκ της πόλης μέσαστη νύχτα και να ξυπνήσει τη βασιλική οικογένεια.Κυκλοφορούσαν μάλιστα φήμες πως κάποιος είχεαναγκαστεί να παλέψει μ’ έναν δράκο, και κάποιοςάλλος είχε προσπαθήσει να κλέψει το στέμμα τουβασιλιά Άσκεφτου.

«Παιδιά είναι, βρε γυναίκα. Πλάκα κάνουν» εί-πε ο μπαμπάς Τρώγλης στη μαμά Τρώγλη, πουέμοιαζε πολύ ανήσυχη. «Ο Τιτάνας Φουσκωτός εί-ναι ο πρόεδρος της τάξης άλλωστε. Δεν μπορεί ναείναι και τόσο σκάρτοι οι φίλοι του».

«Τώρα εδώ που τα λέμε...» άρχισε να λέει ο Πί-σκος, αλλά σταμάτησε απότομα γιατί άλλαξε γνώ-μη. Ο Τιτάνας Φουσκωτός ήταν ο χειρότερος τρα-μπούκος του σχολείου και του έκανε τη ζωή κόλα-ση, αλλά ο Πίσκος δεν ήθελε να στενοχωρήσει τημαμά του. «Μην ανησυχείς» της είπε. «Δε θα τονπάρουν στη συμμορία».


«Θα με πάρουν και θα με παρα-πάρουν» είπε ο Χοντράδας θυμωμέ-νος κι άρχισε να πηγαίνει προς τηνπόρτα με βαριά βήματα.

«Περίμενέ με!» φώναξε ο Πίσκος τηστιγμή που άρπαζε ένα ψωμάκι απόβελανίδι για κολατσιό, κι έφυγε βολίδαγια να προλάβει τον αδερφό του. Γιατί,αν πήγαινε στο σχολείο μαζί με τον Χο-ντράδα, μπορεί να γλίτωνε τα καψόνια απότα άλλα παιδιά μέχρι να μπει στην τάξη.

«Να προσέχεις, Πίσκο» του φώναξε η μαμάτου.

«Εντάξει» της απάντησε γυρνώντας το κεφάλιτου για να την κοιτάξει, αλλά τι να κάνει που ήταντόσο πιο μικρόσωμος απ’ όλους τους άλλους;Ήταν άδικο να πρέπει ακόμα να ανησυχεί γι’αυτόν η μαμά του, που είχε άλλα δυο μικρότε-ρα παιδιά να φροντίσει.

«Δεν έπρεπε να πεις στη μαμά για τη

–22–

Όρος Μουρμούρα


–23–

συμμορία» του είπε ο Χοντράδας κα-θώς περνούσαν έξω απ’ τους στάβλους με

τους δράκους-φύλακες κι έμπαιναν στο τού-νελ που φωτιζόταν με δάδες.

Ο Πίσκος έτρεχε με τα μικρά τουποδαράκια για να βρίσκεται συνεχώς

πλάι στον αδερφό του.«Πολλά παιδιά στην τάξη μου έχουν βρει

τον μπελά τους με τη συμμορία του Τιτάνα» είπεστον Χοντράδα. «Ο Βαρύβλακας πέρασε έναν μή-να στα μπουντρούμια επειδή τον έβαλε ο Τιτάναςνα ρίξει ένα πυρωμένο βέλος στο παράθυρο τουπαλατιού».

«Ε λοιπόν εγώ δε θα καταλήξω στα μπουντρού-μια» είπε ο Χοντράδας «γιατί δεν είμαι ηλίθιος.Έλα, Πίσκο, κούνα τα πόδια σου να τελειώνουμεκαμιά φορά».

Ο Πίσκος άρχισε να τρέχει ακόμα πιο γρήγο-ρα, και σε λίγο βγήκαν απ’ το σκοτάδι στο χλω-

μό πρωινό φως του Κρατήρα.

Γεμάτο ΓΙΓΑΝΤΕΣ!


–24–

Ο Κρατήρας ήταν ένα τεράστιο κοίλωμα, σαντρύπα, στο κέντρο του όρους Μουρμούρα. Όλη ηπόλη ήταν χτισμένη μέσα στο βουνό, και μόνο στηνκορυφή του Κρατήρα έβλεπες λίγο ουρανό. Κάτωαπ’ αυτό το μοναδικό άνοιγμα βρισκόταν η αγορά,το πάρκο, το γήπεδο και το θέατρο των γιγάντων.Εκεί οδηγούσαν όλοι οι κεντρικοί δρόμοι, που ήτανσκαμμένοι μέσα στον βράχο σαν τούνελ. Τα σημαντι-κά κτίρια έβλεπαν επίσης σ’ αυτό το άνοιγμα. Εκείήταν και τα μαγαζιά, οι ταβέρνες, το σχολείο και τοπαλάτι του βασιλιά. Ο καπνός από τα τζάκια τωνσπιτιών και τις βιοτεχνίες, που ήταν κι αυτές κρυμμέ-νες στα έγκατα του βουνού, περνούσε ανάμεσα απ’τις χαραμάδες του βράχου, έμπαινε στον Κρατήρα κιανέβαινε ψηλά. Εκεί ενωνόταν με τα σύννεφα πουτον σκέπαζαν μόνιμα κι έκρυβαν τελείως τους γίγα-ντες και τους δράκους που τους φύλαγαν. Οι Μι-κρούληδες ζούσαν σε πόλεις στους πρόποδες τουβουνού και δεν έβλεπαν ποτέ τους γίγαντες.

Ο Πίσκος ένιωσε δυο τεράστια χέρια να τον αρ-πάζουν απ’ τους ώμους και να τον σηκώνουν ψηλά.


«Σε τσάκωσα!» Ήταν ο Τιτάνας, που τους είχεστήσει ενέδρα. «Πάρε απ’ την τσέπη μου το σκοινί»διέταξε τον Χοντράδα.

Ο Χοντράδας δίστασε να κάνει αυτό που τουέλεγε.

Ο Τιτάνας σήκωσε τα χοντρά φρύδια του καιτον κάρφωσε με το άγριο βλέμμα του.

«Θες να μπεις στη συμμορία ή δε θες; Λέγε!»«Μα είναι αδερφός...» άρχισε να λέει ο Χοντρά-

δας.«Είσαι βλίτο, Χοντράδα Τρώγλη» τον περιγέλα-

σε ο Τιτάνας με τρομερή περιφρόνηση.Αυτό πια πήγαινε πολύ. Δεν μπορούσε να το ανε-

χτεί ο Πίσκος. Άλλο να βασανίζουν τον ίδιο, κι άλλο


να κοροϊδεύουν τον μικρό του αδερφό, ακόμα κι ανείχε το διπλάσιο μέγεθος απ’ αυτόν. Άρπαξε λοιπόντο σακίδιό του και το κοπάνησε με όλη του τη δύνα-μη στα μούτρα του περιβόητου πρόεδρου της τάξης.Το σακίδιο βρήκε τον καλύτερο στόχο. Ένα τεράστιοσπυρί στη μύτη του Τιτάνα έσπασε κι άρχισε να πε-τάγεται αίμα και πύον προς όλες τις κατευθύνσεις.

«Οοοχ!» ούρλιαξε ο Τιτάνας. «Θα μου το πλη-ρώσεις αυτό, μπασμένο. Το μεγάλωνα αυτό το σπυρίγια τον διαγωνισμό του μεγαλύτερου σπυριού σταγενέθλια του βασιλιά. Πάρε το σκοινί, Χοντράδα.ΤΩΡΑ!»

«Εμμ... Κοίτα να δεις...» ψέλλισε ο Χοντράδας.Ο Τιτάνας πέταξε τον Πίσκο στο έδαφος, τον

κράτησε ακίνητο κάτω απ’ την τεράστια πατούσατου και τράβηξε μόνος του το σκοινί απ’ την τσέπητου. Έδεσε τη μια του άκρη στη ζώνη του Πίσκου κιάρχισε να τον στριφογυρίζει στον αέρα σαν καου-μπόης που ετοιμάζεται να πετάξει λάσο.

Ο Πίσκος έκλεισε τα μάτια του σφιχτά και περί-μενε τη στιγμή που θα τον εκτόξευε στον τοίχο τουΚρατήρα, αλλά πριν προλάβει ο Τιτάνας να τον πε-τάξει ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Ο Τιτάνας

–26–


–27–

έμεινε απότομα ακίνητος, κι ο Πίσκος βρέθηκε ξαφ-νικά να σέρνεται στο χώμα μέχρι να χάσει όλη τηφόρα από τους εναέριους κύκλους του.

Τον γλίτωσε το γκονγκ του σχολείου.«Πρέπει να την κάνω αμέσως από δω» είπε ο

Χοντράδας. «Αν αργήσω πάλι στη Δρακολογία, θαβρω τον μπελά μου με τον κύριο Ρόπαλη». Έριξεένα λυπημένο βλέμμα στον Πίσκο κι ύστερα διέσχι-σε βολίδα τον Κρατήρα.

Ο Τιτάνας έριξε μια τελευταία μπουνιά σταπλευρά του Πίσκου, κι έπειτα άρχισε να τρέχει πίσωαπ’ τον Χοντράδα, εγκαταλείποντας το θύμα του μεκομμένη την ανάσα και δεμένο σαν ασβό που τονψήνουν στην κατσαρόλα. Δε βιαζόταν μόνο ο Χο-ντράδας αλλά κι ο Τιτάνας, κι ο Πίσκος ήξερε καλάτον λόγο.

Τα αγόρια που ήταν σαν τον Τιτάνα δεν τααπασχολούσε συνήθως τι ώρα θα έφταναν στο σχο-λείο, κι όσο για τον Πίσκο προτιμούσε να περάσειόλη του τη μέρα παίζοντας στο δάσος από το ναεμφανιστεί στην τάξη του. Αλλά η σημερινή μέραήταν ξεχωριστή. Σήμερα οι τελειόφοιτοι θα πήγαι-ναν εκδρομή, και το περίμεναν πώς και πώς αυτό


το γεγονός, βδομάδες ολόκληρες – ο Πίσκος μάλι-στα περισσότερο απ’ όλους.

Θα πήγαιναν να δουν τον κόσμο των Μικρού-ληδων!

–28–


Προσοχή, - PublicΠροσοχή, γίγαντες! πριν τολμήσετε να...

Documents

Transcript of Προσοχή, - PublicΠροσοχή, γίγαντες! πριν τολμήσετε να...