Tο σπίτι είχε πιάσει φωτιά!!!!!!

Στη ζωή μας έρχονται και καλές και κακές στιγμές, κάποιες μας μένουν και

κάποιες όχι, αλλά υπάρχουν και μερικές που όχι απλά μας μένουν μας στιγματίζουν

ολόκληρη τη ζωή.

Εκείνο το βράδυ ξύπνησα επειδή δεν μπορούσα πολύ καλά να αναπνεύσω.

Ανασηκώθηκα από το κρεβάτι και προσπάθησα να καταλάβω τι γίνεται. Άκουγα τη

φωνή της μαμάς μου να με φωνάζει από την κουζίνα: «Ηλιάνα ξύπνα, ξύπνα!!!»

Ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο, γύρισα να δω τι έγινε και τότε κατάλαβα ότι το

σπίτι είχε πιάσει φωτιά!

Παρόλο τον πανικό έπρεπε να σκεφτώ λογικά και να αντιδράσω πρακτικά,

οπότε το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να πατήσω τις φωνές: «Βοήθεια, βοήθεια!

Καιγόμαστε!»

«Ηλιάνα, έλα στην κουζίνα! Γρήγορα!» άκουσα τη μαμά μου ξανά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και με προσεκτικές κινήσεις προσπάθησα να κάνω θετικές σκέψεις καθώς περνούσα δίπλα από τις φωτιές. Απείχα δύο μόνο βήματα από την κουζίνα που ήταν το πιο ασφαλές σημείο του σπιτιού, αλλά εκείνη τη στιγμή άκουσα το νιαούρισμα της Λούνας από το σαλόνι.

Χωρίς να χάσω ούτε λεπτό έτρεξα στο σαλόνι, κρατώντας την αναπνοή μου και άρχισα να ψάχνω ανάμεσα στις φλόγες τη Λούνα. Τελικά την εντόπισα στη γωνία περικυκλωμένη από τη φωτιά, να κοιτάει με ένα παραπονιάρικο βλέμμα τις ψαροκροκέτες της να καίγονται! Εγώ την άρπαξα με φούρια και αφήνοντας πίσω ένα γκρινιάρικο νιαούρισμα κατευθυνθήκαμε προς την κουζίνα, όπου εκεί μας περίμενε η μαμά μου και αμέσως πήγαμε στο διπλανό σπίτι που δεν είχε πιάσει ακόμα φωτιά για να προστατευτούμε.

Κάτσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και σε λίγο καταλάβαμε ότι είχε έρθει η Πυροσβεστική. Η μαμά μου είπε να βγούμε στο μπαλκόνι για να μας κατεβάσουν αλλά το μπαλκόνι είχε ήδη πιάσει φωτιά κι έτσι η μόνη λύση ήταν … η ταράτσα! Θα ανεβαίναμε στην ταράτσα κι από εκεί θα μας κατέβασε η Πυροσβεστική με τη σκάλα.

Ανοίξαμε λοιπόν την εξώπορτα και προσπαθήσαμε να ανέβουμε στα πάνω πατώματα, κι εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλλε μέσα από τις φλόγες ένας πυροσβέστης, μας έδωσε ειδικές μάσκες και προσπάθησε να μας κατεβάσει, όταν με ένα δυνατό θόρυβο οι σκάλες του πρώτου ορόφου γέμισαν με φλόγες, οπότε η μόνη μας διέξοδος ήταν από ψηλά!

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε τις σκάλες κι ακούγαμε πίσω μας τη φωτιά να μας ακολουθεί. Φτάσαμε στην ταράτσα κι ανοίξαμε τη σιδερένια πόρτα. Άκουσα τη σειρήνα της Πυροσβεστικής. Ο πυροσβέστης προσπάθησε να επικοινωνήσει με το όχημα και να τους στείλει πληροφορίες. Τελικά μας είδε ένας αστυνόμος και έδωσε διαταγή να ανεβάσουν τη σκάλα. Η Λούνα, που τόση ώρα ήταν γαντζωμένη από τις πιτζάμες μου, σα να κατάλαβε τι γινόταν και χαλάρωσε λιγάκι.

Η σκάλα άρχισε να ανεβαίνει. «Επιτέλους», σκέφτηκα, «τα βάσανά μας τελειώνουν»! Τότε η σκάλα σταμάτησε ανάμεσα στον τρίτο όροφο και την ταράτσα, δεν έφτανε μέχρι επάνω!

Ακούγαμε τη φωτιά να ανεβαίνει στον τρίτο όροφο. Έπρεπε να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί. Κοίταξα γύρω και τότε μου ήρθε η ιδέα, το διπλανό δέντρο ήταν τόσο ψηλό όσο και η πολυκατοικία μας, και το καλύτερο, δεν έχει πιάσει ακόμα φωτιά! Μίλησα στον πυροσβέστη κι αυτός έδωσε οδηγίες από τον ασύρματο.

Σε λίγα λεπτά το όχημα είχε κολλήσει πάνω στο δέντρο και η σκάλα τώρα ακουμπούσε πάνω σ’ ένα πλατύ κλαδί.

Παρόλο που το σχέδιο ήταν δικό μου, εγώ ήμουν αυτή που φοβόταν περισσότερο το πέρασμα στον αέρα.

Ο πυροσβέστης πέρασε στην άλλη μεριά και εγώ με τη Λούνα ήμασταν οι επόμενες. Φοβόμουν τόσο πολύ που πάγωσα. Κοίταξα γύρω μου. Η σιδερένια πόρτα είχε πάρει φωτιά. Πήρα την απόφαση να κάνω το μεγάλο άλμα.

Το έκανα και δεν αποδείχτηκε τόσο μεγάλο τελικά!

Καθώς κατεβαίναμε κοίταξα επάνω. Όλη η πολυκατοικία καιγόταν. Ένοιωθα λες και όλες οι ωραίες μου στιγμές σε αυτό το σπίτι καιγόντουσαν, γινόντουσαν στάχτη.

Μας έδωσαν νερό και κουβέρτες και μας είπαν να κάτσουμε λίγο να ξαποστάσουμε όταν ξαφνικά… έγινε η έκρηξη!

Όλα τα διαμερίσματα του ισογείου εξερράγησαν! Πετάχτηκαν προς το μέρος μας χιλιάδες κομματάκια τζαμιού και άλλα τόσα κομματιασμένα έπιπλα. Η Λούνα έκανε λες και είδε φάντασμα, βέβαια μπορεί να έφταιγα κι εγώ που άρχισα να ουρλιάζω!

Όταν ησυχάσαμε λίγο, οι πυροσβέστες μας είπαν ότι για τη φωτιά και την έκρηξη ευθύνεται η διαρροή γκαζιού στο ισόγειο και ότι ήμασταν τυχεροί που προλάβαμε και βγήκαμε από κει μέσα! Όμως εγώ δεν ήμουν χαρούμενη ούτε ανακουφισμένη γιατί η δικιά μου ζωή ήταν μέσα στις φλόγες και καιγόταν.

Τότε ένας αστυνόμος με πλησίασε και μου είπε καθησυχαστικά ότι θα μιλήσει με το δήμαρχο και θα φτιάξουν μια καινούργια πολυκατοικία στο ίδιο σημείο με τα έξοδα πληρωμένα! Εγώ χάρηκα πάρα πολύ αλλά σκέφτηκα να μην το πω στη μαμά ακόμη. Δε νομίζω ότι είναι σε θέση να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα, όπως κι εγώ δε θα μπορούσα στη θέση της…

Όλοι ζούμε άσχημες στιγμές αλλά πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με θάρρος και ψυχραιμία και να μην περιμένουμε οι αλλαγές στη ζωή να είναι πάντα ευχάριστες…

Ηλιάνα Ατσικμπάση-Μαντά (ΣΤ2)

Νυχτερινή πυρκαγιά

Ένα απόγευμα Πέμπτης καθόμασταν μαζί με τον πατέρα μου στο σαλόνι του

σπιτιού και παίζαμε έναν επιτραπέζιο παιχνίδι. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου βγήκε

στο μπαλκόνι και με φώναξε να βγω και εγώ έξω.

Αυτό που είδαμε ήταν τρομακτικό. Βλέπαμε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι να

καίγεται. Από το σπίτι έβγαιναν άσχημες μυρωδιές, πυκνοί μαύροι καπνοί και

ζωηρές κίτρινες φλόγες που σιγά σιγά δυνάμωναν.

Πολλοί κάτοικοι πολυκατοικιών που ήταν δίπλα αλλά και απέναντι από το σπίτι που

καιγόταν, βγήκαν στα μπαλκόνια αναστατωμένοι. Άλλοι έτρεχαν να πάρουν τα

αυτοκίνητα τους που ήταν παρκαρισμένα κοντά στο σπίτι.

Μετά από λίγο έφτασαν τρία κόκκινα πυροσβεστικά οχήματα και οι πυροσβέστες με

τις μπλε ειδικέ στολές, το κόκκινο κράνος και με τις μπουκάλες οξυγόνου, άπλωσαν

τις μάνικες και άρχισαν την κατάσβεση της φωτιάς.

Δυο από αυτούς μπήκαν μέσα στο φλεγόμενο σπίτι για να ελέγξουν αν υπάρχει

κανένας άνθρωπος. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος μέσα. Είναι τρομαχτικό να

βλέπεις ένα σπίτι τυλιγμένο στις φλόγες και να μην ξέρεις αν υπάρχει κάποιος

μέσα!

Φίλιππος Γρίβας (ΣΤ2)