Οι Φαναριώτες ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, που ασχολήθηκαν συστηματικά με τις μεταφράσεις ξένων έργων, ενώ συχνά χρηματοδότησαν μεταξύ άλλων διάφορα έντυπα (περιοδικά, εφημερίδες) της εποχής που εκδίδονταν από Έλληνες.

Ο προεστός (δημογέροντας, τουρκικά: κοτζάμπασης ήταν μέλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, στις ελληνικές χριστιανικές κοινότητες της Τουρκοκρατίας.

Κάθε χωριό και πόλη είχε τους δικούς του προεστούς. Ο προεστός κρατούσε την σφραγίδα της κοινότητας, είχε διοικητικές και δικαστικές δικαιοδοσίες και εισέπραττε τους φόρους από τα μέλη της κοινότητας, τους οποίους παρέδιδε στην οθωμανική διοίκηση.

κεφαλικό φόρο ή χαράτσι φόρο γης φόρο της δεκάτης

Η παιδεία των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία γινόταν σε τοπικά σχολεία αλλά και σε μεγάλες σχολές με οικονομική συνδρομή Ελλήνων, ντόπιων ή της διασποράς και την υποστήριξη και καθοδήγηση της Εκκλησίας, υπό την επίβλεψη του Οθωμανικού κράτους.

Με τον όρο κρυφό σχολειό αναφέρεται από τους Έλληνες η κρυφή και απαγορευμένη από τους Τούρκους διδασκαλία κατά την τουρκοκρατία.

Μεγάλο χτύπημα για τον ελληνισμό ήταν και η ναυτολογία των χριστιανών ραγιάδων. Οι Τούρκοι υποχρέωναν τους σκλαβωμένους να υπηρετήσουν στα τούρκικα καράβια και αυτό γιατί οι Έλληνες γνώριζαν θαυμάσια την ναυτική τέχνη.

Η πειρατεία είναι φαινόμενο πανάρχαιο που παρουσιάζεται κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας. Επίσης, τον 15ο και 16ο αιώνα της τουρκοκρατίας , παρουσιάζεται με οργανωμένη και με συστηματική μορφή. Τα πλοία ήταν μικρά και είχαν 35-46 κανόνια και 100-200 ετοιμοπόλεμους και αποφασισμένους άντρες.

Στα μπεζεστένια και γενικά σε όλα ταπαζάρια πουλάνε και χριστιανούς σκλάβους νέους και γέρους άντρες και γυναίκες ακόμα

και παιδιά τριών χρονών.

Το δουλεμπόριο εκείνη την εποχή είχε πάρει τέτοια έκταση ώστε ακόμη και στα

λιμάνια της Κρήτης με την ανοχή των Βενετών γίνονταν αγοραπωλησίες

ανθρώπων.