Διανέμεται χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη συνεισφορά Φύλλο 5 / 27 Ιανουαρίου 2012

Είναι αυτονόητο πως κα-νένας από τους υπάρχο-ντες σχηματισμούς που επιδιώκουν να ανατρέ-ψουν την κατάσταση δεν μπορεί μόνος του. Είναι αναγκαία η συνάντηση όλων των δυνάμεων για τη διαμόρφωση ενός ενω-τικού αριστερού πόλου.

Προσοχή, όμως. Η άμεση δημοκρατία που θα έρθει από πάνω, θα είναι μία παγκόσμια χούντα. Εδώ, λοιπόν, έρχεται και το δια-κύβευμα: τι θα έλθει μετά τον κοινοβουλευτισμό που αποβιώνει;

Αυτή είναι ο φόβος της ακυβερνησίας. «Δε φεύ-γουμε αν δε φύγουν» βροντοφωνάζαμε στην πλατεία Συντάγματος όλο το καλοκαίρι και σκο-ντάφταμε συνεχώς στην ερώτηση «και ποιοι θα έρθουν μετά;»

Άνθρωποι που συνα-ντιόμαστε, συναναστρε-φόμαστε και υπενθυμί-ζουμε ο ένας στον άλλο πως δεν χάθηκε το πνεύμα της πλατείας Συντάγματος, απλώς ωρίμασε και έπα-ψε να είναι μόνο αγανά-κτηση. Νομίζω πως τώρα πράγματι παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Τα βασικά συστατικά αυ-τής της ιδεολογίας εί-ναι: να βολευτώ εγώ, να τρουπώσω κάπου και να πάνε να πνιγούν όλοι οι άλλοι. Προκειμένου να το πετύχω δεν θα κωλώ-σω μπροστά σε τίποτα. Με αυτόν τον τρόπο θεω-ρούμαι μάγκας και πρώτη μούρη.

Oι σχεδιασμοί του Μαύρου Μετώπου

Ποιό σωτήριον έτος;

Όλοι θέλουν να γί-νουν κα Μαργαρίτα

Στα μαρμαρένια αλώνια

Τα παιδιά τουΠασόκ

σελ. 2 σελ. 3 σελ. 6 σελ. 6 σελ. 7

Το κίνημα απέθανε... Ζήτω το κίνημα!

του Νικόλα Δημητριάδη

Η κυβέρνηση του φερόμενου ως Πρω-θυπουργού Λουκά Παπαδήμου, πα-λιού και έμπειρου κλητήρα των τρα-

πεζών, σηματοδοτεί ένα ορόσημο στην πορεία προς την κατάργηση της πολιτικής, αλλά και ένα ορόσημο για την πορεία των λαϊκών κινη-τοποιήσεων.

Από τις πορείες της 19ης και 20ης Οκτω-βρίου και την επέτειο της 28ης, έχουμε πέσει σε πορείες-κηδείες και η κατάθλιψη έχει επι-στρέψει στην ελληνική κοινωνία. Ο λαός συνει-

δητοποιεί ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, οι τομές που πρέπει να γίνουν μεγάλες, ο αντίπα-λος ισχυρός, ενώ καλείται –για πρώτη φορά, ίσως– να παλέψει μόνος του, καθώς αυτοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και να στηρίξουν μια προσπάθεια να μπει φρένο στην κατρακύ-λα (κυρίως άνθρωποι της τέχνης και του πνεύ-ματος) έχουν στη πλειοψηφία τους επιλέξει το απέναντι στρατόπεδο.

Κι όμως, μέσα από υπόγειες διαδρομές, ο λαός που έμεινε μόνος, που γονάτισε από τα βάρη και την κατάθλιψη, ξανασηκώνεται. Εκεί που φεύγει από το Σύνταγμα, τον βλέπεις να

μαζεύεται στις γειτονιές, εκεί που αποφεύγει πολιτικούς χώρους και πρωτοβουλίες, βλέ-πεις να ξεφυτρώνουν νέες πρωτοβουλίες και εγχειρήματα. Εκεί που βλέπεις μια πορεία-κη-δεία, εμφανίζεται μια συγκυρία, όπως η επέτει-ος της 28ης Οκτωβρίου ή το χαράτσι της ΔΕΗ, να ταράξει τα νερά και να πυροδοτήσει πολιτι-κές εξελίξεις. Το «Σύνταγμα» έκλεισε τον κύκλο του, αλλά το «πνεύμα του Συντάγματος» εξα-κολουθεί να υπάρχει και να δίνει πνοή σε κι-νήσεις και εγχειρήματα, συνελεύσεις και πρω-τοβουλίες.

συνέχεια στη σελ. 3

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 1

Η Συνέλευση των Λαϊκών Συνελεύσεων - Πάντειο, 14 Ιανουαρίου σελ. 4-5

ΑΝΑΤΡΟΠΗ2

O αγώνας των απεργών στην Ελληνική Χαλυβουργία συ-νεχίζεται απτόητος και κλι-

μακώνεται. Απεργία στην Ελευσίνα, απεργία στη Λουκίσσα. Τώρα απερ-γία και στο Βόλο; Οι αγώνες θα δεί-ξουν. Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις στον χώρο του Τύπου καλά κρατούν και μάλιστα αυξάνονται και πληθύ-

νονται. Άλτερ, ΔΟΛ, Ελευθεροτυπία, ΕΡΤ, ο Κόσμος του Επενδυτή. Μάλιστα, στις 30 Ιανουαρίου θα γίνει συναυ-λία συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων στον Τύπο, στο κλειστό γυμναστήριο Περιστερίου. Οι Ρουμάνοι συναγωνιστές είναι εδώ και 20 μέρες στον δρόμο και τις πλατείες. Ας μη γελιόμαστε, η παγκόσμια διακυβερνηση απαιτεί παγκόσμια αντίσταση! Οι Αιγύπτιοι συγκεντρώνο-νται ξανά στην πλατεία Ταχρίρ. Μαζί με αυτά (ή κατ’ άλ-λους πέρα από αυτά) εξαιρετικά ελπιδοφόρες είναι οι κινητοποιήσεις των Λαϊκών Συνελεύσεων γειτονιών για τοπικά ζητήματα, χαράτσια κ.α. Παρά την πολυμορφία τους ως προς τους άμεσους στόχους –που κι εκεί υπάρ-χουν επίκαιρα κοινά σχεδόν για όλες– τη σχέση τους με τους θεσμούς και τα μέσα πάλης τους συναντώνται στον κοινό παρονομαστή της ισοτιμίας των συμμετεχόντων σ’ αυτές, της άμεσης δημοκρατίας, της διαδικασίας χωρίς ιεραρχία καθώς και στην ανάγκη αλληλοενημέρωσης το λιγότερο. Με τη συνάντησή τους στο Πάντειο, στις 14 Γε-νάρη, (και νέα κανονισμένη συνάντηση για 11 Φλεβάρη και πάλι στο Πάντειο στις 16:00) φαίνεται πως ένας νέος δρόμος, μια καινούρια προοπτική άνοιξε.

Τα παιδιά του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΝΔ και όχι μόνο), του ατομικισμού και του βολέματος, φαίνεται πως δί-νουν τη θέση τους σε μια νέα, πιο ανήσυχη, πιο πεισμέ-νη όσο κι αναγκασμένη γενιά να δώσει τον αγώνα της για να μην παραδώσει οριστικά κι επίσημα την σκυτά-λη ο νεκρός από καιρό αστικός κοινοβουλευτισμός και οι τεθλιμμένοι του συγγενείς στους τραπεζίτες και την παγκόσμια χούντα των αγορών. Ο γάιδαρος πριν ψοφή-σει λένε... Κάποιοι προτείνουν ως αντίδοτο τη διαμόρ-φωση ενωτικού αριστερού πόλου, θέτοντας ακόμα και το ΚΚΕ προ των ευθυνών του, για να αντιμετωπιστεί το «Μαύρο Μέτωπο». Άλλοι μένουν προσηλωμένοι (ενίοτε υπέρ το δέον) στο κίνημα των πλατειών και της πλατεί-ας Συντάγματος που, παρά τα λάθη και τα όριά του, έχει αφήσει την παρακαταθήκη του για πραγματική κοινωνι-κή αυτοοργάνωση.

Το μόνο βέβαιο είναι πως η δικαίωση του αγώνα εί-ναι ο ίδιος ο αγώνας. Αγώνας για να σπάσουμε τα οδο-φράγματα της κυρίας Μαργαρίτας, τον φόβο μπροστά στην ελευθερία, να υπερβούμε τον μηδενισμό, να γί-νουμε πιο αλληλέγγυοι και πιο συνειδητοί σε αυτά που κάνουμε, να μην επιτρέψουμε, με την αδράνεια και την υποταγή στο κλίμα απογοήτευσης, την κατάργηση της πολιτικής, που βλέπει σπίθα αναζωπύρωσης στις συνε-λεύσεις στις γειτονιές. Και πάνω απ’ όλα αγώνας! Αγώ-νας για αξιοπρέπεια, γιατί «αν σήμερα κυριαρχούν πα-ραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε και οι δικές μας αδυναμίες και παραχωρήσεις».

Η συντακτική ομάδα

Εditorial

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

του Δημήτρη Πετρά

Τ ο σύστημα γι ακόμη μία φορά ανακατεύει την τράπουλα. Εδώ και ένα μήνα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι

στην κυβέρνηση, ο ΛΑ.Ο.Σ. στην εξου-σία, παρέα με τον αντιμνημονιακό στα λόγια Σαμαρά και χωρίς καμία διάθεση να φύγουν. Είναι αξιοσημείωτο το γεγο-νός πως ο Σαμαράς, πριν καν κυβερνή-σει, αποκήρυξε το «αντιμνημονιακό» του παρελθόν ψηφίζοντας όλα τα μέτρα που οδηγούν τη χώρα στην οικονομική υποδούλωση. Οι τοκογλύφοι έστειλαν για βοήθεια τον Χορστ Ράιχενμπαχ, τον Γιοχάνες Χαν και τον Χανς-Γιοχίμ Φού-χτελ φανερώνοντας τις προθέσεις τους για μονιμοποίηση αυτής της δήθεν προ-σωρινής κυβέρνησης. Η «κοινοτική αλ-ληλεγγύη» της Ε.Ε. δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βάρβαρη επιβολή του ισχυρού προς τον ασθενή. Τα πιόνια έχουν στη-θεί. Ποιες όμως θα είναι οι επόμενες κι-νήσεις τους;

Είμαι πεπεισμένος πως η διορισμένη αυτή κυβέρνηση θα συνεχίσει και μετά την τρίμηνη διορία που της έδωσε ο αρ-χηγός της Νέας Δημοκρατίας. Αν γίνουν εκλογές το Φεβρουάριο, ο λαός είναι σί-γουρο πως στην πλειοψηφία του θα κα-ταψηφίσει τις δυνάμεις που βρίσκονται στη συγκυβέρνηση, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος της ανατροπής των μεθοδεύσεών τους. Κάτι τέτοιο αποκλεί-εται να το αφήσουν να συμβεί. Η εκτίμη-σή μου είναι πως ο Σαμαράς το Φεβρου-άριο θα σταματήσει να στηρίζει το Παπα-δήμο, ώστε να πετύχουν με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

Αφενός το μαύρο μέτωπο θα συνε-χίσει να κυβερνά με την πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του ΛΑ.Ο.Σ., αφετέρου θα προετοιμάσουν με την ησυχία τους τη στιγμή που θα τους διαδεχθεί η Ν.Δ. με σκοπό να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο αριστερής διακυβέρ-νησης. Ο Σαμαράς νομίζει πως θα εξι-λεωθεί από το λαό αποχωρώντας από τη συγκυβέρνηση και θα ζητήσει εκλογές προβάλλοντας την εναλλακτική πρόταση των τοκογλύφων και της ελληνικής αστι-κής τάξης.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Ν.Δ - ΛΑΟΣ - ΔΗ.ΣΥ. και δυστυχώς η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη βλέ-

πουν τη λύση στα μνημόνια. Αυτά όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος αλλά ούτε καν δρόμος, από τη στιγμή που επιδεινώ-νουν την οικονομική κατάσταση των αν-θρώπων, δίνουν τη δημόσια περιουσία κοψοχρονιά και εκτινάσσουν ακόμα πε-ρισσότερο το χρέος. Ο προυπολογισμός προβλέπει 54.5 δις ευρώ έσοδα και 88.5 δις έξοδα μόνο για την πληρωμή των το-κογλύφων! Έτσι θα συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος των νέων δανείων, με τα νέα χρε-ολύσια να φέρνουν νέα δάνεια, νέους τό-κους κ.τ.λ. Αν πρέπει να επιλέξουμε μο-νόδρομο προτιμώ τη στάση πληρωμών και τη σειρά μέτρων που θα οδηγήσουν μεταξύ άλλων σε σταθερή και μόνιμη δουλειά, στην εθνικοποίηση των τραπε-ζών, στην παραγωγική ανασυγκρότηση και στην εξασφάλιση δωρεάν υγείας και παιδείας για ολόκληρο το πληθυσμό. Παρ’ όλο που η αστική τάξη μέσα απο τους μη-χανισμούς προπαγάνδας της προσπαθεί να πείσει τους πολίτες να δεχθούν τα μέ-τρα, οι εργαζόμενοι έχουν διαφορετική άποψη. Ο αγώνας των εργατών της ελλη-νικής Χαλυβουργίας εδώ και δύο μήνες μας δείχνει το δρόμο.

Είναι αυτονόητο πως κανένας από τους υπάρχοντες σχηματισμούς που επι-διώκουν να ανατρέψουν την κατάσταση δεν μπορεί μόνος του. Είναι αναγκαία η συνάντηση όλων των δυνάμεων, όχι απλώς για τη συγκρότηση ενός νεφελώ-δους «αντιμνημονιακού μετώπου», αλλά για τη διαμόρφωση ενός ενωτικού αρι-στερού πόλου προς όφελος του κόσμου της εργασίας. Το ΚΚΕ, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και οι υπόλοιπες αντικα-πιταλιστικές δυνάμεις πρέπει να αφου-γκραστούν τις λαικές ανάγκες καθώς η αντίληψη πως «όταν η γραμμή δεν συμ-φωνεί με την πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα» δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ιδι-αίτερα το ΚΚΕ, που έχει ως στρατηγικό στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσί-ας, οφείλει, ως η μεγαλύτερη αριστερή-κομμουνιστική δύναμη, να κινηθεί στην κατεύθυνση οικοδόμησης ενός μετώπου για την ανατροπή μαζί με τις υπόλοιπες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Διαφορετι-κά οι διακηρύξεις του αποτελούν «έπεα πτερόεντα» που καθόλου δεν πλήττουν τους δυνάστες του λαού.

g

Οι σχεδιασμοί τουΜαύρου Μετώπου

και η Αριστερά

του Χαράλαμπου Μαγουλά

Π ολλοί κάνουν λόγο για 1929 και κατό-πιν για 1938. Άλλοι, μάλλον αισιόδο-ξοι με ευσεβέστερους πόθους, προ-

βλέπουν κάτι σαν 1917, με ολίγη από 1968. Ίσως όμως ένας ουτοπικός ρεαλιστής να μπορούσε να δει το 2012 σαν 1789 ή σαν έτος που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης. Το ερώτημα εάν οι κοινωνίες πρόκειται να βιώσουν σύντομα μία παραδειγματική αλλα-γή, παρόμοια με αυτή της ανόδου της αστικής τάξης στο πολιτικό, οικονομικό και κυρίως κοινωνικό και πολιτιστικό προσκήνιο, περι-τέμνει ουσιωδώς την πράξη: το σωστό ρήμα δεν είναι το «βλέπω», αλλά το «θέλω». Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία το εάν βλέπου-με και πώς ή έστω διαυγάζουμε την ιστορική συγκυρία, αλλά το εάν είμαστε σε θέση να τη διαμορφώσουμε, εφόσον το θέλουμε. Τι θέ-λουμε λοιπόν; Ένα νέο 1917; Ή ένα νέο 1789; Τι περιλαμβάνει το ένα, τι το άλλο;

Καταρχάς, ένα νέο 1917 δεν είναι ούτε εφικτό πλέον, ούτε όμως και θελκτικό. Η νε-ωτερικότητα του φιλελευθερισμού και του αντίπαλου δέους του φτάνει σιγά σιγά στο τέ-λος της. Όχι, η μετανεωτερική σούπα δεν το προοιώνισε. Απλώς το επιτάχυνε. Ηθελημέ-να. Διέλυσε τις ιδεολογίες, έφερε την αριστε-ρά και τη δεξιά σε θέση συνοδοιπόρων και προετοίμασε τον θάνατο του κοινοβουλευτι-σμού. Η αρμονία άλλωστε του κοινοβουλίου

δεν έγκειται στην ολοκληρωτική κατίσχυση μίας άποψης: αυτά εί-ναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Σοβιετίες. Στην οριεντάλ Ελλάδα όμως, τα αριστερά κόμματα της βουλής δεν κάνουν άλλο παρά να συντελούν με την άρνησή τους στη φαινομενικότητα της δημοκρατίας και στην υποστύλωση της ολιγαρχίας. Και τι να κάνουν δηλαδή; Να ψηφίσουν υπέρ των νόμων των Αγίων Τριάδων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ); Όχι. Να σηκωθούν και να φύγουν από τη Βουλή, για να μην τη νομιμοποιούν άλλο με την παρουσία τους. Εγελιανοί είναι, όμως. Δεν μπορούν να φύ-γουν από εκεί. Γι’ αυτό το 1917 δεν ξανάρχε-ται. Οριστικά πια. Άλλωστε, και τα δύο αντα-γωνιστικά μοντέλα στηρίχτηκαν στην ανάπτυ-ξη. Η ανάπτυξη πλέον όμως είναι παντελώς ανέφικτη. Δεν υπάρχει παρά μόνο μία γη. Και αυτή έφτασε στα όριά της.

Γιατί, όμως, 1789; Ποιο είναι το πολιτι-κό υποκείμενο που θα αντικαταστήσει τους αστούς; Μα, οι τραπεζίτες. Και αυτοί, όχι, δεν είναι αστοί. Δεν είναι έμποροι, βιοτέχνες, βι-ομήχανοι, εφοπλιστές. Δεν ασχολούνται με υδρογονάνθρακες και βιομηχανικά προϊόντα, ούτε με τη μεταπράτηση, ούτε με τις μεταφο-ρές. Ασχολούνται με ψηφιακά, άυλα προϊό-ντα. Και έχουν όλη τη γνώση στα χέρια τους. Όλες –μα όλες– οι πολιτικές διαδικασίες στον κόσμο σήμερα χορεύουν στο βαλς που παι-

ανίζουν οι οίκοι αξιολόγησης και οι τράπε-ζες επενδύσεων. Οι πολιτικοί δεν είναι παρά χαμηλόβαθμα στελέχη. Και πώς θα πάρουν την εξουσία στα χέρια τους; Μα, φυσικά, με τον λαό, ο οποίος θα περάσει από γκιλοτίνα τους απεχθείς πλέον πολιτικούς. Και τι θα του τάξουν του λαού για να τους βοηθήσει; Μα, φυσικά, άμεση δημοκρατία, συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων.

Προσοχή όμως. Η άμεση δημοκρατία που θα θελήσουν να παράσχουν δεν θα έχει κα-μία απολύτως σχέση με αυτή που διεκδικούν οι Λαϊκές Συνελεύσεις σε γειτονιές και χώ-ρους εργασίας. Η άμεση δημοκρατία που θα έρθει από πάνω, θα είναι μία παγκόσμια χού-ντα. Εδώ, λοιπόν, έρχεται και το διακύβευμα: τι θα έλθει μετά τον κοινοβουλευτισμό που αποβιώνει; Εάν όντως ζούμε κοντά στο έτος 1789 και δεν θέλουμε οι επαναστάσεις να ξε-κινήσουν από ιακωβινεία, ας στηρίξουμε τις Λαϊκές Συνελεύσεις, την αυτοθέσμιση ατό-μων και κοινωνιών, που θα κάνουν πράξη την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγ-γύη (αδελφότητα), μέσα από την αυτονομία.

g

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ποιό σωτήριον έτος;

3

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 3

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

συνέχεια από σελ. 1

Και αυτό το πνεύμα γονιμοποιεί όλο και με-γαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Μια κοινω-νία που προσπαθεί δειλά δειλά να ξανασταθεί στα πόδια της, με όλες τις αδυναμίες, τις αντι-φάσεις, τις ανεπάρκειες, τις εμμονές, τις φοβίες και... τις υστερίες που της αφήνει ως παρακα-ταθήκη η θνήσκουσα Μεταπολίτευση.

Αν δούμε το ποτήρι μισοάδειο, τότε το «πνεύμα του Συντάγματος» απέτυχε στους πο-λιτικούς του στόχους, καθώς ο ανασχηματισμός του Ιουνίου και η κυβέρνηση του κλητήρα δεί-χνουν πως το καθεστώς συνεχίζει απτόητο το έργο του. Και η στάση του σκληραίνει, καθώς δεν διστάζει να «καταργήσει» την ίδια την πολι-τική, διορίζοντας αυτή τη κυβέρνηση έκτρωμα. Αν δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, τότε το «πνεύμα του Συντάγματος» έριξε ήδη δύο κυβερνήσεις. Και το καθεστώς έχει μπει σε μία κρίση πρω-τοφανή, αναγκαζόμενο –για να διατηρηθεί– να καταφύγει σε αυτή τη κυβέρνηση έκτρωμα, ρί-χνοντας στη μάχη τις τελευταίες του εφεδρείες: τους τραπεζοϋπάλληλους και τους τηλεμαϊντα-νούς. Το πολιτικό προσωπικό έχει απαξιωθεί

πλήρως, η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς ακυ-βερνησίας και ο θίασος που παριστάνει την κυ-βέρνηση φαίνεται έτοιμος να επιβεβαιώσει το ρητό «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».

Η Άννα Διαμαντοπούλου, στην εκδήλωση-πρόκληση που διοργάνωσαν διάφορα εκσυγ-χρονιστικά σιχάματα την περασμένη Κυριακή, δήλωσε πως η διεξαγωγή εκλογών θα σήμαινε «νίκη του λαϊκισμού» και ζήτησε να δοθεί χρό-νος στην κυβέρνηση του κλητήρα, η οποία θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά της «σε όλες αυτές τις βουερές, τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες, που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλ-λαγής». Και ήταν όλοι εκεί να χειροκροτήσουν. Νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι, σοβαροί καθηγη-τές, ρεαλιστές πολιτικοί, προοδευτικοί δήμαρ-χοι, ελευθερόφρονες ιστορικοί, μαχώμενοι δη-μοσιογράφοι και όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» άνθρωποι που χρησιμοποιήθηκαν από το πολι-τικό σύστημα ως «προοδευτικό άλλοθι», για να περάσουν τις ιδεολογικές επιταγές του συστή-ματος στην κοινωνία. Οι εποχές της ευημερί-ας και του «είσαι ό,τι δηλώσεις» τελείωσαν και στον κοινωνικό πόλεμο που ζούμε, η εξουσία επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της.

Η ανανέωση του πολιτικού προσωπι-κού μοιάζει αδύνατη, αν και δεν αποκλείονται εντυπωσιακές κινήσεις: Ήδη ο Καρατζαφέρης «υπέγραψε» τον ταλαντούχο Παπα-Τσάκαλο (που αποκάλεσε τον νέο του Πρόεδρο: «Τσάβες της Μεσογείου»). Με το πολιτικό σύστημα σε πορεία αυτοκατάργησης, οι δρόμοι που διαφαί-νονται είναι δύο. Ή θα οδηγηθούμε στην πλή-ρη κατάργηση της πολιτικής, με την εξουσία να παραδίδεται σε διάφορους τεχνοκράτες, υπαλ-ληλίσκους και τρόφιμους του Χάρβαρντ και του Λόντον Σκουλ οφ Ικονόμικς, των διαφόρων ιδρυμάτων, συγκροτημάτων και ντενεκέδων σκέψης (θινκ-τανκς), ή θα βγουν στο προσκή-νιο οι «βουερές και θορυβώδεις αυτές μειοψη-φίες». Τα διάφορα εγχειρήματα και πρωτοβου-λίες που ξεπηδούν κάθε μέρα στις γειτονιές της χώρας δίνουν μια ελπίδα. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν ότι μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις, απέναντι στην υποταγή και τον ραγιαδισμό που αντιτείνουν οι λογής λογής «σοβαροί» και «ρεαλιστές»...

g

4

Η Συνέλευση των Λαϊκών ΣυνελεύσεωνΜια συνάντηση που έγινε χωρίς να επικρατήσουν ηγεμονισμοί και φοβίες.

Γι’ αυτό θα έχει συνέχεια.

του Γιάννη Καψόπουλου

Μ ε πρωτοβουλία της Λαϊκής Συνέ-λευσης κατοίκων Πετραλώνων-Θη-σείου-Κουκακίου και με κάλεσμα

που είχαν αποστείλει σε όλες τις συνελεύσεις γειτονιάς της Αττικής από τις 11 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο η συνάντηση των λαϊκών συνελεύσεων γειτονιών Αττικής το Σάββατο 14 Γενάρη με αυτοπαρουσιάσεις των συνελεύσεων και καταθέσεις προτάσε-ων για συντονισμό σε δράσεις. Στο κλείσιμο, αποφασίστηκε νέα συνάντηση των Λαϊκών Συνελεύσεων για τις 11 Φλεβάρη, πάλι στις 16:00, στο Πάντειο. Ένα χαρακτηριστικό από-σπασμα απ’ το αρχικό κάλεσμα:

«Από τη μεριά μας προκύπτει η ανάγκη συ-νάντησης όλων αυτών των ζωντανών εγχειρη-μάτων που ανιχνεύουν τις δυνατότητες αντί-στασης στο τοπικό επίπεδο. Ωστόσο, ο βαθμός και ο τρόπος σύνδεσης των συνελεύσεων πα-ραμένουν και για εμάς ερωτήματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, θεωρούμε ότι η ανταλλα-γή εμπειριών, η αποτίμηση των δράσεων της κάθε συνέλευσης, η γνωριμία των αγωνιζό-μενων ανθρώπων, δεν μπορούν παρά να είναι προωθητικά στοιχεία για τον αγώνα.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, προσανατολιζό-μαστε στη διοργάνωση μιας κοινής εκδήλω-σης των συνελεύσεων γειτονιάς της Αθήνας, που θα απαντά καταρχάς στην ανάγκη αυτής της πρώτης συνάντησης. Ζητούμενο για εμάς είναι, μέσα από την αυτοπαρουσίαση των το-πικών συνελεύσεων και τη μεταξύ μας συ-ζήτηση, να προκύψουν τα απαραίτητα συ-μπεράσματα για τη συνέχιση και την ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα.»

Προτού ξεκινήσει η συνέλευση, συμφω-νήθηκε μετά από σύντομη συνεννόηση η δι-αδικασία. Βγήκε ένα τριμελές συντονιστικό για τη διεξαγωγή της κουβέντας και καθο-ρίστηκε ότι θα περιλαμβάνει δύο μέρη, στο πρώτο θα γίνονταν για τρία λεπτά αυτοπα-ρουσιάσεις των συνελεύσεων και στο δεύτε-ρο προτάσεις. Παρουσιάστηκαν 42 συνελεύ-σεις. Ακολουθεί ενημερωτική παρουσίαση της συνάντησης από προσωπικές σημειώ-σεις συντρόφου που ήταν εκεί:

«Πάνω από 500 άτομα πέρασαν από την πα-ναττική συνάντηση των Λαϊκών Συνελεύσε-ων, στην οποία πήραν μέρος Λαϊκές Συνε-λεύσεις από 42 περιοχές της Αττικής: από την Αίγινα μέχρι την Ραφήνα και από το Πέραμα μέχρι τα Βριλήσσια. Αντίστοιχα μεγάλη πολυ-μορφία υπήρχε στην φυσιογνωμία και το χα-ρακτήρα των Λ.Σ. που συμμετείχαν. Πολλές από αυτές (οι πιο παλιές) ήταν αποτέλεσμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, άλλες δημιουργήθηκαν με αφορμή την Λαϊκή Συ-νέλευση της πλατείας Συντάγματος και αυτό που ονομάστηκε «κίνημα των πλατειών». Κάποιες βρίσκονται σε γειτονίες με μεγάλη κινηματική παράδοση και πολύχρονή εμπει-

ρία μέσα από τα κινήματα διεκδικήσεις ελεύ-θερων χώρων ή ενάντια στις κεραίες, άλλες πάλι άρχισαν να συγκροτούνται πρόσφατα σε περιοχές χωρίς προηγούμενη κινηματική εμπειρία. Κάποιες έχουν πολύ μεγάλο εύρος θεμάτων με τα οποία ασχολούνται, ενώ κά-ποιες άλλες είναι πιο στοχευόμενες θεματικά. Διαφορές μπορεί να εντοπίσει κανείς και στη στάση τους απέναντι στους θεσμούς (π.χ. ει-δικά αυτούς της τοπικής αυτοδιοίκησης), κά-ποιες έχουν κάθετα αρνητική στάση απέναντί τους και αρνούνται κάθε σχέση, ακόμα και δι-εκδικητική με την τοπική εξουσία, ενώ άλλες θεωρούν (και σε διαφορετικούς βαθμούς) την τοπική εξουσία ως πεδίο διεκδίκησης.

Παρόλα αυτά μπορούμε να δούμε ότι όλος αυτός ο αστερισμός των Λ.Σ. είχε πολλά κοι-νά σημεία. Καταρχάς λειτουργεί με βάση τη συνέλευση, την άμεση δημοκρατία, αρνείται την ιεραρχία και τη διαμεσολάβηση. Προωθεί της οριζόντιες διαδικασίες. Φυσικά, υπάρχει μια ποικιλία στη μορφή που αυτά εφαρμόζο-νται. Για παράδειγμα, σε κάποιες συνελεύ-σεις ισχύει η ψηφοφορία και η πλειοψηφία, σε άλλες η λογική της συνδιαμόρφωσης και της συναίνεσης. Παρόλα τα κοινά χαρακτη-ριστικά και τον γενικό προσανατολισμό στην άμεση δημοκρατία και τη συνελευσιακή δια-δικασία, δεν υπάρχουν μόνο ένα ή δυο μο-ντέλα λειτουργίας, αλλά κάθε συνέλευση συνδιαμορφώνει τον τρόπο λειτουργίας που της ταιριάζει και την βοηθάει να είναι ταυτό-χρονα λειτουργική αλλά και ο «εαυτός της». Επίσης, ενδιαφέρον είχε και η κοινή αντίλη-ψη για το ποιοι και σε πια βάση βρίσκονται σε αυτές της συνελεύσεις. Σε γενικές γραμ-

μές λοιπόν, όσοι αποδέχονται την ισότητα, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια όλων των αν-θρώπων, πέρα από διαχωρισμούς φύλου, θρησκείας, έθνους, γλώσσας και συνενώνο-νται στη βάση των κοινών προβλημάτων και αναγκών με όπλο τους την συλλογική δράση, χωρίς ιεραρχίες, με πλήρη ισοτιμία. Αυτό εί-ναι πάνω κάτω το «αξιακό» πλαίσιο, που εγώ τουλάχιστον διέκρινα σχεδόν σε όλες της αυ-τοπαρουσιάσεις των Λ.Σ.

Σε σχέση λοιπόν με τα θέματα τα οποία αναδεικνύουν μέσα από την δράση τους οι Λ.Σ. θα μπορούσε κανείς να τα χωρίσει σε τρείς άξονες: Αντίσταση - Αλληλεγγύη - Δη-μιουργία αυτοοργανωμένων δομών. Στην συγκεκριμένη περίοδο φαίνεται ότι η ατζέ-ντα των περισσότερων Λ.Σ. έχει αρκετά κοι-νά σημεία. Στην πρώτη γραμμή και σχεδόν καθολικά βρίσκεται το θέμα των χαρατσιών και η αλληλεγγύη στων αγώνα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Κοινές πρα-κτικές θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι συλλογικές κουζίνες και τα χαριστικά παζά-ρια, αν και δεν έχουν ξεπεράσει τον αποσπα-σματικό και συμβολικό χαρακτήρα (θέλω να πω ότι δεν είναι στο στάδιο να καλύπτουν κοι-νωνικές ανάγκες, αλλά μάλλον να προπαγαν-δίζουν μια άλλη μορφή κοινωνικότητας και λύσεων στα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση). Από την άλλη, θα βρει κανείς αρκετές διαφορές σε θέματα δράσης. Για παράδειγμα, αν και όλες οι ΛΣ (που τοποθετήθηκαν στο θέμα του χαρατσιού) στηρίζουν άμεσες δρά-σεις επανασύνδεσης του ρεύματος και ορ-γανώνονται προς αυτή την κατεύθυνση, δεν έχουν όλες την ίδια στάση σε σχέση με την

ΑΝΑΤΡΟΠΗΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

5

Η Συνέλευση των Λαϊκών ΣυνελεύσεωνΜια συνάντηση που έγινε χωρίς να επικρατήσουν ηγεμονισμοί και φοβίες.

Γι’ αυτό θα έχει συνέχεια.

του Γιάννη Καψόπουλου

ΑΝΑΤΡΟΠΗΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

Άιντε να δούμε. Εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Παρότι αυτό που δεν αναφέρεται στο κείμενο είναι ότι οι εμμονές και οι κουτοπονηριές καλά κρατούν. Από συνήθεια; Από δόλο; Πά-ντως μπορεί να κάνουν ζημιά στο τέλος. Τι δουλειά έχει για λαϊκές συνελεύσεις που το-νίστηκε από πάρα πολλούς ότι θέλουν να διατηρήσουν την αυτοτέλεια και την αυτονομία τους, να πας να φτιάξεις ειδικά τούτη την ώρα δευτεροβάθμιο αποφασιστικό όργανο με όρους φοιτητικού συντονιστικού; Ευτυχώς ελάχιστοι το πρότειναν και εύχομαι να μην εμμείνουν και μπλοκάρουν την όλη προσπάθεια. Η αλληλοενημέρωση, η δικτύωση, η προσπάθεια συντονισμού σε δράσεις και η αλληλοϋποστήριξη ασφαλώς και χρειάζο-νται και καλό είναι να μπούνε σε τακτική βάση και να ενισχυθούν ποικιλοτρόπως. Όμως, πότε θα ξεκολλήσουν κάποιοι απ’ τα αδιέξοδα του φοιτητικού παραταξιακού συνδικαλι-σμού, στα οποία έχουν γαλουχηθεί; Τι δουλειά είχαν να μπαίνουν σφήνα στις λαϊκές συ-νελεύσεις γειτονιάς ανύπαρκτες επιτροπές κατοίκων; Δηλαδή, εκμεταλλευόμαστε το ορ-γανωτικό κενό του να μην έχει οριστεί με σαφήνεια τι συνιστά μια Λαϊκή Συνέλευση και με ένα παρεάκι κομματικών απ’τη γειτονιά προωθούμε την κομματική ατζέντα; Κι έπει-τα, τι δουλειά είχε το «Δεν πληρώνω» να θέλει να τοποθετηθεί σε μια συνέλευση των Λ.Σ.; Προσωπικά, αναγνωρίζοντας τα όριά του και εκτιμώ και μπορεί και να συμμετά-σχω σε δράση του «δεν πληρώνω», «δεν τρώω ζαμπόν μπούτι», «δεν κάνω σχέσεις με φοιτήτριες», όμως δεν είχε καμία θέση στη συνέλευση αυτή. Τα ίδια που κάνανε άλλοι με την ΕΛΕ, συνεχίζουν άλλοι με το «Δεν πληρώνω» _ υπό όρους χρήσιμα εργαλεία που καταστρέφει η εμμονή για υπεραξία.

Δεν την νιώσατε αρκετά τη σφαλιάρα στις πλατείες και ιδίως στο σύνταγμα. Ούτε εσείς δε χωράτε σε αυτά τα ενίοτε περίκλειστα γραφειοκρατικά ή στην πράξη προσωποπαγή σχήματα με την κατ’ επίφαση οριζοντιότητα και τα προτείνετε για κινηματικές διαδικασί-ες που θέλουν να αγκαλιάσουν πλατύτερο ετερόκλητο κόσμο; Δε χορταίνετε διασπάσεις ούτε οι ίδιοι και θέλετε να τις ταϊσετε και να τις προσφέρετε ομπρέλα και σε άλλους; Αν θέλει ο κόσμος θα έρθει να σας βρει. Ρε με τι μανία όπου έχει κόσμο να απλώνετε την πραμάτεια. Δεν χωράμε στα οργανωτικά σας σχήματα, στις έτοιμες λύσεις και στις εμ-μονές σας, θέλουμε οι άνθρωποι να αναζητήσουμε ψηλαφητά και επώδυνα τα δικά μας από τα κάτω. Χαμπάρι. Έχετε περάσει μια ζωή που φαίνεται πως δεν μπορείτε με την καμία να διαγράψετε τις οργανωτικές και ιδεολογικές εμμονές και ταυτίσεις σας και να επανεκκινήσετε, παρότι μπορεί κατά βάση να σας συνέφερε για τους ευρύτερους σκο-πούς σας για ανατροπή και ανθρωπινότερη κοινωνία. Δεσμευμένοι και δέσμιοι και μετά μιλάτε για ριζοσπαστισμό. Βάλετε μυαλό, βάλτε νερό στο κρασί σας να χωρέσουμε, δεν περισσεύει κανείς και καμία. Ποτέ μου μέχρι τώρα στα είκοσι χρόνια που συμμετέχω δεν έχω δει τόσο διαφορετικό κόσμο στην ίδια διαδικασία να προσπαθεί ως επί το πλεί-στον –με ελάχιστες εξαιρέσεις– με αυτοσυγκράτηση, να συναντηθεί σε έναν κοινό τόπο με τους Άλλους (που εμείς είμαστε οι άλλοι απέναντι στον κοινό εχθρό). Ας συλλογικο-ποιήσουμε τις αντιστάσεις και τις αρνήσεις μας χωρίς σφιχτά οργανωτικά σχήματα, αλλά με ένα σαφές και ανοιχτό σε τροποποιήσεις πλαίσιο λειτουργίας των συναντήσεών μας, που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι τακτικές και θα βρεθούμε σταδιακά ενδεχο-μένως και σε κάποιες καταφάσεις. Δε βλέπω να λύνεται το θέμα της πολιτικής οργάνω-σης, ούτε με έτοιμα σχήματα, ούτε με παραδοσιακές συνταγές, ούτε με τον γνωστό φοβι-κό εν τέλει αφορμαλισμό στον οποίο ευτυχώς όλο και λιγότεροι και λιγότερες εμμένουν. Ούτε ηγεμονισμοί ούτε φοβίες.

Υ.Γ.: Είναι ψέμα ότι ο εκπρόσωπος της Λαϊκής Συνέλευσης του Λόφου Αξιωματι-κών στο δεύτερο μέρος πρότεινε αύξηση της στρατιωτικής θητείας και είναι ψέμα επίσης ότι πήγε καλά η συνέλευση για-τί στις παρουσιάσεις των συνελεύσεων ξεκινήσαμε με Άγιο (Δημήτριο) και Αγία (Παρασκευή)… βοήθειά σας. Αντίθετα, αληθεύει ότι η φράξια των συνελεύσεων των βορείων έκανε διαρκώς πολύ θόρυ-βο και ίσως θα χρειαστούν την επόμενη φορά Σκύθες σεκιούριτι για να τους βά-ζουν στη θέση τους.

g

προσπάθεια να μπλοκάρουν το χαράτσι με νομικό τρόπο (π.χ εξώδικα, ασφαλιστικά μέ-τρα κ.λπ), άλλες αρνούνται κάθε τέτοια μορφή παρέμβασης, άλλες το αναλαμβάνουν μόνες τους και άλλες συνεργάζονται σε αυτό το επί-πεδο με τους δήμους.

Στο επίπεδο των προτάσεων που έγιναν από τις διάφορες συνελεύσεις υπήρξε ένας πολύ μεγάλος (αν και σε μερικά σημεία αντι-φατικός) αριθμός προτάσεων. Θα αναφέρω ενδεικτικά: κεντρική πορεία των Λ.Σ. ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ, κεντρική δράση στο κέ-ντρο έκδοσης των εντολών διακοπής ρεύμα-τος της ΔΕΗ στο Χολαργό, κοινή μέρα δράσης για το χαράτσι της ΔΕΗ στις 28/1, πανελλαδι-κή πορεία των Λ.Σ. στον Βόλο για το θέμα της απεργίας των χαλυβουργών (ώστε να υπάρ-ξει πίεση για να κατέβουν και οι εργάτες του εργοστασίου του Βόλου σε απεργία), να κα-τεβαίνουν οι Λ.Σ. με κοινό μπλοκ στις κεντρι-κές πορείες (π.χ γενικές απεργίες), δημιουρ-γία συντονιστικού των Λ.Σ. στο οποίο η κάθε συνέλευση θα στέλνει 2 ανακλητούς εκπρο-σώπους, δημιουργία συνέλευσης των Λ.Σ. η οποία θα γίνεται κάθε μήνα ή δίμηνο και της οποίας θα αναλαμβάνει την οργάνωση κάθε φορά και άλλη συνέλευση, τη δημιουρ-γία κοινού δικτυακού τόπου (σάιτ) στο οποίο θα καταγράφονται οι δράσεις και τα κείμενα όλων των Λ.Σ., χωρίς όμως να υπάρχει σχο-λιασμός τους.

Τελικά οι τρείς συντονιστές της συνάντη-σης (3 άτομα από 3 διαφορετικές Λ.Σ.) ανέ-λαβαν να ομαδοποιήσουν τις προτάσεις που έγιναν, να σταλούν με e-mail σε όλες τις Λ.Σ. και να γίνει νέα συνάντηση των Λ.Σ. στις 11/2, στις 16:00, στο Πάντειο. Εκεί, και εφό-σον αυτά θα έχουν συζητηθεί στο εσωτερικό των Λ.Σ., θα προωθούνται οι συγκεκριμένες προτάσεις με τις οποίες συμφωνούν, από τις συγκεκριμένες συνελεύσεις οι οποίες συμ-φωνούν, με δικιά τους πολιτική ευθύνη και όχι την ευθύνη ενός «κεντρικού οργάνου» των Λ.Σ.»

Υπήρξε μετά τις προτάσεις και ένα τρίτο μέρος, όπου έγιναν τοποθετήσεις για την ανάπτυξη κάποιων ιδεών και προτάσεων. Η ώρα είχε προχωρήσει και η συνέλευση που είχε ξεκι-νήσει στις 5 τελείωσε λίγο μετά τις 10 η ώρα.

ΑΝΑΤΡΟΠΗΑΝΑΤΡΟΠΗ6

Όλοι θέλουν να γίνουν κα Μαργαρίταή Το βασικό οδόφραγμα στηδιαμόρφωση της επαναστατικής συνείδησης

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

της Τατιάνα Σκανάτοβιτς

H βασική αρχή της Ιστορίας, όπως μας λέει η κα Μαργαρίτα στο θε-ατρικό έργο του Ρομπέρτο Ατάυ-

ντε «Η Μέθοδος της κας Μαργαρίτας», είναι ότι όλοι θέλουν να εξουσιάζουν όλους τους υπόλοιπους, όπως η κα Μαργαρίτα εξουσι-άζει τους μαθητές της. Η κα Μαργαρίτα είναι η συμπυκνωμένη ενσάρκωση όλων των κα-κώς κειμένων στην εκπαίδευση και αποτελεί ένα τραγικωμικό σχόλιο πάνω στην εξουσία σε όλες τις μορφές της, όπως αυτές μας επι-βάλλονται, ή, ακόμα χειρότερα, μας υποβάλ-λονται από την πιο τρυφερή μας ηλικία, μην αφήνοντάς μας κανένα περιθώριο συνειδη-τοποίησης της παράνοιας που καλούμαστε να αναπαράγουμε.

Από νήπια ακόμη, μαθαίνουμε τη λογική της «στρατιωτικής» ομαδοποίησης, το νόμο του ισχυρού, και καλούμαστε κάθε φορά, ανάλογα με τις συνθήκες, να διαλέξουμε ρόλο (του εξουσιαστή ή του εξουσιαζόμενου) κι όλα αυτά μέσα από το εκπαιδευτικό σύστη-μα από το οποίο απουσιάζει τελείως η έννοια της παιδείας, φυσικά.

Ναι, φυσικά, γιατί όλ’αυτά μας παρουσι-άζονται ως το πιο φυσικό πράγμα στον κό-σμο: Η ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχεί, να εξουσιάζει τους συνανθρώπους του είναι ένα φυσικό ένστικτο, άλλωστε, ή μήπως όχι; «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;»

Λάθος και τα δύο! Τα πρώτα αυγά ήταν των δεινοσαύρων, τα πτηνά έπονται… Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι: «γιατί έχουμε μείνει στην εποχή των δεινοσαύρων;», ή ακό-μη καλύτερα: «γιατί συνεχίζουμε να κλωσάμε το αυγό του φιδιού;»

Ποιες είναι οι βασικές μας αδυναμίες που δε μας επιτρέπουν να σπάσουμε το φαύλο κύ-κλο; Γιατί περί φαυλότητας πρόκειται κι όπως είναι γνωστό, το κακό έχει πολλά πλοκάμια. Αλλά ας μην επεκταθούμε και στη θαλάσσια πανίδα. Ας αφήσουμε τη βιολογία για να προ-χωρήσουμε σε μία άλλη επιστήμη, που ανα-δεικνύει περισσότερο τη ρίζα του κακού: τα οικονομικά. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, τις τρεις όψεις του νομίσματος (ναι, τρεις είναι αγαπη-τοί αναγνώστες, μην ξεχνάτε ότι ζούμε σ’έναν τρισδιάστατο κόσμο).

Η πρώτη και βασικότερη είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να «ανήκου-με», σε μία οικογένεια, σε μία παρέα, σε μία τάξη, σε μία συλλογικότητα, σε ένα κόμμα (προσθέστε ό,τι σας κάνει κέφι). Αυτό, αμέ-σως-αμέσως μας υποχρεώνει να «συμμορ-

φωνόμαστε» με αυτή την ομάδα όσον αφο-ρά τη συμπεριφορά μας, ακόμη και τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Φοβόμαστε την οποιαδή-ποτε «απόκλιση», γιατί θα μας θέσει εκτός της ομάδας αυτής, με αποτέλεσμα τον μιμι-τισμό, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, την εξου-δετέρωση της ατομικότητας, της δημιουργι-κής φαντασίας και της πρωτότυπης σκέψης. Η θλιβερή συνέπεια όλων αυτών είναι η ασυνεννοησία μεταξύ διαφορετικών ομαδο-ποιήσεων, που οδηγεί σε παράλληλους μο-νολόγους.

Αν βαφτίσουμε αυτή την όψη «γράμματα», όλοι μπορούμε να μαντέψουμε ποια είναι η «κορώνα»: Αυτή του αρχηγού, που πηγάζει από την άλλη «βασική» ανάγκη του ανθρώ-που να κυριαρχεί, να πείθει για το δίκιο του, να καθοδηγεί και, εν ολίγοις, να εξουσιάζει (είτε γιατί έχει τα επιχειρήματα, είτε γιατί έχει το χρήμα). Πες τον ποιμένα (κοινώς τσοπά-νη), πατέρα, εργατοπατέρα, αναρχοπατέρα, αρχηγό κόμματος, υπουργό, πρωθυπουρ-γό, αφεντικό, ειδικό, επιχειρηματία… αρκε-τά, καταλάβαμε.

Η τρίτη είναι η ράχη του νομίσματος, η «πλάτη» που στηρίζει και κρατάει μαζί τις άλλες δύο, αλλά, κυρίως, αυτή που κάνει το νόμισμα να κυλάει. Αυτή είναι ο φόβος της ακυβερνησίας. «Δε φεύγουμε αν δε φύγουν» βροντοφωνάζαμε στην πλατεία Συντάγμα-τος όλο το καλοκαίρι και σκοντάφταμε συ-νεχώς στην ερώτηση «και ποιοι θα έρθουν μετά;». Συζητούσαμε για συνδιαμόρφωση και συμμετοχική δημοκρατία με εξουσιαστι-κούς όρους: πλήρες αδιέξοδο. Και είναι τόσο βαθύ αυτό το αδιέξοδο όσο και η ίδια μας η ύπαρξη, διαμορφωμένη μέχρι το μεδούλι με αυτούς τους όρους. Και όχι επειδή αυτή είναι η φύση μας. Αν το δεχτούμε αυτό, δεχόμαστε και την καταδίκη μας. Θέλω να πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν επιδιώκει την καταδίκη του, αλλά την ελευθερία και την ευτυχία του, και ξέρουμε πολύ καλά, ότι αυτά δεν αποκτώνται ούτε με το χρήμα, ούτε με την εξουσία (ούτε για τον εξουσιαζόμενο, αλλά ούτε και για τον εξουσιαστή).

Η λύση είναι τόσο απλή που μοιάζει ακα-τόρθωτη. Η κα Μαργαρίτα πρέπει να εξαφα-νιστεί από προσώπου γης, το ίδιο και «το νό-μισμα» που τη συντηρεί. Το πραγματικό αυγό του φιδιού είναι ο φόβος. Δεν έχουμε παρά να το φάμε, να το χωνέψουμε και να το... αποβάλλουμε.

g

Στα μαρμαρένιααλώνια

Σ ε παλιότερο κείμενό μου είχα γράψει πως «Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη του ριζικά καινούριου». Θα

επανέρχομαι σε αυτήν την ιδέα για να μην απο-γοητευόμαστε, διότι η απογοήτευση των ανθρώ-πων είναι ένα ζητούμενο της εκάστοτε εξουσί-ας, καθώς οδηγεί στην παραίτηση και στην πο-λυπόθητη συναίνεση. Η απογοήτευση καθιστά τον άνθρωπο ανελεύθερο.

Όσον αφορά στην αδυναμία πρόβλεψης, θυ-μίζω πως οι γενικευμένες, μαζικές και επιθε-τικές παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια των παρε-λάσεων της 28ης Οκτωβρίου ήταν κάτι που δεν το είχαν προβλέψει ούτε οι πολιτικοί ούτε εμείς. Επίσης, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως αυτές ακριβώς οι παρεμβάσεις θα οδη-γούσαν στην παραίτηση του τότε πρωθυπουρ-γού και στην απευθείας ανάθεση της πρωθυ-πουργίας σε έναν μη εκλεγμένο τεχνοκράτη. Αλλά και στον χώρο της επαγγελματικής πολι-τικής, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τη συμμαχία σε συγκυβέρνηση πολιτικών χώρων που αλληλοκατηγορούνταν ως ψεύτες, προδό-τες, φασίστες, και γομάρια. Η ίδια η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δεν είχε προβλεφτεί από κανέναν σοφό οικονομολόγο ή πολιτικό φι-λόσοφο.

Μην ενδίδετε στην αιτιοκρατική ανάλυση της Ιστορίας. Η Ιστορία γράφεται εκ των υστέ-ρων, ως ορθολογική ανασυγκρότηση των επι-λεγμένων γεγονότων, και μάλιστα γράφεται από τους εκάστοτε νικητές.

Σε όλους τους απολογισμούς ή αξιολογή-σεις των γεγονότων του καλοκαιριού στην πλα-τεία Συντάγματος βλέπω μια απογοήτευση, μια απαρέσκεια, και έναν μηδενισμό. Κι εγώ αρχι-κά απογοητεύτηκα από την εξέλιξη, αλλά εκεί γνώρισα ανθρώπους που τώρα γράφουν κείμε-να σε blog, εκδίδουν καινούρια περιοδικά, εκδί-δουν καινούριες εφημερίδες, φτιάχνουν ιντερ-νετικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ξεκινήσανε καινούριες Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές, φτιάχνουν καινούριους ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους, στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης, στήνουν δίκτυα για δωρεάν μαθήματα σε παιδιά με οικο-νομικά προβλήματα, δημιουργούν κύκλους αυ-τομόρφωσης, συζητάνε για εναλλακτικά νομί-σματα και ανταλλακτικές τοπικές κοινότητες.

Άνθρωποι που συναντιόμαστε, συναναστρε-φόμαστε και υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο πως δεν χάθηκε το πνεύμα της πλατείας Συ-

ντάγματος, απλώς ωρίμασε και έπαψε να είναι μόνο αγανάκτηση. Νομίζω πως τώρα πράγματι παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Λιγότε-ρο επιφανειακοί και πιο γνωστικοί. Πιο αλλη-λέγγυοι και πιο συνειδητοί.

Επανερχόμενος στο μη προβλέψιμο, η απεργία στη Χαλυβουργική και οι αντιδράσεις για το χαράτσι της ΔΕΗ μπορεί να έχουν γενι-κευμένες συνέπειες, πράγμα που θα καταστή-σει ανόητο όποιον τώρα τις βλέπει ως πυρο-τεχνήματα. Να μη βιαζόμαστε λοιπόν να βγά-λουμε συμπεράσματα. Θυμίζω πως η κυβέρ-νηση Θάτσερ έπεσε λόγω των κινητοποιήσεων

των ανθρακωρύχων και των αντιδράσεων για τον κεφαλικό φόρο [μουσική υπόκρουση: The Exploited - Don’t pay the poll tax].

Στα καθ’ ημάς τώρα, το αρχαιοελληνι-κό πνεύμα το οποίο επικαλούνται συχνά ως έμπνευση για το σήμερα, δεν επιζεί μέσω του χριστιανισμού, τον οποίο πολύ σωστά ο Νίτσε ονόμασε «ηθική των δούλων». Επιζεί διαμέσω του Διγενή Ακρίτα. Που αναμετριέται με τον Χάρο. Σε μια χαμένη μάχη. Και ακριβώς αυτό τον καθιστά άνθρωπο. Τον καθιστά ελεύθερο. Τον κάνει να υπερβαίνει τα όρια του ανθρώπι-νου. Το «Ελευθερία ή Θάνατος» και το Έπος του

‘40 δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν επι-κοινωνούσαν οι Έλληνες με το νόημα του Διγε-νή, και από εκεί με τον ελεύθερο αρχαιοελλη-νικό άνθρωπο. Ο ελεύθερος άνθρωπος πολε-μάει για την ελευθερία του και ακριβώς αυτή η μάχη τον καθιστά ελεύθερο, όχι η νίκη. Ο Δι-γενής γνωρίζει πως θα χάσει. Αλλά η δικαίωση του Διγενή δεν είναι η νίκη. Η δικαίωση του Δι-γενή είναι ο αγώνας. [μουσική υπόκρουση: Sepultura - Refuse/Resist]

με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,Διογένης ο σκύλος

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 7

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

του Σωτήρη Παπαδημητρίου

Τ α τελευταία χρόνια, σε όλες τις συγκε-ντρώσεις διαμαρτυρίας και τις διαδηλώ-σεις, όποιος μπει στον κόπο να προσέξει

τις ηλικίες των συμμετεχόντων, θα διαπιστώσει ότι είναι άνθρωποι πάνω από 45 και κάτω από 30. Οι ενδιάμεσες ηλικίες σχεδόν απουσιάζουν εντελώς ή, σωστότερα, συμμετέχουν ελάχιστοι.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό το φαινό-μενο. Είναι αυτοί που γεννήθηκαν και μεγάλω-σαν με το ΠΑΣΟΚ, με την «ιδεολογία» του ΠΑ-ΣΟΚ, αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς. Μια «ιδεολογία» που δεν έχει καμία σχέση με σο-σιαλισμό, ούτε καν αυτό που ονομάζουν αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα βασικά συ-στατικά αυτής της ιδεολογίας είναι: να βολευτώ εγώ, να τρουπώσω κάπου και να πάνε να πνι-γούν όλοι οι άλλοι. Προκειμένου να το πετύχω δεν θα κωλώσω μπροστά σε τίποτα. Θα γλείψω, θα στήσω κώλο και στη συνέχεια θα ρουφιανέ-ψω και θα πατήσω επί πτωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμαι μάγκας και πρώτη μούρη.

Έτσι, η έννοια της μαγκιάς δεν έχει αλλά-ξει απλώς νόημα, έχει καταντήσει να σημαί-νει ακριβώς το αντίθετο. Παλιά, μάγκας ήταν αυτός που ξηγιόταν πάντα εντάξει, που δεν πείραζε κανέναν αλλά δεν σήκωνε και μύγα στο σπαθί του, καθάριζε πάντα μόνος του σε όλα χωρίς να βάζει άλλους μπροστά, δεν την έφερνε πισώπλατα σε κανέναν. Με τρεις λέ-ξεις είχε μπέσα, φιλότιμο, περηφάνια. Η δια-φορά σε σχέση με τους πασόκους είναι περισ-σότερο από εμφανής.

Έχουν, ωστόσο, έτοιμη τη δικαιολογία: «Πά-ντα έτσι γινόταν». Σε αυτό ίσως και να έχουν κάποιο δίκιο. Αυτή εξάλλου είναι η κυρίαρχη

προπαγάνδα του καπιταλισμού. Η διαφορά εί-ναι ότι στην Ελλάδα του Πασόκ το κακό γενι-κεύτηκε. Παλιότερα, πριν την εφταετία, η Δε-ξιά βόλευε τα δικά της παιδιά και ζητούσε πι-στοποιητικά πολιτικών φρονημάτων. Έτσι, ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού έμενε στην απ’έ-ξω και παρέμενε αμόλυντο από αυτή την ιδεο-λογική και κοινωνική σαπίλα. Το Πασόκ, όμως, ανοίγοντας τις πόρτες σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, πέτυχε να μολύνει τους πάντες. Δι-ορίζοντας και βολεύοντας αβέρτα κόσμο που προερχόταν από τον κομμουνιστικό χώρο, κα-τάφερε να διαφθείρει και την Αριστερά. Όταν λέω ότι διέφθειρε την Αριστερά, δεν εννοώ ότι απλώς εξαγόρασε τις ψήφους των αριστερών, προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στο δημό-σιο. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι νέκρω-σε τις επιθυμίες και την ανάγκη για ζωή και τις μετέτρεψε σε αγώνα για επιβίωση και επιβολή (κέρδος και εξουσία).

Ο νέος δεν χρειάζεται να σπουδάσει για να αποκτήσει γνώση και να προσφέρει, αλλά μόνο όσο είναι απαραίτητο για να διοριστεί κάπου, να μη δουλεύει και να τα οικονομάει. Δεν χρειάζε-ται να αγωνιστεί για τίποτα, ούτε καν για να βρει μια εργασία. Αρκεί να υπάρχει ένα μέσον για να κάνει τη δουλειά του. Συνήθως, ο πατέρας, ή ένας θείος, ή κάποιος ξάδερφος θα φροντίσει γι’ αυτό. Αν δεν υπάρχει δόντι στο στενό συγγε-νικό ή φιλικό περιβάλλον, τότε γράφεται σε ένα κόμμα, κολλάει μερικές αφίσες και βολεύεται.

Οι καλύτεροι από όσους ακολουθούν το πα-ραπάνω παράδειγμα μένουν εκεί και δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να τους κρίνεις και πολύ αυ-στηρά, με δεδομένη την επικρατούσα κατάστα-ση. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν στα-ματούν εκεί: Γίνονται ενσυνείδητα το καρφί της υπηρεσίας, του προέδρου, του διευθυντή, του προϊστάμενου. Άλλοι για να αναρριχηθούν στην ιεραρχία ρίχνοντας τους συναδέλφους τους, άλ-λοι για να γίνουν αρεστοί στους ανωτέρους και να διατηρήσουν το πόστο τους. Κάποιοι, τέλος, απλώς γιατί τους αρέσει ο ρόλος του ρουφιά-νου, έχοντας την ψευδαίσθηση της εξουσίας.

Σε κάθε περίπτωση είναι «άνθρωποι» χω-ρίς περηφάνια, χωρίς προσωπικότητα. Είναι ζητιάνοι που εκλιπαρούν μια θεσούλα κι έναν μισθουλάκο. Ή, όπως συμβαίνει σήμερα που τέλειωσε το παραμύθι των διορισμών, εκλι-

παρούν τη διατήρηση αυτής της θεσούλας κι αυτού του μισθουλάκου. Τώρα πια καρφώ-νουν για να διώξουν τους άλλους κι όχι τους ίδιους. Είναι ανθρωπάκια χωρίς αξιοπρέπεια, στην πλειοψηφία τους άξεστοι και αμόρφωτοι (ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία έχουν), βλάκες που πιστεύουν ότι είναι έξυπνοι.

Αυτή, βεβαίως, είναι η μία συνιστώσα των παιδιών του ΠΑΣΟΚ, η πιο ακραία. Υπάρχει και η άλλη συνιστώσα: οι συμβιβασμένοι, οι πα-ραιτημένοι, αυτοί που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στη λεγόμενη «σιωπηρή πλειοψηφία» (ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η έκφρα-ση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, οι ίδιοι νιώθουν πολύ μικροί για να ορθώσουν το ανά-στημά τους. Φοβούνται να μιλήσουν, μη χά-σουν τη θέση τους, την ευκαιρία τους για διά-κριση: Με μια λέξη τα «κεκτημένα» τους. Φο-βούνται ή δεν θέλουν να αγωνιστούν, η ουσία είναι πως δε αντιδρούν. Κυκλοφορούν ανάμε-σά μας σαν ζόμπι. Προτιμούν να αφήσουν άλ-λους να αγωνίζονται για να καρπωθούν και οι ίδιοι τα όποια κέρδη και κυρίως για να μη ρι-σκάρουν τίποτα σε περίπτωση ήττας. Φυσικά και αυτοί γίνονται ρουφιάνοι όποτε χρειαστεί, είτε από φόβο είτε για να βγάλουν το άχτι τους.

Δεν ξέρω ποιοι αποτελούν την πλειοψηφία, οι πρώτοι, οι συνειδητοί ρουφιάνοι, ή οι δεύ-τεροι, τα φοβισμένα, χεσμένα ανθρωπάκια που δεν τολμάνε να βγουν από το καβούκι τους, παρά μόνο για να γλείψουν και να καρφώσουν. Εξάλλου, συχνά είναι αρκετά δύσκολο να τους διακρίνει ένας μη μυημένος. Η μόνη, ίσως, δι-αφορά είναι ότι οι δεύτεροι, κάτω από προϋ-ποθέσεις, μπορεί να σηκωθούν και να αγωνι-στούν. Πώς και με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό δεν ξέρω, θα το δείξει ο καιρός…

Υ.Γ.: Στα λεξικά του μέλλοντος δίπλα στη λέξη πασόκος θα γράφει: Πασόκος (ο). - πασόκα (η) (μειωτ.) οπαδός ή οργανωμένο μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - (υποκ.) πασοκάκι (το). ΣΥΝ. κλέ-φτης, ψεύτης, απατεώνας, λαμόγιο, προδότης, δοσίλογος, γερμανοτσολιάς, καρφί, ρουφιά-νος, φασίστας, μιζαδόρος, αγύρτης, κ.λπ. Με μία φράση: το σίχαμα του σύμπαντος κόσμου.

g

τα παιδιά του Πασόκ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Συντακτική ομάδα:Παναγιώτης ΜαρούδαςΓιάννης Καψόπουλος

Μπάμπης ΧριστακόπουλοςΝικόλας Δημητριάδης

και η Βαbett

Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής και ΙσαύρωνΚατάληψη κτήματος Πραπόπουλου, Προφήτη Ηλία 49, ρεματιά ΧαλανδρίουΕναλλακτικό βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, ΕξάρχειαΣτέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 16, ΕξάρχειαCafe rue de Marseille, Μασσαλίας 11, πάνω απ’ τη ΝομικήΣωματείο Βιβλίου-Χάρτου Νομού Αττικής, Λόντου 6, ΕξάρχειαΠολυχώρος @Ρουφ, Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18 ΓκάζιΣτέκι Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου, Αβέρωφ 7Α, ΧαλάνδριΛαϊκή Συνέλευση Χαλανδρίου, κάθε Πέμπτη, 19:30 στο κεντρικό ΚΕΠ (παλιό δημαρχείο)Καφέ Ακροβάτης, 25ης Μαρτίου 21, Χαλάνδρι

ΑΝΑΤΡΟΠΗ8

Την ευθύνη των κει-μένων την φέρουν οι υπογράφοντες

Ο Π Ι Σ Θ Ο Φ Υ Λ Λ Ο

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται...

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατά-βαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει πα-ραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέ-πει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας...

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά. ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφο-ρεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους, όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό...

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήπο-τε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φι-λοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυρι-αρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο. φταίνε και οι δικές μας πα-ραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;

Σ’ αυτό το κείμενό του (γραμμένο το 1977) παρέπεμψε, πριν λίγες μέρες, ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος το Υπουργείο Πολιτισμού, αρνούμενος το Μεγάλο Βρα-βείο Γραμμάτων...

g

Όλοι βλέπουμε ALTER!Ούτε τα βραβεία τους,ούτε τα λεφτά τους!

Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Αe.anatropi@gmail.comeanatropi.wordpress.com

M ετά από ενάμιση χρόνο τα-λαιπωρίας, κοροϊδίας και αθέτησης υποσχέσεων, οι

εργαζόμενοι στο ΑΛΤΕΡ πήραμε πριν από 2 μήνες την κατάσταση στα χέ-ρια μας. Και ενώ τον Απρίλιο και τον Σεπτέμβριο είχαν γίνει «προειδο-ποιητικές» επισχέσεις εργασίας που οδήγησαν σε μερική καταβολή δε-δουλευμένων, τον Νοέμβριο η κατά-σταση έφτασε στο απροχώρητο. Οδη-γηθήκαμε στην επίσχεση εργασίας και πλέον δεν επιστρέφουμε αν δεν καταβληθούν ΟΛΑ τα δεδουλευμένα (7 μισθοί πλέον στους τεχνικούς, 8-9 στους διοικητικούς και 9-10 στους δημοσιογράφους).

Εδώ και περίπου ενάμιση μήνα το ΑΛΤΕΡ εκπέμπει ένα «εναλλακτι-κό» πρόγραμμα. Κάρτες ενημέρωσης για θέματα που στην αρχή αφορού-σαν μόνο τον σταθμό μας. Αργότερα οι κάρτες εμπλουτίστηκαν με μηνύματα που αφορούν τον κλάδο των ΜΜΕ και τώρα πια αναφερόμαστε σε κάθε αγώ-να διεκδίκησης εργασιακών δικαιω-μάτων, οποιουδήποτε εργαζόμενου. Αρκεί να απευθυνθεί σε μας και να διασταυρώσουμε ότι ισχύουν τα λεγό-μενα του. Κανονική δημοσιογραφική δουλειά δηλαδή! Όπως θα έπρεπε να είναι κανονικά και όχι ελεγχόμε-να όπως συμβαίνει σε κάποιους τηλε-οπτικούς σταθμούς (αν όχι σε όλους)! Πλέον, ο απλός κόσμος δεν μας βρί-ζει, αλλά θαυμάζει αυτό που κάνου-με! Μας δηλώνει την υποστήριξή του και μας δίνει κουράγιο, αφού ξέρουμε πως αρκετοί άνθρωποι συντονίζονται στο ΑΛΤΕΡ για να παρακολουθήσουν κάθε απόγευμα στις 8 κάποιες δηλώ-σεις ή έστω κάποιο υποτυπώδες δελ-τίο που βγάζουμε. Και φυσικά όλη τη διάρκεια της μέρας ρίχνει και καμία ματιά στις κάρτες μας.

Ξεκινήσαμε κάτι για να διεκδική-

σουμε τα χρήματά μας και πλέον δι-εκδικούμε κάτι πολύ παραπάνω. Διεκδικούμε τη συσπείρωση του κό-σμου, την κινητοποίησή του απέναντι σε κάθε εργοδότη που πάει να εκμε-ταλλευτεί την «οικονομική κρίση» και να ρίξει τον εργαζόμενό του στην ανέ-χεια. Τέλος, προσπαθούμε να απο-τινάξουμε από πάνω μας την λανθα-σμένη άποψη αρκετού κόσμου που πιστεύει ότι, επειδή εργαζόμαστε σε κανάλι, αποτελούμε μέρος του σάπιου πολιτικού συστήματος και είμαστε συ-νένοχοι στα μεγάλα σκάνδαλα!

Οι απλοί εργαζόμενοι των τηλε-οπτικών σταθμών δεν είμαστε στην ίδια μοίρα με αυτούς που συγκαλύ-πτουν Βατοπέδια, Siemens και ροζ DVD. Φυσικά είμαστε αχρωμάτιστοι και δεν ακολουθούμε τη γραμμή κα-νενός, πλην των εαυτών μας!

Το οξύμωρο είναι ότι όταν κερ-δίσουμε (γιατί θα κερδίσουμε!) και πάρουμε τα χρήματά μας, αυτή η ελεύθερη φωνή (τι ειρωνεία που το ΑΛΤΕΡ ονομάζεται «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗ-ΛΕΟΡΑΣΗ ΑΕ»!) θα πάψει να υπάρ-χει... Ας ελπίσουμε ότι η νέα διεύ-θυνση του σταθμού θα κρατήσει την ίδια γραμμή και πυγμή που δείξαμε εμείς οι εργαζόμενοι. Μέχρι τότε... ΟΛΟΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΛΤΕΡ!!!

Νίκος Σπυρέαςαπλήρωτος εργαζόμενος ALTER,Πρόεδρος Ένωσης Τεχνικών Ιδι-

ωτικής Τηλεόρασης Αττικής

ΣΗ

ΜΕ

ΙΑ

ΔΙΑ

ΝΟ

ΜΗ

Σ