Ο θίασος κοιμάται...

Τα βήματά μου με φέρνουν, λίγο βαριεστημένα ομολογώ, κάπου στα Εξάρχεια. Καμιά από τις φίλες μου δεν είχε τελικά τον χρόνο να έρθει μαζί μου. Όμως εγώ το είχα υποσχεθεί πως θα πήγαινα. Και γιατί όχι, άλλωστε; Παλαιότερα δεν συνήθιζα να λέω «καλύτερα μόνη μου έξω παρά μόνη μου μέσα»; Καιρός να ξαναθυμηθώ... ποια είμαι...

Κι έτσι πήγα. Για ό,τι κι αν μπορούσα να περιμένω. Τουλάχιστον περπάτησα ανάμεσα από τα φώτα της ανοιξιάτικης πόλης, λίγο πριν το Πάσχα. Μια βραδιά που μύριζε λίγο από το κρύο γαντζωμένο στο πείσμα του, και λίγο από την ανοιξιάτικη αύρα που διεκδικούσε την θέση της στην εναλλαγή των εποχών. Δειλά μπήκα στην αίθουσα που είχε ήδη γεμίσει. Απόρησα... Υπάρχει τόσος κόσμος που αναζητά διψασμένος λίγη τέχνη. Κάτι να πάρει, να μάθει, να ταξιδέψει, να ξεχαστεί.

Μου έφεραν μια καρέκλα αλλά θα έπρεπε να κάτσω πολύ πίσω. Ένας κύριος σηκώθηκε και μου προσέφερε την θέση του. «Δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες!» σκέφτηκα έκπληκτη. Αφού δεν έχω την εμφάνιση καμιάς σεβάσμιας γερόντισσας, μάλλον ακόμη υπάρχει ένας κόσμος ευγενικός που εμφανίζεται από το πουθενά και σε ξαφνιάζει, μέσα στον ξέφρενο κι απάνθρωπο ρυθμό αυτής της πόλης. Και μόνο γι’ αυτήν την διαπίστωση, άξιζε τον κόπο που είχα φτάσει ως εκεί.

Κάθισα μαγκωμένη σ’ έναν χώρο απλό και λιτό και απλά περίμενα. Μπορεί και να μην μου άρεσε αυτό που θα έβλεπα, όμως το είχα υποσχεθεί. Και στο ανθρωπίνως δυνατόν, κρατάω τον λόγο μου. Πόσο θα μπορούσε να κρατήσει; Για λίγο προφανώς, και μετά όλα θα τέλειωναν. Ευτυχώς είχα φτάσει πάνω στην ώρα. Δεν μου αρέσει να περιμένω, ειδικά όταν είμαι μόνη μου. Νιώθω αμήχανα, κι η σκέψη μου καμώνεται τα δικά της. Παρατηρούσα τις απέριττες μικρολεπτομέρειες κι αυτή καμωνόταν.

Ερασιτεχνικός θίασος... Ταλέντα που εκφράζονται απλώς για να εκφραστούν; Άνθρωποι που βρίσκουν διέξοδο σε κάτι που τους αρέσει; Α-τάλαντοι που θέλουν ν’ αποδείξουν πως αξίζουν κάτι; Μήπως αξίζουν και δεν τους βλέπουμε; Πάντα αναρωτιέμαι... Πρωτίστως για τον εαυτό μου. Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Γιατί εκτιθέμεθα σε μορφές τέχνης, βορά στα δόντια κάθε κακοπροαίρετου που θέλει να μας ξεσκίσει; Γιατί βγάζουμε τις ψυχές μας προς τα έξω στο φως και στο σκοτάδι και τις αφήνουμε να παλέψουν μόνες τους;

Ξαφνικά τα φώτα χαμήλωσαν κι ακούστηκε η πρώτη φωνή. Η σκηνή γέμισε. Ανθρώπους, λόγια, μουρμουρητά, κίνηση, γέλιο, έκφραση... «Είμαι η θεατρίνα! Ένας ρόλος, που δε γράφτηκε ποτέ...» Ανατρίχιασα... Προσηλώθηκα στα λόγια κι η σκέψη μου στριφογύριζε σαν δίνη. Ένας ρόλος που δεν γράφτηκε ποτέ... Για όλους μας! Παρατηρούσα κάθε κίνηση και κάθε

ακινησία. Κάθε πρόσωπο, πίσω από μια λευκή μάσκα, μου σιγοψιθύριζε χιλιάδες λέξεις. Με συνεπήρε. Όχι... δεν είμαι κριτικός. Δεν ξέρω από τέχνη. Δεν γνωρίζω από μουσική, ζωγραφική, θέατρο... Δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα! Είμαι μόνον μια σκέψη που την συνεπαίρνει κάθε τι ξεχωριστό. Μια σκέψη που συνέχεια καμώνεται και ταξιδεύει με ό,τι την ερεθίζει.

Όχι... δεν ξέρω λόγια μεγαλεπήβολα και πολύπλοκα... «...όταν θα πρέπει να θυμηθώ κάτι και να ξεχάσω... Αυτό είναι το δύσκολο. Να ξεχάσω...» Κρεμάστηκα σε κάθε λέξη, σε κάθε θλίψη, μοναξιά, αποχωρισμό, δίλημμα... «Καλύτερα ν’ αρχίσω από το τέλος της παράστασης. Τότε που όλοι έχουν φύγει, και τα χειροκροτήματα στοιχειώνουν τον άδειο χώρο του θεάτρου...» σαν κάθε τι που φεύγει κι η φασαρία που αφήνει πίσω του στοιχειώνει κάθε μας στιγμή. «Τότε ακριβώς, εγώ θέλω να μιλήσω!»

«Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα». //Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το «Σώπα». Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».» (Αζίζ Νεσίν)

Κι έτσι σωπαίνουμε... κρυμμένοι σ’ ένα καβούκι που κανείς δεν ορίζει. Για να μην εκτιθέμεθα, να μην μας καταλάβουν, να μην μπορέσουν να μας δουν τα μάτια που δεν επιθυμούμε να μας αντικρύσουν. Απλά σωπαίνουμε, και νομίζουμε πως κανείς δεν θα μας διακρίνει μες στο σκοτάδι. «Μίλα!» Μίλα και μάθε κάτι απλό... μίλα ειλικρινά πρώτα στον εαυτό σου. Σ’ αυτόν τον άγνωστο που κοιτάς κάθε πρωί στον καθρέφτη και δεν σου απαντάει, γιατί ποτέ δεν τον ρώτησες να σου πει. Μίλα κι άσε τις πράξεις σου να σε οδηγήσουν. Μίλα και περιπλανήσου στα βήματά τα δικά σου.

Έβλεπα τις σκηνές να εναλλάσσονται σπονδυλωτά κι είχα απορροφηθεί από την ατάραχη κοπέλα που αμίλητη στην αρχή μάζευε, και μετά ξετύλιγε το νήμα της ζωής... Ζωές γεμάτες φορτία, αμφιβολίες, πάθη, ερωτηματικά και πόνους. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς πόνο. Κι ο πόνος ξαναγεννάει ζωή... Και συνέχισα ν’ αναρωτιέμαι «Γιατί εκτιθέμεθα; Τι μας εμπνέει και μας ωθεί;» Όχι... δεν είμαι κριτικός. Δεν ξέρω τίποτα από τέχνη. Ξέρω μόνο πως τέχνη είναι να μπορείς να εκτεθείς. «Δεν παίζω κανένα ρόλο απόψε. Είμαι η θεατρίνα, που κρύβεται στα πιο σκοτεινά όνειρά σας.»

Τέχνη είναι να μπορείς! Και μετά μία μία, βγήκαν οι μάσκες. Και τέχνη είναι να είσαι ζωντανός... να είσαι άνθρωπος... αυτό είναι τέχνη!

Άννα Βασιλειάδη-ΔαρδάληΕμπνευσμένο από την παράσταση

«Ο θίασος κοιμάται»της ομάδας Α-τάλαντοι

http://ow.ly/MpCHs