ΔΕΝ ΞΕΧΝΩΈνα προσφυγόπουλο θυμάται

 Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1974 όταν ο μπαμπάς μου πήγε στον πόλεμο . Φοβόμουν τόσο πολύ γιατί ήμασταν σ’ ένα σπασμένο λεωφορείο και πηγαίναμε στις ελεύθερες περιοχές. Μόλις φτάσαμε στις ελεύθερες περιοχές μπήκαμε σε ένα αντίσκηνο . Ήταν πολύ μικρό. Δεν είχαμε ούτε πολύ φαγητό, ούτε κρεβάτια. Πόσο θα ήθελα να ήμουν στο χωριό μου θα ήμουν ευτυχισμένος ! Όταν τελείωσε ο πόλεμος ,πήγαμε στη Λάρνακα και βρήκαμε σπίτι για να μείνουμε. Ήμασταν πλέον πρόσφυγες . Τα μόνα μέλη της οικογένειας πια ήμουν εγώ, ο αδελφός μου και η μητέρα μου. Ο μπαμπάς μου δεν ήρθε πότε ξανά . Τώρα είναι αγνοούμενος …

Βασίλης Κώστα Γ3