Θυμάμαι στις 20 Ιουλίου 1974 που βρισκόμουν με την οικογένεια

μου όταν ακούσαμε βομβαρδισμούς, αεροπλάνα, τανκς και στρατιώτες να πυροβολούν.

Ο πατέρας μου τότε έφυγε για τον πόλεμο. Ότι προλάβαμε πήραμε ο καθένας και φύγαμε με το αυτοκίνητο. Φτάσαμε σε ένα δάσος και μείναμε σε αντίσκηνα. Όταν έβρεχε γινόμασταν μούσκεμα. Για φαγητό είχαμε κονσέρβες. Οι Τούρκοι έπιασαν μερικούς συγχωριανούς μας και δεν ξέραμε αν ζούσαν ή όχι.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, ήρθαμε στη Λάρνακα. Εκεί βρήκαμε τον πατέρα μου και τους υπόλοιπους συγγενείς μας. Είμαστε εδώ και 41 χρόνια πρόσφυγες…

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ , Γ3

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΟ ΘΥΜΑΤΑΙ