ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ

Το απαρτχάιντ (apartheid), (όρος που προέρχεται από τη γλώσσα των Αφρικανών και τα

ολλανδικά και σημαίνει διάκριση), ήταν μια πολιτική των Λευκών που καθόριζε και

επέβαλλε τη διάκριση των ανθρωπίνων ομάδων μέσα σε ένα κράτος βάσει φυλετικών

κριτηρίων σε καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές. Ως επίσημη κρατική πολιτική

εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Νότιο Αφρική από το Εθνικό Κόμμα το 1948 και

καταργήθηκε στις 30 Ιουνίου 1991.Ο όρος απαρτχάιντ χρησιμοποιείται πλέον για να

υποδηλώσει κάθε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Ο φυλετικός διαχωρισμός στη Νότιο Αφρική ξεκίνησε κατά την αποικιοκρατία. Ως επίσημη

πρακτική θεσμοθετήθηκε μετά τις γενικές εκλογές του 1948, οπότε και ο πληθυσμός της

χώρας χωρίστηκε σε φυλετικές κατηγορίες και οριοθετήθηκαν συγκεκριμένες περιοχές

διαβίωσης για την κάθε φυλή, κάτι που οδήγησε σε βίαιες μετοικήσεις. Το 1970

καταργήθηκε η πολιτική εκπροσώπηση όσων δεν ήταν λευκοί και έγινε περιορισμός τους σε

απομονωμένες «νησίδες γης», τα λεγόμενα εθνικά κρατίδια μπαντουστάν. Διακρίσεις

υπήρχαν στον τομέα της εκπαίδευσης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της

διασκέδασης και άλλων δημοσίων παροχών και υπηρεσιών.

Εντός της επικράτειας που εφαρμοζόταν η πολιτική του απαρτχάιντ αναπτύχθηκε

εσωτερική αντίσταση σε αυτήν και βία, ενώ και στο εξωτερικό υιοθετήθηκε μακροχρόνιος

οικονομικός αποκλεισμός κατά της Νοτίου Αφρικής. Κατά τη δεκαετία του '80, είχε ήδη

διαμορφωθεί ισχυρό αντιπολιτευτικό ρεύμα, το οποίο δεν έχασε τη δυναμική του παρά την

προσπάθεια μεταρρυθμίσεων στην πολιτική απαρτχάιντ. Το 1990, ο Πρόεδρος Φρεντερίκ

ντε Κλερκ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για τη λήξη του απαρτχάιντ, με αποτέλεσμα τη

διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών το 1994 με τη συμμετοχή όλων των εθνοτήτων, από τις

οποίες εξελέγη το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο με ηγέτη τον Νέλσον Μαντέλα. Ίχνη του

απαρτχάιντ εντοπίζονται ακόμα, στη δεκαετία του 2010, στην κοινωνία και την πολιτική

σκηνή της Νοτίου Αφρικής.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας

εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση

εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την

ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που

λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι

θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το

νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν

υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία

και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Η εφαρμογή του απαρτχάιντ:

Τον Ιούνιο του 1948, το Εθνικό Κόμμα ανεβαίνει στην εξουσία και θέτει σε εφαρμογή

επίσημα την πολιτική του απαρτχάιντ, μια πολιτική πολύ πιο ακριβή, συμπαγή, μόνιμη και

αμετάβλητη από το παλαιότερο σκεπτικό των φυλετικών εμποδίων (Colour Bar).

O στόχος της πολιτικής αυτής ήταν να διασφαλίσει επίσημα και θεσμικά τη διακριτή

ανάπτυξη των φυλετικών κοινοτήτων, χωρίς η μια να εκμεταλλεύεται την άλλη, σύμφωνα

με το θεωρητικό Χέντρικ Φέρβερντ, τον αποκαλούμενο πατέρα και αρχιτέκτονα του

Απαρτχάιντ. Σταδιακά, ο διαχωρισμός μεταξύ των Αφρικάνερς και των υπολοίπων Λευκών

σταμάτησε να υφίσταται. Οι διαφυλετικοί γάμοι μεταξύ Μαύρων και Λευκών

απαγορεύονταν.

Πέρα από το διαχωρισμό των 4 εθνικών κατηγοριών που αναπτύχθηκε παραπάνω (Λευκοί,

Κούληδες, Μιγάδες, Μπαντού), θεσπίστηκαν νομοθετικά κείμενα για την κατοικία, την

εκπαίδευση, τη μετακίνηση των ατόμων, την εργασία και οτιδήποτε άλλο ενέπιπτε στην

κοινωνική ζωή του πληθυσμού. Από το 1953, τέθηκε σε ισχύ και ο νόμος που αφορούσε την

πρόσβαση σε υπηρεσίες και δημόσιους χώρους, με αποτέλεσμα ταμπέλες με την επιγραφή

"Μόνο Λευκοί" να υπάρχουν σε όλη τη Νότια Αφρική.

To 1956, o διάδοχος του Ντανιέλ Φρανσουά Μαλάν, Γιοχάνες Στράιντομ, κατάργησε το

δικαίωμα ψήφου των "έγχρωμων" κατοίκων της Επαρχίας του Ακρωτηρίου, Μιγάδων και

Μαύρων.

Δημιουργήθηκαν εθνικά κρατίδια, τα λεγόμενα Μπαντουστάν, στη θέση των παλαιών

περιοριστικών τομέων της παλαιάς νομοθεσίας. Οικονομικά ελάχιστα επιβιώσιμα και

αποτελώντας μονάχα το 13% του συνολικού εδάφους της χώρας, τα Μπαντουστάν

περιέκλειαν ολόκληρους πληθυσμούς σε απομονωμένες νησίδες γης, ως επί το πλείστον

στερημένες από φυσικό πλούτο και βιομηχανία, χωρίς πρόσβαση στο διεθνές εμπόριο. H

επιφανειακή αυτή "ανεξαρτησία" κάποιες φορές βόλευε τους ντόπιους άρχοντες.

Μόνο οι Λευκοί απολάμβαναν δημοκρατικό πολίτευμα και αργότερα, το 1984, ένα μικρό

ποσοστό Ινδών και Μιγάδων.

Νόμοι του απαρτχάιντ

Παρακάτω βρίσκονται κάποιοι από τους νόμους που θεσπίστηκαν κατά το απαρτχάιντ

στη Νότιο Αφρική κυρίως μεταξύ των ετών 1945-1990.

Νόμος απαγόρευσης των μεικτών γάμων (1949).

Νόμος ανηθικότητας(1950), που τιμωρούσε τη σεξουαλική επαφή μεταξύ Λευκών και μη-

Λευκών.

Νόμος κατηγοριοποίησης του πληθυσμού ανάλογα με τη φυλή τους (1950)

Νόμος καταστολής του κομουνισμού (1950), που επέτρεπε στην κυβέρνηση να

απαγορεύσει την ύπαρξη κομουνιστικού πολιτικού κόμματος.

Νόμος ξεχωριστών κατοικιών (27 Απριλίου 1950), που καθόριζε τις αστικές ζώνες

κατοίκησης μες στην πόλη

Pass Laws (1952), οι οποίοι υποχρέωναν τους Μαύρους άνω των 16 ετών να έχουν

πάντοτε μαζί τους ένα έγγραφο σαν πάσο/διαβατήριο, που όριζε αν είχαν κυβερνητική

άδεια να βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνοικίες.

Νόμος για ξεχωριστή χρήση των δημοσίων χώρων (1953), π.χ. δημόσιες τουαλέτες,

πλατείες, σιντριβάνια κ.ά.

Νόμος για την εκπαίδευση Μπαντού (1953), που αφορούσε το σχολικό πρόγραμμα των

Μαύρων.

Απαγόρευση των απεργιών στους Μαύρους εργάτες και της παθητικής αντίστασης

(1953).

Νόμος μετεγκατάστασης γηγενών πληθυσμών (1954), που επέτρεπε την εκδίωξη

Μαύρων που ζούσαν σε περιοχές που είχαν αποδοθεί στους Λευκούς.

Νόμος περί Εργασίας και Ορυχείων (1956), που επισημοποιούσε τις φυλετικές διακρίσεις

στο χώρο εργασίας.

Νόμος προώθησης αυτόνομων Μαύρων κυβερνήσεων, κατά τον οποίο δημιουργήθηκαν

μπαντουστάν υπό διοίκηση μη-Λευκών.

Νόμος περί ιθαγένειας των Μαύρων, που αφαιρούσε τη νοτιοαφρικανική ιθαγένεια από

τους Μαύρους που ζούσαν στα μπαντουστάν.

Διάταγμα περί αφρικάανς (1974), το οποίο υποχρέωνε όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας

εκπαίδευσης να διδάσκουν στην αφρικάανς τα μαθηματικά, τις κοινωνικές επιστήμες,

ιστορία και γεωγραφία.

Νόμος απαγόρευσης της επαγγελματικής κατάρτισης των Μαύρων (1976)

ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ

Ο Νέλσον Μαντέλα (Nelson Rolihlahla Mandela, γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1918 στο

χωριό Μβέζο (Mvezo) της περιοχής Τράνσκεϊ της Νότιας Αφρικής.και απεβίωσε στις 5

Δεκεμβρίου 2013[3]). Ήταν αγωνιστής της Νότιας Αφρικής και στη συνέχεια πολιτικός και ο

πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής (1994-1999). Από το 1998 μέχρι το 1999

χρημάτισε Πρόεδρος του Κινήματος των Αδεσμεύτων.

Η εμπλοκή με το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο

Τον Δεκέμβριο του 1940, ο Νέλσον έμαθε ότι ο κηδεμόνας του σκόπευε να τον παντρέψει

παρά τη θέλησή του και αντέδρασε, φεύγοντας για το Γιοχάνεσμπουργκ. Δούλεψε σαν

νυχτοφύλακας, αλλά απολύθηκε, όταν το αφεντικό έμαθε ότι ήταν “φυγάς”. Αργότερα,

γνώρισε τον Γουόλτερ Σισούλου, ακτιβιστή του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ΑΕΚ), ο

οποίος του βρήκε δουλειά κλητήρα.

Εκείνη την εποχή, ο Μαντέλα γνωρίστηκε με μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και

συμμετείχε σε αρκετές από τις συγκεντρώσεις του, εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι

λευκοί και μαύροι συμμετείχαν ως ίσοι. Παρόλα αυτά, δεν έγινε ποτέ μέλος επειδή,

σύμφωνα με τον ίδιο, ο αθεϊσμός ερχόταν σε αντίθεση με τα χριστιανικά του πιστεύω. Συν

τοις άλλοις, θεωρούσε τον αγώνα του λαού της Νότιας Αφρικής μία μάχη κατά των

φυλετικών διακρίσεων και όχι ταξική πάλη.

Συνέχισε την εκπαίδευσή του σε ανώτατο επίπεδο, σπουδάζοντας νομική στο πανεπιστήμιο

του Witwatersrand, όπου αντιμετώπισε τον ρατσισμό και ανέπτυξε σχέσεις με μαύρους και

λευκούς ακτιβιστές. Ενεπλάκη στο κίνημα κατά των φυλετικών διακρίσεων και τελικά, το

1944, εντάχθηκε στο ΑΕΚ.

Πεπεισμένος για την ανάγκη ενός νεανικού κινήματος που θα κινητοποιούσε τους

Αφρικανούς ενάντια στην υποδούλωσή τους, ο Μαντέλα πρωτοστάτησε στην ίδρυση της

Νεολαίας του ΑΕΚ, την Κυριακή του Πάσχα, το 1944. Την ίδια χρονιά, παντρεύτηκε την

πρώτη του γυναίκα, Έβελυν Μάσε, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Χώρισαν το

1958.

Το 1948, διεξήχθησαν εκλογές τις οποίες κέρδισε το Εθνικό Κόμμα – δικαίωμα ψήφου είχαν

μόνο οι λευκοί πολίτες. Το συγκεκριμένο κόμμα, αποτελούνταν από ανοικτά εθνικιστές

Αφρικάνερς (λευκοί Νοτιοαφρικανοί) και εισήγαγε στη Νότια Αφρική ένα επίσημο σύστημα

φυλετικής κατηγοριοποίησης και διακρίσεων – το απαρτχάιντ. Ο διαχωρισμός με βάση τη

φυλή υπήρχε στη χώρα από τα πρώτα χρόνια των αποικιών, αλλά πλέον γινόταν επίσημη

πολιτική.

Η απελευθέρωση και η άνοδος στην προεδρία

Παρά τη φυλάκισή του, ο Μαντέλα θεωρούνταν ακόμα ο συμβολικός ηγέτης του κινήματος

κατά του απαρτχάιντ. Κατάφερε να πάρει πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο του

Λονδίνου, σπουδάζοντας δι' αλληλογραφίας, εμψύχωνε τους συγκρατούμενούς του και

έβρισκε τρόπους να δημοσιεύει πολιτικές δηλώσεις. Το 1980, ο Όλιβερ Τάμπο ξεκίνησε την

εκστρατεία “Απελευθερώστε τον Νέλσον Μαντέλα”, τροφοδοτώντας την αυξανόμενη

παγκόσμια κατακραυγή ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής.

Το 1982, ο Μαντέλα μεταφέρθηκε στη φυλακή Pollsmoor, στην ενδοχώρα και το 1988

τέθηκε υπό κατ' οίκον περιορισμό. Την επόμενη χρονιά, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, Φρέντερικ

Βίλεμ ντε Κλερκ, έσπασε τους δεσμούς με τους συντηρητικούς του κόμματός του,

διακήρυξε μια αντιρατσιστική Νότια Αφρική και νομιμοποίησε το ΑΕΚ. Στις 11 Φεβρουαρίου

1990, διέταξε την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα.

Μία εβδομάδα αργότερα, μπροστά σε 80,000 κόσμου, στήθηκε μια λαμπρή τελετή

εορτασμού της απελευθέρωσής του. Μια μεγάλη μάχη κατά του απαρτχάιντ είχε κερδηθεί.

Αλλά ήταν μόνο η αρχή.

Ο Νέλσον Μαντέλα ηγήθηκε του ΑΕΚ στις διαπραγματεύσεις με το κυβερνών Εθνικό Κόμμα

και τις υπόλοιπες πολιτικές παρατάξεις, για τον τερματισμό της πολιτικής φυλετικών

διακρίσεων στη Νότια Αφρική. Για τις συνομιλίες αυτές, Μαντέλα και ντε Κλερκ κέρδισαν το

Νόμπελ Ειρήνης του 1993.

Τον Απρίλιο του 1994, περισσότεροι από 22 εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί ψήφισαν, στις

πρώτες εκλογές στην ιστορία της χώρας όπου είχαν δικαίωμα ψήφου πολίτες κάθε φυλής.

Η συντριπτική πλειοψηφία επέλεξε το ΑΕΚ και τον Νέλσον Μαντέλα, για να οδηγήσουν τη

χώρα στην μετά απαρτχάιντ εποχή. Στις 10 Μαΐου 1994, ο Νέλσον Μαντέλα, μπροστά σε

120,000 κόσμου και υπό τα βλέμματα ολόκληρης της υφηλίου, ορκίστηκε πρόεδρος, σε

ηλικία 77 ετών. Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής.

Σαν πρόεδρος, ο Μαντέλα δούλεψε για το καλό του λαού της χώρας, μαύρων και λευκών.

Βελτίωσε τις σχέσεις μεταξύ των μελών από διαφορετικές φυλές, αποθάρρυνε τους

μαύρους από το να εκδικηθούν τους λευκούς και οικοδόμησε μια νέα διεθνή εικόνα μιας

ενωμένης Νότιας Αφρικής. Κατά τα λόγια του, η Νότια Αφρική ήταν πλέον “ένα πολύχρωμο

έθνος, σε ειρήνη με τον εαυτό του και τον κόσμο”.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές του κινήσεις προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης ήταν

η ενθάρρυνση λευκών και μαύρων να στηρίξουν μαζί την εθνική ομάδα ράγκμπι της Νότιας

Αφρικής, η οποία αποτελούνταν κυρίως από Αφρικάνερς αθλητές, κατά τη διάρκεια του

Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπι, που φιλοξενήθηκε στη χώρα, το 1995.

Το 1996, υπέγραψε το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα της χώρας. Το 1998, σε ηλικία 80 χρονών,

ντύθηκε γαμπρός για τρίτη φορά, αφού παντρεύτηκε τη χήρα του πρώην προέδρου της

Μοζαμβίκης, Γκράσα Ματσέλ και το 1999, στο τέλος της θητείας του, επέλεξε να τερματίσει

την ενεργή ανάμειξή του με την πολιτική.

Διατήρησε, ωστόσο, ένα πολυάσχολο πρόγραμμα, απασχολούμενος με φιλανθρωπίες και

γράφοντας αρκετά βιβλία. Μεσολάβησε ακόμη και για να μπει ένα τέλος στον εμφύλιο

πόλεμο του Μπουρούντι. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση έγινε το 2010, στον τελευταίο

αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που διεξήχθη στη Νότια Αφρική.Τον τελευταίο χρόνο,

έδωσε ακόμα έναν αγώνα, αυτή τη φορά, απέναντι στο θάνατο. Eίμαστε βέβαιοι ότι τον

αντιμετώπισε αγέρωχος. Η αγαπημένη του φράση ήταν το “hamba kahle”, που σημαίνει “να

προχωράς αργά”. Έτσι, προχωρώντας αργά, πέτυχε όλους τους στόχους της ζωής του. Έτσι,

προχωρώντας αργά, αλλά σταθερά, θα πάλεψε και τώρα. Κι αν ήρθε το τέλος, η κληρονομιά

του θα ζει αιώνια και τα λόγια του θα φωτίζουν γενιές και γενιές: “Φαίνεται πάντα

αδύνατο, μέχρι να γίνει”.

Ο Νέλσον Μαντέλα ορκίζεται πρόεδρος της Νότιας Αφρικής.

11 Φεβρουαρίου 1990 - Ο Νέλσον Μαντέλα, με τη γυναίκα του Γουίνι, περπατά προς την

ελευθερία του μετά από 27 χρόνια στη φυλακή.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ

ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ Το 1989, την εξουσία ανέλαβε ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ο τελευταίος λευκός

πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής του

απελευθερώθηκε ο Νέλσον Μαντέλα στις 11 Φεβρουαρίου 1990, με τον οποίο

μοιράστηκε το 1993 το Νόμπελ Ειρήνης, "για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό

τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας

Αφρικής". Επίσης, νομιμοποιήθηκαν τα άλλοτε απαγορευμένα πολιτικά κόμματα

και από το Μάρτιο του 1990 άρχισαν επίσημες διαπραγματεύσεις με το Αφρικανικό

Εθνικό Κογκρέσο. Η πλειονότητα των νόμων του απαρτχάιντ καταργήθηκαν μεταξύ

του 1989 και του 1991, και τον Απρίλιο του 1992 πραγματοποιήθηκε συνταγματική

συνέλευση.

Αν και ορισμένοι συντηρητικοί Αφρικάνερς κατέφευγαν σε ουτοπιστικές

πεποιθήσεις του παρελθόντος (Βόλκσταατ, λαϊκό κράτος), άλλοι, οι οποίοι

θεωρούνται οι κύριοι εκπρόσωποι των Λευκών Νοτιοαφρικανών, υιοθέτησαν και

πάλι το παλαιότερο σλόγκαν "Προσαρμογή ή αφανισμός", οδηγώντας σε μια

πολιτική "ανοίγματος" προς τη μαύρη πλειοψηφία της χώρας.

Μετά από τέσσερα χρόνια συνταγματικών διαπραγματεύσεων, οι πρώτες

πολυφυλετικές εκλογές διεξάχθησαν τον Απρίλιο του 1994 και οδήγησαν στην

εκλογή του Νέλσον Μαντέλα, πρώτου μαύρου προέδρου της Νοτίου Αφρικής.

Από το 1996 ως το 1998, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης διέσχισε όλη τη

χώρα για να συλλέξει μαρτυρίες θυμάτων και καταπιεστών, οπαδών ή αντιπάλων

του απαρτχάιντ, προκειμένου να καταγράψει όλες τις καταπατήσεις των

ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεταξύ 1960 και 1993 και να διαλευκάνει τα εγκλήματα

και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν είτε από την κυβέρνηση είτε από τα

απελευθερωτικά κινήματα.

Η τελική έκθεση της Επιτροπής υπογράμμιζε την έλλειψη μεταμέλειας ή

επεξηγήσεων ορισμένων πρώην πολιτικών ηγετών του καθεστώτος του απαρτχάιντ

όπως οι Πίτερ Βίλεμ Μπότα, Φρεντερίκ ντε Κλερκ, Μάγκνους Μάλαν, αλλά και την

ανάλογη συμπεριφορά ορισμένων αρχηγών του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου,

ιδίως στα στρατόπεδα εκπαίδευσης της Ανγκόλα και της Τανζανίας.

Η πλειοψηφία όσων βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης, αθωώθηκε λόγω ελλειπών

αποδείξεων ή συμμόρφωσης με τους κανόνες.

Η Νότια Αφρική αναφέρεται συχνά ως Έθνος Ουράνιο Τόξο, όρος που επινοήθηκε

από τον αρχιεπίσκοπο Ντέσμοντ Τούτου και χρησιμοποιήθηκε από τον Νέλσον

Μαντέλα ως μεταφορά για την περιγραφή της πολυπολιτισμικής απάντησης στον

ρατσισμό και την ξενοφοβία της ιδεολογίας του απαρτχάιντ.

Τα κατάλοιπα του απαρτχάιντ πλήττουν ακόμα την πολιτική και την κοινωνία της

Νοτίου Αφρικής.

ΟΝΟΜΑΤΑ :

ΝΑΣΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΓΚΟΡΑΝΗΣ ΡΑΦΑΗΛ

ΓΙΑΝΝΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

ΠΑΡΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ