ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Ο ΔΕΝΤΡΟΘΑΛΑΣΣΑΚΗΣ

Τα δέντρα με τις ανάσες τους δροσίζουν το χωριό, που απλώνεται κάτω από το λόφο με τις παλιές πέτρες καικοιτάζουν τη θάλασσα που απλώνεται μπροστά τους. Συχνά θέλουν να μιλήσουν για όσα είδαν όλα τα χρόνια που στέκουν φύλακεςτου λόφου.Να τραγουδήσουν τις χαρές και τις λύπες για όσα άκουσαν και είδαν.

Να φωνάξουν για τις νύχτες που κάποιοι φίλοι τους πέφτουν πληγωμένοι από ανθρώπινα κοφτερά εργαλεία και κανείς δεν ενδιαφέρεται, που όλο αραιώνουν κι όλο αφήνουν ξεγυμνωμένο το λόφο.

Ο Δεντροθαλασσάκης, που ζει με τη γιαγιά του, είναι ένα παιδί του χωριού, παράξενο για τους πολλούς αφού λέει πως κουβεντιάζει με τα ψάρια,τα πουλιά και τα ζώα. Πολλές φορές κάνειβόλτες στο μικρό δάσος.Μετράει τα δέντρα που όλο λιγοστεύουν και ακούει τα παράπονά τους.-Κρατάμε το χώμα,το νερό, καθαρίζουμε τον αέρα και σεις δεν μας αγαπάτε.Τι θέλετε επιτέλους; κι αυτός άκουγε, άκουγε και δε μιλούσε.

΄Ηταν καλοκαίρι, καλός καιρός και μια πολύ ζεστή νύχτα. Ο Δεντροθαλασσάκης πήγε στην πλατεία του χωριού, που ήταν δίπλα στη θάλασσα και άπλωσε ένα μεγάλο πανί με ζωγραφιές, που είχαν κάνει οι φίλοι του: τα πουλιά,τα ψάρια και τα δέντρα.

Παραξενεύτηκαν οι χωριανοί.-Ξέχασα τα χρόνια μου, είπε ο μπαρμπα- ΔήμοςΚαι τέτοιο πράμα δεν το έχω ξανακούσει. Ακούς να ζωγραφίζουν τα πουλιά!-Εγώ είμαι ψαράς, είπε ο Πέτρος, όμως ποτέ δεν είδα να ζωγραφίζουν τα ψάρια.-Κι εγώ χρόνια και χρόνια περπατάω στο δάσος, κανένα δέντρο δεν είδα να μοιράζει ζωγραφιές.Πάει τον χάσαμε τον Δεντροθαλασσάκη, συμπλήρωσε ο Νικολιός.

Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν, μόνο ο Δεντροθαλασσάκης άκουγε χωρίς να μιλάει.Κοίταζε πέρα κατά τη θάλασσα, ύστερα γύριζε στη μεριά του λόφου και άφηνε το βλέμμα του να ταξιδεύειψηλά στον ουρανό.Κάποια στιγμή γύρισε και είπε στους συγχωριανούς του.-Σας άκουσα. Μήπως θα μπορούσατε να ακούσετε κι εμένα; είπε αργά και καθαρά.-Να σε ακούσουμε το λοιπόν, ακούστηκε η δυνατή φωνή του κυρ- Γιάννη.

Πλησίασε το πανί με τις ζωγραφιές.Μιλούσε δυνατά και καθαρά,-Να, τα έργα σας, πετρέλαιο από τις μηχανές που τις καθαρίζετε στη θάλασσα και ο σωλήνας με τα βρώμικανερά που πέφτει στο λιμάνι.Να, και το μικρό μας δάσος που χάνονται τα δέντρα του και μαζί μ’ αυτά τα ξωτικά,οι νεράιδες και το χώμαπου μας θρέφει.Να το θυμάστε.Μια δυνατή βροχή μπορεί να χαλάσει το χωριό.

Είπε κι άλλα εκείνο το βράδυ ο Δεντροθαλασσάκης.΄Αλλοι κάθισαν και τα συζήτησαν, όμως οι πιο πολλοί έφυγαν.΄Εφυγαν να πάνε να κοιμηθούν γιατί είχαν κουραστεί κι από τη βόλτα.

Οι μέρες περνούσαν κι οι άνθρωποι μέσα στην καλοκαιρινή ανεμελιά ξέχασαν τα λόγιατου Δεντροθαλασσάκη.

΄Ηταν ένα αυγουστιάτικο απόγευμα όταν ξεκίνησε το κακό.Από το μεσημέρι ο ουρανός φορτώθηκε μαύρα σύννεφα. -Θα ‘χουμε καμιά ξαφνική νεροποντή, είπε ο κυρ Πέτρος. -Μου φαίνεται ο Αύγουστος θα κάνει ταδικά του, ακούστηκε η κυρά Ελένη και βιάστηκε να μαζέψει τα απλωμένα ρούχα.

Ούτε που πρόλαβε να τελειώσει το μάζεμα όταν άνοιξαν οι ουρανοί.Η δυνατή βροχή έπεφτε στις αυλές και τα κεραμίδια, χτυπούσε τα τζάμια κι άνοιγεμικρά αυλάκια στους δρόμους.-Δεν ξανάδα τέτοιο πράμα είπε η γιαγιά του Γιώργου.Αν συνεχίσει έτσι χαθήκαμε!

Τα λίγα δέντρα, ψηλά στο κάστρο, ένιωσαν τις δυνάμεις τους να τα εγκαταλείπουν.

Οι ρίζες τους δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα νερά που ξεχύθηκαν στο χωριό.Μέσα σε λίγα λεπτά, ένα ποτάμι κυλούσε μουγκρίζοντας και παρασέρνοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του.

΄Όταν σταμάτησε η βροχή, πετάχτηκαν οι άνθρωποι του χωριού τρομαγμένοι από τα σπίτια τους.Ευτυχώς δεν είχε πνιγεί κανένας! Είχαν όμως κινδυνέψει αρκετοί. Για καλή τους τύχη τα πλατάνια της πλατείας και ταδέντρα που είχε φυτέψει εκεί ο Δεντροθαλασσάκης, πριν λίγα χρόνια, συγκράτησαν τα ορμητικά νεράπου παρέσερναν ό,τι έβρισκαν στο πέρασμά τους.

Μόνο το αμάξι του κυρ- Νίκου βρέθηκε στη θάλασσα μαζίμε πέτρες και ξύλα από τα καλύβια που ήταν μέσα στη ρεματιά.Το βράδυ που μαζεύτηκαν στην πλατεία θυμήθηκαν τα λόγια του Δεντροθαλασσάκιηκαι τα δέντρα πουείχε φυτέψει στην πλατεία.Ζήτησαν από τον Δεντροθαλασσάκη να τους μιλήσει ,να τους πει δυο λόγια.

Ο Δεντροθαλασσάκης πήρε το λόγο.-Χαίρομαι που είμαστε όλοι πάλι μαζί.Τα δέντρα του κάστρου και της πλατείας μας γλίτωσαν από τα χειρότερα.Λιγόστεψαν τη δύναμη του νερού που έτρεχε στην πλαγιά με δύναμη μεγάλη.Είναι οι φίλοι των πουλιών,των ζώων,είναι οι φίλοι μας, μας αγαπούν και μας προστατεύουν.Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτά;Δε μίλησε κανείς. Μόνο άφησαν το βλέμμα τους να πλανιέται στο λόφο.

-Αύριο το πρωί ας ανεβούμε την πλαγιά κι ας ετοιμάσουμεΤην πλαγιά να βάλουμε κι άλλα δέντρα στα κομμένα.΄Ετσι θα προστατέψουμε το χωριό μας,Ας αφήσουμε το πνεύμα των δέντρων να περιπλανιέται ελεύθερο μαζί με τις φωνές των ζώωνκαι τα τιτιβίσματα των πουλιών πάνω από τα σπίτια μας.Σταμάτησε να μιλάει και χάθηκε πίσω από τα πρώτα σπίτια της πλατείας, που έπαιζαν με το φως του φεγγαριού

Την άλλη μέρα, με το πρώτο φως της μέρας, αχολόγησε ο τόπος γύρω από το κάστρο΄Ολο το χωριό με τραγούδια και φωνές περιποιόταν το δάσος και προετοίμαζε τον χώρο μόλιςφθινοπωριάσει να βάλει καινούρια δέντρα.Ο Δεντροθαλασσάκης είχε κάνει την αρχή, τώρα και οι άλλοι τον ακολουθούσαν, γιατί είχαν καταλάβει…

κείμενο – εικονογράφηση: Γιώργος Αναγνώστου

επιμέλεια παρουσίασης: Γιώργος Σταυρόπουλος