ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥΜια επεξήγηση για την πραγματική αιτία και τη

θεραπεία της ασθένειας

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΠΑΧM.B., B.S., M.R.C.S., L.R.C.P., D.P.H.

2

Ηλεκτρονική έκδοση © 2009, 2014 Κέντρο ΜπαχΜετάφραση στα Ελληνικά: Ζωή Μπαχταλιά

Πρώτη δημοσίευση: Μεγάλη Βρετανία 1931Επανεκδόσεις 1937, 1946, 1949, 1953, 1957, 1962, 1966, 1970, 1973, 1974, 1976, 1978, 1979, 1981, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988 (δύο φορές), 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994Νέα έκδοση 1996, 1997, 1999, 2003Νέα έκδοση 2005

Έκδοση 1.0

The Dr Edward Bach CentreMount VernonBakers LaneBrightwell-cum-SotwellOxon OX10 0PZUnited Kingdom

www.bachcentre.com

Επιτρέπεται η χωρίς τροποποίηση αντιγραφή και διανομή της . παρούσας δημοσίευσης για μη εμπορικούς σκοπούς Με

επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

3

Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένοσε όλους όσοι υποφέρουν ή ταλαιπωρούνται

4

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Δρ. Μπαχ είναι γνωστός για το αυθεντικό κράματαπεινής πνευματικότητας και προσγειωμένηςκατανόησης, και η απλή του φιλοσοφία έχει υπάρξειπηγή μεγάλης έμπνευσης και ανακούφισης γιαπολλούς ανθρώπους. Το Θεράπευσε τον Εαυτό σου(Heal Thyself) προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον το οποίομε τη σειρά του οδήγησε σε ορισμένα ερωτήματα γιασυγκεκριμένες πτυχές του βιβλίου.

Στην τελευταία παράγραφο καλούμαστε ναενωθούμε με «αυτό το μεγάλο σχήμα της ΛευκήςΑδελφότητας». Κάποιοι εξέφρασαν την ανησυχία ότιαυτό ήταν ρατσιστικό σχόλιο. Θα θέλαμε ναξεκαθαρίσουμε ότι η χρήση αυτού του όρου δεν έχεικαμία απολύτως σχέση με χρώμα δέρματος ή φυλής.Ο Δρ. Μπαχ έβρισκε απεχθή οποιαδήποτε μορφήρατσισμού. Χρησιμοποιούσε τη λέξη «λευκός», για νααναφερθεί στο πνευματικό φως, ενώ η λέξη«αδελφότητα» ήταν εκείνο το σύνολο πνευματικάφωτισμένων ανθρώπων – και των δύο φύλων,προερχόμενων από όλες τις φυλές- που εργαζότανπρος όφελος της ανθρωπότητας.

Στο Κεφάλαιο 3 ο Δρ. Μπαχ συνδέει άμεσα τασωματικά συμπτώματα με αρνητικά συναισθήματα.Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τοΘεράπευσε τον Εαυτό σου το έγραψε στην αρχή τωνανακαλύψεών του. Αργότερα παραιτήθηκε της ιδέαςότι τα σωματικά βάσανα αποτελούσαν οδηγόυποκρυπτόμενων συναισθημάτων, όπως εκφράζεταικαθαρά στο Οι Δώδεκα Θεραπευτές και Άλλα Ιάματα(The Twelve Healers and Other Remedies): «Ο νους,όντας το πιο λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο μέρος τουσώματος, δείχνει την έναρξη και την πορεία της

5

ασθένειας με πολύ πιο σαφή τρόπο από ότι το σώμα,κι έτσι η τοποθέτηση του νου είναι αυτή πουεπιλέγεται ως οδηγός για το ποιο ίαμα ή για τα ποιαιάματα είναι απαραίτητα. Μην προσέχετε τηνασθένεια· σκεφτείτε μόνο την τοποθέτηση στη ζωήτου ατόμου που υποφέρει.»

Ευχόμαστε ότι αυτά βοήθησαν στο μετριασμόοποιασδήποτε παρεξήγησης, μα κυρίως, ευχόμαστε νααπολαύσετε αυτό το βιβλίο και να εμπλουτίσετε τιςσκέψεις και την προοπτική σας για τη ζωή, ωςαποτέλεσμα της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου.

Χαρούμενη ανάγνωση και θερμές ευχές,

Κέντρο ΜπαχΜάουντ Βέρνον

6

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Στόχος αυτού του βιβλίου δεν είναι να υπαινιχθεί ότιη τέχνη της θεραπείας είναι περιττή και μόνο τέτοιαπρόθεση δεν υπάρχει. Απλά υπάρχει μια ταπεινήελπίδα ότι αυτό το βιβλίο θα αποτελέσει έναν οδηγόγια εκείνους που υποφέρουν να αναζητήσουν μέσαστους εαυτούς τους την πραγματική αιτία τωνασθενειών τους, ώστε να μπορέσουν να βοηθήσουντους ίδιους τους εαυτούς τους στη θεραπεία τους.Επιπλέον, υπάρχει η ελπίδα ότι το βιβλίο ενδέχεται νακινητοποιήσει εκείνους, που προέρχονται τόσο απόιατρικά επαγγέλματα όσο και από θρησκευτικάτάγματα, και που ενδιαφέρονται από καρδιάς για τοκαλό της ανθρωπότητας, να εντείνουν τιςπροσπάθειές τους στην αναζήτηση της ανακούφισηςτου ανθρώπινου πόνου, και να έρθει γρηγορότερα,έτσι, εκείνη η μέρα που θα ολοκληρωθεί η νίκη επίτης ασθένειας.

Ο κύριος λόγος της αποτυχίας της σύγχρονηςιατρικής επιστήμης είναι ότι διαχειρίζεταιαποτελέσματα και όχι αίτια. Για πολλούς αιώνες ηπραγματική φύση της ασθένειας επικαλύπτονταν απότον υλισμό, κι έτσι, δόθηκε στην ίδια την ασθένειακάθε ευκαιρία να επεκτείνει τα δεινά της, καθώς δενυπέστη πλήγμα κατά την έναρξή της. Η κατάστασημοιάζει με έναν εχθρό που έχει οχυρωθεί καλά στουςλόφους, που συνεχώς διεξάγει ανταρτοπόλεμο στιςγύρω περιοχές, ενώ ο κόσμος, αγνοώντας τηνοχυρωμένη φρουρά, αρκείται στην επισκευήκατεστραμμένων σπιτιών και στην ταφή των νεκρών,που είναι αποτελέσματα των επιδρομών τωνεπιδρομέων. Έτσι, γενικά μιλώντας, είναι η κατάστασηστην ιατρική σήμερα· τίποτα παραπάνω από τη

7

χορήγηση επιδέσμου και τσιρότων σε εκείνους πουδέχτηκαν επίθεση και την ταφή εκείνων πουσφαγιάστηκαν, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σκέψηπάνω στο πραγματικό οχυρό.

Η ασθένεια ούτε θα θεραπευτεί ούτε θα εξαλειφθείποτέ με τις παρούσες υλιστικές μεθόδους, για τοναπλό λόγο ότι η ασθένεια στη ρίζα της δεν είναιυλιστική. Αυτό που γνωρίζουμε ως ασθένεια είναι μίατελική έκβαση που παράγεται στο σώμα, το τελικόαποτέλεσμα βαθιών και μακράς διάρκειας δυνάμεων,και ακόμα και αν μόνο η υλιστική αγωγή φαίνεται ναείναι επιτυχής, αυτό δεν είναι τίποτα παρά μίαπροσωρινή ανακούφιση, εάν δεν απομακρυνθεί ηαληθινή αιτία. Η σύγχρονη τάση της ιατρικήςεπιστήμης, παρερμηνεύοντας την αληθινή φύση τηςασθένειας και εστιάζοντάς την σε υλιστικούς όρουςστο φυσικό σώμα, έχει αυξήσει υπερβολικά τη δύναμήτης, πρώτον με τον περισπασμό των σκέψεων τωνανθρώπων από την πραγματική ρίζα της και, συνεπώς,από την αποτελεσματική μέθοδο της επίθεσης, καιδεύτερον, με τον περιορισμό της σε συγκεκριμένηπεριοχή του σώματος, επισκιάζοντας έτσι, τηναληθινή ελπίδα ίασης και καλλιεργώντας ένα ισχυρόσύνδρομο ασθενοφοβίας, το οποίο δε θα έπρεπε ναυπάρχει εξ αρχής.

Η ασθένεια είναι στην ουσία το αποτέλεσμασύγκρουσης μεταξύ της Ψυχής και του Νου, και δε θαμπορέσει ποτέ να εξαλειφθεί παρά μόνο εάν καιεφόσον καταβληθεί ψυχική και νοητική προσπάθεια.Τέτοιες προσπάθειες, αν γίνουν με κατανόηση όπωςθα δούμε παρακάτω, μπορούν να θεραπεύσουν και ναπρολάβουν την ασθένεια απομακρύνοντας αυτούςτους βασικούς παράγοντες που είναι η πρωταρχικήαιτία. Μία προσπάθεια που ρυθμίζεται μόνο από τοσώμα δεν μπορεί παρά να διορθώσει επιφανειακάμόνο τη ζημιά και σε αυτό δεν υπάρχει ίαση, καθώς ηαιτία είναι ακόμα εν ενεργεία και μπορεί από στιγμή σε

8

στιγμή να εκδηλώσει ξανά την παρουσία της σεκάποια άλλη μορφή. Στην πραγματικότητα, σε πολλέςπεριπτώσεις η φαινομενική ανάρρωση είναι επιβλαβής,καθώς κρύβει από τον ασθενή την πραγματική αιτίατων προβλημάτων του, και στην ικανοποίηση τηςφαινομενικά ανανεωμένης υγείας, ο πραγματικόςπαράγοντας, περνώντας απαρατήρητος, ενδέχεται ναισχυροποιηθεί.

Αντιπαραθέστε εκείνες τις περιπτώσεις με αυτέςόπου ο ασθενής γνωρίζει ή που καθοδηγείται απόκάποιον συνετό γιατρό για την φύση των εν δράσηδυσμενών ψυχικών ή νοητικών δυνάμεων, τοαποτέλεσμα των οποίων έχει επιταχύνει αυτό πουαποκαλούμε ασθένεια του φυσικού σώματος. Εάν οασθενής προσπαθήσει άμεσα να εξουδετερώσει αυτέςτις δυνάμεις, η υγεία βελτιώνεται, όταν αυτό αρχίσειεπιτυχώς και όταν ολοκληρωθεί, θα εξαφανιστεί και ηασθένεια. Αυτή είναι πραγματική θεραπεία με επίθεσηστο οχυρό, την πραγματική βάση της ρίζας τουπόνου.

Μία από τις εξαιρέσεις στις υλιστικές μεθόδους τηςσύγχρονης επιστήμης αποτελεί αυτή του μεγάλουΧάνεμαν (Hahnemann), του ιδρυτή τηςΟμοιοπαθητικής, ο οποίος με τη συνειδητοποίησή τουγια την φιλάνθρωπη αγάπη του Δημιουργού και τουΘείου, που βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο,μελετώντας την ψυχική στάση του ασθενή προς τηζωή, το περιβάλλον και τις αντίστοιχες ασθένειέςτους, προσπάθησε να βρει στα βότανα του αγρού καιστο βασίλειο της φύσης, το ίαμα, το οποίο όχι μόνοθα θεράπευε τα σώματα αλλά και θα ανέβαζεσυγχρόνως την ψυχική τους θέση. Μακάρι αυτή ηεπιστήμη να επεκταθεί και να εξελιχθεί από εκείνουςτους αληθινούς γιατρούς που έχουν την αγάπη γιατην ανθρωπότητα στην καρδιά τους.

Πεντακόσια χρόνια προ Χριστού κάποιοι γιατροίστην αρχαία Ινδία, δουλεύοντας υπό την επήρεια του

9

Βούδα, εξέλιξαν την τέχνη της θεραπείας σε τέτοιατέλεια κατάσταση που μπορούσαν να εξαλείψουνεγχειρήσεις, παρόλο που οι εγχειρήσεις της εποχήςτους ήταν τόσο αποτελεσματικές, ή ακόμα καιπερισσότερο, από τις σημερινές. Άνδρες σαν τονΙπποκράτη, με τα δυνατά ιδανικά του περί θεραπείας,ο Παράκελσος με την βεβαιότητα για την ύπαρξη τουθεϊκού στον άνθρωπο, και ο Χάνεμαν, πουσυνειδητοποίησε ότι η ασθένεια προέρχεται από έναεπίπεδο πέραν του σωματικού – όλοι αυτοί γνώριζανπολλά για την πραγματική φύση και τη θεραπεία στονπόνο. Πόση ανυπολόγιστη μιζέρια θα είχε αποφευχθείκατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ή είκοσι πέντεαιώνων, εάν ακολουθούνταν η διδασκαλία αυτών τωνμεγάλων στην τέχνη τους δασκάλων, αλλά όπως καιμε άλλα πράγματα, ο υλισμός υπήρξε τόσο έντοναελκυστικός στο Δυτικό κόσμο, που οι φωνές αυτώνπου πρακτικά παρακωλύουν ακούστηκαν πιο δυνατάαπό αυτές εκείνων που γνώριζαν την αλήθεια.

Ας αναφερθεί εν συντομία ότι η ασθένεια, παρόλοπου φαίνεται σκληρή, στην ουσία της είναι ωφέλιμηκαι εμφανίζεται για το καλό μας, γιατί αν ερμηνευτείσωστά, θα μας οδηγήσει σε ουσιώδη σφάλματά μας.Αν αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη θεραπεία, ηασθένεια θα αποτελέσει την αιτία απομάκρυνσηςαυτών των σφαλμάτων, αφήνοντάς μας σε καλύτερηκαι δυνατότερη κατάσταση από πριν. Η δοκιμασίαείναι επιδιορθωτική και καταδεικνύει ένα μάθημα, τοοποίο αποτύχαμε να εμπεδώσουμε με άλλα μέσα, καιποτέ δεν μπορεί να εξαλειφθεί μέχρι να μάθουμε αυτότο μάθημά μας. Ας γίνει, επίσης, γνωστό ότι στηνπερίπτωση εκείνων που αντιλαμβάνονται και μπορούννα καταλάβουν τη σημασία των προειδοποιητικώνσυμπτωμάτων της ασθένειας, μπορούν να προλάβουντη γέννησή της ή να την ανακαλέσουν σε πρώιμαστάδια, εάν καταβληθούν οι κατάλληλεςεπιδιορθωτικές πνευματικά και ψυχικά προσπάθειες.

10

Και σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται απελπισία, όσοσοβαρό κι αν είναι το πρόβλημα, γιατί γεγονός είναιότι όσο παραχωρείται στο άτομο φυσική ζωή,υποδεικνύεται ότι η Ψυχή που κυβερνά νιώθει ελπίδα.

11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Για να γίνει κατανοητή η φύση της ασθένειαςχρειάζεται να αναγνωριστούν συγκεκριμένεςθεμελιώδεις αλήθειες.

Η πρώτη εξ αυτών είναι ότι ο άνθρωπος έχει μίαΨυχή που είναι ο πραγματικός του εαυτός· ένα Θεϊκό,Ισχυρό Ον, το παιδί του Δημιουργού όλων τωνπραγμάτων, της οποίας το σώμα, παρόλο που είναι οεγκόσμιος ναός αυτής της Ψυχής, δεν είναι παρά ηπαραμικρή αντανάκλαση: του ότι η Ψυχή μας, τοΘεϊκό που κατοικεί μέσα και γύρω μας, καθορίζει τιςζωές μας, όπως επιθυμεί και προστάζει, και όσο εμείςτο επιτρέπουμε, πάντα μας οδηγεί, μας προστατεύεικαι μας ενθαρρύνει, προσεκτικά και ευεργετικά,οδηγώντας μας πάντα προς το απόλυτο πλεονέκτημάμας: στο ότι Αυτός, ο Ανώτερος Εαυτός μας, όνταςμία σπίθα του Παντοδύναμου, είναι ανίκητος καιαθάνατος.

Η δεύτερη αρχή αναφέρει ότι εμείς, όπως ξέρουμετους εαυτούς μας σε αυτόν τον κόσμο, είμαστεπροσωπικότητες που έχουν έρθει εδώ κάτω με σκοπότην απόκτηση όλης της δυνατής γνώσης και τηςεμπειρίας μέσω της εγκόσμιας ύπαρξης, την ανάπτυξηαρετών που μας λείπουν και το ξεκαθάρισμα όλωναυτών που δεν είναι σωστά μέσα μας, προχωρώντας,έτσι, προς την τελειότητα της φύσης μας. Η Ψυχήγνωρίζει ποιο περιβάλλον και ποιες συνθήκες θα μαςκινητοποιήσουν καλύτερα, για να το κάνουμε αυτό, γι’αυτό και μας τοποθετεί σε εκείνον τον τομέα της ζωήςπου ταιριάζει περισσότερο σε αυτόν το σκοπό.

Τρίτον, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τοσύντομα πέρασμα στη γη, που ξέρουμε ως ζωή, δενείναι παρά μια στιγμή στην πορεία της εξέλιξής μας,

12

όπως είναι μία ημέρα στο σχολείο μέσα στη ζωή, καιπαρόλο που μπορούμε, μόνο στο παρόν, να δούμε καινα αντιληφθούμε αυτήν τη συγκεκριμένη ημέρα, ηδιαίσθησή μας, μας λέει ότι η γέννηση ήταν απείρωςπιο μακριά από τη δική μας αρχή και ότι ο θάνατοςείναι απείρως πιο μακριά από το δικό μας τέλος. ΟιΨυχές μας, που είναι αυτό που πραγματικά είμαστε,είναι αθάνατες, και τα σώματά μας, για τα οποίαέχουμε συνείδηση, είναι προσωρινά, είναι μονάχα ταάλογα που ιππεύουμε για να πάμε ένα ταξίδι, ή ταόργανα που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε μιαδουλειά.

Στη συνέχεια ακολουθεί μία τέταρτη σπουδαία αρχή,που υποστηρίζει ότι όσο οι Ψυχές και οιπροσωπικότητές μας είναι σε αρμονία, όλα είναι χαράκαι γαλήνη, ευτυχία και υγεία. Είναι όταν οιπροσωπικότητές μας έχουν παρεκτραπεί από τομονοπάτι που έχει οριστεί από την Ψυχή, είτε λόγωδικών μας εγκόσμιων επιθυμιών είτε υπό την πειθώάλλων, που εγείρεται μία σύγκρουση. Αυτή ησύγκρουση είναι η ρίζα της ασθένειας και τηςδυστυχίας. Όποια κι αν είναι η εργασία μας σε αυτόντον κόσμο – είτε λούστρος είτε μονάρχης,γαιοκτήμονας ή χωρικός, πλούσιος ή φτωχός- όσοκάνουμε τη συγκεκριμένη εργασία σύμφωνα με αυτόπου επιτάσσει η Ψυχή, όλα είναι καλά· και μπορούμενα είμαστε επιπλέον ήσυχοι ότι σε οποιονδήποτεσταθμό της ζωής κι αν έχουμε τοποθετηθεί, ευγενή ήταπεινό, υπάρχουν τα απαραίτητα μαθήματα και οιαπαραίτητες εμπειρίες για τη στιγμή της εξέλιξής μας,δίνοντάς μας το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τηνανάπτυξη του εαυτού μας.

Η επόμενη μεγάλη αρχή είναι η κατανόηση τηςΕνότητας όλων των πραγμάτων: ότι Δημιουργός όλωντων πραγμάτων είναι η Αγάπη, κι ότι όλα όσαγνωρίζουμε συνειδητά αποτελούν σε άπειρο αριθμόμορφές εκδήλωσης αυτής της Αγάπης, είτε αυτό είναι

13

πλανήτης είτε βότσαλο, αστέρι ή δροσοσταλίδα,άνθρωπος ή η χαμηλότερη μορφή ζωής. Ίσως είναιδυνατό να αποκτήσετε μια εικόνα αυτής της έννοιας,εάν σκεφτείτε το Δημιουργό μας ως έναν μεγάλολαμπερό ήλιο ευεργεσίας και αγάπης από τον κέντροτου οποίου εκπέμπονται άπειρες ακτίνες προς κάθεκατεύθυνση, και πως εμείς και το σύνολο όλων όσωνέχουμε επίγνωση είμαστε σωματίδια στο τελείωμααυτών των ακτινών, που διαχέονται για απόκτησηεμπειρίας και γνώσης, που, όμως, τελικάεπιστρέφουμε στο μεγάλο κέντρο. Και παρόλο πουμπορεί να μας φαίνεται κάθε ακτίνα χωριστή καιδιακριτή, στην πραγματικότητα είναι μέρος τουμεγάλου κεντρικού Ήλιου. Ο διαχωρισμός είναιαδύνατος, γιατί η δέσμη φωτός με το που θααποκοπεί από την πηγή της παύει να υφίσταται. Έτσι,μπορεί να κατανοούμε λίγο την αδυνατότηταδιαχωρισμού, γιατί παρόλο που κάθε ακτίνα μπορεί ναέχει τη μοναδικότητά της, δεν παύει να είναι μέροςτης μεγάλης κεντρικής δημιουργικής δύναμης. Έτσι,κάθε δράση ενάντια στους εαυτούς μας ή σε άλλουςεπηρεάζει το όλον, γιατί προκαλώντας ατέλεια σεκάποιο μέρος, αυτό αντανακλάται στο όλον, σε κάθεσωματίδιο που πρέπει τελικά να γίνει τέλειο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν δύο μεγάλαθεμελιώδη λάθη: η αποσυσχέτιση μεταξύ της Ψυχήςμας και της προσωπικότητάς μας, και η σκληρότητα ήη αδικία προς τρίτους, γιατί αυτό αποτελεί αμαρτίαενάντια στην Ενότητα. Όποιο από αυτά προκαλείσύγκρουση, που οδηγεί στην ασθένεια. Μιακατανόηση του που κάνουμε κάποιο λάθος (που τόσοσυχνά δεν αντιλαμβανόμαστε) και μια φιλότιμηπροσπάθεια να επιδιορθώσουμε το λάθος, θαοδηγήσει, όχι μόνο σε μια ζωή χαράς και γαλήνης,αλλά και στην υγεία.

Η ίδια η ασθένεια είναι ευεργετική, και στόχο έχειτην επαναφορά της προσωπικότητας στη Θεϊκή

14

βούληση της Ψυχής· κι έτσι μπορούμε νακαταλάβουμε ότι μπορεί τόσο να προληφθεί όσο καινα αποφευχθεί, αφού εάν και μόνο μπορούσαμε νααντιληφθούμε τα λάθη που κάνουμε και να ταδιορθώσουμε με πνευματικά και ψυχικά μέσα, δε θαυπήρχε η ανάγκη για αυτά τα σοβαρά μαθήματαπόνου. Μας δίνεται κάθε ευκαιρία από τη ΘεϊκήΔύναμη για επιδιόρθωση των τρόπων μας πριν, ωςέσχατη λύση, εκδηλωθούν ο πόνος και τα βάσανα.Ίσως να μην είναι τα λάθη αυτής της ζωής, αυτής τηςημέρας στο σχολείο, τα οποία καταπολεμούμε· και,παρόλο που μπορεί να μην έχουμε συνείδηση στοφυσικό μας νου της αιτίας των βασάνων μας, πουενδέχεται να μας φανεί σκληρό και χωρίς αιτία, ηΨυχή μας (που είναι ο εαυτός μας), όμως, γνωρίζειτον πλήρη σκοπό και μας καθοδηγεί προς όφελός μας.Ωστόσο, η κατανόηση και η επιδιόρθωση των λαθώνμας θα μπορούσε να συντομεύσει την ασθένειά μαςκαι να μας επαναφέρει στην υγεία. Η γνώση τουσκοπού της Ψυχής και η συναίνεση αυτής της γνώσηςσημαίνει την ανακούφιση από επίγεια βάσανα καιδυστυχία, και μας αφήνει ελεύθερους να αναπτύξουμετην εξέλιξή μας στη χαρά και στην ευτυχία.

Υπάρχουν δύο μεγάλα λάθη: το πρώτο είναι, ηαποτυχία να σεβαστούμε και να υπακούσουμε τιςεπιταγές της Ψυχή μας, και το δεύτερο, η δράσηενάντια στην Ενότητα. Λόγω των προηγούμενων, ναείσαι απρόθυμος να κρίνεις τους άλλους, γιατί αυτόπου είναι σωστό για τον έναν είναι λάθος για τονάλλον. Ο έμπορος, του οποίου η δουλειά είναι ναδημιουργήσει μεγάλες εμπορικές συναλλαγές όχι μόνοπρος όφελός του αλλά και προς όφελος εκείνων πουαπασχολεί, και που ως εκ τούτου αποκτά γνώσηαποδοτικότητας και ελέγχου και αναπτύσσει σχετικέςαρετές, πρέπει, από ανάγκη, να χρησιμοποιείδιαφορετικές ποιότητες και διαφορετικές αρετές απόεκείνες μίας νοσηλεύτριας, που θυσιάζει τη ζωή της

15

για την φροντίδα των ασθενών· παρόλα αυτά και οιδύο, αν υπακούσουν αυτό που ορίζει η Ψυχή τους,μαθαίνουν σωστά εκείνες τις ποιότητες που είναιαναγκαίες για την εξέλιξή τους. Είναι η υπακοή στιςπροσταγές της Ψυχής, του Ανώτερου Εαυτού μας,που μαθαίνουμε μέσω της συνείδησης, του ενστίκτουκαι της διαίσθησής μας, που μετράει.

Ως εκ τούτου, καταλαβαίνουμε ότι με τις αληθινέςαρχές και την αληθινή ουσία, η ασθένεια μπορεί καινα προληφθεί και να θεραπευτεί, και είναι η δουλειάτων πνευματικών θεραπευτών και ιατρών, ναπαράσχουν στον πάσχοντα, επιπρόσθετα των υλικώνιαμάτων, τη γνώση του λάθους που κάνουν στη ζωήτους, και του τρόπου που αυτά μπορούν ναεξαλειφθούν κι, έτσι, να οδηγήσουν τον ασθενή πίσωστην υγεία και τη χαρά.

16

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Αυτό που ξέρουμε ως ασθένεια είναι το τελικόστάδιο μίας πολύ βαθύτερης διαταραχής, και, για ναβεβαιωθούμε την πλήρη επιτυχία της θεραπείας, είναι,προφανές, πως αντιμετωπίζοντας μόνο το τελικόαποτέλεσμα, δε θα υπάρχει ακέραιο αποτέλεσμα,εκτός και αν αφαιρεθεί, επίσης, η βασική αιτία.Υπάρχει ένα στοιχειώδες λάθος που ενδέχεται να κάνειο άνθρωπος κι αυτό είναι η δράση ενάντια στηνΕνότητα· αυτό πηγάζει από την αυτο-αγάπη. Οπότεμπορούμε, επίσης, να πούμε ότι υπάρχει μόνο μίαπρωταρχική προσβολή – δυσφορία ή ασθένεια. Καικαθώς η δράση ενάντια στην Ενότητα μπορεί ναχωριστεί σε διάφορους τύπους, όπως, επίσης και ηασθένεια – το αποτέλεσμα αυτών των δράσεων-μπορεί να διαχωριστεί σε κύριες ομάδες πουαντιστοιχούν στα αίτιά τους. Η ίδια η φύση μίαςασθένειας θα αποτελέσει έναν χρήσιμο οδηγό που θαβοηθήσει στην ανακάλυψη του τύπου της δράσης πουέχει ληφθεί ενάντια στο Θεϊκό Νόμο της Αγάπης καιτης Ενότητας.

Εάν έχουμε στη ζωή μας αρκετή αγάπη για όλα ταπράγματα, δεν μπορούμε να βλάψουμε· γιατί αυτή ηαγάπη μένει στα χέρια μας σε κάθε πράξη, στο νουμας σε κάθε σκέψη, που θα μπορούσαν ναπληγώσουν κάποιον. Δεν έχουμε, όμως, φτάσει σεαυτήν την κατάσταση τελειότητας· εάν την είχαμεφτάσει, δε θα είχαμε λόγο ύπαρξης εδώ. Όμως όλοιμας αναζητούμε και εξελισσόμαστε προς αυτήν τηνκατάσταση, κι εκείνοι από εμάς που υποφέρουνπνευματικά ή σωματικά, από αυτό το βάσανοοδηγούμαστε προς αυτήν την ιδανική κατάσταση· κιαν το μεταφράσουμε σωστά, μπορούμε όχι απλά να

17

επιταχύνουμε τα βήματά μας προς αυτόν το σκοπό,αλλά και να γλιτώσουμε τους εαυτούς μας από τηνασθένεια και τη δυστυχία. Από τη στιγμή που γίνεικατανοητό το μάθημα και εξαλειφθεί το λάθος, δενυπάρχει πια ανάγκη επιδιόρθωσης, γιατί πρέπει ναθυμόμαστε ότι το ίδιο το βάσανο είναι ευεργετικό,στο ότι μας επισημαίνει όταν παίρνουμε λάθοςδρόμους και επισπεύδει την εξέλιξή μας προς τηλαμπρή τελειότητα.

Οι πραγματικές στοιχειώδεις ασθένειες τουανθρώπου είναι ελαττώματα όπως, η υπερηφάνεια, ησκληρότητα, το μίσος, η αυταγάπη, η άγνοια, ηαστάθεια και η απληστία· και καθένα από αυτά, εάν τοαναλογιστεί κανείς, θα βρεθεί αντίθετο στην Ενότητα.Ελαττώματα σαν κι αυτά είναι οι πραγματικέςασθένειες (χρησιμοποιώντας τον όρο με τη σύγχρονηέννοια) και είναι μία συνέχεια και επιμονή σε τέτοιαελαττώματα, αφού έχουμε φτάσει στο στάδιο τηςανάπτυξης που ξέρουμε ότι είναι λάθος, πουκατακαθίζει στο σώμα τα επιβλαβή αποτελέσματα πουγνωρίζουμε όλοι ως αρρώστια.

Η υπερηφάνεια οφείλεται, πρώτον, στην έλλειψηαναγνώρισης της μικρότητας της προσωπικότητας καιστην απόλυτη εξάρτησή της από την Ψυχή, και στοότι όλες οι πιθανές της επιτυχίες δεν είναι της ίδιας,αλλά είναι ευλογίες από το Θεϊκό που ενυπάρχει·δεύτερον, από την απώλεια αίσθησης του μέτρου, τηςμικροσκοπικότητας του ενός εν μέσω του σχήματοςτης Δημιουργίας. Καθώς η υπερηφάνεια αρνείται κατάκανόνα να λυγίσει από ταπεινότητα και παραίτησηστην Βούληση του Μεγάλου Δημιουργού, παράγειδράσεις αντίθετες σε αυτήν την Βούληση.

Η σκληρότητα είναι μία άρνηση της ενότητας όλωνκαι μία αποτυχία κατανόησης ότι κάθε πράξη ενάντιασε κάποιον άλλον είναι αντίθεση στο όλον, και ως εκτούτου μια δράση ενάντια στην Ενότητα. Κανέναςάνθρωπος δε θα προκαλούσε τα επιβλαβή

18

αποτελέσματά της ενάντια σε ανθρώπους γύρω τουκαι σε δικούς του ανθρώπους, και σύμφωνα με τονόμο της Ενότητας πρέπει να ωριμάσουμε μέχρι νακαταλάβουμε ότι όλοι, όντας μέρος του όλου, πρέπεινα γίνουμε οι γύρω και οι δικοί μας, μέχρι ακόμα κι γιααυτούς που μας καταδιώκουν να έχουμεσυναισθήματα αγάπης και συμπάθειας.

Το μίσος είναι το αντίθετο της Αγάπης, τοαντίστροφο του Νόμου της Δημιουργίας. Είναι ενάντιαστο όλο Θεϊκό σχήμα και αποτελεί απάρνηση τουΔημιουργού· οδηγεί μόνο σε τέτοιες πράξεις καισκέψεις που είναι αντίστροφες στην Ενότητα και τοαντίθετο αυτών που ορίζει η Αγάπη.

Η αυταγάπη πάλι είναι μια άρνηση της Ενότητας καιτην υποχρέωση που οφείλουμε προς το συνάνθρωπόμας να βάζουμε τα ενδιαφέροντα του εαυτού μας πριντο καλό της ανθρωπότητας και την φροντίδα καιπροστασία του άμεσου περιβάλλοντός μας.

Η άγνοια είναι η αποτυχία μάθησης, η άρνηση ναδούμε την Αλήθεια όταν δίνεται η ευκαιρία, και οδηγείσε πολλές λάθος πράξεις, που μπορούν να υφίστανταιμόνο στο σκοτάδι και που δεν είναι εφικτές όταν μαςπεριβάλλει το φως της Αλήθειας και της Γνώσης.

Η αστάθεια, η αναποφασιστικότητα και η αδυναμίασκοπού προκύπτουν όταν η προσωπικότητα αρνείταινα διέπεται από τον Ανώτερο Εαυτό, και μας οδηγείστην προδοσία άλλων λόγω της αδυναμίας μας. Μιατέτοια κατάσταση δε θα ήταν δυνατή εάν είχαμε μέσαμας τη γνώση της Απόρθητης ΑκατανίκητηςΘεϊκότητας που είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος μαςο εαυτός.

Η απληστία οδηγεί σε επιθυμία για δύναμη. Είναι μίαάρνηση της ελευθερίας και της μοναδικότητας τηςκάθε ψυχής. Αντί να αναγνωρίζεται ότι ο καθένας απόεμάς έχει έρθει εδώ κάτω για να αναπτυχθεί ελεύθερασύμφωνα με αυτό που ορίζει μονάχα η ψυχή, νααυξήσει τη μοναδικότητά του, και να δουλέψει

19

ελεύθερα και ανεμπόδιστα, η προσωπικότητα μεαπληστία επιθυμεί να ορίσει, να καλουπώσει και ναδιατάξει, σφετερίζοντας τη δύναμη του Δημιουργού.

Αυτά είναι παραδείγματα αληθινής ασθένειας, η ρίζακαι η βάση όλων των βασάνων μας και της δυστυχίας.Το καθένα από αυτά τα ελαττώματα, εάν επιμείνειενάντια στην φωνή του Ανώτερου Εαυτού, θαπροκαλέσει μια σύγκρουση, η οποία θα πρέπει εξανάγκης να αντανακλαστεί στο φυσικό σώμα,παράγοντας το δικό της συγκεκριμένο είδος πάθησης.

Μπορούμε να καταλάβουμε τώρα πώς οποιοδήποτεείδος ασθένειας, από το οποίο ενδέχεται ναυποφέρουμε, θα μας οδηγήσει στην ανακάλυψη τουελαττώματος που κρύβεται πίσω από το βάσανό μας.1

Για παράδειγμα, η Υπερηφάνεια, που είναι αλαζονείακαι ακαμψία του νου, θα οδηγήσει ασθένειες πουπαράγουν ακαμψία και δυσκαμψία στο σώμα. Ο πόνοςείναι αποτέλεσμα της σκληρότητας, όπου ο ασθενήςμαθαίνει μέσω προσωπικής ταλαιπωρίας να μην τονπροκαλεί σε άλλους, είτε σε σωματικό είτε σε ψυχικόεπίπεδο. Οι κυρώσεις του Μίσους είναι μοναξιά, βίαιηανεξέλεγκτη διάθεση, ψυχικά νευρικά ξεσπάσματα καικαταστάσεις υστερίας. Οι εσωστρεφείς ασθένειες –νεύρωση, νευρασθένεια και παρόμοιες καταστάσεις-,που απομυζούν από τη ζωή την ευχαρίστηση,προκαλούνται από την υπερβολική Αυτο-αγάπη. Ηάγνοια και η έλλειψη σοφίας φέρνουν τις δικές τουςδυσκολίες στην καθημερινή ζωή, και, επιπλέον, εάνυπάρχει επιμονή στην άρνηση να δει κάποιος τηναλήθεια όταν του δίνεται η ευκαιρία, η εμφάνισημυωπίας και η εξασθένιση της όρασης και της ακοήςείναι οι φυσικές συνέπειες αυτού. Η αστάθεια του νουοδηγεί σε αντίστοιχη ποιότητα στο σώμα και σεεκείνες τις διάφορες διαταραχές που επηρεάζουν τηνκίνηση και το συντονισμό. Το αποτέλεσμα της

1 Βλ. Πρόλογο, σελ. 4

20

απληστίας και της επιβολής σε άλλους είναι ασθένειεςπου καθιστούν τον πάσχοντα σκλάβο του ίδιου τουσώματός του, με επιθυμίες και φιλοδοξίες πουκάμπτονται από την ασθένεια.

Επιπλέον, το ίδιο το μέρος του σώματος πουεπηρεάζεται δεν είναι τυχαίο αλλά σύμφωνο με τονόμο αιτίας και αποτελέσματος, και, πάλι, θααποτελέσει οδηγό για να μας βοηθήσει. Γιαπαράδειγμα, η καρδιά, η πηγή ζωής και ως εκ τούτουκαι της αγάπης, προσβάλλεται, όταν ειδικά η πλευράτης αγάπης της φύσης για την ανθρωπότητα δεν έχειαναπτυχθεί ή χρησιμοποιείται λάθος· ότανεπηρεάζεται το χέρι υποδηλώνεται αποτυχία ή λάθοςπράξη· ο εγκέφαλος που είναι το κέντρο του ελέγχου,εάν επηρεαστεί υποδεικνύει την έλλειψη ελέγχου στηνπροσωπικότητα. Τέτοια ακολουθούν όπως ορίζει ονόμος. Όλοι είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε τιςπολλές συνέπειες που ενδέχεται να ακολουθήσουνμίας έκρηξης θυμού, του σοκ ξαφνικών κακώνειδήσεων· εάν ασήμαντες υποθέσεις μπορούν ναεπηρεάσουν έτσι το σώμα, πόσο πιο σοβαρά και βαθιάριζωμένη μπορεί να είναι μία παρατεταμένησύγκρουση μεταξύ ψυχής και σώματος! Μπορούμε νααναρωτηθούμε ότι η συνέπεια εγείρει τέτοιεςοδυνηρές διαμαρτυρίες όπως είναι οι ασθένειες μεταξύμας σήμερα;

Όμως ακόμη δεν υπάρχει λόγος για κατάθλιψη. Ηπρόληψη και η ίαση της ασθένειας μπορούν ναβρεθούν με την ανακάλυψη του λάθους μέσα στονεαυτό μας και εξαλείφοντας αυτό το λάθος με την πιοειλικρινή ανάπτυξη της αρετής που θα τοκαταστρέψει· όχι μαχόμενοι το λάθος αλλάκατακλύζοντας τόσο από την αντίπαλη αρετή που θατο παρασύρει από την φύση μας.

21

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει τίποτα στηνφύση του τυχαίου, όσον αφορά στην ασθένεια, ούτεστο είδος της ούτε στο μέρος του σώματος πουεπηρεάζει· όπως και όλες οι άλλες συνέπειες τηςενέργειας, ακολουθεί το νόμο αιτίας καιαποτελέσματος. Συγκεκριμένες παθήσεις ενδέχεται ναπροκληθούν από άμεσα φυσικά μέσα, όπως αυτές πουσχετίζονται με κάποιες δηλητηριάσεις, ατυχήματα καιτραυματισμούς και χοντροκομμένες υπερβολές· όμωςη ασθένεια γενικά οφείλεται σε κάποιο βασικό σφάλματης ιδιοσυγκρασίας μας, όπως στα παραδείγματα πουέχουν ήδη δοθεί.

Κι έτσι για την πλήρη ίαση δε θα πρέπει ναχρησιμοποιηθούν μόνο φυσικά μέσα, επιλέγονταςπάντα τις καλύτερες μεθόδους που είναι γνωστέςστην τέχνη της θεραπείας, αλλά και εμείς οι ίδιοι θαπρέπει να καταβάλλουμε φιλότιμη και την καλύτερηδυνατή προσπάθεια, για να αφαιρέσουμε οποιοδήποτεσφάλμα της φύσης μας· γιατί η τελική και πλήρηςθεραπεία προέρχεται τελικά από μέσα, από την ίδιατην Ψυχή, η οποία με την ευεργεσία Του ακτινοβολείαρμονία σε ολόκληρη την προσωπικότητα, όταν τηςτο επιτρέψουμε.

Καθώς υπάρχει μία σημαντική ριζική αιτία για όλεςτις ασθένειες, συγκεκριμένη η αυταγάπη, έτσι υπάρχεικαι μία σημαντική συγκεκριμένη μέθοδοςανακούφισης σε όλα τα βάσανα, που είναι ημετατροπή της αυτο-αγάπης σε αφοσίωση προςάλλους. Εάν και μόνο αναπτύξουμε επαρκώς τηνποιότητα του χασίματος του εαυτού μας στην αγάπηκαι στο νοιάξιμο των ανθρώπων γύρω μας,απολαμβάνοντας τη λαμπρή περιπέτεια απόκτησης

22

γνώσης και βοήθειας τρίτων, οι προσωπικές μαςθλίψεις και τα προσωπικά μας βάσανα τελειώνουνάμεσα. Είναι αυτός ο σημαντικός απόλυτος στόχος: τοχάσιμο των δικών μας ενδιαφερόντων προς όφελοςτης ανθρωπότητας. Σημασία δεν έχει ο σταθμός τηςζωής που μας έχει τοποθετήσει η Θεϊκότητά μας. Είτεεμπλεκόμενοι σε εμπόριο ή επάγγελμα, πλούσιοι ήφτωχοί, μονάρχες ή ζητιάνοι, για τον ένα και γιαόλους είναι εφικτό να συνεχίσουν το έργο τωναντίστοιχων επαγγελμάτων και συγχρόνως να είναιπραγματική ευλογία για εκείνους γύρω τους,επικοινωνώντας τους τη Θεϊκή Αγάπη τηςΑδελφότητας.

Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς έχουμε ναδιανύσουμε αρκετό δρόμο πριν καταλήξουμε σε αυτήντην κατάσταση τελειότητας, αν και είναι εκπληκτικότο πόσο άμεσα και γρήγορα μπορεί κάθε άτομο ναπροχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν οιπροσπάθειες είναι σοβαρές. Το άτομο προσφέροντας,δείχνει εμπιστοσύνη όχι μόνο στην ανεπαρκή τουπροσωπικότητα αλλά και τυφλή πίστη, ότι με τοπαράδειγμα και τις διδασκαλίες μεγάλων δασκάλωντου κόσμου, μπορεί να έχει τη δυνατότητα να ενώσειτον εαυτό του με την ίδια του την Ψυχή, με τηΘεϊκότητα μέσα του, όταν όλα γίνονται πιθανά.

Στους περισσότερους από εμάς υπάρχει ένα, ή καιπερισσότερα, ελάττωμα, που παρεμποδίζει τηνπρόοδό μας, και είναι αυτό το ελάττωμα, ή ταελαττώματα, ειδικά που πρέπει να αναζητήσουμε μέσαστον εαυτό μας, κι ενώ αγωνιζόμαστε να αναπτύξουμεκαι να διευρύνουμε την πλευρά της αγάπης της φύσηςμας προς τον κόσμο, προσπαθούμε, συγχρόνως, νακαθαρίσουμε κάθε τέτοιο ελάττωμα, συγκεκριμένα μετο να εμπλουτίσουμε την φύση μας με την αντίθετηαρετή. Αρχικά αυτό μπορεί να είναι λίγο δύσκολο,μόνο, όμως, αρχικά, γιατί είναι αξιοσημείωτο το πόσογρήγορα αυξάνεται μία αληθινά ενθαρρυντική αρετή,

23

που συνδέεται με τη γνώση ότι με την βοήθεια τουΘεϊκού μέσα μας, εάν όντως επιμείνουμε, είναιαδύνατο να αποτύχουμε.

Κατά την ανάπτυξη της Συμπαντικής Αγάπης μέσαστους ίδιους μας τους εαυτούς, μαθαίνουμε νασυνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι κάθεανθρώπινη ύπαρξη, όσο ταπεινή κι αν είναι, είναι παιδίτου Δημιουργού, κι ότι μια μέρα και σε εύθετο χρόνοθα προχωρήσει στην τελειότητα, όπως και ελπίζουμενα κάνουμε όλοι μας.

Όσο ποταπός και να μοιάζει ένας άνθρωπος ή έναπλάσμα, πρέπει να θυμόμαστε ότι μέσα υπάρχει ηΘεϊκή Σπίθα, που αργά και σταθερά μεγαλώνει μέχριπου η δόξα του Δημιουργού φωτίσει αυτό το ον.

Εξάλλου, το ερώτημα περί σωστού ή λάθους, καλούή κακού είναι καθαρά σχετικό. Αυτό που είναι σωστόστην φυσική εξέλιξη των ιθαγενών θα ήταν λάθος γιατον πιο φωτισμένο πολιτισμό μας, κι αυτό που ίσωςθα ήταν αρετή σε κάποιους σαν τους εαυτούς μας,μπορεί να εκτός τόπου, κι ως εκ τούτου λάθος, γιακάποιον που έχει φτάσει στο στάδιο της μαθητείας.Αυτό που αποκαλούμε εμείς λάθος ή κακό είναι στηνπραγματικότητα καλό εκτός θέσης, οπότε σχετικάόλα. Ας θυμηθούμε, ακόμη, ότι το πρότυποιδεαλισμού μας είναι και πάλι σχετικό· για τα ζώα θαπρέπει να μοιάζουμε πραγματικοί θεοί· ενώ στη ζωήμας απέχουμε μακράν από τα πρότυπα της ΛευκήςΑδελφότητας2 των Αγίων και των Μαρτύρων πουέδωσαν τα πάντα για να γίνουν το παράδειγμά μας.Συνεπώς θα πρέπει να δείχνουμε συμπόνια καισυμπάθεια για το πιο ταπεινό, γιατί, μολονότι ίσωςθεωρούμε ότι οι εαυτοί μας έχουν προχωρήσει κιεξελιχθεί πέραν του επιπέδου μας, οι ίδιοι μας οιεαυτοί είναι, πράγματι, μικροί κι έχουμε πολύ δρόμοακόμα μπροστά μας, για να φτάσουμε το πρότυπο

2 Βλ. Πρόλογο, σελ.4

24

των μεγαλύτερων αδερφών μας, των οποίων το φωςλάμπει από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη σεκάθε εποχή.

Εάν μας προσβάλλει η Υπερηφάνεια, αςπροσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οιπροσωπικότητές μας είναι από μόνες του ένα τίποτα,ανίκανες να κάνουν την οποιαδήποτε δουλειά ήπαρέχουν την παραμικρή υπηρεσία, ή να αντισταθούνστις δυνάμεις του σκότους, εάν δεν υποβοηθηθούναπό αυτό το Φως που έρχεται από ψηλά, το Φως τηςΨυχής μας· ας καταβάλλουμε κάθε φιλότιμηπροσπάθεια να αντιληφθούμε μία αναλαμπή τηςπαντοδυναμίας και της αδιανόητης κραταιότητας τουΔημιουργού μας, που φτιάχνει στην τελειότητα ένανκόσμο σε μία σταγόνα νερού και συστήματα επίσυστημάτων από σύμπαντα, και ας επιχειρήσουμε νασυνειδητοποιήσουμε τη σχετική ταπεινότητα πουοφείλουμε και την απόλυτη εξάρτησή μας από Αυτόν.Μαθαίνουμε να αποτίουμε φόρο τιμής και ναδείχνουμε σεβασμό στους ανθρώπινους ανωτέρουςμας· πόσο απείρως περισσότερο θα έπρεπε νααναγνωρίζουμε τη δική μας αδυναμία με μεγάληταπεινότητα μπροστά στο Μεγάλο Αρχιτέκτονα τουΣύμπαντος!

Εάν η Σκληρότητα, ή το Μίσος, φράζουν το δρόμομας προς την εξέλιξη, ας θυμηθούμε ότι η Αγάπη είναιτο θεμέλιο της Δημιουργίας, ότι σε κάθε ζώσα ψυχήυπάρχει κάτι καλό, κι ότι στους καλύτερους από εμάςυπάρχει κάτι κακό. Αναζητώντας το καλό στουςάλλους, ακόμα και σε αυτούς που αρχικά μαςπροσβάλλουν, μαθαίνουμε να εξελίσσουμε, αν μη τιάλλο, κάποια συμπάθεια και μία ελπίδα ότι θα δουνκαλύτερες ημέρες· κι ακολουθεί η επιθυμία να τουςβοηθήσουμε σε αυτήν την ανάταση. Η ύστατηκατάκτηση όλων θα έρθει μέσω αγάπης καιαβρότητας, και όταν θα έχουμε αναπτύξει επαρκώςαυτές τις δύο ποιότητες, τίποτα δε θα μπορεί να μας

25

προσβάλλει, δεδομένου ότι θα νιώθουμε συνεχώςσυμπόνια και δε θα προβάλλουμε αντίσταση· γιατί, καιπάλι, λόγω του ίδιου νόμου αιτίας και αποτελέσματοςείναι η αντίσταση που προξενεί ζημιά. Σκοπός τηςζωής μας είναι να ακολουθήσουμε αυτό που ορίζει οΑνώτερος Εαυτός μας, απτόητοι από την επιρροή τωνάλλων, κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάνακολουθήσουμε ήπια το δικό μας δρόμο, συγχρόνως,όμως, χωρίς να επεμβαίνουμε ποτέ στηνπροσωπικότητα κάποιου άλλου ή να προκαλούμε καιτην ελάχιστη βλάβη με οποιαδήποτε μέθοδοσκληρότητας ή μίσους. Πρέπει να μοχθήσουμε ναμάθουμε να αγαπάμε τους άλλους, ξεκινώντας, ίσως,από κάποιο συγκεκριμένο άτομο ή ακόμα και ζώο, καινα αφήσουμε αυτήν την αγάπη να αναπτυχθεί και ναεπεκταθεί σε όλο και ευρύτερη κλίμακα, μέχρι τααντίστροφα ελαττώματα να εξαφανιστούν αυτόματα.Η Αγάπη γεννάει Αγάπη, όπως το Μίσος φέρνει Μίσος.

Η θεραπεία της αυτο-αγάπης επηρεάζεται από τηστροφή της φροντίδας και της προσοχής πουαφιερώνουμε στους εαυτούς μας προς τα έξω, προςτους άλλους, καταλήγοντας τόσο απορροφημένοιστην ευημερία των άλλων που ξεχνάμε τους εαυτούςμας σε αυτήν την προσπάθεια. Όπως το εκφράζει μίασημαντική εντολή της Αδελφότητας «να αναζητάς τηνπαρηγοριά από τη δική μας δυστυχία στην επέκτασηανακούφισης και παρηγοριάς στα συμπλάσματά μαςτην ώρα της δικής τους δοκιμασίας» και δεν υπάρχεισιγουρότερος δρόμος για τη θεραπεία της αυτο-αγάπης και των διαταραχών που την ακολουθούν μεμία τέτοια μέθοδο.

Η αστάθεια μπορεί να εξαλειφθεί με την ανάπτυξητης αυτο-αποφασιστικότητας, αποφασίζοντας καικάνοντας πράγματα με οριστικότητα αντί τηςαμφιταλάντευσης και της αιώρησης. Ακόμα κι αν στηναρχή ίσως κάνουμε κάποια λάθη, θα ήταν καλύτερανα δράσουμε παρά να αφήσουμε τις ευκαιρίας να

26

προσπεράσουν λόγω έλλειψης αποφασιστικότητας. Ηαποφασιστικότητα σύντομα θα αναπτυχθεί· ο φόβοςαφήματος στη ζωή θα εξαφανιστεί, και οι εμπειρίεςπου θα αποκτηθούν θα κατευθύνουν το νου μας σεσωστότερη κρίση.

Για την εξάλειψη της Άγνοιας, και πάλι, ας μηνφοβηθούμε την εμπειρία, αλλά με το νου σεεγρήγορση και με ορθάνοιχτα μάτια κι αφτιά αςαπορροφήσουμε κάθε σωματίδιο γνώσης που μπορείνα αποκτηθεί. Συγχρόνως θα πρέπει να διατηρήσουμεευελιξία σκέψης, να μειώσουμε τις προκαταλήψεις καιπαλιότερες πεποιθήσεις να μας κλέψουν την ευκαιρίααπόκτησης φρέσκιας και ευρείας γνώσης. Θα πρέπεινα είμαστε πάντα έτοιμοι να διευρύνουμε το νου καινα αγνοήσουμε κάθε ιδέα, όσο βαθιά ριζωμένη κι ανείναι, εάν μας παρουσιαστεί υπό μία ευρύτερηεμπειρία μία μεγαλύτερη αλήθεια.

Όπως η Υπερηφάνεια, η Απληστία είναι ένα μεγάλοεμπόδιο στην εξέλιξη, και αμφότερες θα πρέπειαδίστακτα να απομακρυνθούν. Οι συνέπειες τηςΑπληστίας είναι, πράγματι, σοβαρές, γιατί μας οδηγείστην παρέμβαση της ανάπτυξης της ψυχής μας γιατους συνανθρώπους μας. Θα πρέπει νασυνειδητοποιήσουμε ότι κάθε πλάσμα είναι εδώ για νααναπτύξει τη δική του εξέλιξη σύμφωνα με τιςεπιταγές της Ψυχής του, και μόνο η Ψυχή του, κι ότικανένας από εμάς δε θα πρέπει παρά να ενθαρρύνειτον αδελφό μας σε αυτήν την ανάπτυξη. Πρέπει νατον βοηθήσουμε να ελπίζει και, εάν είναι στη δύναμήμας, να αυξήσουμε τη γνώση του και τις εγκόσμιεςδυνατότητες στην απόκτηση αυτής της ανάπτυξης.Όπως θα ευχόμασταν οι άλλοι να μας βοηθούσαν ναανεβούμε ένα δύσκολο βουνό στο μονοπάτι της ζωής,ας είμαστε πάντα έτοιμοι να δώσουμε ένα χέριβοηθείας και την εμπειρία της ευρύτερης γνώσης μαςσε κάποιον πιο αδύναμο ή πιο νέο αδελφό. Τέτοιαπρέπει να είναι η διάθεση του γονέα προς το παιδί,

27

του δασκάλου προς τον άνθρωπο ή του συντρόφουπρος το σύντροφο, το δόσιμο φροντίδας, αγάπης καιπροστασίας όσο αυτό χρειάζεται και ευεργετεί, και,ακόμα, να μην παρέμβουμε ούτε για μια στιγμή στηνφυσική εξέλιξη της προσωπικότητας, καθώς αυτήορίζεται από την Ψυχή.

Πολλοί από εμάς στην παιδική μας ηλικία και στηνπρώιμη ζωή είμαστε πολύ πιο κοντά στην ίδια μας τηνΨυχή από ότι είμαστε μετέπειτα, όπου έχουμε πιοσαφείς ιδέες για τη δουλειά μας στη ζωή, τιςπροσπάθειες που αναμένουμε να καταβάλλουμε και τοχαρακτήρα που καλούμαστε να αναπτύξουμε. Ο λόγοςγια αυτό είναι ότι ο υλισμός και οι συνθήκες τηςεποχής μας, και οι προσωπικότητες με τις οποίεςσχετιζόμαστε, μας απομακρύνουν από την φωνή τουΑνώτερου Εαυτού μας και μας δένουν γερά στηνκοινοτοπία, με την έλλειψη ιδανικών, με τα όλα τόσοπροφανή αυτού του πολιτισμού. Ας αφήσουμε τογονιό, το δάσκαλο και το σύντροφο να μάχονταισυνεχώς για την ενθάρρυνση της ανάπτυξης τουΑνώτερου Εαυτού σε αυτούς που έχουν το υπέροχοπρονόμιο και ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τηνεπιρροή τους, ας μην αφήσουμε όμως ποτέ ναεπιτρέψουν την ελευθερία σε άλλους, καθώς ελπίζουννα έχουν την ελευθερία που τους δίνεται.

Με παρόμοιο τρόπο, λοιπόν, μπορούμε νααναζητήσουμε οποιοδήποτε σφάλμα τηςιδιοσυγκρασίας μας και να το απομακρύνουμε με τηνανάπτυξη της αντίστροφης αρετής, απομακρύνοντάςέτσι από την φύση μας την πρωταρχική αιτία τηςασθένειας. Από μόνη της μια τέτοια πράξη, εάν οασθενής έχει πίστη και δύναμη, θα αποφέρειανακούφιση, υγεία και χαρά, και σε αυτούς τους όχιτόσο δυνατούς θα βοηθήσει υλιστικά τη δουλειά τουγιατρού στην κατάληξη του ίδιου περίπουαποτελέσματος.

28

Θα πρέπει να μάθουμε με ειλικρίνεια νααναπτύσσουμε την ιδιοσυστασία μας σύμφωνα μεαυτό που ορίζει η ίδια μας η Ψυχή, να μην φοβόμαστεκανέναν άνθρωπο και να καταλάβουμε ότι κανέναςδεν παρεμβαίνει και δε μας αποτρέπει από την ίδιαμας την εξέλιξη, την εκπλήρωση του καθήκοντός μαςκαι την ανταπόδοση της βοήθειας στουςσυνανθρώπους μας, θυμούμενοι ότι όσο πιο πολύαναπτυσσόμαστε, τόσο μεγαλύτερη ευλογίαγινόμαστε για τους γύρω.

Θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως σε επιφυλακή ότανδίνουμε βοήθεια σε άλλους ανθρώπους, όποιοι κι ανείναι αυτοί, να είμαστε σίγουροι ότι η επιθυμία γιαβοήθεια προέρχεται από αυτό που ορίζει ο ΕσωτερικόςΕαυτός και ότι δεν πρόκειται για εσφαλμένη αίσθησηκαθήκοντος υπαγορευμένη από την υπόδειξη ή τηνπειθώ κάποιας ισχυρότερης προσωπικότητας. Μιατραγωδία που προκύπτει από τις σύγχρονεςσυμβάσεις είναι τέτοιου τύπου, και είναι αδύνατο ναυπολογιστεί τις εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, τιςμυριάδες χαμένες ευκαιρίες, τη θλίψη και τον πόνοπου έχουν προκληθεί έτσι, τον αμέτρητο αριθμόπαιδιών που, από μία αίσθηση καθήκοντος,περιμένουν ίσως για χρόνια να τα φροντίσουν, όταν ημόνη πάθηση που γνωρίζει ο γονιός έχει υπάρξει ηαπληστία του ενδιαφέροντος. Αναλογιστείτε τιςστρατιές ανδρών και γυναικών που ίσως έχουναποτραπεί από το να κάνουν, πιθανώς, κάτι μεγάλοκαι να παρέχουν χρήσιμη εργασία στην ανθρωπότητα,λόγω της «αιχμαλωσίας» της προσωπικότητάς τουαπό κάποιο συγκεκριμένο άτομο, από το οποίο δενβρήκαν τη δύναμη να απελευθερωθούν· τα παιδιάπου στα πρώτα τους χρόνια ξέρουν και επιθυμούν τοεπιτακτικό τους κάλεσμα, κι ακόμη, από δυσκολίεςπεριστάσεων, την πειθώ άλλων και την αδυναμίασκοπού, γλιστρούν σε κάποια άλλη διακλάδωση τηςζωής, όπου δεν είναι ούτε ευτυχισμένα ούτε ικανά να

29

εξελιχθούν, που σε άλλη περίπτωση ενδέχεται ναέκαναν. Είναι αυτό που ορίζει η συνείδησή μας καιμόνο που μπορεί να μας πει, εάν το καθήκον μας είναιένα ή πολλά, πώς και ποιον θα έπρεπε ναυπηρετήσουμε· ότι, όμως, κι αν είναι αυτό, θα πρέπεινα υπακούσουμε αυτήν την εντολή στο έπακρο τωνδυνατοτήτων μας.

Τέλος, ας μην φοβόμαστε να βυθιστούμε στη ζωή·είμαστε εδώ, για να αποκτήσουμε εμπειρίες καιγνώση, και θα μάθουμε λίγα εάν δεν αντιμετωπίσουμετην πραγματικότητα και δεν επιδιώξουμε νακαταβάλλουμε κάθε δυνατή μας προσπάθεια. Μίατέτοια εμπειρία μπορεί να αποκτηθεί σε κάθε τέταρτο,και οι αλήθειες της φύσης και της ανθρωπότηταςμπορούν να κερδισθούν εξίσου αποτελεσματικά, ίσωςκαι ακόμα περισσότερο, τόσο σε ένα σπίτι στην εξοχήόσο και ανάμεσα στο θόρυβο και την φασαρία μίαςπόλης.

30

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Η έλλειψη ιδιοσυστασίας/ατομικότητας (πουσημαίνει, το να επιτρέπεται η παρέμβαση στηνπροσωπικότητα, και αυτή η παρέμβαση να αποτρέπειτην προσωπικότητα να υπακούσει τις εντολές τουΑνώτερου Εαυτού) είναι τόσο μεγάλης σημασίας στηνπρόκληση ασθένειας, και δεδομένου ότι συχνάξεκινάει από νωρίς στη ζωή, ας αναλογιστούμε τώρατην πραγματική σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού,εκπαιδευτικού και μαθητή.

Κατά βάση, το αξίωμα του να είσαι γονιός είναι ναπαρέχει τα προνομιούχα μέσα (και, πράγματι, θαπρέπει να κρίνεται ως θεϊκά προνομιούχα) που θαεπιτρέψουν σε μια ψυχή να έρθει σε επαφή με αυτόντον κόσμο για χάρη της εξέλιξης. Αν γίνει κατανοητόσωστά, δεν υπάρχει, ίσως, μεγαλύτερη ευκαιρία πουνα προσφέρεται στο ανθρώπινο είδος από αυτήν, τονα είσαι το μέσο της φυσικής γέννησης μιας ψυχής καιτο να έχεις υπό την φροντίδα σου μία νέαπροσωπικότητα κατά τα πρώτα μερικά χρόνια τηςύπαρξής της στη γη. Η όλη διάθεση και στάση τωνγονιών θα έπρεπε να είναι να δώσουν στο νεόφερτοόλη την πνευματική, ψυχική και σωματικήκαθοδήγηση στο μέγιστο βαθμό των δυνατοτήτωντους, θυμούμενοι πάντα ο αυτός ο τοσοδούλης είναιμία ατομική ψυχή που έχει έρθει εδώ κάτω για νααποκτήσει τη δική του εμπειρία και γνώση με το δικότου τρόπο, σύμφωνα με αυτό που ορίζει ο ΑνώτεροςΕαυτός του, και ότι κάθε πιθανή ελευθερία θα πρέπεινα δίνεται για την απρόσκοπτη εξέλιξή του.

Το αξίωμα του να είσαι γονιός είναι μία θεϊκήυπηρεσία και θα πρέπει να είναι τόσο σεβαστό όσο,

31

αν όχι παραπάνω, οποιοδήποτε άλλο καθήκον, έχουμεκαλεστεί να υπηρετήσουμε. Καθώς είναι μία από τιςθυσίες, θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι δε θαπρέπει να απαιτηθεί τίποτα ως αντάλλαγμα από τοπαιδί· ο όλος σκοπός είναι να δίνουμε, και μόνο ναδίνουμε, αβρή αγάπη, προστασία και καθοδήγηση,μέχρι η ψυχή να αναλάβει τη νεαρή προσωπικότητα.

Η ανεξαρτησία, η μοναδικότητα και η ελευθερία, θαπρέπει να διδαχτούν από την αρχή, και το παιδί θαπρέπει να ενθαρρύνεται, όσο νωρίτερα τόσοκαλύτερα, στη ζωή να σκέφτεται και να δρα για τονεαυτό του. Όλος ο γονεϊκός έλεγχος θα πρέπει ναεγκαταλείπεται βήμα-βήμα καθώς αναπτύσσεται ηικανότητα αυτο-διαχείρισης, και αργότερα, κανέναςπεριορισμός ή εσφαλμένη ιδέα καθήκοντος περίγονεϊκότητας δε θα πρέπει να παρακωλύει αυτό πουορίζει η ψυχή του παιδιού.

Το να είσαι γονιός είναι ένα αξίωμα στη ζωή πουπερνάει από τον έναν στον άλλον, και που, στηνουσία, είναι μία προσωρινή παροχή καθοδήγησης καιπροστασίας για μια σύντομη περίοδο, μετά την οποίαθα πρέπει να παύει τις όποιες προσπάθειες και νααφήνει το αντικείμενο της προσοχής του ελεύθερο νααναπτυχθεί μόνο του.

Να θυμόμαστε ότι το παιδί για το οποίο δύναται ναγίνουμε προσωρινοί φύλακες, μπορεί να έχει πολύπαλιότερη και μεγαλύτερη ψυχή από τη δική μας, καινα είναι πνευματικά ανώτερο, κι έτσι ο έλεγχος και ηπροστασία θα πρέπει να περιορίζονται στις ανάγκεςτης νεαρής προσωπικότητας.

Το να είσαι γονιός είναι ένα ιερό καθήκον,προσωρινό εκ φύσεως, που περνάει από γενιά σεγενιά. Αυτό που φέρει μαζί του δεν είναι τίποτα άλλοπαρά υπηρεσία και δε ζητάει σε αντάλλαγμα καμίαυποχρέωση από το νεαρό, καθώς θα πρέπει να αφεθείελεύθερος να αναπτυχθεί με το δικό του τρόπο και ναεφοδιαστεί όσο πιο πολύ μπορεί για την εκπλήρωση

32

του ίδιου αξιώματος σε μερικά χρόνια. Έτσι, το παιδίδε θα πρέπει να έχει περιορισμούς, υποχρεώσεις καιγονεϊκά εμπόδια, γνωρίζοντας ότι η γονεϊκότητα έχειπροηγουμένως παραχωρηθεί στον πατέρα και τημητέρα του κι ότι ίσως να είναι καθήκον του ναεκτελέσει το ίδιο αξίωμα για κάποιον άλλον.

Οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως σε επιφυλακήαπέναντι σε κάθε επιθυμία διάπλασης της νεαρήςπροσωπικότητας σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες καιευχές, και θα πρέπει να αποφεύγουν οποιονδήποτεαδικαιολόγητο έλεγχο ή οποιαδήποτε απαίτηση χάρηςσε αντάλλαγμα για το φυσικό τους καθήκον και τοθεϊκό χάρισμα του να είναι τα μέσα βοήθειας μιαςψυχής στην επαφή της με τον κόσμο. Οποιαδήποτεεπιθυμία για έλεγχο, ή ευχή για διαμόρφωση τηςνεαρής ζωής από προσωπικά κίνητρα, αποτελούν μίατρομερή μορφή απληστίας και δε θα πρέπει ποτέ ναεκφράζονται, γιατί εάν ριζώσει αυτό στο νεαρόπατέρα ή μητέρα, θα τους καταντήσει αργότεραπραγματικά βαμπίρ. Εάν υπάρχει η παραμικρήεπιθυμία για κυριαρχία, θα πρέπει να τσεκαριστεί στηναπαρχή της. Θα πρέπει να αρνηθούμε να βρισκόμαστευπό τη σκλαβιά της απληστίας, που μας εξωθεί στηνεπιθυμία να μας ανήκουν οι άλλοι. Πρέπει ναενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας στην τέχνη τηςπροσφοράς, και να την αναπτύξουμε μέχρι αυτή νααπομακρυνθεί με τη θυσία κάθε ίχνους ανεπιθύμητηςπράξης.

Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει πάντα κατά νουότι το αξίωμά του είναι απλά να είναι το μέσοπροσφοράς στη νεανική καθοδήγηση και μία ευκαιρίαδιδαχής των πραγμάτων του κόσμου και της ζωής,ώστε κάθε παιδί να μπορεί να απορροφήσει γνώση μετο δικό του τρόπο, και, αν του δοθεί η ελευθερία, ναεπιλέξει ενστικτωδώς ό,τι του είναι απαραίτητο στηνεπιτυχία της ζωής του. Για αυτό, και πάλι, δεχρειάζεται να δοθεί τίποτα παραπάνω από την

33

ηπιότερη φροντίδα και καθοδήγηση για τηνενεργοποίηση του μαθητή στην απόκτηση της γνώσηςπου απαιτεί.

Τα παιδιά θα πρέπει να θυμούνται ότι το αξίωμα τουνα είσαι γονιός, ως έμβλημα δημιουργικής δύναμης,έχει θεϊκή αποστολή, κάτι που καλεί να μην υπάρχειπεριορισμός και υποχρεώσεις, οι οποίες θα μπορούσαννα παρεμποδίσουν τη ζωή και το έργο που τουςορίζεται από την ίδια τους την Ψυχή. Είναι αδύνατονα υπολογιστούν στον τωρινό πολιτισμό ταανυπολόγιστα βάσανα, οι παραμορφώσεις τωνφύσεων, και η ανάπτυξη κυριαρχικών χαρακτήρων,που παράγει η έλλειψη συνειδητοποίησης αυτού τουδεδομένου. Σχεδόν σε κάθε σπίτι οι γονείς και ταπαιδιά χτίζουν για τους εαυτούς τους φυλακές απόεντελώς εσφαλμένα κίνητρα και μία λάθος αντίληψητης σχέσης γονιού – παιδιού. Αυτές οι φυλακέςφράζουν την ελευθερία, παραμορφώνουν τη ζωή,αποτρέπουν την φυσική ανάπτυξη και προκαλούνδυστυχία σε όλα τα εμπλεκόμενα μέλη, και οι ψυχικές,νευρικές, ακόμα και σωματικές διαταραχές πουπλήττουν τέτοιους ανθρώπους αποτελούν, πράγματι,ένα μεγάλο ποσοστό της αρρώστιας των σύγχρονωνκαιρών.

Δεν μπορεί να γίνει πιο αντιληπτό ότι κάθε ψυχή σεενσάρκωση είναι εδώ κάτω για το συγκεκριμένοσκοπό απόκτησης εμπειρίας και κατανόησης, καιτελειοποίησης της προσωπικότητας ως προς εκείνα ταιδανικά που έχουν τεθεί από την ψυχή. Όποια κι ανείναι η σχέση μας στο μεταξύ μας, είτε σύζυγοι, είτεγονέας και παιδί, αδερφός και αδερφή ή σοφός καιάνθρωπος, αμαρταίνουμε ενάντια στο Δημιουργό μαςκαι ενάντια στους συνανθρώπους μας, εάν λόγωκινήτρων προσωπικών επιθυμιών παρακωλύουμε τηνεξέλιξη κάποιας άλλης ψυχής. Το μοναδικό μαςκαθήκον είναι η υπακοή σε αυτά που προστάζει η ίδιαμας η συνείδηση, κι αυτό, ούτε για μια στιγμή, δε θα

34

ανεχτεί την κυριαρχία μιας άλλης προσωπικότητας. Αςθυμηθεί ο καθένας ότι η Ψυχή του, του έχει αναθέσειένα συγκεκριμένο έργο, κι ότι αν δεν κάνει αυτό τοέργο, αν και ίσως όχι συνειδητά, αναπόφευκτα θαεγείρει σύγκρουση μεταξύ της Ψυχής και τηςπροσωπικότητάς του, η οποία εξ ανάγκης αντιδρά μετη μορφή σωματικής διαταραχής.

Πράγματι, μπορεί να είναι το κάλεσμα τουοποιουδήποτε ατόμου να αφιερώσει τη ζωή του σεέναν συγκεκριμένο άνθρωπο , αλλά πριν το κάνει, αςείναι απολύτως βέβαιος ότι αυτό είναι το πρόσταγματης Ψυχής του, κι ότι δεν πρόκειται για την πρότασηκάποιας άλλης ισχυρότερης προσωπικότητας που τονπείθει, ή για εσφαλμένες ιδέες περί καθήκοντος πουτον αποπροσανατολίζουν. Ας θυμηθεί, ακόμη, ότιερχόμαστε εδώ κάτω σε αυτόν τον κόσμο για νακερδίσουμε μάχες, να αποκτήσουμε δύναμη ενάντιασε εκείνους που θα μας ήλεγχαν, και για νααναπτυχθούμε μέχρι του σημείου που θαπεριδιαβαίνουμε στη ζωή εκτελώντας το καθήκον μαςήσυχα και ήρεμα, ανεμπόδιστοι και ανεπηρέαστοι απόοποιαδήποτε ζωντανή ύπαρξη, πάντα ήρεμακαθοδηγούμενοι από την φωνή του Ανώτερου Εαυτούμας. Γιατί για πάρα πολλούς η μεγαλύτερή τους μάχηθα δοθεί στο ίδιο τους το σπίτι, όπου προτούαποκτήσουν την ελευθερία τους να κερδίζουν νίκεςστον κόσμο, θα πρέπει να ελευθερώσουν τουςεαυτούς τους από τη δυσμενή κυριαρχία και έλεγχοκάποιου πολύ κοντινού τους συγγενή.

Οποιοδήποτε άτομο, είτε είναι ενήλικας είτε παιδί,που μέρος του έργου του σε αυτήν τη ζωή είναι καιτο να απελευθερώσει τον εαυτό του από τον