Άρειος Πάγος - OBI · Web viewΗ ένδικη διαφορά έχει εισαχθεί...

Άρειος Πάγος

111.Άρειος Πάγος

121.1.Απόφαση ΑΠ 120/2002, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

151.2.Απόφαση ΑΠ 545/1996, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

191.3.Απόφαση ΑΠ 804/1993,σχετικά με μέθοδο παραγωγής

221.4.Απόφαση ΑΠ 1588/1991, σχετικά με Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

291.5.Απόφαση ΑΠ 1376/1988, σχετικά με φάρμακα και νέον εφεύρεσης

331.6.Απόφαση ΑΠ 2162/1986, σχετικά με φάρμακα και άδεια εκμετάλλευσης

361.7. Απόφαση ΑΠ 1605/1985, σχετικά με άδεια εκμετάλλευσης

391.8.Απόφαση ΑΠ 1059/1982, σχετικά με φάρμακα και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

451.9.Απόφαση ΑΠ 1335/1981, σχετικά με προσβολή και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

471.10.Απόφαση ΑΠ 336/1981, σχετικά με μέθοδο και νέον εφεύρεσης

512.Εφετεία κατά τόπο αρμοδιότητας

522.1.Αποφάσεις Εφετείου Αθηνών

532.1.1.Απόφαση ΕφΑθ. 9505/1999, σχετικά με φάρμακα και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

572.1.2.Απόφαση ΕφΑθ. 4914/1991, σχετικά με νέον εφεύρεσης και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

622.1.3.Απόφαση ΕφΑθ. 1181/1990, σχετικά με ακύρωση και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

692.1.4.Απόφαση ΕφΑθ. 11259/1988, σχετικά με νέον εφεύρεσης

722.1.5.Απόφαση ΕφΑθ. 11047/1988, σχετικά με αθέμιτο ανταγωνισμό και ασφαλιστικά μέτρα

762.1.6.Απόφαση ΕφΑθ. 6711/1988, σχετικά με προσβολή

822.1.7.Απόφαση ΕφΑθ. 3283/1988, σχετικά με προσβολή και το νέον εφεύρεσης

922.1.8.Απόφαση ΕφΑθ. 936/1986, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και προσβολή


1012.1.10.Απόφαση ΕφΑθ. 6517/1985, σχετικά με φάρμακα

1042.1.11.Απόφαση ΕφΑθ. 6339/1983, σχετικά με φάρμακα και μέθοδο παραγωγής


1172.1.13.Απόφαση ΕφΑθ. 9429/1982, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και εφευρετική δραστηριότητα



1342.2.Αποφάσεις Εφετείου Θεσσαλονίκης

1352.2.1.Απόφαση ΕφΘεσ. 1366/2001,σχετικά με κατάσχεση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, ευρεσιτεχνίας, εκμεταλλεύσεως κινηματογραφικών ταινιών

1392.2.2.Απόφαση ΕφΘεσ. 2713/1998, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

1422.2.3.Απόφαση ΕφΘεσ. 209/1996, σχετικά με τη στάθμη τεχνικής και το νέον εφεύρεσης

1472.2.4.Απόφαση ΕφΘεσ. 146/1995, σχετικά με μέθοδο παραγωγής

1502.2.5.Απόφαση ΕφΘεσ. 3592/1991, σχετικά με την έκταση προστασίας

1542.2.6.Απόφαση ΕφΘεσ. 2619/1989, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

1603.Μονομελή Πρωτοδικεία

1613.1.Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας

1623.1.1.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 8428/1997, σχετικά με μέθοδο παρασκευής και έκταση προστασίας με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

1663.1.2.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 18.735/1994, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας φαρμακευτικού προϊόντος

1693.1.3.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 7935/1994, σχετικά με εμπορικό σήμα

1723.1.4.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 441/1987, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακα και μέθοδο παρασκευής


1793.1.6.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 17.299/1982, σχετικά με σχέδια και υποδείγματα


1863.1.8.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 9284/1981, σχετικά με μέθοδο παρασκευής και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακα

1923.1.9.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 7404/1981, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

1983.2.Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας - Ασφαλιστικά Μέτρα

1993.2.1.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 16.206/1999, σχετικά με βιομηχανικά σχέδια / υποδείγματα και ασφαλιστικά μέτρα

2023.2.2.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 6498/1999 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και τον ΟΒΙ

2073.2.3.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 5391/1997 (ΑΣΦΜ), σχετικά με εφεύρεση για φαρμακευτικά προϊόντα

2113.2.4.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 4222/1997 (ΑΣΦΜ), σχετικά με εφεύρεση και ασφαλιστικά μέτρα

2163.2.5.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 4221/1997 (ΑΣΦΜ), σχετικά με εφεύρεση και ασφαλιστικά μέτρα

2203.2.6.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 31.914/1996 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

2253.2.7.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 8256/1996 (ΑΣΦΜ), σχετικά με εφεύρεση για φαρμακευτικό προϊόν

2323.2.8.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 4619/1996 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

2383.2.9.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 21.285/1995 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον αντικειμένου που προστατεύεται με πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας

2453.2.10.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 10.633/1995 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και φαρμακευτικό προϊόν

2503.2.11.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 23.460/1994 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

2523.2.12.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 18.735/1994 (ΑΣΦΜ), σχετικά με ασφαλιστικά μέτρα και φαρμακευτικό προϊόν

2553.2.13.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 14.677/1994 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν και μέθοδο παραγωγή

2613.2.14.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 24.661/1993 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν

2643.2.15.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 24.660/1993 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν

2673.2.16.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 12.120/1993 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και φαρμακευτικό προϊόν

2723.2.17.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 1055/1993 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν

2753.2.18.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 19.930/1992 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν

2843.2.19.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 20.524/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και το νέον εφεύρεσης ενός διπλώματος

2873.2.20.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 14.679/1992 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον της εφεύρεσης και φαρμακευτική μέθοδο

2953.2.21.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 14.578/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακα και το νέον εφεύρεσης

3033.2.22.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 13.090/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3113.2.23.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 10.576/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με κατάθεση αίτησης για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και το νέον εφεύρεσης

3163.2.24.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 10.511/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με προϊόν και αθέμιτο ανταγωνισμό

3193.2.25.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 9408/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας

3223.2.26.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 9373/1991 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3253.2.27.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 12.745/1990 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3283.2.28.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 6139/1989 (ΑΣΦΜ), σχετικά με εφεύρεση για φάρμακα

3313.2.29.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 3756/1989 (ΑΣΦΜ), σχετικά με φάρμακα και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

3353.2.30.Απόφαση ΜονΠρΑθ. 13.457/1986 (ΑΣΦΜ), σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακα και μέθοδο παρασκευής

3393.3.Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης

3403.3.1.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 22.631/1999, σχετικά με σήμα και αθέμιτο ανταγωνισμό

3503.3.2.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 6222/1995, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

3533.3.3.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 9592/1993, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

3573.3.4.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 1571/1989, σχετικά με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και αθέμιτο ανταγωνισμό

3633.3.5.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 3224/1988, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3673.3.6.Απόφαση Μον ΠρωτΘεσ.1349/1984, σχετικά με νέον εφεύρεσης και αθέμιτο ανταγωνισμό

3733.3.7.Απόφαση ΜονΠρωτΘεσ. 3514/1982, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3773.4.Μονομελή Πρωτοδικεία Υπόλοιπης Ελλάδας

3783.4.1.Απόφαση ΜονΠρωτΑμαλιάδος 187/1993, σχετικά με τον ΟΒΙ και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

3833.4.2.Απόφαση ΜονΠρωτΛάρισας 750/1992, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3863.4.3.Απόφαση ΜονΠρωτΗρακλείου 340/725/1991, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

3893.4.4.Απόφαση ΜονΠρωτΛάρισας 262/1991, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και άδεια εκμετάλλευσης

3983.4.5.Απόφαση ΜονΠρωτΧανίων 217/1991, σχετικά με σήμα /υπόδειγμα

4003.4.6.Απόφαση ΜονΠρωτΗρακλείου 323/1990, σχετικά με πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας και το νέον εφεύρεσης

4023.4.7.Απόφαση ΜονΠρωτΧανίων 158/1987, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και βιομηχανική εφαρμογή

4043.4.8.Απόφαση ΜονΠρωτΗρακλείου 293/1985, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

4063.4.9.Απόφαση ΜονΠρωτΗρακλείου 239/1985, σχετικά με αθέμιτο ανταγωνισμό

4103.4.10.Απόφαση ΜονΠρωτΠειραιώς 556/1981, σχετικά με άδεια εκμετάλλευσης διπλώματος ευρεσιτεχνίας και τεχνογνωσία

4153.4.11.Απόφαση ΜονΠρωτΚαβάλας 21/1980, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

4194.Πολυμελή Πρωτοδικεία

4204.1.Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθήνας

4214.1.1.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 7518/2000, σχετικά με βιομηχανικά σχέδια και υποδείγματα

4254.1.2.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 50/1998 (ΑΣΦΜ), σχετικά με φάρμακα και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

4294.1.3.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 10.914/1996, σχετικά με υποδείγματα χρησιμότητας και το νέο χαρακτήρα της εφεύρεσης

4384.1.4.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 2057/1996, σχετικά με εφεύρεση και φάρμακα

4414.1.5.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 10.342/1995, σχετικά με μέθοδο παραγωγής φαρμάκου και άδεια εκμετάλλευσης

4514.1.6.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 9761/1995, σχετικά με εφεύρεση για φάρμακα

4644.1.7.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 5841/1995, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και εφευρετική δραστηριότητα

4694.1.8.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3036/1994, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και φάρμακα

4774.1.9.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 138/1993 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

4824.1.10.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 132/1993, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακα

4844.1.11.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 116/1992 (ΑΣΦΜ), σχετικά με το νέον εφεύρεσης και φαρμακευτικό προϊόν

4894.1.12.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3866/1991, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας φαρμακευτικού προϊόντος

4964.1.13.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 1173/1991, σχετικά με το νέον εφεύρεσης διπλώματος ευρεσιτεχνίας

5004.1.14.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 284/1991, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας


5074.1.16.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 8631/1990, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φάρμακο

5114.1.17.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 7553/1990, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και εκμετάλλευση εφεύρεσης

5154.1.18.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 7494/1990, σχετικά με λογισμικό και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας



5254.1.21.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3751/1990, σχετικά με πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας


5314.1.23.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 2285/1990, σχετικά με το νέον εφεύρεσης ενός διπλώματος ευρεσιτεχνίας

5354.1.24.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 633/1990, σχετικά με το νέον εφεύρεσης ενός διπλώματος ευρεσιτεχνίας και τον αθέμιτο ανταγωνισμό


5464.1.26.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 9153/1989, σχετικά με φάρμακα και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

5504.1.27.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 8393/1989, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, αθέμιτο ανταγωνισμό

5544.1.28.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 7724/1989, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και φαρμακευτικό προϊόν

5584.1.29.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 6487/1989, σχετικά με το νέον εφεύρεσης και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας


5654.1.31.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 5851/1989, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και φαρμακευτικό προϊόν

5694.1.32.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 5780/1989, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και αθέμιτο ανταγωνισμό


5774.1.34.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 5078/1989, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και αθέμιτο ανταγωνισμό


5874.1.36.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 4656/1989, σχετικά με φαρμακευτικό προϊόν και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας



5954.1.39.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 4888/1988, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και προϊόν

5984.1.40.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3773/1988, σχετικά με ακυρώτητα διπλώματος ευρεσιτεχνίας

6014.1.41.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3254/1988, σχετικά με εφευρετική δραστηριότητα και το νέον εφεύρεσης

6064.1.42.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 3253/1988, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και το νέον εφεύρεσης

6104.1.43.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 2572/1988, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και ασφαλιστικά μέτρα





6284.1.48.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 292/1988, σχετικά με άδεια εκμετάλλευσης διπλώματος ευρεσιτεχνίας

6314.1.49.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 4641/1987, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και το νέον εφεύρεσης


6464.1.51.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 2693/1985, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για φαρμακευτικό προϊόν και μέθοδος


6574.1.53.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 5163/1983, σχετικά με άδεια εκμετάλλευσης διπλώματος ευρεσιτεχνίας


6704.1.55.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 16.645/1982, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και φαρμακευτικό προϊόν

6744.1.56.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 13.612/1982, σχετικά με άδεια εκμετάλλευσης για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

6814.1.57.Απόφαση ΠολΠρωτΑθ. 11.937/1980, σχετικά με αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και τον δικαιούχο αυτού


6904.2.Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης

6914.2.1.Απόφαση ΠολΠρωτΘεσ. 20.725/1996, σχετικά με αθέμιτο ανταγωνισμό και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

6954.2.2.Απόφαση ΠολΠρωτΘεσ. 2682/1983, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

6984.2.3.Απόφαση ΠολΠρωτΘεσ. 1799/1982, σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

7024.3.Πολυμελή Πρωτοδικεία Υπόλοιπης Ελλάδας

7034.3.1.Απόφαση ΠολΠρωτΣερρών 71/2003, σχετικά με πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας

7104.3.2.Απόφαση ΠολΠρωτΚιλκίς 1/2002, σχετικά με μέθοδο παρασκευής και ασφαλιστικά μέτρ

7165.Συμβούλιο της Επικρατείας

7175.1.Απόφαση 1241/2002, σχετικά με την αίτηση ακύρωσης α) της από 17.1.1996 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΟΒΙ, που κοινοποιήθηκε στον αιτών με το υπ΄αριθμ. ΓΔ/294/18.01.96 έγγραφο και β) την υπ' αριθ. 196/14.6.1995 πράξη που εξέδωσε το ΟΒΙ, περί έκπτωσής του από τα δικαιώματα που απορρέουν από το με αριθμό 1001286/15.6.1993 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του, καθώς και κάθε άλλη σχετική πράξη ή παράλειψη της Διοικήσεως

7215.2.Απόφαση 1017/2002, σχετικά με την αίτηση ακύρωσης της από 31.1.1996 αρνητικής απάντησης περί της ανακλήσεως εκπτώσεως Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας με αριθμ. 1001438

7255.3.Απόφαση 203/2002 σχετικά με αίτηση αναστολής της εκτέλεσης α) της υπ' αριθμ. 196/14.6.1995 πράξεως του Γενικού Διευθυντή του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) και 2) της από 17.1.1996 αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου του ΟΒΙ

7275.4.Απόφαση 5483/1996, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ’ αριθμ. 3620/1990 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

7335.5.Απόφαση 2721/1996, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της 1048/1994 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

7385.6.Απόφαση 574/1996, σχετικά αίτηση αναίρεσης της υπ' αρ. 164/1991 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών


7475.8.Απόφαση 3214/1995, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ’ αριθ. 1460/1986 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

7535.9.Απόφαση 2187/1995, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ’ αριθμ. 3893/1991 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

7595.10.Απόφαση 1204/1995, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ' αριθμ. 1951/1992 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

7645.11.Απόφαση 1195/1995, σχετικά με αίτηση ακύρωσης της 10973/2.12.1986 πράξης της Αναπληρωτού Υπουργού Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας

7665.12.Απόφαση 1629/1994, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ' αριθμ. 4369/1987 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών


7755.14.Απόφαση 965/1993, σχετικά με αίτηση αναίρεσης της υπ' αριθ. 569/1990 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς

7805.15.Απόφαση 2604/1990, σχετικά με αίτηση ακύρωσης της 5129/ΔΕΔΙ 5/23.7.1985 απόφασης του τμήματος Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας του Υπουργείου Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας

7835.16.Απόφαση 1469/1990, σχετικά με αίτηση ακύρωσης της 11683/28.11.85 πράξης του Υφυπουργού Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας

7875.17.Απόφαση 1468/1990, σχετικά με αίτηση ακύρωσης της 22/13.1.86 πράξης του Υφυπουργού Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας


7945.19.Απόφαση 2511/1986, σχετικά με την αναίρεση της υπ' αριθ. 1281/1983 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών

1. Άρειος Πάγος1.1. Απόφαση ΑΠ 120/2002, σχετικά με το νέον εφεύρεσης

Απόφαση ΑΠ 120/2002

Σχετικά με το νέον εφεύρεσης

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

A` Πολιτικό Τμήμα

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Στέφανο Ματθία, Πρόεδρο Αρείου Πάγου, Πέτρο Κακκαλή, Παναγιώτη Φιλιππόπουλο, Δημήτριο Σουλτανιά και Δημήτριο Λινό, Αρεοπαγίτες.

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 17 Δεκεμβρίου 2001, με την παρουσία και της Γραμματέως Κωνσταντίνας Ξηροτύρη, για να δικάσει μεταξύ:

Α) Της αναιρεσείουσας: Ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «P* P* S.A.», που εδρεύει στο * της Γαλλίας και εκπροσωπείται νόμιμα. Εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Θεοδόσιο Γούζιο. Της αναιρεσίβλητης: Ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «Π* Κ* ΑΒΕΕ», που εδρεύει στο * και εκπροσωπείται νόμιμα. Εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους της Αλέξη Μητρόπουλο και Ηρακλή Μαρκαντωνάκη.

Β) Της αναιρεσείουσας: Ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «Μ* Α* ΑΕ», που εδρεύει στο Αγρίνιο και εκπροσωπείται νόμιμα. Εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Βασίλειο Ιακωβάκη.

Της αναιρεσίβλητης: Ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «Π* Κ* ΑΒΕΕ», που εδρεύει στο Ηράκλειο Κρήτης και εκπροσωπείται νόμιμα. Εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους της Αλέξη Μητρόπουλο και Ηρακλή Μαρκαντωνάκη.

Η ένδικη διαφορά έχει εισαχθεί με την από 23-8-1991 αγωγή της ήδη αναιρεσίβλητης (Π* Κ* ΑΒΕΕ), την από 29-11-1991 αγωγή της ήδη υπό στοιχείο Α αναιρεσείουσας και την (διά των προτάσεών της ασκηθείσα) ανταγωγή της εναγομένης με την πρώτη αγωγή εταιρίας ήδη υπό στοιχείο Β αναιρεσείουσας που κατατέθηκαν στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ηρακλείου και συνεκδικάσθηκαν. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 802/1997, οριστική, του ίδιου δικαστηρίου και 610/2000 του Εφετείου Κρήτης. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητούν οι αναιρεσείουσες με τις από 29-12-2001 και 4-1-2001 αιτήσεις τους αντίστοιχα. Κατά τη συζήτηση των αιτήσεων αυτών, που εκφωνήθηκαν από το πινάκιο, οι διάδικες παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω.

Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Δημήτριος Λινός ανέγνωσε τις από 5-12-2001 δύο εκθέσεις του, με τις οποίες εισηγήθηκε την απόρριψη των κρινόμενων αιτήσεων αναιρέσεως. Οι πληρεξούσιοι των αναιρεσειουσών ζήτησαν την παραδοχή των αιτήσεών τους και οι πληρεξούσιοι της αναιρεσίβλητης την απόρριψή τους, καθένας δε την καταδίκη του αντίδικου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

1. Οι κρινόμενες αιτήσεις, από 29.12.2000 της ανώνυμης εταιρίας «P* P* S.A.» και από 4.1.2001 της ανώνυμης εταιρίας «Μ* Α* Α.Ε.», με τις οποίες ζητείται η αναίρεση της ίδιας αποφάσεως και οι οποίες απευθύνονται κατά της ίδιας αναιρεσίβλητης, ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «* ΑΒΕΕ», πρέπει να συνεκδικαστούν, σύμφωνα με το άρθρο 246 του Κ.Πολ.Δ., που έχει εφαρμογή και στην αναιρετική διαδικασία κατά το άρθρο 573 παρ. 1 του ίδιου κώδικα, διότι έτσι διευκολύνεται και επιταχύνεται η διεξαγωγή της δίκης.

2. Από τις διατάξεις των άρθρων 335, 338, 339, 340, 341 και 346 του Κ.Πολ.Δ. συνάγεται ότι ο δικαστής, για να σχηματίσει την κρίση του για τους πραγματικούς ισχυρισμούς των διαδίκων, που ασκούν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη του όλα τα αποδεικτικά μέσα, τα οποία νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι. Η παράβαση της υποχρεώσεως αυτής ιδρύει τον προβλεπόμενο από το άρθρο 559 αριθ. 11 Κ.Πολ.Δ. λόγο αναιρέσεως, για τη δημιουργία του οποίου αρκεί και μόνη η ύπαρξη αμφιβολιών για το αν το δικαστήριο της ουσίας έλαβε υπόψη του τέτοια αποδεικτικά μέσα. Στην προκειμένη περίπτωση, με την προσβαλλόμενη απόφαση του Εφετείου, απορρίφθηκαν οι εφέσεις των αναιρεσειουσών κατά της αποφάσεως του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, που αφενός μεν δέχθηκε την αγωγή της αναιρεσίβλητης, η οποία, επικαλούμενη παράνομη προσβολή του δικαιώματός της ευρεσιτεχνίας, είχε ζητήσει την άρση της σχετικής προσβολής, αφετέρου δε απέρριψε την αγωγή της αναιρεσείουσας «P* P* S.Α..», καθώς και την ανταγωγή της αναιρεσείουσας «Μ* Α* Α.Ε.», που είχαν ως αίτημα την ακύρωση του επίμαχου διπλώματος ευρεσιτεχνίας. Όπως προκύπτει από τις προτάσεις που «κατατέθηκαν στο Εφετείο από την αναιρεσείουσα «P* P* S.A.», κατά τη συζήτηση μετά την οποία εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, η διάδικος αυτή επικαλέστηκε και προσκόμισε προς υποστήριξη της εφέσεώς της, μεταξύ άλλων αποδεικτικών μέσων, τα ακόλουθα έγγραφα, από τα οποία, όπως διατείνεται, αποδεικνύεται ο ουσιώδης για την έκβαση της δίκης ισχυρισμός τη, ότι η εφεύρεση με τον τίτλο «φύλλο θερμοκηπίων τριών στρώσεων», για την οποία χορηγήθηκε το 860493/20.2.1986 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, δεν ήταν νέα, διότι ήταν επαρκώς γνωστή στην Ελλάδα κατά την υποβολή της σχετικής δηλώσεως, αφού είχε περιγραφεί σε δημοσιεύματα που είχαν κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα, ήτοι: 1) το φύλλο της 23.1.1980 του ιαπωνικού περιοδικού» japanese patents gazette, 2) το φύλλο 17.8.1983 του ίδιου περιοδικού, 3) το φύλλο της 14.11.1984 του δελτίου ΕUROPEAN PATENT OFFICE, 4) το τεύχος Ιουνίου 1983 του περιοδικού «PLASTICULTURE», 5) την από 23.7.1991 επιστολή της ιταλικής εταιρίας DOLCI, 6) την από 29.7.1991 επιστολή της γαλλικής εταιρίας P* P* προς τον Δημήτριο Μαλλιαράκη, 7) την από 16.12.1983 επιστολή της εταιρίας «ΕΒΕΠΥ Α.Ε.» προς την COMITE INTERNATIONAL DES PLASTIQUES EN AQRICULTURE, 8) την από 27.1.1972 επιστολή της εταιρίας «Αριστόβουλος Πετζετάκης Α.Ε.» προς την ως άνω COMITE, 9) την από 3.2.1972 επιστολή του Παναγιώτη Ανδρεαδάκη προς την ίδια COMITE, 10) την από 11.2.1972 επιστολή του F.BUCLON, γενικού γραμματέα της άνω COMITE προς τον τότε γενικό διευθυντή της αναιρεσίβλητης Ι. Λεμπιδάκη, 11) την από 30.7.1991 απάντηση της εταιρίας Reifenha user προς τον Δημήτριο Μαλλιαράκη, 12) αντίτυπο από 29.9.1986 του περιοδικού FACK-INFO και 13) αντίγραφο της από 21.9.1991 πιστοποιήσεως περί το ότι η Ιταλική εταιρία DOLCI τελούσε και τελεί σε κατάσταση πτωχεύσεως. Τα ανωτέρω με αριθμούς 1 έως και 6 έγγραφα είχε επικαλεστεί και προσκομίσει, προς απόδειξη του ίδιου ισχυρισμού, και η αναιρεσείουσα «Μ* Α* Α.Ε.», όπως προκύπτει από τις υποβληθείσες στο Εφετείο προτάσεις της. Και αναφέρεται μεν στο σκεπτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, ότι το Εφετείο σχημάτισε την κρίση του για την ουσία της υποθέσεως αφού έλαβε υπόψη όλα τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, περαιτέρω όμως από την όλη αιτιολογία της αποφάσεως, στην οποία δεν γίνεται μνεία των ανωτέρω εγγράφων, καταλείπεται αμφιβολία περί του εάν αυτά λήφθηκαν υπόψη από το Εφετείο, το οποίο υπέπεσε έτσι στην πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθ. 11 Κ.Πολ.Δ., όπως βασίμως υποστηρίζεται με τον πρώτο λόγο των αναιρέσεων, ο οποίος πρέπει να γίνει δεκτός. Μετά την παραδοχή του ως άνω λόγου των αναιρέσεων, που καθιστά περιττή την έρευνα των λοιπών, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση για περαιτέρω εκδίκαση στο ίδιο δικαστήριο, συντιθέμενο από άλλους δικαστές (άρθρο 580 παρ. 3 Κ.Πολ.Δ.).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δέχεται τις συνεκδικαζόμενες αιτήσεις αναιρέσεως.

Αναιρεί την 610/2000 απόφαση του Εφετείου Κρήτης.

Παραπέμπει την υπόθεση, για περαιτέρω εκδίκαση, στο ίδιο Εφετείο, που θα συντεθεί από άλλους δικαστές.

Καταδικάζει την αναιρεσίβλητη στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσειουσών, την οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων τριακοσίων πενήντα (1.350) ευρώ για καθεμιά από τις αναιρεσείουσες.

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 14 Ιανουαρίου 2002.

Και

Δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο στις 23 Ιανουαρίου 2002.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

1.2. Απόφαση ΑΠ 545/1996, σχετικά με το νέον εφεύρεσης


Σχετικά με το νέον εφεύρεσης

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Α' Πολ. Τμήμα

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές, Σωκράτη Σωκρατείδη, Αντιπρόεδρο, Νικόλαο Θεοδωρόπουλο, Γεώργιο Αρβανίτη, Γεώργιο Σκαρλάτο, και Γεώργιο Μπούτσικο, Αρεοπαγίτες.

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 19 Φεβρουαρίου 1996, με την παρουσία της γραμματέως Αντωνίας Παπασταματίου, για να δικάσει μεταξύ:

Των αναιρεσειόντων: 1) Κ. Δ. του Σ., 2) Σ. συζ. Κ. Δ., το γένος Ι.. Η., κατοίκων Θεσσαλονίκης, τους οποίους εκπροσώπησε ο πληρεξούσιος δικηγόρος τους Ιωάννης Σακελλαρίδης.

Των αναιρεσίβλητων: 1) Ομορρύθμου Εταιρίας με την επωνυμία "Δ. Γ. και Σία" που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και εκπροσωπείται νόμιμα, 2) Δ. Γ., κατοίκου Θεσσαλονίκης. Για την πρώτη παρέστη ο Δ. Γ. ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρίας και διορίζει πληρεξούσιο δικηγόρο τον Γεώργιο Κόφτη. Ο δεύτερος παραστάθηκε με τον ίδιο ως άνω πληρεξούσιο δικηγόρο.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 11 Οκτωβρίου 1983 αγωγή που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 694/1984, 375/1988 του ίδιου Δικαστηρίου και 2273/1988, 2619/1989 του Εφετείου Θεσσαλονίκης. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 2 Δεκεμβρίου 1989 αίτηση.

Κατά τη συζήτηση της αιτήσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω, ο εισηγητής Αρεοπαγίτης Νικόλαος Θεοδωρόπουλος ανέγνωσε την από 16 Δεκεμβρίου 1992 έκθεση του αποχωρήσαντος της υπηρεσίας Αρεοπαγίτη Νικόλαου Ζήκα, με την οποία εισηγήθηκε να απορριφθεί αίτηση αναιρέσεως, ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως και ο πληρεξούσιος των αναιρεσίβλητων την απόρριψή της και καθένας την καταδίκη του αντιδίκου στην δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Επειδή κατά τη διάταξη του άρθρου 1 του ν.2527/1920 "περί διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας", όπως τροποποιήθηκε με το νόμο 3980/1929 παραχωρούνται δικαιώματα αποκλειστικά και περιορισμένα κατά χρόνο, με το όνομα "διπλώματα ευρεσιτεχνίας", σε νέες εφευρέσεις που είναι επιδεκτικές βιομηχανικής εφαρμογής. Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 2 του ίδιου νόμου, δεν θεωρούνται νέες οι εφευρέσεις εκείνες οι οποίες τη στιγμή της δηλώσεώς τους για την απόκτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας είναι επαρκώς γνωστές στη χώρα ή έχουν δημοσιευθεί σε δημοσιεύματα ή σχέδια που βρίσκονται στην Ελλάδα, ώστε να είναι δυνατή πρακτική εφαρμογή τους από ειδικό άνθρωπο. Κατά την έννοια της πρώτης από τις διατάξεις αυτές, ως νέα εφεύρεση που προστατεύεται στην Ελλάδα με την παροχή διπλώματος ευρεσιτεχνίας, θεωρείται εκείνη που αναφέρεται είτε στην παραγωγή νέων προϊόντων, που είναι δυνατό να παραχθούν βιομηχανικώς, είτε στην ανακάλυψη νέων μέσων ή στην εφαρμογή γνωστών μέσων, ή στην εφεύρεση νέων συνδυασμών, για την παραγωγή προϊόντος ή αποτελέσματος που είναι δυνατό να επιτευχθεί βιομηχανικώς. Το στοιχείο του "νέου" στις παραπάνω περιπτώσεις θεωρείται ότι υπάρχει, όταν πρόκειται μεν για παραγωγή προϊόντος, αν το προϊόν αυτό διαφέρει από τα ομοειδή του προϊόντα με ουσιώδη νέα χαρακτηριστικά, όταν πρόκειται δε για παραγωγή αποτελέσματος, αν εμφανίζει αξιόλογη πρωτοτυπία ή αξιόλογη βελτίωση αποτελέσματος το οποίο είναι ήδη γνωστό και δεν εμφανίζεται σαν απλή προσαρμογή στοιχείων η μεθόδων που είναι ήδη γνωστά, χωρίς αξιόλογο αποτέλεσμα ή βελτίωση σαν απλή νέα χρήση ενός μέσου που είναι γνωστό σε αντικείμενα άλλα από εκείνα στα οποία είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως, κατά τον ίδιο όμως τρόπο κατά τον οποίο πάντοτε γινόταν η χρησιμοποίησή του, για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του, το Εφετείο δέχθηκε, ανελέγκτως, ότι στον πρώτο αναιρεσείοντα Κωνσταντίνο Δημητρακόπουλο απονεμήθηκαν τα 57695/1977 και 60692/1978 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, με τίτλους, το πρώτο "μετακίνηση παντός τύπου σιδηρόδρομου κουρτίνας καθέτως" και το δεύτερο "μηχανισμός αναρτήσεως και κατεβάσματος ράγας εξαρτήσεως κουρτίνας", τα οποία και τα δύο, αφορούσαν κατασκευή μηχανισμού ανεβοκατεβάσματος κουρτίνας από το δάπεδο του χώρου στον οποίο βρίσκεται η κουρτίνα, χωρίς τη χρήση βοηθητικών μέσων, όπως σκάλας, καθίσματος ή τραπεζιού, με μόνη διαφορά ότι το δεύτερο προβλέπει την ύπαρξη δύο σιδηρόδρομων κουρτίνας. 'Οτι την εμπορική εκμετάλλευση και των δύο αυτών διπλωμάτων ο πρώτος αναιρεσείων παραχώρησε στη δεύτερη. 'Οτι ο μηχανισμός τον οποίο αφορούν τα δύο αυτά διπλώματα ευρεσιτεχνίας αποτελείται κυρίως από δύο τεμάχια (ράγες), με το ίδιο μήκος από τα οποία το ένα είναι σταθεροποιημένο στον τοίχο και φέρει ολισθητήρες (ράουλα), το άλλο δε, στο οποίο σταθεροποιείται ο σιδηρόδρομος της κουρτίνας, είναι αναρτημένο από τη σταθερή ράγα με τρία κορδόνια τα οποία τυλίγονται στους ολισθητήρες της σταθεροποιημένης ράγας έτσι ώστε, με τη χρήση ενός άλλου κορδονιού, το οποίο τυλίγεται σε άλλο ολισθητήρα που είναι κι' αυτός τοποθετημένος στη σταθεροποιημένη ράγα και έχει μηχανισμό πεδήσεως, η κινητή ράγα, με το "σιδηρόδρομο" της κουρτίνας, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει κατακόρυφα στο επιθυμητό ύψος. 'Οτι ο μηχανισμός αυτός ήταν γνωστός στην Ελλάδα και πριν από το χρόνο της υποβολής της δηλώσεως από τον πρώτο αναιρεσείοντα για την απόκτηση των παραπάνω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, δηλαδή από το έτος 1977 για το πρώτο και την 18-5-1978, για το δεύτερο, αφού τέτοιο μηχανισμό είχαν τα Βενετικά παραπετάσματα, τα παραπετάσματα σκηνικών θεάτρων, αντιηλιακών παραθύρων και άλλων συναφών κατασκευών που διατίθονταν στο εμπόριο. 'Οτι η ύπαρξη στους μηχανισμούς για τους οποίους εκδόθηκαν τα διπλώματα αυτά, "σιδηρόδρομων" κουρτίνας δεν τους καθιστά νέα εφεύρεση, με την παραπάνω έννοια, όπως δεν καθιστά τον πρώτο απ' αυτούς νέα εφεύρεση το γεγονός ότι ο "σιδηρόδρομός" του ανεβοκατεβαίνει στο επιθυμητό ύψος, για το λόγο ότι αυτό επιτυγχάνεται με τη χρησιμοποίηση τροχών αναστολής οι οποίοι ήταν γνωστοί και κυκλοφορούσαν στην αγορά κατά τις παραπάνω ημερομηνίες. Με βάση τα περιστατικά αυτά δέχθηκε ότι οι εφευρέσεις του πρώτου αναιρεσείοντος, για τις οποίες του χορηγήθηκαν τα παραπάνω διπλώματα ευρεσιτεχνίας, δεν ήταν άξιες προστασίας και απέρριψε την έφεση των αναιρεσειόντων κατά της πρωτόδικης αποφάσεως η οποία τα ίδια είχε δεχθεί. Μ' αυτά που δέχθηκε το Εφετείο, ορθώς ερμήνευσε τις παραπάνω διατάξεις του ν. 2525/1920, εφόσον, με βάση τα πραγματικά περιστατικά τα οποία δέχθηκε, οι εφευρέσεις του πρώτου αναιρεσείοντα, με τις οποίες επιτυγχάνεται το αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει ο "σιδηρόδρομος" αναρτήσεως κουρτίνας ή κουρτινών στο επιθυμητό ύψος, δεν είναι νέες, κατά την έννοια του νόμου, αφού αποτελούν απλή προσαρμογή στοιχείων και μεθόδων που ήταν ήδη γνωστά και απλή χρήση μέσων που ήταν γνωστά και είχαν χρησιμοποιηθεί στα άλλα αντικείμενα, τα οποία το Εφετείο αναφέρει, στους "σιδηρόδρομους" αναρτήσεως κουρτινών, κατά τον ίδιο όμως τρόπο, με τον οποίο γίνονταν πάντοτε η χρησιμοποίησή τους, για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα του ανεβοκατεβάσματος στο επιθυμιτό ύψος ενός αντικειμένου που είναι αναρτημένο οριζοντίως, χωρίς η προσαρμογή αυτή να εμφανίζει αξιόλογο αποτέλεσμα ή βελτίωση. Επίσης, μ' αυτά που δέχθηκε το Εφετείο, περιέλαβε στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, πλήρεις σαφείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες. Συνεπώς, ο πρώτος λόγος αναιρέσεως, κατ' αμφότερα τα από το άρθρο 559 αρ. 1 και 19 του ΚΠολΔ μέρη του, με τα οποία προβάλλονται τα αντίθετα πρέπει, να απορριφθεί ως αβάσιμος.

Επειδή, κατά τη διάταξη του αριθμού 11 του άρθρου 559 του Κ.Πολ.Δικ., αναίρεση επιτρέπεται και αν το δικαστήριο έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που νόμος δεν επιτρέπει ή, παρά το νόμο, δεν έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που οι διάδικοι επικαλέσθηκαν και προσκόμισαν, κατά δε τη διάταξη του αριθμού 12 του άρθρου αυτού και αν το δικαστήριο παραβίασε τους ορισμούς του νόμου σχετικά με τη δύναμη των αποδεικτικών μέσων. Ο λόγος αναιρέσεως ο οποίος στηρίζεται στη δεύτερη από τις παραπάνω διατάξεις, ιδρύεται αν παραβιάσθηκαν ορισμοί του νόμου που καθιερώνουν, κατ’ εξαίρεση του κανόνα που διατυπώνεται στη διάταξη του άρθρου 340 του ίδιου κώδικα, ότι το δικαστήριο κρίνει ελεύθερα τα αποδεικτικά μέσα, ορισμένη αποδεικτική δύναμη σε κάποιο αποδεικτικό μέσο. Εξάλλου, όπως προκύπτει από τη διάταξη του άρθρου 390 του κώδικα αυτού, οι γνωμοδοτήσεις προσώπων που έχουν ειδικές γνώσεις επιστήμης ή τέχνης, σε ζητήματα που αφορούν εκκρεμή δίκη, αποτελούν νόμιμο αποδεικτικό μέσο το οποίο το δικαστήριο εκτιμά ελεύθερα. 'Οπως προκύπτει από τη αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του, το Εφετείο, προκειμένου να διαμορφώσει τη δικανική πεποίθησή του σχετικά με τα πραγματικά γεγονότα που ασκούσαν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, έλαβε υπόψη, εκτός των άλλων αποδεικτικών μέσων και την έκθεση πραγματογνωμοσύνης του πραγματογνώμονος Κωνσταντίνου Πάττα, τον οποίο διόρισε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την προδικαστική του απόφαση, και την προσκομισθείσα από τους αναιρεσίβλητους τεχνική έκθεση του αρχιτέκτονος-μηχανικού Αθανασίου Κατσίκη, την οποία εκτίμησε ελεύθερα (αμφότερες οι ανωτέρω εκθέσεις, ειδικώς αναφέρονται στην απόφαση το αν δε εκτιμήθηκαν ορθώς ή όχι δεν ελέγχεται αναιρετικώς). Είναι, επομένως αβάσιμος ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως, κατ' αμφότερα τα από το άρθρ. 559 αρ. 11 και 12 του ΚΠολΔ μέρη του με τα οποία προβάλλεται ότι το Εφετείο, παρά το νόμο, έλαβε υπόψη τη δεύτερη έκθεση και προσέδωσε σ' αυτήν αποδεικτική δύναμη μεγαλύτερη από εκείνη που, κατά το νόμο, έχει και δεν έλαβε υπόψη την πρώτη έκθεση πραγματογνωμοσύνης.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απορρίπτει την από 2 Δεκεμβρίου 1989 αίτηση των Κ.Δ. και Σ.Δ. περί αναιρέσεως της 2619/1989 αποφάσεως του Εφετείου Θεσσαλονίκης.

Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, την οποία ορίζει στο ποσό των δραχμών εκατόν ογδόντα χιλιάδων (180.000).

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 1996 και δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 24 Απριλίου 1996.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

1.3. Απόφαση ΑΠ 804/1993,σχετικά με μέθοδο παραγωγής


Σχετικά με μέθοδο παραγωγής

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Δ' Πολ. Τμήμα

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές, Ευάγγελο Ρίκο, Αντιπρόεδρο, Θεόδωρο Τόλια, Νικόλαο Παραθύρα, Πολύβιο Μαντζιάρα - Εισηγητή και Εμμανουήλ Χαριτάκη, Αρεοπαγίτες.

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 28 Μαϊου 1993, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Σπυρόπουλου (ο Εισαγγελέας είχε κώλυμα να μετάσχει) και του Γραμματέα Γεωργίου Καραμπουρνιώτη, για να δικάσει μεταξύ:

Των καλουσών: 1) Ανώνυμης Εταιρίας με την επωνυμία "P.E. A.E." που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα και 2) Της Ανώνυμης Εταιρίας με την επωνυμία "P. INC" (Π.Ι.), που εδρεύει στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. και εκπροσωπείται νόμιμα, οι οποίες εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Παναγιώτη Τανταρούδα.

Της καθής η κλήση: Ανώνυμης Εταιρίας με την επωνυμία "C. Φ. Β. Α.Ε.", που εδρεύει στο Κορωπί Αττικής και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Αθανάσιο Μασούλα,ο οποίος παραστάθηκε με δήλωση (άρθρ.242 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ., όπως μετά από τροποποιήσεις, ισχύει σήμερα).

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 28 Απριλίου 1982 αγωγή που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 13612/1982, 2693/1985 του ίδιου Δικαστηρίου, 936/1986 του Εφετείου Αθηνών και 2162/1986 του Α' Τμήματος του Αρείου Πάγου, με την οποία αναιρέθηκε η παραπάνω απόφαση του Εφετείου Αθηνών και παραπέμφθηκε η υπόθεση στο Τμήμα τούτο, το οποίο με την 1376/1988 απόφασή του διέταξε αποδείξεις. Η υπόθεση εισάγεται προς συζήτηση με την από 22 Σεπτεμβρίου 1992 κλήση.

Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω, οι πληρεξούσιοι των διαδίκων αναφέρθηκαν στις κατατεθείσες προτάσεις τους και ο Εισαγγελέας αφέθηκε στην κρίση του Δικαστηρίου.

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

1.- Νομίμως, με την από 22-9-1992 κλήση των εναγουσών, επαναφέρεται προς μετ' απόδειξη συζήτηση η προκείμενη υπόθεση, μετά την 1376/1988 μη οριστική απόφαση του Τμήματος τούτου του Α.Π. που εκδόθηκε ύστερα από την 2162/1986 απόφαση του Α' Τμήματος, με την οποία αναιρέθηκε η 936/1986 απόφαση του Εφετείου Αθηνών και παραπέμφθηκε η υπόθεση στο Τμήμα για παραπέρα εκδίκασή της, κατά το άρθρο 580 παρ.3 εδ. β' ΚΠολΔ. Με την παραπάνω 1376/1988 απόφαση του Τμήματος τούτου και για τους λόγους που αναφέρονται σ' αυτή, τάχθηκε συμπληρωματική απόδειξη επί του ισχυρισμού (ένστασης) της εναγομένης, ότι η στα αναφερόμενα διπλώματα ευρεσιτεχνίας των δύο εναγουσών, των ετών 1969 της πρώτης και 1968 της δεύτερης, αντίστοιχα, περιγραφόμενη μέθοδος παραγωγής της επίδικης φαρμακευτικής ουσίας P. δεν ήταν, κατά το χρόνο δήλωσης αυτής στις ΗΠΑ (28-8-1968) νέα και πρωτότυπη κ.λ.π. Δεν ερευνήθηκε όμως το κεφάλαιο της αγωγής της πρώτης ενάγουσας P.Ε. Α.Ε. που αφορά την αποζημίωση για τη φερόμενη ως παράνομη χρήση της ευρεσιτεχνίας στην παραγωγή και διάθεση του επίδικου ιδιοσκευάσματος από την εναγομένη.

Το πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, που δίκασε σε πρώτο βαθμό, με τη 13612/1982 εν μέρει οριστική απόφασή του, απέρριψε την αγωγή ως προς το κεφάλαιο αυτό, με οριστική διάταξη, με την αιτιολογία ότι δεν νομιμοποιείται ενεργητικώς η ενάγουσα αυτή (πρώτη) στην άσκηση της αγωγής. Αλλά, όπως κρίθηκε με την αναιρετική απόφαση του Α' Τμήματος που προαναφέρθηκε, με τη γνώμη του οποίου συντάχθηκε ήδη και το Τμήμα τούτο με την πιο πάνω μη οριστική απόφασή του, η πρώτη ενάγουσα, ως νόμιμος αδειούχος του διπλώματος ευρεσιτεχνίας, νομιμοποιείται ενεργητικώς, αυτή και μόνο, να εγείρει την αγωγή αποζημιώσεως κατά της εναγομένης, που φέρεται ότι προβαίνει στην επικαλούμενη παράνομη χρήση της ευρεσιτεχνίας. Με την αγωγή είχε ζητηθεί να υποχρεωθεί η εναγομένη να καταβάλει στην πρώτη ενάγουσα, ως αποζημίωση για την αιτία που αναφέρθηκε, το ποσό των δραχμών 50.000.000. Με τις από 1-6-1982 προτάσεις των εναγουσών της πρώτης συζήτησης στο Πρωτοδικείο, το ποσόν αυτό παραδεκτώς (άρθρο 223 εδ. β' ΚΠολΔ),περιορίστηκε σε δραχμές 16.000.000 και μεταβλήθηκε το αίτημα της αγωγής, ως εξής: Να υποχρεωθεί η αντίδικος να καταβάλει το άνω χρηματικό ποσό στη δεύτερη ενάγουσα, άλλως, επικουρικώς, στην πρώτη. Η μεταβολή αυτή όμως, του αιτήματος της αγωγής, είναι ανεπίτρεπτη, σύμφωνα με το άρθρο 223 εδ. α' ΚΠολΔ. Επομένως το αίτημα παραμένει όπως ήταν αρχικά στην αγωγή, ως προς την πρώτη ενάγουσα, η οποία και νομιμοποιείται κατά τούτο, στην άσκηση της αξίωσης αυτής, για αποζημίωση δρχ. 16.000.000, κατά τα προεκτεθέντα, σύμφωνα με τα άρθρα 1,5 και 34 του Ν. 2527/1920, 297,298 και 914 Α.Κ. Αλλά, για το καταψηφιστικό αυτό κεφάλαιο της αγωγής της πρώτης ενάγουσας, δεν έχει καταβληθεί το ανάλογο τέλος του δικαστικού ενσήμου, που απαιτείται κατά νόμο, με τα αναλογούντα υπέρ τρίτων των λοιπών ταμείων(Τ.Ν., Τ.Α.Χ.Δ.Ι.Κ.) ποσοστά.

Έτσι η αγωγή, είναι απορριπτέα λόγω του ότι η ενάγουσα λογίζεται ως δικαζόμενη ερήμην, συνεπεία της μη καταβολής του δικαστικού ενσήμου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 του ΝπΟΔ/1912 "περί δικαστικών ενσήμων" όπως ερμηνεύτηκε αυθεντικά με το άρθρο 7 παρ.1 και 2 του Ν.Δ. 1544/1942 και τροποποιήθηκε με το ΝΔ 4180/1961, 175, 272 παρ.1 ΚΠολΔ και 3 παρ.1 Εισ.Ν.ΚΠολΔ. Πρέπει συνεπώς, να απορριφθεί ο πρώτος λόγος εφέσεως της πρώτης ενάγουσας, που εξετάζεται σε πρώτη στο δεύτερο βαθμό συζήτηση και να απορριφθεί η αγωγή για τον παραπάνω λόγο, κατ' εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 534 ΚΠολΔ με την αντικατάσταση της αιτιολογίας της προσβαλλομένης πρωτόδικης απόφασης.- Εφόσον δε η εκκαλούσα δικαιούται να ασκήσει το ένδικο μέσον της ανακοπής ερημοδικίας, κατά το άρθρο 501 παρ.1 ΚΠολΔ για να επιτύχει, καταβάλλοντας το δικαστικό ένσημο, την κατ' ουσίαν εξέταση της αγωγής της, πρέπει να οριστούν, παράβολο και έξοδα ερημοδικίας (άρθρο 505 παρ.3 ΚΠολΔ) για την περίπτωση που θα ασκηθεί ανακοπή κατά της απορριπτικής αυτής διάταξης της παρούσας απόφασης.-

2.- Ως προς την αγωγή των δύο συνεναγουσών, για παύση χρησιμοποίησης από την εναγομένη της μεθόδου παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων με την επίμαχη φαρμακευτική ουσία P., από το σύνολο των αποδείξεων, αρχικών που διέταξε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την πρώτη απόφασή του και συμπληρωματικών που έταξε η προλαβούσα απόφαση του Δικαστηρίου τούτου, τις οποίες επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι (μαρτυρικές καταθέσεις, έκθεση πραγματογνωμοσύνης και γνωμοδοτήσεις ειδικών, καθώς και έγγραφα προς άμεση και έμμεση απόδειξη, πλην των ενόρκων βεβαιώσεων που έγιναν για την ένδικη διαφορά και δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη), το Δικαστήριο δεν μπορεί να μορφώσει πλήρη δικανική πεποίθηση περί των αποδεικτέων θεμάτων. Οι μάρτυρες των διαδίκων (των εναγουσών Τζόζεφ Λ.,Τζαρμίλα Ν. και της εναγομένης Αθανάσιος Χ. και Γεώργιος Ο.) καθώς και οι πραγματογνώμονες, που διορίστηκαν με την προδικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου, Στυλιανή Α. και Κων.Κ., και κατέθεσαν την οικεία έκθεσή τους, καταλείπουν ορισμένα ασαφή σημεία, ιδίως ως προς το ζήτημα του διαφορετικού ή μη της περιγραφόμενης στα αντίστοιχα διπλώματα ευρεσιτεχνίας μεθόδου παρασκευής της πιο πάνω φαρμακευτικής ουσίας από κάθε μια των διαδίκων πλευρών και του επιδεκτικού της βιομηχανικής εφαρμογής κάθε μιας μεθόδου. Ενόψει δε και της αμφιβολίας που διατυπώνεται στο συμπέρασμα της πραγματογνωμόνων, σε σχέση και με τις αντίθετες θέσεις που λαμβάνουν στις γνωματεύσεις τους αφενός ο Γ.Τ. που ορίστηκε από τις ενάγουσες και αφετέρου ο Νικήτας Ρ., που ορίστηκε από την εναγομένη, συντρέχει νόμιμη περίπτωση να αναβληθεί κατά το μέρος τούτο η οριστική απόφαση και να διαταχθεί η παροχή από τους δύο πραγματογνώμονες διευκρινίσεων και άλλων πληροφοριών, καθώς και η επανεξέταση των μαρτύρων για τη συμπλήρωση και διευκρίνιση των καταθέσεών τους, σύμφωνα με τα άρθρα 384 και 411 ΚΠολΔ, με την εμφάνισή τους στο ακροατήριο του Δικαστηρίου τούτου, όπως καθορίζεται στο διατακτικό.-

Για τους λόγους αυτούς

Δικάζει ερήμην της πρώτης ενάγουσας P. Ε. Α.Ε. κατά τα ειδικότερα στο σκεπτικό και αντιμωλία των διαδίκων κατά τα λοιπά.-

Απορρίπτει την από 29-3-1983 έφεση της πρώτης ενάγουσας P. Ε. Α.Ε. κατά της 13612/1982, απόφασης Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ως προς ένα μέρος πρώτο λόγο).-

Ορίζει παράβολο δραχμών 40.000 και έξοδα και τέλη ερημοδικίας 80.000 για την περίπτωση που θα ασκηθεί ανακοπή ερημοδικίας κατά της πιο πάνω οριστικής διάταξης της παρούσας απόφασης.-

Αναβάλλει κατά τα λοιπά την οριστική του απόφαση.-

Διατάζει την παροχή διευκρινίσεων και άλλων πληροφοριών από τους πραγματογνώμονες 1) Στυλιανή Α. και 2) Κων. Κ. και την εξέταση και πάλι των μαρτύρων 1) Τζόζεφ Λ., 2) Τζαρμίλα Ν., 3) Αθανάσιου Χ. και 4) Γεωργίου Ο., για τη συμπλήρωση και διευκρίνιση των καταθέσεών τους. Αυτά θα γίνουν στο ακροατήριο του Δικαστηρίου τούτου, σε δικάσιμο που θα οριστεί νομίμως και αρμοδίως, με κλήση οποιουδήποτε από τα διάδικα μέρη, οπότε και θα επακολουθήσει η συζήτηση της υπόθεσης.-

Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 1993 και δημοσιεύτηκε στην Αθήνα στις 21 Ιουλίου 1993.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

1.4. Απόφαση ΑΠ 1588/1991, σχετικά με Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας


Σχετικά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ

Α’ Τμήμα

Στο άρθρο 5-Α της Διεθνούς Σύμβασης Παρισίων του 1883 “περί προστασίας της βιομηχανικής ιδιοκτησίας” όπως αναθεωρήθηκε στην Στοκχόλμη στις 14.7.1967” κυρώθηκε δε και έχει ισχύ νόμου με το άρθρο μόνο Ν. 213/1975 (ΦΕΚ Α' 258), ορίζεται, μεταξύ των άλλων, στην παρ.2 ότι κάθε χώρα μπορεί να λάβει μέτρα που προβλέπουν την καθιέρωση υποχρεωτικών αδειών εκμετάλλευσης για πρόληψη καταχρήσεων κατά την άσκηση του αποκλειστικού δικαιώματος από το απονεμηθέν δίπλωμα, όπως για παράδειγμα λόγω μη εκμετάλλευσής του. Στην παρ.3 ότι η έκπτωση του διπλώματος δεν μπορεί να προβλέπεται παρά μόνο στην περίπτωση που η παραχώρηση υποχρεωτικών αδειών εκμετάλλευσης δεν θα αρκούσε για την πρόληψη των καταχρήσεων τούτων. Καμιά αγωγή έκπτωσης ή ανάκλησης δικαιώματος δεν μπορεί να εγερθεί πριν περάσουν δύο χρόνια από την παραχώρηση της πρώτης υποχρεωτικής άδειας εκμετάλλευσης, και στην παρ.4 εδ.α’ ότι υποχρεωτική άδεια δεν μπορεί να ζητηθεί για παράλειψη ή ανεπάρκεια εκμετάλλευσης πριν από την πάροδο προθεσμίας τεσσάρων ετών από την κατάθεση του διπλώματος ή τριών ετών από την απονομή του. Οι διατάξεις αυτές εφαρμόζονται στην προκείμενη υπόθεση σύμφωνα με το άρθρο 2 της ίδιας σύμβασης εφόσον η ενάγουσα έχει την έδρα της στις Η.Π.Α., και επικρατούν των αντιστοίχων διατάξεων του Ν. 2527/1920 “Περί διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας” εφόσον παρείχαν στο δικαιούχο περισσότερα δικαιώματα. Επομένως, για την έκπτωση από το δικαίωμα ευρεσιτεχνίας δεν εφαρμόζεται το άρθρο 9 παρ.1 του πιο πάνω νόμου που ορίζει χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση ότι εκπίπτει από το δικαίωμα στο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας αυτός που κατά τη διάρκεια τριετίας από την αρχή της ισχύος του σύμφωνα με το άρθρο 7 παρέλειψε αδικαιολόγητα να εκμεταλλευθεί σε επαρκή μέτρο την εφεύρεσή του στην Ελλάδα. Κατά τις διατάξεις της διεθνούς σύμβασης, για να επιτύχει τρίτος που έχει έννομο συμφέρον την έκπτωση πρέπει, να ισχυριστεί και αποδείξει ότι πέρασαν τέσσερα χρόνια από την κατάθεση της αίτησης απονομής διπλώματος ή τρία από τη χορήγησή του και δύο χρόνια από την παραχώρηση της πρώτης υποχρεωτικής άδειας εκμετάλλευσης ή ότι η παραχώρηση υποχρεωτικής άδειας δεν θα αρκούσε για πρόληψη καταχρήσεως. Μετά απ' αυτά το Εφετείο, σωστά απέρριψε ως αόριστο τον ισχυρισμό της αναιρεσείουσας για έκπτωση, αφού δεν περιείχε τα πιο πάνω στοιχεία για θεμελίωση της ιστορικής του βάσης, χωρίς έτσι να παραβιάσει τις διατάξεις των άρθρων 7 και 9 του ν. 2527/1920, ο δε αντίθετος από την παρ. 14 του άρθρου 559 ΚΠολΔ πρώτος λόγος αναίρεσης πρέπει ν'απορριφθεί ως αβάσιμος.

Από τις διατάξεις των άρθρων 379 και 380 ΚΠολΔ που ορίζουν ότι το δικαστήριο που δικάζει την υπόθεση δίδει στους πραγματογνώμονες τις αναγκαίες οδηγίες για τον τρόπο με τον οποίο θα εκτελούσαν τα καθήκοντά τους και ότι οι πραγματογνώμονες μπορούν να λάβουν γνώση των στοιχείων της δικογραφίας που τους είναι χρήσιμα, δεν συνάγεται ότι σε περίπτωση που είτε δεν ακολούθησαν τις οδηγίες είτε δεν έλαβαν υπόψη τα στοιχεία της δικογραφίας και παρά ταύτα σύνταξαν την έκθεσή τους δημιουργείται ακυρότητα ακόμη και αν υπάρχει βλάβη του διαδίκου. Διότι, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 387 και 388 ΚΠολΔ το δικαστήριο, από τη μία πλευρά εκτιμά ελεύθερα τη γνωμοδότηση των πραγματογνωμόνων και επομένως έχει εξουσία να μην της προσδώσει βαρύτητα, αν δεν ακολουθήθηκαν οι οδηγίες που δόθηκαν στους πραγματογνώμονες ή οι διευκρινίσεις των διαδίκων, και από την άλλη πλευρά έχει το δικαίωμα, αν το κρίνει σκόπιμο, να διατάξει είτε με αίτηση των διαδίκων είτε και αυτεπάγγελτα, νέα πραγματογνωμοσύνη ή επανάληψη ή συμπλήρωσή της από τους ίδιους ή άλλους πραγματογνώμονες. Επομένως οι δεύτερος και τρίτος λόγοι αναίρεσης, για μη λήψη υπόψη ισχυρισμού ακυρότητας της πραγματογνωμοσύνης εξαιτίας της μη έρευνας των στοιχείων της δικογραφίας και για παρά το νόμο μη κήρυξη ακυρότητας, πρέπει ν' απορριφθούν ως βάσιμοι.

Κατά το άρθρο 1 του Ν. 2527/1920 “περί διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας” όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 3980/1929 παραχωρούνται αποκλειστικά δικαιώματα με το όνομα διπλώματος ευρεσιτεχνίας στις νέες εφευρέσεις που είναι επιδεκτικές βιομηχανικής εφαρμογής. Κατά το άρθρο 2 του ίδιου νόμου δεν θεωρούνται νέες εφευρέσεις εκείνες που κατά τη στιγμή της δήλωσής των στην Ελλάδα είναι εμπορικώς γνωστές ή έχουν περιγραφεί σε δημοσιεύματα ή σχέδια που βρίσκονται στην Ελλάδα ώστε να είναι επιδεκτικές πρακτικής εφαρμογής από ειδικό άνθρωπο. Κατά την έννοια των διατάξεων αυτών, σε συνδυασμό με το άρθρο 10 του ίδιου νόμου, ως νέα εφεύρεση προστατευόμενη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας θεωρείται, μεταξύ των άλλων, και αυτή που αναφέρεται στην επινόηση νέων συνδυασμών για την παραγωγή αποτελέσματος επιδεκτικού βιομηχανικής εφαρμογής. Το στοιχείο του νέου στην περίπτωση αυτή εννοείται ότι υπάρχει όταν το παραγόμενο αποτέλεσμα εμφανίζει αξιόλογη πρωτοτυπία ή αξιόλογη βελτίωση γνωστού ήδη αποτελέσματος ανεξάρτητα αν η βελτίωση αφορά μόνο τον τρόπο παραγωγής ή μόνο το αποτέλεσμα ή τη μείωση της δαπάνης παραγωγής του ή και όλα μαζί. Στην ένδικη υπόθεση το Εφετείο δέχτηκε, μετά από ανέλεγκτη εκτίμηση των αποδείξεων, ότι στην αναιρεσίβλητη εταιρία, που εδρεύει στις ΗΠΑ, παραχωρήθηκε το 36072/1968 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση συσκευής εναλλαγής θερμότητας, και πριν από την κατάθεσή της κυκλοφορούσαν αντίστοιχες συσκευές, η επίδικη όμως επέφερε βελτιώσεις που αναφέρονται λεπτομερώς στην απόφαση οι οποίες της προσδίδουν σημαντικά πλεονεκτήματα. Ο αέρας κυκλοφορεί με μεγαλύτερη πίεση, επιφέροντας έτσι καλύτερο αποτέλεσμα, μειώθηκε κατά πολύ το βάρος της, και γίνεται πιο εύκολη η μεταφορά της, μειώθηκε κατά 35% ο όγκος της, εξασφαλίστηκε η αυτόματη προστασία των φυσητήρων της και το εύκολο και αυτόματο πλύσιμο των τοιχωμάτων της. Τέλος δέχτηκε το Εφετείο ότι η εφεύρεση αυτή δεν ήταν επαρκώς γνωστή στην Ελλάδα όταν κατατέθηκε η δήλωση απόκτηση του διπλώματος ούτε είχε περιγραφεί σε δημοσιεύματα ή σχέδια ευρισκόμενα στην Ελλάδα ώστε να είναι επιδεκτική πρακτικής εφαρμογής από ειδικό άνθρωπο. Κρίνοντας έτσι το δικαστήριο ορθά εφάρμοσε τις παραπάνω διατάξεις τις οποίες δεν παραβίασε και πρέπει κατά το μέρος αυτό ν' απορριφθεί ο τέταρτος λόγος αναίρεσης ως αβάσιμος. Κατά το μέρος που προβάλλεται παραβίαση των διδαγμάτων της κοινής πείρας ο ίδιος λόγος πρέπει ν' απορριφθεί ως αόριστος αφού δεν αναφέρει ποια διδάγματα που αφορούν στην ερμηνεία κανόνων δικαίου παραβιάστηκαν.

Απόφαση ΑΠ 1410/1990, σχετικά με σήμα και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας


Σχετικά με σήμα και Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας

ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ

A' Πολ. Τμήμα

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές, Νικόλαο Σακελλαρόπουλο, Αντιπρόεδρο, Αριστείδη Παπαθανασίου, Νικόλαο Παπαθανασίου, Ιωάννη Κιούση και Δημήτριο - Αιμίλιο Παπαγεωργίου, Αρεοπαγίτες.

ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 23 Απριλίου 1990, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημητρίου Ευθυμιάδη, (ο Εισαγγελέας είχε κώλυμα να μετάσχει) και της γραμματέως Βασιλικής Σαμίου, για να δικάσει μεταξύ:

Της αναιρεσείουσας: Εταιρείας με την επωνυμία DA. CA.", που έχει την έδρα της στο Μιλάνο Ιταλίας, και εκπροσωπείται νόμιμα.

Εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Θεόδωρο Γούσιο.

Του αναιρεσίβλητου: Ευ.Ανδ. κατοίκου Αθηνών, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Παναγιώτη Παπαπαναγιώτη.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 17.1.1983 αγωγή που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 12307/1983, 4942/1986 του ίδιου Δικαστηρίου και 13623/1987 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητά η αναιρεσείουσα με την από 4.1.1989 αίτησή της.

Κατά τη συζήτηση της αιτήσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω, ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Δημήτριος - Αιμίλιος Παπαγεωργίου ανέγνωσε την έκθεσή του, ο πληρεξούσιος της αναιρεσείουσας ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως και ο πληρεξούσιος του αναιρεσίβλητου την απόρριψή της και καθένας την καταδίκη του αντιδ

Άρειος Πάγος - OBI · Web viewΗ ένδικη διαφορά έχει εισαχθεί...

Documents

Transcript of Άρειος Πάγος - OBI · Web viewΗ ένδικη διαφορά έχει εισαχθεί...