20/11/15

Αγαπητή Ρούθ ,

Είμαι στο τρένο. Το παλιόχαρτο στο οποίο σου γράφω το βρήκα στην τραβολογημένη , κουρελίδικη τσάντα του σχολείου μου , το μολύβι ήταν σπασμένο στο πάτωμα. Στο προηγούμενο βαγόνι που μπήκα βρήκα στριμωγμένα και τρομοκρατημένα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου. Ευτυχώς , στην διαδρομή δεν χαθήκαμε.

Το μόνο που είχαμε για να φάμε ήταν το φαγητό από το σχολείο μας , γιατί μας πήραν τόσο ξαφνικά …..

Ο αδελφός και η αδελφή μου δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και φοβούνται, φωνάζουν , κλαίνε. Πού πάμε; Ούτε εγώ ξέρω τι γίνεται, κανείς δεν ξέρει! Με το ζόρι ξεχωρίζω την ημέρα και τη νύχτα. ΦΟΒΑΜΑΙ , δεν γνωρίζω πού πάμε ούτε τι θα απογίνουμε.

Όλοι μέσα στο τρένο είναι γνωστοί μου και είναι σοκαρισμένοι , τρομοκρατημένοι. Κάποιοι το σκάνε από το τρένο πηδώντας έξω , αλλά σύμφωνα με αυτά που ακούω δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.

Ελπίζω να σε ξαναδώ, με αγάπη,

……………………......

ΤΜΗΜΑ : Α1’

25/11/15

Αγαπητή Ρούθ ,

Περνάμε πολύ δύσκολες ώρες μέσα σε αυτό το πολύ μικρό βαγόνι. Είμαστε πάνω από 100 άνθρωποι ο ένας στοιβαγμένος πάνω στον άλλο. Δεν ξέρουμε που μας πάνε! Κάποιοι λένε ότι θέλουν να μας σκοτώσουν άλλοι ότι θα ας πάρουν για δούλους! Δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω! Δεν ξέρω τι θα απογίνω! Φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ! Εύχομαι να μην

πεθάνω! Όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου δεν είναι σε αυτό το βαγόνι! Δεν ξέρω που είναι , αν τους πιάσανε , αν ζουν! Μπορεί να είσαι η τελευταία φορά που σου στέλνω γράμμα! Σε προειδοποιώ κρύψου μην σε πιάσουν. Σε χαιρετώ καλή μου Ρούθ. Να ξέρεις ότι η θύμηση σου μου δίνει κουράγιο μέσα σε αυτό το τρομαχτικό βαγόνι! Κλείνω τα μάτια μου και μας βλέπω να τρέχουμε ανέμελες , ελεύθερες στο καταπράσινο λιβάδι κοντά στο σπίτι σου , όπως παλιά. Το σκοτάδι αυτού του βαγονιού έχει σβήσει για εμένα! Αντίο Ρούθ. Ίσως να τα ξαναπούμε χωρίς να φοβόμαστε για τη ζωή μας!

Με αγάπη η φίλη σου,

Μαρία.

ΟΝΟΜΑ : Μαρία

ΤΜΗΜΑ : Α1’