Μενέλαος Σουβλιδης, Α3 6ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας.

Αγαπημένε μου φίλε,δεν ξέρω πραγματικά πού βρίσκω το κουράγιο να σου γράψω. Θα χαιρόμουν αν πήγαζε απ’ την ανάγκη μου να μοιραστώ μαζί σου καθημερινά, ευχάριστα νέα μιας ήσυχης ζωή. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι! Αυτή τη στιγμή που σου γράφω βρίσκομαι μέσα σ’ ένα ασυνήθιστο τρένο. Δεν πηγαίνω βόλτα αναψυχής, αλλά μάλλον προς τον θάνατο. Είμαι μαζί με άλλους ομοεθνείς ανθρώπους, κάθε ηλικίας, στοιβαγμένος σε άθλιες συνθήκες και ψυχικά αποδυναμωμένος. Όλοι έχουμε ένα κοινό γνώρισμα. Είμαστε Εβραίοι με άγνωστη μοίρα και ζούμε ατυχώς στη χρονική περίοδο του 1943 κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που όπως γνωρίζεις ο Χίτλερ αποφάσισε να μας αφανίσει σαν λαό, διψώντας για τον θάνατό μας!

Δεν σου κρύβω ότι τρέμω απ’ τον φόβο και η αγωνία διατρυπά την ψυχή μου. Το μυαλό μου βασανίζεται από αναπάντητα «γιατί» και ζητά απεγνωσμένα τη λύτρωση. Τι κακό έκανα, σε τι έφταιξα, γιατί τέτοιο μίσος, δεν είμαι άνθρωπος και εγώ του ίδιου πλάστη; Δεν ξέρω πού πάω μ’ αυτό το τρένο. Δεν ξέρω αν θα φτάσω στον προορισμό που κάποιοι άλλοι όρισαν για εμένα όπως και για εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Γιατί αυτός ο ρατσισμός και η τόση αλαζονεία μέσα στο πέρασμα της ιστορίας;

Καθώς οι σκέψεις και τα συναισθήματα κατακλύζουν τον εξαντλημένο εαυτό μου, θέλω να σου διηγηθώ σύντομα τα γεγονότα. Μας συνέλαβαν πριν από τρεις μέρες στη Θεσσαλονίκη. Κόπηκε τόσο βίαια η καθημερινότητά μας στα δύσκολα αυτά χρόνια. Βέβαια, κυκλοφορούσε τους τελευταίους μήνες η φήμη ότι κάτι κακό οργανώνεται εναντίον των Εβραίων, αλλά κανείς δεν περίμενε τί θα ακολουθούσε. Όσο διάστημα ακούγονταν οι κακές φήμες δεν δηλώναμε την ταυτότητά μας και λέγαμε ψέματα για την καταγωγή μας. Φοβόμασταν κάθε άγνωστο γείτονα και γενικά προσέχαμε τις συναναστροφές μας. Όμως η φρίκη της πραγματικότητας δεν άργησε να έρθει. Όταν με συνέλαβαν, μου χάραξαν στο μπράτσο ένα ανεξίτηλο, πενταψήφιο νούμερο που πλέον θα με χαρακτηρίζει και με φόρτωσαν σ’ αυτό το τρένο, σαν άψυχο εμπόρευμα. Χάθηκα με την οικογένεια μου, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου, ενώ ο φόβος, η αγωνία και ο πόνος κατέκλυσαν την ύπαρξη μου. Γύρω μου βρίσκονται εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μου, που διψούν, πεινούν, βήχουν, λιποθυμούν ή πεθαίνουν αβοήθητοι. Παιδιά κλαίνε και μάνες προσπαθούν να τα ηρεμήσουν απ’ το περίσσεμα της καρδιάς τους. Οι εικόνες που περνούν μπροστά μου είναι ανέκφραστες. Δεν υπάρχει οίκτος για μας!

Φίλε μου σ’ ευχαριστώ που ακούς, που μοιράζεσαι μαζί μου όσα συναισθήματα και σκέψεις προσπαθώ να βγάλω απ’ την ματωμένη ψυχή μου και να τα κάνω λέξεις Δεν ξέρω αν αύριο θα ζω για να σου διηγηθώ και άλλα γεγονότα. Ένα πράγμα όμως θέλω να ακουστεί, να μην χαθεί! Είναι κρίμα ο άνθρωπος που έχει προικιστεί με τη λογική, να αφήνεται κάποιες φορές έρμαιο σε ζωώδη ένστικτα και να σκορπά τόσο πόνο στον συνάνθρωπό του. Δεν με νοιάζει το χρώμα του διπλανού μου, ούτε η εθνικότητά του, ούτε η θρησκεία του, ούτε η σωματική του διάπλαση, ούτε η οποιαδήποτε διαφορετικότητά του. Αρνούμαι τον όποιο ρατσισμό. Ζητώ σεβασμό, αγάπη, αλληλοβοήθεια, ελευθερία και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων. Άλλωστε πιστεύω ότι αυτός είναι ο προορισμός της ανθρώπινης ζωής!

Φίλε μου κάπου εδώ θα σε αφήσω. Εύχομαι και ελπίζω να ζω έναν εφιάλτη και όταν ξυπνήσω να σε συναντήσω για να μοιραστούμε ευχάριστες στιγμές της ανθρωπότητας. Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι πολύ! Δεν θέλω να είμαι ένα νούμερο, αλλά ένας δημιουργικά ελεύθερος άνθρωπος!

Με αληθινή αγάπη, ο άγνωστος φίλος σου.