Ο Ηρωας σαν Λυκάνθρωπος.doc

Gene Wolfe The Hero as Werwolf (1975) Μετάφραση: Μαρίνα Λώμη Μια κουκουβάγια έκρωξε κι ο Πωλ τινάχτηκε. Φόβος, πεζοδρόμιο, σάρκα, θάνατος, πέτρα, σκοτάδι, μοναξιά και αίμα, αυτός ήταν ο κόσμος του Πωλ. Το αίμα ήταν πάντα ίδιο, μα ο φόβος έπαιρνε διάφορες μορφές και δεν είχε δει ούτε έναν άνθρωπο σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο της μητέρας του. Σ' αυτή τη νυχτερινή συγκέντρωση στο πάρκο ήταν ο ροδομάγουλος νεαρός στο τέλος της τελευταίας σειράς, που καθόταν με σφιγμένα τα γόνατά του και τα σχολαστικά καθαρισμένα χέρια του (ο Πωλ έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα νύχια του) ακουμπισμένα πάνω τους. Ο ομιλητής ήταν άνετος και διασκεδαστικός. Γνώριζε καλά το θέμα του - όποιο και νάταν - και άρεσε στο κοινό. Ο Πωλ, ακροατής και θεατής, ήξερε πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιούσε... κι όμως δεν είχε καταλάβει τίποτε σ' αυτή τη μιάμιση ώρα που καθόταν, τυλιγμένος στην κλεμμένη του κάπα και απορροφημένος από τις σκέψεις του, κάνοντας πως ακούει, παρατηρώντας το πλήθος, στο πάρκο-αυτό τουλάχιστον δεν ήταν σπίτι-φάντασμα, ούτε παγίδα. Το φεγγάρι είχε ψηλώσει, τα νυχτολούλουδα γέμιζαν ευωδιά τον αέρα του πάρκου και τα δέντρα κατά μήκος των μονοπατιών έφεγγαν με μια αυτόφωτη γαλαζωπή λάμψη. Στην πόλη, πέρα από τον τελευταίο φράχτη τα ψηλά κτίρια έλαμπαν, παλιά και καινούργια, σαν βουνά φωτισμένα από μέσα. Ούτε άνθρωπος ούτε αφέντης, ένας αστυνομικός ξεπρόβαλε περπατώντας γύρω από το ακροατήριο με μάτια που έλαμπαν από βλακεία. Ο Πωλ θα μπορούσε να τον σκοτώσει σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο και σε κάποια μακρινή γωνιά του μυαλού του γεύτηκε το όνειρο αυτού του σκοτωμού ενώ συνέχιζε να συγκεντρώνει όλη του την προσοχή στην προσπάθειά του να μοιάζει μ' αυτούς. Ένας επιβατικός πύραυλος πέρασε κάτω απ' τ' αστέρια σέρνοντας φωτεινές σημαίες. Η συγκέντρωση τέλειωσε κι ο Πωλ αναρωτήθηκε αν ο πύραυλος ήταν κατά κάποιο τρόπο το σύνθημα για το τέλος. Οι αφέντες δεν χρησιμοποιούσαν το χρόνο, όχι τουλάχιστον όπως αυτός, όπως του τον είχε διδάξει η λεπτή γυναίκα που ήταν μητέρα του, στο μικρό σπιτικό τους στον πυργίσκο ενός σπιτιού που κάποτε ήταν (όπως του έλεγε) το Γκόρους - και τώρα ήταν ένα σπίτι πολύ παλιό για να το γκρεμίσουν. Δεν χρησιμοποιούσαν ούτε τα χρήματα, αυτό τον ξεχασμένο θεό που ο Πωλ όπως και άλλοι παλιοί Homo Sapiens κρατούσαν σαν φυλετική μνήμη στο μυαλό τους - ένα μαγικό που κάποτε ήταν ισχυρό μα τώρα είχε χάσει όλη του τη δύναμη. Οι αφέντες σηκώνονταν τώρα όρθιοι με δάκρυα και γέλια κι αυτό τον τρίτο συγκινησιακό τόνο που δεν ήταν ούτε διασκέδαση ούτε λύπη - το μεταξωτό ήχο που έλειπε από τους ανθρώπους αλλά που κατά τη γνώμη του Πωλ ίσως να εξέφραζε την ικανοποίηση όπως το γουργούρισμα της γάτας, ή επικοινωνία όπως το κουκούρισμα των περιστεριών. Ο αστυνομικός κούνησε το τριχωτό κεφάλι του, χαμογελώντας, ξεχειλίζοντας από αναγνώριση και θαυμασμό απέναντι σ' αυτούς που τον είχαν βγάλει από τη θέση του ζώου. Κοιτάτε (έλεγαν οι χειρονομίες του, οι κινήσεις του κορμιού του) τα ρούχα που μου

Ο Ηρωας σαν Λυκάνθρωπος.doc

Documents

Transcript of Ο Ηρωας σαν Λυκάνθρωπος.doc