Το κίτρινο λεωφορείο για την πατρίδα - Publicmedia.public.gr ›...

ΣYΛΛOΓH XEΛIΔONIA

Το κίτρινο λεωφορείογια την πατρίδα

XPHΣTOΣ MΠOYΛΩTHΣ

εικονογράφηση

Φωτεινή Στεφανίδη

7386_xelidoni_kitrino_lewforeio:7386_xelidoni_kitrino_lewforeio 04/01/2012 8:32 ΠΜ Page 5

Στους μαθητές του 106ουΔημοτικού Σχολείου της Αθήνας

που πρωτάκουσαν τούτη την ιστορίαόσο ήταν ακόμη στα σκαριά


EΠEIΔH ΔE XOPTAΣE TAΞIΔIA στη ζωή του ο κύ-ριος Στέφανος, είπε, τώρα που πέρασε τα εξήντα κιέμεινε πια μόνος, να κάνει ό,τι δεν έκανε στα νιάτατου. Δικό του αυτοκίνητο δεν απόκτησε ποτέ, γιατίίσα που τα έφερνε βόλτα με τον μισθό του. Εξάλ-λου, συνέχεια πάνω στο τιμόνι ήταν. Οδηγός επι-βατηγού λεωφορείου ο κύριος Στέφανος, χρόνιακαι χρόνια, ώσπου βγήκε στη σύνταξη. Και, ουφ,ανάσανε βαθιά από ανακούφιση. Είχε μπουχτίσειπια να οδηγεί μες στα μποτιλιαρίσματα της πόλης,το καυσαέριο και τους θορύβους, μια ζωή πήγαινεέλα, στην ίδια πάντα γραμμή. Αβάσταχτη ρουτίναπου λες και του ’κλεβε απ’ τις μέρες του τα χρώμα-τα, τις ευωδιές, τις γεύσεις.

9


Όμως, πράγμα παράξενο, δεν είχαν περάσειδυο βδομάδες από τότε που άφησε το λεωφορείο,και το τιμόνι –άκουσον, άκουσον!– άρχισε να τουλείπει. Να του λείπει μάλιστα πολύ. Τόσο πολύ, πουένα βράδυ, με το κεφάλι του βαρύ μέσα στις δυοτου χούφτες, σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και λίγοπριν το ξημέρωμα πήρε τη μεγάλη απόφαση: μέ-τρησε τις οικονομίες του, θα πουλούσε κι ένα μικρότου κτήμα στο χωριό και θα αγόραζε όχι κανονικόαυτοκίνητο, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά… ολό-κληρο λεωφορείο και το αγόρασε!

Ένα παλιό λεωφορείο, λίγο καλύτερο από σα-ραβαλάκι, που το επιδιόρθωσε ο κύριος Στέφανοςμε τα ίδια του τα χέρια, βάζοντας όλη τη μαστοριάκαι το μεράκι του. Το έβαψε κίτρινο, μια κι αγα-πούσε πολύ τούτο το χρώμα από παιδί, τότε πουγέμιζε η αυλή τους κάθε άνοιξη κίτρινες μαργαρί-τες κι αυτός σαν μαγεμένος ξάπλωνε καταγής, τιςμετρούσε και τις έβγαζε πάντα χίλιες δεκαπέντε –ούτε μία λιγότερη, ούτε μία παραπάνω. Κι αφού τιςμετρούσε και βάραιναν γλυκά τα βλέφαρά του απ’το πολύ μέτρημα, έριχνε τότε έναν υπνάκο εκεί, μέ-σα στην κίτρινη αγκαλιά της άνοιξης. Ανάσκελα, μετα χέρια του για μαξιλάρι. Κι ονειρευόταν τα δικά

10


του όνειρα, που τα προετοίμαζε με κάτι υλικά τηςφαντασίας, όσο ακόμη ήταν ξύπνιος – ήξερε αυτόςκαλά τη συνταγή.

Στο πέτο του μόνιμα ένα λουλούδι ο κύριοςΣτέφανος και δυο ευωδιαστά φυλλαράκια δυό-σμο. Ένα τραγούδι στο στόμα, που μπορεί να τοέλεγες κι αυτό ευωδιαστό λουλούδι έτσι όπως τρε-μόπαιζε γλυκά στα χείλη του. Κι απαραίτητα στοκεφάλι, χειμώνα καλοκαίρι, ένα παλιό ψάθινο κα-πέλο με καφέ κορδέλα. Του το είχε χαρίσει πρινπολλά χρόνια ένας μεγάλος του έρωτας, που όμωςδεν κράτησε όσο εκείνος λαχταρούσε να κρατήσει.Είχε τότε πικραθεί πολύ. Και τούτο το καπέλο, ξε-φτισμένο απ’ τα χρόνια, με την κορδέλα του ξεθω-ριασμένη, ήταν πολύτιμο ενθύμιο της ευτυχίας καιτης πίκρας του.


TO ΠPΩTO TAΞIΔI ΠOY EKANE ο κύριος Στέφα-νος με το κίτρινο λεωφορείο του ήταν στην εξοχή.Και με όσα του συνέβησαν σ’ εκείνο το πρώτο τα-ξίδι θα άλλαζε η ζωή του από δω κι εμπρός, αλλάκαι η ζωή ένα σωρό παιδιών.

Οδηγούσε σφυρίζοντας και τραγουδώντας, καιδε χόρταινε τις ομορφιές της φύσης που τόσο είχεστερηθεί στην πόλη. Αριστερά του, απλώνοντανσαν ζωγραφιά απαλές λοφοπλαγιές, κατάφυτες μελιόδεντρα, κι ένα ρυάκι κυλούσε τα γάργαρα νεράτου – σήμερα, λες, ειδικά για κείνον τόσο κελαρυ-στά. Στα δεξιά του, στραφτάλιζε το Αιγαίο ασημέ-νιο και ριγούσε έτσι όπως πήρε να το χαϊδεύει ένααπαλό αεράκι. Πάνω του, ο ουρανός έμοιαζε με

13


γαλάζιο διάφανο σεντόνι. Ένιωθε αληθινά ευτυχι-σμένος ο κύριος Στέφανος. ΄Ωσπου, κάποια στιγμή–άλλο πάλι και τούτο–, πήρε το μάτι του στον δρό-μο μια πινακίδα που έγραφε με ξένα γράμματα«Ιζμίρ» και 10 χιλιόμετρα ως την «Ιζμίρ».

Θυμήθηκε τότε που του έλεγε ο παππούς του οΝικόλας πως έτσι λένε σήμερα στα τουρκικά τηΣμύρνη. Μα τι γύρευε αυτός τώρα εκεί; Παραξε-νεύτηκε πολύ, γιατί από Αθήνα είχε κινήσει γιαΜακεδονία κι ούτε στα μισά της διαδρομής δενήταν καλά καλά. Ανήσυχος τσιμπήθηκε αμέσως.Πάτησε φρένο. Οδηγός λεωφορείου τόσα χρόνια,κι ήξερε. Είχαν δει τα μάτια του πολλά. Ξανατσι-μπήθηκε. Φοβήθηκε μήπως τον είχε πάρει ο ύπνοςπάνω στο τιμόνι κι ονειρευόταν τώρα – έτσι συμ-βαίνουν τ’ ατυχήματα.

Όμως, όχι, ξύπνιος ήταν. Κούνησε το χέρι απ’το παράθυρο σ’ έναν περαστικό να τον ρωτήσει γιατην Ιζμίρ, τη Σμύρνη, κι εκείνος του απάντησε στατουρκικά και με νοήματα πως καλά πηγαίνει.

Μεμιάς έφερε στον νου του ο κύριος Στέφανοςτον παππού Νικόλα και τη γιαγιά Ευθαλία πουόλο μιλούσαν για την πατρίδα τους τη Σμύρνη,που, μια μέρα του Αυγούστου, μες στην κοσμοχα-

14


λασιά και τις φωτιές, αναγκάστηκαν να την εγκα-ταλείψουν αλαφιασμένοι και να ’ρθουν ξένοι, πρό-σφυγες δηλαδή, στην αποδώ μεριά του Αιγαίου, μ’όσο κουράγιο τούς είχε απομείνει. Και βούρκωναν,θυμήθηκε, από νοσταλγία κάθε που αναπολούσαντο δίπατο σπίτι τους εκεί στη Σμύρνη, τους φίλουςκαι τα γλέντια στην εκεί πατρίδα, με άσπρα τραπε-ζομάντιλα στην αυλή κι ασημένια μαχαιροπίρου-να, και κρυστάλλινες κανάτες για το κρασί και τονερό που είχαν, λέει, ζωγραφισμένα στον λαιμό κά-τι χρυσά ανθάκια. Βούρκωναν, γιατί τα πράγματαστον νέο τόπο όπου έστησαν όπως όπως τη ζωήτους δεν ήταν καθόλου εύκολα, ιδίως στην αρχή.Άσε που τους έτρωγε συνέχεια η νοσταλγία, πότεκρυφά, πότε φανερά.

Με σμυρναίικα τραγούδια είχε μεγαλώσει ο κύ-ριος Στέφανος. Και η νοσταλγία του παππού καιτης γιαγιάς είχε γίνει σιγά σιγά και δική του νοσταλ-γία. Ποτέ όμως δεν αξιώθηκαν εκείνοι να ταξιδέ-ψουν ως τη Σμύρνη, ούτε κι ο ίδιος, κι ας το προ-γραμμάτιζε – λεφτά, βλέπεις, δεν του περίσσευαν,ούτε χρόνος. Ήταν και τ’ άλλο όμως: δύσκολο πρά-μα, σκεφτόταν, να γυρίσεις μια μέρα στην αλησμό-νητη πατρίδα και να ’ναι η πατρίδα ξένος τόπος.

16


Και να που τώρα τούτο το παλιό κίτρινο λεω-φορείο με τις ζωγραφισμένες μαργαρίτες τον ταξί-δευε στην πρώτη του πατρίδα.


Το κίτρινο λεωφορείο για την πατρίδα - Publicmedia.public.gr ›...

Documents

Transcript of Το κίτρινο λεωφορείο για την πατρίδα - Publicmedia.public.gr ›...