Οι αντρείοι της Ιλιάδας ανθρώπινοι τύποι – μορφές γενναιότητας

η Ιλιάδα του Ομήρου

είναι ένας πολυάνθρωπος κόσμος από πρωτότυπα πλάσματα, διαφορετικά το ένα από το άλλο , όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή. Η μοναδικότητα του Ομήρου βρίσκεται στο ότι έπλασε τους ήρωές του με πολύ λίγα υλικά, πολλές φορές με μια μόνο λέξη.

Όλα τα πρόσωπα σχεδόν είναι πολεμιστές και οι περισσότεροι γενναίοι. Ο καθένας τους όμως έχει το δικό του ιδιαίτερο τύπο αντρειοσύνης.

Aίας Διομήδης

Αίας και Διομήδης ο Τελαμώνιος, «θεόρατος», ο

«πύργος» των Αχαιών:

-Παλικαριά μονοκόμματη ,ανέγγιχτη

-παλικαριά της αντίστασης: μικρή

ορμή στην επίθεση, εξαιρετικός

στην άμυνα

-Ανυποχώρητος και σταθερός στη θέση που ετάχθη, χωρίς να αποθαρρύνεται

-προάγγελος του Σπαρτιάτη στρατιώτη που δεν οπισθοχωρεί ποτέ

Ο γιος του Τυδέα, ένας νεαρός γεμάτος

ενθουσιασμό και φλόγα, « ένας χείμαρρος

που πλημμυρίζει τον κάμπο»

-όχι το θάρρος της αντίστασης αλλά της ορμής

-αναζητά αυτό που είναι παραπάνω από το καθήκον

-ο μοναδκός που αναμετράται με τους θεούς στη

μάχη: αντιπαλεύει με την Αφροδίτη, τον Απόλλωνα

και τον Άρη

-πηγή του θάρρους του η Αθηνά που στέκεται στο

πλευρό του

-γίνεται ιπποτικός στη μονομαχία με τον Γλαύκο

όταν αντιλαμβάνεται ότι είναι ο εγγονός κάποιου

που είχε φιλοξενήσει ο παππούς του

Αχιλλέας και Έκτορας

Αχιλλέας και Έκτορας-εκπροσωπεί τα νιάτα και την ασάλευτη δύναμη που ακτινοβολεί στην αρχή του έπους και στη συνέχεια γίνεται καταστροφική και ανάλγητη

-κυριεύεται από τα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά, έτσι ώστε η δράση είναι η μόνη ανακούφιση της εμμονής του- Βαδίζει δρόμο μοναχικό και αυτοκαταστροφικό-έχει μέσα του δυνατή την ορμή της ζωής γιαυτό αψηφά το θάνατο (προτιμά την ένταση από τη διάρκεια στη ζωή)- Στο τέλος όμως του έπους βρίσκει τη βαθιά ανθρωπιά του και έτσι ολοκληρώνεται η εικόνα του σκληρού ήρωα

-διαλεχτό δημιούργημα του ποιητή για να δηλώσει την πίστη του στον άνθρωπο-η ανδρεία του στηρίζεται στο λογισμό-είναι γενναίος ύστερα από σκέψη και λογική-η τιμή που στέκεται πάνω κι από τη ζωή τον βοηθά να ξεπεράσει τις στιγμές δειλίας-το θάρρος του πηγάζει από την αγάπη του για την πατρίδα, τους συμπολίτες του και τους δικούς του-μισεί τον πόλεμο και τη βία και ως πολιτισμένος άνθρωπος θα επιθυμούσε τη διαπραγμάτευση ως λύση των διαφορών, τη συμφωνία για την αποκατάσταση - Στο τέλος αντιμετωπίζει το θάνατο του με συνείδηση και με διαυγή κρίση επιλέγει την προσπάθεια και την πάλη.

Στον αντίποδα της αντρείας-Ο Πάρις παρουσιάζεται ως σχεδόν τελείως δειλός. Προτιμά το τόξο γιατί αποφεύγει την πάλη σώμα με σώμα.- Το σώμα του ωραίο μα δειλό, χρησιμοποιεί δικαιολογίες και υπεκφυγές για να αποφύγει τη μάχη.-έχει την αίσθηση πως είναι εκλεκτός, αφού του χάρισε η Αφροδίτη τα δώρα της ομορφιάς και την ικανότητα να εμπνέει τον έρωτα.- Εγκαταλείπει τον εαυτό του στη θεία βούληση, αφήνει τη ζωή του να κατευθύνεται από τη θεά δικαιολογώντας την ανηθικότητά του με τη θεοσέβειά του.

Μάχη κοντά στα πλοία των Ελλήνων στα παράλια της Τροίας,

Αθηναϊκή σαρκοφάγος, του 3ου αιώνα π.Χ.

Δευτερεύοντες ήρωεςΕκατοντάδες πολεμιστές πεθαίνουν στις μάχες της Ιλιάδας. Ανάμεσά τους ο ποιητής δημιουργεί πρόσωπα που αποκτούν υπόσταση μόνο την ώρα που πεθαίνουν. Με μια μόνη χειρονομία- και συχνά μια μόνη λέξη- την ώρα που χάνουν τη ζωή ο ποιητής σκιαγραφεί το χαρακτήρα τους, έτσι ώστε να αποκαλύπτεται το βάθος του κάθε ανθρώπινου όντος.Ο Πολύδωρος ,όταν τον χτύπησε ο Αχιλλέας ,έπεσε σκούζοντας στα γόνατα και κρατώντας τα σωθικά του με τα δυο του χέρια σωριάζονταν.Ο Αρπαλίων το έβαλε στα πόδια, κρύφτηκε ανάμεσα στους συντρόφους του και συνεχώς κοίταζε γύρω του τρέμοντας. Αργότερα το σώμα του χτυπημένο στριφοδένεται «σαν το σκουλήκι»Ο Κεβριόνης κείτεται ατάραχος μέσα στη λήθη και τη γαλήνη ,τη στιγμή που γύρω του λυσσομανά η μάχη .

Η παρουσίαση βασίζεται σε στοιχεία του βιβλίου

«Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»Του Bonnard Andre