ISBN: 978-618-5144-74-6

Εκδόσεις Vakxikon.grΒιβλιοπωλείο του ΒακχικόνΑσκληπιού 17, 106 80 Αθήνατηλ. 210 3637867info@vakxikon.gr ekdoseis.vakxikon.gr

© 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Μαρία Στρίγκου

Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 73

Πρώτη Έκδοση: Ιούνιος 2016

Φωτογραφίες Έκδοσης: Χρήστος Χατζηιωάννου

Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

Τυρκουάζ, ποιήματα, εκδόσεις Vakxikon.gr 2016Παραμύθια σαν αλήθεια, παραμύθι, εκδόσεις Ζάθεον Πυρ 2014Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει, ποιήματα, Άνεμος εκδοτική 2012Η κλέφτρα των καλοκαιριών, μυθιστόρημα, Εμπειρία εκδοτική 2004Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων, διήγημα, εκδόσεις Γκοβόστη 1999

[ 3 ]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Αναστενάζει. Στριφογυρίζει μέσα στο σπίτι. Δεν τη χωρά το μυαλό της. Σκαρφαλώνει στον ουρανό. Συνάζει σύννεφα. Τα στύβει μ’ όλη της τη δύναμη για να γίνουν νερό.«Βρέξε με» λέει και ξαναλέει. Ανοίγει ολόκληρη, μια διψασμένη γη γίνεται, περιμένει. Στις άκρες των χειλιών της ζωντανεύουν ηφαίστεια που αναβλύζουν ζωογόνα φωτιά. Γλάροι ραμφίζουν τα στήθη της ψαρεύοντας χρυσόψαρα ευτυχίας. Στο ντουλαπάκι της καρδιάς χτυπάει φρενιασμένο το ξυπνητήρι. Νύχτα, έξι παρά αναστεναγμοί πιο κάτω, στέκεται εκείνος.Με ανασηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου. Με σκοινί και μαχαίρι στα δάχτυλα. Μ’ έναν φάρο αναμένο στον δεξί του ώμο. Και την άγρια χαρά του πολεμιστή στη μάχη. Απ’ τους πόρους του αναβλύζει αίμα ζεστό. «Έλα!» ψιθυρίζει αργά και χτυπά το τσιγάρο πάνω στο πακέτο. Η κυρά Ζωή, αρχίζει απ’ τα χαράματα να φουρνίζει ψωμί, ζυμωμένο μέσα σε κύκλους που επαναλαμβάνονται. Ο Θεός μαζεύει τα δίχτυα με την ψαριά της ημέρας. Θα κάνει ζέστη, έτσι είπανε. Κανέναν δεν δείχνει να ενδιαφέρει αυτό. Ακόμα μαζεύουν άστρα απ’ τον χτεσινό θερισμό. Και ιστορίες για τα κρύα βράδια του χειμώνα.

Τα παραμύθια γεννιούνται από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής μας. Όταν νομίζουμε πως δεν μας βλέπει κανείς και με φόρα βυθιζόμαστε στο Όλον και στον Έρωτα.

[ 4 ]

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Για ώρες έψαχνα χωμένος μέσα σε κάτι μαγαζάκια που δεν τα ’πιανε το μάτι σου. Εισέπνεα σκόνη παλιάς εποχής ανάμεικτη με ακινησία. Περιοδικά, κούκλες σπασμένες, ρολόγια με αλυσίδα. Ένα μαύρο γιλέκο με φαντεζί φόδρα. Μια λεπτεπίλεπτη καρέκλα με ασθενικά πόδια. Πλάκες γραμοφώνου. Ο θόρυβος μας έβγαλε όλους στο δρόμο. Στρίγκλισμα φρένων; Φωνή σε απόγνωση; Κραυγή απελπισίας; Αναπόφευκτα πέρασε μέσα απ’ το δέρμα μας και με γρήγορα βήματα σκάλωσε στις καρωτίδες. Εκεί έμεινε να χτυπά αφηνιασμένος. Ένα, δύο, τρία. Η σύγκρουση έλεγαν πως ήταν σφοδρή. Μα ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα.Έτρεξα κι εγώ μαζί με τους άλλους. Ρώτησα, κοίταξα, έμαθα. Δυο τρένα ήταν, μας είπε ο σταθμάρχης. Ευτυχώς αδειανά. Οι επιβάτες πάντα δημιουργούν ένα κάποιο πρόβλημα παραπάνω. Ένα κρεσέντο οδυρμών που αποσυντονίζει. Χρόνια τώρα ταξιδεύαν παράλληλα. Δεν συναντήθηκαν ποτέ. Πειραιά - Κηφισιά πήγαινε το ένα. Αθήνα - Θεσσαλονίκη το άλλο. Μέχρι σήμερα. Που το ’φερε η κακιά η ώρα. Μπερδευτήκαν οι γραμμές, είπε ένας. Μπερδευτήκαν οι ελεγκτές, είπε ένας άλλος. Κακή συνεννόηση, είπε ένας τρίτος. Το γεροντάκι που ακουμπούσε στο κιγκλίδωμα της γέφυρας κοίταζε τις τσαλακωμένες λαμαρίνες εκστατικό.«Απλά ερωτευτήκαν – είπε αφού σώπασαν όλοι – και θέλησαν ν’ ανταλλάξουν ένα και μόνο φιλί».Για λίγο δε μίλαγε κανείς. Ύστερα, όλοι σκορπίσαμε πηγαίνοντας τάχα στις δουλειές μας. Δεν το ξανασυζητήσαμε ποτέ.

Μας τρόμαζε, βλέπεις, το να μπορούν δρόμοι παράλληλοι να συναντιούνται. Πόσο μάλλον να ερωτεύονται.

[ 5 ]

ΤΥΡΚΟΥΑΖ

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του Ανθρώπου που συναντά το πεπρωμένο του. Γυρνά το κεφάλι του για να δει κάτι – το πέταγμα ενός πουλιού, ένα αυτοκίνητο που διασχίζει το δρόμο – και το αντικρίζει κατάματα. Τριγύρω η φύση κι ο υπόλοιπος κόσμος δεν παίρνουν χαμπάρι. Δεν ακούγονται τύμπανα μήτε ηχούν οι σάλπιγγες της Ιερηχούς. Δεν φυσά κανένας περίεργος άνεμος ούτε μετακινούνται τα βουνά. Όλα μοιάζουν ίδια κι απαράλλαχτα με πριν. Όμως δεν είναι. Και δεν έχει πώς, δεν έχει γιατί. Δεν έχει τίποτα. Υπάρχει μόνο η σιωπή της γνώσης και η απεραντοσύνη της ερήμου μέσα σου. Και τα εφτά άστρα της δημιουργίας καρφωμένα με βία στα σωθικά σου. Με πρωτομάστορα ακάματο τον κατακόκκινο Αλδεβαράν. Έπρεπε να το φανταστώ, λες μετά. Μπορεί και δυο χρόνια ύστερα. Μπορεί και δυο αιώνες. Ένα κλείσιμο του ματιού είναι η μοίρα. Ήρθαμε στον κόσμο με κεκτημένο το δικαίωμα να βασιλέψουμε στη χώρα του πόθου μας. Μα το στεφάνι της υπεροχής συνήθως το κοσμούν αγκάθια. Ε και; Καταβροχθίζω τους ώμους σου και χορταίνω ανυπαρξία. Μελώνει χρυσά η σαϊτιά του έρωτα άμα τη βρέχω μ’ αλάτι. Δεν έχει ανάγκη από αγίους η Παράδεισος εαυτέ μου. Αμαρτωλούς χρειάζεται για να λαμπρύνουν του εξαγνισμού την τελετή. Ένα κορμί το βασίλειό σου Άνθρωπε! Ζήσε! Κι ήταν τυρκουάζ!

ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ

Κάθε πρωί που ξυπνούσα τα έβαζα με το Θεό. Με τους ήλιους και με τις βροχές του. Με τους αέρηδες που σου παίρναν το μυαλό και με τα χιόνια που πασπαλίζανε όλη τη σκουριά της ράτσας μας για να φανούμε, τάχα μου, άμωμοι και ωραίοι.Πεινούσα, διψούσα και κρύωνα. Επειδή δεν Σε είχα. Ότι καιρό και αν έκανε, εγώ ήμουν πάντα παραπονιάρης. Κι απ’ το άδικο θαρρούσα τιμωρημένος. Σαν έφτανα στη θάλασσα, καθόμουν ώρα πολλή παρακαλώντας τα κύματά της να Σε φέρουν κοντά μου. Γυναίκα με την ψαρίσια ουρά και τα τυρκουάζ χέρια, όσο κι αν η μέσα μου φωνή αντιδρούσε, εγώ το ήξερα πως υπάρχεις. Πως ξαφνικά θα φανερωθείς στην καρδιά της μέρας και, χωρίς καμιά φροντίδα από μέρους σου, μεμιάς θα ισιώσουν όλα τα στραβά και τα ανήμερα. Σαν από θαύμα.Δεν ήμουν μήτε ναύτης, μήτε βασιλιάς, μήτε ταξιδευτής. Κοιτούσα το Ανέφικτο στα μάτια και μουτζουρωνόταν η ψυχή μου από μολυβένιες Συμπληγάδες. Μονάχα μαυρίλα το κέρδος τους, τίποτα παραπάνω. Γεμίσαν τα ταβάνια μου εφιάλτες και το δέρας πουθενά. Μα δεν έχανα το περιστεράκι του μυαλού μου που τερέτιζε κάθε δειλινό.-Η Γυναίκα με την ψαρίσια ουρά και τα τυρκουάζ χέρια υπάρχει! Πίστεψε στην Αγάπη και θα ’ρθει να σε βρει.

-Για πες μου, ζει ο βασιλιάς Έρωτας στα πέρατα του κόσμου;-Ζει και βασιλεύει Κυρά μου.

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν σταματήσεις να ξέρεις πια.

Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr.

Απολαύσατε το preview;

Αγοράστε την έκδοση τώρα