Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΥ! (Ανδρέα Λασκαράτου)

Στα μέσα του 19ου αιώνα ο γνωστός Έλληνας συγγραφέας έγραψε μια βιογραφία με τίτλο "Η ιστορία ενός Γαϊδάρου", αποσπάσματα της οποίας μεταφέρω. Τα απομνημονεύματα του Γαϊδάρου - έστω και αν πέρασαν 150 χρόνια από τη συγγραφή τους - είναι πάντα επίκαιρα!Είναι άλλωστε πασίγνωστη η θυμοσοφία των συμπαθών αυτών τετράποδων! Τα απομνημονεύματα ενός Γαϊδάρου διηγούνται από αυτόν τον ίδιο εις τους γαϊδάρους του χωριού του!

Εγώ εγεννήθηκα στο σταύλο ενός Βουλευτή, όστις είχε μεγάλην επιρροήν εις την Κυβέρνηση μόλον οπού ανθρωπιά δεν είχεν περσότερην από τους γονείς μου.

Εκείνος έκανε κ΄ εξέκανε Νομάρχας, εκείνος εμετάθετε δικαστάς, εκείνος είχε σε θέσες όλους τους εδικούς του και ως και ο πατέρας μου που στα νηάτα του είχε χρησιμέψει ως Γάϊδαρος της Κυβερνήσεως, κ΄έπερνε μισθό, όταν εις τα γεραμάτά του δεν ημπόρειε πλέον, εξακολούθα πάντα να παίρνη σύνταξη.

Όταν εγώ άξηνα κ΄ έγινα καλός για στρώσιμο, ο αφέντης μου επήγε να με συστήση στον Πρωθυπουργό. Και ο πρωθυπουργός, τον αντίσκοψε λέγοντάς του ότι ο πατέρας μου μπορεί τώρα να κάθεται να ησυχάζη με τη σύνταξή του, η οποία θέλει να του πληρώνεται ταχτικά πάντα (ως και μετά θάνατον) και εγώ να λάβω επισήμως τη θέση του πατέρα μου, με τον μισθόν της θέσεως, ως πλέον Επίσημος Κυβερνητικός Γάϊδαρος. *

Που λέτε συνάδελφοι, η προσφορά του κυρίου Πρωθυπουργού ήτον βέβαια γενναία αλλά ο αφέντης μου είχε ανώτερες ιδέες δια εμέ.Ο αφέντης μου εσκόπευε να με βγάλη από το βόρβορο του σταύλου και να με προάξη σ΄επαγγέλματα ανώτερα.

Ήτον τότε στον τόπο μας ένας Γυμνασιάρχης, όστις δεν ήθελε να προβιβάση το παιδί του αφεντός μου, επειδή, έλεγε, δεν ήτον άξιο ουδέ καν δια τον βαθμόν οπού είχε, τον οποίο απρεπώς ο προκάτοχος Γυμνασιάρχης του έδωσε, χαριζόμενος ίσως εις τον Βουλευτήν.

Τούτο έδειχνε μεγάλην αυθάδειαν εις εκείνον τον Γυμνασιάρχην, όστις έπρεπε να γνωρίζη, ότι μία μόνη λέξη του αφεντός μου στον Πρωθυπουργόν, τον εστερούσε από τη θέση του.

Πραγματικώς μόλις ο Πρωθυπουργός άκουσε την αγανάχτηση του αφεντός μου, εδιώρισε να γραφτή η παύση του Γυμνασιάρχη. Και ο αφέντης μου επρότεινεν ευθύς εμέ στη θέση!

Όταν ο Πρωθυπουργός άκουσε ....και εφαντάσθη Γάϊδαρο Γυμνασιάρχη!...μάλλον οπού συνηθισμένος εις παραπλήσια, έμεινε άφωνος. -"Βρε βρε!" μόνον είπε, μα τόπε από μέσα του. Ο αφέντης μου έπερνε πολλούς ψήφους στη Βουλή!

Ο Πρωθυπουργός όμως εσκεφτότουνε..."Σκέφτομαι, λέει πως μπορεί να γένη ένα τέτοιο πράγμα", (από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σήμερα βέβαια είναι το σύνηθες).

Πως; είπε ο αφέντης μου, ιδού, - Ο Γάϊδαρός μου ονομάζεται Θεόδωρος. Είναι το όνομα που του έδωσα όταν εγεννήθηκε, και τον πατέρα του, όταν τον αγόρασα τον ονόμασα Ιωάννη. Να, Πρωθυπουργέ μου, είναι τα ονόματά τους εκείνα. Τώρα ο Θόδωρος Ιωάννου δεν ημπορεί

1

να καθέξη έδραν Γυμνασιάρχου; Και έπειτα, λέει ο Αφέντης μου, στον τόπο μου εγώ κάνω ό,τι θέλω και κανείς δεν τολμά να μιλήση.

Εκατάλαβα είπε ο Πρωθυπουργός και έτσι το ένταλμα εγράφυηκε αμέσως και υπογράφθηκε από τον Βασιλέα, κι εγώ εδιορίσθηκα Γυμνασιάρχης του Νομού μας κατά προτίμησην εντίμων και ευπαιδεύτων πολιτών που εζητούσαν τη θέση, (άλλωστε αυτό γίνεται και σήμερα. Αξιοκρατικώς και εντίμως)!

Εγυμνασιάρχεψα αρκετόν καιρόν, και ήθελ' εξακολουθήσω δια παντός εις εκείνο το επίδοξο και sine curae επάγγελμα, αν ο Πρόεδρος των Δικαστηρίων μας δεν ήθελε δυσαρεστήση με ανοησίες του τον αφέντη μου.

Ο Πρόεδρος εκείνος δεν ήξερε διόλου να ξεχωρίζη τον Αφέντη μου από τους άλλους συμπολίτες του, και ναν τον εχτιμά πρεπόντως, υπακούοντάς τον κι υπηρετώντας τον.

Ο Αφέντης μου είχε διάφορες δίκες εις τα Δικαστήρια και ο Πρόεδρος δεν του έδινε πάντα δίκηο! Σαν να ήτον δυνατόν ένας Αφέντης σαν τον Κύριον Βουλευτήν να έχη ποτέ άδικο!

Έτσι ο Αφέντης μου εθύμωσε, εσκυλόβρισε τον Πρόεδρον και αμέσως έγραψεν εις το Υπουργείον και ήλθε η μετάθεσή του με πρώτον ατμόπλοιον, διορίζοντας εντααυτώ εις την Προεδρείαν τον αξιότιμον Γάϊδαρον Θεόδωρον Ιωάννου!

Η μετάθεση εκείνου του Προέδρου, και ο προβιβασμός ο εδικός μου, ανάμεσα σε φρόνιμους ανθρώπους, ήθελε χρησιμέψει σαν ένα καλό και αποτελεσματικό μάθημα στους λοιπούς δικαστάς, αλλά οι άνθρωποι δεν ωφεληθήκαν ποτέ από την πείρα και λίγο έπειτα ο Ειρηνοδίκης του τόπου μας, έτσι για χαρά του, ηθέλησε να χολοσκάση κι εκείνος τον Αφέντη μου, που ήτανε Βουλευτής. Εκείνος λοιπόν ο Ειρηνοδίκης ετόλμησε να είπη στον Αφέντη μου ότι δεν ημπορεί να δώσει άδικο στον αντίδικο. Και τότε ο Αφέντης μου εμήνησε στον Ειρηνοδίκη ότι θα παραβρεθεί ο ίδιος την ημέρα της συζητήσεως καβαλικεμένος εις τον Πρόεδρο, δηλαδή εις εμέ και θα του βάλει γνώση.

Ο Αφέντης μου τόπε και τόκανε. Με εκαβαλίκεψε και ακολουθούμενος από τους ανθρώπους του εφθάσαμε εις τα δικαστήρια.

Όταν εμπήκαμε, η καταγώγειος εκείνη αίθουσα του Ειρηνοδικίου, ήτον γεμάτη, στιβασμένη από ανθρώπους. Η μεγάλη όμως κάψα, έκαμε εις εμέ, εκείνο που συνήθως κάμει σ΄εμάς τους Γαϊδάρους. Τα πνευμόνια μου εφουσκώσανε, τα ρουθούνια μου εδιαπλατώσανε, τα μάτια μου εστρογγυλέψανε και με μία εσωτερική ώθηση έβγαλα μια γκαριξιά που ποτέ γάϊδαρος έστω και Πρόεδρος, δεν είχε βγάλει.

Περιττό να σας είπω ότι έγινε χαμός εις την αίθουσα. Φόβος και πανικός τους εκυρίευσε. Οι κάτοικοι αναστατώθηκαν και έστειλαν αναφοράν εις το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Την τύφλα τους. Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε εκείνο το χαρτί και ο Αφέντης μου εγύριζε την Χώρα καβάλα εις εμέ, δια να έχη έλεγε την ευχαρίστηση να καβαλικεύση τον Πρόεδρο του δικαστηρίου.

2