Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ Α Μ Π Ε Λ Α Σ

Α Ν Α Β Α Λ Λ Ο Ν Τ Α Σ

Ζ Α Κ Υ Ν Θ Ο Σ 2 0 0 1

Κάθε λε̟τό

Κάθε λε̟τό ψάχνω να βρω το λάθος δρόµο ̟ου µ' έφερε εδώ σε µια ̟ολιτεία ̟ου οι άνθρω̟οι µιλούν µια ξένη γλώσσα κι όλο βραδιάζει και ̟άντα στην τρύ̟ια τσέ̟η βρίσκω το α̟όκοµµα ενός ̟οιήµατος.

Προσµένω το καλοκαίρι

Προσµένω το καλοκαίρι ̟ου η θάλασσα είναι καλή µε τους νεκρούς και δεν ̟ληγώνει την ευαίσθητή τους σάρκα γιατί θέλω να 'µαι ωραίος όταν µε βρούν κι όσοι δε µ' αγά̟ησαν ̟ριν να µ' αγα̟ήσουν τότε.

Πεθαίνουµε µόνοι

Πεθαίνουµε µόνοι ό̟ως ζήσαµε. Όλοι αυτοί γύρω µας δεν είναι ̟αρά α̟λοί θεατές του θανάτου µας. Αργότερα σε ̟ολυτελή εστιατόρια διασκεδάζοντας θα συζητούν για την ερµηνεία του τέλους µας.

Η ̟ύλη

Έξω α̟' την ̟ύλη του θανάτου συνωστίζονται ̟ολλοί µε δέος και θαυµασµό κοιτώντας κείνον ̟' αγέρωχος κι υψιτενής τολµά και τη διαβαίνει.

Αντίστροφη µέτρηση

Ο χρόνος δε λειτουργούσε ̟οτέ ̟ρος τα µ̟ρος ̟άντα ̟ρος τα ̟ίσω. Εµείς ξεγελάµε τον εαυτό µας βάζοντας τα ρολόγια να λειτουργούν αντίστροφα για να µη δούµε το τέλος ̟ου ̟λησιάζει.

Χρόνο µε το χρόνο

Χρόνο µε το χρόνο µένουµε όλο και ̟ιο µόνοι. Χάνουµε τις ηµεροµηνίες τους τό̟ους, τις ώρες των ̟ροκαθορισµένων συναντήσεων και βρισκόµαστε σε άδειες ̟λατείες µε γερασµένα αγάλµατα.

Μ̟οέµ

Με βλέ̟εις να γυρνώ σαν τον τρελό µέσα στο κρύο µε δυο τρεις λέξεις φθαρµένες ριγµένες ̟άνω µου κι είναι αυτές το µόνο ρούχο για τις καθηµερνές και για τις σχόλες για τις γιορτές και για τα ̟ένθη.

Αν ανάµεσα

Αν ανάµεσα σε αυτοκίνητα ̟ου κορνάρουν σε µηχανές ̟ου βουίζουν σε ̟ληγωµένους ̟ου ουρλιάζουν κά̟οιος ψιθυρίσει δυο τρεις στίχους η ψυχή µου θα τους νιώσει και θα κλάψω για την τόση οµορφιά.

Μεταλλάξεις

Πέφτουν τα χέρια ̟έφτουν τα ̟όδια ̟ονούν τα νέα. Άλλοι γίνονται τέρατα σωστά άλλοι όµορφοι σαν Θεοί και στην όχθη µιας λίµνης υψώνουν το µαγευτικό αλλά µάταιο τραγούδι τους για έναν µελλοθάνατο κύκνο.

Μες στις τόσες χιλιάδες

Μες στις τόσες χιλιάδες δυο τρείς είναι ̟ου ̟αλεύουν µε τα κύµατα κι αυτοί όχι για να σωθούν µα για να φέρουν στην ακτή το µήνυµα ̟ως το καράβι µας βουλιάζει.

Το ̟ε̟ρωµένο

Άρχισε ο λύκος µες στο δάσος να ουρλιάζει και τα ̟ρόβατα κλεισµένα στο µαντρί. Μα ένα την ̟ερίφραξη ̟ηδά και στο σκοτάδι χάνεται στο κάλεσµα της άγριας και ̟ρωτόγονης φύσης του µε θάρρος να δοθεί.

Ναυάγιο το ναυάγιο

Ναυάγιο το ναυάγιο έφτασα σε σένα. Σώµα α̟ό µάρµαρο λευκό δέρµα στιλ̟νό βλέµµα σ̟ινθηροβόλο κι α̟ό τότε µένω µαζί σου στο βυθό κάτω α̟ό ένα στρώµα κοραλλιών και θαλάσσιων ανεµώνων.

Εξα̟άτηση

Μου '̟αν ̟ως ήµουν καράβι ̟ου στα ήσυχα νερά µιας γαλανής θάλασσας έριξε άγκυρα. Μα εγώ ανακάλυψα ̟ως ήµουν κατάδικος και σ' ένα λασ̟ώδη βάλτο έσουρνα α̟' το ̟όδι της σκληρής φυλακής µου τη σιδερένια µ̟άλα.

Νικητής

Ας βγάλει κά̟οιος α̟' το λαιµό του τη θηλειά κι ας του φορέσει στα µαλλιά δάφνης στεφάνι. Κέρδισε ε̟άξια στο στίβο της ζωής το θάνατό του.

Ατονάλ

Στη µέση της ̟αράστασης θα σηκωθώ θα βγάλω τα γυαλιά µου το κα̟έλο, το ̟αλτό θα δείξω σε όλους το λευκό µου σκελετό ̟ροκαλώντας στην ορχήστρα µια τέτοια ̟αραφωνία ̟ου το κοινό θα ξεσ̟άσει σ' ένα χειροκρότηµα θερµό.

Κά̟οια µέρα θα ̟ετάξω

Κά̟οια µέρα θα ̟ετάξω. ∆εν ξέρω ̟ου θα βρω τα φτερά αν θα είναι λευκά ή µαύρα µέρα ή νύχτα άνοιξη ή φθινό̟ωρο µα θα ̟ετάξω. Θα σας αφήσω για ενθύµιο ένα ̟ού̟ουλο κι ένα κοµµάτι ουρανό. Θα ̟ετώ ανάµεσά σας µα εσείς θα ̟ιστεύετε ̟ως είµαι µίλια µακριά έτσι ̟ου δε σηκώνετε τα µάτια α̟ό το χώµα.

Το δάκρυ

Το δάκρυ των ανθρώ̟ων. Πάνω εκεί µ̟ορείς να διαβάσεις µε της ψυχής τη µικροσκο̟ική γραφή των ̟ερασµένων ηµερών τα ̟ετρωµένα γεγονότα.

∆ί̟λα µου ̟ερνούν

∆ί̟λα µου ̟ερνούν ε̟ικίνδυνοι, τροµαχτικοί µε τη δηλητηριώδη τους γλώσσα τα φλογοβόλα τους µάτια άνθρω̟οι σαν και σένα σαν και µένα κουβαλώντας ̟άνω τους το θάνατό µου.

Κά̟οιος ̟αίζει

Κά̟οιος ̟αίζει µια µονότονη φριχτή µουσική χτυ̟ώντας µε το κοφτερό του νύχι της εύθραστης ζωής µου το τεντωµένο νήµα.

Άτολµος

Μην ανησυχείτε όσοι µε βλέ̟ετε έτσι µόνο στη σκοτεινή α̟οβάθρα να ̟ερ̟ατώ. ∆εν ̟ρόκειται κάτι ̟αράλογο να ε̟ιχειρήσω. Γιατί έτσι κι αλλιώς ̟οτέ στη ζωή µου δεν µ̟όρεσα κάτι τολµηρό να ε̟ιτύχω. Κι αν τέτοιος σκο̟ός µε είχε φέρει α̟όψε εδώ αυτό θα ήταν το ̟ρώτο και το µοναδικό.

Καλοκαιρινό ε̟εισόδιο

-Συγνώµη να σας ρωτήσω κάτι. -Παρακαλώ. -Η κυρία ̟ου κάθονταν δί̟λα σας τι σας είναι; -Γυναίκα µου. -Τότε γιατί κοιτάζετε τόσο ε̟ίµονα την κόρη µου; -Γιατί η κόρη σας κυρία µου είναι υ̟έροχα όµορφη κι ελκυστική κι εγώ είµαι ζωγράφος και ψάχνω για µοντέλο. -Α! ωραία τότε, να συναντηθούµε στο ατελιέ σας για να τη ζωγραφίσετε. -Λυ̟άµαι ̟ολύ µα εγώ δε ζωγραφίζω µε χρώµατα αλλά µε λέξεις και το ατελιέ µου βρίσκεται εδώ µέσα στο κεφάλι µου και η κόρη σας έχει ήδη ̟άρει τη θέση της σε αυτό και θα µου ̟οζάρει για όλες τις ε̟όµενες ηµέρες.

Οι ωδίνες της ̟οίησης

Είναι ωραίο να κρατάς στα χέρια το νεογέννητο ̟οίηµα καθώς το ροζ του ̟ροσω̟άκι σου χαµογελά. Οι ωδίνες όµως ̟ριν έχουν σ̟αράξει την καρδιά κι εµείς τίκτουµε σε άθλια σκοτεινά δωµάτια σαν τις ̟αλιές γυναίκες του χωριού µακριά α̟' τα βλοσυρά µάτια των ανθρώ̟ων τον καρ̟ό της ̟αράνοµης σχέσης µας µε το όνειρο.