Αναφορά στις «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο»

Είναι αναγκαία η εμβάθυνση του(άμεσου ή έμμεσου) διαλόγουαλλά και της κριτικής, η οποίαπρέπει να είναι καθαρή, πολιτικήκαι δίκαιη, ώστε να εξυπηρετηθείο στόχος της εργατικής–λαϊκήςυπόθεσης. Ένας στόχος στονοποίο είναι σταθερά προσανατολι-σμένη η οργάνωσή μας αλλά καιτο μ-λ ρεύμα από τη γέννησή τουεδώ και δεκαετίες – ενάντια σερεφορμιστικές και οπορτουνιστι-κές προσεγγίσεις.

σελ. 20-23

Η πάλη για συλλογικέςσυμβάσεις κρίσιμη υπόθεση για τους εργαζόμενους

Η πάλη για την υπογραφή συλλο-γικών συμβάσεων εργασίας πρέ-πει να ξεκινήσει άμεσα σε όλουςτους κλάδους και στις μεγάλεςεπιχειρήσεις και να αποτελέσειτην αφετηρία για την ανασυγκρό-τηση του εργατικού συνδικαλιστι-κού κινήματος, με τη συσπείρω-ση, την οργανωτική και πολιτικήσυγκρότηση του εργατικού δυνα-μικού, είτε δουλεύει είτε είναιστην ανεργία.

σελ. 9

Καμία σκέψη για διαγραφέςΝα υπερασπιστούμε το δικαίωμα των φοιτητών

να τελειώσουν τις σπουδές τους

σελ. 15

Συρία

Σε διάταξη αναμέτρησηςΝΑΤΟ – ΡωσίαΑναζητείται η «κατάλληλη στιγμή»

σελ. 16

δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) www.kkeml.gr Σάββατο 12 Γενάρη 2013 χρόνος 31ος φ. 703 1.50€

Σύστημα γενικευμένης εξαθλίωσης και πολεμικών απειλών

Να πάρει ο λαός την υπόθεση στα χέρια του!

Το «πρόγραμμα» της ιμπεριαλιστι-

κής λεηλασίας και της ανθρωποφα-

γίας του κεφαλαίου περπατάει. Πιο

σωστά, πατάει την εργατική τάξη και το

λαό στο λαιμό και σπρώχνει τη χώρα στο

παγωμένο σκοτάδι της εποχής που φέρ-

νουν οι επιδιώξεις και οι ανταγωνισμοί

του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού

συστήματος. Με αυτή την «επιτυχία» της

αναμετριέται ήδη η κυβέρνηση Σαμαρά,

δηλαδή το βασικό υπαρκτό σήμερα κομ-

μάτι του αστικού πολιτικού συστήματος.

Στριμωγμένη λοιπόν η κυβέρνηση μέσα

στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς,

δεμένη με χίλιες «λίστες»-νήματα από τα

ιμπεριαλιστικά κέντρα και με έκδηλη

στους κόλπους της την αναζήτηση «ενός

κάποιου μέλλοντος» για το ντόπιο πλου-

τοκρατικό κηφηναριό, συνεχίζει στη μόνη

υπαρκτή ρότα για τις δυνάμεις που υπη-

ρετεί και εκφράζει.

-Τη σταθεροποίηση της βαρβαρότητας

που ο λαός και η νεολαία «πρέπει» να απο-

δεχτούν σαν μόνιμη κατάσταση και σαν

σωτηρία. Το «πρέπει» αυτό μεταφράζεται

σε κάθε πεδίο και με κάθε δυνατό τρόπο,

όπως με τη φασιστικού χαραχτήρα πολυή-

μερη κυβερνητική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ.

- Την κλιμάκωση της βαρβαρότητας με

νέα μέτρα, ώστε η εξαθλίωση και ο κοινω-

νικός μεσαίωνας να γίνουν συντριπτικά

για ακόμα πλατύτερες μάζες, ώστε η εργα-

τική δύναμη να γίνει το πιο φθηνό, το πιο

«ελαστικό» εμπόρευμα.

συνέχεια στη σελ. 2

σελ. 11

Η βολική διαχείριση μιας λίστας και τα όριά της

ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ Η ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

Ετήσια Συνδροµή: Εσωτερικού 45 €

Εξωτερικού 65 €

Σάββατο 12 Γενάρη 201322 Προλεταριακή Σημαία

ÐñïëåôáñéáêÞ Óçìáßá Êùä. 3112

∂ΉfiÛÂȘ ∂∫∆√™ ∆ø¡ ∆∂πΧø¡, ∞ÛÙÈ΋ ÌË ÎÂÚ‰ÔÛÎÔÈ΋ ÂÙ·ÈÚ›·

¢¢ÈÈ¢ıı‡‡ÓÓÂÂÙÙ··ÈÈ ··fifi ™™˘ÓÓÙÙ··ÎÎÙÙÈÈÎ΋‹ ∂∂ÈÈÙÙÚÚÔÔ‹‹ ∂∂ÎΉ‰fifiÙÙˢ:: °°ÚÚ.. ∫∫ˆÓÓÛÛÙÙ··ÓÓÙÙfifiÔÔ˘ÏÏÔÔ˜ ÀÀ‡‡ıı˘ÓÓÔÔ˜ ™™‡‡ÓÓÙÙ··ÍÍˢ:: µµ.. ™™··ÌÌ··ÚÚ¿¿˜

∂∂‰‰ÚÚ··:: ∂∂ÌÌÌÌ.. ªªÂÂÓÓ¿¿ÎÎËË 4433,, 110066 8811 ∞∞ıı‹‹ÓÓ··,, ∆∆ËËÏÏ..:: 221100 3333..0033..663399 FFaaxx:: 221100 3388..1155..559977 ssiimmeeaa@@kkkkeemmll..ggrr ££ÂÂÛÛ//ÓÓ››ÎÎËË,, ∂∂ÁÁÓÓ··ÙÙ››·· 112266 ∆∆ËËÏÏ..:: ((22331100)) 227788..997788 ccppggmmlltthhee@@tthhee..ffoorrtthhnneett..ggrr wwwwww..kkkkeemmll..ggrr

ÂÂÂÂÓÓÓÓ ÈÈÈÈÛÛÛÛ ¯‡‡‡‡ÛÛÛÛÙÙÙÙÂÂÂÂÙÙËËÓÓÙÙËËÓÓ¤¤ÎΉ‰ÔÔÛÛËË ¤¤ÎΉ‰ÔÔÛÛËË

∂∂ ££¡¡ππ ∫∫∏∏ ∆∆ƒƒ∞∞ ¶¶∂∂ ∑∑∞∞:: IIBBAANN:: GGRR8811 00111100 11229900 00000000 1122994499884455 228888BBIICC:: EETTHHNNGGRRAAAA

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ

Σύστημα γενικευμένης εξαθλίωσης και πολεμικών απειλών

Να πάρει ο λαός την υπόθεση στα χέρια του!

Η φορά της επίθεσης στο 2013

ΗΗ κκααττεεύύθθυυννσσηη ααυυττήή κκααλλλλιιεερργγεείίττααιι,, ππρροο--ππααγγααννδδίίζζεεττααιι σσεε όόλλοουυςς ττοουυςς ττόόννοουυςς από τοσύνολο των πολιτικών και άλλων παραγό-ντων του συστήματος και καθημερινάεπιχειρείται το στρώσιμο του εδάφους γιαακόμα πιο άγριες επιλογές. Πρόσφατα, π.χ.,ο πρώην υπουργός της Ν∆ ∆ούκας πρότεινεοι άνεργοι να δουλεύουν δωρεάν σε ιδιωτι-κές επιχειρήσεις και στο δημόσιο, ώστε να«αποκτούν εμπειρία»!! Και δεν είναιδύσκολο να παρατηρήσει κανείς πως και οιλεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (απότους ΑΝΕΛ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ) καθόλου δενβρίσκονται -ούτε έστω διακηρυκτικά- στοναντίποδα αυτής της ταξικής βαρβαρότητας.Ο Α. Τσίπρας επιστρέφοντας από την περιο-δεία του στη Ν. Αμερική ούτε λίγο ούτε πολύεκθείασε την κοινωνική κατάστασηεξαθλίωσης που επικρατεί σήμερα στην Αρ-γεντινή, εμφανίζοντάς την σαν διαφορετικήκαι αντίθετη εκδοχή από αυτήν που υπάρχειστη χώρα μας!

ΚΚααιι ββέέββααιιαα ηη κκααττεεύύθθυυννσσηη ααυυττήή υυλλοοπποοιι--εείίττααιι. Με τα μέτρα που ψηφίστηκαν στοΜνημόνιο 3 και σε όλα τα προηγούμενα. Μενέα μέτρα που «απορρέουν» από το «πρό-γραμμα» ή που «προδιαγράφονται» απόαυτό και εξαγγέλλονται ήδη για το 2013.∆ηλαδή με τη φόρα και τη φορά που έχει δια-μορφώσει ο αρνητικός ταξικός συσχετισμόςστον οποίο σήμερα βρίσκεται η εργατικήτάξη και ο λαός της χώρας απέναντι στουςιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο.

Ένας ενδεικτικός κατάλογος των άμε-σων μέτρων αυτής της κατεύθυνσης είναι:

-Η καταιγίδα απολύσεων που ήδηεξελίσσεται στον ιδιωτικό τομέα αλλά πουέφτασε κιόλας και στο δημόσιο τομέα, όπωςφρόντισε να υπογραμμίσει στο πρωτοχρο-νιάτικο μήνυμά του ο Σαμαράς, ανα-κηρύσσοντας το νέο χρόνο περίπου σε έτοςδιάλυσης του δημοσίου που υπήρχε. ∆ίπλασ' αυτή την κατάσταση πρέπει να μπουν ταλεγόμενα νέα προγράμματα του ΟΑΕ∆ γιαανέργους, που κυρίως στοχεύουν στην εμπέ-δωση «μισθών» 300-400 ευρώ. Σχετικά με τιςπροθέσεις του συστήματος, φαίνεται ότι δενείναι μακριά η θεσμοθέτηση της πρότασης∆ούκα! Ταυτόχρονα βέβαια το άθλιο σημε-ρινό επίδομα ανεργίας καταργείται για χι-λιάδες μέχρι σήμερα δικαιούχους -εποχιακάεργαζόμενους- με βάση το νέο περιορισμόπου επιβάλλεται και απαιτεί περισσότερουςαπό 30 μήνες ανεργία στην κάθε τελευταία4ετία ώστε να έχουν δικαίωμα σε αυτό!

-Νέος στραγγαλισμός του εφάπαξ καιτων συντάξεων σε ποσοστά 5% έως 20%.Είναι χαρακτηριστικό ότι για το 2013 προ-γραμματίζεται μείωση των συντάξεων τηςτάξης των 4,68 δισ. ευρώ, ενώ συνολικά γιατην τετραετία 2013-2016 η μείωση φτάνειστα 20,895 δισ. ευρώ!

-Κατασχέσεις αυτοκινήτων ή και μι-σθών-συντάξεων ακόμα και ακινήτων γιατους οφειλέτες τελών κυκλοφορίας! Τομέτρο αυτό, που ήδη υλοποιείται, είναι προ-πομπός συνολικότερων δημεύσεων-κα-τασχέσεων που έχουν απαιτήσει

∆ΝΤ-Κομισιόν, με έκθεσή τους, για οποιεσ-δήποτε οφειλές στην Εφορία μέχρι 3.000ευρώ! Αυτή η κατεύθυνση αποτελεί και τημόνη πραγματική διάσταση-στόχευση τηςφιλολογίας για «πάταξη της φοροδιαφυ-γής». Ουσιαστικά είναι και ο μόνος τρόποςμε τον οποίο η κυβέρνηση μπορεί να επιβά-λει τη γιγάντια φοροληστεία των λαϊκώνμαζών που προβλέπει το νέο φορολογικό νο-μοσχέδιο που ψηφίζεται αυτές τις μέρες στηΒουλή.

-Σ' αυτό το πλαίσιο και με τον.. αέναοστόχο της μείωσης των δαπανών για παιδείακαι υγεία, το σχέδιο “Αθηνά” για την κα-τάργηση πολλών δεκάδων τμημάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ, τις αντίστοιχες συγχωνεύσεις τμημάτωνκαι σχολείων στη δευτεροβάθμια εκ-παίδευση και τις ανάλογες αναδιατάξεις στοχώρο της υγείας, γίνεται φανερό ότι επίκει-ται δραματική επιδείνωση της ήδη άθλιαςκατάστασης για τα στοιχειώδη δικαιώματατου λαού σε σπουδές και περίθαλψη.

-Ειδικότερα για τη μαθητική νεολαία,είναι ενδεικτική η πρόταση νόμου που κα-τέθεσε το ΠΑΣΟΚ, που προβλέπει τη μαζικήεκδίωξή της από τα λύκεια μέσα απόσύστημα πανελλαδικών εξετάσεων σε κάθετάξη του λυκείου και με πρόβλεψη εφαρμο-γής του συστήματος αυτού από την αμέσωςεπόμενη σχολική χρονιά!

Τα «μεγάλα σχέδια» της υποτέλειας

Παρόλα αυτά, το «ένα κάποιο μέλλον»για την αστική τάξη της χώρας δεν έχειπροσδιοριστεί, δεν φαίνεται στον ορίζοντακαι οι αγωνίες μεγαλώνουν ευθέως ανά-λογα με τη συντριβή της εσωτερικής αγοράςπου περιορίζει δραστικά ακόμα και τα κέρδητου μεταπρατισμού της. Φυσικά, ακόμα πιοαπόμακρα είναι για την ίδια τα σχέδια καιοι φιλοδοξίες της για ρόλους στην περιοχήπου δεν μπορούν να της αποδοθούν ενόσωκυριαρχούν και δυναμώνουν οι γεωπολιτι-κές ακόμα και πολιτικοστρατιωτικές αντι-παραθέσεις των ιμπεριαλιστών. Με αυτούςτους όρους δεν μπορεί να λυθεί και το πο-λιτικό ζήτημα, γιατί αυτό καθορίζεται απότη συγκρότηση ρόλων και περιεχομένωντων κοινωνικών (αστικών) δυνάμεων πουθα εκφραστούν μέσα από τα αντίστοιχακόμματα και κυβερνητικές λύσεις. Παρότι,λοιπόν, το σύνολο των δυνάμεων τουσυστήματος ομονοεί στην προώθηση τηςβαρβαρότητας ενάντια στην εργατική τάξηκαι το λαό, παρότι «έχουν βρει» τη γραμμήτης φασιστικοποίησης, τις κάθε είδους α-ντιδραστικές επιλογές για το πολιτικό τουςσύστημα ως γραμμή οχύρωσης απέναντιστον εχθρό λαό, δεν μπορούν να στήσουνένα «νέο» πολιτικό σύστημα όσο «λείπει»και δεν προσδιορίζεται ο δικός τους ρόλος.

Αυτός ο προσδιορισμός, όμως, προϋπο-θέτει τη συμφωνία των ιμπεριαλιστών πα-τρώνων τους στη βάση της οποίας θαδιαμορφώσουν πλαίσιο και θα μοιράσουνρόλους στην περιοχή στις (υποτακτικέςτους) αστικές τάξεις. Κάπως έτσι έγιναν τα

πράγματα το 1974 μεταξύ ΗΠΑ και Ευρω-παίων ιμπεριαλιστών και με βάση αυτό το«συμβόλαιο» έφτασαν την κατάσταση -όχιχωρίς αναταράξεις- μέχρι σήμερα. Στα τε-λευταία «μνημονιακά» χρόνια, το «συμβό-λαιο» παίρνει διαρκώς παρατάσεις αλλάείναι φανερό ότι τουλάχιστον εξ αντικειμέ-νου έχει τεθεί σε αμφισβήτηση. Από τα∆υτικά –και όχι μόνο- Βαλκάνια μέχρι τηΝ.Α. Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφ-ρική διεξάγεται ένας «πόλεμος» θέσεων καικυριαρχίας όλων με όλους! Και μεταξύ των∆υτικών και με σφήνες-παρεμβάσεις απότην «Ανατολή». Ένας «πόλεμος» που βα-ραίνει ιδιαίτερα στην παγκόσμια σκακιέρα,καθώς αφορά μια περιοχή (την «Ευρασία»όπως πρόσφατα «υπενθύμισε» και οΠούτιν) στην οποία συμπυκνώνονται οι με-γάλες αντιθέσεις. ΤΤοο κκρρίίσσιιμμοο,, λλοοιιππόόνν,,εερρώώττηημμαα εείίννααιι ππόόσσοο οορρααττήή εείίννααιι ηη ιιμμππεερριιαα--λλιισσττιικκήή σσυυμμφφωωννίίαα πποουυ ππρροοϋϋπποοττίίθθεεττααιι γγιιαανναα ββρρεειι ηη αασσττιικκήή ττάάξξηη ρρόόλλοο κκααιι δδρρόόμμοοππλλεεύύσσηηςς;; Και ακόμα, τα ζητήματα που μέσαστην κρίση οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνι-σμοί αντιμετωπίζουν προς επίλυση μέχριποιο σημείο μπορούν να αντιμετωπιστούν«ειρηνικά», δηλαδή με τους «συνήθεις» οι-κονομικούς-πολιτικούς αλληλο-εκβια-σμούς τους;

Όλα αυτά και όλα όσα αυτά σημαίνουν,άμεσα ή μεσοπρόθεσμα, ίσως δεν δια-φεύγουν αλλά οπωσδήποτε η αντιμετώπισητους είναι έξω από κάθε λογαριασμό καιεπιλογή που η αστική τάξη και το πολιτικόπροσωπικό της, σε όλες τις παραλλαγές του,εμφανίζονται να κάνουν. Στην πραγμα-τικότητα τα «αντιμετωπίζουν» με μιαεγκληματική για το λαό, τη χώρα και τηνπεριοχή… ελαφρότητα. Σαν αυτή με βάσητην οποία ο Σαμαράς στο πρωτοχρονιάτικομήνυμά του δήλωσε ότι «θέλουμε τηνΕυρώπη (!!) δίπλα μας ώστε να αναδείξουμετον ορυκτό μας πλούτο, τους πλουτοπαρα-γωγικούς μας πόρους, την ΑΟΖ μας». Είναι οίδιος που την περίοδο του 1990 κάποια ιμ-περιαλιστικά κέντρα του είχαν «τάξει» πωςθα μπει «απελευθερωτής» στην Αλβανία, ανόχι σε όλα τα ∆υτικά Βαλκάνια, και με βάσηαυτά τα «ταξίματα» διαμόρφωσε «γραμμή»τυχοδιωκτισμού που υπηρέτησε τους εντο-λείς του. Τώρα σε πολύ πιο άγριες συνθήκεςδείχνει και πάλι πρόθυμος να εξορμήσειστα… νοτιοανατολικά της Κρήτης όπου η«Ευρώπη» (δηλαδή η ιμπεριαλιστική Γερ-μανία) φιλοδοξεί να στήσει τη δική της«εξέδρα»-παρουσία για να διαμορφώσειόρους παρέμβασης στην ευρύτερη φλεγό-μενη περιοχή. Η πολιτική αυτή -που προ-βάλλεται σαν διέξοδος από την κρίση γιατην Ελλάδα!- το λιγότερο που μπορεί να«πετύχει» είναι να παραδώσει στην ιμπε-ριαλιστική εκμετάλλευση ακόμα περισσό-τερο «τον ορυκτό μας πλούτο και τουςπλουτοπαραγωγικούς μας πόρους». Ταυ-τόχρονα αποτελεί ακόμα βαθύτερη εμ-πλοκή της χώρας στουςπολιτικοστρατιωτικούς ανταγωνισμούςτων ιμπεριαλιστών και έχει ήδη φέρει στηνεπιφάνεια τις ελληνοτουρκικές αντιθέσειςπου πάγια χρησιμοποιούνται με κάθε τρόπογια την ενίσχυση της επικυριαρχίας των

Αμερικανονατοϊκών στις δύο χώρες καιστην περιοχή. Εξάλλου, για τον ίδιο τον Σα-μαρά εκκρεμεί, όπως δημοσιεύτηκε, έναταξίδι στην Ουάσιγκτον για να συναντηθείμε τον πρόσφατα επανεκλεγέντα Ομπάμα,που δείχνει ότι καθόλου απρόσκοπτα δενπρόκειται να εξελιχθεί η «νέα μεγάλη ιδέα»που επιχειρεί να διαμορφώσει.

Ποιος θα διώξει την αιθαλομίχληαπό τη ζωή μας;

Αυτό που υλοποιεί και τάζει στο λαό τοσύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευ-σης είναι ολοένα περισσότερη κοινωνική καιεργασιακή βαρβαρότητα, «δημοκρατία» κομ-μένη και ραμμένη στα μέτρα της εξαιρετικήςαλλά μόνιμης αυτής βαρβαρότητας, εμπλοκήστις πολεμικές συρράξεις που θα πυροδοτή-σουν οι ιμπεριαλιστές αναζητώντας διέξοδογια το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικόσύστημα. ∆εν υπάρχει καμία διέξοδος απότην αιθαλομίχλη που σκεπάζει τις εργατικές-λαϊκές γειτονιές και καμία προοπτική για τολαό και τη νεολαία όσο αυτοί μένουν στο πε-ριθώριο της πολιτικής και ταξικής πάλης. Ολαός μας δοκιμάζεται σκληρά ενώ μπροστάμας βρίσκονται τα χειρότερα. Είναι ανάγκη,λοιπόν, να το πάρουμε απόφαση πως πρέπεινα πάρουμε την υπόθεση της χώρας και τηςκοινωνίας στα χέρια μας! ∆εν υπάρχουν κοι-νωνικές δυνάμεις έξω από την εργατικήτάξη, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία πουνα μπορούν και να θέλουν να αναλάβουν τοέργο της ανακοπής του ολέθρου που μαςχτυπάει, το έργο της ανατροπής των ιμπερια-λιστικών δεσμών της χώρας, το έργο της απε-λευθέρωσης της κοινωνίας από τηνκαπιταλιστική σκλαβιά. Αυτό το ζήτημα έχειτεθεί αντικειμενικά απέναντι στο λαό μαςκαι παλεύοντας γι' αυτό θα βρει συμμάχουςστους λαούς και τις χώρες πριν από όλα τηςπεριοχής, σε όλο τον κόσμο.

Ας «ξεκινήσουμε», λοιπόν, συνεχίζονταςτην πάλη των προηγούμενων χρόνων με όσαείναι μπροστά μας. Με την πάλη για νά 'χειδουλειά, φαγητό, θέρμανση, σχολειό, φάρ-μακο, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο νεο-λαίος. ∆ηλαδή με την πάλη για να μηνπεράσουν τα νέα μέτρα, με την πάλη για τηνανατροπή των παλιών και νέων μνημονίων.Με την πάλη που συνενώνει σε αντιιμπερια-λιστική-αντικαπιταλιστική βάση, στα δικάτους σχήματα πάλης, τους εργαζόμενους καιτη νεολαία στους χώρους δουλειάς, στα σω-ματεία, στις γειτονιές, στα σχολεία και στιςσχολές, όπως ήδη επιχειρούν και προχωρούντα σχήματα που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ.Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να επι-ταχυνθεί η μακριά διαδρομή που χρειάζεταιγια να μορφοποιηθεί σε δύναμη πάλης ηοργή, για να τροποποιηθεί ο αρνητικός τα-ξικός συσχετισμός, για να οικοδομηθεί τοΜέτωπο Αντίστασης ∆ιεκδίκησης Ανατροπήςπου χρειάζεται ο λαός μας απέναντι στην ιμ-περιαλιστική θηριωδία και την καπιταλι-στική βαρβαρότητα: Να μπουναποφασιστικά, μαχητικά όσο το δυνατόν πε-ρισσότερες δυνάμεις στην υπόθεση τουαγώνα!

ΣΣυυννέέχχεειιαα ααππόό ττηη σσεελλ..11

««ΕΕθελοντική εργασία δωρεάν να προσφέ-ρουν οι άνεργοι στους εργοδότες» προ-τείνει ο Πέτρος ∆ούκας. Πρόκειται για

τον γαμπρό του πρώην προέδρου της Ν∆, Μιλ-τιάδη Έβερτ, είναι επίσης στέλεχος της Ν∆ καιπρώην υπουργός και διδάκτορας των οικονο-μικών επιστημών. Είναι ακόμη υψηλόβαθμοςυπάλληλος πολυεθνικών. Σαν πολιτικό στέλεχοςτου συστήματος, και από οποιοδήποτε πόστο καιαν κατέχει, δείχνει πάντα ιδιαίτερο ζήλο να προ-σφέρει τις υπηρεσίες του, και αυτό κάνει με τησυγκεκριμένη πρότασή του, την οποία ανέρτησε

στην ιστοσελίδα του πριν λίγες μέρες. Πιο συγκε-κριμένα αναφέρει:

«Όλοι οι άνεργοι να κληθούν να δουλέψουν όπουτους χρειάζεται η πολιτεία, η τοπική αυτοδιοίκηση καιο ιδιωτικός τομέας. Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιά-δες τόνοι παραμένουν αμάζευτες) ή άλλα αγροτικάπροϊόντα, να καθαρίζουν τις παραλίες ή δρόμους, ναφυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σετεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις,ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση καιτην όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί απότις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργά-τες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιπλέον κό-στος (για τους εργοδότες). Το δημόσιο, εκτός από τοεπίδομα ανεργίας θα πληρώνει και ειδικό επιμίσθιο,ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Γιατί οιπερισσότερες επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες καιδεν μπόρουν να πληρώσουν! Από την άλλη πλευρά,είναι σημαντκό οι άνεργοι με την εθελοντική εργασίανα ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω καιταπείνη. Να έρθουν σε επαφή με τους αυριανούςεργοδότες».

Νάτος λοιπόν ο κύριος ∆ούκας. Σύντομος καιχωρίς περιστροφές, λέει την άποψή του και επι-κρίνει όσους προτείνουν άλλες λύσεις, θεω-ρώντας τους άσχετους, και καταλήγει: «Ακόμα καιοι τελειόφοιτοι του γυμνασίου και οι πρωτοετείς καιδευτεροετείς των ΑΕΙ κ.λπ. να εργάζονται το καλο-καίρι 5 εβδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για νααποκτήσουν κάποια στοιχεία εργασιακής εμπειρίας».

Σίγουρα οι απόψεις του Πέτρου ∆ούκα φαντά-ζουν ακραίες και ασόβαρες. Αυτό είναι αλήθεια,αυτό ισχύει για τώρα, για σήμερα. Το ίδιο λέγαμεκαι για τον γνωστό –κυρίως στους παλιότερους-Γ. Μαρίνο, αρθογράφο του συγκροτήματος. Οσυγκεκριμένος κύριος, πάντα πρόβαλε πάνω σεθέματα εργασιακά- αντιφασιστικό – εργασιακέςσχέσεις κ.λπ., ιδιαίτερα την περίοδο των δεκαε-τιών 80 και 90 τις πιο ακραίες απόψεις. Αργότερα,μετά από κάποια χρόνια αυτές οι ακραιές απόψειςτου Γ.Μ. υιοθετήθηκαν και έγιναν νόμοι για τοασφαλιστικό και για πολλά εργασιακά θέματα.Αλλά και η περίοδος που ζούμε, οι ακραιές κατά-στασεις είναι παρούσες και διευρύνονται. Μήπωςη ανεργία δεν είναι σε ακραία επίπεδα; Από320.000 που ήταν οι άνεργοι το 2008, το τρίτοτρίμηνο του 2012 έφτασαν στα 1.309.496 άτομακαι οι απασχολούμενοι έπεσαν στα 3.696.909άτομα, από 4.582.126 που ήταν το 2008. Βέβαια ταπράγματα στο επίπεδο αυτό χειροτερεύουν, αφούη ανεργία τον Οκτώβρη του 2012 ανέβηκε στα1.445.715 άτομα και οι απολυμένοι έπεσαν στα3.680.015.

∆εν είναι ακραίες καταστάσεις, όταν οι ερ-γαζόμενοι το τελευταίο διάστημα έχουν χάσει το40-50% του μισθού τους και ορισμένοι περισσό-τερα; Οι προτάσεις του Π. ∆ούκα αποτυπώνουν τις

διαθέσεις του συστήματος: να επιβάλλει την από-λυτη φτώχεια στους εργαζόμενους και τη με-γαλύτερη κερδοφορία στο μεγάλο κεφάλαιο. Τοαν περάσει, υλοποιηθεί μια πρόταση μιας τάξης σεβάρος μια άλλης, αυτό έχει να κάνει κυρίαρχα μετο συσχετισμό δύναμης, αυτός σε τελική ανάλυσηκαθορίζει την υλοποίηση ή όχι της όποιας πρότα-σης.

Ανάλογες προτάσεις με αυτές του Π. ∆ούκα,προωθεί στην Ουγγαρία ο πρωθυπουργός Όρμαναπό τον Ιούλη του 2011 όπου και εκεί η ανεργίαείναι τεράστια. Εκεί, αφού μείωσε την παροχή

επιδόματος ανεργίας σε 90 μέρες, προωθείστρατόπεδα εργασίας για ανέργους και όπως λένετα δημοσιεύματα θα τους φυλάνε συνταξιούχοιαστυνομικοί και δικαιολογημένα θα αναρωτηθείκάποιος: μα γιατί θα πρέπει να τους φυλάνεαστυνομικοί;... Οι μήνες Νοέμβρης-∆εκέμβρηςείναι το διάστημα που μαζεύονται οι ελιές. Αυτότο διάστημα μια σειρά εργάτες γης που έχουναποκτήσει και κάποια εμπειρία ασχολούνται με τομάζεμα της ελιάς. Οι εργάτες αυτοί θα χάσουν τηδουλειά τους, αφού κάποιοι άλλοι με τη βοήθειατου κράτους θα προσφέρουν δωρεάν εργασία.Όταν η δωρεάν εργασία, διευρυνθεί και σε άλλεςαγροτικές καλλιέργειες- να περιοριστούμε σεαυτές- συγκομιδή φρούτων, καπνών, λαχανικώνκτλ. τότε διευρύνεται και το κομμάτι εκείνων πουχάνουν τη δουλειά τους, και το οποίο θα αντιδρά-σει, θα υπερασπιστεί τη ζωή του, τη δουλειά του.Να γιατί στην Ουγγαρία χρειάστηκε να τους φυ-λάνε αστυνομικοί. Βέβαια η πρόταση του Π. ∆ούκαδεν έχει σαν στόχο να λύσει το πρόβλημα της α-νεργίας και γι’αυτό δεν μπαίνει σε αυτό το ζήτημα.Αντίθετα θα την αυξήσει δραματικά. Το πρόβληματου και ο καημός του είναι το πώς θα βοηθήσει τοσύστημα, οι περισσότερες επιχειρήσεις μας λέει,είναι χρεοκοπημένες και για να σωθούν χρειά-ζονται τη βοήθεια των ανέργων... να τους προσφέ-ρουν δωρεάν την εργατική τους δύναμη. Εδώκάνει και ένα σκόντο, προσθέτοντας στην πρό-ταση «όσο θέλουν, ανάλογα με την όρεξή τους, τιςεπιδεξιότητές τους...»

Σίγουρα η πρόταση του Π. ∆ούκα δεν είναιμόνο ακραία αλλά και εφιαλτική για τις εργαζό-μενες μάζες. Αυτό όμως που κατά τη γνώμη μαςέχει μεγαλύτερη αξία για να θίξουμε και πουβγαίνει από το κείμενο, είναι η άνεση και η ευχέ-ρεια του συγγραφέα της πρότασης να διατυπώνειτέτοιου τύπου εφιαλτικά σενάρια και σίγουρα, οσυσχετισμός δύναμης είναι αυτός που του προ-σφέρει αυτή τη δυνατότητα. Και οι συσχετισμοίδύναμης αλλάζουν, διαφοροποιούνται, και όσοπερισσότερο οι εργαζόμενες μάζες θα βγαίνουνστο προσκήνιο, τόσο πιο γρήγορα θα ανατρέπο-νται οι συσχετισμοί προς όφελος των αγωνιζόμε-νων λαϊκών μαζών. Η αντιπαράθεση τωνκοινωνικών τάξεων έχει ξεκινήσει. Οι εργαζόμε-νες μάζες αφυπνίζονται και πλημμυρίζουν απόοργή, αυτό είναι ολοφάνερο. Η αντίστροφη κα-τεύθυνση έχει ξεκινήσει και σύντομα θα γίνεταικαι πιο ορατή. Σήμερα ο Π. ∆ούκας και οι όμοιοίτου μπορούν να ταπεινώνουν τους ανέργους θεω-ρώντας πως αυτό που μπορούν να προσφέρουν οιάνεργοι, είναι η δωρεάν εργασία τους στους εκμε-ταλλευτές τους, αύριο όμως και μεθαύριο δεν θαείναι έτσι. Οι συσχετισμοί αλλάζουν και οι γυμνο-σαλίγκαροι θα παιρνούν απαρατήρητοι.

ðïøç

33Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή ΣημαίαΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ

Á

∆ωρεάν εργασία στους εργοδότες

ΣΣτην Κατερίνη, οχτώ εργαζόμενοι στα σούπερ -μάρκετ «Αρβανιτίδης» απολύονται επειδή τηνΚυριακή 30 ∆εκέμβρη συμμετείχαν στην απεργία

που κηρύχτηκε στον κλάδο του εμπορίου ενάντια στηνκατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Στο Βασιλικό Χαλκίδας η «Σέλμαν», γνωστή εται-ρεία ξυλείας, ανακοινώνει το κλείσιμο του εκεί εργο-στασίου της και την απόλυση των 174 εργαζομένων μεομολογημένο στόχο τη «θετική επίδραση κατά 5,5 εκ.ευρώ περίπου ανά έτος κυρίως λόγω του μειωμένουεργατικού κόστους».

Στην εταιρεία ανελκυστήρων «ThyssenKrupp» οιεργαζόμενοι προχωρούν σε 24ωρες επαναλαμβανόμε-νες απεργίες ενάντια στις απολύσεις πέντε συναδέλ-φων τους.

Στη Χαλκιδική η εργοδοσία του υπερπολυτελούς«Πόρτο Καρράς» απολύει 60 εργαζόμενους -μεταξύτων οποίων και τέσσερα μέλη του ∆Σ του σωματείου-επειδή επέμεναν να διεκδικούν τα απλήρωτα δεδου-λευμένα τους.

Κάπως έτσι συμπληρώνονται οι 1.000 απολύσειςτην ημέρα που δίνουν οι στατιστικές (για το Σεπτέμ-βριο του 2012 οι απολύσεις ήταν 1.400 την ημέρα!!!).Και κάπως έτσι κεφάλαιο και εργοδοσία προωθούν την«ανταγωνιστικότητα» και διαφυλάσσουν την κερδο-φορία των επιχειρήσεών τους (όταν δεν τις κλείνουνή δεν τις πτωχεύουν). Αυτό είναι το «σχέδιο ανά-πτυξης» που εκπονούν τα αστικά και ιμπεριαλιστικάεπιτελεία για τη χώρα. Και πάνω σε αυτό το «σχέδιο»καλλιεργείται και αναπτύσσεται το κλίμα φόβου καιτρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς. Με τους ερ-γαζόμενους απλήρωτους για μήνες, ελπίζοντας σε κά-ποια «έναντι» ή στο πότε θα πληρώσουν οι πελάτες.Με το ωράριο-λάστιχο, προκειμένου να μην χαθούνέστω και αυτοί οι πελάτες. Με τις συλλογικές συμβά-σεις να αντικαθίστανται από ατομικές, με όρουςτρισχειρότερους.

∆εν θα υποχωρήσει το φαινόμενο αυτό. Σε μια χρο-νιά που θα είναι οικονομικά ακόμη πιο δύσκολη, οιαπολύσεις θα γίνουν ακόμη περισσότερες. Εξάλλου,φρόντισαν γι’ αυτό η τρόικα και οι ντόπιες κυβερνή-σεις με τα μνημόνια «συνεργασίας» που συνυπέγρα-ψαν. Και οι απολύσεις γίνονται και πιο εύκολες και πιοφτηνές. Όχι μόνο για το αφεντικό που απολύει χωρίςίχνος αποζημίωσης, αλλά και για το κράτος που πε-ριορίζει ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στην επιδό-τηση ανεργίας. Έτσι, από 1/1/2013 τα ημερήσιαεπιδόματα ανεργίας μέσα σε μια τετραετία δεν θα επι-τρέπεται να είναι περισσότερα από 450. ∆ηλαδή, ανάτετραετία κάθε εργαζόμενος δικαιούται μόλις 18 μήνεςεπιδότησης ανεργίας Και ακόμη χειρότερα, από1/1/2014 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας ανά τετρα-ετία δεν θα επιτρέπεται να είναι περισσότερα από 400!!!

∆εν φτάνει δηλαδή που από το ενάμισι εκατομ-μύριο ανέργους επιδοτούνται μόλις οι 500.000, τακυβερνητικά σχέδια απαιτούν ακόμη λιγότερες επιδο-τήσεις.

Η νέα αυτή εξέλιξη έχει άμεση σχέση με τη μείωσητων κονδυλίων για τα επιδόματα ανεργίας που προ-βλέπει ο προϋπολογισμός του ΟΑΕ∆ για το 2013. Μει-ωμένο από 1,820 δισ. ευρώ στο 1,124 δισ. ευρώ τοκονδύλι για τα επιδόματα ανεργίας αποτελεί ευθείαπρόκληση για όλους τους εργαζόμενους. Χειροτερεύειτην κόλαση που ζουν οι άνεργοι αλλά και τον εκβια-σμό που αντιμετωπίζουν καθημερινά όσοι εργάζονται.Γι’ αυτό και η διεκδίκηση ταμείου ανεργίας χωρίςπροϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας πρέ-πει να αποτελέσει κοινό στόχο για όλο το εργατικόκίνημα.

ΜΑΥΡΟ ΚΑΛΣΟΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Περισσότερες καιφθηνότερες οι απολύσεις

για το 2013

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ Σάββατο 12 Γενάρη 201344 Προλεταριακή Σημαία

äçìïêñáôéêÜ äéêáéþìáôá

Βόλος:

Μαζική προσαγωγή αντιφασιστών διαδηλωτών

Πάνω από 50 διαδηλωτές, πουείχαν συγκεντρωθεί στην «Αργώ»,στην παραλία του Βόλου, το πρωί τουΣαββάτου 22/12, για να διαμαρτυρη-θούν για τη φιέστα ελεημοσύνης τηςΧρυσής Αυγής, που μοίραζε υποκρι-τικά –και με ρατσιστικά βεβαίως κρι-τήρια– κάποια τρόφιμα,περικυκλώθηκαν απ’ τα ΜΑΤ και προ-σήχθησαν όλοι (!!!) με κλούβες στοαστυνομικό τμήμα. Η επίσημη αιτιο-λογία ήταν η «προστασία ενός νόμι-μου κοινοβουλευτικού κόμματος», τηςΧρυσής Αυγής. Είχε προηγηθεί η εμ-φάνιση 15 μελών της Χρυσής Αυγήςπου κρατούσαν ρόπαλα κι ανάμεσάτους και του βουλευτή τους, Ηλιόπου-λου. Αφορμή δεν είχε δοθεί, ενώ δενέλειψαν οι ξυλοδαρμοί κι οι απειλέςτης αστυνομίας προς τους διαδηλωτές,του τύπου «θα σας πετάξουμε στη θά-λασσα», «θα σας αφήσουμε στο έλεοςτης Χρυσής Αυγής»… Για πολλοστήφορά, τα ενεργούμενα της κυρίαρχηςπολιτικής προστατεύουν τους «αντι-συστημικούς» φασίστες και επιτίθε-νται και συλλαμβάνουν διαδηλωτές.

Πιο αργά, πραγματοποιήθηκε στηνΠλατεία Ελευθερίας η συγκέντρωσηπου είχε διοργανώσει η ΑντιφασιστικήΚίνηση Μαγνησίας, η οποία πήρε καιχαρακτήρα καταγγελίας των προσα-γωγών. Η προσπάθεια αποκλεισμούτης πορείας, που ακολούθησε, έπεσεστο κενό μπροστά στη μαζικότητα καιτην αποφασιστικότητα της διαδήλω-σης να παραμείνει στο κέντρο τηςπόλης, καθώς και της μαζικής κατα-κραυγής του κόσμου. Στην πορείασυμμετείχε και η Πρωτοβουλία Βόλουγια την Αριστερή ΑντιιμπεριαλιστικήΣυνεργασία, η οποία εξέδωσε και σχε-τική καταγγελία.

Σε δίκες σέρνονται μέλη συλλογικοτήτων ενάντια στα διόδια

Την ποινικοποίηση επιστρατεύουν ηκυβέρνηση και οι διωκτικοίμηχανισμοί του συστήματος απέναντισ’ όσους αντιτίθενται στο χαράτσωματων διοδίων. Έτσι, ύστερα απόμήνυση της εταιρείας πουεκμεταλλεύεται την εθνικήοδό–«καρμανιόλα»Κορίνθου–Πάτρας, σύρθηκαν στις 7Γενάρη στα δικαστήρια τα μέλη τουΚινήματος «∆εν Πληρώνω», Μαρίακαι Βασίλης Παπαδόπουλος.Κατηγορούνται πως έσπασαν τηνμπάρα των διοδίων, προκαλώνταςπρόβλημα στην ομαλή λειτουργίατους (sic). Η δίκη τελικά αναβλήθηκεγια τις 7/10/2013, ενώ πλήθοςκόσμου είχε συγκεντρωθεί γιασυμπαράσταση στους δικαζόμενουςστον προαύλιο χώρο τωνδικαστηρίων Κορίνθου.Σε δίκη σέρνονται επίσης στομονομελές πλημμελειοδικείο, μέσαστο Γενάρη, 20 πολίτες από το Βόλοκαι τη Λάρισα, μέλη των«Πρωτοβουλιών ενάντια στα διόδια»,γιατί συμμετείχαν σε κινητοποίησηενάντια στην ιδιωτικοποίηση τωνδρόμων και στην επιβολή τουχαρατσιού των διοδίων. Εδώ, ηλογική του κατηγορητηρίου ξεπερνάτην ποινικοποίηση της άρνησηςπληρωμής των διοδίων,ππρροοχχωωρρώώννττααςς σσττηηνν πποοιιννιικκοοπποοίίηησσηη

αακκόόμμαα κκααιι ττοουυ μμοοιιρράάσσμμααττοοςς ππρροοκκήήρρ--υυξξηηςς, που θεωρήθηκε αποδεικτικόστοιχείο της προτροπής σε «διάπραξηκακουργήματος ή πλημμελήματος» !!!(«παρότρυναν τους διερχόμενους οδ-ηγούς... να εξαναγκάσουν με τη βία ήμε απειλές τους εισπράκτορες διοδίωντης εταιρείας Αυτοκινητόδρομος Αι-γαίου, να επιτρέψουν τη διέλευσηαυτών σηκώνοντας τις μπάρες»),αδίκημα που προβλέπει ποινή φυλά-κισης μέχρι 3 χρόνια. Αλλά και 11ακόμα πολίτες, από την περιοχή τουΩρωπού, κατηγορούνται με το ίδιοσκεπτικό, πολλοί δε απ' αυτούς «εν-τοπίστηκαν» (sic) από συνεντεύξειςπου έχουν δώσει ή άρθρα που έχουνδημοσιεύσει. Πρόκειται για τρομοκρατικές διώξειςπου βασίζονται σε διάταγμα του 1951(184 του Ποινικού Κώδικα), το οποίομια χαρά εξυπηρετεί και τις σημερι-νές ανάγκες ενός συστήματος που τομόνο που επιφυλάσσει για το λαόείναι περισσότερη φτώχεια, ανεργία,απολύσεις, βαριά φορολόγηση καικάθε είδους χαράτσωμα. Όχι στις τρ-ομοκρατικές διώξεις! Να αθωωθούνοι κατηγορούμενοι!

Συνεχίζεται η εκδήλωση της αλληλεγγύης στον Πέτρο Καπετανόπουλο

Η ποινικοποίηση της διαμαρτυρίαςαπέναντι στην αστυνομική βία,όπως προσωποποιήθηκε στην πε-ρίπτωση του Πέτρου Καπετανόπου-λου, συνεχίζει να βρίσκει πλατιάκαταγγελία. Υπενθυμίζουμε πως οΠέτρος Καπετανόπουλος σύρθηκεστα δικαστήρια με κατηγορίες τουτύπου «αντίσταση κατά της αρχής»,«ψευδής ανωμοτί κατάθεση» και«απόπειρα απελευθέρωσης κρατου-μένου»(!!!), επειδή τόλμησε να δια-μαρτυρηθεί για τη βάναυσησυμπεριφορά αστυνομικών απέ-ναντι σε μετανάστη που συνέβαινεέξω απ΄ το σπίτι του. Οι αστυνομι-κοί της Ομάδας «∆ΙΑΣ» είχανσυλλάβει το μετανάστη για τηνκλοπή μιας τσάντας -όπως ομολό-γησε- και τον κλότσαγαν στην κοι-λιά σιδηροδέσμιο και πεσμένοκατάχαμα.Στις κατηγορίες αυτές, η εισαγγε-

λέας πρόσθεσε και τη «συνέργειασε ληστεία» (!!!) παρ' ότι δενπροέκυπτε κάτι τέτοιο ούτε απ’ τηνκατάθεση του μοναδικού μάρτυρακατηγορίας–αστυνομικού ούτε απ'αυτήν της κοπέλας απ' την οποίακλάπηκε η τσάντα. Εκτός αυτών,με το νέο «Κώδικα ∆ημοσίωνΥπαλλήλων» που προβλέπει τομνημόνιο 3, ο Καπετανόπουλοςκινδυνεύει να βρεθεί και σε αργίααπ’ την εργασία του, στον ΟΑΕ∆Περιστερίου, μέχρι την εκδίκασητης υπόθεσης!Μετά τη μαζική εκδήλωση και

συνέντευξη Τύπου της «ΕπιτροπήςΑλληλεγγύης» στην Αθήνα στις20/12 (δες και προηγούμενο φύλλο«Π.Σ.»), συνεχίζονται οι εκδηλώσειςσυμπαράστασης. Χιλιάδες υπογρα-φές συμπαράστασης (yper-kapetanopoulou@gmail.com) έχουνσυγκεντρωθεί, καθώς καιψηφίσματα από φορείς, συλλογικό-τητες και εργατικά σωματεία. Ανα-κοίνωση υπεράσπισής του καικαταγγελία της δίωξης του εξέδωσεκαι το ΚΚΕ(μ-λ), καθώς και η Πρω-τοβουλία για Αριστερή Αντιιμπερια-λιστική Συνεργασία.

Αμυγδαλέζα: Εικόνα, απ' το άθλιο "Κέντρο κράτησης μεταναστών"...

Αμυγδαλέζα: Αμυγδαλέζα:

Βασανισμοί ανήλικων κρατούμενων μεταναστών….Βασανισμοί ανήλικων κρατούμενων μεταναστών….

ΤΤηηνν ΠΠρρωωττοοχχρροοννιιάά,, οο 1111χχρροοννοοςς ΠΠαακκιισσττααννόόςς ΤΤζζοουυννέέννττ ΣΣοουυμμππεεχχάάνν,, κκρρααττοούύμμεεννοοςς,, μμααζζίί μμεεάάλλλλοουυςς ααννήήλλιικκοουυςς μμεεττααννάάσσττεεςς,, λλόόγγωω έέλλλλεειιψψηηςς ««ννοομμιιμμοοπποοιιηηττιικκώώνν εεγγγγρράάφφωωνν»»,, σσττοοσσττρρααττόόππεεδδοο ααννηηλλίίκκωωνν ττηηςς ΑΑμμυυγγδδααλλέέζζααςς,, μμεεττααφφέέρρεεττααιι σσττοο ΚΚΑΑΤΤ --κκααιι ττηηνν εεπποομμέέννηη,, σσττοο

ΝΝοοσσοοκκοομμεείίοο ΠΠααίίδδωωνν ««ΑΑγγλλααΐΐαα ΚΚυυρριιαακκοούύ»»-- ύύσσττεερραα ααππόό κκλλοοττσσιιάά πποουυ δδέέχχθθηηκκεε σσττοο σσττοομμάάχχιι ααππόόαασσττυυννοομμιικκόό εεππεειιδδήή ζζήήττηησσεε…… νναα ππάάεειι σσττηηνν ττοουυααλλέέτταα.. ΤΤοο γγεεγγοοννόόςς ααπποοττέέλλεεσσεε ττηη θθρρυυααλλλλίίδδαα ώώσσττεεκκιι άάλλλλοοιι 1155 ααννήήλλιικκοοιι νναα ξξεεκκιιννήήσσοουυνν ααππεερργγίίαα ππεείίννααςς,, δδιιααμμααρρττυυρρόόμμεεννοοιι ττόόσσοο γγιιαα ττηηνν κκαακκοομμεε--ττααχχεείίρριισσηη πποουυ υυφφίίσσττααννττααιι όόσσοο κκααιι γγιιααττίί,, εεππίί δδύύοο ηημμέέρρεεςς,, ττοουυςς εείίχχαανν ααφφήήσσεειι χχωωρρίίςς ττρροοφφήή.. ΤΤαα ππαα--ρρααππάάννωω κκααττήήγγγγεειιλλαανν ηη ΚΚ..ΕΕ..ΕΕ..ΡΡ..ΦΦ..ΑΑ..,, ηη ΠΠαακκιισσττααννιικκήή ΚΚοοιιννόόττηητταα κκααιι ττοο ««ΤΤμμήήμμαα ΣΣωωμμάάττωωννΑΑσσφφααλλεείίααςς»» ττοουυ ΣΣΥΥΡΡΙΙΖΖΑΑ.. ΗΗ κκυυββεερρννηηττιικκήή ααππρροοθθυυμμίίαα νναα εεξξεεττάάσσεειι ττιιςς κκααττααγγγγεελλίίεεςς ήήτταανν χχααρραακκ--ττηηρριισσττιικκήή.. ΣΣττιιςς 33//11,, μμεε μμιιαα ααππλλήή αανναακκοοίίννωωσσήή ττηηςς,, ηη ΓΓ..ΑΑ..∆∆..ΑΑ.. τταα…… δδιιέέψψεευυσσεε όόλλαα,, ιισσχχυυρριιζζόόμμεεννηηππωωςς οο μμιικκρρόόςς --οο οοπποοίίοοςς ααννααφφέέρρθθηηκκεε ππωωςς ήήτταανν……1144χχρροοννοοςς,, λλεεςς κκιι έέττσσιι θθαα'' τταανν ππιιοο ««ααπποοδδεεκκττήή»»ηη χχρρήήσσηη ββίίααςς σσεε ββάάρροοςς ττοουυ-- δδιιαακκοομμίίσσττηηκκεε σσττοο ννοοσσοοκκοομμεείίοο λλόόγγωω ««σσττοομμααχχιικκώώνν δδιιααττααρρααχχώώνν»»,,κκααιι ππωωςς δδεενν υυππήήρρξξεε κκααμμίίαα ««δδιιαακκοοππήή σσττηη σσίίττιισσηη»»…… ΈΈττσσιι,, όόχχιι μμόόννοο εεππιιχχεειιρρήήθθηηκκεε ηη υυπποοββάάθθμμιισσηηκκααιι ττοο ««κκοουυκκοούύλλωωμμαα»»,, ααλλλλάά εεκκφφρράάσσττηηκκεε σσττηη σσυυννέέχχεειιαα κκιι ηη εεππίίσσηημμηη κκυυββεερρννηηττιικκήή κκάάλλυυψψηη μμέέσσωω∆∆έέννδδιιαα..

∆∆εεκκάάδδεεςς γγυυννααίίκκεεςς κκααιι ααννήήλλιικκαα ππααιιδδιιάά κκρρααττοούύννττααιι σσττοο κκάάττεερργγοο ττηηςς ΑΑμμυυγγδδααλλέέζζααςς,, σστταα κκττίίρριιααττηηςς ΑΑσσττυυννοομμιικκήήςς ΑΑκκααδδηημμίίααςς σσττοουυςς ΘΘρραακκοομμαακκεεδδόόννεεςς,, ττοο οοπποοίίοο εεγγκκααιιννιιάάσσττηηκκεε ττοονν ΑΑππρρίίλληη ττοουυ22001122 υυππόό ττιιςς ττυυμμππααννοοκκρροουυσσίίεεςς ττοουυ ΧΧρρυυσσοοχχοοϊϊδδηη,, μμεε ππρροοοοππττιικκήή ττηηνν…… ααππέέλλαασσηη.. ΜΜοοννααδδιικκόό ττοουυςς……««έέγγκκλληημμαα»» ττοο όόττιι ττοουυςς λλεείίπποουυνν τταα ««ννοομμιιμμοοπποοιιηηττιικκάά έέγγγγρρααφφαα»»,, εερρχχόόμμεεννοοιι σσττηη χχώώρραα μμααςς ππρροοςςααννααζζήήττηησσηη κκααλλύύττεερρηηςς ττύύχχηηςς.. ΑΑππόό χχώώρρεεςς πποουυ έέχχοουυνν δδεεχχθθεείί ττιιςς ππιιοο ττρρααγγιικκέέςς σσυυννέέππεειιεεςς ττηηςς πποο--λλιιττιικκήήςς ττοουυ ιιμμππεερριιααλλιισσμμοούύ ((φφττώώχχεειιαα,, εεξξααθθλλίίωωσσηη,, ππόόλλεεμμοοιι,, δδιικκττααττοορρίίεεςς……))..

ΦΦοορρεείίςς κκααιι οορργγααννώώσσεειιςς έέχχοουυνν κκααττααγγγγεείίλλεειι ττιιςς άάθθλλιιεεςς σσυυννθθήήκκεεςς κκρράάττηησσηηςς πποουυ εεππιικκρρααττοούύννεεκκεείί.. ΌΌπποουυ,, μμέέσσαα σσεε κκάάθθεε κκεελλίί 1100 ττεεττρρααγγωωννιικκώώνν μμέέττρρωωνν,, μμεε κκττιισσττάά κκρρεεββάάττιιαα,, ββρρίίσσκκοοννττααιι σσττοοιι--ββααγγμμέένναα αακκόόμμαα κκααιι 1155 άάττοομμαα,, χχωωρρίίςς ζζεεσσττόό ννεερρόό κκααιι θθέέρρμμααννσσηη,, χχωωρρίίςς ιιααττρριικκόό έέλλεεγγχχοο κκααιι ππεε--ρρίίθθααλλψψηη.. ΌΌπποουυ ππρροοααυυλλίίζζοοννττααιι 11--22 φφοορρέέςς ττηηνν εεββδδοομμάάδδαα ––κκιι όόχχιι τταα ππααιιδδιιάά-- σσεε κκααγγκκεελλόόφφρρααχχττοοχχώώρροο 1155 ττεεττρρααγγωωννιικκώώνν μμέέττρρωωνν.. ΌΌπποουυ εείίννααιι εευυάάλλωωττοοιι σσεε κκάάθθεε εείίδδοουυςς φφυυσσιικκήή κκααιι ψψυυχχοολλοογγιικκήήββίίαα κκααιι ββιιαασσμμοούύςς..

ΌΌτταανν τταα λλεεγγόόμμεενναα ««κκέέννττρραα κκρράάττηησσηηςς μμεετταανναασσττώώνν»» χχααρραακκττηηρρίίζζοοννττααιι ααππόό μμιιαα ττέέττοοιιαα ππρρωω--ττοοφφααννήή ααθθλλιιόόττηητταα……

ΌΌτταανν κκααιι ττοο σσυυννοολλιικκόό κκλλίίμμαα χχααρραακκττηηρρίίζζεεττααιι ααππόό έένντταασσηη ττηηςς άάσσκκηησσηηςς ββίίααςς,, ααππ’’ τταα όόρργγαανναακκαατταασσττοολλήήςς,, ττόόσσοο ααππέέννααννττιι σσεε μμεεττααννάάσσττεεςς όόσσοο κκιι ααππέέννααννττιι σσεε ννεεοολλααίίοουυςς,, σσεε δδιιααδδηηλλωωττέέςς,, σσεεααππεερργγοούύςς κκααιι…… σσεε πποολλίίττεεςς..

ΦΦααννττάάζζοουυνν,, άάρρααγγεε,, ««ππααρράάττααιιρρεεςς»» οοιι κκααττααγγγγεελλίίεεςς ααυυττέέςς γγιιαα ξξυυλλοοδδααρρμμοούύςς κκααιι κκαακκοοπποοιιήήσσεειιςς,,μμεε θθύύμμαατταα αακκόόμμαα κκιι ααννήήλλιικκοουυςς;;

…και νέες ρατσιστικές (και όχι μόνο!) επιθέσεις…και νέες ρατσιστικές (και όχι μόνο!) επιθέσεις

ΤΤαα ΧΧρριισσττοούύγγεενννναα σσυυννεελλήήφφθθηησσαανν δδύύοο ννεεααρροοίί ΈΈλλλληηννεεςς οοιι οοπποοίίοοιι ««εεππέέδδρρααμμαανν»» μμεε ΙΙ..ΧΧ.. σσττααννόόττιιαα ππρροοάάσσττιιαα ττηηςς ΑΑθθήήννααςς,, εεννττόόππιιζζαανν ««ααλλλλοοδδααπποούύςς»» κκααιι ττοουυςς χχττυυπποούύσσαανν μμεε ππττυυσσσσόόμμεενναακκλλοομμππ.. ΤΤρρεειιςς μμεεττααννάάσσττεεςς ααππ'' ττοο ΜΜππααγγκκλλααννττέέςς χχττυυππήήθθηηκκαανν,, οοιι δδύύοο μμεεττααφφέέρρθθηηκκαανν σσοοββααρράάττρρααυυμμααττιισσμμέέννοοιι σσττοονν ««ΕΕυυααγγγγεελλιισσμμόό»»,, εεννώώ ααππ'' ττοονν έένναανν έέκκλλεεψψαανν κκααιι 225500 εευυρρώώ……

ΣΣττιιςς 2211//1122,, σσ'' έένναα λλεεωωφφοορρεείίοο ττηηςς γγρρααμμμμήήςς 882200,, σσττηη ΝΝίίκκααιιαα,, έένναα άάττοομμοο ττοο οοπποοίίοο φφοορροούύσσεεμμππλλοούύζζαα μμεε ττηηνν εεππιιγγρρααφφήή ττηηςς ΧΧρρυυσσήήςς ΑΑυυγγήήςς ααππεείίλληησσεε μμεεττααννάάσσττηη ααππ’’ ττοο ΠΠαακκιισσττάάνν,, ζζηηττώώννττααςςττοουυ νναα κκααττέέββεειι σσττηηνν εεππόόμμεεννηη σσττάάσσηη.. ΜΜεεττάά ττιιςς δδιιααμμααρρττυυρρίίεεςς ττωωνν εεππιιββααττώώνν κκααιι ττοουυ οοδδηηγγοούύ,, οοθθρραασσύύδδεειιλλοοςς ππρρόόλλααββεε νναα χχττυυππήήσσεειι ττοο μμεεττααννάάσσττηη.. ΣΣττηηνν εεππόόμμεεννηη σσττάάσσηη ((ΠΠεερριιββοολλάάκκιι)),, ττοο λλεεωω--φφοορρεείίοο σσττααμμάάττηησσεε κκααιι αασσττυυννοομμιικκοοίί ττηηςς οομμάάδδααςς ««∆∆ΙΙΑΑΣΣ»» σσυυννέέλλααββαανν σσιιδδηηρροοδδέέσσμμιιοουυςς κκααιι ττοονν θθύύττηηκκααιι ττοο θθύύμμαα……

ΣΣττιιςς 2288//1122,, σσττοο ΑΑίίγγιιοο,, δδύύοο ααννήήλλιικκοοιι ΈΈλλλληηννεεςς δδέέχχοοννττααιι εεππίίθθεεσσηη ααππόό μμέέλληη ττηηςς ΧΧρρυυσσήήςς ΑΑυυγγήήςςμμεε γγρροοθθιιέέςς κκααιι ««σσππρρέέιι ππιιππεερριιοούύ»»,, μμππρροοσσττάά σσεε μμίίαα κκεεννττρριικκήή κκααφφεεττέέρριιαα.. ΜΜεεττάά ττοο πποολλλλοοσσττόό ααυυττόόππεερριισσττααττιικκόό εεππίίθθεεσσηηςς ααππ’’ ττοουυςς ννεεοοννααζζίί,, ππλλήήθθοοςς κκόόσσμμοουυ σσυυγγκκεεννττρρώώθθηηκκεε γγιιαα δδιιααμμααρρττυυρρίίαα έέξξωωααππ'' τταα γγρρααφφεείίαα ττηηςς ΧΧρρυυσσήήςς ΑΑυυγγήήςς.. ΓΓιιαα νναα δδεεχχθθεείί…… ««ββρροοχχήή ααππόό ππέέττρρεεςς»» ααππ'' ααυυττοούύςς πποουυ ββρρίίσσκκοο--νντταανν μμέέσσαα σστταα γγρρααφφεείίαα κκιι ααππεειιλλέέςς ααππόό ττρρααμμπποούύκκοουυςς πποουυ έέφφεερραανν ππάάννωω ττοουυςς κκλλοομμππ,, αασσππίίδδεεςς,,αακκόόμμαα κκααιι μμααχχααίίρριιαα……

ΣΣττιιςς 2277//1122,, ππέέννττεε μμέέλληη ττηηςς ΧΧρρυυσσήήςς ΑΑυυγγήήςς,, μμεε σσυυμμμμεεττοοχχήή κκααιι ττοουυ ββοουυλλεευυττήή ττοουυςς ΕΕ.. ΜΜπποούύ--κκοουυρραα,, εεππιιττέέθθηηκκαανν μμεε ππττυυσσσσόόμμεενναα κκλλοομμππ σσεε μμέέλληη ττοουυ σσυυννδδέέσσμμοουυ ττηηςς ΑΑ..ΕΕ..ΚΚ.. ««OOrriiggiinnaall 2211»»,, σσττηηννΚΚόόρριιννθθοο,, πποουυ μμοοίίρρααζζαανν ττρρόόφφιιμμαα κκααιι ρροούύχχαα σσεε ««οοιικκοογγέέννεειιεεςς ΕΕλλλλήήννωωνν κκααιι μμεετταανναασσττώώνν κκααθθώώςς κκααιιγγιιαα κκρρααττοούύμμεεννοουυςς πποουυ τταα εείίχχαανν ααννάάγγκκηη»»,, όόππωωςς ααννέέφφεερραανν..

ΑΑυυττήή εείίννααιι ηη ππεερριιββόόηηττηη ««ααννττιι--σσυυσσττηημμιικκήή»» δδρράάσσηη ττηηςς ΧΧρρυυσσήήςς ΑΑυυγγήήςς κκααιι άάλλλλωωνν ππααρραα--ππρροοϊϊόόννττωωνν ττηηςς κκρρίίσσηηςς,, πποουυ ττρροοφφοοδδοοττοούύννττααιι ααππ'' ττηηνν εεππίίσσηημμηη πποολλιιττιικκήή ττηηςς φφαασσιισσττιικκοοπποοίίηησσηηςς..

Προκήρυξη της

Πρωτοβουλίας για ΑΡΙΣΤΕΡΗ

ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

(Θεσσαλονίκης)

ΤΤο βασικότερο χαρακτηριστικό της πε-ριόδου που διανύουμε είναι η έντασητης επίθεσης που έχει εξαπολυθεί σε

βάρος του λαού μας απ’ το ντόπιο και το ξένοιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Παράλληλαπροωθείται και μια τεράστια εεππιιχχεείίρρηησσηη ξξεε--πποουυλλήήμμααττοοςς κκααιι ααρρππααγγήήςς κάθε πλουτοπαρα-γωγικής πηγής της χώρας μας. Κοινόςπαρονομαστής είναι η επιδίωξη της αύξησηςτων κερδών για τα κοστουμάτα όρνια –καιπαράλληλα παράσιτα- του καπιταλιστι-κού–ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αύξησητων κερδών που, για να πραγματοποιηθεί,προϋποθέτει ττοο ρρήήμμααγγμμαα οολλόόκκλληηρρωωνν ππεε--ρριιοοχχώώνν κκααιι ττηηνν κκαατταασσττρροοφφήή ττηηςς ζζωωήήςς ττοουυλλααοούύ μμααςς..

Από αυτό το γενικό πλαίσιο δεν θα εξαι-ρούνταν ασφαλώς η περιοχή της ΒΑ Χαλκι-δικής. Πόσω μάλλον όταν διαθέτει όλεςεκείνες τις προϋποθέσεις για την «παρα-γωγή» γρήγορων και τεράστιων κερδών,μιας και κρύβει στα σπλάχνα της μεταλ-λεύματα όπως ο χρυσός, ο χαλκός κ.ά.Προσφέρεται λοιπόν απ’ τις ελληνικές κυβε-ρνήσεις στην πολυεθνική ELDORADO GOLDκαι την ΑΚΤΩΡ του Μπόμπολα μια τεράστιαπεριοχή έναντι «πινακίου φακής» για ναπροωθήσουν την εξόρυξη και τη μεταλ-λουργία χρυσού, χαλκού κ.ά., επιδιώκονταςκέρδη δισεκατομμυρίων.

Όμως, ο φερετζές της «ανάπτυξης», των«θέσεων εργασίας», της «ακίνδυνης επέν-

δυσης» κτλ κτλ δεν μπορούν να κρύψουν τοαποκρουστικό πρόσωπο αυτού που πραγμα-τικά προωθείται. Το ξεκοίλιασμα δηλαδήμέσα σε λίγα χρόνια, και μάλιστα επιφανει-ακά, μιας ολόκληρης περιοχής και η κατα-στροφή της από πολλές απόψεις. Καταστροφήαρχέγονων δασών, στράγγισμα των βουνώνκαι πολλών περιοχών που υδροδοτούνταιαπό αυτά, απ’ το πολύτιμο νερό. Ρύπανση μεβαρέα μέταλλα και δηλητήρια μιας τεράστιαςέκτασης στη γη, στον αέρα, στο νερό, στη θά-λασσα. Τεράστια ζημιά στην υπαρκτή παρα-γωγική βάση της ευρύτερης περιοχής, αλλάκαι σ’ αυτήν που θα μπορούσε να αναπτυχθείμελλοντικά σε τομείς όπως η κτηνοτροφία, ηαγροτική παραγωγή, ο τουρισμός, η αλιεία, ημελισσοκομία κ.ά. Αλήθεια, ποιος θα τρώει τομέλι, τα ψάρια της περιοχής ή τις ντομάτεςτης κάτω Χαλκιδικής, όταν θα ξέρουμε ότι ταεπικίνδυνα υλικά θα έχουν μεταφερθεί μέσωτου νερού ή του αέρα εκεί; Ακόμα, πόσες θέ-σεις εργασίας θα χαθούν λόγω της προανα-φερόμενης ζημιάς στην περιοχή;

Το θέμα της υγείας των κατοίκων είναιαπό μόνο του τεράστιο και δεν μπαίνει κανστη συζήτηση αν θα το ανταλλάσσαμε μεοποιαδήποτε μορφή «ανάπτυξης». Αρκεί νααναρωτηθεί ο καθένας αν θα αντάλλασσετην υγεία του παιδιού του (π.χ. πιθανότητακαρκίνου) με οποιοδήποτε χρηματικό ποσό.Για όλα τα παραπάνω οοιι κκάάττοοιικκοοιι ττηηςς ππεε--ρριιοοχχήήςς έέχχοουυνν ξξεεσσηηκκωωθθεείί και αγωνίζονταιενάντια στην καταστροφή του τόπου τουςκαι της ζωής τους που φέρνει η προώθησητης εξόρυξης και η μεταλλουργία χρυσού.Κάθε τόσο δίνουν πραγματικές μάχες με τιςδυνάμεις καταστολής. Μάχες που κάθε φοράτούς κάνουν και πιο αποφασισμένους, πιοδυνατούς. Ούτε τα χημικά, ούτε η ρίψη τουςκατευθείαν στο ψαχνό, ούτε οι πλαστικές

σφαίρες, ούτε τα δικα-στήρια τους σταματούν,γιατί απλούστατα στηνάλλη πλευρά της πλά-στιγγας βρίσκεται ηζωή τους και ιδιαίτεραη ζωή των παιδιώντους και αυτό βα-ραίνει περισσότεροαπό οτιδήποτε άλλο.

Ξέρουν ότι ο αν-τίπαλος είναιισχυρός. ∆εν αντιμε-τωπίζουν μόνο τοντόπιο και ξένο ιμ-περιαλιστικό κεφά-λαιο, αλλά και ταλογής λογής τσιρά-κια των παραπάνω.Την κυβέρνησητης τρόικας καιτων μνημονίωνκαι τον κρατικόμηχανισμό, ταφανερά ή κρυφάκόμματα τουσυστήματος, τατοπικά αν-δρείκελα τηςεταιρείας, ταΜΜΕ που έχουνεντελώς επι-λεκτική «οικο-λ ο γ ι κ ήευαισθησία»ανάλογα με τοαν θίγονται ή όχι τα συμ-φέροντα των καπιταλιστών αφεντικών τους.Και προφανώς το να σηκώνει ένα κομμάτιτου λαού μας κεφάλι, να αγωνίζεται και ναδιεκδικεί πολύ σωστά κρίνουν ότι είναιεχθρική πράξη προς αυτούς, γι’ αυτό προ-σπαθούν με νύχια και με δόντια είτε να τοαποσιωπήσουν είτε να το συκοφαντήσουν.

Παρ’ όλη όμως την ισχύ τους, ξέρουν ότιδεν μπορούν να επιβληθούν σε ένα λαό απο-φασισμένο να παλέψει. Το φάντασμα μιαςνέας Κερατέας πλανάται πάνω απ’ τη Χαλκι-δική. Βλέπουν ότι όλο και περισσότεροι Χαλ-κιδικιώτες μπαίνουν στον αγώνα. Επίσηςδιαπιστώνουν ότι και το κίνημα αλληλεγ-γύης και στήριξης εξαπλώνεται. Γι’ αυτόπροσπαθούν να εφαρμόσουν το «διαίρει καιβασίλευε». Πάνε να εμφανίσουν ότι κάτοικοιείναι εναντίον κατοίκων. Γείτονες εναντίονάλλων γειτόνων. Για να το επιτύχουν αυτό,εκβιάζουν πολλούς κατοίκους, πατώνταςπάνω στην ανάγκη για δουλειά σε μια εποχήμεγάλης ανεργίας. Ανεργίας που έχουνδημιουργήσει και συντηρούν οι ίδιοι με τιςπολιτικές τους. Το δίλημμα απλό: «Ή δέχε-στε την καταστροφή του τόπου σας μεαντάλλαγμα κάποιες θέσεις εργασίας -μεμνημονιακές πάντα συνθήκες εργασίας καιαμοιβές- ή δεν έχει τίποτα.»

Πιστεύουμε ότι οοιι κκάάττοοιικκοοιι ττηηςς ΧΧααλλκκιιδδιι--κκήήςς δδεενν ππρρέέππεειι νναα ππέέσσοουυνν σσττηηνν ππααγγίίδδαα πποουυττοουυςς σσττήήννοουυνν.. Ο εχθρός όλων είναι το ντόπιοκαι το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, τατσιράκια τους και η απληστία όλων αυτών. Ηπροσπάθεια διχασμού στους κατοίκους δενέχει στόχο μόνο όσους αγωνίζονται ενάντιαστην «επένδυση», αλλά και αυτούς που εργά-ζονται στα μεταλλεία ή θα δουλέψουν αύριο.Είναι σίγουρο –θέμα χρόνου- ότι οι εργαζόμε-νοι στα μεταλλεία θα έρθουν σε αντιπαράθεσημε την εταιρεία λόγω των γενικότερων ή ει-δικότερων αντιλαϊκών–αντεργατικών πολι-τικών. Στις μάχες που θα χρειαστεί να δώσουν,θα χρειαστούν συμμάχους. Ένα ρήγμα στηντοπική κοινωνία είναι σίγουρο ότι μόνο την

εται-ρεία θα ωφελήσει και θα υπονομεύσει τιςδικές τους διεκδικήσεις.

Πιστεύουμε επίσης ότι οι Χαλκιδικιώτες–όπως όλοι- έχουν δικαίωμα να διεκδικούντο δικαίωμα στην εργασία. Αυτό γίνεται αν-τιληπτό από όλους και ιδιαίτερα από όσουςέχουν το πρόβλημα της ανεργίας μέσα στοσπίτι τους. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεταιστη λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου» ούτεμε τίμημα την καταστροφή της περιοχής.Γιατί ο τόπος πρέπει να ταΐσει τους τωρινούςαλλά και τους αυριανούς ανθρώπους. Καιγια να το κάνει αυτό πρέπει να μείνει όρθιος.

Ακόμα θεωρούμε ότι η διεκδίκηση πρέπεινα στραφεί προς εκείνους που κατέχουν τηνεξουσία και είναι υπεύθυνοι για την ανεργία,καθώς και για τα αδιέξοδα πολλώνανθρώπων. Το ότι σήμερα χαμογελάνε καιχτυπάνε στην πλάτη μια σειρά κατοίκουςκαθόλου δεν μπορεί να κρύψει ότι το χαμό-γελό τους είναι ψεύτικο και ότι αύριο με-θαύριο πολύ εύκολα θα δείξουν τα δόντιατους σε όσους τολμήσουν να αμφισβητήσουντα συμφέροντα που υπηρετούν.

Βασιζόμενοι σ’ όλα τα παραπάνω, θεω-ρούμε ότι οο ααγγώώννααςς ττωωνν κκααττοοίίκκωωνν ττηηςς ΧΧααλλ--κκιιδδιικκήήςς εείίννααιι δδίίκκααιιοοςς,, γι’ αυτό και τονστηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Τόσομέσα στη Χαλκιδική όσο και πέρα απ’ αυτήν.Πιστεύουμε ότι πρέπει να παρθούν πρωτο-βουλίες -ή να συνεχιστούν όπου υπάρχουν-για την παραπέρα οργάνωση και προβολήτου αγώνα σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη.

ΟΟιι ΧΧααλλκκιιδδιικκιιώώττεεςς --όόππωωςς κκααιι όόλλοοςς οο λλααόόςςμμααςς-- θθαα δδιικκααιιωωθθοούύνν μμέέσσαα ααππ’’ ττοο δδρρόόμμοο ττοουυααγγώώνναα εεννάάννττιιαα σσττηηνν κκαατταασσττρροοφφήή ττοουυ ττόόπποουυττοουυςς,, δδιιεεκκδδιικκώώννττααςς ττοο δδιικκααίίωωμμαα σσττηη δδοουυλλεειιάάκκααιι ττηη ζζωωήή γγιιαα όόλλοουυςς,, μμεε όόρροουυςς κκααιι ππρροοϋϋπποο--θθέέσσεειιςς δδιικκέέςς ττοουυςς κκααιι όόχχιι ττωωνν ααρρππαακκττιικκώώννττοουυ κκααππιιττααλλιισσττιικκοούύ σσυυσσττήήμμααττοοςς πποουυ ξξεεπποουυ--λλάάννεε χχώώρραα κκααιι λλααόό ααλλυυσσοοδδέέννοοννττάάςς ττηηνναακκόόμμαα ππεερριισσσσόόττεερροο σσττοο άάρρμμαα ττοουυ ιιμμππεερριιααλλιι--σσμμοούύ κκααιι ττηηςς κκαατταασσττρροοφφήήςς..

ΤΤΟΟΠΠΙΙΚΚΑΑ 55Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙ∆ΙΚΗΣ

Η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της Αντίστασης, της Αλληλεγγύης και του Αγώνα

Πρωτοχρονιά στο ΣΜΑ Ευκαρπίας

ΜΜε την ευοίωνη πεποίθηση ότι οιαγώνες της νέας χρονιάς θα απο-τρέψουν τελειωτικά την εγκατά-

σταση του ΣΜΑ στην πολύπαθη από τααπορρίμματα Ευκαρπία, υποδέχτηκαν αισι-όδοξα το νέο χρόνο μέλη του ∆ίκτυου 50συλλόγων και φορέων. Πράγματι, εκεί, στομόνιμο στέκι και κέντρο του αγώνα, στοχώρο κατασκευής του ΣΜΑ, την παραμονήτης Πρωτοχρονιάς με αγωνιστικά κά-λαντα, κρέατα στο κάρβουνο, μεγάλη ποι-κιλία μεζέδων και χειροποίητα γλυκά,άναψε γλέντι τρικούβερτο και κέφιαμείωτο με την ευχή:

«Εδώ στο σκουπιδότοπο,

χρυσό δεντρί να έβγει,

κι εδώ που αγωνιζόμαστε

κρύα, πανώρια βρύση

να πάν’ οι πέρδικες να πιουν

με όλα τα πουλάκια

με όλα τα πετούμενα

και τα περιστεράκια».Κατά τη διάρκεια του γλεντιού πέρασε

και κεράστηκε πολύς κόσμος. Φάγαν, ήπιανκαι πάλι περίσσεψε, προς χαρά του σκύλου«Σμα», της μασκότ όλων μας.

Την Τετάρτη 2 του μήνα, στον ίδιοχώρο, κόψαμε την πίτα παρουσία πολλώναγωνιστών και τη πλήρη απουσία τηςεπίσημης δημοτικής αρχής (ο καθέναςκάνει τις επιλογές του). Με αυτή την ευ-καιρία, για μια ακόμα φορά διατρανώσαμετην απόφασή μας να σταματήσουμε και νααποτρέψουμε κάθε επιβουλή για την πε-ριβαλλοντική υποβάθμιση της περιοχής.Χωρίς ψευδαισθήσεις για τη φύση, τιςενέργειες και τις μεθόδους καταστολήςτων δυνάμεων του συστήματος, θα παρα-μείνουμε στο χώρο του ΣΜΑ. ∆εν πρόκει-ται να αποφασίσουν άλλοι για εμάς, χωρίςεμάς. Μέχρι τώρα οι δυναμικοί αγώνες μαςκαι μόνο αυτοί ήταν που τους σταμάτησαν,αυτοί θα είναι που θα τους στείλουν στατσακίδια κι ακόμα παραπέρα. Το φωνά-ξαμε στους δρόμους, το φωνάξαμε σταΜΑΤ και δεν θα σταματήσουμε να το φω-νάζουμε: «σκουπίδια αν θα φέρετε στασπίτια μας κοντά, θα γίνει Κερατέα η κάθεγειτονιά», κι αυτό δεν είναι απλώς ένασύνθημα, είναι και μια απειλή και να τοξέρουν.

Έτσι υποδεχτήκαμε το νέο χρόνο!Άντε, χρόνια πολλά και να… σκάσουν οιοχτροί μας!

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ Σάββατο 12 Γενάρη 201366 Προλεταριακή Σημαία

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ:

Aγώνας για να μην κλείσει το νοσοκομείο «Παναγία»

ΗΗαπόφαση του διοικητή τουΠΕΣΥ Θεσσαλονίκης Βε-ντούρη για τη μετακίνηση

τριών κλινικών του Νοσοκομείου«Παναγία» στο νοσοκομείο «Αγ.Παύλος» στο οποίο υπάγεται καιτη σαλαμοποίηση του νοσοκο-μείου ουσιαστικά ισοδυναμεί με τοοριστικό κλείσιμό του.

Είναι χαρακτηριστικό πως ηαπόφαση αυτή πάρθηκε χριστου-γεννιάτικα και προσωρινά δενπραγματοποιήθηκε ύστερα απότην κινητοποίηση μέσα στις γιορ-τές έξω από το ΠΕΣΥ αλλά και τηνκινητοποίηση του σωματείου έξωαπό το Νοσοκομείο «Παναγία»στις 3/1 του νέου χρόνου. Η πραγ-ματικά μαζική αυτή κινητοποίηση(που πλαισιώθηκε και από πολίτεςτης Καλαμαριάς) ξεκίνησε μεομιλία της προέδρου του σωμα-τείου και άλλων φορέων έξω απότο νοσοκομείο, διέσχισε όλουςτους γύρω από την Αρετσού-Κρήνη κεντρικούς δρόμους καιμέσα από τα χειροκροτήματα τωνπολιτών κατέληξε πάλι στο νοσο-κομείο. Είναι απορίας άξιον γιατί

δεν κατευθύνθηκε στο κέντρο τουδήμου, μια μέρα μάλιστα που είχεμια από τις μεγάλες λαϊκές αγο-ρές.

Το Νοσοκομείο «Παναγία»,που ανήκε παλιά στα νοσοκομείατου ΙΚΑ, πέρασε μέσα από ένα ιδι-όμορφο καθεστώς στο ΕΣΥ με απο-τέλεσμα να υπάρχουντουλάχιστον τρεις διαφορετικέςμορφές εργασιακών σχέσεων (οιδιώτης του ομίλου Euromedicaπου κράτησε τις βασικές υπηρεσίεςυποστήριξης, οι παλιότεροι ερ-γαζόμενοι και οι νέοι). Είναι φα-νερό πως με τη μετακίνηση τωνκλινικών κινδυνεύουν οι πάνωαπό εξήντα εργαζόμενοι πουέχουν σύμβαση εργασίας.

Η επίθεση αυτή αναγκαστικάενοποιεί τους εργαζόμενους μέσαστο «Παναγία», όμως αυτό δενφτάνει καθώς μέχρι τώρα όλες οικινητοποιήσεις γίνονται με πρω-τοβουλία του σωματείου και δενέχει υπάρξει σοβαρή πλαισίωσηαπό τα υπόλοιπα νοσοκομειακάσωματεία, την Ε∆ΟΘ και το Εργα-τικό Κέντρο.

Η κινητοποίηση στην οποίακαλεί το σωματείο του «Παναγία»ίσως αποτελέσει (και πρέπει νααποτελέσει) την απαρχή ενόςπλατύτερου αγκαλιάσματος τουαγώνα αυτού από τους εργαζόμε-νους της πόλης.

Ανακοίνωση της Κομματικής Οργάνωσης

Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ)

ΌΌχχιι σσττοο κκλλεείίσσιιμμοο ττοουυ ννοοσσοοκκοομμεείίοουυ

««ΠΠααννααγγίίαα»»

Η κομματική οργάνωση Θεσσα-λονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλειτην απόφαση της τρικομματικήςσυγκυβέρνησης να κλείσει το νοσο-κομείο «Παναγία» κατ’ εντολή τηςτρόικας (Ευρωπαϊκή Ένωση και∆ΝΤ). Η εσπευσμένη μεταφορά τριώνβασικών κλινικών στο νοσοκομείο«Άγιος Παύλος» μέσα στις γιορτές,

έτσι ώστε να υπάρξουν οι λιγότερεςδυνατές αντιδράσεις από τους ερ-γαζόμενους και τους πολίτες της Θεσ-σαλονίκης, είναι η αρχή για τοοριστικό λουκέτο ενός νοσοκομείουπου λειτουργούσε πάνω από 40 χρό-νια, αναγκαίου για την περίθαλψηασθενών από τη Θεσσαλονίκη και τηΒόρεια Ελλάδα. Η αγωνιστική αντί-δραση των εργαζόμενων στο νοσοκο-μείο αλλά και κατοίκων της περιοχήςαπέτρεψε προς το παρόν τη μετα-φορά, αλλά μόνο προσωρινά. Hκυβέρνηση όμως επιμένει στοκλείσιμο και γι' αυτό δεν ανακοίνωσεπροϋπολογισμό για το 2013, όπωςέκανε και για άλλα νοσοκομεία τηςπόλης. Στο σχέδιο κατεδάφισης τηςδημόσιας περίθαλψης περιλαμβάνειτο κλείσιμο του Ψυχιατρικού νοσοκο-μείου, του Λοιμωδών και των Αφρο-δισίων ενώ για τα υπόλοιπα ταχρήματα που δίνει για το 2013οδηγούν με μαθηματική ακρίβειαστην πλήρη απαξίωσή τους.

Το κλείσιμο του νοσοκομείου«Παναγία» και των υπόλοιπων νοσο-κομείων στη Θεσσαλονίκη αλλά και

στην υπόλοιπη Ελλάδα αποτελείτμήμα μιας σαρωτικής κατεδάφισηςτου δημόσιου συστήματος περίθαλ-ψης που επιχειρείται αυτό το διά-στημα με βάση τις δεσμεύσειςαπέναντι στους δανειστές. Αποτελείπροσφορά στο αρπακτικό ιδιωτικό κε-φάλαιο και υπονομεύει τα στοιχειώδηδικαιώματα του ελληνικού λαού γιαυγειονομική υποστήριξη.

Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί τους εργαζόμε-νους και τους πολίτες της Θεσσα-λονίκης να υποστηρίξουν τον αγώνατων εργαζόμενων για να μην κλείσειτο νοσοκομείο «Παναγία», να μηναπολυθεί κανένας εργαζόμενος καινα σταματήσει η κατεδάφιση τουδημόσιου συστήματος υγείας. Καλείτους πολίτες της Θεσσαλονίκης ναστηρίξουν τις αγωνιστικές κινητο-ποιήσεις των σωματείων των ερ-γαζόμενων στα νοσοκομεία και τιςπρωτοβουλίες που παίρνουν οι επι-τροπές και οι συνελεύσεις γειτονιών.Τους καλεί να αγωνιστούν στην κυ-ριολεξία για τη ζωή τους και τη ζωήτων παιδιών τους!

Εκλογές για ∆.Σ. στην ΕΛΜΕ Καρδίτσας

ΤΤο κύριο χαρακτηριστικό των εκλογών για ∆Σ της ΕΛΜΕ Καρδίτσαςήταν η σημαντική αποχή των καθηγητών από τη διαδικασία,καθώς ποτέ στο τοπικό σωματείο δεν ψήφισαν τόσο λίγοι συνάδε-

λφοι. Παράγοντας αυτής της άσχημης εξέλιξης, οι ««ήήττττεεςς πποουυ μμοοιιρράά--σσττηηκκαανν σσεε όόλλοουυςς ττοουυςς σσυυννάάδδεελλφφοουυςς»» καθώς, παρά τις σημαντικέςπρωτοβουλίες και αγωνιστικές δράσεις που προώθησε η ΕΝΩΤΙΚΗ ∆ΡΑΣΗ(κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς με το μπλοκάρισμα αποφάσεωναπό την πλειοψηφία ∆ΑΚΕ-ΠΑΣΚ και την ουσιαστικά απουσία-παραίτησητης ΕΣΑΚ από οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα έβαζε τους καθηγητέςσε κίνηση), δεν έγινε κατορθωτό με μαζικούς όρους και χωρίς ασυνέχειεςνα ««μμοοιιρραασσττοούύμμεε κκοοιιννοούύςς ααγγώώννεεςς κκααιι ννίίκκεεςς»». Έτσι, η απογοήτευση «συνα-ντήθηκε» με την προωθούμενη από τις καθεστωτικές δυνάμεις αμφι-βολία/άρνηση της ανάγκης ύπαρξης του σωματείου, ντύθηκε«ιδεολογικά» με τη συκοφάντηση και ισοπέδωση («όλοι οι συνδικαλιστέςίδιοι είναι»), καταλήγοντας στην... τσέπη των συναδέλφων, δικαιο-λογώντας την αποχή με την ατομική αδυναμία πληρωμής της εισφοράςτων 20€...

Το καθήκον, όπως αναφέρεται και σε ανακοίνωση της ΕΝΩΤΙΚΗΣ∆ΡΑΣΗΣ, που προκύπτει άμεσο και κρίσιμο είναι αυτό της κοινής δράσηςκαι του συντονισμού ««γγιιαα ττηηνν ππρροοώώθθηησσηη ττηηςς σσυυλλλλοογγιικκήή σσττάάσσηηςς ττωωνν εεκκππααιι--δδεευυττιικκώώνν,, γγιιαα ττηηνν οορργγάάννωωσσηη ττηηςς ααννττίίσστταασσηηςς,, ττηηςς δδιιεεκκδδίίκκηησσηηςς κκααιι ττηηςς αανναα--ττρροοππήήςς ααυυττήή ττηηςς πποολλιιττιικκήήςς πποουυ σσυυννθθλλίίββεειι ττιιςς ζζωωέέςς μμααςς,, ααννααγγεεννννώώννττααςς ττοο σσωω--μμααττεείίοο μμααςς,, ττηηνν ΕΕΛΛΜΜΕΕ»».. Η ανακοίνωση αφορούσε πρόσκληση συνεργασίαςκαι προς την ΕΣΑΚ-∆ΕΕ η οποία απάντησε αρνητικά με ένα θλιβερόσημείωμα.

Τα δύσκολα είναι μπροστά, η αντιμετώπισή τους επείγει και το δυνα-μικό της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ∆ΡΑΣΗΣ, έχοντας κατακτήσει θέση και ρόλο στησυνείδηση αλλά και στους αγώνες των εκπαιδευτικών, θα συνεχίσει νασυμβάλλει στη συσπείρωση και οργάνωση της βάσης του κλάδου, χειρα-φετώντας τον από τις καθεστωτικές παρατάξεις και χτίζοντας την ΕΛΜΕκαι το συνδικαλισμό που απαιτούν οι καιροί.

Αλλαγή των περιοχών μετάθεσης

Η «επιχείρηση» συντριβής των εργασιακώνσχέσεων των εκπαιδευτικών προχωρεί

ΜΜέσα στις χριστουγεν-νιάτικες διακοπές τουπουργείο Παιδείας

ανακοίνωσε την αλλαγή των πε-ριοχών μετάθεσης των εκπαι-δευτικών έτσι ώστε για τοσύνολο σχεδόν της χώρας (λίγεςεξαιρέσεις αφορούν τηνησιώτικη Ελλάδα, Κυκλάδες-∆ωδεκάνησα κ.λπ.) κάθε νομόςνα θεωρείται πλέον μία περιοχήμετάθεσης.

Ο υφ. Παιδείας Παπαθε-οδώρου δήλωσε για την εξέλιξηαυτή: «…Ο εξορθολογισμός τουχάρτη μεταθέσεων και η ομαδο-ποίηση των περιοχών μεταθέσεωνέχουν το πλεονέκτημα της καλύτε-ρης και αποτελεσματικότερηςδιαχείρισης του εκπαιδευτικού πρ-οσωπικού. Έτσι, δίνεται η δυνατότ-ητα στους εκπαιδευτικούς γιαεπιλογές τοποθετήσεων σε με-γαλύτερο αριθμό σχολικών μονά-δων, ενώ ευνοείται και ημετακίνηση μεγαλύτερου αριθμούεκπαιδευτικών για την κάλυψητων αναγκών των μονάδωναυτών...»

Με άλλα λόγια, ο «εξορθολο-γισμός» πρακτικά σημαίνει πα-ραπέρα ελαστικοποίηση τωνεργασιακών σχέσεων των εκπαι-δευτικών με άμεση στόχευση τηνκατάργηση των οργανικών θέ-σεων και κατ’ επέκταση της μο-νιμότητας, την εξαφάνιση τωνκενών στα σχολεία ώστε να δι-καιολογηθούν οι μηδενικοί διο-ρισμοί μονίμων αλλά και

αναπληρωτών σύμφωνα με τιςδεσμεύσεις των μνημονίων.Σημαίνει ότι οι διαθέσεις εκπαι-δευτικών σε άλλα σχολεία ή καισε άλλες βαθμίδες (Α/θμια) δενθα υπόκεινται σε περιορισμούςαπό τις μέχρι τώρα περιοχές με-τάθεσης, οπότε ο εκπαιδευτικόςθα συμπληρώνει το ωράριό τουσε σχολεία που μπορεί νααπέχουν ακόμα και εκατοντάδεςχιλιόμετρα (εννοείται χωρίςαποζημίωση) και θα βρίσκεταιμόνιμα σε καθεστώς εργασιακήςανασφάλειας και περιπλάνησης.Σημαίνει ότι δημιουργεί καιάλλες ανισότητες μεταξύ τωνυπηρετούντων εκπαιδευτικώνμέσα από την επανατοποθέτησήτους σε σχολικές μονάδες,ενισχύοντας τον ανταγωνισμόκαι τη διαίρεση εντός του κλά-δου.

Η εξέλιξη αυτή έρχεται ναπροστεθεί στο υπάρχον νομικόοπλοστάσιο του υπουργείου (ν.3848/10 και ν. 4093/12 - 3ομνημόνιο) που προβλέπει τιςυποχρεωτικές μετακινήσεις εκ-παιδευτικών, μοιράζονταςφύλλα πορείας σε όσους επιλέξειτο υπουργείο. Γιατί, σύμφωνα μεσχετική διάταξη του 3ουμνημονίου, ο υπουργός θα ορίσειτους όρους υπεραριθμίας σεεπίπεδο σχολείου ή δήμου και τιςπεραιτέρω υποχρεωτικές μετακι-νήσεις όσων κριθεί ότι πλεονά-ζουν.

Στα σχολεία το κλίμα είναι

βαρύ, με τους εκπαιδευτικούς να«εξαντλούν» το ενδιαφέροντους στις τεχνικές λεπτομέρειεςτων ζητημάτων. Αυτό προ-κύπτει ως παράγωγο των παρα-πάνω άσχημων εξελίξεων μαζίμε τα άλλα που ετοιμάζει τουπουργείο (κλεισίματα σχο-λείων, συμπτύξεις τμημάτων,αύξηση διδακτικού ωραρίου,αξιολόγηση, πειθαρχικό δίκαιοκ.λπ.), την αύξηση -το τελευταίοδιάστημα- της κρατικής καιυπηρεσιακής τρομοκρατίας μετα καθημερινά «εντέλλεσθε»και φυσικά της κινηματικήςαδράνειας που επικρατεί στονκλάδο.

Αυτό που παραμένει (το)ζητούμενο είναι το σπάσιμο τηςαδράνειας και η άμεση προετοι-μασία του κλάδου για νασυγκρουστεί με αυτή την πολι-τική. Αυτό δεν θα μας το προ-σφέρει καμιά ΟΛΜΕ ή ∆ΟΕ, αλλάαποτελεί καθήκον παρατάξεων-σχημάτων-αγωνιστών εκπαιδευ-τικών που αντιλαμβάνονται τηνκρισιμότητα των στιγμών,να προχωρήσουν από κοινούσε σχεδιασμένες παρεμβάσειςσυζήτησης και δράσης που θασυγκροτούν τον κλάδο μέσα στασωματεία, για να αναμετρηθείμε αυτή την πολιτικής τηςφτώχειας και της διάλυσης τωνεργασιακών σχέσεων με τη διε-ξαγωγή μέσα στο Γενάρηγενικών συνελεύσεων πανελλα-δικά.

ΑΑΠΠΟΟΤΤΕΕΛΛΕΕΣΣΜΜΑΑΤΤΑΑ ΕΕΚΚΛΛΟΟΓΓΩΩΝΝ 2200112222001111 22001122

ΨΨΗΗΦΦΙΙΣΣΑΑΝΝ 444499 662222ΛΛΕΕΥΥΚΚΑΑ//ΑΑΚΚΥΥΡΡΑΑ 1155 1177

ΨΨΗΗΦΦΟΟΙΙ ΕΕ∆∆ΡΡΕΕΣΣ ΨΨΗΗΦΦΟΟΙΙ ΕΕ∆∆ΡΡΕΕΣΣ∆∆..ΑΑ..ΚΚ..ΕΕ.. ∆∆..ΕΕ.. 116699------3399,,00%% 44 118899 -- 3311,,33%% 33ΠΠΑΑΣΣΚΚ ∆∆..ΕΕ.. 3388------ 88,,77%% ---- 114488 -- 2244,,44 22ΕΕΝΝΩΩΤΤΙΙΚΚΗΗ ∆∆ΡΡΑΑΣΣΗΗ 116677------3388,,44%% 44 119933 -- 3311,,77%% 33ΕΕΣΣΑΑΚΚ ∆∆..ΕΕ..ΕΕ.. 6600------1133,,88%% 11 7755 -- 1122,,44 11

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ 77Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Το τίμημα του αγώνα και το αβάσταχτο κόστος της λευκής απεργίας

Ο λαός μας ζει έναν εφιάλτη.

Όσο ο εφιάλτης γίνεται

πιο τρομακτικός, όσο βυθίζεται

σ’ αυτόν, όσο μουδιάζουν

τα πόδια ανήμπορα να τρέξουν

να ξεφύγουν από το κακό

του ονείρου, τόσο νομίζει κανείς

πως το ξημέρωμα δεν έρχεται

και η νύχτα εναλλάσσεται

με νύχτα.

Πολλοί νομίζουν πως αν

συνεχίσουν να κρατούν τα μάτια

τους κλειστά, ο εφιάλτης

θα δώσει τη θέση του σε

ένα καλό όνειρο.

ΜΜπροστά στον πάνοπλο εχθρό πολ-λοί νομίζουν πως θα πολεμήσουνμε κλειστά τα μάτια. Η λευκή απερ-

γία που προτείνεται ως πρόταση δράσης στοδημόσιο τομέα (στον ιδιωτικό ακούγεται τολιγότερο αστεία) κουβαλάει όλα τα ιδεολο-γήματα και τις πρακτικές του παρελθόντοςπου μας οδήγησαν στο τραγικό παρόν. Όμως,αν θέλουμε να ονειρευόμαστε ένα άλλο μέλ-λον, πρέπει να αποτινάξουμε από τις πλάτεςμας όλη την παλιά σκουριά που τις βαραίνει.

Κάθε φορά που κάποιοι εισηγούνται τηλευκή απεργία δεν ξεχνούν να υποστηρίξουνπως η απεργία και η διαδήλωση δεν έχουναποτέλεσμα. «Τι νόημα έχει άλλη μια περι-φορά στους δρόμους ή άλλη μια απεργία πουθα μας κόψει δεκάδες ευρώ;» λένε.Ισχυρίζονται, ακόμη, πως από μια απεργία τοκράτος κερδίζει λόγω της περικοπής των μι-σθών όσων απεργούν. Αν όμως έτσι έχουν ταπράγματα, γιατί κάθε μικρή ή μεγάλη διαδή-λωση πνίγεται στα δακρυγόνα και χτυπιέταιανελέητα; Γιατί κάθε απεργία οποιουδήποτεκλάδου κατασυκοφαντείται, υπονομεύεται ήσέρνεται στα δικαστήρια για να βγει παρά-νομη και καταχρηστική; Η φράση «δεναντέχουμε», που συχνά συνοδεύει ωςεπιχείρημα τη συγκεκριμένη πρόταση,συμπυκνώνει τη δυσκολία της κατάστασηςπου ο καθένας μας βιώνει αλλά και τηναντίληψη πως οι αγώνες είναι εκτός απόδύσκολοι και μάταιοι. Η άποψη για τη μα-ταιότητα των αγώνων δεν είναι δημιούρ-γημα της τελευταίας δύσκολης περιόδουαλλά πολύ παλιά. Η λογική της ανάθεσηςεπίλυσης των προβλημάτων σε πεφωτισμέ-νες συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες, ηλογική της συναλλαγής με το σύστημα καιτης εισβολής των συνδικαλιστών στηδιοίκηση-συνδιοίκηση και η λογική τωνεποικοδομητικών προτάσεων διαπαιδαγω-γούσαν επί δεκαετίες το λαό και τους ερ-γαζόμενους. Το καταστάλαγμα αυτών τωνλογικών στα μυαλά των ανθρώπων οδήγησεσε πρακτικές εύκολων λύσεων. Σήμερα, πουτα πράγματα έχουν σφίξει, η ταχύτητα τωνεξελίξεων σέρνει με ορμή μπροστά από τονέο το παλιό. Έτσι, δεν είναι ανεξήγητο πουοι ίδιοι άνθρωποι σε μια ψηφοφορία θέλουννα μπορούν να ψηφίσουν τόσο τις προτάσειςγια απεργία διαρκείας όσο και την πρότασηγια λευκή απεργία.

Η πρόταση για λευκή απεργία συσκοτίζει

την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.Την ίδια στιγμή που βομβαρδίζουν με πυρη-νικά τη ζωή μας, μερικοί επιχειρούν νακρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. «Κου-βαλούν» αυταπάτες για τα περιθώριαανοχής του κράτους, δεν κατανοούν πως οεργαζόμενος στο δημόσιο δεν ήταν ποτέ δια-φορετικός από αυτόν στον ιδιωτικό τομέα.Νομίζουν πως θα ξεγελάσουν το κράτος καιτους μηχανισμούς που διαθέτει, θα τουςμπερδέψουν, θα τους βάλουν τρικλοποδιά.Θεωρούν πως θα επιστρέψουμε στο πρό-σφατο «καλό παρελθόν» χωρίς να κάνουνμεγάλες θυσίες. Πιστεύουν, δηλαδή, πως θαγλιτώσουν από την οικονομική αιμορραγίαμιας απεργίας, από την αντιπαράθεση με τιςδυνάμεις καταστολής στις διαδηλώσεις, απότην προπαγάνδα που στρέφει τη μια κοινω-νική ομάδα ενάντια στην άλλη ή από τηδυσμένεια του εκάστοτε διευθυντή ή προϊ-σταμένου. Οι γονείς δε θα παραπονιούνταιπού θα αφήσουν τα παιδιά τους αν οι εκπαι-δευτικοί κάνουν λευκή απεργία, λένε. Εθε-λοτυφλούν.

Η εμπειρία των εργαζομένων στους ΟΤΑ,που μέσω των καταλήψεων νόμιζαν πως θαγλιτώσουν την παρακράτηση του μισθούτους, είναι πολύ πρόσφατη. Τελικά, οι μισθοίπερικόπηκαν και οι κινητοποιήσειςυποχώρησαν. Οι δικαστές, κοτζάμ τρίτηεξουσία, απειλήθηκαν με περικοπή μισθούκαι πειθαρχικές διώξεις αν συνέχιζαν τηναποχή από τα καθήκοντα της έδρας. Όλοιγνωρίζουν πως λευκή απεργία οδηγεί αυτό-ματα σε περικοπή μισθού. Επίσης, είναι πα-ράνομη αφού δεν προβλέπεται από καμίανομοθεσία. ∆ε θεωρούμε ότι μια μορφήπάλης πρέπει να απορρίπτεται γιατί δεσυμβαδίζει με την αστική νομιμότητα, όμωςπροκαλεί τουλάχιστον το ενδιαφέρον πώςμπορεί να προτείνεται σαν πιο εύκολη λύσημια πρόταση που εξ αρχής συγκρούεται με τονόμο.

Το σχήμα που κάποιοι έχουν στο μυαλότους, ότι αν κάνουμε λευκή απεργία θαπηγαίνουμε στη δουλειά μας αλλά δε θα δου-λεύουμε, οι εκπαιδευτικοί, π.χ., θα έχουν ταπαιδιά στην τάξη ή στην αυλή αλλά δε θακάνουν μάθημα και οι γονείς δε θα παραπο-νιούνται, δεν είναι απλά αφελές αλλάεπικίνδυνο. Νομίζει πραγματικά κανείς πωςη αντιδραστική προπαγάνδα στηρίζεται σεπραγματικές αγωνίες που έχει το σύστημαγια όσους ταλαιπωρούνται, όπως λέει, απότις απεργίες και τις διαδηλώσεις; Θεωρούνπραγματικά οι υποστηριχτές της λευκήςαπεργίας πως η προπαγάνδα των ΜΜΕ θαατονήσει επειδή θα παίζουμε κρυφτούλι μετα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσειένας αγώνας; Το αντίθετο θα συνέβαινε. Οικραυγές περί τεμπέληδων, ανίκανων,δειλών και ανήθικων θα ήταν πιο υστερικές.

Η λευκή απεργία από τους περισσότερουςεργαζόμενους χαρακτηρίζεται ως ανήθικη.∆εν είναι μόνο λόγω του ότι θα χρησιμοποι-ούνταν ως όμηροι οι μαθητές, στις πλάτεςτων οποίων θα στηνόταν στην εκπαίδευσηένας εικονικός αγώνας, αλλά κυρίως λόγωτης λογική που χαρακτηρίζει την πρότασηκαι της κουτοπονηριάς που κρύβει μέσα της.Η άποψη να μην κοπιάσουμε, να μη ματώ-σουμε, να κάνουμε το κόλπο ή την εξυπνάδαπου θα μας βγάλει στον αφρό, δεν μπορεί νααναπτύξει νικηφόρους αγώνες, δεν μπορείνα έχει προοπτική μπροστά στον πάνοπλοαντίπαλο και φυσικά δεν μπορεί να διαπαι-δαγωγεί το λαό και τη νεολαία.

∆εκαετίες έχουν ρημάξει τη σκέψη τωνεργαζομένων με ιδεολογήματα κενά πε-ριεχομένου, όπως αυτό του δημόσιου λει-τουργού (!). Ένα από τα αποτελέσματα τηςκυριαρχίας των κυβερνητικών δυνάμεων

στα συνδικάτα και της ρεφορμιστικής αρι-στεράς είναι και η αδυναμία να γίνει κατα-νοητός ο πραγματικός ρόλος του σχολείουκαθώς και ποια είναι η σημασία της εκπαι-δευτικής διαδικασίας για το σύστημα. Στηνπραγματικότητα το σύστημα δεν ενδιαφέρε-ται αν κάνουν μάθημα τα παιδιά, αν μα-θαίνουν γράμματα, πόσο μάλλον αναναπτύσσουν ολοκληρωμένες προσωπικό-τητες. Αρκεί με κάποιο τρόπο να δηλώσουμεπως δεν είμαστε απεργοί, πως η απεργία δεναποτελεί μέσο πάλης για να ρίξει γέφυρεςδιαλόγου. Το «δεν συνομιλώ με απεργούς»αποκρυσταλλώνει το τι πραγματικά πιστεύεικάθε κυβέρνηση αυτού του σάπιου συστήμα-τος για τους αγώνες και τις απεργίες.

«Μα γιατί να μη δοκιμάσουμε και τηλευκή απεργία»; αναρωτιούνται διάφοροι.Κατ’ αρχάς, η πρόταση δεν είναι τόσο και-νούρια. Τα τελευταία χρόνια, που η επίθεσηστα δικαιώματα είναι αχαλίνωτη, τίθεται σεδιάφορους χώρους του δημόσιου τομέα. Σι-γοντάρεται από συνδικαλιστικές δυνάμειςπου πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ ή στη Ν∆. Όπουτέθηκε λειτούργησε ανασταλτικά στοξεδίπλωμα αγώνων. Στοιχείο της πρότασηςείναι η ηττοπάθεια. Είναι το καμπανάκιλήξης του ματς πριν την έναρξη του πρώτουγύρου. Ο αναχωρητισμός από τους αγώνεςέχει και τη μορφή της λευκής απεργίας. Ξε-πηδά από την ηττοπάθεια και οδηγεί στηνήττα, πηγάζει από τον ατομισμό και το φόβομπροστά στα δύσκολα και οδηγεί στη διά-λυση και στην απομόνωση, δεν διαπαιδαγω-γεί συνειδήσεις με αντοχές αλλάκατασκευάζει ανθρώπους που λυγίζουν σταδύσκολα. Το κόστος της λευκής απεργίαςείναι αβάσταχτο!

Το τίμημα του αγώνα

Αν αφουγκραστούμε προσεκτικά τηναγανάκτηση του λαού, θα ακούσουμε τουςδισταγμούς του. Αν παρατηρήσουμε τηνοργή του, θα δούμε παραδίπλα το φόβο του.

Απαριθμώντας τις απώλειες των δικαιωμά-των, υπολογίζεται και το κόστος του αγώνα.Τίθεται συχνά το ερώτημα: «πώς μπορούμενα κερδίσουμε όσα χάσαμε με το λιγότεροδυνατό κόστος;». Η απάντηση είναι μία καιμοναδική, δηλαδή ότι δεν μπορούμε ναέχουμε νίκες χωρίς θυσίες.

Σήμερα ο λαός καλείται να αγωνιστεί γιατη ζωή του. Το τίμημα ενός τέτοιου αγώναπώς μπορεί να κοστολογηθεί; Σήμερα κα-λούμαστε να πράξουμε σπουδαία πράγματαγια εμάς και τα παιδιά μας. Για να κερδί-σουμε τη ζωή, πρέπει να αλλάξουμε τρόποζωής. Για να σταματήσει ο εφιάλτης πρέπεινα ανοίξουμε τα μάτια μας. Να δούμε κατά-ματα την πραγματικότητα, να κοντα-ροχτυπηθούμε με τις δυσκολίες της. Σταδύσκολα προβλήματα δεν υπάρχουν εύκολεςαπαντήσεις.

Το πρόβλημα των μορφών πάλης είναισοβαρό και πρέπει να μας απασχολεί. Όμως,δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Κάθε νικηφόροςλαϊκός – εργατικός αγώνας είχε ως όπλα τηναπεργία και τη διαδήλωση. Αυτή η πραγμα-τικότητα δεν μπορεί να προσπεραστεί. Οιάλλες μορφές πάλης που το εργατικό κίνημαέχει υιοθετήσει, από τις καταλήψεις ως τιςσυμβολικές πράξεις, όχι μόνο δεν ήρθανποτέ σε αντιπαράθεση με τη διαδήλωση καιτην απεργία αλλά αλληλοσυμπληρώνονταν.Όμως καμία μορφή πάλης δεν μπορεί ναείναι αποτελεσματική, αν δεν είναι απόφασηόλων όσοι αγωνίζονται, αν δε συσπειρώνειτους εργαζόμενους, αν δεν ευνοεί τιςσυμμαχίες, αν δεν έχει διάρκεια, αν δε συνο-δεύεται με το τι διεκδικεί. Τέλος, κανέναςαγώνας δε μπορεί να είναι νικηφόρος χωρίςοργάνωση.

∆υο δρόμο ανοίγονται μπροστά μας. Ήθα υποταχτούμε ή θα αντισταθούμε. Ή θαδιαλέξουμε το δρόμο της συντήρησης ή τοδρόμο του αγώνα. Κάθε επιλογή έχει θυσίες.Με τον πρώτο δρόμο επιβιώνεις, με τονδεύτερο ζεις. Ο πρώτος είναι σύντομος κι οδεύτερος μακρύς. Καθένας διαλέγει σε ποιαπλευρά θα γείρουν οι κόποι του.

ΗΗεργατική τάξη και όλοςο εργαζόμενος λαόςβρίσκονται σε μία εξαι-

ρετικά δύσκολη κατάσταση ωςαποτέλεσμα της γενικευμένηςεπίθεσης που συνεχώς κλι-μακώνουν εναντίον τους οι α-ντιδραστικές δυνάμεις τουσυστήματος, μέσα και έξω απότη χώρα.

Με τα συνεχή μνημόνια,τους αντεργατικούς νόμους, τιςπράξεις νομοθετικού περιεχο-μένου και τις υπουργικές απο-φάσεις των αστικώνκυβερνήσεων και των κομμά-των που στηρίζουν την αντι-λαϊκή επέλαση, τα δικαιώματακαι το εισόδημα, η ίδια η ζωήτων εργαζομένων, καρατο-μούνται στο όνομα της δημο-

σιονομικής πειθαρχίας, τηςπροώθησης της ανταγωνι-στικότητας της οικονομίας καιτης «απελευθέρωσης» της αγο-ράς εργασίας στα πλαίσια τωνλεγόμενων διαρθρωτικών με-ταρρυθμίσεων.

Ατελείωτος είναι ο κατά-λογος των αντιλαϊκών νόμωνκαι ρυθμίσεων με τις οποίεςβρίσκεται σήμερα αντιμέτω-πος ο κόσμος της δουλειάς. Πε-τσόκομμα μεροκάματου καιμισθού, κατάργηση τουοκταώρου και του πεν-θημέρου, δουλειά-λάστιχο, μα-ζικές απολύσεις και ανεργία,εκατοντάδες χιλιάδες οι α-πλήρωτοι επί μήνες, φορο-ληστρική επιδρομή, συνεχείςαυξήσεις σε όλα τα είδη και τιςυπηρεσίες άμεσης ανάγκης,αποκλεισμός του εργαζόμενουλαού και των παιδιών του απόδωρεάν υγεία, παιδεία, κοινω-νική ασφάλιση.

Η επιβολή του εργασιακούμεσαίωνα είναι μια πραγμα-τικότητα που έχει κάνει τουςταξικούς - πολιτικούς συσχετι-σμούς ακόμα δυσμενέστερουςγια την εργατική τάξη και τοσύνολο των εργαζομένων, ενώταυτόχρονα αποσυγκροτεί πο-λιτικά και οργανωτικά τόσοτην τάξη όσο και το κίνημά της.Οι μάχες που έχουν δοθεί ήσυνεχίζουν να δίνονται -καιμάλιστα τις περισσότερες φορέςμε απεργιακούς αγώνες με-γάλης διάρκειας- σε επί μέρουςχώρους, κυρίως σε κάποιες με-γάλες επιχειρήσεις, αποτελούνελπιδοφόρες εστίες αντίστασηςπου ανεξάρτητα από την έκ-βασή τους δείχνουν το δρόμοτης αντιπαράθεσης και τουαγώνα σαν μοναδικής καιπραγματικής διεξόδου για τουςεργαζόμενους. Οι μάχες όμωςαυτές πρέπει να συντονιστούν ,να συνολικοποιηθούν, να απο-τελέσουν την κύρια πλευρά καιτη βασική κατεύθυνση του ερ-γατικού κινήματος σήμερα,απομονώνοντας κυβερνητι-κούς και εργοδοτικούς εργατο-

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ Σάββατο 12 Γενάρη 201388 Προλεταριακή Σημαία

Συνεχίζουν τον αγώνα οι εργαζόμενοι στη Γενική Ταχυδρομική Αιγάλεω

««ΕΕίμαστε αποφασισμένοι ναφτάσουμε ως το τέλος».Με αυτή τη φράση δια-

τρανώνουν την αγωνιστική τουςδιάθεση, το σθένος και την απο-φασιστικότητά τους μέλη της Επι-τροπής Αγώνα Εργαζομένων στηΓενική Ταχυδρομική Αιγάλεω.∆ίνουν μια σκληρή μάχη αφούέχουν να αντιμετωπίσουν, από τημια, την αδιαλλαξία και την αυ-θαιρεσία της εργοδοσίας πουαποθρασύνεται με βάση τα μνημό-νια και τους εφαρμοστικούς νό-μους και, από την άλλη, τιςαδυναμίες και την κατάσταση τουεργατικού-συνδικαλιστικού κινή-ματος. Ωστόσο, η αποφασιστικό-τητα αυτή τροφοδοτείται από τοδίκιο του αγώνα τους. ∆ιεκδικούντα δεδουλευμένα από τον Σεπτέμ-βρη του 2012, το δικαίωμά τουςστη δουλειά με συλλογικέςσυμβάσεις εργασίας αορίστου χρό-νου με κατοχυρωμένα όλα τα δι-καιώματα τους. Ουσιαστικάδιεκδικούν εργασία με δι-καιώματα, κόντρα στον εργα-σιακό μεσαίωνα που προωθούνΕΕ-κυβερνήσεις-κεφάλαιο-εργο-δοσία. «Τροφοδοτούνται», όμως,και από την ολοένα μεγαλύτερηταξική αλληλεγγύη που εκφράζε-ται από σωματεία, από συνδικαλι-στές, από εργατικά σχήματα, απόσυλλογικότητες, από λαϊκές συνε-λεύσεις, που στηρίζουν το δίκαιοαγώνα τους.

Η πρώτη κινητοποίηση έγινετην Παρασκευή 7/12 έξω από τοκατάστημα του Αιγάλεω, με 4ωρηστάση εργασίας που κήρυξαν οιδιοικήσεις του κλαδικού σωμα-τείου ΣΕΤΤΕΑ και του επιχειρη-σιακού ΣΕΓΕΤΑ. Η κινητοποίησηέληξε στις 11 το βράδυ, αφού προ-

ηγήθηκαν προσαγωγές μελών τουκλαδικού σωματείου και εργαζο-μένων, με τη διαβεβαίωση ότι θαύπαρξη συνάντηση με τη μητρικήεταιρεία τη ∆ευτέρα 10/12. Μέχρισήμερα δεν πραγματοποιήθηκετέτοια συνάντηση και από τότε οιεργαζόμενοι βρίσκονται κυριο-λεκτικά στον αέρα. Οι υποσχέσεις,όμως, και οι δεσμεύσεις των δυοσωματείων προς τους εργαζόμε-νους για κλιμάκωση του αγώνααποδείχτηκαν φούμαρα σε μιαάμαζη (με ευθύνη των δυο σωμα-τείων) συνέλευση που πραγματο-ποιήθηκε την Κυριακή 9/12.

Το Σάββατο 22/12 η ΕπιτροπήΕργαζομένων κάνει ανοιχτό κάλε-σμα για συνάντηση προς όποιονήθελε να στηρίξει τον αγώνα τουςκαι με στόχο τη δημιουργία επιτρο-πής αλληλεγγύης. Παρόλο που ταδυο παραπάνω σωματεία προσ-κλήθηκαν, έλαμψαν δια της απου-σίας τους. Η στάση τους αυτή,βέβαια, είναι συνεπής σε σχέση μετην πρόταση προς τους εργαζόμε-νους, δηλαδή να υπογράψουν τιςλευκές δίμηνες συμβάσεις που πρό-τεινε η μητρική εταιρεία και ναδιεκδικήσουν δικαστικά τα δεδου-λευμένα.

Στη συνάντηση αυτή, παρά τιςόποιες αδυναμίες και καθυστερή-σεις, συγκροτήθηκε η ΕπιτροπήΑλληλεγγύης και -από κοινού μετην επιτροπή εργαζομένων πραγ-ματοποίησε μια μαζική συγκέντρω-ση διαμαρτυρίας την Παρασκευή4/1 στα κεντρικά της ΓενικήςΤαχυδρομικής. Προσπαθώντας νααπαξιώσει τη μαζική συγκέντρωση-η οποία όμως την εξέπληξε δυσά-ρεστα- η εργοδοσία μέσω του διευ-θυντή Οικονομικού όσο και μέσωτης δικηγόρου της (η οποία βρι-

σκόταν εκεί «εντελώς τυχαία»),αρνήθηκε συνάντηση με τους ερ-γαζόμενους και παρέπεμψε στηνπρογραμματισμένη συνάντηση τηνΤρίτη 8/12 στην Επιθεώρηση Ερ-γασίας, στην οποία βέβαια δεν πα-ραβρέθηκε λόγω «αδυναμίας» τηςδικηγόρου, και η οποία μετατέθηκεγια την Τετάρτη 16 Γενάρη. Χαρα-κτηριστική επίσης ήταν η έντονηπαρουσία της αστυνομίας στο χώροτης συγκέντρωσης, αλλά και η πα-ρουσία κλούβας των ΜΑΤ που είχεσταθμεύσει εκατό μέτρα μα-κρύτερα, γεγονός που εξόργισεκαι καταγγέλθηκε από τουςσυγκεντρωμένους.

Η αντίληψη που επικράτησε,τόσο στην Επιτροπή Εργαζομένωνόσο και στην Επιτροπή Αλληλεγ-γύης, να ανοιχτεί δηλαδή ο αγώναςαυτός όσο πιο πλατιά γίνεται στουςεργαζόμενους της Γενικής Ταχυ-δρομικής, του κλάδου αλλά καιστην κοινωνία, έφερε θετικά απο-τελέσματα τόσο στη συγκέντρωσηπου πραγματοποιήθηκε στα κεντρι-κά της εταιρείας, αλλά πολύ περισ-σότερο στη συνάντηση τηςεπιτροπής αλληλεγγύης που έγινετην Τρίτη 8/12.

Η μαζική συμμετοχή στησυνάντηση αυτή δίνει νέα δυνα-μική στον αγώνα των εργαζομέ-νων. Σωματεία του κλάδου, όπωςτο ΣΕΤΤΑ και το ΣΒΕΟ∆, το σωμα-τείο της WIND, ο συντονισμός πρω-τοβάθμιων σωματείων Αιγάλεω,λαϊκές συνελεύσεις, εργατικά σχή-ματα και συλλογικότητες δήλωσαντη στήριξη τους στον αγώνα και τησυμμετοχή τους στις επόμενεςκινητοποιήσεις.

Τουλάχιστον απαράδεκτηκρίνεται η στάση του ΣΕΤΤΕΑ καιτου ΣΕΓΕΤΑ που μέχρι τώρα δεν

έχουν βγάλει ούτε μια ανα-κοίνωση και από τις 7/12 δενέχουν εμφανιστεί πουθενά. Προ-κειμένου να δικαιολογήσουν τηστάση τους βάζουν ταμπέλεςστους εργαζόμενους και τους αλ-ληλέγγυους, δηλώνοντας ότι δενθα συρθούνε πίσω από κανέναν.Αναπαράγουν με αυτόν τον τρόποτις γνωστές διασπαστικές λογικέςπου επικρατούν στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και θέ-λουν τα σωματεία σφραγίδα τηςκάθε παράταξης. Όμως στην τα-ξική πάλη δεν υπάρχει θέση ουδε-τερότητας. Στην αναμέτρηση πουδιεξάγεται όποιος δεν παίρνειθέση μάχης στο πλευρό των ερ-γαζόμενων, τουλάχιστον δίνειχώρο στον ταξικό αντίπαλο. Μεαυτήν την έννοια τα δυο σωμα-τεία θα πρέπει να πρωτοστατή-σουν, αν θέλουν να αποτελούνόπλα των εργαζομένων, αντί νατηρούν σιγή ιχθύος.

Η νέα συνάντηση της Επιτρο-πής Αλληλεγγύης θα επεξεργαστείτην κλιμάκωση του αγώνα, τιςεπόμενες κινητοποιήσεις τόσο σετοπικό επίπεδο (Αιγάλεω) όσο καιστα κεντρικά. Πρόταση της Ταξι-κής Πορείας που στηρίζει από τηνπρώτη στιγμή αυτόν τον αγώναείναι η προετοιμασία των κινητο-ποιήσεων αυτών να γίνει με τηνκυκλοφορία νέας προκήρυξης καιαφίσας, μέσα από ένα πρόγραμμαπαρεμβάσεων στον κλάδο, αλλάκαι σε κάθε μαζικό χώρο δουλειάς,καθώς και στις γειτονιές. Παράλ-ληλα, είναι απαραίτητο να πάρουνθέση στήριξης του αγώνα αυτούόσο το δυνατόν περισσότερα σω-ματεία και εργατικές συλλογικό-τητες.

Πρώτη απεργιακή απάντηση στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

ΚΚάτω από δύσκολες καιρικέςσυνθήκες, με δυνατή βροχήνα πέφτει συνεχώς επί δύο

μέρες σε όλο το λεκανοπέδιο,πραγματοποιήθηκαν οι κινητοποι-ήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στηνέα προσπάθεια κατάργησης τηςκυριακάτικης αργίας. Με την κάλ-υψη τόσο της Ομοσπονδίας Ιδιω-τικών Υπαλλήλων όσο καιδεκάδων πρωτοβάθμιων σωμα-τείων στον κλάδο του εμπορίου(ανάμεσά τους ο Σύλλογος Εμπο-ροϋπαλλήλων Αθήνας, ο ΣύλλογοςΥπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου κ.ά.)η Κυριακή 30 ∆εκέμβρη πήρε χα-ρακτήρα απεργιακής κινητο-ποίησης σε όλο το εμπόριο.

Ωστόσο, η συμμετοχή στο απερ-γιακό κάλεσμα ήταν περιορισμένη,πολύ κάτω από τις ανάγκες απά-ντησης που θέτει το συγκεκριμένοζήτημα αλλά και συνολικά η επί-θεση στο χώρο του εμπορίου.Φυσικά, οι ευθύνες δεν βρίσκονταιστις αντίξοες καιρικές συνθήκες,παρότι συνέβαλαν και αυτές. Οι

ευθύνες βρίσκονται στην κατά-σταση που επικρατεί στον κλάδο,στο κλίμα τρομοκρατίας και φόβουπου καλλιεργεί η εργοδοσία αλλάκαι στη στάση που κρατούν οισυνδικαλιστικές ηγεσίες του κλά-δου. Έτσι, από τη μια μεριά, η Ομο-σπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλωνδεν έκανε την παραμικρή προσπά-θεια προετοιμασίας της απεργίας,κάτι που φάνηκε και από τηνάμαζη στήριξη του πανό της στηναπεργιακή συγκέντρωση. Εικόναθλιβερή για μια ομοσπονδία πουεκπροσωπεί δεκάδες χιλιάδες ερ-γαζόμενους που εργάζονται κάτωαπό άθλιες συνθήκες, με δια-λυμένα ωράρια και για μήνες α-πλήρωτοι. Ωστόσο, και από τηνπλευρά του ΠΑΜΕ, το οποίουποτίθεται έδωσε μεγαλύτεροβάρος, τα πράγματα ήταν μια απότα ίδια. Καλώντας, για μια ακόμηφορά, σε ξεχωριστή κινητοποίηση,στη 1:00 το μεσημέρι, έξω από τοεμπορικό κέντρο Άττικα, όχι μόνοαδυνάτισε την όποια δυναμική θα

μπορούσε να δημιουργήσει ένακοινό απεργιακό κάλεσμα, αλλάέδειξε και τη δική του αδυναμία νακινητοποιήσει τους εργαζόμενουςτου κλάδου, αφού και η δική τουκινητοποίηση ήταν άμαζη.

Η Ταξική Πορεία και η ΕΡΓΑΣαπό κοινού με πανό και προκήρυξησυμμετείχαν στην απεργιακήσυγκέντρωση το πρωί της Κυρια-κής στο Σύνταγμα, όπου έγινεαποκλεισμός του μεγαλοκαταστή-ματος Πάμπλικ, ενώ παράλληλαεξελισσόταν απεργιακός αποκλει-σμός στα βιβλιοπωλεία Παπασω-τηρίου και Ιανός με πρωτοβουλίατου Συλλόγου Υπαλλήλων Βι-βλίου-Χάρτου. Η συγκέντρωση πουσυσπείρωσε δεκάδες εργαζόμενουςσυνεχίστηκε σε πορεία στους εμπο-ρικούς δρόμους γύρω από τηνΕρμού περνώντας και από το εμπο-ρικό κέντρο Άττικα. Εκεί η πορείαβρέθηκε αντιμέτωπη με ισχυρέςαστυνομικές δυνάμεις οι οποίεςείχαν περικυκλώσει προκλητικά τοκτίριο, ξεσηκώνοντας τις δίκαιες

αντιδράσεις των συγκεντρωμένων.Ωστόσο, η προκλητικότητα τωνδυνάμεων καταστολής δεν περιο-ρίστηκε στη «διαφύλαξη» τουΆττικα. Στην προσπάθειά της νασυνεχίσει τη διαδρομή της από τηνοδό Πανεπιστημίου, και αφού ηΟμοσπονδία είχε μαζέψει το πανότης, η πορεία βρέθηκε περικυκλω-μένη από ισχυρότατες δυνάμεις κα-ταστολής οι οποίες θέλησαν νααπαγορέψουν τη συνέχισή της.Πράγμα που τελικά δεν έγινε χάρηστην επίμονη στάση των δια-δηλωτών που τελικά συνέχισαντην πορεία τους.

Ωστόσο, η υπόθεση της κυρια-κάτικης αργίας παραμένει ανοιχτή.Ήδη, η κυβέρνηση προσανατολίζε-ται στο να επιτρέψει την κυριακά-τικη λειτουργία τωνκαταστημάτων στην επόμενη πε-ρίοδο εκπτώσεων, πράγμα πουσημαίνει ότι οι εργαζόμενοι στο εμ-πόριο πρέπει από τώρα να προετοι-μαστούν για νέα αγωνιστικήαπάντηση.

Η πάλη κρίσιμη

πατέρες, ξεπερνώντας διαχειριστι-κές αυταπάτες, κυβερνητικέςστοχεύσεις ή αδιέξοδους απομονω-τισμούς.

Τι ισχύει σήμερα και τι θα συμβεί

το επόμενο διάστημα

Με τη σωρεία των αντεργα-τικών νόμων και πράξεων νομο-θετικού περιεχομένου που τοαμέσως επόμενο διάστημα θα«κυρωθούν» και στη βουλή, η Εθ-νική Γενική Συλλογική ΣύμβασηΕργασίας (ΕΓΣΣΕ) καταργείται καιαπό 1 Απρίλη του 2013 ο κατώτα-τος μισθός και το μεροκάματο θακαθορίζονται με υπουργική από-

φαση. Ήδη βέβαια ακόμα και αυτήη ΕΓΣΣΕ που ίσχυσε για μια τριετίακαρατομήθηκε με μείωση τωνκατώτατων αποδοχών κατά 22%για τους άνω των 25 ετών εργαζό-μενους και κατά 32% για τουςκάτω των 25, φτάνοντας έτσι τονκατώτατο μισθό στα 586,08 ευρώκαι το μεροκάματο στα 26,18 ευρώκαι για τους νέους στα 510,95ευρώ και 22,83 ευρώ αντίστοιχα. ΗΕΓΣΣΕ που μέχρι τώρα υπήρχεαλλά και ο κατώτατος «κρατικός»μισθός που θα υπάρξει αφοράόλον τον κόσμο που θα πιάσειδουλειά το επόμενο διάστημα,ανεξάρτητα από κλάδο και προϋ-πηρεσία.

Όσον αφορά τις κλαδικέςσυμβάσεις που ήδη έχουν λήξει ήκαταγγελθεί, οδεύουν και αυτέςπρος κατάργηση εξαιτίας του ότιθα δεσμεύουν μόνο αυτούς πουείναι μέλη εργοδοτικών οργα-νώσεων και δεν θα είναι υποχρεω-τικές για όλο τον κλάδο. Στόχοςτης κυβέρνησης και του κεφαλαίουείναι η πλήρης κατάργησή τους καιη επιβολή των επιχειρησιακών ήτων ατομικών συμβάσεων.

Η μεταφορά της διαπραγμά-τευσης για την εργατική αμοιβήαποκλειστικά μέσα στο χώρο δου-λειάς και με το αντεργατικό νο-μοθετικό πλαίσιο που έχειδιαμορφωθεί και έχει σαν όπλοστα χέρια της η εργοδοσία, θα οδη-γήσει σε ακόμα μεγαλύτερη σφαγήτους μισθούς και τα μεροκάματα,σε ακόμα μεγαλύτερη ελαστικο-ποίηση των εργασιακών σχέσεων,σε πλήρη κατάργηση όλων τωνόρων υγιεινής και ασφάλειας στηδουλειά.

Η κατάργηση των συλλογικώνσυμβάσεων εργασίας είτε σε εθνικόείτε σε κλαδικό επίπεδο έχει στόχονα διαλύσει κάθε εργατική συνδι-καλιστική συγκρότηση, αφού θααφαιρέσει το βασικό αντικείμενοπάνω στο οποίο γεννήθηκε ο εργα-τικός συνδικαλισμός, τη διαπραγ-μάτευση και την αντιπαράθεση γιατην εργατική αμοιβή, τις ώρες καιτους όρους της δουλειάς. Ουσια-στικά ο στόχος είναι να απαγορευ-τεί στην εργατική τάξη και σεόλους τους εργαζόμενους να δια-

πραγματεύονται την πώληση τηςεργατικής τους δύναμης, μετατρέ-ποντάς τους έτσι σε σύγχρονουςδούλους.

Στόχοι πάλης ζωτικής σημασίας

Η πάλη για την υπογραφήσυλλογικών συμβάσεων εργασίαςπρέπει να ξεκινήσει άμεσα σεόλους τους κλάδους και στις μεγά-λες επιχειρήσεις και να αποτελέσειτην αφετηρία για την ανασυγκρό-τηση του εργατικού συνδικαλιστι-κού κινήματος, με τη συσπείρωση,την οργανωτική και πολιτικήσυγκρότηση του εργατικού δυναμι-κού, είτε δουλεύει είτε είναι στην

ανεργία. ∆ιεκδικούμε την υπογρα-φή συλλογικών συμβάσεων ερ-γασίας με μεροκάματα και μισθούςπου να ανταποκρίνονται σε έναεπίπεδο αξιοπρεπούς ζωής. Ο καθο-ρισμός του ποσού είναι ζήτημα πουθα αποφασισθεί μέσα στις διαδι-κασίες των εργαζομένων με δύοβασικές προϋποθέσεις όμως. Ναμην γίνει δεκτή καμία μείωση απο-δοχών και βάση διαπραγμάτευσηςκαι διεκδίκησης να αποτελούν οιτελευταίες συλλογικές συμβάσειςτου κλάδου ή της επιχείρησης καιόχι βέβαια η ΕΓΣΣΕ ή ο «κρατικός»μισθός.

∆ιεκδικούμε και παλεύουμε γιασυλλογικές συμβάσεις που θα κα-τοχυρώνουν το 5ήμερο και το40ωρο, την ετήσια άδεια, τοεπίδομα αδείας, τα δώρα Χριστου-γέννων και Πάσχα και κάθε άλλοεπίδομα που είχε κατακτηθεί με τιςμέχρι τώρα συλλογικές συμβάσεις.Αρνούμαστε κάθε απόπειρα κα-τάργησης της κυριακάτικης αργίας,κάθε προσπάθεια επιβολής εκ περι-τροπής εργασίας και μάλιστα αυτόνα πάρει και το χαρακτήρα σύμβα-σης μεταξύ εργαζομένων και εργο-δοσίας. Γιατί προφανώς είναι άλλοζήτημα τι μπορεί να επιβάλει η ερ-γοδοσία μονομερώς με βάση το α-ντεργατικό οπλοστάσιο που έχειστα χέρια της και άλλο ζήτημα σ'αυτή τη ρύθμιση να έχει και τηνυπογραφή του εργαζόμενου σανλάφυρο της υποταγής του.

Γενικότερα η κατεύθυνση τηςυπογραφής συλλογικών συμβά-σεων «πάση θυσία» είναι η λογικήπου έχουν καλλιεργήσει και προ-σπαθούν να επιβάλουν οι κυβερ-νητικοί και εργοδοτικοίεργατοπατέρες της ΓΣΕΕ αλλά καισημαντικό τμήμα συνδικαλιστώντου ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν «επι-τυχία» τους την υπογραφή συλλο-γικών συμβάσεων που από την μιαμειώνουν τις αποδοχές ενώ απότην άλλη δεν είναι υποχρεωτικέςγια όλους τους εργοδότες του κλά-δου. Η υπογραφή τέτοιων συμβά-σεων όχι μόνο δεν μπορεί ναθεωρηθεί επιτυχία αλλά είναι τοεφαλτήριο για ακόμη μεγαλύτερηεπίθεση από τη μεριά της εργο-δοσίας σε ό,τι δικαιώματα και κα-

ταχτήσεις έχουν απομείνει, με τε-λικό στόχο την πλήρη κατάργησήτους.

Απέναντι σε αυτή την λογικήκαι κατεύθυνση που έχει διαλύσειτο εργατικό συνδικαλιστικόκίνημα και το έχει μετατρέψει σεουρά του κεφαλαίου και της εκά-στοτε αστικής κυβέρνησης πρέπεινα αντιτάξουμε μια συλλογική καιμαχητική γραμμή συγκρότησης καιπάλης που δεν θα κατανοεί παράμόνο τα συμφέροντα της μεγάληςεργαζόμενης πλειοψηφίας και θααγωνίζεται γι' αυτά. Η πάλη για τιςσυλλογικές συμβάσεις εργασίας,ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, δενείναι «ένας ακόμα» οικονομικόςαγώνας των εργαζομένων για τηβελτίωση της θέσης τους μέσα στοκαπιταλιστικό σύστημα. Αποτελεί

πολιτικό και ταξικό ζήτημαπρώτης γραμμής και αφορά τον«πυρήνα» γύρω από τον οποίομπορεί να συγκροτηθεί η εργατικήτάξη πολιτικά και οργανωτικά στηγενικότερη κατεύθυνση της συ-γκρότησής της σαν τάξης για τονεαυτό της.

Η στάση της εργοδοσίας

Οι δυνάμεις του κεφαλαίουέχουν πετύχει να μην είναι υπο-χρεωτικές οι όποιες κλαδικέςσυμβάσεις υπογραφούν για όσουςεργοδότες δεν είναι μέλη των«συνδικαλιστικών» τους ορ-γανώσεων (ΣΕΒ, Εμπόρων, Βιο-τεχνών, Σούπερ Μάρκετ κ.λπ.). Τοζήτημα της υποχρεωτικής τήρησηςτων κλαδικών συλλογικών συμβά-σεων γίνεται ζήτημα πάλης μέσαστους χώρους δουλειάς και δεν«εξασφαλίζεται» από καμία νομικήκατοχύρωση.

Γενικότερα, όμως, η εργοδοσίαθα κινηθεί στην κατεύθυνση νααποσυγκροτήσει τις «συνδικαλι-στικές» της οργανώσεις για να μηδεσμεύονται τα μέλη της στηνεφαρμογή τέτοιων συμβάσεων. Οιεργοδοτικές οργανώσεις θα μετα-τραπούν σε «συμβουλευτικούς »οργανισμούς προς την κυβέρνησηκαι το κράτος. Ο ρόλος του «κοι-νωνικού εταίρου» για την αστικήολιγαρχία θα επανεμφανίζεταιμόνο όταν θα είναι να συρθούν οιεργατοπατέρες σε νέα ξεπουλή-ματα και διαβουλεύσεις κατανόη-σης της κρίσης του συστήματος.

Έτσι, το επόμενο διάστημαείναι πολύ πιθανό να παρουσιαστείτο φαινόμενο οι εργαζόμενοι ναμην μπορούν να βρουν «οργανω-μένη» εργοδοσία για να διεκδική-σουν και να αποσπάσουν τηνυπογραφή κλαδικής συλλογικήςσύμβασης εργασίας. Εκεί όμως πουη εργοδοσία είναι «παρούσα», τόσοστις ∆ΕΚΟ όσο και στις μεγάλεςεπιχειρήσεις-εργοστάσια, πρέπει νασυγκροτηθεί η οργανωμένη πάλητων εργαζομένων για την υπογρα-φή συλλογικών συμβάσεων και όχι«επιχειρησιακών». Αυτό σημαίνει,πρώτα απ' όλα, ότι η συλλογική

σύμβαση εργασίας υπογράφεται μετο σωματείο των εργαζομένων καιόχι με «ενώσεις προσώπων» πουθα κατασκευάσει η εργοδοσία γιανα πετύχει τους στόχους της. Ησυγκρότηση των εργαζομένων στιςμεγάλες επιχειρήσεις και τις ∆ΕΚΟγύρω από αγωνιστικά σωματεία,όργανα πάλης για τα συμφέροντάτους και όχι εργοδοτικές ή άλλεςσφραγίδες, θα αποτελέσει κρίσιμοζήτημα για όλους τους εργαζόμε-νους και την πάλη τους στο δικότους χώρο.

Για την στάση των εργατοπατέρων

Πέρα από την υπογραφή συλλο-γικών συμβάσεων «πάση θυσία»με μειώσεις αποδοχών, σε όλεςτις περιπτώσεις, οι κυβερνητικοίκαι εργοδοτικοί εργατοπατέρεςέχουν ήδη αντιληφθεί ότι έχειναρκοθετηθεί η θέση τους. Ηκατάργηση υπογραφής νέαςΕΓΣΣΕ θα αποτελέσει το επισφρά-γισμα του λόγου ύπαρξής τους.Σίγουρα το στρώμα αυτό έχει καιιδιαίτερα συμφέροντα να εξυπη-ρετήσει και ιδιαίτερο ρόλο ναπαίξει μέσα στα πλαίσια του εργα-τικού κινήματος ως φορέας υπο-ταγής στις αστικές επιταγές. Καιδεν θα το αφήσουν τελείως«ξεκρέμαστο». Ήδη, το 5% τηςπρομήθειας που θα πάρει τοΙΝΕ/ΓΣΕΕ για την εργολαβία του,που μεσολαβεί στην πρόσληψητων «πεναμηνιτών» σε δήμουςτης χώρας, είναι ένα «δείγμα»του πώς θα πορευτούν οι σχέσειςτους με το σύστημα το επόμενοδιάστημα. Με προσφυγές σε δικα-στήρια ντόπια και ευρωπαϊκά, μεκαταγγελίες στο ∆ιεθνή Οργανι-σμό Εργασίας και στα διάφοραευρωπαϊκά όργανα της ΕΕ θα προ-σπαθήσουν να πιέσουν τηνκυβέρνηση για να ξανα-αναλάβει«ενεργό» ρόλο στην διαπραγμά-τευση του κατώτατου μισθού καιμεροκάματου. Στα πλαίσια αυτάμπορεί να κηρύξουν και κάποιεςαπεργιακές κινητοποιήσεις με το«γνωστό» τρόπο, που υπονομεύειτη μαζική συμμετοχή των εργαζο-μένων σ' αυτές. Για το στρώματων εργατοπατέρων, που κυρίωςσυγκροτούν η ΠΑΣΚΕ και η ∆ΑΚΕ,όσο και αν έχει αποδυναμωθείαπό τις νέες αντεργατικέςρυθμίσεις ή από την πορεία διά-λυσης του ΠΑΣΟΚ, οι τελευταίεςδιαδικασίες σε μια σειρά εργατικάκέντρα και ομοσπονδίες έδειξανότι παραμένει ισχυρό και σχετικάσυμπαγές και θα διαπραγματευτείσκληρά τις υπηρεσίες του σε κάθε«ενδιαφερόμενο». Από τηνάποψη αυτή, πρέπει να ενταθεί ηπάλη για την αποκάλυψη τουρόλου τους, ιδιαίτερα στις νέεςσυνθήκες που διαμορφώνονται.Να μη θεωρούνται «τελειωμένοι»και να μην υποτιμούμε το ρόλοπου μπορούν να παίξουν γιααρκετό διάστημα ακόμα μέσα στοκίνημα.

Για τη στάση των ρεφορμιστικών

δυνάμεων

Οι δυνάμεις που συγκροτούντον ΣΥΡΙΖΑ βασική τους έγνοιαέχουν την κυβερνητική προοπτικήκαι έτσι υποτάσσουν όλα τα ζητή-

ματα, όπως και αυτό των συλλο-γικών συμβάσεων, σ΄ αυτόν τονκεντρικό στόχο. Ταυτόχρονα τα«δείγματα γραφής» που έχουνδώσει στους εργασιακούς χώρουςμε την υπογραφή συλλογικώνσυμβάσεων από ομοσπονδίες πουελέγχουν, όπως των ιδιωτικώνυπαλλήλων, με μειώσεις απο-δοχών για να κατοχυρώσουν,δήθεν, την υπογραφή σύμβασηςδείχνει και το δρόμο που θα ακο-λουθήσουν το επόμενο διάστημα.Ένας δρόμος που δεν θα είναι καιτόσο «δεσμευτικός» για την πι-θανότητα μιας επόμενης κυβέρ-νησης με «κορμό την αριστερά»του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη μεριά έχουμε τιςδυνάμεις του ΠΑΜΕ που κάνουνμια πρόταση για υπογραφή ΕΓΣΣΕμε όρους 2009, «ξεχνώντας» τα1.400,00 ευρώ και τις «σύγχρονεςεργατικές ανάγκες» που δια-τυμπάνιζαν όλο το προηγούμενοδιάστημα. ∆εν μπορούμε να εκτι-μήσουμε αν αυτή η «προσγείωση»οφείλεται μόνο στην κατανόηση,από το ΠΑΜΕ, μόνο του ζητήμα-τος των συσχετισμών, κάτι πουόμως υπήρχε και την προη-γούμενη περίοδο, ή οφείλεται σεμια νέα αντίληψη που παίρνειυπόψη της τόσο τις «δυνατό-τητες» όσο και τις «αντοχές» τηςκαπιταλιστικής οικονομίας στηνπερίοδο της κρίσης. Από την άλληόμως, οι όποιες εξαγγελίες διεκ-δίκησης προσκρούουν στο χαρα-κτήρα που δίνει το ίδιο το ΠΑΜΕστην κίνησή του, γύρω από τονεαυτό του και τις «συμμαχικές»του δυνάμεις.

Για τον χαρακτήρατης πάλης

Θέλουμε να κάνουμε όσο πιοξεκάθαρο γίνεται ότι το κύριοζήτημα που τίθεται δεν είναι νακαθορισθεί το πόσο θα διεκδική-σουν οι εργαζόμενοι αλλά κυρίωςτο πώς θα διεκδικήσουν. Το πώςείναι αυτό που θα καθορίσει, τε-λικά, και το πόσο. Και δεν θα τοκαθορίσει για μία φορά. Θα απο-τελεί «κληρονομιά», θετική ήαρνητική, του οργανωμένου κινή-ματος της εργατικής τάξης τηνπερίοδο της κρίσης και της επίθε-σης.

Προτάσσουμε τη μαζικότητα,τη συλλογικότητα, τις ανοιχτέςδιαδικασίες, τις μορφές οργάνω-σης και δράσης που συσπειρώνουνκαι δεν περιθωριοποιούν στορόλο του θεατή την εργαζόμενηπλειοψηφία.

∆ιεκδικούμε μαχητικά και πα-ρατεταμένα, χωρίς αναθέσεις καιεναλλαγή ρόλων σε παλιούς καινέους «ειδικούς» των αγώνων.Συγκροτούμε την εργατική καιλαϊκή αλληλεγγύη που θαστηρίξει και θα ενισχύσει τουςαγώνες και θα τους δώσει τηδυνατότητα να νικήσουν. Σε κάθεπερίπτωση, οι όροι που μπορούννα δημιουργηθούν από τηνκίνηση εργατικών μαζών για τηδιεκδίκηση υπογραφής συλλο-γικών συμβάσεων είτε κλαδικάείτε σε εθνικό επίπεδο πρέπει νααξιοποιηθούν με κάθε δυνατότρόπο για να προχωρήσει έναβήμα πιο μπροστά η υπόθεση τηςεργατικής και λαϊκής συγκρό-τησης.

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ 99Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

για συλλογικές συμβάσεις υπόθεση για τους εργαζόμενους

ΠΟΛΙΤΙΚΗ10 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Ηυπόθεση της Βίλας Αμα-

λίας, πέρα από το ζήτη-

μα της καταστολής,

αποτελεί αφορμή για σκέψεις

και συζητήσεις και για τα καθ’

ημάς. Εννοώντας ότι πρέπει να

προβληματιστούμε πολύ σοβαρά

για πρακτικές και κινήσεις όλων

όσοι είμαστε ή, τουλάχιστον,

δηλώνουμε ότι είμαστε από

αυτούς που θέλουν όχι μόνο να

αμφισβητήσουν αλλά και να

ανατρέψουν αυτό το σύστημα.

Κατ’ αρχήν δε χωράει αμφι-

βολία ότι σύστημα, κυβέρνηση,

κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές,

όσο περνάει ο καιρός και όσο

εφαρμόζονται πολιτικές μεγαλύ-

τερης εξαθλίωσης του λαού,

τόσο θα προσπαθούν να βγά-

λουν από τη μέση οτιδήποτε

είναι ή μπορεί και να θυμίζει

αντίσταση. Ακόμη και χώρους

που τους ανεχόταν επί δεκαε-

τίες, έστω και με κατά καιρούς

παρενοχλήσεις και επιθέσεις,

αλλά παρ’ όλα αυτά τους άφηνε

να λειτουργούν καταπώς αυτοί

νόμιζαν.

Από αυτή την άποψη, είναι

ξεκάθαρο ότι όχι μόνο είναι

καταδικαστέα η καταστολή σε

κάθε τέτοιο χώρο, εν προκειμένω

στη Βίλα Αμαλίας, αλλά είναι

αυτονόητη και η απαίτηση της

απελευθέρωσης των συλληφθέ-

ντων. Οι επιθέσεις αυτές σαν

κύριο στόχο τους έχουν το λαό.

Θέλουν να τον τρομάξουν και να

τον κάνουν να λουφάξει, γιατί

ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα

ξεπεράσει τους φόβους του και

τις αναστολές του και θα βγει

στους δρόμους. Άλλωστε δεν

είναι λίγοι πια αυτοί που κυριο-

λεκτικά δεν έχουν να χάσουν

τίποτα. Το λαό προσπαθούν να

ελέγξουν το ντόπιο κεφάλαιο, οι

ιμπεριαλιστές, η κυβέρνηση και

τα όργανά τους. Ο φόβος είναι

ένα σημαντικό όπλο.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά

της υπόθεσης. Αυτή που λέει ότι

ένα πολιτικό σύστημα που εξα-

κολουθεί να αντιμετωπίζει

σοβαρά προβλήματα νομιμοποί-

ησης από τη μεριά του λαού, που

εξακολουθεί να μην μπορεί να

ξεπεράσει την κρίση του αλλά,

παρ’ όλα αυτά, καλείται να

συνεχίσει την πολιτική εξαθλίω-

σης και ξεπουλήματος της

χώρας και των εργαζομένων της

για χάρη του ντόπιου αλλά

κυρίως του ξένου, του ιμπεριαλι-

στικού, κεφαλαίου, πρέπει να

αναστυλώσει τους πόλους στήρι-

ξής του με κάθε τρόπο.

Το ΠΑΣΟΚ, η σοσιαλδημο-

κρατία, γενικά η κεντροαριστε-

ρά βρίσκεται στα όρια της πλή-

ρους διάλυσης. Τόσο που παρά

τις επιθυμίες τους δεν είναι εύκο-

λο να ανασυγκροτηθεί. Χώροι

και πρόσωπα τόσο αξιόπιστα

που να μπορούν να καλύψουν

το κενό προς το παρόν δεν

έχουν βρεθεί. Δεν τραβάει ούτε η

περίπτωση της ΔΗΜΑΡ!

Από την άλλη δεν αποτελεί

λύση, ακόμη τουλάχιστον, ούτε η

υπεύθυνη αριστερά του

ΣΥΡΙΖΑ. Το σύστημα δεν θέλει

να επιστρέψει μερικά χρόνια

πίσω. Δεν στηρίζει διαχειριστι-

κές λογικές που μπορεί να

δίνουν κάτι παραπάνω από ένα

ξεροκόμματο στο λαό, δεν είναι

στις επιλογές του οι σοσιαλδη-

μοκρατικές λύσεις όπως τις ξέρα-

με. Γι’ αυτό και τον πιέζει. Για να

υποχωρήσει κι άλλο, να δώσει κι

άλλες εγγυήσεις νομιμότητας, να

πετάξει από πάνω του ό,τι θυμί-

ζει κίνημα, αντίσταση. Δεν φτά-

νουν όλα όσα έδωσε μέχρι σήμε-

ρα. Αν θέλει να γίνει κυβέρνηση,

πρέπει να τα δώσει όλα ανοιχτά

και ξάστερα!

Οπότε τι μένει; Ο εκ δεξιών

πόλος του συστήματος που,

βαριά τραυματισμένος και

αυτός, πρέπει να αποκαταστα-

θεί. Φαίνεται ότι η ενίσχυση του

πολιτικού κέντρου Σαμαρά και

της δεξιάς παράταξης, με όποιο

πρόσωπο και αν επιλέξει για την

επόμενη περίοδο, αποτελεί

σημαντικό στοιχείο των πολιτι-

κών εξελίξεων, με κύριο χαρα-

κτηριστικό την ενδυνάμωση των

δυνάμεων της επίθεσης. Πώς θα

γίνει αυτό; Από τη μια πιέζο-

ντας τους Ανεξάρτητους Έλλη-

νες αλλά και τη Χρυσή Αυγή,

που μπορεί να έπαιξαν μια χαρά

το ρόλο του αναχώματος μέχρι

σήμερα αλλά αποτελούν πλέον

εμπόδια στην ενίσχυση της

κεντροδεξιάς. Από την άλλη

πρέπει να δείξει πυγμή, πως δεν

σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ότι

ακόμη και η υποψία αμφισβήτη-

σης του συστήματος και της

πολιτικής του θα «παταχθεί

πάραυτα». Για να δώσει σιγου-

ριά στους εναπομείναντες «νοι-

κοκυραίους» αυτού του τόπου

αλλά, πολύ περισσότερο, να

κάνει τους υπόλοιπους να

φοβούνται να έχουν ακόμη και

δείγμα από γυάλινο μπουκάλι

σπίτι τους!!! Πώς αλλιώς θα

περάσουμε στην ανάπτυξη που

ονειρεύονται με τους μισθούς

πείνας, της ανεργίας, της χωρίς

δωρεάν υγεία και παιδεία, της

δουλειάς 20 ώρες το εικοσιτε-

τράωρο, χωρίς κανένα απολύτως

δικαίωμα; Πώς αλλιώς θα φτά-

σουμε στο… όνειρο των κατα-

στάσεων που επικρατούσαν

πριν το εργατικό, λαϊκό και κομ-

μουνιστικό κίνημα γίνει ο πραγ-

ματικός εφιάλτης τους;

Και τώρα που αυτός ο εφιάλ-

της έχει κατά πολύ υποχωρήσει

περνάνε στην επίθεση. Μια επί-

θεση που περιλαμβάνει την

καταστολή ως βασικό της

συστατικό. Γιατί ο εφιάλτης μπο-

ρεί να ξεπεράστηκε προς στιγμήν

αλλά ο κίνδυνος επιστροφής

του, με καλύτερα εφόδια και

εμπειρία αυτή τη φορά, εξακο-

λουθεί να υπάρχει.

Κατάργηση λαϊκών δημο-

κρατικών κατακτήσεων, απαγό-

ρευση συγκεντρώσεων, χτύπημα

μικρών και μεγάλων απεργια-

κών και μη κινητοποιήσεων,

δικαστήρια ακόμη και για ψύλ-

λου πήδημα, απολύσεις και

καταστολή χωρίς προσχήματα.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνι-

κό καλούμαστε να δούμε και την

υπόθεση με τις καταλήψεις

χώρων, ιδιαίτερα της Βίλας Αμα-

λίας, έτσι όπως έχει αναδειχθεί

τις τελευταίες μέρες. Η άποψή

μας για τους λεγόμενους χώρους

«αντι-δομών» και «αυτοδιαχείρι-

σης» που παρουσιάζονται από

την αναρχία και την αυτονομία,

αλλά και από χώρους της αριστε-

ράς, ως φυτώρια αντίστασης με

«αντιεμπορικές δομές» ή ακόμη

και δημιουργίας παράλληλης

εξουσίας που σιγά σιγά θα ανα-

τρέψει ή θα καταργήσει όχι μόνο

τη σημερινή αλλά κάθε εξουσία,

είναι γνωστή. Κατά βάση είναι

χώροι αναχώρησης από την ταξι-

κή πάλη και δημιουργίας αυτα-

πατών, χωρίς όμως να παραβλέ-

πουμε ότι σε αυτούς συγκεντρώ-

νονται άνθρωποι, κυρίως νεο-

λαίοι, που θέλουν να αγωνι-

στούν κατά του συστήματος.

Αυτούς τους χώρους επέλεξε

το σύστημα να χτυπήσει με έναν

πιο έντονο τρόπο αυτή την

περίοδο. Δίνοντάς τους χαρα-

κτηριστικά που δεν έχουν, εκτός

από την παράμετρο της στοχο-

ποίησης του λαού όπως την

αναφέραμε στην αρχή, τους

μετατρέπουν σε σημαντικό στοι-

χείο της αντιπαράθεσης στο

κεντρικό πολιτικό σκηνικό, απο-

προσανατολίζουν από το βασι-

κό ζήτημα της έντασης της επίθε-

σης και χρησιμοποιούνται ως

μέσα πίεσης απέναντι στο

ΣΥΡΙΖΑ κυρίως αλλά όχι μόνο.

Οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ

από την Τετάρτη και μετά δεί-

χνουν ότι οι πιέσεις πιάνουν

τόπο.

Το ζητούμενο είναι τι κάνου-

με εμείς. Πώς θα αντισταθούμε

στην καταστολή, στην κατάργη-

ση των δημοκρατικών μας κατα-

κτήσεων. Πώς θα επιβάλουμε κι

άλλες. Θα κάνουμε την πάλη μας

γι’ αυτές κομμάτι του αγώνα για

δουλειά, μισθούς, υγεία, παι-

δεία, για μια αξιοπρεπή ζωή; Θα

στοχοποιήσουμε το ίδιο το

σύστημα και τις πολιτικές του ή

θα περιοριστούμε στη στοχοποί-

ηση των οργάνων του, των μπά-

τσων, της Χρυσής Αυγής και ό,τι

άλλο;

Και πώς θα το κάνουμε αυτό;

Κρυφά και ακτιβίστικα χωρίς

κανένας να έχει πάρει χαμπάρι

δίνοντας στο πιάτο δεκάδες

αγωνιστές; Με καταδρομικές

επιχειρήσεις και ακατανόητες

καταλήψεις στα γραφεία της

ΔΗΜΑΡ, δίνοντας έτσι λαβές

στο αστικό πολιτικό σύστημα

παραπέρα εκμετάλλευσης; Αβα-

ντάροντας από την άλλη τον

ΣΥΡΙΖΑ δίνοντάς του τη δυνα-

τότητα, με τα όρια που μπορεί

να έχει, να παριστάνει την αντι-

συστημική δύναμη και τον προ-

στάτη των καταλήψεων;

Σε μια περίοδο που οι δικα-

στικές διώξεις κατά αγωνιστών

κάθε χώρου που αμφισβητεί επι-

λογές ή και το σύστημα συνολι-

κά, π.χ. μαζικές διώξεις και δίκες

στη Λάρισα κατά αγωνιστών

για τα διόδια και συνδικαλι-

στών του ΠΑΜΕ, σε μια περίοδο

που κάθε εργατική κινητοποίη-

ση, π.χ. χαλυβουργία το καλο-

καίρι ή εμποροϋπάλληλοι στις

30 Δεκέμβρη αλλά και κάθε

μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση

αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ,

όταν κάθε στέκι, κατάληψη ή

κάθε χώρος που μαζεύεται λαός

και νεολαία, ακόμη και μέσα

στα πανεπιστήμια, είναι ύπο-

πτοι, σε μια εποχή που ο εκφασι-

σμός της κοινωνίας και η επιβο-

λή του φόβου είναι στην ημερή-

σια διάταξη, δεν έχουμε την

πολυτέλεια σεχταριστικών κινή-

σεων, έστω και ιδιότυπων ενός

χώρου. Έχουμε την ανάγκη να

στραφούμε όλοι μας στην προ-

σπάθεια να σπάσουμε το φόβο,

να ξαναπείσουμε το λαό ότι στο

χέρι του είναι όχι μόνο να μην

περάσει η επίθεση αλλά να

πάρει και τη ζωή του πάνω του.

Για να γίνει η αυτοοργάνωση

πραγματικά λαϊκή και όχι μόνο

των «δικών μας», άντε και λίγο

παραέξω.

Αλληλεγγύη στους συλλη-

φθέντες και απελευθέρωσή τους

τώρα. Αλληλεγγύη σε κάθε

λαϊκό αγώνα. Στο στόχαστρο

είναι και οι καταλήψεις αλλά

και κάθε εργατικός λαϊκός αγώ-

νας.

Αλληλεγγύη που να επιδιώ-

κει τη στήριξη σε όλες τις δυνά-

μεις και σε ένα μαζικό λαϊκό

εργατικό κίνημα που θα υπερα-

σπίζεται κάθε κατάκτηση, που

θα επιβάλλει κι άλλες, που θα

έχει στόχο την ανατροπή πολιτι-

κών αλλά και του συστήματος

συνολικά. Πρέπει όμως πρώτα

να πιστέψουμε όλοι στη δύναμη

του λαού!

Για τη Βίλα Αμαλίας

Αλληλεγγύη στους

συλληφθέντες και

απελευθέρωσή τους

τώρα. Αλληλεγγύη σε

κάθε λαϊκό αγώνα.

Στο στόχαστρο είναι

και οι καταλήψεις

αλλά και κάθε εργατι-

κός λαϊκός αγώνας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 11Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

«Είναι πολύ βολικό

να χρεωθούν όλα

πάνω μου. Όχι όμως

να πάω εγώ φυλακή για να δια-

τηρηθεί η κυβέρνηση. Γίνεται

προσπάθεια το θέμα της κάθαρ-

σης του πολιτικού συστήματος

να είμαι εγώ [...] Εγώ θα πλη-

ρώσω τα 30 χρόνια της μεταπο-

λίτευσης;»

Με αυτά τα λόγια σε τηλεο-

πτική του συνέντευξη τη Δευτέ-

ρα 7 Γενάρη ο Γιώργος Παπα-

κωνσταντίνου προσπάθησε να

αποποιηθεί τις ευθύνες που του

επιρρίπτονται για την απόκρυ-

ψη και αλλοίωση της λίστας

Λαγκάρντ. Αλήθεια, πόσες αλή-

θειες μπορούν να ξεστομίσουν

μέσα σε λίγες φράσεις στελέχη

του συστήματος που μέχρι

σήμερα είχαν μάθει να βαφτί-

ζουν το μαύρο-άσπρο όταν

επρόκειτο για την παραπλάνη-

ση του λαού και των εργαζομέ-

νων! Πόσο ειλικρινείς και

ευθείς μπορούν να γίνουν όταν

βλέπουν το κεφάλι τους στο

θυσιαστήριο, εκεί δηλαδή που

αβίαστα και ανερυθρίαστα

τοποθετούσαν επί χρόνια τις

ζωές και τις τύχες του λαού.

Βέβαια, ακόμη και τώρα η ειλι-

κρίνεια του Γ. Παπακωνσταντί-

νου έχει τα όριά της. Όρια που

καθορίζονται από την προσπά-

θειά του να παζαρέψει τη θέση

του, να βγει από τη δύσκολη

θέση ή -τέλος πάντων- να πέσει

στα μαλακά. Γι’ αυτό και

συμπληρώνει ότι έχει «σκέψεις

και υποψίες» για το ποιος

αλλοίωσε τη λίστα. Και ας μην

εκπλαγεί κανείς, αν στο τέλος

«βγει λάδι» και ο Παπακων-

σταντίνου. Γιατί πέρα από τη

συνολική πολιτική «κολοκυ-

θιά» που παίζεται γύρω από τη

λίστα Λαγκάρντ και τις διάφο-

ρες εκδοχές της (σε CD ή σε

USB, παλιά ή νέα, αλλοιωμένη

ή αυθεντική) η ουσία πίσω από

όλη την υπόθεση δεν είναι το αν

θα πάει ο τάδε ή ο δείνα φυλα-

κή (έχει και αυτό την αξία του),

αλλά το αν θα κατορθώσουν τα

πολιτικά κέντρα που εκκίνησαν

το όλο ζήτημα να αποσπάσουν

συγκεκριμένες πολιτικές

δεσμεύσεις από τη ντόπια

άρχουσα τάξη και το πολιτικό

της προσωπικό.

Αυτός είναι και ο λόγος που

η προσπάθεια της τρικομματι-

κής κυβέρνησης να περιορίσει

τις ευθύνες στην εμπλοκή

Παπαϊωάννου και να θέσει στο

απυρόβλητο τον Βενιζέλο και

ό,τι έχει απομείνει από το

ΠΑΣΟΚ δεν ευοδώνεται με

τόση ευκολία. Γιατί το ζήτημα

της κυβερνητικής σταθερότητας,

της τρικυμίας που προκάλεσε

στο αστικό πολιτικό σκηνικό το

ανασκάλεμα της λίστας

Λαγκάρντ είναι πρώτα και

κύρια παράγωγο της έντασης

των ιμπεριαλιστικών ανταγωνι-

σμών για το συνολικό πολιτικό

προσανατολισμό της χώρας.

Γιατί ενώ το ζήτημα του αντα-

γωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ μπαίνει σε

όλο και πιο βαθιά νερά (ανοι-

χτά, για παράδειγμα, παρεμβαί-

νουν οι ΗΠΑ για την παραμονή

της Αγγλίας στην ΕΕ χάριν των

αμερικανικών συμφερόντων) ο

Σαμαράς πυκνώνει τις επισκέ-

ψεις του στη Γερμανία και επα-

νεπιβεβαιώνει τις δεσμεύσεις του

προς το γερμανικό κεφάλαιο.

Αυτό το κουβάρι της διαπλο-

κής είναι, αλήθεια, τόσο μπλεγ-

μένο που, εάν θελήσει κανείς να

το τραβήξει από τη μια άκρη

του, θα αναγκαστεί να το παρα-

σύρει στο σύνολό του. Είναι το

κουβάρι των πάσης φύσης

δεσμεύσεων, πολιτικών και

οικονομικών, που έχει η εξαρτη-

μένη ντόπια άρχουσα τάξη από

τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Δεσμεύσεις πάνω στις οποίες

στηρίζει την ίδια της την ύπαρξη

και οι οποίες καθορίζουν και τις

κινήσεις της. Δεσμεύσεις που

στις σημερινές συνθήκες της

έντασης της κρίσης και των ιμπε-

ριαλιστικών αδιεξόδων απαι-

τούν -περισσότερο από ποτέ-

συγκεκριμένα ανταλλάγματα.

Και το δυστύχημα της ντόπιας

άρχουσας τάξης είναι ότι τα

ανταλλάγματα αυτά πιέζεται να

αποφασίσει σε ποιον θα τα πρω-

τοδώσει, με ποιον θα πάει και

ποιον θα αφήσει.

Ας μην βιάζεται, λοιπόν, να

πανηγυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η

«δύναμη κάθαρσης» όπως αυτο-

προσδιορίζεται (τι άλλο θα

ακούσουμε ακόμη;), για τις πολι-

τικές του πρωτοβουλίες γύρω

από την υπόθεση. Γιατί -πρώτα

και κύρια- μία δύναμη της Αρι-

στεράς οφείλει να αναρωτηθεί

για τις πραγματικές σκοπιμότη-

τες που εξυπηρετεί η διοχέτευση

της συγκεκριμένης λίστας. Οφεί-

λει να αναρωτηθεί γιατί ξαφνι-

κά η Λαγκάρντ και όσοι εκπρο-

σωπεί (αυτοί, δηλαδή, που σφίγ-

γουν τη θηλιά γύρω από το

λαιμό του λαού), έγιναν τιμητές

της «εξυγίανσης» και της «δικαι-

οσύνης». Οφείλει να τοποθετη-

θεί γύρω από την ουσία, τις σκο-

πιμότητες και το βάθος των κάθε

λογής αποκαλύψεων και των

«σκανδάλων» που ξεσπούν κάθε

τόσο γύρω από δυνάμεις και

πρόσωπα της αστικής διαχείρι-

σης. Και πριν απ’ όλα πρέπει να

έχει υπόψη της ότι κάθε υπόθεση

σκανδάλου που αποκαλύπτεται,

περιέχει -ευθύς εξαρχής- στοι-

χεία προσπάθειας απόκρυψης

των πραγματικών ζητημάτων

που αφορούν τη λαϊκή υπόθεση:

της ακατάσχετης επιθετικότητας

του κεφάλαιου της φτώχειας και

της εξαθλίωσης που αυτή γεννά,

της εξάρτησης από τα ξένα ιμπε-

ριαλιστικά κέντρα, της πλήρους

σαπίλας του ντόπιου αστικού

μπλοκ εξουσίας και της επανα-

στατικής διεξόδου ως της μόνης

διεξόδου από την επιβολή και

των δύο πάνω στο λαό και τους

εργαζόμενους.

Αλλά, τι να περιμένει κανείς

από μία δύναμη που μέσα σε

όλους αυτούς τους κλυδωνι-

σμούς που δέχεται το αστικό

πολιτικό σύστημα εκθέτει και

άποψη (εμπνευσμένη από την

αξιοποίηση της αντίστοιχης

λίστας από τη γαλλική κυβέρνη-

ση) για το πώς το κράτος θα

μπορούσε να αποκομίσει κέρδη

από τη λίστα Λαγκάρντ;;;!!!

Αλήθεια, πόση ανάγκη έχει ο

λαός από μία ακόμη «αποκάλυ-

ψη» τέτοιου είδους; Πόσο ωφε-

λήθηκε ο λαός και τα συμφέρο-

ντά του από τη φυλάκιση Τσο-

χατζόπουλου ή από τη φυλάκιση

του Εφραίμ για το Βατοπέδι;

Και πόσο θα ωφεληθεί εάν μια

μερίδα της αστικής τάξης ή ένα

ιμπεριαλιστικό κέντρο πανηγυ-

ρίσουν την επιτυχία τους σε

βάρος κάποιων άλλων; Ή μήπως

υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι

περί αυτού πρόκειται;

Φυσικά και έχει αξία η ανά-

δειξη όλων αυτών των στοιχείων

της σαπίλας του αστικού συστή-

ματος. Και ιδιαίτερη αξία έχει

για την Αριστερά και το λαϊκό

κίνημα η αξιοποίηση των αντι-

θέσεων στους κόλπους της αστι-

κής τάξης. Ωστόσο, αυτή η αξιο-

ποίηση μόνο κινηματικά μπορεί

να νοηθεί, μέσα από την ενίσχυ-

ση των λαϊκών και εργατικών

αγώνων και διεκδικήσεων, και

όχι μέσα από κοινοβουλευτικές

διαδρομές και ψηφοθηρικές

δημαγωγίες περί «κάθαρσης».

Βέβαια, δεν λείπουν και τα

«ψυχαγωγικά» στοιχεία από την

υπόθεση. Το να ανασύρεται, για

παράδειγμα, ζήτημα «πολιτικής

δεοντολογίας» και «πολιτικού

ήθους» από τύπους σαν τον

Βενιζέλο. Οι οποίοι -πέραν όλων

των άλλων- σε μια ακόμη εκδή-

λωση «δημοκρατικής ευαισθη-

σίας» θα στηρίξουν μαζί με

Σαμαρά και Βενιζέλο όχι μία

ούτε δύο αλλά επτά πράξεις

νομοθετικού περιεχομένου την

ερχόμενη Δευτέρα. Και οι οποίοι

με κάθε ευκολία αδειάζουν τον

έναν μετά τον άλλον τους

«συντρόφους» τους. Ή το να

προχωρά ο Κουβέλης στις («στα-

λινικού τύπου»;) διαγραφές

Βουδούρη, Μουτσινά από την

κοινοβουλευτική ομάδα της

ΔΗΜΑΡ «κατά παράβαση των

αρχών της ανανεωτικής Αριστε-

ράς»!

Αλλά, για να επιστρέψουμε

στο ξεκίνημα του άρθρου, για

ποιον, άραγε, θεωρεί ο Παπα-

κωνσταντίνου ότι είναι βολικό

να χρεωθούν όλα επάνω του;

Από ποιον θεωρεί ότι κινδυνεύει

η διατήρηση της κυβέρνησης;

Και σε ποιον θεωρεί ότι πρέπει

να πληρώσει τα 30 χρόνια μετα-

πολίτευσης και ως προς τι;

Έχουμε την πεποίθηση ότι ούτε

τώρα η απάντηση θα δοθεί από

αυτούς.

Η βολική διαχείριση μιας λίστας και τα όριά της

Ας μην βιάζεται, λοιπόν, να πανηγυ-

ρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η «δύναμη κάθαρσης»

όπως αυτοπροσδιορίζεται, για τις

πολιτικές του πρωτοβουλίες γύρω

από την υπόθεση. Γιατί -πρώτα και

κύρια- μία δύναμη της Αριστεράς

οφείλει να αναρωτηθεί για τις πραγ-

ματικές σκοπιμότητες που εξυπηρε-

τεί η διοχέτευση της συγκεκριμένης

λίστας.

ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ Η ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

ΝΕΟΛΑΙΑ14 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Καθημερινά και όσο βαθαίνει η

κρίση και η επίθεση όλο και μεγαλύτερα

κομμάτια της κοινωνίας οδηγούνται στο

περιθώριο. Αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο

ιδιαίτερα στη νεολαία καθώς αντιμετω-

πίζει μια κατάσταση που από τη μια δεν

την έχει δημιουργήσει και από την άλλη

δεν μπορεί να βρει μια διέξοδο από

αυτήν. Ένας νεολαίος σήμερα, παρακο-

λουθώντας της εξελίξεις, βρίσκεται σε

κατάσταση σοκ και οργής. Ό,τι όνειρα

έκανε μέχρι τώρα καταρρέουν.

Οι αντιδράσεις ποικιλόμορφες.

Πρώτη του ανάγκη, η έκφραση. Η προ-

σπάθεια διεξόδου. Και εκεί υπάρχουν

πολλοί «καλοθελητές». Γιατί όταν υπάρ-

χει αδυναμία αυτή η οργή να εκφραστεί

κινηματικά, να εντοπίσει τον ένοχο και

να τον πολεμήσει, βρίσκει άλλα κανάλια

εκτόνωσης. Βασικό και ιδιαίτερα διαδε-

δομένο στη νεολαία: τα ναρκωτικά. Τα

παραδείγματα (ιστορικά και πρόσφατα)

πολλά.

Ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα

που σαπίζει. Που δεν έχει τίποτα να

προσφέρει σε έναν νέο. Ούτε παρόν ούτε

προοπτική. Που προκειμένου να συνεχί-

σει να υπάρχει και να κυριαρχεί ποτίζει

εκατομμύρια νέους με τις πιο θανατηφό-

ρες ουσίες. Για να τους «κοιμίζει» και να

τους αποχαυνώνει. Γιατί ξέρει πολύ

καλά ότι δεν μπορεί να πείσει κανέναν.

Γι' αυτό χρησιμοποιεί την καταστολή

(είτε την άμεση είτε την έμμεση).

Το 2001 στην Αργεντινή (εν μέσω κρί-

σης και αναταραχών) «εμφανίστηκε» ένα

φθηνό ναρκωτικό, το «πάκο», το οποίο

κατέστρεψε χιλιάδες νέους (ιδιαίτερα

από φτωχές οικογένειες) και τους οδήγη-

σε στο περιθώριο. Το 2012 στην Ελλάδα

προωθείται ένα άλλο (ίδιου τύπου)

φθηνό (1-5 ευρώ η δόση) ναρκωτικό, το

«σίσα». Είναι ευρέως διαδεδομένο και

κατασκευάζεται πρόχειρα σε σπιτικές

κουζίνες. Έχει ουσίες πρόσμιξης υγρά

μπαταρίας, χλωρίνη και φωτιστικό πετρέ-

λαιο! Οι επιπτώσεις του θανατηφόρες.

Βασικός λόγος που ένας νέος οδηγεί-

ται σε αυτές τις ουσίες είναι ότι δεν μπο-

ρεί να βρει διέξοδο στα προβλήματά του.

Όταν η ανεργία στους νέους στην Ελλά-

δα αγγίζει το 60% (!), όταν χιλιάδες παι-

διά παρατάνε το σχολείο για να δουλέ-

ψουν και καταδικάζονται στην αμορφω-

σιά, όταν ένα τεράστιο κομμάτι της νεο-

λαίας βλέπει ως μόνη λύση τη μετανά-

στευση, είναι εύκολο (ελλείψει κινήμα-

τος) ένα μεγάλο κομμάτι να στραφεί στα

ναρκωτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγα-

λύτερη απήχηση είναι στους νεολαίους

που προέρχονται κατά βάση από φτωχές

οικογένειες όπου τα προβλήματα και τα

αδιέξοδα είναι σαφώς περισσότερα.

Η ανάγκη για έναν νέο να «ξεφύγει»

από την πραγματικότητα και να φτιάξει

έναν δικό του κόσμο πάει συνήθως χέρι

χέρι με την ανάγκη έκφρασης και έντα-

ξης σε μια ομάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι

τα ναρκωτικά «δίνουν και παίρνουν»

στα γήπεδα (που συνδυάζονται με το

φανατισμό) και στα σχολεία όπου η

πλειοψηφία των μαθητών νιώθει «άχρη-

στη» (ΕΠΑΛ). Εκεί τα ναρκωτικά συν-

δυάζονται με τις ομαδοποιήσεις ακόμα

και στο επίπεδο των «συμμοριών».

Βασικός στόχος του συστήματος για

να αδρανοποιήσει έναν νέο και να τον

οδηγήσει στο περιθώριο, μακριά από το

πεδίο όπου μπορεί να γίνει επικίνδυνος

για αυτό, είναι να τον πείσει ότι ο ίδιος

φταίει για την κατάστασή του. Αυτός

φταίει που παράτησε το σχολείο γιατί

«δεν έπαιρνε τα γράμματα», αυτός φταί-

ει που είναι άνεργος γιατί «δεν είναι

αρκετά άξιος», αυτός φταίει που απολύ-

θηκε γιατί «δεν ήταν επαρκής και παρα-

γωγικός». Αυτά τα ιδεολογήματα έχουν

«εμποτίσει» γενιές ολόκληρες και συνε-

χίζουν να οδηγούν μεγάλα κομμάτια της

νεολαίας στην παραίτηση και στα ναρ-

κωτικά.

Γιατί ο μεγαλύτερος «έμπορος» αυτών

των ουσιών είναι το ίδιο το σύστημα

μέσω των μηχανισμών του. Βέβαια προ-

σπαθεί καθημερινά να μας πείσει ότι

ακόμα και για τα ναρκωτικά φταίνε οι

μετανάστες. Ακόμα και στις πρόσφατες

συλλήψεις των αστυνομικών στην Βόρεια

Ελλάδα, για συμμετοχή σε διακίνηση,

προσπαθούν να βγάλουν σαν «εγκέφα-

λους» της όλης υπόθεσης δυο Αλβανούς.

Είναι γνωστό ότι οι μεγαλέμποροι έχουν

πολιτικές «πλάτες» και άμεσες σχέσεις με

την αστυνομία και το κράτος.

Τα νέα ναρκωτικά που ξεφυτρώνουν

καθημερινά είναι παράγωγα της κρίσης

του συστήματος. Της αδυναμίας του να

δώσει μαζικά στη νεολαία μια συνολική

προοπτική για τη ζωή της. Η αύξηση των

χρηστών το τελευταίο διάστημα έχει να

κάνει με την ανάγκη ενός νέου να δώσει

μια άμεση απάντηση απέναντι στην

κατάσταση που τον πνίγει. Βέβαια δεν

μπορεί να τη βρει εκεί καθώς δεν διώχνει

το πρόβλημα, αλλά το αναβάλλει. Και

κάθε φορά με χειρότερους όρους για τον

ίδιο, καθώς περιθωριοποιείται ακόμα

περισσότερο.

Και αυτό γιατί το πρόβλημα είναι το

ίδιο το σύστημα. Ένα σύστημα που

βασίζεται στην εκμετάλλευση και στην

αδικία. Ένα σύστημα που μας δείχνει

καθημερινά όλο και περισσότερο την

ανάγκη ανατροπής του. Τα προβλήματα

ενός νέου, λοιπόν, μπορούν να λυθούν

μόνο μέσα από τη συλλογικότητα και

την κινηματική δράση. Οι συνολικές

απαντήσεις για τα ζητήματα που μας

απασχολούν μπορούν μόνο να βρεθούν

στην πάλη ενάντια στο σύστημα της

ναρκοκουλτούρας και της αποχαύνωσης.

Κρεμάσαμε στην πύλη ένα πανό. Μαύρο ύφασμα, λευκά γράμματα.ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.Κάποιοι από εμάς είχαν μείνει στο σχολείο για περιφρούρηση. Περίπουπέντε ή έξι συμμαθητές. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν κατέβει στη διαδήλωση.Από το ραδιόφωνο ακούγαμε τι γίνεται στο κέντρο. Όλοι οι δρόμοιπλημμυρισμένοι από τον κόσμο. Και καταστολή.Νύχτωσε και δεν είχαν επιστρέψει όλοι.Ησυχάσαμε όταν είδαμε και τους τελευταίους να μπαίνουν στο προαύλιοκατά τις 8 το βράδυ.

Την επέτειο της δολοφονίας ενός αγωνιστή μπορεί κανείς να την προ-σεγγίσει με διάφορους τρόπους. Υπάρχει το σύνηθες «να θυμούνται οιπαλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» που αρχίζει και τελειώνει στην εξι-

στόρηση των γεγονότων, πολλές φορές αποστεωμένη από τα πολιτικά μηνύ-ματα και συμπεράσματα. Πιστεύουμε ότι έχει μεγαλύτερη αξία η ανάδειξη τουγεγονότος ως απόλυτα σημερινού, για να... εμπνέονται τόσο οι παλιοί όσο καιοι νέοι. Οι συνειρμοί, άλλωστε, προκύπτουν αβίαστα...

Τι είναι αυτό που βάζει το όνομα του αγωνιστή εκπαιδευτικού ΝίκουΤεμπονέρα δίπλα στα ηχηρά ιστορικά επώνυμα του Πέτρουλα και του Λαμπρά-κη; Ποιοι είναι οι παράγοντες που κάνουν τα νεολαιίστικα -και όχι μόνο- πρό-σωπα να συνοφρυώνονται και τις γροθιές να υψώνονται κάθε φορά που ακού-γεται αυτό το σύνθημα;

Το ίδιο το γεγονός και η θέση του στην ιστορική περίοδο έχουν τη σημασίατους. 1991, εν μέσω καταρρεύσεων, μια περίοδος κατά την οποία η διακήρυ-ξη του τέλους των κινημάτων και των διεκδικήσεων ήταν στην ημερήσια διά-ταξη, στην πρώτη γραμμή της πάλης του συστήματος για να πάρει τη ρεβάνςτου. Σ’ αυτές τις συνθήκες, η νεολαία στην Ελλάδα δίνει μια μακρόχρονη,μαζική και δύσκολη μάχη και βγαίνει νικήτρια. Η δολοφονία του Νίκου Τεμπο-νέρα έδειξε τη βιαιότητα και τη λύσσα με την οποία οι κρατικοί και παρακρα-τικοί μηχανισμοί αντιμετώπισαν το κίνημα και το πού μπορούσαν να φτάσουνγια να το τσακίσουν.

Να λοιπόν οι συνειρμοί. Σε μια περίοδο κατά την οποία και πάλι δίνουν καιπαίρνουν οι διακηρύξεις ενάντια στη λαϊκή αντίσταση, λόγω μονοδρόμωναυτή τη φορά, η πάλη του λαού και της νεολαίας καταστέλλεται βίαια και σεκάθε της έκφραση. Στην απεργία, στη διαδήλωση, στην κατάληψη. Εάν το1991 η αντίσταση ήταν παρωχημένη, το 2013 είναι περίπου ενάντια στηνανθρωπότητα και πρέπει να αναχαιτιστεί με κάθε μέσο.

Εκείνο όμως που ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η άλλη επίκαιρηπλευρά της επετείου. Οι γροθιές δεν σηκώνονται για θρήνο και πένθος, αλλάγια αγώνα και αντίσταση. Εκείνο που εκφράζει κάθε αγωνιστής φωνάζονταςτο όνομα του Τεμπονέρα στα συνθήματά του είναι μια απόφαση. Και είναι ίδιαμ’ εκείνη των νεολαίων του 1991. Βαδίζουμε σ’ ένα δρόμο δύσκολο, τις περισ-σότερες φορές με ισχυρότερους εχθρούς απ’ ό,τι φίλους. Ψηλαφίζοντας κάθεφορά, προσπαθούμε να μετρήσουμε τους απέναντι, να συνειδητοποιήσουμεμέχρι πού μπορεί να φτάσουν. Κι αν καταλαβαίνουμε ότι είναι ικανοί για ταπάντα, όταν τα ρόπαλα των ΜΑΤ μας θυμίζουν τα ρόπαλα του Καλαμπόκα καιτης παρακρατικής του παρέας τότε σηκώνουμε ψηλότερα το κεφάλι και παίρ-νουμε την ίδια απόφαση. Να συνεχίσουμε τον αγώνα.

Γι’ αυτό θυμόμαστε τον Τεμπονέρα, γι’ αυτό «μας οδηγεί». Μας οδηγεί οαγώνας του, η δική του απόφαση και ένταξη στο κίνημα. Μας οδηγεί η απο-φασιστικότητά του απέναντι σε όσους φαντάζουν ισχυροί και αήττητοι. Μαςοδηγεί η προσδοκία και η ελπίδα για τη μικρή και τη μεγάλη νίκη.

Ο υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε.Το πολυνομοσχέδιο αποσύρθηκε.Είχαμε νικήσει.Μια πανηγυρική συνέλευση έκλεισε την κατάληψη του σχολείου.Δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην τάξη την επόμενη ημέρα.Καμιά δεκαριά από εμάς, κάναμε κοπάνα.Κοπάνα από το μάθημα μόνο.Στο κίνημα μείναμε...

Ε.Β.

22 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα

Μνήμες που εμπνέουν

τους σημερινούς αγώνες

Νέα ναρκωτικά

Τα αδιέξοδα της νεολαίας πληθαίνουν

ΝΕΟΛΑΙΑ 15Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Είναι να αναρωτιέται

κανείς μέχρι πού μπορεί

να φτάσει το σύστημα

όσον αφορά την επίθεση στα

δικαιώματα στις σπουδές, τη

δουλειά αλλά και τις δημοκρατι-

κές, πολιτικές και συνδικαλιστι-

κές ελευθερίες. Η απάντηση

έρχεται γρήγορα και δίνεται

τόσο καιρό, σπάζοντας κάθε

«φούσκα» όπου μπορεί να ζούσε

κανένας και γκρεμίζοντας αυτα-

πάτες δεκαετιών. Την ώρα που η

επίθεση στα δικαιώματα του

λαού και της νεολαίας καλπάζει,

που οι νέοι νόμοι και μνημόνια

διαδέχονται το ένα το άλλο και

το κίνημα δίνει από σποραδικές

έως και ελάχιστες απαντήσεις, η

τρομοκρατία του συστήματος

απέναντι στην αντίδραση του

λαού, που τόσο πολύ φοβάται,

κλιμακώνεται συνεχώς. Λίγο

καιρό μετά την έφοδο των δυνά-

μεων καταστολής στο ΑΠΘ και

τη σύλληψη φοιτητών (είχε

προηγηθεί αντίστοιχη έφοδος

για το σταμάτημα της απεργίας

των εργολαβικών εργαζομένων)

δόθηκε συνέχεια στο γνώριμο

σκηνικό με τις σχολές του

κέντρου της Αθήνας (ΑΣΟΕΕ,

Νομική).

Η κατάσταση στην ΑΣΟΕΕ

θέλει εδώ και 2 χρόνια τις δυνά-

μεις καταστολής να επιτίθενται

συνέχεια, στοχεύοντας τόσο

τους μετανάστες μικροπωλητές

(στο όνομα της… πάταξης του

παρεμπορίου) όσο και το λαϊκό

Άσυλο και τους αγώνες που

αυτό αντιπροσωπεύει. Οι καθη-

μερινές επιθέσεις της αστυνομίας

είχαν συλλήψεις και άγριους

ξυλοδαρμούς μεταναστών,

εισβολές στο χώρο του πανεπι-

στημίου, καθημερινή ρίψη

δακρυγόνων και χειροβομβίδων

κρότου λάμψης, επίθεση ΔΙΑΣ

στον εσωτερικό χώρο του κτιρί-

ου την ημέρα των φοιτητικών

εκλογών, αλλά και μόνιμη στρα-

τοπέδευση ΜΑΤ, ασφάλειας,

ομάδων ΔΙΑΣ όπως και κλούβες

γύρω από τη σχολή.

Ενώ πριν από τις γιορτές

είχαν κάνει γνωστές τις προθέ-

σεις τους με την είσοδο ΜΑΤ

μέχρι τις γραμματείες της σχολής,

ήρθε νέα επίθεση μέσα στις γιορ-

τές για να συνεχίσει τα σχέδια

του συστήματος. Συγκεκριμένα,

την Παρασκευή 28/12, αφού

κυνήγησαν τους μετανάστες που

βρήκαν καταφύγιο στο χώρο

του Ασύλου, οι δυνάμεις κατα-

στολής με παρουσία εισαγγελέα

μπήκαν στο κτίριο της ΑΣΟΕΕ.

Αφού συνέλαβαν τους 16 μετα-

νάστες, απομάκρυναν όσους

φοιτητές βρήκαν μέσα και έκα-

ναν τη σχολή φύλλο και φτερό.

Κατέβηκαν στο υπόγειο όπου

παρεμβαίνουν οι φοιτητικές

παρατάξεις και άνοιξαν όλα τα

δωμάτια όλων των δυνάμεων

που δρουν στη σχολή. Κατέγρα-

ψαν ό,τι βρήκαν μέσα, πήραν

δακτυλικά αποτυπώματα από

τους χώρους και άδειασαν το

στέκι των αναρχικών από τα

«δολοφονικά» (όπως, οργιάζο-

ντας, παρουσίασαν τα ΜΜΕ)

ευρήματα, μάσκες, καδρόνια,

μπουκάλια μπίρας και τον

εγκληματικά παράνομο ραδιο-

φωνικό σταθμό.

Εν τέλει αποχώρησαν 8

ώρες(!) μετά, διάρκεια κατά την

οποία δεν επέτρεψαν σε κανέ-

ναν φοιτητή να μπει στο κτίριο.

Μόνο μετά την επιχείρηση και

σαν αποτέλεσμα πίεσης, επε-

τράπη σε ένα μέλος από κάθε

παράταξη να μπει στο χώρο για

να δει τα αποτελέσματα της

έρευνας. Μάλιστα η σχολή

παρέμεινε αποκλεισμένη μέχρι

την Πέμπτη 3/1, οπότε οι πόρτες

άνοιξαν μεν, αλλά για να μπεις

στη σχολή έπρεπε να περάσεις

από τις διμοιρίες που φύλαγαν

κάθε είσοδο, όπου σου ζητού-

σαν πάσο, όφειλες να απαντή-

σεις το τι δουλειά είχες μέσα,

ενώ σε αρκετούς φοιτητές έγινε

έλεγχος σε τσάντες και ρούχα.

Οι διμοιρίες απομακρύνθηκαν

από τις πόρτες (ως τις γωνίες

της σχολής όπου και παραμέ-

νουν ακόμα, κάνοντας συνεχείς

κινήσεις γύρω από τη σχολή και

ως την κεντρική είσοδο), όταν

καλέστηκε πορεία διαμαρτυ-

ρίας από τις αριστερές δυνάμεις

της σχολής την Παρασκευή 4/1,

στην οποία οι Αγωνιστικές

Κινήσεις έπαιξαν σημαντικό

ρόλο τόσο στο κάλεσμα και το

ξεπέρασμα των διαφόρων ειδών

«κολλημάτων» που προέκυψαν

όσο και με την παρουσία τους

στη διαδήλωση.

Η πορεία, που είχε περίπου

1.000 άτομα, πέρασε από τη γει-

τονιά της Κυψέλης και κατευ-

θύνθηκε ως τη Νομική, δίνοντας

μια πρώτη απάντηση στο όργιο

τρομοκρατίας του συστήματος.

Οι στόχοι του συστήματος

είναι πέρα για πέρα ξεκάθαροι.

Πρώτα, η εμφάνιση ενός προ-

σώπου πάταξης του παρεμπορί-

ου (είχαμε και γιορτές), όσο

αστείο και αν αυτό ακούγεται,

αλλά και της «λαθρομετανά-

στευσης» στα πλαίσιο του

«Ξένιου Δία», με την ξενοφοβία

που σπέρνουν στον κόσμο. Δεύ-

τερο, και με αφορμή το πρώτο, η

επίθεση και τρομοκράτηση των

λαϊκών και νεολαιίστικων αγώ-

νων πριν καν αυτοί ξεσπάσουν,

αλλά και, τρίτο, το χτύπημα

στην πολιτική δράση και τις

συνδικαλιστικές ελευθερίες

εντός πανεπιστημίου. Είναι

βέβαιο πως το σύστημα το μόνο

που φοβάται είναι η αντίσταση

του λαού και της νεολαίας, για

αυτό χτυπάει τόσον καιρό το

χώρο του Ασύλου (όπου οι διά-

φορες κοινωνικές ομάδες, όπως

οι μετανάστες, πρέπει να βρί-

σκουν χώρο), αλλά και αυτό

από μόνο του δεν φαίνεται να

είναι αρκετό. Από το όργιο τρο-

μοκρατίας και την κλιμάκωση

της κατάλυσης των δημοκρατι-

κών δικαιωμάτων περνάμε στον

έλεγχο κάθε είδους πολιτικής

δράσης, με την κυβέρνηση να

στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα πως

θα προσπαθήσει να την περιο-

ρίσει και να την κοντρολάρει. Η

είσοδος στα στέκια των φοιτη-

τικών παρατάξεων δείχνει πως

καμιά συνδικαλιστική κίνηση

δεν θα μπορεί να δρα ελεύθερα,

αλλά το μακρύ χέρι του συστή-

ματος θα προσπαθεί να την

καταστείλει όποτε το κρίνει

αναγκαίο. Αυτή η ενέργεια

έρχεται να χτυπήσει κι άλλο το

φοιτητικό κίνημα την ώρα που

αυτό βρίσκεται σε κατάσταση

αδράνειας και προσπαθεί να

πατήσει στα πόδια του, ξεπερ-

νώντας αδιέξοδα λόγω της

εντατικοποίησης και της κατάρ-

ρευσης κάθε είδους προοπτικής

για τη νεολαία, αλλά και απο-

προσανατολιστικών λογικών

που κρατάνε τους φοιτητές στα

σπίτια τους.

ΑΣΟΕΕ

Η επίθεση στο Άσυλο και τις δημοκρατικές ελευθερίες συνεχίζεται,με το δικαίωμα στην πολιτική δράση να αμφισβητείται

Ξανά στο προσκήνιο έρχεται το ζήτημα των δια-

γραφών τον φοιτητών, μετά από την ανακοίνωση

στοιχείων από την ΕΛ.ΣΤΑΤ., για τον αριθμό

τους αλλά και μία σειρά άρθρων που ακολούθησαν σε

αστικές εφημερίδες. Καθόλου τυχαίο που ανοίγει ξανά

αυτή η συζήτηση τώρα, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποι-

ος, αφού πλησιάζει ο καιρός των πρώτων διαγραφών με

βάση τον νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου. Έτσι η δημιουρ-

γία του κατάλληλου κλίματος από τα ΜΜΕ είναι το

απαραίτητο συστατικό για να μπορέσει το υπουργείο να

κάνει οποιαδήποτε κίνηση προς μία κατεύθυνση που

σίγουρα θα προκαλέσει αντιδράσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το συγκεκριμένο ζήτη-

μα αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα σε μία σειρά από

διάφορους ταξικούς φραγμούς. Πέρα λοιπόν από το

ταξικό φιλτράρισμα που υπάρχει, από το πέρασμα από

την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην τριτοβάθμια, οδη-

γώντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της νεολαίας είτε στην

αναζήτηση δουλειάς κατευθείαν μετά το σχολείο είτε

στην αναζήτηση λύσεων τύπου ΚΕΣ, ΙΕΚ κτλ. Στο εσω-

τερικό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχει ένα ολό-

κληρο πλέγμα ταξικών φραγμών που δυσκολεύουν το

δρόμο προς το πτυχίο. Από τις εξεταστικές σφαγεία

μέχρι την σχολειοποίηση της κάθε πτυχής του μαθήμα-

τος και από την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων

μέχρι την επιβολή διδάκτρων, γίνεται συστηματική προ-

σπάθεια να έχει όλο και μικρότερο ποσοστό φοιτητών

την δυνατότητα να σπουδάσει. Επειδή όμως το σύστημα

τίποτα δεν αφήνει στην τύχη του, θέλει να είναι σίγουρο

πως με κάθε τρόπο, ειδικά τα παιδιά που προέρχονται

από χαμηλότερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα θα

πεταχτούν έξω από τα πανεπιστήμια, κάτι που το επι-

τυγχάνει με τις διαγραφές.

Σήμερα τα όρια των διαγραφών με βάση τον νόμο

πλαίσιο της Διαμαντοπούλου έχουν πέσει στα ν+2 χρό-

νια από τα 2ν που ήταν με τον νόμο πλαίσιο της Γιαν-

νάκου. Αυτό εντάσσεται στην επιχειρούμενη διάλυση

κάθε λαϊκού δικαιώματος με την πολιτική των Μνημο-

νίων κάτω από τις επιταγές των αμερικάνων και ευρω-

παίων ιμπεριαλιστών. Στην δημιουργία ενός πανεπιστη-

μίου για λίγους και εκλεκτούς κομμένο και ραμμένο στα

μέτρα του μνημονίου. Με αυτή την πολιτική καλείται

σήμερα να αναμετρηθεί το φοιτητικό κίνημα υπερασπι-

ζόμενο τα δικαιώματα και τις κατακτήσει των φοιτητών

αλλά και της νεολαίας συνολικότερα.

Το «οπλοστάσιο» της αστικής προπαγάνδας περι-

λαμβάνει αρκετά «όπλα» για να πείσει την κοινωνία

πως ότι γίνεται, γίνεται για το καλό της νεολαίας και

του τόπου. Έχουμε ακούσει για νεολαίους τεμπέληδες,

για αυτούς που πάνε και πίνουν καφέ όλη μέρα στα

πανεπιστήμια και δεν παίρνουν ποτέ πτυχίο, για τα κομ-

ματόσκυλα που διαλύουν και βρωμίζουν τα πανεπιστή-

μια και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί. Ας

δούμε λίγο όμως αυτά τα επιχειρήματα επικεντρώνοντας

στο τελευταίο. Προφανώς όταν λένε κομματόσκυλα

ξεχνάμε πως τα δικά τους παιδιά, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ,

είναι αυτοί που με κάθε ευκαιρία συνδιαλέγονται με

καθηγητές, που αναπαράγουν τις πελατειακές σχέσεις,

δίνοντας σημειώσεις και τα παίρνουν χοντρά από το

κράτος και τα κόμματά του για να είναι τα κυβερνητικά

φερέφωνα στα πανεπιστήμια. Τα περί τεμπέληδων και

«φραπεδόβιων» είναι απλά εξοργιστικό να τα λένε

αυτοί που οδηγούν καθημερινά στην φτώχεια και την

εξαθλίωση τον ελληνικό λαό και που αναγκάζουν τους

περισσότερους φοιτητές να βρουν δουλειά για να τα

βγάλουν πέρα.

Να ξανανοίξουμε το ζήτημα των διαγραφών

Η πάλη ενάντια στις διαγραφές στο παρελθόν απο-

τέλεσε αιχμή για το φοιτητικό κίνημα, ήταν το αίτημα

που συσπείρωσε ευρύτερα κομμάτια φοιτητών το 2006-

2007 στον αγώνα ενάντια στον νόμο πλαίσιο της Γιαν-

νάκου. Έτσι και πάλι είναι αναγκαίο να μπει στην ημε-

ρήσια διάταξη το ζήτημα της αντίστασης στην αντιλαϊ-

κή πολιτική. Ο αγώνας ενάντια στις διαγραφές είναι το

απαραίτητο στοιχείο για την υπεράσπιση του δικαιώμα-

τος των φοιτητών να μπορέσουν να τελειώσουν τις

σπουδές τους. Ειδικά σήμερα που το σύστημα επιχειρεί

να πετάξει στα σκουπίδια όχι μόνο την τωρινή γενιά

αλλά και της επόμενες, είναι αναγκαίο να υπάρξει η

μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύ-

θυνση της πάλης ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης

και την πολιτική της φτώχειας. Για την υπεράσπιση τους

λαϊκού δικαιώματος στην εκπαίδευση.

Καμία σκέψη για διαγραφέςΝα υπερασπιστούμε το δικαίωμα των φοιτητών να τελειώσουν τις σπουδές τους

ΔΙΕΘΝΗ16 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Ηπρώτη δημόσια εμφάνιση, εδώ

και μήνες, του Σύρου πρόεδρου

Μπασάρ αλ Άσαντ και το διάγ-

γελμα που εκφώνησε την προηγούμενη

Κυριακή είχαν προαναγγελθεί ως σημείο

καμπής για την κρίση στη Συρία, για την

τύχη του ίδιου αλλά και του καθεστώτος

που συνεχίζει να ταυτίζεται με την πολι-

τική και ηγετική παρουσία του. Έτσι και

σε πείσμα των φημών (ίσως και κύρια γι΄

αυτό) που τον ήθελαν νεκρό και των πλη-

ροφοριών που τον παρουσίαζαν έτοιμο

να διαφύγει στο εξωτερικό, προς τη

Ρωσία, το Ιράν ή την Κίνα, τις τρεις χώρες

που συνεχίζουν να τον στηρίζουν και στις

οποίες άλλωστε αναφέρθηκε ονομαστικά

στο διάγγελμά του, ο Μπασάρ αλ Άσαντ

έδειξε ότι δεν έχει καμία διάθεση να απο-

χωρήσει.

Με το διάγγελμα αυτό έκανε πάντως

μια υπέρβαση προτείνοντας δημοψήφι-

σμα, ώστε να δοθεί ο λόγος στο λαό της

Συρίας, ένα Εθνικό Συνέδριο για να κλεί-

σουν οι πληγές που άνοιξε η εμφύλια δια-

μάχη, και ένα καινούριο Σύνταγμα που

θα αντικατοπτρίζει περισσότερο τις ανά-

γκες της σύγχρονης εποχής και της και-

νούριας πραγματικότητας(!) που έχει δια-

μορφωθεί για τη Συρία. Προϋπόθεση για

να ξεκινήσει διάλογος με τις υπόλοιπες

πολιτικές δυνάμεις είναι να τερματιστούν

οι εχθροπραξίες. Υποσχέθηκε επίσης

αμνηστία για όσους έχουν φυλακιστεί για

πολιτικούς λόγους καθώς και αποζημιώ-

σεις για εκείνους που έχουν πληγεί από

τον εμφύλιο πόλεμο. Και έκλεισε το διάγ-

γελμα με έκκληση προς το συριακό λαό

για μια «εθνική κινητοποίηση» κατά των

αντικαθεστωτικών, τους οποίους χαρα-

κτήρισε για μια ακόμη φορά «τρομοκρά-

τες της Αλ Κάϊντα».

Τι νόημα μπορεί να έχουν σήμερα όλα

αυτά; Το γενικότερο πλαίσιο της συρια-

κής κρίσης δείχνει, πλέον, να έχει παγιώ-

σει κάποια δεδομένα μη αναστρέψιμα. Η

διάταξη αναμέτρησης Ρωσίας-ΝΑΤΟ και

η συνεχής επανεκτίμηση των συσχετισμών

τους σε σχέση με το σύνολο των εμπλεκο-

μένων μερών δεν μπορεί να καλυφθεί από

τις δήθεν πολιτικές - διπλωματικές προτά-

σεις. Γίνεται όλο και πιο ορατό το στοι-

χείο της ενίσχυσης των στρατιωτικών

παραμέτρων αυτής της αναμέτρησης.

Είναι γεγονός πως τους τελευταίους

μήνες ο ρωσικός στόλος έχει κάνει έντονη

την παρουσία του στην Α. Μεσόγειο.

Σύμφωνα με τη φιλοσυριακή εφημερίδα

του Λιβάνου Αd-Diyar, στις ακτές της

Συρίας βρίσκεται σήμερα μια αρμάδα 71

ρωσικών πολεμικών πλοίων που μεταφέ-

ρουν 62.000 στρατιώτες. Μπορεί τα νού-

μερα αυτά να είναι υπερβολικά, ωστόσο

είναι σε εξέλιξη ναυτική άσκηση, που

σύμφωνα με τη δήλωση του Ρώσου

υπουργού Άμυνας στόχο της έχει «τη βελ-

τίωση της διαχείρισης, λειτουργίας και

αλληλεπίδρασης μεταξύ των ρωσικών

στόλων». Επίσης, σύμφωνα με δυτικά

δημοσιεύματα, 300 Ρώσοι πεζοναύτες

αναμένονται να αποβιβαστούν τις επόμε-

νες μέρες στη ρωσική ναυτική βάση της

Ταρτούς. Σίγουρα όλα τα παραπάνω

αποτελούν επίδειξη αποφασιστικότητας

της Ρωσίας στην προσπάθειά της να υπε-

ρασπιστεί τη μοναδική αξιόλογη παρου-

σία της στη Μεσόγειο. Επί πλέον, όπως

έχει επισημανθεί πολλές φορές το τελευ-

ταίο διάστημα μέσα από δηλώσεις αξιω-

ματούχων του Κρεμλίνου, «η Ρωσία πρέ-

πει να είναι έτοιμη για οποιαδήποτε

σενάριο. Η κορύφωση της έντασης, ίσως,

εκδηλωθεί ξαφνικά και σε πολύ σύντομο

χρονικό διάστημα».

Από την αντίπαλη πλευρά τα πράγ-

ματα κινούνται το ίδιο αποφασιστικά.

Το ΝΑΤΟ άρχισε και επίσημα τη διαδικα-

σία εγκατάστασης συστοιχιών πυραύλων

πάτριοτ στο τουρκικό έδαφος, κατά

μήκος των συνόρων με τη Συρία. Ήδη

δυνάμεις της Συμμαχίας έχουν αρχίσει να

καταφθάνουν στη νοτιοανατολική Τουρ-

κία, ενώ ο κύριος όγκος αναμένεται να

φθάσει τις αμέσως επόμενες ημέρες. Γερ-

μανία και Ολλανδία είναι έτοιμες, από

την πλευρά τους, για την αποστολή των

συστοιχιών στις αρχές της ερχόμενης

εβδομάδας. Οι έξι συστοιχίες υπολογίζε-

ται να είναι λειτουργικά έτοιμες έως τα

τέλη Ιανουαρίου. Επίσης, στρατιωτικές

πηγές του ΝΑΤΟ, όπως αναφέρουν οι

Times, λένε ότι «όλοι οι απαιτούμενοι

στρατιωτικοί πόροι των Αμερικανών θα

βρίσκονται στην περιοχή για να αναλά-

βουν δράση, όταν έρθει η κατάλληλη

στιγμή, και ότι η εξέλιξη αυτή είναι ζήτη-

μα ημερών».

Πάντως, στα μέσα Ιανουαρίου ορί-

στηκε αμερικανο-ρωσική σύνοδος με τον

(μεσολαβητή του Αραβικού Συνδέσμου

και του ΟΗΕ ) Λακχντάρ Μπραχίμι, τον

Ρώσο αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών

Μιχαήλ Μπογκντάνοβ και τον Γουίλιαμ

Μπερνς από την αμερικανική πλευρά,

πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Μόσχα,

για εξεύρεση πολιτικής λύσης. Εικάζεται,

λοιπόν, πως ο Άσαντ με τη δημόσια εμφά-

νισή του και την πρόταση που έκανε

θέλησε απλώς να ανακόψει μια λύση που

δεν θα περιελάμβανε τον ίδιο και το

καθεστώς του.

Από τη μεριά της η Ρωσία διαμηνύει

τις τελευταίες μέρες, δια στόματος του

υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ,

ότι της είναι αδύνατο να «πείσει» τον

Μπασάρ αλ Άσαντ να εγκαταλείψει τη

χώρα και να δώσει την ευκαιρία σε μια

μεταβατική κυβέρνηση. Άρα η αποτυχία

και αυτής της «ειρηνευτικής προσπάθει-

ας» (και μάλλον τελευταίας) είναι δεδομέ-

νη. Το ερώτημα, ωστόσο, ήταν και παρα-

μένει το εξής: Μπορεί ο Άσαντ να είναι

στην εξουσία χωρίς τις πλάτες της Ρωσίας

αλλά και η Ρωσία, από την άλλη, μπορεί

να διατηρήσει τα σημερινά ερείσματά της

στη Συρία χωρίς τον Άσαντ;

Είναι προφανές ότι η «απροθυμία»

των ΗΠΑ και συνολικότερα της Δύσης να

εμπλακεί άμεσα στρατιωτικά αποτελεί το

αναγκαίο στάδιο για τη δημιουργία συν-

θηκών έτσι ώστε, όταν έρθει η κατάλληλη

στιγμή, η επέμβαση αυτή να είναι αποφα-

σιστική αλλά και αποτελεσματική.

Η κλιμάκωση και αναπόφευκτα η

γενίκευση και το άπλωμα της συριακής

κρίσης με πρωτοβουλία των ΗΠΑ πρέπει

να είναι δεδομένη και άμεσα αναμενόμε-

νη. Δεν είναι οι «στρατιωτικές επιτυχίες»

των αντικαθεστωτικών που φουσκώνουν

τα διεθνή ΜΜΕ. Ούτε είναι ότι τα στρα-

τεύματα του Άσαντ προελαύνουν ή ότι

θα κερδίσουν τον πόλεμο. Είναι το γεγο-

νός πως το «αδιέξοδο» που έχει προκλη-

θεί και ο τρόπος με τον οποίο προκλήθη-

κε ( δεκάδες χιλιάδες νεκροί και τραυμα-

τίες, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες)

καθίσταται πλέον εξαιρετικά αξιοποιήσι-

μο από τα ιμπεριαλιστικά ιδεώδη!! Κάτι

παραπάνω θα ξέρει ο μεσολαβητής του

Αραβικού Συνδέσμου, ο Λαχντάρ Μπρα-

χίμι, όταν προειδοποιεί ότι η σύγκρουση

τείνει να πάρει άλλες διαστάσεις. Και

φυσικά δεν υπονοεί στο εσωτερικό της

Συρίας. Αυτή η διάσταση έχει πιάσει σχε-

δόν τα όριά της.

Χ.Β

Αναζητείται η «κατάλληλη στιγμή»

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Αν και είναι πολύ παρακινδυνευμένο να πεικανείς ποιοι βρίσκονται πίσω από την ψυχρήδολοφονία των τριών γυναικών στελεχών του

κουρδικού κινήματος στο Παρίσι προχθές, το ίδιο τογεγονός ήρθε να υπογραμμίσει μια διαδεδομένη εκτί-μηση του τελευταίου διαστήματος. Με επικρουστήρατη συριακή κρίση, το κουρδικό ζήτημα επανήλθε στοπροσκήνιο, απέκτησε νέες παραμέτρους και ήδη απο-τελεί αντικείμενο χειρισμών, διπλωματικού παρασκη-νίου και εκμετάλλευσης από τις τοπικές αλλά και τιςιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όπως στην περίπτωση τουΙράκ έτσι και στη Συρία, το κουρδικό απελευθερωτικόκίνημα βρίσκεται μπροστά σε εσωτερικά διλήμματα,εξωτερικές παρεμβάσεις και πραγματικές ή υποτιθέ-

μενες ευκαιρίες. Αυτή τη φοράτο καθεστώς της Δαμασκού, μεπροϊστορία στην αλλαγή πολι-τικών στο ζήτημα, μπροστάστη μάχη επιβίωσης που δίνει,αποχώρησε από τις κουρδικές

περιοχές, κατάφερε να αποφύγει τη συμμαχία τωνΚούρδων με τους εξεγερμένους σουνίτες και έβαλε σεμπελάδες την Άγκυρα.

Στην τελευταία, ενώ δεν λείπουν οι εσωτερικέςδιαφωνίες για τις πολιτικές αντιμετώπισης της νέαςκουρδικής αφύπνισης (αλλά και συνολικά για ταδειλά ανοίγματα του Ερντογάν ακόμη και πριν τηνκρίση), φαίνεται πως κυριαρχεί η άποψη πως πρέπεινα γίνει ό,τι είναι δυνατόν και μάλιστα γρήγορα, γιανα αποφευχθεί μια ενοποίηση των τριών κλάδων τουκουρδικού κινήματος με προοπτική αυτή να αγκαλιά-σει και την ιρανική πλευρά. Τα όπλα σε αυτήν τηνπερίπτωση συνήθως δεν είναι το καλύτερο εργαλείο.Έτσι φαίνεται να επιλέχθηκε η γνωστή τακτική του

διαίρει και βασίλευε. Και πιο κατάλληλος συνομιλη-τής για την εφαρμογή της δεν θα μπορούσε να είναιάλλος από τον κατάδικο του Ιμραλί. Τα τουρκικάμέσα ενημέρωσης επιμένουν πως γίνονται εντατικέςσυνομιλίες με τον Οτσαλάν με σκοπό μια συμφωνίααφοπλισμού και αποχώρησης των ενόπλων ομάδωντου Εργατικού Κόμματος από την Τουρκία, και αυτόέχει διαψευστεί από την άλλη πλευρά.

Αν και αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό ποια είναι ηπραγματική επιρροή του Οτσαλάν σήμερα, για μιαακόμη φορά το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημασυναντιέται με το μεγάλο κακό δαίμονά του, δηλαδήτην έλλειψη μιας αληθινής επαναστατικής ηγεσίας καιτη συνεχή εμπλοκή του σε ξένα παιγνίδια. Παιγνίδιαάλλων δυνάμεων σε συνεργασία με τις τοπικές κουρ-δικές, φεουδαρχικές και αστικές, ηγετικές κλίκες,που έχουν χαντακώσει τον κουρδικό λαό όχι και λίγεςφορές. Ακριβώς εκεί μπορεί να βρίσκεται και τομυστικό της τριπλής δολοφονίας στη γαλλική πρω-τεύουσα.

Δολοφονίες, ευκαιρίες και κακοί δαίμονες

Συρία: Σε διάταξη αναμέτρησης ΝΑΤΟ – Ρωσία

ΔΙΕΘΝΗ 17Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Τύμβος Μαμάγιεβ, Στάλινγκραντ

Οτύμβος του Μαμάγιεβ είναιένας λόφος που δεσπόζειστην πόλη του Στάλινγκρα-

ντ. Ο Μαμάι, μογγόλος στρατιωτι-κός ηγέτης, κυριάρχησε στηνπεριοχή στα μέσα του δέκατουτέταρτου αιώνα και προς τιμή τουοι Τάταροι του Χανάτου της Κριμαί-

ας είχαν φτιάξει έναν τύμβο. Εκα-τόν δύο μέτρα από την επιφάνειατης θάλασσας, το ύψωμα αναφερό-ταν στους στρατιωτικούς χάρτες μετον αριθμό 102 και σαν το ψηλότε-ρο σημείο της πόλης είχε προφανήστρατιωτική αξία.

Ο λόφος, ενόψει της γερμανι-κής επίθεσης, οχυρώθηκε και απότις 13 του Σεπτέμβρη του 1943, πουδέχθηκε την πρώτη προσβολή,έγινε ένα από πιο σκληρά πεδία τηςμάχης του Στάλινγκραντ. Από εκεί-νη την ημέρα και μέχρι το πρωί στις26 του Γενάρη του 1943, που οισοβιετικοί στρατιώτες της 21ης και62ης στρατιάς συναντήθηκαν στοντύμβο του Μαμάγιεβ, κόβοντας στημέση τους κυκλωμένους Γερμανούςστην πόλη, το ύψωμα ή οι πλαγιέςτου άλλαξαν χέρια πολλές φορέςσε μια διαρκή, θανατηφόρα, σώμαμε σώμα, μάχη που κράτησε περισ-σότερα από εκατόν τριάντα μερό-νυχτα. Το ύψωμα καταλήφθηκεαπό την πρώτη ημέρα της γερμανι-κής επίθεσης, αλλά σχεδόν αμέσωςανακαταλήφθηκε από μια αντεπί-θεση της 13ης επίλεκτης μεραρχίαςπεζικού και από τότε μετατράπηκεσε κόλαση. Μετά τη λήξη τηςμάχης, σε κάθε τετραγωνικό μέτροτου λόφου καταμετρήθηκαν 1.250θραύσματα από οβίδες, νάρκες καιαεροπορικές βόμβες! Από το σκά-ψιμο που προκάλεσαν οι κάθεείδους εκρήξεις, ο λόφος έχασε

ύψος, για χρόνια δεν φύτρωνεούτε χόρτο και ακόμα και τώρα οιδορυφορικές φωτογραφίες δεί-χνουν μια σκουρόχρωμη ζώνη γης.Ο τύμβος του Μαμάγιεβ είναι ένααπό τα σημεία-σύμβολα της σκλη-ρής και ηρωικής μάχης που δόθηκεγια να κρατηθεί ελεύθερη η πόλη

από τους φασίστες εισβο-λείς. Δίπλα στη θρυλικήάμυνα στο σπίτι τουλοχία Παβλόφ, στακατορθώματα του επίλε-κτου σκοπευτή Ζάιτσεφ,στο απαράμιλλο θάρροςτου κομσομόλου Πανικά-χι, στην αυτοθυσία τουτηλεφωνητή Ποντίλοφ,στην ηρωική αντίστασητων εργατών στο εργο-στάσιο τρακτέρ. Όλοικαι σε όλα τα σημείαέμειναν αμετακίνητοι και

εκπλήρωσαν στο ακέραιο το σύν-θημα-υπόσχεση πως δεν υπήρχε γηπίσω από τον Βόλγα, πως το μεγά-λο ποτάμι είχε μόνο μια όχθη!

Η μάχη για το Στάλινγκραντ απόκάθε άποψη αποτελεί μια από τιςκορυφαίες πολεμικές αναμετρήσειςτης σύγχρονης ανθρώπινης ιστο-ρίας. Κατά γενική ομολογία, ακόμηκαι από τους πιο ορκισμένους αντι-κομμουνιστές και αντισοβιετικούςιστορικούς, η νίκη στο Στάλινγκρα-ντ αποτέλεσε την καμπή στην εξέλι-ξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέ-μου, την αρχή της ήττας του φασι-στικού άξονα. Η νίκη αυτή ανήκειπρωτίστως σε αυτούς που θυσιά-στηκαν, στους δεκάδες χιλιάδεςσοβιετικούς πολίτες, κομματικούςκαι εξωκομματικούς, κάθε ηλικίας,που ανεξάρτητα από εθνικότητα,θρησκεία και ιδιαίτερες πεποιθήσειςενώθηκαν σαν μια γροθιά και μεαυταπάρνηση υπεράσπισαν τηνελευθερία, την κοινή πατρίδα καιτις σοσιαλιστικές κατακτήσεις.Πολέμησαν μέχρις εσχάτων γιαλογαριασμό όλων των ελεύθερωνανθρώπων και όλων των λαών καιγι’ αυτό η μνήμη του Στάλινγκραντίσαμε σήμερα και σε πείσμα τωνσυκοφαντιών και των ιστορικώνπαραχαράξεων εμπνέει σεβασμό καιδέος. Και δεν πολέμησαν από φόβοκαι εξαναγκασμό αλλά από ελεύθε-ρη επιλογή. Ήρθαν από όλη τησοβιετική επικράτεια, εκπροσώπη-

σαν όλο τον σοβιετικό λαό πουέκανε σύσσωμος μια τρομερή υπερ-προσπάθεια. Ανταποκρίθηκαν μεπροθυμία στο κάλεσμα της σοβιετι-κής πολιτικής και στρατιωτικής ηγε-σίας που στάθηκε αντάξια, εμπνευ-στής και οργανωτής του μεγάλουαντιφασιστικού πολέμου. Και γι’αυτό νίκησαν.

Μετά τον πόλεμο στα τέλη τηςδεκαετίας του Πενήντα, στον τύμβοτου Μαμάγιεβ, η τότε σοβιετικήηγεσία αποφάσισε να κατασκευά-σει ένα εντυπωσιακό μνημειακόσύμπλεγμα και ένα μουσείο. Ηκατασκευή κράτησε χρόνια καιολοκληρώθηκε στη δεκαετία τουΕξήντα. Το άγαλμα, «η Πατρίδακαλεί», με τα 85 μέτρα ύψος καιτους 8 χιλιάδες τόνους βάρους,από τα μεγαλύτερα στον κόσμο,δεσπόζει στο κέντρο του συμπλέγ-ματος και στην κορυφή του λόφου.Όσο βαθιά έθαβαν το αληθινόπνεύμα του Στάλινγκραντ τόσοέκτιζαν ψηλά και βαριά μνημείααπό μπετόν για να αφυδατώσουντο πνεύμα της αντίστασης τουσοβιετικού λαού. Ακόμη και έτσιόμως η αληθινή ψυχή του Στάλιν-γκραντ κυριαρχεί στην εντυπωσια-κή κατασκευή, δίνει ζωή στο γκρί-ζο τσιμέντο και καθηλώνει τον επι-σκέπτη.

Φέτος, στις 2 του Φλεβάρη,συμπληρώνονται εβδομήντα χρόνιααπό την τελευταία νικηφόρα ημέρατης ιστορικής μάχης. Η νέα ρώσικηαστική τάξη και ο ισχυρός άνδραςτης, ο επανεκλεγείς πρόεδρος Πού-τιν, μαζί με τις τοπικές αρχές τουΒολγκογκράντ, ετοιμάζουν πανηγυ-ρικές εκδηλώσεις με στόχο να οικει-οποιηθούν την αίγλη της μάχης πουδιατηρείται ισχυρή στη συνείδησητων λαών της πρώην ΕΣΣΔ αλλά καιόλου του κόσμου. Στο ίδιο κλίμακαι οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστέςτου Ζουγκάνοφ, μαζεύουν υπογρα-φές για την επαναφορά του ηρωι-κού ονόματος της πόλης. Στον αντί-ποδα των επίσημων γιορτασμών, οιβετεράνοι του πολέμου και οι συγ-γενείς των χιλιάδων ηρωικώννεκρών, οι απλοί ρώσοι πολίτες καιοι λαοί της πρώην Σοβιετικής Ένω-σης κοιτάζουν με αληθινή περηφά-νια το παρελθόν. Συνειδητοποιούνολοένα και πιο πολύ την ιστορικήσημασία της μεγάλης μάχης ενάντιαστο φασισμό για την υπεράσπισητης πρώτης ανολοκλήρωτης προ-σπάθειας του ανθρώπου να κερδί-σει το βασίλειο της ελευθερίας. Οιχίλιες διακόσιες μαρμάρινες πλάκεςμε τα ονόματα δεκαεπτά χιλιάδωνσκοτωμένων σοβιετικών στρατιω-τών, ένα τμήμα αυτών που θυσιά-στηκαν και έγινε δυνατό να ταυτο-ποιηθούν ύστερα από τόσα χρόνια(δείγμα και αυτό της απαξίωσηςπου αντιμετώπισε η μεγάλη μάχηστο όνομα της λεγόμενης αποσταλι-νοποίησης), που θα αναρτηθούνστους τοίχους του μνημείου, θαδώσουν μέρος της οφειλόμενηςτιμής στους αληθινούς νικητές τουΣτάλινγκραντ!

Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει οΔημήτρης Παυλίδης

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ μέσω του διαδικτύου τομουσείο της Μάχης στον τύμβο τουΜαμάγιεβ http://www.stalingrad-bat-tle.ru

ΔΕΙΤΕ ένα μικρό βίντεο με μουσική καιεικόνα για τη Μάχη με τίτλο «Ούτε βήμαπίσω!» http://www.youtube.com/watch?v=zk-y3Y2bqng

ΔΙΑΒΑΣΤΕ αναλυτικά το χρονικό, μεχάρτες και φωτογραφίες της Μάχηςhttp://battle.volgadmin.ru

Τότε που ο Βόλγας είχε μόνο

μια όχθη!

Αθέατος

ΚόσμοςΤου ΣΤΕΛΙΟΥ ΑΓΚΟΥΤΟΓΛΟΥ

Στις 23 του Γενάρη συμπληρώνονται 40 χρόνια

από τη δολοφονία του Ρομπέρτο Φραντσέσκι.

Ακριβώς στις 23 Γενάρη του 2013 έρχεται να επι-

σημοποιηθεί από το δήμαρχο του Μιλάνου Τζουλιάνο

Πιζαπία το μνημείο που τοποθέτησαν το 1977 οι

άνθρωποι του Ρομπέρτο στον τόπο όπου δολοφονήθη-

κε, και ο δήμαρχος, τώρα, μετά 40 χρόνια, να το ανα-

κηρύξει ως μνημείο της πόλης. Στα πόδια αυτού του μνη-

μείου, το οποίο αποτελείται από έναν ατσάλινο όγκο

ύψους 7 μέτρων, αναγράφονται τα εξής: «Στον Ρομπέρ-

το Φραντσέσκι και σε όλους εκείνους που στη Νέα

Αντίσταση από το ’45 μέχρι σήμερα πέσανε στον αγώνα

για να επιβεβαιώσουν ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει

να ανήκουν στο προλεταριάτο».

Αυτό το μνημείο, το οποίο τοποθετήθηκε σ’ αυτήν

τη θέση, αποτέλεσε έργο μακράς, εξαιρετικής διαδικα-

σίας και συλλογικής επεξεργασίας από τη μεριά του

καλλιτεχνικού κόσμου του Μιλάνου, τόσο για τις αρχι-

τεκτονικές του διαστάσεις όσο και ως σύμβολο συλλο-

γικής δημιουργίας και κοινού έργου. Το μνημείο, όπως

και τόσες άλλες χορηγίες, αποτελεί δώρο του ιδρύματος

«Roberto Franceschi Onlus» προς την πόλη του Μιλά-

νου. Και το ίδρυμα αυτό, όπως τονίσαμε και άλλη

φορά, ιδρύθηκε ύστερα από τους πολύχρονους δικαστι-

κούς αγώνες (26 χρόνια συναπτά) που διεξήγαγαν οι

άνθρωποι του Ρομπέρτο και κατάφεραν να δικαιωθεί ο

αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή και να απο-

σπάσει καταδίκες του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και

την επιβολή σ’ αυτό ενός μεγάλου ποσού αποζημίωσης

προς τους οικείους του Ρομπέρτο. Και όταν λέμε οικεί-

ους, εννοούμε πρώτα απ’ όλα τη μητέρα του, τον πατέ-

ρα του, την αδελφή του και όλους εκείνους που στάθη-

καν δίπλα τους και οι οποίοι έκριναν ότι αυτά τα χρή-

ματα δεν τους ανήκουν και έτσι προχώρησαν το 1996

στη δημιουργία του ιδρύματος «Roberto Franceschi

Onlus» και τα διέθεσαν και τα διαθέτουν για υποτρο-

φίες προς φοιτητές–επιστήμονες. Αυτοί που κερδίζουν

αυτές τις υποτροφίες έχουν το δικαίωμα να συμμετέ-

χουν στο Network Roberto Franceschi, ένα δίκτυο υπε-

ρεθνικό των βραβευμένων μελετητών στα χρόνια του

ιδρύματος.

Το Network έχει στόχο να προωθήσει και να κατευ-

θύνει την επιστημονική έρευνα σε κυρίαρχες θεματικές

και δραστηριότητες του ιδρύματος: Υπανάπτυξη, περι-

θωριοποίηση, φτώχεια, μεταναστευτικά ρεύματα, πολι-

τικά δικαιώματα, καθώς επίσης να προωθεί συναντή-

σεις ανταλλαγής και διάδοσης των μελετών και των

ώριμων εμπειριών ανάμεσα στα μέλη του, προς όφελος

της επιστημονικής κοινότητας και των πολιτών. Στο

πλαίσιο αυτής της επετείου διοργανώνεται επίσης από

το ίδρυμα Roberto Franceschi μια τετράμηνη έκθεση στο

Μιλάνο από τις 23 Ιανουαρίου ως τις 31 Μαΐου 2013 με

θέμα: «1966–1976, Μιλάνο, τα χρόνια της μεγάλης ελπί-

δας. Καλλιτέχνες, φοιτητές, εργάτες ανάμεσα στο καθή-

κον και την ουτοπία».

Η παραπάνω έκθεση θα εγκαινιαστεί και θα λει-

τουργήσει μέσα στους ευρύτατους χώρους του Οικονο-

μικού Πανεπιστημίου του Μιλάνου «Bocconi», στο

πανεπιστήμιο όπου φοιτούσε ο Roberto Franceschi όταν

στα 20 χρόνια του δολοφονήθηκε από αστυνομικούς,

πυροβολημένος στο κεφάλι, την ημέρα της προγραμμα-

τισμένης συνέλευσης μέσα στο πανεπιστήμιο, συνέλευ-

ση η οποία, παρ’ ότι είχε παρθεί η σχετική άδεια, δεν

επιτράπηκε να πραγματοποιηθεί. Δεν θα ήταν η πρώτη

φορά που θα συμμετείχαν σ’ αυτήν και εργάτες και εκεί-

νη την αποφράδα μέρα του Γενάρη 1973 έπεφτε νεκρός

ο Ρομπέρτο και τραυματιζόταν σοβαρά στην πλάτη ο

νεαρός εργάτης Ρομπέρτο Πιατσεντίνι, που ήταν δίπλα

του.

Σήμερα και πάλι η Ιταλία, όπως η Ελλάδα, η Πορ-

τογαλία, η Ισπανία, όλες οι χώρες που βρέχονται από τη

Μεσόγειο, βρίσκονται σε μια αναταραχή. Και πρωτο-

βουλίες τέτοιες όπως του ιδρύματος Franceschi φωτί-

ζουν το παρόν, μνημονεύοντας το παρελθόν, και ορα-

ματίζονται ένα καλύτερο αύριο.

40 χρόνια από τη δολοφονίατου Ρομπέρτο Φραντσέσκι

ΔΙΕΘΝΗ18 Σάββατο 12 Γενάρη ρη 2013Προλεταριακή Σημαία

«Fiscal cliff» (δημοσιονομικός «γκρεμός»)

Ηπαγκόσμια οικονομική είδηση πουπροβλήθηκε περισσότερο από όλεςτις άλλες την περίοδο των χριστου-

γεννιάτικων γιορτών ήταν η συμφωνίαΟμπάμα-ρεπουμπλικάνων για το δημοσιο-νομικό χρέος και την ακολουθητέα δημοσιο-νομική πολιτική της «μοναδικής υπερδύνα-μης». Όσον αφορά βέβαια μόνο το σκέλοςτων εσόδων. Μόλις την παραμονή της Πρω-τοχρονιάς η Ομοσπονδιακή Βουλή των Αντι-προσώπων ενέκρινε τη συμφωνία.

Ανακουφίστηκαν, λέει, οι αγορές, γιατίακριβώς στο… χείλος του γκρεμού απεφεύ-χθη το… απευκταίον και έτσι η παγκόσμιαοικονομία γλίτωσε πάλι από ένα τεράστιοτσουνάμι που θα ξεσήκωνε η επαπειλούμε-νη αμερικάνικη πτώχευση! Αν βέβαια πιστέ-ψουμε τους κατά τα άλλα έγκριτους διε-θνείς οικονομικούς αναλυτές, θα αποχτή-σουμε μια τελείως διαφορετική εικόνα τηςπαγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας.

Γιατί οι ΗΠΑ εδώ και χρόνια βρίσκονταιόχι στο χείλος αλλά μέσα στο δημοσιονομι-κό γκρεμό ενός χρέους (που γίνεται πιοτρομακτικό αν προσθέσουμε και τις σχεδόνκαθολικά πτωχευμένες ομόσπονδες πολιτεί-ες), με τη διαφορά ότι αυτό το χρέος και ταελκυόμενα ελλείμματά του τα πληρώνειόλος ο κόσμος. Πολύ περισσότερο τελευ-ταία μέσα από τις τερατώδεις «ποσοτικέςχαλαρώσεις» και το μαζικό τύπωμα χαρτιούή τις «εγγυήσεις» που τις συνοδεύουν. Μιανέα ποσοτική χαλάρωση ήδη αποφασίστηκεγια το νέο χρόνο με μαζικές αγορές αμερι-κάνικων κρατικών ομολόγων. Ήταν ένααπό τα επίδικα της υποτιθέμενης κάθετηςδιαφωνίας στους κόλπους της αμερικάνικηςάρχουσας τάξης και της πολιτικής της ελίτ.

Αλλά μιας και μιλάμε για ιμπεριαλισμό–και δη τον κυρίαρχο ιμπεριαλισμό τηςδύσης- τα δραματικά κρεσέντα περί γκρε-μού και πτώχευσης θα μπορούσαν να θεω-ρηθούν και περιττά. Όχι ότι δεν υπάρχειδιχασμός στο μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ,αλλά αυτό αφορά περισσότερο πολιτικά καιγεωστρατηγικά ζητήματα παρά τις αποκλί-σεις περί την οικονομία. Και τις διαβαθμί-σεις βέβαια της επίθεσης του κεφαλαίουστο εσωτερικό, στους Αμερικανούς εργα-ζόμενους. Εξάλλου δεν είναι καθόλουτυχαίο πως ο αμερικάνος «νομοθέτης» προ-έβλεψε πως η «οροφή» του αμερικανικούκρατικού χρέους θα μπορεί να αναθεωρεί-ται –πάντα συναινετικά- προκειμένου ναμην υπάρξει ζήτημα πτώχευσης. Ήδη απότο 2008 έχει αναθεωρηθεί δύο φορές! Κάτισχετικό «μαγειρεύει» -πάντα συναινετικά-και ο υπουργός Οικονομικών (και εκλεκτόςτων αγορών) Τίμοθι Γκάϊντερ.

Ποια ήταν, συνεπώς, τα επίπεδα και σεποια σημεία επετεύχθη η περίφημη «εθνικήσυνεννόηση» την οποία εζήλωσαν και οιεγχώριοι οικονομικοί αναλυτές, που τελευ-ταία όλο και περισσότερο τους «συνεπαίρ-νει» το αμερικάνικο παράδειγμα;

Εκτός από την πολιτική της «ποσοτικήςχαλάρωσης», απέναντι στην οποία τορεπουμπλικανικό οικονομικό επιτελείοαλλά και τα κομμάτια του αμερικανικούκεφαλαίου που εκφράζει εμφανίζονταιπιο… σφιχτοί, προτείνοντας ως ισοδύναμαμέτρα πιο άγρια επίθεση στους Αμερικανούςεργαζομένους και μέτρα εμπορικού προ-στατευτισμού, το δεύτερο επίδικο σημείοήταν το φορολογικό.

Εδώ και καιρό η συντριπτική πλειοψη-φία των ρεπουμπλικάνων βουλευτών έχει

συνυπογράψει και υποστηρίζει την κίνηση«no tax pledge», δηλαδή τη μηδενική αύξη-ση των φόρων (εννοείται υπέρ της… μεσαί-ας τάξης αλλά υπονοείται υπέρ του κεφα-λαίου). Στο Κογκρέσο μάλιστα η συναινετι-κή πλειοψηφία δεν κερδήθηκε τόσο εύκολαόσο στη Γερουσία, αποδεικνύοντας ότι δια-μορφώνεται ένα σώμα νέων ανερχόμενωνπολιτικών που προτάσσει όλο και πιο ακρά-δαντα τις ταξικές ιδεολογικές αγκυλώσεις.Αποδεικνύοντας και τα πιο επιθετικά ταξικάαντανακλαστικά του βαθιού αμερικάνικουκατεστημένου που διαμορφώνονται. Ένακατεστημένο που κάνει τη δουλειά τουσπρώχνοντας το συνολικό σύστημα και ταπακέτα μέτρων σε πιο βάρβαρη και σαφήταξική κατεύθυνση. Ελλείψει, φυσικά,άλλου «δέους»…

Οι αναλυτές λένε ότι αυτό το μπλοκηττήθηκε κατά κράτος από τον Ομπάμα,που προβάλλοντας τη φορολογική υπερά-σπιση της μεσαίας τάξης επέβαλε μια συμ-φωνία φανερά ετεροβαρή υπέρ της δικήςτου οικονομικής πολιτικής. Ποια είναι αυτήακριβώς, θα σας… γελάσω. Τα γεγονόταβέβαια δεν συνάδουν με την παραπάνωεκτίμηση: Πέντε από τις έξι κατηγορίεςφοροαπαλλαγών που καθιερώθηκαν απότην κυβέρνηση Μπους και ευνοούν το μεγά-λο κεφάλαιο και τη μεγάλη ιδιοκτησία ή ταπολύ υψηλά εισοδήματα αποκτούν μόνιμηθέση στον αμερικάνικο φορολογικό κώδι-κα! Αντίθετα, αφέθηκε να φύγει μαζί με τονπαλιό χρόνο η μόνη φοροαπαλλαγή πουαφορά το 77% των Αμερικανών φορολογού-μενων, δηλαδή την πραγματική φορολογι-κά μεσαία τάξη. Κι αυτή ήταν η μείωση κατά2% των ασφαλιστικών κρατήσεων, που σύμ-φωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις θα μειώσειτην αγοραστική τους δύναμη κατά 1.000δολάρια ετησίως. Η αντισταθμιστική «ασπι-ρίνη», η παράταση δηλαδή για ένα έτος τηςεπιδότησης της ασφάλισης για δύο εκατομ-μύρια Αμερικανούς ανέργους, αντισταθμί-στηκε με τη σειρά της από την επαναφοράτων υψηλών φορολογικών συντελεστώντης κυβέρνησης Κλίντον για τα εισοδήματαάνω των 400.000 δολαρίων ετησίως και όχιγια 200.000 με τα οποία οι δημοκρατικοίπροσήλθαν αρχικά στη διαπραγμάτευση(για την ιστορία, οι ρεπουμπλικάνοι πρότει-ναν το όριο του ενός εκατομμυρίου!).

Η συμφωνία Ομπάμα-ρεπουμπλικάνωνείναι μόνο επί των εσόδων. Απομένει, φυσι-κά, το αγκάθι των περικοπών των δαπα-νών. Πόσο αιματηρή θα είναι για τους Αμε-ρικανούς εργαζόμενους, τη νεολαία, τουςανέργους, τους ανασφάλιστους μια νέασυναίνεση του τύπου της «μεσαίας τάξης»που επετεύχθη για τα έσοδα; Και πόσο τιςσυμφωνημένες κατευθύνσεις του πραγματι-κού κύματος λιτότητας που θα σκάσει ορμη-τικό στις αρχές της άνοιξης θα μπορέσει νααποσοβήσει το δίχτυ ασφαλιστικής προστα-σίας «τελευταίας γραμμής» που με το ζόριεξασφάλισε στην εκπνοή της πρώτης θητεί-ας ο Ομπάμα; Αν πράγματι το εξασφάλισε…

Ήδη πολλαπλές δημοσιογραφικές ανα-φορές κάνουν λόγο για περιορισμό τουλεγόμενου «τρίτου τομέα» και της «εθελο-ντικής οικονομίας» των συσσιτίων και της«επιθετικής συμπόνιας», (τον ακτιβισμόδηλαδή που ανέδειξε τον…. κεντροαριστερόπρόεδρο των ΗΠΑ) την περίοδο που χρειά-ζονται περισσότερο από ποτέ -με την εκρη-κτική αύξηση ανέργων και αστέγων- στησύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ!

Είχε μόλις βγει από μια κινηματο-

γραφική αίθουσα στο νοτιοδυτικό

Δελχί μαζί με τον σύντροφό της. Από

τις εξαίσιες τρισδιάστατες εικόνες της

ταινίας «η Ζωή του Πι», βρέθηκε

αντιμέτωπη με την ανθρώπινη βαρβα-

ρότητα. Και από την κινηματογραφι-

κή μάχη για την επιβίωση στην απε-

γνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγει

από τους δολοφόνους βιαστές της,

προσπάθεια που τελείωσε δραματικά

σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης. Από

την πρώτη σχεδόν στιγμή που έγινε

γνωστό το γεγονός του ομαδικού βια-

σμού της 23χρονης νεαρής

ινδής φυσικοθεραπεύτριας,

χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρό-

μους της ινδικής πρωτεύουσας

και συγκεντρώθηκαν στην

Πύλη της Ινδίας και μπροστά

στο προεδρικό μέγαρο. Πρώ-

τοι από όλους οι φοιτητές από

το Πανεπιστήμιο Νεχρού, το

οποίο είναι κοντά στη γειτονιά

στην οποία έγινε η επιβίβαση

των δύο νέων στο μοιραίο λεω-

φορείο.

Μια απλή έκρηξη οργής,

που θα ξεχαστεί γρήγορα,

καθοδηγημένη εν πολλοίς από

τα μέσα ενημέρωσης, για ένα

γεγονός που έγινε στους πολυ-

σύχναστους δρόμους της ινδικής

μεγαλούπολης και θα μπορούσε να

συμβεί στον καθένα ή κάτι παραπάνω

ήταν ο θυμωμένος Δεκέμβρης που

συγκλόνισε τη χώρα; Ήδη στην Ινδία

έχει ανοίξει ένας κύκλος αναλύσεων,

πολεμικών άρθρων και αντιπαράθε-

σης που αγγίζουν ευρύτερα κοινωνι-

κά και πολιτικά προβλήματα που

απασχολούν μια κοινωνία γεμάτη

ρήγματα και εκρηκτικές αντιθέσεις.

Η Ινδία έχει έναν από τους υψη-

λότερους δείκτες σε βιασμούς και

περιστατικά κακοποίησης γυναικών,

αριθμοί που αυξάνονται χρόνο με το

χρόνο και περιστατικά που στη

συντριπτική πλειονότητά τους όχι

μόνο μένουν ατιμώρητα αλλά και

ενοχοποιούν κοινωνικά συνήθως τα

θύματα. Το μαζικό αυτό φαινόμενο,

που οδηγεί αρκετούς να μιλάνε για

μια διαδεδομένη κουλτούρα βίας,

είναι ένα αναπαραγόμενο σύγχρονο

πρόβλημα και όχι απλώς μια επιβίωση

του παρελθόντος. Η Ινδία των απί-

στευτων ανισοτήτων, του υποκινού-

μενου θρησκευτικού εξτρεμισμού,

των κοινωνικών διαχωρισμών και

των καστών, της γυναικείας καταπίε-

σης σε συνδυασμό με τη διαδεδομένη

κρατική βία είναι η μήτρα και αυτού

του προβλήματος. Μόνο το 2011

καταγράφηκαν επίσημα 24 χιλιάδες

περιστατικά βιασμών, σίγουρα πολύ

λιγότερα από αυτά που έχουν συμβεί.

Μόνο στο ένα από τα τέσσερα οι

δράστες οδηγούνται στα δικαστήρια

και καταδικάζονται, ενώ πριν από

σαράντα χρόνια, το 1971, το 46% των

δραστών αντιμετώπιζε τη δικαιοσύ-

νη! Αντί, δηλαδή, να πηγαίνει μπρο-

στά η κατάσταση στο πρόβλημα αυτό

έχει χειροτερεύσει.

Αυτή η οπισθοδρόμηση δεν είναι

ούτε τυχαία ούτε ουδέτερη κοινωνική

εξέλιξη. Υποκινείται από την κυρίαρ-

χη οικονομική και πολιτική ελίτ, που

έχει ενισχύσει την πολιτική και τη

λογική της βίας σε κάθε πτυχή της

ινδικής πραγματικότητας. Είναι αξιο-

σημείωτο πως το περιοδικό Τehelka,

τον περασμένο Απρίλη, διαπίστωνε

ύστερα από έναν κύκλο 36 συνεντεύ-

ξεων ανώτερων στελεχών της αστυνο-

μίας πως η διαδεδομένη αντίληψη

στις λεγόμενες δυνάμεις ασφαλείας

είναι πως για τους βιασμούς φταίνε

κυρίως τα θύματα. Με την ίδια αντί-

ληψη συντάσσονται ινδουιστές θρη-

σκευτικοί ηγέτες, το ακροδεξιό εθνι-

κιστικό κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα

και μια μεγάλη μερίδα της αστικο-

φεουδαρχικής διανόησης. Η οργή

στους νεαρούς κυρίως διαδηλωτές

κορυφώθηκε όταν ο αστυνομικός

διευθυντής στο Δελχί, τις πρώτες

ώρες, έκανε προκλητικές δηλώσεις

που έριχναν έμμεσα τις ευθύνες στο

θύμα.

Ασυνήθιστες αντιδράσεις για ένα

συνηθισμένο γεγονός. Έτσι χαρακτή-

ρισε η γνωστή συγγραφέας Αρουντά-

τι Ρόι την πρόσφατη αναταραχή στην

Ινδία σχετικά με τον θανατηφόρο

βιασμό που έγινε στο Νέο Δελχί στα

μέσα του Δεκέμβρη, υπογραμμίζοντας

πως η κουλτούρα της βίας, ισχυρή στη

φεουδαρχική Ινδία, εκπηγάζει σήμε-

ρα από το κράτος και τις ανώτερες

κάστες, δηλαδή την ινδική ελίτ. Σημει-

ώνει επίσης με νόημα πως οι αντιδρά-

σεις για το συγκεκριμένο γεγονός

έχουν μια επιλεκτικότητα γιατί αυτό

ανταποκρίνεται στα στερεότυπα της

μεσαίας τάξης. Για το πλήθος των

περιστατικών άγριας βίας ενάντια

στους νταλίτ, άνδρες και γυναίκες, ή

ενάντια σε θρησκευτικές μειονότητες,

που είναι καθημερινό φαινόμενο σε

όλη τη χώρα, κυριαρχεί η σιωπή και η

συγκατάβαση.

Και έτσι, όμως, η οργή που ξέσπα-

σε με αφορμή το συγκεκριμένο γεγο-

νός δείχνει πως οι κοινωνικές αλλαγές

στην Ινδία περικλείουν ισχυρές αντι-

θέσεις και συγκρούσεις οι οποίες πιο

συχνά από εδώ και πέρα θα εκρήγνυ-

νται. Ανάπτυξη, ανισότητες, διεύρυν-

ση της μεσαίας τάξης, μορφωτική επέ-

κταση κ.λπ. αποτελούν φαινόμενα

που ασφυκτιούν μέσα στις δομές της

φεουδαρχικής Ινδίας και των δομών

που συντηρεί η άρχουσα τάξη για να

εξουσιάζει.

Δ.Π.

Ο βιασμός, η οργή και οι κοινωνικές αντιθέσεις

ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Ινδία

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 19Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Είναι γνωστό ότι οι τιμές

των αγροτικών προϊό-

ντων δεν διαμορφώνο-

νται ελεύθερα με βάση το

κόστος παραγωγής τους. Εξάλ-

λου, είναι γνωστή –και δεν απο-

τελεί ελληνική πρωτοτυπία,

αντίθετα είναι παγκόσμια

τακτική– η πολιτική των επιδο-

τήσεων στους αγρότες, έτσι

ώστε η τιμή πώλησης του προϊό-

ντος να είναι χαμηλότερη από

την τιμή κόστους. Δεν θα ανα-

φερθούμε εδώ στο ποιοι παρά-

γοντες διαμορφώνουν το κόστος

παραγωγής και το πώς το εκτο-

ξεύουν στα ύψη (π.χ. σπόροι,

λιπάσματα, φυτοφάρμακα,

πετρέλαιο, ύδρευση κ.λπ.), ούτε

στο πώς αξιοποιούνται οι επιδο-

τήσεις από τις ιμπεριαλιστικές

χώρες της ΕΕ για να χειραγωγή-

σουν, να κατευθύνουν και να

διαλύσουν ακόμα τις αγροτικές

οικονομίες των εξαρτημένων

χωρών. Θα σημειώσουμε μόνο

ότι αποκρύπτεται συνειδητά

από το πολιτικό και οικονομικό

σύστημα το ότι οι επιδοτήσεις

βολεύουν και εξυπηρετούν τους

μεγαλοβιομήχανους και όχι τους

αγρότες, γιατί τους δίνουν τη

δυνατότητα να αγοράζουν

αγροτικές πρώτες ύλες σε τιμές

εξαιρετικά χαμηλές, στις οποίες

δε θα μπορούσαν ποτέ να που-

λήσουν οι αγρότες. Ουσιαστικά,

λοιπόν, οι μεγαλοβιομήχανοι

εξασφαλίζουν φθηνές πρώτες

ύλες με κρατικά λεφτά και φορ-

τώνουν και τη «ρετσινιά» του

επιδοτούμενου στον αγρότη. Οι

μικροί και μεσαίοι αγρότες, που

έχουν αυξημένο κόστος παρα-

γωγής, εξαρτώνται από την

πολιτική των επιδοτήσεων,

αφού από εκεί περιμένουν να

βγάλουν τη χασούρα από τις

χαμηλές τιμές πώλησης στο χον-

δρέμπορο ή το βιομήχανο.

Το ζήτημα στο οποίο όμως

επικεντρώνονται τα «κινήματα

χωρίς μεσάζοντες», είναι κυρίως

το ζήτημα των μεσαζόντων εκεί-

νων των αγροτικών προϊόντων

που πάνε για άμεση κατανάλω-

ση, στο καθημερινό τραπέζι.

Επομένως, περιορίζουν αντικει-

μενικά την κριτική τους στο

σύστημα της διανομής και τα

«καπέλα» που εκεί μπαίνουν

από τους διάφορους μεσάζοντες.

Οι πιο ένθερμοι εκφραστές του

υπόσχονται ότι το κίνημα αυτό

θα φέρει μία κοινωνία χωρίς

μεσάζοντες, όπου ο αγρότης και

ο τελικός καταναλωτής θα μπο-

ρούν αδιαμεσολάβητα να δια-

μορφώνουν τις τιμές προς όφε-

λος και των δύο μερών. Υποστη-

ρίζουν επίσης ότι ο καταναλω-

τής γίνεται θύμα των μεσαζό-

ντων, τονίζοντας πάντα αυτήν

την πλευρά της εξίσωσης. Αυτό

το τελευταίο δεν είναι λάθος,

από γενική άποψη. Δεν είναι

όμως και ολόκληρη η αλήθεια,

πόσο μάλλον όταν κρύβει και

πτυχές που διαφωτίζουν το πρό-

βλημα. Δηλαδή δεν είναι λάθος

ότι το υπέρμετρα διογκωμένο

κέρδος των χονδρεμπόρων και

λιανεμπόρων πέφτει στις πλάτες

του εργαζόμενου κόσμου κυρίως

στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Όμως οι συμφωνίες με τους

παραγωγούς για αδιαμεσολάβη-

τη πώληση συμπίπτει με την

ανάγκη του γεωργού να υπερνι-

κήσει τις πιέσεις των χονδρεμπό-

ρων για πώληση των προϊόντων

πολύ κάτω από το κόστος. Αυτή

είναι η άλλη πλευρά της εξίσω-

σης, κατά την άποψή μας και

βασική, οι φτωχομεσαίοι αγρό-

τες οι οποίοι πασχίζουν για

καλύτερη τιμή πώλησης, έτσι

ώστε μαζί με την επιδότηση να

εξασφαλίζουν το κόστος και τη

διαβίωσή τους. Χωρίς αυτήν την

παράμετρο οι αγρότες δε θα στή-

ριζαν τέτοιου είδους κινήματα.

Όχι γιατί δεν αισθάνονται αλλη-

λέγγυοι με το φτωχό κόσμο στις

μεγάλες πόλεις, αλλά γιατί κατα-

λαβαίνουν ότι αυτός ο τρόπος

εμπορίας δεν μπορεί να τους

εξασφαλίσει την πώληση ολό-

κληρου του προϊόντος κάθε χρο-

νιά, ούτε εξαγωγές. Δεν μπορούν

δηλαδή να στηρίξουν τη ζωή

τους σε παροδικές και σποραδι-

κές συμφωνίες με μεμονωμένα

δίκτυα καταναλωτών. Αυτό

εκμεταλλεύονται και οι χονδρέ-

μποροι οι οποίοι γνωρίζουν ότι

αργά ή γρήγορα οι αγρότες θα

πέσουν στην ανάγκη τους. Το

πρόβλημα όμως αυτό έχει να

κάνει με τον κύκλο της παραγω-

γής-διακίνησης-αποθήκευσης

και διάθεσης (λιανικής), στο

καπιταλιστικό σύστημα. Δεν

είναι απλό πρόβλημα και δε

λύνεται με ασπιρίνες. Να θυμί-

σουμε μόνο ότι το πρόβλημα της

«διανομής» στη Σ.Ε. ταλαιπώρη-

σε πολύ τους επαναστάτες, αφού

αποτέλεσε οχυρό με ασφυκτικό

έλεγχο από τις παλιές τάξεις

(κουλάκους και αστική τάξη).

Ήταν και είναι, δηλαδή, πρόβλη-

μα σημαντικό με παρακλάδια

στις σχέσεις παραγωγής αυτές

καθαυτές. Έχει να κάνει με το

ζήτημα της εξουσίας της εργατι-

κής τάξης και του χτισίματος-

προχωρήματος των κοινωνικο-

πολιτικών του συμμαχιών και

όχι με τη διαχείριση του υπάρ-

χοντος κοινωνικοοικονομικού

συστήματος. Κάποιες δυνάμεις

του «κινήματος χωρίς μεσάζο-

ντες», ακριβώς για να ξεπερά-

σουν αυτήν την πραγματικότη-

τα, μεταμφιέζουν την αντίθεση

παραγωγού-χονδρεμπόρου και

την παρουσιάζουν ως αντίθεση

καταναλωτή-εμπόρου. Έτσι

ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν με

ευκολία τα ζητήματα που μπαί-

νουν σήμερα ως ανυπέρβλητοι

φραγμοί και που βιώνει ο λαός

τόσο στην πόλη όσο και στα

χωριά, τόσο ο μικρομεσαίος

αγρότης όσο και ο εργάτης και

εργαζόμενος. Φροντίζουν μάλι-

στα να υπενθυμίζουν ότι οι

όποιες ασυνέχειες παρουσιάζο-

νται στα κινήματα αυτά θα ξεπε-

ραστούν με την εκλογική αλλα-

γή και την αριστερή διακυβέρνη-

ση. Άλλες φορές πάλι περιορί-

ζουν το ζήτημα της αδιαμεσολά-

βητης διάθεσης σε μικρές ομάδες

παραγωγών και καταναλωτών,

όπου τα πράγματα λειτουργούν

με λιγότερα προβλήματα. Όμως η

μικρής κλίμακας, απευθείας διά-

θεση αγροτικών προϊόντων

πάντα γινόταν και γίνεται, δεν

είναι ανακάλυψη ενός τέτοιου

κινήματος.

Αν στα παραπάνω συνυπο-

λογίσουμε ότι το κράτος ως

εκφραστής της άρχουσας τάξης

νομοθετεί γύρω από τα ζητήμα-

τα «διασφάλισης της ποιότητας»

με τρόπο που να κατοχυρώνει

τους μεγάλους παραγωγούς και

τους χονδρεμπόρους, κάνοντας

τη ζωή δύσκολη για τους

μικρούς και μεσαίους αγρότες,

το παραπάνω πρόβλημα αδιαμε-

σολάβητης διάθεσης του προϊό-

ντος γίνεται ακόμα πιο πολύ-

πλοκο. Πόσο μάλλον όταν το

κράτος είναι και ο μόνος οργα-

νωμένος μηχανισμός που μπορεί

να επιβάλει ποινές, αλλά και να

κάνει ελέγχους, με συγκεκριμένο

προσανατολισμό και επιστημο-

νική κάλυψη. Εδώ ασφαλώς

μπορούμε να προσθέσουμε ένα

μικρό ποσοστό όπου οι έλεγχοι

πραγματικά προστατεύουν τη

δημόσια υγεία.

Παρόλα τα προβλήματα οι

εργαζόμενοι στις μεγάλες πόλεις

πάντα θα αναζητούν τρόπους

να αντισταθούν και να διατηρή-

σουν, ακόμα και να καλυτερεύ-

σουν, το βιοτικό τους επίπεδο.

Τα κινήματα αυτά αποτελούν

ένδειξη τόσο της φτώχειας που

περνάει ο λαός όσο και της απο-

στροφής του προς αυτούς που

θησαυρίζουν στις πλάτες του.

Αργά ή γρήγορα, μάλιστα, θα

συνδεθούν και θα προσανατολι-

στούν σε κινήματα τα οποία θα

παλεύουν για αυξήσεις στους

μισθούς και στις συντάξεις, όσο

και αν δυνάμεις που διευθύνουν

τα κινήματα αυτά σήμερα το

αποφεύγουν.

Επίσης, παρόλο που η συζή-

τηση που γίνεται το τελευταίο

διάστημα λόγω κρίσης δεν

αφορά τα αγροτικά προϊόντα

που πάνε στις μεταποιητικές βιο-

τεχνίες και στις βιομηχανίες, και

ακόμα περισσότερο δεν αφορά

καν το στρίμωγμα του αγρότη

από τους μεσάζοντες και τους

βιομηχάνους, αλλά αφορά

κυρίως τους καταναλωτές στα

μεγάλα αστικά κέντρα, το ζήτη-

μα αυτό θα μπαίνει διαρκώς με

μεγαλύτερη ένταση και αγωνία

από τον ίδιο τον αγρότη. Θα

αυξάνονται οι προσπάθειες

τόσο για οργάνωση σε συνεται-

ριστική παραγωγή απαλλαγμένη

από τα κομματικά παρακλάδια

του κράτους, ως εργαλείο ενά-

ντια στην ασφυκτική πίεση από

το κράτος όσο και αμφισβήτηση

του κοινωνικού ρόλου των

μεσαζόντων. Αυτό εξάλλου

σηματοδοτεί και η στήριξη των

«κινημάτων χωρίς μεσάζοντες»

από την πλευρά των αγροτών.

Ενδεικτικό επίσης είναι ότι,

έστω και υπό την πίεση της

πραγματικότητας, ανοίγουν

ζητήματα τα οποία αφορούν

στην πρωτογενή παραγωγή και

που ήταν στο απυρόβλητο. Έτσι

με τις τελευταίες κινητοποιήσεις

των αγροτών προέκυψε αγωνι-

στική τάση στα μπλόκα, η οποία

ζητούσε τη σύνδεση των επιδο-

τήσεων με την παραγωγή απο-

καλύπτοντας την πολιτική της

ΕΕ, ενώ από τις κινητοποιήσεις

των εργατών γης της παραγωγής

φράουλας στη Μανωλάδα βγήκε

στον αφρό η στυγνή εκμετάλλευ-

ση των μεταναστών.

«Κίνημα χωρίς μεσάζοντες» και το πρόβλημα των αγροτών

Το ζήτημα στο οποίο όμως επικεντρώνο-

νται τα «κινήματα χωρίς μεσάζοντες»,

είναι κυρίως το ζήτημα των μεσαζόντων

εκείνων των αγροτικών προϊόντων που

πάνε για άμεση κατανάλωση, στο καθη-

μερινό τραπέζι. Επομένως, περιορίζουν

αντικειμενικά την κριτική τους στο

σύστημα της διανομής και τα «καπέλα»

που εκεί μπαίνουν από τους διάφορους

μεσάζοντες.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ20 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Α. Για τη θέση της Ελλάδας

και την «οικονομική κρίση»Είναι γνωστό ότι η ανάλυση της

φάσης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο

επίπεδο καθώς και των ιδιαίτερων χαρα-

κτηριστικών της χώρας και της θέσης της

στον παγκόσμιο καταμερισμό αποτελούν

θεμελιακά σημεία ανάλυσης για κάθε

πολιτικό σχηματισμό. Πάνω σε αυτή τη

βάση οικοδομείται ένα ολόκληρο σώμα

αντιλήψεων, απόψεων, εξειδικεύσεων,

τακτικών αλλά και στρατηγικών στόχων

και συνακόλουθα βραχυπρόθεσμων,

μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων

καθηκόντων. Με την έννοια αυτή, ξεκινά-

με το σχολιασμό μας από τις αναφορές

των Θέσεων στα ζητήματα αυτά:

Α.1. Η άποψη του ΚΚΕ«Η εκδήλωση της γενικευμένης και

συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλι-

στικής κρίσης (...) συνέβαλε στην όξυνση

των ανισομετριών και των ενδοϊμπερια-

λιστικών αντιθέσεων, στη μεταβολή του

συσχετισμού δυνάμεων στη διεθνή ιμπε-

ριαλιστική πυραμίδα, στη ρευστότητα

των συμμαχιών και στην ανάφλεξη

παλαιών και νέων εστιών πολέμου.

(…) Η όποια ανάκαμψη σημειώθηκε

ήταν ανισόμετρη, αναιμική, ενώ στην

Ευρωζώνη και στην Ιαπωνία τη διαδέ-

χτηκε νέα υποχώρηση. Ο επόμενος

κύκλος της κρίσης σε διεθνές επίπεδο θα

είναι ακόμα πιο βαθύς. (Θ.1)

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δέχονται ισχυ-

ρότερα τις πιέσεις του διεθνούς ανταγω-

νισμού, ενώ δυναμώνουν συνεχώς και οι

εσωτερικές αντιθέσεις (…) (Θ.3)

(…) Παρ' όλα αυτά, η Ευρωζώνη δεν

είναι συγκροτημένη ως ομοσπονδιακό

κράτος, επομένως δεν έχει ενιαία όργανα

ούτε πλήρως ενοποιημένη αγορά (…)

(Θ.10)

Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται

στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής

του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπε-

ριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτή-

σεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ (…)

(…) Η συμμετοχή της Ελλάδας στο

ΝΑΤΟ -επομένως και οι δεσμοί- οι οικο-

νομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτι-

κές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ

περιορίζουν τη διαπραγματευτική δύνα-

μη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής

τάξης της Ελλάδας, όπου όλες οι συμμα-

χικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται

από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία

και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του

ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέ-

σεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης (…)»

(Θ.72)

(…) Διευρύνθηκε η απόσταση της

Ελλάδας από τις ισχυρές καπιταλιστικές

οικονομίες της Ευρωζώνης. Συμπεριλαμ-

βάνεται στους πιο αδύναμους κρίκους σε

περίπτωση ανασύνθεσής της (...)

(…) Στη διάρκεια της τελευταίας

δεκαετίας καταγράφεται απώλεια της

καπιταλιστικής ανταγωνιστικής θέσης

της, μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής,

κυρίως στη μεταποίηση και τις κατα-

σκευές και λιγότερο στην αγροτική παρα-

γωγή, ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας διατη-

ρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη

διεθνή καπιταλιστική αγορά (...)

Οι πραγματικές αιτίες της θέσης της

Ελλάδας βρίσκονται στις πολύμορφες

συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης ως

αποτέλεσμα και της πορείας ενσωμάτω-

σης στην ΕΕ – Ευρωζώνη (…) (Θ.5)

Η μεγαλύτερη αδυναμία στην άσκηση

της καπιταλιστικής εξουσίας εκδηλώθηκε

με τη μη ομαλή συμμετοχή του κράτους

στη διεθνή αγορά κεφαλαίων, λόγω της

απότομης διόγκωσης του δημόσιου χρέ-

ους (…) (Θ.15)

Η διόγκωση του δημόσιου χρέους

οφείλεται: Στην πολιτική διαχείριση προς

όφελος των μονοπωλιακών ομίλων (…)

Στις τεράστιες δαπάνες σε εξοπλιστικά

(…) στην αύξηση των εισαγωγών από την

ΕΕ (...) (Θ.10)

Η στρατηγική του ελληνικού καπιτα-

λισμού στην περιοχή έχει ως αποτέλεσμα

τον αντιφατικό χαρακτήρα των σχέσεων

ανταγωνισμού με την Τουρκία, καθώς

και την επιλογή στρατηγικής συνεργα-

σίας με το Ισραήλ (...) (Θ.7)

Αναπαράγεται η συνθηματολογία

περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας

της Ελλάδας και κατοχής από τη Γερμα-

νία. Πρόκειται για αποπροσανατολιστι-

κό αστικό επιχείρημα, που επιδιώκει να

συσκοτίσει το ουσιαστικό ζήτημα ότι η

υποδεέστερη θέση μιας χώρας σε μια

ιμπεριαλιστική συμμαχία καπιταλιστι-

κών κρατών (από την οποία απορρέουν

ανισότιμες σχέσεις μεταξύ τους) δεν

αναιρεί τα κοινά στρατηγικά συμφέρο-

ντά τους, πάνω στα οποία διαμορφώνε-

ται η συμμαχία (…) (Θ.28ΣΤ)

Οι απόψεις αυτές υποτιμούν τη σχετι-

κή αυτοτέλεια της όξυνσης των κοινωνι-

κών αντιθέσεων σε εθνικό επίπεδο (…) Η

ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη είναι

απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από

εδώ βγαίνει ότι είναι δυνατή η νίκη του

σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή σε μία

μονάχα χώρα, χωριστά παρμένη (…)

(Θ.28Ζ)

(...) Η Ελλάδα, ως πρώτη χώρα της

Ευρωζώνης στην οποία εκδηλώθηκε με

οξύτητα η κρίση, έγινε σημείο αναφοράς

όλων των παραπάνω δυνάμεων και των

μεταξύ τους αντιθέσεων (...) (Θ.11)

Ο ελληνικός καπιταλισμός, επιδιώκο-

ντας να βελτιώσει τη θέση του (…) έχει ως

στρατηγικούς στόχους: Την ανάδειξη της

Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας

και εμπορευμάτων (…) Τη συνεκμετάλ-

λευση κοιτασμάτων (…) Την ενίσχυση της

ανταγωνιστικότητας (…) και της δια-

πραγματευτικής θέσης της Ελλάδας στην

ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμα-

χία. Προβάλλει επίσης το στόχο της ανά-

πτυξης ορισμένων κλάδων και τομέων

όπως: Toυ τουρισμού, της παραγωγής

ορισμένων αγροτικών προϊόντων, ορι-

σμένων κλάδων της βιομηχανίας, με εξα-

γωγικό προσανατολισμό.» (Θ.12)

Α.2. Η άποψή μαςΑ.2.1. Για την κρίση

• Έχουμε κατά καιρούς διατυπώσει

τη θέση ότι όποιος προσπαθεί να δει την

κρίση με στενά οικονομικούς όρους θα

φαλτσάρει. Η οικονομία συναντιέται με

την πολιτική. Και η κρίση δεν είναι σκέτα

οικονομική ούτε απλά κρίση υπερσυσσώ-

ρευσης. Είναι «μια κρίση αναπαραγωγής

συνολικά του κύκλου των κεφαλαίων

(και του κεφαλαίου γενικά ως σχέση).

Ταυτόχρονα είναι μια κρίση αναπαραγω-

γής των όρων λειτουργίας και κυριαρχίας

του ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικό-

τερα, όπως φαίνεται από τη σύμπλευση

των οικονομικών κρίσεων των τελευταί-

ων τριάντα πέντε χρόνων με πολιτικά και

γεωπολιτικά ορόσημα».(1)

• Το πρόβλημα θα αντιμετωπιζόταν

δραστικά μέσω της γνωστής τακτικής της

«δημιουργικής καταστροφής», της δρα-

στικής αναδιάταξης των αγορών, της

κατάκτησης νέων αγορών από τις ιμπε-

ριαλιστικές μητροπόλεις (η μια ενάντια

στην άλλη), δηλαδή με γενικευμένο πόλε-

μο! «Επενδύσεις τέτοιας κλίμακας προϋ-

ποθέτουν και την ύπαρξη αντίστοιχης

(πλανητικών διαστάσεων) αγοράς και

μάλιστα διασφαλισμένης σε βάθος χρό-

νου. Μόνο που τέτοια διασφάλιση και με

τις δοσμένες συνθήκες δεν μπορεί να

κατοχυρωθεί στη βάση οικονομικών και

μόνο όρων. Απαιτούνται και πολιτικές

έως και στρατιωτικές κατοχυρώσεις. Εδώ

είναι που «συναντιέται» η οικονομία με

την πολιτική και πιο συγκεκριμένα η

κρίση κερδοφορίας με τη διαδικασία ανα-

διάταξης δυνάμεων. Μια διαδικασία που

συντελείται με όρους ενός όλο και πιο

λυσσαλέου ανταγωνισμού σε όλα τα

πεδία καθώς τίθεται ζήτημα ποιος ποιον

ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Συνοψίζοντας, το ζήτημα εμφανίζεται

με τη μορφή μιας αλυσίδας διαδοχικών

κρίκων που οδηγούν σε αδιέξοδο.»(2)

• Όσο οι στρατηγικοί όροι αλλά και

οι όροι πολιτικοστρατηγικών συμμαχιών

δεν ικανοποιούνται για κάτι τέτοιο τόσο

ο ιμπεριαλισμός επιλέγει τη «χαμηλής

έντασης» καταστροφή των παραγωγικών

δυνάμεων και πάνω από όλα της πιο

σημαντικής – της ίδιας της εργατικής

τάξης. Επιτίθεται δηλαδή στην εργατική

τάξη και στα λαϊκά δικαιώματα, ληστεύει

και αποσυγκροτεί παραγωγικά τις εξαρ-

τημένες χώρες – ανατροφοδοτώντας,

πράγματι την κρίση!

• Με δυο λόγια, η κυριαρχία του χρη-

ματοπιστωτικού τομέα που χαρακτηρίζει

την εποχή του ιμπεριαλισμού συναντιέται

με τη σημερινή αδυναμία ανακατανομής

των αγορών και παράγει το σημερινό

εκρηκτικό και αδιέξοδο μίγμα. Και αυτό

δεν είναι σκέτη οικονομία! Με άλλα

λόγια:

«Τι γίνεται, όμως, όταν η παραγωγή

“κολλάει”; Η φυγή στους φορολογικούς

παραδείσους, η φούσκα της κερδοφο-

ρίας, οι “μαύρες δουλειές” και τα ποικίλα

μέσα δημιουργίας και ξεπλύματος μαύ-

ρου χρήματος, η διόγκωση του κοινωνι-

κού παρασιτισμού σε τέτοιον βαθμό ώστε

να δημιουργεί πρόβλημα και στο ίδιο το

“σύστημα”, όλα αυτά είναι αποτελέσματα

της αδυναμίας να επιτευχθεί διευρυμένη

αναπαραγωγή του κεφαλαίου και της

κερδοφορίας στους χώρους της πραγμα-

τικής οικονομίας. Η παρούσα κρίση αυτό

το ζήτημα έθεσε. Αυτό είναι που κάνει

σκεπτικιστές ακόμα και τους οικονομο-

λόγους που άρχισαν να βλέπουν το…

μισογεμάτο ποτήρι της ανάκαμψης. Ανά-

καμψη μέχρι πόσο; Η επιλογή της οικονο-

μικής μεγέθυνσης προς τη μεριά των

εργατικών δικαιωμάτων, προς τη μεριά

της υπεράντλησης υπεραξίας από τους

πραγματικούς παραγωγούς των αξιών

και του πλούτου είναι η μόνη διέξοδος

και απάντηση που το κεφάλαιο “βλέπει”.

Και η πιο σίγουρη προς το παρόν. Ως

όρος μιας άγριας, νέας συσσώρευσης

κεφαλαίων, που όμως δεν είναι μια ολο-

κληρωμένη απάντηση στο πρόβλημα,

αλλά μισό βήμα…

…Το άλλο μισό βήμα δεν μπορεί να

διανυθεί εύκολα και ανώδυνα μόνο με

αποφάσεις ή μέτρα οικονομικού χαρα-

κτήρα. Όταν ο Ομπάμα “θυμάται” τους

διπλούς απελευθερωτικούς πολέμους της

Αμερικής κατά την ορκωμοσία του, ο

Πούτιν ανακαλύπτει το ρώσικο και

(όπως το εννοεί αυτός) σοβιετικό “μεγα-

λείο”, η Μέρκελ την “αδικία της Πολω-

νίας σε βάρος της Γερμανίας”, όλα αυτά

δεν αποτελούν εκδηλώσεις μιας ιστορι-

κής νοσταλγίας.

Είναι κομμάτια της “άλλης” μισής

απάντησης που αναζητείται στο πρόβλη-

μα».(3)

Θα προσθέσουμε εδώ ότι η παρόξυνση

της συνολικής κρίσης που χαρακτηρίζει

τον ιμπεριαλισμό–καπιταλισμό φτάνει

Αναφορά στις «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

Κάτω από το βάρος των δραματικών εξελίξεων σε παγκόσμιο

και τοπικό επίπεδο, στο φόντο της όξυνσης της συνολικής

κρίσης του συστήματος και της παρόξυνσης της επίθεσής

του στους λαούς και στους εργάτες σε όλον τον κόσμο και

στη χώρα μας, γίνεται όλο και πιο σημαντική η ανοιχτή τοποθέτηση

κάθε πολιτικού σχηματισμού πάνω στις εξελίξεις, όλο και πιο απαραίτη-

τη η κριτική σε κάθε μορφής λαθεμένες προσεγγίσεις που συσκοτίζουν

την πραγματικότητα για αυτό που ζούμε. Είναι, τέλος, αναγκαία η εμβά-

θυνση του (άμεσου ή έμμεσου) διαλόγου αλλά και της κριτικής, η οποία

πρέπει να είναι καθαρή, πολιτική και δίκαιη, ώστε να εξυπηρετηθεί ο

στόχος της εργατικής–λαϊκής υπόθεσης. Ένας στόχος στον οποίο είναι

σταθερά προσανατολισμένη η οργάνωσή μας αλλά και το μ-λ ρεύμα από

τη γέννησή του εδώ και δεκαετίες – ενάντια σε ρεφορμιστικές και οπορ-

τουνιστικές προσεγγίσεις. Για το λόγο αυτό, για να είναι δηλαδή δίκαιη

και πολιτική η κριτική μας, παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το

κείμενο των «Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο», κείμενο το

οποίο μπορεί (και καλό είναι) να το διαβάσει κανένας ολόκληρο στον δια-

δικτυακό τόπο του ΚΚΕ.

πολλαπλασιασμένη στην Ελλάδα, λόγω

του εξαρτημένου χαρακτήρα της αλλά

και της ιδιαίτερης διπλής της εξάρτησης

από ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά

κέντρα.

Θα μπορούσε, βέβαια, να ισχυριστεί

κάποιος ότι οι Θέσεις του ΚΚΕ αναφέ-

ρουν (έστω απ' έξω απ' έξω) κάποια από

τα παραπάνω ζητήματα. Ωστόσο, τα ανα-

φέρει χωρίς να συνθέτουν μια ενιαία

πολιτική λογική και άρα χωρίς να παρά-

γονται συγκεκριμένες εκτιμήσεις και

καθήκοντα. Δεν μπορεί μια εκτίμηση

όπως αυτή της «αναδιάταξης αξόνων για

τον έλεγχο αγορών και εδαφών» και περί

«ξαναμοιράσματος των αγορών που σπα-

νίως γίνεται αναίμακτα» να αποτελούν

απλές φράσεις και να μην οδηγούν στην

προσπάθεια ανταπόκρισης στο καθήκον

ενίσχυσης της αντιιμπεριαλιστικής λαϊκής

πάλης, όπως θα δούμε και πιο κάτω.

Ενώ η φράση για τη «βαθιά κρίση

υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου του 2008-

2009, που σε αρκετές καπιταλιστικές

οικονομίες ουσιαστικά δεν ξεπεράστηκε»

είναι φανερό ότι υποτιμάει το βάθος, την

ένταση, τη συνολικότητα της κρίσης και

τους κινδύνους που γεννάει η κρίση αυτή.

Ενώ, ασφαλώς, το ρόλο της εξάρτησης

στην εκδήλωση, στην ένταση και στα

χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης

στη χώρα μας οι Θέσεις τον καταπίνουν

περιγράφοντας συμπτώματα (αύξηση

εισαγωγών κ.λπ.) αλλά όχι μία από τις

αιτίες ιδιαίτερης όξυνσης της κρίσης στην

Ελλάδα.

Α.2.2. Για τον ιμπεριαλισμό και τη θέση της Ελλάδας: Οταν οι λεκτικές ακροβασίες δεν μπορούν να κρύψουν τηναπομάκρυνση από τον λενινισμό

Σύμφωνα, λοιπόν με τις Θέσεις της ΚΕ

του ΚΚΕ, η Ελλάδα είναι: «μια ιμπεριαλι-

στική χώρα (…) σε ενδιάμεση θέση (…) με

ισχυρές εξαρτήσεις (…) με ανισότιμη

αλληλεξάρτηση με ΗΠΑ-ΕΕ».

Θα αποφύγουμε τους χαρακτηρισμούς

και τις ειρωνείες. Δεν μπορούμε, όμως, να

μην αναφέρουμε ότι η θεώρηση του ΚΚΕ

εκφράζει μια γενικευμένη σύγχυση γύρω

από αυτά που συμβαίνουν σε διεθνές επί-

πεδο και στη χώρα. Η πολλαπλή επίκληση

στην ανισομετρία ανάπτυξης του καπιτα-

λισμού δεν μπορεί να μετριάσει αυτή τη

σύγχυση ούτε και να σώσει την κατάστα-

ση. Ενώ ο νεολογισμός της «ανισότιμης

αλληλεξάρτησης» αποτελεί απλώς έναν

χωρίς αξία πλεονασμό: Αυτό θα έλειπε να

μιλάει κάποιος για… ισότιμη αλληλεξάρ-

τηση και να θέλει να τον πάρουν στα

σοβαρά.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την ΚΕ του

ΚΚΕ, ο κόσμος αποτελείται από ιμπερια-

λιστικές χώρες (αποκλειστικά ή κατά

συντριπτική πλειοψηφία), εκτίμηση που

δεν λέγεται ρητά αλλά υπονοείται από το

σύνολο των εκτιμήσεων–θεωρήσεων που

καταγράφουν οι Θέσεις. Η διαφορά ανά-

μεσα σε αυτές τις ιμπεριαλιστικές χώρες

(ανάμεσά τους και η χώρα μας) είναι

ποσοτική διαφορά ισχύος – κάπως σαν να

τρέχουν διάφοροι αθλητές στίβου σε

παράλληλες διαδρομές με μόνη διαφορά

τη διαφορά ταχύτητας μεταξύ τους.

Υπάρχει άραγε κάποιας έννοιας αλλη-

λεξάρτηση; Ασφαλώς, υπάρχει με την

έννοια της διεθνοποίησης του κεφαλαίου,

μέσω της χρησιμοποίησης από μια ιμπε-

ριαλιστική χώρα πρώτων υλών που προ-

έρχονται από μια άλλη (ιμπεριαλιστική ή

εξαρτημένη) χώρα, μέσω της χρησιμοποί-

ησης από μια ιμπεριαλιστική χώρα του

εδάφους και του εναέριου χώρου μιας

άλλης (ιμπεριαλιστικής ή εξαρτημένης)

χώρας κ.ο.κ. Μόνο που (για να το πούμε

σχηματικά), αν η Ελλάδα είναι διακόσιες

φορές πιο εξαρτημένη από τις ΗΠΑ από

ό,τι οι ΗΠΑ από την Ελλάδα, τότε αυτή η

ποσότητα διαμορφώνει μια άλλη ποιότη-

τα και η περιγραφή της «ανισότιμης αλλη-

λεξάρτησης» αλλοιώνει την πραγματική

σχέση Ελλάδας–ΗΠΑ που είναι σχέση

εξάρτησης της πρώτης από τις δεύτερες,

είναι μια σχέση κυριαρχούμενου–επικυ-

ρίαρχου ανάμεσα στις αστικές τάξεις

Ελλάδας και ΗΠΑ. Το αντίστοιχο συμ-

βαίνει ανάμεσα σε Ελλάδα–ΕΕ.

Δίνουμε το λόγο στον Λένιν:

«Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σε

παγκόσμιο σύστημα αποικιακής κατα-

πίεσης και χρηματιστικής κατάπνιξης της

τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού

της γης από μια χούφτα “προηγμένες

χώρες”. Και το μοίρασμα αυτής της

“λείας” γίνεται ανάμεσα σε 2-3 ληστές με

παγκόσμια δύναμη, οπλισμένους ως τα

δόντια (Αμερική, Αγγλία, Ιαπωνία), που

τραβούν όλη τη γη στον πόλεμό τους για

το μοίρασμα της λείας τους (…)

(… ) Μια και γίνεται λόγος για την

αποικιακή πολιτική της εποχής του καπι-

ταλιστικού ιμπεριαλισμού, είναι απαραί-

τητο να σημειώσουμε ότι το χρηματιστικό

κεφάλαιο και η αντίστοιχη σε αυτό διε-

θνής πολιτική, που οδηγεί στον αγώνα των

μεγάλων δυνάμεων για το οικονομικό και

πολιτικό μοίρασμα του κόσμου (σ.σ. σφαί-

ρες επιρροής), δημιουργούν ολόκληρη

σειρά από μεταβατικές μορφές κρατικής

εξάρτησης. Χαρακτηριστικές για αυτή την

εποχή δεν είναι μόνο οι δύο βασικές ομά-

δες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποι-

κίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και

ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών,

που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες,

στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα

δίχτυα της χρηματιστικής και της διπλω-

ματικής εξάρτησης (…)

(…) Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χού-

φτα κράτη-τοκογλύφους και σε μια τερά-

στια πλειοψηφία κράτη-οφειλέτες». (4)

Οφείλει, λοιπόν, το ΚΚΕ να τοποθετη-

θεί ανοιχτά: 'Εχει ξεπεραστεί η περιγραφή

του Λένιν για το χωρισμό του κόσμου;

Είμαστε σε κάποια άλλη φάση; Μήπως ο

ιμπεριαλισμός του Λένιν έχει δώσει τη

θέση του σε κάποιον υπεριμπεριαλισμό

(του Κάουτσκι ή κάποιον άλλο) ή σε

κάποιον νέο… πανιμπεριαλισμό;

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε

άπειρα αποσπάσματα. Του Λένιν, του

Στάλιν, του Ζαχαριάδη, του Μπελογιάν-

νη, του Μπάτση. Είμαστε ωστόσο σίγου-

ροι ότι τα αποσπάσματα αυτά (δηλαδή τη

μαρξιστική–λενινιστική θεώρηση για το

ζήτημα) τα γνωρίζουν η καθοδήγηση και

κάποια μέλη του ΚΚΕ. Και δεν έχουμε

καμία θρησκευτική ευλάβεια σε κανενός

είδους απόσπασμα. Αλλά όποιος κάνει

τέτοιες θεμελιωδώς διαφορετικές εκτιμή-

σεις από τα βασικά εργαλεία της κοσμο-

θεωρίας του οφείλει να δίνει κάποιες

παραπάνω εξηγήσεις. Οφείλει επίσης να

δώσει λόγο σε ποιο πλαίσιο η ελληνική

αστική τάξη, που «επιδιώκει να βελτιώσει

τη θέση της στην ΕΕ, στην περιοχή και

γενικότερα στη διεθνή ιμπεριαλιστική

πυραμίδα», καταλήγει να καταγράφει

«απώλεια της καπιταλιστικής ανταγωνι-

στικής θέσης της, μεγάλη συρρίκνωση της

παραγωγής κ.ο.κ.»! Και η αναφορά στην

πρωταγωνιστική θέση του κοσμοπολίτι-

κου και καθόλου εθνικά συγκροτημένου

κλάδου της ναυτιλίας (που κερδοσκοπεί

πάνω στην επιλογή των «σημαιών ευκαι-

ρίας») δεν μπορεί να αντιστρέψει την

πραγματική εικόνα για όποιον θέλει να

είναι ειλικρινής με την πραγματικότητα.

Υπάρχουν ακόμα δύο ζητήματα που

πρέπει να απαντήσει η καθοδήγηση του

ΚΚΕ: Πάνω σε ποια παραγωγική βάση

στηρίζεται η ιμπεριαλιστική Ελλάδα;

Ποια είναι η βαριά της βιομηχανία; Εκτός

αν πιστέψουμε τους απολογητές της εξάρ-

τησης – παράγοντες του συστήματος που

μιλάνε για τη βαριά βιομηχανία του… του-

ρισμού!

Το δεύτερο είναι σε σχέση με την

άποψη που διατυπώνει η καθοδήγηση

του ΚΚΕ ότι η εκχώρηση κυριαρχικών

δικαιωμάτων από την αστική τάξη γίνε-

ται στο πλαίσιο της συνεργασίας των

ιμπεριαλισμών με στόχο η ελληνική αστι-

κή τάξη να αυξήσει την κερδοφορία της.

Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα. Ποια ακρι-

βώς σημεία εθνικής κυριαρχίας έχει αντί-

στροφα παραχωρήσει η αμερικάνικη ή η

γερμανική αστική τάξη στην αντίστοιχη

ελληνική;

Αυτή, λοιπόν, η σχέση εξάρτησης,

αυτή η σχέση κυριαρχούμενου – επικυ-

ρίαρχου δεν μπορεί ούτε να παρακαμφθεί

ούτε να υποτιμηθεί γιατί προσθέτει μια

σειρά αντιφάσεις στις σχέσεις των πραγ-

μάτων, γιατί προσθέτει μια σειρά δεινά

στην εργατική τάξη και σε άλλα λαϊκά

στρώματα στη χώρα του κυριαρχούμενου

(εξαρτημένου), δεινά που κανένας δεν

έχει το δικαίωμα να αγνοήσει.

Ισχυρίζονται οι Θέσεις ότι «η κρίση

υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στην ελλη-

νική οικονομία εκδηλώνεται από το

2009» και απλώς «επιδεινώθηκε λόγω

της ενσωμάτωσής της στην ΕΕ-Ευρωζώ-

νη, η οποία όξυνε τις ανισομετρίες

κ.λπ.». Ενώ «η διόγκωση του δημόσιου

χρέους οφείλεται (…) στην πολιτική δια-

χείριση προς όφελος των μονοπωλίων

(…) στις εξοπλιστικές δαπάνες (...)κ.λπ.».

Η καθοδήγηση του ΚΚΕ το γυροφέρνει,

το ζαλίζει αλλά κάνει οτιδήποτε να μην

πει τα πράγματα με το όνομά τους. Για να

αποφύγει δηλαδή την ανάλυση της εξάρ-

τησης. Και υποβαθμίζει το γεγονός ότι η

χώρα αποτελεί πεδίο εκδήλωσης των

ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

(ζήτημα ιδιαίτερα σοβαρό), αναφέροντας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 21Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Συνέχεια στην επόμενη σελίδα

για το 19ο Συνέδριο»Α’ Μέρος

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε άπειρα αποσπά-

σματα. Του Λένιν, του Στάλιν, του Ζαχαριάδη, του

Μπελογιάννη, του Μπάτση. Είμαστε ωστόσο σίγου-

ροι ότι τα αποσπάσματα αυτά (δηλαδή τη μαρξιστι-

κή–λενινιστική θεώρηση για το ζήτημα) τα γνωρί-

ζουν η καθοδήγηση και κάποια μέλη του ΚΚΕ. Και

δεν έχουμε καμία θρησκευτική ευλάβεια σε κανενός

είδους απόσπασμα. Αλλά όποιος κάνει τέτοιες θεμε-

λιωδώς διαφορετικές εκτιμήσεις από τα βασικά εργα-

λεία της κοσμοθεωρίας του οφείλει να δίνει κάποιες

παραπάνω εξηγήσεις.

22 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ

απλώς ότι «έγινε σημείο αναφοράς όλων

των παραπάνω δυνάμεων και των μεταξύ

τους αντιθέσεων».

Όσο μας αφορά, θέλουμε να παραθέ-

σουμε κάποια σημεία της άποψής μας:

- Η ελληνική αστική τάξη χρωστάει

την ύπαρξή της στον ιμπεριαλισμό. Είναι

εξαρτημένη από αυτόν οικονομικά, πολι-

τικά, στρατιωτικά. Η εξάρτηση αποτελεί

σχέση, δεν είναι μοχλός, δεν είναι συνω-

μοσία. Χωρίς τα ξένα αφεντικά, η αστική

τάξη της χώρας θα ήταν παρελθόν εδώ

και δεκαετίες.

- Κατά συνέπεια, τα πράγματα καθο-

ρίζονται όχι από το αν θα πάρει ο από

πάνω ένα τηλέφωνο τον από κάτω να του

πει τι θα κάνει, αλλά από τον πραγματι-

κό συσχετισμό όπως αυτός έχει διαμορ-

φωθεί ανάμεσα στους δύο (αλλά και το

υπόλοιπο περιβάλλον).

- Ασφαλώς και η α.τ. φιλοδοξεί κατά

περιόδους για κάτι καλύτερο. Ακόμα και ο

μεγαλύτερος λακές έχει βλέψεις, φιλοδο-

ξίες. Ασφαλώς και προσπαθεί να κάνει

τους δικούς της σχεδιασμούς. «Θέλει»! Να

γίνει πιο ισχυρή, να επεκταθεί κ.λπ. Τα

πράγματα όμως δεν κρίνονται από τη

θέληση – εκτός αν γίνουμε εντελώς ιδεαλι-

στές. Ή, όπως λέγαμε το ‘98, «παρά το

γεγονός ότι οι κεφαλαιοκράτες όπου γης

θέλουν να ισχυροποιούνται κάθε μέρα και

να φθάνουν σε ιμπεριαλιστικές προδια-

γραφές, θέση για όλους δεν υπάρχει». (5)

- Η ένταξη στην ΕΕ παραρτημοποίησε

παραπέρα την ελληνική οικονομία και

όξυνε την παραγωγική της αποσυγκρότη-

ση. Στο πλαίσιο της συνολικής επίθεσης

του συστήματος στους λαούς και την

εργατική τάξη –και πιεσμένος και αυτός

από την κρίση και από την παρόξυνση

των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών-

ο ιμπεριαλισμός απογείωσε τις απαιτήσεις

του για την πλήρη παράδοση της χώρας

και της εργατικής τάξης σε αυτόν.

- Με άλλα λόγια, αν η μία κατεύθυνση

μεταφοράς πλούτου είναι από τα κάτω

προς τα πάνω μέσα στην ελληνική κοινω-

νία, η άλλη κατεύθυνση είναι από μέσα

προς τα έξω, δηλαδή από τις εξαρτημένες

χώρες στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.

Οι ιμπεριαλιστές απομυζούν υπερκέρδος

«πάνω από το κέρδος που απομυζούν οι

καπιταλιστές από τους εργάτες της χώρας

“τους”». (6)

- Η ενεργειακή, διατροφική, αγροτική

(στους τομείς των σπόρων και των λιπα-

σμάτων) εξάρτηση της χώρας έχει άμεσες

και τραγικές συνέπειες στην εργατική

τάξη και το λαό. Παρέα με την παραγω-

γική αποσυγκρότηση έως διάλυση (απο-

τέλεσμα της εξάρτησης) τίθεται το τραγι-

κό ερώτημα «τι χώρα ακριβώς θα παρα-

λάβει η εργατική τάξη» όταν ωριμάσουν

οι συνθήκες για αυτό. Αυτά είναι σοβαρά

ζητήματα για όποιον… θέλει να είναι

σοβαρός.

- Η επιτροπεία της χώρας από ΕΕ-

ΔΝΤ είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας με

τραγικές επίσης συνέπειες για τον εργαζό-

μενο λαό της χώρας. Και αν «εκθέτει» και

θέτει στο στόχο μια φορά τον ιμπεριαλι-

σμό, όχι απλώς δεν αθωώνει αλλά «εκθέ-

τει» ΔΕΚΑ φορές την ελληνική αστική

τάξη. Γιατί η εξάρτηση και η υποτέλειά

της της αφαιρούν κάθε δυνατότητα να

κοροϊδεύει ότι έχει σχέδιο και ότι μπορεί

να ηγηθεί της κοινωνίας. «Εγγυάται» από

εξαθλίωση μέχρι πόλεμο. Με την παραπά-

νω έννοια, η επιτροπεία και η επιτήρηση

αυτή δεν μπορούν να ξεπερνιούνται ως

μία εξέλιξη ρουτίνας.

- Η ελληνική αστική τάξη δεν έχει ανε-

ξαρτησιακά κομμάτια. Αυτή ήταν μια

παραδοσιακή εκτίμηση του μ-λ ρεύματος.

Και επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι,

ενώ στο έδαφος της ερήμωσης που φέρνει

η καπιταλιστική κρίση και των έντονων

αδιεξόδων του συστήματος πιέζεται έντο-

να το αστικό πολιτικό σκηνικό, δεν έχει

ξεπηδήσει ούτε μια φωνούλα από την

αστική τάξη που να το παίζει «ανεξαρτη-

σία». Από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη Χ.Α. δεν

ακούγεται κιχ για τα δεσμά της εξάρτησης

παρά μόνο οι φρούδες ελπίδες για «επα-

ναδιαπραγμάτευση» των όρων σφαγής.

- Με την παραπάνω έννοια είναι ιδι-

αίτερα σημαντικό να αναδεικνύεται ότι

το καθήκον της ανεξαρτησίας δεν μπορεί

να το απαντήσει η αστική τάξη. Η απο-

κάλυψη του γεγονότος αυτού διευκολύνει

την προσπάθεια διάφορα μικροαστικά

στρώματα να συμπαραταχθούν με την

εργατική τάξη στην αντίθεσή της με την

αστική τάξη.

- Είναι κρίσιμο, επίσης, να αναδει-

κνύεται ότι ο λαός στην πάλη του για τα

δικαιώματά του έχει να αντιμετωπίσει όχι

μόνο τα ντόπια αλλά και τα ξένα αφεντι-

κά (και τι αφεντικά).

- Ας θέσουμε ένα ερώτημα: Υπάρχει

κίνδυνος η προβολή της πάλης για ανε-

ξαρτησία να ενισχύσει σοσιαλσοβινιστι-

κές ή και ανοιχτά εθνικιστικές απόψεις;

Ασφαλώς και υπάρχει. Αυτός όμως ο κίν-

δυνος δεν μπορεί να μας οδηγεί να παραι-

τούμαστε από μια σωστή θέση, αλλά να

τη θέτουμε με τρόπο που να απαντάει

στους κινδύνους. Προσέξτε την παρακά-

τω θέση του ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ τάσσεται

ενάντια στην πολιτική της εγκατάλειψης

κι εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων

(χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ),

που ακολούθησαν οι ελληνικές κυβερνή-

σεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ»(7). Να μια θέση που

κλείνει το μάτι στο σοσιαλσοβινισμό από

μια πλευρά που δεν θέτει καν το ζήτημα

της ανεξαρτησίας!

Κάπου εδώ θα αναφέρουμε αποσπά-

σματα της άποψής μας με βάση εισηγητι-

κό κείμενο σε πρόσφατη σύσκεψη στελε-

χών της οργάνωσής μας, που συμπυκνώ-

νουν την άποψή μας:

«Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, είναι

γεγονός ότι το αντικαπιταλιστικό και το

αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της

πάλης και του κινήματος δεν έρχονται σε

διάσταση, σε αντίθεση, δεν ξεχωρίζονται

απόλυτα. Αυτή μας η προσέγγιση, που

φυσικά δεν είναι καινούρια, είναι απόρ-

ροια της εξάρτησης της χώρας και της

άρχουσας τάξης από τους ιμπεριαλιστές.

Δεν παραγνωρίζουμε τα ρήγματα και

τις ρωγμές που εμφανίζονται και θα

εμφανίζονται στα διάφορα βάθρα της

εξάρτησης. Δεν υποτιμάμε, πολύ περισσό-

τερο στις μέρες μας, τις αντιθέσεις που

μπορεί να προκύψουν ανάμεσα σε τμήμα-

τα της άρχουσας τάξης και του ιμπερια-

λισμού.

Θεωρούμε ότι αυτές τις αντιθέσεις

πρέπει και μπορεί να τις αξιοποιήσει το

κίνημα. Με μία προϋπόθεση: να υπάρχει

σαν τέτοιο με καθαρό ταξικό προσανατο-

λισμό. Όμως η εξάρτηση που βιώνουμε,

αφού διανύσαμε και τόσες δεκαετίες μετά

την αμερικανοκίνητη δικτατορία, δια-

μόρφωσε ένα στάτους όπου η διεθνής

άγρια καπιταλιστική επίθεση και η από-

πειρα επιβολής της και στη χώρα έρχεται

γάντι στις επιδιώξεις της άρχουσας

τάξης. Γι’ αυτό και φαντάζει όλο και πιο

απομακρυσμένο το ενδεχόμενο οι στόχοι

της εξόδου από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και

το κλείσιμο των βάσεων να παίρνουν

τακτικά χαρακτηριστικά. Και ας μη μας

θολώνουν τον ορίζοντα οι όποιες τακτι-

κές κινήσεις των έξω ή των μέσα που

περισσότερο γίνονται στο όνομα των

εκβιασμών.

(…) Η άποψη και η εκτίμηση ότι η

Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, σύμ-

μαχος και συνεταίρος του ιμπεριαλισμού,

είναι μια βαθιά λαθεμένη προσέγγιση που

έχει κάνει αρκετή ζημιά στον προσανατο-

λισμό του ταξικού εργατικού κινήματος

και στην καθυστέρηση της επανασυγκρό-

τησής του (…)

Το να εθελοτυφλούμε στη μεγάλη

όξυνση της αντίθεσης που παρατηρείται

μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των λαών

είναι σαν να αυτοκτονούμε και να απο-

μονωνόμαστε από τη μεγάλη μάζα του

λαού (…)

Δεν είναι καθόλου σωστό να προ-

σπερνάμε την όξυνση της αντίθεσης ιμπε-

ριαλισμού-λαών επειδή οξύνθηκε ταυτό-

χρονα η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία.

Αν θέλουμε να δούμε τη συσχέτιση,

την αλληλοεπίδραση των δύο αντιθέσεων

που αναφέραμε, θα διαπιστώσουμε ότι η

λύση και των δύο αυτών αντιθέσεων βρί-

σκεται, πρώτα και κύρια, στην αρμοδιό-

τητα της εργατικής τάξης (υπό τις γνω-

στές προϋποθέσεις). Δεν θεωρούμε ότι η

λύση της αντίθεσης ιμπεριαλισμός-λαοί

προς όφελος του δεύτερου είναι αρμοδιό-

τητα άλλων κοινωνικών στρωμάτων στα

οποία η εργατική τάξη οφείλει να υποτα-

χτεί ή να ακολουθήσει. Όχι γιατί δεν

εμπλέκονται τέτοια στρώματα σ’ αυτή

την αντίθεση (ίσα ίσα), αλλά γιατί τα

άλλα κοινωνικά στρώματα (αγρότες,

μεσαία στρώματα) στέκονται απέναντι σ’

αυτήν την αντίθεση με θολό και συγκεχυ-

μένο τρόπο.

Επιμένουμε ότι στη διαδρομή της εξέ-

Συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα

Όσο η καθοδήγηση του ΚΚΕ εντρυφεί στις θεωρήσεις της αλληλεξάρτησης (ακόμα κι αν

ορκίζεται στην ανισομετρία και καταγγέλλει τις θεωρίες της «παγκοσμιοποίησης» - Θ.71)

τόσο πιο ανοιχτή και φιλόξενη θα γίνεται στα διάφορα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά

ιδεολογήματα που τόσο έχουν αποπροσανατολίσει την ταξική πάλη: τον καουτσκικό «υπερι-

μπεριαλισμό», τον τροτσκιστικό αποκλεισμό της επανάστασης σε μία χώρα (και άρα τη

συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία), την αστική «παγκοσμιοποίηση».

23Σάββατο 12 Γενάρη 2013 Προλεταριακή ΣημαίαΠΟΛΙΤΙΚΗ

λιξης της ταξικής και λαϊκής πάλης, η

λύση της αντίθεσης ιμπεριαλισμού-λαών

“προηγείται” της λύσης της αντίθεσης

κεφάλαιο-εργασία, αλλά με αρκετές δια-

φοροποιήσεις από ό,τι τη δεκαετία ’50-

60 αλλά και πιο μετά. Και με αρκετά

πλέον σημάδια σύμπλευσης της μιας με

την άλλη.

Μ’ αυτή την έννοια παραμένουμε στο

ότι η πρώτη είναι η κύρια και η δεύτερη η

βασική, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να

αφήσουμε αρκετά ζητήματα “ανοιχτά”

μιας και, όπως εξελίσσεται η επίθεση,

πολλά δεδομένα θα διαφοροποιηθούν

στην πορεία.» (8)

Είναι πραγματικά κρίμα ότι χρειάζε-

ται να καταναλώσουμε τόσο κόπο για να

περιγράψουμε τη φανερή σε όλους πια

πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής

εξάρτησης της χώρας και του συνακόλου-

θου καθήκοντος ενίσχυσης του αντιιμπε-

ριαλιστικού αγώνα. Είναι κρίμα αλλά

αναγκαίο.

Αποτελεί ζήτημα εκτίμησης (με διάφο-

ρες καλές και κακές απαντήσεις) το γιατί

η καθοδήγηση του ΚΚΕ επιλέγει να πάρει

ανοιχτό διαζύγιο με τη φανερή πια πραγ-

ματικότητα. Κάποιος θα μπορούσε να

υποθέσει ότι το ΚΚΕ –ως ρεφορμιστικός

μηχανισμός που δυσκολεύεται να χειρα-

φετηθεί από την ατζέντα και την προπα-

γάνδα του συστήματος- σε μια προηγού-

μενη περίοδο είχε «φάει» την κυρίαρχη

προπαγάνδα της «ισχυρής Ελλάδας» (που

μεταφράζεται σε ιμπεριαλιστική Ελλά-

δα). Και τώρα που τα μυθεύματα έχουν

καταρρεύσει, προσπαθεί να ρίξει γέφυρες

στην πραγματικότητα μέσω των πρωτο-

τυπιών της ανισότιμης αλληλεξάρτησης

και της (χωρίς συμπέρασμα) χρησιμοποίη-

σης της λενινιστικής ανισομετρίας. Θα

ευχόμασταν να είναι έτσι, αλλά οι λυσσώ-

δεις επιθέσεις του ΚΚΕ στη

μαρξιστική–λενινιστική θεώρηση της

εξάρτησης δεν υποδηλώνουν κάτι τέτοιο.

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να υπο-

θέσει ότι με τον τρόπο αυτό η καθοδήγη-

ση του ΚΚΕ αποφεύγει να θίξει ένα από

κεντρικότερα και πιο επικίνδυνα ζητήμα-

τα έκφρασης της επίθεσης του ιμπεριαλι-

σμού–καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπε-

δο. Ότι, δηλαδή, πετάει την μπάλα στην

εξέδρα για να αποφύγει κακοτοπιές.

«Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, της ΕΕ, της

Αγγλίας, της Ελλάδας, της Κένυα, της

Ακτής Ελεφαντοστού. Όλα ίδια, χωρίς

ιδιαίτερα και ειδικά καθήκοντα». Δυστυ-

χώς, είμαστε πιο κοντά σε αυτή τη δεύτε-

ρη (και πιο δυσάρεστη) εκτίμηση.

Ισχυρίζεται η καθοδήγηση του ΚΚΕ ότι

η θεωρία της εξάρτησης βάζει την εργατική

τάξη να παλεύει κάτω από τις σημαίες της

ντόπιας αστικής τάξης. Εδώ, το πράγμα

γίνεται εξοργιστικό. Η συγκεκριμένη δια-

στρέβλωση της ανάλυσης της εξάρτησης

έγινε από τους πολιτικούς προγόνους του

ΚΚΕ μετά τη δεξιά στροφή του '56. Η ρεβι-

ζιονιστική ηγεσία, που ήλεγξε με τη βοή-

θεια του χρουστσοφικού πραξικοπήματος

το ΚΚΕ, έσυρε πράγματι το λαϊκό κίνημα

της χώρας στην ουρά της Ένωσης Κέντρου,

καθώς –μεθυσμένη από το «ειρηνικό πέρα-

σμα»- έψαχνε απεγνωσμένα σύμμαχα

(«ανεξάρτητα») τμήματα της αστικής

τάξης. Αυτή τη διαστρέβλωση, αυτή τη

γραμμή του ξεπουλήματος και της ταξικής

συνεργασίας την είχε κριτικάρει με σφο-

δρότητα η «Αναγέννηση» και το μ-λ ρεύμα.

Τώρα, οι απόγονοι της ρεβιζιονιστικής

αυτής ηγεσίας κάνουν ότι δεν ξέρουν τίπο-

τα για το φόνο και καταγγέλλουν αυτούς

που… δεν τον έκαναν! Και κάτι ακόμα:

Μήπως η καθοδήγηση του ΚΚΕ θεωρεί ότι

το ΚΚΕ του '46-49, που έκανε τον ΔΣΕ με

βασικό θεωρητικό όπλο τη θεωρία της

εξάρτησης, αγωνιζόταν κάτω από τις

σημαίες της ντόπιας αστικής τάξης;!

Κάνει επίσης η καθοδήγηση του ΚΚΕ

ένα τσουβάλιασμα της άποψης της εξάρ-

τησης με αυτήν της κατοχής. Πέρα από το

γεγονός ότι το να τσουβαλιάζεις διαφορε-

τικές απόψεις και να αντιπαρατίθεσαι

στην εύκολη αποτελεί μια αποτελεσματι-

κή μεν αλλά απαράδεκτη τακτική, έχουμε

να πούμε το εξής: Θα πρέπει τα μέλη του

ΚΚΕ να σκεφτούν ότι στην άποψη της

κατοχής κατέληξαν θεωρήσεις που ξεκί-

νησαν (σε παραλληλία με το ΚΚΕ) από

την ανάλυση της «ιμπεριαλιστικής Ελλά-

δας» και της «αλληλεξάρτησης». Η οργά-

νωσή μας έτυχε να γνωρίσει τις αντίστοι-

χες «αναζητήσεις» της καθοδήγησης του

ΝΑΡ την περίοδο της Μαχόμενης Αριστε-

ράς, περίοδο, πάντως, κατά την οποία η

κατάσταση θα μπορούσε να δημιουργή-

σει ελαφρυντικά για μια τέτοια σύγχυση.

Μια σύγχυση που οδήγησε το ΝΑΡ λίγο

αργότερα να νομίζει ότι ο πόλεμος στη

Γιουγκοσλαβία δεν επρόκειτο να γίνει,

που «ψάρωσε» μπροστά στην «εφόρμηση

του ελληνικού κεφαλαίου» και που κατέ-

ληξε στην «κατοχή» και στην ΕΛΕ. Και

δεν είναι παράλογο πώς αυτές οι αναζη-

τήσεις κατέληξαν στην άποψη της «κατο-

χής». Αν κανένας παρακολουθεί την έντα-

ση της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στη

χώρα και θέλει να εξηγήσει το φαινόμενο,

υπάρχουν δύο μόνο τρόποι. Ή η αστική

τάξη της χώρας έχει δεσμούς εξάρτησης

από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και σύρε-

ται από αυτά ή η αστική τάξη της χώρας

είναι ιμπεριαλιστική και, αφού δέχεται

τέτοια επίπεδα παρέμβασης, δεν μπορεί

παρά να είναι υπό κατοχή. Να πώς η θεω-

ρία της αλληλεξάρτησης οδηγεί στο ακρι-

βώς αντίθετο από αυτό που επαγγέλλε-

ται, να πώς οδηγεί στο σύρσιμο για αντι-

κατοχική συνεργασία με την αστική τάξη

που είναι υπό κατοχή!

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό,

θέλουμε να διατυπώσουμε μια τελευταία

απορία: Γιατί άραγε η καθοδήγηση του

ΚΚΕ, παράλληλα με την αποκατάσταση

του Ζαχαριάδη, ενισχύει την ακριβώς

αντίθετη πολιτική λογική; Δυστυχώς, δεν

το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε

είναι ότι όσο η καθοδήγηση του ΚΚΕ

εντρυφεί στις θεωρήσεις της αλληλεξάρ-

τησης (ακόμα κι αν ορκίζεται στην ανισο-

μετρία και καταγγέλλει τις θεωρίες της

«παγκοσμιοποίησης» - Θ.71) τόσο πιο

ανοιχτή και φιλόξενη θα γίνεται στα διά-

φορα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά

ιδεολογήματα που τόσο έχουν αποπροσα-

νατολίσει την ταξική πάλη: τον καουτσκι-

κό «υπεριμπεριαλισμό», τον τροτσκιστι-

κό αποκλεισμό της επανάστασης σε μία

χώρα (και άρα τη συνεργασία με τη

σοσιαλδημοκρατία), την αστική «παγκο-

σμιοποίηση».

Εκτός αν την αποκατάσταση του

Ζαχαριάδη τη διαδεχτεί η αποκατάσταση

των… Αρχειομαρξιστών! Ε, τότε θα μιλά-

με για την πιο μεταμοντέρνα εξέλιξη στην

παγκόσμια ιστορία του κινήματος!

(συνεχίζεται)

(1) Δημήτρης Μάνος: «Έγκατα και εδάφη

της κρίσης – Πώς να δούμε την κρίση»,

Ιούλης 2011, Εκδόσεις «Εκτός των τει-

χών»

(2) Βασίλης Σαμαράς: «Ένα σύστημα

εγκληματικό, ένα σύστημα που σαπίζει»

- Προλεταριακή Σημαία, φ. 650,

26/2/2011

(3) Δημήτρης Μάνος: «Έγκατα και εδάφη

της κρίσης – Πώς να δούμε την κρίση»,

Ιούλης 2011, Εκδόσεις «Εκτός των τει-

χών»

(4) Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο

στάδιο του καπιταλισμού»

(5) 5η Συνδιάσκεψη ΚΚΕ (μ-λ) - 1998

(6) Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο

στάδιο του καπιταλισμού»

(7) Συνέντευξη Αλ. Παπαρήγα – 7/6/2012

(8) Εισηγητικό κείμενο σε σύσκεψη στε-

λεχών του ΚΚΕ(μ-λ): «Ο δικός μας δρό-

μος», Οκτώβρης 2012,

http://kkeml.blogspot.gr/2012/11/blog-

post_7.html

Ισχυρίζεται η καθοδήγηση του ΚΚΕ ότι η θεωρία της εξάρτησης βάζει την εργατική τάξη να

παλεύει κάτω από τις σημαίες της ντόπιας αστικής τάξης. Εδώ, το πράγμα γίνεται εξοργιστι-

κό. Η συγκεκριμένη διαστρέβλωση της ανάλυσης της εξάρτησης έγινε από τους πολιτικούς

προγόνους του ΚΚΕ μετά τη δεξιά στροφή του '56. Η ρεβιζιονιστική ηγεσία, που ήλεγξε με

τη βοήθεια του χρουστσοφικού πραξικοπήματος το ΚΚΕ, έσυρε πράγματι το λαϊκό κίνημα

της χώρας στην ουρά της Ένωσης Κέντρου, καθώς –μεθυσμένη από το «ειρηνικό πέρασμα»-

έψαχνε απεγνωσμένα σύμμαχα («ανεξάρτητα») τμήματα της αστικής τάξης. Αυτή τη δια-

στρέβλωση, αυτή τη γραμμή του ξεπουλήματος και της ταξικής συνεργασίας την είχε κριτι-

κάρει με σφοδρότητα η «Αναγέννηση» και το μ-λ ρεύμα. Ανάλογη στάση ακολούθησαν μετά

την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ όπου αναζητήθηκαν οι δημοκρατικές δυνάμεις των

ανερχόμενων κομματιών της αστικής τάξης. Τώρα, οι απόγονοι της ρεβιζιονιστικής αυτής

ηγεσίας κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο και καταγγέλλουν αυτούς που… δεν τον

έκαναν!

24 Σάββατο 12 Γενάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Στο ρυθμό της λίστας Λαγκάρντ χορεύει ηχώρα. Για την ακρίβεια, στο ρυθμό πουεπιβάλλουν οι «δανειστές» ιμπεριαλιστές

με φανερές αλλά, πιθανόν, και κρυφές λίστεςτρανταχτών μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού,που τόσο «φιλικά και αμερόληπτα» παραχωρούν(μάλλον επιλεκτικά) στην ελληνική κυβέρνηση.Οι «λίστες των δανειστών» διαμορφώνουν πολιτι-κό κλίμα και ατζέντα όπως ακριβώς διαμόρφω-ναν οι επικρίσεις προς τους «τεμπέληδες Έλληνεςπου ζουν με δανεικά και τώρα πρέπει να δουλέ-ψουν».

Λίστες συντάσσονται, μεταφέρονται, χάνο-νται, αλλοιώνονται και εμφανίζονται ξανά σε ένασκηνικό απόλυτης γελοιοποίησης του εξαρτημέ-νου πολιτικού συστήματος με σκοπό τον απόλυτοαποπροσανατολισμό ενός λαού καταδικασμένουστη φτώχεια. Ένας αποπροσανατολισμός χρήσι-μος σε όσους αδιαφορούν παντελώς για τις πραγ-ματικές αιτίες της εξαθλίωσης στην οποία υπο-βάλλεται μια ολόκληρη κοινωνία.

«Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ βγάζει γιαμια ακόμα φορά στην επιφάνεια τη σαπίλα τουκαπιταλισμού», τοποθετείται ο Περισσός. Σωστόαλλά γενικόλογο και πολιτικά άσφαιρο, εκτός κιαν η κυρία Λαγκάρντ αποσκοπούσε να βγάλειστην επιφάνεια τη σαπίλα του καπιταλισμού.

Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για πρωτόγνωροσκάνδαλο που αποκαλύπτει τη σαπίλα (όχι τόσοτου καπιταλισμού, όπως λένε οι «γενικολογού-ντες»), αλλά «συγκεκριμένα» του πολιτικούσυστήματος, αφού αποκαλύπτεται ότι ο βασικόςυπουργός του μνημονίου είναι ύποπτος διαφθο-ράς, καταστρέφοντας έτσι την εικόνα πάταξηςτης φοροδιαφυγής και της διαφθοράς που θέλεινα επιβάλει το μνημόνιο για να σωθεί η χώρα.Εδώ, εκτός από την Λαγκάρντ, στρατεύονταισύσσωμα τα ΜΜΕ που θέλουν φαίνεται την«κατάρρευση της εικόνας της δημοσιονομικήςτάξης που επιβάλλει το μνημόνιο».

Μόνο που όλοι βάλλουν κατά και «καρφώ-νουν» τον πολιτικά νεκρό Παπακωνσταντίνου(άλλα και τους «αδικοχαμένους» Παπανδρέου,Παπαδήμο και Βενιζέλο), όπου επίσης αναζητούνκαι βρίσκουν την αιτία της κρίσης... χρέους,όπως την ονομάζουν. Η αιτία βρίσκεται στο πρό-

σωπο του Παπακωνσταντίνου, στο σόι του καιστους ομοίους του. Βρίσκεται και στο σημερινόπολιτικό σύστημα που έχει ευθύνες, στο Σαμαράκαι λοιπούς (κ.λπ., κ.λπ.) που τους καλύπτουν.

Πραγματικά, διαφωτιστική η Αριστερά, οπλί-ζει το λαό για τους μελλοντικούς αγώνες! Οι μεν«γενικολογούντες» του Περισσού μας κατατοπί-ζουν για τον «κακό καπιταλισμό» και παραπέ-μπουν σε ένα αόριστο μέλλον με ενδιάμεσα«δρώμενα αγώνων» και διοργανωτές τους ίδι-ους, οι δε (οι «συγκεκριμένοι») για την ανάγκη οΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση για να διαχειριστεί καινα αλλάξει, «εδώ και τώρα», το σάπιο πολιτικόσύστημα, όπως αρμόζει άλλωστε σε κάθε «σοβα-ρή και υπεύθυνη» αξιωματική αντιπολίτευση.

Ξαφνικά, λοιπόν, το μείζον πολιτικό πρόβλη-μα της χώρας, είτε από δεξιά είτε από «αριστερή»σκοπιά, είναι το γελοίο «κρυφτούλι» με τη λίσταΛαγκάρντ που οργάνωσαν και προώθησαν πολι-τικοί απατεώνες τύπου Παπακωνσταντίνου, Βενι-ζέλου, Παπανδρέου (τα γνωστά πολιτικά λείψανατου πτώματος ΠΑΣΟΚ) και επαγγελματίες τραπε-ζίτες τύπου Παπαδήμου. Το μείζον πρόβλημα δενείναι μια πολιτική που τα δίνει όλα στο κεφάλαιοκαι αρπάζει τα πάντα από τους εργαζόμενους καιτους φτωχούς, δεν είναι η οργάνωση της αντί-στασης απέναντι σε αυτήν την πολιτική, αλλάπώς το CD έγινε USB, ποιος έδωσε σε ποιον τι καιπού το παρέδωσε μετέπειτα, το πρόβλημα είναιτα 2.000 ονόματα μεγαλοκαταθετών στην Ελβετίαή αλλού, που με νόμιμη κλοπή (όπως επί το πλεί-στον θα αποδειχθεί) συγκέντρωσαν μεγάλα χρη-ματικά ποσά. Κι αυτό, τάχα, γιατί αποδεικνύει τησαπίλα είτε του πολιτικού συστήματος είτε τουκαπιταλισμού! Πράγματι, χρήσιμα αυτά τα 2.000ονόματα σε έναν λαό που δεινοπαθεί κάτω απότην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να μυριστείτη σαπίλα! Τόσο ανόητος (πρέπει να γίνει) ολαός! Να βλέπει μονάχα «Παπακωνσταντίνους»κι όχι αυτό που τους αναπαράγει.

Βλέποντας λοιπόν το δάσος χωρίς να παρα-βλέπουμε το δέντρο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτάτα... μικροποσά των εκατοντάδων χιλιάδωνευρώ, που με τόσο ναρκισσισμό κομπάζουν ότιαπέκτησαν με νόμιμο τρόπο μικροκυράτσεςξαδέρφες και πρώην ανήθικοι αλλά «νόμιμοι»

υπουργοί (δηλώνοντας μάλιστα με θράσος ότι ταεισοδήματά τους είναι πολλαπλάσια), βλέπονταςτη μετατροπή της χώρας σε νεοαποικία της ΕΕ καιτου ΔΝΤ-ΗΠΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα«μικροποσά» ωχριούν μπροστά στα δισεκατομμύ-ρια ευρώ που για χρόνια αρπάζουν και μεταφέ-ρουν στα μεγάλα αφεντικά τους. Μια μεταφοράπλούτου από την εξαθλίωση του λαού που εξα-σφαλίζει την κυριαρχία της εγχώριας κεφαλαιο-κρατίας.

Αν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουνοι πλούσιοι; Αν δεν χρεοκοπήσουν οι εξαρτημέ-νες χώρες του Νότου πώς θα πραγματοποιηθούντα «οικονομικά θαύματα» στις ισχυρές ιμπεριαλι-στικές χώρες του Βορά; Αυτό ορίζει το περίφημοευρωπαϊκό όραμα-εφιάλτης και η ευρωπαϊκήιδέα-απάτη που τόσο θαυμάζουν «αριστεροί» καιδεξιοί αντιμνημονιακοί. Ευρωπαϊκό όραμα καιιδέα που οδηγεί στη γερμανική ηγεμονία στην...Ενωμένη Ευρώπη.

Αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο λαός δενείναι μια αριστερά που θα του λέει μόνο πόσοβάρβαρα βιώνει το σάπιο καπιταλισμό ή το σάπιοπολιτικό σύστημα. Δεν χρειάζεται μια αριστεράπου αποπροσανατολίζει συστηματικά και εσκεμ-μένα το λαό φλυαρώντας τεχνοκρατικά και«αρμοδίως», όχι για τις αιτίες της κρίσης και τηςβάρβαρης πολιτικής (την πολιτική του ιμπεριαλι-σμού-καπιταλισμού) αλλά μονάχα για τα συμπτώ-ματά της κρίσης (χρέος, διαφθορά, σκάνδαλα καιλίστες).

Χρειαζόμαστε μια αριστερά της οργανωμένηςλαϊκής πάλης που θα παλεύει ενάντια στην εξάρ-τηση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, ενάντια στηνκαπιταλιστική βαρβαρότητα δημιουργώνταςπραγματικές αντιστάσεις και όχι «θεάματα αντί-στασης». Για να ανοίξει ο δρόμος της εξόδου απότην ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανι-σμούς εκμετάλλευσης και καταπίεσης, με το λαό,την εργατική τάξη και τους συμμάχους τηςκυρίαρχους στο τόπο και στη ζωή τους.

Διακίνηση

Τρεις αστυνομικοί συνελήφθησαν για

συμμετοχή στο κύκλωμα διακίνησης ναρ-

κωτικών. Δεν πρόλαβαν να τα τοποθετή-

σουν στα σακίδια των καταληψιών.

Σχολείο

Ο δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης δήλω-

σε στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου

ότι «η Βίλλα Αμαλίας θα γίνει αυτό που

προβλέπεται, δηλαδή σχολείο». Εκπαί-

δευσης αστυνομικών.

Αξίωμα

Παραιτείται του μισθού που προβλέ-

πεται για τη θέση του πρέσβη εκ των προ-

σωπικοτήτων η Γιάννα Αγγελοπούλου.

Ήρθε η ώρα για τη σύνταξη.

Ρύποι

Η καύση ξυλείας μπορεί να ρυπάνει

σε ετήσια βάση έως και τρεις φορές περισ-

σότερο από ό,τι τα αυτοκίνητα, σύμφωνα

με το κέντρο επιστημονικών ερευνών

«Δημόκριτος». Μέχρι το τέλος του μήνα

και στις κατά τόπους εφορίες μπορείτε να

καταθέσετε την ξυλόσομπά σας.

Εξοδος

Πρόγραμμα δωρεάν εργασίας για

όλους τους ανέργους προτείνει ο πρώην

υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δού-

κας μέσα από την προσωπική του ιστοσε-

λίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο

προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας

από την κρίση. Εμπρός για τη δωρεάν

έξοδο από την κρίση.

Κέρδη

Κέρδη 4 εκατομμύρια ευρώ παρουσία-

σε το πολυκατάστημα Attica. Τα περισ-

σότερα από αυτά την κυριακάτικη αργία.

Επενδύσεις

«Σήμερα υπάρχουν συνθήκες πρόσφο-

ρες για επενδύσεις και θέλω να διαβεβαι-

ώσω τους γερμανούς επιχειρηματίες ότι

έχουν μόνο να κερδίσουν από τη δραστη-

ριότητά τους στην Ελλάδα», δήλωσε ο

Κάρολος Παπούλιας. Και μετά σου λένε

ότι ο καπιταλιστής ρισκάρει.

Δεδομένα

Περισσότερα από 67 εκατομμύρια

εγγραφές φυσικών και νομικών προσώ-

πων καθώς και καταχωρίσεις δεδομένων

προσωπικού χαρακτήρα, όπως ονοματε-

πώνυμα, διευθύνσεις κατοικίας, στοιχεία

οχημάτων και ιδιοκτητών, αριθμοί τηλε-

φώνων, φορολογικά στοιχεία, βρέθηκαν

χτες κατά τη διάρκεια επιχείρησης της

Ελληνικής Αστυνομίας σε εταιρεία στη

Δάφνη. Τα δεδομένα επιστρέφουν στο

φυσικό τους χώρο.

Παρακολούθηση

Ανάμεσα στους χιλιάδες και χιλιάδες

που παρακολουθούσε το FBI στις ΗΠΑ

ως κομμουνιστές ή φίλους τους ήταν και η

Μέριλιν Μονρόε. Σύμφωνα με έγγραφο

του FBI, αναφέρεται ότι στην εταιρεία

παραγωγής που διατηρούσε η Μονρόε

συμμετείχαν πολλοί κομμουνιστές. Ήτανε

και εκείνο το κόκκινο το φόρεμα...

Εύσημα

Εύσημα στον πρόεδρο της Ακτής Ελε-

φαντοστού Αλασάν Ουαταρά για την

οικονομική πολιτική έδωσε η επικεφαλής

του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, λέγοντας ότι

η κυβέρνηση έχει θέσει τη δυτικοαφρικα-

νική χώρα στη «σωστή τροχιά, αν και θα

μπορούσε να πετύχει περισσότερα». Το

13% του πληθυσμού της χώρας ζει με ένα

δολάριο τη μέρα και ο μέσος όρος ζωής

περιορίζεται στα 57 χρόνια. Μάλλον

ήθελε να πει «λιγότερα».

Μικροκαταθέτες

Ο βιομήχανος Μάνεσης, ιδιοκτήτης

της Ελληνικής Χαλυβουργίας, δήλωσε

ατομικό εισόδημα 30.714, 52 ευρώ. Ούτε

καν στη λίστα.

πρ

οσ

εγ

γισ

εις

Τι κρύβει η λίστα Λαγκάρντ;

σχολια