Εφιαλτικό μέλλον για τους

ναυτεργάτες προβλέπει

το κυβερνητικό νομοσχέδιο

Οι ναυτεργάτες μπορούν να νικήσουν, αν ο αγώνας γίνει δική τους υπόθεση!

Ο «διάλογος» από τη μεριά τηςκυβέρνησης, του κεφαλαίου καιτης εργοδοσίας είναι συγκεκριμέ-νος: είναι τα μνημόνια, η ανεργία,το δουλεμπόριο των νέων εργα-σιακών σχέσεων, οι μισθοί πείνας,η απλήρωτη εργασία, οι μαζικέςαπολύσεις, η συντριβή της ζωήςτου λαού και των εργαζομένων.

σελ. 6

Χιλιάδες σπουδαστές πετάγονται στο δρόμο

με το σχέδιο Αθηνά

Αγώνας για να μην περάσει

Αυτή η πολιτική είναι επιλογή τηςάρχουσας τάξης, που κλείνει μιασειρά από Τμήματα που άνοιξεγια δική της σκοπιμότητα. Έτσι,τώρα, απλά πετάει τους σπουδα-στές στο δρόμο.

σελ. 15

Σκουπίδια

Η διαχείρισή τους για όφελος του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου φέρνει ένα ακόμη χαράτσι στη πλάτη του φτωχού λαούΣυνέντευξη - τ. δημάρχου Κερατέας Ιατρού

Έτσι μπορεί να γίνει σαφές πώςένα μη δημοσιονομικό θέμα, όπωςη διαχείριση των σκουπιδιών,είναι τόσο ψηλά στην ατζέντα τηςτρόικας και στο επίκεντρο τωνδραστηριοτήτων του Ράιχενμπαχ

και της Task Force. σελ. 12

Αίγυπτος

Οι ΗΠΑ, ο στρατός

και ο Μούρσι

σελ. 17

δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) www.kkeml.gr Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 χρόνος 31ος φ. 705 1.50€

Η φασιστικοποίηση δε θα σώσει τη βάρβαρη πολιτική τους

Οι λαϊκές αντιστάσεις θα πολλαπλασιαστούν

Φως στο τούνελ λένε ότι βλέπουν

Σαμαράς, Στουρνάρας και σία. Και, ενό-

ψει αυτής της «καλής προοπτικής», η

κυβέρνηση αποφασίζει μέσα σε λίγες μέρες

δύο φορές να αντιμετωπίσει εργατικές

απεργίες με επιστράτευση, ενώ την ίδια

ώρα σε ολόκληρη τη χώρα συλλαμβάνει

και στήνει κατηγορητήρια για δεκάδες

αγωνιστές, ακόμα και για κινητοποιήσεις

προηγούμενων χρόνων! Μαζί και δίπλα

στη ΝΔ η… όλη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-

ΔΗΜΑΡ, με δίκες, διώξεις, ΜΑΤ και τα

κηρύγματα περί βίας και ανομίας απένα-

ντι σε κάθε σκίρτημα αγώνα και αντίστα-

σης των εργατικών-λαϊκών μαζών, δείχνει

όλο το τελευταίο διάστημα την πραγματι-

κή κατεύθυνση του ίδιου του συστήματος

- και όχι μόνο μιας «ατυχούς» εκδοχής

του, όπως θέλουν κάποιοι να εμφανίζουν

τη φασιστική Χ.Α. Την κατεύθυνση να

καθυποτάξουν «με φωτιά και σίδηρο» το

λαό και τη νεολαία όταν θα προσπαθούν

να αντισταθούν στη «σωτηρία» που το

σύστημα τους φέρνει.

συνέχεια στη σελ. 2

σελ. 9

Να την πάρουμε στα χέρια μαςΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ

Ετήσια Συνδροµή: Εσωτερικού 45 €

Εξωτερικού 65 €

Σάββατο 9 Φλεβάρη 201322 Προλεταριακή Σημαία

ÐñïëåôáñéáêÞ Óçìáßá Êùä. 3112

∂ΉfiÛÂȘ ∂∫∆√™ ∆ø¡ ∆∂πΧø¡, ∞ÛÙÈ΋ ÌË ÎÂÚ‰ÔÛÎÔÈ΋ ÂÙ·ÈÚ›·

¢¢ÈÈ¢ıı‡‡ÓÓÂÂÙÙ··ÈÈ ··fifi ™™˘ÓÓÙÙ··ÎÎÙÙÈÈÎ΋‹ ∂∂ÈÈÙÙÚÚÔÔ‹‹ ∂∂ÎΉ‰fifiÙÙˢ:: °°ÚÚ.. ∫∫ˆÓÓÛÛÙÙ··ÓÓÙÙfifiÔÔ˘ÏÏÔÔ˜ ÀÀ‡‡ıı˘ÓÓÔÔ˜ ™™‡‡ÓÓÙÙ··ÍÍˢ:: µµ.. ™™··ÌÌ··ÚÚ¿¿˜

∂∂‰‰ÚÚ··:: ∂∂ÌÌÌÌ.. ªªÂÂÓÓ¿¿ÎÎËË 4433,, 110066 8811 ∞∞ıı‹‹ÓÓ··,, ∆∆ËËÏÏ..:: 221100 3333..0033..663399 FFaaxx:: 221100 3388..1155..559977 ssiimmeeaa@@kkkkeemmll..ggrr ££ÂÂÛÛ//ÓÓ››ÎÎËË,, ∂∂ÁÁÓÓ··ÙÙ››·· 112266 ∆∆ËËÏÏ..:: ((22331100)) 227788..997788 ccppggmmlltthhee@@tthhee..ffoorrtthhnneett..ggrr wwwwww..kkkkeemmll..ggrr

ÂÂÂÂÓÓÓÓ ÈÈÈÈÛÛÛÛ ¯‡‡‡‡ÛÛÛÛÙÙÙÙÂÂÂÂÙÙËËÓÓÙÙËËÓÓ¤¤ÎΉ‰ÔÔÛÛËË ¤¤ÎΉ‰ÔÔÛÛËË

∂∂ ££¡¡ππ ∫∫∏∏ ∆∆ƒƒ∞∞ ¶¶∂∂ ∑∑∞∞:: IIBBAANN:: GGRR8811 00111100 11229900 00000000 1122994499884455 228888BBIICC:: EETTHHNNGGRRAAAA

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ

Η φασιστικοποίηση δεν θα σώσει τη βάρβαρη πολιτική τους

Οι λαϊκές αντιστάσεις θα πολλαπλασιαστούν

Νέο όριο ανελευθερίας

Αν δεν ήταν αδίστακτοι με μια εγκλημα-τική πολιτική απέναντι στο λαό, θα μπορ-ούσε κανείς να τους πει καταγέλαστους,καθώς επιδιώκουν να παριστάνουν τις«υπεύθυνες δυνάμεις» που «μοχθούν» γιατην «ανάκαμψη», για τους ανέργους, για τηνεολαία κοκ. Ίσως τη καλύτερη γελοιογρα-φία αυτού του βαρύγδουπου ύφους να τηνέδωσε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, για λογαριασμόόμως όλων των αστικών-συστημικών δυνά-μεων, μέσα από το απερίγραπτο ερωτημα-τολόγιο που κατέθεσε εν είδειπροσυνεδριακού κειμένου. Με αυτό το ερ-ωτηματολόγιο το ΠΑΣΟΚ ρωτάει και αναρω-τιέται με ποιες λέξεις να ντύσει την απόλυτηαδυναμία του να ορίσει στόχους και κατευ-θύνσεις για τη χώρα, στοιχεία έστω τηςπροοπτικής που θα μπορούσε να αναζητήσειη αστική τάξη. Αυτό ακριβώς το ερωτημα-τολόγιο αντανακλά την πραγματική κατά-σταση στην οποία βρίσκεται η αστική τάξηκαι τα κόμματα του συστήματος στη χώρακαθώς περιδινούνται μέσα στην κρίση καιτους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστώνπροστατών τους.

Και τι να πουν λοιπόν στο φτωχό λαό,στις στρατιές των ανέργων, των πεινασμέ-νων, των εξαθλιωμένων; Ότι δεν ξέρουνούτε αν και πώς θα προχωρήσουν στα ξε-πουλήματα των μεγάλων φιλέτων γιατίείναι όμηροι των αλληλοσυγκρουόμενωνιμπεριαλιστικών οικονομικών αλλά καιγεωπολιτικών συμφερόντων, όπως π.χ. στηνπερίπτωση των ∆ΕΠΑ-∆ΕΣΦΑ, που θασυνεχίζει να εκκρεμεί τουλάχιστον μέχρι ναγίνει το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ; Ότι οι«επενδύσεις από το Κατάρ», που όλο «ξεκι-νούν» και ποτέ δεν φτάνουν, είναι άλλη μιαέκφραση του ίδιου ζητήματος; Ότι οι λεον-ταρισμοί περί της «ανακήρυξης ΑΟΖ» είναιστην πραγματικότητα τυχοδιωκτισμοί, πουανοίγουν ζητήματα κυριαρχίας για τη χώραπάλι υπό τις ιμπεριαλιστικές υποδείξεις καιγια χάρη των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεωνκαι σχεδιασμών στην περιοχή; Ότι η πε-ριβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών-που θα έφερνε «ρευστότητα»- δεν είναιπαρά η πλήρης υπαγωγή του τραπεζικούσυστήματος στον έλεγχο των ιμπεριαλιστών;Ή μήπως να του πουν και να του θυμίσουντα ευρωπαϊκά προγράμματα των «δυνα-μικών καλλιεργειών», την «πράσινη ανά-πτυξη» που έταζε ο ΓΑΠ, για ναομολογήσουν τελικά πως συντρίβεται η μι-κρομεσαία αγροτική παραγωγή και κόβονταικαι οι ροές αυτών που ονομάζονταν «κοινο-τικές επενδύσεις», όπως αποφάσισε η τελευ-ταία σύνοδος κορυφής της ΕΕ; Ή, τέλος, νααναγνωρίσουν ότι μετά τη σαρωτική απο-βιομηχάνιση των προηγούμενων δεκαετιώνο μόνος νέος κύκλος βιομηχανικής ανά-πτυξης (λέμε τώρα…) που μπορεί να ξεκινή-σει είναι αυτός της… εκμετάλλευσης τωνσκουπιδιών και με όρους ιδιωτικοποίησηςακόμα και της συλλογής τους;

Αφού λοιπόν σε όλα τα βασικά καιστοιχειώδη που ορίζουν την κοινωνικοοικο-νομική υπόσταση της χώρας, η ιθύνουσα

τάξη έχει σηκώσει «ψηλά τα χέρια», όνταςέρμαιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησής της,αυτό που μένει στο πολιτικό της προσωπικόείναι να προτάξει απέναντι στο λαό με ωμότρόπο την κυριαρχία της τάξης του και τωνιμπεριαλιστών πατρώνων της. Το «φως στοτούνελ», η «κατανόηση» της Μέρκελ, τουΟλάντ, του Στάινμπρουκ, η ανακάλυψη των«λάθος συντελεστών» (!) του ∆ΝΤ έχουνσυνεπώς δύο όψεις. Η μία είναι η φτηνήδημαγωγία και η διαστρέβλωση που φτάνεινα επιδιώκει να εμφανίσει τη βάρβαρη τα-ξική εκμετάλλευση των εργατών και τουλαού, την καταβύθιση μιας ολόκληρηςχώρας ως υπόθεση μιας τεχνοκρατικήςεξίσωσης που δεν λύθηκε γρήγορα γιατί κά-ποιοι έβαλαν «λάθος αριθμούς». Αλλά ταυ-τόχρονα έχει και την όψη της ανοιχτήςαπειλής: ∆εν μπορεί να μοχθεί σχεδόν ολό-κληρη η «πολιτισμένη ∆ύση» να βρει «λύση»στο ελληνικό πρόβλημα και εσείς –οι ερ-γαζόμενοι και η νεολαία- να μην υπακούετεχωρίς δεύτερη λέξη στις εντολές της! Σεαυτή τη βάση και καθώς η κυβέρνηση αντι-λήφθηκε πως είναι «προβληματική» η επι-στράτευση απεργών δύο φορές μέσα σε 15μέρες -γεγονός μάλλον πρωτόγνωρο για όλητη μεταπολιτευτική περίοδο- ετοιμάζει ήδηκαι με συμφωνία και των τριών κομμάτωνπου τη στηρίζουν νομοθέτημα γενικού πε-ριορισμού των απεργιών!

Σε αυτό το όριο βρίσκεται σήμερα το πο-λιτικό σύστημα. Να κυβερνά, στενεύονταςδιαρκώς τα όρια της αστικής δημοκρατίας,ορίζοντας πολιτικά, πρακτικά-κατασταλτικάκαι νομοθετικά ως «παράνομη» κάθε μαζικήέκφραση αντίθεσης στην πολιτική τουσυστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο της φασιστι-κοποίησης της δημόσιας ζωής η κυβέρνησηαφενός στέλνει μηνύματα προς κάθε κα-τεύθυνση, ακόμα και προς τον πολιτικό λόγοκαι τις αντιπολιτευτικές διαμαρτυρίες τουΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Από την άλλη, αξιο-ποιεί αδιέξοδες επιλογές ατομικής δράσης–που το ίδιο το σύστημα «καλλιεργεί» στοπρόσφορο έδαφος της απελπισίας όπουβρίσκονται τμήματα της νεολαίας- για να

στήνει σκηνικό «τρόμου» που «νομιμοποιεί»την ολοένα μεγαλύτερη σκλήρυνση, τα κάθελογής αντιδημοκρατικά μέτρα και πρακτι-κές. Σε αυτό το φόντο αξιοποιείται ολοένακαι περισσότερο η δολοφονική δράση τηςφασιστικής Χ.Α., που «ανοίγει δρόμο» γιαλογαριασμό της πολιτικής και των αναγκώντου συστήματος και της κυβέρνησής του. Τε-λικός και βασικός παραλήπτης, πραγματικόςστόχος όλων αυτών των επιλογών καιμέτρων είναι ο ίδιος ο λαός, η εργατική τάξηκαι η νεολαία. Αυτοί είναι -και το σύστηματο γνωρίζει πολύ καλά- που αποτελούν τημόνη πραγματική απειλή για την πολιτικήτου και την προοπτική του.

Η κατωφέρεια του τούνελ

Η κυβέρνηση Σαμαρά και όλοι οι παρά-γοντες του συστήματος ξέρουν πως όχι μόνοδεν διαφαίνεται «φως» και ανακούφιση γιατο λαό και τη νεολαία, αλλά ότι στην πραγ-ματικότητα η κλίση του τούνελ είναι καθο-δική. Οι κατευθύνσεις του ιμπεριαλισμού καιτου κεφαλαίου -που δεν κάνουν κανένα«λάθος» αλλά επιδιώκουν την επαναποικιο-ποίηση λαών και χωρών και την επαναθε-μελίωση της υποδούλωσης των μαζών στοσύστημα- οδηγούν πιο βαθιά το λαό μας καιτην εργατική τάξη της χώρας στην εκμετάλ-λευση και την εξαθλίωση. Αυτές ακριβώς τιςκατευθύνσεις εφαρμόζει και προωθεί ηκυβέρνηση με καταιγίδα αδιάκοπων μέτρωνενάντια στο σύνολο των εργατών και τωνλαϊκών στρωμάτων.

• Το αμέσως επόμενο διάστημακρίνεται το θεμελιώδες ζήτημα της κατάρ-γησης των συλλογικών συμβάσεων - πουαντικειμενικά συνδέεται με την επιχείρησηνομοθετικής παρέμβασης ενάντια στο δι-καίωμα στην απεργία. Η κατεύθυνση αυτή,που τείνει να φέρει την εργατική τάξη καιόλο τον εργαζόμενο λαό πάρα πολλές δεκα-ετίες πίσω, στοχεύει στο να καταργήσειακόμα και με τυπικούς όρους την κατάκτηση

των εργαζόμενων να διαπραγματεύονται τηζωή τους και τα δικαιώματά τους συλλογικάαπέναντι στο σύστημα, το κεφάλαιο, τουςεργοδότες.

• Με το σχέδιο «Αθηνά» και την ενεργο-ποίηση-ενίσχυση όλων των διατάξεων τουνόμου-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, την αξιολό-γηση ενάντια στους εκπαιδευτικούς, τα προ-ε τ ο ι μ α ζ ό μ ε ν α - π ρ ο α ν α γ γ ε λ λ ό μ ε ν ανομοσχέδια για τη δευτεροβάθμια εκ-παίδευση, τα σχέδια για μαραθώνιο εξετά-σεων που θα ξεκινούν από την εισαγωγή απότο δημοτικό στο γυμνάσιο και θα συνεχίζουνμε πανελλαδικές σε όλο το λύκειο, συσσω-ρεύονται στοιχεία μιας τεράστιας, γενικευ-μένης και πολιτικής επίθεσης στη νεολαίακαι στα δικαιώματά της στην εκπαίδευση.

• Η «καθυστέρηση» του νέου φορολογι-κού νομοσχεδίου κρίθηκε προφανώς ανα-γκαία από τα κυβερνητικά επιτελεία εν μέσωαπεργιών, επιστρατεύσεων και βέβαια μετους αγρότες στους δρόμους. Όμως δενυπάρχει αμφιβολία ότι ετοιμάζουν νόμο«δημεύσεων» των λαϊκών εισοδημάτων καιτης μικροϊδιοκτησίας. Ήδη δημοσιεύτηκανστοιχεία για αιτήσεις κατασχέσεων σε 500-700 χιλιάδες μικροοφειλέτες του ∆ημοσίουκαι διαρκώς «υπενθυμίζουν» την κατεύθυν-ση της τρόικας για κατασχέσεις μισθών,συντάξεων, ακόμα και της πρώτης κα-τοικίας!

Όλα αυτά, ενώ τρέχουν, βέβαια, οι λεγό-μενες «μνημονιακές υποχρεώσεις» για τοτσεκούρεμα-εξαφάνιση συντάξεων, εφάπαξκαι κοινωνικών επιδομάτων, για τις δεκάδεςχιλιάδες απολύσεις στο ∆ημόσιο, για τησυντριβή κάθε δικαιώματος σε περίθαλψη-υγεία. Όλα αυτά, ενώ απανωτά μας δια-μηνύουν το «ενδεχόμενο» νέων μέτρων αντο «πρόγραμμα δεν βγαίνει»…

Στο δρόμο λαέ μπορείς να τους νικήσεις!

Εργαζόμενοι των ΜΜΜ, των νοσοκο-μείων, εργάτες των ναυπηγείων Ελευσίνας,ναυτεργάτες και αγρότες βρέθηκαν καιβρίσκονται αυτές τις μέρες σε απεργίες καιστους δρόμους. Μια πρώτη -επιφανειακή-ανάγνωση θα έλεγε πως εύκολα και γρήγορατους αντιμετώπισε η κυβέρνηση. ∆ενυπάρχει αμφιβολία πως το σύστημα έχει τοπάνω χέρι ή, πιο σωστά, πως το κίνημα«πληρώνει σπασμένα» δεκαετιών μέσα στιςοποίες επικράτησε η γραμμή της συνθη-κολόγησης με το σύστημα, η γραμμή της τα-ξικής συνεργασίας-υποταγής που έφερε τηνυποχώρηση, ακόμα και τη διάλυση των σω-ματείων, των κάθε λογής οργανώσεων τουλαού και της νεολαίας μέσα στις οποίες καιμε τις οποίες υπεράσπιζε την πολιτική χει-ραφέτησή του από το σύστημα και τις δυνά-μεις του και διαμόρφωνε τους όρους με τουςοποίους αγωνιζόταν μέσα στην ταξική πάλη.Ακόμα περισσότερο είναι βέβαιο πως συνο-λικά το ζήτημα αυτό, της εκ νέου συγκρό-τησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τονεαυτό της και μαζί με αυτήν του λαού σεδύναμη πάλης και ανατροπής, συνδέεται με

ΣΣυυννέέχχεειιαα ααππόό ττηη σσεελλ..11

ΗΗεπιστράτευση των εργαζομένων σταΜέσα Μαζικής Μεταφοράς και τωνναυτεργατών πριν λίγες μέρες και η

ένταση της τρομοκρατικής δράσης των ρο-παλοφόρων των ΜΑΤ κάνουν ολοφάνερη τηστρατηγική έντασης του δόγματος «νόμοςκαι τάξη» της κυβέρνησης της Ν∆ και τωνυπόλοιπων κολαούζων της, ΠΑΣΟΚ και∆ΗΜΑΡ. Ταυτόχρονα, καταδεικνύει την όλοκαι πιο δεξιά μετατόπιση του αστικού πολι-τικού σκηνικού και μάλιστα σε ακροδεξιέςθέσεις.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια πρόσκαιρηπολιτική τακτική των κομμάτων τηςσυγκυβέρνησης, αλλά είναι κάτι πιο μόνιμο.Η αχαλίνωτη επίθεση στον εργαζόμενο λαό,στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά του καιτο σπρώξιμο εκατομμυρίων ανθρώπων στηνπείνα και την εξαθλίωση, δεν μπορεί παρά νασυνοδευτεί και με ανάλογη πολιτική συμπε-ριφορά τρομοκράτησης των εργαζομένων καιόλων των αγωνιζόμενων κομματιών τουλαού και της νεολαίας.

Σήμερα, οι άνεργοι είναι περισσότεροιαπό αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικότομέα. Αυτή είναι η καινούρια πραγμα-τικότητα. Οι μισοί εργαζόμενοι έχασαν τηδουλειά τους, συνεπώς και το όποιο εισό-δημα είχαν, και οι άλλοι μισοί που εργάζον-ται αμείβονται με μισθό πείνας. Η αστικήτάξη και το πολιτικό της προσωπικό –είναικι αυτό ολοφάνερο- δεν μπορούν να προ-σφέρουν τίποτε καλό στον κόσμο τουμόχθου και στη νεολαία παρά μόνο πείνακαι βάσανα. Αυτόν τον κόσμο φοβούνται καιεπιχειρούν να τον τρομοκρατήσουν για νακερδίσουν χρόνο.

Οι εργαζόμενοι σε μια σειρά κλάδουςαντιστέκονται και οργανώνουν απεργιακέςκινητοποιήσεις και αντιστάσεις και αντιμε-τωπίζονται από τους τρεις συγκυβερνώντεςμε τον ίδιο σχεδόν τρόπο, με πολιτική καικρατική τρομοκρατία.

Με εντολή του Α. Σαμαρά τα ΜΑΤ εισβάλ-λουν μέσα στη νύχτα στο αμαξοστάσιο τουΜετρό για να συλλάβουν απεργούς. ∆ικαστέςσυνεδριάζουν εκτάκτως μέρα Κυριακή 27 Γε-νάρη και κρίνουν την απεργία στα ΜΜΜ πα-ράνομη και επιστρατεύουν τους απεργούς. Καιπάλι με εντολή του πρωθυπουργού στέλνον-ται τα ΜΑΤ στα λιμάνια και εισβάλλουν σταπλοία την περασμένη Τετάρτη, λίγες ώρεςπριν ξημερώσει και αναγκάζουν τα πλοία νακάνουν δρομολόγια, ενώ οι δικαστές και πάλιβγάζουν την απεργία των ναυτεργατών πα-ράνομη και επιστρατεύουν τους απεργούς.

Αναλόγου τρομοκρατικού χαρακτήραείναι και η επίθεση της κυβέρνησης απέναντιστις δυνάμεις της Αριστεράς. Ο Α. Σαμαράς εκ-λέχτηκε αρχηγός της Ν∆ με το σύνθημα –ανά-μεσα και σε άλλα- «ενάντια στην ασυδοσίατων απεργιών και της αριστεράς» και ότι θαείναι «ο εγγυητής της αστικής νομιμότητας».

Είναι πλέον ολοφάνερο πως τα κόμματατης συγκυβέρνησης όσο περισσότερο επιτί-θενται και τσακίζουν τις κατακτήσεις και ταδικαιώματα του εργαζόμενου λαού τόσο περ-

ισσότερο οδηγούνται σε ακροδεξιές θέσεις καισυμπεριφορές.

Στους άμεσους στόχους τους είναι και ηκατάργηση των απεργιών, να βάλουν δηλαδήτέτοιους όρους που η κήρυξη της απεργίας ναείναι δύσκολα πραγματοποιήσιμη. Αποκα-λυπτική ως προς αυτό είναι η συζήτηση πουέγινε στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη 6Φλεβάρη. Την αρχή έκανε ο κοινοβουλευτικόςεκπρόσωπος της Ν∆ όταν, αναφερόμενος στηναπεργία των ναυτεργατών, φανέρωσε τηνπραγματική επιδίωξη των κομμάτων της

συγκυβέρνησης λέγοντας «υπάρχουν συγκε-κριμένες ομάδες που έχουν στα χέρια τουςτόση δύναμη, που μπορούν να συντρίψουντην εθνική οικονομία και να δούμε αν θα βά-λουμε εκεί περιορισμούς στην άσκηση αυτούτου δικαιώματος, στο τι σημαίνει απαρτία (ζή-λεψε το άρθρο 4) στο με ποια πλειοψηφία θαπρέπει να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις».Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο βουλευτής τουΠΑΣΟΚ Β. Κεγκέρογλου ο οποίος υποστήριξεότι η σύλληψη αυτή είναι του ΠΑΣΟΚ καισυνέχισε, «η προτροπή μας προς την κυβέρ-νηση είναι να πάρει νομοθετική πρωτοβουλίαώστε να αλλάξει συνολικά το καθεστώς με τηδιασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος καιτην ελάχιστη εξυπηρέτηση που πρέπει να θε-σπιστεί για τους πολίτες πρέπει να είναι προ-τεραιότητα απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής».Τη στήριξη και της ∆ΗΜΑΡ στον επερχόμενονόμο εξέφρασε και ο κοινοβουλευτικόςεκπρόσωπός της Ν. Τσούκαλης ο οποίος επι-σήμανε πως «οι μέθοδοι και τα εργαλεία ταοποία μέχρι πρότινος γνωρίζαμε και χρησιμο-ποιούσαμε απλόχερα, δυστυχώς πρέπει νααναθεωρηθούν».

Η τακτική της αποκαλούμενης «μηδενι-κής ανοχής» που επιδεικνύει η κυβέρνησηόλο και συχνότερα το τελευταίο διάστημααποθρασύνει όλο και περισσότερο τηναστυνομική αγριότητα και βαναυσότητα. Σεπρόσφατες τηλεοπτικές δηλώσεις –συχνέςανάλογου περιεχομένου- ο Ν. ∆ένδιας ανα-φέρει πως «ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσειτους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί απότο ’74-’75 μέχρι σήμερα». Και πώς θακλείσουν αυτοί οι λογαριασμοί; Με τον άγριοξυλοδαρμό και την εξευτελιστική δημοσιο-ποίηση των φωτογραφιών των τεσσάρωνσυλληφθέντων για τη ληστεία στο ΒελβεντόΚοζάνης. Τα βασανιστήρια που υπέστησαναπό τις αστυνομικές αρχές και τις άθλιεςσυνθήκες κράτησής τους. Πρόκειται για μιακυβέρνηση επικίνδυνη για τις εργαζόμενεςμάζες, επικίνδυνη για το εργατικό και λαϊκόκίνημα.

Ο πρόσφατος ξυλοδαρμός μελών και στε-λεχών του ΠΑΜΕ και η σύλληψη 35 από αυ-τούς, η κράτησή τους στην ασφάλεια και σταδικαστήρια στη συνέχεια κάνουν όλο και πιοφανερή την ένταση και την έκταση της κρατι-κής τρομοκρατίας. Την εμφάνιση φασιστικο-ποίησης της εργασιακής, κοινωνικής καιπολιτικής ζωής.

Να αντισταθούμε και να αποτρέψουμεαυτές τις εξελίξεις.

ðïøç

33Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή ΣημαίαΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ

Á

Η τρομοκρατία και η καταστολή

δεν θα περάσουν

την οικοδόμηση απαντήσεων για τα αίτιατης καπιταλιστικής παλινόρθωσης, για τηνήττα του κομμουνιστικού κινήματος.

Βλέποντας ακριβώς από αυτή την οπτικήστη σημερινή κρίσιμη και δύσκολησυγκυρία, οφείλουμε να υπερασπίσουμε καινα αναδείξουμε τη δυνατότητα των μαζώννα αγωνιστούν, να συγκρουστούν με την πο-λιτική του συστήματος και της κυβέρνησήςτου. Να αντιληφθούμε όλες τις τελευταίεςκινητοποιήσεις και αγώνες όχι ως τοναδύναμο επίλογο των μαζικών αγώνων τηςτελευταίας περιόδου, αλλά σαν σπέρματακαι φύτρα ενός νέου, ακόμα μεγαλύτερουκύκλου αγώνων και ξεσηκωμών που βρίσκε-ται μπροστά μας. Έτσι τον αντιλαμβάνεταικαι τον φοβάται το σύστημα, που απέναντισε έναν «αδύναμο» λαό καταφεύγει σεολοένα πιο φασιστικές πρακτικές και μέτρα.Με αυτή την κρυφή ανησυχία στέκεται και ηκυβέρνησή του, που δυσκολεύεται να βρειτρόπο αντιμετώπισης των αγροτών καικαμώνεται πως θέλει «διάλογο» και ότιδιατίθεται να κάνει «προσφορές» απέναντιστα αιτήματα του δίκαιου αγώνα τους.

Ο λαός και η νεολαία καθόλου δεν επι-κοινωνούν με το «ρεύμα αισιοδοξίας» πουεπιδιώκει να κατασκευάσει η κυβέρνηση καιτα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ. ∆ηλαδήαπορρίπτουν τη γραμμή καθυπόταξής τους,που μέσω αυτής της κατασκευής επιχειρούννα τους περάσουν. Συζητά και αφομοιώνεισυμπεράσματα από τους αγώνες των τελευ-ταίων χρόνων και αναμετριέται με τηδιαπίστωση πως είναι μακρύς ο δρόμος πουχρειάζεται να διανυθεί για να αλλάξει οσυσχετισμός, για να θέσει η εργατική τάξηκαι ο λαός «επί τάπητος» το ζήτημα της ανα-τροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, τοζήτημα της απελευθέρωσης της κοινωνίαςαπό την καπιταλιστική σκλαβιά.

Για να στηριχθεί σε αυτή την κατεύθυν-ση, για να διαπιστώσει ξανά και περισσότεροτη δύναμη που μπορεί να συγκροτήσει, χρει-άζεται σήμερα να βρει πολιτικές-κινηματι-κές πρωτοβουλίες που με επιμονή καιαποφασιστικότητα θα στηρίζουν την αισιο-δοξία, το ρεαλισμό, την αναγκαιότητα τωναγώνων!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ

ΠΑΛΗ στη Σάμο

ΞΞεεκκίίννηησσεε σσττηη ΣΣάάμμοο ηη ππρροοσσππάάθθεειιαα γγιιαα ττηη σσυυγγκκρρόόττηησσηη

ττηηςς ΑΑρριισσττεερρήήςς ΜΜεεττωωππιικκήήςς ΠΠάάλληηςς.. ΠΠρρόόκκεειιττααιι γγιιαα έένναα

πποολλιιττιικκοοκκιιννηημμααττιικκόό μμόόρρφφωωμμαα πποουυ εεππιιδδιιώώκκεειι νναα

έέχχεειι έένναα σσααφφέέςς ααρριισσττεερρόό ππρρόόσσηημμοο κκααιι νναα ππρροοωωθθεείί,, νναα υυπποο--

σσττηηρρίίζζεειι κκααιι,, γγιιααττίί όόχχιι,, αακκόόμμηη κκααιι νναα ππρρωωττοοσσττααττεείί σσττηηνν μμεε--

ττωωππιικκήή ππάάλληη εερργγααζζοομμέέννωωνν--ααννέέρργγωωνν--ννεεοολλααίίααςς ααππέέννααννττιι

σσττηη ββάάρρββααρρηη πποολλιιττιικκήή ττοουυ κκααππιιττααλλιισσμμοούύ--ιιμμππεερριιααλλιισσμμοούύ..

ΗΗ ααννττααππόόκκρριισσηη σσεε ααυυττήή ττηηνν ππρρώώττηη δδηημμόόσσιιαα σσυυζζήήττηησσηη,, πποουυ

έέγγιιννεε ττηη ∆∆εευυττέέρραα 44//22,, κκρρίίννεεττααιι θθεεττιικκήή.. ΠΠρρααγγμμααττοοπποοιιήήθθηηκκεε

μμιιαα κκααλλήή σσυυζζήήττηησσηη σσεε σσχχέέσσηη μμεε ττοο ττιι έέχχοουυμμεε σσαανν λλααόόςς ααππέέ--

ννααννττίί μμααςς κκααιι ττοο ττιι κκααλλοούύμμαασσττεε νναα οοιικκοοδδοομμήήσσοουυμμεε,, σσεε

σσχχέέσσηη μμεε ττοο χχααρραακκττήήρραα κκααιι ττοο ππεερριιεεχχόόμμεεννοο πποουυ ππρρέέππεειι νναα

έέχχεειι ααυυττήή ηη ππααρρέέμμββαασσήή μμααςς,, ααλλλλάά κκααιι σσεε σσχχέέσσηη μμεε ττηηνν

ααννάάγγκκηη ππεερριισσσσόόττεερροοςς κκόόσσμμοοςς νναα ππλλααιισσιιώώσσεειι ττηηνν ππρροοσσππάά--

θθεειιαα.. ΑΑννααδδεείίχχττηηκκεε ηη ααννααγγκκααιιόόττηητταα σσύύννδδεεσσηηςς κκααιι σσυυννττοοννιι--

σσμμοούύ ττηηςς ππρροοσσππάάθθεειιααςς μμεε ααννττίίσσττοοιιχχεεςς ααννάά ττηη χχώώρραα,, όόππωωςς

εείίννααιι τταα σσχχήήμμαατταα ττηηςς ΠΠΑΑΑΑΣΣ.. ΥΥππήήρρξξεε γγόόννιιμμοοςς ππρροοββλληημμααττιι--

σσμμόόςς σσχχεεττιικκάά μμεε τταα ζζηηττήήμμαατταα πποουυ θθαα μμπποορροούύσσαανν νναα ααπποο--

ττεελλέέσσοουυνν ττοο ππεεδδίίοο μμιιααςς ππρρώώττηηςς ππααρρέέμμββαασσηηςς,, όόππωωςς εείίννααιι ττοο

ζζήήττηημμαα ττηηςς υυγγεείίααςς κκααιι ττηηςς δδιιάάλλυυσσηηςς ττωωνν δδοομμώώνν υυγγεειιοοννοο--

μμιικκήήςς ππεερρίίθθααλλψψηηςς κκααιι ττοο ζζήήττηημμαα ττηηςς κκααττάάρργγηησσηηςς εεννόόςς εεκκ

ττωωνν ττρριιώώνν ττμμηημμάάττωωνν ττοουυ ππααννεεππιισσττηημμίίοουυ.. ΑΑννααννεεώώθθηηκκεε ττοο

ρρααννττεεββοούύ γγιιαα ττηηνν εεππόόμμεεννηη εεββδδοομμάάδδαα,, μμεε σσττόόχχοο νναα σσυυγγκκεε--

κκρριιμμεεννοοπποοιιήήσσοουυμμεε,, όόσσοο μμπποορροούύμμεε,, ττηηνν πποολλιιττιικκήή μμααςς κκαα--

ττεεύύθθυυννσσηη γγιιαα ττοο άάμμεεσσοο δδιιάάσσττηημμαα κκααιι νναα ππρροοσσδδιιοορρίίσσοουυμμεε

κκααιι ττηη λλεειιττοουυρργγίίαα μμααςς,, έέττσσιι ώώσσττεε νναα εείίννααιι ααννοοιιχχττήή σσεε κκάάθθεε

έένναανν πποουυ έέχχεειι ττηη δδιιάάθθεεσσηη νναα κκιιννηηθθεείί σσεε έένναα ααννάάλλοογγοο

ππλλααίίσσιιοο..

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ Σάββατο 9 Φλεβάρη 201344 Προλεταριακή Σημαία

äçìïêñáôéêÜ äéêáéþìáôá

Και «ιδιωτικός στρατός μισθοφόρων», απέναντι στους διαδηλωτές, για την «προστασία του κοινοβουλίου»

Σύμβαση με την κακόφημηεταιρεία παροχής υπηρεσιώνιδιωτικού στρατού, «Acad-emy» (πρώην «Blackwater»)αναφέρεται πως υπέγραψεπρόσφατα, η ελληνικήκυβέρνηση, με στόχο, τηνπροστασία της Βουλής, από«οργισμένους διαδηλωτές».Η πηγή της πληροφορίας,φαίνεται να είναι έγκυρη,αφού πρόκειται, για τονπρώην πρέσβη της Ελλάδας,στον Καναδά, Λεωνίδα Χρυ-σανθακόπουλο, ο οποίος ανα-φέρει το γεγονός αυτό, σεσυνέντευξή του, σε καναδικήεφημερίδα, το ∆εκέμβρη του2012. Η «Blackwater» έχειαναπτύξει ιδιαίτερα αιμα-τηρή δράση, στο πλαίσιο τηςιμπεριαλιστικής επέμβασηςκαι κατοχής, του Ιράκ και τουΑφγανιστάν με τους μισθο-φόρους της να χρεώνονταισφαγές αμάχων , με χαρα-κτηριστική, αυτή των 17αμάχων, το 1997 στη Βαγ-δάτη, που δεν είναι κι η μο-ναδική. Αναφέρεται μάλιστα,πως οι συνεχείς… μετονο-μασίες της («Blackwater»,«Xe Services», «Academy»)σκοπό έχουν νασυγκαλύψουν, τη δολοφο-νική της αυτή δράση.Έτσι, εκτός απ’ τα ΜΑΤ, τιςΟμάδες ∆ΙΑΣ, τα χημικάαέρια, τις αύρες και τα μεταλ-λικά πλέγματα, θα ‘ρθουνπιθανά να προστεθούν κι οιδολοφόνοι μισθοφόροι τωνιμπεριαλιστικών αφεντικώνγια την προστασία του «ναούτης δημοκρατίας». Εντάσσε-ται κι αυτό, σ΄ αυτά που απαι-τούν οι ανάγκες ενόςσυστήματος βαθειά εξαρτημέ-νου και σε κρίση, σ’ αυτό πουαπαιτούν και τα ιμπεριαλι-στικά αφεντικά, μπροστά στοφόβο του «εχθρού – λαού»,μπροστά στο φόβο μήπωςβρεθεί ο λαός, ξανά στουςδρόμους…

Μπαμπακάρ Ντιάε, μετανάστης, απ’ τη Σενεγάλη:

Έπεσε στις γραμμέςτου ΗΣΑΠ, για να σωθεί απ΄ την καταδίωξη της δημοτικήςαστυνομίας...

Νέα δολοφονία μετανάστη,αυτή Σενεγαλέζου μικρο-πωλητή Μπαμπακάρ Ντιάε,έγινε στο σταθμό του ΗΣΑΠστο Θησείο, την Παρασκευή1/2. Ο μετανάστης, πατέραςδύο μικρών παιδιών, προ-σπαθούσε να διαφύγειτρέχοντας, απ’ την κα-ταδίωξη των αστυνομικώντου ∆ήμου Αθήνας, μέχριπου έφτασε σε αδιέξοδο,

πάνω από τη γέφυρα τουτραίνου, κι έπεσε στοκενό… Σαν να μην έφτανεαυτό οι αστυνομικοί πουέφτασαν στο σημείο, επι-τέθηκαν βρίζοντας, μεκλομπ και χημικά, στουςμετανάστες και τουςΈλληνες που συγκεντρώ-θηκαν στο σημείο. Βλέπετε,το «έγκλημα» του μετανά-στη αυτού ήταν ότιδούλευε μικροπωλητής,στο λεγόμενο «παρα-εμπόριο». Αν δε δούλευε,θα΄ χε προφανώς περιθω-ριοποιηθεί, και τότε θαθεωρούνταν «άεργος,επιρρεπής στην εγκλημα-τικότητα». Και την κα-ταδίωξη του, αυτή απ΄ τουςδημοτικούς αστυνομικούς,την πλήρωσε με τη ζωήτου… Μια καταδίωξη, τηνοποία… διαψεύδει με ανα-κοίνωσή του ο ∆ήμος Αθή-νας, αναφέροντας πως στιςαρμοδιότητες της δημοτι-κής αστυνομίας δεν είναι ηκαταδίωξη, αλλά η κα-τάσχεση «παράνομωνεμπορευμάτων», υπο-τιμώντας τη νοημοσύνη,όλων μας. Είχε μάλιστα καιτο θράσος, να εκφράσει καιτη… «βαθειά θλίψη του, γιατο θάνατο»! Ένα θάνατο,που προκάλεσε οργή κιαγανάκτηση, στην κοινό-τητα των Σενεγαλέζων καισυγκέντρωση διαμαρ-τυρίας.

Το ρόλο της «Χρυσής Αυγής»,ως τραμπούκο -ελεγκτή, στο υποκατάστημαΕ.Ο.Π.Υ.Υ Καλλιθέας...

…κατήγγειλαν με κινητο-ποίησή τους, η «Λαϊκή Επι-τροπή Καλλιθέας», τοΣωματείο ΣυνταξιούχωνΙΚΑ, και οι «ΕπιτροπέςΑγώνα Νέας Σμύρνης καιΠαλαιού Φαλήρου». Μέλητης «Χρυσής Αυγής», εισέ-βαλαν το τελευταίο διά-στημα στα ιατρεία τουΕ.Ο.Π.Υ.Υ. (πρώην ΙΚΑ) καιπροχώρησαν σε«ελέγχους», ζητώντας απ’τους ασθενείς, να επι-δείξουν τα χαρτιά τους, γιατο αν έχουν ελληνική ή όχι,υπηκοότητα. Τέτοιου τύπουτραμπούκικες και αντιλαϊ-κές ενέργειες, πρέπει ναβρουν απέναντι τους, μα-ζική κι αποφασιστική απά-ντηση!

Ηράκλειο Κρήτης:

Σοβαρός τραυματισμός νεαρών μετά από καταδίωξη απ΄ την «Ομάδα ∆ΙΑΣ»

∆ιασωληνωμένοι νο-σηλεύονται, ένας 16χρονοςκι ένας 19χρονος, μετά απόσοβαρό τραυματισμό στο

Από την επίθεσητων ΜΑΤ στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Εργασίας

Φασιστικοποίηση, και «άνοιγμα της βεντάλιας», Φασιστικοποίηση, και «άνοιγμα της βεντάλιας»,

απέναντι σαπέναντι σ ΄ όλη την Αριστεράόλη την Αριστερά

««ΉΉρρθθεε ηη ώώρραα νναα κκλλεείίσσοουυνν οοιι ααννοοιικκττοοίίλλοογγααρριιαασσμμοοίί,, ααππ΄ ττοο 11997744 --7755»»,, δδήή--λλωωννεε οο υυπποουυρργγόόςς ∆∆ηημμόόσσιιααςς ΤΤάάξξηηςς,,

∆∆έέννδδιιααςς,, σσεε οομμιιλλίίαα ττοουυ,, σσεε ηημμεερρίίδδαα,, πποουυ σσυυννδδιιοορρ--γγααννώώθθηηκκεε σσττιιςς 3300//11 ααππόό δδιιάάφφοορραα ιιδδρρύύμμαατταα ττοουυσσυυσσττήήμμααττοοςς ((ΙΙννσσττιιττοούύττοο ∆∆ηημμοοκκρρααττίίααςς ««ΚΚωωννσστταανν--ττίίννοοςς ΚΚααρρααμμααννλλήήςς»»,, ΕΕθθννιικκόό ΚΚέέννττρροο ΚΚοοιιννωωννιικκώώννΕΕρρεευυννώώνν,, ΤΤμμήήμμαα ΕΕγγκκλληημμααττοολλοογγίίααςς ττοουυ ΠΠάάννττεειιοουυ))μμεε θθέέμμαα ««ΠΠόόλληη,, εεγγκκλληημμααττιικκόόττηητταα κκααιι αανναασσφφάάλλεειιαα,,ττηηνν ππεερρίίοοδδοο ττηηςς οοιικκοοννοομμιικκήήςς κκρρίίσσηηςς»».. ΣΣααφφήήςς σσττηηννττοοπποοθθέέττηησσήή ττοουυ,, οο υυπποουυρργγόόςς ∆∆ηημμόόσσιιααςς ΤΤάάξξηηςς,, κκαα--ττααφφέέρρθθηηκκεε εεννάάννττιιαα σσττοο ««κκοουυκκοούύλλωωμμαα»» ττωωννσσκκλληηρρώώνν εεππιιλλοογγώώνν,, πποουυ ααππααιιττοούύννττααιι ααππέέννααννττιισσττοουυςς ««ααννοοιικκττοούύςς ααυυττοούύςς λλοογγααρριιαασσμμοούύςς»» ««εείίττεεααυυττοοίί λλέέγγοοννττααιι ««ααννοομμίίαα»» εείίττεε λλέέγγοοννττααιι κκααττααλλήή--ψψεειιςς,, εείίττεε λλέέγγοοννττααιι μμεετταανναασσττεευυττιικκόό,, εείίττεε μμιιλλάάμμεεγγιιαα ττοο άάγγοοςς ττηηςς ΜΜααρρφφίίνν»».. ΤΤηηνν ττοοπποοθθέέττηησσηη ττοουυααυυττήή,, σσυυμμππλλήήρρωωσσαανν σσττοο ίίδδιιοο ««μμήήκκοοςς κκύύμμααττοοςς»»ααυυττέέςς ττοουυ δδήήμμααρρχχοουυ ΚΚααμμίίννηη,, πποουυ κκααττααφφέέρρθθηηκκεεεεννάάννττιιαα σσττοονν ««εεγγκκωωμμιιαασσμμόό ττηηςς ββίίααςς»» ααππόό ττμμήήμμααττηηςς ΑΑρριισσττεερράάςς ((ssiicc)),, ττοουυ ππρροοέέδδρροουυ ττοουυ ΙΙννσσττιιττοούύττοουυ««ΚΚααρρααμμααννλλήήςς»»,, ΜΜιιχχεελλάάκκηη,, πποουυ εεσσττίίαασσεε σσττιιςς κκαατταα--λλήήψψεειιςς χχώώρρωωνν ((ΒΒίίλλλλαα ΑΑμμααλλίίααςς κκοοκκ)),, κκααιι ττηηςς κκααθθηη--γγήήττρριιααςς εεγγκκλληημμααττοολλοογγίίααςς ττοουυ ΠΠάάννττεειιοουυ,,ΖΖααρρααφφωωννίίττοουυ,, ηη οοπποοίίαα ααννααφφέέρρθθηηκκεε σσττηηνν εεγγκκλληημμαα--ττιικκόόττηητταα σσεε ππεερριιοοχχέέςς –– γγκκέέττοο ττηηςς ΑΑθθήήννααςς,, χχααρραα--κκττηηρριισσττιικκέέςς γγιιαα ττοο υυψψηηλλόό πποοσσοοσσττόό μμεετταανναασσττώώννεεκκεείί..

ΙΙδδιιααίίττεερραα έέννττοονναα κκααιι γγοορργγάά,, ττοο ττεελλεευυττααίίοο δδιιάά--σσττηημμαα,, ττόόσσοο οο ∆∆έέννδδιιααςς όόσσοο κκιι άάλλλλοοιι εεκκππρρόόσσωωπποοιιττηηςς κκυυββέέρρννηησσηηςς κκααιι ττοουυ άάθθλλιιοουυ σσυυσσττήήμμααττοοςς πποουυυυππηηρρεεττοούύνν,, κκααθθώώςς κκααιι τταα ππααππααγγααλλάάκκιιαα ττοουυςς ττωωννΜΜ..ΜΜ..ΕΕ..,, εεππιιδδίίδδοοννττααιι κκααθθηημμεερριιννάά σσεε εεππιιθθέέσσεειιςς,,σσττοοχχοοπποοιιήήσσεειιςς κκααιι ππρροοββοοκκάάττσσιιεεςς,, ππααρροουυσσιιάάζζοοννττααςςέένναα ««φφάάσσμμαα»»,, πποουυ εεμμππεερριιέέχχεειι οοττιιδδήήπποοττεε ααννααφφέέρρεε--ττααιι σσττηηνν ααρριισσττεερράά κκααιι σσττοουυςς ααγγώώννεεςς,, ττοουυςς ίίδδιιοουυςςττοουυςς εερργγααττιικκοούύςς κκααιι λλααϊϊκκοούύςς ααγγώώννεεςς κκααιι ττιιςς μμοορρ--φφέέςς ππάάλληηςς,, ττηηνν ««ααννοομμίίαα»»,, ττηηνν υυπποοσσττήήρριιξξηη ττηηςςλλεεγγόόμμεεννηηςς ττρροομμοοκκρρααττίίααςς,, ττιιςς σσυυννέέππεειιεεςς ττηηςς μμεετταα--ννάάσσττεευυσσηηςς,, αακκόόμμαα κκααιι ττοο ««κκοοιιννόό πποοιιννιικκόό έέγγκκλληημμαα»»..ΞΞεεκκιιννώώννττααςς ααππ΄ ττοονν πποολλιιττιικκάά εευυάάλλωωττοο χχώώρροο ττηηςςααννααρρχχίίααςς –– ααυυττοοννοομμίίααςς κκααιι ττηηνν εεππίίθθεεσσηη σσεε σσττέέκκιιαακκααιι κκααττεειιλληημμμμέέννοουυςς χχώώρροουυςς,, ππρροοχχωωρροούύνν μμέέχχρριι ττιιςςσσυυννιισσττώώσσεεςς,, κκααιι ττοονν ίίδδιιοο ττοο ΣΣΥΥΡΡΙΙΖΖΑΑ ((ππααρράάλλλληηλλαα μμεεττιιςς ιισσχχυυρρέέςς ππιιέέσσεειιςς σσυυμμμμόόρρφφωωσσηηςς κκααιι ««υυππεευυθθυυννοο--πποοίίηησσηηςς»» πποουυ ττοουυ αασσκκοούύνν,, κκααιι ττηηνν οολλοοέένναα κκααιι ππιιοοδδεεξξιιάά ττοουυ,, μμεεττααττόόππιισσηη)),, ααλλλλάά κκιι ααππέέννααννττιι σσττοο ΚΚΚΚΕΕκκααιι ττοο ΠΠΑΑΜΜΕΕ,, όόππωωςς φφάάννηηκκεε ππεερρίίττρραανναα,, κκααττάά ττηηννππρρόόσσφφααττηη εεππίίθθεεσσηη ττωωνν ΜΜΑΑΤΤ σσττοο ΥΥπποουυρργγεείίοο ΕΕρρ--γγαασσίίααςς.. ΈΈττσσιι,, εεννώώ οο ΣΣΥΥΡΡΙΙΖΖΑΑ χχααρραακκττηηρρίίζζοονντταανν ααππ’’ττοο ∆∆έέννδδιιαα σσττηηνν εεκκπποομμππήή ««ΑΑννααττρροοππήή»» ττοουυ ΠΠρρεεττεε--ννττέέρρηη ((2211//11)) ωωςς ««κκόόμμμμαα πποουυ ββρρίίσσκκεεττααιι σσεε φφάάσσηη μμεε--ττάάββαασσηηςς σσττηη ννοομμιιμμόόττηητταα»»,, δδήήλλωωσσηη,, πποουυ ππρροοκκάάλλεεσσεεττηηνν ααπποοχχώώρρηησσηη ααππ΄ ττοο ππάάννεελλ ττηηςς εεκκπποομμππήήςς,, ττοουυββοουυλλεευυττήή ττοουυ,, ΒΒοούύττσσηη,, ήή ττηηνν ααππααίίττηησσηη ττοουυ ΛΛααφφαα--ζζάάννηη γγιιαα ππααρρααίίττηησσηη ττοουυ ∆∆έέννδδιιαα κκααιι ττηηνν ααπποοχχώώρρηησσηηττοουυ ΣΣΥΥΡΡΙΙΖΖΑΑ σσττηη σσυυννέέχχεειιαα ααππ΄ ττηη σσυυννεεδδρρίίαασσηη ττηηςςΒΒοουυλλήήςς,, εεννώώ εεππίίσσηηςς εείίχχαανν εεκκφφρραασσττεείί κκιι εεκκεείί,, οοιιεεππιιθθέέσσεειιςς ∆∆έέννδδιιαα ααππέέννααννττιι σστταα ««φφααιιννόόμμεενναα

ααννοομμίίααςς»»,, σσαανν ττιιςς κκααττααλλήήψψεειιςς,, κκιι οοιι ««ααννοοιικκττοοίί λλοο--γγααρριιαασσμμοοίί ααππ΄ ττοο ’’7744 μμεε ττηηνν ττρροομμοοκκρρααττίίαα»»,, ήήρρθθεε ηησσεειιρράά ττοουυ ΠΠΑΑΜΜΕΕ νναα δδεεχχθθεείί,, σσττιιςς 3300//11,, μμιιαα άάγγρριιαα κκαα--τταασσττααλλττιικκήή εεππιιχχεείίρρηησσηη μμεε ΜΜΑΑΤΤ,, χχηημμιικκάά,, ξξυυλλοοδδααρρ--μμοούύςς ααππέέννααννττιι σσεε μμεελλήή ττοουυ,, κκααιι δδιιααδδηηλλωωττέέςς,, πποουυππρρααγγμμααττοοπποοιιοούύσσαανν ««σσυυμμββοολλιικκήή κκααττάάλληηψψηη»»,, σσττοογγρρααφφεείίοο ττοουυ υυπποουυρργγοούύ ΕΕρργγαασσίίααςς.. ΑΑκκοολλοούύθθηησσαανν 3355ππρροοσσααγγωωγγέέςς σσυυννδδιικκααλλιισσττιικκώώνν σσττεελλεεχχώώνν ττοουυ,, οοιιοοπποοίίεεςς μμεεττααττρράάππηηκκαανν σσεε σσυυλλλλήήψψεειιςς,, σσττηη ΓΓ..ΑΑ..∆∆..ΑΑ..,,όόπποουυ οοδδηηγγήήθθηηκκαανν,, κκααιι σσεε άάσσκκηησσηη πποοιιννιικκήήςς δδίίωωξξηηςς,,μμεε κκαατταασσκκεευυαασσμμέέννεεςς κκααττηηγγοορρίίεεςς,, όόππωωςς ««δδιιααττάάρρααξξηηκκοοιιννήήςς εειιρρήήννηηςς»»,, κκααιι ««ααππρρόόκκλληηττεεςς φφθθοορρέέςς»».. ΑΑππόόκκοοννττάά κκααιι τταα ΜΜ..ΜΜ..ΕΕ..,, πποουυ ππααρροουυσσίίααζζαανν εειικκόόννεεςς μμεεφφθθοορρέέςς σσττοο γγρρααφφεείίοο ττοουυ υυπποουυρργγοούύ,, εεμμφφααννώώςς ««κκαα--τταασσκκεευυαασσμμέέννεεςς»».. ΟΟιι σσυυλλλληηφφθθέέννττεεςς οοδδηηγγήήθθηηκκαανν σσεεδδίίκκηη,, μμεε ττηηνν ααυυττόόφφωωρρηη δδιιααδδιικκαασσίίαα,, ηη οοπποοίίαα ππήήρρεεααννααββοολλήή γγιιαα ττιιςς 1122//22,, μμεε ααππόόσσυυρρσσηη ττωωνν ββαασσιικκώώννααυυττώώνν κκααττηηγγοορριιώώνν,, εεννώώ έέξξωω ααππ΄ τταα δδιικκαασσττήήρριιαα ττηηςςΕΕυυεελλππίίδδωωνν ππρρααγγμμααττοοπποοιιοούύνντταανν μμααζζιικκήήσσυυγγκκέέννττρρωωσσηη σσυυμμππααρράάσστταασσηηςς..

ΑΑνν λλοοιιππόόνν,, κκοοιιννοοββοουυλλεευυττιικκάά κκόόμμμμαατταα,, σσαανν ττοοΣΣΥΥΡΡΙΙΖΖΑΑ κκααιι ττοο ΚΚΚΚΕΕ,, πποουυ δδεενν ααμμφφιισσββηηττοούύνν ττηηνναασσττιικκήή ννοομμιιμμόόττηητταα,, δδέέχχοοννττααιι εεππιιθθέέσσεειιςς,, ππιιέέσσεειιςςσσυυμμμμόόρρφφωωσσηηςς ήή αακκόόμμαα κκααιι σσττοοχχοοπποοίίηησσηη,, φφαανντταα--σσττεείίττεε ττιι εεππιιφφυυλλάάσσσσεεττααιι γγιιαα οορργγααννώώσσεειιςς,, σσυυλλλλοο--γγιικκόόττηηττεεςς κκααιι δδυυννάάμμεειιςς ττηηςς εεξξωωκκοοιιννοοββοουυλλεευυττιικκήήςςααρριισσττεερράάςς ήή γγιιαα όόσσεεςς σσυυγγκκρροοττήήσσεειιςς δδοουυλλεεύύοουυνν γγιιααττηηνν οοιικκοοδδόόμμηησσηη εεννόόςς ιισσχχυυρροούύ λλααϊϊκκοούύ κκιιννήήμμααττοοςςααννττίίσστταασσηηςς,, δδιιεεκκδδίίκκηησσηηςς κκααιι ααννααττρροοππήήςς.. ΓΓιιαα όόσσεεςςσσυυγγκκρροοττήήσσεειιςς δδοουυλλεεύύοουυνν σσυυννεειιδδηηττάά,, γγιιαα ττηηνν πποολλιι--ττιικκοοπποοίίηησσηη,, ττηηνν οορργγάάννωωσσηη,, ττοονν σσυυννττοοννιισσμμόό,, ττηηννααππόό κκοοιιννοούύ δδρράάσσηη,, ττηη δδιιεεύύρρυυννσσηη κκααιι ττηηνν κκλλιιμμάά--κκωωσσηη ττωωνν εεππιιμμέέρροουυςς ααννττιισσττάάσσεεωωνν πποουυ ξξεεσσπποούύνν,,ααππόό εερργγααζζόόμμεεννοουυςς,, ννεεοολλααίίαα,, λλααόό,, μμεε σσττόόχχοο ττηηνν ααππόό--κκρροουυσσηη ττηηςς πποολλιιττιικκήήςς ααυυττήήςς κκααιι ττηηνν ααννααττρροοππήή ττηηςς,,ττηηνν εεππίίττεευυξξηη ππρρααγγμμααττιικκώώνν ννιικκώώνν,, μμεε όό,,ττιι ααρρννηηττιι--κκέέςς σσυυννέέππεειιεεςς θθαα έέχχεειι ααυυττόό,, γγιιαα ττοο σσύύσσττηημμαα ττηηςςεεξξάάρρττηησσηηςς κκααιι ττηηςς εεκκμμεεττάάλλλλεευυσσηηςς,, ττοουυςς δδιιααχχεειιρριι--σσττέέςς κκααιι ττοουυςς εεκκφφρραασσττέέςς ττοουυ,, κκιι όό,,ττιι θθεεττιικκέέςς σσυυννέέ--ππεειιεεςς κκααιι σσυυμμββοολλήή θθαα έέχχεειι,, γγιιαα ττηηνν υυππόόθθεεσσηη ττηηςςσσυυγγκκρρόόττηησσηηςς λλααϊϊκκοούύ κκααιι εερργγααττιικκοούύ κκιιννήήμμααττοοςς,, κκιι--ννήήμμααττοοςς γγιιαα ττηηνν εεππαανναασσττααττιικκήή ααννααττρροοππήή ττοουυ σσάά--ππιιοουυ ααυυττοούύ σσυυσσττήήμμααττοοςς..

ΌΌτταανν μμάάλλιισστταα,, ππεερριισσσσόόττεερροο ααππόό πποοττέέ,, όόσσαα ––μμεε--μμοοννωωμμέένναα-- ττμμήήμμαατταα ττοουυ λλααοούύ,, ττοολλμμήήσσοουυνν ννααββγγοουυνν σσττοο δδρρόόμμοο ττοουυ ααγγώώνναα,, ααππέέννααννττιι σσττηηνν ββάάρρ--ββααρρηη ααννττεερργγααττιικκήή--ααννττιιλλααϊϊκκήή πποολλιιττιικκήή,, ττηηςς άάρρχχοουυ--σσααςς ττάάξξηηςς κκααιι ττωωνν ιιμμππεερριιααλλιισσττώώνν ««δδααννεειισσττώώνν»»((εερργγααζζόόμμεεννοοιι σσεε ΜΜεεττρρόό κκααιι ΜΜέέσσαα ΜΜααζζιικκήήςς ΜΜεετταα--φφοορράάςς,, ννααυυττεερργγάάττεεςς,, ααγγρρόόττεεςς)),, σσττοοχχοοπποοιιοούύννττααιι,, κκααιισσυυκκοοφφααννττοούύννττααιι,, οοιι ααππεερργγιιαακκοοίί ττοουυςς ααγγώώννεεςς,, αανν--ττιιμμεεττωωππίίζζοοννττααιι άάμμεεσσαα μμεε φφαασσιισσττιικκήήςς έέμμππννεευυσσηηςςμμέέττρραα,, σσαανν ττηηνν εεππιισσττρράάττεευυσσηη,, μμεε τταα ΜΜΑΑΤΤ κκααιι ττηηννκκρρααττιικκήή ττρροομμοοκκρρααττίίαα ήή μμεε ττηηνν ααππεειιλλήή ττηηςς ββίίααιιηηςςκκαατταασσττοολλήήςς ττοουυςς.. ΟΟιι δδηηλλώώσσεειιςς,, κκααιι οοιι ττοοπποοθθεεττήήσσεειιςςππρροοθθέέσσεεωωνν,, φφααννττάάζζοουυνν ««λλίίγγεεςς»» μμππρροοσσττάά σσττηηνν ίίδδιιααττηηνν ππρρααγγμμααττιικκόόττηητταα κκααιι ττηη δδιιααδδιικκαασσίίαα φφαασσιισσττιικκοο--πποοίίηησσηηςς πποουυ εεξξεελλίίσσσσεεττααιι γγοορργγάά μμέέσσαα σσττοο ππλλααίίσσιιοοττηηςς αασσττιικκήήςς κκοοιιννοοββοουυλλεευυττιικκήήςς δδηημμοοκκρρααττίίααςς..

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ 55Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

κεφάλι από πτώση τηςμηχανής στην οποία επέ-βαιναν, όταν αστυνομικοίτης Ομάδας ∆ΙΑΣ, τους κα-ταδίωξαν γιατί δε σταμά-τησαν σε έλεγχο. Σύμφωναμε έγγραφη κατάθεση μιαςγυναίκας, αυτόπτη μάρ-τυρα, ο συνοδηγός τηςΟμάδας ∆ΙΑΣ, χτύπησε μετο πόδι του, το μηχανάκι.Σε βάρος των αστυνομικώνσχηματίστηκε δικογραφίαγια «σωματικές βλάβες,από αμέλεια». Έτσι «αξιο-λογούν» την ανθρώπινηζωή οι «ράμπο» τωνσύγχρονων πόλεων…

“°È·Ù› ·Û΋۷Ù ‚›· ÛÙÔ ·È‰› ÌÔ˘ ÙËÓ ÛÙÈÁÌ‹ Ô˘ ÚÔÛ·ıÔ‡Û ӷ ˘ÂÚ·ÛÈÛı› ÙÔÓ ·ÈÌfiÊ˘ÚÙÔ ·Ù¤Ú· ÙÔ˘;”

Το ερώτημα αυτό, απεύθυνε,η μάνα ενός ανήλικουμαθητή που συνελήφθη,όταν κατά τη διαμαρτυρίαεκατοντάδων κατοίκων τουΑιγινίου Πιερίας, ενάντιαστην εγκατάσταση του νέουσταθμού διοδίων, το με-σημέρι της ∆ευτέρας 28/1,πραγματοποιήθηκε άγριαεπίθεση των ΜΑΤ, που επι-τέθηκαν στο συγκεντρω-μένο κόσμο, έριξαν χημικά,τραυμάτισαν και προχώρη-σαν σε προσαγωγές καισυλλήψεις 11 ατόμων, ανά-μεσά τους, δημοτικώνσυμβούλων και δύοανηλίκων… Για να πάρειτην απάντηση: «Κυρία μου,τα παιδιά σας, για μας, είναιμονάδες», όπως αναφέρει σεεπιστολή της, η εκπαιδευ-τικός Αναστασία Τερζή. Στοπλαίσιο της επιχείρησης κα-ταστολής των αγώνων του«εχθρού – λαού», θασυμπληρώναμε…

Οι βασανισμοί και η επίδειξη τους, ενδεικτικοί για το χαρακτήρα της δημοκρατίας τους

ΟΟάγριος ξυλοδαρμός κι οι πολύωροιβασανισμοί, απ΄ την Ασφάλεια, τωντεσσάρων νεαρών συλληφθέντων,

που κατηγορούνται για ληστεία τράπεζας καιταμιευτηρίου, στο Βελβεντό Κοζάνης, βασα-νισμοί που πραγματοποιήθηκαν ώρες, αφό-του είχαν συλληφθεί, αλλά κι η ωμή επίδειξήτους στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, γεννούν σεκάθε κοινό νου, εκτός πολλών άλλων, καιτον προβληματισμό, σχετικά με την επιλε-κτική εφαρμογή τους, στους νεαρούς αυτούς.Γιατί άραγε, επιδείχθηκε τέτοιο μένος απέ-ναντί τους, κι αυτό, «έπρεπε» μάλιστα, ναπαρουσιαστεί και σαν «φόβητρο» και με λο-γικές και πρακτικές τύπου… «Γκουαντά-ναμο», προς το λαό;

Έχαιραν άραγε, της ίδιας «μεταχείρισης»τόσοι και τόσοι θιασώτες του εγκλήματος σεβάρος του λαού, που βγήκαν απ΄ τους κόλ-πους αυτού του συστήματος; Ας μη μιλή-σουμε γι αυτούς που κυριαρχούν, κιεπιδίδονται στην καθημερινή σε μόνιμη και«νόμιμη» (sic) κλοπή και ληστεία, σε βάροςτου λαού μας, του ιδρώτα και της ίδιας τηςζωής του, τη ντόπια παρασιτική άρχουσατάξη, δηλαδή, και τα ξένα ιμπεριαλιστικάαφεντικά της. Ας μιλήσουμε, έστω γι αυτούς,που χαρακτηρίζονται κατά καιρούς, ως «πα-ράνομοι», εκπροσώπους του συστήματος τηςεκμετάλλευσης, στις διάφορες εκφράσειςτου, σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό, κοι-νωνικό ή «σκανδάλων», των οποίων κάποιααπ΄ τα παράπλευρα «άπλυτα», έτυχε να ξε-βραστούν. Είχε άραγε, την ίδια «μεταχεί-ριση» ο Τσοχατζόπουλος, σημαίνον στέλεχοςτου συστήματος, που κατηγορείται για «ξέπ-λυμα βρώμικου χρήματος» εκατομμυρίωνευρώ; Είχαν την ίδια «μεταχείριση», δεκάδες

σημαίνοντα επιχειρηματικά στελέχη, σαν κιαυτά της Proton Bank, του Ομίλου Λαυρεν-τιάδη, που κατηγορούνται για ξέπλυμα χρή-ματος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ;Μήπως άραγε, οι επτά αστυνομικοί που συνε-λήφθησαν τον περασμένο ∆εκέμβρη στο Βόλο,στη Θεσσαλονίκη και στο Αγρίνιο, για συμμε-τοχή σε κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών, α-ντιμετωπίστηκαν μ΄ αυτό τον τρόπο; Ή μήπωςοι μεγαλέμποροι ναρκωτικών, ή οι νταβατζή-δες - εκμεταλλευτές… λευκής σάρκας, αντιμε-τωπίζονται έτσι, εάν κι εφόσον συλληφθούν;Οι δύο ρατσιστές δολοφόνοι, που μαχαίρω-σαν στα Πετράλωνα, το Γενάρη, τον Πακι-στανό μεροκαματιάρη Σαχτζάτ Λουκμαν,«για ασήμαντη αφορμή», τι μεταχείρισηείχαν; Και οι… μονίμως ασύλληπτοι μαχαι-ροβγάλτες και δολοφόνοι άλλων μετανα-στών, θα συλληφθούν άραγε ποτέ; Κι έχεικανείς την «απορία», για το ποια θα είναι ημεταχείριση που θα’ χουν; Χειρότερη άραγεαπ΄ αυτή του δολοφόνου ειδικού φρουρού,Κορκονέα ή του συνεργού του Σαραλιώτη;Αλλά ούτε «είδαμε», ανάλογη μεταχείριση,ακόμα κι άλλων ληστών τραπεζών, στο πα-ρελθόν. Όμως, ας θυμηθούμε, κι «αντίστρο-φα», τους άγριους ξυλοδαρμούς και ταβασανιστήρια, που είχαν υποστεί στηΓ.Α.∆.Α., οι συλληφθέντες της «αντιφασιστι-κής μοτοπορείας», τον Οκτώβρη του 2012.

Είναι ολοφάνερο, πως η «επιλεκτικό-τητα» άσκησης κρατικής βίας και βασανι-σμών και η επίδειξή της, έχει να κάνει με τονταξικό χαρακτήρα και τη φύση της δημο-κρατίας «μας», κι ακόμα περισσότερο, με τηδιαδικασία φασιστικοποίησης, που συντε-λείται στη φάση που έχουμε μπει, στους κόλ-πους της. ∆ιαδικασία, που απαιτούν οι

ανάγκες του συστήματος σήμερα, κι οι ξένοι«δανειστές». Με τον ταξικό, αντιλαϊκό χα-ρακτήρα του αστικού κράτους, των μηχανι-σμών του, της «δικαιοσύνης» του. Έτσι«εννοούν» τη δημοκρατία, και η κυβέρνηση,οι λαλίστατοι υπουργοί της, οι μηχανισμοίκαταστολής, και οι δημοσιογραφίσκοι τωνΜ.Μ.Ε. Στο «πρόσωπο» των νεαρών συλληφ-θέντων, οι οποίοι δηλώνουν «αναρχικοί» κι«ενάντια στο σύστημα», επιδιώκεται ν’ απο-σταλεί ευρύτερα, το μήνυμα, πως έτσι θ’ α-ντιμετωπίζεται, απ’ τους μηχανισμούςκαταστολής του συστήματος αυτού, όποιος,έστω και «διακηρυκτικά», καταφέρεταιενάντιά του. Κι αυτό, παρόλο που οι ληστείεςτραπεζών, κι άλλες παρόμοιες ενέργειες,ούτε πολιτικά χαρακτηριστικά έχουν, ούτεχαρακτηριστικά αντίστασης, ούτε πολύ πε-ρισσότερο… επαναστατικά. Αλλά αντίθετα,χρησιμοποιούνται, απ΄ το ίδιο το σύστημα,για να επιταχύνει και να εντείνει την επί-θεσή του, ενάντια στο λαό.

Το σύστημα, η κυβέρνηση, και τα Μ.Μ.Ε.που το υπηρετούν, εντάσσουν τη συγκεκρι-μένη «επιχείρηση», στο πλαίσιο της λεγό-μενης «πάταξης της ανομίας και τηςτρομοκρατίας», στην ενοχοποίηση καιστοχοποίηση πολιτικών χώρων (και της Αρ-ιστεράς) – κάπου εκεί «επιστρατεύεται»ξανά, η «θεωρία των άκρων» - έχοντας σαντελικό αποδέκτη, τον ίδιο το λαό, τα δι-καιώματα και τις ελευθερίες του, τουςαγώνες, τις αντιστάσεις και τις μορφές πάληςτου. Μέσα απ’ την ωμή επίδειξη, του τι είναιικανοί να κάνουν, ανενόχλητοι οι μηχανι-σμοί κρατικής καταστολής. Να μην αποδεχ-θούμε ούτε το «δικαίωμα» τους αυτό, ούτεκαι την ψευδεπίγραφη «δημοκρατία» τους.

Χανιά:

Καμιά δίωξη στους αγωνιστές Κάτω η κρατική βία και καταστολή

ΣΣτα πλαίσια της πολιτικής τρομοκράτη-σης του λαού και της ποινικοποίησηςτων λαϊκών αγώνων, στους οποίους

με ιδιαίτερο ζήλο επιδίδεται το τελευταίοδιάστημα η τρικομματική κυβέρνηση, στάλ-θηκαν στα Χανιά σωρηδόν κλήσεις σε απο-λογία σε αγωνιστές για κινητοποιήσεις πουέχουν γίνει πριν πολλούς μήνες.

Κλήθηκαν, λοιπόν, στον ανακριτή 11διαδηλωτές που συμμετείχαν στη διαδήλωσηπου έγινε μετά την παρέλαση στις 28 Οκτώβρη2011. ∆ηλαδή, 14 μήνες μετά, γίνονταιμηνύσεις από αστυνομικούς και κλήσεις απ’τον ανακριτή, ενώ δεν είχε γίνει καμιά προ-σαγωγή, ούτε σύλληψη και η διαδήλωση είχεπραγματοποιηθεί μετά την παρέλαση. Λίγοκαιρό πριν, είχαν κληθεί σε προανάκριση 9άτομα που συμμετείχαν στις κινητοποιήσειςτο Φλεβάρη του 2011.

Βέβαια είχε προηγηθεί η κλήση σε απο-λογία μαθητών και άλλων διαδηλωτών γιατην διαδήλωση που είχε γίνει την 28ηΟκτώβρη του 2010 από τους μαθητές των κα-

τειλημμένων σχολείων, όταν οι τοπικοί πα-ράγοντες είχαν μάλιστα ακυρώσει την παρέ-λαση. Μετά από μαζικές κινητοποιήσεις, ηυπόθεση αυτή τέθηκε στο αρχείο και δεν ασ-κήθηκε καμιά δίωξη

Στο κάλεσμα φορέων και των διωκόμενωνσε σύσκεψη που έγινε στο Εργατικό ΚέντροΧανίων ανταποκρίθηκε πολύς κόσμος, σωμα-τεία και οργανώσεις. Μετά από συζήτηση, στηνοποία αναδείχτηκε κατ’ αρχήν η αναγκαιό-τητα της κοινής δράσης για την υπεράσπισητων δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολι-τικών ελευθεριών, αποφασίστηκε η διοργά-νωση πορείας καταγγελίας των διώξεων καισυνολικότερα της κρατικής βίας και καταστο-λής την Τρίτη 5 Φλεβάρη στις 7μ.μ, καισυγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τα δικα-στήρια την Πέμπτη 07-02-2013 στις 9 το πρωίέξω από τα δικαστήρια, όπου θα παρουσια-στούν οι 11 διαδηλωτές στον ανακριτή. Γιατους άλλους 9 δεν έχει οριστεί η μέρα που θαπάνε στον ανακριτή. Ο Σύλλογος ∆άσκαλωνκαι η ΕΛΜΕ Χανίων προκήρυξαν 3ωρη στάσηεργασίας, προκειμένου να συμμετέχουν στησυγκέντρωση της Πέμπτης οι δάσκαλοι και οικαθηγητές, αφού ορισμένοι από αυτούς είναιανάμεσα στους διωκόμενους. Αποφασίστηκενα κυκλοφορήσει κοινή αφίσα με συνθήματα«ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ»,«ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ» , με υπογραφές τωνσυλλόγων και όλων των φορέων που συμμε-τείχαν στη σύσκεψη. Την αφίσα υπέγραψε καιη Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Τα μέλη τηςΠρωτοβουλίας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που συμμετείχανστη σύσκεψη τόνισαν την αναγκαιότητα τηςπάλης ενάντια στην πολιτική της φασιστικο-ποίησης και του αγώνα για την υπεράσπισητων δημοκρατικών δικαιωμάτων της διαδή-λωσης, της απεργίας, της ελεύθερης έκφρασης

και της κοινής δράσης όλων όσων μιλάνε στοόνομα του λαϊκού κινήματος. Η κοινή δράση,όμως, έχει σαν προϋπόθεση την ανοιχτή συζήτ-ηση και αντιπαράθεση – σύνθεση, όπου είναιδυνατόν, απόψεων και θέσεων και για αυτό,πρότεινε να πραγματοποιηθεί μια κοινή εκδή-λωση με θέμα τις δημοκρατικές και πολιτικέςελευθερίες, ώστε να ανοίξει ο διάλογος ανά-μεσα στις οργανώσεις, τους φορείς και στουςαγωνιστές. Επίσης η πρωτοβουλίαΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ κυκλοφόρησε προκήρυξη κα-ταγγελίας για τις διώξεις και κάλεσε στην πο-ρεία της Τρίτης και στη συγκέντρωση τηςΠέμπτης.

Η πορεία της Τρίτης, στην οποία συμμε-τείχαν περίπου 500 άτομα, κινήθηκε στουςδρόμους της πόλης. Η πρωτοβουλίαΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ συμμετείχε με μπλοκ και συνθή-ματα ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημό-σιας ζωής, την επιστράτευση τωνναυτεργατών, την κρατική βία και καταστολή.Όπως συνήθως, το ΚΚΕ έλαμψε με την απου-σία του και από τη σύσκεψη και από την πορεία.

Την Πέμπτη 7 Φλεβάρη το πρωί πραγμα-τοποιήθηκε μαζική συγκέντρωση έξω απ’ τα δι-καστήρια, όπου οι διωκόμενοι κατέθεσαν κοινόυπόμνημα, αρνούμενοι τις κατηγορίες και υπε-ρασπιζόμενοι το δημοκρατικό δικαίωμα στηδιαδήλωση. Τόσο η πορεία της Τρίτης όσο και ησυγκέντρωση της Πέμπτης έδειξαν ότι, απέ-ναντι στον τρόμο που προσπαθεί να επιβάλει ηκυβέρνηση στο λαό για να σκύψει το κεφάλικαι να αποδεχτεί την πολιτική της εξαθλίωσηςείναι ανάγκη και υπάρχει η δυνατότητα να οι-κοδομηθεί ένα πλατύ μέτωπο αντίστασηςστηριγμένο στην κοινή δράση οργανώσεων καιαγωνιστών και με εμπιστοσύνη στην αστεί-ρευτη διαθεσιμότητα του λαού μας.

ΜΜε την αίσθηση της οργής και τηςπίκρας έμειναν όσοι βρέθηκανκοντά στον αγώνα που έδωσαν οι

εργαζόμενοι του μετρό για εννιά μέρες μέσααπό την απεργία τους. Και πολύ περισσότεροοι ίδιοι οι εργαζόμενοι του μετρό.

Οργή γιατί διαπίστωσαν από πρώτο χέριπόσο αδίστακτη είναι τούτη εδώ η κυβέρνηση,μέχρι πού μπορεί να φτάσει η απόφαση τηςντόπιας άρχουσας τάξης και του πολιτικούτης προσωπικού να θυσιάσουν το λαό καιτους εργαζόμενους αυτής της χώρας στοβωμό των συμφερόντων του κεφάλαιου καιτου ιμπεριαλισμού. Οι «ταγοί της δημοκρα-τίας» δεν δίστασαν ούτε στιγμή να επιβάλουντη φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση καιτην εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο.

Οργή γιατί επί μέρες έβλεπαν τα αστικάεπιτελεία και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕνα συκοφαντούν εργαζόμενους πουαγωνίζονταν για το δικαίωμα στη δουλειάμε αξιοπρεπείς όρους και μισθούς, για τηνυπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων,ενάντια στην επέλαση του εργασιακού με-σαίωνα, ενάντια στην πολιτική τηςφτώχειας και της εξαθλίωσης.

Οργή γιατί έβλεπαν την υποκρισία τωνκυβερνητικών εγκάθετων που ξαφνικά εν-διαφέρθηκαν για τα δικαιώματα του «επιβα-τικού κοινού». Αυτοί που έχουν κάνει τοκόστος των μετακινήσεων δυσβάσταχτο,αυτοί που προωθούν τις απανωτές αυξήσειςτων εισιτηρίων και τη συνεχή απαξίωση τωνσυγκοινωνιών (περικοπές δρομολογίων,πλημμελής συντήρηση οχημάτων, συνεχείςμειώσεις προσωπικού) θίχτηκαν δήθεν γιατην «ταλαιπωρία» που επέφερε η απεργία.

Αλλά και οργή για τη στάση των συνδι-καλιστικών ηγεσιών στα Μέσα Μαζικής Με-ταφοράς που έκαναν ό,τι περνούσε από τοχέρι τους για να αποφύγουν τις ευθύνες πουτους αντιστοιχούν, που άφησαν τον αγώνααυτό εκτεθειμένο, χωρίς ουσιαστική στήριξη.Μόνο κάτω από την πίεση της επιστράτευσηςαναγκάστηκαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίεςτων υπόλοιπων Μέσων Μαζικής Μεταφοράςνα κηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις και

τις οποίες -όπως φάνηκε αργότερα- δεν είχανκαμία διάθεση να συνεχίσουν. Γιατί η από-φασή τους, δυο μέρες πριν από την κήρυξητης επιστράτευσης, για στάση εργασίας μιαεβδομάδα μετά και 24ωρη απεργία στις 31 Γε-νάρη (έτσι, εθιμοτυπικά, μιας και την επό-μενη μέρη έμπαινε σε εφαρμογή το ενιαίομισθολόγιο) αποτελούσε κανονικό «άδεια-σμα» της απεργίας στο Μετρό και διευκόλυνετην πολιτική απόφαση της κυβέρνησης ναεπιστρατεύσει τους απεργούς.

Αλλά και αμέσως μετά από την ανα-κοίνωση της επιστράτευσης και την εισβολήτων ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο, η στάση των ηγε-σιών αυτών ήταν τουλάχιστον απαράδεκτη.Στο κάλεσμα για μαζική συγκέντρωση έξωαπό το αμαξοστάσιο του Μετρό την Παρα-σκευή 25 Γενάρη, αμέσως μετά την εισβολήτων ΜΑΤ, οι εργαζόμενοι των υπόλοιπωνΜέσων Μαζικής Μεταφοράς εμ-φανίστηκαν... δια αντιπροσώπων. Κι αυτόόχι γιατί δεν είχαν τη διάθεση να στηρίξουντην απεργία, αλλά γιατί οι συνδικαλιστικέςτους ηγεσίες φρόντισαν για το αντίθετο. Το∆Σ του σωματείου των οδηγών της ΕΘΕΛ, γιαπαράδειγμα, καλούσε σε συγκέντρωση έξωαπό το... υπουργείο Οικονομικών στοΣύνταγμα (!!!) στην οποία παρευρέθηκανκαμιά πενηνταριά εργαζόμενοι.

∆εν χρειάζεται, φυσικά, να αναφερθούμεστη στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η οποίαέλαμψε δια της απουσίας της, καλύπτονταςτο κενό με «χαρτοπόλεμο» ανακοινώσεων.Πώς θα μπορούσε, άραγε, μια τέτοια ηγεσίανα σηκώσει το βάρος της ευθείας σύγκρουσηςμε την κυβέρνηση και όσων τη στηρίζουν;∆εν μπορούσε, δεν ήθελε και δεν το έκανε.

Ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια και τα

δάκρυα του απεργού ο οποίος -κραδαίνονταςτο ψήφισμα αλληλεγγύης μαθητών ενός γει-τονικού σχολείου- αναρωτιόταν πού είναι οισυνάδελφοί του από τις υπόλοιπες συγκοι-νωνίες, πώς είναι δυνατόν 15χρονοι μαθη-τές να νοιάζονται περισσότερο για τοναγώνα αυτό απ’ ό,τι ο ίδιος ο κλάδος.

Εδώ, λοιπόν, εντοπίζεται και το στοιχείοτης πίκρας και της απογοήτευσης ενός κό-σμου που είδε έναν ακόμη αγώνα να χάνε-ται. Να υποκύπτει κάτω από την πίεση τουσυστήματος και μάλιστα με αντιδράσεις τουσυνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες όχιαπλά υπολείπονται της περίστασης, του με-γέθους και της σφοδρότητας της επίθεσης,αλλά κινούνται στο επίπεδο της φυγομαχίας.Πολλοί από τον κόσμο αυτό, νέοι εργαζόμε-νοι ή εργαζόμενοι που μπαίνουν για πρώτηφορά στον αγώνα, καλούνται να αντιμε-τωπίσουν μια πραγματικότητα η οποίαπηγαίνει από ήττα σε ήττα, ένα κίνημα τοοποίο -γοργά και με επώδυνο τρόπο- απο-καλύπτει το μέγεθος της αποσυγκρότησήςτου, τις αδυναμίες του, τις πληγές πουδημιούργησε η πολύχρονη κυριαρχίααστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων.

Με συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες όλατα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν τομακρύ χέρι της εκάστοτε κυβέρνησης, έστρω-ναν το δρόμο γι’ αυτό που ζούμε σήμερα, κρ-ατούσαν τους εργαζόμενους στο περιθώριοπροάγοντας αταξικές θεωρίες και αναπαρά-γοντας την αστική επιχειρηματολογία περί«διαλόγου», «κοινωνικών εταίρων», «υπευ-θυνότητας». Ηγεσίες οι οποίες έμαθαν τονεργατόκοσμο να «τα ακουμπάει» στη μια ήστην άλλη κυβερνητική ηγεσία, οι οποίες με-τέτρεψαν τα σωματεία (και ιδιαίτερα των

∆ΕΚΟ και του ∆ημοσίου) σε κομματικά παρα-μάγαζα, σε χώρους βολέματος και «τακτο-ποίησης» των δικών τους ανθρώπων.

Με σωματεία τα οποία δεν συγκρο-τούνταν στη βάση της αναγκαιότητας τουταξικού αγώνα και της διεκδίκησης, αλλάστη βάση της συνδιαλλαγής με το αστικόσύστημα και τους εκπροσώπους του. Πουαναφορά τους δεν είναι η υπηρέτηση των ερ-γατικών αντιστάσεων, αλλά το τάδε ή τοδείνα βουλευτικό γραφείο. Που, σε μιαανοιχτά συντεχνιακή και μικροπολιτικήβάση, καλλιεργούσαν και συνεχίζουν νακαλλιεργούν αυταπάτες για την «ιδιαιτερό-τητα» του κάθε κλάδου, για τις δυνατότητες«εξαίρεσης» από το τάδε ή το δείνα μέτρο.Αυταπάτες που ίσχυσαν και στην περίπτωσητου Μετρό, με τα τρία σωματεία, που μόλιςπρος το τέλος κράτησαν μια σχετικά ενιαίαστάση, όταν δηλαδή ο χειρισμός του ΠΑΣΟΚκαι του Βενιζέλου έφτασε στα όριά του.

Αλλά και με μια Αριστερά η οποία είναισυνυπεύθυνη γι’ αυτά τα χάλια. Μια Αρι-στερά η οποία εξυπηρετούσε με τις θέσεις καιτη στάση της αυτό το μοντέλο. Μια Αριστεράκρατικοδίαιτη, υποταγμένη στην αστική νο-μιμότητα, μαθημένη να αρκείται σε μικρο-βελτιώσεις και μικροπαραχωρήσεις που είχετη δυνατότητα να κάνει το σύστημα, αφο-πλίζοντας ιδεολογικά, πολιτικά και οργανω-τικά την εργατική τάξη. Μια Αριστερά ηοποία αδυνατούσε -με βάση τις ίδιες της τιςκαταβολές, ιδεολογικές και πολιτικές- ναχαράξει μια άλλη γραμμή για το κίνημα, πρ-αγματικά επαναστατική. Η οποία αποσιω-πούσε την ήττα και την υποχώρηση (για τιςοποίες ήταν συνυπεύθυνη), λοιδορούσε τηγραμμή της αντίστασης (χαρακτηρίζοντάς

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ Σάββατο 9 Φλεβάρη 201366 Προλεταριακή Σημαία

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Ο αγώνας στο Μετρό και μερικά

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕ∆ΙΟ

Οι ναυτεργάτες μπορούν να νικήσουν, αν ο αγώνας

ΜΜε το φασιστικού χαρακτήρα μέτροτης επιστράτευσης απάντησε άμεσα(την 6η μόλις ημέρα της απεργίας) η

τρικομματική κυβέρνηση στην απεργία τωνναυτεργατών. Πριν την επιστράτευση τωναπεργών η κυβέρνηση, στοιχίζοντας το σύνολοτων απολογητών του συστήματος και τωνμέσων μαζικής παραπληροφόρησης, προσπά-θησε να στρέψει το λαό ενάντια στην απεργία.Για άλλη μια φορά κατηγόρησαν έναν ολό-κληρο κλάδο ως «συντεχνία», συκοφάντησαντον αγώνα των ναυτεργατών, ανθρώπων τουμεροκάματου και του μόχθου, προσπαθώνταςνα τον απομονώσουν. Έστησαν και πάλι τογνωστό απεργοσπαστικό μηχανισμό των «αγ-ροτών» της Ιεράπετρας, την ίδια στιγμή που οιφτωχομεσαίοι αγρότες βρίσκονται στα μπλόκακαι στέλνουν μηνύματα αλληλεγγύης στουςναυτεργάτες. Έπαιξαν το ψέμα του διαλόγουπου τάχα επιδιώκει η κυβέρνηση για να εμ-φανίσουν τους ναυτεργάτες ως αδιάλλακτους,χωρίς βέβαια να πουν κουβέντα για το νο-μοσχέδιο-ταφόπλακα που ετοιμάζεται να κα-ταθέσει η κυβέρνηση. Ο «διάλογος» από τημεριά της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και τηςεργοδοσίας είναι συγκεκριμένος: είναι ταμνημόνια, η ανεργία, το δουλεμπόριο τωννέων εργασιακών σχέσεων, οι μισθοί πείνας, ηαπλήρωτη εργασία, οι μαζικές απολύσεις, ησυντριβή της ζωής του λαού και των εργαζο-μένων.

Πίσω από όλα αυτά, λοιπόν, θέλανε νακρύψουν το γεγονός ότι το νομοσχέδιο «Γιατην ανασυγκρότηση του υπουργείου Ναυ-τιλίας και Αιγαίου και άλλες διατάξεις» απο-

τελεί τη ρητή εφαρμογή των Μνημονίων στοντομέα της επιβατηγού ακτοπλοΐας• ότι είναικομμάτι της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτι-κής. Ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένοστα μέτρα των εφοπλιστών, που ενισχύει τηναπρόσκοπτη κερδοφορία τους, επιβάλλονταςστους ναυτεργάτες καθεστώς εργασιακού με-σαίωνα, μετατρέποντάς τους σε σύγχρονουςδούλους, χτυπώντας τα εναπομείναντα εργα-σιακά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Το νομοσχέδιο καταργεί τη συλλογικήσύμβαση εργασίας και προωθεί την σύναψηατομικών συμβάσεων «για την αύξηση τηςαπασχόλησης». Επιτρέπει τη μείωση της σύν-θεσης πληρώματος, δηλαδή τις μειώσεις προ-σωπικού, σε επίπεδα ασφάλειας. Αυτό σημαίνει,από τη μια, ότι τίθεται σε κίνδυνο η ανθρώπινηζωή τόσο του πληρώματος όσο και των επι-βατών. Από την άλλη, σημαίνει ότι διαλύονταιοι οργανικές συνθέσεις των πλοίων δημιουρ-γώντας νέα κύματα ανέργων. Αν, μάλιστα,συνυπολογιστεί η άρση του καμποτάζ, τότε κα-ταλαβαίνει κανείς ότι το φαινόμενο της ανερ-γίας στο κλάδο θα πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Ενισχύει την ασυδοσία των εφοπλιστών,καταργώντας τη 10μηνη υποχρεωτική δρο-μολόγηση των πλοίων. Έτσι, οι εφοπλιστές θαμπορούν να διακόπτουν τη δρομολόγηση τωνπλοίων για περισσότερους από δυο μήνες τοχρόνο με τη σύμφωνη γνώμη του ΣυμβουλίουΑκτοπλοϊκών Συγκοινωνιών (όργανο τουκράτους και των εφοπλιστών). Ταυτόχρονα,τους εκχωρεί πλήρως το δικαίωμα στην τρο-ποποίηση-διακοπή δρομολογίων, καθώς καιστην αντικατάσταση των πλοίων, δηλαδή σε

ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ασφά-λεια, ποιότητα, καταλληλότητα και τον τύποτου πλοίου. ∆ηλαδή, οδηγεί τόσο στην απομό-νωση των νησιωτικών περιοχών με τραγικέςσυνέπειες για τη ζωή των νησιωτών και θέτεισε ουσιαστικό κίνδυνο τους επιβάτες.

Συγκροτεί επιτροπές σχετικές με «επιτά-ξεις-ναυλώσεις». Συγκεκριμένα, αναφέρειότι σε περίπτωση που παρθεί τέτοια απόφαση«αναστέλλεται κάθε μορφή κατάσχεσης τουπλοίου, απεργιακή κινητοποίηση του πληρώμα-τος, ως και κάθε άλλη αιτία της οποίας το πλοίοδιέκοψε την εκτέλεση των δρομολογίων, ενώ τοπλοίο τελεί, για το ίδιο χρονικό διάστημα υπό τονέλεγχο της αρμόδιας για τις επιτάξεις και ναυ-λώσεις Υπηρεσίας του Λιμενικού Σώματος». Μελίγα λόγια, επιστράτευση για πάντα!

Τέλος, προωθεί μέσω του ΤΑΙΠΕ∆ το ξε-πούλημα του συνόλου των λιμενικών υπο-δομών στο ξένο κεφάλαιο. Συγκεκριμένα,συγκροτείται οργανισμός (Γενική ∆ιεύθυνσηΑξιοποίησης και Ανάπτυξης) αρμόδιος γιατις «διαδικασίες ανάπτυξης επενδύσεων, απο-κρατικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήσεων, παρ-αχωρήσεων, συνεργασιών και συνεργιών μειδιώτες…».

Κουβέντα για όλα αυτά τα τσιράκια και οιπληρωμένοι κονδυλοφόροι του συστήματος!Να, όμως, γιατί πέρα από την ταξική αλ-ληλεγγύη που πρέπει γενικώς να εκφράζεταισε κάθε αγωνιζόμενο κλάδο, αυτός ο απερ-γιακός αγώνας έπρεπε έμπρακτα να γίνειυπόθεση των νησιωτών, των αγροτών, τωνεργαζομένων, όλου του λαού.

Το εργατικό κίνημα σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Αν και οι ναυτεργάτες έχουν βιώσει επα-νειλημμένα στο πετσί τους την επιστράτευση,το γεγονός ότι η κυβέρνηση σε διάστημα μόλιςδύο εβδομάδων κάνει χρήση του μέτρου γιαδεύτερη φορά, επιβεβαιώνει την ένταση της τα-ξικής επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίουστην εργατική τάξη και με στόχο την πλήρηαποσυγκρότησή της, την ισοπέδωση των όρωνεργασίας και ζωής της. Την υλοποίηση των δε-σμεύσεων του ντόπιου κεφαλαίου και του πο-λιτικού προσωπικού του στα ιμπεριαλιστικάαφεντικά τους (ΗΠΑ-ΕΕ)• την εφαρμογή τηςαντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής του συστή-ματος, όπως αποκρυσταλλώνεται στα μνημό-νια και τους εφαρμοστικούς νόμους, «δια πυρόςκαι σιδήρου». Την εμπέδωση της φτώχειας, τηςανεργίας, της εξαθλίωσης της εργατικής τάξηςκαι των λαϊκών στρεμμάτων, με όπλο τουσυστήματος, όχι μόνο την κλιμακούμενη τρο-μοκρατία και καταστολή αλλά, συνολικά με τηπροώθηση της φασιστικοποίησης ως κεντρικήπολιτική του κράτους και των μηχανισμώντου.

Αυτό είναι ένα βασικό και ουσιαστικόσυμπέρασμα που πρέπει να λάβουν υπόψητους οι δυνάμεις που αναφέρονται στο εργα-τικό κίνημα και στους ταξικούς αγώνες.Όποια δύναμη δεν βλέπει αυτήν την πραγμα-τικότητα (είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δενμπορεί) και δεν αντιλαμβάνεται την περίοδοπου διανύουμε και τη φάση του καπιταλιστι-

την «λίγη» και «αμυντική») και κήρυσσε την«αντεπίθεση» σε μια περίοδο που το εργα-τικό-λαϊκό κίνημα δεχόταν το ένα χτύπημαμετά το άλλο, χωρίς να μπορεί να υπερασπι-στεί ούτε τα στοιχειώδη. Μια Αριστερά ηοποία δεν δίσταζε να ψέγει το λαό και τουςεργαζόμενους για τις δικές της αποτυχίες, νατους φορτώνει τις δικές της ευθύνες.

Αυτή η Αριστερά, ακόμη και σήμερα, πουη στοχοποίηση του εργατικού κινήματος,των αγώνων του και των συνδικάτων είναιβασικό στοιχείο της φασιστικοποίησης τηςδημόσιας ζωής, εξακολουθεί να κάνει ότι δενκαταλαβαίνει, να βαφτίζει τις ήττες «νίκες»,να προσπαθεί να ξορκίσει την ηττοπάθειααντί να προσπαθεί να την αντιμετωπίσει, ναθεωρεί ότι η αγωνιστική ανάταση θα γίνειστη βάση επικοινωνιακών τακτικών και«κόλπων» και όχι στη βάση του ιδεολογικούκαι πολιτικού ανεβάσματος των εργαζομέ-νων, της πλατιάς εμπλοκής και συμμετοχήςόλων των εργαζομένων, κόντρα στη διαχεί-ριση και τη συνδιαλλαγή. Γι’ αυτό και οι λο-γικές «ταχύρρυθμης ανάπτυξης» ευδοκιμούνακόμη και σήμερα. Γι’ αυτό και περισσεύουνοι «επαναστατικοί», «ταξικοί» βερμπαλισμοί.

Τα έζησαν αυτά από πρώτο χέρι οι ερ-γαζόμενοι στο Μετρό. Είδαν το σωματείο ναείναι απόν το πρωί της Παρασκευής, μετάτην επιστράτευση. Αναζητούσαν κάποιοναπό το σωματείο να πάρει θέση για το πώςθα αντιμετωπίσουν την κατάσταση, πώς θααπαντήσουν στην εισβολή των ΜΑΤ και στα«στρατιωτικά» ανακοινωθέντα της κυβέρ-νησης. Και αυτό που βρήκαν ήταν μια εικόνασύγχυσης και διάλυσης. Με τον πρόεδρο τουσωματείου εξαφανισμένο και τα μέλη του ∆Σπου ήταν εκεί να μην ξέρουν πώς να στα-

θούν. Με τους εργαζόμενους να επιλέγουνσαν τελευταία γραμμή αυτοσχέδιας άμυναςτο να μην πάνε στα σπίτια τους και παραλά-βουν τα χαρτιά της επιστράτευσης. Και μετους διάφορους συνδικαλιστικούς εκπρο-σώπους να παίρνουν θέση μπροστά από τιςκάμερες για να «στηλιτεύσουν» την επι-στράτευση, αλλά χωρίς να έχουν κάνει τοπαραμικρό για να την αντιμετωπίσουν.

Φυσικά και δεν θεωρούμε πως οι στιγμέςκαι οι καταστάσεις που περνάνε λαός και ερ-γαζόμενοι είναι εύκολες. Ούτε υποτιμάμε τησοβαρότητα και τη σφοδρότητα της επίθεσηςπου έχει εξαπολύσει το σύστημα. ∆εν υποτι-μάμε ακόμη και την ανάγκη του κινήματοςνα υπερασπιστεί τους αγωνιστές και τα στε-λέχη του. Το αντίθετο. Ακριβώς επειδή είναιέτσι τα πράγματα και θα γίνουν ακόμη χει-ρότερα (όπως απέδειξε και η επιστράτευσητων ναυτεργατών) πρέπει να γίνει κατα-νοητό ότι οι ευθύνες των δυνάμεων που πα-ρεμβαίνουν στο κίνημα είναι πολλές καιβαριές. Και με βάση αυτές θα κρίνονται τόσοαπό τους εργαζόμενους όσο και από τοσύστημα. Και θα αυξάνονται όλο και περισ-σότερο και όχι γραμμικά. Ο αναχωρητισμόςτων ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της Α∆Ε∆Υ και τοκενό που αντικειμενικά αφήνει δεν θαγεμίσει με λόγια και συμβολικές ενέργειες.Θέλει πράξεις. Πρωτοβουλίες που θα έχουνσαν κύριο και μόνιμο μέλημά τους ναστηρίζονται στους ίδιους τους εργαζόμενους.Με συνελεύσεις στα σωματεία και όχι μεαποφάσεις του ενός ή των ∆Σ και «καου-μποϊλίκια». Με επιβεβαίωση και ανανέωσητων αποφάσεων σε όλη τη διάρκεια ενόςαγώνα και όχι με «εξουσιοδοτήσεις». Μεεπίγνωση του ότι από δω κι εμπρός ο συνδι-

καλισμός και η εργατική διεκδίκηση (απότην πιο μικρή ως την πιο μεγάλη) θα είναι -όλο και πιο συχνά- υπό διωγμό. Μεεπίγνωση του ότι κάθε αγώνας θα γίνεται μεκόστος και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνεται καιμε την ανάλογη προετοιμασία.

Αυτή η προετοιμασία έλειπε από τοναγώνα του μετρό. Ενώ, για παράδειγμα,ήταν ορατό το ενδεχόμενο της επιστράτευ-σης, το σωματείο δεν κάλεσε γενική συνέ-λευση. Όπως δεν κάλεσε απεργιακήσυνέλευση και σε όλο το εννιαήμερο τηςαπεργίας. (Και όσοι θεωρούν ότι αυτό τοκενό μπορεί να καλυφθεί από «συνελεύσειςαλληλεγγύης», αναπαράγουν το ίδιολάθος.) ∆εν έβγαλε καν μια ανακοίνωσηπρος τους εργαζόμενους όταν η επιστρά-τευση κηρύχτηκε. Ο λαλίστατος, κατά ταάλλα, Αντώνης Σταματόπουλος, ο πρόεδροςτου σωματείου, που καλούσε μια μέρα πριντον Άδωνι «να φέρει φέρετρα» για τους ερ-γαζόμενους, δεν ήταν εκεί όταν η κατά-σταση το απαιτούσε. Και ας αναλογιστούν ταστελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διαλαλούσαντη συμμετοχή του στα ψηφοδέλτιά τους, τιεπίδραση θα έχει αυτή του η «εξαφάνιση»συνολικά στην υπόθεση του κινήματος καιγιατί δεν έχασαν την ευκαιρία να δια-τυμπανίσουν αυτή τη σχέση και τα αστικάΜΜΕ. Και μόνο το γεγονός ότι χρησιμο-ποίησαν αυτό το γεγονός οι ΠΑΣΚίτες στηνΕΘΕΛ για να υποβαθμίσουν τη σημασία τουαγώνα στο Μετρό, ή οι συνδικαλιστές τουΠΑΜΕ για να εμφανιστούν δικαιωμένοι απέ-

ναντι στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά,είναι αρκετό για να αντιληφθούμε τησημασία τής κάθε κίνησης όταν ο αγώναςφτάνει σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο.

∆εν υποτιμάμε στο ελάχιστο τη σημασίατου αγώνα που δόθηκε για εννιά μέρες στοΜετρό και τα θετικά στοιχεία που ανέδειξε:

• Το ότι συνεχώς όλο και περισσότεροιεργαζόμενοι του μετρό -έστω και κάτω απόαυτούς τους όρους- μπήκαν ένθερμα στοναγώνα και τον στήριξαν μέχρι το τέλος.

• Το ότι οι εργαζόμενοι του μετρό έδω-σαν με αποφασιστικότητα τη μάχη ενάντιασε όλο τον εσμό των κυβερνητικών επιτε-λείων και των ΜΜΕ

• Το ότι οι εργαζόμενοι στα υπόλοιπαΜέσα Μαζικής Μεταφοράς αισθάνθηκαν, πε-ρισσότερο από ποτέ, την ανάγκη και τη διά-θεση να στηρίξουν τον αγώνα αυτό κόντραστις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες

• Την αλληλεγγύη που ξεσήκωσε οαγώνας αυτός, ακόμη κι αν δεν δόθηκε ηδυνατότητα να εκφραστεί αυτή με καλύτε-ρους και μαζικότερους όρους.

• Την επιβεβαίωση συνολικά των αγωνι-στικών διαθέσεων που δυναμώνουν στιςσυνειδήσεις των εργαζομένων.

Ακόμη και το γεγονός ότι το εργατικόκίνημα βρέθηκε μπροστά σε κρίσιμα πολιτικάερωτήματα όπως πώς απαντιέται αυτή ηβαθιά αντιδραστική στροφή του αστικού πο-λιτικού μπλοκ εξουσίας και η «πολιτικήπυγμής» των επιστρατεύσεων και των συνδι-καλιστικών διώξεων και πώς απαντιέται τοζήτημα των ορίων της επίσημης συνδικαλι-στικής ηγεσίας, μπορούμε -με μια έννοια- ναπούμε ότι αποτελεί ένα θετικό στοιχείο.

Το βέβαιο είναι ότι οι απαντήσεις θα δο-θούν πάνω στον αγώνα. Αναδεικνύοντας ταζητήματα και όχι συγκαλύπτοντάς τα. Μεστόχο τη ενίσχυση της υπόθεσης του εργατι-κού κινήματος και όχι το «χάιδεμα αυτιών»και τον εισοδισμό.

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ 77Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

ΣΕ ΕΠΙΤΑΞΗ

από τα ζητήματα που ανέδειξε

ς γίνει δική τους υπόθεση! κού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αντικειμε-νικά δεν θα συμβάλει στην οργάνωση καιανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Ουσιαστικά, λοιπόν, η απεργία τίθεταιεκτός νόμου στο κράτος «έκτακτης ανάγκης»και «μηδενικής ανοχής». Η διαδήλωση, επίσης.Ένα νομικό πλέγμα έχει στηθεί με τέτοιοτρόπο ώστε να ποινικοποιεί τον αγώνα και τηναντίσταση, να διώκει αγωνιστές, συνδικαλι-στές, απεργούς διαδηλωτές. Προφανής και ηπροσπάθεια του κράτους, με τις πλάτες του ερ-γατοπατερισμού, να στοχοποιήσει τα σωματείακαι τα συνδικάτα. Και δεν μιλάμε για την πο-λιτική τους απονεύρωση (κάτι που έχει κατα-φέρει ο εργατοπατερισμός με τη συμβολή τηςρεφορμιστικής Αριστεράς), αλλά για την ου-σιαστική τους κατάργηση ως οργανώσεις τωνεργαζομένων. Θα υπάρχουν σωματεία και μεποια μορφή; Ποιος θα είναι ο ρόλος τους; Ποιααπάντηση θα δώσουν; Με ποιο τρόπο θα μετα-τραπούν σε πραγματικά εργαλεία των εργαζο-μένων; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα που έχειθέσει η ίδια η ταξική πάλη και πρέπει νααπασχολήσουν το σύνολο των εργαζομένωνκαι των δυνάμεων που αναφέρονται στασυμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η απεργίατων ναυτεργατών ήταν χαρακτηριστικός: Τοβράδυ της Τρίτης 5 Φλεβάρη πραγματοποι-είται στο λιμάνι του Πειραιά συγκέντρωσηαλληλεγγύης στους ναυτεργάτες την οποίακαλούσαν 23 (παρακαλώ!) σωματεία και πο-λιτικοί φορείς. Λίγο πριν από τη συγκέντρω-ση ανακοινώνεται και η επιστράτευση τωνναυτεργατών, γεγονός που θα περίμενε κα-

νείς να μαζικοποιήσει τη συγκέντρωση. Κιόμως! Η συγκέντρωση ήταν εντελώς άμαζη(περίπου 400-500 άτομα) και το κλίμα χαρα-κτηριστικά άτονο και άνευρο. Στο ξεκίνημα,δε, των ομιλιών το πρώτο πράγμα που άκου-σαν όσοι παρευρίσκονταν ήταν ότι με βάσητην επιστράτευση η απεργία αναστέλλεταιστα λιμάνια της επαρχίας για να συγκεντρω-θούν τάχα οι δυνάμεις στο λιμάνι του Πε-ιραιά. Και αντί να υπάρξει κάλεσμα γιαολονύχτια παν-κινητοποίηση περιφρούρη-σης, η συγκέντρωση έληξε μετά από μια-δυοώρες, με πρώτο (χλιαρό) κάλεσμα περιφρού-ρησης στις 6.00 το πρωί (οπότε και ξεκινούσεη επιστράτευση) και επόμενο κάλεσμα στις10.30 το πρωί με την κάλυψη και της ΓΣΕΕ ηοποία σε ένα «ταξικό κρεσέντο» κάλεσε24ωρη παναττική-πανεργατική απεργία αλ-ληλεγγύης και συγκέντρωση στο λιμάνι (απότην οποία, φυσικά, και έλειπε!). Όπως ήταναναμενόμενο, η κυβέρνηση και οι δυνάμειςκαταστολής αξιοποίησαν το πολύτιμο χρο-νικό κενό για να κάνουν τις κινήσεις τους.Έτσι, κατά τις 4.00 το βράδυ φόρτωσαν καιέλυσαν πλοία που ήταν στο λιμάνι, ενώ μέχριτο πρωί το σημείο στο οποίο γινόταν ησυγκέντρωση ήταν κυριολεκτικά έρημο απόπλοία, τα οποία είχαν δέσει αλλού και φο-ρτώνονταν κανονικά! Κατά τα άλλα, η απε-ργία συνεχιζόταν κανονικά και η οσμή τηςσυνδιαλλαγής και του στημένου παιχνιδιούπλανιόταν στον αέρα!

Χαρακτηριστική ήταν και η στάση τουΠΑΜΕ σε όλη αυτήν την απεργία. Παρότικατηγορεί την πλειοψηφία της ΠΝΟ για την

έκβαση της απεργίας, στην ουσία δεν διαφο-ροποιήθηκε στο παραμικρό από αυτήν (καιδεν αναφερόμαστε στα αιτήματα αλλά στοπλαίσιο δράσης), δεν έκανε τίποτε προκειμέ-νου να δώσει αέρα στήριξης στη συνέχιση τηςαπεργίας και στην ακύρωση της επιστράτευ-σης. Ακόμη και οι τοποθετήσεις των στε-λεχών του ΠΑΜΕ το βράδυ της Τρίτης 5Φλεβάρη είχαν τόνο αποκλιμάκωσης και χα-ρακτήρα γενικής πολιτικής ζύμωσης και όχιοργάνωσης της νέας φάσης στην οποίαέμπαινε ο αγώνας μετά την επιστράτευση.Ακόμη και η νυχτερινή περιφρούρηση ήτανμε ελάχιστες δυνάμεις από τη μεριά του.

Τον τόνο της αποκλιμάκωσης από τημεριά του ΠΑΜΕ μπορούσε να διακρίνει κα-νείς μέρες πριν, από τις δηλώσεις τουπροέδρου της ΠΕΜΕΝ, Σ. Τσιμπόγλου, στησυνεδρίαση της εκτελεστικής επιτροπής τηςΠΝΟ ενόψει της επιστράτευσης (Ριζοσπάστης2/2/2013). Χαρακτηριστικά, μέσα στο καμίνιτου αγώνα, και μπροστά στη σύγκρουση πουπροκαλούσε η κυβέρνηση, δήλωνε ότι«σταθμός των αγώνων των ναυτεργατών επι-βάλλεται να είναι η πανεργατική απεργία στις20 Φλεβάρη με το πλαίσιο των ταξικών δυνά-

μεων του ΠΑΜΕ».Στη συγκέντρωση, δε, της Τετάρτης 6/2

οι δηλώσεις του προέδρου της ΠΕΜΕΝ άγγι-ζαν τα όρια του γελοίου: «οι ναυτεργάτεςείναι νικητές, η κυβέρνηση έχει ηττηθεί κατάκράτος». Η γνωστή επωδός του ΚΚΕ από τηΧαλυβουργία και μετά, που ντύνεται με φρά-σεις-επιχειρήματα όπως «ηττημένη ηκυβέρνηση στη λαϊκή συνείδηση», «με ψηλάτο κεφάλι επέστρεψαν στη δουλειά»,«πολύτιμη πείρα και παρακαταθήκη». Φρά-σεις που θέλουν να συντηρήσουν μια εικο-νική πραγματικότητα για το κίνημα, φράσειςπου δεν απαντούν στα βασικά ερωτήματα:«Γιατί και αυτός ο αγώνας δεν πέτυχε μιαπραγματική νίκη; Πώς θα ανοίξει ο δρόμοςγια πραγματικά νικηφόρους αγώνες;».

Η Ταξική Πορεία στάθηκε στο πλευρότων ναυτεργατών δηλώνοντας έμπρακτατην ταξική της αλληλεγγύη με την παρουσίατης στο λιμάνι. Επίσης, με συγκροτημένομπλοκ, τόσο στη συγκέντρωση της Τρίτηςόσο και στη συγκέντρωση της Τετάρτης καιτην πορεία στο λιμάνι. Ανακοίνωση, επίσης,εξέδωσε και το ΚΚΕ(μ-λ) που μοιράστηκε μα-ζικά στις συγκεντρώσεις.

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ Σάββατο 9 Φλεβάρη 201388 Προλεταριακή Σημαία

Η επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ

ΤΤην Τετάρτη 30 Γενάρη, το ΠΑΜΕδέχτηκε άγρια επίθεση από τις δυνάμειςκαταστολής. Μια ομάδα συνδικαλι-

στών του πήγε στο υπουργείο Εργασίας, μεσκοπό να πραγματοποιήσει παράσταση δια-μαρτυρίας, με αφορμή τις δηλώσεις του υ-πουργού Εργασίας, ότι οι συνταξιούχοι παίρ-νουν σύνταξη χάρη στο πελατειακό κράτος!

Μπαίνοντας στο υπουργείο, στη Σταδίου,ο υπουργός κάλεσε αμέσως τα ΜΑΤ κατηγο-ρώντας τους συνδικαλιστές, ότι έχουν σκοπόνα καταλάβουν το γραφείο του. Τότε κάποιοιεγκλωβίστηκαν μέσα στους χώρους του καιδεν τους επιτρεπόταν να βγουν. Συγχρόνως,κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι έξω από τουπουργείο, δέχτηκαν την επίθεση των ΜΑΤ,με αποτέλεσμα να υπάρξουν οχτώ τραυματίες.

Να σημειώσουμε ότι, επειδή εκείνη τηνώρα ήταν σε εξέλιξη κι άλλες κινητοποιή-σεις, αρκετοί έτρεξαν να στηρίξουν τουςσυνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Η αστυνομία προ-χώρησε στη σύλληψη 35 συνδικαλιστών, οιοποίοι οδηγήθηκαν στη ΓΑ∆Α, όπου κρα-τήθηκαν μέχρι την άλλη μέρα το πρωί, γιανα μεταφερθούν στα δικαστήρια της Ευελ-πίδων και να δικαστούν στο αυτόφωρο, με

την κατηγορία περί «παράνομης κατάληψηςδημόσιου χώρου». Τελικά, η δίκη τους πήρεαναβολή για τις 12 του Φλεβάρη.

Η επίθεση αυτή καταδικάστηκε απ' όλεςτις δυνάμεις της Αριστεράς και σωματεία.Την ίδια μέρα, μέχρι αργά το βράδυ, υπήρχεσυγκέντρωση του ΠΑΜΕ έξω από τη ΓΑ∆Α μετην απαίτηση της απελευθέρωσης τωνσυλληφθέντων. Συγκέντρωση έγινε και τηνάλλη μέρα, για όσες ώρες κρατούσε η διαδι-κασία του αυτόφωρου. Σε αυτή συμμετείχε ηΤαξική Πορεία με πανό, επίσης μοιράστηκεπροκήρυξη του ΚΚΕ(μ-λ).

Το χτύπημα αυτό ήρθε ως συνέχεια μιαςσειράς κατασταλτικών ενεργειών από τημεριά της κυβέρνησης, που περιελάμβανε τιςκαταλήψεις και τους λεγόμενους κοινωνι-κούς χώρους της αναρχοαυτονομίας, την επι-στράτευση των εργαζόμενων στα μέσαμαζικής μεταφοράς (Μετρό, Τραμ, ΗΣΑΠ) καιτην είσοδο των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο τουΜετρό.

Αυτό που φάνηκε είναι, ότι οι συνδικαλι-στές του ΠΑΜΕ αιφνιδιάστηκαν. Έχονταςσυνηθίσει, πως ακόμη και οι “δυναμικές”ακτιβίστικες ενέργειές, στις οποίες κατά καιρ-

ούς προέβαιναν, δεν συναντούσαν κάποια σο-βαρή αντίδραση από τη πλευρά του κράτους(το πολύ πολύ να γινόταν κάποιος ντόρος σταΜΜΕ), δεν περίμεναν μια τέτοια αντίδραση σεμια απλή παράσταση διαμαρτυρίας.

Είναι ξεκάθαρο ότι το σύστημα δενανέχεται ούτε τέτοιου είδους ενέργειες. Σεμια εποχή που η επίθεση σε κάθε δικαίωμα –κατάκτηση των λαϊκών στρωμάτων εντείνε-ται και ο μόνος τρόπος υπεράσπισης αυτήςτης πολιτικής από την κυβέρνηση είναι η κα-ταστολή, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι,ότι το συνδικαλιστικό κίνημα της ανάθεσηςκαι της αντιπροσώπευσης έχει ξεπεραστείγια τα καλά! Και όχι μόνο αυτό.

Ενέργειες συμβολικές, απεργίες και κάθεείδους κινητοποιήσεις που δεν έχουν προε-τοιμαστεί σοβαρά από πριν, δεν μπορούν νασταθούν. Αν δεν έχουν αποφασιστεί από πρινκαι δεν στηρίζονται στους εργαζόμενους,τότε θα έχουν αρνητική κατάληξη, όχι μόνογιατί θα αντιμετωπίζονται κατασταλτικάαπό το κράτος (τέτοια αντιμετώπιση άλλω-στε μπορούν να έχουν και οι πιο μαζικές κι-νητοποιήσεις), αλλά και εξαιτίας τηςεπίδρασης τους στις από δω και πέρα διαθέ-

σεις των εργαζόμενων. Το συνδικαλιστικόεργατικό κίνημα, ιδιαίτερα όσον αφορά αυ-τούς που τοποθετούν τον εαυτό τους στηναγωνιστική πλευρά, θα πρέπει να σταθμίζειιδιαίτερα το τι μορφές πάλης θα επιλέγει.Πλέον τα συνδικαλιστικά όργανα δεν μπο-ρούν να λειτουργούν -και σε αυτό το ΠΑΜΕκαι το ΚΚΕ έχουν σοβαρές ευθύνες- ερήμηντων εργαζόμενων, χωρίς να έχουν τηδυνατότητα να αποφασίζουν για τις απερ-γιακές και άλλες κινητοποιήσεις τους οιίδιοι. Από το πώς και πότε θα ξεκινούν, μέχριτο πώς θα συνεχίζουν και πώς θα σταματούν.Ακόμη και για το πως θα τις υπερασπιστούναπέναντι στις κατασταλτικές επιθέσεις τουκράτους.

Ενέργειες λοιπόν που δεν έχουν μαζικήβάση στήριξης, που γίνονται κατά κύριολόγο για επικοινωνιακούς και ψηφοθηρι-κούς λόγους, τελειώνουν. Οι εργαζόμενοι,που με πολλές ευκαιρίες έχουν αποδείξει, ότιέχουν κάθε διάθεση να αντισταθούν στηνεπίθεση του συστήματος, χρειάζεται να πε-τάξουν από πάνω τους κάθε βαρίδι που λει-τουργεί ανασταλτικά στους αγώνες τους, ό,τιχρώμα και αν έχει αυτό!

ΕΛΜΕ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ:

Πολιτική και εκλογική συνεργασία των Αγωνιστικών Κινήσεων

και της Αγωνιστικής Παρέμβασης Εκπαιδευτικών

ΠΠραγματοποιήθηκαν εκλογές για τηνανάδειξη νέου ∆Σ στην ΕΛΜΕ Ηρακ-λείου. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαι-

δευτικών και η Αγωνιστική ΠαρέμβασηΕκπαιδευτικών, στα πλαίσια της πολιτικήςσυνεργασίας τους, που έχει ξεκινήσει από τηναρχή της νέας σχολικής χρονιάς, κατέθεσανκοινό ψηφοδέλτιο στις εκλογές που έγιναν στις24 Γενάρη. Η πολιτική και εκλογική συνερ-γασία των δύο σχημάτων αντιμετωπίστηκε ωςένα θετικό γεγονός από αρκετό κόσμο που πα-ρακολούθησε και συμμετείχε τις κοινές πρω-τοβουλίες που πήραν.

Πράγματι, οι δύο παρατάξεις προσπάθησαννα αναδείξουν την ανάγκη της κοινής δράσηςγια την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικήςτης κυβέρνησης να προβάλλουν την αναγκαι-ότητα της πολιτικής, οργανωτικής και ιδεολο-γικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικούκινήματος απέναντι στις λογικές της διαχεί-ρισης των εκλογικών αυταπατών, της γραφει-οκρατίας, της ηττοπάθειας. Γι’ αυτόσυμμετείχαν σε όλες τις απεργιακές συ-γκεντρώσεις με κοινά μπλοκ που συσπείρωσαναρκετό κόσμο, διοργάνωσαν μια επιτυχή εκ-δήλωση για την Αξιολόγηση που προωθεί ηκυβέρνηση, που δεν είχε γίνει αντίστοιχη στηνπόλη μας, πραγματοποίησαν ενημερώσειςσυζητήσεις σε όλα τα σχολεία του Ηράκλείουμε αφορμή τις εκλογές.

Στην εκλογοαπολογιστική συνέλευσησυμμετείχαν πολύ λίγοι εκπαιδευτικοί,ωστόσο στις εκλογές ψήφισαν αρκετοί περισ-σότεροι σε σχέση με πέρυσι.

Οσο αφορά το αποτέλεσμα των εκλογών:11)) ΗΗ ΕΕκκππααιιδδεευυττιικκήή ΠΠρροοοοππττιικκήή, με βάση το γε-νικότερο κλίμα εκλογικής ανόδου τουΣΥΡΙΖΑ, αύξησε αρκετά τις ψήφους της σεσχέση με πέρυσι, χωρίς ουσιαστικά να τοπο-θετηθεί για τα ουσιαστικά ζητήματα πουαπασχολούν τους εκπαιδευτικούς (καμιά το-ποθέτηση στην συνέλευση, καμία παρουσίαστα σχολεία).22)) ΗΗ ΠΠΑΑΣΣΚΚ, αν και μείωσε τις δυνάμεις της,φαίνεται, ότι στο Ηράκλειο εμφανίζει περισ-σότερη δυνατότητα αντοχής σε σχέση μεάλλες περιοχές για διάφορους λόγους. (Οι αι-ρετοί, τα διευθυντικά στελέχη, οι προϊστάμε-νοι που την στηρίζουν παίζουν ρόλο στο

μάζεμα των ψήφων).33)) ΗΗ ∆∆ΑΑΚΚΕΕ, λόγω των αντιθέσεων πουυπάρχουν στο εσωτερικό της και τους αντα-γωνισμούς της με την ΠΑΣΚ για τις διευθυντι-κές θέσεις, επέλεξε να μη συμμετάσχει σεαυτές τις εκλογές και τις διαδικασίες του σω-ματείου, μέχρι κάποια στελέχη της να πάρουντο μερτικό τους στην πίτα.44)) ΗΗ ΕΕΣΣΑΑΚΚ-- ∆∆ΕΕΕΕ, αν και σε όλες τις παρεμβάσειςτης στις διαδικασίες του σωματείου, καλλιερ-γεί και αυτή αυταπάτες για μια «άλλη δια-κυβέρνηση» που θα φέρει τάχα τη λαϊκήεξουσία, ενώ ταυτόχρονα υποτιμά ως προς τηναποτελεσματικότητά τους τους μαζικούςαγώνες και υιοθετεί τη διασπαστική λογικήτων χωριστών συγκεντρώσεων, κατάφερε καιαύξησε τις δυνάμεις της.55)) ΗΗ ΑΑρριισσττεερρήή ΠΠααρρέέμμββαασσηη ––ΣΣυυσσππεείίρρωωσσηη(Ανταρσυα) κατάφερε, στο μικρό σχετικά χρο-νικό διάστημα που παρεμβαίνει, να πάρειαρκετούς ψήφους.Η γραμμή της λαθεμένης και απαράδεκτηςαντιπαράθεσης που επέλεξε να μας κάνει ίσωςείχε κάποιο μικρό αποτέλεσμα, όμως δενεξυπηρετεί την υπόθεση του κινήματος και τηςκοινής δράσης έστω στο επίπεδο του σωμα-τείου. 6) ΗΗ εεκκλλοογγιικκήή σσυυννεερργγαασσίίαα ΑΑγγωωννιισσττιικκήή ΠΠαα--

ρρέέμμββαασσηη ΕΕκκππααιιδδεευυττιικκώώνν -- ΑΑγγωωννιισσττιικκέέςς ΚΚιιννήή--σσεειιςς ΕΕκκππααιιδδεευυττιικκώώνν κατάφερε να αναδειχτείσε δεύτερη δύναμη.Το σημαντικό είναι, ότι μπορεί να συσπειρώσει

αρκετό κόσμο εφόσον κινηθεί κινηματικά,πάρει πρωτοβουλίες, αναδείξει τα πραγματικάπροβλήματα των εκπαιδευτικών και δεν εγ-κλωβιστεί στο αρνητικό συσχετισμό του ∆Σ.Και όπως λέμε στη ∆ιακύρηξη:

«Τώρα χωρίς καθυστέρηση, χωρίς αναμονή,πρέπει να οργανώσουμε με τον πιο αποτελεσμα-τικό τρόπο τους αγώνες μας.

Στην κατεύθυνση αυτή άμεσα πρέπει ναγίνουν γενικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ και νααποφασίσουν ένα καλά οργανωμένο αγώνα διαρ-κείας, σε συντονισμό με όλους τους αγωνιζόμε-νους κλάδους. Επίσης απαιτείται ο συντονισμόςτων ΕΛΜΕ ανά περιφέρεια, για την απόφαση καιυλοποίηση -με όλους τους πρόσφορους πολιτικο-οργανωτικούς τρόπους- της παραπάνω κατεύθυν-σης Ακόμη προτείνουμε:

• Να συσταθούν άμεσα ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑΣΤΗΝ ΕΛΜΕ, με στόχο την αναζωπύρωση τουσυλλογικού παλμού και διεκδικητικού κλίματοςστους συλλόγους διδασκόντων, αλλά και τη μα-ζικότητα των Γ.Σ, ώστε η βαρβαρότητα τωνμέτρων να συναντήσει τη μαζική αντίσταση.

• Να απευθυνθούμε στους μαθητές, με όρουςσυλλογικής πάλης και όχι γραφειοκρατικής ενη-μέρωσης, αλλά και στους γονείς, στην κατεύθυν-ση της οργάνωσης μαζικών κινητοποιήσεων.

• Να συνδεθούν όλα τα ρυάκια των αγώνωντης ταξικής διεκδίκησης στο δημόσιο και ιδιωτικόχώρο, να μαζικοποιηθούν οι Γ.Σ και να ανατρα-πούν οι αντιλαϊκοί συσχετισμοί στα σωματεία σεόλες τις βαθμίδες.»

ΜΜε μια αξιοπρεπή μενδιαδήλωση όπου τοντόνο έδιναν τα επαρ-

χιακά σωματεία, με χαμηλήόμως τη συμμετοχή της Αθή-νας, ενώ η απεργία αυτή καθε-αυτή κινήθηκε στασυνηθισμένα πλαίσια, πέρασε ηκινητοποίηση που προκήρυξανοι ΠΟΕ∆ΗΝ, ΟΕΝΓΕ μετά τηναπαίτηση, ουσιαστικά, πρωτο-βαθμίων σωματείων κυρίωςαπό την επαρχία, που θα προ-χωρούσαν έτσι και αλλιώςμόνα τους σε κινητοποίηση ανη ΠΟΕ∆ΗΝ δεν το αποφάσιζε.

Είναι φανερό ότι το κύματων συγχωνεύσεων στα επαρ-χιακά νοσοκομεία συναντάειτις πιο σοβαρές αντιδράσειςκαι όχι μόνο από τους εργαζό-μενους σε αυτά, αλλά και απότους κατοίκους των περιοχώνπου πλήττονται. ∆εν θα μπορ-ούσε να είναι διαφορετικά,μιας και είναι αρκετές οι περι-πτώσεις που το κλείσιμο νοσο-κομείων και κλινικώνμεταφράζεται πραγματικά σευγειονομική εγκατάλειψη τηςπεριοχής, η οποία για να εξυ-πηρετηθεί πλέον πρέπει να…ταξιδέψει δεκάδες χιλιόμετρα.Η Αθήνα φαίνεται να καθυστε-ρεί να μπει στο χορό, ζώνταςπιο έντονα τις συνέπειες τηςγενικότερης υποχώρησης τουαπεργιακού κινήματος και τηςαδράνειας που έχουν επιβάλειτους τελευταίους μήνες οισυνδικαλιστικές ηγεσίες.

Η απεργιακή συγκέντρωσηεξέδωσε ψήφισμα καταδίκηςτου αυταρχισμού και τηςσύλληψης συνδικαλιστικώνστελεχών του ΠΑΜΕ. Η διαδή-λωση των εργαζομένων στηνυγεία ενώθηκε με τους εργαζό-μενους στα μέσα μεταφοράςκαι πορεύτηκαν από κοινούστο Σύνταγμα και στη Βουλή.

Απεργία ΠΟΕ∆ΗΝ-ΟΕΝΓΕ 31/1

ΑΑΠΠΟΟΤΤΕΕΛΛΕΕΣΣΜΜΑΑΤΤΑΑ

ΨΨΗΗΦΦΟΟΙΙ ΕΕ∆∆ΡΡΕΕΣΣ ΠΠΟΟΣΣΟΟΣΣΤΤΟΟΑΑΓΓΩΩΝΝΙΙΣΣΤΤΙΙΚΚΗΗ ΠΠΑΑΡΡΕΕΜΜΒΒΑΑΣΣΗΗ ΕΕΚΚΠΠΑΑΙΙ∆∆ΕΕΥΥΤΤΙΙΚΚΩΩΝΝ&&ΑΑΓΓΩΩΝΝΙΙΣΣΤΤΙΙΚΚΕΕΣΣ ΚΚΙΙΝΝΗΗΣΣΕΕΙΙΣΣ ΕΕΚΚΠΠΑΑΙΙ∆∆ΕΕΥΥΤΤΙΙΚΚΩΩΝΝ 330011 ((221155 && 110011)) 22 ((22 && --)) 2200,,44%%ΕΕΣΣΑΑΚΚ 227755 ((220099)) 22 ((11)) 1188,,66%%∆∆ΑΑΚΚΕΕ -- ((114477)) -- ((11)) --ΕΕΚΚΠΠΑΑΙΙ∆∆ΕΕΥΥΤΤΙΙΚΚΗΗ ΠΠΡΡΟΟΟΟΠΠΤΤΙΙΚΚΗΗ 551177 ((335599)) 33 ((33)) 3355%%ΠΠΑΑΣΣΚΚ 226699 ((330044)) 22 ((22)) 1188,,22%%ΑΑΓΓΩΩΝΝΙΙΣΣΤΤΙΙΚΚΗΗ ΠΠΑΑΡΡΕΕΜΜΒΒΑΑΣΣΗΗ ––ΣΣΥΥΣΣΠΠΕΕΙΙΡΡΩΩΣΣΗΗ 111166 ((--)) -- ((--)) 77,,88%%

ΑΑΚΚΥΥΡΡΑΑ 2288 ((4422)),, ΛΛΕΕΥΥΚΚΑΑ 111166 ((8811)),,

** ΣΣεε ππααρρέέννθθεεσσηη τταα ππεερρσσιιννάά ααπποοττεελλέέσσμμαατταα

ΕΕΡΡΓΓΑΑΖΖΟΟΜΜΕΕΝΝΟΟΙΙ 99Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ - ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Οι ανάγκες των εργαζομένων στο στόχαστρο της αντεργατικής επίθεσης και στον αντίποδα

των επιδιώξεων της συνδικαλιστικής ηγεσίας

ΜΜέσα σ' ένα εντεινόμενο κλίμα αυ-ταρχισμού, φασιστικοποίησης καικρατικής τρομοκρατίας οι εργαζό-

μενοι καλούνται να υπερασπίσουν ταστοιχειώδη-θεμελιώδη δικαιώματα και κα-τακτήσεις τους απέναντι σε ΕΕ, ∆ΝΤ, κεφά-λαιο και κυβέρνηση, που βάλθηκαν με τηνπολιτική τους να τα ξεριζώσουν μια γιαπάντα. Η εφαρμογή των απανωτώνμνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων,η βιομηχανία πράξεων νομοθετικού πε-ριεχομένου αλλά και δικαστικών αποφά-σεων που βγάζουν όλες τις απεργίεςπαράνομες και καταχρηστικές είναι η σημε-ρινή πεμπτουσία της κουρελιασμένης αστι-κής τους δημοκρατίας.

Χωρίς, ωστόσο, την εκτελεστική εξουσία(κράτος και μηχανισμούς), τα αντιδραστικάνομοθετήματα και οι ανάλογες αποφάσειςτης αστικής δικαιοσύνης θα είχαν μείνεικενό γράμμα. Το είδαμε αυτό αρκετές φορέςτο τελευταίο διάστημα, με αποκορύφωματην ''επίταξη'' των εργαζομένων στα μέσασταθερής τροχιάς στην Αθήνα (μετρό, τραμ,προαστιακός) αλλά και την ''επιστράτευση'',για πολλοστή φορά, των ναυτεργατών, αφούοι απεργίες αυτές δεν κατέστη δυνατόν να“σπάσουν” με άλλον τρόπο. Πόσο όμως''ισχυροί'' μπορούν να αισθάνονται οι εξου-σιάζοντες σήμερα; Και είναι, εντέλει,στοιχείο δύναμης ή αδυναμίας τους η κατα-φυγή στο σχεδόν έσχατο μέσο για την επι-βολή της βάρβαρης πολιτικής τους, στα ΜΑΤκαι στην ανοιχτή καταστολή;

Η σημερινή φάση της επίθεσηςτων δυνάμεων του συστήματος

και τ' αποτελέσματά της Βεβαίως και δεν είναι σημερινή η επίθεση

του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού ενάντιαστην εργατική τάξη και τους λαούς αλλά κρα-τάει κάμποσες δεκαετίες. Η κλιμάκωσή της,ωστόσο, και η τρίχρονη διαδρομή τωνμνημονίων στη χώρα μας δείχνουν ότι τοσύστημα δεν θέλει ν' αφήσει τίποτα όρθιο,καθετί που είναι ή θυμίζει εργατική -λαϊκήκατάκτηση και δικαίωμα. Ο στρατηγικός χα-ρακτήρας αυτής της επίθεσης προβάλλει πιοφανερός παρά ποτέ. Το ίδιο και ο πραγματικόςταξικός και πολιτικός συσχετισμός δύναμηςπου αξιοποιείται στο έπακρο από το κεφάλαιοκαι τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Αςδούμε πιο συγκεκριμένα κάποια ζητήματαστη βάση των δεδομένων που υπάρχουν.

--11..550000..000000 εεππίίσσηημμαα κκααττααγγεεγγρρααμμμμέέννοοιιάνεργοι, ένα ποσοστό 26,8% του εργατικούδυναμικού. Αυτά, ωστόσο, είναι τα δικά τουςστοιχεία που απέχουν πολύ απ' την πραγμα-τικότητα, που είναι ακόμα πιο ζοφερή.

--4400%% μμεείίωωσσηη κκααττάά μμέέσσοο όόρροο ττοουυ εερργγααττιι--κκοούύ κκααιι λλααϊϊκκοούύ εειισσοοδδήήμμααττοοςς μέσα από τιςαπανωτές μειώσεις μισθών-μεροκάματων-συντάξεων.

--ΆΆγγρριιαα φφοορροολληησσττεείίαα--φφοορροοεεππιιδδρροομμήή τόσομέσω της άμεσης φορολόγησης και των απα-νωτών χαρατσιών όσο και με την έμμεσηφορολογία.

--ΚΚααττάάρργγηησσηη ττωωνν σσυυλλλλοογγιικκώώνν σσυυμμββάά--σσεεωωνν εερργγαασσίίααςς όλων των επιπέδων (εθνική -γενική-κλαδικές) και αντικατάστασή τουςαπό το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα μέσωεπιχειρησιακών και -συνηθέστερα- ατο-μικών συμφωνιών.

--ΠΠλλήήρρηηςς αασσυυδδοοσσίίαα ττηηςς εερργγοοδδοοσσίίααςς σεκαθετί που ρυθμίζει τις σχέσεις εργασίας και

το ''καθεστώς'' στο σύνολο των επιχειρή-σεων.

--ΑΑπποολλύύσσεειιςς,, δδιιααθθεεσσιιμμόόττηηττεεςς,, ππεειιθθααρρχχιικκάάσσττοο δδηημμόόσσιιοο ττοομμέέαα, είτε αυτοτελώς είτε μέσααπό κλείσιμο διαφόρων υπηρεσιών.

--ΠΠρρααγγμμααττιικκόόςς δδιιωωγγμμόόςς σσττηηνν άάσσκκηησσηηκκάάθθεε σσυυννδδιικκααλλιισσττιικκοούύ δδιικκααιιώώμμααττοοςς και σεόλο το φάσμα.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με τονμακρύ κατάλογο, αλλά ας μείνουμε στα βα-σικά.

Η κατάσταση στα συνδικάτα και στους χώρους δουλειάςΕδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Στους περισσότερους εργασιακούς χώρουςδεν υπάρχουν καν συνδικάτα. Αλλά και σ'όσους υπάρχουν, αν δεν είναι εργοδοτικά ήδεν έχουν καταντήσει ''σφραγίδες'', είναιαπαξιωμένα, άμαζα, χωρίς την ουσιαστικήσυμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Ηχρόνια κυριαρχία του αστισμού και του ρε-φορμισμού, ο εργατοπατερισμός κάθε απόχρ-ωσης, η άρνηση συζήτησης και πάλης για τααντεργατικά μέτρα και την υπεράσπιση τηςθέσης των εργαζομένων είναι ο κανόνας. Οσυνδικαλισμός έχει ταυτιστεί με τον παρα-γοντισμό και ενίοτε με τη ρεμούλα και το βό-λεμα. Οι όποιοι ταξικοί συνδικαλιστές και οιόποιες ταξικές δυνάμεις δεν μπορούν, επίτου παρόντος, ν' ανατρέψουν τον κανόνα. Ηαδιαφορία, ακόμα και η αποστροφή των ερ-γαζομένων εκφράζεται με διάφορους τρό-πους. Μόνο όταν ''ο κόμπος φτάσει στοχτένι'' γίνεται κάτι σημαντικό, που όμωςστις περισσότερες περιπτώσεις παραμένειημιτελές και ανολοκλήρωτο.

Μεγάλοι και σπουδαίοι αγώνες έχουνυπάρξει και θα υπάρξουν κι άλλοι. Ηδυσκολία, ωστόσο, συνολικοποίησης τωνεπιμέρους αντιστάσεων και δημιουργίαςενός πραγματικού μετώπου αντίστασης τωνεργαζομένων είναι αυτή που χαρακτηρίζειτην περίοδο που περνάμε. Αυτό είναι το γε-

γονός που επιτρέπει στην κυβέρνηση να ''ξε-μοναχιάζει'' τους κλάδους που βγαίνουν στοπροσκήνιο της αντίστασης κάτω από τοβάρος των προωθούμενων μέτρων. Έτσι, ηνίκη ακόμα και στα πιο ''δευτερεύοντα'' αι-τήματα και στόχους φαντάζει πολύ μακρινή.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τηγραμμή του συμβιβασμού και της υποταγήςτης συνδικαλιστικής ηγεσίας οδηγούν στηνηττοπάθεια και στη μοιρολατρεία.

Η συνδικαλιστική ηγεσία σε αναζήτηση ρόλου

Όσο το σύστημα βαθαίνει την εγγενήκρίση του, όσο κλιμακώνεται ο ανταγωνι-σμός των μερίδων του κεφαλαίου και τωνιμπεριαλιστών, όσο η καταστροφή παραγω-γικών δυνάμεων αναδεικνύεται σε κυρίαρχητάση και όσο η καπιταλιστική ''ανάπτυξη''απομακρύνεται, τόσο τα περιθώρια παζα-ριών και επαιτείας της συνδικαλιστικήςηγεσίας εξαντλούνται. Η περίοδος ''πα-ροχών'' έχει εκπνεύσει προ πολλού καιδιαλύει, στην κυριολεξία, τη βάση ύπαρξηςαυτού του στρώματος. Χαρακτηριστικό είναιότι του αφαιρείται το μοναδικό ''προνόμιο''που του είχε απομείνει: η δυνατότητά του ναυπογράφει την Εθνική Γενική ΣυλλογικήΣύμβαση Εργασίας στο πλαίσιο του λεγόμε-νου κοινωνικού εταιρισμού. Τι λόγο ύπαρ-ξης θα έχει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, π.χ., εφεξής,αν δεν μπορεί να ''κατοχυρώσει'' (όσο μπο-ρεί) έστω αυτόν το ρόλο; Αντίστοιχα, ηηγεσία της Α∆Ε∆Υ πόσο μακριά μπορεί ναπάει κρυμμένη πίσω από τη γραμμή της υπε-ράσπισης του λεγόμενου κοινωνικού κρά-τους, όταν το σύστημα το ίδιο τοκατεδαφίζει;

Στη βάση αυτού του αδιεξόδου αλλά καιτης ανάγκης διατήρησης και αναπαραγωγήςτους ως στρώματος εξαγγέλλουν απεργιακέςκινητοποιήσεις, συλλαλητήρια κ.λπ., χωρίςφυσικά να έχουν την παραμικρή δυνατότηταεπίδρασης στις συνειδήσεις και στην πάλη

των εργαζομένων και ευελπιστώντας (όπωςέχει γίνει ήδη πολλές φορές) ότι η ίδια ηεπίθεση και η βαρβαρότητα του συστήματοςθα ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά τουεργαζόμενου κόσμου, πράγμα πουσυμβαίνει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι απεργίεςπου εξαγγέλλονται και πραγματοποιούνταιαπέχουν μεταξύ τους από εβδομάδες μέχρικαι μήνες, χωρίς κλιμάκωση, συνοχή, χωρίςστόχους και με προοπτική νίκης. Περισσό-τερο παίρνουν ένα χαρακτήρα γενικής πολι-τικής διαμαρτυρίας, που στην καλύτερηπερίπτωση δεν φτάνει για να φρενάρει(πολύ περισσότερο ν' ανατρέψει) πλευρές ήακόμα και το σύνολο της αντιλαϊκής-αντερ-γατικής επέλασης. Η απεργία στις 20 Φλε-βάρη σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται. Συν τογεγονός ότι το Μάρτη πραγματοποιείται τοσυνέδριο της ΓΣΕΕ και πρέπει να έχουν κάτινα επιδείξουν σαν απολογισμό.

Τα συμφέροντα των εργαζομένων έξω από

σύστημα και εργατοπατέρεςΕίναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι έχουν

πολύ πιο σοβαρά ζητήματα ν' αντιμε-τωπίσουν και δεν ''συγκινούνται'' απ' τιςαγωνίες των ποικιλώνυμων εργατοπα-τέρων. Θέλουν να έχουν δουλειά, νααμείβονται ικανοποιητικά για να μπορούννα θρέψουν την οικογένειά τους. Θέλουννα δουλεύουν ανθρώπινα, να έχουνσύνταξη όταν γεράσουν. Θέλουν να μηνείναι εξαρτήματα της καπιταλιστικής μηχα-νής αλλά οι ίδιοι να διαφεντεύουν τη ζωήτους. Θέλουν, με λίγα λόγια, να έχουν μιαζωή όπως τους αξίζει και δικαιούνται. Όλαόσα, δηλαδή, τους στερεί σήμερα τοσύστημα της εκμετάλλευσης και της κα-ταπίεσης. Ταυτόχρονα έχουν πάρει είδησηότι οι διάφοροι μεγαλύτεροι ή μικρότεροιΠαναγόπουλοι και Τσικρικάδες αποτελούνξένο σώμα στην καθημερινή τους βιοπάλη,θλιβερούς διαμεσολαβητές του συστήματοςπου προσπαθούν να συμβιβάσουν τ'ασυμβίβαστα. Να τα 'χουν καλά και με τουςαπό πάνω και με τους από κάτω. Γι' αυτόκαι δεν τους έχουν σε καμία εκτίμηση. Γι'αυτό και συμμετέχουν στις απεργίες καιστις κινητοποιήσεις χωρίς αυταπάτες για ταχαρακτηριστικά και το ρόλο της συνδικαλι-στικής ηγεσίας.

Η απεργία σε σχέση με το διαμορφωνόμενο κλίμα Είναι αλήθεια ότι έχει διαμορφωθεί ένα

κλίμα με βάση τη στάση της κυβέρνησης στιςσημαντικές κινητοποιήσεις του μετρό καιτων ναυτεργατών. Η επιστράτευση και ητρομοκρατία έχουν θυμώσει τους εργαζόμε-νους και το κλίμα κοινωνικού αυτοματισμούπου προσπάθησε να καλλιεργήσει η κυβέρ-νηση μάλλον πέφτει στο κενό. Θα επιδράσειαυτό το γεγονός στη μαζικότητα και στησυμμετοχή στην απεργία και στις δια-δηλώσεις; ∆εν βλέπουμε το λόγο γιατί ναμην επιδράσει. Από την άλλη, εκτόςαπροόπτου, δεν αναμένεται να πάρει χαρα-κτήρα ''κορυφαίας'' αντιπαράθεσης με τιςδυνάμεις του συστήματος. Το σίγουρο είναιότι πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει απ' τοχέρι μας για την επιτυχία της.

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ Σάββατο 9 Φλεβάρη 20131100 Προλεταριακή Σημαία

Από προσαρμογή σε προσαρμογή

Ορατή στον καθένα πλέον η πορεία προ-σαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματοποιείταιαπό ταξιδίου εις ταξίδιον του προέδρου τουΤσίπρα. Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί μιατέτοια εξέλιξη;

Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε ναείναι πως, μια και πρόκειται για οπορτουνι-στές, μια τέτοια εξέλιξη και αναμενόμενηήταν και δεν θα ’πρεπε να εκπλήσσει κανέ-ναν. Αυτό ισχύει, αλλά υπάρχει κι έναδεύτερο ερώτημα. Αυτή ήταν εξ αρχής η κα-τεύθυνση, οι διαθέσεις και επιδιώξεις τωνδυνάμεων που τον συγκροτούν; Λέγανεδηλαδή ψέματα όταν διακήρυτταν τα γνω-στά μεγαλεπήβολα;

Μπορούμε να το πούμε κι αυτό. Θα βρισ-κόμασταν όμως πιο κοντά στην αλήθεια αν–χωρίς να αναιρείται ολότελα το προη-γούμενο– μιλούσαμε για αυταπάτες.

Για τις «συνήθεις» αυταπάτες του μικρο-αστικού χώρου και την πολιτικών –ρεφορ-μιστικών, οπορτουνιστικών– δυνάμεων πουλειτουργούν σε αναφορά με αυτόν.

Πέρα από αυτά, ωστόσο, έχει μιαιδιαίτερη σημασία να δούμε στη βάση ποιωνδεδομένων της πραγματικότητας ωθείται οΣΥΡΙΖΑ να απαλείφει βήμα το βήμα και ναστρογγυλεύει θέσεις και απόψεις.

Η σημασία μιας τέτοιας προσέγγισης δενεξαντλείται στο να δούμε τα πώς και τα γιατίτης ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά σεκαθοριστικό βαθμό και άλλες δυνάμεις εντόςκαι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, πέριξ αυτού ή και απέ-ναντι. Αφορά και το ΚΚΕ, αφορά και… εμάς,τη δική μας πολιτική γραμμή και κατεύθυν-ση. ∆εν χρειάζεται εδώ να αναφερθούμε στιςαπόψεις εκείνες στην βάση των οποίων οΣΥΡΙΖΑ, λέει, θα αποτελούσε τον καταλύτηγια αναθεώρηση της ακολουθούμενης πολι-τικής όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά συνολικάστην… Ευρώπη. Έχουμε αναφερθεί σε αυτάεπανειλημμένα και αναλυτικά. Το ζήτημαείναι ότι η εξαέρωση αυτών των αυταπατώνοδήγησε τον Τσίπρα στον Σόιμπλε, στη Βρα-ζιλία, στις ΗΠΑ και στον… αρχιεπίσκοπο.

Από την άλλη μεριά, αναζωπύρωσαν τησυζήτηση για κάποιες άλλες απόψεις που«συνόδευαν» τις κεντρικές, αλλά περισσό-τερο είχαν το ρόλο της διαπραγματευτικήςπίεσης. Αναφέρομαι σε απόψεις και προτά-σεις για έξοδο –εν ανάγκη- από ΟΝΕ, γιααπεύθυνση σε Ρωσίες και Κίνες, για τα διά-φορα plan Β που κυκλοφορούσαν. Στην ίδιαλογική υπάγονται και απόψεις που προβάλ-λονται τελευταία για αναγκαιότητα «δεύτε-ρου κύματος ριζοσπαστισμού» κ.λπ.

Plan Β και εναλλακτικές αερολογίες

Οι εξελίξεις και όλα όσα τις χαρα-κτηρίζουν έφεραν σε πρώτο πλάνο ένα ζήτ-ημα που, παρ’ όλη την κρισιμότητά του,πέρναγε στα ψιλά –ή και καθόλου– σε όλουςαυτούς τους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς.Το ζήτημα της παραγωγικής, οικονομικήςαποσυγκρότησης της χώρας. Μια κατάστασηπου την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις και εκ-βιασμούς και η οποία αναπόφευκτα θαεντεινόταν στην περίπτωση επιλογών μη αρ-εστών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Άμεση συνάρτηση με αυτό το πρόβλημαέχει η αναγκαιότητα παραγωγικής οικονο-μικής ανασυγκρότησης - όπως είπε στις ΗΠΑο Τσίπρας, υπερβάλλοντας έστω, τα μόναπου παράγουμε είναι τζατζίκι, τουρισμό καισουβλάκια. Μια αναγκαιότητα που κατά τηνάποψη του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στα πλάνατης αστικής τάξης και των πολιτικών της εκ-προσώπων καθώς ούτε θέλουν ούτε μπο-ρούν να την αντιμετωπίσουν.

Το τι θέλει η αστική τάξη είναι ένα ζή-τημα, αλλά για ένα κόμμα που φιλοδοξεί νακυβερνήσει το να ανακαλύπτει με τόσηκαθυστέρηση ένα τέτοιο ζήτημα δείχνει τόσοτο έρμα όσο και τη σοβαρότητά του. Μια και

το ανακάλυψαν, ωστόσο, βάλθηκαν να κα-ταρτίσουν πλάνα και προγράμματα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτε-λούν οι απόψεις του Ρ. Ρινάλντι (ηγετικό στέ-λεχος της ΚΟΕ, βασικής συνιστώσας τουΣΥΡΙΖΑ, όπως τις εκθέτει σε συνέντευξή τουστον Στ. Ελληνιάδη στις 08-06-12). «Θα πρέπει–λέει- να γίνει πανεθνική διαβούλευση στηνοποία θα συμμετάσχουν επιστημονικά επιμελ-ητήρια, σωματεία εργαζομένων, συνδικαλιστικοίφορείς, συνεταιρισμοί και κινήματα σε πανεθνικόή και τοπικό επίπεδο για το τι παραγωγικό μον-τέλο θέλουμε, τι ανάγκες έχουμε. Ένα μεγάλοσυνέδριο προς το τέλος του χρόνου για να παρθ-ούν αποφάσεις και μετά ένα δημοψήφισμα».Ανάλογης σοβαρότητας είναι και σειρά άλλωναπόψεων και προγραμμάτων που σ’ όλο αυτότο διάστημα έχουν εκπονηθεί από διάφορεςπλευρές.

∆εν έχω τη διάθεση να σπαταλήσω ούτετρεις αράδες για αυτές τις ανοησίες. Όχιεπειδή θεωρώ ότι δεν χρειάζονται προγράμ-ματα κ.λπ. Το ζήτημα είναι ότι στη βάσηποιων πραγματικών δεδομένων καταρτίζο-νται, σε αναφορά με ποιους στόχους, μεποιες προβλέψεις πάνω σε καίρια ζητήματακ.λπ. Πάνω απ’ όλα, αυτό που χρειάζεται νακατανοηθεί είναι το ποιες δυνάμεις θα φέ-ρουν σε πέρας αυτά τα προγράμματα. Επειδήδεν είναι όλες οι δυνάμεις για όλα τα προ-γράμματα ούτε όλα τα προγράμματα γιαόλες τις δυνάμεις. Ποια θέση δηλαδή θα έχεισε όλα αυτά ο λαός και υπό ποιους όρους.

Θα πρέπει βέβαια να πω ότι κάπουθυμούνται και το λαό. Θέλουν, λέει, μιακυβέρνηση που να απευθύνεται στο λαό. Θαεπιδιώξει τη συμμετοχή του, θα στηρίζεταιστο λαό. Η ΚΟΕ μάλιστα σε ανακοινώσεις τηςπροχωράει ακόμη παραπέρα όταν λέει ότι«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήσει κυβέρνηση, δεν θαμπορέσει να κυβερνήσει ούτε μια μέρα χωρίς τησυμμετοχή της κοινωνίας». Μόνο που το λέειγια «να σώσει την ψυχή της».

Αλήθεια, ποια η σχέση που είχε οικοδο-μήσει με το λαό ο ΣΥΡΙΖΑ όταν διεκδικούσετη νίκη στις εκλογές της 17ης Ιούνη; Καιπόσες «μέρες» θα μπορούσε να κρατήσει μιασχέση που είχε οικοδομηθεί πάνω στηνπροσδοκία της «επιστροφής» στην προτέρακατάσταση; Μια προσδοκία που και οι ίδιοιοι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι δενείχε καμιά βάση. (Γι’ αυτό άλλωστε δέχτηκανμε ανακούφιση το ότι «χάσανε» την πρώτηθέση). Και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται σήμερααυτή η σχέση; Έχει προχωρήσει ή έχειυποχωρήσει;

Για αναγκαιότητα «δεύτερου κύματος ρι-ζοσπαστισμού» μιλάει η «αριστερή πτέρυγα»του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, τι ακριβώς εννοούν;Ότι μέχρι τις επόμενες εκλογές –επειδήαυτός είναι και αυτών ο ορίζοντας–οι οποίεςμάλιστα μπορεί και να μην αργήσουν, θα οι-κοδομήσουν ένα τέτοιο ρεύμα και μάλισταστο επίπεδο των απαιτήσεων που θέτει μια«άλλη» πολιτική;

Συνοψίζοντας και σε αναφορά με όλεςαυτές τις απόψεις και τις παραλλαγές τους:

Κινούνται σταθερά εντός του πλαισίουκαι με τους όρους του συστήματος. Κοινόςπαρονομαστής το ότι προσβλέπουν στηναστική τάξη, στο ρόλο που αυτή θα μπορούσενα παίξει υπό ορισμένες προϋποθέσεις και τιςεπιλογές που θα μπορούσε να κάνει. Κεντρι-κός καμβάς, η αναδιαπραγμάτευση και μάλι-στα σε συνεχή εκπτωτική τροχιά όσον αφοράτους όρους που θέτουν. Στόχος, «να πέσει ηκυβέρνηση» ώστε στις νέες εκλογές να ανα-λάβει η «Αριστερά» να την προωθήσει. Όσογια το λαό, αυτός αντιμετωπίζεται ως επι-κουρία με κύρια συμβολή την ψήφο του.

Ποια «ανασυγκρότηση» προωθεί το σύστημα

Αλλά ας θέσω τα ζητήματα όπως εμείς τααντιλαμβανόμαστε. Ας αναφερθώ κατ’ αρχάςσε ένα ζήτημα καίριας σημασίας και το οποίοοι σχετικές απόψεις μάλλον το συσκοτίζουνκαι όχι πάντα αθώα. Στο ότι η αστική τάξηκαι οι πολιτικοί της εκπρόσωποι (αλλά και

οι ύπερθεν προστάτες) δεν έχουν στηνατζέντα τους την ανασυγκρότηση της χώρας,δεν την μπορούν και δεν την προωθούν.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική.Φυσικά και την έχει στα πλάνα της η αστικήτάξη και ήδη την προωθεί. Το ζήτημα είναι τιείδους ανασυγκρότηση θέλει και προωθεί.Επειδή αυτά που ήδη προωθούνται έχουνσυγκεκριμένα χαρακτηριστικά και υπάγο-νται σε συγκεκριμένα επίσης πλάνα. Αυτάπου προσδιορίζονται από τη φύση και το χα-ρακτήρα της. Από το πλέγμα σχέσεων καιεξαρτήσεων (εσωτερικών και διεθνών) μέσαστο οποίο και μέσω του οποίου λειτουργείκαι το οποίο ούτε θέλει, ούτε και μπορεί νααλλάξει. Αντίθετα, προσαρμόζει τις κινήσειςτης σε αυτά τα δεδομένα και με βάση τα συμ-φέροντα αλλά και τα όριά της. Έτσι, αυτάστα οποία στοχεύει και προωθεί είναι:

• Η πλήρης ανατροπή των ταξικών σχέ-σεων, η επιβολή όρων απόλυτης κυριαρχίαςτου κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη καιτου συστήματος συνολικά πάνω στο λαό.

• Η δραστική μείωση του οικονομικού με-ριδίου των λαϊκών τάξεων στο παραγόμενοεθνικό προϊόν.

• Με την επιβολή εργασιακών σχέσεωντων αρχών του προηγούμενου αιώνα, την«απελευθέρωση» των απολύσεων, τηναπλήρωτη εργασία και την εκτεταμένηανεργία.

• Με τη μείωση των μισθών, τηνακρίβεια, τους φόρους, τα χαράτσια. Τις πε-ρικοπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Τηδιαμόρφωση όρων περίθαλψης δύο καιτριών –ταξικών– επιπέδων, την ύψωση τα-ξικών φραγμών στο δικαίωμα της νεολαίαςστην εκπαίδευση.

• Συνολικά τη διαμόρφωση εδάφουςαπρόσκοπτης και ασύδοτης κερδοφορίας τουντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

• Με τις «αποκρατικοποιήσεις» που πα-ραδίνουν την εκμετάλλευση στο ντόπιο καιξένο κεφάλαιο στρατηγικών τομέων της οι-κονομίας και επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.

• Την «εκκαθάριση» αυτών των επιχει-ρήσεων από ένα σώμα εργαζομένων καιυπαλληλίας που πέρα από την οικονομικήέχει και την πλευρά της κατάργησης δικαιω-μάτων και επιβολής ελέγχου.

• Ταυτόχρονα, και σε αντίθεση με τιςανοησίες που κυκλοφορούν, την «κρατικο-ποίηση» του καθαυτό κράτους, των μηχανι-σμών εξουσίας, ελέγχου και καταστολήςώστε να υπηρετούν αποτελεσματικά, χωρίςαναστολές και περισπασμούς τις αντιλαϊκέςεπιδιώξεις του συστήματος.

• Την αναδιοργάνωση-έλεγχο ενόςσυνδικαλιστικού «κινήματος» το οποίουπηρέτησε αποτελεσματικά το σύστημα γιαδεκαετίες, αλλά που η δομή, η μορφή και οι«αδράνειές του» δεν ανταποκρίνονται πλέονστις σημερινές του απαιτήσεις.

Όσο για το θρυλούμενο «δίχτυ προ-στασίας των αδυνάτων», θα «υπάρξει» κιαυτό. Τόσο όσο για να δώσει ρόλο σε εκ-κλησία, επιχειρήσεις, ΜΚΟ και «φιλάνθρω-πες» κυρίες, την ευκαιρία να αναδείξουν το«ανθρωπιστικό» πρόσωπο του συστήματοςκαι κυρίως για να ελέγξουν και μέσα απόαυτό το κανάλι τις διαθέσεις ενός κόσμου, ναευνουχίσουν τις τάσεις αντίστασης.

Ταυτόχρονα κινούνται δραστήρια γιατην αναδιαμόρφωση, συγκρότηση πολιτικώνσχηματισμών που θα αναλάβουν τηνπροώθηση αυτής της πολιτικής και την επι-βολή της στο λαό. Και βεβαίως για την υπο-ταγή όλων αυτών στις υπαγορεύσεις καιτους όρους των ιμπεριαλιστών προστατών,οι οποίοι και διεκδικούν τον έλεγχο αλλά

και τη μερίδα του λέοντος σ’ αυτά που θααποδώσει αυτή η πολιτική.

Μέσα σ’ αυτούς τους όρους και μέσα απόαυτές τις κατευθύνσεις βλέπει την ανα-συγκρότησή της η αστική τάξη. Μέσα απότην πραγματοποίησή της βλέπει τη νέα θέσηκαι ρόλο της τόσο εσωτερικά όσο και στοευρωπαϊκό και γενικότερο διεθνές πλαίσιο.Το να θεωρεί κανείς ότι απέναντι σε ένα τέ-τοιο πλαίσιο υπάρχουν περιθώρια συνδιαλ-λαγής, αναδιαπραγματεύσεων καιαναδιαμορφώσεων σημαίνει ότι διακατέχε-ται από αθεράπευτες αυταπάτες καιασυγκράτητη ροπή προς τον οπορτουνισμό.

Και χρειάζεται εδώ να είναι καθαρά ορι-σμένα πράγματα. Απέναντι στο αστικό μο-ντέλο ανασυγκρότησης δεν υπάρχει κάποιοάλλο που θα μπορούσε να προβληθεί και ναυλοποιηθεί εντός του πλαισίου και με τουςόρους του συστήματος. Το μόνο που έχειθέση απέναντι σ’ αυτό είναι η αποφασιστικήαντιπαράθεση της σύγκρουσης και προο-πτικά μέχρι το επίπεδο της συνολικής ανα-μέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος.

Μια κατεύθυνση που έχει βέβαια άλλεςπροδιαγραφές και άλλες απαιτήσεις τόσο ως

προς το ζήτημα της ανατροπής όσο και ωςπρος την πραγματοποίηση της λαϊκής εξου-σίας στο οικονομικό πεδίο, δηλαδή τη στε-ρέωσή της. Ή αλλιώς το ζήτημα τηςπαραγωγικής, οικονομικής ανασυγκρότησηςπου αποτελεί και βασικό αντικείμενο αυτήςτης παρέμβασης.

∆εν υπάρχουν λύσεις ευκολίας

• Ας ξεκινήσω λοιπόν από αυτό έστω, καιαν στην πραγματική σειρά των εξελίξεων αυτόέπεται του ζητήματος του παρσίματος τηςεξουσίας. Ένα πρώτο πράγμα που οφείλει ναείναι καθαρό είναι πως κάτι τέτοιο δεν μπορείνα γίνει μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ της Ευρω-παϊκής Ένωσης και γενικότερα σε πλαίσιο πουκαθορίζεται από τους όρους των ιμπεριαλι-στικών εξαρτήσεων και υπαγορεύσεων, αλλάπέρα, έξω και ενάντια σε αυτές. Αυτονόητοείναι ότι μια τέτοια εξέλιξη θα συναντήσει τησφοδρή αντίθεση της αστικής τάξης, τις πιέ-σεις, τους εκβιασμούς, τις απειλές ή και επεμ-βάσεις των ιμπεριαλιστών. Άλλο τόσοαυτονόητο είναι το πόσα προβλήματα θα θέ-σουν αυτές οι πιέσεις και το ποιες απαιτήσειςθέτει η αναγκαιότητα αντιμετώπισής τους.

Πέρα από αυτά, εκείνο που θα πρέπει ναεπισημανθεί είναι οι δυσκολίες και τα προ-βλήματα που εμφανίζει αυτό καθεαυτό ένατέτοιο εγχείρημα. Κι εδώ χρειάζεται να ει-πωθεί καθαρά και παστρικά, χωρίς μισόλογα,χωρίς αυταπάτες και κάλπικες υποσχέσεις,ότι πρόκειται για ένα δύσκολο έργο. Πολύπερισσότερο που με δεδομένη την ελληνικήπραγματικότητα απαιτείται μια συνολικήκαι εκ βάθρων παραγωγική, οικονομικήαναδιάρθρωση.

• Ένα έργο σύνθετο που δεν μπορεί ναπραγματοποιηθεί ούτε εύκολα ούτε γρήγορα.Ένα έργο που θέλει το «χρόνο» του και στηδιάρκεια του οποίου θα εμφανίζονταισυνεχώς νέα προβλήματα και δυσκολίες.

• Ένα έργο στη διάρκεια του οποίου ολαός θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλεςπροσπάθειες, να αντιμετωπίσει προβλήματα,να στερηθεί πράγματα για ένα διάστημα.Συνέπειες που αναπόφευκτα θα δημιουργή-σουν τριβές, δυσαρέσκειες ή και αντιθέσειςακόμη και στο πλαίσιο των λαϊκών δυνά-μεων στήριξης αυτής της προσπάθειας.

Ένα τέτοιο έργο δεν μπορούν να το ανα-λάβουν πολιτικές δυνάμεις που έχουν δια-

Προβλήματα του Βασίλη Σαμαρά

ΠΠΟΟΛΛΙΙΤΤΙΙΚΚΗΗ 1111Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

μορφωθεί και αναδειχτεί στο πλαίσιο και μετους όρους του αστικού πολιτικού παιχνι-διού. Που έχουν διαμορφώσει τα χαρακτη-ριστικά, τις βλέψεις και τις επιδιώξεις τουςστη βάση ρεφορμιστικών και οπορτουνι-στικών αντιλήψεων και αυταπατών. Πουέχουν κινηθεί στη λογική της αναζήτησης«λύσεων» ευκολίας και συνταγών ταχύρρ-υθμης προώθησής τους. ∆υνάμεις που ησυνεκτική ουσία της συμπόρευσής τους δενείναι το πρόβλημα του λαού αλλά η προο-πτική τού να παίξουν ρόλο στο αστικό πολι-τικό ταμπλό, με όλα τα προνόμια και τις«ευκολίες» πάσης φύσεως που συνεπάγεταικάτι τέτοιο.

∆υνάμεις, εν τέλει, που είναι βέβαιο ότιθα πελαγοδρομήσουν στις πρώτες δυσκολίες,που θα σκορπίσουν όταν αναπόφευκτα θαβρεθούν αντιμέτωπες με τα πραγματικάπροβλήματα, που θα υποταχθούν στις πιέ-σεις που θα τους ασκηθούν. ∆υνάμεις πουήδη πελαγοδρομούν και «προσαρμόζονται»πριν καν αναλάβουν τέτοιου είδους ευθύνες.

Από την άλλη μεριά, ένα τέτοιο έργο δενμπορεί να στηριχτεί από κοινωνικές δυνά-μεις που «ψηφίζουν» στη βάση της προσ-

δοκίας για μια εύκολη και ανέξοδη επιστρο-φή στην προηγούμενη κατάσταση. ∆υνάμειςπου με βάση την οπισθοχώρηση, την ήττατου κινήματος βρέθηκαν «ανυπεράσπιστες»απέναντι στο συνεχή βομβαρδισμό τους επίδεκαετίες από τα αστικά και ρεφορμιστικάκηρύγματα και διαμορφώθηκαν σε καθορι-στικό βαθμό από αυτά. Από τις ιδέες της ευ-ρωπαϊκής προοπτικής, της ΠΑΣΟΚικής«αλλαγής», του καπιταλιστικού «μονόδρο-μου», των ρεφορμιστικών αυταπατών.

Εδώ βρίσκονται οι μεγάλες ιστορικέςευθύνες της εν γένει Αριστεράς. Το ότι άφησεαυτόν τον κόσμο ανυποψίαστο απέναντι στοτι πραγματικά συμβαίνει και τι του μέλλεται.Επόμενο ήταν, με όλα αυτά, η δίκαιη αγα-νάχτηση ενός κόσμου να μην μπορεί να οδη-γηθεί πέρα από ένα σημείο και να εκφραστείπολιτικά στη διεκδίκηση αυτής της «επι-στροφής». Μια σχέση που μπορεί να αποτέ-λεσε την πολιτική βάση της εκτίναξης τουΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα αποτελέσει και το πρό-βλημά του εάν και εφόσον γίνει κυβέρνηση.Κι αυτό επειδή όχι μόνο δεν πρόκειται ναυπάρξει καμιά «επιστροφή», αλλά θα υπάρ-ξουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα και

δυσκολίες για αυτόν τον κόσμο. Με αυτόν το«λογαριασμό» και αυτόν τον κόσμο βρίσκε-ται αντιμέτωπος ο ΣΥΡΙΖΑ από τα τώρα κιό-λας. Η δημοσκοπική του καθίζηση βρίσκεταισε άμεση συνάρτηση με το ότι η πολιτικήσχέση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η άνοδόςτου έχει σαθρές βάσεις.

Θέλει αρετή και αγώνα το μέλλον

Αυτό που πάνω απ’ όλα θα χρειαστεί ένατέτοιο έργο είναι η διάθεση κοινωνικών καιπολιτικών δυνάμεων προετοιμασμένωναπέναντι στις πιέσεις και τις δυσκολίες πουθα αντιμετωπίσουν και αποφασισμένων νατο φέρουν σε πέρας. Θα χρειαστεί τη στέρεηαποφασιστικότητα μιας εργατικής τάξηςσυγκροτημένης και ικανής να πράξει, ναδημιουργήσει σε βάθος χρόνου. Μιας τάξηςπου δεν θα κλονίζεται από τις ταλαντεύσειςκαι αντιδράσεις άλλων (ακόμη καισυμμάχων) κοινωνικών δυνάμεων, αλλάαντίθετα θα επιδρά θετικά σ’ αυτές με το πα-ράδειγμά της.

Θα στηρίζεται γενικότερα στον εργαζό-μενο λαϊκό κόσμο, προετοιμασμένο σε σχέσημε αυτά που έχει να αντιμετωπίσει καισυγκροτημένο σε βάση αντιμετώπισής τους.Σ’ αυτούς που ’χουν μάθει να ζουν από τηδουλειά τους, που την τιμούν, την αγαπούνκαι χαίρονται με αυτά που δημιουργούν,προσφέρουν και ωφελούνται και οι ίδιοι. Θαστηριχτεί στις δημιουργικές δυνάμεις πουμπορεί να αναπτύξει ο λαός όταν και εφόσονενστερνιστεί το ότι αυτό που πραγματοποιεί,οι κόποι και οι θυσίες του δεν γίνονται χάριντου ντόπιου και ξένου κηφηναριού αλλά γιαδικό του λογαριασμό και για το μέλλον τωνπαιδιών του.

Ταυτόχρονα, αυτό το έργο μπορούν να τοαναλάβουν μόνο πολιτικές δυνάμεις που θαέχουν τη θέληση, την αποφασιστικότητα, τοσθένος και την αντοχή να το προωθήσουνπέρα και ενάντια σε πιέσεις, εκβιασμούς καιδυσκολίες. Που θα προέρχονται από το λαό,που θα ’χουν στέρεους δεσμούς με το λαό, ταπροβλήματα, τις διαθέσεις και τις προσδοκίεςτου. Που θα ’χουν το ηθικό ανάστημα και τοκύρος απέναντι στο λαό αλλά και σε ταλα-ντευόμενες –σύμμαχες– πολιτικές δυνάμεις,επειδή πρώτα οι ίδιες θα χαρακτηρίζονταιαπό το πνεύμα προσφοράς και αυτοθυσίας.Επειδή μόνο δυνάμεις με τέτοια χαρακτηρι-στικά μπορούν να πείσουν, να εμπνεύσουν τηδιάθεση συμμετοχής, προσφοράς και δη-μιουργικότητας, ακόμη και σε έναν κόσμοπου μπορεί και να εμφορείται από διαφορε-τικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις.

Εδώ, και σε σχέση με όλα αυτά, θα μπο-ρούσε να τεθεί –δικαιολογημένα– έναερώτημα. Σε ποιες κοινωνικές και πολιτικέςδυνάμεις αναφερόμαστε; Υπάρχουν σήμερατέτοιες, με αυτά τα χαρακτηριστικά καιαυτές τις δυνατότητες; Αν δούμε το ζήτημαστατικά και στη βάση του πώς έχει σήμερα ηκατάσταση, η απάντηση δεν μπορεί παρά ναείναι αρνητική. Αυτός είναι άλλωστε και ολόγος που οι δυνάμεις του συστήματος, παρ’όλη την κρίση και τα αδιέξοδά τους, παρ’ όλητην οργή και την αγανάχτηση που έχουνπροκαλέσει στο λαό, μπορούν να προωθούντην πολιτική τους.

Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δενυπάρχουν δυνάμεις και δυνατότητες να φτά-σουν σ’ αυτό το επίπεδο. Μέσα στο λαό, μέσαστις εργαζόμενες λαϊκές μάζες υπάρχουναστείρευτες δυνάμεις που μπορούν να ανα-πτυχθούν, να ισχυροποιηθούν, να διαμορ-φωθούν σε «υλική» πολιτική δύναμηαντίσταση, διεκδίκησης και προοπτικά ανα-τροπής. Μόνο που αυτή η δυνατότητα δενυπάρχει σε πρώτη ζήτηση, δεν βρίσκεται στιςκάλπες, δεν παραγγέλνεται και δεν υλοποι-είται στη βάση απλά κάποιων αποφάσεωνπου θα πάρουν κάπου κάποιοι.

∆εν διαμορφώνεται στη βάση μιας πολι-τικής που κινείται στο πλαίσιο και με τουςόρους του συστήματος, που σπέρνει αυταπά-τες για «μεταβατικά προγράμματα», που στοόνομα μιας εκλογικής ανόδου υπονομεύειτην ανάπτυξη του κινήματος. ∆εν οικοδο-

μείται στη βάση βροντερών αλλά κούφιων«επαναστατικών» βερμπαλισμών και δια-κηρύξεων για «δυαδικές εξουσίες», «εργατι-κούς ελέγχους» και άλλα συναφή.

∆εν προωθείται στη βάση μιας γραμμήςπου υποτίθεται θέτει το θέμα της λαϊκήςεξουσίας για… να μην το θέσει. Που δεν τοθέτει σαν ζήτημα του κινήματος –μια καιμόνο σ’ αυτή τη βάση μπορεί να τεθεί πραγ-ματικά– αλλά απλώς σαν μια ακόμη διακή-ρυξη. Πάνω από όλα, επειδή η προώθηση, ηυλοποίηση μιας τέτοιας κατεύθυνσης καιενός τέτοιου στόχου έχει τις απαιτήσεις της,τους όρους και τις προϋποθέσεις της.

Όταν από τη μεριά μας θέτουμε σαν βα-σικό ζήτημα την ολόπλευρη και πολύμορφησυγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων είναιεπειδή γνωρίζουμε καλά ότι καμιά εξουσίαδεν μπορεί να παρθεί χωρίς μια τέτοιασυγκρότηση και μάλιστα στα επίπεδα του ναείναι ικανή να αντιπαρατεθεί αποτελεσμα-τικά και να αναμετρηθεί νικηφόρα με τιςδυνάμεις του συστήματος.

Όταν θέτουμε σαν θεμελιακό ζήτημα τηναναγκαιότητα της «εκ νέου» συγκρότησηςτης εργατικής τάξης σε «τάξη για τον εαυτότης» είναι επειδή έχουμε βαθιά επίγνωση ότιη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων δενμπορεί να αποχτήσει τη στερεότητα και τηνισχύ που απαιτείται αν δεν έχει σαν κορμότης μια συγκροτημένη εργατική τάξη.

Όταν θέτουμε την αναγκαιότητα τηςσυνολικής ανασύστασης, ανασυγκρότησηςτου εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστι-κού κινήματος είναι επειδή αντιλαμβανόμα-στε τις απαιτήσεις της εποχής μας καικατανοούμε τη διαλεκτική σχέση που συνδέειτην οικοδόμηση αυτών των προϋποθέσεων.

Είναι επειδή επιμένουμε να διδασκόμα-στε από μια μακρόχρονη ιστορική πείρα πουέχει καταδείξει την αναγκαιότητα και τορόλο που παίζει η πολιτική συγκρότηση τηςπρωτοπορίας της εργατικής τάξης απέναντιστους νέους πολυπλόκαμους μηχανισμούςκαι την ισχύ του συστήματος.

Όταν θέτουμε σαν άμεσο και πρωταρχικόζήτημα την προώθηση της αντίστασης είναιεπειδή αντιλαμβανόμαστε τόσο την ανα-γκαιότητα για τα άμεσα προβλήματα πουαντιμετωπίζει ο λαός όσο και το ότι η οι-κοδόμηση αυτών των όρων και προϋποθέ-σεων μπορεί να πραγματοποιείται πρώτα καικύρια στο έδαφος της καθημερινής αντίστα-σης, διεκδίκησης και πάλης. Στο πεδίο τηςκαθημερινής αντίστασης «συναντιούνται» οιδιαθέσεις του κόσμου, συσσωματώνονται καιδιαμορφώνουν μέτωπα πάλης. Σ’ αυτό τοπεδίο αναγνωρίζουν ποιοι είναι οι φίλοι καιποιοι οι εχθροί τους, πολιτικοποιούν έτσι τιςδιαθέσεις, τις επιδιώξεις και τις προσδοκίεςτους. Σ’ αυτό το δρόμο συγκροτούνται σε«υλική» πολιτική δύναμη αντιπαράθεσης μετο σύστημα και την πολιτική του.

Μέσα στο πεδίο της ταξικής πάλης, τηςυπεράσπισης και διεκδίκησης των δικαιωμά-των της συνενώνεται η εργατική τάξη.Αποχτάει συνείδηση του ρόλου και του προ-ορισμού της. «Ανδρώνεται», συγκροτείταικαι μετασχηματίζεται σε δύναμη κορμού τηςλαϊκής πάλης, ικανή να αναμετρηθεί με τιςδυνάμεις του συστήματος.

Μέσα στην πάλη αναδεικνύονται, δια-μορφώνονται τα πρωτοπόρα στοιχεία, μέσααπό αυτήν συνδέονται με το λαό και οικοδο-μούν σχέσεις εμπιστοσύνης μ’ αυτόν. Μέσαστην πάλη και με όρους πάλης συγκροτείταιη επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία,μέσα στο καμίνι της αναμέτρησης για το«ποιος ποιον» με τις δυνάμεις του συστήμα-τος σφυρηλατεί την ικανότητα, την αποφα-σιστικότητα, την αντοχή της.

Μόνο μέσα από έναν τέτοιο δρόμο και μεαυτούς τους όρους αυτές οι λαϊκές δυνάμειςγίνονται ικανές να διεκδικήσουν την εξου-σία αλλά και να την κρατήσουν για να προ-χωρήσουν στην οικοδόμηση μια άλλης, μιαςσοσιαλιστικής κοινωνίας.

Βεβαίως και δεν είναι εύκολα όλα αυτά.Βεβαίως και δεν μπορούν να γίνουν από τημια στιγμή στην άλλη. Αλλά ποιος μίλησεγια λύσεις ευκολίας;

ανασυγκρότησης

Ταυτόχρονα, αυτό το έργο μπορούν να το αναλάβουν μόνο

πολιτικές δυνάμεις που θα έχουν τη θέληση, την

αποφασιστικότητα, το σθένος και την αντοχή να το

προωθήσουν πέρα και ενάντια σε πιέσεις, εκβιασμούς και

δυσκολίες. Που θα προέρχονται από το λαό, που θα ’χουν

στέρεους δεσμούς με το λαό, τα προβλήματα, τις διαθέσεις

και τις προσδοκίες του. Που θα ’χουν το ηθικό ανάστημα

και το κύρος απέναντι στο λαό αλλά και σε ταλαντευόμενες

σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις, επειδή πρώτα οι ίδιες

θαχαρακτηρίζονται από το πνεύμα προσφοράς

και αυτοθυσίας. Επειδή μόνο δυνάμεις με τέτοια

χαρακτηριστικά μπορούν να πείσουν, να εμπνεύσουν τη

διάθεση συμμετοχής, προσφοράς και δημιουργικότητας,

ακόμη και σε έναν κόσμο που μπορεί και να εμφορείται

από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις.

ΝΕΟΛΑΙΑ14 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Αποτελεί κοινή διαπίστωση του

τελευταίου διαστήματος, για όσους

τουλάχιστον έχουν κάποια σχέση

με το μαθητικό δυναμικό της δευτεροβάθ-

μιας εκπαίδευσης, ότι ένα μεγάλο τμήμα

του είναι αποστασιοποιημένο και αποξε-

νωμένο από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Υπάρχουν και διαδίδονται πολλές εκφρά-

σεις που προσπαθούν να αποτυπώσουν

αυτό το ζήτημα. «Οι περισσότεροι μαθητές

δεν νοιάζονται, είναι αδιάφοροι, για το

μάθημα. Είναι στον κόσμο τους και δεν

προσέχουν την ώρα του μαθήματος. Οι

σημερινοί μαθητές δεν έχουν στόχους» και

άλλες ανάλογες. Συγκεκριμένες εκδηλώσεις

του ζητήματος αυτού αποτελούν η χαμηλή

σχολική επίδοση, η διευρυνόμενη σχολική

αποτυχία.

Τέτοια φαινόμενα, βέβαια, δεν είναι

καινούρια, καθώς ανάλογες παρατηρήσεις

γίνονταν τουλάχιστον δέκα με δεκαπέντε

χρόνια πριν. Το σημαντικό είναι ότι η

«αδιαφορία» των μαθητών για το σχολείο

έχει πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις

και εκδηλώνεται πολύ πιο έντονα σε σχέση

με το παρελθόν.

Το ζητούμενο δεν είναι μια στατική-

φωτογραφική αποτύπωση της κατάστασης

αλλά μια ερμηνεία και εξήγησή της σ’ ένα

πρώτο επίπεδο και φυσικά το σπουδαιότε-

ρο, η αξιοποίηση των όποιων συμπερασμά-

των στη βάση της υπεράσπισης και της

διεύρυνσης του δικαιώματος των μαθητών

και κυριότερα του λαού στην εκπαίδευση.

Γιατί λοιπόν, ολοένα και περισσότεροι

μαθητές «αδιαφορούν» για το σχολείο;

Ποια είναι η αιτία ή οι αιτίες αυτής της

μαζικής μαθητικής συμπεριφοράς; Απ’ την

άλλη μεριά, είναι σωστό να μιλάμε για

αδιαφορία και να σταματάμε τη συζήτηση

εκεί; Μήπως χρειάζονται και άλλοι προσ-

διορισμοί; Οι μαθητές «αδιαφορούν» για

το σχολείο ή το σημερινό σχολείο (και γενι-

κότερα η πολιτική που ασκείται από το

σύστημα) δεν τους χωρά, γίνεται ολοένα

και πιο αφιλόξενο για τα παιδιά από τα

λαϊκά στρώματα; Το ερώτημα δεν είναι,

νομίζουμε, ακαδημαϊκό.

Αν είναι αλήθεια, ότι η τοποθέτηση

ενός ερωτήματος-προβλήματος είναι πολύ

σημαντική για την επίλυσή του, τότε δεν

έχει μικρή σημασία, ίσα-ίσα το αντίθετο,

να προσδιορίσουμε τον υπεύθυνο αυτής

της κατάστασης. Η δική μας τοποθέτηση

είναι ξεκάθαρη. Οι μαθητές δεν αδιαφο-

ρούν γενικά για το σχολείο. Το σχολείο

γίνεται πολύ πιο ταξικό και αφιλόξενο για

τους μαθητές από τα λαϊκά στρώματα, που

εσωτερικεύουν, ελλείψει κινήματος, αυτήν

την απόρριψη η οποία τελικά παρουσιάζε-

ται ως αδιαφορία.

Το «ένδοξο» μακρινό παρελθόνΦαντάζουν και είναι πολύ μακρινά τα

χρόνια που το σχολείο, η εκπαίδευση και

ιδιαίτερα η δευτεροβάθμια βαθμίδα της

απολάμβανε την «εκτίμηση» μαθητών και

γονιών. Φυσικά και τότε η εκπαίδευση δεν

έπαψε να είναι ταξική, ούτε ίσως ήταν ό,τι

πιο ευχάριστο για τους μαθητές και τις

μαθήτριες. Ωστόσο, το Γυμνάσιο, το Λύκειο

σε συνάρτηση με την προοπτική εισόδου σε

μια σχολή των ΑΕΙ ή των ΤΕΙ αποτελούσε

πόλο έλξης για τη μεγάλη πλειονότητα του

λαού και των παιδιών του, καθώς εξασφά-

λιζε επαγγελματικές προοπτικές. Και τότε,

όπως και πάντα, η εκπαίδευση δεν εξα-

σφάλιζε τις θέσεις εργασίας αλλά προσπα-

θούσε να προσαρμοστεί στα τότε δεδομένα

και ανάγκες του συστήματος.

Έτσι, μεταπολιτευτικά κυρίως, οι διευ-

ρυμένες φιλοδοξίες της ντόπιας αστικής

τάξης για μπίζνες και προοπτικές στον

ευρύτερο χώρο (πάντα βέβαια στο πλαίσιο

της εξάρτησης…) και η συνακόλουθη ανα-

γκαιότητα υποστήριξης αυτών των φιλο-

δοξιών με ανάλογο στελεχικό και όχι μόνο

δυναμικό. Η πίεση της αριστεράς που διεκ-

δικούσε την διεύρυνση του δικαιώματος

στη μόρφωση. Η επιλογή του συστήματος

να διευρύνει τη βάση στήριξής του δίνο-

ντας χώρο και ρόλο στα μικρά και μικρο-

μεσαία αστικά στρώματα, όλοι αυτοί ήταν

σημαντικοί παράγοντες που προσδιόριζαν

την εκπαίδευση ως βασικό φορέα της λεγό-

μενης «κοινωνικής κινητικότητας», δηλαδή

της ανέλιξης μέσω της απόκτησης πτυχίου

και της εξάσκησης ανάλογου επαγγέλμα-

τος.

Η βάρβαρη επίθεση

του συστήματος

και τα νέα «δεδομένα»Στο σήμερα η κατάσταση είναι πολύ δια-

φορετική. Κουτσουρεμένες οι φιλοδοξίες της

αστικής τάξης της χώρας, που προσπαθεί να

περισώσει όσα περισσότερα από το «έχειν»

και το τομάρι της σ’ ένα περιβάλλον κρίσης

και έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνι-

σμού, που την αφορά και την ίδια ως …λεία.

Σφοδρή η επίθεση στα μικρομεσαία στρώμα-

τα (η εργατική τάξη έχει γνωρίσει χρόνια

πριν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλι-

σμού-ιμπεριαλισμού…), επειδή απαλλαγμένη

η αστική τάξη από τις «ενοχλήσεις» τις κινη-

ματικές δεν αναζητά τα μικροαστικά μαξι-

λάρια απορρόφησης της κοινωνικής έντασης

και κυρίως επειδή το αδηφάγο κεφάλαιο

ξένο και ντόπιο θέλει να διευρύνει το πεδίο

κερδοφορίας του εκκαθαρίζοντας μια σειρά

χώρους, που αφήνονταν ένα προηγούμενο

διάστημα να κερδίζουν κάτι (λιγότερο ή

περισσότερο) και αυτοί.

Σ’ αυτό το γενικό φόντο, εκδηλώνεται η

μαζική απαξίωση μαθητών προς το σχο-

λείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο.

Η εκτεταμένη ανεργία που έχει «πιάσει»

εφιαλτικά νούμερα στον ιδιωτικό τομέα, οι

απολύσεις στο Δημόσιο, άμεσες και έμμεσες,

που ήδη έχουν ξεκινήσει και προετοιμάζεται

να επεκταθούν σήμερα με τις απαιτήσεις της

Τρόικας, η καταβύθιση στην ανεργία επαγ-

γελματικών ομάδων που κάποτε έχαιραν

εκτίμησης (δικηγόροι, μηχανικοί…), η τερά-

στια ανεργία ιδιαίτερα των νέων, πτυχιού-

χων και μη, επηρεάζει άμεσα τη σκέψη, τη

στάση και την συμπεριφορά των περισσότε-

ρων μαθητών.

Με κλειστές τις πόρτες έστω και μιας

στοιχειώδους επαγγελματικής προοπτικής,

απομυθοποιούν, αδιαφορούν, απαξιώνουν

και το σχολείο που δεν μπορεί να τους

«βοηθήσει» πια να βρουν έστω μια δουλειά.

Η «αντίστροφη» κοινωνική κινητικότη-

τα (και όχι μόνο βέβαια) που επιβάλλεται

από το σύστημα παρασέρνει στην καθοδι-

κή πορεία της και το σχολείο.

Βέβαια η κατάσταση αυτή δεν εκλαμ-

βάνεται από τους μαθητές και τους γονείς

τους μόνο ως ένα κλίμα που επιβάλλεται,

αλλα και ως μηνύματα από την «αγορά

εργασίας», που γίνονται αντιληπτά και

τους επηρεάζουν, με αποτέλεσμα να φέρο-

νται απαξιωτικά προς το σχολείο.

Διευρύνονται συνεχώς οι μαθητές που

ζουν σε οικογένειες που δεν μπορούν να τα

στηρίξουν έστω και σε μια στοιχειώδη

εκπαιδευτική πορεία. Αν κανείς σκεφτεί τα

σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης που

αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες οικο-

γένειες, χωρίς φαγητό, νερό και ρεύμα, μέσα

στην παγωνιά μπορεί να κατανοήσει, ότι

αυτές οι συνθήκες δεν ευνοούν ούτε το

ενδιαφέρον για το σχολείο, ούτε τη σχολική

προσπάθεια και επίδοση.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που πλη-

θαίνουν οι μαθητές που το «σκάνε» από το

σχολείο για να βρουν κανένα μεροκάματο

ή παρακολουθούν τα μαθήματα και τις

υπόλοιπες ώρες (απογευματινές ή βραδινές)

εργάζονται σε μεσαιωνικές συνθήκες. Πολύ

πιο συχνά πια ακούγεται, πως από μια

ολόκληρη οικογένεια ο μόνος που «απα-

σχολείται» είναι ο 14χρονος ή 16χρονος!

Η εκτεταμένη φτωχοποίηση και εξα-

θλίωση, το «καθεστώς» κοινωνικής ερήμω-

σης, που επιβάλλει το καπιταλιστικό-ιμπε-

ριαλιστικό σύστημα και στη χώρα μας λει-

τουργεί ως ένα πρώτης τάξεως ταξικό φίλ-

τρο, όταν δεν οδηγεί στην άμεση απόρριψη

των μαθητών από την εκπαίδευση (κατά-

σταση υπαρκτή με ανοδικές τάσεις), προ-

καλεί τέτοιες συνθήκες ώστε ένα μεγάλο

μέρος της μαθητικής νεολαίας να μην μπο-

ρεί να παρακολουθήσει «κανονικά» τα

μαθήματα, να αδιαφορεί, σε συνδυασμό

βέβαια με τις ερμητικά κλειστές επαγγελμα-

τικές προοπτικές.

Ωστόσο, το σύστημα δεν αρκείται σ’

αυτό. Με την πολιτική του μεθοδικά κατα-

σκευάζει και άλλα φίλτρα, στήνει και άλλα

εμπόδια στην εκπαιδευτική πορεία της

μαθητική νεολαίας.

Με τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχο-

λικών μονάδων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη

η πρόσβαση στο σχολείο, ιδιαίτερα για τα

παιδιά λαϊκών οικογενειών με «επιβαρυμέ-

νη» ήδη την οικονομική κατάσταση. Ταυ-

τόχρονα, «μπουκώνουν» τα τμήματα με

πολλούς μαθητές (28-30) γεγονός που από

μόνο του πλήττει τους πιο αδύναμους

μαθητές, ενισχύοντας την «αδιαφορία»

τους. Οι προαναγγελμένες νέες συγχωνεύ-

σεις σε Λύκεια, Γυμνάσια και ΕΠΑΛ (ή

όπως αλλιώς τα ονομάσουν) θα μεγεθύ-

νουν σημαντικά το ήδη υπάρχον πρόβλη-

μα. Το συνεχές «κατέβασμα» της ύλης σε

μικρότερες τάξεις, η υπέρογκη ύλη, οι απα-

νωτοί εξεταστικοί φραγμοί εντείνουν τα

ταξικά φίλτρα, δημιουργούν ολόκληρες

στρατιές μαθητών που δεν μπορούν να

ανταποκριθούν στις σχολικές τους υποχρε-

ώσεις και τελικά αναπαράγουν τον φαύλο

κύκλο της παρακολούθησης του σχολείου

«από αγγαρεία» καταλήγοντας στην απα-

ξίωσή του. Αν σ’ όλα τα προηγούμενα

συνυπολογίσουμε και το ουσιαστικό

πετσόκομμα της όποιας δωρεάν παιδείας,

μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει σχο-

λική αποτυχία-χαμηλή αυτοεκτίμηση-αδια-

φορία των μαθητών για μια «υποχρέωση»

στην οποία όσες δυνάμεις και να ρίξουν

δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.

Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η

σχεδιαζόμενη ταξική διαφοροποίηση-

κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων.

τα «κακά» σχολεία των λαϊκών συνοικιών

θα εγκαταλειφθούν στη «μοίρα» τους μαζί

με τους «αδύναμους» μαθητές τους.

Οι προβλεπόμενες αλλαγές που ετοιμά-

ζονται για το «Νέο Λύκειο» (συνυπολογι-

σμός της επίδοσης και των τριών τάξεων

του Λυκείου, εξετάσεις με θέματα από

πανελλαδική τράπεζα ερωτήσεων, η πιθα-

νή διόρθωση των γραπτών όχι από τους

καθηγητές που διδάσκουν στο οικείο

τμήμα…) θα καταστήσουν το Λύκειο απρό-

σιτο για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Έτσι,

θα ενισχυθεί η αναγκαστική στροφή των

μαθητών προς τα Τεχνολογικά Λύκεια

(πρώην ΕΠΑΛ), που, με δυσμενείς τις γενι-

κότερες οικονομικές συνθήκες και προο-

πτικές, θα παίζουν το ρόλο του «μαντρώ-

ματος» των μαθητών και της ιδεολογικής

δηλητηρίασής τους με τις σάπιες αξίες του

συστήματος (όπως και τα γυμνάσια), ενώ

παράλληλα θα αποτελούν χώρους άντλη-

σης φθηνού ή και μηδενικού κόστους εργα-

τικού δυναμικού για τις εκάστοτε ανάγκες

του κεφαλαίου.

Στο βάρβαρο σκηνικό του σχολείου του

«μνημονίου» που ήδη στήνεται, είναι ανα-

γκαίο να υπάρξει η πιο πλατιά αποκάλυψη

των σχεδιασμών του συστήματος που στο-

χεύουν σ’ ένα ακόμα πιο ταξικό, ανελέητα

ταξικό σχολείο. Παράλληλα, το δυνάμωμα

των αντιστάσεων από όλους τους εμπλεκό-

μενους φορείς (μαθητές, εκπαιδευτικούς,

γονείς) στη λαίλαπα που βιώνουμε, όσο

δύσκολη κι αν είναι, αποτελεί το μοναδικό

δρόμο στην κατεύθυνση υπεράσπισης του

δικαιώματος στην εκπαίδευση, τη δουλειά,

στις ελευθερίες.

Το σχολείο στην εποχή της βαρβαρότητας

Εκπαιδευτικός και εργασιακός «καιάδας»

Φασιστική επίθεση ενάντια σε μαθητή στο Π. Φάληρο

Τη Δευτέρα 28 Γενάρη, έξω από το 3ο λύκειο του Παλαιού Φαλήρου, έναςμαθητής της Β’ τάξης δέχθηκε χτύπημα με μαχαίρι στο πρόσωπο από ακρο-δεξιούς. Ευτυχώς, η ζωή του σώθηκε αλλά θα έρθει αντιμέτωπος με σειρά

επεμβάσεων.Αφορμή για το περιστατικό στάθηκε η ανοιχτή εκδήλωση αντιφασιστικών ιδεών

από το παιδί. Και απ’ ό,τι φαίνεται, κάτι τέτοιο είναι αρκετό για να απειλήσει τηνίδια τη ζωή...

Ξέραμε ότι δεν θα αργούσε η ώρα που ακόμη και η πιο πλατιά δημοκρατικήέκφραση θα αποτελούσε στόχο αυτών των ομάδων στις σημερινές συνθήκες.Σημεία των καιρών, αφού η φασιστικοποίηση σε όλα τα επίπεδα προχωράει ασί-γαστα, με τρανταχτά παραδείγματα που ξεκινούν από την ανοιχτή, βίαιη καταστο-λή οποιασδήποτε μορφής αντίστασης και φτάνει μέχρι τα βασανιστήρια...

Όπως ήταν φυσικό, οι αντιδράσεις στην περιοχή ξέσπασαν πολύ σύντομα. Τοθέμα συζητήθηκε τόσο μεταξύ των μαθητών, όσο και ανάμεσα στους εκπαιδευτι-κούς και τους γονείς. Είναι χαρακτηριστικό και σε αυτήν την περίπτωση, και λογι-κό θα μπορούσαμε να πούμε, ότι μαζί με την πρώτη αντίδραση επικράτησε καισάστισμα. Ενώ θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει έως και ξεσηκωμός από τα παι-διά του συγκεκριμένου σχολείου αλλά και άλλων σχολείων της περιοχής, κάτιτέτοιο δεν έγινε. Μάλιστα, την πρωτοβουλία για οργάνωση διαδήλωσης καταγγε-λίας του χτυπήματος την πήρε μια κατάληψη της περιοχής.

Το συγκεκριμένο περιστατικό, όπως και άλλα αντίστοιχα που πολλές φορές δενμαθαίνονται ποτέ, αποτελούν ζητήματα που πρέπει να ανοίγονται πλατιά στονκόσμο της γειτονιάς αλλά και όλης της πόλης. Το γεγονός ότι υπάρχει αδυναμία στονα ανοίξουν με έναν κινηματικό τρόπο, ακόμη και στην πιο «ευαίσθητη» μαθητικήνεολαία, έχει να κάνει με τη συνολική κατάσταση του κινήματος, δηλαδή με τα γενι-κότερα χαρακτηριστικά «αναμονής» ή και φόβου, που φαίνεται να κυριαρχούν υπότο βάρος της επιλογής του συστήματος να τσακίσει τα πάντα με το βούρδουλα.

Το επόμενο διάστημα, το σχολείο θα διοργανώσει εκδήλωση σχετική με τοθέμα. Ο ρόλος των μαθητών τόσο σ’ αυτή, όσο και γενικότερα στην ανάδειξη τουζητήματος με τις προεκτάσεις του όσον αφορά τη φασιστικοποίηση, πρέπει καιμπορεί να είναι καθοριστικός.

ΝΕΟΛΑΙΑ 15Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Κατατέθηκε προς διαβού-

λευση από την κυβέρνη-

ση το νέο σχέδιο Αθηνά,

που κλείνει δεκάδες τμήματα

κυρίως των ΤΕΙ αλλά και των

ΑΕΙ και σίγουρα είναι η αρχή

ενός σχεδιασμού που σύντομα

θα προχωρήσει.

Τα επιχειρήματα της κυβέρ-

νησης αποδείχθηκαν σαθρά και

ψεύτικα. Αντί να συγκεντρώσει

σε λίγες πόλεις τα ΑΕΙ και ΤΕΙ

της χώρας, όπως ευαγγελιζόταν,

διώχνει περίπου 20.000 φοιτητές

από μεγάλα αστικά κέντρα,

όπως από το ΤΕΙ της Θεσσαλονί-

κης και από το ΤΕΙ Πατρών και

τους μεταφέρει στις Σέρρες και

το Μεσολόγγι αντίστοιχα. Κάτι

αντίστοιχο σε μικρότερη κλίμα-

κα συμβαίνει και σε άλλα Ιδρύ-

ματα. Αν λάβουμε υπ όψιν μας,

ότι οι περισσότεροι σπουδαστές

επέλεγαν το αντικείμενο σπου-

δών τους, με βάση το αν το

τμήμα βρίσκεται στην πόλη τους,

καταλαβαίνουμε, ότι η μετακίνη-

ση των περισσότερων θα είναι

απαγορευτική και άρα θα ανα-

γκαστούν να παρατήσουν τις

σπουδές τους.

Άλλο επιχείρημα που χρησι-

μοποιήθηκε, είναι η αξιοποίηση

των υλικοτεχνικών υποδομών

και κτηριακών εγκαταστάσεων.

Στην πραγματικότητα, όμως, το

60% των σπουδαστών από το

ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και 10.000

σπουδαστές συνολικά, μετακι-

νούνται σε άλλα ΤΕΙ (σε Φλώρι-

να και Σέρρες), οι υποδομές των

οποίων δεν επαρκούν ούτε για

εκείνους που ηδη φιλοξενούν.

Αυτό είναι άλλο ένα ξεκάθαρο

ψέμα που ξεμπροστιάζει την

κυβέρνηση και αποδεικνύει τις

προθέσεις της.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, οι

περικοπές σε προσωπικό, χρημα-

τοδότηση και υποδομές είναι

δεδομένες, καθώς το σχέδιο

Αθηνά έχει και αυτόν τον

σκοπό. Να μειώσει τις δαπάνες

για κάθε Ίδρυμα και Τμήμα, άρα

να περικόψει τα μέγιστα από

την φοιτητική μέριμνα και τις

«άχρηστες» υποδομές.

Τέλος, το επιχείρημα για την

σύνδεση των Ιδρυμάτων με την

ανάπτυξη και την παραγωγή,

είναι αστείο. Ποια παραγωγή

και ποια ανάπτυξη αντιστοιχεί

στην εξαρτημένη από τους ιμπε-

ριαλιστές Ελλάδα.

Η απάντηση είναι απλή. Η

κυβέρνηση, με μία πολύ άγρια

και ταξική επίθεση, θέλει να

πετάξει στο δρόμο χιλιάδες

σπουδαστές των ΤΕΙ. Είναι το

πρώτο βήμα μιας πολιτικής, που

βρίσκει το πιο εύκολο θύμα, τα

ΤΕΙ, η συκοφάντηση των οποίων

μεθοδεύεται για χρόνια. Και

σκοπεύει να συνεχίσει αυτή την

επίθεση και στους υπόλοιπους

φοιτητές και σπουδαστές. Απλά

φοβήθηκε να το κάνει ενιαία,

γιατί ήξερε ότι θα υπάρξουν

αντιδράσεις.

Θέλει να τελειώνει με τους

νέους που θέλουν να σπουδά-

σουν και να βρουν δουλειές με

δικαιώματα. Θέλει να τους πεί-

σει, ότι η ευθύνη της αμορφω-

σιάς και της ανεργίας βαραίνει

τους ίδιους, και όχι το σύστημα.

Θέλει μια παιδεία γεμάτη

ταξικούς φραγμούς, για να μπαί-

νουν λίγοι στο Πανεπιστήμιο

και ακόμα πιο λίγοι να βγαί-

νουν, με ελάχιστα δικαιώματα.

Αυτή η πολιτική είναι επιλο-

γή της άρχουσας τάξης, που

κλείνει μια σειρά από Τμήματα

που άνοιξε για δική της σκοπι-

μότητα. Έτσι, τώρα, απλά πετά-

ει τους σπουδαστές στο δρόμο.

Δημιούργησε μια σειρά από

τμήματα τις δεκαετίες 80’-90’, για

να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες

της, τις σχετικές με την επέκταση

στα Βαλκάνια, μέχρι να βάλουν

πολύ σύντομα φραγμό σε αυτές

οι ιμπεριαλιστές. Ακολούθησε η

αποβιομηχάνιση και η διάλυση

της αγροτικής παραγωγής και

έτσι, αυτά τα Τμήματα έμειναν

μετέωρα, χωρίς αντίκρισμα στην

παραγωγή και με τεράστια

ανεργία για τους αποφοίτους

τους.

Τότε αποφάσισαν να τα

μετατρέψουν σε πάρκινγκ ανέρ-

γων, όπου έμπαιναν οι «πλεονά-

ζοντες» των ΑΕΙ, για να εκτονώ-

σουν την τάση των νέων να

σπουδάσουν, επιθυμώντας να

έχουν καλύτερες συνθήκες δου-

λειάς.

Οι σπουδαστές των ΤΕΙ δεν

πρέπει να πληρώσουν τα αδιέξο-

δα της αστικής τάξης, έχουν

δικαίωμα στις σπουδές και στη

δουλειά.

Ήδη από την μέρα που ανα-

κοινώθηκε το σχέδιο Αθηνά,

ξεκίνησαν συζητήσεις, συνελεύ-

σεις και κινητοποιήσεις. Το

πολύπαθο όμως σώμα των σπου-

δαστών, έχει να αντιμετωπίσει

συχνά την πλήρη επικράτηση

του κρατικού συνδικαλισμού,

την κυριαρχία σε πολλές σχολές

της ΔΑΠ, που προσπαθεί με

κάθε μέσο να σαμποτάρει τις

κινητοποιήσεις, χρησιμοποιώ-

ντας από το ψέμα και την υπο-

κρισία, μέχρι την ανοιχτή βία

και νοθεία.

Οι επόμενες μέρες θα δεί-

ξουν, αν μπορεί αυτό να ξεπερα-

στεί και να οδηγήσει τον αγώνα

που αυθόρμητα ξεπηδάει από

παντού, σε νίκες.

Χιλιάδες σπουδαστές πετάγονται στο δρόμο με το σχέδιο Αθηνά

Αγώνας για να μην περάσει

Τίθεται και επανατίθεται συνεχώς τοζήτημα των διαγραφών φοιτητών απότους παράγοντες του συστήματος.

Ακόμα και μετά τα απανωτά δημοσιεύματακαι τις διάφορες στατιστικές έρευνες γιατους λεγόμενους «αιώνιους» φοιτητές, στηνκατεύθυνση δημιουργίας κλίματος υπέρ τωνδιαγραφών, το θέμα εξακολουθεί να παραμέ-νει στο προσκήνιο. Και αυτό γιατί, με βάσητα όσα προβλέπει ο τελευταίος νόμος-πλαί-σιο, τα χρονικά περιθώρια για την εκκίνησησχετικών κινήσεων και αποφάσεων στενεύ-ουν ασφυκτικά!

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατάξεις τουνόμου, ο οποίος ορίζει ως όριο σπουδών ταν+2 έτη, στο τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς2013-2014 θα αρχίσουν οι πρώτες μαζικέςδιαγραφές. Αυτές θα αφορούν φοιτητές μεέτος εισαγωγής πριν από την ψήφισή του καισυγκεκριμένα πριν από τη χρονιά 2003-2004.Ενώ τα επόμενα χρόνια αναμένεται να συνε-χιστούν, συμπεριλαμβάνοντας όλο και περισ-σότερες κατηγορίες σπουδαστών.

Βέβαια, δεν αποκλείεται να γίνουμε μάρ-τυρες ακόμα πιο γρήγορων και αποφασιστι-κών κινήσεων από την πλευρά του συστήμα-τος. Τα όσα δήλωσε ο υπουργός ΠαιδείαςΑρβανιτόπουλος είναι ενδεικτικά. Χωρίς πολ-λές περιστροφές, έθεσε ζήτημα εκκαθάρισηςτων μητρώων των ιδρυμάτων, αμέσως μετάτο πέρας των εμβόλιμων πτυχιακών εξετα-στικών του τρέχοντος έτους. Με λίγα λόγια,η «ανάσα» των διαγραφών για πολλούς φοι-τητές είναι ήδη κάτι παραπάνω από καυτή!

Το δικαίωμα στις σπουδές χτυπιέται,πλέον, ευθέως και χωρίς κανένα πρόσχημα.Οι διαγραφές, σε συνδυασμό με την προώθη-ση του σχεδίου «Αθηνά», αποτελούν αυτή τηστιγμή τις πιο οξυμμένες αιχμές της επίθεσηςτου συστήματος στη σπουδάζουσα νεολαία.Είναι από τα βασικά του «όπλα» στην κατεύ-

θυνση δημιουργίας ενός πανεπιστημίου, στοοποίο θα μπαίνουν λίγοι και θα αποφοιτούνακόμα λιγότεροι. Ενός πανεπιστημίου ξέφρε-νης εντατικοποίησης, διδάκτρων, με ανύπαρ-κτη την έννοια του «δωρεάν», είτε αυτήαφορά τα συγγράμματα, είτε τη σίτιση καιστέγαση. Με ανυπέρβλητους, δηλαδή, ταξι-κούς φραγμούς, οι οποίοι θα καθιστούν απα-γορευτικό για την πλειοψηφία της νεολαίαςνα σπουδάσει.

Γιατί το σύστημα της εκμετάλλευσης καιτης εξάρτησης, επιδιώκοντας να εναρμονίσειτην εκπαίδευση με τις κοινωνικές συνθήκεςτης επίθεσης και των μνημονίων, δεν επιθυ-μεί την προηγούμενη κατάσταση της ύπαρξηςαποφοίτων και πτυχιούχων από τα λαϊκάστρώματα. Θέλει σύγχρονους δούλους,χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, οι οποίοι,αν δεν έχουν πεταχτεί στην ανεργία, στηνκαλύτερη περίπτωση θα είναι έρμαια στιςδιαθέσεις του κεφαλαίου και θα έχουν, μάλι-στα, εμπεδώσει ότι είναι δικό τους φταίξιμοαυτό, αφού δεν κατάφεραν να ανταποκρι-θούν στις απαιτήσεις της τριτοβάθμιας εκπαί-δευσης.

Θέλουν να μας πετάξουν έξω από τις σχο-λές! Αυτές είναι οι διαθέσεις και οι επιδιώξειςτου συστήματος. Απέναντι σε αυτήν την προ-οπτική, η οποία κάθε μέρα που περνάει έρχε-ται όλο και πιο κοντά, καλείται σήμερα η νεο-λαία να αντιτάξει τη δικιά της απάντηση.Αυτή της υπεράσπισης του δικαιώματος στιςσπουδές, της εναντίωσης στην πολιτική τουσυστήματος και της ανυποχώρητης πάλης.Πιάνοντας το νήμα της μεγαλειώδους πορεί-ας του φοιτητικού κινήματος και των αγώνωνπου έδωσε για να μην περάσουν οι διαγρα-φές. Ενώνοντας τη δύναμη και τη ζωντάνιατης νιότης με όλο τον υπόλοιπο λαό, για ναυπερασπιστούμε τη δυνατότητά του να σπου-δάζει τα παιδιά του.

Στα Γιάννενα, τον τελευταίο καιρό παρατηρούνται συχνοίέλεγχοι. Στη λέσχη και στα αστικά λεωφορεία ζητείται,συγκεκριμένα, η επίδειξη πάσο. Βέβαια δεν είναι μόνο

αυτό, καθώς σχεδόν καθημερινό φαινόμενο έχουν γίνει οι έλεγ-χοι και οι εξακριβώσεις από ομάδες της αστυνομίας σε φοιτητέςπου... «κάπου τους έχουν ξαναδεί», όπως λένε.

Στα αστικά λεωφορεία το φαινόμενο αυτό δεν διαρκεί πολύκαιρό. Ο ελεγκτής απειλεί ότι θα σε πετάξει έξω, αν δεν κόψειςολόκληρο εισιτήριο αν έχεις ξεχάσει το πάσο, ή αν έχεις ξεπερά-σει τα ν+2 έτη της σχολής σου και δεν «δικαιούσαι», λες και έχουνεξαφανιστεί τα οικονομικά σου προβλήματα! Ή μήπως είναι λίγατα χρήματα που δίνουμε; Το μόνο σίγουρο είναι, πως σε κάθεπερίπτωση η ιδιωτική εταιρία των αστικών θα διασφαλίζει και μετο παραπάνω τα κέρδη της.

Και τελικά αυτός ο έλεγχος γίνεται για «τυπικούς λόγους»,όπως επικαλείται ο οδηγός, και σε τυχαία πολιτικοκοινωνικήπερίοδο; Και τι σχέση έχει αυτό με τα πάσο; Το σύστημα μας θέλειυποταγμένους και μας ζητάει κάθε μέρα διαπιστευτήρια της υπο-ταγής μας. Θέλει να ριζώσει καλά στο κεφάλι μας, ότι είναι λογι-κό να έχουμε ένα «μεγάλο αδελφό» από πάνω μας, που ξέρειακριβώς τις κινήσεις μας μέσα στη μέρα. Θέλει να μας πείσει, ότιαπό πάνω μας βρίσκεται ένας ισχυρός μηχανισμός, ο οποίος ούτεμπορεί, ούτε πρέπει να ανατραπεί. Αντίθετα, πρέπει να γίνει απο-δεκτός σαν κάτι νομοτελειακό, ειδικά τη σημερινή περίοδο, πουη επίθεση φαίνεται να μην έχει όρια και αρχίζουν να κλέβουν ό,τιο λαός είχε κατακτήσει με αγώνες.

Από την άλλη, θέλει να μας πείσει, ότι «δεν είναι λογικό» ναέχουμε το δικαίωμα σε δωρεάν μετακινήσεις, δωρεάν σίτιση-στέ-γαση και βιβλία. Το τι ορίζεται όμως ως λογικό ή όχι πρέπει νασχετίζεται με ένα και μόνο παράγοντα: ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ! Και οιανάγκες μας είναι να σπουδάζουμε, να μορφωνόμαστε, να δου-λεύουμε και να ζούμε!

Είναι, λοιπόν, αναγκαίο οι φοιτητές να συνδέσουν κάθε φοι-τητικό τους δικαίωμα που τσακίζεται, με τη γενικότερη επίθεσηστο λαό και στους εργαζομένους. Να ενεργοποιήσουμε τους συλ-λόγους μας πηγαίνοντας κόντρα σε όσους μας θέλουν υποταγμέ-νους και με σκυμμένο το κεφάλι! Να βάλουμε φραγμό στο χτίσι-μο του πανεπιστημίου του Μνημονίου, των λίγων και εκλεκτών,για το οποίο ήδη έχει βάλει τα θεμέλια η κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) κάτω από τις επιταγές των ιμπεριαλιστών (ΕΕ-ΔΝΤ). Νααναπτύξουμε ένα φοιτητικό κίνημα που θα διεκδικεί ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.

Παρακαλώ

δείξτε μου τα πάσο σας!Καμία διαγραφή φοιτητή!

Δεν θα γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων!

16 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ

Όσο και να θέλεις να δεις τα πράγματα ρεα-λιστικά και ψυχρά, δεν μπορεί παρά να σεπιάνει μελαγχολία από το προεκλογικό ιτα-

λικό σκηνικό και τις εναλλακτικές εκδοχές που θαέχουν μπροστά τους οι ιταλοί ψηφοφόροι, όταν θαφτάσουν στις κάλπες την Κυριακή 24 του Φλεβάρηκαι την Δευτέρα 25. Από την μία, ο Μπερσάνι και ηεκλογική συμμαχία του Δημοκρατικού κόμματος,που υπόσχεται δίχως περιστροφές ένα δύσκολο 2013για την ιταλική κοινωνία. Έτοιμοι να συμμαχήσουνμε τον Μόντι για να φτιάξουν μια κυβέρνηση, στηνουσία ίδια με αυτήν που κατέρρευσε, πιθανόν μόνομε διαφορετικούς ρόλους στην ιεραρχία της διακυ-βέρνησης. Αυτή είναι άλλωστε η σαφής προτίμησητων Γερμανών και των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής

Ένωσης και της Ευρωπαϊκής τράπεζας και δενχάνουν ευκαιρία να το δείχνουν με τον γνωστό,αγενή, τευτονικό τρόπο. Μάλιστα ο Μπερσάνι φρό-ντισε για μια ακόμη φορά να πλέξει το εγκώμιο τουπροφεσόρε, από το έδαφος της Γερμανίας μάλιστα,την οποία επισκέφτηκε λίγες ημέρες πριν.

Από την άλλη ο πόλος του Μπερλουσκόνι και τηςΛέγκας που εγγυώνται, παρά τις αντιγερμανικέςκορώνες, συνέχιση της ίδιας νέο-φιλελεύθερης πολι-τικής, με μπόλικο αντικομμουνισμό, κοινωνικόεκμαυλισμό και εκφασισμό. Στην κυριολεξία δηλαδήαπό την Σκύλα στην Χάρυβδη. Το απίθανο σκηνικόσυμπληρώνει το κόμμα του Γκρίλο ενώ τα απομεινά-ρια της Επανίδρυσης, ενωμένα με τους Οικολόγους,

αδυνατούν να αποτελέσουν εναλλακτική εκδοχήστην οργή και την απογοήτευση των Ιταλών.

Αυτά συμβαίνουν, την ίδια στιγμή που η οικονο-μική κρίση απλώνει την φτώχεια και την ανέχεια σεεκατομμύρια Ιταλούς, ο ορίζοντας φαίνεται όλο καιπιο σκοτεινός και οι υποσχέσεις του προφεσόρεΜόντι για ανάκαμψη ηχούν σαν κακό ανέκδοτομπροστά στην καθημερινή πραγματικότητα. Ενενή-ντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση του ιστορικού Ιταλι-κού κομμουνιστικού κόμματος, που συμπληρώθηκανμέσα στον φετινό Γενάρη, η κοινωνική και πολιτικήοπισθοδρόμηση, και στην Ιταλία όπως και συνολικάστην Ευρώπη, δεν έχει ακόμη τελειώσει.

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Η Σκύλα και η Χάρυβδη

Η τριπλή δολοφονία στο Παρίσι και το Κουρδικό ζήτημα Του ΤΑΣΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ

Ηδολοφονία των τριών γυναικών

στελεχών του PKK στο Παρίσι,

τον περασμένο Ιανουάριο, έφερε

ξανά στους προβολείς της δημοσιότητας το

Κουρδικό. Τη μοιρασιά δηλαδή ενός σημα-

ντικού σε πληθυσμό έθνους, γύρω στα 40

εκατομμύρια, σε τέσσερα κράτη (Τουρκία,

Ιράν, Ιράκ και Συρία). Ένα ζήτημα που

είναι φυσικό να επηρεάζει την περιοχή της

Μέσης Ανατολής όλο τον 20ο αιώνα, που

ειδικότερα το τελευταίο διάστημα «τρέχει»

και μάλιστα σε πολλαπλούς «διαδρόμους».

Ένα ζήτημα με το οποίο παίζουν και παί-

ζονται σοβαρά γεωπολιτικά παιχνίδια από

τους ιμπεριαλιστές (κυρίως) αλλά και τις

περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής. Γι

αυτό έχει αξία πριν -και για να- ανιχνεύ-

σουμε πολιτικά αυτή τη στυγνή και με

επαγγελματικά χαρακτηριστικά δολοφο-

νία, να ξαναδούμε τις σοβαρές εξελίξεις

στην περιοχή γύρω από το Κουρδικό.

Πολλά μέτωπα-

περίεργες διασταυρώσειςΟι εξελίξεις της συριακής κρίσης ήταν

αυτές που επανέφεραν με έντονο τρόπο

στο προσκήνιο το ζήτημα των Κούρδων. Ο

Άσαντ έκανε την επιλογή, από ένα σημείο

και πέρα, εν μέρει επειδή δεν μπορούσε να

τις ελέγξει αποτελεσματικά, εν μέρει επει-

δή αυτή η κίνησή του τον αποφόρτιζε από

την ανάγκη ανοίγματος δεύτερου μετώπου,

να αφήσει τις περιοχές της βορειοανατολι-

κής Συρίας, όπου κατοικούν συμπαγείς

κουρδικοί πληθυσμοί, στον έλεγχο των

ντόπιων Κούρδων ηγετών (και του PKK το

οποίο παρενέβαινε στην περιοχή). Μ’

αυτόν τον τρόπο όμως «απάντησε» στην

άμεση και ενεργητική υποστήριξη που

παρείχε η Τουρκία στον Ελεύθερο Συριακό

Στρατό (ας πούμε το στρατιωτικό σκέλος

των αντικαθεστωτικών ομάδων) και την

αντιπολίτευση αλλά και στην ευρύτερη

συνέργεια της τούρκικης ηγεσίας με την

αμερικάνικη και δυτική επεμβατική πολιτι-

κή ενάντια στη Συρία, που συνεχίζει να

κλιμακώνεται (εγκατάσταση πυραύλων

Patriot στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας).

Ταυτόχρονα, έπειτα από μια δεκαπε-

νταετή σχεδόν περίοδο, η συριακή ηγεσία

άφησε να ανοίξει ξανά στα βορειοανατολι-

κά σύνορα της χώρας στρατόπεδο της ένο-

πλης πτέρυγας τoυ PKK. Θυμίζουμε πως τα

στρατόπεδα που διατηρούσε το PKK στη

Συρία είχαν αδειάσει μετά από ισχυρές

συντονισμένες πιέσεις της Τουρκίας με τη

συμβολή του Ισραήλ και των ΗΠΑ, το

1998. Αυτό είχε συνοδευτεί από την απέλα-

ση του ηγέτη του PKK Αμπντουλάχ Οτσα-

λάν, ο οποίος με τη βοήθεια και της ελληνι-

κής κυβέρνησης συνελήφθη από Τούρκους

πράκτορες στην ελληνική πρεσβεία στο

Ναϊρόμπι και οδηγήθηκε (1999) στις φυλα-

κές του Ιμραλί, στις οποίες κρατείται μέχρι

σήμερα. Έτσι, σήμερα στη Β.Α Συρία και

στις κουρδικές περιοχές, από τις ειδήσεις

που φτάνουν στα δυτικά ΜΜΕ, λέγεται ότι

κυματίζει η σημαία του Κουρδιστάν σε

κυβερνητικά κτήρια, και ότι το PKK παίζει

σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση της

περιοχής. Επίσης το γεγονός πως οι Κούρ-

δοι της περιοχής έχουν εμφανιστεί σαν τρί-

τος παράγοντας στη χώρα, μη διστάζοντας

να έρθουν ακόμα και σε ένοπλη αντιπαρά-

θεση με τους Σύρους αντικαθεστωτικούς,

σε αυτή τη φάση βοηθάει πολύ το καθε-

στώς Άσαντ, που διακυβεύει την ίδια του

την ύπαρξη. Και γι αυτό είναι έτοιμο

ακόμα και να θυσιάσει ένα κομμάτι της

επικράτειάς του προκειμένου να ελέγξει το

υπόλοιπο.

Εφιάλτες

και «πραγματισμοί»Αυτές οι εξελίξεις συνέβαλαν στην ανα-

ζωπύρωση του κουρδικού αντάρτικου του

PKK στην περιοχή της Ανατολίας (περιοχή

γνωστή και ως Τουρκικό Κουρδιστάν), το

οποίο προηγουμένως, μετά από τη σύλλη-

ψη του Οτσαλάν, μόνο σποραδικά και με

δειλές απόπειρες είχε κάνει αισθητή την

παρουσία του. Έτσι ο εφιάλτης του Κουρ-

δικού ζητήματος ξύπνησε ξανά στην Άγκυ-

ρα και τέθηκε επιτακτικά στην ηγεσία της

η ανάγκη για νέους αναπροσανατολισμούς

της πολιτικής της στο Κουρδικό.

Γι' αυτούς βέβαια που παρακολουθούν

τα τεκταινόμενα στην περιοχή, η τουρκική

ηγεσία την τελευταία δεκαετία είχε κάνει

αρκετά βήματα «πραγματισμού» για την

αποτελεσματική προώθηση των συμφερό-

ντων της, ειδικά μετά το «χαστούκι» που

έφαγε από τη δημιουργία της αυτόνομης

κουρδικής περιοχής στο Ιράκ. Έτσι έχει

ανοίξει –σε σημείο η κυβέρνηση Μαλίκι

του Ιράκ να εκφράζει δημόσια τη δυσαρέ-

σκειά της- προς έκπληξη πολλών, σημαντι-

κά κανάλια επαφής και οικονομικών και

πολιτικών σχέσεων με αυτήν ακριβώς την

Περιφερειακή Κυβέρνηση του πρωθυπουρ-

γού του Ιρακινού Κουρδιστάν, Μπαρζανί!

Πρόσφατα μάλιστα η Άγκυρα υπέγραψε

συμφωνία μεταφοράς και διύλισης μέρους

του αργού πετρελαίου που εξορύσσεται

στην περιοχή του Ιρακινού Κουρδιστάν (η

περιοχή «κάθεται» σε μια μεγάλη λεκάνη

πετρελαίου και φυσικού αερίου για την

οποία ήδη παρεμβαίνουν δυτικές και ρώσι-

κες εταιρείες), παρακάμπτοντας την

κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ η οποία

εξοργίστηκε. Έτσι δίνει οικονομικές και

πολιτικές διεξόδους στην αστικοφεουδαρ-

χική κουρδική ηγεσία του Μπαρζανί και

τη στηρίζει στην αντιπαράθεσή της με την

κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ (πρόσφατα

απειλήθηκε στρατιωτική εμπλοκή των δύο

πλευρών με αφορμή τον έλεγχο αμφισβη-

τούμενων περιοχών στο Κιρκούκ και γύρω

από αυτό). Παράλληλα υποδαυλίζει και

ενισχύει τις ενδοκουρδικές αντιθέσεις PKK

– Μπαρζανί για την κατάχτηση της ηγεμο-

νίας στο κουρδικό έθνος. Το κυριότερο

αντάλλαγμα της Άγκυρας δεν είναι ότι

αναβαθμίζει το ρόλο της ως κόμβος και

χώρα μεταφοράς πετρελαίου αλλά ότι

παρεμβαίνει, πιέζει και ελέγχει από κοντά

τις εξελίξεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν, οι

οποίες γνωρίζει πως επηρεάζουν όλους

τους κουρδικούς πληθυσμούς, άρα και

αυτούς που ζουν στο εσωτερικό της. Ταυ-

τόχρονα μπορεί με αυτόν τον τρόπο να

ασκεί πιο αποτελεσματική πίεση στην

κλίκα του Μπαρζανί, για την τήρηση μιας

στάσης «ουδετερότητας» σε σχέση με το

Κουρδικό στο εσωτερικό της Τουρκίας,

κάτι πολύ ζωτικό για την Άγκυρα. Αλλά

και γιατί από τα δύο κακά, αυτό της περι-

φερειακής αυτονομίας και το άλλο, της

απόσχισης από τον κρατικό κορμό, την

ενδιαφέρει να προβάλλεται το πρώτο. Ας

μην ξεχνάμε πως στην Τουρκία ζουν γύρω

στα 20 εκατομμύρια Κούρδοι, που αντι-

στοιχούν στο 25% του πληθυσμού της

χώρας και αποτελούν το 50% του συνόλου

των κουρδικών πληθυσμών. Τέλος, οι σχέ-

σεις αυτές βοηθούν το τούρκικο καθεστώς

να λειτουργεί σαν αντίβαρο στη γνωστή

πλέον και πανθομολογούμενη ανάπτυξη

σχέσεων του Ισραήλ με τις κουρδικές ηγε-

σίες. Γιατί, όπως για την Τουρκία έτσι και

για το Ισραήλ, έχει περάσει πολύς καιρός

από τότε που η Μοσάντ βοηθούσε την

τουρκική ηγεσία στη σύλληψη του Οτσα-

λάν. Με άλλα λόγια, έχει κυλήσει πολύ

νερό στο αυλάκι των περιφερειακών -και

όχι μόνο- αντιθέσεων και των ιμπεριαλι-

στικών σχεδιασμών. Με την έγκριση της

Ουάσιγκτον -η οποία παίζει σε πολλά

ταμπλό ταυτόχρονα για την προώθηση

των δικών της γεωπολιτικών σχεδιασμών-

και με ορόσημο τη στάση (αντίθεσης) της

Τουρκίας απέναντι στο δεύτερο πόλεμο

του Κόλπου, το Ισραήλ βοήθησε ποικιλο-

τρόπως τους Μπαρζανί-Ταλαμπανί (σημε-

ρινού αντιπροέδρου στην κεντρική κυβέρ-

νηση του Ιράκ), ώστε να συμβάλουν από

τη μεριά τους στην εισβολή και κατοχή του

Ιράκ από τις ΗΠΑ και τους «προθύμους».

Σε μια πορεία και ενόσω δυνάμωναν οι

κινήσεις για την ανάδειξη της Τουρκίας σε

περιφερειακή δύναμη, οι σχέσεις αυτές των

Ισραηλινών φαίνεται ότι επεκτείνονταν

έως το PKK. Βέβαια, πέρα και πάνω από

τον περιφερειακό ανταγωνισμό Τουρ-

κίας–Ισραήλ υψωνόταν η αμερικάνικη

ανάγκη να χρησιμοποιηθεί το Ισραήλ σε

ρόλο συμμόρφωσης του τούρκικου παρά-

γοντα. Ειδικά σε μια φάση που οι αραβι-

κές εξεγέρσεις είχαν αναστατώσει και

είχαν βάλει σε μια μεγάλη περίοδο ρευστό-

τητας και αστάθειας τη Μέση Ανατολή και

τη Βόρεια Αφρική και ανάγκαζαν την

Ουάσιγκτον σε μια «επιστράτευση» όλων

των υπαρχόντων «εργαλείων» με ταυτό-

χρονη «αναδιάρθρωση» του ρόλου τους.

Η τούρκικη ηγεσία επίσης δεν κινήθη-

κε τυχαία ούτε στο εσωτερικό της. Πέρυ-

σι προώθησε μια διαδικασία διαπραγμα-

τεύσεων με το PKK. Οι περσινές συνομι-

λίες, μετά από «ένα ξέσπασμα βίας» στην

Ανατολία και την απαίτηση τουρκικών

εθνικιστικών κύκλων που ακολούθησε,

τερματίστηκαν άδοξα. Όμως το τελευταίο

εξάμηνο είχαμε επανέναρξη των διαπραγ-

ματεύσεων με τη συμμετοχή, αυτή τη

φορά, του εγκλείστου στο Ιμραλί Οτσα-

λάν. Ο οποίος, αν και έχει χάσει κάποια

αίγλη από την παλιά, διατηρεί ωστόσο

μια αξιοπρόσεκτη επιρροή, όπως έδειξε

το σταμάτημα, μετά από έκκλησή του, της

απεργίας πείνας 1.700 Κούρδων εντός και

εκτός των φυλακών. Η απεργία είχε ως

κύρια αιτήματα τον τερματισμό της απο-

μόνωσης του Οτσαλάν και την ελευθερία

χρησιμοποίησης της κουρδικής γλώσσας

στα δικαστήρια. Βέβαια να επισημάνουμε

πως αυτές οι διαπραγματεύσεις γίνονταν

παράλληλα με τις μάχες στην περιοχή

πέριξ της τουρκοσυριακής μεθορίου μετα-

ξύ τούρκικου στρατού και PKK. Αυτές

τις συνομιλίες διέκοψε αντικειμενικά η

τριπλή δολοφονία του Παρισιού.

Συνέχεια στη σελ. 23

ΔΙΕΘΝΗ 17Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Τα όσα διαδραματίστηκαν το προηγούμενο δεκαήμερο στην Αίγυπτο

αναδεικνύουν με τον πιο δραματικό τρόπο την αντιδραστική τροχιά

των εξελίξεων στο εσωτερικό της. Η δεύτερη επέτειος της αιγυπτιακής

εξέγερσης και οι μαζικές διαδηλώσεις σε Κάιρο και άλλες μεγάλες πόλεις της

Αιγύπτου συνοδεύονται με άγρια καταστολή που μέχρι στιγμής αφήνει πίσω

της 60 νεκρούς. Στις διαδηλώσεις κατά του Μοχάμεντ Μόρσι ήρθε να προ-

στεθεί η ετυμηγορία του δικαστηρίου στην εσχάτη των ποινών 21 ατόμων

για τα πολύνεκρα επεισόδια στο στάδιο του Πορτ Σάιντ τον περυσινό

Φεβρουάριο μεταξύ οπαδών δύο ποδοσφαιρικών ομάδων. Η κήρυξη στρα-

τιωτικού νόμου στην περιοχή του Σουέζ ρίχνει νέο «λάδι στη φωτιά».

Είναι γεγονός πως η σημερινή κατάσταση στην Αίγυπτο δεν μπορεί να

περιγραφεί, και πολύ περισσότερο να εξηγηθεί, μόνο στη βάση εσωτερικών

όρων. Ούτε βέβαια πρόκειται για μια κατάσταση που αφορά προβλήματα

μετάβασης από ένα προηγούμενο καθεστώς σε ένα άλλο. Είναι άλλωστε παν-

θομολογούμενο πως, δύο χρόνια μετά τις μαζικές και αιματηρές κινητοποιή-

σεις της «αραβικής άνοιξης» στην Αίγυπτο, όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί η

αλλαγή του στρατοκρατικού καθεστώτος, που κυριαρχούσε για δεκαετίες

στη χώρα, αλλά καταγράφεται το ακριβώς αντίθετο.

Ωστόσο, φαίνεται πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την αλλαγή φρου-

ράς στα ανώτατα κλιμάκια πολιτικής εξουσίας. Μπορεί ο στρατός να συνε-

χίζει με άθικτους τους μηχανισμούς του, όμως το πολιτικό σκηνικό εξακο-

λουθεί να είναι ρευστό και ασταθές, πράγμα που επηρεάζει άμεσα τις ισορ-

ροπίες μέσα και έξω από την Αίγυπτο. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα έρχε-

ται στην εξουσία (προεδρία και κυβέρνηση) μέσα από την αναγκαστική

αξιοποίησή της από το παλιό κατεστημένο και την ανοχή (αν όχι και συνεν-

νόηση ακόμη) με τον αμερικανικό παράγοντα ως απάντηση στο ογκούμενο

κύμα της λαϊκής εξέγερσης. Αν και, από τη μια, είναι βέβαιο ότι θα ξεσπά-

σουν ακόμα πιο έντονα και μαζικά νέες κινητοποιήσεις του αιγυπτιακού

λαού, από την άλλη το βασικό πρόβλημα είναι το «πού» και «πώς» θα διο-

χετευτούν.

Πολλά λέγονται (και όχι μόνο στο Κάιρο) για τις σχέσεις αυτού του τρι-

γώνου: στρατού - Αδελφών Μουσουλμάνων (Α.Μ.) – ΗΠΑ. Είναι γνωστό

πως ο «μετριοπαθής» ισλαμιστής πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι, που διατηρεί

ανέπαφα όλα τα συμφέροντα των στρατιωτικών και που προσκαλείται επί-

σημα σε Ουάσιγκτον και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βερολίνο), ήταν ανα-

γκαστική επιλογή ακόμα και για τους Α.Μ. Κατά μία εκδοχή (και, απ’ ό,τι

φαίνεται, αρκετά βάσιμη), έρχεται να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στη νέα

κατάσταση και ο οποίος ρόλος ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά ορατός.

Βλέπουμε πως σε όλο το προηγούμενο διάστημα τροφοδοτείται και ενι-

σχύεται μια πολιτική αντιπαράθεση (και όχι μόνο από την επίσημη και

κοσμική αντιπολίτευση) κατά των μεθοδεύσεων του Μόρσι στο επίπεδο των

θεσμών και της διακυβέρνησης. Μεθοδεύσεις που σχετίζονται τόσο με την

ανάληψη υπερεξουσιών όσο και με τη δημιουργία ενός νέου «ισλαμικού

συντάγματος». (Στο μεταξύ, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της

Αιγύπτου ανέβαλε για τις 3 Μαρτίου -και βλέπουμε- την ανακοίνωση της

απόφασής του σχετικά με τη νομιμότητα της επιτροπής που συνέταξε το νέο

σύνταγμα της χώρας, το οποίο εγκρίθηκε το Δεκέμβριο με δημοψήφισμα!).

Γενικότερα ο Μόρσι καταγγέλλεται από την «κοσμική» αντιπολίτευση (που

πρόσφατα συγκρότησε το «Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας») ότι οδηγεί στην

ισλαμοποίηση της πολιτικοκοινωνικής ζωής της Αιγύπτου σε βάρος των

δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Πίσω απ’ όλα αυτά διακρίνουμε την προσπάθεια του στρατιωτικού κατε-

στημένου να ενισχύσει τεχνητά ένα πλαίσιο που κύριο χαρακτηριστικό του

θα έχει την πόλωση ανάμεσα σε «ισλαμιστές» και «κοσμικούς». Μια «πόλω-

ση» που θα δίνει το δικαίωμα στους στρατιωτικούς να βγαίνουν και να λένε

ότι: «η συνέχιση της διαμάχης των αντιτιθέμενων πολιτικών απειλεί τα θεμέ-

λια του κράτους». Το δηλώνει ήδη ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και

υπουργός Άμυνας Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ο οποίος σπεύδει να διευκρινίσει

ότι: «αυτά τα θεμέλια στηρίζονται στο στρατό»! Η «απροθυμία», λοιπόν, του

στρατού να πατάξει τους «διαδηλωτές της αντιπολίτευσης» δεν εξηγείται

μόνο από το ότι οι στρατιωτικοί επιθυμούν να διατηρήσουν τη συνέχεια της

εικόνας τους «ως υπερασπιστών της επανάστασης που ανέτρεψαν το παλαιό

μισητό καθεστώς το 1952 (τον βασιλιά Φαρούκ) αλλά και το 2011 (τον Μου-

μπάρακ)»! Είναι ο έλεγχος της διαμορφούμενης κατάστασης η οποία βρίσκε-

ται κάτω από τη συνεχή πίεση του λαϊκού παράγοντα.

Εκτός από το στρατό, όμως, υπάρχουν οι «δυνάμεις ασφαλείας» (ένα

εκατομμύριο άτομα) των οποίων η αντιπάθεια για τον Μόρσι έχει την ίδια

αφετηρία, ενώ το ίδιο ισχύει και για τη «μεγάλη γραφειοκρατία» (3,5 εκατ.

άτομα) και τους δικαστικούς που είναι ως επί το πλείστον διορισμένοι από

το προηγούμενο καθεστώς .

Εκτός από όλους αυτούς, είναι η ίδια η αστική τάξη της Αιγύπτου που

έχει δεσμούς και χρεώσεις με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

Τέλος, είναι αυτή καθαυτή η γεωπολιτική-γεωστρατηγική σημασία της Αιγύ-

πτου που είναι και παραμένει κύρια παράμετρος και ουσιαστικός παράγο-

ντας στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες που έχουν επιβάλει οι

αμερικάνοι ιμπεριαλιστές στην περιοχή.

Χ.Β.

Μαχάλα Αλ Κούμπρα, Αίγυπτος

Το εργοστάσιο

Αθέατος

Κόσμος

Είναι σίγουρα υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως το εργοστάσιο κλωστοϋφα-ντουργίας Μισρ είναι μια μικρογραφία της Αιγύπτου. Η γη του Νείλου και η κοι-νωνία των ανθρώπων της είναι πολύ πλούσια σε όψεις και αντιθέσεις. Είναι αλή-

θεια, όμως, πως η μεγαλύτερη και ιστορικότερη βιομηχανική μονάδα είναι στενά δεμέ-νη με την πολυκύμαντη νεότερη αιγυπτιακή ιστορία και τους κοινωνικούς αγώνες πουτην επηρέασαν. Απλωμένη σε μια έκταση χιλίων στρεμμάτων στο κέντρο του Δέλτα τουΝείλου, στη βιομηχανική πόλη Μαχάλα Αλ Κούμπρα, περίπου εκατόν είκοσι χιλιόμετραβόρεια του Καΐρου, περιφραγμένη με ψηλούς τοίχους, περιλαμβάνει χιλιάδες αδράχτια,μηχανές ύφανσης και βαφής, μονάδες ραφής, κοιτώνες, αποθήκες, μέχρι και γήπεδοποδοσφαίρου.

Θεωρείται η μεγαλύτερη μεταποιητική επιχείρηση στη Μέση Ανατολή και την Αφρι-κή και στις δόξες της απασχολούσε έως και τριάντα χιλιάδες εργάτες. Το εργοστάσιοάρχισε να κτίζεται το 1927, με την ισχυρή συμβολή της Τράπεζας του Μισιριού, πουανέλαβε ύστερα από την ανεξαρτησία του 1922 να δημιουργήσει την αγροτοβιομηχανι-κή υποδομή της χώρας. Οι πρώτοι εργαζόμενοι ήταν φελάχοι που παράλληλα με τις

αγροτικές εργασίες συμπλήρωναν τοεισόδημά τους κάνοντας μεροκάματα.Στα χρόνια που ακολούθησαν στοεργοστάσιο, όπου οι μηχανές δούλευ-αν όλο το εικοσιτετράωρο, διαμορφώ-θηκε ένα μορφωμένο, απαιτητικό καιταξικά αρκετά συνειδητό εργατικόδυναμικό, που μετέφερε από γενιά σεγενιά συνδικαλιστικές εμπειρίες καιμια αριστερή κοσμική πολιτική συνεί-δηση. Η πρώτη απεργία που ξέσπασεστο εργοστάσιο ήταν στα 1938.

Σύμβολο της κοινωνικής και εθνι-κής αντίστασης στους Βρετανούς πουκαι μετά την τυπική ανεξαρτησία

συνέχισαν να καθορίζουν τις τύχες τηςχώρας, το εργοστάσιο με τους εργάτεςτου αντιμετώπισε πρώτη φορά τηνεισβολή των τανκς το 1947 σε μια απότις πρώτες μεγάλες απεργίες. Τάχθηκεαπό την πρώτη στιγμή δίπλα στουςστρατιωτικούς που ανέτρεψαν τονΦαρούκ, αλλά γρήγορα διαψεύστηκεόταν ο Νάσερ, μετά τον πρώτο καιρότου μέλιτος, στράφηκε με μανία ενά-

ντια στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Το 1952 αντιμετώπισε τη δεύτερη στρα-τιωτική εισβολή καταστολής, ενώ το 1960 εθνικοποιήθηκε πλήρως.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψε να αποτελεί ένα από τα λίκνα της εργατικής αφύ-πνισης και, όταν ο Σαντάτ έφερε στη χώρα το ΔΝΤ και τις ακραίες νέο-φιλελεύθερεςπολιτικές, το εργοστάσιο αντέδρασε θυμωμένα. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στηνεξέγερση του ψωμιού το Γενάρη του 1977, έκανε μεγάλες και σκληρές απεργίες σε όλητη δεκαετία του Ογδόντα, με πιο σημαντικές αυτές για τους μισθούς και τα ωράρια το1986 και το 1988. Στο λυκόφως του καθεστώτος Μουμπάρακ αναδείχθηκε σε κέντρο τηςκοινωνικής και δημοκρατικής αντίστασης. Από το 2006 και ειδικά το 2008 στο εργο-στάσιο ξέσπασε συνεχόμενη αναταραχή, που δεν διακόπηκε ούτε μετά την αιματηρήεπέμβαση του στρατού, για να αποτελέσει εν τέλει μια από τις σημαντικότερες προ-δρομικές εστίες της εξέγερσης του Γενάρη του 2011.

Πιστό στην ιστορία του το εργοστάσιο δεν επαναπαύτηκε στις αντιστασιακές δάφ-νες του. Όταν η εξέγερση έμεινε στη μέση και οι εξελίξεις στη χώρα και στην κοινωνίαπήραν ανεπιθύμητη στροφή, οι εργάτες ξαναβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντί-στασης ενάντια στην κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η οποία με επικε-φαλής τον πρόεδρο Μόρσι και σε συμβιβασμό με τη στρατιωτική ηγεσία επιχειρεί ναδιασώσει το καθεστώς, να υπονομεύσει τις κοσμικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατι-κές κατακτήσεις και να ξαναβάλει τις λαϊκές μάζες στη γωνία. Έτσι, με κέντρο το εργο-στάσιο και πρωταγωνιστές τους 27 χιλιάδες εργάτες, η Μαχάλα Αλ Κούμπρα από τοκαλοκαίρι βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό, αγκαλιάζοντας σχεδόν όλα τα εργοστάσιαστην πόλη.

Στις 7 του Δεκέμβρη, μάλιστα, όταν η βραδινή βάρδια των επτά χιλιάδων εργατώναπό το εργοστάσιο σχόλασε και κατευθύνθηκε στην πλατεία Αλ Σον, οι συγκρούσεις μετην αστυνομία και τους οπαδούς της Αδελφότητας γενικεύτηκαν, καταλήφθηκανκυβερνητικά κτίρια και η επαναστατική επιτροπή ανακήρυξε συμβολικά την ανεξάρτη-τη δημοκρατία της Μαχάλα! Οι εξεγερμένοι εργάτες δήλωσαν με κατηγορηματικό τρόποπως δεν θα δεχθούν να τους κυβερνούν τα διατάγματα και ο αντιδραστικός σκοταδι-σμός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Με διαδρομή περισσότερο από έναν αιώνα, το εργατικό κίνημα της Αιγύπτου απο-τελεί ένα από τα ισχυρότερα στον αραβικό κόσμο. Ανάμεσα στον ισλαμισμό, τη δυτι-κόφιλη αστική αντιπολίτευση και τον τρεϊντ-γιουνιονισμό, ισχυρό κατάλοιπο της βρε-τανικής επιρροής, αναζητεί σε δύσκολες αλλά και ελπιδοφόρες συνθήκες την αυτόνο-μη παρουσία και παρέμβασή του στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Και έχει κάνειπολύ αισθητή την παρουσία του έστω και χωρίς μια ισχυρή επαναστατική ηγεσία.

Τον Αθέατο Κόσμο γράφει ο Δ. Παυλίδης

ΔΕΙΤΕ το ντοκιμαντέρ «The Factory» των Cristina

Bocchialini και Ayman El Gazwy και μια παρου-

σίασή του από το «Αλ Τζαζίρα» στη διεύθυνση

http://www.aljazeera.com/programmes/revolu-

tionthrougharabeyes/2012/01/2012130131359914

29.html

Η «βαρυχειμωνιά της άνοιξης»

Οι ΗΠΑ, ο στρατός και ο Μούρσι

Αίγυπτος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ18 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Συναλλαγματικός πόλεμος

Έχει σαλπίσει το τελευταίο διάστημα ο πόλεμος ανάμεσα στα νομί-σματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια ομοβροντία υποτιμήσεων τωννομισμάτων των λατινοαμερικάνικων χωρών βρίσκεται σε εξέλι-

ξη, υποτιμήσεων όχι τυπικών, αλλά μέσω αγορών αμερικάνικου νομί-σματος αξίας άνω των 13 δισ. δολαρίων, στην οποία έχουν προχωρήσειοι Κεντρικές Τράπεζες έξι χωρών της Λατινικής Αμερικής στο πλαίσιοπαρεμβάσεων τα τελευταία δυόμισι χρόνια, προκειμένου να διατηρή-σουν χαμηλές τις ισοτιμίες των νομισμάτων τους.

Οι τοποθετήσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων στις λεγόμενες «ανα-δυόμενες αγορές» στις οποίες καταφεύγουν μαζικά οι διαχειριστέςαυτών των κεφαλαίων ως διέξοδο κερδοφορίας εξωθούν ανοδικά τανομίσματα των χωρών αυτών και τσακίζουν τις εξαγωγές τους. Ειδικόςεπί της κίνησης κεφαλαίων και συναλλαγματικών ισοτιμιών θεωρεί πωςτο 2013 θα είναι έτος «ενεργού χειραγώγησης των συναλλαγματικώνισοτιμιών» πράγμα, που σημαίνει δηλαδή συναλλαγματικό πόλεμο. Ταίδια υποστηρίζει και η Τράπεζα της Αγγλίας, εκτιμώντας ότι ο πόλεμοςυποτιμήσεων θα συνεχιστεί όλο το 2013. Εκπρόσωπος του ΔΝΤ δηλώνειμεγαλύτερη συγκράτηση και χαρακτηρίζει τον «συναλλαγματικό πόλε-μο» υπερβολή.

Ακολούθησε η Τράπεζα της Ελβετίας, που εξέδωσε μάλιστα πολύισχυρή ανακοίνωση ότι θα αποτρέψει με κάθε τρόπο την περαιτέρω ενί-σχυση του ελβετικού φράγκου καθώς στις τραπεζικές «αποθήκες» τηςχώρας συρρέουν διαρκώς κεφάλαια από τις δοκιμαζόμενες οικονομίεςτης ευρωζώνης, που φυσικά ψάχνουν ασφαλές καταφύγιο.

Η παγκόσμια εικόνα κίνησης των κεφαλαίων είναι μια εικόνα πανι-κού και φυγής για διάσωση που τροφοδοτεί η παρατεταμένη ύφεση καιτο πάγωμα των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία. Όμως αυτόπου φαίνεται να ενοχλεί «συγκρατημένα» λιγότερο τους Αμερικάνουςκαι περισσότερο τους Ευρωπαίους ήταν η απόφαση της Κεντρικής Τρά-πεζας της Ιαπωνίας και φυσικά της νέας κυβέρνησης να μπουν δυναμι-κά σε αυτόν το χορό των συναλλαγματικών υποτιμήσεων: Οι Ιάπωνεςλοιπόν αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεριόριστες αγορές ομολόγωναλλά και ιδιωτικού ιαπωνικού χρέους.

Η BoJ (Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας) ανακοίνωσε επίσης ότι ανε-βάζει το όριο-στόχο για πληθωρισμό στο 2% και διατηρεί μηδενικά ταεπιτόκια. Είναι φανερό ότι οι ιαπωνικές οικονομικές αρχές θέλουν ναεπανακινήσουν την οικονομία και να δώσουν μια γενναία τόνωση στιςεξαγωγές τους.

Οι πρώτες αντιδράσεις προήλθαν από τη Γερμανία, από τον κεντρι-κό τραπεζίτη Γενς Βάιντμαν, ο οποίος μίλησε για «πολιτικοποίηση τωνσυναλλαγματικών ισοτιμιών». Είναι φανερό πως το ήδη ανατιμημένοκατά Γιούνκερ -αλλά και πραγματικά- ευρώ θα πιεστεί περαιτέρω ανο-δικά καθώς είχε μεγάλες αποθεματικές τοποθετήσεις σε γιεν Ιαπωνίας.Στέλεχος μάλιστα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Μέρκελ εξέ-φρασε την πρόθεσή του να καταφύγει η Γερμανία στην υποστήριξη τωνλυκοεταίρων της στο G20. Η ιαπωνική απάντηση ήταν πως η Γερμανίαδεν δικαιούται να ομιλεί καθώς «οι εξαγωγές της έχουν επωφεληθεί ειςτο έπακρον από το σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ».

Είναι επίσης αλήθεια πως η παγκόσμια συναλλαγματική αντιπαράθε-ση ξεκίνησε με τις κολοσσιαίες αγορές και επαναγορές ομολόγων πρώτακαι κύρια της FED (ΗΠΑ) αλλά και της ΕΚΤ (ευρωζώνη) με αφορμή τοελληνικό χρέος. Στην πορεία βέβαια τα πνεύματα ηρέμησαν καθώς οψύχραιμος Μάριο Ντράγκι μέσα από τις δηλώσεις του έδειχνε σαφήμηνύματα για μεγαλύτερη διολίσθηση του ευρώ και για παραπέρα χαλά-ρωση της νομισματικής πολιτικής της ευρωζώνης.

Είναι σίγουρο πως το πέρασμα της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικήςαντιπαράθεσης στα νομίσματα, αν συνεχιστεί, ανοίγει τις πύλες τηςκολάσεως αφού στην ουσία θα πρόκειται για μια μορφή έμμεσου προ-στατευτισμού παγκόσμιας κλίμακας. Ήδη υπάρχει μια ισορροπία τρόμουανάμεσα σε βασικά συναλλαγματικά ζεύγη (ευρώ έναντι δολαρίου,δολάριο έναντι γιεν, ευρώ έναντι ελβετικού φράγκου, ρεάλ Βραζιλίαςέναντι δολαρίου, πέσο Μεξικού έναντι δολαρίου κ.λπ.), που αν διατα-ραχτεί ο κύκλος θα γίνει πιο εύθραυστη για όλους.

Πρέπει, όμως, να συγκρατήσουμε ακόμη και τη ρήση του Bάιντμανπερί «πολιτικοποίησης των συναλλαγματικών ισοτιμιών». Γιατί, αν καιο έμμεσα θιγόμενος από την υποτίμηση του γιεν είναι η ευρωζώνη, οάμεσα θιγόμενος είναι οι ασιατικοί γείτονες της Ιαπωνίας και ιδιαίτερα ηΚίνα αλλά και η Ινδία. Οι αναμενόμενες αντιδράσεις των δύο ασιατικώνγιγάντων δεν μπορούν σήμερα να σταθμιστούν σε τι επίπεδο και σε τικλίμακα θα επηρεάσουν τις συναλλαγματικές ισορροπίες.

Πραγματικά, ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε από την κρίση. Και ναφανταστεί κανείς πως μόλις πριν από ένα χρόνο Κίνα και Ιαπωνίαείχαν συνυπογράψει ειδική ζώνη συναλλαγματικής συναλλαγήςγιουάν και γιεν από την οποία θα είχε εξοβελιστεί το δολάριο. Τότεεκείνη η κίνηση είχε εκτιμηθεί περισσότερο για τα γεωπολιτικά καιλιγότερο για τα (σημαντικά οπωσδήποτε) οικονομικά της αποτελέ-σματα. Σήμερα;

Το διεθνές περίγραμμα του ζητήματος

Στο North Stream, που ενώνειενεργειακά με στρατηγικότρόπο (παρακάμπτοντας ενδιά-

μεσους) τη Ρωσία με τη Γερμανία μέσωΒαλτικής, ρέουν ήδη 55 δισ. κυβικάμέτρα φυσικού αερίου το χρόνο. Όμωςστο νότιο διάδρομο εφοδιασμού τηςΕυρώπης με φυσικό αέριο, οι περιπλο-κές δεν τελειώνουν. Κάτι τέτοιο είναιεύλογο να συμβαίνει μιας και η δια-δρομή για τον εφοδιασμό με ρώσικο-αζέρικο ή από αλλού αέριο από τοΝότο της Ευρώπης περνά από μιασειρά χώρες των Βαλκανίων όπου ηγεωπολιτική αστάθεια ταυτίζεται μονί-μως με τον συχνά αιματηρό και σεκάθε περίπτωση σταθερά καταστροφι-κό για τους λαούς ιμπεριαλιστικόανταγωνισμό.

Το αίμα των λαών ποτίζει άλλωστετον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό γιατον έλεγχο των πηγών ενέργειας καιτων δρόμων μεταφοράς της εδώ καιδεκαετίες. Ταυτόχρονα η ενεργειακήεξάρτηση της Ευρώπης από ρώσικοαέριο ή από άλλες πηγές και δρόμουςπου ελέγχουν ή εγκρίνουν οι ΗΠΑαποτελεί ένα κρίσιμο επίδικο τουπαγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγω-νισμού που στις μέρες μας συμπλέκε-ται με την κρίση και ιδιαίτερα με τησημαντική της πλευρά, την κρίση τηςευρωζώνης.

Η ελληνική περιπέτεια, η εξελισ-σόμενη κυπριακή, μα και οι πολεμικέςεξορμήσεις της Γαλλίας σε Λιβύη,Συρία, Μάλι, καθώς και η αναβαθμι-σμένη παρέμβαση των Γερμανών στατης χώρας μας, μα και όσο μπορούνστην ευρύτερη περιοχή, αποκαλύ-πτουν αυτή την πραγματικότητα.Γιατί, ναι, η κρίση είναι γενικευμένηκαι είναι κρίση του ιμπεριαλισμού.Άλλωστε, παρά το γεγονός ότι κανείςδεν έχει τους όρους για την ώρα γιακεντρική αναμέτρηση, οι πολεμικέςεκφράσεις από τη Λιβύη στη Συρία καιαπό κει στο Μάλι και ίδωμεν διαδέχο-νται όλο και πιο σύντομα η μία τηνάλλη σε μια κατά τ’ άλλα «ειρηνική»περίοδο.

Ο πόλεμος των αγωγών, πλευράτου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού

Κάτι τέτοιο είναι ανάγκη να τονι-στεί για να γίνει κατανοητό το πράγ-ματι ανελέητο «παιχνίδι» ανταγωνι-σμού ανάμεσα στα μονοπώλια πουεξελίσσεται αυτό τον καιρό στις πλά-τες του λαού και του πλούτου που τουανήκει, όπως σχολιάζει σε άρθρο τουο «Ριζοσπάστης» στις 5 Φλεβάρη, τοοποίο συνοψίζει με αξιόλογο δημοσιο-γραφικά τρόπο το έντονο παρασκήνιογύρω από την πώληση των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ αλλά και τον ΤΑΡ και ακόμηκαι τις ΑΟΖ.

Τα ζητήματα που ανοίγουν είναιχοντρά και δεν κρύβονται. Ταυτόχρο-να, επειδή δυστυχώς το σύστημα τηςεξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεναπειλείται άμεσα από τη λαϊκή πάλη,οι κόντρες των διαπλεκόμενων συμφε-ρόντων με τη μια ή την άλλη επιλογήστο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρ-τησης εκδηλώνονται ανοικτά καικαθημερινά σχεδόν βγαίνουν στοναστικό Τύπο άρθρα εξόχως αποκαλυ-πτικά. Δυστυχώς για το επίπεδο της

ταξικής και αντιιμπεριαλιστικήςσυγκρότησης της λαϊκής πάλης, η ντό-πια πλουτοκρατική ολιγαρχία, ταφερέφωνα και οι απολογητές της δεννιώθουν καν την ανάγκη να κρύψουντο γεγονός πως δίνουν συνεχώς τηχώρα, τον πλούτο της και το λαό τηςκαι ταυτόχρονα την εμπλέκουν σ’ έναεπικίνδυνο «παιχνίδι».

Επικίνδυνο και με άγριους και αδί-στακτους παίχτες τους ιμπεριαλιστέςπου δεν θα διστάσουν μπροστά σετίποτα προκειμένου να υπηρετήσουντα συμφέροντα και τις στρατηγικέςτους.

«Από τη ΔΕΠΑ ‘περνάει’ η ΑΟΖ»,τιτλοφορεί τη στήλη Παρασκήνιο το«Βήμα της Κυριακής» 3/2 σε αφιέρω-μα με τίτλο πιέσεις και παρασκήνιασχετικά με τα «παιχνίδια» γύρω απότην ενέργεια στη χώρα μας. Στο ίδιοαφιέρωμα, άρθρο με τίτλο «ψυχρόςπόλεμος για τα ασημικά» αναφέρεταιστο παρασκήνιο της εξαγοράς τωνΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ στο πλαίσιο του γεωπο-λιτικού ανταγωνισμού ΗΠΑ- Ε.Ε.-ΡΩΣΙΑΣ για τον έλεγχο των ενεργεια-κών οδών στη νοτιοανατολική Ευρώ-πη. Τρίτο άρθρο στο ίδιο αφιέρωματιτλοφορείται «Η διπλωματία τωναγωγών: Αντ. Σαμαράς ‘πρόσω ολο-ταχώς’ για τον ΤΑΡ». Μα και στο«Έθνος της Κυριακής» 3 Φλεβάρη,άρθρο με τίτλο «αφύσικη καθυστέρη-ση για το φυσικό αέριο> αναφέρεταιστις περιπλοκές -στα «όρια της εμπλο-κής»- στο ζήτημα της πώλησης τωνΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ που, σύμφωνα με τιςμνημονιακές υποχρεώσεις, πρέπει ναολοκληρωθεί τους επόμενους δύομήνες, και στις διεργασίες για τοναγωγό μεταφοράς αζέρικου αερίουμέσω Τουρκίας – Ελλάδας – Αλβανίας –Ιταλίας, του γνωστού ΤΑΡ. Να σημειώ-σουμε εδώ πως τελεσίδικα μέχρι τονΙούνιο θα καταληχθεί αν ο ΤΑΡ ή οNABUCO θα είναι ο αγωγός που θαμεταφέρει το αζέρικο αέριο στηνΕυρώπη. Όποιος από τους δυο κι ανπροκριθεί στη βάση γεωπολιτικώνισορροπιών και μονοπωλιακών συμ-φερόντων θα έχει τη γεωστρατηγικήστήριξη των ΗΠΑ κόντρα στον SouthStream που αποτελεί γεωστρατηγικήεπιλογή της Ρωσίας.

Η Ρωσία έχει ήδη τον North Streamστο βορρά, τους παλιούς αγωγούςμέσω Ουκρανίας και στήνει και νέουςπρος την τεράστια αγορά της Κίνας.Όμως την ενδιαφέρει ιδιαίτερα ηαγορά των Βαλκανίων και ο νότιοςδιάδρομος εφοδιασμού της Ευρώπης,όπως την ενδιαφέρουν οι εξελίξειςστην Κύπρο και η ροή αερίου απόπηγές της νοτιοανατολικής Μεσογεί-ου, όπου το συνολικότερο ενδιαφέροντης την οδηγεί να υπερασπίζεται μεσθένος τη ναυτική παρουσία της στηΣυρία, κατεβάζοντας αποφασιστικά τοστόλο της.

Το ταξίδι του Σαμαρά στο Κατάρ

Ακόμη πιο αποκαλυπτικό άρθροστην εφημερίδα «Έθνος» λίγες μέρεςπριν ανέφερε πως το ταξίδι του Σαμα-ρά στο Κατάρ στήθηκε για να γίνει ησυνάντηση με τον Ερντογάν ο οποίοςσυνέπεσε τις ίδιες μέρες και στο ίδιοξενοδοχείο με τον Σαμαρά και μακριάαπό δημοσιογραφικά φώτα συμφώνη-σαν για τον ΤΑΡ. Στο ίδιο άρθρο ανα-φέρονται οι πιέσεις που ασκούνται

Στη σκακιέρα του

ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ ΔΕΠΑ – ΤΑΡ – ΑΟΖ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 19Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

υ άγριου γεωπολιτικού ανταγωνισμού

από τις ΗΠΑ στον Σαμαρά τόσο για ναμην πουληθεί η ΔΕΠΑ σε ρώσικη εται-ρεία όσο και για την άμεση υπογραφήσυμφωνίας με την Τουρκία για τον ΤΑΡ.Πιέσεις που θυμίζουν την περίοδο Καρα-μανλή σχετικά με τους ρώσικους αγω-γούς και την προσέγγιση με τη Ρωσίαπου γινόταν τότε ελέω Γερμανίας.

Ίσως, κατά πως φαίνεται, το πιοσημαντικό που συζήτησε ο Σαμαράς μετους αντιδραστικούς ολιγάρχες σεΐχηδεςτου Κατάρ να ήταν ο σχεδιασμός γιασταθμό υγροποίησης αερίου σε Καβάλαή Αλεξανδρούπολη απ’ όπου μπορεί,σύμφωνα με σχεδιασμούς που εγκρί-νουν οι ΗΠΑ, να διοχετεύεται σε αγω-γούς προς βορρά ή να καταναλώνεταιστην ντόπια αγορά, η οποία πρέπει, επί-σης σύμφωνα με τις ΗΠΑ, να απεξαρτη-θεί από το ρώσικο αέριο.

Από την πλευρά τους οι ρώσικεςεταιρίες, που δίνουν για τις ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ 1,9 δισ., πολύ περισσότερα απόκάθε άλλη εταιρεία, δηλώνουν πως ανκαταφέρουν να εξαγοράσουν το εθνικόδίκτυο, τους αγωγούς και τις αποθήκεςαερίου της χώρας, θα μπορούσαν ναδώσουν διακλάδωση ξανά προς νότοστον South Stream ο οποίος μετά το ναυ-άγιο των σχεδίων με τον Καραμανλήαφήνει από τη διαδρομή του την Ελλά-δα. Ταυτόχρονα οι Ρώσοι υπόσχονταικαι αυτοί σταθμούς υγροποίησης και μιασειρά άλλες επενδύσεις στον τουρισμόκαι αλλού, σημαντικές για την Ελλάδα.Πήξαμε στις προσφορές για επενδύσεις,κατά πως φαίνεται, των ρώσων μεγι-στάνων και των πανίσχυρων μονοπω-λίων τους, των καταρινών σεΐχηδων καιάλλων, ενώ οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. εγγυώνταιμέσα και από την τρόικα αλλά και τοΝΑΤΟ και τις βάσεις τους το πλαίσιοσταθερότητας και ανάπτυξης της χώρας.

Αν μείνουμε στην αφέλεια που θαήθελαν για το λαό μας και εφόσον θυμη-θούμε και τον ορυκτό θησαυρό που λέειο Φώσκολος πως υπάρχει κάτω από τιςΑΟΖ μας, τότε θα υποθέταμε πως δενμπορεί, όπως και να πάει το πράγμα,κάτι θα κάτσει και για το λαό αυτής τηςχώρας. Εμείς όμως θα επιμείνουμε πωςτο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτη-σης σε συνδυασμό με την αξιοποίηση τηςκρίσης ως ευκαιρίας, που συντελείταιπροκειμένου η πλουτοκρατική ολιγαρχίανα εξυπηρετήσει τα στενά ταξικά τηςσυμφέροντα, για το λαό αυτής τηςχώρας σημαίνει ήδη και θα σημάνειακόμη περισσότερο πόνο, δάκρυα καιαίμα.

Άλλωστε ο διευθυντής της GoldmanSachs, που αναρωτιέται για το πώς θαμπορούσε ν’ αναπτυχθεί η Ελλάδα μεκατεστραμμένη την εσωτερική τηςαγορά, δεν νομίζουμε να αγνοεί αυτέςτις υποτιθέμενες λαμπρές προοπτικέςενεργειακής ανάπτυξης της χώρας. Ταπανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ και ένας

ολόκληρος λαός που τη γλίτωσε και δενπάγωσε λόγω ελαφροχειμωνιάς αποκα-λύπτουν ήδη το ακόμη χειρότερο μέλλονπου προβλέπεται για το λαό μας για ταεπόμενα χρόνια.

Σαν σοβαρή διπλωματική επιτυχίαπιστώθηκε στον Αβραμόπουλο η συμ-φωνία στο Μόναχο την προηγούμενηΚυριακή με τον αζέρο ομόλογό του,όπου μετά απ’ αυτήν ανακοινώθηκε ότιστις 13 Φλεβάρη στην Αθήνα θα υπο-γραφεί η διακυβερνητική συμφωνία μεΤουρκία-Ελλάδα-Αλβανία-Ιταλία. Όλααυτά μετά το Κατάρ που αποδεικνύει ότιτο σχετικό άρθρο του «Έθνους» ήτανμέσα στα πράγματα.

Περί ανάπτυξης

Η εμφανιζόμενη ελληνική επιτυχίαπροβλήθηκε δεόντως και από τα κανάλιακαι όλοι μίλησαν ξανά για το λαμπρόμέλλον που επιφυλάσσει η ένταξη τηςχώρας πιο δυναμικά στην ενεργειακήσκακιέρα. Δεν ξέχασαν ν’ αναφερθούνπάλι διθυραμβικά στο ότι από την τερά-στια επένδυση ύψους 1,5 δισ. θα προκύ-ψουν γύρω στις 600 θέσεις εργασίας.Όσες δηλαδή χάνονται σε μισή μέρα εδώκαι δύο χρόνια από την τεράστια κατα-στροφή της οικονομίας της χώρας.Βέβαια ο Αγγελόπουλος που πουλάει καιαγοράζει πλοία σαν τα πουκάμισα αυτότον καιρό ρίχνει στο νερό έξι νέα δεξα-μενόπλοια, ενώ δίπλα στα μεγάλα θηρίαπου σφάζονται για τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ και-ροφυλαχτούν και οι ντόπιες ύαινες.Συνολικότερα, όντως αυτό τον καιρόανοίγονται δρόμοι για μεγάλες δουλειέςγια την πλουτοκρατική ολιγαρχία εφό-σον τα μεγάλα αφεντικά τα βρουν καικαταλήξουν στους όρους του παιχνιδιού.

Μόνο που αυτό το παιχνίδι δεν έχεισχέση έστω με την καπιταλιστική ανά-πτυξη μιας χώρας μετά το εργασιακό καιτο γενικότερο σάρωμα της κρίσης. Οιεπενδύσεις σε αγωγούς, γεωτρήσεις ήφωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες είναιεπενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου, δηλα-δή χωρίς ιδιαίτερες θέσεις εργασίας.Όσο για τα τάνκερ που ετοιμάζονται απότους εφοπλιστές για τη μεταφορά από ή

προς σταθμούς υγροποίησης αερίου καιτις θέσεις εργασίας που αυτά πρόκειταινα προσφέρουν, ας ρωτήσουμε καλύτε-ρα τους ναυτεργάτες….

Και μιας και μιλήσαμε για ανάπτυξηκαι στην πρόσφατη απεργία αλλά και μεκάθε λαϊκή κινητοποίηση το σύστημακραυγάζει για τη φθορά στον τουρισμόπου θα σώσει επίσης τη χώρα, θα θυμί-σουμε κάτι όχι άσχετο με το θέμα μας.Ότι η αεροναυτική βάση της Σούδας όχιαπλώς ήταν η βάση εξόρμησης των βομ-βαρδιστικών των σεΐχηδων του Κατάρπου εξήγαγαν δημοκρατία με βόμβεςστη Λιβύη, μα, όπως γράφτηκε στονΤύπο, πτήσεις τουριστικών τσάρτερ δενπροσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο«Δασκαλογιάννης» των Χανίων γιατίήταν δεσμευμένο για χάρη των βομβαρ-διστικών των νέων συμμάχων (ελέωΗΠΑ) του Κατάρ. Ο θόρυβος ο αντιτου-ριστικός στις σκανδιναβικές χώρες απ’όπου τα τσάρτερ ήταν έντονος, όμωςτότε η χώρα επένδυε σε εκδούλευσηστους φονιάδες των λαών για επενδύ-σεις και για ρόλους που ακόμη έρχο-νται… Ή, αλλιώς, πάνε και έρχονται,γιατί άλλωστε δεν είναι η πρώτη φοράπου «αποθεώνονται» σταθμοί υγροποίη-σης, επενδύσεις, αγωγοί, ρόλοι τηςχώρας και άλλα ωραία.

Όμως σίγουρα υπάρχει πραγματικήκινητικότητα και μια σειρά σχέδια προ-χωράνε. Και αυτή τη φορά οι αγωγοί, οιγεωτρήσεις ή η κίνηση των τάνκερ, εφό-σον εγκρίνονται από τις ΗΠΑ, δεν υπάρ-χει καμιά περίπτωση να ρυπαίνουν τοπεριβάλλον και να κάνουν ζημιά στοντουρισμό μας. «Οι συζητήσεις διεξάγο-νται σε βαθύ παρασκήνιο. Ωστόσο, όπωςτο ‘Βήμα’ είναι σε θέση να γνωρίζει, οιΗΠΑ βλέπουν την ενεργειακή σκακιέρατης νοτιοανατολικής Μεσογείου συνολικάκαι όχι αποσπασματικά». Γι’ αυτό, σύμ-φωνα πάντα με το «Βήμα» και όχι μόνο,όχι τυχαία διέρρευσε πως μια πώλησητης ΔΕΠΑ στους Ρώσους θα μπορούσε ναέχει συνέπειες στο ζήτημα της ΑΟΖ. Δενξέρουμε πόσο τυχαίο είναι ότι αμέσωςμετά τη συνάντηση Σαμαρά–Ερντογάνκαι λίγο πριν από τις κυπριακές εκλογέςγράφτηκε στην τουρκική «Χουριέτ» πωςτο νέο σκάφος ερευνών της Τουρκίαςξεκινά έρευνες για υδρογονάνθρακεςστην κυπριακή ΑΟΖ.

Εξελίξεις και κίνδυνοι στα ελληνοτουρκικά

Βλέποντας την ενεργειακή σκακιέρασυνολικά, δεν είναι απίθανο να δούμεακόμη και την προοπτική μεταφοράςκυπριακού ή και ισραηλινού αερίουμέσω Κύπρου-Τουρκίας και από κειμέσω ΤΑΡ, π.χ. προς την Ευρώπη. Άλλω-στε, η σχεδιαζόμενη ενεργειακή σύνδεσηΙσραήλ-Κύπρου-Ελλάδας σκοντάφτειπέρα από άλλα και στο ζήτημα των ΑΟΖ.Μια επαναφορά νέας κοπής σχεδίουΑνάν για την Κύπρο δεν είναι απίθανηόταν ήδη τόσο το φαβορί των εκλογών,Αναστασιάδης, όσο και ο Σταύρος Μάλαςτου ΑΚΕΛ είχαν ταχθεί υπέρ του αγωγούμέσω Τουρκίας. Και εδώ το ζήτημα πουμπαίνει είναι: στις σημερινές συνθήκεςγεωπολιτικής έντασης στην περιοχή καιμε τους λαούς της Κύπρου στη γωνία, σετι αστάθεια και κινδύνους μπαίνει τονησί μέσα από τις νέες μεθοδεύσεις «επί-λυσης» τάχα του Κυπριακού από τουςιμπεριαλιστές; Είναι φανερό πως ο βασι-κός παίχτης στη σκακιέρα της περιοχήςείναι οι ΗΠΑ, που αξιοποιούν τις δυνατό-

τητες και τις αδυναμίες της Ε.Ε. στοπλαίσιο της ΝΑΤΟϊκής δυτικής συμμα-χίας, όπως και τα μαντρόσκυλαΚατάρ–Ισραήλ αλλά και τις βαθιά εξαρ-τημένες και ελεγχόμενες Ελλάδα καιΤουρκία. Παράλληλα με το ενεργειακόστη χώρα μας, που είναι σε φάση λεηλα-σίας του πλούτου της, μπαίνει και τοζήτημα ελέγχου των μεταφορών. Όμως,όπως φαίνεται, το «παιχνίδι» στο ενερ-γειακό θα κρίνει συνολικότερα τις εξελί-ξεις, θα αντανακλαστεί στο πολιτικόσκηνικό και πιθανότατα θα πυροδοτήσειέως και απρόβλεπτες εξελίξεις και σταελληνοτουρκικά. Κρίσιμες σ’ όλο το παι-χνίδι και οι εξελίξεις σε Αίγυπτο–Συρίακαι ευρύτερα. Οι επόμενες βδομάδες καιμήνες εγκυμονούν εξελίξεις.

Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές στο βορράτα βρήκαν άμεσα με τους Ρώσους καθώςγειτνιάζουν, όμως στο νότο μάλλον ό,τικάνουν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουνσε συνεργασία ή με την ανοχή των ΗΠΑ.Όμως και οι Ρώσοι διεκδικούν ρόλο στηνπεριοχή και επιμένουν. Ίδωμεν…

Το σίγουρο είναι πως η αστική τάξηβρίσκεται μπροστά σε μεγάλα διλήμμα-τα, εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτή ή ηάλλη επιλογή της μπορεί να διασφαλίζεικάποιο ρόλο και κατά συνέπεια λιγότεραή περισσότερα κέρδη για την ίδια. Όμωςγια το λαό τίποτα καλό δεν φαίνεταιστον ορίζοντα, ιδιαίτερα όσο καθυστερείη ταξική αντιιμπεριαλιστική ανασυγκρό-τηση του λαϊκού κινήματος. Ανασυγκρό-τηση που μπορεί να προκύψει όμως μέσαστην ταξική πάλη όσο οι εκλογικές αυτα-πάτες συντρίβονται και οι λογικές τουσεχταρισμού, του απομονωτισμού καιτων «καθαρών» προγραμμάτων αναδει-κνύονται όχι μόνο ανόητες και λίγεςμπροστά στις απαιτήσεις των καιρών, ματαυτόχρονα απλά προφάσεις για τηναναχώρηση από την υποχρέωση υπηρέ-τησης των αγώνων του λαού μας γιαειρήνη–δουλειά–δημοκρατία.

Στις 5 Μάρτη συναντιούνται ξανάστην Άγκυρα Σαμαράς και Ερντογάν.Εκατέρωθεν εκτοξεύονται λεονταρισμοίαλλά και υπογράφονται συμφωνίες στοπλαίσιο ενός «παιχνιδιού» που, όπωςσυνοπτικά εξηγήσαμε, το ελέγχουν οιιμπεριαλιστές. Το ότι το ελέγχουν όμωςοι ιμπεριαλιστές δεν σημαίνει ότι ταπράγματα θα κυλήσουν ομαλά και ειρη-νικά. Άλλωστε μιλάμε για οξύτατη ιμπε-ριαλιστική σύγκρουση συμφερόντωνστην περιοχή και όχι για απλή σύγκρου-ση αόριστα κάποιων μονοπωλίων.

Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους και,αν τα πράγματα είναι έτσι, πρέπει και οιδυνάμεις της ΠΑΑΣ και κάθε αριστερήδύναμη στη χώρα μας να ιεραρχήσει τηνανάγκη αντιιμπεριαλιστικής ενότηταςτων λαών Ελλάδας- Κύπρου-Τουρκίαςκαι να πράξει τα μέγιστα σε μια τέτοιακατεύθυνση. Στο κάτω κάτω, και το ανα-γκαίο δυνάμωμα των εργατικών αγώνωνκαι η πορεία συγκρότησης της εργατικήςτάξης σε τάξη για τον εαυτό της περνάεικαι μέσα από την κατάκτηση ενός πραγ-ματικού διεθνισμού στην προοπτική τηςανατροπής των εξαρτημένων και αντι-δραστικών αστικών τάξεων της περιοχήςπου φασιστικοποιούνται συνεχώς καιυποθηκεύουν τη ζωή των λαών τουςπροκειμένου να συμμετάσχουν στο «παι-χνίδι» των ιμπεριαλιστών, έστω και γιατα ψίχουλα από τη λεία.

Μόνο όταν οι λαοί της περιοχήςγίνουν κυρίαρχοι στον τόπο τους μπορείνα υπάρξει πραγματική συνεννόηση,ειρήνη, ανάπτυξη και πρόοδος.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ20 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Ησυγκυβέρνηση ΝΔ-

ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κλιμα-

κώνει την επίθεσή της

ενάντια στον λαό, με στόχο να τον

υποτάξει στην εξαθλίωση, την

φτώχεια και την εξάρτηση, να δια-

λύσει τις πολιτικές και συνδικαλι-

στικές του δομές, να καταργήσει

όλα τα δικαιώματά του στην δου-

λειά, να τσακίσει τις καταχτημένες

ελευθερίες του, να καταστείλει

και να τρομοκρατήσει κάθε

λαϊκή–εργατική κινητοποίηση, να

επιβάλλει «σιγή νεκροταφείου» σε

έναν λαό και μία χώρα ρημαγμένη.

Ατέλειωτος ο κατάλογος των

συνεχών επιθέσεων της κυβέρνη-

σης Σαμαρά και όλου του εσμού

του συστήματος απέναντι στον

λαό, στις ελευθερίες, τις οργανώ-

σεις του, στο δικαίωμά του να

αντιστέκεται και να παλεύει για

την υπεράσπιση της ζωής του. ΜΑΤ και

ασφαλίτες, μηχανοκίνητες δυνάμεις και

χημικά, δικαστικές αποφάσεις απαγορεύ-

σεων και επιστρατεύσεων αποτελούν την

«ημερήσια διάταξη» μιας αντεργατικής-

αντιλαϊκής πολιτικής που δεν έχει τέλος.

Ενώ, ταυτόχρονα, το φασιστικό μόρφωμα

της ΧΑ συνεχίζει την εγκληματική του

δράση στο «περιθώριο» της κυβερνητικής

επίθεσης αποδεικνύοντας, για άλλη μια

φορά, ότι αποτελεί σήμερα συμπληρωματι-

κή δύναμη του συστήματος.

Με την συνεχή χρήση διάφορων όρων,

όπως «χτύπημα της ανομίας» και «σεβασμό

στους νόμους», η κυβέρνηση παριστάνει,

ότι «αναμετριέται» με το κοινό ποινικό

δίκαιο και προσπαθεί να ταυτίσει όλους

τους αγωνιζόμενους χώρους με την κοινή

εγκληματικότητα, ενώ ταυτόχρονα, ασκώ-

ντας προληπτική καταστολή και λογοκρι-

σία, επιδιώκει να απαγορεύσει ακόμα και

την διάδοση ιδεών και πολιτικών που ενα-

ντιώνονται στον «μονόδρομο» του συστή-

ματος.

Στην επίθεσή της αυτή η κυβέρνηση δεν

κάνει «διακρίσεις» και καταρρίπτει όλες

τις ιδεοληψίες, τις αυταπάτες και τους

οπορτουνισμούς που ευδοκιμούν στους

χώρους της ρεφορμιστικής αριστεράς και

της αναρχίας, σκορπίζοντας στον αέρα τις

αντιλήψεις για «απελευθερωμένους

χώρους», «συμβολικές διαμαρτυρίες»,

«ακτιβισμούς» και «συμβολικές συγκρού-

σεις». Η αντιλαϊκή-αντεργατική επέλαση

του συστήματος απορρίπτει οτιδήποτε δεν

υποτάσσεται στον «νόμο και την τάξη» του

κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, οτιδή-

ποτε κινείται έξω από τα όρια του

«συνταγματικού τόξου» της καταπίεσης ,

της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης.

Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το παγκό-

σμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστη-

μα, που έχει από χρόνια πετάξει τους μαν-

δύες της δημοκρατικότητας, των ανθρωπί-

νων δικαιωμάτων, της ισόρροπης ανάπτυ-

ξης και έχει φανερώσει το πραγματικό, αδί-

σταχτο και βάρβαρο πρόσωπό του απένα-

ντι στους λαούς, οι ντόπιες αντιδραστικές

δυνάμεις επιζητούν να πάρουν μία «ιστορι-

κή ρεβάνς» από το λαϊκό κίνημα της χώρας

μας.

Το «κλείσιμο των ανοιχτών λογαρια-

σμών από το 1974», που επικαλείται ο Δέν-

διας, σε αυτό ακριβώς αναφέρεται. Στο

τσάκισμα του λαϊκού κινήματος, έτσι ώστε

να είναι αδύναμο να αναμετρηθεί με την

πολιτική της εξαθλίωσης και της εξάρτη-

σης. Παράλληλα, για τους «αμετανόητους»

προβλέπονται οι διώξεις και οι προβοκά-

τσιες, μαζί με την οικοδόμηση μίας «υγειο-

νομικής ζώνης», για να μην «μολυνθεί» ο

εργαζόμενος λαός από τις απελευθερωτικές

ιδέες του αριστερού, του επαναστατικού

και του κομμουνιστικού κινήματος.

Με τη μηδενική ανοχή στην λαϊκή

οργάνωση και τους αγώνες, και τον αντι-

κομμουνισμό στον «θρόνο» της επίσημης

ιδεολογίας του αστικού κράτους, ανοίγει

διάπλατα ο δρόμος της φασιστικοποίησης

της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Αυτή η

αντιδραστική πολιτική, όχι μόνο δεν πρέ-

πει να γίνει αποδεκτή και να νομιμοποιηθεί

στην συνείδηση του λαού, αλλά πρέπει να

ξεσκεπαστεί ως προς τους πραγματικούς

της στόχους, και να ανατραπεί, μέσα από

την ανάπτυξη των εστιών αντίστασης και

πάλης, την διεύρυνση των μετώπων αγώνα

και διεκδίκησης του λαού.

Είναι φανερό, ότι, όταν η κυβέρνηση

και όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις επικα-

λούνται την νομιμότητα, στην ουσία ανα-

φέρονται στο «νόμιμο δικαίωμά τους» να

καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τον

λαό χωρίς αμφισβήτηση, αντίσταση και

αγώνες, ενώ επιδιώκουν να βγάλουν στην

«παρανομία» κάθε σκέψη και οργάνωση

για την ανατροπή της πολιτικής και του

σάπιου συστήματός τους. Για το αστικό

πολιτικό σύστημα «νομιμότητα» σημαίνει

υποταγή των εργαζόμενων στην αντεργα-

τική λαίλαπα, αποδοχή της κόλασης της

ανεργίας, υπομονή στην εξαθλίωση και

την φτώχεια. Με λίγα λόγια, ισοδυναμεί με

την πλήρη παραδοχή από τον εργαζόμενο

λαό, ότι το μέλλον το δικό του και των παι-

διών του εξαρτάται άμεσα από την πορεία

του καπιταλιστικού συστήματος και από

τις αποφάσεις των κάθε είδους εκπροσώ-

πων του. Με την πλήρη κοινωνική, πολιτι-

κή, οικονομική και ιδεολογική κυριαρχία

της άρχουσας τάξης πάνω στους εργαζόμε-

νους και όλο τον λαό.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας εξασφα-

λίσει την στήριξη των ιμπεριαλιστών

πατρώνων, μετά τον συμβιβασμό ΗΠΑ-ΕΕ

για το «χρέος» και τις δόσεις, και με την

πλήρη συστράτευση της ντόπιας αστικής

ολιγαρχίας, κλιμακώνει την επίδειξη πυγ-

μής στον λαό χωρίς φραγμούς και όρια.

Σκοπεύει, έτσι, στην πλήρη υποταγή του,

όχι μόνο στις πολιτικές της φτώχειας και

της εξαθλίωσης, αλλά και στις θυσίες,

όποτε παραστεί η «ανάγκη», για τα συμφέ-

ροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπε-

ριαλιστών στην περιοχή. Όσο δυναμώνουν

τα δεσμά της εξάρτησης, τόσο δυναμώνουν

και οι πολιτικές της πλήρους ευθυγράμμι-

σης με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Και

κάθε λαϊκή αντίσταση που αμφισβητεί ή

βάζει σε κίνδυνο το «δικαίωμα» των ιμπε-

ριαλιστών να ματοκυλούν και να κομμα-

τιάζουν χώρες και λαούς αποτελεί «τρομο-

κρατία» που πρέπει να παταχθεί.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ και

Ευρώπης, με τις «διασυνδέσεις» που έχουν

δημιουργήσει εδώ και δεκαετίες στους ντό-

πιους μηχανισμούς, με την προετοιμασία

πολυεθνικών δυνάμεων «καταστολής πλή-

θους», στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών

οργανισμών (ΝΑΤΟ κ.ά), με τους «συμβού-

λους» και τα μέσα που αφειδώς παρέχουν

στο ντόπιο αστικό σύστημα, έχουν άμεση

και μόνιμη «συμβολή» στο χτύπημα των

λαϊκών δυνάμεων.

Η ωμότητα και η βαρβαρότητα που

μπορεί να φτάσει η κάθε αστική κυβέρνη-

ση, τα εγκλήματα που μπορούν να διαπρά-

ξουν οι αντιδραστικές δυνάμεις απέναντι

στον λαό και τους αγωνιστές του κινήμα-

τος δεν έχουν όρια. Αυτή την πολιτική την

έχει «γευτεί» ο λαός, διαχρονικά, στους

αγώνες του, που τους έχει ποτίσει με τερά-

στιες και απαράμιλλες θυσίες. Ό,τι έχει

κατακτηθεί, οφείλεται σε μακροχρόνιους

αγώνες, σε συγκρούσεις και αναμετρήσεις

με το σύστημα και τις δυνάμεις του και όλα

μπορούν να χαθούν χωρίς αυτές. Η υποτα-

γή στον «νόμο και την τάξη» της κυβέρνη-

σης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, του ξένου και

ντόπιου κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών

αφεντικών συνεπάγεται την παράδοση του

λαού σιδηροδέσμιου στις ορέξεις τους.

Όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις πιέ-

ζουν ασφυκτικά και με κάθε τρόπο τις

ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς να

πάρουν θέση στο κατά πόσο είναι ή δεν

είναι μέρος του «συνταγματικού

τόξου». Γνωρίζουν πολύ καλά από

την παλιότερη αλλά και την σημε-

ρινή εμπειρία του συστήματος, ότι

αυτή η πίεση «πιάνει τόπο» σε

αυτές τις δυνάμεις και έχει σαν

αποτέλεσμα συνεχείς προσαρμο-

γές και δεξιά μετατόπιση των ηγε-

σιών τους. Η γραμμή των εκλογι-

κών αυταπατών για κυβερνητική

«λύση» με «κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ»

αφήνει εκτεθειμένο τον λαό στην

επίθεση, καθώς αποσυγκροτεί τα

μέτωπα πάλης του λαού, περιορί-

ζει την αντιπαράθεση με το σύστη-

μα στα πλαίσια του αστικού πολι-

τικού παιχνιδιού και επιδιώκει να

μετατρέψει αγωνιστικές δυνάμεις

σε νεροκουβαλητές των κυβερνητι-

κών του στόχων. Από την άλλη, η

«λαϊκή συμμαχία» του ΚΚΕ, γύρω

από τον εαυτό του, δεν μπορεί να

στηρίξει ούτε τις ακτιβίστικες ενέργειες του

παρελθόντος, ούτε όμως και τους αγώνες

των εργατών στους χώρους που ξεσπούν.

Τέλος, ο χώρος της αναρχίας/αυτονομίας

έχει αποδειχθεί ότι, όχι μόνο δεν μπορεί να

σηκώσει το βάρος της αντιπαράθεσης με το

σύστημα, αλλά και η αντίληψή του για

«εξεγερμένους» και «υποταγμένους», υψώ-

νει τείχη διαχωρισμού μέσα σε λαϊκές και

αγωνιστικές δυνάμεις, εμποδίζοντας, στο

βαθμό που του αναλογεί, την ανάπτυξη

μαζικού και οργανωμένου λαϊκού κινήμα-

τος. Ταυτόχρονα, οι αντιλήψεις σε μέρος

του χώρου αυτού για «αποφασιστικές»

ενέργειες, έξω και πέρα από τον λαό, απο-

τελούν σήμερα το πεδίο πάνω στο οποίο

κλιμακώνεται η κυβερνητική και κρατική

καταστολή.

Η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του

συστήματος διεξάγεται από την πλευρά

του εργαζόμενου λαού με δυσμενείς όρους.

Το μαύρο μέτωπο της αντίδρασης με όλους

τους μηχανισμούς στα χέρια του επιτίθεται

και απειλεί να συντρίψει όλα τα δικαιώμα-

τα και τις καταχτήσεις. Η απάντηση του

λαϊκού παράγοντα οφείλει να είναι αντί-

στοιχη με την επίθεση που δέχεται και η

προετοιμασία του σε όλα τα επίπεδα, πολι-

τικό, οργανωτικό, ιδεολογικό θα πρέπει να

συντείνουν στην κατεύθυνση αυτή. Οι

μαζικοί και καλά οργανωμένοι αγώνες, η

άμεση συμμετοχή των εργαζόμενων σε

αυτούς μέσα από συνελεύσεις και όχι κάθε

είδους αναθέσεις, η αλληλεγγύη στους

χώρους που παλεύουν, η αγωνιστική και

αποφασιστική στάση απέναντι στις δυνά-

μεις καταστολής, με μαζικούς όρους, κάθε

φορά που επιχειρούν να σταματήσουν μία

πορεία, να διαλύσουν μία απεργιακή κινη-

τοποίηση, να τρομοκρατήσουν τον λαό και

τη νεολαία, αποτελούν σήμερα άμεσα ζητή-

ματα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Οι δυνάμεις της επαναστατικής και

κομμουνιστικής αριστεράς απαιτείται να

συμβάλλουν, με όλες τους τις δυνάμεις,

στην οικοδόμηση ΜΕΤΩΠΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην επίθεση του συστή-

ματος, να προωθήσουν την ΚΟΙΝΗ

ΔΡΑΣΗ αριστερών οργανώσεων και κομ-

μάτων για να διευκολύνουν την ανάπτυξη

της λαϊκής πάλης.

Η φασιστικοποίηση επιδιώκει να καταργήσει όλα τα δικαιώματα του λαού

Να την ανατρέψουμε!

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 21Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Δεν μπορούμε να αποφύ-γουμε να ξεκινήσουμε μεμια δόση χιούμορ...

Κάποτε ήταν οι κομμουνιστέςπου θα έπαιρναν τα σπίτια τωννοικοκυραίων, φαίνεται, όμως,ότι το μέτρο το εφάρμοσε, τελι-κά, ο Σαμαράς και η παρέα τουκαι, μάλιστα, με σοβαρές πιθα-νότητες μεγάλης επιτυχίας!

Η συζήτηση που άναψε τιςτελευταίες μέρες για τον ενιαίοφόρο ακινήτων και οι αντιδρά-σεις που προκλήθηκαν μέσαστην κυβέρνηση και τη ΝΔ, απο-καλύπτει τόσο τις προθέσεις τηςκυβέρνησης, όσο και τις αντιφά-σεις της πολιτικής της.

Ο φόρος αυτός, λοιπόν, θαεπιβάλεται σε όλα τα ακίνητα,χωριστά σε οικόπεδο και κτίσμακαι κατά ένσ σενάριο θα ισχύειαφορολόγητο 50.000 ευρώ κιαυτό με κάποιες εξαιρέσεις. Ηπροσπάθεια που γίνεται από τακυβερνητικά στελέχη είναι νααποδείξουν ότι, τελικά, πρόκει-ται για έναν δίκαιο φόρο, ο οποί-ος, μάλιστα, θα είναι μικρότεροςαπο τον ισχύοντα, το περίφημοχαράτσι της ΔΕΗ, το οποίο δεμπορεί, πλέον, να προχωρήσει.

Το σημαντικό, φυσικά, δενείναι αν ο νέος φόρος θα είναιμικρότερος από το χαράτσι. Τοσημαντικό είναι ότι κατοχυρώνε-ται και μονιμοποιείται η εφ' όρουζωής φορολόγηση του ακινήτου,ακόμα κι αν αυτό είναι η πρώτηκατοικία, ή το σπίτι στο χωριό.Κι αυτό, βέβαια, ανεξάρτητα απότους φόρους που έχουν ήδη πλη-ρώσει χιλιάδες μικροϊδιοκτήτεςγια την απόκτηση του ακινήτου.

Αυτή είναι η προφανής καιαναμφισβήτητη συνέπεια τουνέου μέτρου. Παρά τις τότε δια-βεβαιώσεις, το χαράτσι της ΔΕΗείναι πια μόνιμο. Κι ας μηνεισπράττεται από τη ΔΕΗ πλέονκι ας πέτυχε μια σχετική νίκη τοκίνημα που αναπτύχθηκε μεβάση αυτό. Το γεγονός είναι ότι,με βάση τα χαρακτηριστικά τηςελληνικής κοινωνίας και τηνένταση της επίθεσης, ο νέοςφόρος θα είναι δυσβάσταχτοςγια πολλές χιλιάδες εργαζόμε-νους ή άνεργους που κάποτεέκαναν το ...λάθος να αγορά-σουν ένα σπίτι ή να το γράψουνστα παιδιά τους.

Εδώ θα πρέπει να αναζητή-σουμε και τους λόγους για τουςοποίους υπήρξαν αντιδράσειςαπο το εσωτερικό και των τριώνκομμάτων της συγκυβέρνησης.Γιατί αυτό που ουσιαστικά γίνε-ται είναι η οριστική ρήξη τωνκοινωνικών συμμαχιών τηςάρχουσας τάξης με τα μικρομε-σαία στρώματα, τα οποία αποτέ-λεσαν πολύτιμο στήριγμά της γιαπολλές δεκαετίες.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότιστην εμφυλιακή και μετεμφυλια-κή Ελλάδα η άρχουσα τάξη προ-παγάνδιζε ότι οι κομμουνιστέςθα πάρουν τα σπίτια του κόσμου.Η συμμαχία με τα μικρομεσαίαστρώματα είχε ως ιδιαίτερο στή-ριγμα την ...αγία ατομική ιδιο-κτησία γενικά και την ιδιοκτησίατης κατοικίας πιο ιδιαίτερα.Πόσες και πόσες γενιές δε μεγά-λωσαν με το όραμα “ν' αποκτή-σουν ένα δικό τους κεραμίδι” καιπόσες και πόσες οικογένειες δενέκαναν ένα σωρό θυσίες για νατο πετύχουν. Και πόσος κόσμοςζούσε με το ...δόγμα ότι “η γη δεχάνει ποτέ την αξία της”... Πούνα 'ξεραν!

Και είναι, βέβαια, σημαντικόνα τονίσουμε ότι είναι σκόπιμηκαι αποπροσανατολιστική ηάμεση σύνδεση του δικαιώματοςστη στέγη με την ιδιοκτησία τηςστέγης. Κι αυτό φαίνεται ιδιαίτε-ρα καθαρά τώρα, όταν ο μικροϊ-διοκτήτης δε χάνει απλά τηνπεριουσία του, αλλά χάνει τηστέγη του και πετιέται, στηνκυριολεξία, στο δρόμο. Όμως δεθα μπορούσε να είναι αποτελε-σματική η ιδεολογική και πολτι-τική, ουσιαστικά, παρέμβαση τηςάρχουσας τάξης, αν δεν πατούσεπάνω σε μια αναμφισβήτητηπραγματική ανάγκη, αυτή τηςστέγης, και δεν έχτιζε πάνω σεαυτή με τα υλικά που της έδινε ηταξική και πολιτική της υπεροχή.

Προφανώς υπάρχει και ηκαθαρά οικονομική πλευρά τουπράγματος. Η μεγάλη ανοικοδό-μηση του '50 και του '60 έγινε ηατμομηχανή της επέκτασης τηςελληνικής αστικής τάξης. Όχιτυχαία, μέχρι τις μέρες μας ορι-σμένοι από τους πιο βασικούςκαι επιφανείς εκπροσώπους τηςείναι οι γνωστοί μεγαλοεργολά-βοι, αυτοί που συχνά αποκαλού-νται κατασκευαστικό κεφάλαιο.Ένα κατασκευαστικό κεφάλαιοτο οποίο, προφανώς, είχε ανά-γκη τα μεγάλα δημόσια έργα γιανα στηριχτεί και να αναπτυχθεί,πλάι σε αυτά όμως, υπήρχε και οβασικός πυλώνας της οικοδομής,ο οποίος κινούσε την αγορά καιδημιουργούσε νέους, επίδοξουςμεγαλοεργολάβους...

Αυτή η κατάσταση άνθισεκατά βάση τα χρόνια μετά τονπόλεμο, όταν οι ανάγκες τηςανοικοδόμησης ήταν μεγάλες,αλλά έφτασε, κουτσουρεμένη,ως τις μέρες μας, πριν την κρίση,φυσικά, όταν έβρισκε νέα πεδίαδράσης στην ολοένα και μεγαλύ-τερη γιγάντωση των πόλεων σεβάρος της επαρχίας.

Σε όλη αυτή την πορεία τοόραμα “του κεραμιδιού” περέμε-νε ζωντανό. Οι χρυσές εποχέςτου χρηματιστηρίου και μετέπει-

τα των φτηνών στεγαστικώνδανείων έκαναν το όνειρο πραγ-ματικότητα ακόμα και γιαανθρώπους που, ουσιαστικά, τοείχαν ξεγράψει. Νέο πεδίο δόξηςλαμπρόν για τις τράπεζες και γιατις κατασκευαστικές, ιδιαίτεραστα χρόνια πριν και λίγο μετάτην Ολυμπιάδα. Το ελντοράντοτης οικοδομής φαινόταν και πάλιζωντανό. Μόνο που στα θεμέλιάτου είχε μια φούσκα, η οποίαγρήγορα έσκασε με πάταγο.

Στα χρόνια του μνημονίου,πλέον, η κατοικία από πολιτικόκαι ιδεολογικό όπλο στα χέριατου συστήματος, αλλά και απόπεδίο οικονομικής επέκτασηςέγινε άλλο ένα πεδίο κλοπής τουπλούτου των πολλών από τουςλίγους. Το χαράτσι στα ακίνητα,σαν ένα μόνιμο ενοίκιο προς τοκράτος, είναι, πια, ένα μόνιμοκανάλι βίαιης μεταφοράς πλού-του από τους ασθενέστερουςστους ισχυρότερους.

Το πιο σημαντικό παραμένειότι πρόκειται για το βασικόδικαίωμα στη στέγη που πλήττε-ται, πλέον. Όπως με το χαράτσιτης ΔΕΗ αμφισβητήθηκε το ηλε-κτρικό ρεύμα ως κοινωνικόαγαθό, έτσι και το δικαίωμα στηστέγη είναι, πια, κι αυτό στααζήτητα...

Όσο για την ...αγία ατομικήιδιοκτησία; Μάλον καθαιρέθηκε,πια, από το θρόνο της! Όχι γιατίέπαψε να είναι βασικό στήριγματου ίδιου του συστήματος, αλλάγιατί το ίδιο το σύστημα, μέσαστην κρίση του, την αμφισβητείκι αυτήν ακόμα ανοιχτά. Και,βέβαια, όχι προς όφελος του κοι-νωνικού συνόλου, αλλά προςόφελος μιας χούφτας εκμεταλ-λευτών, τους οποίους προ πολ-λού ο λαός εξισώνει με κλέφτεςτου κοινού ποινικού δικαίου...

Αυτός είναι και ο λόγος πουυπήρξαν και οι όποιες αντιδρά-σεις από κυβερνητικά στελέχηκαι τα ...αστειάκια με το στουρ-νάρι το Στουρνάρα... Γιατί κατα-λαβαίνουν ότι πριονίζοντας τοκλαδί που τους κρατάει στοδέντρο εδώ και δεκαετίες, θαπέσουν κι αυτοί μαζί με τοδέντρο... Είναι μια αντίφαση πουδεν οφείλεται ούτε σε ανικανότη-τα, ούτε σε ηλιθιότητα, αλλάείναι κεντρική και δομική στονίδιο τον καπιταλισμό.

Το νέο, λοιπόν, κεφάλαιο στηφορομπηξία γράφτηκε. Και παίρ-νει τη θέση του κοντά στο φόροεισοδήματος (ποιου εισοδήμα-τος;), του έμμεσους φόρους, τατέλη κυκλοφορίας... Πάσα ιδιο-κτησία φορολογείται αδιακρί-τως. Αρκεί να είναι μικρότερηαπό ένα όριο. Γιατί από έναμέγεθος και πάνω ισχύουν άλλαμέτρα και σταθμά...

Η μικροϊδιοκτησία

στο στόχαστρο

Ορισμένες διευκρινίσεις

για τον όρο φασιστικοποίηση

Το ΚΚΕ (μ-λ) χρησιμοποίησε τον όρο

αυτό, για πρώτη φορά, την περίοδο 1979-

1980 θέλοντας με αυτό τον τρόπο να προσ-

διορίσει την γενικότερη τάση του συστήμα-

τος και της τότε κυβέρνησης της ΝΔ (Καρα-

μανλής-Ράλλης) απέναντι στο λαϊκό κίνη-

μα, τις οργανώσεις και τους αγωνιστές του

και ιδιαίτερα απέναντι στις αγωνιστικές

και επαναστατικές δυνάμεις. Οι αντιδρα-

στικές δυνάμεις του συστήματος, για να

επιβάλουν το λεγόμενο «ήπιο κλίμα» που

χρειάζονταν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο

και οι ιμπεριαλιστές, για να προχωρήσουν

στην ένταξη στην τότε ΕΟΚ, στην επανέ-

νταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ,

στο χτύπημα του φοιτητικού και εργατικού

κινήματος, εξαπέλυσαν μία ολομέτωπη επί-

θεση με «αντιτρομοκρατικούς νόμους»,

συλλήψεις, σκευωρίες και φυλακίσεις αγω-

νιστών, αστυνομικές επιχειρήσεις «αρετή»,

ΜΑΤ και αύρες σε κάθε κινητοποίηση,

συστηματική παραβίαση ακόμα και των

δικών τους νόμων και του δικού τους

συντάγματος, για να επιβληθεί «ο νόμος και

η τάξη», που είχε «διασαλευτεί» μετά την

πτώση της χούντας και την σημαντική ανά-

πτυξη του κινήματος. Η ανοιχτή τρομοκρα-

τία του συστήματος «κορυφώθηκε» με την

δολοφονία των αγωνιστών Κουμή –Κανελ-

λοπούλου τον Νοέμβρη του ΄80 στην απα-

γορευμένη πορεία προς την Αμερικάνικη

πρεσβεία. Ταυτόχρονα, η χρησιμοποίηση

του όρου αυτού ήθελε να επισημάνει, ότι το

αστικό σύστημα και οι ιμπεριαλιστές, για

να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα και τις

οργανώσεις του, δεν καταφεύγουν πάντα

στον ανοιχτό φασισμό αλλά χρησιμοποι-

ούν όλους τους θεσμούς της αστικής κοινο-

βουλευτικής δημοκρατίας και τους μηχανι-

σμούς του αστικού κράτους σε διατεταγμέ-

νη υπηρεσία απέναντι στον «εχθρό-λαό».

Επιπλέον, ο όρος «φασιστικοποίηση της

δημόσιας ζωής» ήθελε να διαχωριστεί από

τον όρο «κυβερνητικός αυταρχισμός», που

χρησιμοποιούσαν τα ρεφορμιστικά κόμμα-

τα της αριστεράς (ΚΚΕ και ΚΚΕεσ.), αφού

η επίθεση αυτή δεν τα αφορούσε άμεσα

αλλά έμμεσα, για ακόμη μεγαλύτερη δεξιά

μετατόπισή τους, πράγμα που γινόταν.

Σήμερα, στην ορολογία του κινήματος

έχει εισέλθει και ο όρος «εκφασισμός».

Μόνο που τον όρο αυτό τον εισήγαγε το

ΠΑΣΟΚ την περίοδο που τα στελέχη του

δεν μπορούσαν να σταθούν πουθενά, λόγω

των εκδηλώσεων οργής και αγανάκτησης

του λαού. Ο «εκφασισμός της κοινωνίας»,

όπως πολλές φορές λέει ο Βενιζέλος, ανα-

φέρεται στις «αντιδημοκρατικές» εκδηλώ-

σεις διαμαρτυρίας του λαού που πολλές

φορές παρομοιάστηκαν με τις αντι-συγκε-

ντρώσεις των παρακρατικών, τα «τρίκυ-

κλα» του Γκοτζαμάνη και την δολοφονία

του Λαμπράκη (!)

Η αντίληψη του «εκφασισμού της κοι-

νωνίας» είναι ευθυγραμμισμένη με την

αντιδραστική θεωρία των «άκρων» σήμε-

ρα, του «αριστεροχουντισμού» παλιότερα

και όλων των ανάλογων θεωριών που

θέλουν να ταυτίσουν τους λαϊκούς και επα-

ναστατικούς αγώνες με ό,τι εγκληματικό

και αντικοινωνικό.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ22 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Το κίνητρο για να γράψω

αυτό το άρθρο ήταν το

κείμενο του Σαν Γιουέ

«Να Επιμένουμε στη Γραμμή των

Μαζών»

Στην ιστοσελίδα «Ουτοπία»

αναρτήθηκαν μια σειρά κειμέ-

νων που ξεκάθαρα περιφρονούν

(απαξιώνουν) τις μάζες. Κάποια

λένε ότι οι σημερινές μάζες των

εργατών/αγροτών έχουν χαμηλό

επίπεδο συνειδητοποίησης και

δεν έχουν καμιά ελπίδα. Κάποια

υποτιμούν τις μάζες γιατί τρα-

γουδούν «κόκκινα τραγούδια»

και «χιπ-χοπ». Αναρωτιούνται

πώς θα ανεβάσει αυτό την

συνειδητοποίησή τους ή θα ανα-

βιώσει τον σοσιαλιστικό δρόμο.

Κατ’ αρχήν αυτός ο τρόπος

σκέψης δεν εμπεριέχει ταξική

ανάλυση. Σήμερα το μεγαλύτερο

τμήμα των εργαζόμενων μαζών

βρίσκεται σε σύγχυση λόγω των

αστικών και ρεβιζιονιστικών

αντιλήψεων. Αυτό όμως δεν

είναι σφάλμα των μαζών. Είναι

το αποτέλεσμα του ρήγματος

στο μέτωπο του πολιτισμού και

της διανόησης τα τελευταία

χρόνια από την αστική τάξη και

τις καπιταλιστικές κοινωνικές

σχέσεις που εμφανίζονται σε όλα

τα κοινωνικά στρώματα. Όπως

και να ‘χει, οι μάζες των εργα-

τών/αγροτών έχουν τη μεγαλύ-

τερη επιθυμία για τον σοσιαλι-

σμό και αποτελούν τους μεγαλύ-

τερους αντιπάλους του καπιτα-

λιστικού κοινωνικού στρώμα-

τος.

Στην σημερινή φάση της

πάλης ενάντια στην αστική και

καπιταλιστική ιδεολογία, η ανά-

δειξη της σοσιαλιστικής κουλ-

τούρας και η ανανέωση της

σοσιαλιστικής διαπαιδαγώγη-

σης αποτελούν αναμφίβολα το

πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό

βήμα. Κι αυτό οι πλατιές μάζες

το αντιλήφθηκαν εδώ και καιρό.

Τα τελευταία χρόνια κανένας

δεν έχει προωθήσει τη σοσιαλι-

στική διαπαιδαγώγηση, έτσι οι

μάζες ανέλαβαν την πρωτοβου-

λία να το κάνουν. Αυθόρμητα

άρχισαν να τραγουδούν «κόκκι-

να τραγούδια», να εμφανίζουν

την εικόνα του προέδρου Μάο

και να μιλούν για τα καλά της

περιόδου του Μάο. Ωστόσο

κάποιοι διανοούμενοι ή εκείνοι

που έχουν μολυνθεί από κάποια

διεστραμμένη διανοουμενίστικη

αντίληψη θεωρούν ότι η σοσια-

λιστική εκπαίδευση πρέπει να

αποτελείται από μακροσκελή

σχολαστικά κείμενα και επικρί-

νουν τις μάζες των

εργατών/αγροτών για το χαμηλό

επίπεδο συνειδητοποίησης και

γιατί δεν καταλαβαίνουν τι

σημαίνει σοσιαλισμός. Κι εδώ

αναρωτιέμαι πόσα από αυτά τα

κείμενα είναι γραμμένα για το

πλατύ κοινό; Τα περισσότερα

δεν είναι εκλαϊκευτικά και είναι

γεμάτα από δασκαλίστικη ρητο-

ρεία και ανόητη μπουρδολογία.

Στην πραγματικότητα τα περισ-

σότερα δεν έχουν ιδέα για το τι

είναι σοσιαλισμός. Αν τα κείμε-

να στην ιστοσελίδα «Ουτοπία»

συνεχίσουν να είναι ξεκομμένα

από τους εργάτες και τους αγρό-

τες τότε στο τέλος θα καταντή-

σει άχρηστη αυτή η ιστοσελίδα.

Στη διάρκεια της Πολιτιστικής

Επανάστασης, η θεωρία των

Καθυστερημένων Μαζών είχε

επικριθεί ιδιαίτερα, ωστόσο την

προσυπογράφουν πολλοί σήμε-

ρα. Ο πρόεδρος Μάο έχει πει ότι

«για να διαπαιδαγωγήσεις τις

μάζες πρέπει πρώτα να διαπαι-

δαγωγηθείς από αυτές». Υπάρ-

χουν αυτοί που φλυαρούν συνε-

χώς για την εκπαίδευση των

μαζών, τι έχουν διδαχθεί όμως

από αυτές; Μήπως μάθατε

κάποιες λέξεις «καθυστερημένες

μάζες»;

Έτσι θεωρώ πως οι σύντρο-

φοι που προσπαθούν σκληρά να

αναδείξουν το «κίνημα της κόκ-

κινης κουλτούρας» όπως ο σ.

Μπο Χιλάι είναι στο στυλ δου-

λειάς τους συγκριτικά σωστοί.

Το «κίνημα της κόκκινης κουλ-

τούρας» επινοήθηκε από τις

μάζες. Πολλοί σύντροφοι το

εκλαΐκευσαν και το διέδωσαν

στις μάζες. Κι αυτό είναι το στυλ

δουλειάς «από τις μάζες για τις

μάζες». Ο μαρξισμός παραχωρεί

την πρωτοβουλία στις μάζες, δεν

επιβάλλεται σε αυτές. Δείτε το

παράδειγμα του προέδρου Μάο

που κατανόησε και αξιοποίησε

το μαζικό κίνημα σε πολλές

περιπτώσεις: «στη βιομηχανία

διδαχθείτε από το Ντακίγκ, στη

γεωργία από το Τατσάι», «ας

διδαχθεί ο λαός από τον Λαϊκό

Απελευθερωτικός Στρατό», «τις

εκστρατείες των τριών αντί

(ενάντια στη διαφθορά, τη σπα-

τάλη και τη γραφειοκρατία) και

των πέντε αντί (ενάντια στη

δωροδοκία, την κλοπή της κρα-

τικής ιδιοκτησίας, τη φοροδια-

φυγή, την εξαπάτηση στις

κυβερνητικές συμβάσεις και

στην κλοπή κρατικών οικονομι-

κών πληροφοριών), στις «Λαϊ-

κές Κομμούνες», στο «Σύνταγμα

του Άνγκανγκ», στις «Τέσσερις

Μεγάλες Ελευθερίες της Μεγά-

λης Δημοκρατίας» (ελευθερία

του λόγου, διακίνηση ιδεών,

διαλόγου, και έκφραση απόψε-

ων μέσα από αφίσες), στους

Κοκκινοφρουρούς, στους Ξυπό-

λητους Γιατρούς και τόσες άλλες

μαζικές εκστρατείες που αναδεί-

χθηκαν και αναπτύχθηκαν από

τις ίδιες τις μάζες. Ο πρόεδρος

Μάο κατανοούσε το σοσιαλι-

στικό πνεύμα και την ουσία

αυτών των νεότευκτων δημι-

ουργημάτων των μαζών και τα

επέστρεφε στις μάζες για πειρα-

ματισμό και εκλαΐκευση. Ο πρό-

εδρος Μάο ποτέ δεν θεώρησε

τον εαυτό του σαν αυτόκλητο

ηγέτη των μαζών ούτε και τις

μάζες σαν το παιχνίδι της γρα-

φειοκρατίας. Η γραμμή των

μαζών του προέδρου Μάο είναι

η πραγματική σοσιαλιστική

δημοκρατία. Έτσι λοιπόν το

στυλ δουλειάς κάποιου προσ-

διορίζει το κατά πόσο είναι

κάποιος μαρξιστής ή όχι. Η

λεγόμενη πρακτική του μαρξι-

σμού αποτελεί τη διαδικασία

μέσα από την οποία οι μάζες

κατανοούν τον μαρξισμό. Αν

από την πρώτη στιγμή θεωρεί

κάποιος ότι οι μάζες έχουν χαμη-

λό επίπεδο συνειδητοποίησης,

τότε πώς θα μπορέσουν ποτέ να

εφαρμόσουν έστω και λίγο μαρ-

ξισμό;

Οι μάζες σίγουρα θέλουν να

ανεβάσουν το επαναστατικό

θεωρητικό τους επίπεδο, είναι

όμως πιο σημαντικό να ανέβει το

πολιτιστικό τους επίπεδο και όχι

κάποια αυταπάτη ότι μπορούν

να γίνουν όλοι επαναστάτες

θεωρητικοί ή εφεύρουν κάποια

ταλαντούχα επαναστατική επι-

τυχία. Με τον όρο πολιτιστικό

επίπεδο εννοούμε το βασικό

σύστημα αξιών, τη θεώρηση της

ζωής, τους βασικούς κανόνες

διαβίωσης, σύμφωνα με τις

συγκεκριμένες συνθήκες της

καθημερινότητας. Ο σ. Λι Φεγκ

θυσίασε τη ζωή του όταν ήταν

μόλις 22 χρονών. Δεν ήταν

κάποιος θεωρητικός, ήταν όμως

ένα μεγάλος κομμουνιστής μαχη-

τής, ήταν ένα πρότυπο του νέου

σοσιαλιστικού ανθρώπου. Υπήρ-

ξε και η ακόμη νεότερη ηρωίδα

Λιου Βενχουέ στα λιβάδια κ.λπ.

Κατανοούσαν ότι ο κολεκτιβι-

σμός και ο σοσιαλισμός ήταν

πολυτιμότερα από τη ζωή ενός

ατόμου. Με βάση το σύστημα

αξιών τους και την θεμελιακή

τους θεώρηση της ζωής είχαν ήδη

γίνει νέοι σοσιαλιστές άνθρω-

ποι. Θα έπρεπε βέβαια να συνε-

χίζουν να ανεβάζουν το επανα-

στατικό, θεωρητικό τους επίπε-

δο, βασιζόταν όμως ήδη στο

προχώρημα τους που αφορούσε

στην ενίσχυση και εμβάθυνση

του βασικού συστήματος αξιών

και της θεώρησης της ζωής και

του κόσμου. Ταυτόχρονα η άνο-

δος της συνειδητοποίησης των

μαζών είναι το να διδάσκονται

οι μάζες μέσα στο ιστορικό κίνη-

μα. Αν κάποιος κάνει μόνο θεω-

ρητικές συζητήσεις για να διδά-

ξει στις μάζες μαρξισμό, αυτός

θα μετατρέψει τον μαρξισμό σε

θεολογία ή σε κάτι μεταφυσικό.

Με λίγα λόγια και όπως είχε

πει και ο πρόεδρος Μάο «οι

μάζες είναι οι πραγματικοί

ήρωες, ενώ εμείς την ίδια ώρα

είμαστε άσχετοι και παιδιαρί-

ζουμε». Οι μάζες δημιουργούν το

δικό τους επαναστατικό μαζικό

κίνημα. Όχι μόνο μετασχηματί-

ζουν τον αντικειμενικό κόσμο

αλλά μετασχηματίζουν και τον

ίδιο τους τον υποκειμενικό

κόσμο. Το πολιτικό κόμμα του

προλεταριάτου έχει την καθοδή-

γηση των μαζών όχι γιατί είναι

πιο έξυπνο από τις μάζες αλλά

γιατί ακριβώς κατανοεί την

ενδογενή υπεροχή του χαρακτή-

ρα των μαζών και όχι την αντί-

ληψη της καθυστέρησης των

μαζών».

Κριτική στη θεωρία περί «Καθυστερημένων Μαζών»

...

«για να διαπαιδαγωγήσεις τις

μάζες πρέπει πρώτα να διαπαι-

δαγωγηθείς από αυτές»

...

«οι μάζες είναι οι πραγματικοί

ήρωες, ενώ εμείς την ίδια ώρα

είμαστε άσχετοι και παιδιαρί-

ζουμε»

Η πορεία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα και η άγρια εκμετάλ-

λευση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων είναι σήμερα γνωστή. Δεν είναι

όμως καθόλου γνωστή η δράση και η ιδεολογική πάλη στο εσωτερικό της Κίνας.

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα μόνο δείγμα αυτής της πάλης που προσφέρει

τουλάχιστον ενδείξεις για τις διεργασίες που συντελούνται, ανεξαρτήτως του

επιπέδου στο οποίο βρίσκεται το επαναστατικό κίνημα.

Η μετάφραση είναι της Χρυσής Περπερίδου.

Του Γιουέ Λίνγουαν

Από την ιστοσελίδα «Ουτοπία» της Κίνας (30 Απρίλη 2011)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 23Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 Προλεταριακή Σημαία

Ησυμβολή του Μάο Τσετούγκ

στην ανάπτυξη του διαλεκτικού

υλισμού είναι ένα ζήτημα που

έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις και

αντιπαραθέσεις, οι οποίες δεν περιορίζο-

νται στον χώρο των φιλοσοφικών σπου-

δών αλλά επεκτείνονται πρώτα και κύρια

στο πεδίο των πολιτικών εξελίξεων και

των διεργασιών στο ίδιο το επαναστατικό

κομμουνιστικό κίνημα.

Παρ’ ότι η διαλεκτική μέθοδος διαχέει

το σύνολο του έργου που μας άφησε ο

Μάο, η επιλογή και συγκέντρωση των

σημαντικότερων φιλοσοφικών του έργων

σε νέα μετάφραση έρχεται, πρώτον, να

καλύψει το εκδοτικό κενό του ίδιου του

μαοϊκού έργου στην Ελλάδα και, δεύτε-

ρον, να συμβάλει στον διάλογο ώστε να

αξιοποιηθεί δημιουργικά στην επαναστα-

τική διαδικασία στον τόπο μας.

Έχουν συγκεντρωθεί κείμενα που

καλύπτουν την περίοδο 1936-1966, δηλα-

δή από τη Μεγάλη Πορεία μέχρι το ξεκί-

νημα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτι-

στικής Επανάστασης, περιλαμβάνοντας

φυσικά τα κλασικά πλέον κείμενα «Για

την πράξη» και «Για την αντίθεση» καθώς

και νέα επιλογή από την περίοδο της

σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κίνα.

Κεντρική διάθεση:

Βιβλιοπωλείο Εκτός των Τειχών,

Γραβιάς 10-12, 196 81 Αθήνα,

τηλ. 210 3303348

Σε λίγες μέρες

θα κυκλοφορήσει

από τις εκδόσεις

Εκτός των Τειχών

το βιβλίο

Μάο Τσετούγκ,

Φιλοσοφικά Κείμενα

Πριν ωστόσο φτάσουμε σ’ αυτήν, πρέ-

πει, έστω και σύντομα, να επισημάνουμε

ότι ένα από τα σημαντικά νήματα αυτού

του μπλεγμένου κουβαριού καταλήγει

στο Ιράν. Υπάρχει όλο το έδαφος για την

υποδαύλιση της υπαρκτής αντίθεσης της

κουρδικής μειονότητας (περίπου 8 εκα-

τομμύρια και 10% του πληθυσμού) που

καταπιέζεται από το καθεστώς, για την

αποδυνάμωση του ιρανικού καθεστώτος

είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με τη

δημιουργία αλυτρωτικών διαθέσεων στην

ακόμα πιο ισχυρή μειονότητα των Αζέ-

ρων του Ιράν, που αποτελούν το 25% του

πληθυσμού της χώρας. Γι αυτό και η ιρα-

νική ηγεσία, παρά τη στάση της απέναντι

στους Κούρδους στο εσωτερικό της, προ-

σπαθεί και αυτή με τη σειρά της να ανοί-

ξει κανάλια επικοινωνίας με τις διάφορες

κουρδικές ηγεσίες και κυρίως με τον

Μπαρζανί.

Ποιος μπορεί να είναι πίσω από

την τριπλή δολοφονία;Μετά από αυτή την περιεκτική ανα-

φορά στις πολύ πλούσιες εξελίξεις της

τελευταίας περιόδου, μπορούμε να αντι-

κρίσουμε με άλλο μάτι ό,τι σχετίζεται με

την τριπλή δολοφονία. Κατ’ αρχήν είναι

φανερό πως η κυβέρνηση Ερντογάν δεν

είχε κανένα λόγο να είναι αυτός που

όπλισε το χέρι των δολοφόνων του Παρι-

σιού. Βέβαια αυτό δεν το ισχυρίστηκαν

παρά ελάχιστοι. Για τους περισσότερους

ο «προβολέας» πέφτει -και όχι άδικα- στο

λεγόμενο «βαθύ κράτος» που σχετίζεται

με το στρατιωτικό κατεστημένο και τους

εθνικιστικούς κεμαλικούς κύκλους της

Τουρκίας. Όντως είναι μια από τις πιθα-

νότητες και με όλα τα προηγούμενα δεν

στερείται βάσης. Διότι μια τέτοια κίνηση,

που επαναφέρει την πολιτική της έντα-

σης, υπονομεύει την πολιτική της κυβέρ-

νησης Ερντογάν και ενισχύει αντικειμενι-

κά την κεμαλική αντιπολίτευση.

Ωστόσο αυτό που, εμείς τουλάχιστον,

δεν αποδεχόμαστε είναι να αποτελεί αυτή

τη μοναδική ισχυρή εκδοχή. «Λεπτομέρει-

ες» όπως το γεγονός ότι το δωμάτιο στο

οποίο δολοφονήθηκαν οι τρεις είχε κλει-

δαριά με συνδυασμό, ότι η πόρτα δεν

παραβιάστηκε, οδηγούν αβίαστα στο

«από τα μέσα». Βέβαια αυτό από μόνο

του δεν λέει τίποτε παραπέρα. Διότι το

Κέντρο Πληροφόρησης του Κουρδιστάν,

στο οποίο δούλευαν τα τρία υψηλόβαθμα

στελέχη του PKK, μπορεί να ήταν δια-

βρωμένο από τούρκικες μυστικές υπηρε-

σίες, τμήματα των οποίων δεν είναι απί-

θανο - κάθε άλλο- να συνδέονται με το

«βαθύ κράτος». Όμως ως εξίσου πιθανές

μπορεί να υποθέσει κανείς αρκετές ακόμα

εκδοχές, των οποίων η διαβάθμιση σε

ισχυρές και μη μπορεί να γίνει μόνο σε

συνδυασμό με τα πολιτικά δεδομένα.

Η πρώτη είναι να έγινε κυριολεκτικά

«από τα μέσα», δηλαδή να υπάρχει -όπως

είπε ο Ερντογάν- μια φράξια του PKK

που να ήθελε τη διακοπή των συνομιλιών

και την αναζωπύρωση των συγκρούσεων.

Ίσως γιατί ένα τμήμα του PKK θεωρεί

–σκεφτόμαστε εμείς- πως τώρα είναι η

ευκαιρία, εκμεταλλευόμενοι (οι Κούρδοι

της Τουρκίας) και τις αντιθέσεις που

έχουν προκύψει και τα πολλά μέτωπα

που έχουν ανοιχτεί, να κερδηθεί η πολυ-

πόθητη αυτοδιάθεση. Αυτή αποτελεί μια

εξίσου ισχυρή εκδοχή, όταν γνωρίζουμε

πόσο έχει υποφέρει το κουρδικό κίνημα

είτε από τις αστικοφεουδαρχικές (Μπαρ-

ζανί-Ταλαμπανί) είτε από τις αστικοεθνι-

κιστικές (PKK) ηγεσίες. Πόσο έχει υποφέ-

ρει από τον τυχοδιωκτισμό τους, τη στή-

ριξη ή και την ευκαιριακή συμπόρευσή

τους με ιμπεριαλιστές ή με αντιδραστικά

καθεστώτα που υπονόμευσαν την απε-

λευθερωτική προοπτική του κουρδικού

κινήματος. Από 'κει και πέρα, έχουμε διά-

φορες εκδοχές όπως τη διάβρωση του

Κέντρου από τις ισραηλινές μυστικές υπη-

ρεσίες. Αυτή η εκδοχή έχει πολιτικό κενό

ως προς το τι θέλει το Ισραήλ και κατ’

επέκταση οι ΗΠΑ από μια τέτοια κίνηση,

διότι προφανώς δεν αρκεί η ερμηνεία που

θέλει αυτή τη σοβαρή κίνηση να γίνεται

για να συνεχιστεί η πίεση προς την Τουρ-

κία. Και ο γράφων δεν είναι «έτοιμος» να

υιοθετήσει, χωρίς σοβαρά στοιχεία, ερμη-

νείες που θέλουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ

να απεργάζονται τη δημιουργία φιλοαμε-

ρικανικού «ανεξάρτητου» κουρδικού

κράτους (αν και κάποιοι από τις κουρδι-

κές ηγεσίες πιθανά να το πιστεύουν και

ίσως αυτό να κάνει ισχυρή την εκδοχή

του από τα μέσα). Επίσης γράφτηκαν και

εκδοχές που εμπλέκουν είτε τη Συρία είτε

το Ιράν είτε και τους δύο. Είναι εκδοχές

που, ενώ δεν είναι αταίριαστες από την

άποψη ότι και οι δύο αυτές χώρες θα ήθε-

λαν να συνεχιστεί η πίεση στο εσωτερικό

της Τουρκίας και στη λογική «ο εχθρός

του εχθρού είναι φίλος μου», ωστόσο

έχουν σοβαρά πολιτικά κενά. Ο γράφων

έχει σοβαρές αμφιβολίες για τις δυνατότη-

τες του καθεστώτος Άσαντ να προβεί σε

τέτοιες ενέργειες, πολύ περισσότερο που

αυτή την περίοδο δίνει μάχη επιβίωσης.

Όσον αφορά το Ιράν, μπορεί να έχει

μεγαλύτερες δυνατότητες από τη Συρία,

ωστόσο δεν θεωρείται εύκολο η ιρανική

ηγεσία να προβεί σε μια τέτοια κίνηση,

όταν υπάρχει η πιθανότητα μια επόμενη

περίοδο (όχι πολύ μακριά) να αποτελέσει

μπούμερανγκ (μιας και αντιμετωπίζει το

ίδιο πρόβλημα στο εσωτερικό της χώρας

της).

Αντί επιλόγουΤελικά ίσως αποδειχτεί μικρής σημα-

σίας το εάν μάθουμε ποτέ ποιος πραγμα-

τικά κρύβεται πίσω από την τριπλή δολο-

φονία. Οι ίδιες οι εξελίξεις στην περιοχή

θα αναδείξουν, αν όχι τους πραγματικούς

ενόχους, τουλάχιστον ποιον ωφέλησαν ή

ποιοι επωφελήθηκαν από τη δολοφονία.

Όχι χάριν φιλολογικού ενδιαφέροντος

αλλά για να μπορούμε να αντιπαλεύουμε

από καλύτερες «θέσεις» τις αντιδραστικές

εξελίξεις που κυοφορούνται στην γειτονι-

κή με τη χώρα μας περιοχή.

Η τριπλή δολοφονία στο Παρίσι και το Κουρδικό ζήτημα συνέχεια από σελ. 16

Η Μαθητική Αντίσταση

διοργανώνει εκδήλωση

την Παρασκευή 22 Φλεβάρη

στις 6:30 μ.μ.

στο βιβλιοπωλείο

Εκτός των Τειχών

“Υπάρχει κι άλλο σχολείο

Αναζητήσεις και απόπειρες

στις σοσιαλιστικές κοινωνίες”

Αθήνα

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που γίνονται αυτέςτις ημέρες δεν ήρθαν από το πουθενά. Πατάνεπάνω στα πολλά και οξυμένα προβλήματα που

αντιμετωπίζουν οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες τηςχώρας μας. «Υποκινήθηκαν» από την αντιαγροτικήπολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ που φτωχοποιείτον αγροτόκοσμο, ξεκληρίζει τους μικρομεσαίους,φέρνει την απόγνωση και τη δυστυχία σε χιλιάδεςαγροτικές οικογένειες. Βέβαια, κυβέρνηση και ΜΜΕμίλησαν για «εθιμικές κινητοποιήσεις», τάχα «κομματι-κά υποκινούμενες», που έτσι και αλλιώς τις συνηθίζουνοι αγρότες κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τις παρουσίασανακόμα και σαν «αγωνιστική ρελάνς» του ΚΚΕ στην αντι-παράθεσή του με το ΣΥΡΙΖΑ. Με τέτοια και παρόμοια«επιχειρήματα» προσπαθούν να τις υποβαθμίσουν καινα τις υπονομεύσουν. Και ταυτόχρονα προσπαθούν ναπρολάβουν το φούντωμά τους και κυρίως να αποτρέ-ψουν τη σύνδεσή τους με τα άλλα κομμάτια του λαούκαι τους αγώνες που ξεσπούν αυτή την περίοδο όπωςστο μετρό, στα λιμάνια και αλλού. Παρ' όλα αυτά όμωςκαι παρά την άσχημη κατάσταση του αγροτικού κινή-ματος, αυτές οι κινητοποιήσεις πήραν ήδη πανελλαδι-κό χαρακτήρα. Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν πείθειτους αγρότες. Νέα μπλόκα στήνονται και νέα τρακτέρβγαίνουν στις εθνικές οδούς. Γι αυτό και η κυβέρνησηδεν αρκείται μόνο στη προπαγάνδα των ΜΜΕ και στιςεξαγγελίες του Τσαυτάρη αλλά καταφεύγει σε ΜΑΤ καιεισαγγελείς. Μετά τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»στους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, στους ναυτεργάτεςκ.α., μετά τις συνεχείς αστυνομικές επιχειρήσεις ενά-ντια σε εργαζόμενους και νεολαία, μετά τις αλλεπάλ-ληλες παραβιάσεις του πανεπιστημιακού ασύλου και τοχτύπημα εργατικών κινητοποιήσεων και νεολαιίστικωνδιαδηλώσεων, αυτή τη φορά η κυβέρνηση των Σαμα-ρά-Βενιζέλου-Κουβέλη έστειλε τα ΜΑΤ ενάντια καιστους αγωνιζόμενους αγρότες. Με πρόσχημα την τήρη-ση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας (!) απαγορεύειαγροτικές κινητοποιήσεις και χτυπά το δικαίωμα στηδιαμαρτυρία και στη διαδήλωση. Η κυβέρνηση κάνειεπίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας. Στέλνει μήνυ-μα και προς το λαό αλλά κυρίως προς τους επικυρίαρ-χους της ΕΕ και του ΔΝΤ ότι θα συνεχίσει απαρέγκλιτατη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική της.

Επίκεντρο των κινητοποιήσεων είναι το μπλόκο τηςΝίκαιας, όπου έχουν συγκεντρωθεί πάνω από χίλιατρακτέρ, τα περισσότερα από χωριά της Καρδίτσας.Αυτό που έβγαλε τους αγρότες στα μπλόκα είναι ταάμεσα και οξυμένα προβλήματα επιβίωσής τους. Είναιοι χαμηλές τιμές στα αγροτικά προϊόντα, που τις πιοπολλές φορές δεν καλύπτουν ούτε το κόστος παραγω-γής. Είναι το ακριβό πετρέλαιο που πλησιάζει στο 1,5ευρώ το λίτρο, το αγροτικό ρεύμα που αντί να μειωθείαυξάνεται 15%, τα πανάκριβα αγροτικά εφόδια, τακαλλιεργητικά δάνεια που δίνονται, πλέον, με το στα-γονόμετρο κ.λπ. Χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά δενμπορούν να καλύψουν ούτε τα έξοδα καλλιέργειας. Ημείωση της επιστροφής ΦΠΑ και του ΕΦΚ στο πετρέ-λαιο, η μείωση των αγροτικών συντάξεων, η αύξησητων εισφορών στον ΟΓΑ κ.λπ., έρχονται να μειώσουνακόμα περισσότερο το αγροτικό εισόδημα. Και μαζίέχουμε τα διάφορα χαράτσια, το νέο φορολογικό, τηνέα ΚΑΠ, τα βιβλία εσόδων-εξόδων κ.λπ. Αυτά είναιστην πρώτη γραμμή των αγροτικών αιτημάτων, αυτάσυσπείρωσαν τους αγρότες, αυτά μαζικοποίησαν ταμπλόκα. Αιτήματα επιβίωσης της φτωχής και μεσαίαςαγροτιάς, αιτήματα αντίστασης στην αντιαγροτικήπολιτική.

Τα αιτήματα αυτά διαμορφώθηκαν κυρίως «από τακάτω», από τους ίδιους τους αγρότες, και κυριαρχούνστις κινητοποιήσεις ως αιτήματα αιχμής, κόντρα στουςδιάφορους κομματικούς σχεδιασμούς. Άλλα αιτήματαπου προβλήθηκαν από μερίδα μεγαλοαγροτών γιαφωτοβολταϊκά κ.λπ., γρήγορα παραμερίστηκαν καιπεριθωριοποιήθηκαν. Το ίδιο παραμερίστηκαν και τααιτήματα «αντεπίθεσης» και οι σχεδιασμοί «λαϊκήςοικονομίας-λαϊκής εξουσίας» που βάζει το ΚΚΕ (παρα-γωγικοί συνεταιρισμοί, κρατικός ΕΛΓΑ, ΑΤΕ κ.ά). Όσογια το ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε άλλη μια ευκαιρία να επιδείξει τηδεξιά του μετατόπιση, ενώ ο Τσίπρας στον Ορχομενό,ούτε λίγο ούτε πολύ, έφτασε να κατηγορεί τους αγρό-τες ότι έκαναν λάθη και ευθύνονται και αυτοί για τησημερινή κατάσταση!

Κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων η κυβέρ-νηση αναγκάστηκε να ανακοινώσει κάποια μέτρα.Μέτρα που, όμως, δεν ανακουφίζουν τη μεγάλη μάζατων αγροτών ούτε απαντάνε στα προβλήματα επιβίω-

σής τους. Τίποτα δεν πήρε πίσω η κυβέρνηση. Ούτε τημειωμένη επιστροφή ΦΠΑ, ούτε την αύξηση των ορίωνσυνταξιοδότησης, ούτε το πετσόκομμα των αγροτικώνσυντάξεων, ούτε τις αυξήσεις στο ρεύμα και στο πετρέ-λαιο. Με τη μείωση του ΦΠΑ αφαιρεί από τους αγρότεςπάνω από 180 εκατομμύρια το χρόνο και τώρα τουςυπόσχεται ότι θα τους επιστρέψει κάποια ψίχουλα, πουθα βρεθούν από τις παράνομες επιστροφές ΦΠΑ! Υπό-σχεται επιστροφή ΕΦΚ πετρελαίου που όμως θα εξαρ-τηθεί από τον… καιρό και από το τι χρήματα θα περισ-σέψουν από το επίδομα θέρμανσης! Υπόσχεται ότι δενθα χάσουν τη συνδεδεμένη ενίσχυση οι βαμβακοπαρα-γωγοί που έπαθαν καταστροφές από το «πράσινοσκουλήκι» αλλά δεν λέει κουβέντα για αποζημιώσεις!Στην πραγματικότητα εμπαίζει τους αγρότες ανακοινώ-νοντας μέτρα που μόνο στόχο έχουν να τους διασπά-σουν, να τους αποπροσανατολίσουν και να σταματή-σουν τις κινητοποιήσεις τους.

Οι τρεις της συγκυβέρνησης, αφού πρώτα συσκέ-φθηκαν, ανακοίνωσαν τα μέτρα τους. Από την άλλη τοΚΚΕ κατέθεσε την «επίκαιρη ερώτησή» του στη Βουλήενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε και αυτός «προ ημερησίας διατά-ξεως συζήτηση». Οι αγρότες δεν έχουν τίποτα να κερ-δίσουν μένοντας θεατές στο κοινοβουλευτικό παιχνίδικυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Έχουν να κερδίσουνμόνο μέσα από τους αγώνες τους. Με κλιμάκωση τωνκινητοποιήσεων, κόντρα στις απαγορεύσεις και τηντρομοκρατία της κυβέρνησης, για να φύγουν τα ΜΑΤαπό την εθνική. Βάζοντας μπροστά αιτήματα αντίστα-σης, αιτήματα που δίνουν διέξοδο επιβίωσης στη φτω-χομεσαία αγροτιά. Με κοινή δράση με τα υπόλοιπακομμάτια του λαού να οικοδομήσουν μέτωπο αντίστα-σης και διεκδίκησης για την ανατροπή της αντιλαϊκήςκαι αντιαγροτικής πολιτικής. Η άσχημη κατάσταση τουαγροτικού κινήματος, οι αρνητικοί συσχετισμοί, η γιαδεκαετίες τώρα διάλυση και αποσυγκρότησή τουκάνουν πιο δύσκολα αυτά τα καθήκοντα. Αλλά και πιοαναγκαία!

24 Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013Προλεταριακή Σημαία

Mνήμη

Ακούγεται πως ετοιμάζουν πρόγραμ-μα 100 ημερών στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όμωςκάτι μου θυμίζει...

Bάρος

Ο μεγάλος αριθμός των καπνιστώνστην Ελλάδα είναι ένα βάρος για τηνοικονομία της χώρας, είπε ο ευρωπαίοςεπίτροπος για την υγεία Τ. Μποργκ. Άσεπου συμβάλλουν και στην αιθαλομίχλη.

Λάθη

Ο επικεφαλής οικονομολόγος τουΔΝΤ παραδέχτηκε ότι ήταν λανθασμένοιοι μέχρι σήμερα υπολογισμοί για τις επι-πτώσεις των μέτρων λιτότητας στηνπραγματική οικονομία. Και θα χρεια-στούν νέα μέτρα για να διορθωθούν.

Ήρωας

Με τον Κολοκοτρώνη και τον Σωκρά-τη συνέκρινε τον χουντικό Ντερτιλή,κατά την τελετή ταφής του, ο μητροπο-

λίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ενώ πρό-σθεσε πως ήρθε να τιμήσει έναν Έλληνα,έναν γενναίο άνθρωπο, έναν ήρωα.Πάτερ Χουντίσιος.

Ήρωες

Bίντεο που μεταδόθηκε από τη βρε-τανική τηλεόραση επιβεβαιώνει μαρτυ-ρίες και έρευνες ότι η αστυνομία τηςΝότιας Αφρικής κυνήγησε και σκότωσεεν ψυχρώ απεργούς μεταλλωρύχους στηδιάρκεια των συγκρούσεων στο ορυχείοστο Μαρικάνα, όταν 34 εργαζόμενοι έχα-σαν τη ζωή τους. Με τη μία στο κεφάλι,οι γενναίοι άνθρωποι, οι ήρωες.

Θύμηση

Το Βόλγκογκραντ μετονομάστηκε καιπάλι σε Στάλινγκραντ για ορισμένεςημέρες με την ευκαιρία των εορτασμώντης 70ής επετείου από την επική μάχηπου δόθηκε εκεί κατά τον Β’ ΠαγκόσμιοΠόλεμο και άλλαξε την πορεία του πολέ-μου. Και τις υπόλοιπες μέρες, πάλι Στά-λιγκραντ θα το μνημονεύουμε.

Κυρώσεις

«Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου καιοι κυρώσεις του νόμου θα είναι αμείλι-κτες αν αποδειχθεί βασανισμός» δήλωσεο Δένδιας για τους συλληφθέντες τηςΚοζάνης. Πάλι δέκα μέρες αργία...

Αθηνά

Προσοχή στις συγχωνεύσεις. Ενδέχε-ται να καταλήξεις στη σχολή γραφιστι-κής της ΕΛ.ΑΣ.

Προβάδισμα

Αλήθεια, στις δημοσκοπήσεις ποιοπρόγραμμα χρησιμοποιούν;

Διώξεις

Ο εισαγγελέας άσκησε δίωξη στασυλληφθέντα μέλη του ΠΑΜΕ για παρά-νομη παραμονή σε χώρο δημόσιας υπη-ρεσίας. Οι λαθροσυνδικαλιστές θα απε-λαύνονται.

Παραλείψεις

H οικογένεια της Αγγελικής Παπαθα-νασοπούλου, νεκρής του εμπρησμού τηςΜαρφίν, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοί-νωση: «Ακριβώς χίλιες ημέρες μετά τονεμπρησμό της Marfin, που επέφερε τοχαμό της Αγγελικής και του κυοφορού-μενου παιδιού μας, της Παρασκευής καιτου Νώντα, η οικογένειά μας παρακο-λουθεί υπομονετικά τις εξελίξεις στοθέμα της απόδοσης ευθυνών και απονο-μής δικαιοσύνης για τα γεγονότα της 5ηςΜαΐου. Προσδοκούμε τη λυτρωτική γιαεμάς και τη μνήμη των ανθρώπων μαςκαταδίκη τόσο των εμπρηστών, φυσι-κών αυτουργών, όσο και των υπευθύ-νων της εργοδότριας τράπεζας Μarfin,που με τις εγκληματικές παραλείψειςτους εξανάγκασαν τους εργαζόμενουςνα υποστούν αυτόν το μαρτυρικό θάνα-το.» Μαντέψτε τι παρέλειψαν να διαβά-σουν στην εκπομπή του Ευαγγελάτου.

Αγροτικές κινητοποιήσεις

Αγώνες για την επιβίωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς

σχολια