Αυγουστιάτικα φεγγάρια

ΙΩΑΝΝΑ ΑΡΓΥΡΟΥ-ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος


Η Ιωάννα Αργυρού γεννή-θηκε στην Λακατάμεια της Κύπρου. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έκανε μεταπτυχι-ακές σπουδές στο Univer-sity of Nottingham και στο Boston University. Εργάζεται ως δασκάλα.Ασχολήθηκε με τη συγγραφή από τα νεανικά της χρόνια και έχουν δημοσιευθεί πολλά άρθρα της στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.Έχει διακριθεί για τα έργα της: «Η ζωή περιμένει» από τον Κυ-πριακό Σύνδεσμο Παιδικού-Νεανικού Βιβλίου το 2002 και «Δρόμοι και Λεωφόροι» από τον ίδιο Σύνδεσμο το 2005. Έχουν εκδοθεί δύο βιβλία της: «Πίσω από τον καθρέφτη» από τις εκδόσεις (Πάργα, 2005) και «Ένας κερασολουκουμάς όλο γλύκα και μαγεία» (Πάρ-γα, 2008). Το «Αυγουστιάτικα φεγγάρια» είναι η τελευταία συγγραφική της δουλειά.

λα άρχισαν ένα αυγουστιάτικο απόβραδο με ολόγιομο φεγγάρι και μυρωδιές δεντρολί-βανου. Η Μαρίνα, μια σκληρά εργαζόμενη

δημοσιογράφος, στην εφημερίδα Ανεξάρτητος, συνα-ντιέται για δείπνο με την επιστήθια φίλη της, Φανή. Το δείπνο σφραγίζεται από δύο απλά, πλην όμως κα-θοριστικά για τις δύο κοπέλες συμβάντα, που θα ανα-τρέψουν τη ζωή τους.Μια σύγχρονη γυναίκα, η Μαρίνα, ρίχνεται στη ζωή γεμάτη πάθος, έτοιμη να ερωτευτεί παράφορα τον άντρα που της έστειλε η μοίρα αλλά και να αντιμε-τωπίσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο της.

Ιστορία πικάντικη, ρομαντική, αλλά και πολύ ρεαλι-στική, δίχως να λείπουν οι ανατροπές και οι εκπλήξεις, που πραγματικά παρακινούν τον αναγνώστη να δια-βάσει το βιβλίο απνευστί.

ΜΥΘΙΣΤΟ

ΙΩΑΝ

ΝΑ Α

ΡΓΥΡ

ΟΥ-

ΠΡΟ

ΚΟ

ΠΙΟ

Υ α

υγου

στιά

τικα

φεγ

γάρι

α

ISBN 978-960-9499-18-7



Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ΤιΤλος Αυγουστιάτικα φεγγάρια ςυγγραφέας Ιωάννα Αργυρού-Προκοπίου ςέιρα Ελληνική λογοτεχνία Copyright© 2010 Ιωάννα Αργυρού-Προκοπίου ΠρώΤη έκδοςη Αθήνα, Δεκέμβριος 2010 ISBN 978-960-9499-18-7

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα είναι συμπτωματική.

Στη μητέρα μου, Ειρήνη

ΑυγουστΙΑτΙκΑ φΕγγΑρΙΑP 7

Κεφάλαιο 1

«Έχω κάτι για σένα», μου φώναξε η Μάγδα τη στιγμή που έφευγα από το γραφείο μετά από ένα δωδεκάωρο

εξαντλητικής εργασίας.Ήταν ήδη περασμένες οκτώ. Η κούραση βάραινε το κορμί

μου. τα μάτια μου έτσουζαν από την πολύωρη χρήση του υπο-λογιστή. τ’ αφτιά μου βούιζαν από τα συνεχή κουδουνίσματα του τηλεφώνου. Μόνο η προσμονή του επικείμενου δείπνου με την αγαπημένη μου φίλη, φανή, μου έφτιαχνε τη διάθεση.

«Άσε το για αύριο», της απάντησα κοφτά και προχώρησα προς το διάδρομο, αφήνοντας πίσω μου ένα ξεψυχισμένο κα-ληνύχτα.

Άκουσα τον εκνευριστικό ήχο των ψηλοτάκουνων σαν-δαλιών της πάνω στο γρανιτένιο δάπεδο. Η ηχώ στον άδειο διάδρομο πολλαπλασίαζε την ένταση. Αγνόησα τον ήχο και ετοιμάστηκα να καλέσω τον ανελκυστήρα. Ατύχησα. Η ευ-τραφής Μάγδα μ’ έπιασε από τον ώμο με το δυνατό μπράτσο της, καθώς τα παράταιρα βραχιόλια της κουδούνιζαν σαν παιδική κουδουνίστρα. Μ’ έσφιξε τόσο πολύ, που ένιωσα τα μυτερά νύχια της να με πληγώνουν. γύρισα και την κοίταξα μ’ εκνευρισμό. Ανοιγόκλεινε χαζά τα αλεπουδίσια μάτια της, κουνώντας σαν σημαιούλα στο δεξί της χέρι ένα ροζ προσκλη-τήριο γάμου.

«το βρήκα στο γραμματοκιβώτιο. Άντε και στα δικά σου», είπε, τονίζοντας την κάθε λέξη και κλείνοντας στο τέλος το δεξί μάτι με νόημα. Περίμενε την αντίδρασή μου. Πήρα το προσκλητήριο, το έριξα βιαστικά στην τσάντα μου και κάλεσα τον ανελκυστήρα. «Ακόμη και το στέφανο τον πάντρεψα… εσύ πότε με το καλό;» συνέχισε εκείνη απτόητη, αυτή τη φορά προφέροντας την κάθε λέξη ρυθμικά. Προφανώς, είχε όρεξη

8 Q ΙωΑννΑ Αργυρου

για κουβέντα ή καβγά. Δεν είχα όρεξη ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Προσποιήθηκα ότι δεν άκουσα.

«για μένα μιλάς;» την αιφνιδίασε εκείνη τη στιγμή ο στέ-φανος, ο εκδότης της εφημερίδας Ανεξάρτητος και εργοδότης μου. Μπήκα στον ανελκυστήρα αφήνοντας τη Μάγδα να δίνει τις απαραίτητες επεξηγήσεις στο στέφανο. Είχε ρίξει ένα από τα βέλη της (γιατί ρίχνει αδιακρίτως πολλά βέλη) στην αχίλ-λειο πτέρνα του στέφανου, κάνοντας αναφορά στ’ όνομά του κατά την απουσία του.

Αποφεύγω τα πολλά πάρε δώσε με τη Μάγδα, γιατί ανα-κατεύεται παντού κι έχει γνώμη επί παντός επιστητού. Ακόμη και για τα άρθρα μου στην εφημερίδα. Αν είναι δυνατόν! «γιατί το έγραψες έτσι;» ή «για σένα έγραψες το άρθρο Γυναίκες κα-ριέρας ψάχνουν;» ρωτά. και να φανταστείτε δεν είναι καν δη-μοσιογράφος! Επίσημα είναι τηλεφωνήτρια του Ανεξάρτητου. Ανεπίσημα είναι η μεγάλη κουτσομπόλα. Από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στα γραφεία της εφημερίδας, δεν είδε με καλό μάτι την παρουσία μου. το βλέμμα και η χροιά της φωνής της δεν μ’ έπεισαν. Παραήταν γλυκά για να είναι αυθε-ντικά. καιρό αργότερα δυστυχώς επαληθεύτηκα.

Μεταξύ του δευτέρου και πρώτου ορόφου ακούστηκε ένας παράξενος ήχος. Δευτερόλεπτα μετά ο ανελκυστήρας στα-μάτησε μ’ ένα απότομο τράνταγμα. Πάτησα το κουμπί για το ισόγειο αλλά τίποτα. το πάτησα ξανά και ξανά, μα δεν έλεγε να ανταποκριθεί στις απεγνωσμένες εκκλήσεις μου. Ξεροκα-τάπια Αυτό μου έλειπε τώρα! Είχα ξοδέψει τη μισή μέρα στο υπουργείο τουρισμού, περιμένοντας την εξαγγελία των μέ-τρων για ενίσχυση του αγροτουρισμού. Αναγκάστηκα έτσι να ακυρώσω τη συνέντευξη μ’ ένα Περουβιανό πανεπιστημιακό, που θα έμενε στη χώρα μας για λίγες μόνο ώρες. Επιστρέφο-ντας στο γραφείο με τα πόδια, ξέσπασε μια αναπάντεχη κα-λοκαιρινή μπόρα, που μ’ έκανε μούσκεμα. και τώρα αυτό; Με


μάτιασε η Μάγδα. τόση δύναμη έχει, ώστε να σταματάει και ανελκυστήρα; Όχι! Όχι! Δεν πρέπει να πιστεύω σε τέτοια. σύ-μπτωση θα ’ναι.

«Παγιδεύτηκα στον ανελκυστήρα», ψέλλισα με φωνή που μόλις έβγαινε από το λαρύγγι μου.

«Μην ανησυχείς Μαρίνα! Θα ειδοποιήσουμε την πυροσβε-στική! Πάρε βαθιές ανάσες!» φώναξε ο στέφανος και η φωνή του πήρε μια απροσδόκητη τρυφερή χροιά.

Έβαλα το χέρι μου στην τσάντα για να πάρω το μπουκάλι με το νερό, που πάντοτε κουβαλούσα μαζί μου. Λίγες γουλιές θα μου έκαναν καλό. Μαζί με το μπουκάλι έπιασα και το ροζ προσκλητήριο γάμου. τα ασημένια ανάγλυφα γράμματα Ι και Λ, μπλεγμένα καλλιγραφικά, στο πάνω αριστερό μέρος δεν παρέπεμπαν σε κάποια γνωστή μου ιστορία αγάπης. φυλα-κισμένη στον ακινητοποιημένο θαλαμίσκο του ανελκυστήρα δεν είχα και πολλές επιλογές. Άνοιξα το προσκλητήριο με περιέργεια. Δευτερόλεπτα μετά έμεινα ακίνητη βλέποντας το είδωλό μου στον καθρέφτη να παίρνει μια λυπημένη όψη. ο Ιωάννης, ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας, παντρευόταν. Χάιδε-ψα με αμηχανία το κάτω χείλος μου. Με τρεμάμενο χέρι έριξα το προσκλητήριο στην τσάντα μου. το στόμα μου στέγνωσε. Ήπια μονορούφι σχεδόν όλο το νερό στο μπουκάλι. Παγιδευ-μένη σ’ ένα μισοσκότεινο ανελκυστήρα, βρέθηκα αντιμέτωπη με επώδυνες αναμνήσεις να αναδύονται στην επιφάνεια.

Με τον Ιωάννη είχαμε γνωριστεί τυχαία ένα βράδυ στο διάλειμμα μιας θεατρικής παράστασης. στεκόμουν στο φουα-γιέ και φυλλομετρούσα το πρόγραμμα της παράστασης.

«Μπορώ να ρίξω μια ματιά;» με διέκοψε μια αντρική φωνή.σήκωσα το βλέμμα και αντίκρισα έναν άντρα γύρω στα

τριάντα, με καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά, όχι ιδιαίτερα ψηλό, και με λίγη κοιλίτσα να διαγράφεται κάτω από το στενό πουκάμισό του.


«Μπορείτε να το πάρετε», του είπα και του το έδωσα.Λίγο καιρό αργότερα τον συνάντησα τυχαία στο σπίτι του

Μιχάλη, ενός συναδέλφου. τον αναγνώρισα αμέσως. «κάπου σας ξέρω», μου είπε, όταν ο οικοδεσπότης έκανε τις συστά-σεις. «Μάντεψε πού συναντηθήκαμε», τον προκάλεσα. Όταν όλες οι προσπάθειές του απέτυχαν, του θύμισα τη θεατρική παράσταση. Έτσι, πιάσαμε κουβέντα. τότε έμαθα ότι δεν ήταν και τόσο θεατρόφιλος. Είχε παρακολουθήσει την παράσταση μόνο και μόνο γιατί τα έσοδα θα δίνονταν σε μια οικολογική οργάνωση, στην οποία ήταν ενεργό μέλος. Θυμήθηκα κι εγώ τις πρώιμες οικολογικές ανησυχίες μου, τότε που μαθήτρια ακόμη, πρωτοστατούσα στη διάσωση του άλσους δίπλα από το σχολείο μου. στο τέλος της βραδιάς ανταλλάξαμε νούμερα τηλεφώνων. Μου τηλεφώνησε την επομένη και με προσκά-λεσε για ποτό σ’ ένα μπαράκι. οι ενθουσιώδεις θαμώνες πα-ρακολουθούσαν έναν αγώνα μπέιζμπολ, ζητωκραυγάζοντας με κάθε νίκη της ομάδας τους. Χρειαζόταν να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας για ν’ ακουστούμε. συναντηθήκαμε το επόμενο βράδυ σ’ ένα πιο ήσυχο μέρος. Η μια συνάντηση έφε-ρε την άλλη και η αμοιβαία συμπάθειά μας γρήγορα μετατρά-πηκε σε έρωτα, που άνθισε σαν μαγιάτικο λουλούδι.

Ήμασταν και οι δύο στην αρχή της επαγγελματικής μας καριέρας, εκείνος ως οικονομολόγος κι εγώ ως δημοσιογρά-φος. Εργαζόταν σε μια μικρομεσαία επιχείρηση, ενώ τα βράδια μελετούσε για το μεταπτυχιακό του. συναντιόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ για ένα πρόχειρο δείπνο ή, τις περισσότερες φο-ρές, για μια ερωτική συνεύρεση, που παρά την πίεση του χρό-νου έσφυζε από πάθος.

«Θέλεις να περάσουμε το επόμενο σαββατοκύριακο μαζί;» μου πρότεινε στο τέλος της εαρινής εξεταστικής του. συμφώ-νησα μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού και τα χείλη μου έσμιξαν με τα δικά του. φαντάστηκα ένα ρομαντικό διήμερο, σε κά-


ποιο ήσυχο ξενοδοχείο με απαλή μουσική και φωτισμό από αρωματικά κεριά.

Διασχίζοντας τον παραλιακό δρόμο με τις εντυπωσιακές ξενοδοχειακές μονάδες και το λιθόστρωτο πεζόδρομο πλάι στο κύμα, η καρδιά μου φτερούγιζε σαν παιχνιδιάρικο που-λί, σκεπτόμενη το υπέροχο διήμερο που θα περνούσαμε μαζί. «κάνε υπομονή», μου έλεγε ο Ιωάννης σαν τον ρωτούσα πότε θα φτάσουμε. Έστριψε σ’ ένα φιδογυριστό μονοπάτι κι αρχίσα-με την ανάβαση σ’ ένα λόφο. φτάνοντας στην κορυφή, ο Ιωάν-νης σταμάτησε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε. Η θέα από ψηλά έκοβε την ανάσα. Θαύμασα τα ολοπράσινα περιβόλια στις πλα-γιές, ένα ξωκκλήσι σκαρφαλωμένο σε ένα απότομο βράχο και την απέραντη θάλασσα να σμίγει με το βαθυγάλανο ουρανό. «Εδώ είμαστε», είπε και τον κοίταξα απορημένη. το ξενοδοχείο, που είχα ονειρευτεί, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αντίσκη-νο, που του είχε ξεμείνει από την εποχή της στρατιωτικής του θητείας στις ειδικές δυνάμεις. Έπρεπε να συρθείς για να μπεις μέσα και, φυσικά, για στοιχειώδεις ανέσεις ούτε λόγος. Ήμουν τόσο ερωτευμένη, που και πάνω στις πέτρες θα κοιμόμουνα μαζί του. Μετά το αρχικό ξάφνιασμά μου, προσαρμόστηκα αμέ-σως στον κόσμο του Ιωάννη∙ έναν κόσμο όπου η πληρότητα πήγαζε μέσα από την απλότητα. Η ζωή στη φύση με αναζωογο-νούσε. τα δροσερά βράδια καθόμασταν έξω από το αντίσκηνο, κουβεντιάζοντας με τα δάχτυλά μου πλεγμένα στα δικά του ή απλώς κοιτώντας τα αστέρια αγκαλιασμένοι. τα κρύα βράδια κουλουριαζόμουν πλάι του μέσα στον υπνόσακο.

«Μαρινάκι μου, έχω πολλή δουλειά», μου είπε ένα απόβρα-δο Παρασκευής. Είχα κιόλας ετοιμάσει το σακ βουαγιάζ μου με τα απαραίτητα για την εξόρμηση της επομένης. Η κουζίνα μοσχομύριζε με την αγαπημένη του φρεσκοψημένη μηλόπιτα με καρύδια, όπως πάντα με διπλή δόση ζάχαρης και μπόλικη κανέλα, το μόνο γλυκό που είχα μάθει να φτιάχνω για χάρη


του. «Δεν πειράζει», τον καθησύχασα, αν και μου είχαν πια γί-νει απαραίτητα τα διήμερα στο αντίσκηνο.

το πρώτο σαββατοκύριακο χωρίς εξόρμηση κύλησε αργά. σιγά σιγά τα διήμερα αραίωναν. το Μαρινάκι μου έγινε γρήγο-ρα σκέτο Μαρινάκι και λίγο μετά Μαρίνα. Πώς ήμουν τόσο τυ-φλή, ώστε να μην πάρω μυρωδιά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

Ένα δροσερό καλοκαιρινό απόβραδο σε κάποιο παραλια-κό εστιατόριο, εκεί που απολαμβάναμε φρέσκα πέστροφα και λευκό κρασί, ακούγοντας το φλοίσβο των κυμάτων στην προ-κυμαία, έσκασε η βόμβα.

«Δε θέλω να δεσμευτούμε», μου ανακοίνωσε με στεγνή φωνή.

στην αρχή το μυαλό μου πήγε στο γάμο.«ούτε κι εγώ θέλω να παντρευτώ τώρα», τον πρόλαβα, αν

και κάποια βράδια, που δεν μου ερχόταν ύπνος, φανταζόμουν την κοινή μας ζωή.

γεύτηκα ακόμη μια μπουκιά λαχταριστής πέστροφας και τον κοίταξα.

«Εννοώ…», προσπάθησε να εξηγήσει εκείνος και η πρότα-ση κόπηκε με μαχαίρι.

Ακολούθησε μικρή παύση. το απόμακρο βλέμμα του μ’ έβαλε σε υποψία. κυνήγησα το βλέμμα του ανεπιτυχώς. κα-τατεμάχιζε νευρικά την πέστροφα στο πιάτο του. Άφησα από-τομα το πιρούνι από το χέρι μου. Ένιωσα σαν κάποιος να με γρονθοκοπούσε στο στήθος. Όλα γύρω μου σκοτείνιασαν. Έκρυψα το πρόσωπο στις παλάμες μου. κατάλαβα.

«Εννοείς ότι δε θέλεις να είμαστε μαζί», βρήκα τη δύναμη να διευκρινίσω, όταν πια ανέκτησα τη στοιχειώδη ψυχραιμία μου.

Με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα κάρφωσε το βλέμμα του σε μια βαρκούλα που χοροπηδούσε στα ρηχά. σηκώθηκα απότομα, αδιαφορώντας για την ψάθινη καρέκλα που έπεσε


κάτω. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τη θάλασσα. Έφυγα σαν κυνηγημένη, χωρίς να γυρίσω πίσω μου. Από τότε δεν έφαγα ξανά πέστροφα ούτε ήπια λευκό κρασί. και μόνο που βλέπω αντίσκηνο, με πιάνει ταχυπαλμία.

Πήρα κατάκαρδα το χωρισμό μου με τον Ιωάννη, κι ας υποστήριζα παντού πως κανείς δεν ήταν αναντικατάστατος. Η απεγνωσμένη προσπάθειά μου να σώσω τον έρωτά μου δι-ακόπηκε μετά από μερικές αναπάντητες κλήσεις στο κινητό του. Ένα δεκαπενθήμερο σεμινάριο για τη δημοσιογραφική δεοντολογία, όπου μ’ έστειλε ο στέφανος στη μακρινή κο-πεγχάγη, έδρασε σαν τονωτική ένεση στην πληγωμένη ψυχή μου, βοηθώντας συνάμα την προσαρμογή μου στην καινούρια πραγματικότητα.

Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας με τον Ιωάννη. Δεν ξα-νασυναντηθήκαμε και η κοινή πορεία μας καταγράφηκε στο μυαλό μου σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση. και να! τώρα πα-ντρευόταν πριν από μένα. και με προσκαλούσε στο γάμο του! γιατί μου έστειλε το προσκλητήριο; Με θεωρούσε πραγ-ματική φίλη ή απλά μου έστελνε το μήνυμα ότι κάποια άλλη ήταν ομορφότερη, εξυπνότερη και καταλληλότερη για κείνον; Αναστέναξα βαθιά, νιώθοντας ένα πόνο στην καρδιά. Μάλ-λον, ήταν ο πόνος που μένει στην καρδιά από ένα έρωτα που διακόπηκε πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του.

Απορροφημένη από τις σκέψεις μου, τρόμαξα με την ξαφ-νική κίνηση του ανελκυστήρα προς τα κάτω. Πριν προλάβω ν’ αντιδράσω, η πόρτα άνοιξε και αντίκρισα απέναντί μου δύο γεροδεμένους πυροσβέστες.

«Είσαστε καλά;» ρώτησαν.«Μην ανησυχείτε», απάντησα με τρεμάμενη φωνή.«φαίνεστε χλομή», είπε ο ένας.«Είμαι καλά», κατάφερα να πω.«να σε πάω μέχρι το σπίτι σου», μου πρότεινε ο στέφανος.


«Πότε συντηρήθηκε ο ανελκυστήρας;» τον ρώτησα αγνο-ώντας την πρότασή του.

«Πριν από δυο βδομάδες. το πιστοποιητικό καταλληλότη-τας είναι μέσα στον ανελκυστήρα, αν θες να το δεις», απάντη-σε ο πάντα ετοιμόλογος στέφανος.

«καληνύχτα», είπα και κίνησα να φύγω.«Θυμήσου να ειδοποιήσεις την κυρία Χρυσάνθη για την

αυριανή σύσκεψη», μου υπενθύμισε ο στέφανος.του έριξα μια θυμωμένη ματιά και έφυγα. ο στέφανος απο-

νέμει από καιρού εις καιρόν διάφορους τίτλους στους υπαλλή-λους του –τους συνεργάτες του– όπως ο ίδιος μας αποκαλεί. Έτσι μ’ έχρισε λειτουργό συσκέψεων, απόρροια του λάθους μου να αποκαλύψω τις γνώσεις μου περί στενογραφίας. «Από σήμερα θα είσαι το δεξί μου χέρι. Θα γίνεις λειτουργός συ-σκέψεων!» είχε αναφωνήσει, λες κι είχε κάνει την ανακάλυψη του αιώνα και έτριψε τα χέρια του με ικανοποίηση. Δεν μπο-ρούσα ν’ αρνηθώ. συμφώνησα μ’ ένα συγκαταβατικό χαμόγε-λο. Πιστέψτε με, δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά περισσότερη δουλειά και ευθύνες. γράφω τα πρακτικά των εβδομαδιαίων συνεδριάσεων και ενίοτε κάνω διάφορες εισηγήσεις, οι περισ-σότερες των οποίων απορρίπτονται λόγω κόστους.

Βγαίνοντας από το κτήριο, περπάτησα αρκετή ώρα ψάχνο-ντας επίμονα για ένα κάδο ανακύκλωσης χαρτιού. ο έρωτάς μου για τον Ιωάννη είχε τελειώσει άδοξα. Ας φαινόταν χρήσι-μο τουλάχιστον το προσκλητήριό του. τελικά, εντόπισα έναν κάδο έξω από το Δημοτικό σχολείο. Έριξα στο προσκλητήριο μια τελευταία ματιά, αποχαιρετώντας μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί, πριν καταλήξει στον κάδο ανακύκλωσης χαρ-τιού. «Ας ελπίσω ότι με το ανακυκλωμένο χαρτί θα γίνει το δικό μου προσκλητήριο», μονολόγησα και ο κύριος που πέρα-σε δίπλα μου με κρυφοκοίταξε γελώντας.


Έπειτα προχώρησα προς το εστιατόριο Δάφνη, στην πα-λιά πόλη για να συναντήσω τη φανή. σήμερα έκλεινα δέκα χρόνια επαγγελματικής πορείας και προσκάλεσα τη φίλη μου για δείπνο. συχνά, βέβαια, τρώμε έξω για να τα πούμε από κοντά και για να ικανοποιήσουμε τη βασική ανάγκη μας για φαγητό, καθώς η άγνοια για μαγειρική είναι ένα από τα κοι-νά χαρακτηριστικά μας. Ακόμη δεν έχω μάθει να μαγειρεύω παρά την επιμονή της μητέρας μου. Ξέρω μόνο τα στοιχειώδη: μακαρόνια, τις πλείστες φορές παραβρασμένα, αφού ξεχνώ να τα κατεβάσω έγκαιρα από τη φωτιά, πατάτες βραστές και τηγανητές, άντε και ομελέτα. τη μοναδική σπεσιαλιτέ μου, τη μηλόπιτα με καρύδια, έχω να την φτιάξω από την εποχή που χώρισα με τον Ιωάννη. τώρα που το σκέφτομαι ούτε την έχω γευτεί ξανά. Εν μέρει, έχω βρει τη λύση τρώγοντας αρκετές τροφές όπως μας τις δίνει η φύση. Ευτυχώς, με καλούν συχνά σε δείπνα εργασίας κι έτσι δε μου λείπουν διάφορες γαστρο-νομικές απολαύσεις.

συνέχισα το περπάτημα μ’ έντονη προσπάθεια να απαγκι-στρώσω τη σκέψη μου από τα περασμένα, κοιτάζοντας τις βιτρίνες και απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή βραδιά. ο θό-ρυβος της μέρας είχε πια καταλαγιάσει. τα καυσαέρια είχαν δι-αλυθεί απελευθερώνοντας τις μυρωδιές των αρωματικών φυ-τών από τις ανθοδόχες στα πεζοδρόμια και τα περβάζια των σπιτιών. το άρωμα από τα ανθισμένα γιασεμιά, το βασιλικό και το δεντρολίβανο διαπερνούσαν την ατμόσφαιρα. κάθισα σ’ ένα δροσερό πεζούλι απέναντι από τη Δάφνη με το αεράκι να μου χαϊδεύει ευχάριστα το πρόσωπο. το κουδούνισμα του τηλεφώνου διέκοψε την ησυχία. Μόλις είχα λάβει ένα γραπτό μήνυμα από τη φανή ενημερώνοντάς με ότι θα αργούσε λίγο. Από τον καιρό που άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο τρέ-χει και δεν προλαβαίνει. τη φανή μπορώ να την περιμένω και ώρες ολόκληρες. την αγαπώ σαν αδερφή ή, μάλλον, περισσό-


τερο από την αδερφή μου. Από την πρώτη στιγμή που γνωρι-στήκαμε δέσαμε απόλυτα. Μαζί ξενυχτήσαμε μελετώντας στο κρατικό Πανεπιστήμιο, γελώντας με τα αστεία μας και κλαίγο-ντας για ανεκπλήρωτους έρωτες. Όλα αυτά μας έφεραν κοντά και σφυρηλάτησαν τη φιλία μας. νιώθω τυχερή γιατί έχουμε διατηρήσει τη φιλία μας ατόφια μέχρι σήμερα.

Η φανή κατέφθασε αργοπορημένη, φορώντας ένα στρα-τιωτικό μπερέ, συνήθειο από τα φοιτητικά χρόνια τότε που δεν είχε χρόνο να φτιάξει τα σγουρά μαλλιά της. «Επιτέλους! καταφέραμε να βρεθούμε», είπαμε μ’ ένα στόμα και αγκαλια-στήκαμε.

Ανεβήκαμε τη μαρμάρινη σκάλα και μπήκαμε στο εστια-τόριο. την οικειότητα του χώρου τη νιώσαμε αμέσως. οι τοί-χοι βαμμένοι σε απαλά γήινα χρώματα και διακοσμημένοι με μαυρόασπρους πίνακες, δημιουργούσαν μια ζεστή ατμόσφαι-ρα. Βελούδινοι καναπέδες σε πορφυρό χρώμα και στρογγυλά γυάλινα τραπέζια πρόσθεταν μια νότα ρομαντισμού. καθίσα-με σ’ ένα γωνιακό τραπεζάκι, πλάι στο ανοιχτό παράθυρο, με τον έναστρο ουρανό και το ολόγιομο φεγγάρι για φόντο.

«Δέκα χρόνια επαγγελματικής πορείας! καλή συνέχεια», μου ευχήθηκε.

την ευχαρίστησα κι αμέσως άλλαξα θέμα.«ο Ιωάννης μου έστειλε ένα προσκλητήριο γάμου», είπα μ’

ελαφρύ τόνο μελαγχολίας στη φωνή μου.«Παντρεύεται;» αναρωτήθηκε.«το ξέρω πως όλα είναι παρελθόν, αλλά τώρα που πήρα το

προσκλητήριο αναστατώθηκα».«Μου δίνεις το προσκλητήριο να δούμε αν έχει κάποιο λά-

θος», μου ζήτησε.«Εννοείς λάθος που δεν είμαι εγώ στη θέση της νύφης;»

ρώτησα.





Η Ιωάννα Αργυρού γεννή-θηκε στην Λακατάμεια της Κύπρου. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έκανε μεταπτυχι-ακές σπουδές στο Univer-sity of Nottingham και στο Boston University. Εργάζεται ως δασκάλα.Ασχολήθηκε με τη συγγραφή από τα νεανικά της χρόνια και έχουν δημοσιευθεί πολλά άρθρα της στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.Έχει διακριθεί για τα έργα της: «Η ζωή περιμένει» από τον Κυ-πριακό Σύνδεσμο Παιδικού-Νεανικού Βιβλίου το 2002 και «Δρόμοι και Λεωφόροι» από τον ίδιο Σύνδεσμο το 2005. Έχουν εκδοθεί δύο βιβλία της: «Πίσω από τον καθρέφτη» από τις εκδόσεις (Πάργα, 2005) και «Ένας κερασολουκουμάς όλο γλύκα και μαγεία» (Πάρ-γα, 2008). Το «Αυγουστιάτικα φεγγάρια» είναι η τελευταία συγγραφική της δουλειά.

λα άρχισαν ένα αυγουστιάτικο απόβραδο με ολόγιομο φεγγάρι και μυρωδιές δεντρολί-βανου. Η Μαρίνα, μια σκληρά εργαζόμενη

δημοσιογράφος, στην εφημερίδα Ανεξάρτητος, συνα-ντιέται για δείπνο με την επιστήθια φίλη της, Φανή. Το δείπνο σφραγίζεται από δύο απλά, πλην όμως κα-θοριστικά για τις δύο κοπέλες συμβάντα, που θα ανα-τρέψουν τη ζωή τους.Μια σύγχρονη γυναίκα, η Μαρίνα, ρίχνεται στη ζωή γεμάτη πάθος, έτοιμη να ερωτευτεί παράφορα τον άντρα που της έστειλε η μοίρα αλλά και να αντιμε-τωπίσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο της.

Ιστορία πικάντικη, ρομαντική, αλλά και πολύ ρεαλι-στική, δίχως να λείπουν οι ανατροπές και οι εκπλήξεις, που πραγματικά παρακινούν τον αναγνώστη να δια-βάσει το βιβλίο απνευστί.

ΜΥΘΙΣΤΟ

ΙΩΑΝ

ΝΑ Α

ΡΓΥΡ

ΟΥ-

ΠΡΟ

ΚΟ

ΠΙΟ

Υ α

υγου

στιά

τικα

φεγ

γάρι

αISBN 978-960-9499-18-7

Αυγουστιάτικα φεγγάρια

Documents

Transcript of Αυγουστιάτικα φεγγάρια