Σπασμένα Φεγγάρια

BrokenMoons_13.indd 1 23/12/2010 12:03:47 μμ

BrokenMoons_13.indd 2 23/12/2010 12:04:10 μμ

BrokenMoons_13.indd Sec1:1 23/12/2010 12:04:10 μμ

[email protected]://brockenmoons.wordpress.com


3

O ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Εμφανίστηκε από το πουθενά μα όλοι καρτερούσανετη σκοτεινή κουβέρτα της ψυχής τους να τινάξει

Είχε δυο χέριαπολλ ά μάτιαένα μάτιμια σιωπή με κίτρινα δόντια κι ένα υπόκωφο γρύλλ ισμα από μέσα

Περπατούσε με το κεφάλι ψηλάμε τα χέρια ψηλάμε τα πόδια ψηλάστα σύννεφα περπατούσε

και κάτω έβρεχε νεκρά πουλιά


4

Ο ΦΑΚΟΣ

Πήρα ένα φακό – σκεπάρνικαι σκάβω τις σκοτεινές μου μέρεςανακαλύπτοντας τα χρωμοφόρακύτταρα του χρόνου

Κάθε μέρα και μια συντριβήΜια συντριβήτης καθημερινότητας


5

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Από μικρός έμαθα να παίζω με τα γράμματα, αλλ ά πάντα δυσκολευόμουνα να τα τοποθετώ στο σωστό τους ράφι.

Μάλιστα, αφού δεν άκουσα ποτέ την πόρτα να τρίζει, είχα σχεδόν πεισθεί ότι το κοινόχρηστο συρτάρι ήταν από καιρό παραβιασμένο και ο δολοφόνος είχε πλέον ξεχαστεί.

Ώσπου μια μέρα, θυμούμενος τη παιδική μου ταραχή, τοποθέτησα το άλφα τονούμενο πίσω από τα μεγάλα ο

Και τότε άρχισε να φυσάει ένας διαολεμένος αέρας που ξερίζωνε τα ποτάμια, έσπαγε τα φεγγ άρια, οι άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι στην κουβέρτα τους να πνιγούν,

κι εγώ έπρεπε πάλι με δυσκολία να ξεχάσω να τοποθετώ τα γράμματα στο σωστό τους ράφι


6

ΔΙΑΦΥΓΗ

Βγήκα σε ένα άλλ ο κλουβίΣτενάχωροΔίχως έξοδο κινδύνου

Έχτισα μια έξοδο κινδύνουΤην έσπασαΔραπέτευσα σε ένα άλλ ο κλουβί

Στο μεταξύ πρόλαβα κι έζησα (με τα σπασμένα φεγγ άρια)


7

ΤΟ ΧΑΜOΓΕΛΟ

Μ’ αστραφτερό χαμόγελο κοιτάξαμε τον κρότο του φεγγ αριού καθώς έσπαγε

Αφελείς και αβοήθητοι ριχτήκαμε στην ελπίδα ότι φιλιώσαμε με τη λάμψη

Μα σαν πέφτανε τα κομμάτια του φεγγ αριούόλα στο ίδιο σημείο του καθενόςεκεί που έκαιγεεκεί που έκαιγεκαι γύρναγες να κοιτάξειςσ’ εκείνο το μαύρο σημείο

δε μπορούσεδεν άντεχε ο χρόνος


8

Η ΠΕΡIΟΔΟΣ

Μαύρη τζαζ,κίτρινη συντροφιά με γυάλινο δέρμα

Είδα τον εαυτό μου πάλι στο πάτωμα να με κοιτάζεικαι ήμουνα η σκιά του

Του είπα δεν πειράζει, είναι αυτή η γαμημένη η περίοδος με τα σπασμένα φεγγ άρια


9

ΤΟ ΣΥΝAΧΙ

Φταρνίστηκε ο Ήλιος η Γη δονήθηκε συθέμελα

Τινάχτηκαν τα βουνά, τρυπήσανε τα σύννεφαΤο χιόνι, τα νερά, το παγωμένο γάλακαρφώθηκαν στον ουρανό

Κι ύστερα πέσανε όλα στη θέση τους Κάθε πέτρα, κάθε σταγόνα, κάθε λέξη

Κι οι άνθρωποι φαινομενικά επιζώντες, εκείνο το κόκκινο ΚΡΆΚ! βαθιά μές στη ψυχή τους αναρωτιούνται αν τ’ άκουσαν ή αν πονάει

Κανείς δε ζήτησε συγνώμη


10

ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΔΕΝΤΡΑ

Δάση που καίνε τις νύχτεςΝύχτες που καίγονται οι μέρεςΛουλούδια γαντζωμένα στα σύννεφαΔίχτυα καρφωμένα στο χώμα

Φυτρώνουν δέντρα σαρκοβόραΑμολάνε τους σιδερένιους τους καρπούςΣε όποιο τάφο κι αν κρυφτώμε βρίσκουνε

Καρφώνουνε τα μάτιαΤην καρδιά μου καίνε


11

H ΦΕΓΓΑΡOΣΟΥΠΑ

Όταν έτρωγα σκοτάδια ήσουν ο Ήλιοςκαι τώρα που σωριάστηκα στα χώματα σκασμένοςέγινες ένα χάρτινο φλιτζάνι γεμάτο αίμα

Κι εγώ γινόμουν ολοένα και περισσότερο εκείνο το μικρό παιδί με τα σιδερένια μάτιατο στεγνό παιδί με τη χάρτινη βάρκατο μαύρο παιδί στα ρημαγμένα λατομεία

Εκεί που σε φίλεψα ζεστό φεγγ άρι σε ξύλινη γαβάθα

Βούτηξες τα δάχτυλα μέσα κι είπες «Αυτή η θάλασσα δεν είναι το φεγγ άρι»

Αλλ ά δεν είχαμε δεύτερο πιάτο κι εδώ στα ρημαγμένα λατομείαζεστό το τρώμε το φεγγ άρι


12

Η ΠΕΤΑΛΟYΔΑ

Βρίσκομαι – λέει η ματωμένη πεταλούδα – στη κοιλιά, στα σπλάχνα μέσα του Κτήνους

Μα δεν είμαι με τα μασημένα κρέατα των ονείρων

Όχι!

Μικρόβιο είμαι και θα με ξεράσει


13

Ο ΕΛEΦΑΝΤΑΣ

Καθώς έφθασα επιτέλους σπίτι, τράβηξα την προβοσκίδα του ελέφαντα στην είσοδο

Μου άνοιξε, κι όταν μπήκα, ένα σωρό κόσμος αναμασούσε το βόμβο των λέξεων πάνω στις ματωμένες πανοπλίες

-Μα τι γίνεται εδώ, φώναξα έξαλλ ος, στο σπίτι μου δεν κατοικούν ελέφαντες!


14

ΤΟ ΠΙΑΝΟ

Έπεσε ένα πιάνο από τον δεκατοτρίτο όροφο.

Το παράξενο δεν είναι ότι δεν ακούστηκε ο κρότος της συντριβής, αφού καθώς έπεφτε, άρχισε να παίζει μιαν ανάλαφρη μελωδία και να λικνίζεται σα φύλλ ο φθινοπώρου, κι ύστερα να πεταρίζει σα πεταλουδίτσα, ώσπου πάει, χάθηκε στον ορίζοντα και κανείς δεν το είδε.

Το παράξενο είναι ότι οι άνθρωποι ζούσαν σε υπόγεια κάτω από τον ουρανό, κι εκεί μέσα στη σκοτεινιά, σφίγγ ανε ο ένας το μαχαίρι του άλλ ου και τρέμανε κάποια κόλαση που τους είπαν πως υπάρχει από πάνω.


15

ΟΙ ΚAΔΟΙ

Μια παράξενη συνήθεια έχει σκεπάσει την πόλη

Οι άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια Κοντοστέκονται στους κάδουςΒουτάνε τα χέρια τους στη γλίτσαΣκύβουν μέσα, πέφτουν μέσα στους κάδους

Οι κάδοι ξεχείλισαν ανθρώπουςΟι δρόμοι ξεχείλισαν κάδους Τα σπίτια ξεχείλισαν δρόμους

Σκύβουν οι άνθρωποι στους κάδους Χώνουν τα χέρια τους στη γλίτσα Κόβουν τα μάτια τους σε ανάποδους καθρέπτες


16

ΤΟ ΝΑΥAΓΙΟ

ΠΒΒΒ! ΠΒΒΒ!

Σαλπάρισε το ναυάγιο κι είμαστε όλοι επιβάτες

Κι οι χιλιάδες νεκροί που σώθηκαν στις σκουριασμένες βάρκες

Και το λευκό πουλί στη μαύρη κηλίδα με το κίτρινο μάτι που δεν πιάνει σκουριά

Κι εμείςτα γυάλινα καβούρια του βυθούπλαγιοβατώντας σέρνουμε τους ναυαγούς τις νύχτεςχωρίς φειδώ, χωρίς ντροπήως την αυγή τους πάμε


17

ΤΟ ΜΑYΡΟ ΠΑΝI

Όλοι είδαμε το μαύρο πανί να χάνεται στον ορίζοντα

Τώρα πια δεν ήτανε καθόλου μαύροσε αντίθεση με τον Ήλιοκαι το αβάσταχτο πουλί που έσταζε σαν το πετρέλαιο μέσα από τα δάχτυλά μου

Η Γη στριφογύριζε κάθε βροχερή μέρα σαν το ορφανό κουτάβι στη στεγνή του φωλιά

Τα λουλούδια έγερναν ταπεινωμένα στα χαλίκια

Οι κάτοικοι κουβαλούσαν το πτώμα μου στην πρωινή τους πομπή

Κι εγώ τους φώναζα από τον έξω τόπο-Γεννήστε με πρώτα!-Γεννήστε με πρώτα!


18

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕIΟ «Η ΕΛΛΑΣ»

Η νύχτα μου έπεσε τραχιά σαν ξεραμένη λάσπη στη μπότα

Λένε πως είμαι μόνος στο καφενείο «Η Ελλ άς»αλλ ά είναι κι λαίδη Κίτρινη και το τροχιοδεικτικό πουλίσκαλώνει τα νύχια του στα σίδερα

Λένε πως είμαι έρημος στο καφενείο «Η Ελλ άς»αλλ ά η ερημιά είναι μουγκή κι εγώ ακούγομαι στους έξω τόπους

Λένε πως βρίσκομαι στο καφενείο «Η Ελλ άς»αλλ ά δε βρίσκομαι καθόλου εκεί


19

Ο ΣΕΡΒΙΤOΡΟΣ

Μετά από τόση ώρα δρόμο, σταμάτησα σε ένα ρημαγμένο καφενείο να ξαποστάσω.

Με πλησίασε ο σερβιτόρος με τη σιδερένια γλώσσα.-Έχουμε κουρέλι, ματωμένο στα κάρβουνα ανακοίνωσε με ύφος αιωνόβιου δένδρου.

Ο καθρέπτης ήταν άδειος.Με κυρίευσε ένα αίσθημα ανασφάλειας.-Μήπως είδατε που άφησα το αμάξι μου; ρώτησα ταραγμένος.

-Δεν υπάρχουνε νεκροί και ζωντανοί εδώ,στο χρόνο του απολεσθέντα τόπου.Μονάχα εμείς οι δυο, τα Τέρατα!

είπε ο πράσινος δαίμονας και με σέρβιρε στο άδειο τραπέζι.


20

ΤIΠΟΤΑ

Ο ένας πλάι στον άλλ ον μέσα στο ζεστό χώμα

Το πτώμα σου κόχλαζε σαν τον πράσινο χυλόπου έβραζες τη νύχτα με τα σιδερένια δόντια

Τα κόκαλά σου τινάζοντανκάρφωναν το φεγγ άρι

Φώναζες «Τα θέλω όλα αυτά που δεν υπάρχουν»

Εγώ δεν είδαδεν άκουσαδεν έμαθα τίποτα


21

ΟΙ ΠEΤΡΕΣ

Γιατί τώρα πια ο μαύροςο πηχτός ο Ήλιος ήτανε στις πέτρες και δεν ήταν στο μυαλό μου

Και οι πέτρες ήσουνα εσύΟι πέτρες που κλωτσούσαστο ακυβέρνητο κελί μου


22

ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ

Κάτι τέτοια μου λεγε εκείνο το βράδυ, ύστερα κατάλαβα ότι είχε και τα πέντε στόματα κλειστά, σφραγισμένα με ένα γαλάζιο μεταλλ ικό λαμπύρισμα, γιατί αλίμονο αν δραπέτευε το μαύρο πουλί που τίναζε από μέσα τα φτερά του, τι θα λέγαμε τότε στον κόσμο;

Έλεγαν εκείνη την εποχή για την πόλη μας, ότι δήθεν είχε κορεστεί, εκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονταν την ίδια σιωπή, χιλιάδες δρόμοι και δρομάκια σκοτεινιασμένα που δεν οδηγούσαν πουθενά,

εγώ αντιθέτως γνώριζα μόνο τρείς δρόμους, που έπαιρνα κάθε βράδυ και με οδηγούσαν στο νεκροταφείο όπου ανασταινόμουν,

ερχόταν ύστερα στον ύπνο μου ένα τεράστιο κύμα και τα έπνιγε όλα, με έβρισκε ο ήλιος το πρωί νεκρό, μέσα στο ίδιο αναστάσιμο σώμα.


23

Σκεφτόμουν πως έπρεπε να κάνω μια καινούργια αρχή, αλλ ά είχα πέντε στόματα να θρέψω και δεν είχα χρόνο, είχα μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου, και στην πραγματικότητα δεν είχα κάτι για να αλλ άξω,

όμως είναι καλύτερη η κόλαση που δραπετεύεις από τον παράδεισο των δεσμοφυλάκων,

κι αυτός ήταν ένας κόσμος μαλακός, φτιαγμένος από ένα άυλο υγρό που έσταζε τις κόκκινες και μαύρες κηλίδες του στο χρόνο,

εμείς δε ματώναμε, κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι,

γιατί αν γνωρίζαμε αυτά που μας συμβαίνουν, τότε τι νόημα θα είχε το μέλλ ον;


24

Η ΕΠIΣΚΕΨΗ

Όταν – γυμνός πια και φορτωμένος με όλατα σκουριασμένα κόκαλαπου μάζεψε στο διάβα του –ολοκλήρωσε την επίσκεψη,

σήκωσε τα μάτια τουτίναξε τα φτερά τουκαι ξεκίνησε να στριφογυρνάειμέσα στον τάφο του

Πέρα, στο χώμα των ανθρώπωνστο ξεραμένο αποτύπωμα της λάσπηςβρήκαν επιτέλους το αίνιγμαπου τους κρατούσε ζωντανούς

Κι όλα τα νεκρά πουλιάστην παγωμένη θάλασσαήτανε λόγια άγνωστα ακόμα


Σπασμένα Φεγγάρια

Documents

Transcript of Σπασμένα Φεγγάρια