ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Αλληλεγγύη στους καταληψίες

μαθητές και μαθήτριες

Δικαίος Ψυκάκος

Περιοδικό η Μαμή

Τεύχος 6, Γενάρης – Φλεβάρης 1985

Από τις 6.2.85 οι μαθητές του 3ου Τεχνικού, του 3ου Επαγγελματικού και της Τεχνικής

Σχολής Νέου Τύπου έχουν προχωρήσει σε κατάληψη των σχολών τους ,στο συγκρότημα της

Γκράβα (3ο ΚΕΤΕ).

Το χρονικό της κατάληψης ξεκινάει απ τη στάση του υπουργείου απέναντι στις

κινητοποιήσεις των μαθητών των τεχνικών λυκείων στην αρχή της χρονιάς, στάση κοροϊδευτική

και ενάντια στις κινητοποιήσεις εν ώρα μαθημάτων(:), τη συνείδηση των μαθητών ότι οι

βολτούλες γίνονται περιγελαστικό αντικείμενο, τη συνάντηση αυτής της δυσφορίας με την κόντρα

στην εντατικοποίηση- αυτό που εκφράζεται με το ζήτημα της εκδρομής και των απουσιών- ένα

ζήτημα καθόλου για ειρωνεία όπως αντιμετωπίστηκε απ' τη μεριά των φυλλάδων.

Η κατάληψη που αποφασίστηκε μέσα από συζήτηση στα τμήματα, ξεκίνησε τη γνωστή

ημερομηνία ενημερώνοντας τους καθηγητές και το σύλλογο γονέων. Η αντίδραση απ' τη μεριά

αυτή ήτανε συμφωνία στα αιτήματα, αλλά διαφωνία στη μορφή, χωρίς αυτό όμως να επηρεάσει

τους μαθητές που άρχισαν να οργανώνουν τη ζωή τους στην κατάληψη, εξασφαλίζοντας την

επικοινωνίας μεταξύ της συντονιστικής επιτροπής και των μαθητών, καθώς και την περιφρούρηση

των εισόδων. Σχεδόν αμέσως οργανώθηκαν ομάδες για τα άμεσα προβλήματα καθαριότητας,

σχέσεων με τ' άλλα σχολεία και βγήκανε ενημερωτικές προκηρύξεις, γύρω από τα αιτήματά τους

με καλέσματα συμπαράστασης. Μια δυσπιστία απέναντι σε "εξωσχολικούς" αρχικά φυσιολογική

απ' τα προβλήματα περιφρούρησης και τις κακές παρουσιάσεις των δημοσιογράφων, διογκώθηκε

απ' τις γύρω νύξεις και των γονιών και των καθηγητών, δημιουργώντας προβλήματα στο θέμα της

πιο αποτελεσματικής συμπαράστασης και απλώματος στα σχολεία, όσο και σε άλλους χώρους. Το

ότι ουσιαστικά, όμως, απ' τους ίδιους τους μαθητές η διάθεση δεν είναι η απομόνωση και ο

διαχωρισμός, φάνηκε απ' τη δυνατότητα συμπαραστατών όπως π.χ. απ' τις φοιτητικές

συσπειρώσεις, να έχουν δικαίωμα λόγου και απ' τη συζήτηση στο πώς πάει παρακάτω η ζωντάνια

της κατάληψης.

Από την πλευρά του υπουργείου, η αρχική αντιμετώπιση ήταν "καμιά συζήτηση με

καταληψίες" και παραπέρα να προσέχουν γιατί "οι απουσίες θα μετρήσουν εις βάρος τους". Έπειτα

μέσω αντιπροσώπων των γονέων και γνώμη της επιθεώρησης έγινε η προσπάθεια να

κινδυνολογήσουν, βάζοντας όλο το γνωστό τραγούδι, είτε της ανωριμότητας, είτε του αδύνατου

των αιτημάτων, είτε του εξωσχολικού δάκτυλου, είτε της δημόσιας περιουσίας που καταπατιέται.

Σε μια τρίτη φάση πρότειναν παραπομπή των αιτημάτων γύρω από τον αντί 309, τα επιδόματα

ανεργίας ή τις δαπάνες σε μια γραφειοκρατική διαδικασία συζητήσεως κατά μέρος και χαρίσματος

των απουσιών αν σταματήσουν. Σ' αυτή την τρίτη πρόταση φάνηκε και η διάθεση των μαθητών να

μην παραπεμφθούν τα αιτήματά τους στην "κριτική των τρωκτικών", αλλά να παλευτούν ζωντανά

και απάντησαν με το "μέχρι απτής εχεγγυότητας η κατάληψη δεν πρόκειται να σπάσει".

Εδώ ακριβώς μπαίνει το ζήτημα της αλληλεγγύης και του ανοίγματος, όσο και

βαθέματος του μετώπου που έχει βάλει η Γκράβα, την αντίσταση στην εντατικοποίηση και το

χτύπημα των αγώνων με προορισμό τα κόσκινα της ταξικής επιλογής, την αντίσταση στη

παθητικοποίηση και ανταγωνιστικότητα των μαθητών ανάμεσά τους στην αντιμετώπιση της

ανεργίας.

Όλη την προηγούμενη περίοδο μέσα στο μαθητικό και όχι τόσο απ' την ανάπτυξη

κινήματος, αλλά απ τα χτυπήματα της ίδιας της "αλλαγής", ξεκαθάριζε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε -

πέρα απ' τη βιτρίνα εκσυγχρονισμού των μαθητικών κανονισμών που νομιμοποιούσαν ένα

συνδικαλισμό ελεγχόμενο από το κράτος και τους καθηγητές, έδιναν περιθώρια αστυνόμευσης από

το σύλλογο γονέων και που και που έδινε και συμβουλές αυτοαστυνόμευσης- να δώσει κανένα

περιθώριο ανάπτυξης αγώνων των μαθητών για τα πιο καυτά θέματα της ταξικής επιλογής

(εξετάσεις, βαθμοί) της εντατικοποίησης (απουσίες, εκδρομές), της χρήσης στην εκπαίδευση

(ανεργία, όξυνση της συνείδησης του άχρηστου σχολείου-φυλακή, της σχέσης μαθητών-

καθηγητών). Εκεί που το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε οι μαθητές συλλογικά δε μπορούσαν ν' αντιδράσουν

μέσα απ' την αδράνεια και τον προσανατολισμό (υλικοτεχνική υποδομή) των "αριστερών

νεολαιών" 'και κύρια της ΚΝΕ που διαθέτει τις προσβάσεις, που άφηνε τα περιθώρια στη

συντηρητικοποίηση ν' αναπτυχθεί (άνοδος της ΜΑΚΙ στα σχολεία) .

Σ' αυτό το γενικότερο κλίμα οι μαθητές της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης -μετά από την

προσπάθεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να προσανατολίσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι προς τα εκεί από τις

ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού, για πιο ειδικευμένο και φτηνό εργατικό δυναμικό-

αντιμετωπίζουν πιο άμεσα τις πιέσεις του περίγυρου. Γι' αυτούς αν τελειώσουν το σχολείο -και

αν δε δουλεύουν στη διάρκειά του- η διέξοδος είναι μερικοί στα ΤΕΙ και οι άλλοι κατευθείαν για

δουλειά ή στρατό. Είναι αντιμέτωποι δηλαδή και καθημερινά και σαν προοπτική με την ανεργία,

την κακοπληρωμένη δουλειά, την καταπίεση και το στρεσάρισμα που όλα' αυτά συνεπάγονται

Η ανάγκη υποστήριξης και ανάπτυξης των αγώνων σαν τις καταλήψεις (αφού μπήκε σα

συμπαράσταση και το 1ο ΚΕΤΕ Αθήνας) μπαίνει ακριβώς από τη φυσιογνωμία της περιόδου γιατί

είναι η μόνη ανασχετική δυνατότητα στην ανάπτυξη της συντηρητικοποίησης που δημιουργεί η

κρίση και μέσα στα σχολεία και ταυτόχρονα δίνουν μια συγκεκριμένη δυνατότητα να αρχίσει μέσα

στους ίδιους τους χώρους η αντίσταση στη διαχείριση της κρίσης στην εκπαίδευση που

πατρονάρει το ΠΑΣΟΚ.