Το παραμύθι της βροχής (μουσική: Νίκος Γουλανδρής)

Το παραμύθι της βροχής

Επιμέλεια κειμένου: Τασούλα Μαρκομιχελάκη

Επεξεργασία έκδοσης:

Εξώφυλλο:

Εκτύπωση:

ISBN:

Copyright 2011

Εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ

Τ. Τζουλάκη 8, Ηράκλειο Κρήτης

Τηλ.: 2810 288544 • Fax: 2810 285541

Email: [email protected]

[email protected]

www.Bigbook.gr

Τέσυ Μπάιλα

Το παραμύθι της βροχής

Μυθιστόρημα

Ηράκλειο 2011

Στον πατέρα μου

Μιχάλη Μπάιλα

«Ξεκίνησα για την Ιαπωνία ξέροντας μονάχα δυο γιαπω-νέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: σακουρά, πουθα πει άνθος της κερασιάς, και κοκορό, που θα πει καρδιά.Ποιος ξέρει, έλεγα με το νου μου, μπορεί αυτές οι δυοαπλότατες λέξεις να φτάνουν…»

Νίκος Καζαντζάκης

Πρόλογος

Ξεκίνησα να γράφω Το Παραμύθι της Βροχής λίγο και-ρό μετά την επίσκεψή μου στην Ιαπωνία, μαγεμένηκυριολεκτικά από έναν τόσο ιδιαίτερο πολιτισμό μετον οποίο είχα έρθει σε επαφή. Όταν ακόμη ήταν νω-πές οι καταγραφές ενός ολότελα διαφορετικού κόσμουστις αισθήσεις μου. Στο μυαλό μου μια ιδέα στριφο-γύριζε. Να επισημάνω και να συγκρίνω ομοιότητεςκαι διαφορές ανάμεσα στον Ελληνικό και τον Ιαπω-νικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό τόσο μακρινό ταυτό-χρονα όμως τόσο οικείο. Να δείξω σε πόσα όμοιαπράγματα είχαν σταθεί και μιλήσει οι αρχαίοι Έλλη-νες φιλόσοφοι, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας αλλά και οΒούδας και πως ο μύθος του Οιδίποδα εξακολουθού-σε να ζει στους δυο αυτούς πολιτισμούς. Και κάπωςέτσι Το παραμύθι ξεκίνησε. Σε μια μαγευτική διαδρο-μή, στα μονοπάτια της γιαπωνέζικης σοφίας, εκείόπου μυρωδιές, χρώματα, ήχοι και εικόνες αναμι-γνύονται και αποκαλύπτουν την κρυμμένη ομορφιάενός μακρινού αλλά τόσο οικείου πολιτισμού.

Λένε όμως ότι η φαντασία ενός συγγραφέα μπορείνα ξεπεράσει κάθε πραγματικότητα και να στήσει από

το πουθενά το δικό της παραμύθι. Στη συγκεκριμένηπερίπτωση η ίδια η ζωή κατάφερε να ξεπεράσει κάθεσυγγραφική εικασία. Το μυθιστόρημα αυτό ολοκλη-ρώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2010, αρκετούς μήνεςπριν την αληθινή καταστροφή της Φουκοσίμα απότον τελευταίο σεισμό τον Μάρτη του 2011. Το μέγεθοςτης αληθινής τραγωδίας ανυπολόγιστο και τα συναι-σθήματα που βιώσαμε όλοι τεράστια στη θέα της τρα-γωδίας μιας ολόκληρης χώρας. Η σύμπτωση στοντρόπο, τον χρόνο του σεισμού αλλά κυρίως τον τόποτης Φουκοσίμα με όλα όσα περιγράφονται στο βιβλίοείναι ασύλληπτη και προσωπικά με άφησε άναυδηνα αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε τελικά να εκδοθεί τοσυγκεκριμένο βιβλίο ή όχι.

Το μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε αληθινούς χα-ρακτήρες. Ο Τοσίο, η Χιρόκο, ο Κέντζι είναι υπαρκτάπρόσωπα και προσωπικοί μου φίλοι και τους ευχαρι-στώ ειλικρινά που δέχτηκαν με πολλή χαρά να πρω-ταγωνιστήσουν στην ιστορία μου την ίδια ώρα που ημοίρα τους έφερε αντιμέτωπους με την αναμέτρησηπροσωπικών απωλειών. Ένα ευχαριστώ χρωστάω επί-σης στις συγγραφείς Πασχαλία Τραυλού και ΕλένηΤσαμαδού για τη μεγάλη τους στήριξη. Τέλος, θα ήθε-λα να ευχαριστήσω την Ελένη Μπετεινάκη και τονεκδότη μου κ. Δοκιμάκη για την εμπιστοσύνη και τε-λικά την έκδοση του βιβλίου, περισσότερο όμως γιατην αγάπη που από την πρώτη στιγμή έδειξαν στηνπροσπάθειά αυτή.

Τέσυ Μπάιλα

Τέσυ Μπάιλα12

«Θα σου πω ένα παραμύθι. Το παραμύθι της βρο-χής», της είπε.

Το κοριτσάκι έκλεισε τα μάτια του κι αφέθηκε στοχάδι αυτής της φωνής που του έδινε την αίσθηση τηςασφάλειας και της σιγουριάς που τόσο πολύ είχε ανά-γκη, έστω και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα στηνπραγματικότητα από όσα άκουγε.

«Μια φορά κι έναν καιρό», άρχισε να σιγοψιθυρί-ζει η Χριστίνα, «ήταν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσεένα καφέ φόρεμα και περπατούσε μόνη της σ’ ένακάμπο. Την έλεγαν Γη. Είχε περάσει πολύς καιρόςαπό τότε που είχε για τελευταία φορά καρπίσει. Τότεπου καταπράσινα χορτάρια είχαν φυτρώσει στο μα-κρύ της φόρεμα και κόκκινες παπαρούνες είχαν γε-μίσει όλο τον ποδόγυρό της. Μέσα στη γη, κρυμμένοβρισκόταν ένα σποράκι, ένα τόσο δα σποράκι, πουόμως το καημένο δεν μπορούσε να βλαστήσει. Χρει-α ζόταν νερό πολύ, μια γερή κατεβασιά νερού που θαπλημμύριζε το χώμα της γης και θα το έκανε να ζή-σει. Ένα περαστικό συννεφάκι άκουσε το παράπονότου. Στάθηκε πάνω από το χώμα και το ρώτησε γιατί

κλαίει. Το σποράκι τού είπε τι συνέβαινε. Με λίγονερό θα μπορούσε να γίνει ένα κατακόκκινο λου-λούδι και να στόλιζε τη Γη. “Και γι αυτό στενοχωριέ-σαι;” το ρώτησε το συννεφάκι. “Περίμενε και θα δεις”.Έβαλε τα δυνατά του το σύννεφο να κλάψει, σφίχτη-κε, ξανασφίχτηκε, φούσκωσε τα μάγουλά του, κόντε-ψε να σκάσει, μα τίποτα δεν κατάφερε. “Τα βλέπεις;”είπε το σποράκι. “Τίποτα δε γίνεται”. Μάταια προ-σπαθούσε για ώρα το σύννεφο. Δεν κατάφερνε νακλάψει. Άρχισε να θυμάται πράγματα που είχε δειαπό ψηλά και το είχαν στενοχωρήσει, μήπως και κα-ταφέρουν τα δάκρυα να βρουν το δρόμο τους προς τηγη. Και πάλι τίποτα. Εκείνη την ώρα έφτασε κοντάστο σύννεφο ένα άλλο συννεφάκι. Το αδελφάκι τουήταν. Ήταν γκρίζο και με δυσκολία μπορούσε να κι-νηθεί στον ουρανό. “Τι κάνεις εσύ εδώ;” ρώτησε απο-ρημένο που τόση ώρα το έβλεπε να στέκεται εκείαμετακίνητο. Το λευκό συννεφάκι τού εξήγησε τι συ-νέβαινε, του είπε για το σποράκι, του είπε για το κλά-μα που δεν ερχόταν.

“Θα σε βοηθήσω εγώ”, του είπε κι άρχισε σιγά-σι-γά να κλαίει με ευκολία. Το σποράκι δέχτηκε το νε-ρό που το γκρίζο σύννεφο του χάριζε και μέσα στηδροσιά που εισχώρησε στο χώμα άρχισε να φουσκώ-νει, να φουσκώνει όλο και πιο πολύ, ώσπου στο τέλοςέσκασε, κι ένα μικρό, πράσινο φυλλαράκι, σαν κε-ραία φύτρωσε στο κεφάλι του. Λίγο καιρό μετά μέσααπό το χώμα ξεπετάχτηκε ένα τόσο όμορφο, κόκκινολουλούδι που άλλο όμοιό του κανείς δεν είχε δει. Το


φόρεμα της Γης είχε γεμίσει μαργαρίτες, παπαρούνεςκαι τριαντάφυλλα αλλά όλοι μιλούσαν για το παράξε-νο λουλούδι που είχε φυτρώσει. Τα συννεφάκια α -γκα λιασμένα στον ουρανό καμάρωναν, και το λου-λούδι λικνιζόταν στον άνεμο που απαλά φυσούσε ταφύλλα του».

Το παραμύθι της βροχής 15

Κεφάλαιο 11

Ένα φιλί του ήλιου πάνω στα βλέφαρα, κι η Χιρόκοάνοιξε τα μάτια της. Βρισκόταν ολόγυμνη μέσα στονερό και προσπαθούσε να χαλαρώσει, ακούγονταςτον τρυφερό ήχο του σαμισέν που η Κίμι έπαιζε στοδιπλανό δωμάτιο. Η τεράστια μαρμάρινη μπανιέραήταν γεμάτη καυτό νερό που άχνιζε πάνω στο λεπτότης δέρμα κάνοντας τους πόρους του να ανοίγουν, σεμια διαδικασία εξαγνισμού που τόσο είχε ανάγκη.Ολόλευκα άνθη λωτού επέπλεαν δίπλα της και δημι-ουργούσαν μια ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα ολόγυρά της,κάτι που η κοπέλα έδειχνε να απολαμβάνει.

Λευκό και το μετάξι του κιμονό που βρισκόταναπλωμένο επάνω σε μια μεγάλη πολυθρόνα και σελίγο θα φορούσε. Μια αχτίδα φωτός έπαιζε νωχελικάμαζί του, κάνοντάς το να λαμπυρίζει με τη μυστηριώ-δη διαφάνεια που έχει ένα κρύσταλλο. Δίπλα της, έναφλιτζάνι πράσινο τσάι άχνιζε κι αυτό, αφήνοντας διά-χυτη τη μυρωδιά του να ξαποσταίνει σε ολόκληρο τοδωμάτιο. Μάλλον η Κίμι θα της το είχε φέρει την ώραπου εκείνη χαλάρωνε με τα μάτια κλειστά μέσα στολουτρό της. «Η γριά Κίμι! Τι θα γινόμουν αν δεν υπήρχε

στη ζωή μου αυτή η γυναίκα!» σκέφτηκε, κι έπιασε τοφλιτζάνι με τα δυο της χέρια που έσταζαν νερό, για νατο φέρει στο στόμα της. Η στυφή του γεύση έκαψε ταχείλη της και πλημμύρισε ζεστασιά τον ουρανίσκοτης.

«Πόσα χρόνια να μετράει σ’ αυτό το επάγγελμα άραγε!»αναρωτήθηκε. Θα πρέπει να είχε περάσει όλη της τηζωή εκεί μέσα, και τώρα που είχε πια μεγαλώσει, μο-ναδική της ασχολία ήταν να βοηθάει τις νεαρότερεςγκέισες, να τις συμβουλεύει και να κανονίζει τα ρα-ντεβού για τις δουλειές τους. Μια υποψία αλλοτινήςομορφιάς κρυβόταν μέσα στις ρυτίδες που χάραζαντώρα τα μάτια της σαν αυλάκια βαθιά. Το σώμα της,χωμένο μέσα στα βαριά κιμονό που πάντα φορούσε,έμοιαζε με τεράστιο βαρέλι και κάθε κίνησή της άφη-νε να αποκαλύπτονται οι φθορές που ο χρόνος είχεσμιλέψει επάνω της.

Το σίγουρο ήταν ότι της χρωστούσε πολλά. Ήτανπολύ μικρή όταν βρέθηκε στα χέρια της. Λένε ότι κά-θε γκέισα έχει μια λυπητερή ιστορία πίσω της να διη-γηθεί. Μια ιστορία πικρή που έγινε αιτία να μπει ηζωή της σ’ αυτόν το δρόμο. Η αλήθεια συχνά όμως εί-ναι πολύ διαφορετική. Υπάρχουν πολλές Γιαπωνέζεςπου έγιναν γκέισες από μια μεγάλη αγάπη προς τηνιαπωνική αυτή παράδοση. Επειδή στην πραγματικό-τητα οι γκέισες είναι καλλιτέχνιδες με ιδιαίτερες γνώ-σεις στις παραδοσιακές τέχνες, περήφανες γυναίκεςπου προτίμησαν να ασχοληθούν με την τέχνη αυτή.Την τέχνη της σαγήνης και των ευαισθησιών. Του


χορού και της μουσικής. Της χάρης και της τελετήςτου τσαγιού. Την τέχνη να είσαι τελικά σύμβολο μιαςολόκληρης χώρας.

«Σύμβολο μιας ολόκληρης χώρας! Ανοησίες!» σκέφτη-κε, καθώς της ήρθαν στο νου όσα είχε διαβάσει σεέναν τουριστικό οδηγό σχετικά με τις γκέισες.

Για την ίδια όλα είχαν ξεκινήσει από τη στιγμήπου είχε γεννηθεί. Η μητέρα της είχε πεθάνει λίγομετά τη δική της γέννηση, ο πατέρας της μετά από αυ-τό είχε εξαφανιστεί, και η ίδια είχε μεγαλώσει με τονπαππού της. Ποτέ κανείς δεν έμαθε κάτι για τον πα-τέρα της. Άλλοι έλεγαν ότι είχε αποφασίσει να φύγειμακριά, συντετριμμένος από το χαμό της γυναίκαςτου, κι άλλοι ότι είχε δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή τουγια τον ίδιο ακριβώς λόγο. Κάποιος πάλι είχε πει πωςτον είχε δει σε μια άλλη πόλη, παντρεμένο ξανά καιμε δυο μωρά στην αγκαλιά. Έκτοτε τίποτα. Κανείς δενάκουσε ξανά για την τύχη του. Μάταια η Χιρόκοαναζητούσε να βρει μια απάντηση. Όσο κι αν έψαξεο παππούς, δεν κατάφερε να βρει κάποιο στοιχείο. Κιέτσι όλα πήραν το δρόμο τους, τα χρόνια πέρασαν καιόλα ξεχάστηκαν. Σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτόςο νέος άντρας, η μορφή του έπαψε να απασχολεί τησκέψη όλων. Κανείς δεν ασχολήθηκε ξανά με το μυ-στήριο της εξαφάνισής του λίγες μέρες μετά τον ανα-πάντεχο χαμό της γυναίκας του κι όλοι συνέχισαν τηζωή τους κοιτώντας μπροστά, αναλαμβάνοντας απλώς

και με ιδιαίτερη ευκολία είναι η αλήθεια νέους ρό-λους σ’ αυτή.


Μόνο η Χιρόκο ένιωθε κάπου-κάπου μια ακατέρ-γαστη μελαγχολία, κάθε φορά που το μυαλό της σχη-μάτιζε την εικόνα των γονιών της. Αν και είχε μεγα-λώσει χωρίς να της λείπει τίποτα και η αγάπη τουπαππού είχε ισορροπήσει την έλλειψή τους, εντούτοιςη κοπέλα ένιωθε μια μονόδρομη λύπη στη σκέψητους. Ήθελε τόσο πολύ να είχε μεγαλώσει σαν όλα ταάλλα παιδιά. Με τη μητέρα να την κρατά από το χέριστο δρόμο για το σχολείο τα πρωινά και τον πατέρανα επιστρέφει από τη δουλειά το μεσημέρι, για να τηβοηθήσει στα μαθήματά της. Εκείνη είχε μόνο τονπαππού, και καμιά φορά τη θεία Κίμι. Την αγαπού-σαν, δεν είχε παράπονο, όμως η αγάπη τους έμοιαζεδανεική, ενώ εκείνη ήθελε την αγάπη αποκλειστικάδική της.

Η Κίμι, η μικρότερη αδελφή του παππού, υπήρχεπάντα στη ζωή της από τότε που θυμόταν τον εαυτότης. Δεν ζούσε κοντά τους παρά μόνο κάποιες μέρεςτο χρόνο. Η κοπέλα θυμόταν πάντα εκείνες τις περιό-δους με μεγάλη ικανοποίηση. Το σπίτι γέμιζε όλο χα-ρά. Ακόμη κι ο παππούς έδειχνε πιο ευτυχισμένος.Μέρες πριν ξεκινούσε τις ετοιμασίες στο σπίτι. Καθά-ριζε τα πάντα, έστρωνε καθαρά σεντόνια, περιποιόταντον κήπο, πετούσε ό,τι παλιό μάζευε μέσα στο σπίτι.Η μικρή καταλάβαινε ότι η θεία Κίμι θα ερχόταν απότην άνοιξη, που πρώτη επισκεπτόταν το τόσο χλομότον υπόλοιπο καιρό σπίτι τους. Από τα πρώτα πουλιάπου άρχιζαν να ψιθυρίζουν τον ερχομό της ξαφνικά.Κι αυτό γινόταν κάθε χρόνο, τότε που επιτέλους άν-


θιζαν οι κερασιές. Τότε που το πιο όμορφο θέαμα τουκόσμου θάμπωνε τα παιδικά ματάκια της μικρής Χι-ρόκο κι έκαναν ολόκληρη την περιοχή γύρω από τοσπίτι να φαντάζει σαν ένα τεράστιο ροζ ή λευκό πα-ραμύθι.

Η θεία Κίμι έμενε πάντα για πολύ λίγο. Όταν ηανθοφορία και της τελευταίας κερασιάς τελείωνε, τό-τε που ένα ολόλευκο χαλί απλωμένο στους κήπουςκαι στους δρόμους όλης της περιοχής έκανε τα πάντανα μοιάζουν με χιονισμένο τοπίο, τότε έφευγε κι εκεί-νη. Η νεαρή κοπέλα ονειρευόταν να έρθει μια μέραπου θα την έπαιρνε μαζί να φύγουν. «Θα με πάρεις κιεμένα μαζί σου, θεία Κίμι;» τη ρωτούσε κάθε φοράπου την έβλεπε να ετοιμάζει τις βαλίτσες της, για ναφύγει ξανά με το πρώτο πρωινό τρένο. «Όταν έρθει ηώρα, μικρή μου, θα σε πάρω» της απαντούσε εκείνηκι έκλεινε ερμητικά την ξεχειλισμένη βαλίτσα της.

Ώσπου η ώρα ήρθε. Εκείνη τη χρονιά η θεία Κίμιδεν έφυγε μόλις τελείωσε η γιορτή για την ανθοφορίατης κερασιάς, όπως το συνήθιζε. Έμεινε ακόμη μιαεβδομάδα. Ήθελε λέει να ξεκουραστεί κι έτσι είχεαποφασίσει να παραμείνει λίγες μέρες ακόμα. Στηνπραγματικότητα, ο λόγος που είχε καθυστερήσει τηναναχώρησή της ήταν η μικρή προστατευόμενη τουπαππού. Η Χιρόκο πάντα θα θυμόταν από τότε καιμετά εκείνο το βράδυ, που καθισμένοι και οι τρεις στομακρύ τραπέζι έτρωγαν ρύζι και γαρίδες βουτηγμένεςστη σόγια και η Κίμι συνομιλούσε με τον παππού.

«Το κορίτσι θα έρθει μαζί μου, πάει και τελείωσε.


Θα μπορέσει να ζήσει μια άνετη ζωή και θα μάθει τό-σα πολλά πράγματα. Έπειτα, θα την προσέχω εγώ».

«Εσύ, θέλεις κι εσύ να πας με τη θεία Κίμι ή προ-τιμάς να μείνεις εδώ, μαζί μου;» την είχε ρωτήσει οπαππούς κάποια στιγμή, βουτώντας με τα ξυλάκια τουένα τεράστιο κομμάτι τηγανητής κολοκύθας μέσα στησόγια, λίγο πριν την καταβροχθίσει.

Η Χιρόκο δεν πρόλαβε καν να απαντήσει, μια καιη Κίμι πετάχτηκε και του είπε: «Ασφαλώς και θέλει,αγαπητέ αδελφέ μου. Τόσο καιρό με παρακαλάει νατην πάρω μαζί μου. Έφτασε λοιπόν η ώρα. Αύριο κιό-λας θα φύγουμε» είχε πει, και γυρίζοντας προς το μέ-ρος της μικρής της ανιψιάς συνέχισε: «Πάρε λίγαπράγματα μαζί σου, καλή μου, κι αύριο θα ξεκινή-σουμε για την πιο όμορφη πόλη του κόσμου! Έχεις ναδεις και να μάθεις πολλά πράγματα. Θα πας σε σχο-λείο και θα γνωρίσεις άλλους τόπους και πολλούς αν-θρώπους».

«Μα το παιδί δεν πρόλαβε να απαντήσει, Κίμι» εί-πε ο παππούς κι άφησε στο τραπέζι τα ξυλάκια τουκοιτάζοντας τη Χιρόκο στα μάτια, με την αγωνία ναζωγραφίζεται μέσα στα δικά του. «Αν θέλει να μείνειεδώ, κουμάντο εσύ δεν θα κάνεις» είπε στην αδελφήτου.

«Τι να κάνει εδώ μαζί σου, καημένε; Το κορίτσι εί-ναι φτιαγμένο να ζήσει μια μεγάλη ζωή. Είναι τόσοόμορφο! Ίδιο η συγχωρεμένη η μάνα του! Δεν θα τουστερήσεις τώρα εσύ με τις φοβίες σου μια λαμπρή κα-ριέρα!»


Ποτέ δεν πίστευε ο παππούς ότι η μικρή Χιρόκοθα έφευγε από κοντά του. Από τότε που οι γονείς τηςείχαν χαθεί, εκείνος είχε ορκιστεί να φροντίσει αυτότο παιδί ώστε να μην του λείψει τίποτα. Γερνούσεόμως! Έτσι δεν έφερε άλλη αντίρρηση σε όσα του έλε-γε η Κίμι. Τα χρόνια βάραιναν πια επικίνδυνα πάνωστην πλάτη του και το κορίτσι έπρεπε να πάρει τοδρόμο του στη ζωή. Τι θα συνέβαινε αν εκείνος ξαφ-νικά πάθαινε κάτι; Η καρδιά του από χρόνια ήταναδύναμη και την τελευταία φορά που τον είχε επι-σκεφτεί ο γιατρός τού είχε πει να προσέχει πολύ. Ηπίεσή του ανέβαινε ανεξέλεγκτα μερικές φορές καιτου είχε συστήσει ένα σωρό φάρμακα για να μπορέ-σει να τη ρυθμίσει, φάρμακα που ο παππούς τις πε-ρισσότερες φορές ξεχνούσε να πάρει, αν και τα είχεταξινομήσει με μεγάλη σχολαστικότητα σε γυάλιναμπουκαλάκια και τα είχε τοποθετήσει στο ράφι τηςκουζίνας του.

Δεν είχε περάσει καιρός από τότε που η μικρή εί-χε γυρίσει από το σχολείο και τον είχε βρει ξαπλωμέ-νο κατάχαμα, να ασθμαίνει χωρίς να μπορεί να ανα-σάνει. Έβαλε τα κλάματα τότε και βγήκε έξω στο δρό-μο φωνάζοντας βοήθεια. Ο γιατρός που επέστρεφεαπό το σπίτι μιας ετοιμόγεννης στην περιοχή και κα-τευθυνόταν προς το σταθμό του τρένου άκουσε τιςφωνές της μικρής κι αμέσως βρέθηκε κοντά της. Τύ-χη βουνό είχε ο παππούς. Ο γιατρός τού έκανε μιαένεση κι αμέσως ο ηλικιωμένος άντρας άρχισε ναανακτά το χρώμα του. Συνήλθε λίγο αργότερα με


έναν ασταθή σφυγμό, αδύναμος κι ασθενικός. Ο για-τρός τον μάλωσε που ξεχνούσε τα φάρμακά του, έδω-σε οδηγίες στη μικρή εγγονούλα του πώς πρέπει νατον φροντίζει, κι αφού τον παρακολούθησε για λίγηώρα, έφυγε βιαστικός για το σταθμό, μια και το τελευ-ταίο τρένο της ημέρας είχε κιόλας ανάψει τις μηχανέςκαι μετά από λίγο θα ξεκινούσε.

Ωστόσο τα πράγματα για το νεαρό κορίτσι πουβρέθηκε ξαφνικά να περπατά στους στενούς δρόμουςτου Κιότο φορτωμένο με έναν τεράστιο μπόγο με ταπράγματά του ακολουθώντας τη θεία Κίμι, δεν ήτανεύκολα. Ο κόσμος που έβλεπε να ξεδιπλώνεται ολό-γυρά της φάνταζε στα μάτια της σαν παλιά γιαπωνέζι-κη βεντάλια, που στο άνοιγμά της μπορούσε να δειένα πανέμορφο χρυσάνθεμο σχηματισμένο μέσα στιςπτυχώσεις. Με την περιέργεια του μικρού παιδιούπου ποτέ πριν δεν είχε φύγει από το σπίτι του, απο-λάμβανε να κοιτά τις εικόνες του καινούργιου κόσμουπου ξεδιπλωνόταν μπροστά της.

Περπατούσαν ανάμεσα στα στενά δρομάκια τουΚιότο. Η μικρή Χιρόκο είχε ανοίξει διάπλατα τα μά-τια της κι απολάμβανε τις εικόνες που σαν ζωγραφιέςξετυλίγονταν, λες κι ένας ζωγράφος ξετύλιγε τουςκαμβάδες του μπροστά της. Μικρά κοντά κτίρια πλαι-σίωναν τα στενοσόκακα. Χάρτινα φανάρια απλωμένααπ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το δρόμο έμοιαζαν να συνο-μιλούν μεταξύ τους σε κάθε φύσημα του αέρα, ανταλ-λάσσοντας τα μυστικά που είχαν δει να τους αποκα-λύπτονται την προηγούμενη μόλις νύχτα. Οι τσίγκι-


νες σκάφες γεμάτες πολύχρωμα λουλούδια στόλιζαντην είσοδο μπροστά από κάθε σπίτι, κι έδιναν μια νό-τα δροσιάς στη μελαγχολία που ολόκληρη η συνοικίαεξαπέλυε.

Μετά από περπάτημα μισής ώρας έφτασαν στοσπίτι της θείας. Η Χιρόκο επιτέλους έβλεπε από κο-ντά πώς ήταν ο χώρος στον οποίο έμενε η θεία Κίμιόλον τον υπόλοιπο καιρό που δεν βρισκόταν μαζίτους. Η θεία τής παραχώρησε το μικρό δωμάτιο στοεπάνω όροφο. Η Χιρόκο μπήκε μέσα ακολουθώνταςτην και ακούμπησε τα πράγματά της στο πάτωμα μεανακούφιση. Η μέση της είχε ανοίξει από το βάροςκαι την πονούσε. Κάθισε κατάχαμα κι έβγαλε απότην τσέπη της τυλιγμένο σε μαντήλι ένα άγευστο μπι-σκότο φτιαγμένο από ρύζι, για να ξεγελάσει το στο-μάχι της που εδώ και ώρα γουργούριζε από την πεί-να. Της το είχε δώσει ο παππούς λίγο πριν φύγουν,όπως συνήθιζε να κάνει κάθε πρωί πριν η Χιρόκοφύγει για το σχολείο. Είχε δυσανασχετήσει όταν τηςτο έδωσε. Δεν ήταν πια ένα παιδί που πήγαινε σχο-λείο. Ήταν μια μεγάλη κοπέλα που θα ταξίδευε γιαπρώτη φορά σε μια άλλη πόλη κι ο παππούς δεν εν-νοούσε φαίνεται να το καταλάβει. Τώρα όμως που ηπείνα έκανε την κοιλιά της να διαμαρτύρεται, ευγνω-μονούσε τον παππού για το μπισκότο και για τη γεύ-ση στοργής την οποία είχε τυλίξει μέσα στο μικρό πα-κέτο όταν της το έδωσε. Επειδή εκείνη τη στιγμή είχενιώσει ξαφνικά μια μοναξιά να την κεντρίζει και ηεπαφή με την αγάπη που περιέκλειε το πακέτο του


παππού ζέστανε την καρδιά της και ξεγέλασε ταυτό-χρονα την πείνα της.

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μια γριά μπήκε μέσα.Με αργές κινήσεις, σέρνοντας ένα σχεδόν παράλυτοπόδι, προχώρησε προς το μέρος της. Η Χιρόκο ένιω-σε αηδία αμέσως μόλις την είδε. Φορούσε μια σκι-σμένη μπλε ρόμπα κι ένα μαντήλι κάλυπτε τα γκρίζατης μαλλιά. Στο πρόσωπό της μια μεγάλη ελιά έκανετη στραβή της μύτη να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη απ’όσο στην πραγματικότητα ήταν. Η γριά την πλησίασεκι άπλωσε τα χέρια της επάνω στο τρυφερό παιδικότης πρόσωπο. Μύριζαν ψάρι, ιδρώτα και απλυσιά, κιη Χιρόκο ένιωσε στο στομάχι της μια αναγούλα, έτσιόπως το γέρικο χέρι περνούσε αδιάκριτα από όλο τοπρόσωπό της ξανά και ξανά. Ύστερα, τα πέτρινα αυτάχέρια προχώρησαν με αναίδεια πάνω στο ταραγμένοσώμα του κοριτσιού κι άρχισαν να το ψαχουλεύουν.Ασάλευτη η Χιρόκο, νόμιζε πως από στιγμή σε στιγ-μή θα λιποθυμούσε. Το θολό βλέμμα της γριάς, τα γε-μάτα ρόζους γέρικα χέρια που τη θώπευαν, η πείνακαι ο φόβος που εντελώς αναπάντεχα είχε εισβάλειστο δωμάτιό της μαζί με τη γριά, έκαναν τα λιγνά τηςποδαράκια να τρέμουν σαν τον λεπτό μίσχο ενός λου-λουδιού κι ένα ολόκληρος ωκεανός ετοιμαζόταν ναξεχυθεί από τα μάτια της.

«Βλέπω γνωρίστηκες κιόλας με τη Γιούκο!» είπε ηθεία Κίμι, ανοίγοντας βιαστικά την πόρτα και βλέπο-ντας τη σκηνή. Η Χιρόκο δεν αποκρίθηκε, ένιωσεόμως μεγάλη ανακούφιση όταν είδε τη θεία της να


μπαίνει στο δωμάτιο. «Μην τη φοβάσαι, είναι γριά,σχεδόν μισότυφλη και κουτσή. Την έχω χρόνια πολ-λά μαζί μου. Εδώ γέρασε κι αυτή, όπως εγώ. Της φτά-νει που έχει ένα σπίτι να μείνει κι ένα πιάτο φαΐ, καιείναι έμπιστη σαν το σκυλί» της είπε σκύβοντας συ-νωμοτικά προς το μέρος της, για να μην ακούσει ηγριά τις κουβέντες της. «Ξέχασα να σου μιλήσω γιαλόγου της. Θα είναι κοντά σου σ’ ό,τι θελήσεις και θασου μάθει ένα σωρό χρήσιμα πράγματα. Έλα, γδύσουτώρα. Η Γιούκο θα σε βοηθήσει να πλυθείς, κι ύστε-ρα κατέβα κάτω να φάμε» της είπε και άρπαξε με αη-δία το μισοφαγωμένο μπισκότο από τα χέρια της Χι-ρόκο που έτρεμαν και το πέταξε μακριά.

«Μα μπορώ να κάνω μπάνιο μόνη μου» πρόλαβενα πει, κρύβοντας ένα λυγμό που είχε σκαλώσει στολαιμό της από ώρα. «Δεν χρειάζομαι κανέναν μαζίμου».

Η θεία Κίμι την πλησίασε, τράβηξε τα ρούχα πουη κοπέλα φορούσε και αφήνοντάς τη μόνο με τα με-σοφόρια, της είπε: «Πρέπει να μάθεις να υπακούς εδώπου ήρθες, καλή μου, και προπάντων να μη δημι-ουργείς προβλήματα». Ύστερα άγγιξε τη Γιούκο στονώμο, σημάδι να συνεχίσει τη δουλειά της, και βγήκεέξω.

Το μπάνιο ήταν ακριβώς δίπλα από το δωμάτιο τηςκοπέλας. Αποφασισμένη να μη δημιουργήσει κανέναπρόβλημα στη θεία της από εδώ και στο εξής, έβγαλετα υπόλοιπα ρούχα της και κατευθύνθηκε γυμνήπρος το μπάνιο, όπως ακριβώς της είπε η Γιούκο να


κάνει με τη στριγγή γερασμένη της φωνή. Πίσω τηςακολουθούσε εκείνη, ίδια πιστό σκυλί, όπως της είχεπει λίγο πριν η θεία Κίμι. Το μπάνιο ήταν έτοιμο καιτην περίμενε. Το δωμάτιο έμοιαζε να αχνίζει, θολόαπό τους υδρατμούς, και η αποπνικτική του ατμό-σφαιρα έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα σε όποιον βρι-σκόταν εκεί. Μύριζε έντονα μούχλα και στη μια με-ριά του υπήρχε κάτι που έμοιαζε με τεράστιο βαρέλι.Το καυτό νερό ξεχείλιζε κάνοντας όλο το χώρο να θο-λώσει ακόμη περισσότερο, κι η Χιρόκο ένιωσε γιαμια στιγμή να της κόβεται η αναπνοή από τους συ-μπυκνωμένους υδρατμούς. Μπήκε μέσα στο ζεστόυγρό νιώθοντας μια λύτρωση από την αμηχανία πουτόση ώρα τής είχε προκαλέσει η γύμνια της, και ταυ-τόχρονα την αίσθηση ότι το καυτό νερό θα έκαιγε τηνάγουρη επιδερμίδα της, το δίχως άλλο. Η Γιούκοέπιασε ένα μαλακό κίτρινο σφουγγάρι και άρχισε ναπλένει τη ροδαλή σάρκα της κοπέλας. Με προσεκτι-κές κινήσεις έφερνε κάθε τόσο το σφουγγάρι στο κε-φάλι της αφήνοντάς το να βρέχει τα μαλλιά της, κιύστερα βουτούσε τα στιβαρά χέρια της μέσα στο βαρέ-λι και το έβρεχε ξανά.

Η Χιρόκο ένιωσε αμέσως πόση πείρα είχαν αυτάτα γέρικα τριχωτά χέρια, από την ηρεμία που έφερεστην ψυχή της το άγγιγμά τους. Σε αντίθεση με όσαφοβόταν, το δέρμα της σταμάτησε να πονά και ένιω-θε το σώμα της να ανοίγει σε κάθε του πόρο, σε μιαιεροτελεστία εξαγνισμού που άφηνε πίσω της τηνπροηγούμενη ζωή της, τους φόβους της και όλη την


ανασφάλεια που την κυρίευσε ξαφνικά μακριά απότον παππού της. Η Γιούκο έτριψε με τις ίδιες αυτές κι-νήσεις κάθε σημείο του σώματος της νεαρής κοπέλας.Από τον αυχένα σε όλη την πλάτη, ξανά και ξανά,συσσώρευε όλη την κούραση και την ταλαιπωρία τηςαπό το ταξίδι στο κίτρινο σφουγγάρι και την έδιωχνεμακριά, κάθε φορά που το βουτούσε μέσα στο νερόγια να ξαναπάρει την απαιτούμενη θερμοκρασία.

«Είσαι πολύ όμορφη» της είπε κάποια στιγμή. Τοκορίτσι δεν μιλούσε καθόλου. Κουρασμένη από τοταξίδι και την ταραχή που όλη αυτή η ξαφνική αλλα-γή τής είχε προκαλέσει, είχε κλείσει τα μάτια της κιαπολάμβανε τη σιγουριά που το χάδι της γριάς Γιού-κο τής χάριζε. Κάποια στιγμή η γριά έπιασε με τα δυοτης χέρια τη δεξιά παλάμη της Χιρόκο. Τα ροζιασμέ-να, γεμάτα κάλλους δάχτυλά της, πέρασαν με αργέςεπαναλαμβανόμενες κινήσεις πάνω από το απαλόδέρμα της κοπέλας κι ύστερα για μια στιγμή σταμά-τησε και την κοίταξε στα μάτια με το θολό παγωμένοτης βλέμμα. Ένα βλέμμα σαν της Μέδουσας, άδειο καιαιχμηρό, που έκανε το μικρό κορίτσι να παγώσει γιαδεύτερη φορά.

«Χλομό το τέλος, όμως! Το βλέπω... Κι έρχεται κα-ταπάνω σου. Ωχ, κακομοίρα μου! Κρίμα να σε περι-μένει τέτοια μοίρα!»

Η Χιρόκο είχε ανοίξει διάπλατα τα μάτια της αλλάδεν μπορούσε να βγάλει κουβέντα από το στόμα της.Καταλάβαινε ότι η γριά Γιούκο έβλεπε κάτι στο πε-πρωμένο της, αλλά δεν τόλμησε να πει το παραμικρό.


«Κλάμα και πόνος πολύς γύρω σου. Θα γίνειςπρώτα μεγάλη γκέισα. Όλοι για σένα θα μιλούν. Καιθα μιλούν χρόνια για τον τελευταίο σου χορό! Μα θαχαθείς γρήγορα» της είπε κι ύστερα άφησε το χέρι τηςκοπέλας να πέσει σαν ξεψυχισμένο κι έφυγε βιαστικήαπό το δωμάτιο.

Από εκείνη τη στιγμή και για πάντα, η Χιρόκο εί-χε στο μυαλό της τα λόγια αυτής της γυναίκας. Γιαποιο τέλος μιλούσε; Κάτι σε όλα αυτά την έκανε ναανατριχιάζει κάθε φορά που θυμόταν τον ήχο τηςστριγγιάς της φωνής, που νόμιζε κανείς ότι έβγαινεμέσα από ένα βαθύ πηγάδι. Όταν μετά από χρόνιαβρέθηκαν ξανά οι δυο τους να περνούν πολλές ώρεςμέσα σε ένα σκοτεινό υπόγειο, η Χιρόκο την είχε ρω-τήσει τι ακριβώς είχε δει τότε γραμμένο στη μοίρα της.Ποτέ δεν απάντησε ευθέως η Γιούκο. Όσο και ναεπέμενε η κοπέλα, εκείνη έβρισκε τρόπους να ξεφεύ-γει. «Λόγια του νερού» της είχε πει μόνο. «Λόγια τουνερού και μην τα σκαλίζεις, κυρά μου» αλλά η Χιρό-κο είχε προλάβει να δει να σχηματίζεται στα μάτια τηςη απελπισία. Δεν την ξαναρώτησε ποτέ. Ό,τι κι ανήταν αυτό που η γριά είχε αντικρίσει να είναι γραμ-μένο στα χνάρια του χεριού της, καλύτερα να μην τομάθαινε ποτέ. «Κανείς δεν αλλάζει το γραμμένο του,κόρη μου» συνήθιζε να της λέει ο παππούς, όταν τονρωτούσε για τους γονείς της.

Έμεναν σε ένα από τα σπίτια της συνοικίας, μαζί μεμερικές ακόμη όμορφες κοπέλες. Λίγες μέρες μετάτην πρώτη της γνωριμία με το χώρο, η θεία Κίμι


έγραψε τη μικρή στο νέο της σχολείο όπου παρέμεινεγια πέντε ολόκληρα χρόνια, ακολουθώντας την τυπι-κή εκπαίδευση που πρέπει να πάρει μια μαθητευό-μενη γκέισα. Παρακολουθούσε τα μαθήματά της μεμεγάλη επιμέλεια. Έγινε η καλύτερη μαθήτρια στοΚιότο κι οι δάσκαλοί της μιλούσαν με μεγάλη εκτί-μηση για τα προσόντα της και για την εξαιρετική επι-μέλεια που έδειχνε, παρά τη γεμάτη ταπεινώσεις, καικαμιά φορά αδικίες, εκπαίδευση. Εκεί σιγά-σιγά δι-δάχτηκε την τελετή του τσαγιού, μουσική και χορό,έμαθε αγγλικά για να μπορεί να συνεννοείται με ξέ-νους καλεσμένους, έμαθε να ντύνεται και να βάφεταιόπως κάθε γκέισα, κι όταν μετά από τη μακρόχρονηπαραμονή της στο σχολείο επέστρεψε στο σπίτι τηςθείας της, μαζί με δυο ακόμη μαθητευόμενες κοπέλεςπου η θεία Κίμι είχε υπό την προστασία της, οι γνώ-σεις της και οι εμφάνισή της είχαν αλλάξει τόσο πολύ,που δεν θύμιζε σε τίποτα πια το μικρό κοριτσάκι πουείχε έρθει στο Κιότο πριν από λίγα μόλις χρόνια.

Ψιλόλιγνη, με δέρμα απαλό και ωχρό, με μια φίναυφή σαν την πορσελάνη που έφερναν οι έμποροι απ’τα ταξίδια τους στη γειτονική Κίνα, είχε μια ιδιαίτερηομορφιά, γεγονός που την έκανε αμέσως γνωστή στοΚιότο. Φορούσε πολυτελή και ακριβά κοσμήματα,μεταξωτά κιμονό, έβαφε με μολύβι τα φρύδια της καιμε κατακόκκινο κραγιόν τα ωραιόσχημα χείλη της,επάνω σε ένα λευκό αγαλμάτινο πρόσωπο. Κουνού-σε με χάρη τη βεντάλια της εκτελώντας σχεδόν χο-ρευτικές κινήσεις με το χέρι της, κι είχε τη γλύκα της


αθωότητας και τη σαγήνη της σιωπής σε κάθε έκφρα-ση του προσώπου της. Με την αρμονία και τη γλυκύ-τητα της θηλυκής της υπόστασης κατόρθωσε πολύγρήγορα να γίνει μια περιζήτητη γκέισα και η θείαΚίμι ήταν πολύ ευτυχής που είχε καταφέρει να δώσεισ’ αυτό το ορφανό εγγόνι του αδελφού της την προο-πτική ενός καλύτερου μέλλοντος, και στο δικό τηςσπίτι τη δόξα μιας τόσο επιτυχημένης γκέισας.

Η Χιρόκο έπαιρνε μέρος σε τελετές τσαγιού, τιςγνωστές σανόγιου, δειπνούσε κάθε βράδυ με τους πιοεπιφανείς άντρες του Τόκιο και χόρευε στις πιο μεγά-λες οτσαγιά όλης της περιοχής. Η λεπτή καλλιτεχνικήτης φύση σε συνδυασμό με την άγουρη νεανική τηςεμφάνιση την έκαναν να γίνεται αντικείμενο λατρεί-ας από τους άντρες που έφταναν στην περιοχή επιζη-τώντας μια εκλεπτυσμένη θηλυκή συντροφιά. Είχεμάθει να μιλά με τη θερμή φωνή της σιγαλιάς σε όλεςτις αποχρώσεις της και να μελετά κάθε της κίνηση μεμεγάλη προσοχή. Τυλιγμένη στα καλύτερα μεταξωτάκιμονό, περπατούσε με χάρη κι έμοιαζε ολόκληρη μεμια ανθισμένη ροδακινιά σε έναν καταπράσινο ορυ-ζώνα.

Όλα τα είχε προβλέψει για την τύχη του νεαρούκοριτσιού η θεία Κίμι. Όλα εκτός από τη μεγάληανατροπή που φέρνει πάντα στη ζωή ο έρωτας ότανχτυπάει την πόρτα της καρδιάς, κι αλίμονο αν δεν τουανοίξεις. Ποιος άλλωστε κατάφερε ποτέ να μην ανοί-ξει αυτή την πόρτα; Σαν αγριεμένος σαμουράι ο έρω-τας έφτασε και λεηλάτησε τη ζωή της, και τα λόγια της


θείας Κίμι δεν κατάφεραν να αναμετρηθούν μαζί τουούτε στο ελάχιστο. Εκείνος ήρθε κι έσπειρε το ανικα-νοποίητο στην ψυχή της Χιρόκο. Και την ανάγκη τηςμεταμόρφωσης που τινάζει απ’ την αρχή στη ζωή ταφτερά της ελπίδας.

Έτσι, όταν η νεαρή γκέισα γνώρισε στα μάτια ενόςξένου την αγάπη, χάθηκε μέσα σ’ αυτήν. Αφέθηκε νακυνηγά την ηλιαχτίδα που παιχνίδιζε τρυφερά μέσαστις φυλλωσιές των ονείρων της κι έμεινε να μετράόσα άστρα τρεμόπαιζαν στους γαλανούς ουρανούς της.Επειδή δεν υπάρχει χειρότερη φυλακή για μια ψυχήαπό το φόβο να μη μεταμορφωθεί από τον έρωτα, ού-τε χειρότερη οδύνη από το να αρνηθεί κανείς το θαύ-μα που ζει όταν αγαπήσει αληθινά κι αφεθεί στηναγάπη.

«Έπαιξες κι έχασες! Κι από δω και στο εξής, σ’ όλησου τη ζωή θα πληρώνεις τα σπασμένα!» της είχε πειη γριά Κίμι. Εκείνη όμως πάντα θα πίστευε ότι δενήταν χαμένη. Ότι μέσα σε όλη αυτή την ιστορία, τελι-κά είχε κερδίσει. Επειδή, από τότε και μετά, ο ήχοςτης βουβής συναυλίας που είχε ακούσει να εκτελείταιμέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου της θα έμενε γιαπάντα ανεξίτηλα χαραγμένος στη ζωή της, για να τηνομορφαίνει και να γεμίζει χρώματα το ασπρόμαυροτοπίο της ζωής.

Η γριά Κίμι άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα,διακόπτοντας τις σκέψεις της κοπέλας. Τα χρόνια εί-χαν αφήσει χαραγμένα σημάδια επάνω της και ησκουριασμένη τους νοτιά έκανε τις αρθρώσεις της να


τρίζουν σαν χαλασμένος μεντεσές μιας παλιάς σιδερέ-νιας πόρτας. Περπατούσε με βήματα αργά, σχεδόνσερνόμενα, και προσπαθούσε να περνά απαρατήρη-τη ανάμεσα στα νεαρά κορίτσια, για να επιβλέπει καιτην τελευταία λεπτομέρεια στην τόσο σχολαστική εμ-φάνισή τους.

«Πρέπει να ετοιμαστείς, είναι ώρα να βγεις. Οι ξένοι περιμένουν να απολαύσουν το χορό σας. Τε λεί-ωνε!»

Με αργές κινήσεις η κοπέλα σηκώθηκε όρθια καιβγήκε από το νερό. Η φωνή της Κίμι είχε έναν τόνοτόσο προστακτικό, που ακόμη κι αν ήθελε δεν θα μπο-ρούσε να την αγνοήσει. Φόρεσε μια πρόχειρη γιου-κάτα και προχώρησε προς το μέρος της γριάς. Χρειά-στηκε να περάσει αρκετή ώρα έως ότου ετοιμαστεί. Γιανα ντυθεί μια γκέισα απαιτείται πολύς χρόνος καιοπωσδήποτε κάποιος να τη βοηθήσει. Όταν η πόρτατου δωματίου της άνοιξε, φορώντας ένα κατάλευκοολομέταξο κιμονό, με λαμπερά τα ολόμαυρα μαλλιάτης και τα καλοσχηματισμένα χείλη της έντονα βαμ-μένα σαν φρέσκα ζουμερά κεράσια να προκαλούν τό-ση αντίθεση πάνω στο κατάλευκο σαν μάσκα πρόσω-πό της, τίποτα δεν θύμιζε πια τη μικρή Χιρόκο. Ηεντυπωσιακή γκέισα πέρασε το κατώφλι του σπιτιούβαδίζοντας προσεκτικά επάνω στα ξύλινα τσόκαρα καιμε σιγουριά προχώρησε προς την έξοδο του σπιτιού.Ένα αμάξι την περίμενε για να τη μεταφέρει μαζί μεάλλες δύο γκέισες στην κοντινή οτσαγιά, για μια ακό-μη βραδιά, για έναν ακόμη χορό, το χορό της γκέισας.


Το παραμύθι της βροχής (μουσική: Νίκος Γουλανδρής)

Documents

Transcript of Το παραμύθι της βροχής (μουσική: Νίκος Γουλανδρής)