Ιβάν Ίλλιτς, ΙΑΤΡΙΚΗ ΝΕΜΕΣΗΗ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Ο Ιβάν Ίλλιτς (1926-2002) γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε χημεία στη Φλορεντία και ιστορία στο Ζάλτσμπουργκ, κατόπιν έγινε κληρικός (σπούδασε στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο του Βατικανού) και πήγε στην Αμερική (στο Πουέρτο Ρίκο) ως ιερωμένος της Καθολικής εκκλησίας. Από το 1967 διέρρηξε τους δεσμούς του με την επίσημη εκκλησία, αλλά συνέχισε να ζει στην Αμερική.Το 1961 ίδρυσε στην Κουερναβάκα του Μεξικού το Κέντρο Διαπολιτισμικής Τεκμηρίωσης (CIDOC), στο οποίο οργανώνονταν σεμινάρια στα οποία συμμετείχαν άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο. Άσκησε δριμύτατη κριτική στη σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία με τα βιβλία του, από τα οποία ξεχωρίζουν τα εξής:

Κοινωνία χωρίς σχολείαΕνέργεια και ισοτιμίαΕργαλεία για τη συμβιωτικότηταΓια τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα.

«Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τη νέα αυτή επιδημία ονομάζω ιατρογένεση, από τις ελληνικές λέξεις ιατρός και γένεσις. Στα ιατρικά συνέδρια συζητούνται διαρκώς τα δεινά που προκαλεί η πρόοδος της ιατρικής, οι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους στη δύναμη της διάγνωσης και της θεραπείας να προκαλούν αρρώστιες, τα ιατρικά περιοδικά αφιερώνουν ολοένα περισσότερο χώρο σε παράδοξες βλάβες που προκαλεί η νοσηλεία των αρρώστων.». Έτσι ξεκινά το βιβλίο του ο Ιβάν Ίλλιτς και εξετάζει διεξοδικά τη θέση που έφτασε να κατέχει στην κοινωνία μας η ιατρική, την ιστορική εξέλιξη του γιατρού, της υγείας, της αρρώστιας, του πόνου και του θανάτου. Προβάλλει τις απόψεις του για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής και εκθέτει τρόπους με τους οποίους θα μπορεί ο άνθρωπος να ζει αυτόνομα τη ζωή του.

«Πρόκειται για σημαντικό βιβλίο. Στις αιτιάσεις του πρέπει να δοθεί απάντηση». The Lancet, περιοδικό της British Medical Association

«Επινοητική και προκλητική κριτική, που διατυπώνει ανησυχίες τις οποίες συμμεριζόμαστε όλοι». Franz J. Ingelfinger, M.D., στο New England Journal of Medicine

«Διαβάστε το και μείνετε έκθαμβοι με το φως που ρίχνει». The New York Times

«Ανησυχητικό και προκλητικό. Ακτινοβολεί μία επιτακτική έκκληση και μια παθιασμένη στράτευση στον ριζοσπαστικό ουμανισμό». New Scientist

«Κριτική, όχι μόνο της ιατρικής, αλλά και της βιομηχανικής κοινωνίας εν γένει. Η προσέγγιση του Ίλλιτς μας αναστατώνει, με τη δύναμη των πεποιθήσεών του και το εύρος των ιδεών του». New Age Journal

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, θεολόγος, ιστορικός, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος, ο Ιβάν Ιλιτς (1926-2002) υπήρξε πάνω απ' όλα ένας ελεύθερος και κριτικός στοχαστής, του οποίου τα αιρετικά κείμενα υπονομεύουν όλες μας τις βεβαιότητες. - Αρκεί να θυμηθούμε τους τίτλους των βιβλίων του που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας: «Κοινωνία χωρίς σχολεία» (Νεφέλη, 1976), «Στο σοσιαλισμό φτάνεις μόνο με ποδήλατο» (Κατσάνος, 1989), «Ευτραπελία» (Κατσάνος, 1989), «Η2Ο και τα νερά της λησμοσύνης» (Χατζηνικολή, 1992), «Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα» (Νησίδες, 1999), «Ιατρική Νέμεση» (Νησίδες, 2010). Το ακόλουθο κείμενο του γερμανού κοινωνιολόγου Βόλφγκανγκ Σακς είναι ένα απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε για την ιταλική έκδοση του βιβλίου της Martina Kaller-Dietrich «Vita di Ivan Illich» (Edizioni dell' Asino, 2011). - Γιατί πρέπει να διαβάζουμε τον Ιλιτς σήμερα; Είναι δυνατό να απαντήσουμε τόσο με τρόπο συνθετικό όσο και με τρόπο πιο αναλυτικό. Συνθετικά: Ο Ιλιτς στοχάζεται για την παγκόσμια επανάσταση η οποία μετέτρεψε τον γεωργικό πολιτισμό σε βιομηχανική κοινωνία. Πράγματι, ο θάνατος των γεωργικών πολιτισμών υπήρξε (για να το

πούμε με τα λόγια του Χόμπσμπαουμ) η πιο δραματική κοινωνική ανατροπή του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, μια ανατροπή που διαχωρίζει για πάντα τον σύγχρονο κόσμο από το παρελθόν. Αυτή σηματοδότησε το τέλος μιας πολιτισμικής εξέλιξης που διήρκεσε χιλιάδες χρόνια, στη διάρκεια της οποίας οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν από τη γεωργία, από την κτηνοτροφία και από την αλιεία. Από τη στιγμή που οι ιάπωνες και ευρωπαίοι χωρικοί έπαψαν να καλλιεργούν τη γη, στη δεκαετία του 1960, η Νότια Αμερική και μεγάλο μέρος της Ασίας ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Ο Ιλιτς μπόρεσε να ψηλαφήσει με τα χέρια του αυτήν την επανάσταση: στη Νέα Υόρκη ήταν ενοριακός βοηθός των μεταναστών από την Καραϊβική, στο Πόρτο Ρίκο εργαζόταν στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο Μεξικό έζησε από κοντά την πάλη για την επιβίωση των αυτοχθόνων πολιτισμών, ταξίδια με πούλμαν στη Λατινική Αμερική και πεζοπορίες στην Αφρική έβαλαν μπροστά στα μάτια του τη σύγκρουση των εποχών. Σε αυτήν την ανατροπή κατόρθωσε να δει πολύ λίγα πράγματα από εκείνη την πρόοδο που υποστήριζαν οι θεωρητικοί του εκσυγχρονισμού. Με αυτόν τον τρόπο (έτσι σκεφτόταν) θα άλλαζε η ανθρώπινη κατάσταση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατά τη γνώμη του, η ιστορία της ανθρωπότητας είχε δημιουργήσει συνεχείς και κατάλληλες πολιτισμικές μορφές, αλλά τώρα υποχρεωνόμαστε να καταγράφουμε την ανελέητη υπεροχή μιας μεγαμηχανής με οικουμενικές βλέψεις, η οποία απέβλεπε στη μαζική παραγωγή και στον σχεδιασμό από ειδικούς ολόκληρης σχεδόν της ζωής. Ετσι τα βιβλία του Ιλιτς που έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες, όπως τα «Κοινωνία χωρίς σχολεία» και «Ιατρική Νέμεση», μπορούν να διαβαστούν ως μια υπεράσπιση αυθεντικών ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως η μελέτη, το βάδισμα, η κατοίκηση, η θεραπεία ή η ψυχαγωγία και ως ένα κατηγορητήριο εναντίον του μετασχηματισμού αυτών των δραστηριοτήτων σε εμπορεύματα που παράγονται μαζικά από το έργο των σχολείων, των συστημάτων μεταφοράς, των πόλεων και των περιφερειών τους, των νοσοκομείων και των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Για να χρησιμοποιήσουμε μιαν εικόνα που επινόησε ο ίδιος: το έργο του Ιλιτς είναι μια νεκρολογία μεγάλης εμβέλειας για εκείνο τον κόσμο των μη βιομηχανικών πολιτισμών που χάνονται. Αλλά ο Ιλιτς απείχε πολύ από το να σταματάει στην έκφραση του οικουμενικού πόνου για αυτήν την απώλεια. Προτιμούσε να περνάει στην επίθεση. Επομένως, για να απαντήσουμε διεξοδικά στο ερώτημα για το σημερινό νόημα του Ιλιτς: πλαισιώνει τη νεκρολογία των μη βιομηχανικών πολιτισμών με την προεικόνιση ενός μεταβιομηχανικού κόσμου, ο οποίος θα εγερθεί μέσα από τα ερείπια της βιομηχανικής και οικονομικής ύβρεως. Πράγματι, ψέγει τη διαδικασία του εκσυγχρονισμού όχι από νοσταλγία για το παρελθόν, αλλά επειδή την θεωρεί εντελώς ακατάλληλη για το μέλλον. Στο μεταξύ αυτή η διάγνωση έχει γίνει κοινή συνείδηση. Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος έτοιμος να υπερασπιστεί ανοιχτά τη διαδικασία του εκσυγχρονισμού στην εποχή του κλιματικού χάους, της εξάντλησης των πόρων και της υποβάθμισης της φύσης. Υψώνονται ήδη τα σύννεφα της καταιγίδας του 21ου αιώνα. Βέβαια, για τον Ιλιτς, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η κρίση της βιόσφαιρας είναι μόνον ένα σύμπτωμα. Αυτός πιστεύει ότι αυτή η κρίση απλώνει τις ρίζες της στην αλαζονεία της υπερβολής, στην υπέρβαση κάθε ορίου. Στο πρώτο μισό του έργου του, αποδίδει στους σύγχρονους θεσμούς και στους ειδικούς τους την αντίσταση στην αναγνώριση των ορίων της ανθρώπινης ισχύος. Και δεν παραλείπει να καταλογίσει στο σχολικό σύστημα, στο σύστημα των μεταφορών και στο υγειονομικό σύστημα το γεγονός ότι έχουν γίνει υπερβολικά καταπιεστικά, απάνθρωπα, αντιπαραγωγικά. Στην επόμενη φάση της ζωής του, όμως, υπογραμμίζει το γεγονός ότι η έλλειψη ορίων διαπερνά ήδη τις κοινές πεποιθήσεις χάρη στον μετασχηματισμό του νοήματος εννοιών όπως η «ανάπτυξη», η «ζωή», η «υγεία», σε συστημικά μεγέθη που παρακάμπτουν τα πρόσωπα με σάρκα και οστά. Ετσι, στα μάτια του, τα μέσα γίνονται πιο σημαντικά από τους σκοπούς, όχι μόνον από υλική αλλά και από πνευματική άποψη. Γι' αυτό για τον Ιλιτς το πρόβλημα δεν είναι μόνον η κρίση της φύσης (δηλαδή η υποβάθμιση του περιβάλλοντος) αλλά και η κοινωνική και ηθική κρίση. Με άλλα λόγια, δεν χάνεται μόνον το φυσικό περιβάλλον, αλλά μαζί με αυτό χάνονται και οι συνθήκες στις οποίες μπορούν να ευδοκιμήσουν η αγάπη για τον πλησίον και η προσωπική ευθύνη (...). - Θανάσης Γιαλκέτσης, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 14.8.2011