ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ( γεν. 1919 )

Ο Μίλτος Σαχτούρης είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της υπερρεαλιστικής ποίησης της εποχής του.( υπερρεαλισμός είναι η τεχνοτροπία που με μεγάλη ελευθερία της φαντασίας απορρίπτει την πραγματικότητα και προβάλλει εικόνες και γεγονότα χωρίς λογική συνοχή, αλλά με μεγάλη ζωντάνια - όπως αυτά εμφανίζονται στα όνειρά μας )Ο Σαχτούρης αντλεί τα θέματά του από τις εμπειρίες, τα βιώματα και την εποχή του. Κυρίως μεταφέρει βιώματα από την ταραγμένη μετεμφυλιακή εποχή. O ποιητής γεννήθηκε το 1919 στην Αθήνα. Μετά το θάνατο του πατέρα του εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές και αφιερώθηκε στην ποίηση. Ο Σαχτούρης εμφανίζεται στην ποιητική σκηνή με την ψευδώνυμη συλλογή του « Η μουσική των νησιών » το 1941. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα έκαψε όλα τα αντίτυπα της και έτσι το 1945 δημοσιεύει την πρώτη επώνυμη συλλογή « Η λησμονημένη ». Το 1948 εκδίδει τις « Παραλογές » που συμπληρώσουν τη μαθητεία του ποιητή στην ποίηση του Α. Δρίβα, του Ελύτη, του Εμπειρίκου και περισσότερο του Εγγονόπουλου στον οποίο χρωστά το μάθημα της υπερρεαλιστικής τεχνικής. Με την επόμενη συλλογή του « Με το πρόσωπο στον τοίχο » το 1952 ο Σαχτούρης περνά από την απρόσωπη ποιητικότητα στην προσωπική ποιητική αναζήτηση. Ολόκληρη η υπόλοιπη ποιητική παραγωγή του έχει τα ακόλουθα γενικά χαρακτηριστικά, όπως σημειώνει ο Λ. Πολίτης: « Ένας κόσμος κλειστός και περιχαρακωμένος, με βασικό στόχο την πικρή αίσθηση της ζωής, μια υπαρξιακή θλίψη που εκφράζεται με παραβολές και μικρούς μύθους, ακόμη και με αινιγματικά σύμβολα και εικόνες, που φτάνουν ως το αλλόκοτο, το τρομακτικό και το παραμορφωμένο ». Όλες οι συλλογές του επαναφέρουν τα ίδια σύμβολα, την ίδια γλώσσα, την ίδια λιτότητα στα εκφραστικά μέσα και την ίδια ευρηματικότητα στην εκλογή νέων λέξεων. Ο ίδιος γράφει για την ποίησή του: « Τα ποιήματά μου δεν είναι απαισιόδοξα. Απεναντίας είναι σαν τα ξόρκια. Ξορκίζουν το κακό. Μοιάζουν με μάσκες αφρικάνικες. Με μάσκες ζώων και προγόνων για να ξορκιστεί ο θάνατος. Όπως συμβαίνει απαράλλαχτα με τις μάσκες των ιθαγενών ».[ Μίλτος Σαχτούρης, Αυτοσχόλια

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

Αντιλυρική μορφή Κάθε ποίημα αποτελεί μια ιστορία, ένα μήνυμα Το παράλογο( το οποίο δεν έχει την αίσθηση του αχαλίνωτου αλλά

στηρίζεται στο υλικό της αλήθειας ) Η αφαίρεση, η πύκνωση του λόγου Η πολυσημία της λέξης και της πρότασης Η αποφυγή χρήσης επιθέτων H προβολή πολλαπλών συνειρμών Η αποωραιοποίηση του λόγου Η συσσώρευση εικόνων Η συνυποδηλωτική – μεταφορική χρήση της γλώσσας Η διαπλοκή του λογικά αναμενόμενου με το παράδοξο Η καταγραφή της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης