Μία αξέχαστη γνωριμία στο βουνό.

Τον Οκτώβριο αποφασίσαμε με τους γονείς μου να κάνουμε μία εκδρομή στον

Πάρνωνα.

Ήμασταν μεγάλη παρέα και μείναμε στο καταφύγιο για δύο βράδια με σκοπό να

περπατήσουμε μέσα στη φύση και να ανέβουμε στην κορυφή του βουνού .

Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον κύριο Χρήστο. Έναν άνθρωπο πολύ

χαμογελαστό που από την πρώτη στιγμή που μου μίλησε με έκανε να τον συμπαθήσω.

Παρόλο που ήταν πολύ μεγαλύτερός μου ένιωθα πως ήταν παιδί σαν κι εμένα. Μας άρεσαν

τα ίδια παιχνίδια, ήταν ανυπόμονος, περίεργος , παιχνιδιάρης και λάτρευε τις σοκολάτες.

Συζητώντας με τη μαμά μου κάποια στιγμή που μείναμε μόνες, μου εξήγησε ότι ο

κύριος Χρήστος είναι ένας άνθρωπος με διαφορετικότητα. Γεννήθηκε με ένα πρόβλημα το

οποίο εμπόδιζε το μυαλό του να αναπτυχθεί και έχει παραμείνει αγνός και καλός όπως ένα

παιδί.

Το επόμενο πρωί αρχίσαμε το περπάτημα στην καρδιά του βουνού. Έχοντας τον

ίδιο ενθουσιασμό και οι δύο περπατούσαμε στο δάσος, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον στα

δύσκολα σημεία, θαυμάζαμε τα τεράστια άγρια μανιτάρια και τρέχαμε πίσω από τους

άλλους όταν διαπιστώναμε ότι ήμασταν τελευταίοι.

Κάποια στιγμή μου έδωσε ένα ξύλο που θα με βοηθούσε να περπατήσω πιο

εύκολα και έβγαλε από το σάκο του ένα μπουκαλάκι νερό για να ξεδιψάσω αφού το δικό

μου είχε τελειώσει .Με ενθάρρυνε συνεχώς λέγοντας μου «Όλγα κοντεύουμε, δεν θα τα

παρατήσουμε τώρα που φτάσαμε στο οροπέδιο. Στα 1700 μέτρα η θέα θα είναι

καταπληκτική».

Από εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως ο κύριος Χρήστος είναι φίλος μου. Ήταν ο

άνθρωπος που δεν σταμάτησε να μιλάει σε όλη τη διαδρομή για να κάνει πιο ευχάριστη την

ανάβαση και μοιράστηκε μαζί μου το νερό που θα μπορούσε να του χρειαστεί αργότερα.

Ενώ ήταν κουρασμένος προσπαθούσε να εμψυχώνει όλη την ομάδα με ένα χτύπημα στην

πλάτη «Όλοι μαζί για την κορυφή».

Αυτή η εμπειρία της γνωριμίας μου με τον κύριο Χρήστο ήταν ένα μάθημα ζωής.

Όλγα Μηλιώρη Α2