ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Γιατί βαθιά μου δόξασα

Ανάλυση του ποιήματος Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη

γηκαι στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά

φτερά μου,μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η

πηγή,πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά

μου. . .

Με αυτή τη στροφή ο ποιητής θέλει να περάσει το μήνυμα τη επιμονής και της προσπάθειας. Τονίζει πως η φυγή δεν είναι η

λύση για κάθε δύσκολη κατάσταση και πως η σκέψη και η περισυλλογή μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμβουλοι και να μας βοηθήσουν να δούμε ξανά τη θετική πλευρά της ζωής.

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα, λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα, βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού

και μέσα μου ο καρπός!. . .

Μέσα από εκτεταμένες αναφορές στη φύση, ο ποιητής αναδεικνύει τη χαρά που σε διακατέχει όταν βρεις τη λύση σε ένα πρόβλημα σου, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό, και η οποία είναι ανεπηρέαστη από τις εξωτερικές καταστάσεις. Αυτή η λύση λειτουργεί μάλιστα σαν ασπίδα προστασίας

του εσωτερικού ψυχικού σου κόσμου.

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει , εδώ τελειώνει . . .»

μα «αν είν ' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως.. . μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση

θεμελιώνει ,τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει ε ίναι

κρυφός.. .»νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,νά που ο μέγας Θάνατος μου

γίνηκε αδερφός!. .

Στην τελευταία στροφή, ο ποιητής κλείνει μ’ ένα ευχάριστο μήνυμα. Το μήνυμα της αισιοδοξίας. Μας προτρέπει να βλέπουμε πάντα τη θετική πλευρά της ζωής. Στη συννεφιά, τη βροχή και το γκρίζο ουρανό να κοιτάμε πάντα τον περίλαμπρο ήλιο που θα ακολουθήσει, να ξέρουμε πως ο σεισμός ενδυναμώνει τα θεμέλια. Τέλος θέλει από μας να είμαστε συμφιλιωμένοι με το θάνατο, να τον θεωρούμε αδερφό και φίλο μας, εφόσον κάποτε, είτε το θέλουμε είτε όχι θα τον ακολουθήσουμε.

Χαρακτηριστικά της ποίησής του μέσα από το ποίημα…

Η γλώσσα είναι καθαρή, απλή, κατανοητή και πλούσια δημοτική.

Το ύφος είναι λυρικό, με ζωηρό τόνο. Ο ποιητής σε α΄ ενικό πρόσωπο εξομολογείται την επικοινωνία του με τη φύση και τη χαρά που παίρνει απ’ αυτήν, τα οποία τον οδηγούν στη λύτρωση από τον υπαρξιακό φόβο του θανάτου.

Στην αρχή κάθε στροφής επαναλαμβάνεται ο αιτιολογικός σύνδεσμος γιατί, με την επανάληψη αυτή ο ποιητής εξηγεί με ποιες σκέψεις πέτυχε τα αποτελέσματα που αναφέρει παρακάτω, τα οποία εισάγονται κάθε φορά με τη φράση να που. Αυτές οι επαναλήψεις αποτελούν βασικό δομικό στοιχείο του ποιήματος.

Το μέτρο είναι ιαμβικό. Ο στίχος είναι ανομοιοκατάληκτος δεκαπεντασύλλαβος με ελεύθερη ομοιοκαταληξία