1

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας νεαρός, ο Δημήτρης.

Ο Δημήτρης έψαχνε να βρει ένα σπίτι για να

μείνει στην πόλη.

Έψαχνε, έψαχνε, ώσπου βρήκε ένα σπίτι που

του άρεσε πολύ.

Ήταν ένα σπίτι μικρό, που είχε μια ταμπέλα που έγραφε

«Μονάδες». Ο Δημήτρης δεν

κατάλαβε γιατί.

Όταν συνάντησε τον κύριο

Λάκη, το μεσίτη, τον ρώτησε.

Ο κύριος Λάκης του απάντησε πως σε αυτό το σπίτι, επειδή

ήταν μικρό, μπορούσαν να μείνουν μέχρι εννιά άνθρωποι, όχι

παραπάνω.

«Κι αν έλθει άλλος ένας και γίνουν δέκα, τι γίνεται;» ρώτησε ο

Δημήτρης.

«Α, τότε» είπε ο κύριος Λάκης, ο μεσίτης, «Θα

πρέπει και οι δέκα να μετακομίσουν στη διπλανή

πολυκατοικία που έχει την επιγραφή «Δεκάδες».

Είναι όπως οι αριθμοί, όταν συμπληρώσουμε

δέκα μονάδες, τις αλλάζουμε μια δεκάδα».

«Τώρα κατάλαβα» είπε ο Δημήτρης, «και όταν γίνουν εκατό

στην πολυκατοικία, θα πρέπει να μετακομίσουν στη

μεγαλύτερη πολυκατοικία που λέγεται «Εκατοντάδες», έτσι;».

«Ακριβώς» απάντησε ο κύριος Λάκης. «Προσοχή κύριε

Δημήτρη, αν γίνετε στο σπίτι δέκα, θα πρέπει να μετακομίσετε

δίπλα, στις «Δεκάδες», υπάρχει κίνδυνος.

2

«Ναι, ναι κατάλαβα», είπε ο Δημήτρης «θα προσέχω».

Ο Δημήτρης μετακόμισε στο

όμορφο σπιτάκι που

λέγονταν «Μονάδες». Μετά

από δέκα ημέρες, όμως ήλθε

να μείνει μαζί του η αδελφή

του η Μαρία, μαζί με τον

άντρα της τον Τάσο.

«Μήπως υπάρχει πρόβλημα;» ρώτησε ο Τάσος.

«Μπα όχι, κανένα πρόβλημα» απάντησε ο Δημήτρης.

Δεν πέρασε ένας μήνας και χτύπησε το τηλέφωνο του

Δημήτρη.

«Έλα φίλε είμαι ο Νίκος, από τη Γερμανία, είμαι στην πόλη.

Δεν έχουμε πού να μείνουμε με

τη γυναίκα μου την Ελένη,

μπορούμε να έλθουμε σε σένα;»

του είπε ο Νίκος.

«Βέβαια, βρε παιδί μου, υπάρχει χώρος» απάντησε ο

Δημήτρης κι έτσι ήρθαν μαζί με τα παιδιά τους το Γιάννη και τη

Σοφία. Ήταν μεγάλα παιδιά, τι παιδιά, νέοι άνθρωποι.

Όλα κυλούσαν όμορφα, ώσπου μια μέρα, χτύπησε ξανά το

τηλέφωνο του Δημήτρη. Ήταν ο ξάδερφός του ο Γιώργος.

«Έλα ξάδερφε, ο Γιώργος είμαι. Ξέρεις η μικρή

μου η κόρη, η Αννούλα πέρασε στο Πανεπιστήμιο,

στην πόλη και πρέπει να έλθουμε, να γραφτεί, να

ψάξουμε για σπίτι και όλα αυτά. Μπορούμε να

έλθουμε για λίγες ημέρες στο σπίτι σου; Υπάρχει χώρος;»

3

Ο Δημήτρης σκέφτηκε « Ένας εγώ και δύο ο Τάσος με τη

Μαρία και τέσσερις ο Νίκος, η Ελένη και τα παιδιά κάνουν

επτά. Μαζί με το Γιώργο και την Αννούλα είμαστε εννιά.

Ακριβώς στο όριο των μονάδων».

«Εντάξει βρε ξάδελφε, να έρθετε, να έρθετε» είπε ο Δημήτρης.

Πέρασαν οι ημέρες χωρίς προβλήματα, όταν χτύπησε το

κουδούνι ο Μάκης, φίλος του Δημήτρη από το Πανεπιστήμιο.

«Γεια σου Μάκη» είπε ο Δημήτρης «τι έγινε;»

«Άστα Δημήτρη, τι έπαθα! Πλημμύρισε το σπίτι

μου και πρέπει να μείνω αλλού, δεν έχω πού να

πάω μέχρι να το φτιάξουμε ξανά» είπε ο Μάκης.

«Ωχ, τώρα την πατήσαμε» είπε ο Δημήτρης «θα

είμαστε δέκα και θα υπάρχει κίνδυνος. Θα πάρω τηλέφωνο τον

μεσίτη τον κύριο Λάκη».

«Ναι, κύριε Λάκη» είπε ο Δημήτρης στο τηλέφωνο, «εγώ είμαι

ο Δημήτρης με το μικρό σπιτάκι των «Μονάδων». Γίναμε δέκα,

υπάρχει κάτι στη διπλανή πολυκατοικία των

«Δεκάδων»;»

«Για να δω λίγο» είπε ο κύριος Λάκης και

πρόσθεσε «έχω έναν όροφο στην πολυκατοικία

των «Δεκάδων», θα σας ταχτοποιήσω».

«Ωραία» είπε ο Δημήτρης, «παιδιά

μετακομίζουμε και οι δέκα στην πολυκατοικία

των «Δεκάδων»».

Έτσι έκαναν, όλοι μαζί σα μια ομάδα από δέκα, μια δεκάδα

όπως λέμε, μετακόμισαν στη διπλανή πολυκατοικία των

«Δεκάδων».

4