“ ’βμώ ειμ ι ή οδός

και ή άμήδεια και η )ιοή,,

(ΊΑωάν. ιδ ' 6)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Vjtjpvt/ii;: ’έΆ ρ χψ . ΕΥΣΕΒ ΙΟ Σ ΜΑΤΘΟΠΟΥΛΟΣ f 1929

“ΤΑ ρήμαζα, α έρώ ja jw νμϊν,

ωνενμά έβζι και ]ω ή έβζι,,

( ’3(ϋάν. Τ ' 63)

"Eios 106ον | M apnos 2016 | 4299

t ΑΡΧΙΜ. ΝΙΚΗΤΑΣ ΒΟΥΤΥΡΑΣ 1929 - 2016

Σπς 21 Ίανουαρίον έξεδήμησε προς Κύριον, ύστερα άπό πολυετή εγκεφαλικά επεισόδια, ό άδελφός τής Αδελφότητος μας π. Νικήτας Βουτυράς. Ύπέμεινε όλο αύτό το μακρύ διάστημα καρτερικά τή δοκι­μασία του, την όποιαν άνακούφιζαν οί επιμελημένες φροντίδες άφοσιωμένων άδελφών.Ήρεμος άνέμενε

το κάλεσμα τού Κυρίου, τον Όποιο με αυταπάρνηση υπηρέτησε, «ινα άναπαύστιτε έκ των κόπων

αύτον». Τής νεκρώσιμου άκολουθίας προέστησαν ό Σεβασμιώτατος Μ ητροπολίτης Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, εκπρόσωπος τοΰ Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και ό Σε­βασμιώτατος Μ ητροπολίτης Άλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, συμπαραστατούμενοι άπό δεκάδα Ιερέων και πλήθος λαού. Στη συνέχεια παραθέτουμε τον επικήδειο λόγο πού έξεφώνησε με πολλή συγκίνηση

και άγάπη ό Σεβασμιώτατος Μ ητροπολίτης Άλεξανδρουπόλεως.

Σεβασμιώταχε άγιε Νέας Σμύρνης, εκπρόσωπε χοϋ Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών, νά μοΰ επιτρέ­ψετε σας παρακαλώ, άπευθυνόμενος προς τούς πα­τέρες και άδελφούς, νά έκφράσω μόνο προσωπικές εμπειρίες άπό τον πατέρα Νικήτα, έτσι όπως τον γνώρισα εύρισκόμενος στην τελευταία τάξη τοΰ Δημοτικού σχολείου και στην πρώτη τού Γυμνασί­ου, στην Άλεξανδρούπολη.Όταν έμαθα προχθές τό άπόγευμα την κοίμησή του, ειπα πολύ άπλά, δόξα τώ Θεώ πού μέ άξίωσε νά συναναστραφώ μέ αύτόν τον άνθρωπο. Καί έδωσε ό Θεός στη ζωή μας τέ­τοιους άνθρώπους, ώστε νά κατανοούμε άκόμα περισσότερο τό χρέος μας μέσα σ τη ν ’Εκκλησία καί νά άναλογιζόμαστε την εύθύνη μας γι’αύτήν, καθώς βλέπουμε τή ζωή αύτών τώ ν άνθρώπων καί τά όσα δημιούργησαν στην πορεία τους μέσα στην Εκκλησία.

Σ τη ν Α λεξανδρούπ ολη το ν ενθυμούμαι άμυδρώς ώς καθηγητή τής Ζαριφείου Παιδαγω­γικής Ακαδημίας, λαϊκό όντα. Στή συνέχεια τό 1973 έκάρη μοναχός καί χειροτονήθηκε διάκονος καί τον επόμενο χρόνο έγινε πρεσβύτερος ίεροκή- ρυξ τής Ίεράς Μητροπόλεώς μας καί ύπεύθυνος τής Άδελφότητος.Ήταν ό πρώτος πού άρχισε νά διαμορφώνει μέσα μου έναν κατ’ άρχήν άπλοϊκό ζήλο προς τήν ’Εκκλησία, δίνοντάς μου κάποια στιγμή μετά τήν εξομολόγησή μου ένα βιβλίο, μέ άφιέρωση μάλιστα καί τίτλο «Ή μεγάλη κλήσις». Μοΰ έκανε εντύπωση, επειδή μέχρι τότε δέν μοΰ

είχε πει τίποτε περι αυτών, τώ ν οσω ν φαίνεται διεπίστωνε νά ύπάρχουν μέσα μου, ώς κλίση καί έπιθυμία.’Έκτοτε μέ κρατούσε γερά άπό τό χέρι καί μέ καθοδηγούσε σ ’ αύτό πού ό ίδιος γνώριζε καί βίωνε. ’Εκείνο πού τότε, στά δύσκολα έκεΐνα χρό­νια μάς δίδαξε ήταν κάτι πού τό άντιληφθήκαμε έκ τώ ν ύστέρων. Τον πειρασμό πού βίωνε τότε ή Εκκλησία μέ τό διχασμό τής Αδελφότητος, αύτός ό άνθρωπος, φρόντισε νά μή γίνει κατανοητός στήν Αλεξανδρούπολη καί όλη εκείνη ή δυσκολία πού ζοΰσε ή ’Εκκλησία μας, δέν άφησε νά έπιδράσει σε μάς άρνητικά. Κι αύτό επειδή έμεΤς βλέπαμε θετικό παράδειγμα άνθρώπου πού μέ ιεραποστολικό ζήλο δούλευε στήν’Εκκλησία καί όλοι άντιλαμβανόμα- σταν τήν καλή του σχέση μέ τήν όποία συνεργα­ζόταν μέ τον γέροντά μας, τον νΰν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, δίνοντας σέ όλους άλλά κυρίως στούς νεωτέρους τότε κληρικούς, ένα πρότυπο, καθαρό έκκλησιολογικό φρόνημα. Ό άγιος Θεσ­σαλονίκης, μέ επιφόρτισε νά μεταφέρω σέ όλους τις εύχές καί τις εύλογίες του γιά τήν άνάπαυση τής ψυχής τού άγαπητοΰ του π. Νικήτα, μέ τον όποιο συνεργάστηκε άψογα όλα έκεΐνα τά χρόνια.

Οί τομείς στούς όποιους έργάστηκε ήταν δύο. Ό ένας ήταν τό όργωμα τού ΝομοΟΈβρου, τής πόλεως, τώ ν χωριών, τώ ν ενοριών, μέ στόχο τήν καλλιέργεια τού εποικοδομητικού φρονήματος τό όποιο εμφύτευε μέσα στις ψυχές τώ ν κατοίκων τής περιοχής μας. Πολλές φορές τον συνοδέυσα, 25

ΖΜΗ

Μάρ

τιοε

2

016

κρατώντας ιή βαλίτσα του και άργότερα οδηγώ­ντας και το αύτοκίνητο, σέ χωριά δπου πήγαινε να λειτουργήσει και έπειτα νά κηρύξει και νά συ­ζητήσει, νά έπισκεφθεΤ άνθρώπους στο καφενείο η σέ σπίτια, προκειμένου νά άφήσει μιά αΰρα πνευματικότητος μέσα στο χωριό και στην ενο­ρία πού δεν ειχε άλλη δραστηριότητα, πλήν τής έκκλησιαστικής.

Ό δεύτερος τομέας στον όποιο άφιερώθηκε ήταν οί κατασκηνώσεις.ΈκεΤ τον θυμάμαι από τις μεσαίες τάξεις τού Δημοτικού Σχολείου. Αντιλαμ­βανόμασταν πόσο σημαντική ήταν ή παρουσία του μέσα στο χώρο πού έμεΐς κατ’ άρχήν τον βλέπαμε σάν χώρο παιχνιδιού και άναψυχής, καταλαβαίνα­με όμως με πόση διάκριση φρόντιζε νά βάλει μέσα στην ψυχή μας ό,τιδήποτε καλό προετοίμαζε καθ’ όλη τή διάρκεια τού χρόνου μέχρι νά φτάσουμε στο καλοκαίρι και στην συγκεκριμένη κατασκη- νωτική περίοδο. Και όταν άργότερα ζήτησε άπό τον Μητροπολίτη μας και τό πέτυχε νά άναλά- βω έγώ ύπευθυνος τής περιόδου τώ ν άγοριών, τότε καθώς ό ίδιος μοΰ τις παρέδιδε, κατάλαβα πλέον με πόση σύνεση, με πόση φρόνηση και με πόση εύπρέπεια και άκρίβεια καθοδηγούσε την κατασκήνωσή μας όλα εκείνα τά χρόνια, όταν με έπιασε άπό τό χέρι και μοΰ έλεγε: αύτά πρόσεχέ τα δεν θά τά λές, έτσι θά κυκλοφορείς μέσα στην κατασκήνωση, εκείνες τις ώρες θά μπαίνεις στο χώρο και έκεΐνες τις στιγμές δέν θά έμφανίζεσαι πουθενά. Τότε κατάλαβα πόσο διακριτική πρέπει νά είναι ή σημαντική παρουσία τού ϊερέως μέσα σέ ένα τέτοιο εύαίσθητο χώρο νεότητος, και τό διδάχθηκα άπό έναν άνθρωπο πού είχε θυσιάσει μέχρι τότε όλη του τή ζωή και ήδη είχαν περάσει πολλές γενιές άλεξανδρουπολιτών άπό τά χέρια του, κι έχουν νά ένθυμοΰνται αυτήν τήν πνευμα­τική και δραστική, συγχρόνως όμως διακριτική και εύγενική παρουσία του, μέσα στο χώρο τώ ν ψυχών τών νέων άνθρώπων.

Μπροστά σ ’ αύτόν τον άνθρωπο, στεκόμαστε σήμερα, έγώ και όλη ή Αλεξανδρούπολη διά τού παρισταμένου Δημάρχου μας κυρίου Λαμπάκη, στεκόμαστε έδώ μπροστά στο φέρετρό του μέ ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Και όσοι ήρθαν άπό τήν Αλεξανδρούπολη και τόν'Έβρο, ταξιδεύοντας όλη τή νύχτα, έχουμε νά έναποθέσουμε στά πόδια του ένα λουλούδι άναγνωρίσεως σάν άντίδωρο σέ όσα εκείνος νύχτα και ημέρα, καθημερινές καί γιορτές φρόντιζε διαρκώς νά καλλιεργεί, νά οϊκο- νομεΤ, νά κτίζει μέσα μας, τις συνειδήσεις μας, τά φρονήματά μας, τήν πίστη μας, τή σχέση μας μέ τή Λατρεία μας και τήν ύγιή καί πνευματική σχέση μας μέ τή ν ’Ορθόδοξη Έκκκλησία μας.

Μέ πολύ σεβασμό τού φιλώ τό χέρι καί εύχομαι ό Θεός νά άναδεικνύει τέτοιους εργάτες μέσα στον άμπελώνα του.Έχοντας ώς παράδειγμα άνθρωπο

f ------ — ---------------^ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΙ

Θερμότατα εύχαριστοΰμε πάντας γιά τις συγκι­

νητικές έκδηλώσεις αγάπης καί λύπης διά τήν εις

Κύριον έκδημίαν τού άδελφοΰ τής Αδελφότητος

μας π. Νικήτα Βουτυρά/Όλες οΐ εκδηλώσεις άπέ-

πνεαν τήν ελπίδα τής άναστάσεως καί γεμίζουν τις

ψυχές μέ πίστη καί εμπιστοσύνη στο σχέδιο τής

άγάπης τού Θεού.’Ιδιαιτέρως εύχαριστοΰμεν τούς

Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Νέας Σμύρνης κ.

Συμεών καί Άλεξανδρουπόλεως κ’Άνθιμον, οί όποι­

οι προέστησαν τής νεκρώσιμου άκολουθίας, καθώς

καί τούς συμπαραστατούμενους καί συμπροσευ-

χόμενους Ιερείς, τον δήμαρχο Άλεξανδρουπόλεως

κ. Λαμπάκην καί πλήθος κόσμου. Εύχαριστοΰμεν

επίσης όλους τούς Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς, ιε­

ρείς καί πιστόν λαόν πού έξεδήλωσαν δι’ επιστολών

τήν θερμήν άγάπη καί τά συλλυπητήριά τους.

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Η «ΖΩΗ»

πού ποτέ δέν ύπερηφανεύονταν γιά τά πνευμα­τικά του παιδιά, ποτέ δέν μίλησε γιά τό έργο τό όποιο έκανε, ποτέ δέν κατέγραψε καί δέν έμφά- νισε τό πνευματικό καί ιεραποστολικό έργο πού δημιούργησε στήν Αλεξανδρούπολη/Εναποθέτο­ντας τά πάντα στά χέρια τού Θεού, ήρθε ή στιγμή, πού ήταν τραυματική γιά όλους μας, όταν μάς ειπε ότι πρέπει νά κατεβεΐ στήν Αθήνα γιά τήν Άδελφότητα.’Ήξερε βέβαια ότι τον συνόδευαν οί προσευχές μας, ή άγάπη μας, ό σεβασμός μας καί ή άναγνώρισή μας πού τον συνόδευαν μέχρι καί τήν τελευταία του στιγμή. Πνευματικά αισθήματα δικά μου άλλά καί πολλών άλεξανδρουπολιτών, πού τον συναντούσαμε πολλές φορές έδώ στήν Αθήνα, διατηρώντας τήν όμορφη πνευματική σχέ­ση πού ειχε άρχίσει μαζί του κάποτε. Σ ’ αύτόν τον άνθρωπο ύποκλινόμενος μέ σεβασμό, ζητώ νά έχω πάντοτε τήν εύχή του καί τό παράδειγμά του άς φωτίζει όλους μας, ώστε ή πορεία μας μέσα στήν ’Εκκλησία νά είναι πορεία γιά τή δόξα τού Θεού καί γιά τήν οίκοδομή τώ ν άνθρώπων. Μέσα στο δύσκολο κόσμο καί στις δύσκολες εποχές πού βιώ- νουμε, ή πορεία τής’Εκκλησίας χρειάζεται νά έχει ώς φάρο καί ώς οδοδείκτη έναν τέτοιον άνθρωπο, τέτοιους άνθρώπους, ώστε ή πορεία αύτή νά βρει στήν κορυφή της τον ’Ιησού Χριστό, τον όποιο ό π. Νικήτας τόσο άγάπησε, τόσο σεβάστηκε, έτσι συνέζησε μαζί Του καθόλη τή διάρκεια τής ζωής του, προκειμένου νά Τον δίνει στούς άνθρώπους καί νά Τον κοινωνεΐ ολόκληρη ή ’Εκκλησία. ’Άς είναι αίωνία ή μνήμη του καί τό παράδειγμά του.

Ή άδοιλωιη φυχή του 1821

Τό 1821 δεν είνα ι φ τηνο ί πανηγυρισμοί. Είναι ό ξεσηκωμός ιοϋΈ θνους για την άποτί- ναξη ιοϋ ιουρκικοϋ ζυγοϋ. Είναι μια έποποιΐα γεμάτη ηρωισμούς και θυσίες. Ό άσυνθηκολόγη- τος άγώνας για την ελευθερία. Αύτή ή ιδέα της έλευθερίας, τής εθνικής και της θρησκευτικής, ηλέκτριζε τις καρδιές τω ν άγωνιστών. Συνθήμα­τα σαν τό «ελευθερία ή θάνατος» και «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», δεν ήταν λεκτικά σχήμα- τα .Ή ταν ή ψυχή τού Έθνους. Αύτήν την ψυχή φανέρωναν, την άδούλωτη και άσυμφιλίωτη με τά δεσμά και τη ν τυραννία. Τέτοια πυρακτω­μένα συνθήματα άναβαν φω τιά στην πυριτι­δαποθήκη τού ένθουσιασμοϋ και έλιωναν τις άλυσίδες τετρακοσίων ετώ ν σκληρής δουλείας. Ν ά γιατί οί'Έλληνες ποτέ δέν συμφιλιώθηκαν μέ τά δεσμά τους, μέ τη ν ξένη κυριαρχία. Ό Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, άπαντώντας σ τον μοίραρχο τού άγγλικοΰ στόλου Χάμιλτον, πού τού πρότεινε συμβιβασμό μέ τούς Τούρκους, τού άπάντησε: «Εμείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμ­βιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. ’Άλλους έκοψε, άλλους έσκλάβωσε μέ τό σπαθϊ και άλλοι, καθώς έμεϊς, έζούσαμεν ελεύθεροι άπό γενεά εις γενεά. Ό βασιλεύς μας έσκοτώθη, καμιά συνθήκη δέν έκαμε. Ή φρουρά του (εννοεί τούς Κλέφτες) είχε παντοτινόν πόλεμον μέ τούς Τούρκους και δυο φρούρια μιαν πάντοτε Ανυπότακτα» (τό Σούλι και ή Μάνη).

Αύτη ήταν ή ελληνική ψυχή τώ ν άγωνιστών τού 1821. Ασυμβίβαστη και άσυνθηκολόγητη μέ όπ ο ιονδή π οτε κατακτητή, επίβουλο τής έλευθερίας. Άπό τις Θερμοπύλες ω ς τον γ εν ­να ίο αύτοκράτορα Κ ω νστα ντίνο Παλαιολόγο και ώ ς τούς ήρωικούς μαχητές τής κλεφτουρ- γιάς, ό συμβιβασμός σέ βάρος τής έλευθερίας, τούς ήταν τελείως άγνωστος. Προτιμούσαν κάθε θυσία και αύτόν άκόμα το ν θάνατο, παρά νά προδώσουν τήν τιμή και τήν άκεραιότητα τής Πατρίδος. Σύνθημά τους παντοτινό ήταν ποτέ και κανένας συμβιβασμός μέ τον έχθρό. Και τό σύνθημα αύτό δέν ήταν μονάχα γιά τούς άγω- νιστές τού 1821. Δέν ήταν γιά τούς μαχητές πού άντιστάθηκαν στούς παλιούς η μεταγενέστερους έχθρούς. Είναι ένα σύνθημα διαχρονικό.

Ποιος άμφιβάλλεΐ; Τί άλλο μαρτυρεί ή ιστο­ρική άπάντηση τώ ν Αθηναίων και τώ ν Σπαρτια­τώ ν στούς κήρυκες τού Δαρείου και τού Ξέρξη; Τί βροντοφωνούν οί Μαραθώνες, οί ΣαλαμΤνες; Τί διακηρύττει στούς α ιώ νες και οίστρηλατεί λαούς, «τούς νοΰν έχοντας», τό «Μ ολώ ν λαβέ» τού Λ εω νίδα ; Ν ά θυμηθούμε τή ν άπάντηση τού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: «Ού την πόλιν παραδιδόναι»; Ή τή ν ύπερήφανη άρνηση γιά παράδοση τού καλόγερου Σαμουήλ, τού Γεωρ- γάκη ’Ολύμπιου, τού Αθανασίου Διάκου; «Τά

κλειδιά τού Μεσολογγίου κρέμονται άπό τις μπούκες τών κανονιών μας κι άν θέλεις έλα νά τά πάρεις» άποκρίνονται ο ί’Ελεύθεροι Πολιορκημένοι στον Ρεσιτ Πασά Κιουταχή.

Καί τό σύνθημα αύτό, τό είπαμε, είναι ένα σύνθημα μέ παντοτινή έπικαιρότητα.’Όχι συμ­βιβασμούς καί ύποχωρήσεις καί παραχωρήσεις σέ όποιονδήποτε μάς ζητάει νά άρνηθοΰμε ή νά διαπραγματευτούμε τά Ιερά καί δσια τού

Έθνους, τις πνευματικές καί ήθικές άρχές μας, τις α ιώ ν ιες άξίες τή ς π ίσ τεώ ς μας. Ό χ ι δ ια ­

πραγματεύσεις μέ ^ ύ τ η η τ α ν ή έ ή ή η ν ικ ηαυτους που απει- , _λοΰν τήν πνεύμα Ψυ χ η τ ω ν α γ ω ν ισ τ ώ ντική μας έλευθε- τ ο ύ 1821. Α σ υ μ β ίβ α σ τ ηρια, που ζη το υ ν κ α - ά σ υ ν θ η κ ο δ ό γ η τ η μ ένα νοθεύσουμε ίοπ ισ τεύω μας, ιπ ν ΟΠΟΙΟνόΠΠΟΐε ΚΟΤΟΚΐΠ■

όρθή π ίσ τη σ τόν ιή , έ π ίΒ ο υ Α ο m s έ ή ε υ θ ε -

νέΤύποδουλώσου- Ρ ' 05' Ά η ό τ ) ίμε τή ν ψυχή μας, (OS W V γ ε ν ν α ίο α ύ το -

γιά μερικά εύρώ, κ ρ ά το ρ α Κ ω ν σ τ α ν τ ίν οστον δυνάστη ένός η a -, - » <■ >ΐσοπεδωτικοϋ κομ- Π θ ή α ΐθ ή 0 γ θ KOI COS (OUSφορμισμοΰ, παγα- ή ρ ω /KOUS μ α χ η τέθ ΓΠ5

ν ισμ οΰ καί νεο - κ ή ε φ το υ ρ γ ιά ε , ό σ υ μ -ειδωλολατριας. _ Λ Λ , η ,

Π ο ι ό ή τ α ν β ιβ α σ μ ο ε σ ε B a p os τ ns

τό μ υ σ τικ ό τ ώ ν έ ή ε υ θ ε ρ ία ε , τo u s η τ α ν

ήρώων, τώ ν άγω- τ ε β ε ίω 5 α γνω σ τΟ Ξ . Π ρ ο -ν ισ τώ ν ; Άπο που _ Λα ν τ λ ο ύ σ α ν ι ή 1ψ Ο υ Ο Ο ν ΚΟ θε θ υ Ο Ο KOI

δύναμη; τ ό λένε α ύ τ ό ν α κ ό μ α τ ο ν θ ά ν α το ,

καί σέ μάς σήμε- n ap fl νά Προδώσουν WV

σ ώ ? ά βπ ύ ™ υση " Ρ ή κ ο ί ™ α κ ε ρ α ιό τη τατ ο ύ σ τ ρ α τ η γ ο ύ (f )S Γ Ια τρ ίδ θ 5Μ ακρυγιάννη στοναύαρχο Δεριγνύ, ό ταν τον έπισκέφθηκε στο στρατόπεδο τώ ν Μ ύλων: «Εκεί όπούφτιανα τις θέσεις εις τούς Μύλους ήρθε ό Ντερνύς νά μέ ΐδή· Μ ου λέει:

-Τ ί κάνεις αυτού; Αύτές οί θέσεις είναι Αδύνατες.Τ ί πόλεμο θά κάνετε μέ τον Μπραΐμη αυτού;

-Τού λέγω, είναι Αδύνατες οί θέσεις κι έμεϊς. "Ομως είναι δυνατός ό Θεός όπου μάς προστατεύ­ει... και οί ολίγοι Αποφασίζουν νά πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αύτείνη τήν Απόφαση, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν». «Tres bien», (πολύ καλά), λέγει κι Αναχώρησε ό ναύαρχος».

Δέν συμβιβαζόμαστε, γιατί είμαστε άποφασι- σμένοι μέ τή δύναμη τού Θεού νά παλαίψουμε καί νά νικήσουμε: Αδύνατο ι έμεϊς; Δυνατός, παντοδύναμος ό Θεός. Δυνατοί καί οί πιστοί, οί άνθρωποι τού Θεού. 27

9L0Z sondp|/\|

Η®

Ζ

«Ε ϊπ εν 6 Κύριο?:Ό ταν ελθη ό υίος του ανθρώπου εν τη δόξη αύτοΟ καί πάντε? οί άγιοι άγγελοι μετ’ αύτοϋ, τότε καθίσει εττΐ θρόνου δόξηςαύτοϋ, καί συναχθήσεται έμπροσθεν αΰτοϋ πάντα τά εθνη, καί άφοριεΐ αυτού? απ’ άλλήλων ώσπερ ό ποιμήν άφορίζει τά πρόβατα άπό τών έρίφων, καί στήσει τά μέν πρόβατα εκ δεξιών αύτοϋ, τά δέ ερίφια εξ εύωνύμων. Τότε ερεΐ ό βασιλεύ? τοΐ? εκ δεξιών αύτοϋ' δεϋτε οί ευλογημένοι τοϋ πατρά? μου, κληρονομήσατε τήν ήτοιμασμένην ύμΐν βασι­λείαν άπό καταβολή? κόσμου. Έπείνασα γάρ, καί έδώκατέ μοι φαγεΐν, έδίψησα, καί εποτίσατέ με, ξένο? ήμην, καί συνηγάγετέ με, γυμνό?, καί περιεβάλετέ με, ήσθένησα, καί έπεσκέψασθέ με, έν φυλακή ήμην, καί ήλθετε πρό? με. Τότε άποκριθήσονται αύτώ. οί δίκαιοι λέγοντε?' κύριε, πότε σε εϊδομεν πεινώντα καί έθρέψαμεν, ή διψώντα καί έποτίσαμεν; πότε δέ σε εϊδομεν ξένον καί συνηγάγομεν; ή γυμνόν καί περι-

εβαλσμεν; πότε δέ σε εϊδο- μεν ασθενή ή έν φυλακή, καί ήλθομεν πρό? σε; καί άποκριθεί? ό βασιλεύ? έρεϊ αύτόΐ?' αμήν λέγω ύμΐν, έφ’ όσον έποιήσατε ενί

τούτων τών αδελφών μου τών ελάχιστων, έμοί έποιήσατε. Τότε έρεΐ καί τοΐ? έξ εύωνύμων' πορεύεσθε άπ’ έμοΰ οί κατηραμένοι εΐ? τό πϋρ τό αιώνιον τό ήτοιμασμένον τώ διαβόλω καί τοΐ? άγγέλοι? αύτοϋ. Έπείνασα γάρ, καί ούκ έδώκατέ μοι φαγεΐν, έδίψησα καί ούκ έποτίσατέ με, ξένο? ήμην, καί ού συνηγά­γετέ με, γυμνό?, καί ού περιεβάλετέ με, ασθενή? καί έν φυλακή, καί ούκ έπεσκέψασθέ με. Τότε άποκρι- θήσονται αύτώ καί αύτοί λέγοντε?' κύριε, πότε σε εϊδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή έν φυλακή, καί ού διηκονήσαμέν σόι; Τότε άποκριθήσεται αυτοί? λέγων' αμήν λέγω ύμΐν, έφ’ όσον ούκ έποιήσατε ένί τούτων τών έλαχίστων, ούδέ έμοί έποιήσατε. Καί άπελεύσονται ούτοι εί? κόλασιν αιώνιον, οί δέ δίκαιοι εί? ζωήν αιώνιον».

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΠΟΚΡΕΠ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΜατΘ. κε ' 31-46ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ A ' Κορ. η ’ 8 - θ ' 2

ewripoc cto irierano ehmai«Συναχθήσεται έμπροσθεν αύτοϋ πάντα τά έθνη».

5

<£>ΟΓΜ

toΟ

Q.ό

IS328

Η θεία φωνή πού βγαίνει άπό ιό σημερινό εύαγγέλιο είναι ένα εγερτήριο σάλπισμα. Ξυπνήστε, άνθρωποι, πού σάς νάρκωσε ή μέθη τοϋ πολιτισμού. Πού σάς άπορρό- φησαν οί μηχανές σας και οί δορυφόροι σας. Ξυπνήστε καί ακούστε τή φωνή τού Κυρίου, πού άποκαλύπτει δ,τι άπό τά μάτια σας τά άνθρώπινα είναι κρυμμένο. Θά έλθει στιγμή, πού οί άνθρωποι θά παρουσιαστούν μπροστά στον άληθινό Κριτή, γιά νά δώσουν λόγο γιά κάθε πράξη τους.

Τό σάλπισμα αύτό προκαλεΐ μερικές άντιδράσεις:

ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!Δέν άφήνω τον εαυτό μου νά άσχοληθεΐ μέ γεγονότα

μακρινά. Μ ’ ένδιαφέρει τό σήμερα.Ή στιγμή πού ζώ. Αύτήν άγωνίζομαι νά τήν γεμίσω μέ χαρά καί εύτυχία. Τό νά προσέχω γεγονότα πού θά συμβοΰν, ϊσως, στο μακρινό μέλλον, τό βρίσκω περιττό. Καί ή Κρίση είναι ένα τέτοιο μακρινό γεγονός. Δέν άσχολοϋμαι, λοιπόν, μέ αύτό, δέν μέ ένδιαφέρει.

Πρώτα-πρώτα ό συλλογισμός αύτός δέν πατάει γερά. Γιατί δπου μιλάει ό Θεός, έμεϊς οί μικροί δέν μπορούμε νά βάλουμε τά δικά μας ίσως.

Τό είπε ’Εκείνος. Καί άφοΰ τό ειπε, ή κρίση θά γίνει, όσεσδήποτε άμφιβολίες κι άν διατυπώσει ό οποιοσδή­ποτε ολιγόπιστος άνθρωπος,Ύστερα, λές, δτι άσχολεΐσαι μόνο μέ τό σήμερα και άδιαφορεϊς γιά τό αύριο. Ό λόγος σου αύτός έρχεται σέ άντίφαση μέ τήν καθημερινή σου φροντίδα. ’Εσύ, πού πιστεύεις μόνο στο σήμερα, κατα­βάλλεις τόση προσπάθεια γιά τό αύριο. Χτίζεις σπίτι, άνοίγεις επιχείρηση, ξοδεύεις χρήματα γιά σπουδές, αποταμιεύεις χρήματα,Όλα αύτά γιατί; Όχι γιά νά ζήσεις εύχάριστα αύτή τή μέρα πού κοπιάζεις, άλλά τις έπόμε- νες. Γιά νά τά έχεις στά ώριμα χρόνια καί στο φθινόπωρο τών γηρατειών. ’Άν δμως φροντίζεις γιά ολόκληρη τή ζωή σου, μέ ποιά λογική δικαιολογείς τήν άδιαφορΐα σου γιά δσα θά συμβοΰν άπό κεΐ καί πέρα; Ή φωνή τού Κυρίου είναι τόσο κατηγορηματική: «Άπόκειται τοίς άνθρώποις άπαξ άποθανεΐν, μετά δέ τοϋτο κρίσις» (Εβρ. θ ' 27). Και «όταν έλθη ό υίος τοϋ άνθρώπου έν

τμ δόξη αύτοϋ... συναχθήσεται έμπροσθεν αύτοϋ πάντα τά έθνη».

’Εξακολουθείς νά στέκεσαι διατακτικός; Μαντεύω τή σκέψη πού σέ βάζει σέ δισταγμό.

ΣΕ Τ Ι ΜΕ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ;Ή σημερινή ζωή έχει τόσες φροντίδες, τόσο κόπο.

Γιατί νά προσθέσω και τή σκέψη τής μελλούσης κρίσεως, πού θυμίζει δικαστήριο, εδώλιο, ποινές; Σήμερα τόσοι φόβοι μάς πιέζουν. Τόσες άγωνίες μάς άφαιροΰν τή χαρά τής ζωής. Ζητάμε άνεση, ξαλάφρωμα,Όχι σκέψεις πού καταθλίβουν καί έντείνουν τήν άγωνία.

Τό δτι ή ζωή μας είναι πιεστική είναι μιά άλήθεια. Δοκιμάστε δμως, γιά μιά μόνο στιγμή, νά παραμερίσετε τή σκέψη τής τελικής κρίσεως καί θά δείτε πώς ή άγωνία καί ό φόβος όχι μόνο δέν καταστέλλονται, άλλά κορυφώ- νοντατΌταν σβήσετε άπό τήν ιστορία τού κάθε άτόμου τήν κρίση, πού σημαίνει άπόδοση δικαιοσύνης, τότε τί νόημα έχει ή ζωή καί τί νόημα έχει ό μόχθος σέ τούτο τον κόσμο; Οί εύγενέστεροι άγώνες καί οί ηρωισμοί καί οί θυσίες είναι άνόητα παιχνίδια μέ τον θάνατο. Ή λαχτάρα γιά τήν άρετή είναι κούφια άναζήτησηΤότε δέν μένει παρά νά πλέξουμε στεφάνια, γιά νά στεφανώσουμε τούς εγκληματίες, πού είχαν τήν πονηριά νά ξεφύγουν άπό τις χειροπέδες τής γήινης δικαιοσύνης καί τούς τυράννους πού ζύμωσαν τον πλανήτη μας μέ αίμα. Τό πιο τραγικό βήμα τού θανάτου γιά τον άνθρωπο είναι νά σβήσει άπό τή σκέψη του καί τήν καρδιά του, τήν μέλλουσα κρίση τού Θεού, στήν όποια ό καθένας θά άποδώσει λόγο γιά τις πράξεις του. Τότε ή γίνεται αύτός ένα θηρίο πού καταστρέφει καί άφανίζει ή γίνεται τό θύμα πού δέχεται τις επιθέσεις τών άλλων, χωρίς τή σκέψη τής θείας δικαιοσύνης.

Τό βεβαίωσε ό Κύριος. Ή κρίση θά γίνει. «Ιδού έρχομαι ταχύ, και ό μισθός μου μεχ ’ έμοΰ, άπο- δοϋναι έκάστω ώς τό έργον αύτοϋ... Μακάριοι οί ποιοϋντες τάς έντολάς αύτοϋ» (Άποκ. κβ' 12,14). Είναι τόσο καθαρή ή μαρτυρία του. Τόσο σαφές τό σάλ­πισμά του. Μακάρι νά μάς ξυπνήσει άπό τό λήθαργο.

«Είττεν ό Κύριο?- εάν άφήτε τοϊς άνθρώποΐξ τά παραπτώματα αύτών, αφή­σει καί ύμΐν ό πατήρ υμών ό ουράνιος' εάν δέ μή άφήτε τοΐς άνθρώποις τά παρα­πτώματα αυτών, ούδέ ό πατήρ υμών αφήσει τά παρα­πτώματα υμών. Όταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ώσπερ οί ύποκριταί σκυθρωποί- άφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αυτών όπως φανώσι τοΐς άνθρώποις νηστεύοντες- άμήν λέγω ύμΐν ότι άπέχουσι τόν μισθόν αυτών. Σΰ δέ νηστεύων άλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΡΤΙΟΥΤΥΡΙΝΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Μαχθ. σ ι ' 14-21ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ρωμ. ιγ ' 11- ιδ ' 4

σου νιψαι, οπως μή φανής τοΐς άνθρώποις νηστεύων, άλλά τώ πατρί σου τώ εν τώ κρύπτω, καί ό πατήρ σου ό βλέπων εν τώ κρύπτω άπο- δώσει σοι εν τώ φανερώ. Μή

θησαυρίζετε ύμΐν θησαυρούς επί της γης, όπου σής καί βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσν θησαυρίζετε δέ ύμΐν θησαυρούς εν ούρανώ, όπου ούτε σής ούτε βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπται ου διορυσσουσιν ούδέ κλέπτουσιν- όπου γάρ έστιν ό θησαυρός ύμών, έκεΐ έ'σται καί ή καρδία ύμών».

e n m e p q c t c t i c m AEA m c«’Εάν άψητε χοϊς άνθρώποις χά παραπχώμαχα αύχών,

άφήσει και ύμΐν ό πατήρ ύμών ό ούράνιος».

Ή καθημερινή άπαίιηση τοΰ Θεοϋ και της ψυχής μας: ή συγχώρηση. Τό απαραίτητο πρώτο βήμα, στο άνοιγμα τής ιερής περιόδου τής Μεγάλης Τεσσαρα­κοστής: ή συγχώρηση. Είναι εντολή τοΰ Θεοϋ και ταυτόχρονα ψυχική άνάγκη νά ελευθερώνουμε τόν εσωτερικό μας κόσμο άπό τό πιεστικό βάρος τής άντιπάθειας και τής έχθρότητος, νά συγχωρούμε τόν καθένα, πού μάς άδικεΐ ή μάς ενοχλεί και μετά νά υψώνουμε ελεύθερα τά μάτια στον ούρανό γιά νά ζητάμε συγχώρηση.

Θά έπρεπε αύτή τήν εντολή νά τήν διαβάζουμε μέ προσοχή καί κατάνυξη κάθε μέρα. Καί στήν αύγή τής μεγάλης Τεσσαρακοστής νά άφήνουμε τή σκέψη μας νά έμβαθυνει στο νόημά της ώρες πολλές.

ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜ ΙΕΣΙδιαίτερο χρώμα έχει ή περίοδος τοΰ Τριωδίου. Μέ

τήν κάθε μέρα πού περνάει, προβάλλει πιο καθαρά τό μυστήριο τοΰ Γολγοθά. Ή άνθρώπινη μικρότητά μας καί ή άμαρτωλότητά μας φαίνονται μέ δλη τους τήν αποκρουστικότητα καί τις σοβαρές τους συνέπειες.

Ακριβώς γι ’ αύτό όλες οί προσευχές -πολλές καί έντονες προσευχές- έκφράζουν τό συναίσθημα τής συντριβής καί κλείνουν τό αίτημα τής μετάνοιας.

Όμως, πώς είναι νοητό, νά ζητάμε άληθινά καί είλικρινά τό θείο έλεος καί τή συγνώμη καί έμεϊς αύτή τή συγνώμη νά μήν τήν προσφέρουμε στούς άδελφούς μας, οί όποιοι μέ τόν ένα ή μέ τόν άλλο τρόπο μάς ζημίωσαν ή μάς έβλαψαν ή μάς πίκραναν; Πώς είναι νοητό, τήν ώρα, πού μπροστά στον Κύριο θά έκφρά- ζουμε τή μεταμέλειά μας γιά τά λάθη μας καί τά πάθη τής ψυχής μας, νά άφήνουμε ένα πάθος μέσα μας, τήν πεισματική άντιπάθεια, νά πνίγει τήν ψυχή μας; Στον Θεό νά λέει ή γλώσσα μας: «Κύριε, συγχώρησέ μας» καί στον διπλανό, στον άδελφό ή τόν συγγενή ή τόν συνεργάτη ή ίδια γλώσσα νά λέει ξερά καί άπονα: «δέν σέ συγχωρώ»!

Αν μπορούσαμε νά είχαμε μπροστά μας δυο δικές μας φωτογραφίες -τή μιά τοΰ εξωτερικού άνθρώπου στή στάση τής προσευχής καί τήν άλλη τών εσω­τερικών μας κινημάτων- θά τρομάζαμε. Ό «έξω » άνθρωπος, ταπεινωμένος μπροστά στο Θεό. Ό «έσω», άγέρωχος καί σκληρός μπροστά στον άδελφό. Στήν έκφραση ή λαχτάρα τής συγχωρήσεως. Στήν καρδιά τό μίσος καί ή σκληρότητα!

Αύτό αποτελεί τήν πιο τραγική άντινομία. Καί ό Θεός δέν άγαπάει ούτε άνέχεχαι τις άνπνομίες. Ή εντολή του καθαρή. «Εάν συγχωρέσεχε χά παρα­πτώματα χών άδελφών σας, χόχε και μόνο χόχε- θά έχετε χά δικαίωμα νά ζητήσετε συγχώρηση άπο χόν ούρανό και θά μπορέσετε νά τήν βρείτε».

Ο ΦΡΑΓΜΟΣΜή λησμονείτε ότι τήν έντονώτερη προσευχή τής

περιόδου αύτής τήν συνοδεύει καί ή συμμετοχή μας στή μυστική Τράπεζα, στή θεία ΕύχαριστίαΌλοι μας θά θελήσουμε νά λάβουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο μιά ή καί περισσότερες φορές. Άλλά, ή συμμετοχή μας στο Δείπνο αύτό είναι μιά εύλογία. Μιά άτίμητη εύλογία. Αποτελεί τήν εγγύηση τοΰ ότι ό Θεός μάς συγχώρησε, μάς δέχθηκε γιά παιδιά του καί μάς τρέ­φει μέ «χόν μόσχον χόν σιχευχόν» (Λουκ. ιε ' 23), τό σώμα καί τό αιμα τοΰ Υίοϋ του.

Ποιος άπό μάς θά τολμήσει τις άγιες ήμέρες τοΰ Πάσχα, νά πλησιάσει τόν ιερό κρατήρα, χωρίς νά έχει ζητήσει στο μυστήριο τής μετάνοιας καί νά έχει πάρει άπό τόν Θεό τήν άφεση; Καί ποιος θά τολμήσει νά ζητήσει τήν άφεση άν προηγουμένως δέν τήν έχει προσφέρει ό ίδιος στούς γύρω του;

Ή άγία φωνή τοΰ ίεροϋ Χρυσοστόμου μάς ύπο- γραμμίζεί: «Χριστός έκών έπαθεν, ϊνα λύσμ τό μεσότοιχον τον φραγμόν, και ένώσμ τά κάτω τοΐς άνω, ϊνα αγγέλων ποιήσρ κοινωνόν έχθρόν δντα σε και πολέμιον. Και ό μέν Χριστός την ipvxhv αντον έξέδωκεν ύηερ σοϋ· αν δε τώ σννδονλω μένεις έχθραίνων; Και πώς δννήσμ βαδίζειν έπι την τής ειρήνης Τράπεζαν;»

Αλήθεια, πώς θά πλησιάσουμε τήν Τράπεζα τής ειρήνης μέ ταραγμένη καί άναστατωμένη άπό τις έχθρόχητες καρδιά;

Ό Κύριος μάς μίλησε καθαρά. Τοποθέτησε μπροστά μας ένα φραγμό: «Έάν προσφέρης χό δώρον σου έπι χό θυσιασχήριον κάκεΐ μνησθης δχι ό άδελ- φός σου έχει χι καχά σοϋ, άψες έκεΐ χό δώρον σου έμπροσθεν χοϋ θυσιασχηρίου, και ύπαγε πρώχον διαλλάγηθι χώ άδελφώ σου, και χόχε έλθών πρόσφερε χό δώρον σου» (Ματθ. ε ' 23,24). Πριν προσφέρεις τή θυσία σου συμφιλιώσου. Πριν άγγίξεις τόν άνθρακα τού θείου σώματος, άναψε στήν καρδιά σου τή φωτιά τής άγάπης προς τούς άντιπά- λους σου καί τούς εχθρούς σου. 29

ZHH

Mdp

uos

20

16

ev

4rr

eri

fo

Ι Μ Μ Μ Ι Μ Ι Μ ϋ Ι Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ Μ ϋ Μ Μ Λ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ με τους άναγνώστες μας

Ή καταδίκη«Διαβάζοντας την Αποκάλυψη τοϋ εύαγγε-

λιστοϋ Ίωάννου μου έκανε μεγάλη έντύπωση ένα ρητό πού άναφέρεται στούς δειλούς. Τούς άποδοκιμάζει μέ ιδιαίτερη αύστηρότητα. Τούς βάζει στην ϊδια γραμμή μέ τούς άπιστους, τούς φαύλους, τούς φονιάδες, τούς πόρνους, τούς μάγους, τούς εΐδωλολάτρες. Νά τι γράφει: «Τοϊς δειλοίς και άπίστοις και έβδελυγμένοις και φο- νεϋσι και πόρνοις και φαρμακοΐς και είδωλο- λάτραις και πασι τοϊς ψευδέσι τό μέρος αύτών έν τη λίμνη τη καιομένη...» (Άποκάλ. κα ' 8). Δέν είναι υπερβολική ή τόση αύστηρότητα σέ μια όχι και τόσο τρομερή άδυναμία;»

’Άν ρίξουμε μια ματιά στην. Άγια Γραφή και σέ συγκεκριμένα πρόσωπα θά δοϋμε πώς ή δειλία, ή άβουλία, ή άνανδρία, δλα αύτά πού άδρανοποιοϋν και άποχαυνώνουν τον άνθρωπο, δέν είναι μιά άπλή άνθρώπινη άδυναμία. Συχνά είναι μιά άρνηση, μιά προδοσία τών άξιων, τών ιδανικών, τών ιερών και τών όσίων, τής πίστεως και τής πατρίδος, τοϋ άνθρώ- που και τοϋ άνθρωπισμοϋ. Χαρακτηριστικές, άπό τις πολλές, δύο περιπτώσεις, ό Ηρώδης Άντίπας καί ό Πιλάτος.

Ό πρώτος πρωταγωνίσθησε στον άποτρόπαιο άποκεφαλισμά τού μεγίστου τών προφητών, τού Ίω ­άννου τοϋ Προδρόμου μέσα στη φυλακή.Όλα τά άλλα σύνεργά πρόσωπα διαδραμάτισαν σοβαρό, όχι όμως τον πρώτο ρόλο. Ή Ήρωδιάδα, ή γυναίκα του, μιά εγκληματική καί άδίστακτη γυναίκα, τυφλωμένη άπό τό πάθος της, έβαλε τήν κόρη της νά ζητήσει «έπί πίνακι (μέσα σέ πιάτο) τήν κεφαλήν Ίωάννου τοϋ βαπτιστοϋ» (Ματθ. ιδ ' 8).Ή κόρη της, μιά άνόητη χορεύτρια, χωρίς συνείδηση καί ίχνος άνθρώπινης εύαισθησίας, έγινε τυφλό καί άβουλο όργανο στις προσταγές μιας μητέρας Μέγαιρας. Χωρίς όμως τήν συγκατάθεση τοϋ Ηρώδη ή συνωμοσία δέν θά έπραγματοποιεΐτο. Ό ολέθριος δρόμος άνοιξε γιατί ύπήρχε ένας δειλός καί άνανδρος ηγεμονίσκος. Δέν διστάζει ό Ηρώδης νά δώσει τήν άπαίσια διαταγή. Βλέπει, άναγνωρίζει τό παράλογο τοϋ εγκλήματος, νά δολοφονήσει άθώο καί λαοφίλητο προφήτη, τον Ιωάννη καί όμως προχωρεί στο άνοσιούργημα. Κυ­ριαρχεί ή δειλία, ή άνανδρία. Γιά νά μήν έπιορκήσει προτιμά νά δολοφονήσει. Υπολογίζει περισσότερο νά μήν έκτεθεΐ στούς προσκεκλημένους του παρά τή ζωή τοϋ μεγαλύτερου τών προφητών.

Ασφαλώς δέν έπρεπε άπερίσκεπτα νά όρκισθεΐ. Ή τα ν όμως άσυγκρίτως προτιμότερο νά παραβεϊ ένα τέτοιο όρκο. Μεταξύ δύο κακών πάντοτε τό μι­κρότερο είναι προτιμότερο. Ποϋ όμως τό θάρρος νά πει στις δυο παθιασμένες γυναίκες: «Αύτό ποϋ μοΰ ζητάτε είναι τρέλα. Δέν είναι αίτημα. Είναι πα- ραλογισμός. Δέν γίνεται». Ούτε τή δύναμη έχει νά

τών δειλώνομολογήσει τήν άπερισκεψία του στούς καλεσμένους του. Αύτά προϋποθέτουν εκείνο πού τοϋ λείπει, τό θάρρος. Είναι δειλός. Καί ή δειλία του τον οδήγησε στήν πιο στυγνή δολοφονία.

Ό εύαγγελιστής Ιωάννης μάς δίνει τά χαρακτη­ριστικά μιάς δεύτερης μορφής ηγεμόνα δειλοϋ, πού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στήν καταδίκη τοϋ Αθώου, στήν σταύρωση τοϋ Σωτήρος Χριστοϋ. Τρεις φορές διαπιστώνει καί ομολογεί τήν άθωότητα τοϋ Ίησοϋ. Δέν βρίσκει καμιά αιτία καταδίκης. Δέν τον κρίνει άξιο θανάτου, όπως φωνασκοϋσαν οί εχθροί Του. Χρέος του, λοιπόν, όχι άπλώς νά διακηρύξει τήν άθω­ότητα, άλλά καί νά τήν επικυρώσει. Αλλά ό Πιλάτος δέν έχει τό θάρρος νά ενεργήσει σύμφωνα μέ τή συνείδησή του. Ή άνανδρία του τον παγίδεψε καί τον γελοιοποίησε. Βλέπει καθαρά τή σκευωρία. Δέν έχει καμιά άμφιβολία γιά τή δολιότητα τών εχθρών τοϋ ύποδίκου. Καί όμως διστάζει καί δειλιάζει. Μικρό άνάστημα σέ ύψηλή θέση. Δέν έξουσιάζει, εξουσιά­ζεται άπό τις φωνές τοϋ κατευθυνόμενου όχλου. Δέν τον ενδιαφέρει ή άλήθεια, ή δικαιοσύνη, άλλά ή εξου­σία. «Νίπτω ιός χείρας μου», είπε. Τά χέρια του τά ένιψε, τή συνείδησή του όμως πώς νά τήν πλύνει; Τό άθώο αίμα είναι άνεξίτηλο καί δέν καθαρίζεται τόσο εύκολα. Είχε τήν εξουσία, άρα ειχε τή δύνα­μη καί τό καθήκον τοϋ έλεγε νά ενεργήσει σωστά. Φοβήθηκε όμως τή δυσμένεια. Γονάτισε μπροστά στήν άνθρωπαρέσκεια, στο συμφέρον. Καί κέρδισε τήν παντοτινή περιφρόνηση καί τήν άνυποληψία. Τό αιώνιο τίμημα τών δειλών, τών καιροσκόπων.

Σήμερα έμεϊς πώς άντιδροϋμε σέ άνάλογες περι­πτώσεις; Πώς τοποθετούμεθα στά μεγάλα σύγχρονα ήθικοκοινωνικά καί πνευματικά θέματα; Τήν χώρα αύτή τήν χαρακτήριζε κάποιο φιλότιμο, κάποια άξι- οπρέπεια, κάποια ηθική εύαισθησία. Ύπήρχε ένα τρίπτυχο: Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια πού κρα­τούσε όρθιο αύτόν τον τόπο καί τον έκανε νά μεγα­λουργεί. Καί τώρα; Τώρα ή οικογένεια ύποβαθμίζεται. Ό γάμος εμπαίζεται. Ή μοιχεία, ό ύπονομευτής τοϋ ίεροϋ θεσμοϋ τής οικογένειας, άποποινικοποιεΐται. Τό διαζύγιο διευκολύνεται. Οί άμβλώσεις, ό έν ψυχρώ σφαγιασμός τής άνυπεράσπιστης κυοφορούμενης ζωής, νομιμοποιούνται. Καί ή ηγεσία; Ποϋ είναι οί γενναίοι, τά μεγάλα άναστήματα, μέ τον εύγενή πατριωτισμό, τον πύρινο προφητικό ζήλο, γιά νά βροντοφωνήσουν τό «ούκ έξεστί σοι» σέ κάθε πα­ραχαράκτη, σέ κάθε καιροσκόπο; Ποϋ είναι ή πνευ­ματική λεβεντιά πού άποδεικνύει τον άνθρωπο προ­σωπικότητα καί τον διαφοροποιεί άπό τήν άγέλη; Νά γιατί ή δειλία είναι φοβερό άμάρτημα. Αποτελεί τήν αιτία πολλών κακών. Αφήνει άνεμπόδιστη τήν ήθική φθορά καί διαφθορά. Ή δειλία, μέ τήν άνοχή της, καταντάει ή χειρότερη ένοχή.

«Έποίησέ μοι μεγαλεία ό δυνατός»

ΜΟΝΑΔΙΚΟ πραγματικά τό γεγονός πού συνέβη την ήμερα εκείνη στή Ναζαρέτ. Στο φ τω ­χικό σπίτι τής Μαριαμ έρχεται ένας άπροσδόκητος επισκέπτης σταλμένος άπό τόν ούρανό. Πρό­κειται για τόν άρχάγγελο Γαβρι­ήλ. Δέν πηγαίνει σέ φημισμένα μέγαρα καί πλούσια άρχοντικά.Κατευθύνεται στήν εκλεκτή τού Θεού, στήν παρθένο Μαρία, τήν άγιότητα τής όποιας θαύμαζαν καί οί ούράνιες δυνάμεις. Είναι ή «κεχαρχΐωμένη», ή «εύλο- γημένη έν γυναιξί».

Τα λόγια τοΰ Αρχαγγέλου πρωτάκουστα. Τής άναγγέλλει πώς ό Θεός τήν διάλεξε να γίνει ή Μητέρα τοΰ Υιού Του. Τού Υίοϋ τοϋ'Υψίστου, τοΰ άναμενόμενου Μεσσία, πού θα λυτρώσει δλο τόν κόσμο. Καί ή Παρθένος Μαρία, ταπεινά, άκούει τήν χαρμόσυνη είδηση καί μέ τήν αγια όπλότητά της άποκρίνεταί: «Ιδού ή δούλη Κυρίου· γένοιχό μοι κατά to ρημα σου» (Λουκά α ' 38). Απάντη­ση στο κάλεσμα τού Θεού, χωρίς επιφυλάξεις καί δισταγμούς. Αποδέχεται πρόθυμα τό άκατάληπτο καί ύπερφυές εκείνο μυστήριο. Προσφέρει όλη τήν εμπιστοσύνη της, για να ύπηρετήσει τό ύπεροχώ- τερο έργο τοΰ Δημιουργού. Καί άποκαλύπτει τήν άπόλυτη ύποταγή της στο θείο θέλημα, άλλα καί τόν ψυχικό θησαυρό τής εξαγιασμένης ψυχής της.

Άπό εκείνη τή στιγμή όλα μέσα της έχουν άλλά- ξει. Νιώθει έντονα τήν παρουσία τοΰ θεϊκού μεγα­λείου να γιγαντώνει τήν ύπαρξή της. Μεταφέρει τό βλέμμα της στα ούράνια πέρα άπό τήν καθη­μερινότητα καί τα γήινα. Στήν ψυχή της ήχοΰν «άρρητα ρήματα». Γι ’ αύτό όταν συναντάει τήν συγγενή της Ελισάβετ, άντί για άλλες εκμυστηρεύ­σεις, άρχίζει τήν δοξολογία της στον Θεό: «Μεγα- λύνει ή ψυχή μου τόν Κύριον καί ήγαλλίασε τό πνεϋμα μου έπι τω Θεω τω σωτήρι μου, ότι έπέβλεψεν έπι τήν ταπείνωσιν της δούλης αύτοΰ. Ίδοό γάρ άπό τοΰ νϋν μακαριοΰσι με πασαι αί γενεαί.Ότι έποίησέ μοι μεγαλεία ό δυνατός...» (Λουκά α ' 46-49).

Τί ομορφιά ψυχής! Δέν κρατάει τίποτα για τόν εαυτό της. Τα πάντα άποδίδει στον δωρεοδότη Κύριό της. Αύτή έστω καί αν ύψώνεται ώς τόν ούρανό, έστω καί αν άξιώνεται να γίνει μητέρα τοΰ Θεοΰ, μένει ταπεινή «δούλη». Δέν συναρπάζεται άπό τό άσύλληπτο μέγεθος τής τιμής. Αναγνω­ρίζει ότι στο πολύ έλεος τοϋ'Υψίστου, οφείλει τα μεγαλεία πού τής «έποίησεν ό δυνατός».Έγινε τό άγιασμένο όργανο για τό άπολυτρωτικό έργο τοΰ Σωτήρος Χριστοΰ καί θα τήν μακαρίζουν όλες οί γενεές χάρις στήν εύνοια καί άγάπη τοΰ Θεοΰ.

Ξεχειλίζει ή άγία ψυχή της άπό ιερό συναισθήματα πού άνα- βλύζουν φυσικό καί αύθόρμητα άπό μια καρδιά πού ζυμώθηκε μέ τό πνεΰμα τής Γραφής, άπό τό πνεΰμα τοΰ Θεοΰ. Ό ύπέρο- χος αύτός ύμνος μάς μεταφέρει στήν άτμόσφαιρα τής ειρήνης, τής ήρεμης χαράς, τής πηγαίας εύγνωμοσύνης μέσα στήν όποία ζοΰσε καί άνέπνεε ή ψυχή τής Παναγίας καί μάλιστα άπό τήν στιγμή πού τήν επίσκιασε τό Πνεΰμα τό Άγιο.

Αύτό πού δέν μπορεί να συλ- λάβει άνθρώπινος νοΰς πλημμυ­ρίζει τήν άγία ψυχή της. Ποιος θα μπορούσε να καταλάβει τό μυ­

στήριο τής θείας ένανθρωπήσεως, τήν πολυπόθητη λύτρωση καί σω ­τηρία τοΰ άνθρώ- πινου γένους, πού εύαγγελ ίσθηκε ό άγγελος στήν Π α ρ θ έ ν ο Μ α ­ρία καί να μείνει άνεπηρέαστος; Ή Παναγία μας μέ τόν μεγαλόπνοο ύμνο της άποδί- δει τα πάντα μέ ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η σ τον π α ν τ ο δ ύ ­ναμο: «Έποίησέ μοι μεγαλεία ό δυνατός».Έκανε σέ μένα μεγάλα καί θαυμαστό έργα.

Καί ή ιστορία αύτή συνεχίζεται. Μέ άλλους τρό­πους βέβαια, γιατί μία ήταν ή «Κεχαριτωμένη», ή διαλεγμένη άπό τόν Θεό γι ’ αύτή τήν μοναδικό­τητα να γίνει Θεοτόκος. Καί τό μεγαλείο αύτό, πού ξεπήδησε άπό τήν ολόψυχη άποδοχή τής θείας άποστολής της, άγκάλιασε έκτοτε όλη τή γή. Τό καθετί μέσα στον Χριστιανισμό καί στή ζωή τώ ν Χριστιανών έχει τό στοιχείο τής μεγαλοσύνης. Καί σέ μάς «ποιεί μεγαλεία» ό Κύριος καί Θεός μας. Αρκεί να τα βλέπουμε, να τα άναγνωρίζουμε καί να άποδίδουμε δόξα καί ευγνωμοσύνη στον μεγάλο ευεργέτη καί Κύριό μας. Γεμάτη μεγαλείο είναι ή στροφή κάθε ψυχής προς τόν Σωτήρα καί Λυτρω­τή. Πόσο μεγαλείο κρύβεται, όταν άποστέλλεται ό εργάτης τοΰ Εύαγγελίου στον σύγχρονο κόσμο «άνοΐξαι οφθαλμούς...»; (Πράξ. κστ ' 18).’Εμείς βλέπουμε τα μεγαλεία τοΰ Θεοΰ στή ζωή μας;

Ή Παναγία έγινε τό αγια­σμένο όργανο για τό

απολυτρωτικό έργο τοΰ Σωτήpos Χριστοΰ καί θά την μακαρίζουν dries οί

γενεέε χάρ/s στην εύνοια καί άγάπη τοΰ θεοϋ.

Ξεχειλίζει ή άγία ψυχή ms άπό ίερά συναισθήματα

πού άναθλύζουν φυσικά καί αύθόρμητα άπό μιά

καρδιά πού ζυμώθηκε μέ τό πνεϋμα ms Γραφήε,

άπό τό πνεϋμα τοΰ θεοϋ.

31

Ζ@Η

Map

nos

2016

5

FCD

<X>Orsi

Q_Ό

N32

«Τ ώ καιρώ εκείνω, ήθέλησεν ό Ίησοϋ? έξελ- θεΐν εί? τήν Γαλιλαίαν καί ευρίσκει Φίλιππον καί λέγει αύτώ' ακολου­θεί μοι. τΗν δέ Φίλιππο? άπό Βηθσαϊδά, έκ τή? πόλεω? Άνδρέου καί Πέτρου. Ευρίσκει Φίλιππο? τόν Ναθαναήλ καί λέγει αύτώ" δν έγραψε Μωϋσή? έν τώ νόμω καί οί προφήται, εύρήκαμεν, Ίησοΰν τόν υιόν τοϋ Ιωσήφ τόν άπό Ναζαρέτ. Καί εϊπεν αύτώ Ναθαναήλ' έκ Ναζαρέτ δύναταί τι άγαθόν είναι; λέγει αύτώ Φίλιππο?' έρχου καί ϊδε. Είδεν ό Ίησοϋ? τόν Ναθαναήλ έρχόμενον πρό? αυτόν καί λέγει περί αύτοΰ' ϊδε άληθώ? Ισραηλίτη?, έν

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥΑ ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝΊωάν. α ' 44-52ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Έβρ. ια ' 24-26, 52-40

ώ δόλο? ούκ έστι. Λέγει αύτώ Ναθαναήλ' πόθεν με γινώσκει?; Άπεκρίθη Ίησοϋ? καί ειπεν αυτω' πρό τοϋ σε Φίλιππον

φωνήσαι όντα ύπό τήν συκήν εΐδόν σε. Άπεκρί­θη Ναθαναήλ καί λέγει αυτω' ραββί, σΰ εί ό υίό? τοϋ Οεοϋ, σΰ εΐ ό βασιλεύ? τοϋ Ισραήλ. Άπεκρίθη Ίησοϋ? καί εϊπεν αύτω' δτι είπάν σοι, είδόν σε ύποκάτω τή? συκή?, πιστεύει?; μείζω τούτων δψει. Καί λέγει αύτω' άμήν άμήν λέγω ύμΐν, άπ’ άρτι δψεσθε τόν ουρανόν άνεωγότα, καί τού? άγγέλου? τοϋ Θεοϋ άναβαίνοντα? καί καταβαίνοντα? έπί τόν υίόν τοϋ άνθρώπου».

η u a ?o k \a t o y eeov c t h ζ ω η M 4 C«Προ τοϋ σε Φίλιππον φωνπσαι δνχα ύπό τήν συκην εΐδόν σε».

’Εκπλήσσεται ό Ναθαναήλ άπό τα λόγια τοϋ Κυρίου. Διότι ήταν άπολύτως βέβαιος πώς κανένα άνθρώπινο μάτι δέν τόν είδε κάτω άπό τή συκιά. Τώρα λοιπόν πού φανερώνει ό Κύριος ότι είναι γνώστης τοΰ προσωπικού αύτοΰ γεγονότος τής ζωής του, πείθεται άμέσως ότι είναι ό Θεός πού

ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑΤοΰ άποκαλύπτεται ώς παντογνώστης Θεός. Τοΰ

δείχνει μιά άκτίνα, μιά Ιδιότητα τής θείας του φύσεως. Ναί. Εϊναι πανταχοΰ παρών. Καί γνωρίζει άκόμη καί τις πιο άπόκρυφες σκέψεις μας. Καί τούς πιο μυστικούς λογισμούς μας. «Ούκ έστι κτίσις άφανής ενώπιον αύτοϋ, πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα τοϊς όφθαλμοΐς αύτοΰ» (Εβρ. δ ' 13), λέει ό άπόστολος Παύλος. Δηλαδή όλα τά κτίσματα παρίστανται έμπρός του γυμνά, χωρίς καμιά έπικάλυψη.Όλα άπολύτως τά πράγματα καί τά πρόσωπα καί τά γεγονότα είναι ξεσκε­πασμένα. Είναι εντελώς άδύνατον νά κρυφτεί κάτι άπ ’ Αύτόν. Τό μάτι του είναι διαπεραστικό καί τίποτα δέν μπορεί νά άντισταθεΐ στήν άπεριόριστη διεισδυτικότητα πού έχει. Καί γιά νά χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Όπως ό άέρας εισχωρεί καί βρίσκεται παντού καί μέσα σ ’ αύτόν κινούνται όλα τά άντικείμενα, έτσι καί τό άπει­ρο πνεύμα τοΰ Θεού περικλείει μέσα του τά πάντα. «Έν αύτω γάρ ζώμεν καί κινούμεθα καί έσμεν» (Πράξ. ιζ ' 28). Διότι άπλούστατα μέσα στή θεία του παρουσία ζοΰμε καί κινούμαστε καί ύπάρχουμε. Είναι «ό παντα­χοΰ παρών καί τά πάντα πληρών», όπως κάθε μέρα άναφέρουμε στή γνωστή προσευχή τής’Εκκλησίας μας.

Τήν άλήθεια αύτή τονίζει μέ ένα ώραιότατο τρόπο καί ό βασιλιάς Δαβίδ. «Ποϋ πορευθώ άπό τοΰ πνεύ­ματός σου (Θεέ μου) καί άπό τοϋ προσώπου σου ποϋ φύγω;» ρωτάει. Καί έν συνεχεία δίνει ό ϊδιος τήν άπάντηση: «Έάν άναβώ εις τόν ούρανόν σύ έκεϊ εΐ. Έάν καταβώ εις τόν άδην, πάρει· έάν άναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ ’ όρθρον καί κατασκηνώ­σω εις τά έσχατα της θαλάσσης, καί γάρ έκεΐ ή χείρ σου οδηγήσει με, καί καθέξει με η δεξιά σου» (Ψαλμ.ρλη' 7-9).

Πού νά πάω λοιπόν μακριά άπό τό πνεύμα σου, Θεέ μου, καί ποϋ νά φύγω, ώστε νά μή μέ βλέπεις; Έάν άνέβω στον ούρανό έκει είσαι παρών. Έάν κατέβω στον 'Άδη καί πάλι έκεΐ θά σέ βρώ. Καί άν είχα φτερά καί πετοΰσα άπό τήν άνατολή μέχρι τή δύση καί έφθανα στήν άκρη τών θαλασσών καί έκεΐ θά μέ οδηγούσε τό

παντοδύναμο χέρι Σου καί θά μέ κρατούσε σφιχτά ή κραταιά σου δεξιά.

Οί μεγάλες όμως αύτές άλήθειες έχουν σπουδαιό­τατες πρακτικές συνέπειες γιά τή ζωή μας.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΣΠΙΔΑΉ βαθιά συναίσθηση ότι ό Θεός είναι πάντοτε παρών

καί βλέπει τά πάντα σάν μιά μεγάλη καί άόρατη άσπίδα μάς προφυλάσσει άπό πολλές άμαρτίες. Πολλές φορές δέν τολμάμε νά κάνουμε κάτι τό κακό. Γιατί; Διότι μάς βλέπουν δυο άνθρώπινα μάτια. Τοΰ πατέρα, τής μητέ­ρας ή ένός γνωστού μας ή άκόμη καί ένός ξένου καί άγνωστου άνθρώπου. Είτε άπό σεβασμό είτε άπό φόβο εϊτε άπό ντροπή δέν προχωράμε στή διάπραξη μιάς άμαρτίας.Έάν όμως αισθανόμαστε πάντοτε ζωηρά ότι μάς βλέπει ό Θεός, δέν θά τολμούσαμε ποτέ νά κάνουμε πράξεις άμαρτωλές πού έπαναλαμβάνουμε συχνά.

Ή παρουσία τού Θεού, ή άγία παρουσία τού ’Ιησού Χριστού στή ζωή μας, είναι μιά άνεκτίμητη δωρεά. Μέ τήν παρουσία αύτή θά προσέχει ό καθένας μας πολύ περισσότερο.Όχι μόνο στις πράξεις του, άλλά καί στά λόγια του. Καί στις σκέψεις του. Καί στις έπιθυμίες του. Καί στις έσωτερικές άποφάσεις τής θελήσεώς του. Άκό­μη καί στά έλατήρια πού τόν κινούν νά κάνει κάτι καλό ή κακό. Τότε μέ πολύ μεγάλη εύκολία θά άποκρούει ό καθένας μας τήν προκλητική καί έλκυστική άμαρτία. Είτε είναι μιά κακή πρόταση. Εϊτε μιά πονηρή σκέψη. Είτε μιά άθλια πράξη.

Όταν, λοιπόν, ψιθυρίζει ό πειρασμός νά κλέψεις ή νά άδικήσεις τόν άλλο γιατί τό σκοτάδι σέ προστατεύει, σκέψου ότι τό μάτι τού Κυρίου είναι άσυγκρίτως φω­τεινότερο άπό τόν ήλιο καί βλέπει μέσα στο βαθύτερο σκοτάδι τής γής.

Όταν πάλι κάποιος άλλος σέ καλεΐ σ ’ έναν κρυφό καί μυστικό τόπο, νά κάνεις κάτι κακό, κάτι άμαρτωλό, καί σοΰ έγγυάται ότι κανένα άνθρώπινο μάτι δέν θά σέ δει, μή λησμονήσεις καί τότε νά τοΰ άπαντήσεις: «Ισως κανείς άνθρωπος νά μή μέ δει. Ό Θεός όμως θά είναι παρών».

Κύριε’Ιησού. Σύ χάρισες στούς μαθητές σου τό μό­νιμο δώρο τής παρουσίας σου. Τούς είπες: «Καί ιδού έγώ μεθ ’ ύμών εΐμι πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας τοΰ αίώνος» (ΜατΘ. κη' 20).’Ώ! Άν ήμουνα ικανός νά ζήσω μέ τή σταθερή αίσθηση αύτής τής άγίας παρουσίας! Κύριε, χάρισέ μου, σέ ικετεύω, τή μεγάλη αύτή δωρεά.

«Τ ώ καιρώ Ικείνω, εΐσήλθεν ό Ίησοϋς εϊς Κα­περναούμ' καί ήκούσθη δτι εις οικόν εστι. Καί εύθέως συνήχθησαν πολ­λοί, ώστε μηκέτι χωρεΐν μηδέ τά ιτρός τήν θύραν' καί Ιλάλει αύτοΐς τόν λόγον, καί έρχονται πρός αύτόν παραλυτικόν φέροντες, αίρόμενον ύπό τεσ­σάρων. Καί μή δυνάμενοι προσεγγίσαι αύτώ διά τόν όχλον, άπεστέγασαν τήν στέγην δττου ήν, καί έξορύξαντες χαλώσι τόν κράββατόν, έφ’ ω ό παρα­λυτικοί κατέκειτο. Ίδών δέ ό Ίησοϋς τήν πίστιν αύτών λέγει τώ παραλυτικω' τέκνον, άφέωνταί σοι αί άμαρτίαι σου. Ήσαν δέ τινες τών γραμματέων έκεΐ καθήμενοι καί διαλογιζόμενοι έν ταϊς καρδίαις αυτών τί ουτος οΰτω λαλεΐ βλασφημίας; τις δυνα-

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥΒ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΓΡΗΓ. ΠΑΛΑΜΑ)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ Μάρκ. β ' 1-12ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Έβρ. cT 10 - β ' 5

ται αφιεναι αμαρτίας ει μή εις ό Θεός; Καί ευθέ­ως έπιγνοΰς ό Ίησοϋς τω πνεύματι αύτοϋ ότι ούτω διαλογίζονται έν

ίαυτοϊς, είπεν αύτοϊς' τί ταΰτα διαλογίζεσθε έν τάΐς καρδίαις υμών; Τί έστιν εύκοπώτερον, είπεΐν τώ παραλυτικω, άφέωνταί σου αί άμαρτίαι, ή είπεΐν, έγειρε καί άρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει; "Ινα δέ είδήτε ότι εξουσίαν έχει ό υίός τοϋ άνθρώπου άφιέναι επί τής γης άμαρτίας, λέγει τώ παραλυ- τικώ' σοί λέγω, έγειρε καί άρον τόν κράββατόν σου καί ϋπαγε εις τόν οίκον σου. Καί ήγέρθη έύθέως, καί άρας τόν κράββατόν έξήλθεν έναντίον πάντων, ώστε ίξίστασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως εϊδομεν».

ο e m c K e n T H C t o y c n m o v mac«Ήκούσθη δτι εις οικόν έστι».

Ό Ίησοϋς κηρύττει τό χαρμόσυνο μήνυμα τής σωτηρίας παντού. Στη συναγωγή, στο ναό, στις πλα­τείες και στούς δρόμους, στις βουνοπλαγιές καί στις άκρογιαλιές. Πολλές φορές ό Ίησοϋς μπαίνει καί σ ’ αύτά τά σπίτια τών άνθρώπων, τά πλούσια καί τά φτωχά, χωρίς καμιά εξαίρεση, γιά νά φέρει παντού τή θεία του άλήθεια.Έτσι καί σήμερα τόν βλέπουμε νά βρίσκεται σ ’ ένα σπίτι στήν Καπερναούμ. Πλήθος κόσμου έτρεξε νά τόν δε! καί νά τόν άκούσει. Ας πλησιάσουμε κι έμεϊς σ ’ αύτό τό σπίτι. Ας παρα­κολουθήσουμε τόν «Υιόν τού άνθρώπου», γιά νά δούμε τί προσφέρει στούς άνθρώπους, όταν μπαίνει στά σπίτια τους.

Τό πρώτο πού θά δούμε είναι ότι ό Ιησούς

ΔΙΔΑΣΚΕΙ«Έλάλει αύτοΐς τόν λόγον» σημειώνει ό Εύαγ-

γελιστής. Ό Κύριος μέσα στο σπίτι έκεΐνο δέν κουβέ­ντιαζε άπλώς, δέν έλεγε μερικά λόγια, άλλά πρόσφερε «τόν λόγον», τό συγκεκριμένο του κήρυγμα, γιά τήν σωτηρία. Πρόσφερε τόν λόγο του, πού φθάνει μέχρι τό βάθος τής κάθε άνθρώπινης καρδιάς, γιά νά βγάλει άπό έκεΐ δ,τι σάπιο καί άκάθαρτο ύπάρχει καί νά τήν άναγεννήσει.

Ό Ιησούς δμως, δέν έπαυσε νά εισέρχεται στά σπίτια. Αύτός πού είναι ό ίδιος «χθες και σήμερον και εις τούς αιώνας» (Εβρ. ιγ ' 8), εισέρχεται καί σήμερα στά σπίτια μας. Εισέρχεται νά μάς διδάξει. Κάθεται άνάμεσά μας καί έχει κάτι νά μάς πει. Πώς; Μέ ποιο τρόπο; Έρχεται μέ τό Ευαγγέλιο -πού δέν πρέπει νά λείπει άπό κανένα σπίτι- μέ ένα χριστια­νικό περιοδικό ή μέ ένα καλό βιβλίο, έρχεται μέ τήν επίσκεψη ενός πιστού άνθρώπου.

Καί μάς μιλάει. Αν άνοίξουμε τά αύτιά τής καρ­διάς μας, θά τόν άκούσουμε. Καί ό λόγος αύτός τού Χριστού είναι «φωνή σάλπιγγος», πού μάς καλεΐ νά σηκωθούμε άπό τόν πνευματικό μας ύπνο. Μάς λέει δυνατά δτι δέν μπορούμε νά κοιμόμαστε τόν ύπνο τής άμαρτίας. Μπαίνει στήν καρδιά μας καί βρίσκει τήν μνησικακία, τόν φθόνο, τις άμαρτωλές μας επι­θυμίες καί τις ξεσκεπάζει στο φώς τής άλήθειας του.

Περισσότερο δμως άπό δλα αύτά ό Κύριος θά μάς μιλήσει καί θά μάς άποκαλύψει τά μυστικά τής πνευματικής ζωής. Έκεΐ, μέσα στο σπίτι μας, θά μάς πει τί είναι ή σωτηρία, τί πρέπει νά κάνουμε,γιά νά είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί. Πώς πρέπει νά ζοΰμε μέσα στον σύγχρονο κόσμο.

Ό Ίπσοΰς μάς διδάσκει. Τόν άκοΰμε; Άκοΰμε τόν «λόγον» του; Αντηχεί μέσα μας αύτός ό θεϊκός λόγος; Καί αν τόν άκοΰμε συμμορφώνουμε τή ζωή μας προς τόν λόγο του; Πορευόμαστε κάθε μέρα σύμφωνα μέ τά δσα τό Εύαγγέλιο μάς λέει; «Σήμερον έαν της φωνής αύτοϋ άκούσητε, μή σκληρύνητε τας καρδίας ύμών» μάς παραγγέλλει ό Απόστολος (Εβρ. γ ' 15). Αν μπορούσαμε νά άκούσουμε σήμερα, αύτή τήν ήμερα, τόν «λόγον» του χωρίς νά σκληρυνθεϊ ή καρδιά μας πόσο εύτυχισμένοι θά είμαστε!

Ό Κύριος Ιησούς δέν διδάσκει άπλώς. Άλλά καί

ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΜέσα στο σπίτι έκεΐνο τής Καπερναούμ ό Κύριος

έκανε ένα διπλό θαύμα: Θεράπευσε τόν παραλυτικό. Δύο μεγάλες άρρώστιες είχε ό άνθρωπος αύτός. Ή μιά έξωτερική, πού τήν έβλεπαν δλοι καί ή άλλη μυστική, εσωτερική, πού δέν φαινόταν καθόλου. Καί αύτή είναι πιο μεγάλη άπό τήν πρώτη, τήν παράλυση. Είναι άρρώστια τής ψυχής, είναι ή παράλυση πού μέσα μας φέρνει ή άμαρτία.

Καί άπό τήν άρρώστια αύτή τής ψυχής θέλει πρώτα νά θεραπεύσει καί μάς ό Κύριος. Πόσα πάθη, άλήθεια, παραμένουν μέσα μας άπό τή νεανική μας ήλικία! Καί ή ψυχή τραυματισμένπ ζητά θεραπεία. Ποιος μπορεί νά τής τήν προσφέρει; «Τίς δύναται άφιέναι άμαρτίας εΐ μή εις ό Θεός»; Γι ’ αύτό καί ό θεάνθρωπος Κύριος έρχεται στο σπίτι μας μέ τούς τρόπους πού άναφέραμε προηγουμένως. ’Επειδή μόνος αύτός έχει τή δύναμη καί τή θέληση νά μάς θεραπεύσει. Κοντά σ ’ αύτή τήν πρώτπ καί μεγάλη θεραπεία θά μάς συμπαρασταθεί καί στον σωμα­τικό πόνο, θά μάς παρηγορήσει στήν θλίψη, θά μάς προσφέρει καί τήν σωματική ύγεία, δταν εκείνος τό κρίνει σκόπιμο καί ώφέλιμο γιά μάς. Γιατί ό ’Ιησούς είναι ό γιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων.

Ό Ιησούς, ό θείος Λυτρωτής εισέρχεται στο σπίτι μας. Πώς τόν δεχόμαστε; Καθόμαστε σάν τήν Μαρία, τήν άδελφή τού Λαζάρου, «παρα τούς πόδας του» (Λουκ. ι ' 39), γιά νά άκούσουμε τόν θείο λόγο του; Ζητάμε, σάν τόν σημερινό παράλυτο τήν ύγεία τής ψυχής καί τού σώματος;

Ό Κύριος καί Θεός μας εισέρχεται στο σπίτι μας. Ας τού επιτρέψουμε νά τό γεμίζει μέ τήν ευλογία του, νά τό ομορφαίνει μέ τήν παρουσία του, νά τό καθοδηγεί μέ τόν λόγο του, νά τού χαρίζει τήν ύγεία καί τήν σωτηρία. 33

zmn M

apn

os

2016

m

irre

iiio

ΖΩΉ

Μάρ

τιοδ

2

016

ΥΨΠΜΕΝΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

34

Τό πλοιάριο μέ τόν Κύριο και τούς μαθητές, πού επιχει­ρεί νά διαπλεύσει τη λίμνη, βασανίζεται άπό τά κύματα. Τό χτυπούν άλύπητα. Ό άνεμος σφυρίζει άπειλητικός. Δ έν τό άφήνουν νά προχωρήσει, γιά νά φθάσει «εις τό πέραν», στήν άντίπερα όχθη.Όλα τά στοιχεία τής φύσεως συνωμοτούν, γιά νά παρεμποδίσουν τήν όμαλή πορεία του.Όπως σημειώνει ό εύαγγελιστής Μάρκος «γίνεται λαχλαψ άνέμου μεγάλη, χά δέ κύματα έπέβαλλεν εις το πλοΐον, ώστε ηδη αύτό βυθί- ζεσθαι» (Μάρκ. δ ' 37).

Ε ικόνα τη ς καθημερινής ζωής, τής άτομικής, οικογενει­ακής, κοινωνικής. Εικόνα τής πορείας τής ’Εκκλησίας τοΰ Χριστού γιά τή ν προσέγγιση, τή συνάντηση τώ ν άνθρώπων. Τότε τό «πέραν», ή άλλη όχθη, ή πέραν τής λίμνης έκταση, δέν κατοικεΐτο άπό άνθρώπους πού είχαν πιστέψει στον Χριστό. Καί τά κύματα εμπόδιζαν τό πλοίο νά τούς πλησιάσει. Καί σήμερα πόσες δυσκολίες παρεμβάλλο­νται προκειμένου νά γίνει αύτό τό πλησίασμα όνάμεσα στούς άνθρώπους πού πιστεύουν καί σ ’ εκείνους πού δέν πιστεύουν! Στήν άντίπερα όχθη προσπα­θούν νά περάσουν τό μήνυμα τοΰ Εύαγγελίου οί ιεραπόστολοι σέ δλα τά μήκη καί πλάτη τής γής. Καί τά κύματα ύψώνονται απειλητικά. Ή καχυποψία, ό φανατισμός, τό μίσος ύψώνουν κύματα, γιά νά καταποντίσουν καί σήμερα τό ειρηνικό πλοι­άριο τού Ιησού. Οί πιστοί καί σήμερα καλούνται νά προχω­ρούν στά έργα τής άνιδιοτελοΰς άγάπης τους συχνά έν μέσω πειρασμών καί κινδύνων.

«Άντίπερα άχθη» παρουσιά­ζουν σήμερα καί οί άνθρωποι πού έχουν γιά ιδεολογία τους τόν άθεϊσμό, φιλοσοφία καί ζωή τους τόν ύλισμό, τακτική τους τή συκοφάντηση τής άλήθειας καί τήν πολεμική κατά τής πί- στεως. «Άντίπερα όχθη» είναι

και οι προσωπικοί μας αντίπα­λοι πού μάς διαβάλλουν καί μάς συκοφαντούν. Πόσοι καί πόσοι δημιουργούν, χωρίς λόγο, άντί- παλο στρατόπεδο, γιά νά μάς κατηγορήσουν καί ύπονομεύ- σουν τις προσπάθειές μας! Καί δέν πρόκειται μονάχα γιά τήν «άντίπερα όχθη» πού δημιουρ­γούν οί άλλοι, πού τοποθετούν, δηλαδή, οί άλλοι τόν εαυτό τους μέ τή ν έχθρική στάση τους. Πρόκειται καί γιά τήν «άντίπε­ρα όχθη» πού έμεΐς οί ίδιοι, άπό προκαταλήψεις, άπό θιγμένους εγωισμούς, άπό έλλειψη κατα- νοήσεως καί άγάπης, τοποθε­τούμε πολλούς συνανθρώπους μας. Καί δυσκολευόμαστε νά τούς πλησιάσουμε χωρίς σο ­βαρούς λόγους.Έτσι κοντά στά κύματα πού ύψ ώνει ή άντί- δραση τώ ν άλλων, ερχόμαστε κι έμεΐς οί ίδιοι νά άνοίξουμε θυελλώδεις άσκούς καί νά δυ­ναμώσουμε τήν τρικυμία.

Ό Κύριος, τό α ιώνιο παρά­δειγμα κάθε πιστού, «έπετί- μησε τω άνέμω και είπε τη θαλάσση· σιώπα, πεφίμωσο. Καί έκόπασεν ό άνεμος, καί έγένετο γαλήνη μεγάλη » (Μάρκ. δ ' 39). Μ έ κυριαρχικό πρόσταγμα διέταξε τά στοιχεία τής φύσεως νά ήρεμήσουν καί σταμάτησε ό άνεμος καί γαλή­νεψε ή θάλασσα. Καί δίνει καί σήμερα καί σέ κάθε εποχή σέ όλους τούς πιστούς τή δύναμη νά γαληνεύουν τά κύματα τώ ν άντιδράσεων, τής έχθρας καί τής άντιπάθειας καί νά προχω­ρούν στήν «άντίπερα όχθη» γιά

τή συνάντηση τοΰ άλλου, πού ποτέ δέν παύει νά είναι εικόνα τοΰ Θεού, άδελφός τού Χριστού.

Άλλωστε ό Χριστός στο πέρα­σμα τών αιώνων είναι ό πρώτος πού κήρυξε τήν πιο μεγάλη επα­νάσταση, τήν έπανάσταση τής άγάπης. Ποιος άλλος πρόφερε τό: «Άγαηατε τούς έχθρούς ύμών»; Ό λόγος αύτός κατάρ­γησε ούσιαστικά τήν «άντίπερα όχθη», τά «άντίπερα στρατό­πεδα». Δ έν ύπάρχουν γιά τόν Χριστιανό άντίπαλοι καί έχθροί. Τά χωριστικά τείχη έχουν γκρε- μισθεΐ μέσα στις καρδιές τώ ν πιστών. Καί όταν οί άλλοι τά ύψ ώνουν καί προκαλοΰν δυ­σκολίες στο πλησίασμα, ό Χρι­στιανός καί πάλι τά γκρεμίζει καί προχωρεί. Ό οποιοσδήποτε άνθρωπος, όσο κι άν άπομακρύ- νεται άπό κοντά του, ποτέ δέν παύει νά είναι «πλησίον» του.

Έχει πρότυπό του ’Εκείνον πού επάνω στον Σταυρό «ηπλωσε ιάς παλάμας καί ηνωσε τά το πριν διεστώτα».Ένωσε όλες τις «όχθες», άνατολικές, δυτικές, βόρειες καί νότιες. «Αύτος (ό Χριστός) τά μεσότοιχον τοΰ ψραγμοϋ λύσας, τήν έχθραν έν τή σαρκί αύτοΰ... έλθών εύηγγελίσατο ειρήνην ύμΐν τοΐς μακράν καί τοΐς εγγύς» (Εφεσ. β ' 14-17).Έτσι μέσα στις θύελλες τό πλοίο τού Ιησού, τής ’Εκκλησίας, στήν πορεία του «εις τό πέραν» προχωρεί σταθερά. «Κλυδωνίζεται άλλ ’ ού καταπο- ντίζεται. Χειμάζεται άλλά ναυάγιον ούχ υπομένει» (Χρυσόστομος).

Η ’Ορθόδοξον Χριστιανικόν Περιοδικόν.

Όργανον Αδελφότητος Θεολόγων ή «ΖΠ Η»Κυκλοφορεί κάθε μήνα.Εκδότης: Αδελφότης Θεολόγων ή «ΖΩΗ» Σ.Α., Ίπποκράτους 189, 114 72 Άθήναι.Τηλ.: 210 64 28 331, FAX: 210 64 63 606.Διευθυντής Συντάξεως: Γεώργιος Β. Μελέτης, Ίπποκράτους 189, 114 72 Άθήναι. ’Εκτύπωση: «Λυχνία Α.Ε.», Ανδραβίδας 7, 136 71 Χαμόμυλο - Άχαρνων.Τηλ.: 210 3410436, FAX: 210 3425967, www.lyhnia.gr ΚΩΔΙΚΟΣ: 01 1290

ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: 10 €Άποστέλλεται μέ επιταγή η εις γραμματόσημα εις ιό Γραφεΐον τού ΠεριοδικοΟ: Ίπποκράτους 189, 114 72 ΑΘΗΝΑΙ ή καταβάλλεται εις τά Βιβλιοπωλεία μας.

ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ (ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ) Γιά όλες τις χώρες: 25 € Κύπρος: 15 €

ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ

(1780 - 1857)

’Ελεύθερος αλλ ’ άδύναιος και κακοπαθημένος, γύρισε στήν άγαπημένη του πατρίδα, στήν Τσα- ρίτσανη. Έκεΐ μέ άγάπη και ενθουσιασμό γίνηκε δεκτός άπό τούς συμπατριώτες του.Ήταν μάλιστα ή εποχή πού τόν είχαν πολύ άνάγκη. Ό πατέρας του, πού ήταν όπως είπαμε Ιερέας καί δάσκαλος, ειχε πεθάνει.Έτσι πήρε άμέσως τή θέση του ό γιός του Κωνσταντίνος.

Δέν περνάει δμως πολύς καιρός και νέα μαύρα σύννεφα φαίνονται στον ορίζοντα. Ό Άλή Πασάς, άφοϋ έφαγε τά λύτρα, ζητά πάλι άφορμή νά τόν πιά- σει.Ό Κωνσταντίνος κινδυνεύει γιά άλλη μιά φορά. Έάν ξαναπιαστεΐ δέν γλυτώνει. Θά τοΰ πάρουν τό κεφάλι.

Σέ λίγο καιρό ή είδηση φθάνει καί στά Πατρι­αρχεία τής Κωνσταντινουπόλεως. Ό Πατριάρχης άνησυχεΤ γιά τόν Οίκονόμο. Καί γιά νά γλυτώσει τόν άτρόμητο άγωνιστή τοϋ Χριστού άπό τά ματο- βαμμένα χέρια τοΰ Πασά, τόν διορίζει έξαρχο τού Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεράσιμου, πού βρι­σκόταν τότε στήν Κωνσταντινούπολη. Μυστικός μαντατοφόρος φέρνει γρήγορα τό διορισμό στήν Τσαρίτσανη καί άμέσως ό Κωνσταντίνος φεύγει γιά τήν πρωτεύουσα τής Μακεδονίας, πού ήταν έξω άπό τήν έπικράτεια τού Άλή.

ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗΈτσι ό Οικονόμος πέρασε τά πρώτα χρόνια τής

ζωής του. Ή δράση του, πού ήταν τό προανάκρουσμα τών κατοπινών του άγώνων, έγινε παντού γνωστή. Τό όνομά του άρχισε νά ξαπλώνεται σ ’ δλο τόν Ελληνισμό.

Στή Σμύρνη μαζί μέ τόν άδελφό του τόν Στέφα­νο, πού ήταν γιατρός καί τόν Κωνσταντίνο Κούμα ίδρυσαν μιά καινούργια Σχολή καί ένα καινούργιο σχολείο. Το ονόμασαν «Φιλολογικό Γυμνάσιο» καί ό ίδιος δίδασκε Θρησκευτικά και'Έλληνες συγγραφείς.

Ό Κωνσταντίνος, δταν άνέβαινε στήν έδρα συ­νάρπαζε τούς μαθητές του.Ήιαν «μάλλον άπόστολος καί εμπνευσμένος προφήτης ή άπλοϋς διδάσκαλος». Δ ιότι σκοπό τής διδασκαλίας καί τού Σχολείου θεωρούσε ό Οίκονόμος τήν ήθική διάπλαση τής νεολαίας.Ήθελε καί ποθούσε τά έλληνόηουλα νά γίνουν οί αύριανοί καλοί πολίτες τής σκλαβωμέ­νης Πατρίδας, οί γενναίοι στρατιώτες τού Χριστού. «Σκοπός τής διδασκαλίας, έγραφε, είναι νά κάνη τούς μαθητάς άνθρώπους χρησίμους εις τήν κοινωνίαν ό,τι- δήποτε επάγγελμα και έάν κάμνονν, και σοφούς είς τό νά πράπουν τό αγαθόν. Άλλά αύτή ή διάπλασις τής νεολαίας δεν ήμπορεϊ νά πραγματοποιηθή μέ άλλον τρόπον, παρά μόνον όταν βάλωμε ώς βάσιν και θεμέλιον τής διδασκα­λίας τήν άμώμητον πίστιν μας, ή όποία είναι κάθε Αρετής

μητέρα και τροφος».Σέ κάθε νέο -τόνισε στον «παραινετικόν προς τούς

νέους λόγον», πού έξεφώνισε τήν 1η Σεπτεμβρίου 1813 στήν 5η επέτειο τής ίδρύσεως τοΰ «Φιλολογι­κού Γυμνασίου»- έρχεται ή ήδονή καί τοΰ προσφέρει ψεύτικα στεφάνια καί σκορπάει μηρός στο δρόμο του τά άνθη τής άμαρτίας. Καί ό νέος, πού δέν έχει πείρα, εύκολα έξαπατάται καί θεωρεί τή ζωή ένα άδιάκοπο πανηγύρι καί μιά άτέλειωτη γιορτή.Έτσι όρμάει ν ’ άπολαύσει χωρίς ποτέ νά σβήσει τή δίψα του, τήν άμαρτωλή χαρά.

Στή συνέχεια τούς μιλάει γιά τή φιλία, πού είναι ένα δώρο τού Θεού καί τούς συνιστά νά είναι προσε­κτικοί στήν εκλογή τού φίλου. Αναπτύσσει μέ ώραΐα λόγια τή χαρά, πού δίνει ό χριστιανικός άγώνας στον νέο. Τούς ενισχύει νά είναι ειλικρινείς καί ταπεινοί.

Άλλά πώς ό νέος θά έπιτύχει δλα αύτά; Ό σοφός Δάσκαλος άπαντάει: Διαβάζετε, λέει, τήν Αγία Γραφή, πού είναι ή ζωή, τό φώς καί ή άλήθεια. Συγχρόνως μελετάτε τά πολύφωτα άστέρια τής Οικουμένης, τούς Πατέρες τής’Εκκλησίας. Ό λόγος τού Θεού πού κάνει τούς άγιους σοφούς καί τούς σοφούς άγιους, θά σάς δυναμώνει τήν πίστη καί τήν θέληση γιά νά προχωρείτε συνεχώς στο άνηφορικό μονοπάτι τής άρετής καί τής εύσέβειας.

Τελειώνει μ ’ αύτά τά λόγια τόν περίφημο λόγο του στή νεολαία τής Σμύρνης:

«Όποιονδήποτε επάγγελμα και άν μέλλετε, φίλοι νέοι, νά έπαγγελθήτε, ή μέγα ή μικρόν, χωρίς τήν χαρά, τήν ταπείνωσιν, τήν αγάπην, τήν ειλικρίνειαν, τήν Αγνότητα είναι Αδύνατον νά διαδράμητε τό στάδιον έντίμως και εύτυχώς.'Όλων δέ τούτων τών Αρετών, πάλιν τό επανα­λαμβάνω, θεμέλιον έχετε τήν προς τόν Θεόν εύσέβειαν... Χωρίς τοϋ Θεοϋ τήν προστασίαν μ ’ όλα τά προτερήματά σας ήθέλετε εϊσθαι όμοιοι μέ άθλια ορφανά παιδία αφει- μένα εις έρημον τόπον χωρίς οδηγόν νά τά κατευθύνη, χωρίς τροφόν νά τά διατρέφη, χωρίς προστάτην νά τά διαφυλάττη άπό τούς φοβερούς κινδύνους, όσοι έπικρέ- μανται είς τάς κεφαλάς αύτών. Βέβαιοι, λοιπόν όντες, ώ καλή Νεολαία, χωρίς τοϋ ύψίστου καί δημιουργού Θεοΰ τήν βοήθειαν δέν δύνασθε νά ήοθε εύτνχεΐς καί πεπαι­δευμένοι, Ανυψώνετε πάντοτε τήν καρδίαν ύμών προς τόν Σωτήρα τοΰ Κόσμου διά τής πίστεως καί ζητείτε τήν προστασίαν τοϋ Θεοϋ τοϋ παντός διά τής προσευχής καί τής Αγαθοεργίας. Αύτός δέ ό πατήρ τών οίκτιρμών είθε νά έπιβλέπη είς ύμάς μέ βλέμμα πατρικόν καί εύμενές! Νά φωτίζη ύμάς είς τάς σπουδάς, οδηγών καί διδασκάλους καί μαθητάς είς τήν Αληθινήν σοφίαν! Νά διαφυλάττη τοϋ Γυμνασίου τούτου τούς επιτρόπους καί ύπερασπιστάς! Καί νά όμαλύνη τάς όδούς τής προκοπής τοϋ ορθοδόξου Γένους ημών!».

(Συνεχίζεται) 35

ΖΩΉ

Μάρ

τιος

2

016

mu M

dpti

os

20

16

ΕΠΙ ΤΩΝΓ Ε Γ Ο Ν Ο Τ Ω Ν

36

«Ν Ο Μ Ο Σ ΓΕ ΓΟ Ν ΕΝ Η Π Α Ρ Α Ν Ο Μ ΙΑ »

«Εκλεισε, λοιπόν, γιά τόν πρωθυπουργό, με τη θεσμοθέ­τηση τοϋ συμφώνου συμβίωσης γιά τά ομόφυλα ζευγάρια, ένας κύκλος οπισθοδρόμησης και ντροπής γιά τό ελληνικό κράτος, αρνήσεων και περιθωριοποίησης ενός μεγάλου μέ­ρους συμπολιτών μας..». Και διερωτόμαστε, άν ό κύκλος αύτός της ντροπής έκλεισε ή άνοιξε; Και δυστυχώς δέν είναι ό μόνος πού έκανε παρόμοιες δηλώσεις. Φτάσαμε στο θλιβερό κατάντημα καταστάσεις πού άλλοτε προκα- λοϋσαν ντροπή και άνεπιφύλακτο στιγματισμό, σήμερα νά χαρακτηρίζονται και νά προβάλλονται άνερυθρίαστα ώς «ιδιαιτερότητες» και νά νομιμοποιοΰνται.Έχουμε, δηλαδή, μιά επικίνδυνη και άνησυχητική άμβλυν­ση τοϋ ηθικού αισθητηρίου, προδρομικό φαινόμενο πνευματικής ναρκώσεως και νεκρώσεως. Βαθιά ψυ­χολογημένη ή επισήμανση τοϋ ίεροϋ Χρυσοστόμου: «Τό δεινόν, διακηρύσσει, είναι ότι μετά πολλής τολμάται άδειας μύσος (ρυπαρότητα) τοσοϋτον και νόμος γέγονεν ή παρανομία. Ούδεις δέδοικεν (φοβάται), ουδέ τρέμει λοιπόν- ονδεις αίσχύνεται, ουδέ έρυθριά, άλλά και έγκαλλωπίζεται τώ γέλωτι τούτω (καμαρώνει πού γίνεται καταγέλαστος) και μαίνεσθαι δοκοϋσιν οΐ σωφρονοΰντες και παραπαίειν οί νουθετοϋντες». Τό φοβερό, μέ άλλα λόγια, δέν είναι ή διαστροφή πού στιγματίζεται. Τό «δεινόν» είναι ή ρυπαρότητα πού εγκωμιάζεται και νομιμοποιείται. Καί όχι μόνο, άλλά φτάσαμε στο σημείο νά θεωρούμε, πώς χάσανε τό μυαλό τους όσοι τολμούν νά συμβουλεύσουν!

«ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ ΦΑΥΛΟΥ ΙΔΙΟΝ» (ΦΙΛΩΝ)

Τό θέμα είναι γενικότερο καί πρέπει νά τό δούμε στις άληθινές του διαστάσεις. Ό βαθμός τής ντροπής ήταν πάντοτε άνάλογος μέ τό ύψηλό ή χαμηλό επίπεδο τού πολιτισμού. Εποχές καταπτώσεως χαρακτηρίζονται άπό άδιαντροπιά. Συμπορεύονται μέ τήν παρακμή. Οί άρχαΐοι είχαν τήν Αιδώ θεά. Τήν λάτρευαν ώς προσω­ποποίηση τής κοσμιότητας, τής ντροπής.Ήταν ή ρίζα πολλών άρετών.Ό Πλάτων τήν θεωρούσε άνώτερη καί άπό τή δικαιοσύνη. Γι’ αύτό καί στούς Νόμους του ή δικαιοσύνη λέγεται κόρη τής αίδοϋς. Τόν άναιδή τόν θεωρεί νόσον τής πόλεως.Όταν, λοιπόν, διαβάζει κανείς τήν Ιστορία καί βλέπει τά φαινόμενα τής άναισχυντίας, τής χυδαιότητας, τής διαστροφής, τά «πάθη της ατιμί­ας» (Ρωμ. α ' 26), τόν καλπάζοντα Σοδομισμό, προβλη­ματίζεται σοβαρά καί γιά τό δικό μας μέλλον. Σκέπτεται, πώς άν δέν σημάνει πανελλήνια σταυροφορία, γιά τήν άναχαίτιση τού θολού ρεύματος τής άδιαντροπιάς, άν δέν ξυπνήσουν άπό τόν εφησυχασμό τους όλες οί ύγιεΐς δυνάμεις, κινδυνεύουμε ώς’Έθνος νά ζήσουμε μεγάλες τραγωδίες.Ή μήπως τις ζοΰμε μέ τή βαθιά οικονομική κρίση καί τή βαβελική άσυνεννοησία; Νομοθετήμα- τα πού προσβάλλουν βάναυσα τόν άνθρωπο καί τόν άνθρωπισμό, άν δέν στιγματίζονται, δπως τούς πρέπει, τότε ή άνοχή σημαίνει συνενοχή.

ΣΕ Β Α ΣΜ Ο Σ ΣΤ Η Ν Α Ξ ΙΟ Π ΡΕΠ Ε ΙΑ ΤΗ Σ

Ή προσβολή στήν προσωπικότητα τής γυναίκας καί ή σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο τής εργασίας άποτέλεσαν θέμα συζητήσεως στο Εύρωκοινοβούλιο: «Τί είναι αύτό πού κάνει έκατομμύρια γυναίκες νά αισθά­νονται άθλια καθημερινά, πού προκαλέϊ άποχή άπό την εργασία, κατάθλιψη, αδράνεια, οικογενειακές συγκρούσεις, ψυχοσωματικές και διανοητικές ασθένειες»; Ή σεξουαλική όχληση, μάς λέει ή έκθεση τοϋ Εύρωκοινοβουλίου. Ό πλέον συχνός καί λιγότερο συζητημένος κίνδυνος γιά τήν ύγεία τών γυναικών, τονίζεται στήν έκθεση, δέν μπορεί νά άγνοεΐται ώς «ένα άθώο άστεΐο». Είναι θλι­βερό νά εορτάζεται ή 8η Μαρτίου ώς «Διεθνής Ημέ­ρα τής Γυναίκας» καί ή ύποκρισία νά βρίσκεται στο κορύφωμά της. Δέν είναι έμπαιγμός στον 21ο αιώνα νά συζητεΐται άκόμη ό σεβασμός στή γυναίκα καί τήν άξιοπρέπειά της; Δείγμα καί αύτό τού εύτελισμοΰ τών άξιών στήν ύλιστικοκρατούμενη εποχή μας. Καί δμως τό ζητούμενο αύτό σήμερα τό πραγματοποίησε ό Χρι­στιανισμός στήν εμφάνισή του μέ τήν ενανθρώπηση τού Σωτήρος Χριστού. Τί σημαίνει δτι ό Θεός γίνεται άνθρωπος καί γεννάται άπό μία γυναίκα, τήν άειπάρ- θενο κόρη τής Ναζαρέτ; Ή γυναίκα δέν θά είναι πιά τό άντικείμενο τής έκμεταλλεύσεως. Στο πρόσωπο τής ύπεραγίας Θεοτόκου μπορεί νά καυχάται στο έξής κάθε γυναίκα καί νά δέχεται τόν σεβασμό πού τής άνήκει.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ Ο ΚΑΜΙΚΑΖΙ;

Είπαν πώς ό καμικάζι δέν διαφέρει άπό τόν Χρι­στιανό μάρτυρα. Άς μή συγχέουμε τά πράγματα. Ό φορτισμένος μέ μίσος καμικάζι δέν είναι ήρωας, δέν είναι μάρτυρας. Είναι παθιασμένος τρομοκράτης, δο­λοφόνος. Δέν βρίσκεται σέ άμυνα. Σκοτώνεται, γιά νά σκοτώσει, χωρίς καμιά διάκριση. Νά σκοτώσει άθώους άνθρώπους πού σέ τίποτα δέν έφταιξαν καί βυθίζει στο πένθος πολλούς. Τυφλωμένος άπό τό πάθος, πού τού ένέπνευσαν σκοτεινοί καί άρρωστημένοι εγκέφαλοι, παροπλίζει τή σκέψη του καί ενεργεί σάν άβουλο πιόνι. Δέν έμπνέεται άπό ιδανικά. Ή άγάπη άπουσιάζει τελεί­ως άπό τήν παθιασμένη ψυχή του. Είναι φορτισμένος μέ μίσος. Νομίζει δτι άγωνίζεται γιά ιδανικά.Όμως ή εκδίκηση, τό μίσος, δέν είναι ιδανικό. Δέν είναι ό μάρτυρας, ό ήρωας, ό ίδεολόγος άγωνιστής. Θυσιάζεται καί ό μάρτυρας. Δίνει καί αύτός τή ζωή του, δχι δμως γιά νά άφαιρέσει τή ζωή τών άλλων, τών άθώων, τών άνυποψίαστων. Θυσιάζεται γιά νά σώσει ζωές.Ό μάρτυ­ρας δέν είναι φορτισμένος μέ μίσος.Έχει άφοπλίσει τό μίσος άπό τήν καρδιά του. Ή άγάπη κινεί τά νήματα τής ψυχής του. Θυσιάζεται γιά νά σώσει δχι μόνο φίλους, άλλά καί έχθρούς. «Και μετά τών μισούντων τήν ειρήνην είναι ειρηνικός». Άβυσσώδης, λοιπόν, ή διαφορά άνάμεσα στήν εύγενική μορφή τού Χριστιανού μάρτυρα καί τήν άποκρουστική τού καμικάζι. Ό ένας άφοπλίζει καί ό άλλος οπλίζει τό μίσος.

< β<

<111

οω

2 Ο σ CG < £ ω £ 2Ι » “< ° ^ Q.

ΚΩΔΙΚΟΣ: 01 1290

σ\ ^ 00 ̂ ^ ϊζ

Α Χ'Χ Β ο ©

§ ν ,ο<" Κ 1̂-

Ν