http://tileplagktoiplanai.blogspot.gr/2015/07/blog-post_7.html

Μετά το «ΟΧΙ» του Δημοψηφίσματος

7-7-2015

Η συντριπτική επικράτηση του «ΟΧΙ»:

-Πρωτευόντως δεν νοηματοδότησε μια νίκη του Τσίπρα, της κυβέρνησηςΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ αλλά αποτέλεσε την κυρίαρχη εκδήλωση του ιστορικούμεγαλείου του λαού ο οποίος επέλεξε να ψηφίσει μαζικά κατά του πολύτροπουεκβιασμού και υπέρ της αυτοεκτίμησης, της επιβίωσης και της αντίστασης.

-Έμμεσα τονώνει την πιο αγωνιστική πλευρά του λαϊκού πατριωτικούκινήματος κυρίως εκτός και δευτερευόντως εντός της κοινωνικής βάσης τουΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας την συμβιβαστική του πτέρυγα σε δυσχερή θέση αλλά καιτον ίδιο τον Τσίπρα. Ο οποίος φάνηκε επιφυλακτικός και «ζαλισμένος» από τοπολύ μεγάλο αποτέλεσμα. Διότι αυτό είναι δύσκολα ελέγξιμο και«κεφαλαιοποιήσιμο» σε ξεπούλημα (με την πλήρη αποδοχή της γερμανικήςπρότασης).

Ο Τσίπρας είναι παγιδευμένος. Όπως ήταν αναμενόμενο, ερμηνεύει καιδιαστρέφει το νόημα του «Όχι»: «η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολήρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μαςδύναμης για την επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας. Με όρους κοινωνικήςδικαιοσύνης, με όρους προοπτικής και απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλοτης λιτότητας». Ο Τσίπρας λοιπόν συνεχίζει τον ανεύθυνο, συμβιβαστικό τουρόλο καταργώντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και αθροίζοντας ταΝΑΙ και τα ΟΧΙ. Για τούτο και προσφεύγει στο «εθνικό διακομματικό μέτωπο»για την υποστήριξη της πρόσφατης πρότασης του δηλαδή μιας νέαςαντιλαϊκής συμφωνίας με σκληρό μνημόνιο, ώστε να μείνει η χώρα στο ευρώχωρίς χρεοκοπία. Αντί δε η αδυναμία πληρωμής των τοκοχρεολυσίων νααποτελεί ένα όπλο της Ελλάδας, αφού μόνον η ίδια Γερμανία θα μπορούσε ναυποστεί απώλειες ύψους 95 δις (δανειακές οφειλές & οφειλές στοΕυρωσύστημα + Target 2) η ίδια κυβέρνηση το μετέτρεψε σε όπλο εκβιασμούκατά των Ελλήνων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ, έχει τεθεί υπό την υψηλή εποπτεία τηςΑμερικανο-σιωνιστικής ολιγαρχίας και ακολουθεί πιστά τις παραινέσεις της.Έχοντας πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την ίδια την δική της θέση για αντι-λιτότητα και απομείωση του χρέους, συνεχίζει ολοένα και πιο αδιέξοδα να«διαπραγματεύεται» με την ΕΕ, και να εκλιπαρεί για «λύση» στις συνόδουςκορυφής, όταν είναι ολοφάνερο πως ο σύγχρονος ευρωναζισμός, η ίδια η ΕΕμε επικεφαλής τη Γερμανία (σε συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία και τακόμματα της) δημιούργησε και τροφοδοτεί παραπέρα το ελληνικό οικονομικόκαι κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Είναι δε απολύτως βέβαιο πως η ευρωζώνη έχει αρχίσει τον επιθανάτιο ρόγχοτης. Οι περισσότεροι, μαζί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με τηνπαραπλάνηση του από τα ΜΜΕ και την κομματοκρατία, δεν έχουν ακόμακατανοήσει την έκταση και το βάθος της αποσταθεροποίησης. Διότι όποια«λύση» και να υπάρξει απέναντι στην Ελλάδα (είτε αυτή της ολοκληρωτικάυποταγμένης παραμονής είτε της εξόδου) όλη αυτή η ανοικτή γενική κρίση τουευρώ θα εξαπλωθεί από τώρα έως το 2017 και τα πράγματα θαχειροτερέψουν αποδιοργανωτικά και με τρόπο ανεξέλεγκτο.

Τώρα όπως φαίνεται από τις εξελίξεις η πιθανότερη στάση του Τσίπρα και τωνΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, είναι αυτοεξευτελιζόμενοι να γονατίσουν δουλικά μπροστάστην γερμανική προσταγή αγνοώντας το 61,31 % του «Όχι» καιυπογράφοντας μια συμφωνία με βάση την ευρώδουλη πρόταση του «Ναι»,αυτήν που τελεσίδικα καταψήφισε το δημοψήφισμα. Μια τέτοια κίνηση θα είχεδυο καίριες συνέπειες: Πρώτον θα ήταν απολύτως αντισυνταγματική. Θααποτελούσε κραυγαλέα κατάλυση του συντάγματος αφού πραξικοπηματικά θαακύρωνε το περιεχόμενο του «Όχι» το οποίο απέρριψε την πρόταση τωνδανειστών. Δεύτερον θα μετάλλασε ραγδαία και οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ καιγενικότερα την παρακμιακή «αριστερά» σε νέο εσωτερικό φορέα τηςνεοαποικιακής κατοχής, της ειλωτείας του λαού και της τελειωτικήςκαταστροφής της Ελλάδας.

Εάν όμως ο Τσίπρας τελικά συγκρατηθεί (κάτι που είναι ελάχιστα πιθανό) απότο να αυτοταπεινωθεί και να ταπεινώσει ολοκληρωτικά τη χώρα τότε βλέπουμενα «τρέχουν» οι παρακάτω πιθανές εξελίξεις:

α) H Γαλλία, συνεπικουρούμενη από την Ιταλία λόγω του κοινού τους φόβουγια το Grexit, συγκατατίθενται για μια ορισμένης μορφής συνεννόηση ώστε ηΕλλάδα να κρατηθεί στη ζώνη του ευρώ. Έτσι η Γαλλία σε συμμαχία και κατ’εξουσιοδότηση των ΗΠΑ περνά σε ρόλο διάμεσου, αυξάνοντας τις πιέσεις καιτριβές με την Γερμανία. Αλλά οι Γερμανοί είναι απίθανο να κάνουν πίσω και ναδεχθούν τον συριζαίικο «έντιμο συμβιβασμό», για να μην γίνει αυτό ένα «κακόπαράδειγμα» ανοίγοντας και αλλού την όρεξη για διεκδικήσεις (Podemos-Ισπανία, Εθνικό Μέτωπο-Γαλλία). Σε επιθετική και άκαμπτη λοιπόνσυμπαράταξη με άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης συνεχίζουν την πολιτικήτης άρνησης ακόμα και των πιο προσχηματικών παραχωρήσεων μηνεπιτρέποντας στον Τσίπρα να «διασωθεί» στην επικοινωνιόσφαιρα. Αντίθεταπροσφέρουν ένα πρόγραμμα σκληρότερο από αυτό που απέρριψε το «Όχι»και ροκανίζουν τον χρόνο αναμένοντας ώστε η καλπάζουσα τραπεζική κρίσηνα υπονομεύσει τελειωτικά τις κοινωνικές αντοχές στην Ελλάδα ώστε νααποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση μέσα στον χρηματοοικονομικό βάλτο.

β) Σε μια τέτοια κατάσταση τα capital controls θα συνεχιστούν. Είναι απίθανοη ΕΚΤ να δώσει ρευστότητα στις τράπεζες.

γ) Χωρίς ELA από την ΕΚΤ και συμφωνία με την Τρόικα για μικρή έστωαπομείωση και μιαν αναχρηματοδότηση του χρέους (υπογραφή τρίτουμνημονίου) τότε η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα υποχρεωτικόσυνδυασμό κινήσεων:

-Bail in με κούρεμα των άνω των 100 χιλιάδων ευρώ καταθέσεων (και αυτώντων θυρίδων) ή αν αυτό δεν επαρκεί τότε πάμε σε μικρότερο ύψος που μπορείνα φθάσει και άνω των 10 χιλιάδων ευρώ,

-Κήρυξη αναβολής πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (11,4 δις Ιουλίου-Αυγούστου),

-Πέρασμα είτε σε μεταβατικό καθεστώς «διπλού νομίσματος» είτε σε επίταξητης Τράπεζας της Ελλάδος, εθνικό έλεγχο και εσωτερική κεφαλαιοποίηση τωνελληνικών τραπεζών και τελικά εκτύπωση εθνικού χρήματος,

δ) Έτσι αρχίζει να κυλάει το σενάριο Grexit.

Η επόμενη περίοδος λοιπόν θα διαμορφώσει ένα νέο πρωτόγνωρο πεδίοδραματικών συγκρούσεων και διλημμάτων για τον δρόμο και το πεπρωμένοτου λαού. Το "'Οχι" ήταν το πρώτο μετέωρο βήμα. Χρειάζεται να ολοκληρωθείαυτό το βήμα προς ένα επόμενο επίπεδο προαγωγής της εθνικής-λαϊκήςαντίστασης και του γενικού συσχετισμού των δυνάμεων. Με την ταχύτατη καιάμεση αυτοοργάνωση του λαού στο τοπικό και εργασιακό επίπεδο, την πιοαπαράμιλλη κοινωνική αλληλεγγύη επιβίωσης, τον παρατεταμένο μεγάλοεθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Που είναι ο μόνος ικανός να διασφαλίσει τηντιτάνια προσπάθεια και προετοιμασία μιας οργανωμένης, μαχητικής εξόδουαπό την ίδια την ΕΕ ως προϋπόθεση για την εθνική, οικονομική και κοινωνικήσυνολική ανάταξη της χώρας.

Ένα αρνητικό σενάριο το οποίο ήδη από το 2012 πρότεινε η γερμανικήτράπεζα Deutsche Bank και πρόσφατα υποδεικνύει το Ινστιτούτο Levy, οΧριστόφορος Πισσαρίδης κ.α. είναι αυτό του «παράλληλου νομίσματος» μετην λογική να κρατηθεί η χώρα στην ευρωζώνη έστω και με τρόπο ιδιότυπο.Είναι το σενάριο της έκδοσης IOUs («Υποσχετικές») με την ειδική μορφή τουGeuro. Σε ανάλογο σενάριο συγκλίνουν και ορισμένοι αντι-ευρώ οπαδοί τηςΕΕ (μεταξύ των οποίων και ο Κώστας Λαπαβίτσας). Η έκδοση IOUs θα αφοράτις εσωτερικές δοσοληψίες του κράτους, διατηρώντας το ευρώ για τιςεξωτερικές πληρωμές (διεθνές εμπόριο και δημόσιο χρέος). Ένα τέτοιονομισματικό σύστημα δυο ζωνών θα συνέχιζε την εθνική και οικονομική μαςκατάρρευση. Άμεσα θα οδηγούσε στην συνεχή απαξίωση των IOUs. Ηυποτίμηση αυτή μπορεί να φτάσει και το 60%. Η «επικράτηση της «μαύρηςαγοράς», η αχαλίνωτη τεράστια παραοικονομία και η απόλυτη φτώχεια τουελληνικού λαού θα ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Στην κατάσταση που τώρα έχουμε οδηγηθεί η Ελλάδα δεν έχει άλλη λύσηπαρά να προσφύγει αμέσως στην έκδοση της Νέας Δραχμής. Η εισαγωγή τουνέου εθνικού νομίσματος δεν συνιστά μια ρομαντική ωραία τσάρκα στηνελληνική παραλία. Θα έχει τεράστιες δυσκολίες. Όμως επειδή σήμερα έναπολύ μεγάλο μέρος των συναλλαγών έχουν ηλεκτρονική-λογιστική μορφή

πρέπει η χώρα ταχύτατα να περάσει ηλεκτρονικά στην δραχμή. Έτσι όλοι οιλογαριασμοί στον τραπεζικό τομέα, στις εσωτερικές και τις διεθνείς σχέσεις θαπρέπει να αρχίσουν να μετατρέπονται με ηλεκτρονικό-λογιστικό τρόπο σεδραχμές. Ταυτόχρονα αμέσως να τυπωθούν δραχμές πρωταρχικά για ταχαμηλότερα ποσά. Επίσης απαιτείται να υπάρξει αυστηρή ποινικοποίηση της«μαύρης αγοράς» συναλλάγματος.

Ίσως είναι καλύτερο η ισοτιμία της νέας δραχμής να οριστεί στη σχέση 2δραχμές=1 ευρώ. Έτσι καλύπτεται κατ΄ αρχήν η μαζική ψυχολογία ότιαντικειμενικά η «αξία» της δραχμής είναι κατώτερη του ευρώ. Αυτό συνιστάένα μικρό φράγμα στην έτσι και αλλιώς μεγάλη κερδοσκοπία που θαεκδηλωθεί. Στη χειρότερη περίπτωση η προϊούσα υποτίμηση της δραχμήςέναντι του ευρώ δεν φαίνεται να ξεπερνά το 30 %.

Τα μειονεκτήματα θα είναι κυρίως στον πρώτο χρόνο (όπως αυξημένοςεισαγόμενος πληθωρισμός, νέα μείωση του ΑΕΠ κλπ) . Όμως οι επενέργειεςστον τομέα του τουρισμού και του εξωτερικού εμπορίου θα είναι ζωογονητικές.Από τον δεύτερο χρόνο η γενική τάση θα μπορούσε να αντιστραφεί θετικά.

Μετά το πέρασμα στην νέα δραχμή θα μπορούσε να επιστρέψει ένα τμήματων διαφυγόντων κεφαλαίων (από τα 120 δις ευρώ και πλέον) που νόμιμαέφυγε στο εξωτερικό εδώ και μια πενταετία. Την ίδια στιγμή πρέπει ναξεκινήσουν οι τραπεζικοί και φορολογικοί έλεγχοι ώστε το άλλο τμήμα(«μαύρης αγοράς», «παραοικονομίας») είτε θα αποδεχτεί τον άμεσοεπαναπατρισμό φορολογούμενο είτε θα υποστεί πολύ βαρεία πρόστιμα καιτην ποινική αντιμετώπιση. Έτσι το αποτέλεσμα θα είναι η ενίσχυση τηςρευστότητας και η εξεύρεση παράλληλα πόρων για επενδυτικά σχέδια στοεσωτερικό.

Ένας τρόπος προς εξέταση για εξωτερική υποστήριξη του νέου εθνικούνομίσματος θα ήταν να μπορέσει η Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια είτε από τηνΝέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS, είτε χρηματοδότηση σε yuán από τηνΚίνα μέσω της ασιατικής Τράπεζας Υποδομών και Επενδύσεων (AIIB). Αν ηΚίνα ανταποκρινόταν ευνοϊκά για τους δικούς της λόγους (προβολή στοεξωτερικό, στήριξη του yuán ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος, ενίσχυσηγενικότερης παρουσίας στην Ανατολική Μέσόγειο εξυπηρετώντας τηστρατηγική του νέου « Δρόμου του Μεταξιού») αυτό θα ενίσχυε τους όρουςανάκτησης και άσκησης της νομισματικής κυριαρχίας της Ελλάδας και τιςσυνθήκες διεξαγωγής του ελληνικού εξωτερικού εμπορίου.

Όμως η εισαγωγή εθνικού νομίσματος και η έξοδο από την ευρωζώνη αν καιαναγκαία δεν είναι επαρκής συνθήκη για την εθνική και κοινωνικήαπελευθέρωση της χώρας. Χρειάζεται ένα ενιαίο και συνεκτικό πλαίσιομακράς πνοής στρατηγικών μέτρων, βασισμένο πάνω στην μεγάλη αφύπνιση,την γενική κινητοποίηση του λαού και στις αποτελεσματικές διεθνείς συμμαχίεςτου. Αυτό σημαίνει:

1) Την αποφασιστική άμεση αποχώρηση και από την ίδια την ΕυρωπαϊκήΈνωση (όχι μόνον από τη ζώνη του ευρώ) και το ΝΑΤΟ που είναι αναγκαίεςσυνθήκες για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας και την επίτευξη τηςεθνικής-λαϊκής οικοδόμησης. Παράλληλα αίτηση σύνδεσης-ένταξης προς τηνΕυρασιατική Ένωση που εξελίσσεται σε μια νέα τεράστια αγορά που μπορεί

να στηρίξει την αναπροσαρμογή του εξωτερικού μας εμπορίου με τρόποεπωφελή για την αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας.

2) Περιφρούρηση της εθνικής αμυντικής κυριαρχίας που πρέπει να βασιστείσε δύο άξονες, έναν εσωτερικό και έναν διεθνή: Στην αξιόμαχη αναδιάρθρωσητων Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και ταυτόχρονα στην καθοριστικήταχύτατη προετοιμασία των δομών της Παλλαϊκής Άμυνας κατά το ΕλβετικόΠρότυπο. Παράλληλα στην προώθηση και επίτευξη μιας άμεσης στρατηγικήςσυμφωνίας με την Ρωσική Ομοσπονδία με σκοπό την προστασία της χώραςαπό κινδύνους εξωτερικών απειλών. Σε αντιστάθμιση μπορεί να συζητηθεί ηπαροχή ορισμένων διευκολύνσεων (στρατιωτικά αεροδρόμια, ελλιμενισμόςπολεμικών πλοίων, εγκατάσταση κάποιων συστημάτων έγκαιρηςπροειδοποίησης κλπ).

3) Την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (λόγω οικονομικήςκαι ανθρωπιστικής κατάρρευσης). Με πρώτα μέτρα την νομοθετική κατάργησηαπό τη Βουλή των δανειακών συμβάσεων, μνημονίων και εφαρμοστικώννόμων με την ταυτόχρονη αυτοπροσδιορισμένη μονομερή άρνηση πληρωμώνκαι διαγραφή του ειδεχθούς, ανήθικου, παράνομου, δυσβάσταχτου χρέους.Αυτό αφορά πάνω από το 77% του συνόλου. Ως προς το υπόλοιπο 23% θαπρέπει να αφαιρεθούν όλοι οι τόκοι που έχουν καταβληθεί από το ύψος αυτώντων δανείων και μετά αυτά να υποστούν κούρεμα τουλάχιστον κατά 50%. Αςσημειωθεί εδώ ότι η Γερμανία (και όλη η Ευρωκρατία) πολεμάει ανελέητα μιαστάση πληρωμών από την Ελλάδα προβάλλοντας ηθικά και αποκρύβονταςωφελιμιστικά κριτήρια. Επειδή κερδίζει τεράστια ποσά λόγω των υψηλώνεπιτοκίων και επειδή τα κεφάλαια κατευθύνονται από το Νότο στο Βορρά καιστις τράπεζες της. Όμως η Γερμανία ουδέποτε έχει εξοφλήσει τα δάνεια τηςούτε με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Το1945, το χρέος της ήταν 200% του ΑΕΠ. Το 1955 έπειτα από το κούρεμαέφτασε στο 20% του ΑΕΠ της. Ως προς το «ηθικό» ζήτημα του χρέους ηθικήευθύνη δεν έχει μόνο ο δανειζόμενος αλλά και ο δανειστής. Διότι λόγωαπληστίας ξέχασε την πρόνοια και έχει αναλάβει το ρίσκο του δανεισμούπαρόλο που ο οφειλέτης ίσως έφθανε κάποια στιγμή στην αδυναμίαπληρωμών. Πεμπτουσία του Πτωχευτικού Δικαίου - της οποίας επιδιώκεται ηαναίρεση μέσω του Αγγλικού Δικαίου των Μνημονίων, αφού ο οφειλέτης δενμπορεί να ζητήσει απομείωση του χρέους ακόμα κι αν αυτό είναι επαχθές -είναι πως εάν ο δανειζόμενος τελικά πτωχεύσει, ο δανειστής χάνει το ρίσκοτου και το δάνειο σβήνει.

4) Η καθολική αντικλεπτοκρατική και ουσιαστική άμεση προοδευτικήφορολόγηση όλων των εισοδημάτων καθώς και της μεγάλης κινητής καιακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με την επιβολή αποτελεσματικού γενικούκοινωνικού ελέγχου «πόθεν έσχες» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό(τραπεζικοί λογαριασμοί, ακίνητα κλπ). Ιδιαίτερη μέριμνα χρειάζεται για την επίτων εσόδων (και όχι απλώς επί των κερδών) ουσιαστική φορολόγηση τωνπολυεθνικών εταιριών (και ισχυρότερα αυτών του τριτογενή τομέα) και βέβαιατων ασύδοτων ελλήνων ολιγαρχών και μάλιστα των εφοπλιστών πουτυγχάνουν πλήρους φορολογικής ασυλίας. Ο γεωργικός τομέας και οιπαραγωγικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να τύχουν ευνοϊκούφορολογικού καθεστώτος για να είναι κερδοφόροι τομείς ώστε νααναπτύσσονται και να δημιουργούν νέες και χρήσιμες θέσεις εργασίας. Ηαναδιάρθρωση της έμμεσης φορολογίας πρέπει να δώσει βάρος στα αγαθάπολυτελείας και της επιδεικτικής κατανάλωσης των εύπορων κοινωνικών

τάξεων με ελάφρυνση στα βασικά είδη επιβίωσης των φτωχών λαϊκώνστρωμάτων και στήριξη της νησιοτικότητας.

5) Άμεση καταγραφή στο Δημόσιο Λογιστικό των γερμανικών πολεμικώνοφειλών (επανορθώσεων προς το δημόσιο και αποζημιώσεων προς τουςπολίτες) ως άμεσων απαιτήσεων της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας.

6) Χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση με συνδυασμό κρατικοποίησης καικοινωνικοποίησης των σημαντικότερων τραπεζών. Πρώτα-πρώτα τηςιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδος, όπου η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίουείναι 8,93% και η οποία είναι ένα όργανο της ΕΚΤ. Έτσι ώστε να επιτευχθεί οελληνικός δημόσιος έλεγχος στην εκτύπωση/κυκλοφορία του χρήματος, στηπίστη και στη διαχείριση/διακίνηση των κεφαλαίων. Επίσης λήψη μέτρων γιατην ουσιαστική ανακούφιση των καταχρεωμένων νοικοκυριών που δενμπορούν να επιβιώσουν (νέα σεισάχθεια), για την προστασία τωνμικροκαταθετών και των εισοδημάτων των λαϊκών τάξεων.

7) Κοινωνικοποίηση όλων των οικονομικών μονάδων που είναι στρατηγικήςσημασίας για την επιβίωση του λαού και την αυτοδύναμη και ισόρροπηανάπτυξη της χώρας.

8) Ο λαός μας πρέπει να ανασυνταχτεί στο πλαίσιο μιας νέας παραγωγικήςδημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις τηςαυτοδύναμης, ισόρροπης και ολοκληρωμένης οικονομικής ανάπτυξης. Εδώ τοβάρος πρέπει να δοθεί στην τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότησητου γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα, στον αντιπαρασιτικόδυναμισμό εμπορίου και υπηρεσιών και σε τούτο το έδαφος η επιλεκτικήπρόκριση όσων χρήσιμων εισροών επενδύσεων θα εξυπηρετήσουν τηνπαραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί του άχρηστου πλαστούσχηματισμού κεφαλαίου κυρίως στον τριτογενή τομέα που προωθεί μέχρισήμερα η ΕΕ/ Ευρωζώνη. Έτσι με τρόπο σχεδιασμένο ο λαός να κατακτήσειβαθμιαία την απόλυτη πρόσβαση, τον έλεγχο και την αυτοδυναμία σε 5κρισιμότατους για την ύπαρξη του τομείς: i) την διατροφή, ii) την ενέργεια, iii)την υψηλή τεχνολογία, την αξιοποίηση της εγχώριας «φαιάς ουσίας» και τηνεπιστροφή των επιστημόνων που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τηνχώρα, iv) τα στρατηγικά μέσα παραγωγής και διανομής, v) το χρήμα / τηνχρηματοδοτική πίστη.

Το Μεγάλο «Όχι» άνοιξε την Ατραπό ενός Μεγάλου Παρατεταμένου Αγώνα.

(Γιώργος Καπαρός 7-7-2015)