Πάνου Νακόπουλου www.metatheatron.wordpress.comwww.facebook.com/metatheatronmetatheatro@gmail.com

tel. 24315 50 188 * 698 111 96 77

ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Μετάφραση Π.Ι. Νακοπουλος

ΕΠΤΑ

ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ

...

ΗΧΟΣΜουζενίτκον

ΟΛΟΣ Ο ΘΙΑΣΟΣ

ΗΧΟΣBACKGROUND

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

Λαέ του Κάδμου. Πρέπει σύμφωνα τα λόγια του νάχει με τις περίστασες, εκείνος που απ’ την πρύμνα το τιμόνι κρατώντας κυβερνάει μια πόλη χωρίς ν’ αφήνει ύπνο κανένα να του κλει τα βλέφαρα.

Γιατί αν τα πράματα πάνε κατά πως πρέπει όλοι θα πουν πως ο θεός το χέρι του έβαλε.Μα αν πάλι ο μοι γένοιτο συφορά μας λάχει, ένας, ο Ετεοκλής, πολλά στην πόλη μέσα θε ν’ ακούσει παράπονα και μοιρολόγια, που άμποτε απ’ αυτά, να μας φυλάει ο Δίας λέω και μας κι αυτή την πόλη!

Μα τώρα πρέπει εσείς, αμούστακα παιδιά κι οι άλλοι οι γεροντότεροι να βάνετε τη δύναμή σας όλη, κατά πως δύναται ο καθένας με τα χρόνια του, για να βοηθήσει την πατρίδα, τους θεούς μας, τους βωμούς των μήποτε χάσουν την τιμή τους, τα παιδιά μας, τη μάννα γη γλυκειά θροφό μας! Γιατί είναι αυτή που όταν έτσι μπουσουλούσατε πάνω στο καλόγνωμο χώμα της, πάνω της όλο φορτώθηκε το βάρος της ανατροφής σας και πολίτες σας τράνεψε ασπιδοφόρους να σας έχει πιστούς την ώρα αυτή που σας χρειάζεται!

Και βέβαια ως τα σήμερα ο θεός όλα δεξιά τα φέρνει. Γιατί όλο τούτο τον καιρό πουχει ο εχτρός τα κάστρα μας ζωσμένα, η τύχη του πολέμου είναι μαζί μας με του θεού τη χάρη.

Μα τώρα καθώς μας λέει ο μάντης που τα πετούμενα πουλιά διαβάζει και κυβερνάει τη γνώση του με τέχνη αλάθητη, σκοπό το βάλαν οι οχτροί μας την πόλη τούτη ν’ αφανίσουν. Κι έφοδο λέει στα τείχη μας τοιμάζουν.

Ριχτείτε στ’ άρματα λοιπόν. Πιάστε τις πολεμίστρες! Ταμπουρωθείτε κι απάνω στις σκεπές των πύργων σταθείτε! Κλείστε την κάθε είσοδο στην πόλη μας, έχετε θάρρος και μη φοβάστε το πλήθος των εχθρών!Μαζί μας είναι ο θεός κι όλα δεξιά τα φέρνει!

Κι εγώ κανείς σας μη σκεφτεί πως θα πιαστώ στον ύπνο. Στρατιώτες έστειλα κατάσκοπους στ’ αντίπαλο στρατόπεδο κι απ’ ώρα σ’ ώρα μαντάτα τους προσμένω!

ΑΓΓΕΛΟΣ

Έρχομαι δοξασμένε βασιληά της Θήβας και καθαρά μαντάτα φέρνω απ’ τον αντίπαλο στρατό. Πράματα που τα είδανε τα μάτια μου τα ίδια.Εφτά στρατηγοί, άντρες που για πόλεμο διψάνε, μέσα σε μαυροσίδερη ασπίδα ταύρο σφάζουνκι όλοι τα χέρια τους μεσα στα αίματα βουτάνε!

Κι απέ στον Άρη, Ενυώ και φόβο παίρνουν όρκοείτε πεθαμένοι με το αίμα τους τούτη τη γη να βρέξουνείτε με βία την πόλη της Θήβας ν’ αφανίσουνε συθέμελα!

Κι απάνω στου Άδραστου το άρμα, κρεμάγαν θυμητάρια για τους γονείς τους π’ άφησαν ξοπίσω στην πατρίδα και μαύρο δάκρυ έχυναν.

Όμως παράπονο απ’ το στόμα τους δεν άκουγες γιατί καρδιά είχαν όλοι ατσαλένια που έβραζε από λύσσα λες κι ήτανε λιοντάρια αληθινά!

Και για όσα είπα δεν θ’ αργήσεις λέω απόδειξη να λάβεις. Τους άφησα να βάζουν κλήρο σε ποιά ο καθένας από τις πύλες μας μπροστά θα φέρει το στρατό του!

Γι’ αυτό και συ, γοργά λέω διάλεξε τους καλύτερους και μπρος στις πύλες βάλτους.

Γιατί έρχεται των Αργείων πάνοπλος σου λέω ο στρατός.Κοντοζυγώνει. Τους κάμπους πλάκωσε με άλογα π’ αφρίζουν μανιασμένα!

Μα συ σαν καπετάνιος που’σαι, καλά αρμάτωσε της πόλης το καράβι πριν να ξεσπάσει για καλά η μπόρα του πόλεμου!

Πάρε στο χέρι σου τα πράγματα και γω με μάτι ορθάνοιχτο τα πάντα θα επιβλέπω ώστε να μένεις άβλαβος και δίχως φόβο νά’χεις!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΩ Δια. και γη και σεις θεοί της πόλης μου προστάτες. Και του πατέρα μου μεγάλη Ερινύα! Την πόλη αυτή μην ξεριζώσετε! Και μην οχτρό αφήσετε που γλώσσα Ελληνική μιλάει έτσι να την κουρσέψει! Μήτε τα σπίτια μας που μέσα τους τ’ αγάλματά σας στέκουνε! Και μην αφήσετε τη

λεύτερη του Κάδμου πόλη μες σε σκλαβιά να πέσει. Απάνω σας οι ελπίδες μας! Στηρίξτε μας για το κοινό συμφέρο! Γιατί μια πόλη λέω, τιμά και τους θεούς της, μονάχα σαν είναι ασφαλής κι ευτυχισμένη!

ΧΟΡΟΣ

Προβλέπω φοβερά, μεγάλα πάθη νάρχονται!Μολύθηκε ο στρατός απ’ το στρατόπεδό τους,χυμίζει εδώ πολύς λαός εμπρός καβαλλαρία,μεσουρανίς που φάνηκε. Το λέει ο κουρνιαχτός χωρίς μιλιά μα μηνυτής αληθινός και βέβαιος.

Της χώρας μου οι κάμποι, ιδές, βροντούν απ’ τις οπλές και βουή στέλνουνε στ’ αυτιά μου,όπου πετάει με βρουχητό ωσάν τ’ ακράτηγο νερό που πέφτει απ’ το γκρεμό.

Αλλοί μου, αλλοί, θεοί, θεές,το κακό που μας πλάκωσε μακρύνετ’ από με.

Με βουητό που ξεπερνά τα κάστρα μας ορμάκαλοέτοιμος με τα λευκά σκουτάρια του ο λαόςτραβώντας κατά μας.Ποιος θα με σώση, ποιος θα μου είναι βοηθόςαπ’ τους θεούς, απ’ τις θεές;

Τι άλλο μας μένει το λοιπόν ή να προσπέσωμε στ’ αγάλματα των πατρικών θεών;Αλλοίμονο, ω αθάνατοι, με τους λαμπρούς βωμούς, καιρός τ’ αγάλματά σας ν’ αγκαλιάζομε, τι να στεκόμαστε να πολυαναστενάζομε;

Ακούτ’ ή δεν ακούγετε ασπίδων χτύπο;Πότε θενά τα ντύσομε λιτανευτάμε πέπλους και με στέφανα αν όχι τώρα;

Είδα έναν χτύπο, βρόντημα όχι από ’να δόρυ.Τι θενά κάμης Άρη; θα προδώσης χώραδική σου από τα χρόνια τα παλιά;

Θεέ, με τα χρυσ’ άρματα, προστάτευε τη χώραπροστάτευε, π’ αγάπαγες πολύ από μια φορά.

Της χώρας πολιούχοι θεοί, ελάτ’ ελάτε όλοικαι ιδήτ’ αυτή τη λιτανεία μας---παρθένωνπου απ’ τη σκλαβιά ζητούμε γλυτωμό.

Κύμα γύρ’ απ’ την πόληκυματολόφων αντρώνκοχλάζει με το φύσημα τ’ Άρεως σηκωμένο,πατέρα Δία παντέλειε, μα βόηθα με

κι απ’ των εχθρών διαγούμισμα διαφέντευέ με.

Την πολιτεία περίζωσαν του Κάδμου, Αργίτεςτ’ άρματα τα πολεμικά βροντούν βροντούνεκι απ’ τα σαγώνια των ατιών δετά τα γκέμιαπώς φονικά θρηνολογούνε!

Κ’ εφτά γενναίοι ξεχωριστοί μες στο στρατό τους με ξέλαμπρην αρματωσιά στέκουν εμπρόςστις εφτά πύλες κληρωμένοι με λαχνό.

Και συ, δύναμη πολεμόχαρη, κόρη του Δίατης πόλης μας, Παλλάδα, γίνε σωτηρία.Κι ο Ίππιος, της θάλασσας ο βασιλιάςμε το καμάκι τω ψαριώ διώχνοντας τον εχθρόαπό το φόνο γλύτωσέ με, γλύτωσέ με.

Και συ ω Άρη, αλλοί μου, αλλοίσώσε και φρόντισέ τη φανεράπόλη συγγενική.

Και συ Αφροδίτη, Κύπρη δέσποινα,σαν που είσαι η πρώτη μάννα της γενιάς μου,διαφέντευέ μας που είμαστε απ’ το αίμα σου κ’ εμείςκαι σε σιμώνομε μ’ ευχές π’ ακούνε οι θεοί.

Και συ, ω Λύκειε άναξ, λύκος να γενήςγια τους εχθρούς, των στεναγμών μου εκδικητής,και το δοξάρι ετοίμαζε της Λητώς κόρη και συ.

Ε,ε,ε,ε,αρμάτων κύλισμα γύρω στην πόλη γρικώ

Ήρα μου δέσποινα,τρίζουν βαρύφορτα τ’ αξόνια των τροχών.

Ε,ε,ε Άρτεμη αγαπημένηαπ’ το κονταροχτύπημα ξεφρένιασ’ ο αιθέραςτι κακό βρήκε την πόλη μας, τι ’ναι να γένη;Τι ’ναι π’ ακόμ’ απ’ το θεό μας περιμένει;

Ε,ε,ε,ε,χαλάζι ακρόβολες στις έπαλξες πέτρες πετούνω φίλε Απόλλωνα,απ’ τα χαλκόδετα σκουτάρια οι πύλες βροντούν.

Ε,ε,ε,ε, ω γυιέ του Δία τρανέπου στους πολέμους αίσιον και καλό τέλος δίνειςκαι Όγκα, δέσποινα θεά, που ’σαι στις πύλες μπροστάαπ’ την εφτάπορτη έδρα σου μη ξεμακρύνης.

Ω παντοδύναμοι θεοί,ω τέλειοι κι ω τέλειεςτης χώρας τούτης πυργοφύλακες,μην παραδώσετε τη χώρα, δαμασμένηαπό κοντάρι, σε ξενόφωνο στρατό∙ακούτε ακούτε μας, π’ από ψυχής, παρθένες,σ’ εσάς όλους δεόμεθα.

Ω αγαπημένοι μας θεοί,απλώνοντας το χέρι σαςπάνω στην πόλη μου, σωτήρες της,δείξετε πως την αγαπάτε και γνοιασθήτετα κοινά ιερά, γνοισθήτε και βοηθάτε,τις πρόθυμες πλουσίων τελετώνθυσίες πολλές θυμάμενοί μου.

ΕΤΕΟΚΛΗΣ

Εσάς ρωτάω. Γέννες ανυπόφορες! Είναι πράγματα αυτά που κάνετε που να ωφελούν την πόλη; Ή μη θαρρείτε πως έτσι ξεφωνίζοντας δίνετε δύναμη και θάρρος στο στρατό μας απού στα κάστρα στέκεται ψηλά;Πέφτετε μπρος στ’ αγάλματα των πουλιούχων μας θεών, χτυπιέστε και χουγιάζετε κάνοντας πράματα που εχθρεύονται άνθρωποι πούχουν γνώση!

Μήτε στη συμφορά μήτε στην ευτυχία μου θάθελα σύντροφο γυναίκα νάχω! Γιατί σαν ευτυχεί, ανοικονόμητη είναι και τίποτα δεν την κρατά. Μα πάλι αν φόβος την κουρσέψει, τρανότερο γίνεται κακό στο σπίτι και την πόλη της!

Και τώρα τρέχοντας στης πόλης μες τους δρόμους, φόβο σκορπάτε στο στρατό κι έτσι λιπόψυχο τον κάμετε!Κι είναι με τέτοια που χαίρεται ο εχτρός κι εμείς χαμένοι πάμε.Σαν έχει ο άντρας έννοια, είναι καλό η γυναίκα στο σπίτι της να κάθεται!

Μα ό,ποιος τη διαταγή μου ετούτη παρακούσει γυναίκα ή άντρας λέω, απόφαση θανατική γι’ αυτόν θα βγει! Και του λαού τις πέτρες δε γλυτώνει.Μ’ ακούς, για δε μ’ ακούς και σε κουφό μιλάω;

ΧΟΡΟΣΚαλέ μου γιέ του Οιδίποδα, φοβήθηκα σαν άκουσα των αμαξιών το θόρυβο! Τρίζανε τ’ άλογα τα δόντια τους και με μανία δάγκωναν τα δουλεμένα τα χαλινάρια στη φωτηά που τα κρατάνε.

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚαι τι μ’ αυτό; Μην τάχα ο ναύτης γυρνώντας στα χαμένα, από την πρύμνα στου καραβιού την πλώρα, θε να’βρει τρόπο

ΗΧΟΣΚΟΤΣΑΡΙ

να σωθεί σαν η φουρτούνα πειάσει;

ΧΟΡΟΣΜα ήρθα τρέχοντας στ’ αγάλματα να πέσω των θεών, γιατί σ’ αυτούς πιστεύω! Σ’ αυτούς τα θάρρη μου έριξα σαν άκουσα τις πύλες να βροντάνε. Ήταν ο φόβος που με τράβηξε κι όλα τα θάρρη μου έριξα μπρος στον θεών τα πόδια!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΝα εύχεστε του εχτρού τη δύναμη οι πύλες να σηκώσουν! Δε είναι αυτό στο χέρι των θεών μα στο δικό μας! Δεν άκουσες που λεν πως παρατάνε οι θεοί πόλη παρμένη πούναι;

ΧΟΡΟΣΜακάρι και των θεών η δύναμη ποτέ να μη μ’ αφήσει! Ποτέ μη δω την πόλη τούτη να κουρσεύεται κι από εχτρική φωτηά οι πύργοι της να καίγονται!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚοίτα λοιπόν σαν τρέχεις στους θεούς και το σωστό να κάνεις! Είναι η πειθαρχία μάθε το της νίκης μάννα - και κάθε σωτηρίας γυναίκα!

ΧΟΡΟΣΝαι μα του θεού η δύναμη ακόμη πιο τρανή ‘ναι! Εκείνον πούναι ανέλπιδος σηκώνει από το χώμα κι εξαφανίζει από τα μάτια του τα σύννεφα τα μαύρα!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΔουλειά είναι τούτο των ανδρών! Αυτοί ξέρουν σφαχτάρια να κόβουν στους θεούς όταν η μάχη βράζει. Δουλειά δικιά σου είναι στο σπίτι σου να μείνεις και να σιωπάς γυναίκα!

ΧΟΡΟΣΜα στο θεό χρωστάμε πούναι η πόλη άπαρτη! Ποιός δεν το ξέρει αυτό;

ΕΤΕΟΚΛΗΣΔε σ’ εμποδίζω τιμή να δίνεις στους θεούς! Τους πολίτες μόνο μη φοβίζεις. Γι’ αυτό ήσυχα κάτσε στη γωνηά σου και φόβο λέω μη δείχνεις!

ΧΟΡΟΣΉταν ο πάταγος κι η τρομάρα που δώθες μ’ έφεραν σε τούτη την ακρόπολη, το σπίτι των θεών μου!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚι αν τυχει τώρα για φόνους κι αίματα ν’ ακούσεις, δε

θέλω κλάμματα και φόβο. Μάθε είναι με αίματα που τρέφεται ο Άρης!

ΧΟΡΟΣΝάτο ξανά. Αλόγων μάνητα ακούω!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚι αν την ακούς, κάνε πως δε γρικάς και τόσο!

ΧΟΡΟΣΣύγκορμη σειέται η πόλη λες κι από παντού τη ζώνουνε!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚαι δεν αρκεί εγώ να νοιάζομαι για τούτα;

ΧΟΡΟΣΠίστη σου έχω άνακτα! Μ’ άκου πως δυναμώνει ο πανικός στις πύλες μας απόξω!

ΕΤΟΚΛΗΣΣώπα σου λεώ! Την πόλη μην τρομάζεις!

ΧΟΡΟΣΩ των θεών μου σύναξη! Βάστα γερά τους πύργους!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΣταμάτα λέω. Κράτα το στόμα σου κλειστό!

ΧΟΡΟΣΘεοί της πόλης μου! Απ’ τη σκλαβιά γλυτώστε με!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΜονάχη σκλάβα γίνεσαι! Την πόλη σου σκλαβώνεις!

ΧΟΡΟΣΩ Δια! Ότι οργή κι αν έχεις, πα στους οχτρούς μου ρίχτη!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΩ Δία! Τι τις ήθελες και μας τις έδινες τις γυναίκες!!!

ΧΟΡΟΣΤο ξέρω! Τρισάθλια είμαι όπως κι οι άντρες που κουρσεύουν!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚαι πάλι σπέρνεις πανικό, στ’ αγάλματα πεσμένη!!!

ΧΟΡΟΣΕίναι από φόβο που φόβο η γλώσσα μου σκορπά

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚάνε μου λοιπόν μια χάρη αν το μπορείς!!!

ΧΟΡΟΣΛέγε το γρήγορα κι απέ θ’ αποφασίσω!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΠάψε σου λέω εκείνους π’ αγαπάς, έτσι να τους τρομάζεις!

ΧΟΡΟΣΣωπαίνω να...Κι ό,τι γραφτό είναι όλοι μαζί ας το πάθουμε!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΜ’ αρέσει αυτός ο λόγος σου! Τον προτιμώ απ’ όλα πούπες!Τραβήξου από τ’ αγάλματα και ό,τι ζητάω κάνε!Κίνα καλύτερα θεάρεστο παιάνα πουναι θυσίας ύμνος!Και δώσε θάρρος σε κείνους π’ αγαπάς, τρόμαξε τους εχθρούς σου!Κι εγώ τραβάω στους πολιόχους μας θεούς στης Δίρκης τις πηγές και τον Ισμηνό τον ποταμό υπόσχεση να δώσω!Αν πάν δεξιά τα πράγματα κι ετούτη σωθεί η πόλη,με ταύρους κι αίμα προβάτων θα βρέξω λέω τους βωμούς!Τρανά θ’ αφιερώσω λάφυρα και κάθε ναό ξεχωριστά μ’ εχτρών θε να στολίσω πανοπλίες!Κι εσύ, τετοιες ευχές ζητώ να κάνεις! Τους θρήνους άσε γιατί δεν είναι του τρόμου τα τραγούδια που από μαύρη μοίρα να σε γλυτώσουνε μπορούν!Κι εγώ -έξι με εφτά γενναίους άντρες θε ν’ αρματώσω κι αντίκρυ θα στήσω στους εχθρούς μας!Τις πύλες θε να καλύψω τις επτά πριν λάβω μηνύματα της τελευταίας ώρας τότε που όλοι θάμαστε μες σε φωτηά μεγάλη!ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟΟ φόβος μου δε σταματά κι ούτ’ η ψυχή μου να ησυχάση λέει.

η έγνοια πόχει μέσα μου θρονιάσητην τρομάρα των εχθρών μας όλο ανάβει.

Τους φοβούμαι, σαν τους όφιους περιστέριτο πασίτρομο για τ’ άλουβα πουλιά του,

ΗΧΟΣΧΟΡΟΣ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

ΗΧΟΣΜΟΥΣΙΚΗ

π’ ολοτρόγυρα στη δόλια τη φωλιά τουέχουν στήση κακοσύντυχο καρτέρι.

Άλλοι ορμούν κατά τους πύργους σμάρια σμάρια πλήθια ολάκερα---και τι θα γένω!κι άλλοι ρίχτουνε χαλάζι τα λιθάριαστο λαό μας το γυροζωσμένο.

Σώστε, ω θεοί επουράνιοι όλοιτο στρατό με κάθε τρόπο και την πόλη.

Γιατί τάχα ποια θα βρήτε κι άλλη χώραπιο καλή, σαν θέλετε την παραδώσηστους εχθρούς αυτή τη γη την πλουτοφόρακαι της Δίρκης το νερό---που όσοι κι αν όσοιποταμοί τον κόσμο τρέχουντο πιοτό της το καλόθροφο δεν έχουν.

Και γι’ αυτό, θεοί της πόλης μας προστάτες,στους εχθρούς που μας περιζώσαν τα κάστραρίχτ’ επάνω συμφορ’ ανθρωποχαλάστραπου να παίρνουνε τα πόδια τους στις πλάτες.

Και χαρίζετε τη νίκη στο στρατό μαςκαι στην πόλη σωτηρία και σταθήτεκαλά έτσι θρονιασμένοι ανάμεσό μας,τις πικρές μας λιτανείες σπλαχνισθήτε.

Τόσο μια πανάρχαιη πόλη, ω τι κρίμα!να τη στείλετε στον Άδη, κουρεσεμένηαπ’ ενού Αχαιού κοντάρι, και να γένημαζί μ’ όλους τους ναούς στάχτη θρύμμα.

Κ’ οι γυναίκες σκλαβωμένες, ωιμένα,νιές και γριές σαν τ’ άλογα να τις τραβούνεαπ’ τις χήτες, με τα ρούχα ξεσκισμένα.Κ’ είν’ η πόλις όπου αδειάζεται όλη αντάρακαι βουή σύσμιχτη των σκλάβων που χαλούνε.

Βαρειές τύχες που προβλέπω με τρομάρα!Κ’ είναι κλάμα, να τις βλέπης κορασίδεςνιόκοπες, πριν απ’ την τίμια τη χαρά τουςν’ αποστείφουνται, ωιμέ, σαν αγουρίδεςτην ξυνή ωμοτρύγητες δροσιά τους.

Ω, μακάριοι που πεθαίνουν, πριν να δούνεόσα η πόλις μαύρα κι άραχλα παθαίνεισαν δαμάζεται: εδώ σφάζουν, κει τραβούνε,άλλα καίνε και τα πάντα καπνός χραίνεικι ο θεός του ολέθρου ο Άρης, που δριμώνειμ’ άγρια λύσσα, πάσα ευσέβεια βεβηλώνει.

Μες στις ρούγες βρουχισμός και γύρου μάντρες

από πύργους εχθρικούς την πόλη ζώνουν,οι άντρες σφάζονται απ’ τους άντρεςκι άθλια σκούζοντας τα βρέφη που σκοτώνουνμε το αίμα το βυζί που πίνουν βρέχουν.

Χέρι χέρι οι αρπαγές κ’ οι κούρσες τρέχουν,φορτωμένους συναντούνε οι φορτωμένοικι ο άδειος κράζει τ’ αδειανού, να ’χη κολλήγα,μα ο κεθένας στο μεράσι ούτε πιο λίγαούτε κ’ ίσια θέλει να ’χη.---Ω, τι θα γένη!

Χύμα χάμου όλ’ οι καρποί, λύπη σού φέρνουν,με πικρό οι νοικοκυρές μάτι κοιτάζουν:πλήθι’ ανάκατα της γης τα δώρ’ αρπάζουντ’ αδιαφόρετα τα κύματα και σέρνουν.

Και πρωτόπαθες νέες σκλάβες, με γιομάτητην καρδιά απ’ της συμφοράς τη νέα την τύχη,περιμένουν κάποιου αφέντη εχθρού κρεβάτιόποιος λάχη ο νικητής που θα τους τύχη.

Μα είν’ ελπίδα η νύχτα η σκότεινη να σώσηαπ’ τα ολόκλαυτα δεινά να με γλυτώση.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

ΧΟΡΟΣΜα να και φτάνει κατά δω του δικού μας του στρατού κατάσκοπος, αν δε γελιούμαι, κάποια νέα φέρνει, φίλες μου, τι τρέχει λες κι έχει στα πόδια του φτερά

ΧΟΡΟΣΜα να κι ο βασιλιάς, ο γυιός του Οιδίπου που έρχεται.Κι αυτός γοργά πετάει δώθες ν’ ακούσει τα μαντάτα!

ΑΓΓΕΛΟΣΚαλά θα πω, όσα καθάρια για τους εχθρούς μας έμαθα και πως καθένας τάχθηκε σε κάθε μια απ’ τις επτά τις πύλες

Και πρώτος ο Τυδέας. Μπρος τις Προιτίδες λυσσομανά τις πύλες. Μα του Ισμηνού του ρέματος ο Μάντης, δεν τον αφήνει να διαβεί, γιατί καλά σημάδια δε δείχνουν οι θυσίες τους!

Μα φρενιασμένος και διψασμένος για πόλεμο ο Τυδέας. Ουρλιάζει κι ολημερίς σφυρίζει σα νάναι δράκος όμοιος!

Και βρίζει το μάντη τον Οικλείδη που έτσι με φόβο τον εκρατεί δεμένο.

ΗΧΟΣΜΟΥΣΙΚΗ

Έτσι ουρλιάζοντας κουνάει του κράνους του τα τρια τα λοφία και κάτω απ’ την ασπίδα του κουδούνια χάλκινα βροντούν! Κι έχει σε κείνη την ασπίδα του περήφανο σημάδι. Τον ουρανό που αστράφτει μ’ αστέρια στολισμένος! Και μες τη μέση, ολόγιομο φεγγάρι που στέκει λες της νύχτας κι είναι μάτι!

Κι έτσι περήφανα ζωσμένος τ’ άρματά του, βρυχιέται κοντά στου ποταμού την όχθη. Φωνάζει και διψά για πόλεμο λες κι είναι άτι. Βαρβάτο άλογο που το κρατάν τα γκέμια και ξεσηκώνεται κάθε φορά όταν γροικάει της σάλπιγγας τον ήχο!

Ποιόν θε να τάξεις ενάντια σε τούτον; και ποιός του Προίτου τις πύλες θα βαστάξη μπροστά σε τέτοιον άντρα;

ΕΤΕΟΚΛΗΣΔε με τρομάζουνε του αντρός τα μπιχλιμπίδια.Να σε λαβώσουνε στολίδια δε μπορούνε!

Φούντες και χάλκινα κουδούνια, να το δαγκάσουνε το δόρυ είν’ αδύνατο!

Κι η νύχτα αυτή που λες πως άστραφτε με τ’ ουρανού τ’ αστέρια απάνω στην ασπίδα του, μπορεί και νάναι άγγελος από καλό σημάδι!

Γιατί αν γενεί και πέσει η νύχτα πάνω στο μάτι αυτού πούχει περήφανο σημάδι σωστό και δίκιο μάντεμα έκανε αυτός που έτσι κομπάζει τώρα!

Μα εγώ στον Τυδέα απέναντι, θε ν’ αντιτάξω το γυιό του Αστακού την πύλη αυτή να μας κρατήσει. Άνθρωπος ευγενής που έχτρεύεται τα λόγια τα περήφανα και τα αισχρά μαζί. Ρίζα Σπαρτιάτικη και καλύτερα από κάθε άλλον θε τον εχθρό μας ν’ αποκρούσει!

ΧΟΡΟΣΑς βάλει ο θεός το χέρι του και νικητής να βγει. Αυτός που το δίκιο τον στέλλει της πατρίδας. Θρήνους ματοβαμένους για φίλους, δε βαστώ!

ΑΓΓΕΛΟΣΕίθε τη νίκη να σου δώκουν οι θεοί!

Στις Πύλες τις Ηλέκτρες τώρα, ο Καπανεύς κληρώθηκε! Γίγαντας τρανός και πιο μεγάλος από τον πρώτο πού’παμε! Αν πεις ανθρώπου έπαρση πως έχει, λίγο είπες!

Γιατί φοβέρες ρίχνει στους πύργους μας απάνω τρομερές, που λέω μακάρι ποτέ τους αληθινές μη βγούνε!

Θέλει δε θέλει ο θεός, εκείνος λέει την πόλη μας τρανά θα διαγουμίσει! Και μήτε του Δία κεραυνοί μπορούν να τον κρατήσουν πίσω, γιατί για μένα λέει, είναι οι κεραυνοί σαν κάψα του μεσημεριού και τίποτ’ άλλο!

Και για σημάδι του, έχει ετούτος άντρα γυμνό που ένα πυρσό κρατεί. Και δίπλα του γραμμένο με γράμματα χρυσά: “ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ ΘΑ ΚΑΨΩ”!

Ποιός απέναντι να σταθεί σε τέτοιον άντρα; Ποιός είναι κείνος που δίχως τρόμο θε να σταθεί μπροστά στην περηφάνεια του;

ΕΤΕΟΚΛΗΣΑπόνα κέρδος άλλο βγαίνει! Είναι αλήθεια πως η γλώσσα προδίνει των ανθρώπων τις μάταιες σκέψεις! Έτσι κι ο Καπανέας τώρα, φοβέρες μας πετά και φιγούρες! Βρίζοντας τους θεούς το στόμα του γυμνάζει μες σε χαρά περίσσια. Μα ξεχνάει πως είναι θνητός και στέλνει στο Δία κουβέντες παραφουσκωμένες. Μάθε λοιπόν, πως με το δίκιο πάνω του θα πέσουνε του Δια οι κεραυνοί. Ας έρθει τότες να μας πει αν μοιάζουνε σαν κάψα του μεσημεριού μονάχα!

Σ’ αυτόν λοιπόν για όσα καλά μας είπες, έχει ταχθεί απέναντι ο Πολυφόντης! Φύλακας άξιος και μπιστεμένος. Παιδί της Άρτεμης και των θεών των άλλων. Λέγε μας τώρα πως κληρώθηκαν κι οι υπόλοιπες οι πύλες!

ΧΟΡΟΣΑς πάει κι αυτός και οι φοβέρες του. Αστροπελέκι ας τον χτυπήσει πριν μες την πόλη και τα σπίτια μου βάλει το πόδι του κι απ’ την παρθενική φωληά μου με τραβήξει όξω!

ΑΓΓΕΛΟΣΘα πω τώρα ποιός τάχθηκε στην τρίτη να σταθεί την πύλη. Μέσα απ’ το χάλκινο το κράνος, ο τρίτος κλήρος πήδησε για τον Ετέοκλο! Κι αυτόν ζητά ο κλήρος τις Νήτιδες τις πύλες να χτυπήσει!Ετούτος τ’ ατια του κρατάει που αχαλίνωτα κι

ακράτητα φρουμάζουνε. Πάνω στις πόρτες μας να πέσουνε ζητάν κι αφροί απ’ τα ρουθούνια τους φυσομανάνε σαν ποτάμια!

Κι είναι φτιαγμένη η ασπίδα του με άξιο κάποιο τρόπο! Άντρας φορώντας τ’ άρματα στη σκάλα πάνω των εχτρών διαβαίνει. Πάνω σε πύργο που θέλει να κουρσέψει και δίπλα του γραμμένος λόγος διαλαλεί πως ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΥΡΓΟΥΣ!

ΕΤΕΟΚΛΗΣ Στέλνω λοιπόν με την καλή την ώρα κάποιον.Αυτόν που περιττές δεν έχει περηφάνειες! Ο Μεγαρεύς! Απ’ των Σπαρτών το γένος. Δεν τον τρομάζουν άλογα, μηδέ φρουμάνισμα στις πύλες μας μπροστά.Το ξέρω είναι έτοιμος είτε με το αίμα του το χρέος του στη γη μας να πλερώσει, είτε με την ασπίδα του εχθρού να στολίσει το πατρικό το σπίτι του.Λέγε μας τώρα κι άλλες περηφάνειες που είδες κι άκουσες!

ΧΟΡΟΣΕύχομαι όλα δεξιά να πάνε, ω της γης μου προστάτες.Κι απάνω στο βλάσφημο εχτρό μου, ας ρίξει ο Δίας το βλέμμα του οργισμένα!

ΑΓΓΕΛΟΣΤέταρτος τώρα στις διπλανές τις πύλες της Όγκας Αθηνάς, ανταριασμένος στέκει ο Ιππομέδοντας. Σαν τον αντίκρυσα την τρανή του ασπίδα να γυρνά, το λέω και δεν τ’ αρνιέμαι. Φόβος μ’ έπιασε! Εκείνος που την ασπίδα σκάλισε, ήτανε λέω τεχνίτης μέγας! Ο Τυφώνας είν’ απάνω της. Βγάνει απ’ το στόμα του φωτηές και μαύρο καπνό. Και γύρω του κλωθογυρισμένα στρωμένο φίδια της τρανής του ασπίδας το στεφάνι! Βρυχάται αυτός. Λυσσάει για αίμα κι είναι τα μάτια του γεμάτα Άρη, και άγρια σα νάτανε Μαινάδα! Πρέπει προφύλαξη να πάρουμε καλή και να σκορπίσουμε το φόβο που η περηφάνεια τούτου μας γεμίζει.

ΕΤΕΟΚΛΗΣΜάθε λοιπόν, η Όγκα Αθηνά πούναι στημένη σ’ αυτήν εδώ την πύλη, δε θέλει περηφάνεις.

Κι έτσι το φίδι μακριά θε να κρατήσει απ’ τα κλωσσόπουλα! Κι ύστερα, για τούτον μάθε, πως διάλεξα τον Υπέρβιο.

Του Οίνοπου το γυιό που παλληκάρι είναι! Μήτε στη δύναμη, μήτε στην καρδιά θε να του βρεις ψεγάδι. Καλά τους έφερε μαζί ο Ερμής. Κι όταν πιαστούν στα χέρια οι δυό τους, του Υπέρβιου η ασπίδα πόχει το Δία πάνω της, θε να νικήσει τις φωτηές που βγάνει ο Τυφώνας.Καθώς είναι των δυο θεών η έχτρα, έτσι κι οι δυο αντίπαλοι θα πράξουν! Μα είμαστε με το νικητή. Γιατί βέβαια ο Δίας ανώτερος απ’ τον Τυφώνα σε κάθε μάχη είναι. Κι είναι ο Υπέρβιος τυχερός πόχει στα όπλα του απάνω τέτοιο τρανό σημάδι!

ΧΟΡΟΣΑυτός που στην ασπίδα του κρατείτο δαίμονα της γης κι οχτρό του Διαεμπρός στις πύλες μας θα δειτην κεφαλή του Όφη να συντρίβεται!

ΑΓΓΕΛΟΣΕίθε ας το δώσει ο Θεός! Κι έρχομαι τώρα στη Βορεινή, την Πέμπτη Πύλη!Εκεί που στέκει του Διογένη Αμφίωνος το μνήμα! Εκεί στέκεται κάποιος που στο κοντάρι του ορκίζεται πιο πάνω απ’ τους θεούς κι από το φως του πως για του Διός το πείσμα την πόλη θε να κουρσέψει των Καδμείων. Είναι βουνήσιος κάποιος στη νιότη του απάνω. Κι όλη την ώρα στέκεται στην πύλη μας μπροστά με καυχησιές γεμάτος. Γιατί τον είδα κι αυτόν και την ασπίδα του πούχει απάνω της της πόλης μας το φόβο. Τη Σφίγγα απού κρατεί στα χέρια της ένα Θηβαίο κάποιον. Δεν ήρθε αυτός να παζαρέψη πόλεμο, μήτε να ντροπιάση το δρόμο πούκανε ως εδώ. Είν’ ο Παρθενοπαίος απ’ την Αρκαδία.Ξένος

Που φαίνεται πρόθυμος το χρέος πούχει στο Άργος να πληρώσει. Κι όλο φοβερίζει πράματα που να μη δώκει ο θεός στους πύργους μου να λάχουν!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΕίθε να δώκουν οι θεοί και να τον δω να χάνεται μέσα στις καυχησιές του!

Μα και γι’ αυτόν που μας λες, έχω κάποιον που ξέρει να δουλεύει τα χέρια του καλά.

Είν’ ο αδερφός του προηγούμενου που είπαμε. Ο Άκτορας, που δε θ’ αφήσει γλώσσα ξέφραχτη να πλημμυρίσει τις πύλες μας απέξω.

Μήτε και μέσα θε ν’ αφήκει στην πόλη μας να μπει το μισητό θεριό πόχει ο εχτρός απάνω στην ασπίδα του! Κι αν ο θεός το θέλει τα λόγια μου θα ιδείς αληθινά να βγαίνουν!

ΧΟΡΟΣΤρώγει τα σωθικά μου φόβοςκι ανατριχιάζω ολόκληρηλόγια γεμάτα καυχησιές ακούοντας.Μακάρι και να το δώκουν οι θεοί μουκαι τέλος κακό οι εχτροί μου να’βρουν!

ΑΓΓΕΛΟΣΟ Έκτος που θα πω, είναι ένας άντρας με γνώση ξέχωρη μαζί κι αντρεία. Αυτός ετάχθηκε στις πύλες τις Ομολωϊδες κι έχει πολλές βρισιές για τον Τυδέα.Μεγάλο δάσκαλο κακών του λέει πως για το Άργος είναι! Κλητήρας Ερινύας και υπουργός θανάτου! Του Αδράστου συμβουλάτορας κακός.

Κι απέ τον ίδιο τον αδερφό σου μαλώνει τα μάτια του ανάποδα γυρνώντας και τον φωνάζει Πολυνείκη κόβοντας στα δυο τ’ όνομά του. “Μα είναι πράμα αυτό που κάνεις; Πράμα που θέλουν οι θεοί; Πράμα καλό για τις γενηές που θάρθουνε, έτσι την πατρική τη γη και τους θεούς να ξεριζώνεις και να καις μ’ ένα στρατό που από τα έξω φέρνεις;Ποιά είναι κείνη η τιμωρία που θα στεγνώσει τα δάκρυα μάννας; Και πως ζητάς η πατρική σου γη που θα την κάψεις φίλος καλός μαζί σου να γενεί και πάλι;Παρ’ όλα αυτά, εγώ θε να δοξάσω αλήθεια τα χώματα ετούτα, κάτω από χώμα εχθρικό κρυμμένος μάντης. Ας χτυπηθούμε το λοιπόν. Κι ελπίζω θάνατο όχι άδοξο να λάβω!”

Τέτοια λόγια ήρεμα λέει ο μάντης ο καλός κρατώντας την ασπίδα την ολόχαλκη. Και σημάδι κανένα δεν έχει απάνω της γραμμένο. Γιατί αυτός θέλει όχι να φαίνεται αλλά να είναι άντρας άριστος. Με μυαλό που μέσα του βλασταίνουνε απόφασες σωστές.

Σε τούτον στείλε όχι μονάχα αντρείο αντίπαλο μα και σοφό μαζί. Γιατί άνδρα λέω που σέβεται θεό, πρέπει να

τον φοβάσαι.

ΕΤΕΟΚΛΗΣΩ τύχη. Αλλοίμονο. Και πως φέρνεις τον ευσεβή τον άντρα μαζί με κείνους που δε σέβονται!

Μέσα σ’ όλα τίποτα δεν είναι πιο κακή απ’ την κακή φιλία. Δεν έχει αποτέλεσμα να καρτεράς κανένα. Θάνατο μόνο δίνουνε της αμαρτίας τα χωράφια.

Κι αν άντρας δίκαιος μες σε καράβι μπει με ναύτες άδικους μαζί τους θε να βουλιάξει ακέραια.

Έτσι κι αν άντρας δίκαιος σμίξει με συμπολίτες που το θεό εξέχασαν χαμένος θε να πάει μαζί τους και μες στο ίδιο θε να πιαστεί το δίχτυ!

Έτσι κι αυτός ο φρόνιμος ο μάντης του Οϊκλέου ο γυιός. Άντρας με σέβας και προφήτης μέγας έμπλεξε με ασεβείς ανθρώπους και τώρα θε να χαθεί μαζί τους σε στράτα δίχως γυρισμό.Και ξέρω την πόλη ετούτη δε θα πειράξει αυτός. Όχι από δειλία κάποια. Μα ξέρει πως ίσως και νάναι ανάγκη του Φοίβου να βγουν τα λόγια αληθινά κι οι προφητείες.

Όμως σε τούτον θε ν’ αντιτάξω το δυνατό Λασθένη. Που είναι γέρος στο μυαλό κι όλο σοφία, μα έχει σώμα παλληκαριού γερή ορμή και χέρι γρήγορο για να νικήσει τον εχθρό.

Στα λόγια λίγος μα λέει κείνα που πρέπειτρανό δώρο στον άνθρωπο που δίνουν οι θεοί.

ΧΟΡΟΣΩ σεις θεοί που ακούτε από ψηλάκάντε την πόλη ετούτη να νικήσειΚαι στων εχθρών μου απάνω τις συμφορές γυρίστε, κι όξω απ’τους πύργους κεραυνούς να ρίξει ο Δίας κι ας τους κάψει.

ΑΓΓΕΛΟΣΚαι τώρα τον έβδομο να πω στην έβδομη μπροστά την πύλη.

Είναι ο αδερφός σου.

Όλο κατάρες ρίχνει και θα σου πω ποιά λέει κακά πως τάχαμου θα βρουν αυτή την πόλη.

Τα κάστρα μας σαν θα πατήσει λέει, κι αφού της χώρας μας εγίνη ο βασιληάς, της νίκης τραγούδι θ’ αλλαλάξει κι απέ στα χέρια θε ναρθει να πιαστεί με σε τον ίδιο! Κι ή θα πεθάνει λέει δίπλα σου με σένα σκοτωμένο ή να σε δει της εξορίας να τραβάς το δρόμο όπως κι εκείνος έκανε.

Τέτοια φωνάζει ο Πολυνείκης. Και τους πατρώους ζητάει τους θεούς να τον εστέρξουν!

Κι έχει η ασπίδα που κρατάει απάνω της διπλό σημάδι καλοδούλεφτο! Ένας πολεμιστής χρυσοφτιαγμένος που μια γυναίκα οδηγάει με τρόπο σεμνό.

Και λεν τα γράμματα πως η γυναίκα αυτή είναι η Δίκη που μιλά και λέει: Πίσω θα φέρω πάλι αυτόν τη χώρα και τα σπίτια της να κουμαντάρει. Τέτοιες είναι οι φαντασίες τους. Τώρα κι εσύ αποφάσισε ποιόν σκέπτεσαι να στείλης.Πάραπονο βέβαια θαρρώ, δε έχεις για τα μαντάτα που φερα. Κι εσύ σαν καπετάνιος πούσαι, κρίνε τώρα κατά που θες της πόλης το πλοίο να το πας!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΩ Πολυμίσητη κατεστραμμένη απ’ τους θεούς γενηά του Οιδίποδα! Οϊμέ και βλέπω να βγαίνουν τώρα οι πατρικές κατάρες! Μα ώρα δεν είναι για κλάματα και θρήνους που άλλους θα φέρουν οδυρμούς γι’ αυτόν που αξίζει το όνομά του! Σύντομα θε να δούμε που θα τον πάνε τα εμβλήματα κι αν πίσω σ’ αυτή τον φέρουνε την πόλη της ασπίδας του τα χρυσά τα γράμματα που της ψυχής του δείχνουνε τη λύσσα!

Κι αλήθεια! Αν η Δίκη τον έστεργε του Δία η Κόρη στα έργα και τις θέλησές του απάνω, ίσως κι αυτό να γίνονταν! Μα ούτε όταν γεννήθηκε μέσα απ’ της μάννας του τα μαύρα τα σκοτάδια, μήτε παιδί σαν ήταν, μήτε κι αργότερα στην πρώτη του τη νιότη τον έστερξε ποτέ η Δίκη!

Κι ούτε σε τούτο το ρήμαγμα της πατρικής του γης θε να τον στέρξει πάλι.

Ψεύτικο θαχε η Δίκη όνομα αν πήγαινε ποτέ με τέτοιον άντρα πούχει τολμήσει τέτοια!

Σ’ αυτά πιστεύοντας ο ίδιος θα πάω να τον βρω και να στηθώ απέναντι! Ποιός άλλος πουνάχει δίκαιο μεγαλύτερο. Άρχοντας μ’ άρχοντα! Αδερφός μ’ αδέρφι κι εχθρός μ’ εχθρό θα χτυπηθώ. Φέρτε μου αμέσως τις κνημίδες πέτρας και τόξου φύλαγμα!

ΧΟΡΟΣΜη του Οιδίποδα αγαπημένο τέκνο! Μη γίνεις όμοιος με κείνον που όσα τ’ αξίζουν άκουσε! Είναι πολλοί Θηβαίοι που να πιαστού μπορούν με των Αργείων το στρατό. Μα θάνατος που χέρι αδερφικό στον αδερφό του δίνει, εύκολα δεν ξεχνιέται.

ΕΤΕΟΚΛΗΣΑν ήταν κάποιος να χαθεί χωρίς ντροπή να νοιώσει, θάλεγα πως κέρδος θάτανε κι ο θάνατος μονάχα. Μα πάθημα που σέρνει πίσω του ντροπή, μην πεις πως είναι δόξα. ΧΟΡΟΣΤέκνο και τιν’ αυτό που βάζεις με το νού σου;Πνίξε του πάθους το κακό και μην αφήνεις χτύπημα θεού με λύσσα πολεμόχαρη το νου σου να γιομίζει!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΑν είναι θέλημα θεού, άστο λέω να γίνει κι ας πάει στον άνεμο η θεομίσητη γενιά μας!

ΧΟΡΟΣΒαριά πολύ η πεθυμιά που σε τραβά τέτοιο να κάνεις φόνο! Πικρό καρπό θε να θερίσεις, γιατί συχώρεση δεν έχει τ’ αδερφικό το αίμα!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΓιατί η κατάρα του καλού πατέρα μου τέτοιο μου δείχνει δρόμο. Είναι αυτή που αδάκρυτη μου δείχνει πως είν’ ο χάρος κέρδος!

ΧΟΡΟΣΜη δίνεις αφορμή. Κανείς δειλό δε θα σε πει! Όταν καλή θυσία κάνεις στους θεούς, οι Ερινύες χάνονται!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΞεχάσαν σου λέω οι Θεοί το γένος του Οιδίποδα. Κι ό,τι ζητούν να δούνε είν’ ο χαμός του μόνο! Τι λόγο έχω το λοιπόν τη μοίρα μου έτσι να τη γητεύω τώρα;

ΧΟΡΟΣΗ μοίρα αυτή που δίπλα σου στέκει τώρα μπορεί

ν’αλλάξει αύριο και με άνεμο καλόγνωμο ναρθει ξανά κοντά σου!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΚι αλήθεια! Τις βλέπω κοντά μου νάρχονται...του Οιδίποδα οι κατάρες!

ΧΟΡΟΣΕμάς λοιπόν άκουσε. Κι ας είμαστε γυναίκες!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΛέγε. Αρκεί να γίνεται! Λέγε μα λίγα λόγια

ΧΟΡΟΣΤο δρόμο εσύ μην πάρεις που βγάζει στις πύλες τις επτά

ΕΤΕΟΚΛΗΣΔεν με στομώνεις τώρα που είμαι ακονισμένος

ΧΟΡΟΣΌμως τιμάει ο θεός και τις κακές τις νίκες!

ΕΤΕΟΚΛΗΣΔε νοιάζεται για τέτοια ο στρατιώτης.ΧΟΡΟΣΜα το αίμα του ίδιου σου αδερφού κινάς για να τρυγήσης;

ΕΤΕΟΚΛΗΣΣα στέλνουν οι θεοί κακό, σου λέω δεν το ξεφεύγεις. ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

Τρέμω τη σπιτοκαταλύτραθεά, που με θεούς δε μοιάζει,την παναλήθευτη κακώνπροφήτισσα, την Ερινύα,που εκάλεσαν ευχές πατρός,μήπως τις ξώφρενες σε τέλος βγάλητου θεοβλαμμένου Οιδίποδα κατάρες·και τις ταχαίν’ η ολέθρια των τέκνων του η αμάχη.

Ένας ξένος τους κλήρους κυβερνάο Χάλυβος, π’ απ’ τη Σκυθία μας ήρθε,και που μεράζει την κληρονομιάμε το πικρό σκληρόκαρδο μαχαίρι, ΗΧΟΣ

ΑΤΣΙΑΠΑΤΣΕΡΡΑ

ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΤΣΑΡΙ

και τους κληρώνει τόση γη να κατοικούνόση και να βαστούνε πεθαμένοι,απ’ τους μεγάλους κάμπους τωντέλεια ξεκληρισμένοι.

Όταν πεθάνουν με το χέριο ένας του άλλου σκοτωμένοικαι πιούν τα χώματα της γηςμαυρόπηχτο το αίμα της πληγής,το κρίμα των ποιος θενά καθαρίση;Ποιος να τους λούση θα θελήση;

Ω νέες των σπιτιών τους συμφορές,που σ’ ένα σμίγετε με τις παλιές!Λέω την παλιά την αμαρτία,που ηύρε ταχιά την τιμωρίαμα κι ως την τρίτη τη γενιά βαστά·

όταν ο Λάιος---πεισματικάτου Απόλλωνος, που του είπε τρεις φορέςαπ’ τα μεσόμφαλα μαντεία τα Πυθικάαπό βαρειές να σώση συμφορέςτην πόλη του, πεθαίνοντας δίχως παιδιά---

Μ’ απ’ τις ανόητες νικημένος ηδονέςτο θάνατον εγέννησε στον εαυτό του,Οιδίποδα τον πατροκτόνο,που ετόλμησε στο αγνό χωράφινα σπείρη, της μητρός που ετράφη,μια φύτρα στο αίμα βουτημένη·κ’ η Αβουλία τους νύμφιους έσμιξετους ξώφρενους σ’ ένα κρεββάτι.

Και φέρνει κύματα σα θάλασσα κακώνπου το ένα πέφτει, τ’ άλλο τρίκορφο ανεβαίνεικι ολόγυρα στης πόλης μαςτην πρύμνα βράζοντας φουσκώνει·κι ανάμεσό μας σκέπη αδύναμηπύργος το λίγο πάχος του στυλώνει·και τρέμω με τους βασιλιάδες της να μηβουλιάξη δαμασμέν’ η πόλη.

Γιατί σε τέλος βγαίνουνε με τον καιρόοι αρχαίες κατάρες με βαρειά στροφή της τύχης.Ο όλεθρος τον προσπερνά έν’ άνθρωπο φτωχό,μα φέρνει συγκλαδόκορμο ξερρίζωματων πλούσιων των αχόρταγων ανθρώπωνη ευτυχία που θενά παραπαχύνη.

Ποιόν άνθρωπον εθαύμασαν καμιά φοράτόσον πολύ κ’ οι σπιτικοί κ’ οι ξένοικ’ η πολυσύχναστη της πόλεως αγορά,

ΗΧΟΣΧΟΡΟΣ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

όσο ετιμούσαν τότε τον Οιδίποδα,όταν μας λύτρωσε τον τόποαπό το τέρας π’ άρπαξε τόσες ψυχές ανθρώπων;

Μα όταν στο τέλος ένοιωσενο μαύρος τους αθλίους του γάμους,τον πόνο του δε βάσταξεκαι στη μανία της καρδιάς τουδιπλά έκαμε κακά·με το πατρόκτονό του χέριτα μάτια του έχυσε σπηρουνιαστά.

Και στων παιδιών του έρριξετις κεφαλές κατάρες οργισμένεςγιατί τα γέννησε και τα ’θρεφε,πικρόγλωσσες, αλλοίμονο, κατάρες·το βιό τους να μεράσουν μια φοράμε το σπαθί στο χέρι· και φοβούμαινα μην το κάμη η Ερινύς τώρα γοργά.

ΑΓΓΕΛΟΣΈχετε θάρρος! Ευγενικών μητέρων θυγατέρες! Της σκλαβιάς το ζυγό, τον γλύτωσε η πόλη. Κι όσες περήφανες κουβέντες από άντρες περήφανους ακούσαμε, πάνε, χαθήκαν τώρα! Ήρθε απανεμιά κι ορθό της πόλης το καράβι απόμεινε απ’ την τρανή την τρικυμία που μας χτύπησε!Βάσταξ’ ο πύργος κι οι πύλες μας στεριώθηκαν με άξιους μονομάχους! Όλα καλά επήγαν στις πύλες μας τις έξη! Όμως την έβδομη ο Απόλλων διάλεξε εκδίκηση να πάρει απ’ του Οιδίπου τη γενηά και για του Λάϊου τα παληά τα λάθη!

ΧΟΡΟΣΣαν τι καινούριο έτυχε λοιπόν στην πόλη μας;

ΑΓΓΕΛΟΣΟ ένας τον άλλο σκότωσε και χάθηκαν κι οι δυο!

ΧΟΡΟΣΠοιοί τάχα; Φόβο τα λόγια σου μου φέρνουν!

ΑΓΓΕΛΟΣΚαλά κρατήσου κι άκουσε. Του Οιδίποδα οι γυιοί!

ΧΟΡΟΣΑααα! Αλλοίμονο και μαύρων συμφορών προφήτης είμαι!

ΑΓΓΕΛΟΣΛόγια δεν έχει άλλα. Το χώμα αυτούς τους έφαγε και

ΗΧΟΣΜΟΥΣΙΚΗ

παν λέω καλλιά τους!

ΧΟΡΟΣΈφτασαν ως εκεί; Βαρειά μαντάτα μα λέγε τα ν’ ακούσω!

ΑΓΓΕΛΟΣΈτσι από χέρι αδερφικό χαθήκαν και οι δυο τους!

ΧΟΡΟΣΚι έτσι κοινή διαλέξαν τυχη!

ΑΓΓΕΛΟΣΗ τύχη. Αυτή που έτσι αφάνισε την άθλια τη γενηά τους!Κι εμείς έχουμε λόγο τώρα και λύπη και χαρά μαζί να έχομε! Η πόλη νίκησε μα οι δυο μας στρατηγοί με μαύρο σίδερο μέρασαν τα χωράφια τους! Σώθηκ η πόλη, μα και των δυο των βασιληάδων της το αίμα ήπιε λέγω!

ΧΟΡΟΣ (αναπαιστικόν)Ω μεγάλε θεέ Δία και σεις πολιούχοιθεοί, που του Κάδμου τους πύργουςδιαφεντεύετ’ αυτούς,χαρά τάχα να δείξω και τραγούδια να πωγια της πόλης μας τη σωτηρίαή να κλάψω τους άμοιρους και θλιβερούςπολεμάρχους;όπου βέβαια σύμφωνα με τ’ όνομά τουςε τ ε ό κ λ ε ι τ ο ι αλήθεια και π ο λ υ ν ε ι κ ε ί ςαπ’ την άδικη γνώμη τους πάνε.

ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟΩ μαύρη και τελεία κατάρατου Οιδίποδα και της γενεάς του,ένα κακό μου πέφτει στην καρδιά μου σύγκρυοκαι σαν μαινάδα για τον τάφο τουςεξέσπασα σε μοιρολόγια,ακούοντας το αιματοκύλισμακαι τον κακό το θάνατο που βρήκαν·καταραμένη αλήθει’ αυτήτου κονταριού τωνε η συναυλία!Το ’βγαλε πέρα κι ούτε απόκαμεη ευχή που ’δωσε ο πατέρας,ως πέρα η ανυπάκουη γνώμη εβάσταξετου Λάιου· και τώρα γνοιάζομαιτην πόλη μας, γιατί δεν χάνουνετη δύναμή τους οι χρησμοί. Ω πολυστέναχτοι,ανήκουστο που εκάμετε το πράμακ’ ήρθαν αλήθεια συμφορέςνα κλαίη κανείς όχι με λόγια.

ΕΞΟΔΟΣ

ΗΧΟΣΜΟΥΣΙΚΗ ΛΕΤΣΙ

Νά τ’ αυτοφάνερα, όσα μας είπε ο κήρυξ….πένθος διπλό και συμφορά διπλήτων δυό νεκρών που σκότωσεο ένας τον άλλο·διπλά σωστά σφαχτάρια αυτάκαι τι να πω;

Τι άλλο, ή πόνοι σ’ άλλους πόνουςμέσα στα σπίτια θρονιασμένοι;Μα με τον πρίμον αγέρα, φίλε, των θρήνωνστις κεφαλές σας λάμνετε γύρωκουπιά τα χέρια σας για την πομπήπου πάντ’ ανάμεσα ’πό τον Αχέροντα τραβάει και πάειτον άγιο δρόμο της που τον περνούνε μαύρα πανιά,δρόμον ανήλιαγο, που δεν τον πάτησε ποτέ ο Απόλλωναςκαι φέρνει πέραστην παντοδόχα κι άφαντη ξέρα.

Αλλά ιδού τες αυτές, να πληρώσουν πικρόχρέος έρχουνται, η Αντιγόνη κ’ η Ισμήνη,να θρηνήσουν τα δυό τους αδέρφια·και θαρρώ με το δίκιο στ’ αλήθειααπό μες στα βαθύκολπα ωραία τους στήθιατης καρδιάς των θα χύσουν τον πόνο.

Αλλ’ εμείς είναι δίκιο και πριν απ’ αυτέςτον παράφωνον ύμνοννα τονίσωμε των Ερινύωνκι από πάνω να ψάλλωμεμισητό τον παιάνα του Άδου.Ω πιο δυστυχισμένες εσείς αδερφέςαπ’ όλες που ζώστρα στη μέση τους γύρω φορούνεδακρύζω, στενάζω και δόλος κανένας δεν είναιπως ότι απ’ τα βάθη δεν κλαίω της ψυχής.

Ωιμέ, ωιμέ, κακόγνωμοιστους φίλους ανυπάκουοιστις συμφορές αδάμαστοι,τα πατρικά ερημάξετεσπίτια με την αμάχη σας!

Άθλιοι βέβαια που ηύρανεκαι θάνατο αθλιώτατογια των σπιτιώ τους χαλασμό.Τους τοίχους κάτω ερρίξατε,αλλοίμονο, μονάχοι σαςκαι πικρούς θρόνους είδετε·μα τώρα εσυβαστήκετε

με το σπαθί στο χέρι.

Κι αλήθεια η σεβαστή Ερινύςτου Οιδίποδα πατέρα σαςετέλειωσε τις κατάρες.

Απ’ τα ζερβά τρυπημένοι.-Κι αλήθεια τρυπημένοιστα ομόσπλαχνα πλευρά.-Αλλοί, δυστυχισμένοι,αλλοί και στις κατάρεςπου φέραν την αντίφονη τη συμφορά!-Λαβωματιά πέρα για πέραστα σπίτια τους και στα κορμιά,μ’ ανήκουστην αψιθυμιάμε μοίραν όχι διάφορηαπ’ την κατάρα του πατέρα.Και μες στην πόλη ο στεναγμόςπερνά· στενάζουνε κ’ οι πύργοικ’ η χώρα που τους αγαπούσεκαι στους διαδόχους μένουνετα κτήματα, γι’ αυτά που η αμάχηκι ο άθλιος θάνατος τους βρήκε.

-Με ισιάδα μεραστήκανεοι αψίκαρδοι τα κτήματά τους,κ’ οι φίλοι τους παράπονο δεν έχομεμε το συβιβαστή τουςκαι δε χαρίστηκεν ο Άρης.

Έτσ’ είναι τώρα σιδεροχτυπημένοικαι τους προσμένει σιδεροχτυπημένη,ίσως να πη κανείς «και ποια;»,των πατρικών τους τάφων η κληρονομιά.Πολύς αχός τους προβοδάσπαραχτικ’ απ’ τα σπίτια μοιρολόγιαγιομάτα πόνους και στενάγματα,που βγαίνουν μοναχά,άραχλα κι άχαρα, π’ αλήθειακλαίμε απ’ τα βάθη της καρδιάς,που για τους δυό τους βασιλιάδεςλυώνει απ’ το κλάμ’ αληθινά.

Κ’ έχεις ακόμη να πης για τους αθλίουςπόσα στην πόλη κάμανε κακάκαι πόσα και στα τάγματα όλων των ξένωνπου πάθαινε στον πόλεμο τόση φθορά.Δυστυχισμένη που τους εγεννούσε,μες σ’ όλες τις γυναίκες όσεςμαννάδες λέγουνται παιδιών,που πήρεν άντρα το δικό της γυιό,και γέννησε αυτούς που τέτοιο τέλοςτους βρήκε, να σκοτώσουνε ο ένας τον άλλο

με χέρι αδερφικό.

Αλήθεια αδερφικά και πανωλέθριακαι μ’ όχι φιλικά λαβώματαμε φρένα μανιωμέναστο τέλος της αμάχης των.Τώρα η έχθρητα έπαυσεκαι σμίξανε στα χώματατα αιματοποτισμένακαι τώρα είναι αληθινάκ’ οι δυό τους ένα αίμα.

Πικρός στις μπερδεψιές ξεχωριστήςο ξένος ο περατινός που βγήκε απ’ τη φωτιά,τ’ ακονισμένο σίδερο· και της κληρονομιάςπικρός ο Άρης στάθηκε μα κι άξιος μεραστήςκαι την κατάρα του πατρός έβγαλε αληθινή.Έχουν το μερδικό που ελάχανε·από τη μερασιά, ω οι μαύροι, των κτημάτωνκαι κάτω απ’ το χώμα που τους σκέπασεάβυσσο πλούτο τώρα θα ’χουν.

Ωιμέ! που εστεφανώσετεμε συμφορές πολλές τα σπίτια·και στερνά τώρα ερέκαξανστριγγά τον Επινίκιο οι Κατάρεςαφόντας τ’ ασταμάτηγο φευγιόεπήρ’ η γενεά και πάει.

Της Άτης στέκεται το τρόπαιοστις πύλες που σκοτώθηκαν και μόνοαφού τους δυό τους νίκησενελούφαξε κ’ η Μοίρα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΠληγήν έδωσες και πληγήν έλαβες.

ΙΣΜΗΝΗΣκότωσες και σκοτώθηκες.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΜε κοντάρι τον σκότωσες.

ΙΣΜΗΝΗΜε κοντάρι σκοτώθηκες

ΑΝΤΙΓΟΝΗΩ, κακόπραγος.ΙΣΜΗΝΗΩ, κακόπαθος.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΞεσπάτε θρήνοι μου.

ΗΧΟΣΛΕΤΣΙ OFF

ΑΡΧΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΟΝ

ΙΣΜΗΝΗΚαι δάκρυά μου ξεσπάστε.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΑπό το πένθος μου τα λογικά μου χάνω.

ΙΣΜΗΝΗΣτενάζω.Στα μαύρα ντυνετ’ η καρδιά μου!

ΑΝΤΙΓΟΝΗΩ πολυθρήνητε αδερφέ μου.

ΙΣΜΗΝΗΚαι συ τρισάμοιρε.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΑπ’ αδελφό σκοτώθηκες.

ΙΣΜΗΝΗΚι εσκότωσες τ’ αδέλφι!

ΑΝΤΙΓΟΝΗΔιπλά να λες.

ΙΣΜΗΝΗΔιπλά ν’ ακούς.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΔιπλές κι οι συμφορές μου.

ΙΣΜΗΝΗΩ συμφορές Αδερφικές στις αδερφές απάνω.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΙ ΙΣΜΗΝΗΙώ, Μοίρα, μεγαλόδωρη πόνων πικρώνκαι τρανή του Οιδίποδαμαύρη Ερινύα, μεγάλη σου η δύναμη.Αι, αι---Αι, αι.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΩ κακοθώρητε χαμέ.

ΙΣΜΗΝΗΧαμό γυρνώντας μουφερες.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΓια να σκοτώσης γύρισες.

ΙΣΜΗΝΗΚαι σκοτωμένος φεύγει.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΈχασε τη ζωή του.

ΙΣΜΗΝΗΚαι τούτου πήρε τη ζωή.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΩ άθλια μανία.

ΙΣΜΗΝΗΚαι πάθη εσείς τρισάθλια.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΛύπες γεμάτες στεναγμό.

ΙΣΜΗΝΗΚαι θλίψες όλο κλάμα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΙ ΙΣΜΗΝΗΙώ, Μοίρα, μεγαλόδωρη πόνων πικρώνκαι τρανή του Οιδίποδαμαύρη Ερινύα μεγάλη σου η δύναμη.Αι, αι---Αι, αι.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΤο ‘ταν να κάνεις - τόκανες.

ΙΣΜΗΝΗΚι εσύ δεν πήγες πίσω.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΑφού στην πόλη γύρισες.

ΙΣΜΗΝΗΚι αρματωμένος στάθηκες μπροστά σ’ αρματωμένο.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΦριχτά να λες.

ΙΣΜΗΝΗΦριχτά ν’ ακούς.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΦριχτά κακά ωιμένα!

ΙΣΜΗΝΗΩιμέ δεινά.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΣτα σπίτια και στην πόλη μας!

ΙΣΜΗΝΗΚι ακόμα πιότερο σε με.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΑλλοίμονό σου βασιλιά μου Ετεοκλή.

ΙΣΜΗΝΗΑπ’ όλους πιο πολύκλαυτε, αλλοί και συ.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΙ ΙΣΜΗΝΗΑλλοί που ετυφλωθήκατε απ’ των θεών τη βλάβη.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΑλλοί και τα κορμάκια σας ποιά γη θε να τα πάρει;

ΙΣΜΗΝΗΠοιό ναι το χώμα με τιμή για να σας κλείσει μέσα;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΙ ΙΣΜΗΝΗΩ μνήμα, στου πατέρα σας τον τάφο πλάϊ κι αντάμα

ΚΗΡΥΚΑΣΝα μεταφερω πρέπει ότι οι γερόντοι της πόλης τούτης αποφάσισαν!Αυτόν εδώ, τον Ετεοκλή που έπεσε απ’ αγάπη στην πατρίδα του, μ’ αγάπη, τιμές και περηφάνεια να ταφεί όπως αρμόζει σ’ όλα τα παλληκάρια!Μα το νεκρό του αδερφό που Πολυνείκη κράζουν, άταφο αποφασίστηκε να το αφήσουν όλοι, τροφή για τα σκυλιά γιατί ειν’ αυτός εχθρός της χώρας των Καδμείων και Χαλαστής Μεγάλος. Γιατί μαςήρθε αυτός εχθρός.Ατίμασε κι εκούρσεψε την πόλη του την ίδια! Κι έτσι λοιπόν επάρθη απόφαση ταφή να λάβει από τα όρνια, και δίχως χέρι ανθρώπινο χώμα να ρίξη απάνω του! Μήτε μοιρολόγια βαριά, μήτε φίλοι ξοπίσω του να πάνε.Τέτοια είναι λέω των Σοφών γερόντων μας η απόφαση!

ΑΝΤΙΓΟΝΗΚι εγώ για τους γερόντους σου απάντηση έχω κάποια.Αν άλλος κάποιος δε βρεθεί, μαζί μου να το θάψει, Μόνη θε να το κάμω! Κι απάνω μου θα πάρω αυτό τον κίντυνο τον αδερφό μου θάβοντας!Τι μάθε το για με, ντροπή δεν είναι στην πόλη αυτή άναρχη αν με πούνε! Τι’ναι μεγάλο δέσιμο το σπλάχνο το κοινό, μιας και ζωή εγώ κι εκείνος πήραμε απ’ τον ίδιο πατέρα και τη μάννα την ίδια! Και συ ψυχή μου άναρχη, απ’ το βαρύ του το κακό που εκείνος έκανε, πάρε το βάρος τώρα, και δείξε του αληθινά

πως αδεφή του είσαι!

Και δε θ’ αφήκω λέω λύκους τη σάρκα του μοβόρα να γευτούνε. Απ’ το μυαλό σου βγάλτο αυτό κι εσύ κι αυτή η πόλη!Γιατί γυναίκα αν είμαι, έχω τον τρόπο τάφο και χώσμα για τοπύτο το κορμί να βρω. Το πέπλο μου για τάφο του εγώ θα βάλω! Και μη ενάντια στο θάρρος μου τολμήσει κανείς να πάει!

ΚΗΡΥΚΑΣΚι εγώ σου λέω στην πόλη ενάντια μη θες να πας γυναίκα

ΑΝΤΙΓΟΝΗΚαι γω σου λέω τα περιττά σε με μην κρίνης

ΚΗΡΥΚΑΣΓίνεται ο λαός Σκληρός, τον κίνδυνο σα φυγει

ΑΝΤΙΓΟΝΗΟύρλιαζε ό,σο θες μα τούτος δς, άταφος λέω δε μένει.

ΚΗΡΥΚΑΣΜα αυτόν που η πόλη εχθρεύεται, εσυ θε να τον θάψης;

ΑΝΤΙΓΟΝΗΗ τύχη τούτου δω, απ’ τους θεούς επάρθη!

ΚΗΡΥΚΑΣΌχι όμως χωρίς σε κίνδυνο τη χώρα του να βάλει.

ΑΝΤΙΓΟΝΗΤο άδικο με’ άδικο τρανά λέω ξεπλήρωσε

ΚΗΡΥΚΑΣΜ’ αντίς για έναν όμως , το άχτι του έγαλε πάνω σε πόλη ολάκερη!

ΑΝΤΙΓΟΝΗΣτερνή τελειώνει από τους θεούς η Έριδα το λόγο·Τα λόγια σου μη χάνεις, τι πήρα την απόφαση και θα τον θάψω λέω!

ΚΗΡΥΚΑΣΚάνε όπως θες γυναίκα!· Εγώ ότι είχα να το πω, τρανά λέω το είπα!

ΧΟΡΟΣΑλλοίμον’ αλλοίμονο!ω μεγαλόγνωμες, σπιτοκαταλύτρες,Κήρες Ερινύες, που και του Οιδίποδαξεπατώσετ’ έτσι πρόρριζα το γένος,

τι να γένω, τι να κάμω, τι να σοφιστώ;πώς να το τολμήσω, μήτε να σε κλάψωμήτε και νεκρό να σε ξοδιάσω;Μα φοβούμαι---και τραβιούμαι--τηνοργή των πολιτών.Αχ, εσένα πολλές θα σε κλάψουνε μοιρολογήτρες.Μα εκείνος ο άθλιος αθρήνητος με μονάχα το κλάψιμο της αδερφήςθε να πάη---και ποιος να το στρέξη;

Άρα κάμ’ η πόλη κι ας μην κάμηόσοι κλάψουνε τον Πολυνείκη,αλλ’ εμείς θε να πάμε μαζί να τον θάψουμεσυνοδειά της· γιατί στη γενιά τηςείναι τούτη η θλίψη κοινή.Ενώ η πόλη μια έτσι και μια πάλι αλλιώςπαραδέχεται πάντα το δίκιο.

Και μεις πάλι θα πάμε μ’ αυτόνκαθώς το σωστόπαραδέχετ’ η πόλη μαζί και το δίκιο.Γιατί, πρώτα ο θεός και του Δία η βουλή,αυτός τη διαφέντεψεν έπειτα πιότεροτων Καδμείων την πόλη, να μη θαλασσώσηκαι να μην την πατήσητο κύμα των ξένων αντρών.

ΟΛΟΙ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ - ΤΟ ΕΝΑ ΗΜΙΧΟΡΙΟ ΜΕΝΕΙ ΞΟΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ

ΑΡΓΟ ΣΚΟΤΑΔΙ