ΣΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ

ΟΡΙΣΜΟΣ. Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΥΦΑΣΜΑ.

. Η υφαντική αποτελεί μία από τις βασικές οικοτεχνικές

δραστηριότητες τόσο στην αρχαιότητα, όσο και μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής προβιομηχανικής κοινωνίας και είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη γυναικεία δραστηριότητα, καθώς προορίζεται για αυτοκατανάλωση μέσα στα όρια του οίκου.

Η θέση της υφαντικής στην οικιακή οικονομία Η υφαντική αποτελεί σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας της οικογένειας της οικίας και για το λόγο αυτό συναντάται στη γλώσσα, στους μύθους, στη λατρεία, αλλά και στις διάφορες μορφές της τέχνης των αρχαίων, πηγές χάρη στις οποίες αντλούμε σήμερα ένα σύνολο σχετικών πληροφοριών για όλα τα επιμέρους στάδια των υφαντικών εργασιών. Επίσης αποτελεί αγαθό με συσσωρευμένη εργασία, με χρόνο που υπερβαίνει τη μία ή και περισσότερες γενιές, συσχετιζόμενη αποκλειστικά με τη γυναίκα στην οποία ανήκε η ευθύνη για την παραγωγή των υφαντών, κατά την προϊστορική και κλασική αρχαιότητα, όταν δηλαδή προοριζόταν για αυτοκατανάλωση μέσα στα όρια του σπιτιού και της οικογένειας.

Η λανάρα ήταν δυο σανίδια με πυκνά σύρματα ή καρφιά καρφωμένα στην επιφάνειά τους. Ας πούμε σα δυο μεγάλες συρμάτινες βούρτσες. Το ένα απ’ αυτά ήταν σταθερό και το τοποθετούσαν με τα σύρματα προς τα πάνω. Το άλλο είχε μια λαβή απ’ όπου το κρατούσαν οι γυναίκες και το χρησιμοποιούσαν με τα σύρματα προς τα κάτω.

Γι’ αυτό είχαν το τ(υ)λιγάδι. Κι αυτό, όπως και η ρόκα, ήταν μια διχαλωτή βέργα μόνο που στην άλλη άκρη του είχε μια τρύπα όπου έβαζαν κάθετα ένα μικρό ξυλάκι. Το μαλλί από το αδράχτι το τύλιγαν στο τ(υ)λιγάδι στη διχάλα της κορυφής και στο ξυλάκι της βάσης. Αν δεν είχαν τ(υ)λιγάδι μπορούσαν να το κάνουν και με τα χέρια τους κλωστή γινόταν μια κουλούρα. Αυτή θα πήγαινε στην ανέμη και με τη τσιγκρίκα (ροδάνι) θα τυλιγόταν στα μασούρια για να πάει για ύφανση. χρησιμοποιώντας τη διχάλα που σχηματίζει ο αντίχειρας και ο δείκτης με τον αγκώνα. Έτσι η