Εφημερόπτερα-Ντέμης Κωνσταντινίδης

ΕΦΗΜΕΡΟΠΤΕΡΑ

Ποιήματα

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Τίτλος: “Εφημερόπτερα”

Συγγραφέας: Ντέμης Κωνσταντινίδης

ISBN: 978-960-93-6692-2

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 105

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Θεσσαλονίκη, 2015

Μέγεθος Αρχείου: 1,0 Mb

Σελίδες: 56

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: cambria

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια του δημιουργού ή του εκδότη.

http://www.24grammata.com/

http://www.24grammata.com/?page_id=27474

Με φτερά πεταλούδας αντιπαλεύεις τους αιθέρες...

. 7

Στον Μπακού

Ντέμης Κωνσταντινίδης - Εφημερόπτερα

. 9

Τη ζωή που τόσο ωραία

Μπορούσε να 'ναι

Βλάκες αφήσαμε

Χίλιους δυο διάολους

Να μας τη φάνε...


Εγώ δεν είμαι ηθοποιός

Δεν ζω για την αποδοχή

Λέω τα δικά μου πάντα λόγια

Χωρίς υπόκλιση στο τέλος...

Φριχτό προνόμιο του ποιητή

Η μοναξιά.

. 11

Βραδινές ώρες

Χρόνος να διαλέξεις...

Μυαλά αιώρες

Κρεμιούνται από λέξεις.


Τα τελευταία αποθέματα της μέρας

Οι τελευταίοι κωδικοί στη λαστιχολωρίδα

Τα τελευταία φώτα στους διαδρόμους

Το ταμείο όλο στο σκοτάδι...

. 13

'Κείνο ακριβώς το βράδυ

Έκπληκτος ανακάλυψε

Πως έξω απ' τις κρυψώνες

Δεν είχε άγρια θηρία.

Μόνο μία μισόγδυτη κυρία

Και μερικούς θαμώνες...


Οι σημαίες κρεμάστηκαν!

Τα χαλιά τεντώθηκαν...

-Το υγρό κρύο τρυπάει-

Οι καμινάδες στροβιλίζουν

πένθιμα τον βρώμικο καπνό τους.

. 15

Χθες κάποιος έσφαξε τον ήλιο˙

Σκορπίστηκαν καυτά γύρω τα σπλάχνα.

Τι φρικτή, Θε μου, κτηνωδία!

Μας άφησε μνημεία παγωμάρας

Αμίλητους, κουβαριασμένους˙

Το πτώμα, η ψυχρή δολοφονία...

Διαμελισμένο μες στο σύμπαν

Κανιβαλίζει φως ο γαλαξίας.


Από σκιές ξαγρυπνισμένες σ' αδιέξοδο

-Δρόμος που τον βαδίζεις πάντα μόνος-

Συρμένος και δεν έδωσε σημεία...

. 17

To σχοινί του κρεμασμένου σάπισε, λέπτυνε˙

Λάφρυνε το βάρος της ασφάλτου που πλακώνει

Απ' άκρη σ' άκρη την αποσύνθεση.


Στάμπα ιδρώτα στο ύψος του μετώπου

Ξέφτισε το πλατύγυρο καπέλο

Τα τρίγωνα στόμωσαν

Άχρηστο πια και το καρότσι

(Σκήπτρα φθοράς και απουσίας)

Στην επόμενη πάσα, ίσως ερείπια

Δίχως χτιστάδες...

. 19

Τσαλακώνει από τον ξαφνικό αέρα

Ψυχή νεραϊδοκεντημένη

Μαγκωμένη όμως καλά στη μια της άκρη

Ώστε να μένει στέρεη η ψευδαίσθηση

Πως ένα φύσημα, και θα πετάξει...


Έτσι είπα, και ξεκίνησα με τρόμο

Του αναχωρητή τον δρόμο

Δίχως γράμμα

Δίχως δράμα

Δίχως θάμα...

. 21

Σε σπιτιού

Ταράτσα ηλιόλουστη

Ασπρόρουχα

Στρατού αιχμάλωτου

Σημαίες...


Μαύρες τρίχες πυκνές

Σα φύκια σε όρμο σμίγουν

Σ' ανάποδο τρίγωνο.

Όταν για λίγο βρέχει

Βγαίνουν οι μέδουσες

Με τα παράλυτα πλοκάμια τους

Κάτω απ' τις στάλες να χορέψουν...

. 23

Τα χείλη σου

Δυο καμπύλες κόψεις

Σε βάραθρο

Και κάτω η λάβα

Που κοιμάται...


Σίγουρα, κάποιο πνεύμα προγόνου θα ήταν η μαύρη γάτα, που περνούσε κάθε νύχτα το κατώφλι

μας. Ξάπλωνε νωχελικά στον κήπο, καμουφλαρισμένη τέλεια μες σε σκούρο φόντο, και μόνο τα

δυο μάτια της λαμποκοπούσαν εξ αντανακλάσεως μια φευγαλέα σεληνιακή αχτίδα, καθώς βαθιά,

περήφανα παρατηρούσε. Ένιωθε, λες, οικεία τα πρόσωπα, γνώριμες όλες τις γωνίες και τις

εκφράσεις, χωρίς εκπλήξεις τις χειρονομίες, κρυμμένη, ωστόσο, σε απόλυτη ησυχία! Πριν απ' το

πρώτο φως, αποχωρούσε όπως ήρθε ελαφροπάτητη, ν' αφήσει χώρο... μία ακόμη μέρα.

. 25

Συναρμολογημένη από εβραίικα

μνήματα η εκκλησία της γειτονιάς μου

περασμένα με σοβά εξάλφα

άγνωστα σκαλίσματα σβησμένα

στ' αμέτρητα πατήματα των ευσεβών...


Από τις τελευταίες μέρες της θάλασσας

μάζεψα βότσαλα εκείνες που είχαν

χαραγμένη κάπου, κάπως... τη μορφή σου

Και σε ατίμητα κοχύλια τον παράφωνο

ήχο των λιμανίσιων γλάρων κράτησα

παρηγοριά στους δύσκολους χειμώνες...

. 27

Ποτισμένοι στ' αλμυρό που φεύγει κύμα

Δεν ξεχωρίζουμε νερό και ουρανό˙

Γδαρμένο δέρμα από τον άνεμο

Δίχως σταματημό να μουρμουράμε στίχους

Πρόχειρης προσευχής σε ναυτικούς θεούς

Μπας και γλιτώσουν τ' ακριβό τομάρι μας

Κι όλο περικυκλώνουνε τα κήτη...


Έσκαβα με τα χέρια

Σκυμμένος στο κενό

Τα δάχτυλά μου μάτωναν˙

Είναι σκληρό το τίποτα...

. 29

Σκονισμένοι δρόμοι

Παραλίες νυχτωμένες

Πέρα στην άσφαλτο

Λίγα τα φώτα

Τα σπίτια βουβά...

Μακριά ακούγονται

Πνιγμένοι οι παφλασμοί

Των σκοτεινών κυμάτων.


Μυρίζεις αντηλιακό και καλοκαίρι...

Κρατάς στο χέρι ζωντανούς δυο αστερίες

Τα πόδια σου τυλίγει άσπρη άμμος

Στο στήθος σου σταγόνες αλμυρές

Κατρακυλάνε.

. 31

Η παραλία μας δεν έχει πια φωτιές

Ούτε παρέες με κασετόφωνα τα βράδια

Λείψαν τα χάδια κι οι γλυκές φωνές

Τώρα ατέλειωτη σειρά από σκοτάδια...


Πώς σ' αγαπώ!

Αυτό το φτερωτό απόγευμα

Κερνάει μιαν Άνοιξη

Που δεν χόρτασε ποτέ κανείς...

. 33

Το εβένινο βλέμμα σου

Πίνακας μεγάλου δασκάλου

Λιτό γλυπτό χαμένης τέχνης

Που συμπυκνώνει την ύπαρξη.


Κλωνοποιημένα τα στέκια

Απαράλλαχτοι οι δρόμοι!

Δίχως κάτι καινούργιο να συμβαίνει

Ζώντας την ίδια μέρα απ' την αρχή

Σέρνοντας μνήμες ή αφηγήσεις...

. 35

Βρήκαν τον τέτοιο κόσμο μας

Στην ούγια, αχ ξηλωμένο!

Μα εσύ μη λογαριάζεις...

Κακιά ενέργεια σκοτεινή

Που απλώνεται, τεντώνεται

Τα χάη να κατακτήσει.

Πιο κρύα λέω τα βλέμματα

Τις νύχτες των ανθρώπων

Όταν κερδίσει η μοναξιά

Κι απλώσει και τεντώσει.


Τι άλλο θα μπορούσα να είμαι

Παρά ένας φτωχός ποιητής

Αυτή τη νύχτα που ξηλώθηκαν οι στέγες

Κι ο τρελός αέρας σεργιανάει

Στους άδειους δρόμους

Γυρεύοντας ανυπεράσπιστα κεφάλια.

Αυτή τη μόνη νύχτα τραγουδώντας

Μες στα ερείπια κάποιας πολιτείας...

. 37

Aπόψ' αδιάθετο το ραντεβού μας

Μείναμε πες ονειροπόλοι...

Σ' ακρόγιαλα ανύποπτα του νου μας

Πως μέσα μας αφρίζουν διαόλοι.

Απόψ' αδιάθετο το ραντεβού μας

Μείναμε πες άκαιρο μπόλι...

Στ' ακρόγιαλα του ημιθανούς πνιγμού μας

Και πέρα μας μακραίν' η πόλη.


Σε θαλασσόνερο το σώμα βαφτισμένο

Σκόρπιες, σπασμένες λέξεις στον αέρα

Είν' το ωραίο κεφάλι σου λουσμένο

Τα πόδια σου απαλά χαϊδεύει η ξέρα.

Αυτή η θάλασσα σε ξέρει

Στη μήτρα της ζεστά σε νανουρίζει

Του ήλιου το καμάκι την κεντρίζει

Για να την κάνει ταίρι.

Απ' τον Απρίλη εδώ και σε χαζεύω

Ώρες και ώρες και δε σε χορταίνω

Ως να 'ρθει ο Οκτώβρης πια που σε μαζεύω

Πάλι και στο χειμώνα μπαίνω.

. 39

Δεν θα μας σώσει καμιά στιχουργική

Πιάνουν στο τέλος πάντα τους δραπέτες

Με τύμπανα κι ολόχρυσες τρομπέτες

Τους οδηγούν σε αγχόνη ερημική.

Δεν θα μας σώσει φίλη ερωτική

Ήμασταν αδιόρθωτοι επαίτες

Ακύρωσαν σου λέει οι αφέτες

Του χάους ξαναπατήσαμε γραμμή.

Και ο φορμαλισμός τι να σου κάνει

Αν δεν γεννά κάποια λεπτή ουσία;

Όλοι οι τεχνίτες του έχουν πεθάνει˙

Κανείς δεν άφησε περιουσία...

Στης ύπαρξής τους το στραβό σεργιάνι

Όμως γκαστρώσαν την Αθανασία!


(Θα βρέξει.

Άσε το χρόνο

Να κάνει τη δουλειά του

Και τη μπόρα

Να πλύνει τη μπουγάδα σου.

Δεν ξεμπερδεύεις...)

. 41

Είχε πάψει να γράφει, νομίζω, από καιρό.

Έπαψε και να ταξιδεύει.

Μνήμες εξαντλημένες, ένστικτα ανήμπορα

Στη θέση τώρα του κρανίου του, ξερό πηγάδι.

Καμιά πλέον αφήγηση

Καμιά λαχτάρα...


Σαν εκείνον ποιος θα 'θελε να καταλήξει;

Ποιητής που τον περιγελάνε...

Στις απαγγελίες του πεθαίναμε από πλήξη

Σσσ... Τα παιδιά του δεν έχουνε να φάνε!

Έχει να εμφανιστεί καιρό εδώ τριγύρω

Τόσο που σχεδόν ανησυχούμε...

Έπαιρνε που και που κανέναν γύρο

Βέβαια, έχουμε τρεις μήνες να τον δούμε!

Λέτε να σοβαρεύτηκε επιτέλους;

Να 'πιασε μια δουλειά της προκοπής;

Άραγε να 'φτασε η αρχή ενός τέλους...

Πού ακούστηκε ποτέ επάγγελμα ποιητής!

. 43

Σέρνουν οι ελέφαντες το τελευταίο βήμα.

Χωρίς τους πάγους πνίγηκαν οι αρκούδες.

Μεγάλη πολιτεία με τους χαμένους μύθους!

Αταύτιστη, αγραναπαυμένη -ρίζα παραδομένη

σε τρακτέρ, σε εκσκαφείς, στην ασθένεια...


Μετά την ξαφνική βροχή

Γλιστράν οι στέγες

Οι χείμαρροι εξαντλημένοι

Χάσαν την ορμή˙

Λίμνες στην άσφαλτο

(Υγρά υπολείμματα)

Γεμίζουν χάσματα

Τώρα απουσίας...

. 45

Πουθενά εδώ νικητές κ' ηττημένοι

Τα σύννεφα δεν σκοτεινιάζουν

Άλικα ρόδα ευωδιάζουν

Πουθενά εδώ θλιμμένοι.

Πουθενά εδώ αδικημένοι

Γάτες και σκύλοι δεν τρομάζουν

Όλοι τη γύμνια τους γιορτάζουν

Πουθενά εδώ ντυμένοι.

Κανείς εδώ δεν περιμένει

Να σαρκωθούν όσα του τάζουν

Είναι παρούσα η οικουμένη.

Μακάριοι εδώ όσοι διστάζουν

Κι όλοι γυμνοί, ερωτευμένοι

Το διασκεδάζουν.


Αλίμονο!

δεν είναι πια

ένα επιπόλαιο καλοκαίρι.

Επίσημα καταδικάστηκε

σε ορυχείο

με ζώα εξόριστα

πικρά νερά

στείρα εδάφη.

Αλίμονο!

δε θα ξανακουστεί

το τραγούδι του δάσους.

. 47

Κανονίζουμε ωραίους περιπάτους...

Σε ουδέτερα φωτισμένους διαδρόμους

Όπου ράχες βιβλίων κηπουρικής γεμίζουν ράφια

Δίπλα στη νιοστή χιλιάδα "θρύλων" εγχώριων

[Άδειο καρότσι ο στίχος...]

"Τετράδια για τα παιδιά, θυμήσου εξάπαντος και το σαλάμι!"

Τρίξιμο κλειδιών στη μέσα τσέπη˙ τα μεγάφωνα δεν σταματούν

Να διαλαλούν τις προσφορές τους.


Σήμερα βλέπω δυο παιδιά

(Τα 15 κλείσαν δεν κλείσανε)

Να μουτζουρώνουν την αγάπη τους

Σε τοίχο -κι είχε κρύο- τα καημένα...

"Ευχαριστώ" τους λέω και γυρίσανε

"Ευχαριστώ γιατί μας λέτε;" απορημένα.

Ίδιον καιρό, στον ίδιο τοίχο έγινες ποίημα

-Δεν το 'μαθες ποτέ- απ' τα σβησμένα.

. 49

Έχεις ακόμα δρόμο να διανύσεις...

μες στα πυκνά φυλλώματα, μέσα στ' αγρίμια

-στο διάβα σου παραμονεύουν!-

ελονοσία και πυρετός, πόδια γυμνά

πρησμένα. Σφίγγεις τα δόντια για

να προχωρήσεις. Παντού αβέβαιο έδαφος˙

άγνωστος χάρτης.


Aπό τη γέννα ακόμα σκοτωμένοι

Γεράσαμε στα σπίτια των γονιών μας

Να περιφέρουμε παλτό ένα σαρκίο

Ζωές αντιγραφές κι επαναλήψεις...

. 51

Ούτε μιλιά δε βγάλαμε

-τα μέλλοντα κι ας μόλεψαν!-

για 'κείνα που δε βόλεψαν...

(Θ' αφήναμε αμήχανους

τους αποδέκτες...)

Για τους συμπλέκτες...

που μας αφήσαν σ' ανηφόρες

πάνω στις δύσκολες τις ώρες.


Έλικα DNA το ποίημα

Μοναδικό μετά το θάνατο

Έμεινε ίχνος...

. 53

'Μεις γεννηθήκαμε για έρωτες

Κι όχι για φρούδες εποχές

Ξενέρωτες...

'Μεις γεννηθήκαμε για τ' όμορφα

Κι όχι για τούτα τα λιμά

Τα ανθρωπόμορφα...


Κατοικίδιο του εαυτού

Σκυλί στον παράδεισο

Τον βλέπω από απόσταση˙

Περιττεύω...

Κι αν ήμουν, τώρα τι;

Μαντεύω πως τίποτα.

. 57

O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στο ΑΠΘ κι ακολούθησε

μεταπτυχιακές σπουδές Μουσειολογίας. Έχει εκδώσει τέσσερις

ποιητικές συλλογές (Διαθέσεις, 2009, Ιχθύων λόγος, 2011, Κι όμως,

γελούν καλύτερα οι τζίτζικες, 2013, Ευλύγιστες μελαγχολίες, 2014)

από τους εκδοτικούς οίκους University Studio Press (τις τρεις

πρώτες) και Vakxikon.gr

Έλαβε το β’ βραβείο σε Πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό για τα

«100 χρόνια ελεύθερης Θεσσαλονίκης», του συλλόγου φίλων του

Β.Π.Κ. Είναι συνεργάτης των λογοτεχνικών περιοδικών Himaira.com και Vakxikon.gr, ενώ

ποιήματα, κείμενά του, παρουσιάσεις και κριτικές για το έργο του δημοσιεύονται στο ιστολόγιο

skorpieslekseis.blogspot.gr, καθώς και σε φιλόξενα ιστολόγια. Συνεντεύξεις του βρίσκονται

αναρτημένες στο readingbooksforfun.blogspot.gr και στο tvxs.gr.


Σκέψεις στιγματισμένες

Οροθετικές

Γυμνές κι εξόριστες

Στις ερημιές

Πλέον από βασανιστές

Απαλλαγμένες...

ISBN: 978-960-93-6692-2

νέο e-book

24grammata.com σειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 105



Εφημερόπτερα-Ντέμης Κωνσταντινίδης

Documents

Transcript of Εφημερόπτερα-Ντέμης Κωνσταντινίδης