Ο κήπος των ονείρων μου

Ο κήπος των ονείρων µου

άννα γάτσιου

@ Copyright Nautilus Publishing – 2012 P.O. Box 2343, Caulfield Junction, Vic 3161, Australia Επιµέλεια έκδοσης και σχέδιο εξωφύλλου – Ιάκωβος Γαριβάλδης Επιµέλεια ύλης – Άντρια Γαριβάλδη ISBN: 978-0-9872455-0-2

Αφιερωµένο στα τέσσερα παιδιά και στα τέσσερα εγγόνια µου

Ο κήπος των ονείρων µου – Άννα Γάτσιου 2012

5

Εισαγωγικά Τα ποιήµατα της κυρίας Άννας Γάτσιου µε την πρώτη της ατοµική έκδοση έρχονται να παρουσιάσουν ένα µεστό, ρεαλιστικό, βαθύνου και λυρικό σχήµα το οποίο παρουσιάζεται αρχικά µε επιτυχία ως ένα δίδαγµα ζωής στα παιδιά και στα εγγόνια της και κατ’ επέκταση στους αναγνώστες. Παρ’ όλο που η ποίηση αποτελεί µια πρόκληση και πρόσκληση απευθυνόµενη στον αναγνώστη, στην προκειµένη περίπτωση απορρέει εµφατική και ενηµερωτική, µε τρόπο έντεχνο και διδακτικό που δεν προσβάλλει ούτε προκαλεί, τουλάχιστον για τον βιοτικό κύκλο της συγγραφέα, αλλά προβληµατίζει. Πρέπει να ειπωθεί επίσης πως η Άννα Γάτσιου γνωρίζει τις όποιες δυνατότητές της και δεν αεροβατεί προσπαθώντας να παρουσιάσει κάτι το οποίο η ίδια δεν είναι ή που δεν πιστεύει ή που δεν την εκπληρώνει εσωτερικά. Γι’ αυτό και τα ποιήµατά της περιέχουν τη δική τους αξία και το δικό τους αξιαγάπητο δίδαγµα. Με περισσή χαρά παρουσιάζουµε η συλλογή αυτή των 102 ποιηµάτων που δίχως άλλο εδραιώνουν τη συγγραφέα σαν µια αξιόλογη φωνή της ποιητικής δηµιουργίας των Αποδήµων ποιητών της Αυστραλίας.

Ιάκωβος Γαριβάλδης


6


7

Ο κήπος των ονείρων µου Στον κήπο των ονείρων µου, µοσχοβολούν τα γιούλια σε κάθε µπουµπούκι τρυφερό, πάλλει και µια καρδούλα. Λάµπει η δροσούλα της αυγής, µικρές πυγολαµπίδες τα γιασεµιά κι ο µενεξές και οι κρυφές ελπίδες. Στον κήπο των ονείρων µου, το πρωινό το δείλι Άγγελοι τρυγάνε τους ανθούς και οι µέλισσες τη γύρη. Καταµεσής αγέρωχο το δέντρο της αγάπης και η πυκνή του φυλλωσιά, σταθµός του στρατηλάτη. Λίµνες γαλαζοπράσινες, το φιδωτό ρυάκι βάλσαµο βρέχουν τις καρδιές και πνίγουνε τα πάθη. Παιχνίδια κάνουν στους ανθούς και στα λευκά τα κρίνα µια πεταλούδα ακούραστη και µια µικρή ελαφίνα. Μα ξάφνου στον ορίζοντα, ο κυνηγός εφάνη µε τα φυσίγγια σταυρωτά, στο χέρι το δρεπάνι. Την ελαφίνα λάβωσε, τρόµαξ’ η πεταλούδα κι απ’ το µπαρούτι ο καπνός, µάρανε τα λουλούδια. Ο κήπος των ονείρων µου γέµισε µε αγκάθια κι ο κυνηγός για νέο θήραµα σε άλλα µονοπάτια. Όπου ανθίζει αγάπη και χαρά, δουλεύει το δρεπάνι κι όπου ελπίδα κι όνειρο του µέλλει να πεθάνει. Θεέ µου παντοδύναµε κι Αειπάρθενε Μαρία µέρεψε την καρδιά του κυνηγού και τ’ άγρια θηρία. Να µην ρηµάζουν όνειρα και κήπους ανθισµένους µη σβήνουν τα χαµόγελα κι αφήνουν πικραµένους.


8

Το τάµα Στον τόπο που µε γέννησε ο νους µου ταξιδεύει σ’ ένα ξωκλήσι του χωριού για να βρεθεί γυρεύει. Σαν σπουργιτάκι έρηµο να τρέξω να κουρνιάσω και λυτρωµό στον πόνο µου να βρω, να ησυχάσω. Λαµπάδα σαν το µπόι µου στη χάρη Της ν’ ανάψω λιβάνι µοσχολίβανο να κάψω, να θυµιάσω. Το σήµαντρο από χαρά µε δέος να χτυπήσω και την σεπτή εικόνα Της µε πίστη να φιλήσω. Άχραντε Παναγία µου στα χέρια Σου ν ‘ αφήσω την πάσα την ελπίδα µου Μήτηρ Θεού Αειπάρθενε και Στον Μονογενή Σου.


9

Παντού αίµα και φωτιά Χέρι µε χέρι η αγάπη κι η Ειρήνη σέρνουν βαριά τ’ αλυσοδεµένα πόδια τους. Απ’ τις νωπές πληγές τους, ρέει ποτάµι το αίµα και στο πέρασµά τους, η γη βάφεται κόκκινη. Σκοντάφτουν πάνω σ’ αµέτρητα πτώµατα τα πιο πολλά αµούστακα ακόµη παιδιά. Ο καπνός του πολέµου, κάνει την ατµόσφαιρα αποπνικτική και θαµπώνει τον ήλιο της λευτεριάς. Το λευκό πέπλο της Ειρήνης, έγινε γκρίζο σύννεφο και το δάκρυ ποτάµι αστείρευτο. Οι βοµβαρδισµοί κοµµάτιασαν τις φτερωτές ελπίδες κι έκαναν τα όνειρα στάχτη. Πύρινες λάµψεις διατρυπούν και σκοτώνουν τη χαρά και τα αχνά χαµόγελα των παιδιών έγιναν µια µάσκα τρόµου. Η σπάθα εξακολουθεί ν‘ αποκεφαλίζει και το αίµα να ρέει ακατάπαυστα. Το σύµβολο της Ειρήνης παραµένει τροµαγµένο στη φωλιά του µε τσακισµένα τα φτερά και ο λευκός κρίνος της αγάπης, κόκκινος και µαραµένος. Ενώ, ο αιµοχαρής θεός του πολέµου εξακολουθεί να διψάει για αίµα. Ακόµα για περισσότερο αίµα. Αίµα Αθώων.


10

Εσπερινού καµπάνα Απόκαµε ο τρανός βασιλιάς τ’ ουρανού, σουρούπωσε κι έφτασε το δείλι. Στο πουπουλένιο στρώµα της δύσης έγειρε δίπλωσε τα χρυσά πλοκάµια του αργά και η στοργική νύχτα τον σκέπασε µε διάφανο ασηµοστόλιστο µαντήλι. Απ’ το ψηλό καµπαναριό η καµπάνα εσπερινό σηµαίνει. Σταυροκοπιέται βιαστικά η γερόντισσα σέρνει τα βήµατά της µπρος το εικονοστάσι και προσκυνά ταπεινά τη µάνα του Χριστού ευλαβικά σκυµµένη. Στο ρυτιδωµένο πρόσωπο ο πόνος βαθιά είναι χαραγµένος. Ψιθυριστά προσεύχεται, έχασε το κουράγιο έπαψε τα χρόνια να µετρά, έγιναν αιώνες σαν ξεριζώθηκε η καρδιά, ρηµάδι πια το φτωχικό κι ο γιος ξενιτεµένος. Γλυκιά µου Μεγαλόχαρη, Αειπάρθενε Μαρία που πόνεσες σαν µάνα. ∆ώσε να δω το γιόκα µου γοργά να σφίξω το βλαστάρι µου, ξανά στην αγκαλιά µου κι ας κλείσουνε τα µάτια µου, ένα δειλινό σαν θα χτυπά εσπερινού καµπάνα.


11

Προβάδισµα τη νύχτας Ο ήλιος µεσουράνησε, γέρνει κατά τη δύση στο πορφυρένιο δειλινό, τη γη να χαιρετήσει. Η µάνα νύχτα τον έκλεισε στη γκρίζα αγκαλιά της και σκόρπισε στον ουρανό τ’ αµέτρητα φλουριά της. Καταµεσής καρφίτσωσε τ’ ολόγιοµο φεγγάρι άσβηστο καντήλι τ’ ουρανού να φέγγει στο σκοτάδι. Τα νυχτοπούλια πέταξαν µακριά απ’ τη φωλιά τους ύµνους στέλνουν στον Ύψιστο µε τη γλυκιά λαλιά τους. Την ευωδιά τους σκόρπισαν τα ταπεινά λουλούδια και τα τριζόνια ψέλνουνε µακρόσυρτα τραγούδια. Οι µάνες νανουρίζουνε στις κούνιες τα µωρά τους και οι νέοι σε ροµαντικούς βγαίνουνε περιπάτους. Οι γέροντες στον καφενέ µετρούν στα κοµπολόγια τις λιγοστές τους τις χαρές και τα χαµένα χρόνια. Την Άνοιξη που διάβηκε τον όµορφο Απρίλη το φωτεινό ξηµέρωµα και το γοργό το δείλι. Πορφυρένιο ηλιοβασίλεµα, ανάπαυλα του µόχθου διάφανο πέπλο σιγαλιάς σταθµός του στρατοκόπου. Της νύχτας το προβάδισµα, ξεψύχισµα της ηµέρας σε ύµνησαν οι ποιητές στα πέρατα της σφαίρας.


12

Αθάνατη µούσα Εσύ που την πένα οδηγείς στο ταπεινό µου χέρι. Εσύ µούσα αθάνατη σαν το λαµπρό µου αστέρι. Με οδηγείς να σεργιανώ σ’ άγνωρα µονοπάτια την πύλη της καρδιάς µου άνοιξες και τα κλειστά κιτάπια. Μ’ έµαθες να υµνώ την οµορφιά να παίζω µε τις λέξεις στ’ άδυτα του νου µου εισέβαλες το είναι µου να διαφεντέψεις. Ω! Μη µ’ αφήσεις µούσα µου δώσ’ µου κουράγιο νάχω να υµνώ τον πόνο, τις χαρές τραγούδια για να γράφω. Για φεγγαρόλουστες βραδιές και γλυκοξηµερώµατα να χρωµατίζω τη ζωή µ’ ουράνιου τόξου χρώµατα. Και την αγάπη. Ω! Μούσα µου σ’ όλα της γης τα πλάτη κι ας σβήσω εγώ και η πένα µου πάνω στη λέξη. Αγάπη......


13

Μετρούσα τ’ άστρα Αναπολώ τις αστροφεγγιές, τα καλοκαίρια στο χαγιάτι καθιστή αγνάντευα τον ουρανό και προσπαθούσα να µετρήσω τ’ αστέρια. Χανόµουνα στην απέραντη τ’ ουρανού µαγεία κι έχανα το µέτρηµα των αστεριών θαυµάζοντας την άπειρη του Πλάστη τη σοφία. Άπλωνα τα χέρια µου ν’ αγγίξω το φεγγάρι να πάρω ασήµι απ’ τη λάµψη του πριν νάρθει η χαραυγούλα και το πάρει. Σαν κάποιο αστέρι έπεφτε, άπλωνα την ποδιά µου φυλαχτό να το κρατήσω, να το κλείσω βαθιά στην καρδιά µαζί µε τα όνειρά µου.


14

Το πλήρωµα του χρόνου

Γλυκιά πατρίδα Ελλάδα µου είσ’ ο φάρος της ψυχής µου η ζωογόνα µου πνοή µέσα στο αίµα µου κυλάς και στην αναπνοή µου.

Χρόνια πολλά περάσανε που σ’ άφησα, ήτανε κρίµα ζήταγα από κάπου να πιαστώ σαν µε παρέσυρε ο συρµός στο άγριο το κύµα.

Άραξα σε χώρα µακρινή διάβηκα ξένα µονοπάτια σταλάζει η πίκρα στην καρδιά και ποταµός αστείρευτος το δάκρυ απ’ τα µάτια.

Το πλήρωµα του χρόνου έφθασε αργά µε πλησιάζει κοντά σου να βρεθώ ποθώ λίγη γαλήνη για να βρω κι ο πόνος να λαγιάσει.

Θαρρώ είν’ όνειρο άπιαστο µ’ άφησε το κουράγιο για να ενώσω δυο ζωές θέλω καράβι ατσάλινο να φτάσω στο µουράγιο.

Να βρω ότι αγάπησα στο χώµα σκεπασµένο το µακρινό το παρελθόν θαµµένο στα χαλάσµατα και να θρηνήσουµε µαζί το χρόνο το χαµένο.


15

Τα φτωχούλια κι ο χειµώνας Χειµώνας βαρύς και παγωνιά θεριεύουν οι φωτιές στα τζάκια ποιος όµως θα συλλογισθεί τα φτωχούλια τα παιδάκια; Τα παιδάκια που στους δρόµους απ’ το κρύο ξεπαγιάζουν ψάχνοντας για µια γωνίτσα πριν νυχτώσει ν’ απαγκιάσουν. Η βροχή και το χαλάζι κι ο βοριάς π’ όλο µουγκρίζει ποιος τα κορµάκια θα ζεστάνει; Ποιος το δάκρυ τους σκουπίζει; Και η νύχτα είναι µεγάλη κι έρχεται γεµάτη τρόµους κι είν’ ατέλειωτες οι ώρες µες στους στοιχειωµένους δρόµους. Τα τυχερά έχουν τα χάδια τη στοργή και τα φιλάκια και θα πέσουν χορτασµένα στα ζεστά τα κρεβατάκια. Τα φτωχούλια τα καηµένα τ’ άµοιρα σ’ αυτή τη σφαίρα άρα θα ξηµερωθούνε την επόµενη τη µέρα;


16

∆ιακαής πόθος Όσοι ξεριζωθήκαµε απ’ τη γλυκιά πατρίδα στα φυλλοκάρδια κλείσαµε του γυρισµού ελπίδα. Υψώσαµε τ’ ανάστηµα ψηλά σαν κυπαρίσσια στις µπόρες του ξενιτεµού ασπίδα µας τα στήθια. Και κανακεύουν οι καρδιές τον πόθο µας για σένα του γυρισµού το όνειρο µαζί συνυφασµένα. Προσµένουµε καρτερικά σήµαντρο τ’ αντηχήσει το κάλεσµα του γυρισµού της λύτρωσης µεθύσι. Λαµπρή να κάνουµε εκεί κοντά σου µάνα Ελλάδα και άσβηστη να φέρουµε του πόθου τη λαµπάδα.


17

Το ερηµοκλήσι Κάτασπρο ερηµοκλήσι σε κορφή βουνοπλαγιάς οι ποιµένες έχουν χτίσει της γλυκιάς της Παναγιάς. Χαµηλά στο µονοπάτι έστησαν προσκυνητάρι η πυξίδα που σε βγάζει στη µεγάλη της τη χάρη. Προσκυνάνε οι διαβάτες και ανάβουν το καντήλι κι ανηφορίζουν την πλαγιά µε την προσευχή στα χείλη. Με αξίωσε και µένα η τρανή η αφεντιά της να προσκυνήσω Αυτή και το µωρό που κρατάει στην αγκαλιά της. Είν’ η χάρη της µεγάλη πάνω εκεί απ’ την πλαγιά κλείνει κάτω απ’ τα φτερά της τους πιστούς της στοργικά.


18

Χαιρετισµούς µε τα πουλιά Πουλιά µου ταξιδιάρικα π’ αδιάκοπα πετάτε µέσα στα πλάτια τ’ ουρανού και σ’ άλλους τόπους πάτε. Στο πέταγµά σας πάρετε τα χαιρετίσµατά µας στους πονεµένους µας γονιούς και στ’ άγια χώµατά µας. Σταθείτε στο µπαλκόνι τους και γλυκοκελαηδήστε µε τα φτερά σας απαλά τα δάκρυα τους σκουπίστε. Πέστε τους µες στα στήθια µας η σπίθα σιγοκαίει του γυρισµού το όνειρο σιγά-σιγά θεριεύει. Σαν γίνει ολοκαύτωµα και πύρινη ροµφαία φτερά θα κάνουµε κι εµείς την ποθητή τη µέρα.


19

Συντροφιά µε τον ήλιο

Ο ήλιος έσκαγε απαλά πάνω απ’ το βουνό µε το χρυσό το άρµα του να κάνει δροµολόγιο αργά στον ουρανό. Αγκάλιαζε µ’ αγάπη το χωριό εζέσταινε τις ρούγες και τα µωρά που θήλαζαν στης µάνας τους την αγκαλιά κι έγνεθαν µε τις δρούγες. Χαιρόταν τα παιχνίδια µας τρύπωνε απ’ τα παντζούρια σαν χάδι µάνας απαλό συντρόφευε στον αργαλειό τα όµορφα κοπελούδια. Που έπλεκαν και ύφαιναν όνειρα και προικιά τον πρίγκιπα προσµένανε και της καρδιάς µετρούσανε τους χτύπους στον καµβά. Τα γεροντάκια λιάζονταν κρατώντας κοµπολόγια στου καφενέ τον πλάτανο µετρώντας µε τις χάντρες τους τα περασµένα χρόνια. Κι όταν αντίκρυ έφτανε στ’ απέναντι βουνό χρυσά φιλιά µας έστελνε κι ύστερα τ’ άστρα πιάνανε βάρδια στον ουρανό.


20

Μαγική λεξούλα Μαγική µικρή λεξούλα µα τόσο γλυκιά βγαίνει απ’ τα χείλη βάλσαµο σκορπά. Η λέξη µανούλα γλυκόηχα αντηχεί µοιάζει µε χάδι αγγίζει την ψυχή. Η πρώτη λεξούλα στου µωρού τα χειλάκια η πρώτη που προφέρουν χιλιάδες στοµατάκια. Μανούλα θ’ ακούσεις στο κρεβάτι του πόνου το χάδι σου προσµένουν τα χέρια απλώνουν. Μανούλα κι ο γέρος στα γηρατειά του εσένα ζητάει στα παραµιλήµατά του. Μανούλα στις χαρές και στις δυσκολίες τα χείλη ψιθυρίζουν σ’ όλες τις ηλικίες. Είναι θαυµατουργική τόσο µικρή λεξούλα γλυκό καρδιοχτύπι σε κάθε καρδούλα.


21

Πού θά ‘βρεις τη χαρά Μην αναζητήσεις τη χαρά στα µελαγχολικά τα βράδια θα τη βρεις το γλυκοχάραµα που διαλύει τα σκοτάδια. Θα τη βρεις σαν κοπάσει η βαριά καταιγίδα στο ουράνιο τόξο της γαλήνης ελπίδα. Θα τη βρεις στα λουλούδια σαν η άνοιξη φτάνει στο µακρόσυρτο τραγούδι το τζιτζίκι που κάνει. Θα τη βρεις στο νερό στο ρυάκι που τρέχει στο κελάηδηµα των πουλιών στης φύσης τη µέθη. Θα τη βρεις στον ίσκιο σαν κάτσεις να ξαποστάσεις και τη σοφία του ∆ηµιουργού µ’ αγάπη αν αγκαλιάσεις.


22

Τ’ όνειρο της ειρήνης Είχα λέει στ’ όνειρο φτερά µε τα πουλιά ψηλά πετούσα και µια πανήγυρη στη γη από ψηλά κρυφοθωρούσα. Απ’ άκρη σ’ άκρη χαίρονταν όλη η ανθρωπότητα πως της ειρήνης ο καηµός έγινε πραγµατικότητα. Όλοι οι λαοί εσφίγγανε αδελφικά τα χέρια άγγελοι ύµνους έψελναν κρατώντας τα ξεφτέρια. Στις εκκλησιές ηχούσανε χαρµόσυνα οι καµπάνες και σκούπιζαν τα µάτια τους όλου του κόσµου οι µάνες. Μα σµήνος κοράκια πέταξαν κι άρπαξαν τα όνειρά µου και των πολέµων οι φωτιές µου κάψαν τα φτερά µου.


23

Θυµάµαι – κάποτε

Ήταν θυµάµαι κάποτε µια ξέγνοιαστη παιδούλα σε κάποια φτωχογειτονιά µπουκλίτσες είχε τα µαλλιά και τρυφερή καρδούλα. Τ’ αµυγδαλωτά µατάκια της σαν κάρβουνα αναµµένα όλη τη φύση αγκάλιαζε χαµογελάκια χάριζε χρόνια τρυφερά, ευτυχισµένα. Τα χρόνια κύλησαν γοργά µέστωσε η αγνή παιδούλα άφησε τη φτωχογειτονιά ν’ ακολουθήσει την καρδιά και να ντυθεί νυφούλα. Με τον καλό της πρίγκιπα να ζήσει τα όνειρά της και µ’ ανοιγµένα τα φτερά µέσα σε κάστρα φανταχτερά να χτίσει τη φωλιά της. Τα όνειρα δεν κράτησαν πολύ ήσαν απατηλά, ήσαν ψέµα πλάκωσε µαυρίλα στην καρδιά τα λαµπερά µατάκια της είν’ κάρβουνα σβησµένα. Ο καλός της πρίγκιπας µαζί µε τα όνειρά της σαν τον καπνό διαλύθηκαν τα κάστρα καταρρεύσανε µαζί τους κι η καρδιά της.


24

Ο ποιητής Ο ποιητής πάντα κρατά στο χέρι του την πένα όταν θα φύγει απ’ τη ζωή να µείνουν τα γραµµένα. Αφήνει επάνω στο χαρτί στης συλλογής τις ώρες όλες τις χάρες της ζωής και τις βαριές τις µπόρες. Μες τους στίχους ανιστορεί τις λύπες, τις χαρές και τους µεγάλους έρωτες µπερδεύει στις στροφές. Αφήνοντας την έµπνευση να τον παρασύρει η πένα του και το χαρτί στήνουνε πανηγύρι. Βυθίζεται σε πέλαγα πετά στους ουρανούς συντάσσοντας ποιήµατα σ’ αιθέρες και βυθούς. Με τα γραπτά του προσπαθεί ψυχές να εξαγνίσει Και µέσ’ από τους στοίχους του αγάπη να σκορπίσει.


25

Μόνοι και µοναξιά Μη µου µιλάτε για µοναξιά την γνώρισα, την είδα σ’ αυτούς που λιώνει η ξενιτιά και στους µόνους στην πατρίδα. Ο πόνος τους είν’ αβάσταχτος τα σωθικά τους σκίζει είναι κραυγή απελπισιάς και τα βουνά ραγίζει. Κραυγή του νιου που µίσεψε, της άγουρης παιδούλας, θλιµµένου λεβεντόγερου και της γριάς µανούλας. Υπάρξεις που ονειρεύονται και τρέφονται µ’ ελπίδες κι οι σκέψεις τους µετέωρες πάνω από δυο πατρίδες. Και οι γέροντες που καρτερούν την καταιγίδα να κοπάσει να βρουν το δρόµο οι ξένοι της κι ο πόνος να λαγιάσει. Να πάψει η θλίψη το χορό κι η µοναξιά το µοιρολόι κι οι χάντρες να δεθούν ξανά στο σκόρπιο κοµπολόι.


26

Επιπολαιότητες και πάθη Ταλαίπωρη απ’ το ταξίδι, της άπονης ζωής τσακισµένη απ’ τα βάσανα, που µπήκα νωρίς σε µια χώρα απόµακρη, άγνωρη χαµένη αναµετρώ τα λάθη και το παράπονο µε παίρνει. Τότε που απερίσκεπτα, βιάστηκα να φύγω που αλίµονο, το σκέφθηκα τόσο λίγο τότε που βιάστηκα πανιά στα πέλαγα ν’ ανοίξω αστόχαστα, για πού βαδίζω και πού θα καταλήξω. Τώρα ο λογισµός µε δέρνει νύχτα µέρα τρέχει αντίπερα, στην υδρόγειο σφαίρα το χορό του Ζαλόγγου στήνουν οι αναµνήσεις κι ο πόνος συγκλονίζει όλες µου τις αισθήσεις. Ο ύπνος αρνείται και πάλι να µε πάρει όλες οι σκέψεις µου είναι σαν µπερδεµένο κουβάρι προσπαθώ στο µπέρδεµα να βάλω κάποια τάξη ανήµπορος ο νους, ο χρόνος τον έχει ρηµάξει.


27

Προσµένοντας τον καλό της

Μαλαµατένιος αργαλειός και φιλντισένιο χτένι κόρη µε ξέπλεκα µαλλιά κάθεται και υφαίνει. Τα χέρια της ακούραστα πετάνε τη σαΐτα δάκρυα ποτίζουν το πανί καυτά γεµάτα πίκρα. Μετράει πάνω στο πανί τα χρόνια και τις µέρες και τον καλό της καρτερεί για να περάσουν βέρες. Κάµποσα χρόνια πέρασαν σαν µίσεψε στα ξένα τα λιγοστά του γράµµατα όλο και πιο αραιωµένα. Μήπως και ξελογιάστηκε και άλλη βρήκε αγάπη µήπως η Κίρκη τον κρατά µακριά απ’ την Ιθάκη. Κάνε σαΐτα µου φτερά και συ καλό µου χτένι σκίσετε γη και ουρανό τυλίξτε την ανέµη. Κοντά µου να τον φέρετε τι άλλο δεν αντέχω κάλλιο µαζί στη φτώχεια µας κουράγιο πια δεν έχω.


28

Οργισµένα χρόνια Το µίσος και η απονιά εθέριεψαν Θεέ µου. Σαν δράκοντας δικέφαλος πήρε τις χώρες παγανιά και πάµε κατ’ ανέµου. Γέµισε η γη µας ορφανά γυµνά και πεινασµένα στους δρόµους περιπλανώµενα και πικραµένους γέροντες σε σπίτια ρηµαγµένα. Ξεχνάµε αδέλφια είµαστε όλα παιδιά δικά Σου κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό µε ίσια δικαιώµατα στα πλούσια αγαθά σου. Μα βασιλεύει τ’ άδικο στη γη απ’ άκρη σ’ άκρη καζάνι η κακία κοχλαστό και χείµαρρος ανάµικτος το αίµα και το δάκρυ. Θεέ µου τέρµα στην οργή δώσε και στη διχόνοια ρίξε στο σκότος λίγο φως και κάνε να µερέψουνε τα οργισµένα χρόνια.


29

Αν είχα τη δυνατότητα Θέλω ν’ αγκαλιάσω τη µοναξιά τη βρίσκω γύρω µου, παντού τα χέρια µου είναι τόσο µικρά. Θέλω τον πόνο ν’ αγκαλιάσω τα γυµνά, τα πεινασµένα αθώα µικρά, της ζωής αδικηµένα. Θέλω ν’ αγκαλιάσω τα γεροντάκια απόµαχοι της ζωής, ποτισµένοι, µε τόσα φαρµάκια. Θέλω την πίκρα ν’ αγκαλιάσω στις πληγωµένες καρδιές βάλσαµο να σταλάξω. Θέλω ν’ αγκαλιάσω την ανθρωπότητα στον απέραντο πλανήτη µας. Αχ! Ας είχα τη δυνατότητα.


30

Τότε και τώρα Παιδί αµούστακο το πήρε η ξενιτιά πίσω γυρίζει ο νους του τώρα στο τότε, που µαύρα είχε τα µαλλιά. Του ξεριζωµού τον πόνο ο χρόνος γιάτρεψε το κυνήγι του χαµένου θησαυρού στον νέο κόσµο τον εµάγεψε. Έπαψε πια να γράφει γράµµατα στ’ αδέλφια και γονείς και κόπασαν τα κλάµατα. Χρόνια στην πλάτη του τώρα καµπόσα, τα νιάτα ο χρόνος κούρσεψε µα απόκτησε φλουριά και γρόσια. Στον τόπο του γυρίζει παραλής φορτωµένος µε παράδες και καδένες καιρός δεν του µένει πια πολύς. Ίσια τραβάει για το πατρικό σπιτάκι βρίσκει ορθάνοιχτη την πόρτα του και γκρεµισµένο είναι το χαγιάτι. Άδειο κι έρηµο το παραγώνι την µανούλα και τον πατέρα του µαύρη ταφόπετρα πλακώνει. Θά ‘δινε φλουριά και γρόσια να γινόταν πάλι όπως τότε και ακόµα άλλα τόσα.


31

Εκεί που δεν υπάρχει πόνος

Αβάσταχτη έγινε η ζωή στον ξέφρενο πλανήτη που πουθενά δεν οδηγεί αφού η αγάπη λείπει. Λες και κατάρα έπεσε σ’ αυτήν εδώ τη σφαίρα κι έχει το ίδιο σκηνικό εφιάλτες κάθε µέρα. Λέω να φύγω µακριά αλλού ν’ αποδηµήσω και τις πληγές του Φαραώ να τις αφήσω πίσω. Ίσως περάσω αντικρινά να βρω λίγη συµπόνια εκεί που ζουν αρµονικά και δεν βροντούν κανόνια. Που δεν πεθαίνουν τα πουλιά απ’ τις αναθυµιάσεις εκεί που της γης οι δυνατοί δεν έχουν βάλει βάσεις. Εκεί που σβήνει η πνοή µες τον καθάριο αιθέρα εκεί που χάνεται η λαλιά κι ατέλειωτη είν ‘ η µέρα. Εκεί που ο πόνος είν’ άγνωστος το µίσος και η κακία, παντού δικαιοσύνη επικρατεί και όλοι πλούσιοι και φτωχοί δικαιώµατα έχουν ίδια.


32

Η µαγεία της λατέρνας ∆εν το χωράει ανθρώπου νους νυχτιά χωρίς αστερισµούς και ήλιο δίχως δύση. ∆εν θα βρεθεί καµιά ψυχή από του κόσµου την αρχή να το κατανοήσει. Καλά που κρύφτηκες εκεί της µούσας νότα εκστατική στα µαγικά βιβλία. Κι έχεις εκεί αναστηθεί και δεν αφήνεις να χαθεί αγγέλων συναυλία. Σκορπούν µιαν µέθη περισσή σαν το γλυκόπιοτο κρασί οι νότες σου για µένα. Λατέρνα του παλιού καιρού να σε λατρεύω άσε µε και απ’ το ίδιο κέρνα. Να σβήνει µες’ τη µέθη µου καηµούς κι απωθηµένα το χάδι απ’ τις νότες σου. Να ταξιδεύω στ’ άπειρο και να κρατάω αγκαλιά εσέ παλιά λατέρνα.


33

Σκόρπιες χάντρες Γαλάζια κόρη λυγερή λουσµένη µέσ’ τον ήλιο κλείνω στο νου µου θύµησες δικές σου, προτού να φύγω. Μέσ’ το δισάκι της καρδιάς τα έχω κλειδωµένα του πόνου βάλσαµο γλυκό στο διάβα µου, στα ξένα. Σε ξένη χώρα µακρινή σ’ αδιάβατα µονοπάτια τις οµορφιές σου αναζητώ µε δάκρυα στα µάτια. Την κρύα βρύση του χωριού να σιγοκελαρίζει και τη φλογέρα του βοσκού τη σιγαλιά να σκίζει. Τ’ άπειρα εκκλησάκια σου στους λόφους σαν διαµάντια τα ταπεινά αγριολούλουδα και του Χριστού τ’ αγκάθια. Τα όµορφα νησάκια σου πανέµορφα στολίδια διάφανο ατλάζι οι θάλασσες στους ώµους σου χλαµύδα.

Να ξαποστάσω κάθοµαι θυµάµαι και δακρύζω στο κοµπολόι ρυθµικά τις χάρες σου αθροίζω. Μα ξάφνου οι χάντρες σκόρπισαν από το κοµπολόι οι θύµησες γίναν χείµαρρος θλιµµένο µοιρολόι.


34

Της ξενιτιάς ο άνεµος Κάτω απ’ τα πλατάνια του χωριού στην άκρη στο ποτάµι στήναν χορό οι κοπελιές φορώντας το γιορντάνι. Λίκνιζαν τη µεσούλα τους µε χάρη και µε νάζι ξέγνοιαστες τραγουδούσανε δεν βάζανε µαράζι. Μα οι µοίρες καιροφύλαγαν και τις ζηλοφθονούσαν γι’ αλλού τις προορίζανε άλλα γι’ αυτές φρονούσαν. Της ξενιτιάς ο άνεµος τις πήρε µακριά σαν φύλλα τις εσκόρπισε κίτρινα φθινοπωρινά. Από καρδιά εγόγγυξε της κάθε µιας η µάνα κι ο θρήνος τους αντήχησε σαν θλιβερή καµπάνα. Οι τροµαγµένες κοπελιές στης νιότης τον ανθό τα βήµατά τους σέρνουνε σ’ αλλιώτικο χορό. Άλλαξαν το γιορντάνι τους µε άλλες φορεσιές τον πόνο τραγούδι έκαναν σ’ άλλου ρυθµού στροφές.


35

Τις παίρνει το παράπονο τον τόπο τους πονάνε κι αν ανταµώσουν κάποτε για τα παλιά µιλάνε. Για κάποιους µακρινούς καιρούς για κάποια ωραία χρόνια για κάποια κρινολούλουδα που σκέπασαν τα χιόνια.


36

Το µοιρολόι του ξενιτεµένου Σαν ξενιτιά δεν γνώρισες δεν ξέρεις τι σηµαίνει να ‘ σαι δεντρί στην ερηµιά καρδιά ξεριζωµένη. Καράβι στον ωκεανό µε τα πανιά σκισµένα τα κύµατα σα στόµατα δρακόντων πεινασµένα. Σαν ξενιτιά δεν έζησες δεν πόνεσες, δεν ξέρεις ν’ αποζητάς λίγη ζεστασιά χειµώνα καλοκαίρι. Ν’ αποζητάς τη µάνα σου να δεις, να σ’ αγκαλιάσει την πατρική ζεστή µατιά βάλσαµο να σταλάξει. Να νιώσεις κάπως σαν παιδί γλυκά να σε µαλώσουν µ’ ένα τους χάδι τρυφερό τα δάκρυα να στεγνώσουν. Σαν ξενιτιά δεν γνώρισες στης γης την άλλη άκρη η µοίρα σου είν’ καλότυχη βαριά είν’ του µετανάστη.


37

Η φωτογραφία Ανυπόφορη η µοναξιά βαριά η ησυχία µόνη µου συντροφιά η παλιά φωτογραφία. Επάνω στο τζάκι πιστή µου παρέα θυµήσου µου γνέφει ήταν η ζωή ωραία. Αγαπηµένη θωριά το χρόνο πίσω γυρίζει και µέσ’ απ’ το γυαλί µου κρυφοψυθιρίζει. Ξέχασε τη µοναξιά γύρνα στο χθες ζήσε το παρελθόν τις παλιές µας χαρές. Και όταν η ώρα σηµάνει να πετάξεις κοντά µου τη φωτογραφία σου βάλε σιµά στη δικιά µου.


38

Εισήγηση ειρήνης Του δυνατούς που κυβερνούν κι αφ’ υψηλού µας βλέπουν για ειρήνη κάνω εισήγηση αν µου το επιτρέπουν. ∆ώστε τα χέρια αδελφοί υπογράψτε παγκόσµια ειρήνη ν’ αγκαλιαστούµε όλοι οι λαοί να εκλείψει απ’ τη γη η οδύνη. Εσείς που είστε υπεύθυνοι και πυροµαχικά κατασκευάζετε παιχνίδια φτιάξτε για παιδιά πάψτε αθώους να θυσιάζετε. Να µην υπάρχουν πρόσφυγες χήρες και ορφανά και πριν καλά συνέλθουµε πάλι απ’ την αρχή ξανά. Χαράς ν’ ανθίσει χαµόγελο στα πονεµένα χείλη καθαρό αέρα ν’ αναπνέουµε και όχι διοξίνη. Αγκαλιαστείτε αδελφοί σφίξτε όλοι τα χέρια κι αφήστε να πετάξουν ελεύθερα άσπρα ειρήνης περιστέρια.


39

Μια αλλιώτικη ηµέρα

Γκρίζο απόγιοµα και βρέχει κάθοµαι έξω στο µπαλκόνι το νερό σε ρυάκια τρέχει για να ξεπλυθούν οι δρόµοι. Γκρίζα είναι όλα γύρω σκοτεινά είναι πιο πέρα µοιάζει µια καινούργια χώρα µια αλλιώτικη ηµέρα. Τα φανάρια απ’ τις κούρσες φαίνονται σαν νυσταγµένα τα πουλάκια µες στις φωλιές τους είν’ από ώρα λουφαγµένα. Η νεροποντή στους δρόµους όσο πάει και δυναµώνει µαύρες και χρωµατιστές οµπρέλες σαν φαντάσµατα στην πόλη. Και µια θλίψη κυριεύει στις σκεπές, τα κεραµίδια κι έχουνε πνιγεί στο δάκρυ κι όλο λίγο και απ’ τα ίδια. Το βραδάκι αργοζυγώνει και τα τζάκια αναµµένα κι όλοι να φωλιάσουν τρέχουν σαν πουλάκια τροµαγµένα. Μες τους δρόµους τώρα µόνο τα νερά και οι λακκούβες και η νύχτα θα απλώσει τις κατάµαυρες φτερούγες.


40

Ξέγνοιαστα πουλιά Εκεί δα στην κληµαταριά χτίσαν δυο πουλιά φωλιά καυγαδίζουν όλη µέρα µε τους φίλους τους παρέα. Το πρωί σαν σηκωθώ καληµέρα θα τους πω και αυτά µε τη σειρά τους µου τινάζουν τα φτερά τους. Και πετούν σ’ άλλο κλαδάκι καινούργιο αρχίζουν τραγουδάκι πως καινούργια µέρα αρχίζει σαν τροχός που όλο γυρίζει. Και τραγουδιστά µου λένε δεν αξίζει για να κλαίµε διώξτε τους καηµούς µακριά η ζωή θέλει χαρά. Γιατί είναι τόσο λίγη και πως γρήγορα θα φύγει ζήσε την, σαν τα πουλιά που είναι όλο ξεγνοιασιά. Κι όταν θά ‘ρθει η σειρά τους να διπλώσουν τα φτερά τους δεν τα νοιάζει που θ’ αφήσουν τη φωλιά τους που ‘ χουν χτίσει.


41

Η δική µου γη Θέλω να σου µιλήσω για τη γη µου για τα ιστορικά και άγια χώµατά της για τιµηµένα παλικάρια που πότισαν µε το αίµα τους την κάθε γωνιά της. Για τον ολόλαµπρο τον ήλιο της για τον καθάριο ουρανό της τ’ απαλό θρόισµα τ’ ανέµου της την ιστορική λεβεντιά των βουνών της. Για τις σπάνιες και φηµισµένες οµορφιές της για τα δαντελωτά ακρογιάλια της βενετσιάνικοι καθρέφτες τα γαλάζια νερά της στέµµατα διαµαντοστόλιστα τα νησιά της. Θέλω να σας µιλήσω για τη γη µου τη µάνα την λεβεντογέννα µάνα που ήρωες εγαλούχησε τους εβύζαξε µε γάλα και µε αίµα. Αυτή είναι φίλε η γη η δική µου η µάνα που κι εµένα εγέννησε η ξενιτιά το σώµα µου κέρδισε µα αυτή παντοτινά κρατά την ψυχή µου.


42

Νεανικά όνειρα

Έκανα τόσα όνειρα χρυσά και ασηµένια όνειρα τρελά τολµηρά τώρα µέσ’ τα βαθιά νερά καράβια τσακισµένα. Όνειρα πολλά νεανικά που πλάθει η φαντασία όνειρα π’ ακόµα κυνηγούν στο παραµύθι της ζωής µια κάποια ευτυχία. Όνειρα που έπλαθα κοιτώντας το φεγγάρι λαµπερά σα τ’ άστρα τ’ ουρανού διάφανα, αραχνοΰφαντα τ’ απείρου το ατλάζι. Όνειρα δικά µου απόκρυφα µαζί µου αδελφωµένα στην άµµο λες τα χάραξα και απ’ το κύµα τ’ άγριο είναι πια σβησµένα. Όνειρα που µε πότισαν φαρµάκι στάλα-στάλα τη δίψα µου να σβήσουνε µε το κανάτι της ζωής αντί µέλι και γάλα. Έρχονται στη µνήµη µου θαµπά ξεθωριασµένα µα για καινούργια όνειρα τα περιθώρια είναι πια οριστικά χαµένα.


43

Όνειρα στο σεντούκι Ένα σεντούκι όνειρα τρελά κι αγαπηµένα και µια βαλίτσα µ’ αλλαξιές σ’ ένα καράβι φόρτωσα και άραξα στα ξένα. Όνειρα που ύφανα µε ρόδα και µε κρίνα και µε ασήµι φεγγαριού και έδεσα τα κρόσσια τους µε µία ηλιαχτίδα. Τ’ απόθεσα ανάλαφρα στης ξένης γης τα πόδια φωλιά µε µόχθο έχτισα για µένα και τα όνειρα τα κρίνα και τα ρόδα. Κουρσάρος είν’ η ξενιτιά µου κούρσεψε τα κρόσσια και όλα µου τα όνειρα εγώ κοντά µου τά ‘ κραξα µ’ άλλη αυτά λαλούσαν γλώσσα. Άδικα τ’ αναζητώ τώρα σαράντα χρόνια άπιαστα έγιναν πουλιά της άνοιξης τα γιασεµιά κι απόµειναν τα χιόνια.


44

Ο σίφουνας του ξεριζωµού Άγριος σαν σίφουνας σαν οργισµένο κύµα ξέσπασε ο ξεριζωµός στα χρόνια του πενήντα. Παρέσυρε στο διάβα του άγουρα κοπέλια και παλικάρια αµούστακα γι’ άγνωρα ληµέρια. Της νιότης ο ενθουσιασµός θάµπωνε την αλήθεια κι η φαντασία κάλπαζε όπως στα παραµύθια. Στρωµένα κόκκινα χαλιά πλούσια ζωή, παραµυθένια µα την ξένη γη ποτίσανε µε δάκρυα και µε αίµα. Στις φάµπρικες µαράθηκαν τα ροδοπέταλά τους και στα κοτσάνια απόµειναν τα γκρίζα τα µαλλιά τους. Το νόστος της πατρίδας τους στο ξύπνιο, στ’ όνειρό τους στίχους κάνουν τον πόνο τους τραγούδι τον καηµό τους.


45

Ηλιοβασίλεµα Ι Ο ήλιος µεσουράνησε, γέρνει κατά τη δύση στο πορφυρένιο δειλινό τη γη να χαιρετήσει. Η µάνα νύχτα τον καλεί στην γκρίζα αγκαλιά της και σκόρπισε στον ουρανό τ’ αµέτρητα φλουριά της. Καταµεσής καρφίτσωσε τ’ ολόγιοµο φεγγάρι άσβηστο καντήλι, ακοίµητο, να φέγγει στο σκοτάδι. Τα νυχτοπούλια πέταξαν µακριά απ’ τη φωλιά τους ύµνους στέλνουν στον ουρανό µε τη γλυκιά λαλιά τους. Τα µύρα τους σκορπίζουνε τα ταπεινά λουλούδια και τα τριζόνια αρχίζουνε µακρόσυρτα τραγούδια. Οι µάνες νανουρίζουνε στις κούνιες τα µωρά τους και οι νιοι σφυχταγκαλιάζουνε τις νιες στη γειτονιά τους. Οι γέροντες στον καφενέ µετρούν στα κοµπολόγια τα νιάτα τα γοργόφτερα και τα χαµένα χρόνια. Την άνοιξη που διάβηκε της νιότης τον Απρίλη τ’ όµορφο γλυκοχάραµα και το γοργό το δείλι. Αιθέριο ηλιοβασίλεµα, ανάπαυλα του µόχθου διάφανο πέπλο θαλπωρής, δροσιά του στρατοκόπου. Της νύχτας το προβάδισµα, ξεψύχισµα της µέρας ύµνους χιλιάδων ποιητών, στεφάνωµα της σφαίρας.


46

Ηλιοβασίλεµα ΙΙ Ηλιοβασίλεµα µαγευτικό, µοιραίο απίθανο, τέλειο φαντάζεις µας συνεπαίρνεις στο διάβα σου τις αισθήσεις αγγίζεις και κάθε ωραίο. Ηλιοβασίλεµα σ’ άρµα ολόχρυσο µύριες φλόγες πορτοκαλιές πυρακτωµένες ψυχές αργόσυρτα ξεψυχούν ξοπίσω απ’ το βουνό. Στου στερεώµατος την αγκαλιά το αιθέριο πυράκτωνα σβήνει το νύχτωµα ξωπίσω αφήνει γνέφει στ’ αστέρια και στ’ άπειρο κάνει βουτιά. Στον ουρανό καινούργιο σκηνικό µύρια διαµάντια ξεπροβάλλουν τη δική τους πορεία χαράζουν χειροπιασµένα µε το φεγγάρι χορεύουν τον επουράνιο σκοπό.


47

Ηλιοβασίλεµα ΙΙΙ Ήταν πολύ παλιά θυµάµαι όταν ο ήλιος έγερνε να δύσει απ’ το χαγιάτι αγνάντευα την οµορφιά, που κόντευε να σβήσει. Στα σοκάκια τρέχανε τα παιδιά κι ο παππούς σιγοτραγουδούσε κατάκοποι οι γεωργοί, απ’ τη δουλειά στην αυλόπορτα η γιαγιά τους καρτερούσε. Σαν ο ήλιος χανόταν πίσω απ’ το βουνό κι αργά έπεφτε το σκοτάδι οι µάνες έκραζαν στο σπίτι τα παιδιά και η φωνή τους απαλό ήταν χάδι. Σ’ άλλο χαγιάτι τώρα καθιστή ο ήλιος γέρνει για να δύσει από ένα ξένο τόπο µακρινό τα όνειρά µου σέρνει προς τη δύση.


48

Μιας νύχτας όνειρο

Μιας νύχτας όνειρο γλυκό παρέκει γνώριµες φωνές ήµουνα λέει στο πατρικό παλιές αξέχαστες στιγµές. Καρβέλι µύριζε αχνιστό µια θαλπωρή, µια ζεστασιά όλη η φαµίλια ολόγυρα κάστανα ψήναν στη γωνιά. Φυσούσε αγέρας κι έµπαινε από τις χαραµάδες χόρευαν οι φλόγες της φωτιάς παραµυθιών νεράιδες. Έφεγγε η λάµπα αµυδρά τον αργαλειό τα χτένια και την υφάντρα να περνά σαΐτα φιλντισένια. Και στο σοφρά το στρογγυλό ελιές και κοκκινέζι κρεµµύδι για την όρεξη και ζυµωτό καρβέλι. Ακούω κοκόρια να λαλούν του σκύλου τα γαυγίσµατα της γάτας το ρουθούνισµα θερµά καλωσορίσµατα. Μιας νύχτας όνειρο γλυκό πήρα µαζί µου τις φωνές τις µνήµες τις αλαργινές που φώλιαζαν στο πατρικό.


49

Σαν άλλη Καλλιπάτειρα Της εποχής εκείνης, µητέρα αθλητή σαν άλλη Καλλιπάτειρα στ’ αντρίκεια να ντυθώ να γύριζ’ ο χρόνος αντίστροφα στα σκαλοπάτια της Ολυµπίας να βρεθώ. Εκεί που αγωνίζονταν οι νιοι στην πάλη, ατρόµητα λιοντάρια κι οι δροµείς φτερωτά ζαρκάδια. Τιµηµένο έπαθλο ένα στεφάνι πλεγµένο απ’ αγριελιάς κλωνάρι. Κορώνα και δόξα τους κότινο ιερής αγριελιάς βλαστάρι µαχαίρι το ‘κοβε χρυσό. Τιµής στεφάνωµα στο νικητή. στην µάνα που τον γέννησε καµάρι.


50

Στη σηµαία Εσένα που κυµάτισες στης λευτεριάς την αύρα σένα που υψώσανε πάνω στην Άγια-Λαύρα. Εσένα που χαιρέτησαν κανόνια που βροντήσαν και ιαχές παλικαριών και µ’ αίµα σε ποτίσαν. Εσένα που προσκύνησαν ηρωικές µητέρες µε τα µωρά στην αγκαλιά και στην ποδιά τις σφαίρες. Εσένα που στ’ αντίκρυσµα αντρειώθηκαν κι οι γέροι κι απ’ το ζωνάρι τράβηξαν το δίκοπο µαχαίρι. Εσέ ποιο στόµα ανθρώπινο µπορεί να ιστορίσει τις δόξες τις αµέτρητες σε στίχους να υµνήσει. Εσύ δεν είσαι από πανί υφασµένο από χέρια είσαι βγαλµένη από βροντές που σκίζουν τα αιθέρια.

Σ’ έστησαν σ’ απάτητες βουνοκορφές ήρωες, λεβέντες ανδρειωµένοι και οι εχθροί σου το ‘βαζαν στα πόδια τροµαγµένοι. Στέκεις τρανή περήφανη αγγίζεις τα ουράνια κι η φορεσιά σου η ένδοξη κάτασπρη και γαλάζια.


51

Ζήσε το σήµερα Μην ονειρεύεσαι το χθες δεν είναι ποια δικό σου. Το αύριο δεν είναι κανενός να το φυλακίσεις δεν µπορείς ελεύθερος είναι αετός. Μην µοιρολογείς το ριζικό Αύριο, µεθαύριο ποιος ξέρει! Άσ’ τη µιζέρια να διαβεί κάποιος Θεός αλαργινός κάτι καινούργιο ίσως φέρει. Άπληστος µην είσαι κυνηγός πορέψου στη στράτα της ζωής σου. Μην κυνηγάς τον αετό ζήσε κάθε στιγµή του σήµερα διαβάτης είσαι εδώ στη γη σου.


52

Όταν, µα πότε; Όταν η τρέλα θα γίνει λογική και η εβδοµάδα δεν θα’ χει Κυριακή όταν ο ήλιος θ’ ανατείλει απ’ τη δύση τότε κι ο πόνος, απ’ τη ζωή θα εκλείψει. Όταν ο χρόνος θα πάψει να τρέχει και χωρίς σύννεφα, ο ουρανός θα βρέχει όταν η γη θα πάψει να γυρίζει τότε σε καλύτερες µέρες, ο λαός να ελπίζει. Όταν οι θάλασσες και τα ποτάµια στερέψουν και τα καράβια στη στεριά ταξιδεύουν όταν θα γίνει και η νύχτα µέρα τότε θ’ ανασάνουµε αµόλυντο αέρα. Όταν τα µίση και οι κακίες, πάρουνε τέλος και της δολιότητας δεν θα λαβώνει το βέλος όταν η συµπόνια, τις καρδιές µας θ’ αγγίξει θα πάψει η ανθρωπότητα, καθηµερινώς να γογγύζει.


53

Το µοιρολόι των ξενιτεµένων Θυµάµαι κάποιο δειλινό που είναι τόσο µακρινό τον ήλιο π’ έγερνε στη δύση κι εµάς µας µάγευε της νιότης το µεθύσι. Στης γειτονιάς µας το στενό αντίο είπαµε όλοι στερνό και ήταν η βραδιά η τελευταία και το ξηµέρωµα νωρίς θα έπεφτ’ η αυλαία. Θυµάµαι τον πικρό το χωρισµό που λέγαµε θα είχε γυρισµό στης γης τα πέρατα σκορπίσαµε θύµησες, αγάπες, υποσχέσεις στις καρδιές µας κλείσαµε. Και τώρα τα µοναχικά τα βράδια πυκνά σαν πέφτουν τα σκοτάδια νοερά στον τόπο µας γυρνάµε βρικόλακες στα έρηµα στενά και τα χρόνια µετράµε. Κάνουµε το νόστο µοιρολόι και το χορό στήνει ο πόνος σκόρπιες χάντρες αναζητάµε όλοι απ’ το κοµπολόι που σκόρπισ’ ο χρόνος.


54

Σεργιάνι µε το νου Αχαλίνωτος έγινε ο νους και τρέχει σαν ζαρκάδι κρατά σφιχτά το χέρι µου µε σεργιανίζει στα παλιά πίσω σε χρόνους µακρινούς. Κάποια σοκάκια γνώριµα και στο βαθύ το ρέµα εγώ µε τα παιδικά µου όνειρα ντυµένα µ’ αγριολούλουδα και τ’ αλατζένιο φόρεµα. Εκεί που παλάτια έχτισα κι ονειρεµένα κάστρα τις φεγγαρόλουστες βραδιές χειµώνες, καλοκαίρια και στην καρδιά τα έκλεισα. Εκεί εγώ κι ο λογισµός βρίσκουµε τη γαλήνη σαν βασανίζουν την καρδιά αγιάτρευτοι πικροί καηµοί και γίνετ’ ο πόνος απαλός.


55

Μαύρη πέτρα Μέσα στης µοναξιάς, τους τέσσερις τοίχους κάστρα απόρθητα, όπως στους µύθους χαµένος µακριά από πατρίδα και φίλους αραδιάζω τον πόνο σε τραγούδια και στοίχους. Ξενιτιά µοναξιά, πικρή πηγή του πόνου καηµός που θεριεύει µε το πέρασµα του χρόνου τα χείλη ψιθυρίζουν το µοιρολόι του µόνου σε κάποια γωνιά στα πέρατα του κόσµου. Σκληρή µοναξιά, θεά της απονιάς συντρόφισσα άπονη, στον πόνο µου γελάς σ’ απελπισίας µονοπάτια µε γυρνάς κι όλο πικρό ποτήρι µε κερνάς. Ας ήταν όνειρο και να ξυπνήσω σαν αστραπή τα πέλαγα να σκίσω εσένα και τους πόνους µου να σβήσω και πέτρα µαύρη πίσω µου να ρίξω.


56

Όνειρα αλαργινά Σαν όνειρο είν ‘ αλαργινό εκεί στα πρωτόγνωρα ληµέρια κουβέντα στήνω τις νυχτιές αγναντεύοντας τα µακρινά τ’ αστέρια. Για τότε π’ άγουρο παιδί η ζωή φάνταζε γλυκό µεθύσι γλυκόπιοτο κρασί της ξεγνοιασιάς γάργαρο νερό από την κάτω βρύση. Ανθόσπαρτη, ανέµελη η ζωή πολύχρωµες στους κάµπους πεταλούδες αραχνοΰφαντα γαλάζια όνειρα και ροζ κορδέλες στις πλεξούδες. Αγριολούλουδα, στεφάνι στα µαλλιά φτερωτά τα λιγνά ποδάρια εκεί στο λόφο τ’ Αϊ-Λιά γιορτή σέρναν χορό νιες και παλικάρια. Κουράστηκα πια να τα ρωτώ και να σιωπούν τ’ αστέρια για όνειρα που φυλλορρόησαν και για παλιά ληµέρια.


57

Μη ρωτάς Πρόσωπο σκελετωµένο και κορµί καµπουριασµένο στη γωνία της πλατείας ικετεύει και προσµένει κάποια χείρα βοηθείας. Με το χέρι απλωµένο και το βλέµµα του θλιµµένο και τρεµάµενη φωνή ζητιανεύει απ’ τους διαβάτες να του ρίξουν µια δραχµή. Ποιος την µοίρα του να ξέρει τι στη ζητιανιά τον έχει φέρει πόσα να ‘ χει κάνει λάθη πόσες πίκρες καταπίνει πόσα βάσανα νά ‘χει περάσει! Μα δεν έχει σηµασία όποια και αν είν ‘ η αιτία εσύ διαβάτη µη ρωτάς δώσε στ’ απλωµένο χέρι κι απ’ τα λίγα που κρατάς. Μοίρασε το κουλουράκι µοίρασε και την δραχµή κι ένα γεια σου αδελφέ µου κι εξηγήσεις µη γυρεύεις στην πολύπλοκη ζωή.


58

Ο εφιάλτης µου – το νοίκι Όπως έγινε η ζωή αδύνατο να πάρω σπίτι και για να στεγαστώ πρέπει να πληρώνω νοίκι. Μήνας µπαίνει – µήνα βγαίνει ο νοικοκύρης µου χτυπά κάθε τέλος του µηνός την πόρτα και το νοίκι µου ζητά. Αν και δεν τα έχω όλα θα ‘ρθει πάλι και το βράδυ και στην πόρτα θα στηθεί ώσπου τα υπόλοιπα θα πάρει. Απαγορεύεται να έχω σκύλο ή µια γάτα συντροφιά κι ύστερα από δυο-τρεις µήνες πάντα αύξηση ζητά. Αγανάκτησα, βαρέθηκα το νοικοκύρη µου να βλέπω και κάθε τέλος του µηνός απένταρος να µένω. Ένα λαχείο θ’ αγοράσω κι ίσως µου χαµογελάσει η τύχη να ‘ χω δικό µου σπιτικό κι ο εφιάλτης να εκλείψει.

Ήσυχος πια να κοιµάµαι. Να µη χρωστάω κανενός και να µην καρδιοχτυπάω κάθε τέλος του µηνός. Να έχω και το σκύλο µου και µια γάτα συντροφιά και την τσέπη µου γεµάτη µε τα µαγικά, αληθινά λεφτά.


59

Τάπερ – Γουέαρ – πάρτι

Πολύ της µόδας έγινε εδώ και λίγα χρόνια. Τάπερ-γουέαρ-πάρτι διοργανώνουνε στα διάφορα γειτονικά σαλόνια. Αθρόα συγκεντρώνονται κάθε λογής κυρίες να εφοδιάσουν την κουζίνα τους µε πλαστικά και εµπειρίες. Θέλουν ότι καλύτερο η κάθε µια να πάρει µα όλα είναι υπέροχα τα χρήµατα χαλάλι. Αφού τα «γκέϊµς» παίξουνε για ένα ψωροδωράκι αρχίζει η επίδειξη από κατσαρόλα µέχρι µανταλάκι. Οι παραγγελίες πέφτουνε βροχή θα πάρω αυτό, φέρε κι εκείνο και τι θα πει ο άνδρας µου καρφάκι εγώ δεν δίνω. Σαν οι παραγγελίες τελειώσουν γύρω απ’ το τραπέζι κάθονται να πιουν το καφεδάκι τους και για λίγο να ξεδώσουν. Μιλώντας για τα τρέχοντα και για τα περασµένα που είναι µέσ’ τα πλαστικά καλά µαγειρεµένα.


60

Η µοίρα του γέρου Ταλαίπωρε φτωχέ πατέρα πάλεψες µια ολόκληρη ζωή ν’ αναστήσεις, να µορφώσεις τα παιδιά σου και στην άκρη κάτι να βάλεις για τα γηρατειά, για µια δύσκολη στιγµή. Μην ξεθαρρέψεις φτωχέ πατέρα απ’ την αγάπη σου για τα παιδιά και την ψυχή σου ακόµα να δώσεις µα κράτησε κάτι για να περάσεις τα δύσκολα χρόνια στα γηρατειά. Τα παιδιά όσα και να τους δώσεις «ευχαριστώ» ποτέ δεν θα σου πουν. Είναι πολυάσχολα, έχουν υποχρεώσεις και όταν ανάγκη θα σ’ έχουν τότε µονάχα, θα έρθουν να σε δουν. ∆εν συµµερίζονται καθόλου τους γέρους τους βλέπουν για βάρος και περιττούς, αγνοούνε το νόµο της φύσης πως τα χρόνια γρήγορα κυλάνε και πως γεράµατα περιµένουν κι αυτούς. Το χρόνο όµως θα βρούνε όταν ο γέρος πετάξει και φύγει, δυο βιαστικά δάκρυα θα σκουπίσουν και τη διαθήκη θα τρέξουν ν ‘ ανοίξουν κι ότι απόµεινε θα µοιραστούνε.


61

Σε «γκάραζ-σέϊλ» θα πουλήσουν τ’ άχρηστα γι’ αυτούς και παλιά, καιρός δεν τους µένει να σκεφτούνε πως και αυτούς η ίδια µοίρα προσµένει σαν θα γεράσουν απ’ τα δικά τους παιδιά. ∆υστυχώς αυτή σήµερα είναι η µοίρα στα φτωχά γεροντάκια, η σκληρή. Στα παιδιά τους τα πάντα να δίνουν κι όταν συντροφιά κι αγάπη αποζητάνε στα γηροκοµεία ν’ αφήνουν τη στερνή τους πνοή.


62

Αγανάκτηση Πόση να κάνεις υποµονή και πώς πια να µη γράψεις που χώρισαν τους Χριστιανούς σε δύο παρατάξεις. Τους ποιµενάρχες πώς µπορείς µε σέβας ν’ ατενίσεις σε περιµένει αφορισµός στους άλλους αν µιλήσεις. Που τρέχουνε ακάθεκτοι και που δεν κάνουν πάσο σαν έβγαλαν τα φράγκικα και φόρεσαν το ράσο. Έβαλαν για στόχο τους υψηλές αφετηρίες και τρέχουνε χωρίς φραγµούς για έδρες κι ενορίες. Μας λένε είν’ οι εκλεκτοί του Κυρίου οι διαλεγµένοι κι όλους τους ανυπάκοους η κόλαση προσµένει. Το ποίµνιο θυσία στο βωµό τις τύψεις εξαγνίζουν και τους σκοπούς τους φυσικά τα µέσα αγιάζουν.

Αυτά κι άλλα συµβαίνουνε ντροπές της Ορθοδοξίας και ξεπερνούν τις δώδεκα οι πληγές της παροικίας. Είν’ κι εξαιρέσεις ευτυχώς κι ας είναι µόνο λίγοι που στέκουνε ακλόνητοι στου στρόβιλου τη δίνη. Συγχώρεσέ µας Ύψιστε αν πράττουµε απρεπώς τα ράσα ανεµίζουνε µας σκίασαν το φως.


63

Πατρίδα γη µου

Στον ύπνο και στον ξύπνιο µου ο νους µου µε παιδεύει γίνετ’ αβάσταχτος καηµός και το ταλαίπωρο κορµί κοντά σου να βρεθεί γυρεύει. Απόκαµα στην ξένη γη µόνη σαράντα χρόνια, του χρόνου το δρεπάνι θέρισε τα γιασεµιά της άνοιξης κι ήρθε χειµώνας, ήρθαν χιόνια. Λαχταρώ κοντά σου να βρεθώ γλυκιά πατρίδα Ελλάδα, στον τόπο που µε γέννησε και στου χωριού την Εκκλησιά ν’ ανάψω µια λαµπάδα. Στο ρηµαγµένο σπιτικό να πάω να προσκυνήσω, να τρέξουν τα δάκρυα βροχή, να ξαλαφρώσει η καρδιά και οι πληγές να κλείσουν. Να νιώσω πως ξαλάφρωσα, πως βρέθηκα κοντά σου, πως ήταν όνειρο κακό και πως ποτέ δεν έφυγα πατρίδ’ από κοντά σου. Μ’ αν όµως τύχει εδώ που ζω ν’ αφήσω το κορµί µου να ξέρεις η ψυχούλα µου θα έρθει για ν’ αναπαυθεί σε Σένα, πατρίδα-Γη µου.


64

Χωρισµός! Ιούνιος 1963

Χορός και κλάµα ακούγεται και θόρυβος µεγάλος σαν κάποιος να παντρεύεται ή κάποιον πήρε ο χάρος. Θα µπω να δω τι γίνεται, τι πάθαν τέτοια ώρα; Κοντεύει ξηµερώµατα και δεν κοιµούνται ακόµα. Οι πόρτες είναι ανοιχτές, τα φώτα αναµµένα µπαίνω κι εγώ σιγά-σιγά και βλέπω µάτια βουρκωµένα. Ψάχνω να δω πού έχουνε το νεκρικό κρεβάτι µα τίποτα παρόµοιο δεν βλέπω µε το µάτι. Βλέπω µονάχα πρόσωπα θολά και δακρυσµένα που έκαναν πως χόρευαν, µα ήταν όλα ψέµα. Βλέπω µια να κάθεται, µε κάτω το κεφάλι είναι η κοπέλα του σπιτιού, η κόρη η µεγάλη. Σαν ξηµερώσει, µου’ πανε, θα φύγει για τα ξένα γι’ αυτό είν’ τα µάτια της θολά, τα χείλη µαραµένα. Όλο κοιτάζει γύρω της, κοιτάζει να χορτάσει δικούς της, φίλους και συγγενείς, κανέναν µην ξεχάσει. Λένε πως είν’ η ξενιτιά ασήκωτη, πλανεύτρα, στα πλούτη ή στον πόνο η καρδιά γίνεται σαν πέτρα. Το’ χει η κοπέλα ακουστά, της τό ‘χουν πει κι οι άλλοι πως όσοι φύγανε µικροί, γυρίσανε µεγάλοι. Αυτή όµως ποτέ δεν θέλει να τους µοιάσει κι αγαπηµένα πρόσωπα ποτέ να µην ξεχάσει. Κοιτάζει τη µανούλα της, το γέρο της πατέρα που κλαίνε γιατί έφθασε του χωρισµού η µέρα. Άραγε θα τους δει ξανά σε τούτη εδώ τη ζήση; Θα κατορθώσει όσο θα ζουν κοντά τους να γυρίσει; Κοιτάζει τ’ αδελφάκια της που κλαίνε σαν πουλάκια άχ είν’ ο πόνος της βαρύς και η καρδιά κοµµάτια.


65

Τους βλέπει, τους χαµογελά, να τους παρηγορήσει τους λέει πια πως τάχατες γρήγορα θα γυρίσει. Σαν είναι γι’ αποχωρισµό η ώρα πώς περνάει; Πότε έφθασε οκτώ-εννιά και τώρα δέκα πάει. Είναι η ώρα η ύστερη το σπίτι της ν’ αφήσει µα δεν πιστεύει πως ποτέ θα τηνε λησµονήσει. Εκεί να δείτε σπαραγµό, πόνο βουβό και κλάµα. δεν θέλει να δει τον πόνο της η δόλια της η µάνα. ∆ύναµη της έδωσε ο Θεός, σ’ όλους χαµογελάει λες και δεν είν’ αυτή που πια στην ξενιτιά θα πάει. Άλλοι ίσως να είπανε «αυτή δεν νιώθει πόνο», µ’ αυτή το ξέρει µέσα της και ο Θεός της µόνο.


66

Οι εγγονούλες µου Έχω τέσσερις κουκλίτσες όµορφες και ροδαλές και σαν έρχονται στο σπίτι το γεµίζουνε χαρές και για την ποικιλία αταξίες και ζηµιές. Την Αννούλα, την Φανία τη Μαγδαληνή, τη Στεφανία. Και σαν µε φωνάζουνε γιαγιά πληµµυρίζω από χαρά και περιβόλι ολάνθιστο µου κάνουν την καρδιά. Ο παππούς καµώνεται πως τόσο δεν τον νοιάζει. Μα µέσα του παρακαλεί ποτέ να µη βραδιάζει να είν’ η µέρα ατέλειωτη όσο κι αν τον κουράζει.


67

Η δική µου µητέρα

Ήταν του Ιούνη µιαν ηλιόλουστη µέρα όταν µ’ έφερες στον κόσµο γλυκιά µου µητέρα. Ήµουνα η πρώτη σου χαρά, το πρώτο βλαστάρι στην αγκαλιά σου µ’ έσφιξες µ’ αγάπη και καµάρι. Με γλυκονανούριζες την νύχτα, την ηµέρα τα χέρια σου µε θώπευαν, δική µου µητέρα. Απ’ τα στήθια σου µ’ έθρεψες µε το «Μάνα» και τα µάτια σου µε τύλιγαν µε στοργή µάνα. Η αγκαλιά σου τ’ απάγκιο µου, ζεστή φωλιά µου καταφύγιο στους φόβους µου, στον πόνο παρηγοριά µου. Ήσουνα το κάστρο µου στο δικό µου βασίλειο η µατιά σου µε ζέσταινε πιότερο απ’ τον ήλιο. Ήσουνα ο φύλακας άγγελος στον πόνο, στις χαρές στις αδιαθεσίες µου, µεγάλες και µικρές. Στιγµή δεν έλειψες απ’ το πλευρό µου τ’ απαλό σου χάδι ένοιωθα στο µέτωπό µου. Έκανες τόσες θυσίες µητέρα για µένα όµως εγώ σε πίκρανα, έφυγα για τα ξένα. Έφυγα και άφησα άδεια την αγκαλιά σου και πλήγωσα µανούλα µου την τρυφερή καρδιά σου. Ήταν τ’ Απριλιού µια παγωµένη µέρα µου µήνυσαν βαριάρρωστη ήσουνα µητέρα. Με του ∆εδάλου τα φτερά επέταξα κοντά σου και έφθασα µανούλα µου έγκαιρα στην αγκαλιά σου. Το χέρι σου εκράταγα σαν πέταξε η ψυχή σου µ’ ένα απαλό σου σφίξιµο µου’ δωσες την ευχή σου. Στα σφραγισµένα χείλη σου χαράχτηκε τ’ αντίο και της ζωής σου έκλεισε για πάντα το βιβλίο.


68

Ένας µαρµάρινος σταυρός, απόµεινες µητέρα στητός, κρύος κι αλύγιστος, νύχτα και µέρα. Η σκέψη µου κοντά σου ταξιδεύει κάθε βράδυ το σταυρό σου φιλάει, το καντήλι σ’ ανάβει.


69

Οι αγάπες µου ∆υο µατάκια σα σµαράγδια ρίχνουν λάµψη στα σκοτάδια της νυχτιάς π’ αργοζυγώνει και το σκότος που πλακώνει. ∆υο χειλάκια κερασένια κάνουν πέρα κάθε έγνοια κι επιπλέω δια µαγείας σε πελάγη ευτυχίας. ∆υο µικρούτσικα χεράκια σαν ολάνθιστα κρινάκια όταν µε σφιχταγκαλιάζουν τη ζωή µου ευωδιάζουν. Και τ’ αθώα τα λογάκια διώχνουν πίκρες και φαρµάκια γίνοµαι κι εγώ παιδούλα έστω και για µια στιγµούλα. Είναι οι γλυκές µου αγάπες νιάτα και δροσιά γεµάτες τέσσερις δροσοσταλίδες της ζωής µου ηλιαχτίδες.


70

Για σένα µάνα Για σένα, το πρώτο σκίρτηµα για σένα, το πρώτο κλάµα το πρώτο αχνό χαµόγελο για σένα είναι µάνα. Για σένα, το πρώτο το φιλί για σένα, η πρώτη αγκάλη κάθε καρδούλα τρυφερή για σένα πρωτοπάλλει. Για σένα, τα πρώτα βήµατα για σένα, το πρώτο χάδι τ’ όνοµά σου σε µύρια στόµατα απ’ το πρωί ως το βράδυ. Για σένα, το πρώτο δάκρυ µας για σένα, το πρώτο γέλιο µανούλα ακλόνητο είσαι εσύ της ζωής µας το θεµέλιο.


71

Άσκοπες θυσίες Μια µέρα ανακατεύοντας κάποιες παλιές φωτογραφίες κάθισα κι αναρωτήθηκα γιατί τόσες θυσίες; Γιατί να θυσιάσουµε γονείς µας και πατρίδα και να ‘ρθουµε στην ξενιτιά µόνο µε µια ελπίδα. Ελπίδα για πολλά λεφτά για πλούτη µυθικά θυσιάσαµε τα νιάτα µας πετάξαµε σαν τα πουλιά. Τόσα πολλά χιλιόµετρα το νούµερό τους χάνω φερθήκαµε ασυλλόγιστα στον πρώτο ανθό επάνω. Οι φωτογραφίες µου θυµίζουνε πως όλοι είχαµε ένα σπιτικό µε αγαπηµένα πρόσωπα όσο κι αν ήταν φτωχικό. Είχαµε καταγάλανο ουρανό και όµορφ’ ακρογιάλια και ήρθαµε στην ξενιτιά να κάνουµε δολάρια.


72

Λες και θα τα πάρουµε σαν φύγουµε µαζί µας γιατί πολλοί εδώσαµε γι’ αυτά και την ψυχή µας. Είχαµε καταπράσινα λιβάδια και περβόλια χορούς και ξεφαντώµατα µέσ’ του χωριού τ’ αλώνια. Είχαµε γάργαρα νερά από πηγή δροσάτη µα το νερό της ξενιτιάς είν’ πικρότερο απ’ το δάκρυ. Άνοστο είναι το ψωµί µε πίκρες ζυµωµένο και το λιοπύρι ανελέητο για τον ξενιτεµένο. Τα θέλαµε, τα πάθαµε όπως κι η παροιµία λέει ότι τραβάει το κορµί η κεφαλή µας φταίει. Θ’ αφήσουµε στην ξένη γη το σώµα µας αµανάτι για τα πλαστικά δολάρια χωρίς καρδιά κι αγάπη.


73

Για πάντα µαζί Στης νύχτας τη γλυκιά σιωπή θυµάσαι τι σου είχα πει γλυκιά αγαπηµένη; Σαν όνειρο µοιάζει η ζωή οι δυο σαν είµαστε µαζί σφιχτά αγκαλιασµένοι. Και τότε µέσα στη σιωπή ναι, µου ψιθύρισες εσύ µικρή αγαπηµένη. Και όρκο δώσαµε µαζί µε ένα ατέλειωτο φιλί σφιχτά αγκαλιασµένοι. Στης νύχτας τη γλυκιά σιωπή θυµάσαι, είπαµε µαζί πως και στην άλλη τη ζωή θα πάµε ενωµένοι.


74

Αν γυρίσεις Αν γυρίσεις την πόρτα ορθάνοιχτη θα βρεις όλα δεν θα ‘ ναι όπως και τότε. Μη θαρρείς. Ρηµαγµένο και άδειο θα βρεις το κονάκι και γκρίζες στάχτες, αποµεινάρια στο τζάκι. Στο κεφαλόσκαλο κανένας δεν θα προσµένει και στο κοµό, η παλιά µας φωτογραφία σκονισµένη. Το µεγάλο ρολόι στον τοίχο θα ‘ ναι σταµατηµένο κουράστηκε όπως κι εγώ να σε προσµένω. Το καµαράκι µας θα βρεις άδειο και κρύο εκεί που φεύγοντας µου είπες πικρό αντίο. Μα καλά αν ψάξεις, εκεί σε κάποια άκρη το στερνό φιλί µου έχω αφήσει, µαζί µ’ ένα δάκρυ. Σκύψε και πάρ’ τα απαλά, µα µη δακρύσεις Γύρισα, πες τους µ’ ένα φιλί, έστω κι αργά κι έλα στο κρύο µάρµαρο, σιµά να τ’ απωθήσεις.


75

Ακόµα προσµένω Ξεψύχισ’ η µέρα και ήρθε το βράδυ το φως αντικατέστησε πυκνό σκοτάδι στο κεφαλόσκαλο ακόµα σε προσµένω κι έχω το βλέµµα µακριά καρφωµένο. Και λαχταράω µια οπτασία, εσένα ελπίδες και όνειρα, στο χρόνο χαµένα στηµένος µε καρτερία και στωικότητα τ’ όνειρο να γίνει πραγµατικότητα. Πλέκω στεφάνια µε µενεξέδες και δένω τα όνειρα µε ροζ κορδέλες και λαχταράω να ξανάρθεις εσύ σαν γη διψασµένη, για λίγη βροχή. Τ’ άστρα ρωτάω και ικετεύω και απελπισµένα να σε γυρεύω έχεις αργήσει, µα επιµένω το ξέρω πως θά ‘ρθεις. Σε περιµένω!


76

Ξετυλίγοντας αναµνήσεις Αγνάντευα το δειλινό που χρύσωνε η δύση. Κι ανάτρεξα νοσταλγικά σ’ εκείν’ τα χρόνια τα παλιά που οι καρδιές µας έπαλλαν στης νιότης το µεθύσι. Θυµάµαι σαν να ήταν χθες τα νεανικά µας χρόνια. Σαν άλικα τριαντάφυλλα θαρρούσα θαν ‘ αµάραντα ακλόνητα στις παγωνιές στο µένος του χειµώνα. Θυµάµαι που παιχνίδιζε ο ήλιος στα µαλλιά σου. Και µου κοβόταν η λαλιά σαν σε κρατούσα αγκαλιά και γεύονταν τα χείλη µου τα ολόθερµα φιλιά σου. Ξεψύχησε το δειλινό και βγήκε το φεγγάρι κι εγώ εκεί σε µια γωνιά µε συντροφιά τη µοναξιά να ξετυλίγω αδιάκοπα µνήµες απ’ το κουβάρι.


77

Πόνος και πάθος Αν ξέρατε πού κρύβοµαι τον πόνο µου να κλάψω µακριά από φίλους, συγγενείς το δάκρυ µου µη δει κανείς µόνη ν’ αναστενάξω! Αν ξέρατε στο ξέσπασµα σε ποια ανηφόρα τρέχω για να θωρήσω από ψηλά στα πέρατα, στα µακρινά κι εκεί να κρυφογνέψω! Στους Άγιους µες στις εκκλησιές φέρνω κεριά αναµµένα την Παναγιά και τον Χριστό γονατιστή παρακαλώ ξανά νά ‘ρθω σε σένα. Οι ελπίδες µόνο µε κρατούν στα πόδια µου ακόµα κι άσβηστη φλόγα στην καρδιά να σεργιανίσω γι’ άλλη µια φορά τ’ αγαπηµένο χώµα.


78

Το Φθινόπωρο της ζωής Από καιρό η Άνοιξη µας έχει αφήσει χάθηκε στο πέρασµα κάποιας στροφής το φθινόπωρο µας έχει κατακλείσει γυµνό από φύλλα πια το δέντρο της ζωής. Σάλος στις σκέψεις και τρικυµία οι µνήµες αρµενίζουν, ακυβέρνητα καράβια ταλαίπωρα απόδηµα πουλιά στο διάβα χαµένα, σκόρπια κοπάδια. Ξέµακρα, ανάµνηση της νιότης το µεθύσι ξέθωρες µνήµες κάποιας εποχής θυµίζουν χάντρες π’ έχουν σκορπίσει µοιραίο τέλος, µακρινής τότε αρχής. Και στα κάτω µας παίρνει η θλίψη το τραγούδι µας µοιρολόι βραχνό για τα χρόνια που µας έχουν αφήσει για το τρένο που φεύγει χωρίς γυρισµό.


79

Παντού ξένοι Στης ξένης γης τ’ απάτητα χωράφια ξεφόρτωσαν φουρνιές, άγουρα παιδιά στάχτη υποσχέσεις τους ρίξανε στα µάτια και τα’ ζεψαν, σαν βόδια στη δουλειά. Αρνιά απολωλά, σκόρπια κοπάδια αναζητούν στοργή, στον ήλιο µοίρα της ανέχειας και της κατοχής ρηµάδια πουληµένοι απ’ την ίδια τους την πατρίδα. Ο ίσκιος τους ήτανε βαρύς και δεν τους χώραγε ο τόπος γι’ αυτούς δεν νοιάστηκε κανείς τους µέστωσε ο πόνος και ο µόχθος. Τώρα συντρίµµια, τσακισµένοι στ’ αζήτητα κάπου πεταµένοι µισόν αιώνα και ξεγραµµένοι και για τις δυο πατρίδες «ξένοι».


80

Περισυλλογή Μοιάζει µε όνειρο µα είν’ αληθινό στον τόπο που γεννήθηκα και πάλι να ψηλαφήσω τα παλιά τ’ αχνάρια µου αξιώθηκα τη χάρη. Αναζήτησα τα παιδικά σκόρπια βήµατα στα ερείπια, στα σοκάκια, στα καλντερίµια τα µάζεψα στις χούφτες µου µαραµένα της νιότης κρίνα. Αναζήτησα, στο χρόνο χαµένες µορφές κι αξέχαστες παλιές αναµνήσεις σκόνταψα, βρήκα κενά πολλά, χωρίς απαντήσεις. Έψαξα κάθε γωνιά για τα χαµένα µ’ άδικα έµµονα επιµένω ακόµα θαρρώ είναι καλά φυλαγµένα σίγουρα κάτω απ’ το χώµα. Όσα περισύλλεξα µαζί µου θα πάρω του γυρισµού φυλαχτό, κουράγιο συντροφιά του Φθινοπώρου µου στο µακρινό µου µουράγιο.


81

Κι έπεσε κλήρος «επί των ιµάντων υµών» Αυτοί που όλοι κάθονται εις τους τρανούς τους θρόνους κι εµείς απολαµβάνουµε τους επτά, της πείνας χρόνους, αδύναµοι, στα θεληµατικά τους λάθη βιώνουµε καθηµερινά του Χριστού τα πάθη. Για µας ποτέ δεν έρχεται τριήµερη Λαµπρής Ανάσταση έχουµε δυστυχώς ολοχρονίς την ίδια και χειρότερη κατάσταση, την στέρηση και άκρα αδιαφορία απ’ τ’ ανθρώπινα αχόρταγα θηρία. Συνεχίζουν τον ίδιο ρυθµό ακάθεκτοι άνετοι, χωρίς να νιώθουν βάρος χωρίς φραγµούς κι αισθήµατα µας αφαιρούν το σθένος και το θάρρος. Στην έδρα των συνάξεων διώχνουν µακριά τύψεις κι αισθήµατα σε κλήρο βάζουν τα συµφέροντα όπως οι σταυρωτές του Χριστού τα ενδύµατα.


82

Απ’ την Αµερική στο Μπάλι Ένας χρόνος, ένας µήνας και µια µέρα στον ορίζοντα ξαναγύρισε, του τρόµου η φοβέρα. Σαν άγριος βρικόλακας, που ξέφυγε απ’ τον Άδη για βάρκες κι αίµα χίµηξε µια βραδιά στο Μπάλι. Πίσω από µάσκα ανθρώπινη µε µίσος και µανία χίµηξαν τα αρπαχτικά πουλιά, τα δίποδα θηρία στα νιάτα που ξεφάντωναν ξεχνώντας τους καηµούς και τα κορµιά τους λίκνιζαν σ’ εξωτικούς ρυθµούς. Και ξαφνικά εσείστηκε η γη κι ο ουρανός φωτιά παντού φωτιά, κατάµαυρος καπνός. Τ’ αστέρια εθαµπώθηκαν και τ’ ασηµί φεγγάρι κι άγριες γλώσσες πύρινες σκίζανε το σκοτάδι. Οι αιµοβόρες Ύαινες κατασπαράζουνε κορµιά νύχτα βαµµένη κόκκινη, συντρίµµια συµφορά. Τρόµου κραυγές κι αλαλαγµοί χύθηκαν στον αέρα και συνοδεύαν τις ψυχές στην άλλη όχθη πέρα. Στο διάβα τους χαράξανε µήνυµα στον αιθέρα αδέλφια σφίξτε αδελφικά τα µατωµένα χέρια. Τα νιάτα είναι ιερά, λουλούδια µυρωµένα δροσίστε τα µε νέκταρ των Θεών και όχι µε το αίµα.


83

Γιατί... Γιατί αναµένω ακόµα, γιατί, µολυβένιε ουρανέ να ξανοίξεις το γιόµα πάει να δύσει και θα ‘ θελα µε ήλιο που φέγγει τον κύκλο να κλείσεις. Γιατί ζητώ η κάθε ψυχή στην καταχνιά να µην παγώνει αντάρες να µην τροµάζουν τις καρδιές διάφανη ξαστεριά να λάµπει και ο πάγος να λιώνει. Γιατί θα ‘ θελα ξάστερες µατιές να φέγγουν, να θωπεύουνε το χρόνο να συντροφεύουν το φόβο τις νυχτιές το σκότος να διώχνουν και του καθενός τον πόνο. Γιατί ποθώ λάβαρο αγάπης να υψωθεί σήµερα, αύριο, µεθαύριο και τώρα ουράνια µελωδία, µπαλάντα αληθινή να καταλαγιάσουν πάθη και να µην µας παρασύρει η µπόρα.


84

Βουβή ιστορία Θά ‘θελα ν’ απαντήσω στα τόσα σου ερωτήµατα όµως δεν έχω λαλιά, τη γλώσσα µου έκοψαν να µη λαλήσει. Έδεσαν τα χέρια µου να µη µπορώ ν’ αραδιάσω στο χαρτί εγώ και τ’ αδέλφια µου τι έχουµε τραβήξει. Κούρσεψαν το κορµί µου, πόθους και όνειρα, ξεγύµνωσαν την καρδιά µου και την ψυχή, τσάκισαν τα φτερά µου. Μ’ ορφάνεψαν και µε άφησαν έρµαιο στη ζωή βορά στην κακία, στην απονιά και στο λιοπύρι µ’ άλλα ορφανά συντροφιά µου. Σκύψε και κοίταξε στα µάτια µου βαθιά και διάβασε όσα δεν µπορώ να σου οµολογήσω και µην απορήσεις. Έχουν δική τους γλώσσα, µια ιστορία θα σου πουν όπως και τόσα του πολέµου φριχτά αποµεινάρια και πάψε να κάνεις ερωτήσεις. Ύστερα πιάσε πένα και χαρτί και γράψε όσα τα τροµαγµένα µάτια θα σου πουν κι άφησε στα πέρατα του κόσµου ν’ απλωθεί γκρίζος πέπλος, βουβή ιστορία.


85

Σ’ αναζήτηση χαµένων ιδανικών Βγήκα σεργιάνι σ’ ολόφωτα σαλόνια και παραπήγµατα σε αναζήτηση γι’ αγνά ιδανικά και προτερήµατα. Για υγιή κοινωνία, µέτρο δεσµού πολύ σηµαντικό σε σχέση µε τους συνανθρώπους απλό, µοναδικό. Ελπίζω να σκοντάψω στην πορεία µου σε λίγη αξιοπρέπεια και όχι συµφέροντα, ταπεινούς τεµενάδες και δουλοπρέπεια. Κάποια ειλικρίνεια σε «δούνε και λαβείν» χωρίς δωροδοκίες να µην ισοπεδώνονται φιλίες, δεσµοί εµπιστοσύνης προσδοκίες. ∆υσεύρετα αγαθά στη σήµερον ζωή άγνωρα συναισθήµατα ξεπουληµένα απ’ αρχή συµφερόντων ζωής πάντα για χρήµατα. Ζούµε και πορευόµαστε απερίσκεπτα την οδό του σκότους µε το φανάρι του ∆ιογένη άδικα προσπαθώ άνθρωπο να βρω, µε ιδανικά και τρόπους.


86

Καλοκαίρι 2007

Σκοτείνιασε ο ουρανός κι ο Ήλιος εχάθη λιβάδια καταπράσινα και της χρονιάς το βιος έγιναν γκρίζα στάχτη.

Πύρινος λαίλαπας παντού η κόλαση του ∆άντη κορµιά αποτεφρώθηκαν κι οι τροµαγµένες τους ψυχές πέταξαν για τον Άδη.

Άπειρα νοικοκυριά χρονών καπνός γινήκαν, στάχτη γιατί ασυνείδητοι θελήσανε τα γραφικά µικρά χωριά να σβήσουν απ’ το χάρτη.

Μόνο αρρωστηµένος νους στης τρέλας τα παιχνίδια χαίρεται µε τη συµφορά και χτίζει τα συµφέροντα πάνω στ’ αποκαΐδια.

∆ώσε Θεέ παρηγοριά και λησµονιά στον τρόµο να πρασινίσει πάλι η γη να επουλωθούνε οι πληγές κι απάλυνε τον πόνο.

Φώτισε τους εµπρηστές να σέβονται τα Θεία πολύτιµες ζωές και εκκλησιές του Κόσµου το προσκύνηµα Αρχαία Ολυµπία.


87

Μοναξιά Νιώθω µόνος όσο κανείς µέσ’ την τόση ανθρωποπληµµύρα ψάχνω για φίλο, µα πώς µπορώ ν’ αναζητήσω σε κοινωνία στείρα. Ανθρωποθάλασσα στους δρόµους κινούµενα ροµπότ χωρίς ζωντάνια χαµένος στο πλήθος τριγυρνώ στης µοναξιάς µου την ορφάνια. Είναι αβάσταχτα σκληρό να ζεις σ’ ένα κόσµο πού ‘χει τόσο αλλάξει δειλά την πόρτα της φιλίας να χτυπάς και να βρίσκεις µε αµπάρες έχει φράξει. Κανένας δεν γροικά µοναξιάς λαλιά συµπόνια και φιλία έχουν πεθάνει τρόπο ζητώ να είναι όπως παλιά µα ένας µόνος του δεν φτάνει.


88

Άνθρωποι της ευκαιρίας Τους βρίσκεις καθηµερινά σε κάθε σταυροδρόµι ψαρεύουν αθώα θύµατα έχουν απ’ όλα και πουλούν πανούργοι κερδοσκόποι. Απ’ όλα έχει ο µπαξές πρώτοι στις εφευρέσεις αδειάζουνε την τσέπη σου µε έξυπνα επιχειρήµατα στα χέρια τους αν πέσεις. Αν ασπροµάλλη θα σε δουν νιάτα θα σου πουλήσουν κατέχουνε τη φόρµουλα το χρόνο να νικήσουνε µπορούνε να σε πείσουν. Αν είσαι µελαγχολικός είσαι η περίπτωσή τους γίνονται ψυχαναλυτές παίζουνε µε τον πόνο σου και κάνουν την καλή τους. Τι αν στο φεγγάρι φθάσαµε γυρεύουµε παραµύθια και κάθε ασυνείδητος κρυφογελά πουλώντας µας το ψέµα για αλήθεια.


89

Στης Πλάκας τις ανηφοριές Στης Πλάκας τις ανηφοριές βγήκα να σεργιανίσω να ζωντανέψω τα παλιά και µε ρετσίνα αθάνατη τις µνήµες µου να σβήσω. Ήσουν εκεί και πρόσµενες στην γραφική ταβέρνα σαν τον παλιό καλό καιρό κι είχες τα ξέπλεκα µαλλιά στους ώµους σου ριγµένα. Σε θώρησα και άπλωσα τα χέρια µε λατρεία να σ’ αγκαλιάσω όπως παλιά µα εσύ µονάχα ήσουνα του παρελθόντος οπτασία. Ο πόνος µε περιγελά και η ρετσίνα βράζει στήνουν χορό τρελό αγκαλιά στη φεγγαρόλουστη βραδιά κι ο νους µου όλο βουλιάζει.


90

∆ιχασµένη προσωπικότητα Άτοµο διχασµένο, δύο προσωπικότητες ανήκω σε δύο πατρίδες που αγαπώ γραµµένη στα κατάστιχα µε δύο υπηκοότητες. Κατέχω δύο γλώσσες φτωχές, κουτσουρεµένες οράµατα απραγµατοποίητα, εκεί και εδώ σκόρπιες χάντρες οι αναµνήσεις, ξεφτισµένες. Στο συρτάρι µου δύο διαβατήρια, δύο ταυτότητες στην καινούργια πατρίδα βολοδέρνει το σώµα µου στην πρώτη χάνεται ο νους, στις εκκρεµότητες. Πονάω τη µάνα γη, τον τόπο που µε γέννησε τα βήµατά µου σέρνονται πίσω κι εµπρός ν’ αρνηθώ δεν µπορώ τη χώρα που µ’ υιοθέτησε. Απόηχος της µάνας γης παράκληση «είσαι Ελληνίδα» γύρνα κοντά µου, δικό µου είσαι παιδί. Κι αυτή εδώ επιτακτικά «εγώ είµαι δική σου πατρίδα».


91

Το άστρο της Βηθλεέµ Είναι αστροφεγγιά στον ουρανό σιγαλιά κάτω στη γη επικρατεί τσουχτερό το κρύο, παγωνιά µα η νύχτα µοιάζει µαγική. Λαµπρό αστέρι αποκόπηκε απ’ του στερεώµατος τ’ ατλάζι έκανε τον κύκλο τ’ ουρανού χαρµόσυνο µήνυµα φέρνοντας στη Φάτνη πάει και θρονιάζει. Στάθηκε κι έριξε το Φως στο παχνί και στο Χριστούλη ξαπλωµένο µε την Άγια µανούλα δίπλα του τ’ αρνάκια που µε την ανάσα τους ζέσταιναν το Νεογεννηµένο. Η λάµψη του τους Μάγους οδήγησε, δώρα στο νεογέννητο είχαν φέρει από µακριά ταξιδεύοντας το Μονογενή να προσκυνήσουνε που ήρθε στη ζωή τη Ζωή να φέρει.


92

Αν ήταν µπορετό Να ξηµέρωνε καινούργια µαγική αυγή προµήνυµα γι’ αλλιώτικη, καινούργια µέρα να ήταν αγκαλιασµένοι όλοι οι λαοί στην ταλαιπωρηµένη Υδρόγειο σφαίρα. Να µην το παίζουνε Θεοί οι δυνατοί να µην είναι ο εφιάλτης της ζωής µας να πάψουν να µοιράζουνε τη γη και γνώµη να έχουµε δική µας. Να µην υπάρχει ορίζοντας θολός να µην σκιάζει του πολέµου η φοβέρα να µην ακούµε θρήνους κι οδυρµούς της ειρήνης αµόλυντο ν’ ανασάνουµε αέρα. Ν’ απλώσει πέπλο λησµονιάς παντού ν’ αφανίσει πόνους, πληγές κι αποκαΐδια και η καινούργια µαγική πολυπόθητη αυγή µηνύµατα αγαλλίασης να φέρει µύρια.


93

Φτάνει πια Αυτοί του πλανήτη µας, οι ∆υνατοί καταστροφές πολλές προγραµµατίζουνε στους λαούς παραµύθια αραδιάζουνε χωρίς να αισθάνονται τύψεις, ντροπή. Πρόγραµµα, πολεµοφόδια να καταναλώσουνε του Ιούδα τ’ αργύρια να εισπράξουνε αφού κάποια νέα χώρα, ρηµάξουνε χωρίς σε κανέναν λογαριασµό να δώσουνε. Ξεδιάντροποι υπογράφουν πως θέλουν Ειρήνη χαµόγελα µπροστά στις κάµερες της Τ.V. µε ψεύτικες χειραψίες, αγκαλιές ή συντριβή πάντα ρίχνοντας στους άλλους, την ευθύνη. Κάποτε τ’ αθώα θύµατα θ’ αφυπνιστούνε άγρια, µαινόµενα, εκδικητικά φαντάσµατα και µέσ’ απ’ τα χαλάσµατα. «Φτάνει πια φονιάδες», θα πούνε. Φτάνει πια το αίµα και το δάκρυ όχι άλλοι πρόσφυγες και ορφανά ο πλανήτης ν’ απαλλαγεί απ’ άκρη σ’ άκρη απ’ τα περιττά και τ’ ανθυγιεινά.


94

Η λευτεριά ήρθε µόνη Παιδί µου, θυµάµαι µας έλειπες όλη µέρα τότε που γύρω πλανιόταν του πολέµου η φοβέρα και αστραπές προµηνύονταν στον αέρα. Αποκαµωµένος γύριζες πάντα αργά το βράδυ και η φευγάτη ψυχή µου ξαναγύριζε απ’ τον Άδη τότε που λιγοστό ήταν το ψωµί κι ανύπαρκτο το λάδι. Ήταν λιγοστή και η χόβολη στη γωνιά µας µας έφτανε που γύριζες και ήσουν κοντά µας και απ’ το καρδιοχτύπι ησύχαζε η καρδιά µας. Τότε που ο πατέρας σου ήταν πάντα σκυθρωπός και µε τις ώρες σου µίλαγε στο παραγώνι γερτός παιδί µου λογίκεψε δεν αστειεύεται ο εχθρός. Τώρα στ’ άδειο κονάκι σέρνοµαι µόνη και ρεύω άδικα τα βήµατά σου ν’ ακούσω γυρεύω και µε ελπίδες ψεύτικες το νου µου πλανεύω. Η λευτεριά ήρθε µα είναι σκλαβιά πια για µένα κόκκινη φοράει φορεσιά βαµµένη στο δικό σου αίµα. Και ήρθε µόνη της παιδί µου, χωρίς εσένα.


95

Τι απόγινε το Κατινιώ; Στολίστηκε το Κατινιώ από το Καλοχώρι. Έδεσε το φακιόλι της και έσφιξε στη µέση της της σχόλης µεσοφόρι. Την ξέβγαλε στην αυλόπορτα η µάνα της µε κλάµα. «Ώρα καλή», µη λησµονάς Χριστούγεννα και Πασχαλιά θα καρτερώ για γράµµα. Σφούγγισε το δάκρυ της ίσιωσε το κορµί της τράβηξε δρόµο µισεµού κι η µάνα αποχαιρέταγε κουνώντας το ραβδί της. Χριστούγεννα διαβήκαν, Πασχαλιές η µάνα τα ‘ χει µετρηµένα ούτε µαντάτα, ούτε γραφή τι να ‘γινε η κοπελιά πώς να ‘ ναι µακριά στα ξένα; Πανηγυρίζουν στο χωριό κι αυτή η καηµένη µες στη λύπη. Γέρνει στο φράχτη να πιαστεί κι ο νους της τρέχει αλαργινά στο Κατινιώ που λείπει.


96

Χειµώνας κι απονιά Ήρθε ατέλειωτος χειµώνας για µέρες ακατάπαυστα πέφτει το χιόνι στο γιαπί απάγκιασε ο ταλαίπωρος φτωχός και νιώθει την παγωνιά διπλά να τον πλακώνει. ∆ιαβάτες στα ζεστά τους πανωφόρια τυλιγµένοι, αδιάφορα τον κοιτάνε σφυχτοκουµπώνονται, ταχύνουν το βήµα τους στη θαλπωρή του σπιτιού τους, να πάνε. Μαζεµένος κουβάρι στη γωνιά, τουρτουρίζει και το άδειο στοµάχι του έχει συνηθίσει κι όλο υποµένει τ’ αγιάζι κι ελπίζει σε κάτι. Ίσως υπάρχουν ακόµα φιλόστοργοι, πονετικοί ίσως κάποιος σταθεί το χέρι να του πιάσει. Κόπασε ο ατέλειωτος χειµώνας και το χιόνι έχει πια λιώσει. Στο γιαπί ακίνητο στέκει στη γωνιά διπλωµένο κουβάρι, το ταλαίπωρο κορµάκι έχει παγώσει.


97

Εκεί που γεννήθηκα Θέλετε για όπου γεννήθηκα λίγο να σας µιλήσω; Κακούρι το γνώρισα εγώ µα τώρα είν’ Αρτεµίσιο. Σκέπη του έχει το βουνό που πήρε τ’ όνοµά του, είµαι κι εγώ υπερήφανη σαν όλα τα παιδιά του. Μα δεν το χάρηκα πολύ, φτωχές οι αναµνήσεις απ’ την αγκαλιά του έφυγα για νέες κατακτήσεις. Είν’ όµως ανεξίτηλες, ο χρόνος δεν τις σβήνει θεριεύουν, στήνουνε χορό στου νόστου το καµίνι. Με ταξιδεύουν τα όνειρα και µε γυρνάνε πίσω µα µες στην τόση µου χαρά όλο µπερδεύω τ’ όνοµα Κακούρι ή Αρτεµίσιο;


98

Κοριτσόπουλο του τότε Μικρή παιδούλα, κοτσίδες τα µαλλιά σάκα σχολείο, στο σπίτι, κουζίνα, ποδιά. Υποτακτική στη µάνα, στον πατέρα νοικοκυριό και µελέτη, περνά τη µέρα. Στις σχόλες, στα γιορτινά ντυµένη και συνοδεία µε τους γονείς της βγαίνει. σεµνά χορεύει τσάµικο, συρτό σεµνά τα βήµατά της, το κεφάλι σκυφτό. Κι αν η καρδιά της για κάποιον χτυπάει λιώνει απ’ αγάπη µα δεν τολµάει. Αδύνατον τον καλό της να συναντήσει αν επισήµως σε γάµο δεν την ζητήσει. Στην εκκλησία τον Ησαΐα µε τον καλό της ολόλευκο και σεµνό είναι το νυφικό της. Συγκατοικεί τώρα µε τα πεθερικά της κι επισκέπτης είναι µόνο, για τα γονικά της. Στον καλό της πάντα υπάκουη και πιστή και αν την αδικούν δεν επαναστατεί. Τα πάντα για την οικογένεια δίνει και ό,τι περισσεύει κρατά για εκείνη.


99

Του τώρα Μεγαλώνει πρόωρα, µοντέρνα, αχυρένια µαλλιά βαµµένα µάτια, τσίνορα και νύχια µαβιά. Ισότητα µε τον πατέρα και τη µάνα «γκούντ µόρνιγκ Τζώνη», «τσάο Μαριάννα». Απ’ τα γεννοφάσκια στα ντισκοτέκ πηγαίνει σούπερ µίνι φούστα και µπότες ντυµένη. Έξαλλα χορεύει σέικ, φουµάρει τσιγάρο. ποτά κατεβάζει, το ένα µετά το άλλο. Όταν τ’ «αµόρε» στα ξενύχτια γνωρίσει στο σπίτι τον φέρνει όταν γυρίσει. Στους γονείς δηλώνει «φουλ είναι ερωτευµένη» και αντιρρήσεις από κανέναν δεν θέλει. Για γάµο, όχι οι γονείς, αυτή θ’ αποφασίσει µίνι και στράπλες νυφικό, η µόνη λύση. Κατοικία, µακριά απ’ τα πεθερικά της στο πρώτο καβγαδάκι, τη βαλίτσα και στη µαµά της. Αν τελικά αποφασίσει να µείνει του βάζει όρους, να µαγειρεύει, να πλύνει. Να κάνει τη λάτρα, να σιδερώνει κουρασµένη νιώθει, θα πάει να ξαπλώσει.


100

Άδικοι κόποι Τα χρόνια σαν τους άνεµους περνάνε µαζί τους παίρνουν λύπες και χαρές πλούσιοι και φτωχοί πεθαίνουνε µαθές. Καρδιές που χτυπούσαν ξαφνικά σιωπούν καλώς και κακώς αποκτηµένα πίσω αφήνουν και ένα επί δυο για πάντα κερδίζουν. Στη ζωή αγωνιούσαν για πλούτη µυθικά να δρέψουν δόξες δάφνες και τιµές το τέλος αναπόφευκτο αδελφέ µου για δες. Τι ειρωνεία, µιας ζωής χαµένος αγώνας. Ένας αγώνας ν’ αποκτήσουµε αγαθά. Γιατί; Ένας είναι ο νόµος. Όλα ν’ ανήκουν στη Γη.


101

Σε σένα ξένε Ξένε ταλαίπωρε διαβάτη φύγε το βλέµµα πίσω ποτέ µη στρέψεις, ν’ αγαπήσεις, µα ξένη γη µην πιστέψεις. Βάστα όσα κρατούν τα δυο σου χέρια κι όταν τη µάγισσα ξενιτιά συναπαντήσεις στα τάµατά της ποτέ σου µη λυγίσεις. Κλείσε τ’ αυτιά σου στις σειρήνες σε υποσχόµενα πλούτη µυθικά, θα σου κοστίσουν δάκρυα πολλά. Άφησε πίσω υποσχόµενα παλάτια άνοιξε τα φτερά σαν τα πουλιά στη στέγη της µη χτίσης φωλιά. Φύγε γοργά και µη κοιτάζεις πίσω και µη ρωτάς πιότερα να κατέχεις η ξενιτιά ψεύτικες δίνει υποσχέσεις.


102

Γυρεύοντας τη λύτρωση Στοίχειωσε σε µια γωνιά του νου και δεν λέει να πάει κάπου αλλού η επίµονη η σκέψη. Πάει και έρχεται στα ίδια ξανά στα περασµένα χρόνια τριγυρνά σκόρπια να συµµαζέψει. Τα τρίσβαθα σκαλίζει της ψυχής χαµένους θησαυρούς άλλης εποχής απ’ το χρόνο να γυρέψει. Τρεχαντήρι µ’ ολόλευκα πανιά ξεκίνησα µ’ ελπίδες κι όνειρα πολλά εκεί να ξεπεζέψω. Κάπου σ’ ένα µικρό χωριό στης Ιθάκης µου το σταθµό γαλήνη για να δρέψω.


103

Ξέθωρο ταξίδι Στης αστροφεγγιάς τη θάλασσα ταξίδευα µια νύχτα µε µια βαρκούλα τόση δα να βρω τα παραµύθια, τους πύργους που µου έταζες και όνειρα που κάναµε, βάρκα χωρίς κουπιά. Κουράστηκα ν’ αναζητώ λιµάνι για ν’ αράξω στης αστροφεγγιάς τη θάλασσα γυρεύοντας για να σε βρω και όνειρα ασυµµάζευτα. Ξέθωρο στο νου µου τώρα πια ταξίδι αλαργινό.


104

Σκληρή αλήθεια Ραγισµένο γυαλί σκληρή αλήθεια η ζωή χάνεται στο χρόνο στα παραµύθια. Όνειρα στη µαταιότητα χαµένα και η κοινωνία συµφιλιωµένη µε το ψέµα. Σύγχρονο τραγούδι το βουβό το κλάµα στο θέατρο της ζωής καθηµερινά παίζεται δράµα. Φωτεινές επιγραφές διαφηµίσεις στο «µπλακ αουτ» την αλήθεια θα ζήσεις. Και θέλεις να γράψεις µια ιστορία για τον χαµένο χρόνο στην ταλαίπωρη της ζωής πορεία. Χαµένος που φεύγει πολύτιµος χρόνος αγωνίζεσαι γι’ αλήθειες ισότητα. Μα είσαι µόνος.


105

Αγαπηµένοι που φεύγουν Θάθελα να ζωγραφίσω τον αβάστακτο πόνο που µατώνει τις καρδιές. Να ζωγραφίσω τα δάκρυα που στεγνώνουν στα µάτια πριν κυλήσουν για τους αγαπηµένους που φεύγουν ξαφνικά χωρίς να πουν αντίο. Για όσους µένουν πίσω και γυρεύουν απάντηση στα ατελείωτα «γιατί». Στη σιγή του πόνου και της καρτερικότητας που µένει βουβή. Την ανάµνηση που µένει τα στερνά λόγια, το χαµόγελο που τα κρατάµε στη χούφτα. Και προσµένουµε το τρένο της αιωνιότητας να µας πάρει εκεί. Εκεί που δεν υπάρχει πόνος.


106

Καλύτερο αύριο Αν είχα το χάρισµα του κόσµου τις οµορφιές να ζωγραφίσω λουλούδια και αστροφεγγιές και ως τα πέρατα να µπορώ της γης αγάπη να χαρίσω. Μα πως µπορώ να ξεχαστώ πως πρέπει πρώτα συµφορές να σβήσω της πείνας και της µοναξιάς και τις πολλές πληγές του Φαραώ µε βάλσαµο να κλείσω. Να το φωνάξω θέλω δυνατά και τη σιωπή να σπάσω θα πασχίζω για εν’ αύριο καλύτερο που µ’ ένα ντύµα γιορτινό θα ‘ρθει προσδοκώ κι ελπίζω. Και τον Θεό παρακαλώ όσο στη πλάση αυτή θα ζω να δω κείνο το «αύριο» να φέρει. Λύτρωση στον κοσµάκη που υποφέρει.


107

Άγγελέ µου Τ’ αδύναµο το κλάµα σου µωρό µου αγαπηµένο µες στης καρδιάς τα τρίσβαθα το έχω κλειδωµένο. Σαν κεράκι αναµµένο να µπορώ να σε γνωρίσω όταν µε καλέσει ο Πλάστης να ‘ρθω να σε συναντήσω. Τώρα είσαι αγγελούδι στα ουράνια βιβλία τ’ αδελφάκι σου σιµά σου στου Θεού τη βασιλεία. Αν λιγάκι µε θυµάσαι έλα πάλι στ’ όνειρό µου «ήρθα» λέγε µου µανούλα, φέρνω και τον αδελφό µου.


108

Μόνο η µάνα Είναι µονάχα η µάνα µου αυτή που θα µε κλάψει όταν θ’ αφήσω τη ζωή αυτή θα ‘ρθει στον τάφο µου κι ένα κερί θ’ ανάψει. Κανένας απ’ τους φίλους µου και συγγενείς συνάµα κανείς δεν µε συµπόνεσε λάθη δεν µου συγχώρεσε µα µόνο η γλυκεία µου µάνα. Αυτή µόνο µε πόνεσε κι ακόµα µε πονάει χάδι είν’ το δικό της µάλωµα πάντα χωρίς αντάλλαγµα ξέρει να αγαπάει. Είναι το φωτοστέφανο του λυτρωµού λιµάνι απάγκιο η θερµή της αγκαλιά κι ανάµεσα σε δυο φιλιά όλα τα συγχωράει.


109

Ξενιτεµένοι αδικηµένοι Για όσους τα νιάτα ξόδεψαν σ’ άλλης πατρίδας χώµατα κανείς δεν ξέρει τον καηµό βουβό τραγούδι ο πόνος τους στα πικραµένα στόµατα. Παρηγοριά δεν είχανε στης µοίρας τα χτυπήµατα το δάκρυ τους δεν σκούπισε κανείς και δεν τους στήριξε στα κουρασµένα βήµατα. Στερήθηκαν τη συντροφιά στου πόνου το κρεβάτι χάδι απαλό στο µέτωπο φιλί δροσιά στο µάγουλο αγκαλιά, στοργή, αγάπη. Στερήθηκαν το σπιτικό και τη θωριά της µάνας τη φιλική τη συντροφιά τον ήχο της καµπάνας.


110

Θεέ µου ένα αστέρι Ήταν θυµάµαι κάποτε ένα ξέχωρο καλοκαίρι. Ο ήλιος αργά στο άρµα του µεσουρανούσε στ ακρογιάλι το κύµα τα βότσαλα φιλούσε στήναν χορό στη θύµηση τ’ αγαπηµένα µέρη. Η µοίρα αποφάσισε µε πήρε απ’ το χέρι µα άφησε πίσω την καρδιά και ό,τι αγαπούσε. Σαν άλλη Κίρκη η ξενιτιά λησµονιάς κρασί κερνούσε στον πόνο λησµονιά να φέρει. Μα όσο και να µε κρατά καρδιά µου πονεµένη σαν ψάρι µες τα δίχτυα της αυτή η ξένη χώρα το νόστο µου τροφοδοτώ πως θάρθει άγια ώρα ν’ αξιωθώ το γυρισµό ώρα ευλογηµένη. Να ξαναβρώ τ αξέχαστα αγαπηµένα µέρη τα σκορπισµένα εδώ κι εκεί όνειρα σπαρµένα και λατρεµένα πρόσωπα στο χώµα σκεπασµένα. Το δρόµο να φέξει στείλε µου Θεέ µου εν’ αστέρι.


111

Θα ήθελα ν’ αλλάξω ρυθµό Τραγούδια γι’ αγάπες και όνειρα γράφω και όλο για κάτι καινούργιο ψάχνω µα όσο το νου µου και αν βασανίζω σε σένα και στα ίδια γυρίζω. Να µπορούσα να γράψω σε νέο ρυθµό να ξεφύγω από σένα αν ήταν µπορετό οι αναµνήσεις γυρνάνε ολόγυρά µου και η σκιά σου ακολουθεί τα βήµατα µου. Μια σκέψη µόνο διαρκώς µε δέρνει απ’ την µαγεία σου να ξεφύγω αγαπηµένη ήσουν ο ίστρος µου, η έµπνευσή µου σκλάβος σου το σώµα µου και η ψυχή µου. Θάθελα άλλη σελίδα ν’ αλλάξω και για καινούργιες αγάπες να γράψω µα σκλάβο σου µε κρατάς για πάντα και καινούργια δεν µπορώ να γράψω µπαλάντα.


112

∆εν θάναι όπως καρτερώ Από κοντά σου έφυγα γλυκιά µικρή πατρίδα κι όσο τα χρόνια φεύγουνε θεριεύει η ελπίδα. Τον πόθο µες στα τρίσβαθα έχω καλά κρυµµένο την ώρα της επιστροφής πάσα στιγµή προσµένω. Μη µε ρωτήσεις να σου πω πόσο πολύ πονάω κι αν όνειρα έχτισα εδώ εσένα δεν ξεχνάω. Ήθελα να ‘ν’ η επιστροφή λουλούδια φορτωµένη µα θαν’ χωρίς τη µάνα µου στην πόρτα να προσµένει. ∆εν θάναι όπως καρτερώ να βρω χαρά µεγάλη να συναχθούµε όπως παλιά γύρω απ’ το µαγκάλι. Να έρθουνε φίλοι συγγενείς να µε καλωσορίσουν και στο τραπέζι της χαράς ποτήρια να τσουγκρίσουν. ∆εν ξέρω πόσο άλλαξες αν θα γνωρίσω εσένα δεν ξέρω αν κανείς πονά και καρτερεί για µένα. Χρόνια πολλά µε κράτησε αυτή εδώ η χώρα πως θα αντέξω επιστροφή χωρίς αυτά τα δώρα. Την αγκαλιά της µάνας µου το βλέµµα του πατέρα τη θαλπωρή του σπιτικού τη γιορτινή τη µέρα. Προετοιµάζω την καρδιά να µην πολύ πονέσει για ότι βρει στο γυρισµό απ’ τα σύννεφα µην πέσει.


113

Ταξινόµηση Ταξινόµηση προσπαθώ να βάλλω στα συναισθήµατα στα ορθά στα ίσια και στα παραστρατήµατα στα τόσα και τόσα της ζωής τα περασµένα στα καλώς ή κακώς πεπραγµένα. Ταξινόµηση λοιπόν πόσα και πού έκανα λάθη και κατά πόσο αντιστάθηκα στου πειρασµού τα πάθη. πόσο τους συνανθρώπους µου µ’ αυτά έχω βλάψει και αν µε µένα είµαι εντάξει. Ταξινόµηση στις χαρές που βγαίνουν µετρηµένες και στις τόσες ευκαιρίες που πήγαν χαµένες που θά ‘πρεπε πιο έντονα καθηµερινά να ζήσω, χαµένες ευκαιρίες που δεν γυρίζουν πίσω. Ταξινόµηση στα πόσα πρόσφερα και πόσα πήρα και κατά πόσο διδάχτηκα απ’ της ζωής την πείρα αν τα λάφυρα που έδρεψα είν’ από χρυσάφι και πόσα από κάρβουνο και στάχτη.


114

Επίλογος Και τώρα σαν επίλογο, σας λέω, τα γραπτά µου είναι η πείρα µιας ζωής που σύλλεξ’ η καρδιά µου. Έγραψα πόνους και χαρές για όνειρα κι αγάπες και για περιπλανώµενους στις ξενιτιάς τις στράτες. ∆οκιµασίες της ζωής κι άπειρες αδικίες κάποιες χαρές δυσεύρετες κι αµέτρητες κακίες. Για αναµνήσεις ξέθωρες κάπου πενήντα χρόνων και για την πένα λύτρωση παρηγοριά στον πόνο. Θάθελα ν’ αφήσω σαν ευχή πριν κλείσω το βιβλίο φίλοι ας καταλάβουµε πως ζούµε τόσο λίγο...

Μήνυµα συγγραφέα: Φίλε ζήσε την κάθε µέρα της ζωής σου

σαν να είναι µια ξεχωριστή µέρα, χωρίς να σκέπτεσαι το τι θα πει ο κόσµος.

Ο κόσµος είναι πολύς! Η ζωή σου είναι τόσο λίγη...


115

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο κήπος των ονείρων µου .................................................. 7 Το τάµα .............................................................................. 8 Παντού αίµα και φωτιά ...................................................... 9 Εσπερινού καµπάνα ......................................................... 10 Προβάδισµα τη νύχτας ..................................................... 11 Αθάνατη µούσα ................................................................ 12 Μετρούσα τ’ άστρα .......................................................... 13 Το πλήρωµα του χρόνου .................................................. 14 Τα φτωχούλια κι ο χειµώνας ............................................ 15 ∆ιακαής πόθος .................................................................. 16 Το ερηµοκλήσι ................................................................. 17 Χαιρετισµούς µε τα πουλιά .............................................. 18 Συντροφιά µε τον ήλιο ..................................................... 19 Μαγική λεξούλα ............................................................... 20 Πού θά ‘βρεις τη χαρά ..................................................... 21 Τ’ όνειρο της ειρήνης ....................................................... 22 Θυµάµαι – κάποτε ............................................................ 23 Ο ποιητής ......................................................................... 24 Μόνοι και µοναξιά ........................................................... 25 Επιπολαιότητες και πάθη ................................................. 26 Προσµένοντας τον καλό της ............................................ 27 Οργισµένα χρόνια ............................................................ 28 Αν είχα τη δυνατότητα ..................................................... 29 Τότε και τώρα .................................................................. 30 Εκεί που δεν υπάρχει πόνος ............................................. 31 Η µαγεία της λατέρνας ..................................................... 32 Σκόρπιες χάντρες ............................................................. 33


116

Της ξενιτιάς ο άνεµος ...................................................... 34 Το µοιρολόι του ξενιτεµένου ........................................... 36 Η φωτογραφία .................................................................. 37 Εισήγηση ειρήνης ............................................................ 38 Μια αλλιώτικη ηµέρα ...................................................... 39 Ξέγνοιαστα πουλιά ........................................................... 40 Η δική µου γη ................................................................... 41 Νεανικά όνειρα ................................................................ 42 Όνειρα στο σεντούκι ........................................................ 43 Ο σίφουνας του ξεριζωµού .............................................. 44 Ηλιοβασίλεµα Ι ................................................................ 45 Ηλιοβασίλεµα ΙΙ ............................................................... 46 Ηλιοβασίλεµα ΙΙΙ ............................................................. 47 Μιας νύχτας όνειρο .......................................................... 48 Σαν άλλη Καλλιπάτειρα ................................................... 49 Στη σηµαία ....................................................................... 50 Ζήσε το σήµερα ............................................................... 51 Όταν, µα πότε; .................................................................. 52 Το µοιρολόι των ξενιτεµένων .......................................... 53 Σεργιάνι µε το νου ............................................................ 54 Μαύρη πέτρα ................................................................... 55 Όνειρα αλαργινά .............................................................. 56 Μη ρωτάς ......................................................................... 57 Ο εφιάλτης µου – το νοίκι ................................................ 58 Τάπερ – Γουέαρ – πάρτι ................................................... 59 Η µοίρα του γέρου ........................................................... 60 Αγανάκτηση ..................................................................... 62 Πατρίδα γη µου ................................................................ 63 Χωρισµός! Ιούνιος 1963 .................................................. 64 Οι εγγονούλες µου ........................................................... 66 Η δική µου µητέρα ........................................................... 67 Οι αγάπες µου .................................................................. 69


117

Για σένα µάνα .................................................................. 70 Άσκοπες θυσίες ................................................................ 71 Για πάντα µαζί .................................................................. 73 Αν γυρίσεις ....................................................................... 74 Ακόµα προσµένω ............................................................. 75 Ξετυλίγοντας αναµνήσεις ................................................ 76 Πόνος και πάθος ............................................................... 77 Το Φθινόπωρο της ζωής ................................................... 78 Παντού ξένοι .................................................................... 79 Περισυλλογή .................................................................... 80 Κι έπεσε κλήρος «επί των ιµάντων υµών» ....................... 81 Απ’ την Αµερική στο Μπάλι............................................ 82 Γιατί... .............................................................................. 83 Βουβή ιστορία .................................................................. 84 Σ’ αναζήτηση χαµένων ιδανικών ..................................... 85 Καλοκαίρι 2007 ............................................................... 86 Μοναξιά ........................................................................... 87 Άνθρωποι της ευκαιρίας .................................................. 88 Στης Πλάκας τις ανηφοριές ............................................. 89 ∆ιχασµένη προσωπικότητα .............................................. 90 Το άστρο της Βηθλεέµ ..................................................... 91 Αν ήταν µπορετό .............................................................. 92 Φτάνει πια ........................................................................ 93 Η λευτεριά ήρθε µόνη ...................................................... 94 Τι απόγινε το Κατινιώ; ..................................................... 95 Χειµώνας κι απονιά.......................................................... 96 Εκεί που γεννήθηκα ......................................................... 97 Κοριτσόπουλο του τότε ................................................... 98 Του τώρα .......................................................................... 99 Άδικοι κόποι ................................................................... 100 Σε σένα ξένε ................................................................... 101 Γυρεύοντας τη λύτρωση ................................................ 102


118

Ξέθωρο ταξίδι ................................................................ 103 Σκληρή αλήθεια ............................................................. 104 Αγαπηµένοι που φεύγουν............................................... 105 Καλύτερο αύριο ............................................................. 106 Άγγελέ µου ..................................................................... 107 Μόνο η µάνα .................................................................. 108 Ξενιτεµένοι αδικηµένοι .................................................. 109 Θεέ µου ένα αστέρι ........................................................ 110 Θα ήθελα ν’ αλλάξω ρυθµό ........................................... 111 ∆εν θάναι όπως καρτερώ ............................................... 112 Ταξινόµηση .................................................................... 113 Επίλογος ......................................................................... 114

Ο κήπος των ονείρων μου

Documents

Transcript of Ο κήπος των ονείρων μου