Download - Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Transcript
Page 1: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Τίτλος πρωτοτύπου: SultryCopyright © 2000 by Mary Lynn Baxter

© 2009 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε.για την ελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίαςμε τη Harlequin Enterprises II B.V. / S.à.r.l.

ISBN 978-960-620-193-6Μετάφραση: Βάκυ Τόμπρου

Επιμέλεια: Στέλλα ΔαπέργολαΔιόρθωση: Ρήγας Καραλής

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Άγγελος ΑναστασιάδηςΑπαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοσή

Page 2: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσο, χωρίς την άδεια του εκδότη. Όλοι οι χαρακτήρεςείναι φανταστικοί. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, που ζουν ή έχουν πεθάνει, είναι

καθαρά συμπτωματική.SILK – ΤΕΥΧΟΣ 44

ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε.Φειδίου 18, 106 78 Αθήνα, Τηλ. 210 3610 218

Ευχαριστίες

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τη φίλη μου δόκτορα Λόρα Χορν,που με βοήθησε αφάνταστα με τις ιατρικές γνώσεις της.

1

Λονδίνο, 1805Η ώρα της προκαθορισμένης συνάντησης πλησίαζε.

Η αγωνία έκανε την καρδιά της Γκρέις να χτυπά δυνατά και το χέρι της να τρέμει καθώς έμπαινεστην κρεβατοκάμαρά της και έκλεινε αθόρυβα την πόρτα. Η μουσική που έπαιζε το κουαρτέτοακουγόταν αμυδρά ως εκεί από το σαλόνι του ισογείου. Η γιορτή, μια επίσημη δεξίωση που είχεκοστίσει μια μικρή περιουσία, ήταν μια ακόμα απόπειρα της μητέρας της να την παντρολογήσει μεκάποιον ηλικιωμένο αριστοκράτη. Η Γκρέις είχε μείνει όσο ήταν απαραίτητο δίχως να φανεί αγενής,είχε πλήξει αφόρητα κουβεντιάζοντας με τους προσκεκλημένους της μητέρας της κι έπειτα είχεεπικαλεστεί πονοκέφαλο και είχε αποσυρθεί στο δωμάτιό της. Εκείνο το βράδυ είχε να φέρει σεπέρας μια κατεπείγουσα αποστολή.

Έξω από το παράθυρο, ο χειμωνιάτικος αέρας χτυπούσε τα γυμνά κλαριά πάνω στο περβάζικαθώς έβγαζε τα μακριά λευκά γάντια της. Οι παλάμες της ήταν ιδρωμένες και η αβεβαιότητακουλουριαζόταν στο στομάχι της σαν φίδι, αλλά η απόφασή της ήταν αταλάντευτη και δε θα έκανε

Page 3: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τώρα πίσω.Πλησιάζοντας βιαστικά στο κουδούνι, πέταξε τα λεπτά γοβάκια από τα πόδια της καθώς

προχωρούσε, κάλεσε την καμαριέρα της και ξεκούμπωσε το περιδέραιο με τα διαμάντια και ταμαργαριτάρια που στόλιζε το λαιμό της. Το χέρι της έμεινε για λίγο εκεί, ψηλαφίζοντας τη λείαεπιφάνεια των μαργαριταριών και τις έδρες των διαμαντιών που τα χώριζαν.

Το περιδέραιο ήταν δώρο της καλύτερης φίλης της, της Βικτόρια Ίστον, κόμισσας του Μπραντ,και η Γκρέις το λάτρευε. Ήταν το μόνο από τα υπάρχοντά της που είχε πραγματική αξία.

«Με καλέσατε, δεσποινίς;» Η καμαριέρα της, η Φοίβη Μπλουμ, μολονότι έξι χρόνια μεγαλύτερήτης, ήταν λιγάκι επιπόλαιη μερικές φορές, είχε όμως χρυσή καρδιά. Έχωσε το μαυρομάλλικο κεφάλιτης στην πόρτα κι έπειτα μπήκε στο δωμάτιο.

«Χρειάζομαι λίγη βοήθεια, Φοίβη, αν έχεις την καλοσύνη».«Αμέσως, δεσποινίς».Δεν της πήρε πολλή ώρα να βγάλει την τουαλέτα της. Η Γκρέις χαμογέλασε νευρικά στη Φοίβη,

φόρεσε την καπιτονέ ρόμπα της και έδωσε στην κοπέλα άδεια να αποσυρθεί για το υπόλοιπο τηςβραδιάς. Κάτω η μουσική συνέχιζε να παίζει. Η Γκρέις προσευχήθηκε να ολοκληρώσει τηναποστολή της και να επιστρέψει στο σπίτι πριν αντιληφθεί κανείς ότι έλειπε.

Αμέσως μόλις η Φοίβη έκλεισε την πόρτα, η Γκρέις πέταξε στην άκρη τη ρόμπα της και φόρεσεβιαστικά ένα απλό, γκρίζο μάλλινο φόρεμα. Έσβησε το λυχνάρι με το λίπος φάλαινας που έκαιγεπάνω στην τουαλέτα της, καθώς και το άλλο που ήταν στο κομοδίνο της, και αμέσως το δωμάτιοσκοτείνιασε. Παραχώνοντας ένα μαξιλάρι κάτω από τα σκεπάσματα για να δημιουργήσει τηνεντύπωση ότι κοιμόταν αν έμπαινε η μητέρα της για να κοιτάξει, άρπαξε την κάπα της και την έριξεστους ώμους της.

Καθώς πήγαινε προς την πόρτα, έπιασε το τσαντάκι της, που έσφιγγε με κορδόνι. Ήταν βαρύ γιατίπεριείχε το πουγκί με τα χρήματα που της είχε στείλει η ηλικιωμένη θεία της, η Ματίλντα Κρένσο,βαρόνη Χάμφρεϊ, μαζί με ένα εισιτήριο για το ποστάλι που σαλπάριζε για το βορρά, στο τέλος τηςεβδομάδας.

Σηκώνοντας την κουκούλα της κάπας της για να κρύψει τα καστανοκόκκινα μαλλιά της, έριξε μιαματιά στο διάδρομο για να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν κανείς κι έπειτα κατέβηκε από τη σκάλαυπηρεσίας και βγήκε από το σπίτι μέσω μιας πόρτας που οδηγούσε στον κήπο.

Μέχρι να φτάσει στην Μπρουκ Στρητ, να σταματήσει μια αγοραία άμαξα και να καθίσει στη θέσητων επιβατών, η καρδιά της βροντοχτυπούσε και τα νεύρα της ήταν τεντωμένα.

«Στην ταβέρνα Ο Λαγός και η Αλεπού, σας παρακαλώ», είπε στον αμαξά, ελπίζοντας πως οάνθρωπος δε θα άκουγε το τρέμουλο στη φωνή της.

«Εκείνη στο Κόβεντ Γκάρντεν εννοείτε, δεσποινίς;»«Ακριβώς». Ήταν μια μικρή, απόμερη ταβέρνα και την είχε επιλέξει ο άνθρωπος τις υπηρεσίες του

οποίου σκόπευε να αγοράσει. Είχε αποσπάσει το όνομά του από τον αμαξά της έναντι λίγων χρυσώνλιρών, δίχως να του αποκαλύψει τι τον ήθελε.

Της φάνηκε πως πέρασαν ώρες μέχρι να φτάσουν στον προορισμό της. Η άμαξα διέσχιζε τουςσκοτεινούς λονδρέζικους δρόμους με τους ξύλινους τροχούς της να τρίζουν πάνω στις πλάκες, αλλάτελικά η ταμπέλα με την επιγραφή «Ο Λαγός και η Αλεπού» φάνηκε μπροστά της.

«Θα ήθελα να περιμένετε», είπε στον αμαξά, βάζοντάς του μερικά νομίσματα στη χούφτα. «Δε θα

Page 4: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μείνω για πολύ μέσα».Ο αμαξάς, ένας ηλικιωμένος άντρας που το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του κρυβόταν κάτω

από μια πυκνή γκρίζα γενειάδα, κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Το καλό που σου θέλω».Καθώς προχωρούσε προς το πίσω μέρος της ταβέρνας, όπως της είχαν πει να κάνει, η Γκρέις

προσευχόταν να τον έβρισκε εκεί όταν θα επέστρεφε. Κρατώντας σφιχτά την κουκούλα στο κεφάλιτης, άνοιξε την ξύλινη πόρτα και μπήκε στο μισοσκότεινο καπηλειό. Ήταν χαμηλοτάβανο καιγεμάτο καπνούς, με χοντρά δοκάρια στην οροφή και γδαρμένα ξύλινα τραπέζια. Η φωτιά έκαιγε στομαυρισμένο από την καπνιά τζάκι και μια παρέα άντρες με αγριωπά πρόσωπα καθόταν σε ένακοντινό τραπέζι. Στο βάθος της αίθουσας, ένας ψηλός, χοντροκόκαλος άντρας, με πλατύγυρηρεπούμπλικα και βαρύ πανωφόρι, καθόταν μόνος του σε ένα άλλο τραπέζι. Βλέποντάς τη να μπαίνει,σηκώθηκε και της έκανε νόημα να πλησιάσει.

Η Γκρέις ξεροκατάπιε, πήρε μια βαθιά εισπνοή για να μαζέψει το κουράγιο της και προχώρησεπρος το μέρος του. Αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα των θαμώνων της ταβέρνας, κάθισε στηνκαρέκλα με την ξύλινη πλάτη που της πρόσφερε εκείνος.

«Έφερες τα λεφτά;» τη ρώτησε χωρίς περιστροφές.«Είσαι βέβαιος ότι θα καταφέρεις να κάνεις τη δουλειά;» είπε στο ίδιο ύφος η Γκρέις.Εκείνος τινάχτηκε σαν να τον είχε προσβάλει. «Όταν ο Τζακ Μούντι δίνει το λόγο του, μπορείς να

βασιστείς. Θα πάρεις αυτό που αγοράζεις».Το χέρι της Γκρέις έτρεμε καθώς έβγαζε το πουγκί από το τσαντάκι της και το έδινε στον

άνθρωπο που λεγόταν Τζακ Μούντι. Εκείνος έριξε μια χούφτα χρυσές γκινέες στην παλάμη του καιένα μοχθηρό, λοξό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα λεπτά του χείλη.

«Μέσα είναι όλα», είπε η Γκρέις, προσπαθώντας να μην ακούει τα χυδαία αστεία και το τραχύγέλιο των αντρών που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Χαιρόταν που ασχολούνταν περισσότερο μετο ποτό τους και τις λάγνες κοπελιές της ταβέρνας που τους έκαναν συντροφιά. Η μυρωδιά τουλιπαρού αρνιού που ψηνόταν της έφερνε αναγούλα. Δεν είχε ξανακάνει τέτοιο πράγμα στη ζωή τηςκαι ευχόταν ολόψυχα να μη χρειαζόταν να το επαναλάβει.

Ο Τζακ Μούντι μέτρησε τα νομίσματα και τα έριξε πάλι μέσα στο πουγκί. «Όλα είναι μέσα, όπωςτο είπες». Σηκώθηκε. Το πρόσωπό του μισοκρυβόταν κάτω από το γείσο του καπέλου του. «Τοσχέδιο έχει καταστρωθεί. Μόλις δώσω εντολή, θα μπει σε εφαρμογή. Αύριο το πρωί ο άνθρωπόςσου θα έχει φύγει από το Λονδίνο».

«Ευχαριστώ».Ο Τζακ πέταξε το πουγκί στον αέρα, κάνοντας τα νομίσματα να κουδουνίσουν. «Αυτό είναι το

μόνο ευχαριστώ που χρειάζομαι». Έδειξε με το κεφάλι του προς την πόρτα. «Καλύτερα ναπηγαίνεις. Όσο πιο πολύ αργείς, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις».

Η Γκρέις δεν είπε τίποτα, απλώς σηκώθηκε από την καρέκλα και έριξε μια επιφυλακτική ματιάπρος την πόρτα.

«Και καλά θα κάνεις να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό, κοπελιά. Όποιος μιλάει όταν δεν πρέπειδε ζει για πολύ».

Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Ποτέ δε θα ξεστόμιζε το όνομα του Τζακ Μούντι. Κουνώντας το κεφάλιτης με κατανόηση, τύλιξε την κάπα γύρω της και προχώρησε αμίλητη προς την πίσω πόρτα.

Το δρομάκι ήταν σκοτεινό και μύριζε σαπισμένο ψάρι. Η λάσπη κολλούσε κάτω από τα μποτίνια

Page 5: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της. Ανασηκώνοντας το φόρεμα και τον ποδόγυρο της κάπας της, προχώρησε βιαστικά μέσα στοσκοτάδι, κοιτώντας ολόγυρα για να σιγουρευτεί ότι δεν την απειλούσε κανένας κίνδυνος. Μόλιςέφτασε στο μπροστινό μέρος της ταβέρνας, είδε την άμαξα και τον ηλικιωμένο αμαξά που καθότανστη θέση του και ξεφύσηξε με ανακούφιση.

Η επιστροφή τής φάνηκε ακόμα μεγαλύτερη σε διάρκεια. Τα φώτα του σπιτιού της ήταν ακόμααναμμένα καθώς διέσχιζε τον κήπο. Ανεβαίνοντας βιαστικά τη σκάλα υπηρεσίας, προχώρησεαθόρυβα στο διάδρομο και μπήκε στο δωμάτιό της. Η ορχήστρα είχε σταματήσει να παίζει, αλλάαραιά και πού ακούγονταν ακόμα γέλια καθώς οι τελευταίοι καλεσμένοι αποχωρούσαν.

Η Γκρέις αναστέναξε. Έλυσε την κάπα της και την κρέμασε δίπλα στην πόρτα. Στο τέλος τηςεβδομάδας, θα έφευγε κι εκείνη από το σπίτι, θα πήγαινε στο Σκάρμπορο για να επισκεφθεί τη λαίδηΧάμφρεϊ, παρ’ όλο που οι δυο τους δεν είχαν συναντηθεί ποτέ. Αν η αποψινή απόδρασηεξελισσόταν σύμφωνα με το σχέδιο, το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε το πρωί θα ήταν τεραστίωνδιαστάσεων. Οι συνθήκες για το μακρύ ταξίδι της ήταν ευνοϊκές, αν και δε θα έφευγε νωρίτερα απόμια δυο μέρες.

Συλλογίστηκε τον άντρα στις φυλακές του Νιούγκεϊτ, τον υποκόμη Φορσάιθ, που αργόσβηνε σεένα υγρό κελί μετρώντας τις ώρες ως την αυγή, όταν θα ανέβαινε τα ξύλινα σκαλιά της αγχόνης. Δενήξερε αν ήταν αθώος ή ένοχος, δεν ήξερε αν του άξιζε η ποινή που του είχε επιβληθεί ή όχι.

Όμως ο υποκόμης ήταν πατέρας της και παρ’ όλο που κανείς δε γνώριζε τη σχέση τους, τογεγονός δεν άλλαζε. Ήταν πατέρας της και δε γινόταν να τον εγκαταλείψει.

Η Γκρέις έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό και προσευχήθηκε πως έκανε το σωστό.

2

Μια βδομάδα αργότεραTο βλέπω, καπετάνιε! Το Λαίδη Ανν! Να το... στα δεξιά μας, αριστερά από το τουρκέτο».

Όρθιος δίπλα στον ύπαρχό του, τον Άνγκους Μακσέιν, ο πλοίαρχος Ίθαν Σαρπ έστρεψε τοκανοκιάλι του προς το σημείο όπου του έδειχνε ο Άνγκους. Μέσα στο σκοτάδι, ο φακός έπιασε τημακρινή αναλαμπή από κιτρινωπά φώτα στα παράθυρα της πρύμνης.

Τα δάχτυλα του Ίθαν σφίχτηκαν γύρω από το κανοκιάλι καθώς παρατηρούσε το θήραμά του. Οτσουχτερός αέρας σάρωνε το κατάστρωμα, ανακάτευε τα πυκνά μαύρα μαλλιά του και πάγωνε ταμάγουλά του, αλλά εκείνος ούτε που το αντιλαμβανόταν. Επιτέλους το θήραμά του είχε φανεί στονορίζοντα και τώρα πια δε θα του ξέφευγε με κανέναν τρόπο.

«Εμπρός, κύριε Μακσέιν. Αλλάξτε ρότα για να αναχαιτίσουμε το Λαίδη Ανν».«Αμέσως, καπετάνιε». Ο έμπειρος Σκοτσέζος ήταν υπό τις διαταγές του από τότε που ο Ίθαν είχε

Page 6: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γίνει καπετάνιος στο πρώτο του σκάφος. Εκτελώντας την εντολή του, ο ατρόμητος θαλασσόλυκοςπροχώρησε στο κατάστρωμα δίνοντας διαταγές στο πλήρωμα και τα παλικάρια έπιασαν αμέσωςδουλειά. Τα πανιά άρχισαν να φτεροκοπάνε, ορτσάροντας και φουσκώνοντας από τον άνεμο. Ταάρμενα κροτάλιζαν και χτυπούσαν καθώς ο Δαίμονας των Θαλασσών άλλαζε πορεία. Τα μαδέριαβόγκηξαν, η γάστρα καταλάγιασε στη σωστή της θέση κι ύστερα το σκάφος άρχισε να σχίζει γοργάτα νερά.

Η σκούνα είχε μήκος ογδόντα πόδια, ήταν στενόμακρη, λεπτή και γρήγορη και έσχιζε τα κύματαμε την ίδια άνεση όπως και οι θαλάσσιοι λέοντες που την ακολουθούσαν. Ήταν απόκαλοφουρνισμένη δρυ και είχε ναυπηγηθεί στο καλύτερο ναυπηγείο του Πόρτσμουθ γιαλογαριασμό ενός πλούσιου εμπόρου, ο οποίος ωστόσο είχε χρεοκοπήσει πριν ολοκληρωθεί ηκατασκευή του πλοίου.

Ο Ίθαν είχε αγοράσει το σκάφος σε πολύ καλή τιμή, μολονότι γνώριζε ότι δε θα τοχρησιμοποιούσε για μεγάλο διάστημα. Μια τελευταία αποστολή, μια τελευταία περιπέτεια προτούαναλάβει τα νέα του καθήκοντα ως μαρκήσιος του Μπέλφορντ.

Μια τελευταία προσωπική υπόθεση που δε θα τον άφηνε να ησυχάσει αν δεν την έφερνε σε πέρας.Το σαγόνι του σφίχτηκε. Ο Δαίμονας των Θαλασσών ήταν το δεύτερο σκάφος που διοικούσε

αφότου είχε παραιτηθεί από αξιωματικός του ναυτικού, οχτώ χρόνια νωρίτερα, για να γίνει ιδιώτηςκαταδρομέας.

Τότε ήταν καπετάνιος στη Μάγισσα της Θάλασσας, ένα εξίσου καλά εξοπλισμένο σκάφος, καιείχε το καλύτερο πλήρωμα που θα μπορούσε να επιθυμήσει ένας καπετάνιος. Όμως όλοι οι άντρεςτου είχαν πια χαθεί, άλλοι στη μάχη κι άλλοι πεθαίνοντας σε μια βρομερή γαλλική φυλακή. Όσο γιατη Μάγισσα της Θάλασσας, σάπιζε κάπου στα βάθη της παγωμένης θάλασσας.

Ο Ίθαν απόδιωξε αυτή την ανάμνηση. Οι άντρες του είχαν χαθεί, όλοι εκτός από τον Άνγκους,που είχε πάει στη Σκοτία για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα του, και τον Λιανό Νεντ, που είχεκαταφέρει να δραπετεύσει από τους μισητούς Γάλλους όταν κατέλαβαν το πλοίο και να επιστρέψειστο Πόρτσμουθ.

Οι άντρες του είχαν αιχμαλωτιστεί και είχαν σκοτωθεί, το πλοίο του είχε βουλιάξει κι εκείνος,μολονότι είχε επιζήσει, είχε χάσει έντεκα μήνες από τα είκοσι εννέα χρόνια της ζωής του. Από κείνητην περιπέτεια του είχε μείνει μια ελαφριά χωλότητα και τα σημάδια από τους ατελείωτους μήνεςτου εγκλεισμού. Κάποιος θα πληρώσει γι’ αυτό και μάλιστα ακριβά, ορκίστηκε σιωπηλά, όπωςαμέτρητες άλλες φορές.

Έσφιξε ασυναίσθητα τη γροθιά του.Κι αυτός ο κάποιος επέβαινε στο Λαίδη Ανν.

Η Γκρέις Τσέιστεν κάθισε στη σκαλιστή καρέκλα με την ψηλή πλάτη που της κρατούσε ο ΜάρτινΤάλι, κόμης του Κόλινγουντ. Ο κόμης, ένας λεπτός, ελκυστικός άντρας γύρω στα τριάντα, μεανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά και λευκό δέρμα, ήταν συνεπιβάτης της. Η Γκρέις τον είχε γνωρίσειτο πρώτο βράδυ της επιβίβασής της στο Λαίδη Ανν, που τη μετέφερε από το Λονδίνο στοΣκάρμπορο, όπου σκόπευε να μείνει για κάμποσο καιρό κοντά στην ηλικιωμένη, χήρα θεία της,βαρόνη Χάμφρεϊ.

Page 7: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η λαίδη Χάμφρεϊ ήταν θεία του πατέρα της και της είχε υποσχεθεί ότι θα της πρόσφερε τηβοήθειά της αν ποτέ τη χρειαζόταν. Η Γκρέις δεν περίμενε ότι θα έφτανε ποτέ μια τέτοια στιγμή,αλλά το ζήτημα της φυλάκισης του πατέρα της είχε ανατρέψει τα δεδομένα κι έτσι είχε δεχτεί τηνπροσφορά της θείας της και ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό που θα τη βοηθούσε να τονελευθερώσει.

Ήλπιζε πως μέχρι να επιστρέψει στο Λονδίνο τα πράγματα θα είχαν ησυχάσει. Ήλπιζε επίσης ότιη ανάμειξή της στη δραπέτευση του πατέρα της, μια βδομάδα νωρίτερα, δε θα γινόταν ποτέ γνωστήκαι θα ήταν ασφαλής.

Η πόρτα του σαλονιού άνοιξε διάπλατα και γυρνώντας η Γκρέις είδε τον πλοίαρχο Τσέιμπερς ναμπαίνει στην πολυτελή αίθουσα με την ξυλεπένδυση στους τοίχους. Ήταν ένας άντραςπροχωρημένης ηλικίας, κοντός και σωματώδης, με αραιά γκρίζα μαλλιά. Ο πλοίαρχος περίμενεμέχρι να καθίσουν όλοι οι επιβάτες κι έπειτα πήρε τη θέση του στο τραπέζι με το λινότραπεζομάντιλο. Αμέσως οι ένστολοι σερβιτόροι άρχισαν να σερβίρουν το δείπνο.

«Καλησπέρα σε όλους».«Καλησπέρα, καπετάνιε», απάντησαν όλοι εν χορώ.Επειδή η Γκρέις και η καμαριέρα της, η Φοίβη Μπλουμ, ταξίδευαν με το ποστάλι εδώ και

κάμποσες μέρες, το πρόγραμμα του πλοίου δεν της προκαλούσε πια άγχος. Και οι επιβάτες, ειδικά οκόμης Κόλινγουντ, ήταν πολύ ευχάριστη συντροφιά.

Η Γκρέις έριξε μια κλεφτή ματιά στον κόμη, που καθόταν δίπλα της στο μακρύ μαονένιο τραπέζικαι κουβέντιαζε ευχάριστα με τη γυναίκα στα δεξιά του, την κυρία Κόγκμπερν, μια παχουλήκυρούλα που πήγαινε βόρεια για να επισκεφθεί τον αδελφό της. Η κυρία Κόγκμπερν ήταν χήρα,όπως και η κυρία Φράνκλιν, η σύντροφός της. Στο τραπέζι κάθονταν επίσης ένας πλούσιος έμποροςμεταξιού από το Μπαθ και ένα ζευγάρι νεόνυμφων που επισκέπτονταν συγγενείς τους στη Σκοτία.

Ο κόμης Κόλινγουντ γέλασε με κάτι που είπε η κυρία Κόγκ-μπερν κι έπειτα γύρισε ευγενικά προςτην Γκρέις. Το βλέμμα του ταξίδεψε στο γαλάζιο μεταξωτό φόρεμά της, στις χρυσοκάστανεςμπούκλες που ήταν μαζεμένες στην κορυφή του κεφαλιού της, κοντοστάθηκε για λίγο στον κόρφοτης κι έπειτα επέστρεψε στο πρόσωπό της.

«Αν μου επιτρέπετε, απόψε είστε εξαιρετικά όμορφη, δεσποινίς Τσέιστεν».«Σας ευχαριστώ, λόρδε μου».«Κι αυτά τα μαργαριτάρια που φοράτε... τόσο ασυνήθιστα. Δεν έχω ξαναδεί περιδέραιο τόσο

τέλεια συναρμολογημένο και με τόσο πλούσιο χρώμα».Ασυναίσθητα, η Γκρέις έφερε το χέρι της στα μαργαριτάρια που στόλιζαν το λαιμό της. Το

περιδέραιο άξιζε μια περιουσία και ήταν ένα δώρο που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε αρνηθεί ναπάρει, αλλά η Τόρι επέμενε να της το χαρίσει. Και ήταν τόσο όμορφο. Αμέσως μόλις το είδε πάνωτης, της ήταν αδύνατο να του αντισταθεί.

«Είναι πολύ παλιό», είπε στον κόμη. «Του δέκατου τρίτου αιώνα. Και έχει μια μάλλον τραγικήιστορία».

«Αλήθεια; Ίσως θα είχατε την καλοσύνη να μου την πείτε μια μέρα».«Πολύ ευχαρίστως».Ο καπετάνιος άρχισε εκείνη τη στιγμή να μιλάει, εξηγώντας την πρόοδο που είχαν κάνει μέχρι

στιγμής στο ταξίδι τους και κατόπιν απαριθμώντας τα πιάτα που περιλάμβανε το δείπνο. Τα ποτήρια

Page 8: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γέμισαν με κρασί και εμφανίστηκαν ασημένιες πιατέλες με λαχανικά, κρεατικά και ψάρια.«Λοιπόν, αγαπητή μου δεσποινίς Τσέιστεν, πώς περάσατε την ημέρα σας;» Ο κόμης Κόλινγουντ

τραβήχτηκε προς τα πίσω για να γεμίσει ο σερβιτόρος το πιάτο του με λαχταριστό λεμονάτοκοτόπουλο.

«Αν ο καιρός δεν ήταν τόσο άσχημος, θα ήθελα να κάνω μια βόλτα στο κατάστρωμα». Όμωςαυτή η ημέρα του Φεβρουαρίου ήταν συννεφιασμένη και κρύα και η θάλασσα ανταριασμένη.Ευτυχώς ποτέ δεν την έπιανε ναυτία, όπως την καμαριέρα της και κάποιους άλλους από τουςεπιβάτες του πλοίου. «Κυρίως διαβάζοντας».

«Ποιο βιβλίο;»«Ένα αγαπημένο έργο του Σαίξπηρ. Εσάς σας αρέσει το διάβασμα, λόρδε μου;»«Ω, μα φυσικά». Τα δόντια του κόμη ήταν ελαφρώς στραβά, αλλά το χαμόγελό του καθόλου

δυσάρεστο. «Κι εγώ αγαπώ το Βάρδο». Άρχισε να απαγγέλλει στίχους από το Βασιλιά Ληρ, τοαγαπημένο του έργο.

Η Γκρέις συμπλήρωσε μερικές γραμμές και πρόσθεσε ότι εκείνη προτιμούσε το Ρωμαίος καιΙουλιέτα.

«Α, ώστε είστε ρομαντική», είπε ο καπετάνιος, μπαίνοντας στη συζήτηση.Η Γκρέις χαμογέλασε. «Για να πω την αλήθεια, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά τώρα που το λέτε,

ναι, ίσως είμαι λιγάκι ρομαντική. Κι εσείς, καπετάνιε; Ποιο έργο του Σαίξπηρ προτιμάτε;»Ο καπετάνιος δεν πρόλαβε να απαντήσει, γιατί εκείνη τη στιγμή η πόρτα του σαλονιού άνοιξε και

ένας γεροδεμένος ναύτης εμφανίστηκε στην κορυφή της σκάλας. Κατέβηκε στο σαλόνι καιπλησίασε βιαστικά τον καπετάνιο.

Η Γκρέις δεν μπορούσε ν’ ακούσει τι έλεγαν, αλλά ύστερα από ένα λεπτό ο καπετάνιοςσηκώθηκε.

«Με συγχωρείτε, κυρίες και κύριοι, αλλά όπως φαίνεται το καθήκον με καλεί». Ακούγοντας ταμουρμουρητά ολόγυρα στο τραπέζι, ο Τσέιμπερς χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Είμαι βέβαιος ότι δεσυμβαίνει τίποτα το ανησυχητικό. Μέχρι να επιστρέψω, απολαύστε, παρακαλώ, το δείπνο σας».

Ο κοντόχοντρος, γκριζομάλλης άντρας έφυγε και οι συζητήσεις ξανάρχισαν. Κανείς δε φαινότανιδιαίτερα ανήσυχος, παρ’ όλο που ήταν φανερό ότι οι επιβάτες αναρωτιούνταν τι να είχε συμβεί.

«Αν πρόκειται για κάτι σημαντικό», είπε ο κόμης, «είμαι βέβαιος ότι θα το μάθουμε ότανεπιστρέψει ο καπετάνιος». Η συντροφιά συνέχισε να συζητά εγκάρδια σε όλη τη διάρκεια τουδείπνου και όταν τελείωσαν το επιδόρπιο, ο λόρδος Κόλινγουντ την κάλεσε για μια βόλτα στοκατάστρωμα.

«Εκτός, φυσικά, αν κάνει πολύ κρύο για σας».«Θα μου άρεσε πολύ ένας περίπατος. Λίγος καθαρός αέρας είναι ό,τι πρέπει». Καθώς βράδιαζε ο

καιρός είχε αρχίσει να μαλακώνει και παρ’ όλο που το κρύο παρέμενε τσουχτερό, η θάλασσα ήτανλιγότερο τρικυμισμένη.

Ο λόρδος Κόλινγουντ την οδήγησε στο κατάστρωμα και στάθηκαν μπροστά στην κουπαστή. ΗΓκρέις εισέπνευσε βαθιά τον αψύ θαλασσινό αέρα. Είχε ακόμα κύμα, αλλά ο ωκεανός φαινότανπολύ πιο φιλικός απ’ όσο πριν από μερικές μέρες και μια λεπτή φέτα φεγγαριού υψωνόταν πάνωαπό το νερό, δημιουργώντας ένα ασημένιο μονοπάτι προς τον ορίζοντα.

Η Γκρέις έγειρε το κεφάλι της πίσω για να θαυμάσει τα αστέρια, που έλαμπαν σαν κρύσταλλα με

Page 9: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

φόντο το μαύρο νυχτερινό ουρανό. «Βλέπετε εκείνη τη συστάδα άστρων από πάνω μας;» Έδειξεπρος το σκοτάδι πάνω από το ψηλό κατάρτι του πλοίου. «Είναι ο Ωρίων, ο κυνηγός. Εκείνα τα τρίαάστρα σχηματίζουν τη ζώνη του. Δίπλα του, ακριβώς εκεί, είναι ο Ταύρος».

Ο κόμης ανασήκωσε τα φρύδια του. «Πολύ εντυπωσιακό, αγαπητή μου. Μελετώ κι εγώ τα άστρακαι έχετε απόλυτο δίκιο. Αγαπάτε την αστρονομία, δεσποινίς Τσέιστεν;»

«Ω, ναι, πολύ. Ασχολούμαι μ’ αυτή στον ελεύθερο χρόνο μου. Για την ακρίβεια, έχω ένα μικρότηλεσκόπιο στο μπαούλο μου. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία για παρατηρήσεις όσο θα βρίσκομαιστο Σκάρμπορο».

Ο κόμης της χάρισε ένα ελαφρώς λοξό χαμόγελο. «Πολύ ενδιαφέρον. Θα περάσω από κει κατάτην επιστροφή μου. Μου επιτρέπετε να σας επισκεφθώ;»

Η Γκρέις του έριξε μια ματιά. Ήταν ωραίος και κομψός, πλούσιος και αριστοκράτης. Είχεδιαισθανθεί εξαρχής το ενδιαφέρον του, αλλά την άφηνε αδιάφορη. Παρ’ όλο που απολάμβανε τησυντροφιά των αντρών, ελάχιστοι απ’ αυτούς είχαν τα προσόντα να γίνουν κάτι περισσότερο απόφίλοι της. Μερικές φορές αναρωτιόταν μήπως είχε κάποιο πρόβλημα.

«Ασφαλώς, είστε ευπρόσδεκτος στο Χάμφρεϊ Χολ. Η επίσκεψή σας θα μου είναι πολύευχάριστη». Ευχάριστη, αλλά τίποτα περισσότερο. Συλλογίστηκε το μεγάλο έρωτα ανάμεσα στοΡωμαίο και την Ιουλιέτα και αναρωτήθηκε αν εκείνη θα γνώριζε ποτέ μια τέτοια αγάπη.

Ο αέρας δυνάμωσε και μια τούφα ξέφυγε από τις φουρκέτες που συγκρατούσαν τα μαλλιά της καιτης μαστίγωσε το μάγουλο. Είχε παγωνιά και, παρ’ όλο που φορούσε την κάπα της με τη γούνινηεπένδυση, ένιωσε να ανατριχιάζει.

«Κρυώνετε», είπε ο λόρδος Κόλινγουντ. «Καλύτερα να επιστρέψουμε μέσα. Θα θέλατε ναπαίξουμε μια παρτίδα ουίστ;»

Γιατί όχι; Δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. «Πολύ καλή ιδέα...» Ακούγοντας αντρικές φωνέςκαθώς τα μέλη του πληρώματος έτρεχαν στο κατάστρωμα, σταμάτησε απότομα. Κάτι συνέβαινεστην άλλη πλευρά του πλοίου.

Ο κόμης τέντωσε το λαιμό του. «Κοιτάξτε, ένα πλοίο έρχεται προς το μέρος μας!»«Ένα πλοίο;» Ένα ρίγος ανησυχίας τη διαπέρασε. Δεν ξεχνούσε ότι η χώρα ήταν σε πόλεμο. Ένα

άγνωστο σκάφος που πλησίαζε μέσα στο σκοτάδι το Λαίδη Ανν θα μπορούσε κάλλιστα να είναιεχθρικό. Ακολούθησε το λόρδο Κόλινγουντ προς την πλώρη για να δουν καλύτερα. «Λέτε να είναιγαλλικό;»

«Αμφιβάλλω. Πλέουμε πολύ κοντά στην ακτή». Ο κόμης έριξε μια ματιά προς την κατεύθυνσηαπ’ όπου είχαν έρθει. «Ίσως όμως θα ήταν καλύτερα να επιστρέψουμε στο σαλόνι».

Η Γκρέις τον άφησε να την οδηγήσει προς τα κει, παρ’ όλο που στην πραγματικότητα δεν ήθελενα φύγει. Στο φως του φεγγαριού έβλεπε τα λευκά πανιά του άλλου σκάφους να φεγγίζουν στ’αριστερά του πλοίου. Κόντευε να τους φτάσει και η ανησυχία της μεγάλωσε.

«Μοιάζει με σκούνα», είπε ο κόμης.Το άγνωστο σκάφος ήταν μακρουλό και χαμηλό και τα ψηλά δίδυμα κατάρτια του υψώνονταν με

μεγαλοπρέπεια πάνω από το νερό. Ο κόμης πρόσεξε τη βρετανική σημαία να ανεμίζει στην πρύμνητου λυγερού μαύρου σκαριού την ίδια στιγμή που την είδε και η Γκρέις και τον άκουσε νααναστενάζει με ανακούφιση.

«Εν τέλει δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Το σκάφος είναι δικό μας».

Page 10: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ναι, έτσι φαίνεται...» Όμως η Γκρέις σκέφτηκε για ποιο λόγο ταξίδευε και η ανησυχία της δεμειώθηκε.

«Λυπάμαι που διακόπτω το ταξίδι σας, καπετάνιε». Ο Ίθαν Σαρπ στεκόταν κοντά στην κουπαστήκαι μιλούσε με τον Κόλιν Τσέιμπερς, πλοίαρχο του Λαίδη Ανν. «Όμως έχω επιφορτιστεί με μια πολύσοβαρή αποστολή που αφορά έναν από τους επιβάτες σας».

«Αλήθεια; Σαν τι αποστολή θα μπορούσε να είναι;»«Μια επιβάτισσά σας αναζητείται για να δώσει κατάθεση σχετικά με ένα ζήτημα που αφορά την

εθνική ασφάλεια. Πρέπει να τη συνοδεύσω επειγόντως πίσω στο Λονδίνο».«Για γυναίκα πρόκειται;»«Μάλιστα».Ο καπετάνιος συνοφρυώθηκε. «Και λέτε ότι αυτή η γυναίκα αναζητείται;»«Δυστυχώς». Δεν ήταν ακριβώς αλήθεια. Οι Αρχές δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη της Γκρέις

Τσέιστεν. Ο Ίθαν ήταν ένας από τους λίγους που γνώριζαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν υπεύθυνη γιατην απόδραση του προδότη Χάρμον Τζέφρις, υποκόμη Φορσάιθ, του ανθρώπου που τον είχεπροδώσει στους Γάλλους και του είχε κοστίσει το πλοίο και το πλήρωμά του.

Όμως οι πηγές του ήταν απολύτως αξιόπιστες. Η Τσέιστεν είχε πληρώσει έναν άνθρωπο τουυποκόσμου κι εκείνος είχε κανονίσει να κάνουν τα στραβά μάτια οι δεσμοφύλακες του Νιούγκεϊτώστε ο Τζέφρις να αποδράσει. Σύμφωνα με τις πηγές του, η Γκρέις Τσέιστεν ήταν ερωμένη τουυποκόμη. Και τον είχε σώσει από την αγχόνη.

Όχι, δεν ήθελαν οι Αρχές να την ανακρίνουν.Ο Ίθαν την ήθελε.Ήταν αποφασισμένος να βρει τον Τζέφρις –και αργά ή γρήγορα θα τον έβρισκε. Προς το παρόν,

πίστευε ότι ζούσε με πολυτέλεια και άνεση κάπου στη Γαλλία, αλλά ήθελε να βεβαιωθεί. Εκτόςαυτού, μέχρι να βρει έναν τρόπο για να τον αιχμαλωτίσει πάλι, κάποιος έπρεπε να πληρώσει για όσαείχε κάνει ο υποκόμης.

Κι αυτός ο κάποιος θα ήταν η Γκρέις Τσέιστεν.«Θα πρέπει να ελέγξω τα έγγραφά σας, πλοίαρχε Σαρπ», είπε ο Τσέιμπερς.«Ασφαλώς». Ο Ίθαν ήταν προετοιμασμένος να συνεργαστεί όσο γινόταν. Δεν ήθελε φασαρίες –

ήθελε μόνο τη γυναίκα η οποία είχε βοηθήσει έναν προδότη. Έδειξε στον Τσέιμπερς τα έγγραφα πουπιστοποιούσαν ότι ήταν Άγγλος ιδιώτης καταδρομέας στην υπηρεσία της χώρας του και οκαπετάνιος φάνηκε να μένει ικανοποιημένος.

«Και πώς ονομάζεται αυτή η επιβάτισσα;» ρώτησε καθώς προχωρούσαν προς το σαλόνι.«Γκρέις Τσέιστεν».Ο καπετάνιος σταμάτησε απότομα. «Κάποιο λάθος θα κάνετε. Η δεσποινίς Τσέιστεν είναι μια

ευπρεπέστατη νεαρά. Αποκλείεται να έχει ανάμειξη σε κάτι τόσο αποτρόπαιο όσο...»«Η απόδραση ενός προδότη; Η απελευθέρωση ενός ανθρώπου που εξαιτίας του έχασαν τη ζωή

τους δεκάδες άλλοι; Ακριβώς σ’ αυτά τα ερωτήματα θέλουμε να απαντήσει. Και τώρα, καπετάνιε, ανέχετε την καλοσύνη να με οδηγήσετε στη δεσποινίδα Τσέιστεν, θα κάνουμε τη δουλειά μας και θασας αφήσουμε να συνεχίσετε το ταξίδι σας».

Page 11: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο καπετάνιος εξακολουθούσε να τον κοιτάζει με αμφιβολία.Λίγα μέτρα πιο πίσω του, ο Άνγκους Μακσέιν ακούμπησε το χοντρό του χέρι στη λαβή της

πιστόλας που είχε περασμένη στη φαρδιά δερμάτινη ζώνη του. Ο Ίθαν έκανε ένα ανεπαίσθητο νεύμαμε το κεφάλι, σινιάλο για τον Άνγκους να ετοιμάσει την ομάδα εφόδου. Η Γκρέις Τσέιστεν θαέφευγε από το Λαίδη Ανν είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο.

«Από δω, πλοίαρχε Σαρπ. Ας δούμε τι έχει να πει η κυρία».Ακολουθώντας τον καπετάνιο, ο Ίθαν κατέβηκε τη σκάλα που οδηγούσε στο σαλόνι. Οι επιβάτες

κάθονταν στην πολυτελή αίθουσα –τρεις απ’ αυτούς στον καναπέ, δύο μπροστά σε μια σκακιέρααπό ελεφαντόδοντο. Άλλοι διάβαζαν ή έπαιζαν χαρτιά. Ένας άντρας σηκώθηκε καθώς ο καπετάνιοςπλησίαζε στο τραπέζι του χαρτοπαίγνιου.

«Τι συμβαίνει, καπετάνιε;»«Τίποτα που να σας αφορά, λόρδε μου. Αυτός είναι ο πλοίαρχος Ίθαν Σαρπ, του Δαίμονα των

Θαλασσών. Αν κατάλαβα καλά, θέλει να μιλήσει στη δεσποινίδα Τσέιστεν».Για πρώτη φορά, η προσοχή του Ίθαν εστιάστηκε στη γυναίκα που καθόταν στο τραπέζι και που

στο λεπτό της χέρι κρατούσε μερικά τραπουλόχαρτα ανοιχτά σαν βεντάλια. Δεν περίμενε ότι θαήταν τόσο ελκυστική. Τότε όμως σκέφτηκε πως ήταν η ερωμένη ενός πλούσιου άντρα.

Όμως η Γκρέις Τσέιστεν ήταν κάτι περισσότερο από χαριτωμένη. Ήταν εκθαμβωτικά ωραία, μεμάτια πράσινα σαν σμαράγδια και αλαβάστρινη επιδερμίδα. Τα μαλλιά της ήταν κοκκινοκάστανα,σαν χαλκός με χρυσαφένιες πινελιές, και παρ’ όλο που φορούσε ένα απλό μεταξωτό φόρεμα, ηκαμπύλη του γεμάτου στήθους της ξεπρόβαλλε ερεθιστικά πάνω από το σεμνό ντεκολτέ.

Ήταν νεότερη απ’ όσο είχε φανταστεί, ή τουλάχιστον έδειχνε νεότερη, παρ’ όλο που δεν ήτανπαιδούλα. Ωστόσο δεν είχε το κουρασμένο, κυνικό ύφος μιας γυναίκας που πληρωνόταν για ναπροσφέρει τα θέλγητρά της.

Όχι, η Γκρέις Τσέιστεν ήταν όμορφη και γεμάτη χάρη, και το πρόσωπό της ήταν χλομό τώρακαθώς σηκωνόταν από τη θέση της. Ψηλή και λεπτή, κάτω από άλλες συνθήκες σίγουρα θα του είχετραβήξει το ενδιαφέρον.

Όμως το μόνο που ένιωθε γι’ αυτήν ήταν σιχασιά και περιφρόνηση.«Μπορούμε να περάσουμε έξω, δεσποινίς Τσέιστεν;» ρώτησε ο Ίθαν πιέζοντας τον εαυτό του να

μιλήσει σε ευγενικό τόνο, αν και η υπόκλιση που έκανε δεν ήταν εντελώς κοροϊδευτική.«Μπορώ να μάθω περί τίνος πρόκειται, πλοίαρχε Σαρπ;» ρώτησε εκείνη.Ο Ίθαν έριξε μια ματιά στον ψηλό αριστοκράτη που στεκόταν απέναντί της και φαινόταν έτοιμος

να την υπερασπιστεί. «Όπως είπα, πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο να κάνουμε αυτή τη συζήτησηιδιαιτέρως».

Το πρόσωπό της έγινε ακόμα πιο χλομό, αλλά δυο ρόδινες κηλίδες φάνηκαν στα μάγουλά της.«Μάλιστα».

«Καλύτερα να έρθω μαζί σας, αγαπητή μου», προσφέρθηκε ο σύντροφός της.Εκείνη κατάφερε να χαμογελάσει. «Δεν είναι απαραίτητο. Είμαι βέβαιη ότι δε θα καθυστερήσω

πολύ. Θα γυρίσω για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας».Μην είσαι και τόσο βέβαιη.Η Γκρέις προχώρησε προς τη σκάλα και ο καπετάνιος με τον Ίθαν την ακολούθησαν. Πίσω στο

κατάστρωμα, ο πλοίαρχος Τσέιμπερς της εξήγησε με συντομία για ποιο λόγο βρισκόταν εκεί ο Ίθαν.

Page 12: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Λυπάμαι, δεσποινίς Τσέιστεν, αλλά ο πλοίαρχος Σαρπ ισχυρίζεται ότι σας αναζητούν για νακαταθέσετε σχετικά με ένα ζήτημα εθνικής ασφάλειας».

Τα κοκκινωπά φρύδια της έσμιξαν και μια έκφραση απορίας απλώθηκε στο πρόσωπό της.«Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνω».

Ο Ίθαν προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία του. Εκείνη ήξερε πολύ καλά τι την ήθελε κιόμως φαινόταν αποφασισμένη να συνεχίσει το θέατρο που έπαιζε. Ε, τότε, θα έκανε κι εκείνος τοίδιο. «Είμαι βέβαιος ότι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για όσα συμβαίνουν. Όμως το ζήτημα πρέπεινα διευκρινιστεί. Λυπάμαι, αλλά θα χρειαστεί να έρθετε μαζί μου».

Και τα τελευταία ίχνη χρώματος έσβησαν από το πρόσωπό της. Φαινόταν έτοιμη να λιποθυμήσεικαι ο Ίθαν βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του. Μια λιπόθυμη γυναίκα θα τους δυσκόλευεαφάνταστα.

Όμως η Γκρέις Τσέιστεν δε λιποθύμησε.Αντίθετα, ίσιωσε τους ώμους της. Είχε αποφασίσει να το αντιμετωπίσει παλικαρίσια, να

παραστήσει το αθώο θύμα. Και από μια πλευρά ο Ίθαν θαύμαζε το κουράγιο της.«Είμαι επιβάτισσα αυτού του πλοίου και μου φαίνεται απίστευτο πώς έχετε την απαίτηση να σας

ακολουθήσω. Αυτό που ζητάτε απλώς δε γίνεται. Επισκέπτομαι τη θεία μου, λαίδη Χάμφρεϊ, στοΣκάρμπορο. Αν δε φτάσω εκεί, η θεία μου θα πεθάνει από την αγωνία της».

«Ο πλοίαρχος Τσέιμπερς θα της εξηγήσει. Όταν θα έχουν δοθεί επαρκείς και ικανοποιητικέςεξηγήσεις, θα σας επιτραπεί να συνεχίσετε το ταξίδι σας». Ο Ίθαν την έπιασε από το μπράτσο καιτην έσπρωξε προς την ανεμόσκαλα που κρεμόταν στο πλευρό του πλοίου. Η ανεμόσκαλα οδηγούσεστη μικρή ξύλινη βάρκα που θα τους έφερνε πίσω στο Δαίμονα των Θαλασσών και ο Ίθανανυπομονούσε να τη μεταφέρει εκεί πριν παρουσιαστεί κανένα πραγματικό πρόβλημα.

Ο καπετάνιος Τσέιμπερς έκανε ένα βήμα μπροστά και τους έκοψε το δρόμο. «Λυπάμαι, πλοίαρχεΣαρπ. Είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω με τη δεσποινίδα Τσέιστεν. Είμαι βέβαιος ότι έχετεσοβαρό λόγο, αλλά δε γίνεται να σας επιτρέψω να πάρετε τη δεσποινίδα από το πλοίο μου. Όσοταξιδεύει με το Λαίδη Ανν, η δεσποινίς Τσέιστεν βρίσκεται υπό την προστασία μου».

Ένας θόρυβος ακούστηκε από πίσω του, ένα σύρσιμο ποδιών πάνω στο κατάστρωμα. Τρίαοπλισμένα μέλη του πληρώματος του Δαίμονα των Θαλασσών ξεπρόβαλαν από τις κρυψώνες τους,με τις πιστόλες να σημαδεύουν τον καπετάνιο κατάστηθα.

«Φοβάμαι, πλοίαρχε Τσέιμπερς, ότι δεν έχετε άλλη επιλογή». Ο Ίθαν άρπαξε την Γκρέις από τημέση και την τράβηξε πάνω του. Τα όπλα έμειναν στραμμένα προς το στήθος του καπετάνιου.«Όπως είπα», συνέχισε απευθυνόμενος στην Γκρέις, «πρέπει να απαντήσετε σε ορισμέναερωτήματα. Και πιστεύω ότι η αλήθεια θα έρθει πιο εύκολα στην επιφάνεια αν είμαστε στο πλοίομου».

Την τράβηξε προς τα πίσω ώσπου έφτασε στην ανεμόσκαλα. Την ένιωθε να τρέμει, ένιωθε τοσώμα της παγωμένο, κι όμως εκείνη δεν έκανε καμιά απόπειρα να του ξεφύγει. Ίσως φοβόταν ότι ηζωή του καπετάνιου θα κινδύνευε αν αντιστεκόταν.

Και ίσως είχε δίκιο. Ο Ίθαν ήταν αποφασισμένος να την πάρει μαζί του με κάθε κόστος.«Τι... τι θα γίνουν τα πράγματά μου;»«Δεν έχουμε χρόνο. Θα μείνουν πίσω». Ο Ίθαν την τράβηξε πάλι προς τη σκάλα και η Γκρέις

έβγαλε έκπληκτη μια κραυγή όταν εκείνος έσκυψε, ακούμπησε τον ώμο του στη μέση της και την

Page 13: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

έριξε πάνω του.«Τι κάνετε εκεί; Αφήστε με κάτω!»«Ήρεμα. Απλώς θα σας μεταφέρω στη σκάλα. Μ’ αυτό το φόρεμα δε θα τα καταφέρετε».Η Γκρέις δεν είπε τίποτε άλλο, παρ’ όλο που ο Ίθαν καταλάβαινε ότι θα ήθελε να πει πολλά. Ήταν

φανερό ότι φοβόταν για τη ζωή του καπετάνιου κι αυτό τον εξέπληξε, γιατί δεν περίμενε ότι μιαγυναίκα με τη δική της ηθική θα νοιαζόταν ποτέ για οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό της.

Δεν άργησε να κατέβει την ανεμόσκαλα. Την άφησε να καθίσει σε έναν από τους πάγκους τηςβάρκας, έριξε μια μάλλινη κουβέρτα στους ώμους της και πήρε τη θέση του στην πρύμνη. Οι άντρεςτου κατέβηκαν σβέλτα από το Λαίδη Ανν, κάθισαν στις θέσεις τους και έπιασαν τα κουπιά.

«Βάλτε τα δυνατά σας, παλικάρια μου. Δε θέλουμε φασαρίες, αν μπορούμε να τις αποφύγουμε.Όσο πιο γρήγορα βρεθεί στο πλοίο η κυρία, τόσο το καλύτερο για όλους μας».

Της έριξε μια ματιά και είδε ότι κάτω από την κουβέρτα εκείνη έτρεμε από το κρύο και το φόβο,αλλά κοιτούσε προς το πλοίο με μια μοιρολατρική έκφραση. Ήταν φανερό πως ήξερε για ποιο λόγοτην είχε απαγάγει. Αν ο Ίθαν είχε την παραμικρή αμφιβολία –που δεν είχε–, η σιωπή της τουαποδείκνυε την ενοχή της.

Έφτασαν στο πλοίο χωρίς να συμβεί κάτι απρόοπτο. Το Λαίδη Ανν ήταν ένα παλιό τρικάταρτοκαράβι της γραμμής, χοντρό και άχαρο σαν σκάφη στο νερό. Όταν ο Δαίμονας των Θαλασσών θαάνοιγε πανιά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον προλάβει το δυσκίνητο ποστάλι.

Όταν η λάντζα έφτασε δίπλα στο κύτος, ένα μέλος του πληρώματος πέταξε έναν κάβο για ναδέσουν γερά τη βάρκα μέχρι να ανεβούν στο κατάστρωμα.

«Μπορώ και μόνη μου», είπε η Γκρέις κοιτάζοντας την ψηλή σκάλα.Ο Ίθαν μπήκε στον πειρασμό να την αφήσει να δοκιμάσει. «Θα ανεβείτε με τον ίδιο τρόπο που

κατεβήκατε».Εκείνη άνοιξε το στόμα της για να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο Ίθαν δεν της έδωσε την ευκαιρία,

απλώς την έριξε πάλι στον ώμο και άρχισε να ανεβαίνει.Αμέσως μόλις τα πόδια της πάτησαν στο πεντακάθαρο κατάστρωμα, η Γκρέις γύρισε προς το

μέρος του. «Ωραία λοιπόν, είμαι εδώ όπως διατάξατε. Ψελλίσατε κάτι για λόγους εθνικής ασφάλειαςκαι αν κατάλαβα καλά σχεδιάζετε να με πάτε πίσω στο Λονδίνο».

Ο Ίθαν χαμογέλασε μοχθηρά. «Κάποια στιγμή. Για την ώρα, θα κατευθυνθούμε νότια παράλληλαμε την ακτή κι έπειτα θα συνεχίσουμε για Γαλλία».

Από την έκπληξη, τα πράσινα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Τ-τι;»«Έχω άλλες υποθέσεις να τακτοποιήσω πριν ασχοληθώ μαζί σας».Η Γκρέις ξεροκατάπιε και προσπάθησε να ανακτήσει την ψυχραιμία της. «Απαιτώ να μάθω γιατί

με φέρατε εδώ. Τι θέλετε από μένα;»Ακριβώς αυτό αναρωτιόταν κι εκείνος από τη στιγμή που είχε πληροφορηθεί την ταυτότητά της,

πίσω στο Λονδίνο. Κι αυτό εξακολουθούσε να τον απασχολεί από τη στιγμή που την αντίκρισεπάνω στο Λαίδη Ανν.

«Αυτό είναι το ερώτημα».Αντί για φόβο, τα πράσινα μάτια της άστραψαν από οργή. Τα μάγουλά της ξαναβρήκαν το χρώμα

τους και το φως του φεγγαριού έκανε τα μαλλιά της να λάμψουν σαν πύρινες γλώσσες. «Ποιος είστεστ’ αλήθεια, πλοίαρχε Σαρπ;»

Page 14: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν περιεργάστηκε το πανέμορφο, διπρόσωπο πλάσμα και ένιωσε ένα κύμα πόθου να τονπλημμυρίζει. «Θέλεις να μάθεις ποιος είμαι; Ε, λοιπόν, είμαι ο διάβολος προσωποποιημένος, κι εσύ,ωραία μου κυρία, πολύ σύντομα θα πληρώσεις για τις αμαρτίες σου».

3

Η Γκρέις στεκόταν σαν μαρμαρωμένη στο κατάστρωμα του Δαίμονα των Θαλασσών κι ένιωθε τοφόβο να της κατατρώει τα σωθικά. Άκουγε την καρδιά της να χτυπά σαν ταμπούρλο, ένιωθε τοσφίξιμο στο στήθος της, που δεν την άφηνε να ανασάνει. Ο πλοίαρχος στεκόταν μπροστά της, με ταπόδια μισάνοιχτα για να κρατάει την ισορροπία του στο κατάστρωμα που σκαμπανέβαζε και έναμοχθηρό χαμόγελο στα χείλη. Χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη τη δύναμη της θέλησής της για ναμην του δείξει πόσο τρομοκρατημένη ήταν.

Μετάνιωνε πικρά που δεν του είχε αντισταθεί. Έπρεπε να αρνηθεί να εγκαταλείψει το πλοίο,έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, να παρακαλέσει τους επιβάτες και το πλήρωμα να την υπερασπιστούν.Όμως φοβόταν για τη ζωή του πλοιάρχου Τσέιμπερς· δεν ήθελε να τον βρει κανένα κακό εξαιτίαςτης, ακόμα και να χάσει τη ζωή του.

Ήταν ένοχη ενός σοβαρότατου εγκλήματος κι εκείνη τη σύντομη, τρομαχτική στιγμή όπου ομαυρομάλλης καπετάνιος είχε μπει στο σαλόνι ήταν φανερό ότι γνώριζε τι είχε κάνει.

Ποιος ήταν; Ο διάβολος, της είχε πει, και η Γκρέις τον πίστευε. Αν έκλεινε τα μάτια της,μπορούσε ακόμα να δει την αποστροφή στο πρόσωπό του καθώς την κοιτούσε. Και το μίσος.Πρώτη της φορά έβλεπε μάτια τόσο καταγάλανα που φαίνονταν σχεδόν σαν δυο κομμάτια πάγου κιένα σαγόνι τόσο σφιγμένο που έμοιαζε σαν σμιλεμένο στην πέτρα.

Ήταν ψηλός, με μακριά και γεροδεμένα πόδια και ο ώμος του που της πίεζε το στομάχι καθώς τημετέφερε στην ανεμόσκαλα ήταν φαρδύς και δυνατός. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος περιττού λίπους στονευρώδες κορμί του και στη μνήμη της ήταν ακόμα νωπή η ζεστασιά που ανέδιδε η πλάτη του έτσιόπως την κρατούσε σαν σφαχτάρι. Μόλις το σκέφτηκε ένιωσε το πρόσωπό της να φουντώνει.

Το δέρμα του ήταν σκουρόχρωμο, το πρόσωπό του ηλιοκαμένο και στις άκρες των ματιών τουυπήρχαν λεπτές ρυτίδες. Από τον ήλιο, όχι από το γέλιο –ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Δεν μπορούσε ναφανταστεί αυτόν το διαβολικό άνθρωπο να γελάει με κάτι, εκτός, ίσως, με τον πόνο κάποιου άλλου.Τα χαρακτηριστικά του ήταν σκληρά, αυστηρά και τραχιά.

Κι όμως ήταν ωραίος. Με τα κυματιστά μαύρα μαλλιά, τα πυκνά φρύδια και τακαλοσχηματισμένα χείλη, ήταν ένας από τους πιο ωραίους άντρες που είχε δει ποτέ της.

«Ακολούθησέ με».Η φωνή του την επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα. Γιατί του είχε επιτρέψει να την

Page 15: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

απομακρύνει από το Λαίδη Ανν; Είχε κάνει τραγικό λάθος.Η Γκρέις μάζεψε το κουράγιο της. «Πού με πας;»«Κάπου θα πρέπει να κοιμηθείς. Θα μείνεις στην καμπίνα μου».Η Γκρέις σταμάτησε απότομα, αλλά το σκαμπανέβασμα του πλοίου την έκανε να ταλαντευτεί.

«Κι εσύ πού θα κοιμηθείς;»Εκείνος χαμογέλασε αχνά. «Το πλοίο δεν είναι και τόσο μεγάλο. Φοβάμαι πως θα πρέπει να

μοιραστείς την καμπίνα μαζί μου».Η Γκρέις κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω. «Ω, όχι.

Αποκλείεται να κοιμηθείς στον ίδιο χώρο μ’ εμένα».Το ένα μαύρο φρύδι του ανασηκώθηκε. «Μήπως προτιμάς να ξαπλώσεις στο κατάστρωμα;

Μπορώ να το κανονίσω, αν θέλεις. Ή να πλαγιάσεις με τα μέλη του πληρώματος. Είμαι βέβαιος ότικανείς τους δε θα είχε αντίρρηση να μοιραστεί το κρεβάτι του μαζί σου. Τι προτιμάς, δεσποινίςΤσέιστεν;»

Η Γκρέις κοίταξε το σκληρό πρόσωπό του και ένιωσε ναυτία. Ήταν στο απόλυτο έλεος αυτού τουανθρώπου. Τι μπορούσε να κάνει;

Κοίταξε αλαφιασμένη ολόγυρα στο κατάστρωμα. Δεν υπήρχε μέρος να κρυφτεί, πουθενά δενμπορούσε να καταφύγει. Μισή ντουζίνα ναύτες στέκονταν σε ημικύκλιο από πίσω της. Ένας απ’αυτούς χαμογέλασε και η Γκρέις είδε τα σαπισμένα δόντια του. Ένας άλλος είχε ξύλινο πόδι κι έναςτρίτος ήταν τεράστιος, μελαψός και γεμάτος τατουάζ.

«Δεσποινίς Τσέιστεν;»Προφανώς ο καπετάνιος ήταν ο λιγότερο επικίνδυνος απ’ όλους, αν και δεν έπαιρνε όρκο γι’

αυτό. Κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι της καταφατικά κι εκείνος έκανε μεταβολή και άρχισε ναπροχωράει. Η Γκρέις τον ακολούθησε θέλοντας και μη. Τα πόδια της έτρεμαν καθώς κατέβαινε τησκάλα που οδηγούσε στην καμπίνα του, στην πρύμνη του πλοίου. Όταν έφτασε κάτω, στράφηκε καιάπλωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει, με μια αβρότητα που ήταν περισσότερο εμπαιγμός παράιπποτικότητα.

Της άνοιξε την πόρτα της καμπίνας για να περάσει και η Γκρέις μπήκε σε ένα δωμάτιο πολύ πιοπολυτελές και εντυπωσιακό από τη μικρή καμπίνα που μοιραζόταν με τη Φοίβη στο Λαίδη Ανν.

«Ελπίζω να είναι της αρεσκείας σου».Πώς γινόταν να μην είναι; Οι τοίχοι ήταν από γυαλισμένο μαόνι, όπως και το τραπέζι και οι

καρέκλες, το γραφείο και τα ράφια με τα βιβλία. Κάτω από τα μικρά τετράγωνα παράθυρα υπήρχεένα φαρδύ ενσωματωμένο κάθισμα που έβλεπε προς την πρύμνη και σε ένα μικρό γωνιακό τζάκιέκαιγε μια ζωηρή φωτιά. Το λουστραρισμένο ξύλινο πάτωμα ήταν καλυμμένο με ένα παχύ περσικόχαλί και έλαμπε στο φως των καλογυαλισμένων μπρούντζινων φαναριών.

Γύρισε πάλι προς το μέρος του. «Το γούστο σου στην επίπλωση είναι άριστο, πλοίαρχε Σαρπ.Ακόμα και φινετσάτο, θα μπορούσε να πει κανείς», είπε με μια σαρκαστική νότα στη φωνή της.

«Αντίθετα από τους τρόπους μου, εννοείς, δεσποινίς Τσέιστεν;»«Εσύ το είπες, καπετάνιε, όχι εγώ».Ο Ίθαν έπιασε έναν ασημένιο χαρτοκόπτη από το γραφείο του και τον στριφογύρισε με τα μακριά,

λεπτά δάχτυλά του. «Είμαι περίεργος, δεσποινίς Τσέιστεν. Νωρίτερα, όταν πρωτογνωριστήκαμε,έδειξες να μην ξαφνιάζεσαι και τόσο από την παρουσία μου. Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται στο ότι

Page 16: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ήξερες πως θα υπήρχαν συνέπειες έπειτα απ’ ό,τι έκανες στο Λονδίνο».Η Γκρέις έμεινε ανέκφραστη και προσευχήθηκε να μην πρόσεχε εκείνος ότι τα χέρια της έτρεμαν.

«Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μου μιλάς. Σε ακολούθησα γιατί ήταν σαφές ότι οι άντρες σου θασκότωναν τον πλοίαρχο Τσέιμπερς αν δεν το έκανα».

«Δηλαδή φοβήθηκες για τη ζωή του καπετάνιου, όχι για τη δική σου».«Ακριβώς».«Γιατί νομίζεις πως ήρθα να σε πάρω;»«Ιδέα δεν έχω».«Αλήθεια».«Αλήθεια».«Ίσως φαντάστηκες πως σε απήγαγα για να ζητήσω λύτρα». Προχώρησε προς το μέρος της,

ψηλός και μελαψός σαν πάνθηρας που αναζητούσε το θήραμά του.«Περί αυτού πρόκειται;» Η Γκρέις σήκωσε το χέρι της και ψηλάφισε το κούμπωμα του

περιδέραιου, αλλά τα δάχτυλά της ήταν μουδιασμένα και δεν ήξερε αν θα κατάφερνε να το ανοίξει.«Αν είναι έτσι, θα μπορούσες να πάρεις αυτό αντί για χρήματα. Σε διαβεβαιώνω ότι έχει πολύμεγάλη αξία». Και μεγάλο πείσμα, λες και τα μαργαριτάρια είχαν δική τους θέληση, γιατί τοκούμπωμα αρνιόταν ν’ ανοίξει.

Ο Ίθαν προχώρησε προς το μέρος της. «Επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω». Το κούμπωμα άνοιξεσχεδόν αμέσως και το περιδέραιο έπεσε στην παλάμη του. «Εξαίσιο», είπε χαϊδεύοντας ταμαργαριτάρια. «Αναρωτιέμαι πού το βρήκες».

«Είναι δώρο. Δέξου το ως πληρωμή και άφησέ με να γυρίσω στο Λαίδη Ανν».Ο Ίθαν γέλασε και το γέλιο του ακούστηκε τραχύ, δυσάρεστο. «Δώρο. Από κάποιον θαυμαστή,

χωρίς αμφιβολία». Το έριξε από τη μια χούφτα του στην άλλη, δοκιμάζοντας το βάρος του,νιώθοντας την απαλή υφή του, κι έπειτα το πέταξε αδιάφορα πάνω στο γραφείο. «Δε μ’ ενδιαφέρουντα χρήματά σου, δεσποινίς Τσέιστεν». Τα παγερά γαλάζια μάτια του τη σάρωσαν από την κορφή ωςτα νύχια και ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. «Υπάρχουν όμως άλλοι τρόποιγια να με αποζημιώσεις». Το βλέμμα του στάθηκε στην καμπύλη του στήθους της, που μόλιςξεπρόβαλλε πάνω από το ντεκολτέ του γαλάζιου μεταξωτού φορέματός της. «Θα είμαιαπασχολημένος για λίγο. Προσπάθησε να βολευτείς όσο θα λείπω». Σήκωσε το περιδέραιο από τογραφείο και το έκλεισε στην παλάμη του. «Θα τα πούμε αργότερα, δεσποινίς Τσέιστεν».

Η Γκρέις τον είδε να διασχίζει την καμπίνα και να κλείνει την πόρτα βγαίνοντας. Ακούγοντας τοσύρτη να μπαίνει στη θέση του, άφησε την ανάσα που κρατούσε. Τα δάκρυα που πάσχιζε τόση ώρανα συγκρατήσει ανάβλυσαν από τα μάτια της και άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της. Τα σκούπισεβιαστικά, αποφασισμένη να μην επιτρέψει σε κανέναν να τα δει –και ειδικά σ’ εκείνον.

Νόμιζε ότι εκείνος ήθελε να τη γυρίσει πίσω στο Λονδίνο, να την παραδώσει στις Αρχές για ναδικαστεί για την ανάμειξή της στην απόδραση ενός προδότη. Ήξερε ότι υπήρχε πιθανότητα νασυμβεί κάτι τέτοιο, ότι κινδύνευε να φυλακιστεί γι’ αυτό που είχε κάνει.

Όμως δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τον πατέρα της. Αν και δεν τον είχε γνωρίσει καν και δενήξερε αν ήταν αθώος ή ένοχος, δεν ήταν δυνατόν να μείνει αμέτοχη και να τους αφήσει να τονκρεμάσουν.

Page 17: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν στεκόταν με τα πόδια μισάνοιχτα και τα χέρια ακουμπισμένα στην κουπαστή. Κοιτούσε τομαύρο νερό και το μυαλό του ήταν γεμάτο εικόνες της Γκρέις Τσέιστεν. Οι εικόνες της μπλέκοντανμε αναμνήσεις από τους άντρες του πληρώματός του, γενναίους άντρες, που κάποιοι από αυτούςείχαν γυναίκες και παιδιά, άντρες που είχαν πολεμήσει στο πλευρό του όλα αυτά τα χρόνια.

Άκουγε ακόμα τις κραυγές τους μέσα από τους τοίχους της φυλακής.«Η κοπέλα δεν είναι όπως τη φανταζόμουν». Δεν είχε ακούσει τον Άνγκους να πλησιάζει. «Μια

σταλιά κοριτσάκι είναι, ούτε είκοσι τριών χρονών, μπορεί και μικρότερη».«Η ηλικία της δεν παίζει κανένα ρόλο. Βοήθησε ένα δολοφόνο να ελευθερωθεί. Μπορεί να ήταν

συνεννοημένη μαζί του από την αρχή και ίσως ξέρει πού θα τον βρούμε».Ο Άνγκους συγκατένευσε. «Ναι, μάλλον έχεις δίκιο».Ο Ίθαν κοίταξε πάλι τη θάλασσα. Το φως του φεγγαριού έπεφτε σαν λεπίδι πάνω τους καθώς το

πλοίο έσκιζε το νερό. Ένας παγωμένος αέρας σάρωνε το κατάστρωμα, διαπερνώντας τα ρούχα του,το βαρύ μάλλινο πανωφόρι και το πουκάμισο με τα φαρδιά μανίκια που φορούσε από κάτω.

«Ίσως τον αγαπούσε».Ο Ίθαν έσφιξε τα δόντια του. «Ο άνθρωπος είχε γυναίκα και παιδιά. Αυτή η κοπέλα είναι πόρνη».Ο Άνγκους ακούμπησε το βαρύ σώμα του στην κουπαστή. «Ναι, και σ’ αυτό μάλλον έχεις δίκιο».

Τίναξε ένα χνούδι από την πατατούκα του. «Και τώρα που την κρατάμε, τι θα την κάνεις;»Ο Ίθαν γύρισε προς το μέρος του. «Ήταν η πόρνη του Τζέφρις. Απόψε θα γίνει δική μου».Ο Άνγκους δεν είπε τίποτα, αλλά του Ίθαν δεν του διέφυγε το βλέμμα της αποδοκιμασίας στα

μάτια του. «Θα τη βιάσεις;»Ο Ίθαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δε θα χρειαστεί. Αφού πουλάει το κορμί της, θα το

αγοράσω».Ο Άνγκους τράβηξε το πλεχτό σκουφί του πιο χαμηλά. «Αν πληρώσει για το έγκλημά της, θα την

αφήσεις ελεύθερη;»Ο Ίθαν τον κοίταξε λες και ήταν τρελός. «Να την αφήσω ελεύθερη;» επανέλαβε καγχάζοντας.

«Όταν τη χορτάσω, όταν βεβαιωθώ ότι δεν ξέρει πού θα τον βρω, τότε θα την πάω πίσω στοΛονδίνο και θα την παραδώσω στις Αρχές. Διέπραξε ένα έγκλημα, Άνγκους. Της αξίζει να πληρώσειγια ό,τι έκανε».

Ο μεγαλύτερος άντρας μούγκρισε. «Κάτι μου λέει ότι η κοπέλα θα τιμωρηθεί σκληρά προτούπατήσει καν το πόδι της στο Λονδίνο». Έκανε μεταβολή και προχώρησε προς τη σκάλα πουοδηγούσε στην καμπίνα του.

Ο Ίθαν βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του. Ο Άνγκους δεν ήταν μαζί τους σ’ εκείνο τοτελευταίο, μοιραίο ταξίδι. Μόνο ο Ίθαν και ο Λιανός Νεντ είχαν πολεμήσει μαζί με το πλήρωμα τηςΜάγισσας της Θάλασσας ενάντια στη φρεγάτα με τα τριάντα πέντε κανόνια που τους είχε στήσειενέδρα κάπου στις ομιχλώδεις ακτές της Γαλλίας. Το πλήρωμα του πολεμικού πλοίου ήξερε πού θατους έβρισκε. Ο καπετάνιος του είχε πάρει πληροφορίες που τον βοήθησαν να αιχμαλωτίσει τονκυβερνήτη και το πλήρωμα της Μάγισσας.

Ο Χάρμον Τζέφρις είχε προδώσει τη χώρα του και η ερωμένη του τον είχε βοηθήσει νααποδράσει.

Ο Ίθαν σκέφτηκε τη γυναίκα που περίμενε στην καμπίνα του. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα·πιθανότατα θα κοιμόταν. Τη φαντάστηκε ξαπλωμένη γυμνή στο κρεβάτι του, στο απόλυτο έλεός

Page 18: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του, και το σώμα του ξύπνησε μονομιάς, καθώς ο πόθος απλωνόταν σαν αστραπή μέσα του.Θα την έκανε δική του. Θα παζάρευε για τα θέλγητρά της και θα την έπαιρνε ξανά και ξανά, μέχρι

να του ζητήσει έλεος.Ως εκείνη τη νύχτα δεν είχε φερθεί παρά μόνο σαν κύριος απέναντι στις γυναίκες. Οι ερωμένες

που είχαν περάσει από τη ζωή του είχαν καλή και δίκαιη αντιμετώπιση.Όμως η Γκρέις Τσέιστεν ήταν άλλη ιστορία. Της άξιζε να πληρώσει και ο Ίθαν θα φρόντιζε γι’

αυτό.

Τρομαγμένη, αβέβαιη και εξαντλημένη από την κούραση, η Γκρέις αγωνιζόταν να μείνει ξύπνια.Όταν ο Ίθαν έφυγε από την καμπίνα, κουλουριάστηκε σε μια καρέκλα, κοντά στην πόρτα, καιαφουγκραζόταν κάθε ήχο, σίγουρη ότι ο εχθρός θα επέστρεφε από στιγμή σε στιγμή.

Ο διάβολος είχε κάνει σαφείς τις προθέσεις του. Σκόπευε να της κλέψει την αθωότητά της, να τηδιακορεύσει σαν βάρβαρος που ήταν. Όμως εκείνη δε θα τον διευκόλυνε. Ήταν ψηλός και δυνατός,αλλά εκείνη ήταν έξυπνη και αποφασισμένη. Θα τον πολεμούσε μέχρι τέλους, θα του αντιστεκότανμέχρι την τελευταία της ανάσα.

Οι ώρες κυλούσαν. Άκουγε το ρολόι του πλοίου να σημαίνει κάθε μισή ώρα, αλλά εκείνοςεξακολουθούσε να μην έρχεται. Ο κυματισμός της θάλασσας τη νανούριζε, ο απαλός παφλασμόςτου νερού στα πλευρά του πλοίου την υπνώτιζε. Προσπαθούσε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά,τσιμπιόταν για να μην την πάρει ο ύπνος.

Όμως η ώρα περνούσε και ο ύπνος την καλούσε όπως η σειρήνα τον ανύποπτο ναύτη. Ταβλέφαρά της βάρυναν. Δεν άκουσε την πόρτα να ανοίγει αθόρυβα, δεν άκουσε τον ήχο από τιςψηλές μαύρες μπότες του καπετάνιου καθώς εκείνος περνούσε το κατώφλι.

Ο Ίθαν στάθηκε στο κέντρο της καμπίνας. Αν περίμενε να βρει την Γκρέις Τσέιστεν γυμνή καιξαπλωμένη στο κρεβάτι του, είχε πέσει έξω.

Αντί γι’ αυτό, η κοπέλα ήταν κουλουριασμένη πάνω στη σκληρή ξύλινη καρέκλα μπροστά στογραφείο του και κρατούσε σφιχτά στο χέρι της τον αιχμηρό ασημένιο χαρτοκόπτη. Το κεφάλι τηςήταν πεσμένο στο στήθος της και η κουβέρτα που είχε ρίξει στους ώμους της είχε πέσει στο πάτωμα.Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα, τα χείλη της μισάνοιχτα. Φαινόταν νέα και αθώα και πιοσαγηνευτική από κάθε άλλη γυναίκα που είχε γνωρίσει.

Σκέφτηκε να την ξυπνήσει και να παζαρέψει μαζί της για τις χάρες του χυμώδους κορμιού της,αλλά κάτι τον εμπόδισε. Η κούραση ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπό της και ο φόβος, παρ’ όλοπου έκανε ό,τι μπορούσε για να τον κρύψει, ήταν κάτι περισσότερο από φανερός.

Σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να χαίρεται για τα δεινά της. Αυτός ήταν ο λόγος που την είχε φέρει στοπλοίο του –για να την κάνει να υποφέρει. Είχε βάλει σκοπό να την κάνει να πληρώσει και δε θαησύχαζε αν δεν το κατάφερνε.

Κι όμως, πήγε κοντά, τράβηξε το χαρτοκόπτη από το χέρι της, τη σήκωσε στην αγκαλιά του και τημετέφερε στο κρεβάτι. Αφού τράβηξε τα σκεπάσματα, την απόθεσε μαλακά στο στρώμα με ταρούχα της και τη σκέπασε.

Ήταν κι εκείνος πολύ κουρασμένος. Καλύτερα να περιμένω, σκέφτηκε. Αύριο θα κλείσουμε τη

Page 19: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

συμφωνία και θα πάρω αυτό που θέλω. Έβγαλε βιαστικά τα ρούχα του, μένοντας μόνο με τοεσώρουχο, έσβησε το φανάρι και ξάπλωσε στην άλλη πλευρά του κρεβατιού, αφρατεύοντας τομαξιλάρι προτού ακουμπήσει το κεφάλι του.

Αύριο, σκέφτηκε πάλι και φαντάστηκε το γυμνό κορμί της απλωμένο από κάτω του. Η προσμονήέσμιξε με την κούραση καθώς τον έπαιρνε ο ύπνος.

Το αύριο έφτασε νωρίτερα απ’ όσο περίμενε. Ο ήλιος δεν είχε σηκωθεί ακόμα όταν τα μάτια τουάνοιξαν και η αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά έκανε την καρδιά του να φτερουγίσει. Του πήρεμόνο μια στιγμή να θυμηθεί ότι η ωραία αιχμάλωτή του κοιμόταν δίπλα του. Δεν αισθανόταν πολύσυχνά το απαλό, ζεστό κορμί μιας γυναίκας δίπλα στο δικό του.

Αν και η Γκρέις εξακολουθούσε να κοιμάται βαθιά, τα οπίσθιά της φώλιαζαν στα λαγόνια του καιη ζεστασιά της διαπερνούσε το μεταξωτό γαλάζιο φόρεμά της και το εσώρουχό του. Ο Ίθανσυνειδητοποίησε ότι ήταν ερεθισμένος και η επιθυμία να βρεθεί μέσα της ήταν βασανιστική. Τι θακάνει άραγε, αναρωτήθηκε, αν σηκώσω το τσαλακωμένο φόρεμά της κι αρχίσω να τη χαϊδεύω; Ηγυναίκα είχε ένα ταμπεραμέντο που αντιστοιχούσε στα φλογάτα μαλλιά της. Αναρωτήθηκε αν θατης ξυπνούσε το ίδιο πάθος και στο κρεβάτι.

Το παιχνίδι του έρωτα δεν της ήταν άγνωστο, πράγμα που είτε θα τον βοηθούσε στους σκοπούςτου είτε θα τον δυσκόλευε, ανάλογα με το τι είδους εραστές τής είχαν τύχει. Ο Ίθαν έσυρε απαλά τοχέρι του στο γοφό της, απολαμβάνοντας τις γλυκές, θηλυκές καμπύλες, τη στρογγυλάδα τωνγλουτών της. Τη χάιδεψε στο μηρό, στη γάμπα, έπιασε τον ποδόγυρο του φορέματός της...

Η κραυγή της αγανάκτησης που αντήχησε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού παραλίγο να τουσπάσει τα τύμπανα των αυτιών του. Η Γκρέις πετάχτηκε όρθια σαν να είχε τσουρουφλιστεί καιγύρισε προς το μέρος του με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια απλωμένα προς το μέρος του λες και είχεαντικρίσει τέρας. Του ήρθε να βάλει τα γέλια.

«Μη μ’ αγγίζεις!»«Μπορώ να πω ότι η απέχθειά σου είναι κάτι παραπάνω από σαφής». Ο Ίθαν σηκώθηκε από το

κρεβάτι, έπιασε το στενό παντελόνι του, το φόρεσε και άρχισε να κουμπώνει τα κουμπιά.Ο Γκρέις έτρεξε στο γραφείο και άρχισε να ψάχνει σαν τρελή το χαρτοκόπτη. Τον άρπαξε και τον

κράτησε αμυντικά μπροστά της. Ο Ίθαν βλαστήμησε σιγανά.«Δεν το χρειάζεσαι αυτό. Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό».«Προσπαθούσες... προσπαθούσες να με...»«Ηρέμησε. Έτσι όπως ήσουν κουλουριασμένη πάνω μου, σκέφτηκα ότι θα το απολαμβάναμε και

οι δύο». Ήταν πανέμορφη. Με τα φλογάτα μαλλιά της πεσμένα στους ώμους της και τα μάγουλακατακόκκινα από το θυμό... Και μόνο που την κοιτούσε ερεθιζόταν πάλι.

Την πλησίασε, αλλά όχι πολύ, για να μην την τρομάξει. «Για την ακρίβεια, ήλπιζα ότι θακαταλήγαμε σε μια συμφωνία».

Εκείνη τον κοίταξε καχύποπτα, σφίγγοντας το χαρτοκόπτη στο χέρι της. «Τι είδους συμφωνία;»«Είμαι άντρας, δεσποινίς Τσέιστεν. Και οι άντρες έχουν συγκεκριμένες ανάγκες. Είμαι βέβαιος

πως το γνωρίζεις».Ο χαρτοκόπτης άρχισε να τρέμει μέσα στο χέρι της. «Θες... θες να πεις πως έχεις την απαίτηση

Page 20: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

να... να ικανοποιήσω τις ανάγκες σου;»Ο Ίθαν χαμογέλασε αχνά. «Δε θα το έθετα ακριβώς έτσι. Όπως είπα, νομίζω ότι θα μπορούσαμε

να προσφέρουμε απόλαυση ο ένας στον άλλο. Και με το αζημίωτο για σένα, φυσικά».Η Γκρέις έσμιξε τα φρύδια της. «Δεν καταλαβαίνω».«Αν μείνω ικανοποιημένος από την απόδοσή σου, ίσως μεσολαβήσω υπέρ σου όταν

επιστρέψουμε στο Λονδίνο».Η Γκρέις ξεροκατάπιε. Για πρώτη φορά ο Ίθαν συνειδητοποίησε ότι πάσχιζε να μην κλάψει και

δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό τον ενόχλησε.Την είδε να γλείφει τα χείλη της και πρόσεξε ότι έτρεμαν. «Όχι».«Όχι; Έτσι απλά;»Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Φαινόταν νέα και εύθραυστη και βλέποντάς την έτσι,

ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται.«Αν προσπαθήσεις να με βιάσεις, θα σε πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις».Θα το έκανε. Ήταν ολοφάνερο από την έκφραση στο πρόσωπό της. Παρ’ ότι τα μάτια της

γυάλιζαν από τα δάκρυα, το βλέμμα της ήταν γεμάτο αποφασιστικότητα.«Δεν πρόκειται να σε βιάσω», της είπε μαλακά ο Ίθαν. «Ποτέ δεν είχα τέτοια πρόθεση». Αλλά

ούτε και θα την άφηνε τόσο εύκολα να ξεφύγει. Ήταν η ερωμένη του Χάρμον Τζέφρις και τηνήθελε. Πολύ. Αργά ή γρήγορα, θα την έκανε δική του.

«Πώς... πώς ξέρω ότι μου λες την αλήθεια;»«Μπορεί να είμαι πολλά πράγματα, δεσποινίς Τσέιστεν, αλλά ψεύτης δεν υπήρξα ποτέ. Άφησε

κάτω το χαρτοκόπτη».Εκείνη απλώς τον έσφιξε πιο δυνατά.«Είπα, άφησέ τον κάτω». Ο Ίθαν έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, καθώς είχε αρχίσει να

εκνευρίζεται. Δεν ήταν μαθημένος να μην υπακούν στις εντολές του και δε θα ανεχόταν τέτοιασυμπεριφορά από την Γκρέις Τσέιστεν.

«Μην πλησιάζεις –σε προειδοποιώ».«Κι εγώ σε προειδοποιώ. Άφησε κάτω το χαρτοκόπτη, γιατί αν δεν τον αφήσεις θα υποστείς τις

συνέπειες».Εκείνη δάγκωσε το σαρκώδες κάτω χείλι της και ο Ίθαν ένιωσε τη λαχτάρα να τη φιλήσει. Πρώτη

φορά αισθανόταν τόσο πόθο για μια γυναίκα και το γεγονός ότι ανήκε στον Χάρμον Τζέφρις τονέκανε να τη θέλει ακόμα περισσότερο.

Έκανε ένα βήμα προς τα αριστερά και η Γκρέις μετακινήθηκε προς τα δεξιά, εξακολουθώντας νακραδαίνει το χαρτοκόπτη.

«Πας γυρεύοντας για φασαρίες, δεσποινίς Τσέιστεν».«Εσύ πας γυρεύοντας για φασαρίες».Ο Ίθαν δεν μπόρεσε πια να μη χαμογελάσει. Ήταν ένα σπάνιο, αληθινό χαμόγελο, που το ένιωσε

σαν ξένο στο πρόσωπό του. Έκανε πως θα ορμούσε από αριστερά, όρμησε όμως από δεξιά καιαρπάζοντάς την από τον καρπό, τράβηξε το χαρτοκόπτη από τα δάχτυλά της. Τον πέταξε στην άλληάκρη του δωματίου και την ίδια στιγμή την κόλλησε πάνω του, βύθισε τα δάχτυλά του στα φλογάταμαλλιά της και σφράγισε τα χείλη της, δίνοντάς της ένα βαθύ, γεμάτο πάθος φιλί.

Ο πόθος κατέκλυσε το σώμα του σαν καυτό κύμα. Συνέχισε να τη φιλάει για μερικές στιγμές

Page 21: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ακόμα κι έπειτα την άφησε και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Είδε τα πράσινα μάτια της να ανοίγουνδιάπλατα από κατάπληξη και απορία. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, το κορμί του παλλόταν.Είδε τα στήθη της να ανεβοκατεβαίνουν γοργά, τα μάγουλά της να φλογίζονται και χάρηκε γιατίκατάλαβε ότι δεν ήταν ο μόνος που είχε επηρεαστεί από κείνο το φιλί.

«Σκέψου αυτό που σου είπα», της είπε σιγανά. «Ίσως μια συμφωνία με το διάβολο να μην είναικαι τόσο κακή». Γυρνώντας της την πλάτη, άρπαξε τα υπόλοιπα ρούχα του, έπιασε το χαρτοκόπτηαπό κάτω και βγήκε από την καμπίνα, κλείνοντας μαλακά την πόρτα.

Η Γκρέις κοιτούσε την πόρτα απ’ όπου είχε βγει ο δεσμοφύλακάς της. Ήταν ένας άγριος, έναςβάρβαρος, δεν του είχε καμιά εμπιστοσύνη ότι θα κρατούσε το λόγο του, γιατί δεν της είχε δώσεικαμιά ένδειξη για να του έχει εμπιστοσύνη.

Πώς θα ήθελε να είναι στο Λαίδη Ανν...Ασυναίσθητα, έφερε τα δάχτυλά της στα χείλη της. Αν και το φιλί του ήταν σύντομο, ήταν γεμάτο

πάθος και ορμητικότητα –ένα βάναυσο φιλί που κανονικά θα έπρεπε να την αηδιάσει. Όμως ηκαρδιά της βροντοχτυπούσε και το κεφάλι της βούιζε, τόσο που φοβόταν ότι θα λιποθυμήσει. Δενείχε καμιά τρυφερότητα, καμιά γλύκα ή στοργή. Κι όμως, ήταν ένα φιλί που δε θα το ξεχνούσε ποτέτης.

Πώς γινόταν αυτό;Σκέφτηκε τη συμφωνία που της είχε προτείνει ο καπετάνιος. Ήταν φανερό ότι γνώριζε το ρόλο

που είχε παίξει στην απόδραση του πατέρα της από το Νιούγκεϊτ, κι όμως δεν κατευθύνονταν προςτο Λονδίνο αλλά μακριά απ’ αυτό. Ήξερε ότι έπρεπε να φοβάται –και φοβόταν. Αλλά για κάποιολόγο αρνιόταν να δειλιάσει μπροστά του.

Το στομάχι της γουργούρισε. Έσπρωξε πίσω τα αχτένιστα μαλλιά της και πλησίασε στονολόσωμο καθρέφτη της γωνίας. Οι μπούκλες της κρέμονταν άψυχες στους ώμους της και το γαλάζιοτης φόρεμα ήταν κατατσαλακωμένο. Ανασήκωσε τον ποδόγυρο, έκοψε ένα κομμάτι δαντέλα απότην άκρη της καμιζόλας της και έδεσε μ’ αυτό τα μαλλιά της. Λαχταρούσε να κάνει ένα μπάνιο καινα φάει κάτι και αναρωτήθηκε αν ο πλοίαρχος Σαρπ σκόπευε να την τιμωρήσει, αφήνοντάς τη ναπεθάνει από ασιτία.

Λες και κάποιος είχε διαβάσει τις σκέψεις της, ένα σιγανό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. ΗΓκρέις συλλογίστηκε την προστασία που της πρόσφερε ο χαρτοκόπτης και κοίταξε με νοσταλγίαπρος το γραφείο, αλλά το μαχαίρι δεν ήταν πια εκεί.

Αναστέναξε και πήγε στην πόρτα. Αν ο πλοίαρχος ή οι ναύτες του είχαν πρόθεση να τη βλάψουν,θα το είχαν κάνει το προηγούμενο βράδυ. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή, πήρε βαθιά εισπνοή καιάνοιξε την πόρτα.

Το τελευταίο που περίμενε να αντικρίσει ήταν ο νεαρός που στεκόταν στο διάδρομο, κρατώνταςένα δίσκο με φαγητό.

«Καλημέρα, δεσποινίς. Ο καπετάνιος σκέφτηκε πως θα πεινάτε και σας στέλνει αυτά γιαπρόγευμα». Η μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμένου χυλού από βρόμη στο βαθύ πιάτο στο κέντρο τουδίσκου ήταν δελεαστική. Δίπλα υπήρχαν ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο πορτοκάλι κομμένο σε μικρέςφέτες, μια κούπα αχνιστό τσάι, μια καράφα με γάλα και ένα βάζο με μελάσα για το χυλό. Η Γκρέις

Page 22: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

δεν πίστευε στα μάτια της.Άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια. «Ο καπετάνιος είχε δίκιο –πράγματι πεινάω. Πολύ ευγενικό εκ

μέρους του να στείλει το δίσκο». Ευγενικό –εκτός κι αν ήταν απλώς ένα σχέδιο για να την πείσει ναδεχτεί τη συμφωνία που της πρότεινε. Αν επρόκειτο γι’ αυτό, η στρατηγική του θα αποτύγχανε.

«Πώς σε λένε;» ρώτησε το αγόρι, που δε φαινόταν μεγαλύτερο από δώδεκα χρονών και ήτανμικρόσωμο για την ηλικία του. Τα μάτια του ήταν καταπράσινα, σαν τα δικά της. Και τότε πρόσεξεγια πρώτη φορά το ξύλινο δεκανίκι που είχε κάτω από την αριστερή του μασχάλη.

«Φρέντι, δεσποινίς. Φρέντι Μπάρτον με λένε».Η Γκρέις αγνόησε το ενοχλητικό δεκανίκι και χαμογέλασε βεβιασμένα. «Λοιπόν, Φρέντι, άφησε

το δίσκο εκεί». Του έδειξε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι Σέρατον με τις δυο όμοιες καρέκλες. Τηςφαινόταν παράξενο που ο διαβολικός καπετάνιος είχε για καμαρότο ένα ανάπηρο παιδί.

«Μάλιστα, δεσποινίς». Ο Φρέντι πλησίασε στο τραπέζι και η Γκρέις συνοφρυώθηκε προσέχονταςτο λυγισμένο, στραβό αριστερό του πόδι. Ξαφνικά ένας θόρυβος ακούστηκε στο διάδρομο, κάτιπετάχτηκε μέσα στην καμπίνα από τη χαραμάδα που είχε αφήσει ο Φρέντι στην πόρτα και πέρασεξυστά από το παραμορφωμένο μέλος του παιδιού, που λίγο έλειψε να το ρίξει κάτω.

«Ανάθεμά σε, Σκούνα!» Ο Φρέντι άφησε το δίσκο στο τραπέζι κάπως απότομα και,ακολουθώντας το βλέμμα του, η Γκρέις είδε έναν πορτοκαλή κεραμιδόγατο να τρυπώνει κάτω απότο τραπέζι. «Σας αρέσουν οι γάτοι;» τη ρώτησε ο Φρέντι, δείχνοντας με το κεφάλι το ζώο που είχεκρυφτεί και δε φαινόταν παρά μόνο η ουρά του.

«Ω, ναι, πολύ».Ο Φρέντι φάνηκε να ανακουφίζεται. «Ο Σκούνας δε θα σας ενοχλήσει καθόλου. Και είναι

τρομερός κυνηγός ποντικιών».Η Γκρέις προσπάθησε να μη χαμογελάσει. «Άρα δε χρειάζεται να ανησυχώ μήπως μπουν ποντίκια

στην καμπίνα».«Όχι, δεσποινίς». Το παιδί κοίταξε τη ριγωτή κίτρινη ουρά που πηγαινοερχόταν κάτω από την

καρέκλα. «Ο Σκούνας θα σας ειδοποιήσει όταν θελήσει να βγει πάλι από την καμπίνα».«Δεν αμφιβάλλω καθόλου!»«Ο καπετάνιος είπε να σας προσέχω. Αν χρειαστείτε κάτι, ειδοποιήστε με».Πολλά χρειαζόταν –και κυρίως να κατέβει απ’ αυτό το πλοίο–, αλλά δεν ήταν βέβαιη ότι ο Φρέντι

θα μπορούσε να την εξυπηρετήσει. Πλησίασε στο τραπέζι, έριξε μια ματιά στο φαγητό και τοστομάχι της γουργούρισε πάλι. Πεινούσε, αλλά χρειαζόταν πληροφορίες πολύ περισσότερο απ’ όσοχρειαζόταν τροφή και ίσως το παιδί τη διαφώτιζε.

«Πόσο καιρό δουλεύεις για τον πλοίαρχο Σαρπ;»«Όχι πολύ, δεσποινίς. Μόλις τώρα απόκτησε κι αυτός καινούριο πλοίο. Ο πατέρας μου ταξίδευε

μαζί του, όμως. Σκοτώθηκε με τους υπόλοιπους του πληρώματος πριν από κάμποσο καιρό».«Λυπάμαι, Φρέντι. Τι συνέβη;»«Ε, να, πολεμούσανε τους Γάλλους. Τα αναθεματισμένα καθάρματα πιάσανε το καράβι και ρίξανε

τον καπετάνιο, τον πατέρα μου και τους άλλους στη φυλακή». Ο μικρός συνειδητοποίησε ότι είχεχρησιμοποιήσει κακές λέξεις και κοκκίνισε. «Συγνώμη, δεσποινίς».

«Δεν πειράζει, Φρέντι. Είναι φανερό πως ήταν πράγματι πολύ κακοί άνθρωποι».Ο Φρέντι έγειρε στο δεκανίκι του. «Ο καπετάνιος έχασε τη Μάγισσα της Θάλασσας και τους

Page 23: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

άντρες του –όλους εκτός από τον Άνγκους και τον Λιανό Νεντ. Πού ν’ ακούσετε τις ιστορίες πουδιηγιέται ο Νεντ. Λέει πως ο καπετάνιος Σαρπ πολέμησε σαν δαίμονας. Λέει πως ο καπετάνιος...»

«Θαρρώ ότι η κυρία γνωρίζει ό,τι χρειάζεται να ξέρει για τον καπετάνιο», ακούστηκε μια βαθιάφωνή από την πόρτα. «Κουνήσου, Φρέντι. Σε θέλει ο Άνγκους».

Ο μικρός κοκκίνισε ένοχα, γύρισε και βγήκε από την καμπίνα στηριγμένος στο δεκανίκι του. Τοχειριζόταν τόσο επιδέξια, που θα νόμιζε κανείς ότι ήταν προέκταση του σώματός του. Ο Φρέντιέκλεισε την πόρτα και η Γκρέις γύρισε προς τον ψηλό άντρα που στεκόταν λίγο πιο μέσα από τοκατώφλι.

«Ο χυλός σου κρυώνει».Η Γκρέις έριξε μια ματιά προς το τραπέζι. «Ναι... σ’ ευχαριστώ που μου τον έστειλες».Το βλοσυρό του ύφος φανέρωνε πως είχε μετανιώσει γι’ αυτό. «Σκέφτηκα ότι θα χρειαστεί να

αναπληρώσεις τις δυνάμεις σου. Σε βεβαιώνω εκ πείρας ότι το φαγητό της φυλακής είναι λιγότερονόστιμο».

Το στομάχι της Γκρέις σφίχτηκε. Δεν έπρεπε να ξεχνάει ότι εκείνος ο άνθρωπος ήταν εχθρός της.Είχε διαπράξει ένα έγκλημα, ναι, αλλά ο Ίθαν Σαρπ δεν ήταν δικαστής. Δεν είχε κανένα δικαίωμα νατην κρίνει.

Ξαφνικά, ένιωσε να της κόβεται η όρεξη, αλλά παρ’ όλ’ αυτά πλησίασε στο τραπέζι και κάθισε.Αγνοώντας τον ήχο των βημάτων του στην καμπίνα, κατάφερε να τελειώσει το χυλό, αλλά τοστομάχι της επαναστατούσε στην ιδέα να φάει το πορτοκάλι.

Ο καπετάνιος πλησίασε στο τραπέζι και σταμάτησε δίπλα της. «Φάε το πορτοκάλι. Δε θα ήτανευχάριστο να πάθεις σκορβούτο και να χάσεις τα ωραία, άσπρα δόντια σου».

Η Γκρέις έσφιξε τα χείλη της για να μην του δώσει καμιά πληρωμένη απάντηση. Δεν τοναφορούσε το αν έτρωγε ή όχι. Από την άλλη μεριά όμως, είχε ακούσει για τους κινδύνους τουσκορβούτου. Θέλοντας και μη, άρχισε να τρώει το πορτοκάλι.

Ήταν γλυκό, ζουμερό και πεντανόστιμο. Αναστενάζοντας ευχαριστημένη, σκούπισε το στόμα τηςμε τη λινή πετσέτα που ήταν στο δίσκο και έσπρωξε πίσω την καρέκλα της. Ο πλοίαρχος καθότανστο γραφείο του και έγραφε σε ένα χοντρό κατάστιχο.

Η Γκρέις πήγε κοντά του. «Θέλω να μάθω γιατί με έφερες εδώ. Θέλω να μάθω τι σκοπεύεις να μεκάνεις».

Εκείνος στράφηκε, σηκώθηκε από την καρέκλα του και στάθηκε απέναντί της. Η Γκρέις ένιωσεσαν να είχε ερεθίσει έναν πάνθηρα ενώ βρισκόταν μέσα στο κλουβί του.

Τα γαλάζια μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της. «Κι εγώ θέλω να μάθω γιατί βοήθησες ένανπροδότη να γλιτώσει από την αγχόνη».

Επιτέλους, η ερώτηση είχε τεθεί ανοιχτά. «Πώς είσαι τόσο βέβαιος ότι τον βοήθησα;»«Έχω τις πηγές μου... πολύ αξιόπιστες πηγές. Όπως και ο Χάρμον Τζέφρις είχε τις δικές του».Ακούγοντάς τον να προφέρει το όνομα του πατέρα της με τόσο μίσος, η Γκρέις ένιωσε το στομάχι

της να σφίγγεται. Μόλις πρόσφατα είχε ανακαλύψει την ύπαρξή του και τον είχε γνωρίσει μόνομέσα από τα γράμματα που της έστελνε κατά καιρούς, γράμματα που η μητέρα της της έκρυβε. Τηνείχαν συγκινήσει, καθώς αποδείκνυαν ότι δεν την είχε εγκαταλείψει, όπως νόμιζε, αλλά αντίθετα δεντην είχε ξεχάσει ποτέ.

Τον είχε βοηθήσει να αποδράσει, διαπράττοντας ένα φρικτό έγκλημα σύμφωνα με το νόμο και θα

Page 24: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ήταν επικίνδυνο να παραδεχτεί την ενοχή της. Δεν είχε ιδέα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος πουστεκόταν απέναντί της ούτε τι προθέσεις είχε.

Αγνόησε την ερώτησή του εξίσου επιδεικτικά όπως είχε αγνοήσει κι εκείνος τη δική της. «Απαιτώνα με μεταφέρεις στο Σκάρμπορο. Εκεί πήγαινα όταν με απήγαγες κι εκεί επιμένω να φτάσω».

Εκείνος γέλασε ψυχρά. «Είσαι καταπληκτική κοπέλα, δεσποινίς Τσέιστεν. Απίστευτα επινοητικήκαι ανεξάντλητα διασκεδαστική. Αρχίζω να απολαμβάνω αυτό το παιχνίδι της γάτας και τουποντικού».

«Εγώ όμως δεν το απολαμβάνω καθόλου».«Όχι;» Το βλέμμα του ταξίδεψε πάνω της, παγερό σαν τη θάλασσα αλλά την ίδια στιγμή γεμάτο

λαγνεία και πάθος. «Ίσως με τον καιρό».Η ανάσα της πιάστηκε. Η Γκρέις του γύρισε την πλάτη γιατί ξαφνικά ντράπηκε για την ατημέλητη

εμφάνισή της. Ίσιωσε τα μαλλιά της και ευχήθηκε να είχε λίγο καθαρό νερό να πλυθεί και μιααλλαξιά ρούχα.

Η κίνησή της θα πρέπει να πρόδωσε τις σκέψεις της.«Σε μια δυο μέρες θα σταματήσουμε για προμήθειες. Θα δω αν υπάρχει τρόπος να σου βρω κάτι

να φορέσεις».Η Γκρέις ανασήκωσε το πιγούνι της και τον κοίταξε κατάματα. «Έχω όσα ρούχα χρειάζομαι...

στην καμπίνα μου στο Λαίδη Ανν».Ο καπετάνιος έσφιξε τα δόντια του. «Δυστυχώς για σένα, δε βρίσκεσαι πλέον στο Λαίδη Ανν».

4

Πέρασαν άλλες δυο μέρες. Η Γκρέις καθόταν στο φαρδύ κρεβάτι του καπετάνιου, φορώντας τογαλάζιο φόρεμά της και κρατώντας το Σκούνα στα γόνατά της. Ο μεγαλόσωμος πορτοκαλής γάτοςγουργούριζε δυνατά και το γουργουρητό του ήταν ένας παράδοξα καθησυχαστικός ήχος. Ήτανπαγιδευμένη σε ένα πλοίο που μόνο πειρατικό θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει, κατευθύνοντανένας Θεός ήξερε πού και η μοίρα της ήταν ακόμα απροσδιόριστη.

Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δε φοβόταν πιο πολύ.Η Γκρέις αναστέναξε και χάιδεψε αφηρημένα το τρίχωμα του Σκούνα. Ίσως έφταιγε το ότι μέχρι

στιγμής είχε επιβιώσει σώα και αβλαβής και δεν την είχαν κακομεταχειριστεί ιδιαίτερα. Φορώνταςένα αντρικό νυχτικό που της είχε φέρει ο Φρέντι, και απρόθυμη ακόμα να εμπιστευτεί τοδεσμοφύλακά της, αποκοιμιόταν κάθε βράδυ όπως και το πρώτο, καθισμένη στην καρέκλα με τηνίσια πλάτη πίσω από το γραφείο του. Και κάθε πρωί ξυπνούσε στο κρεβάτι, κουλουριασμένη στημεριά της κάτω από τα σκεπάσματα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ξυπνούσε μόνη.

Page 25: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ήξερε ότι ο πλοίαρχος Σαρπ είχε κοιμηθεί δίπλα της όπως το πρώτο βράδυ. Έβλεπε τοβαθούλωμα από το κεφάλι του στο μαξιλάρι, ένιωθε την αδιόρατη, αρρενωπή μυρωδιά του που τηςθύμιζε θάλασσα.

Ο πραγματικός της φόβος δεν ήταν τι μπορούσε να της κάνει ο καπετάνιος, αλλά τι θα τηςσυνέβαινε αν την επέστρεφε στο Λονδίνο και την παρέδιδε στις Αρχές. Μέχρι στιγμής το πλοίοεξακολουθούσε να απομακρύνεται από την πρωτεύουσα και όσο δεν έπλεαν προς το Λονδίνο,υπήρχε πάντα μια μικρή ελπίδα.

Τουλάχιστον είχε την καλοσύνη να της δανείσει μια βούρτσα και μια χτένα. Ήταν ένα εξαίσιο σετ,ασημένιο με μαρκετερί από φίλντισι, πιθανότατα δώρο από κάποια ερωμένη του. Αυτό όμως δεν τηναπασχολούσε, της αρκούσε που είχε τη δυνατότητα να βουρτσίζει και να πλέκει τα μαλλιά της.

Τις τελευταίες δυο μέρες είχε δει ελάχιστα το διαβολικό καπετάνιο και χαιρόταν γι’ αυτό. Με τιςλάγνες ματιές του, την ψυχρότητα και την περιφρόνησή του, κάθε άλλο παρά ευχάριστη συντροφιάαποτελούσε. Όμως, παρά την παρουσία του Φρέντι και του Σκούνα, αισθανόταν ανήσυχη καιπεριορισμένη. Άρχισε να βολτάρει στην καμπίνα, νιώθοντας τους τοίχους να την πνίγουν και τονεκνευρισμό της να μεγαλώνει. Δεν ήταν φυλακισμένη, αλλά έτσι ένιωθε.

Την επόμενη φορά που θα έβλεπε τον καπετάνιο θα απαιτούσε να την ανεβάσει στο κατάστρωμα.Ήταν μαθημένη να ασκείται, περπατώντας μπροστά από τα καταστήματα της Μποντ Στρητ ήκάνοντας περίπατο στο πάρκο. Στη διάρκεια της ημέρας, άνοιγε λιγάκι ένα από τα φινιστρίνια πάνωαπό το κρεβάτι, αλλά δεν ήταν το ίδιο με το να είναι έξω, να νιώθει την αλισάχνη στο πρόσωπό τηςκαι να γεμίζει τα πνευμόνια της με τον καθαρό θαλασσινό αέρα. Αν δε φοβόταν το ετερόκλητοπλήρωμα, θα ανέβαινε μόνη της.

Μπροστά στα πόδια του κρεβατιού έκανε μεταβολή και άρχισε να βηματίζει προς την αντίθετηκατεύθυνση. Όταν άκουσε το σιγανό χτύπημα, αναγνώρισε το ελαφρύ χέρι του Φρέντι και πήγε ν’ανοίξει την πόρτα, αλλά έμεινε κατάπληκτη όταν είδε δύο μέλη του πληρώματος να βαστούν μιαχάλκινη σκάφη γεμάτη καυτό νερό. Ο ένας ήταν ο μελαψός με τα πολλά τατουάζ.

«Είναι νερό της βροχής, δεσποινίς». Ο Φρέντι παραμέρισε για να περάσουν και να αφήσουν τησκάφη στην καμπίνα. «Πέσαμε σε μπουρίνι χθες βράδυ και γεμίσαμε τις δεξαμενές. Ο καπετάνιοςσκέφτηκε πως θα σας άρεσε να κάνετε ένα μπάνιο».

Η Γκρέις παραλίγο να αναστενάξει από χαρά.«Πού να την αφήσουμε, δεσποινίς;»«Μπροστά στη φωτιά είναι μια χαρά». Η Γκρέις πλησίασε βιαστικά στο τζάκι και στάθηκε

παράμερα όσο οι άντρες άφηναν τη σκάφη στο πάτωμα μπροστά στη φωτιά που σιγόκαιγε.«Σ’ εκείνο το ντουλάπι έχει λινές πετσέτες», είπε ο Φρέντι δείχνοντάς της. «Να σας φέρω μία;»«Θα την πάρω εγώ. Σ’ ευχαριστώ, Φρέντι». Το παιδί και οι ναύτες βγήκαν από την καμπίνα και η

Γκρέις έστρεψε την προσοχή της στη σκάφη. Αποβραδίς αναγκαστικά είχε βγάλει τα ρούχα της γιανα φορέσει το νυχτικό και το πρωί είχε κάνει το αντίστροφο. Αλλά το να κάθεται γυμνή μέσα σε μιασκάφη καταμεσής της καμπίνας του καπετάνιου απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη τόλμη.

Έριξε μια ματιά στη μικρή χάλκινη σκάφη. Ένιωσε τη θερμότητα του νερού να εκπέμπεται, τουςατμούς να υγραίνουν το δέρμα της. Πήρε την απόφασή της. Φέρνοντας τα χέρια της πίσω από τηνπλάτη της, προσπάθησε να ξεκουμπώσει το φόρεμα, αλλά τα κουμπιά ήταν μικρά και τα έφτανεδύσκολα.

Page 26: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Αναθεματισμένο πράγμα», μουρμούρισε και ευχήθηκε να ήταν εκεί η Φοίβη για να τη βοηθήσει.Παραλίγο να δεθεί κόμπος στην προσπάθειά της να ανοίξει τα τελευταία κουμπιά.

«Επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω». Η βαθιά φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη της καμπίνας.Ήταν τόσο αφοσιωμένη στην προσπάθειά της να ξεκουμπώσει το φόρεμα που δεν τον είχε ακούσεινα μπαίνει.

Ο Ίθαν δεν περίμενε να του δώσει την άδεια. Προχώρησε προς το μέρος της και οι ψηλές μαύρεςμπότες του γυάλιζαν στο φως. Η Γκρέις πρόσεξε έναν ελαφρύ δισταγμό στο βήμα του, που τον είχεαντιληφθεί και νωρίτερα. Ίσως οφειλόταν σε κάποιο παλιό τραύμα. Και παρ’ όλο που έκρυβε καλάτη χωλότητά του, όταν θύμωνε ή ταραζόταν γινόταν πιο έντονη.

Ωστόσο δε φάνηκε να τον εμποδίζει σε τίποτα τώρα, καθώς έβγαζε το μάλλινο πανωφόρι του καιτο πετούσε στο κρεβάτι, μένοντας με το εφαρμοστό παντελόνι του και το φαρδομάνικο πουκάμισο.Έμοιαζε με πειρατή, ο Μπλακ Μπαρτ ή ο Κάπτεν Κιντ, και ίσως να ήταν.

Άλλωστε δεν την είχε απαγάγει διά της βίας; Δεν την είχε απομακρύνει παρά τη θέλησή της απότο Λαίδη Ανν;

Η Γκρέις ένιωσε τα δάχτυλά του πάνω από το φόρεμά της καθώς της ξεκούμπωνε τα κουμπιά μεμεγάλη επιδεξιότητα, που έδειχνε ολοφάνερα ότι ήταν εξοικειωμένος με τη γυναικείαγκαρνταρόμπα. Μόλις το φόρεμα άνοιξε, η Γκρέις απομακρύνθηκε βιαστικά, κρατώντας το σφιχτάπάνω στο στήθος της.

«Ευχαριστώ», είπε ψυχρά. «Τώρα, θα σε παρακαλούσα να με αφήσεις να απολαύσω το λουτρόμου, μια και είχες την ευγενική καλοσύνη να το στείλεις».

Εκείνος της χαμογέλασε μοχθηρά. «Ασφαλώς. Θα σταθώ εδώ παράμερα και δε θα σ’ εμποδίζω».Η Γκρέις έμεινε εμβρόντητη. «Εννοείς ότι σκοπεύεις να μείνεις εδώ ενώ θα γδύνομαι;»Όμως ένα βλέμμα στα λάγνα γαλανά μάτια του ήταν αρκετό για να καταλάβει ότι ακριβώς αυτή

ήταν η πρόθεσή του. «Σου παραχώρησα το λουτρό. Θέλω κάτι σε αντάλλαγμα. Ως άντρας πουεκτιμά τη γυναικεία καλλονή, θα ήθελα να σε βλέπω να πλένεσαι».

«Είσαι τρελός».«Αντίθετα, νομίζω πως είμαι απολύτως λογικός. Μοιραζόμαστε αυτή την καμπίνα. Αργά ή

γρήγορα, και οι δυο θα χρησιμοποιήσουμε τη σκάφη». Η Γκρέις σκέφτηκε πως η ίδια είχε απόλυτηανάγκη να πλυθεί αμέσως και κοκκίνισε. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε παρουσιαστεί τόσο ατημέλητημπροστά σε έναν κύριο. Βέβαια, ο καπετάνιος κάθε άλλο παρά κύριος ήταν... «Και μη μου πεις ότιδεν έχεις γδυθεί ποτέ μπροστά σε έναν άντρα».

Το κοκκίνισμά της βάθυνε. Πώς τολμούσε να της λέει τέτοια πράγματα! Δυο άντρες όλοι κι όλοιτην είχαν φιλήσει –τρεις μαζί μ’ αυτόν. Επειδή ήθελε να μάθει πώς ήταν το φιλί. Όμως όλη της ηπείρα σταματούσε εκεί.

Θα μπορούσε να του το πει, αν και πιθανότατα δε θα την πίστευε. Μέχρι στιγμής είχε κρατήσεικλειστά τα χαρτιά της και κάτι της έλεγε ότι ο Ίθαν Σαρπ γνώριζε πολύ λιγότερα πράγματα για κείνηαπ’ όσα είχε νομίσει η ίδια αρχικά. Και προς το παρόν, τη συνέφερε να παραμείνουν τα πράγματαέτσι.

«Το βέβαιο είναι ότι δεν έχω γδυθεί μπροστά σου και δε σκοπεύω να το αλλάξω αυτό».Εκείνος ανασήκωσε τους φαρδιούς του ώμους. «Όπως αγαπάς. Θα πω στους άντρες να πάρουν τη

σκάφη». Κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

Page 27: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Στάσου!» Η Γκρέις κοίταξε το ζεστό νερό, δαγκώνοντας το χείλι της. Λαχταρούσε να πλυθεί καινα φρεσκαριστεί. «Θα μπορούσαμε να συμβιβαστούμε».

Το μαύρο του φρύδι ανασηκώθηκε. «Με τι τρόπο;»«Να... αν γυρνούσες την πλάτη σου μέχρι να μπω στη σκάφη, ίσως δε θα αισθανόμουν τόσο

εκτεθειμένη».Ο Ίθαν της έριξε μια ματιά και μετά κοίταξε τη σκάφη και χαμογέλασε. «Εντάξει. Αν αυτό σε

κάνει να νιώσεις καλύτερα, θα γυρίσω την πλάτη μου μέχρι να μπεις στο νερό».Και το έκανε, σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος. Η Γκρέις έκλεισε τα μάτια της,

προσπαθώντας να μαζέψει το κουράγιο της. Είχε απόλυτη ανάγκη να πλυθεί και δε θα επέτρεπε στοδιαβολικό καπετάνιο να της στερήσει το λουτρό της.

Βγάζοντας βιαστικά τα ρούχα της, μπήκε στη μικρή χάλκινη σκάφη και μάζεψε τα γόνατά τηςκάτω από το σαγόνι της. Το πάφλασμα του νερού τον έκανε να καταλάβει. Περίμενε έναδευτερόλεπτο ακόμα, δίνοντάς της χρόνο να βολευτεί, κι έπειτα γύρισε.

Ο τρόπος που την περιεργάστηκε από την κορφή ως τα νύχια ήταν τόσο επίμονος που τα μάγουλάτης έγιναν κατακόκκινα. Έπειτα πλησίασε στο ντουλάπι και έβγαλε την πετσέτα που η Γκρέις είχεξεχάσει να πάρει, μαζί με μια πλάκα σαπούνι. Μοσχομύριζε λεβάντα και ήταν ολοφάνερο ότι δενπροοριζόταν γι’ αυτόν.

«Θα τη χρειαστείς όταν τελειώσεις». Έριξε την πετσέτα στην πλάτη μιας καρέκλας. «Και λίγοσαπούνι θα σου φανεί χρήσιμο».

Η Γκρέις άπλωσε το χέρι για να πιάσει την πλάκα που της πέταξε και είδε τα μάτια του νασκοτεινιάζουν. Τα μάγουλά της έγιναν ακόμα πιο κόκκινα όταν συνειδητοποίησε ότι, σηκώνοντας τοχέρι της, του είχε προσφέρει απρόσκοπτη θέα στα γυμνά της στήθη.

«Είσαι στ’ αλήθεια πολύ απολαυστικό θέαμα, δεσποινίς Τσέιστεν».Η Γκρέις τον κοίταξε καχύποπτα καθώς πλησίαζε στη σκάφη και γονάτιζε δίπλα της.«Ασφαλώς θα θέλεις να λούσεις τα μαλλιά σου», πρόσθεσε εκείνος και η φωνή του ήταν κάπως

βραχνή.Η Γκρέις έμεινε εντελώς ακίνητη όταν εκείνος τράβηξε την άκρη της σκισμένης δαντέλας που

έδενε τη βαριά πλεξούδα της. Χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά του για να ξεχωρίσει τα μαλλιά της, ταάπλωσε στους ώμους της.

«Έχεις πολύ ωραία μαλλιά», της είπε σιγανά. «Στο χρώμα της φωτιάς και απαλά σαν μετάξι».Εκείνη δεν είπε τίποτα, αλλά μια γλυκιά ζεστασιά την πλημμύρισε. Ένιωσε τα μακριά, λεπτά

δάχτυλά του να αγγίζουν τον αυχένα της καθώς της παραμέριζε μια καστανοκόκκινη τούφα καιρίγησε σύγκορμη. Η ζεστασιά απλώθηκε σε όλα της τα μέλη.

«Δώσε μου το σαπούνι», είπε ο Ίθαν, παίρνοντάς το από τα τρεμάμενα δάχτυλά της πριν προλάβειεκείνη να τον εμποδίσει. «Θα σου σαπουνίσω την πλάτη».

«Δε... δεν είναι δυνατόν να το εννοείς!» Η Γκρέις ήθελε να διαμαρτυρηθεί ακόμα πιο έντονα,αλλά τα λόγια δεν έβγαιναν από το στόμα της. Και αν προσπαθούσε να τραβηχτεί πιο μακριά του, θαέμενε ακόμα πιο εκτεθειμένη. Ένιωσε το χέρι του να της σαπουνίζει την πλάτη με αργές κυκλικέςκινήσεις και έμεινε εντελώς ακίνητη.

«Ηρέμησε, Γκρέις. Δεν πρόκειται να κάνω κάτι που δε θέλεις...»«Δεν θέλω να με αγγίζεις».

Page 28: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«...πέρα από το να σε βοηθήσω να πλυθείς». Έτριψε πάλι το σαπούνι στο λινό πανί και η ευωδιάτης λεβάντας την τύλιξε. Η ζεστασιά του νερού διαπότισε τους μουδιασμένους μυς της και δίχως νατο θέλει άρχισε να χαλαρώνει. Έκλεισε τα μάτια της σαν υπνωτισμένη και σιγά σιγά η ένταση άρχισενα υποχωρεί.

Το πανί κυλούσε απαλά στον αυχένα και την πλάτη της. Ο Ίθαν της σαπούνισε τους ώμους και ταμπράτσα, έριξε νερό στην πλάτη της για να φύγει η σαπουνάδα και μετά άρχισε να σαπουνίζειπροσεκτικά το λαιμό και τον κόρφο της.

Τα μάτια της άνοιξαν απότομα όταν το πανί κατέβηκε χαμηλότερα, διέγραψε κύκλο γύρω από τοστήθος της και μετά έτριψε τις θηλές της, κάνοντάς τες να ορθωθούν κάτω από το νερό και το κορμίτης να φουντώσει.

«Σταμάτα! Σταμάτα αμέσως!» Η Γκρέις έτρεμε. Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος,ντροπιασμένη από την απροσδόκητη αντίδρασή της και θυμωμένη με το θράσος του. «Αυτό δενήταν μέρος της συμφωνίας μας. Δε σου έδωσα την άδεια να πάρεις θάρρος».

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Απλώς ήθελα να φανώ χρήσιμος». Όμως ένα αχνόχαμόγελο τρεμόπαιζε στις άκρες των χειλιών του και τα γαλανά του μάτια ήταν πιο σκοτεινά απόποτέ. Καθώς τον κοιτούσε καχύποπτα, το βλέμμα της έπεσε στο εξόγκωμα που είχε εμφανιστεί εκείόπου ενώνονταν οι μηροί του. Η Γκρέις ήξερε ότι αυτό συνέβαινε όταν ένας άντρας ήτανερεθισμένος και ξαφνικά την έπιασε φόβος.

«Σε παρακαλώ, άφησέ με να τελειώσω το λουτρό μου με ηρεμία».Το μακρύ του δάχτυλο σύρθηκε στο μάγουλό της. «Είσαι βέβαιη ότι αυτό θέλεις;»Η Γκρέις ύγρανε τα χείλη της που έτρεμαν. «Ναι. Απολύτως».Εκείνος δεν κινήθηκε για κάμποσες στιγμές, μένοντας γονατισμένος δίπλα στη σκάφη. Έπειτα

σηκώθηκε με έναν αναστεναγμό.«Θα φροντίσω να μη σ’ ενοχλήσει κανείς».«Ευχαριστώ», κατάφερε να ψελλίσει η Γκρέις.Τον παρακολουθούσε καθώς απομακρυνόταν και την πλημμύρισε ανακούφιση όταν εκείνος

βγήκε από την καμπίνα και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Κάτω από το νερό, οι θηλές της ήταν ακόμασκληρές σαν διαμάντια και το στομάχι της εξακολουθούσε να τρεμουλιάζει. Ήταν τρομαχτικό πόσοτην είχε επηρεάσει ένα απλό άγγιγμά του.

Το νερό κόντευε να κρυώσει όταν βγήκε επιτέλους από την ονειροπόληση και κατάφερε νατελειώσει το λουτρό της και να λούσει τα μαλλιά της. Και σε όλο αυτό το διάστημα αναρωτιότανπώς είχε επιτρέψει να συμβεί τέτοιο πράγμα.

Και απάντηση δεν έβρισκε.

Ο Ίθαν δεν μπορούσε να την καταλάβει. Ως εκείνη τη στιγμή περηφανευόταν ότι γνώριζε καλά τιςγυναίκες. Ο μεγάλος του αδελφός, ο Τσαρλς, του είχε εξηγήσει τα μυστήρια της ζωής όταν ήταν μιασταλιά παιδί και η συναναστροφή με την αδελφή του τον είχε μυήσει στον τρόπο που λειτουργούσετο γυναικείο μυαλό. Όταν ήταν μικρός περνούσε πολλές ώρες με τη Σάρα και τις φίλες της καιαισθανόταν άνετα με τις γυναίκες. Άλλωστε μέχρι τώρα είχε αρκετές ερωμένες.

Η Γκρέις Τσέιστεν, όμως, τον μπέρδευε. Εκείνος πίστευε ότι ήταν πόρνη, εκείνη όμως παρίστανε

Page 29: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

την αθώα. Οι λεονταρισμοί της έρχονταν σε έντονη αντίθεση με το φόβο που καθρεφτιζόταν συχνάστα μάτια της, όπως και με τη λάμψη των δακρύων που προσπαθούσε να κρύψει. Τον έφερνε σεδύσκολη θέση κι αυτό δεν του άρεσε. Δεν του άρεσε καθόλου.

Το προηγούμενο βράδυ, έπειτα από το επεισόδιο με την Γκρέις στη σκάφη, είχε κοιμηθεί στηνκαμπίνα του υπάρχου αντί να γυρίσει στη δική του. Ευτυχώς ο Άνγκους ήταν διακριτικός και δενείχε κάνει ερωτήσεις. Αλλά ακόμα κι αν του έκανε, ο Ίθαν δε θα ήξερε τι να του απαντήσει.

Ίσως φοβόταν πως αν πλάγιαζε δίπλα στην Γκρέις Τσέιστεν όπως τα προηγούμενα βράδια, δε θακατάφερνε να αντισταθεί στον πειρασμό να την κάνει δική του. Τώρα πια ήξερε τι κρυβόταν κάτωαπό το δανεικό νυχτικό, ήξερε πόσο λείο και απαλό ήταν το δέρμα της, πόσο γεμάτα τα στήθη της.Ήξερε το σχήμα και το βάρος τους, το ροδαλό χρώμα των θηλών τους.

Είχε επιστρατεύσει όλη τη δύναμη της θέλησής του για να μην τη σηκώσει από τη σκάφη καικλείσει εκείνες τις θηλές στο στόμα του. Ήθελε να σύρει το χέρι του στην κοιλιά της, στους γοφούςτης, στους μηρούς της, ήθελε ν’ ανοίξει εκείνα τα μακριά, καλλίγραμμα πόδια και να βυθιστεί μέσατης.

Ο Ίθαν πήρε βαθιά εισπνοή. Αρκετό μαρτύριο ήταν εκείνο το φιλί που της είχε κλέψει την πρώτημέρα. Τώρα ερεθιζόταν και μόνο που σκεφτόταν τις χυμώδεις καμπύλες της –κι αυτό ήταν τοτελευταίο που ήθελε.

Όρθιος στο κατάστρωμα των αξιωματικών πίσω από το μεγάλο ξύλινο τιμόνι, κοίταξε τηθάλασσα. Αν πλάγιαζε δίπλα της μπορεί να μην κατάφερνε να αντισταθεί στον πειρασμό. Ίσως ναμην μπορούσε να ελέγξει τον πόθο του και τον θύμωνε η επίδραση που είχε πάνω του αυτή ηγυναίκα. Δεν ήταν κάτι που είχε προβλέψει.

Και ήταν αποφασισμένος να ανακτήσει τον έλεγχο.Την επομένη θα έφταναν στο Οντς Λάντινγκ, το μικρό παραθαλάσσιο χωριό στα νοτιοανατολικά

του Ντόβερ. Θα της αγόραζε μερικά ρούχα και θα τα χρησιμοποιούσε για να διαπραγματευτεί μαζίτης αυτό που σχεδίαζε εξαρχής. Και ήλπιζε πως μ’ αυτό τον τρόπο θα καταλάγιαζε η ενοχλητικήανάγκη του.

Του ήρθε να χαμογελάσει. Ως το επόμενο βράδυ, η Γκρέις Τσέιστεν θα του πρόσφερε το χυμώδεςκορμί της.

«Καπετάνιε;»Ο Ίθαν γύρισε και είδε τον τρίτο καπετάνιο, τον Γουίλιαμ Κοξ, να ανεβαίνει στο κατάστρωμα. Ο

Κοξ ήταν γύρω στα σαράντα, ένας σωματώδης ναυτικός με μυώδες στέρνο και γεροδεμένουςώμους. Είχε κάποια μόρφωση και ήξερε να διαβάζει, να γράφει και να μετρά. Ο Κοξ είχε μια ουλήστο μάγουλο και άλλη μια στην ανάστροφη του χεριού του, κατά τα άλλα όμως ήτανευπαρουσίαστος άντρας. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευε μαζί του και μολονότι μέχρι στιγμήςήταν άψογος στα καθήκοντά του, ο Ίθαν δε βιαζόταν να βγάλει συμπεράσματα για το ποιόν του.

«Λάβαμε το σινιάλο, κύριε. Βλέπετε το φανάρι εκεί κάτω, στα δεξιά της πλώρης;»Ήταν αρκετά κοντά στην ακτή ώστε να διακρίνουν την κιτρινωπή αναλαμπή του φαναριού. Ο

Ίθαν περίμενε εκείνο το σινιάλο. Την επομένη, στο Οντς Λάντινγκ, είχε ραντεβού με έναν άνθρωποονόματι Μαξ Μπράντλι. Ο Μπράντλι δούλευε για το βρετανικό υπουργείο Πολέμου. Μαζί με τονξάδερφο του Ίθαν, τον Κορντ Ίστον, κόμη του Μπραντ, και έναν άλλο καλό του φίλο, το δούκα τουΣέφιλντ, ο Μπράντλι ήταν υπεύθυνος για την περιπετειώδη απόδραση του Ίθαν από τη βρομερή

Page 30: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γαλλική φυλακή όπου ήταν κλεισμένος σχεδόν ένα χρόνο.«Απαντήστε στο σινιάλο, κύριε Κοξ. Πείτε τους ότι η συνάντηση θα γίνει σύμφωνα με το

πρόγραμμα».«Μάλιστα, κύριε». Ο Κοξ επέστρεψε στο πόστο του και ο Ίθαν συλλογίστηκε το αυριανό

ραντεβού.Είχε δεχτεί να αναλάβει μια τελευταία αποστολή για τη βρετανική κυβέρνηση. Επί χρόνια υπήρχε

ανησυχία για την ισχύ των ναυτικών δυνάμεων του Ναπολέοντα, αλλά το τελευταίο διάστημα αυτήη ανησυχία είχε ενταθεί. Οι στρατιωτικοί πίστευαν ότι ο Μικρός Δεκανέας συγκέντρωνε ακόμαμεγαλύτερη αρμάδα και πως όταν ο στόλος του θα ήταν έτοιμος θα εισέβαλλε στις αγγλικές ακτές.

Η δουλειά του Ίθαν ήταν να περιπολεί κατά μήκος των ακτών, αναζητώντας πληροφορίες που θαέδιναν απάντηση στο ερώτημα είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο.

Έριξε μια ματιά προς την ακτή, είδε τα φώτα να τρεμοσβήνουν στα παράθυρα του μακρινού ΟντςΛάντινγκ και σκέφτηκε την Γκρέις Τσέιστεν. Για δεύτερη νύχτα στη σειρά, θα κοιμόταν στηνκαμπίνα του υπάρχου του. Έπειτα σκέφτηκε τα πράγματα που θα της αγόραζε το επόμενο πρωί, τηχάρη που σκόπευε να της αποσπάσει σαν αντάλλαγμα γι’ αυτά και ορκίστηκε πως ήταν η τελευταίαφορά που κοιμόταν σε ξένη καμπίνα.

«Θέλω να έρθω μαζί σου». Η Γκρέις στάθηκε μπροστά στον καπετάνιο που μάζευε τα πράγματά τουκαι ετοιμαζόταν να κατεβεί από το πλοίο. «Δεν αντέχω άλλη μέρα κλεισμένη εδώ μέσα».

Ο Ίθαν της έριξε μια ματιά. «Μήπως θα προτιμούσες ένα κελί;»Η Γκρέις χλόμιασε, αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της ούτε κατέθεσε τα όπλα. «Χρειάζομαι λίγη

άσκηση. Δεν είμαι μαθημένη σε τόσο περιορισμό».«Νόμιζα πως οι περισσότερες γυναίκες αποφεύγουν τον ήλιο».«Ε, εγώ δεν είμαι σαν τις περισσότερες γυναίκες».Το μαύρο φρύδι του ανασηκώθηκε. «Αυτό το έχω καταλάβει».Η Γκρέις αγνόησε το σαρκασμό. «Αν υποσχεθώ ότι δε θα προσπαθήσω να δραπετεύσω, θα μ’

αφήσεις να έρθω μαζί σου;»Ο Ίθαν κάγχασε. «Πόση αξία έχει η υπόσχεση μιας προδότριας;»Η καρδιά της Γκρέις άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. «Μιας προδότριας; Αυτό πιστεύεις; Ότι είμαι

προδότρια;» Ποτέ δεν της είχε περάσει από το μυαλό ότι μ’ αυτό που είχε κάνει θα μπορούσε ναθεωρηθεί προδότρια! Τους προδότες τους κρεμούσαν! Κι εκείνη το γνώριζε πολύ καλά.

Ο Ίθαν συνοφρυώθηκε. «Χλόμιασες. Δεν ήξερες ότι βοηθώντας έναν προδότη να δραπετεύσει θαμπορούσες να χαρακτηριστείς κι εσύ προδότρια;»

Η Γκρέις ξεροκατάπιε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι... δεν... Ήταν...» Δεν μπορούσενα του αποκαλύψει ότι ο Χάρμον Τζέφρις ήταν ο πατέρας της, ο άνθρωπος που της είχε δώσει τηζωή, αλλά δεν την είχε μεγαλώσει. Ο υποκόμης, ο βιολογικός της πατέρας, είχε σύζυγο και παιδιά κιεκείνη είχε να σκεφτεί τη μητέρα της και το σύζυγό της. Το σκάνδαλο θα ήταν αβάσταχτο για όλουςτους. Είχε ορκιστεί να πάρει το μυστικό μαζί της στον τάφο και ήταν αποφασισμένη να τηρήσει τολόγο της.

«Ήταν φίλος», είπε. «Δεν μπορούσα να μείνω άπραγη και να τους αφήσω να τον απαγχονίσουν».

Page 31: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Θα πρέπει να ήταν πολύ στενός φίλος για να διακινδυνεύσεις τόσο πολύ για χάρη του». Οπεριφρονητικός του τόνος δεν της διέφυγε.

Για πρώτη φορά, της πέρασε από το μυαλό ότι μόλις είχε ομολογήσει εμμέσως το έγκλημά της.Πώς είχε κάνει τέτοιο λάθος; Ο Ίθαν Σαρπ δεν ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης.

Πλησίασε στη σειρά των παραθύρων πάνω από το κρεβάτι, προσπαθώντας να καταλαγιάσει τοφόβο της. Το πλοίο είχε αγκυροβολήσει σε απόσταση από την ακτή, αλλά μπορούσε να διακρίνει τασπίτια του μικρού χωριού στην πλαγιά πάνω από τον όρμο. «Πάντως θα ήθελα να έρθω μαζί σου.Λαχταρώ απεγνωσμένα λίγο καθαρό αέρα και μια ευκαιρία να ξεμουδιάσω τα πόδια μου».

«Δεν το διακινδυνεύω να σε πάρω μαζί μου. Άκου όμως τι θα γίνει. Από σήμερα, θα σε ανεβάζωστο κατάστρωμα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Σου φτάνει αυτό;»

Η Γκρέις δεν περίμενε φυσικά ότι θα την έπαιρνε μαζί του έπειτα από τόση φασαρία που είχεκάνει για να τη μεταφέρει στο πλοίο του. Έτσι ο συμβιβασμός δεν τη δυσαρέστησε καθόλου.«Υποθέτω πως είναι καλύτερο από το τίποτα».

Ο Ίθαν μάζεψε τα υπόλοιπα πράγματα που ήθελε να πάρει και βγήκε από την καμπίνα. Η Γκρέιςπλησίασε πάλι στο παράθυρο. Μερικοί ναύτες επιβιβάστηκαν σε δυο λάντζες και άρχισαν νακωπηλατούν προς την ακτή, ασφαλώς για να αναπληρώσουν τις προμήθειες του πλοίου. Οκαπετάνιος καθόταν στην πλώρη της μιας και η Γκρέις ένιωσε πάλι τη λαχτάρα να είχε πάει μαζίτους.

Από την άλλη μεριά, το ότι το πλοίο είχε πιάσει λιμάνι της έδινε μια ελπίδα. Ο Δαίμονας τωνΘαλασσών είχε αγκυροβολήσει στον όρμο για να ξαναγεμίσει τ’ αμπάρια του και ασφαλώς θα έκανεκι άλλες στάσεις στη διάρκεια του ταξιδιού του. Μοιραία κάποια στιγμή ο καπετάνιος θα δεχόταν νατη βγάλει στην ακτή. Και τότε ίσως της δινόταν η ευκαιρία να δραπετεύσει.

Ήταν προφανές ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει στο Λονδίνο, αλλά η λαίδη Χάμφρεϊ γνώριζε τηνκατάστασή της και είχε συμφωνήσει να τη βοηθήσει. Ίσως η βαρόνη έβρισκε έναν τρόπο να τηφυγαδεύσει από τη χώρα. Η μητέρα της της είχε πει ότι η λαίδη Χάμφρεϊ, η χήρα θεία του ΧάρμονΤζέφρις, είχε μεγαλώσει τον πατέρα της όταν έχασε τους γονείς του. Τον αγαπούσε σαν γιο της καιπαρ’ όλο που ο υποκόμης δεν είχε αναγνωρίσει ποτέ την Γκρέις ως θυγατέρα του, είχε μιλήσει γι’αυτήν στη θεία του. Η Γκρέις αναρωτιόταν τι θα έκανε η βαρόνη όταν μάθαινε ότι την είχαναπαγάγει από το Λαίδη Ανν.

Κάθισε στον πάγκο του παραθύρου. Ό,τι κι αν γινόταν, μέχρι στιγμής είχε επιβιώσει και δεν έχανετις ελπίδες της.

Δεν ήταν του χαρακτήρα της.

Ένας υγρός, παγωμένος αέρας φυσούσε από τη θάλασσα καθώς οι μικρές βάρκες έδεναν στηναποβάθρα όπου κατέληγε ο κεντρικός δρόμος του χωριού. Ένας συννεφιασμένος, γκρίζος και βαρύςουρανός πλάκωνε το χωριουδάκι, κρατώντας τους ανθρώπους στα σπίτια τους, μακριά από τηνκακοκαιρία.

Σηκώνοντας το γιακά του μάλλινου πανωφοριού του, ο Ίθαν βγήκε από τη βάρκα και άφησε τουςάντρες να ολοκληρώσουν τα καθήκοντα που είχε αναλάβει ο καθένας. Το πρώτιστο μέλημά τουήταν η προκαθορισμένη συνάντηση με τον Μαξ Μπράντλι κι έτσι προχώρησε προς την κορυφή του

Page 32: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

λόφου και το σημείο της συνάντησης, μια ταβέρνα στο τέρμα του κεντρικού δρόμου.Αμέσως μόλις έσπρωξε την πόρτα και μπήκε στη χαμηλοτάβανη αίθουσα με τους μαυρισμένους

από την καπνιά τοίχους, είδε τον Μπράντλι να τρώει το πρόγευμά του καθισμένος σε ένασαραβαλιασμένο ξύλινο τραπέζι, σε μια γωνιά κοντά στο τζάκι.

Πλησίασε, έβγαλε την πατατούκα του και την πέταξε στην πλάτη μιας καρέκλας δίπλα σ’ εκείνηπου τράβηξε για να καθίσει.

«Χαίρομαι που σε βλέπω, Μαξ».«Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, φίλε μου. Επιτέλους, έβαλες λίγο κρέας πάνω σου. Έχεις φάει

πρωινό; Η κρεατόπιτα με τα νεφρά είναι πολύ νόστιμη». Ο Μαξ ήταν ψηλός σαν τον Ίθαν και είχε ταίδια μαύρα μαλλιά, αν και τα δικά του ήταν ίσια, όχι σπαστά, και κάλυπταν το κολάρο του. Τονπερνούσε κάπου δέκα χρόνια, πλησίαζε τα σαράντα, και το πρόσωπό του ήταν ταλαιπωρημένο,τραχύ και αποστεωμένο.

«Όχι, ευχαριστώ, έφαγα στο πλοίο πριν φύγω. Τι νέα μου φέρνεις;»«Όχι πολλά πράγματα. Τίποτα σχετικά με τον Τζέφρις, αν αυτό με ρωτάς». Ο Μαξ δούλευε

κυρίως στην ηπειρωτική Ευρώπη. Τα γαλλικά του ήταν άψογα και κινούνταν σαν φάντασμα στιςταβέρνες, τις χαρτοπαικτικές λέσχες και τους οίκους ανοχής του γαλλικού υποκόσμου,συγκεντρώνοντας πληροφορίες που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν εναντίον του στρατού τουΝαπολέοντα.

«Ο άνθρωπος είναι πανέξυπνος και αδίστακτος», είπε ο Ίθαν. «Σίγουρα κρύβεται σε κάποιο σατόκαι ζει με άνεση και πολυτέλεια». Σκέφτηκε να αναφέρει την ερωμένη του Τζέφρις που ήταναιχμάλωτη στο πλοίο του, αλλά ο Μπράντλι ήταν άνθρωπος της κυβέρνησης και το ζήτημα τηςΓκρέις Τσέιστεν ήταν προσωπικό. Και ακόμα δεν είχε λυθεί με τρόπο που τον ικανοποιούσε.

«Εσύ τι κάνεις;» ρώτησε ο Μαξ. «Έμαθες τίποτα καινούριο σχετικά με τον υπό ναυπήγησηγαλλικό στόλο;»

«Μέχρι στιγμής τίποτα. Πλέουμε προς Βρέστη γιατί οι φήμες λένε ότι εκεί ναυπηγούνται πλοία».«Επίσης υπάρχουν πληροφορίες ότι άλλα πλοία κατευθύνονται προς νότο, ίσως με προορισμό το

Κάδιθ».«Θα δω αν μπορώ να μάθω κάτι».«Να προσέχεις, Ίθαν. Ο Τζέφρις μπορεί να μην αποτελεί πια απειλή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι

Γάλλοι είναι απληροφόρητοι. Έχουν τους κατασκόπους τους, όπως κι εμείς τους δικούς μας. Έχειςεχθρούς στη Γαλλία. Η απόδρασή σου τους γελοιοποίησε. Αν σε πιάσουν για δεύτερη φορά, ηεπόμενη μέρα δε θα σε βρει ζωντανό».

«Ο Δαίμονας των Θαλασσών είναι το ταχύτερο πλοίο που έχω κυβερνήσει. Ελαφρύ και ευέλικτο.Ωστόσο δε θα αγνοήσω τη συμβουλή σου».

Ο Μαξ σηκώθηκε και χτύπησε τον Ίθαν στον ώμο. «Αν με χρειαστείς, άφησε μήνυμα εδώ. Οιδιοκτήτης είναι φίλος και απόλυτα αξιόπιστος. Ρωτάω αν έχω μηνύματα όσο πιο συχνά μπορώ».

Ο Ίθαν απλώς κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Ακολούθησε τον Μαξ Μπράντλι με το βλέμμακαι τον είδε να ξεγλιστρά αθόρυβα από την πόρτα και να χάνεται στο δρόμο σαν να μην ήταν ποτέεκεί. Μολονότι ήταν αποφασισμένος να ακούσει την προειδοποίηση του φίλου του, ήθελε ναανακαλύψει πόσα πλοία ναυπηγούνταν και προς τα πού κατευθύνονταν.

Όταν η αποστολή του θα είχε ολοκληρωθεί, θα επέστρεφε στο Λονδίνο για να αναλάβει τα

Page 33: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

καθήκοντά του ως μαρκήσιος του Μπέλφορντ και η Γκρέις Τσέιστεν θα δικαζόταν για τις πράξειςτης. Στο μεταξύ, είχε τους προσωπικούς του λογαριασμούς να τακτοποιήσει μαζί της κι αυτόαπαιτούσε μια εντελώς άλλου είδους αποστολή απ’ αυτή που είχε αναλάβει από κοινού με τον Μαξ.

Καθώς προχωρούσε στον κεντρικό δρόμο περιεργαζόταν τα καταστήματα κατά μήκος του –τοκρεοπωλείο του Ντάλτον, το αρτοποιείο του Έμορι, ένα πιλοποιείο που η ταμπέλα του έγραφε «ΟΓαλάζιος Σκούφος», στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τελικά εντόπισε το μοδιστράδικο, με την ταμπέλα«Γυναικείοι Νεωτερισμοί», και προχώρησε προς τα κει.

Το κουδουνάκι πάνω από την πόρτα κουδούνισε όταν μπήκε και κατευθύνθηκε προς τον πάγκοκαι τη μικρή αίθουσα υποδοχής. Μια γυναίκα με πλούσιο στήθος και υπερβολικό ρουζ στα μάγουλαβγήκε για να τον υποδεχτεί.

«Καλημέρα, κύριε. Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»«Χρειάζομαι φορέματα για μια κυρία. Το μπαούλο της χάθηκε και έχει μόνο το φόρεμα που

φοράει. Ήλπιζα πως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε».«Μα και βέβαια. Αν φέρετε την κυρία, θα της ράψουμε αμέσως καινούρια. Σε μια δυο

εβδομάδες...»«Δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε. Το πλοίο μας φεύγει το απόγευμα και χρειάζομαι τα ρούχα μέχρι

τότε».Οι ροζ κύκλοι στα μάγουλά της έγιναν κόκκινοι. «Μα αυτό είναι αδύνατον! Ούτε ένα φόρεμα δε

θα μπορούσα να ετοιμάσω μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα».«Καταλαβαίνω ότι σας ζητώ πολλά, αλλά είμαι διατεθειμένος να σας πληρώσω αδρά για τον κόπο

σας. Σας δίνω τα διπλά απ’ όσα χρεώνετε».«Δεν είναι θέμα χρημάτων, κύριε...»«Πλοίαρχος Σαρπ. Το πλοίο μου, ο Δαίμονας των Θαλασσών είναι αγκυροβολημένο στα

ανοιχτά». Ακόμα δεν είχε συνηθίσει τον τίτλο του –μαρκήσιος του Μπέλφορντ–, αν και του πέρασεαπό το μυαλό ότι θα μπορούσε να του φανεί πολύ εξυπηρετικός στη συγκεκριμένη περίσταση.

«Να σας πω, πλοίαρχε Σαρπ... το ποσό που προτείνετε ασφαλώς θα φαινόταν πολύ χρήσιμο...» Ημοδίστρα έριξε μια ματιά προς το δωμάτιο που βρισκόταν πίσω από την κουρτίνα. «Καταλαβαίνωπως η κυρία θα πρέπει να είναι έξαλλη, αφού δεν έχει ούτε μια αλλαξιά».

«Είναι πολύ δυσαρεστημένη, όπως καταλαβαίνετε». Ο Ίθαν σήκωσε το χέρι του για να δείξει τούψος της Γκρέις. «Είναι αρκετά ψηλή, τόσο περίπου, και λεπτή, εκτός από το στήθος».

Η μοδίστρα κοκκίνισε και οι ροζ κύκλοι έγιναν πάλι πιο έντονοι. Χαμογέλασε πονηρά. «Α,μάλιστα. Ε, λοιπόν, υποθέτω ότι οποιοδήποτε ρούχο είναι καλύτερο από το τίποτα». Έσκυψε πάνωαπό τον πάγκο και το πλούσιο στήθος της λίγο έλειψε να πεταχτεί έξω από το ντεκολτέ τουφορέματός της.

«Ράβω σύμφωνα με πολλά πατρόν», είπε με αυτοπεποίθηση. «Μια κυρία της νύχτας μουπαρήγγειλε ένα σωρό κομμάτια πριν από αρκετούς μήνες, αλλά δυστυχώς ξέμεινε από χρήματα καιδεν κατάφερε να τα αγοράσει».

Κυρία της νύχτας. Ο Ίθαν χαμογέλασε. Η Γκρέις ήταν ερωμένη του Τζέφρις. Του φάνηκε απόλυταταιριαστό.

«Τα φορέματα δεν είναι ακριβώς στο μέγεθός της, αλλά με μερικές αλλαγές θα της κάνουν».«Τα αγοράζω».

Page 34: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν κάθισε στο μικρό καναπέ με τη δαμασκηνή ταπετσαρία για να περιμένει να ετοιμάσουν τιςαγορές του και μερικά λεπτά αργότερα η μοδίστρα παραμέρισε πάλι την κουρτίνα και βγήκε,κρατώντας μια στοίβα κουτιά. Ο Ίθαν πλήρωσε το λογαριασμό, διπλασιάζοντας το ποσό, καιστήριξε τα κουτιά στο στέρνο του.

«Χάρηκα πολύ για τη συνεργασία μας», του είπε η γυναίκα χαμογελώντας πλατιά. «Να μαςξανάρθετε γρήγορα, καπετάνιε».

«Ασφαλώς». Αν και αμφέβαλλε πως θα χρειαζόταν ρούχα πόρνης άλλη φορά.Κόντευε να σουρουπώσει όταν το πλήρωμα ολοκλήρωσε τη μεταφορά του φρέσκου νερού, της

παστής ρέγκας, της μπίρας και των διαφόρων άλλων τροφίμων στο πλοίο. Ο Ίθαν ήτανκουρασμένος, αλλά ανυπομονούσε να φύγει. Ανυπομονούσε να δει ποια θα ήταν η αντίδραση τηςΓκρέις όταν θα της έδινε τα ρούχα που της είχε αγοράσει.

Σκέφτηκε την κόκκινη σατέν τουαλέτα με τη μαύρη δαντέλα που είχε δει φευγαλέα σε ένα από τακουτιά. Κάτι του έλεγε ότι η συμφωνία που είχε κατά νου δε θα ήταν τόσο εύκολο να επιτευχθεί όσοείχε φανταστεί αρχικά.

5

Η Γκρέις βημάτιζε πέρα δώθε στην καμπίνα. Δυο φορές είχε βγει από το δωμάτιο και είχε ανέβει στοκατάστρωμα μόνο για να βρει το θαλασσόλυκο Άνγκους Μακσέιν, τον ύπαρχο του πλοίου, ναστέκεται στην κουπαστή. Κάθε φορά εκείνος την κοίταζε και κουνούσε αρνητικά το κεφάλι του.

«Λυπάμαι, κοπελιά μου. Ο καπετάνιος είπε να μείνεις κάτω, στην καμπίνα του».«Και κανείς δεν τολμά να παρακούσει τις διαταγές του καπετάνιου, σωστά;»«Σωστά. Εκτός αν θέλει να γεμίσει η πλάτη του καμτσικιές».Η Γκρέις έκανε μεταβολή και κατέβηκε πάλι στην καμπίνα. Βρόντηξε την πόρτα και κάθισε,

βράζοντας στο ζουμί της χωρίς να μιλάει. Αυτός ο διαρκής περιορισμός είχε αρχίσει να τηντρελαίνει. Αν δεν έβγαινε σύντομα από την καμπίνα, δε θα ήταν υπεύθυνη για τις πράξεις της.

Μια ώρα αργότερα, την ώρα που το απογευματινό φως έσβηνε, η πόρτα της καμπίνας άνοιξεδιάπλατα και μπήκε ο καπετάνιος. Η Γκρέις προσπάθησε να αγνοήσει την παρουσία του που γέμισετο χώρο, καθώς επίσης και το τρελό καρδιοχτύπι της από τη στιγμή που τον αντίκρισε. Ο Ίθανάφησε τα κουτιά που κρατούσε στην άκρη του κρεβατιού.

«Ήταν τα καλύτερα που βρήκα. Ίσως χρειαστούν ορισμένες αλλαγές, αλλά φαντάζομαι πως θα τακαταφέρεις».

«Μου έφερες ρούχα;» ρώτησε η Γκρέις με ενθουσιασμό. «Αχ, δόξα τω Θεώ!»«Έχω μερικές δουλειές. Θα επιστρέψω αργότερα». Την άφησε με τα ρούχα κι εκείνη έτρεξε

Page 35: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

βιαστικά να ανοίξει τα κουτιά.Το πρώτο περιείχε κάμποσες άσπρες καμιζόλες. Η γυναίκα για την οποία προορίζονταν θα πρέπει

να ήταν πολύ ψηλή, γιατί όταν τις κράτησε πάνω της, το ντεκολτέ ίσα που κάλυψε το στήθος της.Όμως θα μπορούσε να μαζέψει τις τιράντες, οπότε δε θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά παραδόξως, ότανδοκίμασε μία, ο ποδόγυρος με δυσκολία κάλυψε τα οπίσθιά της. Εκτός από τις καμιζόλες, μέσα στοκουτί υπήρχαν μακριά μαύρα γάντια, ένα μποά από κόκκινα φτερά και δυο ζευγάρια δαντελένιεςζαρτιέρες. Το ένα ήταν μαύρο, το άλλο κόκκινο. Η Γκρέις έσμιξε απορημένη τα φρύδια της. Δεν είχεδει άλλη φορά ζαρτιέρες σε τέτοια χρώματα.

Άνοιξε το καπάκι του δεύτερου κουτιού και είδε ένα κομμάτι κατακόκκινο σατέν να λαμπυρίζειαπό μέσα. Έπιασε το ύφασμα, το τράβηξε έξω και διαπίστωσε ότι ήταν ένα φόρεμα από κόκκινοσατέν με κοντά μανίκια από μαύρο σατέν και μαύρα κορδόνια.

Ήταν το πιο άσχημο ρούχο που είχε δει στη ζωή της.Το πέταξε στο κρεβάτι και άνοιξε το επόμενο κουτί. Μέσα υπήρχαν δυο φορέματα, το ένα

μεταξωτό στο χρώμα του ζαφειριού με μαύρη δαντελένια μπορντούρα και το άλλο από πορτοκαλίκρεπ, επίσης με μπορντούρα από δαντέλα. Είχε κάτι απαίσια φουσκωτά μανίκια και όταν το σήκωσε,είδε ότι το ντεκολτέ του ήταν τόσο χαμηλό που, αν το φορούσε, θα άφηνε εκτεθειμένες τις θηλέςτης.

Η Γκρέις τσίριξε αγανακτισμένη. Πώς τολμούσε να την προσβάλλει έτσι! Πέταξε το πορτοκαλίφόρεμα στο πάτωμα και το ποδοπάτησε, στριφογυρίζοντάς το κάτω από τα πόδια της. Έπειτα τοξανάπιασε και άρχισε να ξηλώνει τα κακόγουστα φουσκωτά μανίκια και η καρδιά της γέμισε άγριαικανοποίηση όταν άκουσε το ύφασμα να σκίζεται.

Ο Ίθαν Σαρπ της είχε φέρει φορέματα για πόρνες!Προτιμούσε να πεθάνει παρά να τα φορέσει!«Τι στην οργή κάνεις εκεί;»Η Γκρέις πήγε φουρκισμένη κοντά του και του έβαλε το πορτοκαλί φόρεμα κάτω από τη μύτη.

«Μπορεί οι γυναίκες που γνωρίζεις να φοράνε τέτοια φορέματα, αλλά εμένα δε μου ταιριάζουν!»Πιάνοντας το άλλο μανίκι, το ξήλωσε με μανία από τη μασχάλη και του το πέταξε στο πρόσωπο.Όταν πήγε να ξηλώσει και το ντεκολτέ, ο Ίθαν της άρπαξε το χέρι.

«Σου είπα ότι ήταν τα καλύτερα που μπόρεσα να βρω. Μου κόστισαν μια περιουσία, που να πάρειη οργή!»

«Αυτά τα ρούχα είναι για πόρνες. Βρες κάποια που της ταιριάζουν και δώσ’ της τα». Η Γκρέιςέπιασε το ντεκολτέ και άρχισε να το σκίζει στα δυο.

«Άσ’ το κάτω».«Πολύ ευχαρίστως». Η Γκρέις το πέταξε στο πάτωμα, το ποδοπάτησε κάμποσες φορές κι έπειτα

πλησίασε στο κρεβάτι και έπιασε το κόκκινο σατέν με τα μαύρα μανίκια.«Αν σκίσεις αυτό το φόρεμα, σου ορκίζομαι πως θα το μετανιώσεις».Η Γκρέις χαμογέλασε μοχθηρά. «Δε νομίζω. Αντίθετα, θα χαρώ πολύ να το ξεφορτωθώ!»

Σήκωσε κοροϊδευτικά το μανίκι και ετοιμάστηκε να ξηλώσει το κακόγουστο μαύρο σατέν.«Μην το κάνεις», την προειδοποίησε ήρεμα ο Ίθαν.Η Γκρέις ανασήκωσε προκλητικά το πιγούνι της και έπιασε πιο γερά το ύφασμα. Το τράβηξε με

δύναμη και ένα ακανόνιστο σχίσιμο φάνηκε στο σημείο όπου κάποτε ήταν το μανίκι.

Page 36: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ανάθεμά σε!» Ο Ίθαν προχώρησε βιαστικά προς το μέρος της και την άρπαξε από το μπράτσο. ΗΓκρέις έβγαλε μια κραυγή και πισωπάτησε προς το κρεβάτι. Τραβώντας το χέρι της από το δικό του,έκανε λίγο πίσω και τον χαστούκισε με όλη της τη δύναμη. Αντί για φόβο, ένιωσε ένα κύμααπέραντης ικανοποίησης να την πλημμυρίζει.

Ο καπετάνιος την κοίταξε εμβρόντητος. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε έτσι, με το στόμαανοιχτό. Έπειτα έσφιξε τα δόντια του και τα μάτια του έγιναν σαν παγωμένη θάλασσα. «Θαμετανιώσεις πολύ πικρά γι’ αυτό που έκανες, Γκρέις».

Βλέποντας την οργή στο πρόσωπό του, η Γκρέις γούρλωσε τα μάτια της φοβισμένη και έτρεξεστην πόρτα. Ο Ίθαν βρέθηκε δίπλα της με μια δρασκελιά και, τραβώντας την πάλι προς τα πίσω, τηνπέταξε στο κρεβάτι. Κάθισε στην άκρη και την έριξε στα γόνατά του. Ήταν ψηλή και αρκετά δυνατή,αλλά δε δυσκολεύτηκε να την τιθασεύσει. Η Γκρέις τσίριξε αγανακτισμένη όταν ένιωσε την παλάμητου να κατεβαίνει με δύναμη στα οπίσθιά της και το χτύπημα να την τσούζει πάνω από το λεπτό,μεταξωτό γαλάζιο φόρεμά της.

«Άφησέ με!» φώναξε τυφλωμένη από την οργή. Για δεύτερη φορά η παλάμη του προσγειώθηκεστα οπίσθιά της, προτού εκείνη έρθει στα συγκαλά της και τον εκδικηθεί, βυθίζοντας με λύσσα ταδόντια της στη γάμπα του.

«Ανάθεμά σε, τρελή!» Ο Ίθαν πετάχτηκε όρθιος, τραβώντας τη μαζί του. Κοντανάσαινε και ταμάτια του πετούσαν φωτιές.

Η Γκρέις τον κοίταξε καταπρόσωπο, λαχανιασμένη και εξίσου θυμωμένη μ’ εκείνον. Γύρευεαφορμή για καβγά από το βράδυ που την είχε σύρει διά της βίας από το Λαίδη Ανν και δε σκόπευε ναυποχωρήσει τώρα.

«Μα το Θεό, είσαι η πιο αναθεματισμένη γυναίκα που γνώρισα ποτέ μου! Είμαι ο διπλός από σένακαι είσαι αιχμάλωτή μου! Δεν καταλαβαίνεις πότε πρέπει να φοβηθείς;»

«Φοβάμαι! Όμως έχω βαρεθεί και τον αυταρχισμό σου! Έχω μπουχτίσει να είμαι κλειδωμένημέσα στην καταραμένη καμπίνα σου! Θα μου στρίψει!»

Ο Ίθαν την κοιτούσε κατάπληκτος. Το μάγουλό του έτσουζε ακόμα εκεί όπου τον είχε χτυπήσει καιένιωθε τα σημάδια από τα δόντια της στο πόδι του. Δεν υπήρχε ούτε ένας άντρας πάνω στο πλοίοπου θα είχε το κουράγιο να τον αντιπαλέψει όπως εκείνη.

Ξαφνικά, του φάνηκε πολύ αστείο και χαμογέλασε αυθόρμητα. Την κοίταξε έτσιαναμαλλιασμένη, με ελαφρώς αλλοπαρμένο αλλά απόλυτα αποφασιστικό βλέμμα, και σκέφτηκε ότιδεν είχε ξαναδεί πιο όμορφο πλάσμα. Θυμόταν ακόμα τις πλούσιες καμπύλες της όταν την έριξε σταγόνατά του, τα ζεστά οπίσθιά της κάτω από την παλάμη του. Ήταν ερεθισμένος και την ήθελε.Πρώτη του φορά ποθούσε τόσο πολύ μια γυναίκα.

«Δεν ξέρω αν είσαι η πιο γενναία γυναίκα που έχω γνωρίσει ή η πιο ανόητη. Κάνε ό,τι θέλεις με ταρούχα. Ίσως μπορέσεις να τα μεταποιήσεις για να έχεις έστω μια αλλαξιά. Θα πω να σου φέρουνβελόνα και κλωστή, αν ενδιαφέρεσαι».

Πάνω στην πάλη τους, τα μαλλιά της είχαν λυθεί και τώρα κρέμονταν σε πυκνές μπούκλες γύρωαπό το πρόσωπό της. Το φόρεμά της ήταν τσαλακωμένο και λερωμένο κι όμως τον κοιτούσεαγέρωχα, με το κεφάλι ψηλά, μοιάζοντας περισσότερο με δούκισσα παρά με εγκληματία.

Page 37: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν ξερόβηξε, πασχίζοντας να αποκαταστήσει το κύρος του. «Αργότερα ίσως, αν το επιθυμείς,μπορώ να έρθω και να σε συνοδεύσω στο κατάστρωμα».

Οι ώμοι της παρέμειναν άκαμπτοι, αλλά ο Ίθαν είδε την ανακούφιση στα μάτια της. Εκείνη έκανεένα ανεπαίσθητο καταφατικό νεύμα με το κεφάλι. «Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα».

Ο Ίθαν υποκλίθηκε ελαφρά, κι ύστερα γύρισε και βγήκε από την καμπίνα. Μόλις βρέθηκε έξω,πήρε μια βαθιά εισπνοή για να συνέλθει. Αν η Γκρέις Τσέιστεν τον έκανε να απορεί ως εκείνη τηστιγμή, τώρα τον είχε μπερδέψει εντελώς. Τον είχε πολεμήσει σαν τίγρη, όπως ελάχιστοι άντρες θατολμούσαν, κι όμως την ίδια στιγμή είχε καταφέρει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της.

Άθελά του χαμογέλασε μ’ ένα από κείνα τα σπάνια, αληθινά χαμόγελά του. Δε γινόταν να μηθαυμάζει το κουράγιο της. Ή να μην απολαμβάνει τις γεμάτες πάθος αντιδράσεις της. Τι καλά πουθα ήταν αν μπορούσε να τιθασεύσει το πάθος της, να το στρέψει σε πιο ευχάριστες διεξόδους.

Αυτό του φαινόταν ολοένα και πιο πιεστικό. Η ιδέα που αναμασούσε τις τελευταίες νύχτεςεπανήλθε με ακόμα μεγαλύτερη διαύγεια. Όσο κι αν την ποθούσε, δεν ήταν από τους άντρες πουεπιβάλλονταν σε μια γυναίκα με τη βία. Και όσο καλύτερα τη γνώριζε, όσο περισσότερο εκτιμούσετο θάρρος της, τόσο λιγότερο του άρεσε αυτή η ιδέα.

Η αποπλάνηση, όμως, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό.Δεν είχε ξεχάσει την αντίδρασή της όταν την είχε φιλήσει ούτε το θέαμα των θηλών που

ορθώθηκαν κάτω από το πανί καθώς τη χάιδευε στη σκάφη. Όσο το σκεφτόταν τόσο η ιδέα τηςαποπλάνησης του φαινόταν πιο αποτελεσματική. Στο τέλος, η κυρία θα ζέσταινε το κρεβάτι του μετη θέλησή της κι αυτό θα έκανε τη νίκη του ακόμα πιο γλυκιά.

Επιπλέον, όταν θα είχε κερδίσει κάπως την εμπιστοσύνη της, ήταν πολύ πιθανό να τουαποκάλυπτε πού βρισκόταν ο υποκόμης.

Ο Ίθαν πήρε την απόφασή του. Της είχε υποσχεθεί έναν περίπατο στο κατάστρωμα και σκόπευενα κρατήσει το λόγο του.

Θα ήταν η ιδανική ευκαιρία να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του.

Ακούγοντας το χτύπημα στην πόρτα, η Γκρέις ανακάθισε στην καρέκλα της. Μεταποιούσε τοζαφειρένιο μεταξωτό φόρεμα, χρησιμοποιώντας τη μαύρη δαντέλα από το πορτοκαλί κρεπ που ήτανόμοια με τούτου εδώ για να κλείσει κάπως το ντεκολτέ. Επίσης είχε προσθέσει μια μικρή εσάρπα καιείχε στενέψει τα κακόγουστα φουσκωτά μανίκια για να μη φαίνονται τόσο γελοία.

Ωστόσο, το φόρεμα εξακολουθούσε να είναι βραδινό και επίσημο, και όχι καθημερινό. Ευτυχώς,στον πάτο του τελευταίου κουτιού είχε ανακαλύψει μια απλή γκρίζα φούστα από μουσελίνα και μιαλευκή, βαμβακερή μπλούζα, ρούχα που η άγνωστη ευεργέτιδά της προφανώς τα προόριζε για τοσπίτι όταν δε θα εργαζόταν. Θα έπρεπε να μακρύνει τον ποδόγυρο, αλλά η μέση τής ερχόταν γάντι.Και η μπλούζα είχε κορδόνι που τη βοηθούσε να προσαρμόζεται. Είχε φορέσει τα καινούρια ρούχαμε μεγάλη ανακούφιση και είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να φρεσκάρει το γαλάζιομεταξωτό φόρεμά της.

Φορώντας την καθαρή φούστα και την μπλούζα, άφησε κάτω το ράψιμό της και πήγε ν’ ανοίξειτην πόρτα. Αναρωτιόταν ποιος να ήταν. Γνώριζε το σιγανό χτύπημα του Φρέντι και όσο για τονπλοίαρχο, απλώς δεν έκανε καν τον κόπο να χτυπήσει.

Page 38: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ξαφνιάστηκε βλέποντας τον τιμωρό της να περιμένει υπομονετικά στο διάδρομο σαν να ήτανεπισκέπτης αντί δεσμοφύλακας.

«Σου υποσχέθηκα έναν περίπατο. Τα σύννεφα αραίωσαν και φάνηκαν τα άστρα... ανεξακολουθείς να ενδιαφέρεσαι».

Μόλις πριν από λίγο είχε τελειώσει το βαρύ της δείπνο –ψητό αρνί, λάχανο, πουτίγκα με σάλτσακαι μπίρα. Δεν έβλεπε την ώρα να βγει για λίγο από την καμπίνα.

«Σ’ ευχαριστώ, θα το ήθελα πάρα πολύ». Αφού ήθελε να της φέρεται με επισημότητα, θα τουφερόταν κι εκείνη. Όταν της πρόσφερε το μπράτσο του, ακούμπησε το χέρι της στο μανίκι του καιτου επέτρεψε να την οδηγήσει στη σκάλα που έβγαζε στο κατάστρωμα.

«Βλέπω πως εν τέλει βρήκες κάτι να φορέσεις».Η Γκρέις ίσιωσε το μπροστινό μέρος της φούστας και υπενθύμισε στον εαυτό της ότι δεν είχε

κανένα λόγο να αισθάνεται ευγνωμοσύνη. Αν ο πλοίαρχος Σαρπ είχε φέρει τα μπαούλα της, δε θαείχε μείνει χωρίς ρούχα. «Δεν είναι ακριβώς η τελευταία λέξη της μόδας, αλλά καλύτερα από τοτίποτα». Επίσης υπήρχε μια πρακτική μάλλινη κάπα που δεν είχε δει αρχικά. Ο Ίθαν την πήρε από τοχέρι της και την έριξε στους ώμους της. «Υποθέτω ότι θα πρέπει να σ’ ευχαριστήσω τελικά».

Εκείνος χαμογέλασε, και σκύβοντας έτριψε το πόδι του στο σημείο όπου τον είχε δαγκώσει.«Μακάρι να είχες ανοίξει πρώτα αυτό το κουτί».

Άθελά της, η Γκρέις χαμογέλασε. Την πείραζε –και της φαινόταν απίστευτο– και δε γινόταν να μηχαμογελάσει. «Δεν έχεις άδικο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο ήταν ηκλεισούρα, όχι τα ρούχα».

«Τότε χαίρομαι που είμαι σε θέση να κάνω κάτι γι’ αυτό».Περπάτησαν στο κατάστρωμα, μ’ εκείνη να τον κρατά αγκαζέ, κάνοντας τον κύκλο της

περιμέτρου τουλάχιστον τρεις φορές. Η Γκρέις ένιωθε μεγάλη ευχαρίστηση να ξεμουδιάζει τα πόδιατης, να νιώθει την αλμύρα στο πρόσωπό της, να ανασαίνει τον καθαρό θαλασσινό αέρα.

Κοίταξε τον άντρα δίπλα της· ήταν ψηλότερος απ’ όλους όσους γνώριζε. Με τα καλογραμμέναμαύρα φρύδια του, την ίσια μύτη του και τα σαρκώδη χείλη του, όφειλε να παραδεχτεί ότι επίσηςήταν εξαιρετικά ωραίος άντρας. Κούτσαινε ανεπαίσθητα καθώς περπατούσαν πλάι πλάι κι εκείνηαναρωτήθηκε πώς είχε τραυματιστεί.

Ήθελε να του κάνει δεκάδες ερωτήσεις. Ποιος ήταν; Πώς είχε ανακαλύψει την ανάμειξή της στηναπόδραση; Τι σκόπευε να κάνει μαζί της;

Όμως φοβόταν πως αν τον ρωτούσε, θα άρχιζαν να μαλώνουν και δεν ήθελε να καταλήξει στηνκαμπίνα του. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη να κλειστεί μέσα.

«Ο Φρέντι λέει ότι είσαι ιδιώτης καταδρομέας».Σταμάτησαν μπροστά στην κουπαστή. «Ο Φρέντι λέει πολλά».«Ιδιώτης καταδρομέας ονομάζεται κάποιος που έχει άδεια από την κυβέρνηση να κάνει πειρατεία

εναντίον εχθρικών πλοίων. Σωστά;»«Δουλεύω για λογαριασμό της Βρετανίας. Ναι».«Άρα είσαι πειρατής».Ο Ίθαν χαμογέλασε λοξά. «Κατά κάποιον τρόπο».«Ο Φρέντι σε λατρεύει. Πιστεύει ότι είσαι πολύ γενναίος».«Ο Φρέντι είναι παιδί».

Page 39: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ξαφνιάστηκα όταν τον πρωτοείδα, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχες ένα ανάπηρο παιδί στοπλοίο».

Ο Ίθαν ανασήκωσε τους φαρδιούς του ώμους. «Το παιδί κάνει τη δουλειά του. Αυτό μόνο έχεισημασία».

Όμως η Γκρέις σκέφτηκε ότι ελάχιστοι θα έπαιρναν υπό την προστασία τους ένα ανήμπορο παιδίκαι αναρωτήθηκε μήπως ο καπετάνιος είχε μια άγνωστη, αθέατη πλευρά.

Κοίταξε τα αστέρια, αποφασισμένη να κρατήσει τη συζήτηση σε ακίνδυνα θέματα, ελπίζονταςέτσι να παραμείνει στο κατάστρωμα όσο περισσότερο γινόταν. «Τι όμορφη νύχτα. Βλέπεις εκείνονεκεί τον αστερισμό;» Έδειξε προς τα δεξιά. «Είναι ο Ταύρος. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία,ο ταύρος είναι ο μεταμορφωμένος Δίας που διασχίζει τον Ελλήσποντο για να αρπάξει την Ευρώπη,την αγαπημένη του».

Το μαύρο του φρύδι ανασηκώθηκε. «Σου αρέσει η ελληνική μυθολογία;»«Μόνο σε ό,τι αφορά τα άστρα. Το στερέωμα με σαγήνευσε από πολύ νωρίς. Είτε το πιστεύεις

είτε όχι, μπορώ να κυβερνήσω ένα πλοίο με τη βοήθεια του εξάντα».«Και πώς έγινε αυτό;»«Ο αδελφός του πατέρα μου ήταν πλοηγός σε ένα πλοίο που ονομαζόταν Ρόδο της Ιρλανδίας».

Όχι του βιολογικού της πατέρα αλλά του δόκτορος Τσέιστεν, του γιατρού που είχε παντρευτεί τημητέρα της και την είχε μεγαλώσει. «Το πλοίο μετέφερε επιβάτες κατά μήκος της ιρλανδικής ακτής.Τέλος πάντων, ο θείος Φίλιπ με δίδαξε όταν ήμουν μικρή». Ο θείος της είχε σταθεί πολύ πιοστοργικός απέναντί της απ’ όσο ο πατέρας της, αλλά μόλις πριν από μερικούς μήνες η Γκρέις είχεκαταλάβει το γιατί. Είχε ανακαλύψει ότι ο άνθρωπος που την είχε μεγαλώσει δεν ήταν καιγεννήτοράς της κι αυτός ήταν ο λόγος που ο σύζυγος της μητέρας της την αντιπαθούσε.

«Αν γνωρίζεις τα άστρα, τότε θα ξέρεις ποιος είναι εκείνος ο αστερισμός». Ο Ίθαν έσκυψε προςτο μέρος της και το βλέμμα της ακολούθησε την κατεύθυνση που της έδειχνε.

«Ο Περσέας».«Ναι...» απάντησε εκείνος σιγανά. «Δίπλα στην πεθερά του, την Κασσιόπη».Η Γκρέις χαμογέλασε, παραδόξως ευχαριστημένη από το γεγονός ότι ο Ίθαν γνώριζε τέτοια

πράγματα. «Αλλά και την Ανδρομέδα, τη σύζυγό του». Τον ένιωθε δίπλα της, ψηλό, λεπτό καινευρώδη, να εκπέμπει δύναμη και ενέργεια. Στεκόταν τόσο κοντά της, που μπορούσε να νιώσει τηθέρμη του κορμιού του, να διακρίνει τη λάμψη του φεγγαριού στις κατάμαυρες φαβορίτες του.

Περιεργαζόταν το προφίλ του όταν εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Για μια στιγμή, τα μάτια τουςσυναντήθηκαν και έμειναν έτσι. Η Γκρέις απόρησε με την ένταση που διάβασε στο βλέμμα του έναδευτερόλεπτο προτού τα χείλη του ακουμπήσουν απαλά πάνω στα δικά της.

Όλο της το σώμα έμεινε άκαμπτο. Ετοιμάστηκε να τραβηχτεί μακριά του, αλλά αντί για τοβάναυσο, κτητικό φιλί που είχε φανταστεί, δεν ένιωσε παρά ένα φευγαλέο, τρυφερό άγγιγμα πρινδιακόψει ο ίδιος την επαφή.

Ο Ίθαν πήρε μια βαθιά εισπνοή και άφησε τον αέρα να βγει αργά. «Είναι ώρα να γυρίσεις στηνκαμπίνα», είπε.

Η Γκρέις δεν είχε αντιληφθεί πόσο κρύο έκανε, δεν είχε νιώσει το τσουχτερό μαστίγωμα τουανέμου που είχε αρχίσει να δυναμώνει όσο σκοτείνιαζε. «Σ’ ευχαριστώ που με έφερες στοκατάστρωμα».

Page 40: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Πάντα κρατάω το λόγο μου, δεσποινίς Τσέιστεν. Θα το δεις. Από τώρα και στο εξής μπορείς ναέρχεσαι όποτε θέλεις, αρκεί να σε συνοδεύει ο κύριος Μακσέιν ή εγώ».

Ένα κύμα ανακούφισης την πλημμύρισε. Ο εγκλεισμός της, τουλάχιστον στα βάθη του πλοίου,είχε λήξει.

Του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. «Σ’ ευχαριστώ». Ήταν μεγάλη παραχώρηση εκ μέρους του,αφού στο κάτω κάτω τη θεωρούσε εγκληματία. Αν ήθελε, θα μπορούσε να την κλειδώσει στοαμπάρι του πλοίου.

Εκείνος δεν είπε τίποτα περισσότερο, αλλά ούτε και η Γκρέις μίλησε. Στηρίχτηκε στο βραχίονάτου καθώς την οδηγούσε προς τη σκάλα κι από κει στην καμπίνα που μοιράζονταν.

Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα όταν τον άκουσε να μπαίνει. Φορούσε το δανεικό νυχτικό καιήταν ξαπλωμένη στη μια πλευρά του κρεβατιού. Τον άκουσε να γδύνεται και η καρδιά της άρχισε ναβροντοχτυπάει από φόβο και αγωνία.

Όμως εκείνος έβγαλε απλώς τα ρούχα του και ξάπλωσε στην άλλη άκρη του κρεβατιού όπως όλεςτις άλλες φορές. Η Γκρέις προσπαθούσε να μη σκέφτεται το απαλό φιλί του και να μην αναρωτιέταιτι σήμαινε.

Και όταν επιτέλους βυθίστηκε σε έναν ανήσυχο ύπνο, κόντευε πια να ξημερώσει και ο καπετάνιοςείχε πάλι ντυθεί και είχε φύγει.

Ο Άνγκους Μακσέιν ανέβηκε στο κατάστρωμα των αξιωματικών για να μιλήσει στον καπετάνιο, πουστεκόταν πίσω από το μεγάλο ξύλινο τιμόνι. Γνώριζε τον Ίθαν από χρόνια, είχε υπηρετήσει κοντάτου από το πρώτο του πλοίο. Οχτώ χρόνια αργότερα ήταν ακόμα μαζί, παρ’ όλο που ο καπετάνιοςείχε γίνει άλλος άνθρωπος.

Οι μήνες που είχε περάσει στη Γαλλία, κλεισμένος σε μια τρισάθλια φυλακή, και τα βασανιστήριαπου είχε υποστεί τον είχαν αλλάξει, τον είχαν σκληρύνει και τον είχαν μεταμορφώσει στον άνθρωποπου ήταν σήμερα. Τον είχαν γεράσει πριν την ώρα του.

Κάτι τον βασάνιζε τώρα. Ο Άνγκους το καταλάβαινε από την έκφρασή του. Έτσι ήταν από τηνημέρα που είχε φέρει στο πλοίο εκείνη την κοπέλα.

Ο Άνγκους αναστέναξε ενδόμυχα. Η μανία της εκδίκησης έτρωγε έναν άνθρωπο σαν σαράκι καιποτέ δεν του ήταν τόσο ικανοποιητική όσο φανταζόταν.

«Με ζήτησες, καπετάνιε;»«Ναι. Ήθελα να σου πω ότι η κοπέλα είναι ελεύθερη να ανεβαίνει στο κατάστρωμα όποτε θέλει,

αρκεί να τη συνοδεύουμε είτε εσύ είτε εγώ».Ο Άνγκους ανασήκωσε το ένα από τα γκριζωπά φουντωτά φρύδια του. «Μα νόμιζα ότι ήθελες να

την τιμωρήσεις».Ο Ίθαν ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν αντέχει να μένει κλειδωμένη μέσα. Και την

καταλαβαίνω καλύτερα από τον καθένα».Και το να φέρεσαι άσχημα σε μια γυναίκα, όσο κι αν της αξίζει, δεν είναι του χαρακτήρα σου,

σκέφτηκε ο Άνγκους.«Καλά έκανες, παλικάρι μου», είπε και γυρίζοντας, ατένισε τη θάλασσα. Ένα κοπάδι άλμπατρος

πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους, κατευθυνόμενο προς την ακτή. Το φως του ήλιου λαμπύριζε λες

Page 41: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

και στην επιφάνεια του νερού ήταν σκορπισμένα διαμάντια και ο ουρανός ήταν καταγάλανος σαν τιςκαμπανούλες που άνθιζαν στους αγρούς την άνοιξη. «Είσαι πολύ κακόκεφος τον τελευταίο καιρό»,συνέχισε. «Κάτι μου λέει πως ακόμα δεν έριξες την κοπελιά στο κρεβάτι σου».

Ο καπετάνιος έστρωσε νευρικά τα μαύρα μαλλιά του. «Κάποτε είπες ότι δεν είναι όπως την είχεςφανταστεί. Ε, ούτε και όπως την είχα φανταστεί εγώ είναι, Άνγκους. Φαίνεται πως ο Τζέφρις τηνξελόγιασε. Πάω στοίχημα πως είναι ο μόνος που την άγγιξε ποτέ κι ακόμα κι αυτός όχι πολύσυχνά».

«Δηλαδή σκοπεύεις να την αφήσεις στην ησυχία της;»Ο Ίθαν έσφιξε τα δόντια του. «Μου χρωστάει. Είναι υπεύθυνη για τους νεκρούς συντρόφους μου,

επειδή βοήθησε τον προδότη που εξαιτίας του σκοτώθηκαν. Δεν είναι πια αγνή και δεν έχω κανένανενδοιασμό να την πάρω. Είναι απλώς ζήτημα χρόνου».

«Και τι θα κάνεις;»Ο Ίθαν κοίταξε τη θάλασσα. Ένα μεγάλο ασημί ψάρι πετάχτηκε στον αέρα και ξανάπεσε με έναν

παφλασμό στο νερό. «Πρέπει να μάθω αν ξέρει πού βρίσκεται ο Τζέφρις. Και να γνωρίσω καλύτερατην ίδια. Τότε θα αποφασίσω».

Ο Άνγκους απλώς κούνησε το κεφάλι του. Ο Ίθαν Σαρπ ήταν καλός άνθρωπος. Όταν θα ερχότανη κατάλληλη στιγμή θα έπαιρνε τη σωστή απόφαση. Όμως ο Άνγκους δεν ήξερε ακόμα ποια θα ήταναυτή η απόφαση.

Μια βδομάδα πέρασε αργά. Όπως είχε υποσχεθεί ο καπετάνιος, η Γκρέις μπορούσε να ανεβαίνειελεύθερα στο κατάστρωμα αρκεί να τη συνόδευε ο ύπαρχος, ο κύριος Μακσέιν, ή ο ίδιος.

Ο ρωμαλέος γερο-Σκοτσέζος, όπως ανακάλυψε, ήταν πολύ γλυκός, παλιός φίλος του καπετάνιουπου δε φοβόταν να πει τη γνώμη του. Ή να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις.

«Γιατί το έκανες, κορίτσι μου; Δεν ήξερες τι θα γινόταν, αν τον βοηθούσες να δραπετεύσει;»Η Γκρέις αναστέναξε και στάθηκε μπροστά στην κουπαστή. «Δε γινόταν να μην τον βοηθήσω.

Ήταν... φίλος. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να τον κρεμάσουν».«Τον αγαπούσες, λοιπόν;»Η Γκρέις ήξερε για τι είδους αγάπη τη ρωτούσε, αλλά η απάντηση παρέμενε ίδια. «Υποθέτω ότι

κατά κάποιον τρόπο τον αγαπούσα». Φαινόταν απίθανο να αγαπά έναν πατέρα που είχε γνωρίσειμόλις πριν από μερικές βδομάδες. Όμως της έγραφε ένα γράμμα κάθε χρόνο, της μιλούσε για τη ζωήτου, της έλεγε πόσο πολύ θα ήθελε να ήταν μαζί.

Αν και η μητέρα της είχε κρύψει αυτά τα γράμματα, πριν από τρεις μήνες η αλήθεια είχε βγειτελικά στην επιφάνεια. Ο αληθινός της πατέρας νοιαζόταν γι’ αυτήν, έστελνε χρήματα για ναμορφωθεί. Ήθελε να την αναθρέψει ο ίδιος και παρ’ όλο που δεν είχε συμμετάσχει ποτέ στη ζωήτης, δεν την είχε ξεχάσει.

Πώς ήταν δυνατόν να του γυρίσει την πλάτη;Και ο πλοίαρχος Σαρπ της έκανε ερωτήσεις, αν και συνήθως φρόντιζε να αποφεύγει αυτό το

ευαίσθητο θέμα. «Οι γονείς σου ζουν στο Λονδίνο;»«Ναι. Ο πατέρας μου είναι γιατρός. Δεν τα πάμε πολύ καλά».«Γιατί;»

Page 42: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Γιατί δεν είμαι κόρη του και με μισεί. «Δεν εγκρίνει το χαρακτήρα μου. Με θεωρεί πολύελευθερόστομη». Και όχι μόνο.

«Είσαι ελευθερόστομη. Περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα που έχω γνωρίσει».Η Γκρέις έγινε κατακόκκινη σαν παπαρούνα. «Είναι μεγάλο ελάττωμα, φαντάζομαι».«Όχι πάντα». Ο Ίθαν της ανασήκωσε το πιγούνι με το δάχτυλό του και την ανάγκασε να τον

κοιτάξει. «Έχω αρχίσει να διαπιστώνω ότι μου αρέσουν οι γυναίκες που δε διστάζουν να πουν τηγνώμη τους».

Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και αναρωτήθηκε αν της έλεγε την αλήθεια ή αν προσπαθούσε νακερδίσει την εμπιστοσύνη της για να της αποσπάσει πληροφορίες.

«Κι εσύ δε συνηθίζεις να μασάς τα λόγια σου», απάντησε, και ο Ίθαν χαμογέλασε. Η Γκρέιςσκέφτηκε ότι χαμογελούσε όλο και πιο συχνά και αναρωτήθηκε γιατί.

«Δεν έχεις άδικο».Όμως το επόμενο απόγευμα, ο Ίθαν αποφάσισε πια να θίξει το θέμα της απόδρασης. «Ξέρουμε

και οι δυο ότι είσαι ένοχη. Ουσιαστικά το παραδέχτηκες. Αν πεις στις Αρχές πού θα βρουν τονΤζέφρις πιστεύω ότι θα σε αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη επιείκεια».

Η Γκρέις ανασήκωσε το φρύδι της. Επιτέλους της έκανε την ερώτηση που περίμενε τόσο καιρό.«Γι’ αυτό μου επέτρεψες να ανεβαίνω στο κατάστρωμα, γι’ αυτό είσαι τόσο περιποιητικός τιςτελευταίες μέρες; Επειδή θέλεις να σου πω πού κρύβεται ο υποκόμης;»

Ο Ίθαν απέστρεψε το βλέμμα του. «Εν μέρει, ναι».«Τουλάχιστον είσαι ειλικρινής».«Ξέρεις πού είναι; Αν ναι, θα σε συμβούλευα για το καλό σου να αποκαλύψεις αυτή την

πληροφορία».«Δεν ξέρω πού είναι, αλλά ακόμα κι αν ήξερα, δε θα σου έλεγα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα

πού βρίσκεται».Εκείνος την κοίταξε σαν να προσπαθούσε να αποφανθεί αν του έλεγε αλήθεια ή όχι. Ύστερα η

έκφρασή του άλλαξε ανεπαίσθητα. «Φαίνεται πως λες την αλήθεια. Δεν έχεις ιδέα πού είναι οΤζέφρις».

«Δεν έχω μιλήσει καθόλου μαζί του από τότε που τον συνέλαβαν. Πιθανότατα έχει φύγει από τηχώρα. Εγώ αυτό θα έκανα στη θέση του. Γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα να τον βρεις; Πιστεύειςότι είναι προδότης. Καταλαβαίνω το ενδιαφέρον της κυβέρνησης, αλλά για κάποιο λόγο μου δίνειςτην αίσθηση ότι έχεις προσωπικά μαζί του. Τι σου έκανε ο υποκόμης;»

Το σαγόνι του σφίχτηκε τόσο δυνατά που η Γκρέις τρόμαξε. Ο Ίθαν πήρε μια βαθιά ανάσα για ναηρεμήσει και την άφησε αργά. «Πριν απ’ αυτό το πλοίο, είχα ένα άλλο. Τη Μάγισσα της Θάλασσας.Ήμασταν σε αποστολή για λογαριασμό του υπουργείου Πολέμου. Ο Τζέφρις είχε πρόσβαση σεπληροφορίες που αποκάλυπταν τον προορισμό του πλοίου. Πούλησε αυτές τις πληροφορίες στουςΓάλλους».

Η μομφή του της έκοψε την ανάσα. «Δεν μπορείς να είσαι βέβαιος γι’ αυτό!»«Ήταν ο μόνος που γνώριζε, ο μόνος που θα μπορούσε να μας προδώσει. Η Μάγισσα της

Θάλασσας κατελήφθη και βυθίστηκε, οι άντρες μου σκοτώθηκαν ή πέθαναν στη φυλακή. Μόνο έναςσώθηκε».

«Ο Λιανός Νεντ. Κι εσύ».

Page 43: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ακριβώς. Οι Γάλλοι με κράτησαν ζωντανό. Θεώρησαν ότι η φυλακή ήταν χειρότερη από τοθάνατο και είχαν δίκιο. Ευτυχώς είχα φίλους που δεν το έβαλαν κάτω. Με ελευθέρωσαν και μεέφεραν πίσω στην πατρίδα. Οι υπόλοιποι άντρες μου δεν ήταν τόσο τυχεροί».

Η Γκρέις δεν είπε τίποτε άλλο. Ένιωθε το θυμό να βράζει κάτω από την επιφανειακή ηρεμία του,έβλεπε την οργή στα βάθη των γαλανών ματιών του. «Είμαι σίγουρη ότι πέφτεις έξω για τονυποκόμη. Λυπάμαι για το πλήρωμά σου, αλλά...»

Ο Ίθαν γύρισε απότομα προς το μέρος της, κόβοντας τη φράση της στη μέση με ένα παγερόβλέμμα. «Αλήθεια; Αν λυπάσαι, πες μου πού θα βρω τον Χάρμον Τζέφρις».

«Σου είπα, δεν έχω ιδέα πού είναι».Εκείνος την έπιασε από το μπράτσο, όχι μαλακά όμως. «Έλα, είναι καιρός να επιστρέψεις μέσα.

Είτε το πιστεύεις είτε όχι, έχω δουλειές να κάνω, έχω να ασχοληθώ με πιο σημαντικά ζητήματα απότο να ψυχαγωγώ τη φιλοξενούμενή μου».

Η Γκρέις αγνόησε το σαρκασμό στον τόνο της φωνής του. Ο καπετάνιος είχε θυμώσει επειδή δεντον βοηθούσε. Όμως τα ελάχιστα που γνώριζε για τον υποκόμη δε θα είχαν καμιά αξία, ακόμα κι αντου τα έλεγε. Που δε σκόπευε να του τα πει. Ο Χάρμον Τζέφρις ήταν πατέρας της. Είχε αποφασίσεινα τον βοηθήσει και δε θα άλλαζε την απόφασή της.

Τίποτα δε θα άλλαζε τα αποτελέσματα της πράξης της ούτε την περιφρόνηση του καπετάνιουαπέναντί της.

Από μια άποψη δεν τον αδικούσε.

6

Η καταιγίδα λυσσομανούσε. Τεράστια κύματα χτυπούσαν την πλώρη και το σκάφος σκαμπανέβαζε,βουτούσε στο νερό και ξανασηκωνόταν από την άλλη πλευρά. Καταρράκτες νερού σάρωναν τοκατάστρωμα και κυλούσαν από τα μπούνια. Ο ουρανός ήταν τόσο σκοτεινός που δεν ξεχώριζες ανήταν μέρα ή νύχτα.

Η κοσμοχαλασιά κρατούσε τρεις ολόκληρες μέρες τώρα και η σκούνα κλυδωνιζόταν σανκαρυδότσουφλο, αναγκάζοντας την Γκρέις να μένει κλεισμένη στην καμπίνα. Την είχε πιάσειαρκετές φορές ναυτία, αλλά μέχρι στιγμής τα παξιμάδια και ο ζωμός από βοδινό κρέας που τηςέφερνε ο Φρέντι τη βοηθούσαν να την αντιμετωπίσει.

Ωστόσο λαχταρούσε να κινηθεί και να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα.Όταν ο καιρός μαλάκωσε κάπως, άρχισε να βηματίζει ανυπόμονα στην καμπίνα, περιμένοντας τον

πλοίαρχο Σαρπ ή τον Άνγκους Μακσέιν να τη συνοδεύσουν έξω, αλλά οι ώρες περνούσαν καικανένας από τους δυο δεν εμφανιζόταν. Εκνευρισμένη και έχοντας πλήξει στο έπακρο από την

Page 44: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κλεισούρα, άρπαξε την κάπα της από το μπρούντζινο κρεμαστάρι, δίπλα στην πόρτα, και την έριξεστους ώμους της. Σίγουρα θα έβρισκε κάποιον από τους δυο για να του ζητήσει να τη συνοδεύσει.

Αν και ο άνεμος είχε κοπάσει, το κρύο ήταν ακόμα τσουχτερό, όπως ανακάλυψε όταν ανέβηκε τησκάλα και ξεπρόβαλε το κεφάλι της από το άνοιγμα της καταπακτής. Το κατάστρωμα ήταν υγρό καιγλιστρούσε. Είχε δέσει τα μαλλιά της με το κομμάτι της δαντέλας, αλλά το τσουχτερό αεράκι έριχνεμακριές τούφες στο πρόσωπό της.

Σταμάτησε τον τρίτο καπετάνιο, ένα μυώδη άντρα ονόματι Γουίλαρντ Κοξ. «Συγνώμη που σαςενοχλώ, κύριε Κοξ. Ξέρετε πού θα βρω τον κύριο Μακσέιν;»

«Μάλιστα, δεσποινίς. Είναι κάτω». Το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω της με αυθάδεια. Ανεξαιρούσε κανείς την ουλή στο μάγουλό του, δεν ήταν άσχημος άντρας. Της έδωσε την εντύπωσηότι θεωρούσε τον εαυτό του γόη κι αυτό της φάνηκε πολύ αστείο. «Δεν πρέπει να κυκλοφορείτε εδώπάνω, δεσποινίς. Καλύτερα να γυρίσετε στην καμπίνα σας».

Η Γκρέις ανασήκωσε αγέρωχα το κεφάλι της. Ποιος ήταν αυτός που της έδινε διαταγές; «Ξέρετεπού είναι ο κύριος Σαρπ;»

«Εκεί πέρα, δεσποινίς. Μόλις ανεβαίνει από το αμπάρι».Η Γκρέις τον είδε να έρχεται προς το μέρος της σκυθρωπός και με τα χείλη σφιγμένα. Βλέποντας

τη θυμωμένη του έκφραση, έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα προς τα πίσω.«Ανάθεμα!» φώναξε ο Ίθαν πλησιάζοντάς την, κι εκείνη πισωπάτησε πάλι.Την ίδια στιγμή το πλοίο έπεσε σε κοίλο κύματος, έγειρε στο πλάι και η Γκρέις έχασε την

ισορροπία της. Το παπούτσι της σκάλωσε σε μια κουλούρα σκοινί και το πόδι της γλίστρησε.Ανεμίζοντας τα χέρια της, έπεσε προς τα πίσω και το κύμα που σάρωσε το κατάστρωμα τηνπαρέσυρε μακριά.

«Γκρέις!» άκουσε τον καπετάνιο να φωνάζει, αλλά την επόμενη στιγμή το νερό την τράβηξε στηνάκρη του πλοίου και την έριξε στη θάλασσα.

Έβγαλε μια κραυγή όταν ένιωσε το παγωμένο νερό να την καταπίνει και άρχισε να βυθίζεται. Ημύτη της γέμισε αλάτι, τα πνευμόνια της άρχισαν και καίνε και κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειεςγια να μην ανοίξει το στόμα της και εισπνεύσει. Κράτησε την αναπνοή της και πάλεψε να βγει στηνεπιφάνεια, αλλά τα μαλλιά της είχαν λυθεί και τυλίγονταν γύρω από το πρόσωπό της. Η γκρίζαφούστα φαινόταν να ζυγίζει τόνους και όσο δυνατά κι αν κολυμπούσε, η επιφάνεια του νερού όλοκαι απομακρυνόταν.

Κατάλαβε πως θα πνιγόταν και άρχισε να κλοτσά με όλη της τη δύναμη. Αντίθετα από τιςπερισσότερες γυναίκες ήταν πολύ καλή κολυμβήτρια γιατί είχε μάθει κρυφά κολύμπι από μικρή μαζίμε τη φίλη της τη Βικτόρια όταν ήταν εσωτερικές στο οικοτροφείο. Έβλεπε ένα αμυδρό φως στηνεπιφάνεια του νερού. Μακάρι να μπορούσε να φτάσει εκεί.

Όμως τα ρούχα την τραβούσαν προς τα κάτω και ακύρωναν κάθε μικρή πρόοδο που έκανε. Ταπνευμόνια της έκαιγαν. Δε θα κατάφερνε να κρατήσει για πολύ ακόμα την αναπνοή της. Δεν ήθελενα πεθάνει! Άρχισε πάλι να χτυπάει τα πόδια της με μανία και για μια στιγμή το κεφάλι της βγήκεέξω από την επιφάνεια. Πήρε μια βαθιά εισπνοή πριν βουλιάξει πάλι και της φάνηκε πως κάποιοςκολυμπούσε εκεί κοντά της, αλλά το οξυγόνο στα πνευμόνια της είχε αρχίσει να εξαντλείται και τηνέπιασε ζάλη.

Αγωνίστηκε λυσσαλέα να ξαναβγεί στην επιφάνεια για μια τελευταία φορά, αλλά δεν κατάφερε να

Page 45: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αναδυθεί και οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν. Κάτι τρίφτηκε πάνω της. Την επόμενη στιγμή,ένιωσε ένα δυνατό χέρι να τυλίγεται στη μέση της και να την τραβάει προς τα πάνω. Άρχισε πάλι νακλοτσά με όλη της τη δύναμη και πετάχτηκαν μαζί έξω από το νερό.

Ένα φελλένιο σωσίβιο του πλοίου επέπλεε εκεί κοντά και ο καπετάνιος το άρπαξε και στερέωσετο χέρι της πάνω του.

«Κρατήσου!» της φώναξε. «Πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να μας περιμαζέψουν!»Βήχοντας και φτύνοντας νερό, η Γκρέις κούνησε καταφατικά το κεφάλι και κρατήθηκε από το

σωσίβιο με όλη της τη δύναμη. Έβλεπε το πλοίο στο βάθος και μια από τις ξύλινες βάρκες του νακατεβαίνει καθώς το πλοίο άλλαζε ρότα, προσπαθώντας να συγκρατήσει την κεκτημένη ταχύτητάτου μέσα στην ταραγμένη θάλασσα.

Είδε τη βαρκούλα να απομακρύνεται από το πλοίο και να έρχεται προς το μέρος τους. Οι άντρεςκωπηλατούσαν με όλη τους τη δύναμη, αλλά ακόμα κι έτσι πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουνκοντά τους, αψηφώντας την αφρισμένη θάλασσα, βουλιάζοντας και βγαίνοντας πάλι στις κορυφέςτων κυμάτων. Ο σωματώδης τρίτος καπετάνιος, ο Γουίλαρντ Κοξ, ένας ναύτης ονόματι Ρεντ Τίνσλικαι ο Λιανός Νεντ κρατούσαν τα κουπιά.

Εντόπισαν την Γκρέις και τον καπετάνιο που κρατιόνταν από το σωσίβιο και έφεραν τη βάρκαδίπλα τους. Με κοινή προσπάθεια, οι τρεις άντρες τράβηξαν την Γκρέις μέσα στη βάρκα κι έπειτατον καπετάνιο. Ο Ίθαν σωριάστηκε δίπλα της, στον πάτο της βάρκας, και άρχισαν να τρέμουν και οιδυο ασυγκράτητα.

Ο Νεντ τους έριξε μια κουβέρτα. «Θα σας πάμε στο καράβι όσο πιο γρήγορα γίνεται», της είπε.«Ο γερο-Άνγκους κατέβασε τα πανιά και έκανε πίσω. Το καράβι θα κόψει ταχύτητα και θα μαςπεριμένει να το προλάβουμε».

Η Γκρέις ξεροκατάπιε και κούνησε το κεφάλι της. Ο τρόμος που συγκρατούσε τόση ώρα άρχισενα την κυριεύει ύπουλα και ο λαιμός της έφραξε από τα δάκρυα. Τα λεπτά που είχε περάσει μέσαστο νερό είχαν εξαντλήσει τις δυνάμεις της και ήταν τόσο παγωμένη που τα χείλη της δε σάλευαν.

Όμως ευχαριστούσε το Θεό που ήταν ζωντανή.Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρει η βάρκα, μέσα από τα μανιασμένα κύματα, να φτάσει στο

πλοίο. Ο Άνγκους βημάτιζε δίπλα στην κουπαστή και το ανεμοδαρμένο πρόσωπό του ήτανρυτιδωμένο από την αγωνία όσο οι άντρες τη βοηθούσαν να ανεβεί στο κατάστρωμα.

Σταμάτησε μπροστά της, άπλωσε το χέρι του και τη χάιδεψε στο μάγουλο. «Τα κατάφερες τελικά,κοπελιά μου».

Τα μάτια της Γκρέις βούρκωσαν καθώς συλλογίστηκε πόσο κοντά στο θάνατο είχε φτάσει, πώς οΊθαν Σαρπ είχε διακινδυνεύσει τη ζωή του για να σώσει τη δική της.

«Ναι, το παλικάρι σού έσωσε τη ζωή. Θα μπορούσατε να είχατε πνιγεί και οι δυο».Η Γκρέις ξεροκατάπιε για να διώξει τον κόμπο που της έφραζε το λαιμό. «Λυπάμαι. Δεν ήξερα ότι

η θάλασσα ήταν ακόμα τόσο φουρτουνιασμένη ούτε ότι το κατάστρωμα γλιστρούσε τόσο πολύ».«Πρέπει να βγάλεις αυτά τα μουσκεμένα ρούχα», είπε ο Άνγκους, οδηγώντας την προς τη σκάλα

που έβγαζε στην καμπίνα. Η Γκρέις έψαξε να βρει τον Ίθαν και τον είδε ακριβώς πίσω της.«Θα την αναλάβω εγώ», είπε, ακολουθώντας τη στο δωμάτιο. «Στείλε κάτω λίγο ζεστό νερό.

Πρέπει να ζεσταθεί».«Κι εσύ, παλικάρι μου».

Page 46: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Αργότερα», είπε ο Ίθαν. Έκλεισε την πόρτα και γύρισε προς το μέρος της.«Συγνώμη», είπε η Γκρέις και ένιωσε τα μάτια της να τσούζουν.Αντί να ξεσπάσει το θυμό του πάνω της, όπως περίμενε, ο Ίθαν άπλωσε τα χέρια του και την

τράβηξε στην αγκαλιά του.«Θεέ μου», ψιθύρισε, «νόμιζα πως σ’ έχασα».Η Γκρέις αρπάχτηκε από πάνω του, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τη ζεστασιά του, για την αίσθηση

της ασφάλειας που της πρόσφερε το κορμί του, για το σταθερό χτύπο της καρδιάς του, έτσι όπωςτην κρατούσε σφιχτά πάνω του. «Λυπάμαι πολύ, Ίθαν. Εξαιτίας μου κόντεψες να χάσεις τη ζωήσου».

Εκείνος της ανασήκωσε το πιγούνι και είδε τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. «Χριστέμου...» Την επόμενη στιγμή είχε καλύψει τα χείλη της με τα δικά του, σφίγγοντάς τη με απελπισίαστην αγκαλιά του. Ρούφηξε με λαχτάρα το στόμα της, γεύτηκε τη γλύκα του, πιπίλισε τα χείλη της,πρώτα το ένα και μετά το άλλο, και η Γκρέις ένιωσε να την πλημμυρίζει ένα καυτό κύμα. Η γλώσσατου γλίστρησε μέσα στο στόμα της και η φωτιά απλώθηκε ακόμα πιο δυνατή στις φλέβες της.Κρεμάστηκε ασυναίσθητα από το λαιμό του και του ανταπέδωσε το φιλί με το ίδιο πάθος.

Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι αντιδρούσε έτσι επειδή απλώς χαιρόταν που ήτανζωντανή. Ότι ήταν γυναίκα κι εκείνος άντρας και είχαν γλιτώσει και οι δυο από του Χάρου ταδόντια. Ό,τι κι αν έφταιγε, η αλήθεια ήταν πως η έξαψη και η επιθυμία που την είχαν κυριέψει δενέμοιαζαν με τίποτα απ’ ό,τι είχε νιώσει ως τότε στη ζωή της. Ο Ίθαν ήταν ψηλός, αλλά το ίδιο ήτανκι εκείνη, κι έτσι τα κορμιά τους έδειχναν να ταιριάζουν απόλυτα. Το στέρνο του ήταν ένας σκληρόςτοίχος που πίεζε τα στήθη της και κάτω από τα βρεγμένα ρούχα της οι θηλές της ορθώθηκαν καιάρχισαν να πάλλονται.

Της ήρθε ζάλη, λιποθυμία σχεδόν. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και τόσο δυνατά, πουαναρωτήθηκε αν εκείνος την άκουγε. Τα δάχτυλά της βυθίστηκαν στα υγρά μαύρα μαλλιά του καιένιωσε τη μεταξένια υφή τους, τις απαλές τούφες που κατσάρωναν στον αυχένα του.

Συνέχισε να τη φιλάει και να τη φιλάει, και όσο τρελό κι αν φαινόταν, εκείνη δεν ήθελε νασταματήσει.

«Θεέ μου... Ίθαν...»Ένας θόρυβος την επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα. Κάποιος χτυπούσε την πόρτα. Ο

Ίθαν γύρισε και η Γκρέις είδε πως τα γαλανά του μάτια ήταν φουρτουνιασμένα. Για μια στιγμή, τηςφάνηκε πως ήταν έτοιμος να διώξει τον ανεπιθύμητο επισκέπτη.

Μόλις έχασε τη ζεστασιά του κορμιού του άρχισε να τρέμει. Βλαστημώντας, ο Ίθαν πήγε στηνπόρτα και την άνοιξε απότομα.

«Το λουτρό της κυρίας», είπε ο ένας από τα δύο μέλη του πληρώματος.Ο Ίθαν της έριξε μια ματιά, την είδε που έτρεμε, είδε πόσο χλομό ήταν το πρόσωπό της. «Αφήστε

το μπροστά στο τζάκι».Οι δυο άντρες άφησαν τη σκάφη με το αχνιστό νερό στο χαλί και βγήκαν αθόρυβα από το

δωμάτιο. Ο Ίθαν πλησίασε εκεί όπου η Γκρέις στεκόταν τρέμοντας και τράβηξε το κορδόνι πουέκλεινε την μπλούζα της μπροστά. «Το μπάνιο θα σε ζεστάνει», της είπε μαλακά κι εκείνη θυμήθηκετην πρώτη φορά που είχε γδυθεί μ’ εκείνον παρόντα στην καμπίνα.

Ο Ίθαν θα πρέπει να διάβασε τις σκέψεις της, γιατί αναστέναξε. «Εντάξει, θα γυρίσω από την

Page 47: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

άλλη μεριά, αν έτσι αισθάνεσαι πιο άνετα».Τα δάχτυλά της ήταν παγωμένα και αδέξια. Όταν δεν κατάφερε να λύσει το κορδόνι, εκείνος πήγε

πάλι κοντά της, το τράβηξε και της έβγαλε την μπλούζα, αφήνοντάς τη μόνο με τη φούστα και τομεσοφόρι. Η Γκρέις κάλυψε τα στήθη της με τα χέρια της, καθώς εκείνος άνοιγε το κουμπί πουέκλεινε τη φούστα της στη μέση και τραβούσε το μουσκεμένο ύφασμα στους γοφούς της,αφήνοντάς τη με το μεσοφόρι, που είχε γίνει διαφανές από το νερό και ήταν τόσο κοντό ώστε μεδυσκολία κάλυπτε τα οπίσθιά της.

Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και πετούσαν φωτιές. Ανέκαθεν της φαίνονταν ψυχρά σαν πάγος,αλλά τώρα δεν είχαν καμιά ψυχρότητα.

«Θα σε συμβούλευα να μπεις στη σκάφη πριν κάνω αυτό που σκέφτομαι».Με το μουσκεμένο παντελόνι που είχε κολλήσει στο σώμα του, ήταν αδύνατον να μην προσέξει

το εξόγκωμα που μαρτυρούσε τον πόθο του. Τα μάγουλά της έκαιγαν από ντροπή και αμηχανίακαθώς περνούσε το πόδι της πάνω από τη σκάφη και έμπαινε βιαστικά στο νερό, αφήνοντας τομεσοφόρι στη θέση του ακόμα κι όταν βρέθηκε πια καθισμένη μέσα.

Ανασήκωσε το κεφάλι της και είδε τον Ίθαν να βγάζει στεγνά ρούχα από την ντουλάπα του και ναπροχωρά προς την πόρτα. «Αν δεν υπολόγιζα τίποτα, θα σε πήγαινα στο κρεβάτι και δε θα σε άφηναμόνη σου μέχρι το πρωί. Αλλά πέρασες μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία και χρειάζεσαι ξεκούραση.Κοιμήσου λίγο και όταν αισθανθείς καλύτερα, έλα να δειπνήσουμε μαζί αν θέλεις».

Η Γκρέις τον κοίταξε σκεφτική. Ένιωθε ακόμα τη λυγεράδα και τη δύναμη του κορμιού του, τηζεστασιά των χειλιών του πάνω στα δικά της. Ο Ίθαν την ήθελε. Δεν το είχε κρύψει. Κανονικά, θαέπρεπε να φοβάται, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δε φοβόταν.

«Πολύ ευχαρίστως».Η απάντησή της τον ικανοποίησε. Έκανε μια μικρή υπόκλιση και βγήκε από το δωμάτιο. Η Γκρέις

έμεινε στη σκάφη ώσπου το νερό κρύωσε, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί πριναπό λίγο.

Ο Ίθαν στεκόταν στο διάδρομο, φρεσκοπλυμένος, με τα μαλλιά λουσμένα και χτενισμένα, όταν ηΓκρέις του άνοιξε την πόρτα λίγες ώρες αργότερα.

Το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω της καθώς περιεργαζόταν το ζαφειρένιο φόρεμα που εκείνη είχεμεταποιήσει για να της ταιριάζει. Είχε καταφέρει να το κάνει να δείχνει σχεδόν σεμνό, μολονότι,ακόμα και με τη μαύρη δαντελένια τραχηλιά, το ντεκολτέ εξακολουθούσε να είναι πολύ βαθύ. Είχεψηλή μέση, με ένα φεστόνι από μαύρη δαντέλα κάτω από το στήθος και ένα λεπτό κάθετο σκίσιμοστο πλάι, χάρη στην ικανότητά της στο ράψιμο.

«Είσαι πολύ ωραία. Να που τα ρούχα δεν πήγαν εντελώς χαμένα, τελικά».Η Γκρέις χαμογέλασε αχνά. «Έτσι φαίνεται. Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση». Είχε λούσει και

είχε στεγνώσει τα μαλλιά της, αλλά η φωτιά είχε σβήσει στο μεταξύ και στις άκρες ήταν ακόμανωπά. Είχε χρησιμοποιήσει τα ίδια φιλντισένια χτενάκια που φορούσε όταν την είχε αρπάξει από τοΛαίδη Ανν για να στερεώσει την πυκνή χαίτη σε μπούκλες στην κορυφή του κεφαλιού της και τοβλέμμα του στάθηκε για λίγο εκεί, πριν επιστρέψει στο πρόσωπό της.

«Συνήθως δειπνώ στο σαλόνι». Της πρόσφερε το μπράτσο του και η Γκρέις ακούμπησε το χέρι

Page 48: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της στο μανίκι του σκούρου μπλε σακακιού του. «Απόψε, ο μάγειρας κατέβαλε ιδιαίτερηπροσπάθεια για να ικανοποιήσει τη φιλοξενούμενή μου».

Ήταν ντυμένος σαν τζέντλεμαν, με ένα λευκό λαιμοδέτη άψογα δεμένο κάτω από το πιγούνι τουκαι το ακριβό χειροποίητο σακάκι του έστρωνε τέλεια στους φαρδιούς του ώμους. Το γιλέκο του μετις λεπτές ασημένιες κλωστές στην ύφανση γυάλιζε και το εφαρμοστό μαύρο παντελόνι τουδιέγραφε τα μακριά του πόδια και το επίπεδο στομάχι του. Ήταν απίστευτα ωραίος κι όμως δενέπαυε ούτε στιγμή να φαίνεται ότι ήταν πειρατής.

Ένα αμυδρό ρίγος τη διαπέρασε όταν ένιωσε την παλάμη του στη μέση της καθώς την οδηγούσεπρος τη σκάλα που έβγαζε στο κατάστρωμα. Δεν την είχε καλέσει ποτέ στο επίσημο σαλόνι, έναχώρο που όπως φαινόταν ανήκε αποκλειστικά σ’ εκείνον.

Η Γκρέις το βρήκε ακόμα πιο κομψό από την καμπίνα του. Επίχρυσες απλίκες με κρυστάλλινααμπαζούρ προσαρμοσμένες στους τοίχους έριχναν ένα απαλό φως τριγύρω, οι τοίχοι ήτανκαλυμμένοι με λείο σκούρο ξύλο μέχρι τη μέση και από κει κι επάνω καλυμμένοι με μεταξωτήταπετσαρία. Υπήρχαν ένας μπουφές με μαρμάρινη επιφάνεια, ένα κομψό οβάλ τραπέζι σε στυλΚουίν Ανν και όμοιες καρέκλες. Ένας καναπές με σκούρο πράσινο μπροκάρ κάλυμμα ήταντοποθετημένος μπροστά στο αναμμένο τζάκι που προστατευόταν από μεταλλική σήτα.

«Για πειρατής έχεις πολύ ακριβά γούστα». Του έριξε μια λοξή ματιά. «Αλλά μάλλον γι’ αυτόέγινες πειρατής».

Εκείνος χαμογέλασε αχνά. «Δεν κουρσεύω τα εχθρικά πλοία, αν αυτό υπαινίσσεσαι. Συλλέγωπληροφορίες. Από μια άποψη κάνω την ίδια δουλειά με το φίλο σου, το λόρδο Φορσάιθ. Μόνο πουεγώ είμαι πιστός στην πατρίδα μου».

Το φαρμάκι που έκρυβε η φωνή του την έκανε να χλομιάσει. «Είτε το πιστεύεις είτε όχι, κι εγώείμαι πιστή Αγγλίδα. Το λόρδο Φορσάιθ τον βοήθησα για προσωπικούς λόγους».

Ένας μυς τινάχτηκε στο σαγόνι του.«Σε παρακαλώ, με κάλεσες εδώ για να απολαύσουμε τη βραδιά. Δεν έχω καμιά επιθυμία να τη

χαλάσω, μιλώντας για δυσάρεστα πράγματα. Μπορούμε να κάνουμε ανακωχή, πλοίαρχε Σαρπ, έστωγι’ απόψε;»

Ο Ίθαν κατάλαβε ότι του μιλούσε ειλικρινά· δεν ήθελε να μαλώσει μαζί του. Του χρωστούσε τηζωή της.

Αν δεν είχε ορκιστεί μυστικότητα στο ζήτημα του πατέρα της, η Γκρέις θα του έλεγε για ποιολόγο είχε οργανώσει την απόδραση του υποκόμη. Αν μη τι άλλο, εκείνος θα κατανοούσε τα κίνητράτης. Όμως δεν ήταν δυνατόν να αθετήσει το λόγο της.

Η ένταση υποχώρησε κάπως από το πρόσωπό του. «Ανακωχή. Ναι, καλή ιδέα. Υπό έναν όρο,όμως».

Η Γκρέις ανασήκωσε το φρύδι της. «Και ποιος είναι αυτός ο όρος;»«Από τώρα και στο εξής θα αφήσουμε κατά μέρος τις τυπικότητες, τουλάχιστον όταν είμαστε

μόνοι. Θα με φωνάζεις Ίθαν, όπως έκανες σήμερα το απόγευμα. Κι εγώ θα σε φωνάζω Γκρέις».Όπως είχε κάνει κι εκείνος το απόγευμα. Η ανάμνηση του φιλιού του την έκανε να ριγήσει. Ακόμα

και τώρα είχε τη δύναμη να την αναστατώνει. Ο Ίθαν Σαρπ είχε κάτι που τη συνάρπαζε όπως δεν τηνείχε συναρπάσει κανένας άλλος άντρας ως τότε.

Αυτή η σκέψη δεν ήταν μόνο ερεθιστική, ήταν και επικίνδυνη. Αλλά η Γκρέις δε φοβόταν τους

Page 49: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κινδύνους.«Εφόσον αυτή τη στιγμή είμαι ζωντανή και στέκομαι μπροστά σου χάρη στο ότι μου έσωσες τη

ζωή, φαντάζομαι πως οι τυπικότητες μεταξύ μας περιττεύουν». Και, πράγματι, είχε αρχίσει να τονσκέφτεται ως Ίθαν και όχι ως πλοίαρχο Σαρπ.

Εκείνος την κοίταξε εξεταστικά και το βλέμμα του σταμάτησε για λίγο στις απαλές καμπύλες τουστήθους της πάνω από το ντεκολτέ του ζαφειρένιου φορέματος. Κάτω από το ύφασμα, οι θηλές τηςορθώθηκαν. Είδε μια λάμψη πόθου στα μάτια του προτού το βλέμμα του γίνει πάλι αδιάφορο.

«Θα ήθελες λίγο σέρι;»«Ναι, ευχαριστώ». Οτιδήποτε θα βοηθούσε να εκτονωθεί αυτή η παράξενη ένταση που την

κυρίευε κάθε φορά που το βλέμμα του ταξίδευε στο κορμί της. Ο Ίθαν πλησίασε στον μπουφέ,έβαλε λίγο κεχριμπαρένιο υγρό στο ποτήρι που προοριζόταν για κείνη κι έπειτα σέρβιρε λίγομπράντι στον εαυτό του. Οι μανσέτες του πουκαμίσου του φάνηκαν κάτω από τα μανίκια τουσακακιού του καθώς της έδινε το ποτό της.

Η Γκρέις ήπιε μια γουλιά, ελπίζοντας πως θα έσβηνε τη νευρικότητά της. Δεν καταλάβαινε τιακριβώς συνέβαινε, αλλά είχε την υποψία ότι για πρώτη φορά στη ζωή της αισθανόταν σαρκικήεπιθυμία για έναν άντρα.

«Όπως είπα και πριν, είσαι εξαιρετικά όμορφη απόψε. Όμως κάτι λείπει». Ο Ίθαν άφησε κάτω τοποτήρι του με το μπράντι και πηγαίνοντας στο τραπέζι, άνοιξε το καπάκι ενός περίτεχνου ασημένιουκουτιού που βρισκόταν εκεί. Όταν γύρισε προς το μέρος της, το πανέμορφο περιδέραιο με ταμαργαριτάρια και τα διαμάντια κρεμόταν από τα ηλιοκαμένα του δάχτυλα.

«Το φόρεμα χρειάζεται κάτι. Νομίζω πως αυτό είναι ό,τι πρέπει». Στάθηκε από πίσω της, πέρασετο περιδέραιο στο λαιμό της και έκλεισε το κούμπωμα. Τα δάχτυλά του άγγιξαν απαλά τον αυχένατης, μένοντας εκεί για μια στιγμή και κάνοντας το δέρμα της να μυρμηγκιάσει.

Καθώς πισωπατούσε για να την κοιτάξει, η Γκρέις ψηλάφισε τα μαργαριτάρια, δοκιμάζοντας τηστιλπνότητά τους και τη γνώριμη ζεστασιά που έπαιρναν καθώς απορροφούσαν τη θερμότητα τουσώματός της.

«Ναι...» μουρμούρισε ο Ίθαν. «Πολύ καλύτερα τώρα».Τα δάχτυλά της άγγιξαν τις έδρες των διαμαντιών που βρίσκονταν ανάμεσα στα μαργαριτάρια. Η

αίσθηση του περιδέραιου στο λαιμό της είχε κάτι το περίεργα καθησυχαστικό, παρά το θρύλο πουσυνόδευε αυτό το εξαίσιο κόσμημα.

«Είναι πραγματικό αριστούργημα», συνέχισε εκείνος. «Δώρο, είπες;» Ο τόνος του έγινε κάπωςπιο αιχμηρός. «Από τον Φορσάιθ;»

Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Από την καλύτερή μου φίλη. Ήμαστε συμμαθήτριεςστην ακαδημία. Ήλπιζε πως θα μου έφερνε καλοτυχία. Ξέρεις, υπάρχει ένας θρύλος. Θα σεενδιέφερε να τον ακούσεις;»

«Και βέβαια θα με ενδιέφερε». Ο Ίθαν ήπιε μια γουλιά μπράντι και φάνηκε να χαλαρώνει πάλι.Την οδήγησε στο σκουροπράσινο μπροκάρ καναπέ και κάθισαν.

Η Γκρέις ψηλάφισε τα μαργαριτάρια. «Το περιδέραιο –το Περιδέραιο της Νύφης, όπωςονομάζεται– κατασκευάστηκε το δέκατο τρίτο αιώνα κατόπιν παραγγελίας ενός πλούσιουγαιοκτήμονα ονόματι Φάλον. Ήταν δώρο για τη γυναίκα που αγαπούσε. Τα μαργαριτάριαστάλθηκαν στη μέλλουσα σύζυγό του με σκοπό να τα φορέσει την ημέρα του γάμου τους. Όμως

Page 50: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

εκείνη τη μοιραία μέρα, καθώς ο λόρδος Φάλον πήγαινε στην εκκλησία, δέχτηκε επίθεση απόληστές, με αποτέλεσμα ο ίδιος και οι άντρες της συνοδείας του να σκοτωθούν. Όταν η λαίδηΑριάνα, η μνηστή του, έμαθε τα νέα, παραφρόνησε. Σκαρφάλωσε στην πολεμίστρα του κάστρου καιρίχτηκε στο κενό».

«Πολύ θλιβερή ιστορία».«Πέθανε φορώντας τα μαργαριτάρια. Αργότερα ανακάλυψαν πως ήταν έγκυος».Ο Ίθαν ήπιε μια γουλιά από το ποτό του. «Και ο θρύλος που τα συνοδεύει;»«Λέει ότι όποιος έχει στην κατοχή του το περιδέραιο θα είναι πολύ ευτυχισμένος, αλλά μόνο αν η

ψυχή του είναι αγνή. Αν όχι, τον περιμένει μεγάλη δυστυχία».Ο Ίθαν ανασήκωσε το φρύδι του. «Έχεις το περιδέραιο στην κατοχή σου. Πιστεύεις ότι η ψυχή

σου είναι αγνή;»Εκτός από μερικές βδελυρές σκέψεις που είχε κάνει εκείνο το βράδυ... «Ελπίζω πως είναι. Αν και

είμαι βέβαιη πως εσύ έχεις άλλη άποψη».Ο Ίθαν την περιεργάστηκε για μερικές στιγμές σκεφτικός, αλλά δεν έκανε κανένα άλλο σχόλιο.

«Η ώρα περνά. Καλύτερα ας καθίσουμε στο τραπέζι».Διατηρώντας το ευγενικό του προσωπείο, τη βοήθησε να σηκωθεί από τον καναπέ. Η Γκρέις

αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμά του και του επέτρεψε να την οδηγήσει στο τραπέζι.Δείπνησαν σε ένα τραπέζι στρωμένο με φίνο λινό τραπεζομάντιλο, έφαγαν από πορσελάνινα

πιάτα με χρυσή μπορντούρα και ήπιαν ακριβή σαμπάνια. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω απόλιγότερο επικίνδυνα θέματα και, σιγά σιγά, χαλάρωσαν και οι δυο. Μίλησαν για το πλοίο, που κατάτα φαινόμενα ήταν το πιο πολύτιμο απόκτημά του, και για το ενδιαφέρον της γύρω από τηναστρονομία.

«Έχω μια φίλη, τη Μαίρη, που συμμερίζεται το πάθος μου», του είπε η Γκρέις. «Γνωριστήκαμεστο σχολείο. Ένας από τους δασκάλους μας μας εξήψε την περιέργεια για τους αστερισμούς και μαςβοήθησε να μάθουμε γι’ αυτούς. Η Μαίρη ζει στην επαρχία. Από το σπίτι της είναι ευκολότερο ναπαρατηρείς το νυχτερινό ουρανό απ’ όσο στην πόλη. Φυσικά, εκεί στην ύπαιθρο, ο ουρανόςφαίνεται απέραντος και τα αστέρια λάμπουν σαν διαμάντια διάσπαρτα σε ένα μανδύα από μαύροβελούδο».

«Είναι πραγματικά υπέροχα, έτσι δεν είναι;» Όμως την κοιτούσε λες και τα άστρα βρίσκονταν σταμάτια της και όχι στον ουρανό, και η Γκρέις ένιωσε ένα φτερούγισμα στο στομάχι.

Οι ώρες κύλησαν γρήγορα και κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι περνούσε πολύ ευχάριστα. ΟΊθαν Σαρπ ήταν πολύ γοητευτικός άντρας όταν ήθελε.

Η Γκρέις χαμογέλασε αυθόρμητα με κάτι που της είπε και ήπιε άλλη μια γουλιά σαμπάνια. «Ναυποθέσω ότι είναι από πλιάτσικο;» Ανασήκωσε το κρυστάλλινο ποτήρι της και κοίταξε τιςφυσαλίδες που ανέβαιναν από τον πυθμένα.

«Για να πω την αλήθεια, ναι». Ο Ίθαν ύψωσε το ποτήρι του και της χάρισε ένα από κείνα τασπάνια, εγκάρδια χαμόγελά του. Ήταν τόσο γλυκό, που την άφησε άφωνη. «Την άρπαξα από μιαγαλλική μπρατσέρα και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μου φαίνεται ακόμα πιο γευστική». Τα μάτια τουκατέβηκαν στο στήθος της και δεν της διέφυγε το γεμάτο λαγνεία βλέμμα του. Η καρδιά της άρχισενα χτυπά πιο γρήγορα, το στομάχι της φτερούγισε και σκέφτηκε πως είχε αρχίσει να καταλαβαίνειπώς ακριβώς ένιωθε εκείνος.

Page 51: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Στην απόλαυση», είπε σιγανά ο Ίθαν.Η Γκρέις αισθάνθηκε το βλέμμα του να την αγγίζει σαν χάδι. «Στη ζωή... Σ’ ευχαριστώ που

έσωσες τη δική μου».Ο Ίθαν χαμογέλασε, τσούγκρισε απαλά το ποτήρι της με το δικό του, και ήπιαν μερικές γουλιές.Ένας βοηθός του μάγειρα, καλοντυμένος με σκούρο εφαρμοστό παντελόνι, λευκό πουκάμισο και

σκούρο καφέ σακάκι, ήρθε για να μαζέψει τα πιάτα τους με τα υπολείμματα του εκλεπτυσμένουγεύματος από φιλέτο φρέσκου ψαριού σοταρισμένο με βούτυρο και σβησμένο με κρασί, ψητέςπατάτες και ανάμεικτα λαχανικά, καθώς και ό,τι είχε απομείνει από το καμαμπέρ και τις τάρτεςλεμονιού που τους είχε σερβίρει ως επιδόρπιο.

Η Γκρέις είχε απολαύσει την κάθε πιρουνιά. Τα φίνα γούστα του οικοδεσπότη της την είχαν κάνεινα απορήσει και αναρωτιόταν τι είδους άνθρωπος ήταν στ’ αλήθεια ο Ίθαν Σαρπ.

Κάθε άλλο παρά ένας απλός πειρατής. Ήταν ένας άνθρωπος με ευφυΐα και γοητεία, που ντυνότανσαν αριστοκράτης και με την ίδια ευκολία έπαιζε το ρόλο του καπετάνιου.

Ποιος ήταν; Αναρωτήθηκε αν θα το μάθαινε ποτέ.«Είναι αργά», είπε ο Ίθαν. «Θα σε συνοδεύσω στην καμπίνα».Η Γκρέις ένευσε καταφατικά. Η βραδιά είχε κρατήσει πολύ, κάποιες στιγμές ήταν γεμάτη ένταση

και κάποιες άλλες ακόμα και κουραστική. Αισθανόταν την ανάγκη να απομακρυνθεί από τηνεπιβλητική παρουσία του Ίθαν και τα ανάμεικτα συναισθήματα που ξεσήκωνε μέσα της.Προχώρησαν αργά στο κατάστρωμα, μ’ εκείνη να τον κρατάει αγκαζέ, ώσπου κάποιος από τοπλήρωμα βγήκε από την κεντρική καταπακτή μπροστά τους.

«Καλησπέρα, πλοίαρχε Σαρπ... Δεσποινίς».«Κύριε Κοξ», ανταπέδωσε το χαιρετισμό ο Ίθαν.Ο τρίτος καπετάνιος παραμέρισε για να περάσουν. Αν και ο Κοξ ήταν πάντοτε ευγενικός, κάτι

πάνω του δεν άρεσε στην Γκρέις. Της έριξε μια φευγαλέα ματιά, περιεργάστηκε το φόρεμα και ταμαργαριτάρια στο λαιμό της κι έπειτα έσκυψε το κεφάλι του, έκανε μια ευγενική υπόκλιση καιέφυγε.

Ο Ίθαν δεν έδωσε καμιά σημασία στον άνθρωπο. Η προσοχή του παρέμεινε αποκλειστικάστραμμένη πάνω της καθώς πλησίαζαν στη σκάλα που οδηγούσε στην καμπίνα του. Στομισοσκότεινο διάδρομο, κοντοστάθηκε μπροστά στην πόρτα.

«Πέρασα μια υπέροχη βραδιά απόψε, Γκρέις. Ελπίζω να ήταν και για σένα ευχάριστη».Η Γκρέις δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πιο απολαυστική βραδιά από

κείνη που είχε περάσει μαζί του. «Ναι... Σ’ ευχαριστώ που με κάλεσες».Τη χάιδεψε στο μάγουλο κι ύστερα έσκυψε και τη φίλησε απαλά. Εκείνη σήκωσε ασυναίσθητα τα

χέρια της, αφήνοντάς τα για μια στιγμή μετέωρα, κι έπειτα τα ακούμπησε στο στήθος του. Κάτω απότο σακάκι, ένιωσε τους μυς του στήθους του να σφίγγονται. Τραβώντας την πιο κοντά του, τηφίλησε με περισσότερο πάθος, και η Γκρέις ένιωσε το μέγεθος του ερεθισμού του.

Κανονικά θα έπρεπε να τρομάξει και πράγματι τρόμαξε λιγάκι. Ο Ίθαν δεν έπαυε να είναι εχθρόςτης, ένας άνθρωπος αποφασισμένος να τη δει κλεισμένη στη φυλακή. Όμως το πιο έντονοσυναίσθημα ήταν η έξαψη, γιατί τέτοια επιθυμία δεν είχε αισθανθεί ποτέ για έναν άντρα.

«Κάλεσέ με μέσα», της ψιθύρισε απαλά, προκλητικά. «Άφησέ με να σου κάνω έρωτα».Το στομάχι της Γκρέις συσπάστηκε. Άλλο πράγμα ήταν να νιώθει σαρκική επιθυμία και άλλο να

Page 52: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του παραδώσει την αγνότητά της, να του επιτρέψει να της κάνει έρωτα.Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, νιώθοντας τα μάτια της να τσούζουν από τα δάκρυα και την

καρδιά της να σφίγγεται από θλίψη. «Δεν μπορώ. Σε παρακαλώ, Ίθαν. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη γι’αυτό». Γιατί δεν του έλεγε απλώς όχι; Ότι δεν είχε καμιά επιθυμία να κάνει έρωτα μαζί του; Δενήταν σύζυγός της και δεν είχε καμιά θέση στο κρεβάτι του.

Αντίθετα, όταν τη φίλησε πάλι, για μια στιγμή κόλλησε πάνω του. Ανάσανε την αρμύρα και τηναντρίκεια μυρωδιά του, γεύτηκε την ένταση του πάθους του. Το κορμί της ανταποκρίθηκε και η έλξηήταν τόσο έντονη που κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια για να τραβηχτεί μακριά του.

«Ευχαριστώ και πάλι... πλοίαρχε Σαρπ».Το χαμόγελό του πάγωσε όταν είδε την επιδεικτική προσπάθειά της να βάλει πάλι απόσταση

ανάμεσά τους. «Ευχαρίστησή μου... δεσποινίς Τσέιστεν».Η Γκρέις ετοιμάστηκε να κάνει μεταβολή και να μπει στην καμπίνα, αλλά ο Ίθαν την έπιασε από

τον καρπό. Γυρνώντας την προς το μέρος του, έπιασε το κούμπωμα του περιδέραιου.«Αυτό θα το πάρω». Άνοιξε το κλιπ και τα μαργαριτάρια γλίστρησαν στην παλάμη του. «Προς το

παρόν... για να το φυλάξω». Το έβαλε στην τσέπη του γιλέκου του με τις ασημοκλωστές, γύρισε καιαπομακρύνθηκε.

Η Γκρέις μπήκε στην καμπίνα και έκλεισε την πόρτα, διερωτώμενη αν ο Ίθαν θα γυρνούσεαργότερα για να ξαπλώσει στη μεριά του. Διερωτώμενη αν θα προσπαθούσε να της κάνει έρωτα.

Και πώς θα αντιδρούσε σε μια τέτοια περίπτωση.

Ο Ίθαν πέρασε τη νύχτα στον καναπέ του σαλονιού· το αυτοσχέδιο κρεβάτι του ήταν σαράνταπόντους πιο κοντό από κείνον, χειρότερο κι από την κουκέτα του Άνγκους. Παρ’ όλα αυτά, δεντολμούσε να γυρίσει στην καμπίνα του.

Εκείνη την ημέρα είχε σώσει τη ζωή της Γκρέις και κάτι είχε αλλάξει αμετάκλητα ανάμεσά τους.Τις τελευταίες νύχτες, όταν ήταν ξαπλωμένος δίπλα της, βασανιζόταν νιώθοντάς την τόσο κοντάτου, υπέφερε από τον πόθο του γι’ αυτήν. Απόψε, όμως, πίστευε πως αν πλάγιαζε μαζί της, ίσως καινα κατάφερνε να την κάνει δική του, αλλά κάτι τον εμπόδιζε.

Ξαπλωμένος στον άβολο καναπέ, έκλεινε τα μάτια του και την έβλεπε να στέκεται στηνκουπαστή, όμορφη και αγέρωχη, με τα κόκκινα μαλλιά της να ανεμίζουν γύρω από το πρόσωπό της.Επειδή είχε διαισθανθεί το θυμό του, είχε προσπαθήσει να απομακρυνθεί, κάνοντας ασυναίσθηταμερικά βήματα, και είχε πέσει στη θάλασσα.

Εκείνη η στιγμή είχε χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του –ο φρικτός φόβος, ο απόλυτος τρόμοςπως θα την έχανε στην ανταριασμένη θάλασσα. Τίποτα δε θα μπορούσε να τον εμποδίσει να πέσειστη θάλασσα ξοπίσω της. Είναι δική μου, ήταν η τρελή σκέψη που είχε κάνει. Δε θα την αφήσω ναχαθεί.

Έπειτα, όταν η Γκρέις ήταν σώα και ασφαλής στο πλοίο, είχε ευχαριστήσει νοερά το Θεό που τονείχε βοηθήσει να τη σώσει.

Ακόμα και τότε δεν του είχε περάσει από το μυαλό να τη φέρει στο άδυτό του –σε τελικήανάλυση δεν έπαυε να είναι μια εγκληματίας– κι όμως να που αργότερα την είχε καλέσει σε δείπνο.Οι ώρες είχαν περάσει πολύ πιο ευχάριστα απ’ όσο είχε φανταστεί, με την πολύ ενδιαφέρουσα

Page 53: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

συζήτησή τους για τη θάλασσα και τα καράβια και την αστρονομία. Ήταν έξυπνη και γεμάτηζωντάνια και την ήθελε με ένα πάθος που του ήταν πρωτόγνωρο.

Είπε στον εαυτό του ότι εκείνο το βράδυ θα την έκανε δική του. Θα τη συνόδευε μέχρι τηνκαμπίνα, θα τη φιλούσε μέχρι να την υποτάξει και θα την ανάγκαζε να υποκύψει στις επιθυμίες του.Επειδή θυμόταν τις προηγούμενες αντιδράσεις της, είχε πιστέψει ότι δε θα του αντιστεκόταν.

Σύμφωνα με το σχέδιό του, την είχε φιλήσει στο διάδρομο έξω από την καμπίνα και της είχεεκδηλώσει το ενδιαφέρον του. Όμως το βλέμμα στα μάτια της, η γλυκιά αθωότητα της άρνησής της,τον είχε υποχρεώσει να υποκύψει εκείνος στις επιθυμίες της.

Ανακάθισε στον καναπέ, βλαστημώντας τον εαυτό του και όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δεν τηνείχε πιέσει, επειδή δεν ήθελε να καταστρέψει την εμπιστοσύνη της. Γιατί η εμπιστοσύνη της ήταντόσο σημαντική γι’ αυτόν, δεν μπορούσε να καταλάβει. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι δεν ήθελε να τηςκάνει έρωτα αν δεν τον καλούσε η ίδια στο κρεβάτι της.

Η γυναίκα είχε βοηθήσει έναν προδότη να αποδράσει. Τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για τηναπώλεια του σκάφους του, των συντρόφων του και ενός χρόνου από τη ζωή του. Την είχε φέρει στοπλοίο του για να την εκδικηθεί.

Δεν πρέπει να ήταν στα καλά του!

7

Κανένα νέο από τον ξάδερφό σου;» Η Βικτόρια Ίστον, κόμισσα του Μπραντ, στάθηκε δίπλα στονάντρα της, που καθόταν πίσω από το μεγάλο, μαονένιο γραφείο του.

Ο Κορντ μισογύρισε, κοίταξε πάνω από τον ώμο του και χαμογέλασε. «Ο συνταγματάρχηςΠέντλτον λέει πως η αποστολή του δε θα κρατήσει πολύ. Πιστεύει ότι ο Ίθαν θα βρίσκεται πάλι στοΛονδίνο μέχρι το τέλος του μηνός».

Η Τόρι κοκκίνισε. Ο Κορντ ήταν ψηλός και όμορφος, με φαρδιούς ώμους και τετράγωνο πιγούνι,μυώδης και γεροδεμένος. Αρκούσε να τον κοιτάξει και οι σκέψεις της πετούσαν αμέσως στηνκρεβατοκάμαρα. Πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο θέμα που συζητούσαν.

«Σύμφωνα με το συνταγματάρχη, αυτή θα είναι η τελευταία αποστολή του ξαδέρφου σου.Πιστεύεις πως ο πλοίαρχος Σαρπ θα νοσταλγήσει τη θάλασσα;»

Η Τόρι γνώριζε ελάχιστα τον Ίθαν Σαρπ, μολονότι επέβαινε κι εκείνη στο πλοίο που είχε πάει στηΓαλλία για να τον σώσει από τη φυλακή. Στη διάρκεια της μίας και μοναδικής περίστασης κατά τηνοποία η οικογένεια του Κορντ είχε συγκεντρωθεί για να γιορτάσει την επιστροφή του, της είχε φανείψυχρός και απόμακρος, αλλά ο Κορντ της είχε πει ότι δεν ήταν πάντοτε έτσι.

«Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν η ζωή του Ίθαν», απάντησε ο Κορντ, «αλλά θα την αφήσει για να

Page 54: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αφοσιωθεί στα καθήκοντά του του μαρκήσιου. Πιστεύω ότι κατά βάθος ανυπομονεί να ανταποκριθείστην πρόκληση».

«Πιστεύεις ότι θα αναζητήσει σύζυγο; Γιατί μην ξεχνάς ότι ένα από τα καθήκοντά του είναι και ναεξασφαλίσει διάδοχο».

«Κάποια στιγμή θα το κάνει κι αυτό, αλλά όχι αμέσως». Ο Κορντ άπλωσε το χέρι του και τράβηξεμια τούφα από τα καστανά μαλλιά της. Η Τόρι ήταν μικρόσωμη αλλά λιγότερο λεπτή τώρα πουβρισκόταν στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Γύρισε την καρέκλα του στο πλάι, την κάθισεστην ποδιά του και τη φίλησε.

«Πού οφείλεται αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για τον Ίθαν;»«Πέρασε η Σάρα πριν από λίγο. Έχει αρχίσει να ανησυχεί. Την ξέρεις, δα...» Η Σάρα ήταν η

αδελφή του Ίθαν, η υποκόμισσα Έιμς. Μαζί με τον Κορντ, ήταν ο κινητήριος μοχλός τηςεπιχείρησης διάσωσης του Ίθαν και της επιστροφής του από τη Γαλλία.

«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχεί. Ο Χάρμον Τζέφρις διέφυγε. Δεν είναι πια σε θέση ναπροδίδει μυστικά –ή, πιο σωστά, να τα πουλάει. Ο Ίθαν θα ολοκληρώσει την αποστολή του και θαγυρίσει στην πατρίδα με το καλό».

«Τώρα που ο υποκόμης δεν υπηρετεί πλέον στην κυβέρνηση, φαντάζομαι πως το ταξίδι του θαείναι λιγότερο επικίνδυνο».

«Πράγμα που μου θυμίζει κάτι το οποίο με προβληματίζει εδώ και μερικές μέρες. Μου φάνηκεπολύ μεγάλη σύμπτωση το ότι η φίλη σου, η Γκρέις, αποφάσισε να επισκεφθεί τους συγγενείς τηςστο βορρά τόσο σύντομα μετά την απόδραση του Φορσάιθ».

Η Τόρι τον κοίταξε με μάτια γεμάτα αθωότητα. «Αγάπη μου, δεν πιστεύω να υπαινίσσεσαι ότι ηΓκρέις είχε κάποια σχέση μ’ αυτό;»

«Μη με κοιτάς έτσι. Πες μου ότι η Γκρέις Τσέιστεν δεν είναι με κανέναν τρόπο αναμεμειγμένηστην απόδραση του υποκόμη».

«Μα πώς μπόρεσες καν να σκεφτείς ότι θα μπορούσε να είναι;»«Επειδή, όπως γνωρίζουμε και οι δύο πολύ καλά, ο άνθρωπος είναι πατέρας της. Ίσως...»«Αυτό είναι μυστικό, Κορντ! Μου υποσχέθηκες πως δε θα το αναφέρεις ποτέ».«Λέω απλώς ότι...»«Κατηγορείς την Γκρέις ότι βοήθησε έναν άνθρωπο καταδικασμένο για προδοσία –έστω κι αν ο

ίδιος εξακολουθούσε να ισχυρίζεται ότι είναι αθώος μέχρι την τελευταία στιγμή».«Ναι, και που θα ήταν ήδη νεκρός –κρεμασμένος, για την ακρίβεια– αν κάποιος δεν τον βοηθούσε

να παραβιάσει τα τείχη της φυλακής του Νιούγκεϊτ. Και γνωρίζουμε πόσο παράτολμη μπορεί ναγίνει μερικές φορές η Γκρέις».

«Ε, πάντως δε θα έφτανε ποτέ σε τέτοιο σημείο...»«Δε θα έφτανε; Αν ήσουν στη θέση της, ασφαλώς θα το σκεφτόσουν σοβαρά».Τρομαγμένη από την τροπή που έπαιρνε η συζήτηση, η Τόρι τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του,

έγειρε πάνω του και πίεσε τα στήθη της στο στέρνο του.«Προσπαθείς να μου αποσπάσεις την προσοχή, μικρή μάγισσα».«Τα καταφέρνω;» Η Τόρι δεν είχε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό· καθώς άλλαζε θέση για να βολευτεί

καλύτερα στην αγκαλιά του, ένιωσε τον ερεθισμό του.«Ναι, που να πάρει η οργή, τα καταφέρνεις!»

Page 55: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η Τόρι γέλασε και ο Κορντ σηκώθηκε, κρατώντας τη στην αγκαλιά του.«Ένας μικρός αντιπερισπασμός ίσως μας ωφελούσε και τους δυο. Σε λίγους μήνες θα έχουμε να

σκεφτούμε το μωρό».«Ο γιατρός λέει ότι μπορούμε να κάνουμε έρωτα μέχρι λίγο πριν από τον τοκετό».«Ναι, μόνο που οι γιατροί δεν έχουν πάντα δίκιο και δεν έχω καμιά όρεξη να το διακινδυνεύσω».

Ο Κορντ έσκυψε και τη φίλησε με πάθος. «Μέχρι τότε, όμως, σκοπεύω να απολαύσω κάθε ευκαιρίαπου μου προσφέρεται».

Η Τόρι απλώς χαμογέλασε. Είχε καταφέρει να αποσπάσει την προσοχή του άντρα της από έναζήτημα που δεν ήθελε να το εξετάσει εκείνος πολύ σχολαστικά. Από τη στιγμή που είχε μαθευτεί ηαπόδραση του λόρδου Φορσάιθ, ήταν βέβαιη ότι η Γκρέις είχε βάλει το χεράκι της. Για το καλό τηςφίλης της, ήλπιζε ότι η Γκρέις είχε εγκατασταθεί ήδη στην απομακρυσμένη κατοικία της λαίδηςΧάμφρεϊ και πως, όταν θα επέστρεφε στο Λονδίνο, το περιστατικό θα είχε πια λίγο πολύ ξεχαστεί.

Συλλογίστηκε το περιδέραιο, το δώρο που της είχε χαρίσει. Ήταν βέβαιη ότι θα έφερνε καλοτυχίαστην Γκρέις, όπως είχε φέρει και σ’ εκείνη.

Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν ανησυχούσε καθόλου. Η Γκρέις ήταν μαχητική καιήξερε να επιβιώνει. Ωστόσο οι έρευνες για την ανακάλυψη του λόρδου Φορσάιθ συνεχίζονταν και οιΑρχές χρησιμοποιούσαν κάθε διαθέσιμη πηγή για να μάθουν πού βρισκόταν και ποιος ευθυνότανγια την απόδρασή του.

Η Τόρι ρίγησε στην αγκαλιά του άντρα της καθώς τη μετέφερε στη σκάλα και προσευχήθηκεσιωπηρά για την Γκρέις.

Η Ματίλντα Κρένσο, βαρόνη Χάμφρεϊ, καθόταν στο σαλόνι της σουίτας της στο Χάμφρεϊ Χολ.Όπως και το υπόλοιπο σπίτι, έτσι κι εκείνο το δωμάτιο ήταν κάπως φθαρμένο, οι δαμασκηνέςκουρτίνες ελαφρώς ξεθωριασμένες, όπως και τα κρόσσια του καναπέ. Όμως της λαίδης Χάμφρεϊ τηςάρεσε έτσι. Συχνά αισθανόταν και η ίδια κάπως φθαρμένη.

Μερικά μέτρα πιο πέρα, η παιδική της φίλη, η Ελβίρα Τουίντ, χήρα του μακαρίτη σερ ΧένριΤουίντ, καθόταν σε μια πολυθρόνα με υφαντή ταπετσαρία, με το κέντημά της ακουμπισμένο σταστρουμπουλά της γόνατα. Το ζήτημα που τις βασάνιζε εκείνη την ημέρα ήταν η ανιψιά της λαίδηςΧάμφρεϊ, η Γκρέις Τσέιστεν.

«Τι δυσάρεστη ιστορία», είπε η λαίδη Τουίντ, πλαταγίζοντας αποδοκιμαστικά τη γλώσσα της καικουνώντας το γκριζόμαλλο κεφάλι της. «Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνοι οι ανόητοι στοΛονδίνο θεωρούν προδότη το λόρδο Φορσάιθ. Μα ο ανιψιός σου ήταν ανέκαθεν φανατικόςπατριώτης».

«Και πιστός μέχρις αηδίας», πρόσθεσε κοφτά η λαίδη Χάμφρεϊ, φέρνοντας στο νου της τοδεκάχρονο αγόρι που είχε πάρει υπό την προστασία της όταν πέθαναν οι γονείς του και το είχεμεγαλώσει σαν να ήταν δικό της παιδί. «Βέβαια, όχι πάντα πιστός στη μακαρίτισσα τη γυναίκα του,την καημενούλα, αλλά έτσι είναι οι άντρες, σωστά;»

«Ο Χένρι μου παραστράτησε μόνο μία φορά. Τον άφηνα να κοιμάται στο διάδρομο επί ένανολόκληρο χρόνο, αλλά πήρε το μάθημά του. Δεν πιστεύω ότι με απάτησε από τότε».

«Αυτή η κόρη του Χάρμον, η Γκρέις Τσέιστεν... Αν και νόθα, ο Χάρμον την υπεραγαπούσε.

Page 56: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Παρακολουθούσε την πορεία της όλα τα χρόνια και μου έγραφε συχνά γι’ αυτήν. Νομίζω πως τουάρεσε το θάρρος της». Ανασήκωσε το φρύδι της και κοίταξε τη φίλη της. «Τα άλλα του παιδιά είναιλίγο χοντροκέφαλα, δε βρίσκεις; Αν και δεν πρόκειται να παραδεχτώ ποτέ ότι είπα κάτι τέτοιο».

«Τα άλλα παιδιά του λόρδου Φορσάιθ έμοιασαν στη μητέρα τους, τα κακόμοιρα». Η λαίδηΕλβίρα έπιασε πάλι το κέντημά της, αλλά δεν έβαλε ούτε μια βελονιά. «Ελπίζω να είναι καλά τοκορίτσι». Οι δυο γυναίκες δεν είχαν μυστικά μεταξύ τους. Ήταν φίλες πάνω από πενήντα χρόνια καιείχαν μοιραστεί χαρές και λύπες. Η φιλία τους ήταν ακλόνητη και τίποτε απ’ ό,τι συνέβαινε στοντρελό κόσμο που τις περιέβαλλε δεν μπορούσε πια να τις ταράξει.

Η Ματίλντα αναστέναξε. «Ένας Θεός ξέρει τι απέγινε». Την προηγούμενη βδομάδα, έναςθαλασσινός που είχε συστηθεί ως πλοίαρχος Τσέιμπερς είχε εμφανιστεί στην πόρτα της με ταμπαούλα της Γκρέις και την υπηρέτριά της, μια κοπέλα ονόματι Φοίβη Μπλουμ. Είπε ότι λυπότανπου η Γκρέις δεν ήταν μαζί τους και της εξήγησε ότι είχε απαχθεί από το Λαίδη Ανν. Κάποιος ΊθανΣαρπ, καπετάνιος του Δαίμονα των Θαλασσών, του είχε πει ότι την αναζητούσαν οι Αρχές για νατην ανακρίνουν σχετικά με ένα ζήτημα εθνικής ασφάλειας.

Πράγμα που μπορούσε να σημαίνει μόνο ότι ήταν αναμεμειγμένη με κάποιο τρόπο στηναπόδραση του Χάρμον.

«Αναρωτιέμαι μήπως γύρισε στο Λονδίνο», είπε η Ελβίρα.Ακριβώς την ίδια ανησυχία είχε και η Ματίλντα. «Ο Θεός να βάλει το χέρι Του! Ακόμα κι αυτή τη

στιγμή που μιλάμε, η ανιψιά μου μπορεί να σαπίζει στη φυλακή για τη γενναία πράξη της».«Μην τολμήσεις να ρωτήσεις κανέναν, Ματίλντα», την προειδοποίησε η Ελβίρα. «Αν το κάνεις,

θα βάλεις σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο και την Γκρέις και τον Χάρμον. Πιθανότατα η κοπέλααναζήτησε βοήθεια κάπου αλλού. Τώρα ο πλοίαρχος Τσέιμπερς ξέρει ποιος ήταν ο προορισμός τηςκαι αν κάποιος προσθέσει ένα κι ένα... Αν συνδέσουν την Γκρέις με το λόρδο Φορσάιθ...»Πλατάγισε πάλι τη γλώσσα της και κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της.

«Ζω ήσυχα και διακριτικά, χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο. Ο Χάρμον έχει φύγει απ’ αυτό τοσπίτι πάνω από είκοσι χρόνια και ελάχιστοι γνωρίζουν τη συγγένειά μας. Κανείς δεν πρόκειται νατον συνδέσει με κανέναν. Και η Γκρέις δεν είχε πού αλλού να πάει».

Η Ελβίρα μετακίνησε αφηρημένα το κέντημα πάνω στα γόνατά της. «Ας ελπίσουμε πως έχειςδίκιο».

«Πάντα έχω δίκιο». Η Ματίλντα δεν είχε ακόμα καμιά είδηση από τον αγαπημένο της ανιψιό,αλλά ήταν βέβαιη ότι δε θα αργούσε. Ο Χάρμον δεν ήταν προδότης. Ποτέ δε θα κατέφευγε στηΓαλλία. Όπου κι αν βρισκόταν, εκείνη προσευχόταν να είναι σώος και αβλαβής.

Όπως επίσης προσευχόταν να έπειθε η Γκρέις τον άνθρωπο που την είχε απαγάγει, τον πλοίαρχοΣαρπ, να πάψει την άδικη καταδίωξή του, να τη φέρει στο Σκάρμπορο και να την παραδώσει στηφροντίδα της. Εκεί όπου θα ήταν ασφαλής.

Κατευθύνονταν προς κάποιο λιμάνι, ή τουλάχιστον προς τον όρμο που προστάτευε το μικρόπαραθαλάσσιο χωριό, το Φένινγκ-ον-Κι, στο ανατολικό άκρο της Αγγλίας κοντά στο Πενζάνς. Τοδυτικότερο άκρο της Γαλλίας βρισκόταν ακριβώς απέναντι, από την άλλη πλευρά του πορθμού. Τααπογεύματα, και μερικές φορές τη νύχτα, ο Ίθαν επέτρεπε στην Γκρέις να χρησιμοποιεί τον εξάντα

Page 57: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του πλοίου για να ικανοποιήσει το πάθος του ερασιτέχνη πλοηγού.Από τους χονδρικούς υπολογισμούς της, είχε καταλάβει ότι για ένα διάστημα ταξίδευαν κοντά

στις ακτές της Γαλλίας. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είδους πληροφορίες συνέλλεγε ο πλοίαρχος,αλλά υποψιαζόταν ότι, όταν θα ανανέωναν τις προμήθειές τους, θα συνέχιζαν ακόμα πιο νότια, θαπαρέπλεαν την ακτογραμμή στο ύψος της Βρέστης και θα περιπολούσαν κατά μήκος της γαλλικήςακτής. Και ήλπιζε ότι το ταξίδι θα συνεχιζόταν μ’ αυτή τη ρότα, μακριά από το Λονδίνο.

Ωστόσο υπήρχαν κι εκεί κίνδυνοι.Αναστέναξε και κάθισε στην κουκέτα της καμπίνας. Δεν είχε ξεχάσει το δείπνο που είχε μοιραστεί

με τον καπετάνιο, στο ιδιωτικό σαλόνι του, ούτε τα γεμάτα πάθος φιλιά του. Δεν είχε ξεχάσει πόσοείχε δυσκολευτεί να αντισταθεί στις κρούσεις του να τον καλέσει μέσα και να τον αφήσει να τηςκάνει έρωτα.

Αν έμενε στο πλοίο, κατά πάσα πιθανότητα ο Ίθαν θα τη γυρνούσε πίσω στο Λονδίνο. Αν έμενεστο πλοίο, κατά πάσα πιθανότητα θα κατέληγε στο κρεβάτι του.

Έριξε μια ματιά στην αποβάθρα από το φινιστρίνι. Το Φένινγκ-ον-Κι ήταν το τελευταίο κομμάτιτης Αγγλίας που θα έβλεπε μέχρι να αλλάξει πάλι ρότα ο Ίθαν και να επιστρέψει στην πρωτεύουσα,η τελευταία της ευκαιρία να δραπετεύσει, να γλιτώσει από τα σχέδια που είχε ο καπετάνιος για κείνη–όποια κι αν ήταν– και παράλληλα να παραμείνει σε βρετανικό έδαφος.

Έπρεπε να φύγει. Δε γινόταν να κάθεται με σταυρωμένα χέρια και να υποκύπτει στις επιθυμίεςτου. Το ερώτημα ήταν... πώς θα έβγαινε από το πλοίο;

Ρίχνοντας μια ματιά από τα παραθυράκια πάνω από την κουκέτα της καμπίνας, είδε τον Ίθαν καιτον Άνγκους Μακσέιν να επιβιβάζονται στη μια από τις δύο ξύλινες βάρκες του πλοίου και νακατευθύνονται προς την ακτή. Ο τρίτος καπετάνιος, ο Γουίλαρντ Κοξ, θα ήταν υπεύθυνος για τοπλοίο μέχρι να επιστρέψουν και ελάχιστα μέλη του πληρώματος παρέμεναν μαζί του.

Μόνη στην καμπίνα, η Γκρέις παρακολούθησε τις βάρκες να μικραίνουν καθώς απομακρύνονταν.Ο όρμος του Φένινγκ-ον-Κι ήταν βαθύς και το πλοίο είχε αγκυροβολήσει αρκετά κοντά στη στεριά.

Χαμογέλασε ασυναίσθητα. Η σωτηρία της δεν απείχε πολύ και είχε το πρόσθετο πλεονέκτημα ότιήταν γυναίκα. Ο Ίθαν Σαρπ δεν είχε ιδέα ότι ήξερε να κολυμπάει –δεν είχε φανεί και τόσο δεινήκολυμβήτρια την τελευταία φορά που είχε πέσει στη θάλασσα.

Όμως όσα χρόνια σπούδαζε στην Ιδιωτική Ακαδημία της Κυρίας Θόρνχιλ, αυτή και η φίλη της, ηΒικτόρια Τεμπλ, κατέβαιναν κρυφά στο ποτάμι συχνά, όπου, έπειτα από πολλά παρακάλια, είχανπείσει δυο νεαρούς ντόπιους να τις μάθουν κολύμπι.

Υπολόγισε την απόσταση από την ακτή. Αν έμπαινε στο νερό μόνο με το μεσοφόρι και έναπουκάμισο του καπετάνιου θα τα κατάφερνε. Αλλά τι θα έκανε όταν θα έφτανε στη στεριά; Θαχρειαζόταν ρούχα και χρήματα για να επιζήσει μέχρι να βρει ένα ασφαλές μέρος για να μείνει και ναδουλέψει.

Τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά ερεύνησε εξονυχιστικά την καμπίνα, ελπίζοντας ότι ο καπετάνιος θαείχε ξεχάσει κάπου λίγα χρήματα, αλλά δεν κατάφερε να βρει ούτε ένα φαρδίνι. Ίσως στο σαλόνι θαέβρισκε αυτό που ζητούσε.

Έριξε μια ματιά στο διάδρομο, είδε ότι δεν ήταν κανείς και προχώρησε προς τη σκάλα. Στοκατάστρωμα, είδε το ναύτη που τον φώναζαν Λιανό Νεντ να μπαλώνει απορροφημένος ένα πανί, κιέτσι δε δυσκολεύτηκε να ξεγλιστρήσει απαρατήρητη.

Page 58: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η πόρτα του σαλονιού ήταν ξεκλείδωτη. Μπήκε χωρίς να την αντιληφθεί κανείς και άρχισε ναψάχνει αθόρυβα. Επάνω στο γραφείο του Ίθαν ήταν ανοιχτοί χάρτες των γαλλικών και τωνισπανικών ακτών, δίπλα σε μια πυξίδα και μια κλεψύδρα. Μέσα σε ένα ωραίο κουτί από ξύλοκαρυδιάς υπήρχαν δυο πιστόλια. Έκλεισε το καπάκι και ξαφνικά θυμήθηκε ένα άλλο σκαλιστόκουτί.

Πλησίασε στο οβάλ τραπέζι και άνοιξε το ασημένιο κουτί που βρισκόταν εκεί. Επάνω στο σκούρομπλε βελούδινο υπόστρωμα, το μαργαριταρένιο περιδέραιο αντιφέγγισε σαν να της χαμογελούσε. ΗΓκρέις το έπιασε και το έκρυψε στην τσέπη της γκρίζας φούστας της.

Κάποτε η Τόρι είχε αναγκαστεί να πουλήσει το περιδέραιο για να γλιτώσουν αυτή και η αδελφήτης από τη σκληρότητα του πατριού τους. Αν αναγκαζόταν να το πουλήσει κι εκείνη, θα το έκανε.

Επιστρέφοντας στην καμπίνα, έβγαλε το γαλάζιο μεταξωτό της φόρεμα από την ντουλάπα, τηνγκρίζα φούστα και το πουκάμισο και τα τύλιξε μέσα στο μανδύα της, κι έπειτα τα δίπλωσε όλα μαζίκαι τα τύλιξε στη νιτσεράδα του καπετάνιου, ελπίζοντας πως έτσι θα έμεναν στεγνά και θα επέπλεαν.

Το περιδέραιο το πέρασε στο λαιμό της, το μόνο σημείο που μπόρεσε να σκεφτεί.Εξέτασε τα φινιστρίνια πάνω από το κρεβάτι, αλλά ήταν πολύ μικρά για να χωρέσει. Περνώντας

ένα πουκάμισο του Ίθαν πάνω από το μεσοφόρι της, πήγε στην πόρτα, παρακαλώντας νοερά να μηντη δει κανείς, και προχώρησε αθόρυβα στο διάδρομο.

Τα άρμενα χτυπούσαν και κροτάλιζαν καθώς το πλοίο λικνιζόταν απαλά στο νερό και από τηνπλώρη ακούγονταν οι φωνές των αντρών που τραγουδούσαν ένα σκαμπρόζικο ναυτικό τραγούδι.Κανείς δε φαινόταν τριγύρω. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά και βγήκε στο κατάστρωμα.

«Βρε, βρε, βρε, για δες ποια είναι». Ο Γουίλαρντ Κοξ έστριψε από τη γωνία τη χειρότερη στιγμή.Είδε πώς ήταν ντυμένη –ή μάλλον πώς δεν ήταν– και τα χοντρά του δάχτυλα τυλίχτηκαν στον καρπότης. Την τράβηξε προς το μέρος του και τα μαύρα μάτια του καρφώθηκαν στο περιδέραιο πουστόλιζε το λαιμό της. «Για πού το έβαλες; Και μάλιστα φορώντας μόνο ένα πουκάμισο και ταχρυσαφικά σου. Μη μου πεις ότι ήθελες να βγεις στη στεριά;»

«Άφησέ με».«Λυπάμαι, δεσποινίς, αλλά αυτό δε γίνεται. Δε θα ήταν σωστό, ξέρεις». Έπιασε το περιδέραιο,

περιέστρεψε τα μαργαριτάρια στα δάχτυλά του και τα μάτια του άστραψαν σαν τα διαμάντια που ταχώριζαν. «Πες μου την αλήθεια. Τραβούσες κατά τη στεριά;»

Η Γκρέις σήκωσε αγέρωχα το κεφάλι της. «Και τι μ’ αυτό;»«Ίσως θα μπορούσα να σε βοηθήσω... με το αζημίωτο, φυσικά».«Τι... τι εννοείς;»«Τα μαργαριτάρια, δεσποινίς. Δώσε μου τα μαργαριτάρια και θα σ’ αφήσω να φύγεις. Την

ελευθερία σου για το κολιέ. Αλλιώς θα σε παραδώσω στον καπετάνιο. Είμαι σίγουρος πως εκείνοςθα ξέρει τι τιμωρία σου αξίζει».

Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Αν ο Ίθαν μάθαινε ότι είχε προσπαθήσει να δραπετεύσει, θα τηνκλείδωνε πάλι στην καμπίνα. Ίσως σαλπάριζε αμέσως για το Λονδίνο και την παρέδιδε στις Αρχές.Και τότε θα την έριχναν στη φυλακή, μπορεί ακόμα και να την έστελναν στην αγχόνη.

Δεν μπορούσε να το διακινδυνεύσει.Κοιτάζοντας τον Γουίλαρντ Κοξ, βλέποντας το αποφασιστικό του βλέμμα έτσι όπως τα μάτια του

ήταν καρφωμένα στο περιδέραιο, κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα δεν είχε επιλογή.

Page 59: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Φέρνοντας τα χέρια της στον αυχένα, προσπάθησε να ανοίξει το κούμπωμα, αλλά εκείνο δενέλεγε να ανοίξει.

«Κάτσε, άσε να προσπαθήσω εγώ». Πηγαίνοντας από πίσω της, ο Κοξ ξεκούμπωσε το περιδέραιοκαι έριξε τα μαργαριτάρια στη ροζιασμένη παλάμη του. «Μπορείς να πηγαίνεις τώρα». Τα μαύραμάτια του άστραψαν θριαμβευτικά και η Γκρέις συνειδητοποίησε ότι η πρόθεσή του ήταν να κάνειτον Ίθαν να πιστέψει ότι το είχε σκάσει με το περιδέραιο.

«Ο καπετάνιος θα γυρίσει από στιγμή σε στιγμή». Ο Κοξ έριξε μια ματιά ολόγυρα για ναβεβαιωθεί ότι δεν τους έβλεπε κανείς καθώς την έσπρωχνε προς την κουπαστή. «Βούτα αμέσως,αλλιώς θα σε πετάξω εγώ στη θάλασσα». Έπιασε τον αυτοσχέδιο μπόγο της και τον έριξε στο νερό.Και για πρώτη φορά η Γκρέις κατάλαβε πως ο Γουίλαρντ Κοξ δεν πίστευε πως θα έφτανε ζωντανήστην ξηρά.

Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Καθώς καβαλίκευε την κουπαστή και έπεφτε στο νερό, σκέφτηκε πως ηακτή ήταν πιο μακριά απ’ όσο της είχε φανεί νωρίτερα. Ίσως ο Κοξ είχε δίκιο –ίσως πνιγόταν πρινπρολάβει να φτάσει εκεί.

Όμως ήταν αποφασισμένη να επιβιώσει.Με μεγάλες απλωτές, άρχισε να κολυμπάει προς τη στεριά τραβώντας τον μπόγο πίσω της.

8

Ο Μπάκι Γκριν και ο Σόρτι Φίτζχιου, δύο από τους ναύτες του Δαίμονα των Θαλασσών, τραβούσαντα κουπιά της βάρκας. Ο Ίθαν καθόταν στην πρύμνη και ο Άνγκους στην κουπαστή μπροστά του. Ούπαρχος δοκίμαζε το γυαλιστερό καινούριο κανοκιάλι που είχε αγοράσει πριν από λίγο στο χωριό.

«Σπουδαίο κομμάτι», είπε ο Άνγκους, στρέφοντας το κανοκιάλι προς την ακτή κι έπειτα προς τοπλοίο που λικνιζόταν στα ανοιχτά. «Ο γερο-Μπιγκς είναι πραγματικός μάστορας», πρόσθεσε με τηβαριά σκοτσέζικη προφορά του.

Ο Ίθαν πήρε το κανοκιάλι από το χέρι του και το περιεργάστηκε. Το έφερε στο μάτι του κι έπειτατο έδωσε πάλι στον Άνγκους. «Έκανες καλή επιλογή. Είναι πράγματι σπουδαίο κομμάτι».

Ο Άνγκους κοίταξε πάλι προς την ακτογραμμή και μετά γύρισε προς τα ανοιχτά και ο Ίθαν τονείδε να συνοφρυώνεται.

«Τι τρέχει;»«Δεν μπορώ να δω καθαρά. Κάτι ασπριδερό κινείται στο νερό προς την ακτή. Κολυμπάει κυρίως

στην επιφάνεια. Δε μου μοιάζει για ψάρι».«Δώσε μου να ρίξω μια ματιά». Ο Ίθαν πήρε το κανοκιάλι, εστίασε στο νερό και άρχισε να κινεί

το φακό μπρος πίσω ώσπου διέκρινε το λευκό αντικείμενο που έσκιζε την επιφάνεια της θάλασσας

Page 60: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

με κατεύθυνση προς τη στεριά. «Κάποιος κολυμπάει. Και τραβάει κάτι πίσω του».Έδωσε πάλι το κανοκιάλι στον Άνγκους. «Ναι, σωστά. Από πού να έρχεται, άραγε;» Οι δυο

άντρες κοίταξαν ταυτόχρονα προς το πλοίο. «Από το Δαίμονα των Θαλασσών; Ποιος μπορεί να...»Ο ύπαρχος κοίταξε τον Ίθαν και τον είδε να σφίγγει τα δόντια του.

«Γυρίστε τη βάρκα. Θα της κόψουμε το δρόμο. Αρχίστε να κωπηλατείτε ευθεία σε σαράνταμοίρες από τη δεξιά μπάντα του πλοίου».

«Τι τρέχει, καπετάνιε;» ρώτησε ο Σόρτι Φίτζχιου καθώς χρησιμοποιούσε το κουπί του μεμαστοριά για να στρέψει τη βάρκα προς τη σωστή κατεύθυνση.

«Νομίζω ότι η αιχμάλωτή μας προσπαθεί να δραπετεύσει».Ο Άνγκους έξυσε το γκριζόμαλλο κεφάλι του. «Μα πώς είναι δυνατόν; Αφού δεν ξέρει κολύμπι».Ο Ίθαν κοίταξε τον κολυμβητή που έσκιζε το νερό. «Μάλλον ξέρει. Ίσως όταν δε φοράει ένα

βαρύ φόρεμα, κολυμπάει σαν ψάρι η αναθεματισμένη!»Άρχισαν να κωπηλατούν και ο Άνγκους με τον Ίθαν έπιασαν κι εκείνοι τα κουπιά για να

βοηθήσουν τους ναύτες. Τους πήρε κάμποσο χρόνο να τη φτάσουν. Όταν τους είδε, η Γκρέις άφησετον μπόγο που έσερνε και βούτηξε κάτω από την επιφάνεια.

«Δε θα πέσεις να τη βγάλεις;»Ο Ίθαν χαμογέλασε παγερά. «Αν θυμάμαι καλά, το έχω ξανακάνει. Αυτή τη φορά απλώς θα

περιμένω».Η Γκρέις αναδύθηκε λίγο πιο μακριά, τους είδε και βούτηξε πάλι. Ο Σόρτι ψάρεψε τον μπόγο της

από το νερό και τον έριξε στον πάτο της βάρκας. Ο Ίθαν αναγνώρισε τη νιτσεράδα του καιβλαστήμησε.

Κωπηλάτησαν προς την κατεύθυνση που κολυμπούσε και περίμεναν να αναδυθεί πάλι. Όταν τουςείδε να κάθονται αμέριμνοι στη βάρκα και να την περιμένουν, γύρισε ανάσκελα αποκαμωμένη.

«Χόρτασες επιτέλους κολύμπι;» της φώναξε ο Ίθαν.Είδε τα χείλη της να κινούνται, κατάλαβε ότι είπε κάτι και χάρηκε που δεν μπορούσε να το

ακούσει από κείνη την απόσταση. Η Γκρέις έψαξε με το βλέμμα ολόγυρα για να βρει τον μπόγο της.«Εδώ είναι», της φώναξε.Η Γκρέις αναστέναξε μοιρολατρικά και άρχισε να κολυμπάει προς τη βάρκα. «Φαντάζομαι πως αν

συνεχίσω να κολυμπάω, απλώς θα με ακολουθήσετε».«Σε διαβεβαιώνω, δεσποινίς Τσέιστεν, ότι θα κουραστείς πολύ πιο γρήγορα από μας».Ο Ίθαν έσκυψε και την έπιασε γερά από το χέρι. Τραβώντας τη στη βάρκα, έβγαλε το μάλλινο

πανωφόρι του και το έριξε στους ώμους της.«Ώρα να γυρίσουμε στο καράβι, παλικάρια», είπε στους άντρες, ρίχνοντάς της μια επιτιμητική

ματιά. Καθώς οι ναύτες τραβούσαν κουπί προς το Δαίμονα των Θαλασσών, ο Ίθαν κάθισε δίπλατης.

«Έπρεπε να προσπαθήσω», του είπε σιγανά. «Δε θέλω να πάω φυλακή».Ο Ίθαν ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Ήξερε πώς ήταν στη φυλακή, γνώριζε τη βία, την

απόλυτη ταπείνωση, τα βασανιστήρια που την περίμεναν. Του φαινόταν αδιανόητο να τη στείλει σεένα τέτοιο μέρος.

«Θα το συζητήσουμε αργότερα, όταν θα είσαι ζεστή και στεγνή». Ανασήκωσε ειρωνικά το φρύδιτου. «Σου έχει γίνει συνήθεια να πέφτεις στη θάλασσα, Γκρέις. Μήπως προσπαθείς να πνιγείς;»

Page 61: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Εκείνη έσκυψε, σήκωσε τον μπόγο της από κάτω και τον ακούμπησε στα γόνατά της. «Δεν έχωκαμιά πρόθεση να πνιγώ και θα τα κατάφερνα αν δε με βλέπατε».

«Απλώς σταθήκαμε τυχεροί, χάρη στο καινούριο κανοκιάλι του Άνγκους. Έχει εξαιρετικήευκρίνεια».

Η Γκρέις δεν είπε τίποτα. Ο Ίθαν διαισθάνθηκε την απόγνωσή της από τον τρόπο που έσκυψε τοκεφάλι της. Ένα κομμάτι της ψυχής του επιθυμούσε να την παρηγορήσει, να της πει πως όλα θαπήγαιναν καλά, αλλά ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να της δώσει υποσχέσεις.

Έφτασαν στο πλοίο, έπιασαν την ανεμόσκαλα και ανέβηκαν στο κατάστρωμα, που αμέσως έγινεμούσκεμα από τα νερά που έσταζε η Γκρέις. Ο Λιανός Νεντ ήταν ο πρώτος που τους υποδέχτηκε. ΟΦρέντι στεκόταν ταραγμένος λίγο πιο πέρα.

«Είναι καλά;» ρώτησε ο Νεντ με φανερή ανησυχία.«Δεν έπαθε τίποτα σοβαρό».«Έχουμε ένα πρόβλημα, κύριε».«Τι συμβαίνει, Νεντ;»«Ο κύριος Κοξ, κύριε. Τον πιάσαμε να κατεβάζει την εφεδρική βάρκα. Όταν ένας από τους άντρες

τον ρώτησε τι πάει να κάνει, του έδωσε μια γροθιά που λίγο έλειψε να τον αφήσει στον τόπο, τονκακομοίρη. Χρειάστηκε να τον αρπάξουμε τρεις για να τον κρατήσουμε. Και πάνω του βρήκαμεαυτό». Έδειξε το περιδέραιο.

Ο Ίθαν το πήρε από τα κοκαλιάρικα δάχτυλα του Νεντ και στράφηκε προς την Γκρέις. «Ο Κοξδεν ήξερε πού το φύλαγα. Πώς το βρήκε;»

Εκείνη ανασήκωσε το πιγούνι της. «Εγώ του το έδωσα. Κάναμε μια ανταλλαγή. Του έδωσα ταμαργαριτάρια και με άφησε να φύγω. Και μην τολμήσεις να με κατηγορήσεις ότι το έκλεψα. Τοπεριδέραιο είναι δικό μου, αν θυμάσαι. Απλώς το πήρα από κει όπου το είχες κρύψει».

Κάτω από άλλες συνθήκες, οι τεντωμένοι ώμοι της και το αγέρωχο ύφος της θα τον έκαναν ναχαμογελάσει. Αντί γι’ αυτό, γύρισε πάλι προς τον Νεντ. «Πού είναι ο Κοξ;»

«Δεμένος στην κουκέτα της καμπίνας του, κύριε. Χρειάστηκε να πέσουμε όλοι πάνω του για νακαταφέρουμε να τον πάμε ως εκεί».

«Φέρτε τον στο κατάστρωμα. Θα σε συνοδεύσει ο κύριος Μακσέιν».Ο Άνγκους εμφανίστηκε από πίσω και στάθηκε μπροστά τους. «Με μεγάλη μου χαρά». Τράβηξε

το πιστόλι που είχε περασμένο στη ζώνη του. «Για να δούμε αν θα τολμήσει να τα βάλει μ’ αυτό»,είπε κραδαίνοντάς το. Παίρνοντας μαζί του τον Νεντ και άλλους δυο ναύτες, πήγε να φέρει τονΓουίλαρντ Κοξ.

Ο Ίθαν γύρισε πάλι προς την Γκρέις, που στεκόταν εκεί, σφίγγοντας τον μπόγο στο στήθος της.«Ας ελπίσουμε πως τα ρούχα είναι στεγνά και μπορείς να τα φορέσεις. Θα σε συμβούλευα να παςκάτω ν’ αλλάξεις».

Εκείνη έσφιξε τη νιτσεράδα. «Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι λυπάμαι. Πιστεύω όμως ότικάτω από ανάλογες συνθήκες κι εσύ με τον ίδιο τρόπο θα φερόσουν».

Ο Ίθαν την κοίταξε έτσι όπως ήταν τυλιγμένη στο πανωφόρι του, με τα καστανοκόκκινα μαλλιάπατικωμένα στο κρανίο της, στάζοντας νερά στο κατάστρωμα, και άθελά του θαύμασε το κουράγιοτης. «Πιθανότατα».

Κρατώντας το κεφάλι της ψηλά, η Γκρέις γύρισε να φύγει.

Page 62: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Σε συγχαίρω για τις κολυμβητικές σου ικανότητες, Γκρέις. Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όμως. Τονερό είναι κρύο και η ακτή απέχει αρκετά. Ούτε ο Κοξ δεν είχε το κουράγιο να κολυμπήσει».

Για μια στιγμή, εκείνη κοκάλωσε κι έπειτα συνέχισε να προχωράει. Ο Ίθαν την ακολούθησε με τοβλέμμα του ώσπου χάθηκε κάτω στη σκάλα. Αυτή η γυναίκα μόνο προβλήματα του είχεδημιουργήσει από την πρώτη στιγμή που την είχε φέρει στο πλοίο.

Και δεν ήξερε τι να κάνει μαζί της.

Η Γκρέις έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα από πάνω της. Απογοητευμένη και αποκαρδιωμένη,σκουπίστηκε με μια λινή πετσέτα και έλυσε τον μπόγο. Η φούστα και η μπλούζα της ήταν υγρές σεπολλά σημεία κι έτσι προτίμησε να φορέσει το γαλάζιο μεταξωτό φόρεμα, που ήταν σχετικά στεγνό.Ξέπλεξε τα μαλλιά της, βούρτσισε τις μπλεγμένες τούφες και τα στέγνωσε όσο καλύτερα μπορούσεμπροστά στο μικρό τζάκι της καμπίνας.

Όταν το χαρακτηριστικό, απαλό χτύπημα του Φρέντι ακούστηκε στην πόρτα, πήγε να του ανοίξει.«Καλησπέρα, δεσποινίς». Ο Σκούνας τρύπωσε ανάμεσα στα πόδια του και πήγε τρέχοντας στο

κρεβάτι. Σαν να ήταν στο σπίτι του άρχισε να πλένεται, στρώνοντας το πυκνό τρίχωμά του με τημακριά, τραχιά του γλώσσα.

«Ο καπετάνιος με έστειλε κάτω για να δω αν χρειάζεστε τίποτα. Δυστυχώς, το βρόχινο νερό δεφτάνει για να κάνετε το μπάνιο σας».

Η Γκρέις χαμογέλασε αχνά. «Δεν πειράζει, Φρέντι, θα μείνω έτσι. Πού είναι τώρα ο καπετάνιος;»«Στο κατάστρωμα με τον κύριο Κοξ».Ένα παγωμένο ρίγος τη διαπέρασε. «Τι θα του κάνει;»«Μα αυτό που του αξίζει, δεσποινίς. Ο Κοξ θα μαστιγωθεί. Ο καπετάνιος πρόσταξε πενήντα

βουρδουλιές».Το στομάχι της Γκρέις δέθηκε κόμπος. Το μαστίγωμα ήταν βάρβαρο πράγμα, μεσαιωνικό. Αλλά

στο κάτω κάτω και ο Ίθαν Σαρπ βάρβαρος δεν ήταν; Είχε πάρει πίσω το περιδέραιο, είχε πιάσει πάλιτην αιχμάλωτή του. Εκείνη είχε φανταστεί ότι θα μετέφερε τον Κοξ στην ακτή και θα τον παρέδιδεστις Αρχές.

Παρακάμπτοντας τον Φρέντι, βγήκε φουριόζα από την καμπίνα. Καθώς ανέβαινε τη σκάλα, είδετον Ίθαν στο κατάστρωμα των αξιωματικών κοντά στο μεγάλο ξύλινο τιμόνι. Όλα τα μέλη τουπληρώματος είχαν συγκεντρωθεί εκεί και οι άντρες στέκονταν σε ημικύκλιο γύρω από το κατάρτι,κρατώντας τα κασκέτα τους στο χέρι.

Η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Καθώς προχωρούσε προς τα κει, είδε τονΓουίλαρντ Κοξ δεμένο στο τουρκέτο, γυμνό από τη μέση και πάνω, με το κεφάλι ακουμπισμένο στοκατάρτι. Η ουλή που είχε στο μάγουλό του ξεχώριζε έντονα καθώς περίμενε τον Άνγκους Μακσέιννα υψώσει το βούρδουλα που κρατούσε στο χοντρό, ροζιασμένο χέρι του.

Η Γκρέις πήρε βαθιά εισπνοή και πλησίασε τον Ίθαν. Μόλις εκείνος την είδε, έσφιξε τα δόντιατου. «Γύρνα στην καμπίνα».

«Πρέπει να σου μιλήσω», του είπε και στάθηκε ακριβώς μπροστά του.«Όχι τώρα».Η Γκρέις έριξε μια ματιά στον Κοξ. «Τι έγκλημα διέπραξε; Σου είπα ότι δεν έκλεψε το

Page 63: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

περιδέραιο».«Ο κύριος Κοξ επέδειξε απαράδεκτη αμέλεια ως προς τα καθήκοντά του».«Ακόμα κι έτσι, δεν του αξίζει μια τόσο βάρβαρη τιμωρία», αντιγύρισε η Γκρέις, δείχνοντας τον

αποκρουστικό βούρδουλα.Ο Ίθαν την έπιασε από το μπράτσο και την τράβηξε προς την κουπαστή, εκεί όπου δεν μπορούσε

να τους ακούσει κανείς από το πλήρωμα. «Το ζήτημα δε σε αφορά, Γκρέις. Ο άνθρωπος διέπραξεέγκλημα. Ως πλοίαρχος αυτού του σκάφους, έδωσα εντολή να τιμωρηθεί».

«Έδωσες εντολή να μαστιγωθεί».«Ακριβώς. Πενήντα φορές».«Θεέ και Κύριε!» Το στομάχι της έγινε βαρύ σαν μολύβι. Σαν να έβλεπε κιόλας μπροστά της τη

σάρκα του Γουίλαρντ Κοξ να ξεσκίζεται. Μάζεψε όλο της το κουράγιο. «Σε εκλιπαρώ, πλοίαρχεΣαρπ, στείλε τον άνθρωπο στην ακτή. Άφησε τις Αρχές να λογαριαστούν μαζί του».

«Σου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι ο Κοξ δεν πίστεψε ούτε στιγμή πως θα κατάφερνες ναφτάσεις στη στεριά; Θα μπορούσες να πνιγείς, Γκρέις!»

«Μ’ αυτόν τα έχεις, πλοίαρχε, ή μ’ εμένα;»Ένας μυς άρχισε να πάλλεται στο σαγόνι του Ίθαν. Πήρε βαθιά εισπνοή, πασχίζοντας να κρατήσει

την ψυχραιμία του. «Αυτό που πρόκειται να συμβεί δε μου αρέσει όπως δεν αρέσει και σ’ εσένα.Ξέρω πώς αισθάνεται κανείς όταν του κομματιάζουν την πλάτη. Όμως σε ένα πλοίο υπάρχουνκανόνες. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν υποστεί την τιμωρία που του αξίζει, τότε και οι άλλοι θααρχίσουν να απειθαρχούν. Τόσο απλά είναι τα πράγματα».

«Μα...»«Κύριε Φίτζχιου!»Ο ναύτης που ήταν στη βάρκα βγήκε μπροστά. «Μάλιστα, καπετάνιε».«Πήγαινε την κυρία πίσω στην καμπίνα της και φρόντισε να μείνει εκεί μέχρι να τελειώσει αυτή η

υπόθεση».«Μάλιστα, κύριε». Ο Φίτζχιου γύρισε και την κοίταξε παρακλητικά. Ήταν φανερό ότι δεν ήθελε

να χρησιμοποιήσει βία, αλλά θα το έκανε αν ήταν ανάγκη.Η Γκρέις ανασήκωσε τη φούστα του γαλάζιου μεταξωτού φορέματος για να μην την εμποδίζει και

άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα με τον Φίτζχιου να την ακολουθεί. Όταν έφτασαν στο διάδρομο, τηςάνοιξε την πόρτα και την έκλεισε πάλι σταθερά πίσω της. Η Γκρέις υποψιάστηκε ότι θα στεκότανφρουρός έξω στο διάδρομο.

Κάθισε στο κρεβάτι αποκαμωμένη. Στο πλοίο επικρατούσε απόλυτη ησυχία, μόνο ο αχνόςθόρυβος του ανέμου στα ξάρτια και το απαλό τρίξιμο του ξύλινου κύτους του καραβιούακούγονταν. Και τότε άρχισαν οι βουρδουλιές. Η Γκρέις τις ξεχώριζε πεντακάθαρα, μία προς μία.Άρχισε σιωπηλά να μετράει. Δεν ήθελε ούτε να φανταστεί σε τι κατάσταση θα ήταν η πλάτη τουανθρώπου, αλλά όσο κι αν προσπαθούσε η εικόνα επανερχόταν επίμονα –λεπτές κόκκινες γραμμέςπου όσο το μαστίγωμα συνεχιζόταν γίνονταν όλο και πιο βαθιές και το αίμα ανάβλυζε και έβαφε τημελαψή του επιδερμίδα.

Το ότι του άξιζε δεν είχε καμιά σημασία· εκείνο που την απέλπιζε ήταν ότι ένας άνθρωποςυπέφερε αφάνταστα για κάτι που δε θα είχε συμβεί αν δεν ήταν εκείνη.

Δεκαοχτώ. Δεκαεννιά. Είκοσι. Τα δάκρυα έκαιγαν τα μάτια της και άρχισαν να κυλούν στα

Page 64: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μάγουλά της. Είκοσι ένα. Είκοσι δύο. Είκοσι τρία. Είκοσι τέσσερα. Είκοσι πέντε.Κράτησε την ανάσα της, περιμένοντας την επόμενη βουρδουλιά, αλλά δεν ακούστηκε τίποτα.

Αντί γι’ αυτό, άκουσε συρσίματα ποδιών καθώς οι άντρες του πληρώματος διαλύονταν καισκόρπιζαν στο κατάστρωμα. Κάποιος χτύπησε μαλακά κι έπειτα η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Ίθαν.

Η Γκρέις του γύρισε την πλάτη και σκούπισε βιαστικά τα δάκρυα από τα μάτια της. Άκουσε τιςμπότες του στο πάτωμα καθώς πλησίαζε από πίσω της, ένιωσε τα χέρια του να ακουμπούν απαλάστους ώμους της και να τη γυρίζουν προς το μέρος του.

«Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε. Μακάρι να μην είχε συμβεί».«Μετρούσα. Άκουσα μόνο είκοσι πέντε βουρδουλιές».«Είπα στον Κοξ ότι μεσολάβησες υπέρ του, αν και δε μου φάνηκε ιδιαίτερα ευγνώμων. Μείωσα

την ποινή στο μισό και τον έστειλα στη στεριά. Δε νομίζω ότι υπάρχει έστω κι ένας από το πλήρωμαπου να μη σ’ ερωτεύτηκε σήμερα. Εκτός, ίσως, από τον κύριο Κοξ».

Η Γκρέις τον κοίταξε κατάματα και κατάλαβε ότι κι εκείνος είχε επηρεαστεί εξίσου, ότι δεν είχεδώσει με χαρά την εντολή της τιμωρίας.

«Ίθαν...» Έπεσε στην αγκαλιά του και ένιωσε τα χέρια του να τυλίγονται γύρω της.«Δεν έχω γνωρίσει άλλη γυναίκα σαν εσένα», είπε εκείνος με τα χείλη του στο μάγουλό της. «Και

δεν πιστεύω ότι θα γνωρίσω ποτέ».Τότε την έπιασαν τα κλάματα. Δεν ήξερε γιατί, μόνο πως ένιωθε ασφαλής στην αγκαλιά του,

ικανή να αφήσει κατά μέρος, έστω και για λίγες στιγμές, το βάρος που κουβαλούσε μέσα της –τοφόβο για τη ζωή του πατέρα της, το φόβο για το ενδεχόμενο να φυλακιστεί, τις ενοχές και τηναμφιβολία μήπως είχε πάρει λανθασμένη απόφαση όταν κανόνιζε να δραπετεύσει ο υποκόμης.

«Ησύχασε», της είπε μαλακά ο Ίθαν, στερεώνοντας μια τούφα πίσω από το αυτί της. «Δενυπάρχει λόγος να κλαις. Όλα θα πάνε καλά».

Στάθηκαν έτσι για κάμποση ώρα, μ’ εκείνη αρπαγμένη από πάνω του, έχοντας το κεφάλι τηςακουμπισμένο στον ώμο του, κι εκείνον να έχει τα χέρια του τυλιγμένα προστατευτικά γύρω της.

Δεν ήταν σίγουρη πώς ακριβώς συνέβη, πώς ανασήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει και ταβλέφαρά της έκλεισαν αργά και ξαφνικά βρέθηκε να τη φιλάει. Σιγά σιγά, το φιλί του έγινε πιοφλογερό, η γλώσσα του βυθίστηκε στο στόμα της και η ηδονή απλώθηκε σε όλο της το είναι.

Τα χέρια του κάλυψαν στήθη της πάνω από το φόρεμα και χάιδεψαν τις θηλές της. Νιώθοντάς τεςνα σκληραίνουν κάτω από το μετάξι, να ορθώνονται και να πάλλονται, η Γκρέις τις πίεσε πιο δυνατάμέσα στις παλάμες του. Ο Ίθαν τη φίλησε πάλι και η Γκρέις ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Γι’αυτό ξαφνιάστηκε και απογοητεύτηκε όταν εκείνος τραβήχτηκε πίσω.

Το βλέμμα του έκαιγε, τα χείλη του ήταν γεμάτα αισθησιασμό. Της ήταν πολύ εύκολο ναδιακρίνει τη λαχτάρα του, τον πόθο που αγωνιζόταν να συγκρατήσει.

Η Γκρέις ξεροκατάπιε, ελπίζοντας πως ο Ίθαν δε θα έβλεπε ότι έτρεμε. «Σ’ ευχαριστώ... πουήρθες. Σ’ ευχαριστώ που μείωσες την ποινή του Κοξ».

«Για σένα το έκανα, όχι για κείνον». Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε το μάγουλο. «Κι αυτόπου είπα το εννοούσα. Όλα θα πάνε καλά».

Δεν ήταν σίγουρη τι προσπαθούσε να της πει, αλλά για κάποιον παράδοξο λόγο είχε αρχίσει νατον εμπιστεύεται. Απλώς κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, ελπίζοντας ότι τα λόγια του θαέβγαιναν αληθινά και όλα θα πήγαιναν καλά. Όταν ο Ίθαν έφυγε για να επιστρέψει στα καθήκοντά

Page 65: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του, ξαφνικά ένιωσε μόνη κι έρημη. Με δυσκολία συγκρατήθηκε να μην τρέξει πίσω του και τονπαρακαλέσει να γυρίσει πίσω.

Να του ζητήσει να της κάνει έρωτα.Η σκέψη ξεπήδησε από το πουθενά. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι λαχταρούσε το χάδι

του Ίθαν Σαρπ, το φιλί του, τον έρωτά του. Ήταν τρελό, αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόταν τόσοπιο λογικό της φαινόταν. Από τη στιγμή που την είχε απαγάγει, η υπόληψή της είχε καταστραφεί.Κανείς δε θα δεχόταν να κάνει γυναίκα του μια γυναίκα αμφίβολης ηθικής.

Σκέφτηκε τις νύχτες που είχε κοιμηθεί δίπλα του, κουλουριασμένη μέσα στον ύπνο της κοντά στολυγερό κορμί του για να παίρνει τη ζεστασιά του. Ήταν νύχτες που έμενε ξάγρυπνη και σκεφτότανπως τον άγγιζε, πως έσερνε τα χέρια της στη ζεστή, σφιχτή του σάρκα, πως ένιωθε τους μυς του νααλλάζουν σχήμα κάτω από τα δάχτυλά της.

Τον ήθελε, τον ποθούσε, με την ίδια ένταση που κι εκείνος την ποθούσε. Κι όμως, από την ημέραπου της είχε σώσει τη ζωή, δεν την είχε πιέσει. Δεν ήταν ανόητη. Ήξερε ότι δεν υπήρχε μέλλον μεέναν αχρείο σαν τον Ίθαν Σαρπ, έναν πειρατή –έναν ιδιώτη καταδρομέα, διόρθωσε νοερά τον εαυτότης. Από την άλλη μεριά όμως, δεν είχε κανένα νόημα να φυλάει την αγνότητά της για το σύζυγοπου δε θα αποκτούσε ποτέ.

Και ήθελε –έστω κι αν δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ– να νιώσει την ολοκλήρωση με ένανάντρα τον οποίο ποθούσε.

Αυτή η αίσθηση του απόλυτα ορθού την κατακυρίευσε. Ήθελε να της κάνει έρωτα ο Ίθαν Σαρπ.Το ήθελε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο μπορούσε να θυμηθεί. Αλλά πώς θα το έκανε να συμβεί; Δενήταν τόσο ξεδιάντροπη ώστε να του το ζητήσει.

Ή μήπως ήταν;Καθώς η μέρα προχωρούσε, η Γκρέις βημάτιζε στην καμπίνα, περιμένοντας το μήνυμα του Ίθαν

που θα την καλούσε να δειπνήσουν μαζί. Εκείνη την ημέρα είχαν περάσει μια ακαθόριστηδιαχωριστική γραμμή στη σχέση τους, είχαν μοιραστεί κάτι ξεχωριστό, κάτι πραγματικά υπέροχο.Ήταν σίγουρη ότι θα αποζητούσε την παρουσία της.

Όμως κανένα μήνυμα δεν ήρθε. Όταν εμφανίστηκε ο Φρέντι, κρατώντας το δίσκο με το βραδινότης, την έπνιξε η απογοήτευση. Είχε παρερμηνεύσει εντελώς τις διαθέσεις του; Είχε ξεθωριάσει οπόθος του για κείνη;

Ή μήπως το ότι την απέφευγε ήταν ενθαρρυντικό; Μήπως επιτέλους είχε αποφασίσει να φερθείσαν κύριος; Μήπως την αντιμετώπιζε με το σεβασμό που άρμοζε σε μια κυρία;

Κάτι της έλεγε ότι ίσχυε το δεύτερο, ότι δεν ήθελε πια να παζαρεύει το αν θα πλάγιαζε μαζί της,ούτε να προσπαθεί να την αποπλανήσει.

Εκείνος δε θα ξαναγύριζε στο κρεβάτι της –εκτός αν τον καλούσε εκείνη.

9

Page 66: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Θάρρος. Αυτή η λέξη δέσποζε στις σκέψεις της. Όμως διέθετε το απαιτούμενο θάρρος για νακαλέσει τον Ίθαν Σαρπ στο κρεβάτι της;

Αυτό το ερώτημα τη βασάνιζε επί ώρες και όσο ο χρόνος κυλούσε τόσο η πεποίθησή τηςμεγάλωνε. Δεν είχε ιδέα τι της επιφύλασσε το μέλλον, δεν είχε ιδέα αν υπήρχε καν μέλλον για κείνη.Το μόνο βέβαιο ήταν το παρόν. Η αποφασιστικότητα επικράτησε τελικά και δίχως να τοκαλοσκεφτεί διέσχισε την καμπίνα και πλησίασε στο μικρό γραφείο, στη γωνία. Παίρνοντας μιαβαθιά εισπνοή για να ηρεμήσει, τράβηξε ένα φύλλο χαρτί αλληλογραφίας και το έβαλε μπροστά της.

Τα δάχτυλά της έτρεμαν καθώς έβγαζε την πένα από το μελανοδοχείο και μερικές σταγόνεςμελάνι έπεσαν στο χαρτί. Μουρμουρίζοντας, το πέταξε στην άκρη.

Η δεύτερη απόπειρά της δεν ήταν πολύ καλύτερη.Αγαπητέ Ίθαν,Τσαλάκωσε το χαρτί, δυσαρεστημένη με την εισαγωγή, και πήρε πάλι να γράφει από την αρχή.

Πλοίαρχε Σαρπ,Αναρωτιόμουν αν θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου

ένα τελευταίο ποτό πριν πέσουμε για ύπνο.Γκρέις

Δεν έγραψε τίποτα περισσότερο. Δεν ήθελε να προχωρήσει πιο πολύ. Όταν εκείνος ερχόταν –ανερχόταν– θα έκανε το επόμενο βήμα. Με την προϋπόθεση ότι θα έβρισκε το κουράγιο.

Όταν ήρθε ο Φρέντι για να πάρει το δίσκο του βραδινού της, του ζήτησε να παραδώσει τομήνυμα.

«Θα φροντίσω να φτάσει στα χέρια του, δεσποινίς».«Ευχαριστώ, Φρέντι».Ο νεαρός έφυγε και μόλις έκλεισε η πόρτα η Γκρέις βιάστηκε να φορέσει το ζαφειρένιο φόρεμα

με τη μαύρη δαντελένια μπορντούρα. Μάζεψε τα μαλλιά της ψηλά, αλλά τα στερέωσε με ελάχιστεςφουρκέτες έτσι ώστε να είναι εύκολο για τον Ίθαν να τα λύσει αν ήθελε.

Η καρδιά της βροντοχτυπούσε. Οι παλάμες της ήταν ιδρωμένες. Ετοιμαζόταν να κάνει ένατεράστιο βήμα προς τον άγνωστο κόσμο της θηλυκότητας. Ήταν κυριευμένη από μια πρωτόγνωρηέξαψη και ένα τόσο δα ίχνος φόβου. Ήθελε πολύ αυτό που επρόκειτο να συμβεί, ήθελε τον Ίθαν.Σκεφτόταν τα παθιασμένα τους φιλιά, την ευχαρίστηση που πλημμύριζε το κορμί της κάθε φοράπου την άγγιζε. Τα συγκλονιστικά συναισθήματα που την κατέκλυζαν όταν απλώς και μόνο τονέβλεπε να μπαίνει στο δωμάτιο.

Ήταν αργά όταν τελικά ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα. Ήταν πια σχεδόν σίγουρη ότι δενεπρόκειτο να έρθει. Όμως όταν άνοιξε την πόρτα, ο Ίθαν στεκόταν στο διάδρομο ντυμένος με ένακαθαρό, κατάλευκο πουκάμισο με φαρδιά μανίκια και μαύρο, εφαρμοστό παντελόνι. Οι μπότες τουήταν γυαλισμένες και τα μαλλιά του καλοχτενισμένα.

«Νομίζω ότι με κάλεσες».«Ναι...» Η ανάσα της κόπηκε και ξαφνικά ένιωσε ντροπή. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά

που ήταν σίγουρη ότι ο Ίθαν την άκουγε.«Για ένα τελευταίο ποτό, αν δεν απατώμαι».«Ναι...» Φερόταν σαν ηλίθια, έτσι όπως στεκόταν και τον κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, μη

ξέροντας τι να πει.

Page 67: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν μπήκε στο δωμάτιο και έκλεισε μαλακά την πόρτα. Το βλέμμα του σάρωσε το ζαφειρένιοφόρεμα. «Αν ήξερα ότι η περίσταση είναι επίσημη, θα είχα ντυθεί αναλόγως».

Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της αρνητικά· από τη μια μετάνιωνε που δεν είχε φορέσει κάτι πιοαπλό και από την άλλη χαιρόταν. Ήθελε να είναι όμορφη για χάρη του κι αυτό το φόρεμα ήταν ηκαλύτερη επιλογή.

«Δεν υπάρχει λόγος για επισημότητες». Ήταν υπέροχος ακόμα κι έτσι, τόσο ωραίος που έκανε τηνκαρδιά της να φτερουγίζει. «Ο μόνος λόγος που σε κάλεσα ήταν για να σε ευχαριστήσω για όσαέκανες σήμερα το απόγευμα».

Εκείνος χαμογέλασε ανεπαίσθητα. «Τότε ας σερβίρω εκείνο το ποτό που λέγαμε». Πλησιάζονταςστον μπουφέ, έβαλε ένα σέρι για κείνη και ένα μπράντι για τον εαυτό του. «Θα με ενδιέφερε πολύ ναδιαπιστώσω με ποιον τρόπο σκέφτεσαι να με ευχαριστήσεις». Γύρισε κοντά της και της έδωσε τοσέρι. «Από πού θ’ αρχίσουμε;»

Το στομάχι της συσπάστηκε. Το πράγμα ήταν πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο είχε φανταστεί. Ηαλήθεια ήταν πως δεν τον είχε καλέσει εκεί για να τον ευχαριστήσει –ο λόγος που του είχε στείλειεκείνο το μήνυμα ήταν εντελώς διαφορετικός και πολύ πιο ενδιαφέρων.

«Φοβάμαι πως... δεν είμαι απολύτως βέβαιη».Ο Ίθαν την κοίταξε παραξενεμένος. «Είσαι νευρική». Ήπιε μια γουλιά από το ποτό του και άφησε

το ποτήρι στο τραπέζι. «Δε σ’ έχω ξαναδεί έτσι. Τι συμβαίνει, Γκρέις; Τι έγινε; Γιατί με κάλεσεςεδώ;»

Το χέρι της έτρεμε και μια σταγόνα σέρι χύθηκε έξω από το ποτήρι. Ο Ίθαν το πρόσεξε και πήρετο ποτό από το χέρι της. «Πες μου, Γκρέις. Τι συμβαίνει;»

Εκείνη ύγρανε τα χείλη με τη γλώσσα της, προσπαθώντας να πάρει κουράγιο. Πες το, πρόσταξε τομυαλό της. Πες του την αλήθεια. «Σου ζήτησα να έρθεις επειδή... επειδή θέλω να μου κάνειςέρωτα.... αν, δηλαδή, εξακολουθείς να το θέλεις κι εσύ».

Ο Ίθαν έμεινε αμίλητος για κάμποσες στιγμές, κοιτάζοντάς τη με μάτια γεμάτα έκπληξη.«Χριστέ μου, τι ανόητη που είμαι...»Πριν προλάβει να συμπληρώσει τη φράση της, εκείνος είχε κλείσει το πρόσωπό της στις παλάμες

του και τα χείλη του είχαν φυλακίσει τα δικά της. Τη φίλησε με πάθος, βυθίζοντας τα δάχτυλά τουστα μαλλιά της, ρίχνοντας τις λογιστές φουρκέτες που τα συγκρατούσαν και αφήνοντάς τα νακυλήσουν ελεύθερα στους ώμους της.

«Αν εξακολουθώ να το θέλω;» ψιθύρισε με τα χείλη του κολλημένα στο λαιμό της. «Δεσκέφτομαι τίποτ’ άλλο από τη στιγμή που σε είδα πάνω στο Λαίδη Ανν».

Συνέχισε να τη φιλάει με ασυγκράτητο πάθος ώσπου της κόπηκε η ανάσα. Η Γκρέις τον είχεσφιχταγκαλιάσει, με τα χέρια της γύρω από το λαιμό του. Όλες οι αισθήσεις της είχαν μεθύσει, τοσώμα της είχε πάρει φωτιά. Οι θηλές της σκλήρυναν κάτω από το σατέν μπούστο του ζαφειρένιουφορέματος. Τα χείλη της μυρμήγκιαζαν και η υγρή του γλώσσα στο στόμα της έκανε την καρδιά τηςνα σπαρταράει. Τα δάχτυλά της έκλεισαν γύρω από τις τούφες στον αυχένα του και η μεταξένια τουςαίσθηση πάνω στο δέρμα της την έκανε να ριγήσει.

Όλο της το είναι παλλόταν από έξαψη. Χωρίς να σταματήσει να τη φιλάει, ο Ίθαν άνοιξε τακουμπιά στην πλάτη του φορέματος και το μπούστο άνοιξε και έπεσε. Κατέβασε το μπλε σατέν καιτις τιράντες της καμιζόλας από τους ώμους της, αφήνοντάς τη γυμνή ως τη μέση, και τα χέρια του

Page 68: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κάλυψαν τα στήθη της. Τα χάιδεψε και τα μάλαξε, δοκιμάζοντας τρυφερά το σχήμα και το βάροςτους, και η ηδονή που την κυρίεψε ήταν απερίγραπτη.

«Ίθαν...» ψιθύρισε, όταν το στόμα του αντικατέστησε τα χέρια του και άρχισε να ρουφά μεαπληστία. Τα πόδια της λύθηκαν. Δε γνώριζε τίποτα από έρωτα, ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι έναςάντρας θα μπορούσε να φέρει μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση, ότι θα ήξερε να χρησιμοποιεί ταχείλη και τη γλώσσα του με τόση μαεστρία που θα την έφερνε στα πρόθυρα της λιποθυμίας.

Το κεφάλι της έπεσε προς τα πίσω και ο Ίθαν επιτέθηκε τρυφερά στο λυγερό λαιμό της, δάγκωσετο λοβό του αυτιού της, διεκδίκησε το στόμα της για μια ακόμα φορά. Κατέβασε το φόρεμα στουςγοφούς της, παίρνοντας μαζί του και το λεπτό μεσοφόρι, αφήνοντάς τη γυμνή και τρεμάμενη. Ταχέρια του χάιδεψαν απαλά την πλάτη της, κατέβηκαν στους γλουτούς της και την τράβηξαν προς τομέρος του.

Η Γκρέις τον ένιωσε, ερεθισμένο, καυτό, να πάλλεται από πόθο για κείνη. Θα έπρεπε να είναιτρομαγμένη, αλλά δεν ήταν. Αισθανόταν γυναίκα όσο ποτέ άλλοτε, ένιωθε τη δύναμη τηςθηλυκότητάς της και καταλάβαινε για πρώτη φορά πόσο ισχυρή ήταν αυτή η δύναμη. Κι όμως τηνίδια στιγμή βρισκόταν κι εκείνη στην εξουσία του Ίθαν, σκλάβα των φιλιών του, της απόλαυσης πουτης χάριζε με κάθε άγγιγμα, με κάθε επαφή των χειλιών του με τα δικά της.

Το χέρι του σύρθηκε στο στομάχι της, πάνω από την τρυφερή της ήβη, ανάμεσα στους μηρούςτης και η Γκρέις ένιωσε την ανάσα της να κόβεται όταν βρήκε την τρυφερή της σάρκα.Συνειδητοποίησε ότι ήταν υγρή και αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να ντραπεί γι’ αυτό.

«Ησύχασε, γλυκιά μου», της είπε σιγανά ο Ίθαν, όταν ένιωσε το σώμα της να σφίγγεται καθώς ταδάχτυλά του χάιδευαν τις πτυχές της. «Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο. Δε θα σου κάνω κακό».

Αυτό που της συνέβαινε, ό,τι κι αν ήταν, φαινόταν φυσικό στον Ίθαν κι έτσι έκανε όπως τηνπρόσταζε –αφέθηκε στα χάδια του και του επέτρεψε να την οδηγήσει στο ταξίδι.

«Θέλω να σε αγγίξω», του είπε, και ξαφνιάστηκε και η ίδια με την τολμηρότητά της. «Θέλω ναμάθω την υφή του δέρματός σου, να νιώσω το σώμα σου να ζωντανεύει». Ήταν σαν να μιλούσε μιαάλλη Γκρέις, μια άγνωστη σ’ αυτήν γυναίκα. Αυτό το πλάσμα ήταν τολμηρό και άφοβο,εξωπραγματικό όπως και η νύχτα, που έμοιαζε περισσότερο με όνειρο παρά με πραγματικότητα.Έτσι, τουλάχιστον, είπε στον εαυτό της ότι ήταν.

Ο Ίθαν την κοίταξε κατάματα, με βλέμμα γεμάτο ένταση και αδημονία. Τράβηξε το λευκόπουκάμισο πάνω από το κεφάλι του και το πέταξε στην άκρη. Έπειτα έπιασε το χέρι της και τοακούμπησε πάνω στο στέρνο του. Η Γκρέις περιεργάστηκε τις σγουρές μαύρες τρίχες που τοκάλυπταν, ένιωσε την τραχύτητα, έσυρε το δάχτυλό της γύρω από την επίπεδη θηλή του που είχε τοχρώμα του χαλκού και ένιωσε τους μυς του να συσπώνται.

Η αναπνοή του έγινε πιο γρήγορη. Το ίδιο και η δική της. Τον κοίταξε και ζύγιασε την ένταση τουπόθου του από τον τρόπο που έσφιγγε τα δόντια του για να συγκρατηθεί.

«Σε θέλω τόσο πολύ...» ψιθύρισε εκείνος, όμως φαινόταν αποφασισμένος να μη βιαστεί, να τηναφήσει να δώσει εκείνη το ρυθμό.

Η Γκρέις έσυρε το δάχτυλό της στα πλευρά του, και μετά την παλάμη της στο στομάχι του καιτον είδε να κρατάει την ανάσα του.

Ήταν γυμνή. Ξαφνικά ήθελε να τον δει κι εκείνον γυμνό. Τον κοίταξε στα μάτια και ο Ίθανμάντεψε την επιθυμία της· τη σήκωσε αμέσως στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στο κρεβάτι. Την

Page 69: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

απόθεσε στο στρώμα και τη φίλησε πάλι. Έπειτα την άφησε για μια στιγμή για να βγάλει τις μπότες,το παντελόνι και το εσώρουχό του. Όταν γύρισε, η Γκρέις έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και ηκαρδιά της φτερούγισε με τρόμο.

Δεν είχε δει γυμνό άντρα άλλη φορά και σαφώς όχι έναν ερεθισμένο άντρα. Η φύση τον είχεπροικίσει πλουσιοπάροχα και το φύλο του προεξείχε βαρύ και επιβλητικό. Θα πρέπει να χλόμιασελιγάκι, γιατί ο Ίθαν σταμάτησε δίπλα στο κρεβάτι, και σκύβοντας τη φίλησε τρυφερά.

«Θα προχωρήσουμε αργά, δε θα βιαστούμε καθόλου. Έχε μου εμπιστοσύνη, Γκρέις. Σουυπόσχομαι πως θα το απολαύσεις».

Του είχε εμπιστοσύνη –τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ζήτημα.Ο Ίθαν ξάπλωσε δίπλα της και τα φιλιά συνεχίστηκαν. Αργά, αισθησιακά φιλιά, παθιασμένα και

γεμάτα δίψα, βαθιά και σαγηνευτικά, το ένα μετά το άλλο, ώσπου το κορμί της έπιασε φωτιά κιάρχισε να λιώνει. Η υγρή φλόγα μαζεύτηκε σαν λίμνη στην κοιλιά της και μια πρωτόγνωρη αίσθησηανάμεσα στα πόδια της απαιτούσε τη λύτρωση.

Το χέρι του βρήκε εκείνο το σημείο και άρχισε να το χαϊδεύει ώσπου η Γκρέις άρχισε νασυστρέφεται πάνω στο κρεβάτι και να τον ικετεύει για κάτι που δεν ήξερε τι ήταν. Δεν κατάλαβεπότε ο Ίθαν μετακινήθηκε και πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια της, μέχρι τη στιγμή που ένιωσε κάτισκληρό να την πιέζει, απαιτώντας να του επιτραπεί η είσοδος. Οι μύες των ώμων του τεντώθηκαναπό την προσπάθεια να συγκρατηθεί και η Γκρέις αισθάνθηκε και το δικό της σώμα να γεμίζειένταση.

«Ήρεμα, αγάπη μου, προσπάθησε να χαλαρώσεις. Δε θέλω να σε πονέσω».Η Γκρέις ήξερε ότι θα μπορούσε να την πονέσει, γνώριζε αρκετές λεπτομέρειες για την πράξη

ώστε να ξέρει ότι η πρώτη φορά ήταν πάντα οδυνηρή και με έναν άντρα τόσο προικισμένο όσο ήτανο Ίθαν ακόμα περισσότερο.

Προσπάθησε να τον βοηθήσει, προσπάθησε να χαλαρώσει όπως της είχε υποδείξει, πράγμα πουδεν ήταν καθόλου δύσκολο όταν εκείνος άρχισε πάλι να τη φιλάει. Αργά, προσεκτικά, μπήκε μέσατης και τη γέμισε, ψιθυρίζοντας τρυφερά και καθησυχαστικά λόγια στο αυτί της.

«Ήρεμα», της είπε απαλά, φιλώντας την πάλι και μετά, με μια τελευταία ώθηση, βρήκε το δρόμοτου.

Η Γκρέις έβγαλε μια κραυγή πόνου παρ’ όλο που προσπάθησε να το κρύψει.«Να πάρει!» Ο Ίθαν ανασηκώθηκε από πάνω της. «Δεν ήθελα να σε πονέσω. Μάλλον έχει περάσει

καιρός από την τελευταία φορά που... Με συγχωρείς, δεν έπρεπε να βιαστώ». Η Γκρέις δεν έκανεκανένα σχόλιο. Ο πόνος είχε αρχίσει να υποχωρεί και δεν ήθελε να σταματήσει ο Ίθαν. Τυλίγονταςτα χέρια της στο λαιμό του, τράβηξε το κεφάλι του προς τα κάτω και τον φίλησε. Αυτό ήταν ητελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αυτοσυγκράτησής του.

Σιγά σιγά, ο Ίθαν άρχισε να κινείται, στην αρχή χωρίς να βιάζεται, κατόπιν όλο και πιο γρήγορα.Ο πόνος επέστρεψε για μια στιγμή, αλλά πολύ σύντομα έσβησε και τη θέση του πήρε η απόλαυση.Το κορμί της μαλάκωσε γύρω του, επιτρέποντάς του να εισχωρήσει πιο βαθιά, και τον άκουσε ναβογκάει. Ο ρυθμός του επιταχύνθηκε και μαζί του πολλαπλασιάστηκε και η εξαίσια κάψα και ηΓκρέις αισθάνθηκε το κορμί της να ανταποκρίνεται.

Ο πόνος είχε σβήσει πια εντελώς και το σώμα της παλλόταν από την ίδια λαχτάρα και την ίδιαδίψα που είχε κυριέψει και τον Ίθαν. «Μη σταματάς», άκουσε τον εαυτό της να λέει, παροτρύνοντάς

Page 70: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τον να συνεχίσει, κι εκείνος εξακολούθησε να κινείται ρυθμικά, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιοβαθιά μέσα της, ώσπου το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί η Γκρέις ήταν ο Ίθαν. Το μόνο πουμπορούσε να νιώσει ήταν το κορμί του που γέμιζε το δικό της, η απίστευτη ζεστασιά του που τηντύλιγε.

Δεν αναγνώριζε πια τον εαυτό της. Όλο της το είναι είχε προσανατολιστεί σ’ εκείνον, είχεπροσαρμοστεί για να ταιριάζει σ’ εκείνον, όλο της το σώμα είχε αλλάξει σχήμα για να τον χωρέσει,ώσπου στο τέλος έφτασαν μαζί στην κορύφωση. Πίσω από τα βλέφαρά της είδε αστέρια ναεκρήγνυνται, ένας ολόκληρος γαλαξίας, και μια πρωτόγνωρη γλύκα απλώθηκε μέσα της σαν μέλιπου κυλούσε στη γλώσσα της. Φώναξε το όνομά του και όλος ο κόσμος έγινε θρύψαλα γύρω της.

Δεν ήξερε πόση ώρα έμειναν έτσι εκεί. Δεν έκανε καμιά απόπειρα να σαλέψει, ώσπου ένιωσε τοχέρι του Ίθαν να σπρώχνει απαλά τα μαλλιά από το πρόσωπό της.

«Είσαι καλά;»Η Γκρέις γύρισε το κεφάλι της και τον είδε ξαπλωμένο δίπλα της, να την παρατηρεί στηριγμένος

στον αγκώνα του. «Τι... τι έγινε;»Εκείνος γέλασε σιγανά· φαινόταν απίστευτα ικανοποιημένος. «Ο μικρός θάνατος. Έτσι το λένε οι

Γάλλοι. Ό,τι πλησιέστερο στον παράδεισο μπορεί να βιώσει κάποιος πάνω στη γη».Η Γκρέις χαμογέλασε, ακούγοντας την περιγραφή. «Ναι... ήταν κάπως σαν να έπεφτα από τα

άστρα».«Συγνώμη που σε πόνεσα. Δεν το ήθελα».Η Γκρέις κοίταξε αλλού. «Μόνο για μια στιγμή πόνεσα. Και άξιζε τον κόπο».«Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα. Όσο το σώμα σου μαθαίνει να προσαρμόζεται στο δικό

μου, η απόλαυση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη».«Αμφιβάλλω αν είναι δυνατόν».Εκείνος της χάρισε ένα από τα σπάνια, πανέμορφα χαμόγελά του. «Θέλεις να το διαπιστώσουμε;»

Και βρέθηκε πάλι από πάνω της, φιλώντας την και χαϊδεύοντας το στήθος της. Τούτη τη φοράγλίστρησε μέσα της πιο εύκολα και η Γκρέις ένιωσε δέος και ευχαρίστηση που έσμιγε μαζί του.

Κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι ήταν ερωτευμένη. Ότι ίσως να τον είχε ερωτευτεί τηνημέρα που την είχε αρπάξει από τα ανταριασμένα κύματα και είχε βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο γιανα σώσει τη δική της.

Τον αγαπούσε, και γι’ αυτόν το λόγο το κορμί της άνθισε για χάρη του, του ανοίχτηκε, και ότανέφτασε στην κορύφωση, άνοιξαν μαζί του και τα ουράνια κι εκείνη εξακοντίστηκε στα βάθη τους.

Ήταν σχεδόν ξημερώματα όταν ξύπνησε από ένα γαλήνιο ύπνο. Στο αχνό φως της αυγής πουέμπαινε από τα παράθυρα της πρύμνης είδε τον Ίθαν να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι, με τη φαρδιάτου πλάτη γυρισμένη προς το μέρος της, μόνο με το παντελόνι του, να φοράει τις μπότες του με τοκεφάλι σκυφτό. Είχε υπέροχο σώμα, φαρδιούς ώμους, στενή μέση, λεπτούς γοφούς και μακριά,μυώδη πόδια.

Η ανάσα της όμως πιάστηκε όταν είδε στην πλάτη του τις ουλές που δεν είχε προσέξει ότανπλάγιασε δίπλα της, γιατί ήταν σκοτεινά. Ο Ίθαν είχε αναφερθεί υπαινικτικά σ’ αυτές κι εκείνη είχευποψιαστεί ότι του είχαν φερθεί με κτηνώδη τρόπο όταν βρισκόταν στη φυλακή. Άραγε ο υπαίτιος

Page 71: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γι’ αυτό ήταν ο πατέρας της;Ένας κόμπος σχηματίστηκε στο στομάχι της. Δεν μπορούσε να ξέρει με σιγουριά. Δεν ήξερε καν

αν ο πατέρας της ήταν άνθρωπος που θα μπορούσε να προδώσει την πατρίδα του.Εκείνη τη στιγμή, ο Ίθαν γύρισε, είδε ότι ήταν ξύπνια και χαμογέλασε. Το χαμόγελο έκανε το

γαλάζιο χρώμα των ματιών του να σκουρύνει και τα μήλα του προσώπου του να φανούν πιο έντονα.Ήταν ένα υπέροχο χαμόγελο που τον έκανε να φαίνεται δέκα χρόνια νεότερος.

«Ήθελα να σε ξυπνήσω, να σου κάνω πάλι έρωτα το πρωί, αλλά ξέρω ότι σε πόνεσα χθες τοβράδυ. Φαίνεται πως έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που... που... βρέθηκες με τονΤζέφρις».

Η Γκρέις ένιωσε ντροπή για πρώτη φορά. Το να μιλάει για τον έρωτά τους στο φως της ημέραςήταν πιο δύσκολο απ’ όσο στην ονειρική ατμόσφαιρα της νύχτας.

«Ποτέ δεν πλάγιασα με τον υποκόμη ούτε με κανέναν άλλο. Ήσουν ο πρώτος, Ίθαν».Εκείνος έσμιξε τα πυκνά μαύρα φρύδια του. «Τι είναι αυτά που λες; Αφού ήσουν ερωμένη του

Τζέφρις».Κάποια κομμάτια του γρίφου άρχισαν να βρίσκουν την απάντησή τους. Ώστε αυτό νόμιζε, γι’

αυτό είχε προσπαθήσει να παζαρέψει τα θέλγητρά της.«Ποτέ δεν υπήρξα ερωμένη του». Η Γκρέις κόμπιασε για μια στιγμή, αλλά είχε φτάσει πια πάρα

πολύ μακριά για να σταματήσει τώρα και ήταν καιρός να μάθει ο Ίθαν την αλήθεια. «Ο ΧάρμονΤζέφρις... ο υποκόμης Φορσάιθ... είναι πατέρας μου».

Εκείνος κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι. «Αποκλείεται. Δε σε πιστεύω».«Δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μητέρα μου. Ποτέ δε με αναγνώρισε, αλλά δεν παύει να είναι πατέρας

μου».«Θες να πεις... προσπαθείς να με πείσεις ότι ήσουν παρθένα;»«Νόμιζα ότι ένας άντρας μπορεί να το καταλάβει».Ο Ίθαν κοντανάσαινε και τα χείλη του ήταν σφιγμένα. Σκύβοντας, έπιασε τα σκεπάσματα και τα

τράβηξε απότομα. Η Γκρέις τράβηξε τα γόνατά της κάτω από το σαγόνι της και τύλιξε τα χέρια τηςγύρω τους, προσπαθώντας να κρύψει τη γύμνια της, τρομαγμένη από την έκφραση του προσώπουτου.

Ο Ίθαν κοίταξε το σεντόνι και τότε το είδε... το αλάθητο, ματωμένο σημάδι της χαμένηςπαρθενιάς της.

«Όχι. Δεν είναι δυνατόν!»«Νόμιζα ότι αυτό θα σε χαροποιούσε».Εκείνος εξακολουθούσε να κοιτάζει το σεντόνι κι εκείνη κατάλαβε ότι προσπαθούσε να βάλει τις

σκέψεις του σε τάξη, να θυμηθεί τι ακριβώς είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Τελικά ο Ίθανθυμήθηκε την κραυγή του πόνου της όταν διαπέρασε τον υμένα της.

«Θεέ μου, αλήθεια λες! Είσαι κόρη του Τζέφρις, όχι παλλακίδα του! Γι’ αυτό τον βοήθησες νααποδράσει από τη φυλακή!»

Η Γκρέις δεν είχε φανταστεί ότι θα ταραζόταν τόσο πολύ. «Ελάχιστοι άνθρωποι το ξέρουν.Φυσικά, ο υποκόμης και η μητέρα μου. Η οικογένειά του θα καταστρεφόταν από το σκάνδαλο ανγινόταν γνωστό, όπως και η δική μου άλλωστε. Ορκίστηκα ότι θα πάρω το μυστικό στον τάφο μου.Πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δε θα το πεις ποτέ σε κανέναν, Ίθαν».

Page 72: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Εκείνος κούνησε το κεφάλι και έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω. «Έπειτα από τη χθεσινήνύχτα, πίστευα ότι ίσως υπήρχε τρόπος να καταλήξουμε σε μια συμφωνία. Σκέφτηκα πως θαεξακολουθούσαμε να προσφέρουμε απόλαυση ο ένας στον άλλον και πως, όταν θα φτάναμε στοΛονδίνο, θα σε βοηθούσα να επανορθώσεις».

«Και γιατί πρέπει να αλλάξει αυτό;»«Επειδή είσαι δική του. Επειδή το αίμα του κυλάει στις φλέβες σου. Επειδή από τώρα και στο

εξής, όποτε σε κοιτάζω, θα σκέφτομαι τους άντρες που βρήκαν το θάνατο εξαιτίας του». Γυρνώντας,άρπαξε το πουκάμισό του από το πάτωμα και προχώρησε προς την πόρτα.

Η Γκρέις τον έβλεπε να απομακρύνεται και η καρδιά της κόντευε να σπάσει. «Ίθαν, σε παρακαλώ,μη φεύγεις».

Εκείνος κοντοστάθηκε μόνο για μια στιγμή. Έπειτα σήκωσε το μάνταλο και βγήκε στο διάδρομο.Η πόρτα έκλεισε με θόρυβο πίσω του καθώς ξεμάκραινε.

Η Γκρέις κοίταξε το σημείο όπου στεκόταν πριν από λίγο και μια σουβλιά πόνου τη διαπέρασε.Τα μάτια της έτσουζαν από τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να αναβλύζουν.

Είχε δώσει στον Ίθαν το κορμί της. Αλλά με κάποιο τρόπο της είχε κλέψει την καρδιά και τηνψυχή της.

Για πρώτη φορά κατάλαβε την τρέλα που είχε κάνει.

Ο Ίθαν στεκόταν στο τιμόνι, στο ψυχρό γκρίζο φως της αυγής, και σκεφτόταν την προηγούμενηνύχτα. Η Γκρέις δεν ήταν πόρνη αλλά παρθένα. Πώς δεν το είχε αντιληφθεί; Επειδή, όπως είχε πεικαι στην ίδια, δεν είχε γνωρίσει άλλη γυναίκα σαν την Γκρέις Τσέιστεν.

Δεν είχε γνωρίσει αγνή κοπέλα με το δικό της κουράγιο, με τη δική της δύναμη, με τη δική τηςανεξάντλητη αποφασιστικότητα. Είχε φτάσει στο σημείο να τη σέβεται, ακόμα και να τη θαυμάζει.Και εξαιτίας αυτού, ο πόθος του για κείνη είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Τώρα που την είχε κάνει δική του, ο πόθος του δεν είχε μειωθεί. Αντίθετα, την ήθελε περισσότεροαπό ποτέ. Αλλά ποτέ πια δε θα την είχε.

«Ζήτησες να με δεις, καπετάνιε;» Ο Άνγκους πλησίασε και στάθηκε δίπλα στον Ίθαν, ξύνονταςτην πυκνή γκρίζα γενειάδα του.

«Ναι. Αλλαγή σχεδίων. Θα κάνουμε μεταβολή και θα πλεύσουμε προς βορρά ως το Σκάρμπορο.Αν τραβήξουμε ευθεία, σε λίγες μέρες θα είμαστε εκεί. Μόλις απαλλαγούμε από την επιβάτισσά μας,θα γυρίσουμε πάλι νότια, θα ολοκληρώσουμε την αποστολή μας και θα γυρίσουμε στην πατρίδα».

Ο Άνγκους τον άκουγε συνοφρυωμένος. «Αποφάσισες ν’ αφήσεις ελεύθερη την κοπελιά;»Ο Ίθαν κοίταξε πέρα από τον Άνγκους, προς τη θάλασσα. «Δεν είναι ερωμένη του Τζέφρις. Είναι

κόρη του».«Τι; Είσαι σίγουρος;»Ο Ίθαν τον κοίταξε, προσπαθώντας να αγνοήσει τη θλίψη που βάραινε την καρδιά του. Και τις

ενοχές. «Μέχρι χθες βράδυ ήταν αγνή. Εγώ της πήρα την παρθενιά. Είναι νόθα κόρη του».Ο Άνγκους τον περιεργάστηκε για μια στιγμή, κατάλαβε τι σκεφτόταν και διαισθάνθηκε τη

στενοχώρια που πάσχιζε να κρύψει.«Δεν το ήξερες, παλικάρι μου».

Page 73: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Όχι, δεν το ήξερα, και την ήθελα τόσο πολύ, που απέφευγα να σκεφτώ οποιαδήποτε άλληπιθανότητα».

«Δε φταις εσύ. Θα μπορούσε να σ’ το πει».Ο Ίθαν δεν έκανε κανένα σχόλιο.«Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε γιατί τον βοήθησε να αποδράσει. Όχι πως αν ήμουν στη θέση της θα

έκανα το ίδιο. Αν έστελναν τον άθλιο τον πατέρα μου στην κρεμάλα, δε θα κουνούσα ούτε τοδαχτυλάκι μου για να τον σώσω».

«Κανείς δεν ξέρει ότι η Γκρέις αναμείχθηκε στην απόδρασή του εκτός από μας τους δυο και τονάνθρωπο που πλήρωσα για να μου βρει την πληροφορία. Ο Μακφί δεν πρόκειται να μιλήσει. Ανκρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, η κοπέλα δεν κινδυνεύει».

Ο Άνγκους χάιδεψε τη γενειάδα του. «Η κοπέλα είναι πιο νέα απ’ όσο νομίζαμε. Ο Φρέντι λέειπως του είπε ότι είναι σκάρτα είκοσι».

Το στομάχι του Ίθαν σφίχτηκε. Κάθε φορά που σκεφτόταν την Γκρέις τον έπνιγαν οι τύψεις. Κιόμως ήξερε ότι το σφάλμα δεν ήταν εξ ολοκλήρου δικό του. Θα μπορούσε να ήταν ειλικρινήςαπέναντί του, θα μπορούσε να του είχε πει εξαρχής την αλήθεια, έστω κι αν το πιθανότερο ήταν ότιδε θα την πίστευε.

Και εν τέλει εκείνη τον είχε προκαλέσει να της κάνει έρωτα, εκείνη τον είχε καλέσει στην καμπίνακαι του είχε προσφέρει τα θέλγητρα του υπέροχου κορμιού της.

Ο Ίθαν έσφιξε δυνατά το ξύλινο τιμόνι. «Δώσε τις διαταγές, κύριε Μακσέιν. Ας αλλάξουμεπορεία και ας παραδώσουμε την επιβάτισσά μας».

«Μάλιστα, καπετάνιε». Ο Άνγκους άρχισε να φωνάζει στα μέλη του πληρώματος και οι ναύτεςσκαρφάλωσαν στα πανιά και ετοιμάστηκαν να στρέψουν το πλοίο προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Έπλεαν παράλληλα προς τη γαλλική ακτογραμμή, αναζητώντας οποιοδήποτε στοιχείο που θατους έλεγε αν ο Ναπολέων συγκέντρωνε στόλο αρκετά μεγάλο ώστε να πλήξει τα παράλια τηςΑγγλίας. Τόσο γρήγορος που ήταν ο Δαίμονας των Θαλασσών, αν ταξίδευαν χωρίς να πιάσουνπουθενά λιμάνι, σε τρεις μέρες θα έφταναν στο Σκάρμπορο. Και σε άλλες τρεις θα επέστρεφαν καιθα συνέχιζαν την αποστολή τους.

Μέχρι τη στιγμή που θα παρέδιδε την Γκρέις με ασφάλεια στη θεία της, όπως ήταν το αρχικό τηςσχέδιο, ο Ίθαν είχε αποφασίσει να μείνει μακριά της. Θα κοιμόταν στον άβολο καναπέ τουσαλονιού. Ο Άνγκους θα τη συνόδευε στο κατάστρωμα αν ένιωθε την ανάγκη να πάρει καθαρό αέρακαι ο Φρέντι θα συνέχιζε να την εξυπηρετεί.

Την επόμενη φορά που θα αντίκριζε την Γκρέις Τσέιστεν, θα ήταν τη στιγμή που θα αποβιβαζόταναπό το πλοίο του.

Η Γκρέις πέρασε μια απαίσια μέρα στην καμπίνα. Εκατό φορές αποκάλεσε τον εαυτό της ηλίθιο.Εκατό φορές κατάπιε τα δάκρυά της και καταράστηκε τον Ίθαν Σαρπ να καεί στην κόλαση. Τηνυπόλοιπη ώρα πάσχιζε να ξαναβρεί την ψυχραιμία της, αποφασισμένη να μην του δείξει τοπαραμικρό ίχνος από τη δυστυχία που ένιωθε, να μην τον αφήσει να μαντέψει πόσο πολύ την είχεπληγώσει.

Νωρίτερα είχε αντιληφθεί το πλοίο να αλλάζει ρότα και είχε δει τον ήλιο να αλλάζει θέση στα

Page 74: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

παράθυρα πάνω από το κρεβάτι. Έπλεαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και η μόνη εξήγηση πουμπορούσε να δώσει γι’ αυτό ήταν πως ο Ίθαν είχε αποφασίσει να τη μεταφέρει στο Λονδίνο.

Το στήθος της σφίχτηκε. Του είχε δώσει αυτό που ήθελε, του είχε παραδώσει το κορμί της. Κιεκείνος είχε χορτάσει τον πόθο του γι’ αυτήν και τώρα που γνώριζε την πραγματική της ταυτότητα,πήγαινε να την παραδώσει στις Αρχές.

Ω, Θεέ μου, τι ανόητη που είμαι! Γιατί είχε πιστέψει ότι μπορούσε να τον εμπιστευτεί; Κι ακόμαχειρότερα, πώς είχε κάνει την τρέλα να τον ερωτευτεί;

Πλήρωνε ήδη για την αποκοτιά της και πολύ σύντομα θα πλήρωνε ακόμα χειρότερα. Ίσως ακόμακαι με την ίδια της τη ζωή.

Επιτέλους έπεσε η νύχτα, αλλά παρ’ όλο που ξάπλωσε και σκεπάστηκε δεν μπορούσε νακοιμηθεί.

Όλη την επόμενη μέρα, το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του προς βορρά και η αγωνία της Γκρέις όλοκαι αυξανόταν. Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος και βημάτιζε νευρικά στην καμπίνα. Έπρεπε ναμάθει την αλήθεια, έπρεπε να μάθει τι σχεδίαζε ο Ίθαν.

Αφού φόρεσε το γαλάζιο μεταξωτό φόρεμά της, έπλεξε τα μαλλιά της και τα μάζεψε με προσοχήσαν στεφάνι στην κορυφή του κεφαλιού. Βγήκε από την καμπίνα και αναζήτησε τον άνθρωπο πουκρατούσε τη μοίρα της στα χέρια του. Όταν δεν τον βρήκε στο κατάστρωμα, κατέβηκε πάλι τησκάλα και χτύπησε την πόρτα του ιδιωτικού σαλονιού του.

Για κάμποση ώρα δεν έγινε τίποτα, αλλά στο τέλος η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ο Ίθανεμφανίστηκε τρεκλίζοντας στο κατώφλι. Όταν είδε ποιος ήταν, ένα βλοσυρό χαμόγελο απλώθηκεστα χείλη του.

«Τι έκπληξη». Έκανε ένα ασταθές βήμα και η Γκρέις είδε το σχεδόν άδειο μπουκάλι του μπράντιστον μπουφέ.

«Είσαι μεθυσμένος!»«Πράγματι, αλλά δε νομίζω πως σε αφορά».«Θέλω να μιλήσουμε».Εκείνος έκανε μια επιδεικτική υπόκλιση. «Παρακαλώ, πέρασε. Θα σου βάλω να πιεις κάτι και θα

συνεχίσουμε από κει που σταματήσαμε την τελευταία φορά που ήμαστε μαζί».Τα μάγουλά της έγιναν κατακόκκινα. «Αν νομίζεις πως είμαι τόσο τρελή ώστε να σου επιτρέψω

να με αγγίξεις άλλη φορά, πλανιέσαι οικτρά. Ήρθα να μάθω τι σκοπεύεις να κάνεις. Με... μεμεταφέρεις στο Λονδίνο;»

Τα λόγια της τον συνέφεραν κάπως. Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Σε πηγαίνω στοΣκάρμπορο. Εκεί δεν ήθελες να πας;»

Η ανακούφιση της έφερε ζάλη και η ευγνωμοσύνη που ένιωσε την έκανε να θυμώσει. «Αλήθειαλες; Δε... δεν έχεις βάλει πλώρη για το Λονδίνο; Θα με πας στη θεία μου;»

«Πήρα την αγνότητά σου. Σε αντάλλαγμα σου χαρίζω την ελευθερία σου». Της χαμογέλασεμοχθηρά. «Βλέπεις, Γκρέις, τελικά έκανες συμφωνία με το διάβολο».

Ξαφνικά ένιωσε το λαιμό της να κλείνει. Η οικειότητα και το πάθος που είχαν μοιραστεί τηνπροηγούμενη νύχτα δεν υπήρχε πια. Το χάσμα που ανοιγόταν ανάμεσά τους τώρα έκανε την καρδιάτης να σπαράζει. «Ήθελα να μου κάνεις έρωτα, Ίθαν. Δεν περίμενα τίποτα σε αντάλλαγμα». Γύρισενα φύγει, αλλά εκείνος την έπιασε από το χέρι.

Page 75: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Λυπάμαι, Γκρέις, που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Λυπάμαι γιατί είμαι αυτός που είμαι και είσαιαυτή που είσαι. Μακάρι να είχαμε γνωριστεί κάτω από άλλες συνθήκες».

Εκείνη χαμογέλασε πικρόχολα. «Τουλάχιστον πήρες αυτό που ήθελες. Ο στόχος σου ήταν ηεκδίκηση εξαρχής. Ελπίζω να χαίρεσαι τώρα, Ίθαν». Έκανε μεταβολή και τον άφησε να στέκεταιστην ανοιχτή πόρτα του σαλονιού.

Καθώς γύριζε στην καμπίνα, συνέχισε να τον βλέπει με τα μάτια της φαντασίας της –ταανακατεμένα του μαλλιά, τα τσαλακωμένα του ρούχα, τη μυρωδιά του ποτού στην ανάσα του, τηνπικρία στο πρόσωπό του, την ανάγκη του για εκδίκηση που θα τον έτρωγε σαν σαράκι μέχρι να τοναφανίσει.

Καθώς έμπαινε στην καμπίνα και καθόταν βαριά στην άκρη του κρεβατιού, σκέφτηκε πόσοανόητη ήταν που εξακολουθούσε να νοιάζεται γι’ αυτόν.

10

Πυκνά γκρίζα σύννεφα κρέμονταν πάνω από το λιμάνι του Σκάρμπορο. Όρθια μπροστά στηνκουπαστή πλάι στον Άνγκους Μακσέιν, η Γκρέις ένιωθε τον τσουχτερό αέρα να κολλάει το γαλάζιομεταξωτό φόρεμα πάνω στα πόδια της και να τραβάει τα μαλλιά της, που ήταν μαζεμένα στηνκορυφή του κεφαλιού.

«Πόσο μακριά από δω είναι το σπίτι της θείας σου;»«Εκεί στην κορυφή του λόφου, προς τα ανατολικά. Στο γράμμα της η θεία μου έλεγε πως από το

λιμάνι μπορεί κανείς να πάει ως εκεί με τα πόδια ή να πάρει μια αγοραία άμαξα, αλλά πως αν τηνειδοποιήσω θα στείλει τη δική της να με παραλάβει».

«Κατά πάσα πιθανότητα, τα μπαούλα σου είναι ήδη εκεί. Ο πλοίαρχος Τσέιμπερς θα φρόντισε θαφτάσουν άθικτα».

«Ναι, ίσως μάλιστα να είναι και η καμαριέρα μου εκεί».«Πολύ πιθανό».Ο Φρέντι εμφανίστηκε εκείνη τη στιγμή, στηριγμένος στο δεκανίκι του και κρατώντας το Σκούνα

υπό μάλης. «Ήρθαμε να σας πούμε αντίο, δεσποινίς. Ο Σκούνας κι εγώ».Η Γκρέις χάιδεψε το πυκνό τρίχωμα του κεραμιδόγατου κι εκείνος άρχισε αμέσως να

γουργουρίζει. Άθελά της την έκανε να χαμογελάσει. «Θα μου λείψεις, Φρέντι. Και οι δυο θα μουλείψετε».

Ο μικρός χαμογέλασε. «Ίσως συναντηθούμε πάλι μια μέρα».Μάλλον απίθανο, σκέφτηκε η Γκρέις, παρ’ όλο που θα το ήθελε πολύ. Όπως είχε πει, θα της

έλειπε και το παιδί και ο μεγάλος πορτοκαλής γάτος του. «Ίσως μια μέρα».

Page 76: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Άντε, παλικάρι μου, μην καθυστερείς». Ο Άνγκους τον έσπρωξε προς το μαγειρείο. «Ο μάγειραςθα χρειάζεται βοήθεια».

Ο Φρέντι της κούνησε το χέρι και απομακρύνθηκε, ενώ ο Άνγκους άρχισε να δίνει εντολές στουςάντρες. Το πλοίο άλλαξε ελαφρά κατεύθυνση και η Γκρέις είδε το μικρό παραθαλάσσιο χωριό ναεμφανίζεται στη λοφοπλαγιά, πέρα στο βάθος, και να μεγαλώνει καθώς η απόσταση μίκραινε. Σε έναακρωτήριο που σχηματιζόταν ανάμεσα σε δυο αμμώδεις παραλίες, δέσποζαν τα απομεινάρια ενόςμεσαιωνικού κάστρου, με τις πολεμίστρες του γκρεμισμένες πια και την τάφρο του χωρίς νερό.

Ασυναίσθητα, η Γκρέις έφερε το χέρι στο λαιμό της. Ο Ίθαν της είχε πάρει το παλιό περιδέραιο.Αναρωτήθηκε αν θα της το επέστρεφε. Είχε μέρες να το δει. Ήξερε ότι την απέφευγε και ίσως αυτόνα ήταν το καλύτερο.

Λες και η σκέψη της τον είχε καλέσει, τον είδε να έρχεται προς το μέρος της με μεγάλεςδρασκελιές και ένας κόμπος τής έκλεισε το λαιμό. Ήταν ντυμένος όπως συνήθως, με σκούρο, στενόπαντελόνι χωμένο στις ψηλές μαύρες μπότες του και ένα μάλλινο πανωφόρι που ανέμιζε. Φαινόταννα κουτσαίνει πιο έντονα, αλλά ίσως ήταν της φαντασίας της.

Σταμάτησε ακριβώς μπροστά της και παρ’ όλο που η έκφρασή του ήταν επιφυλακτική, τοταραγμένο βλέμμα του φανέρωνε πολλά. Η Γκρέις αναρωτήθηκε τι σκεφτόταν.

Και οι δικές της σκέψεις ήταν ταραγμένες. Αισθανόταν οργή απέναντι στον Ίθαν για τοναπάνθρωπο τρόπο με τον οποίο της είχε φερθεί, και απέναντι στον εαυτό της για την ανοησία πουείχε κάνει.

Μεταμέλεια.Αβεβαιότητα.Πόνο.Αυτό το τελευταίο δεν ήθελε να το σκέφτεται. Έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει εξαρχής τον

κίνδυνο, έπρεπε να είχε καταλάβει πώς θα ένιωθε όταν θα τον άφηνε.Έπρεπε να είχε καταλάβει ότι δε θα έπαυε να τον αγαπά.Γύρω της, οι ναύτες σκαρφάλωναν σαν μαϊμούδες στα άρμενα, μαζεύοντας τα πανιά, δένοντας τα

ξάρτια, καθώς το πλοίο πλησίαζε στην αποβάθρα, αλλά εκείνη ούτε που το πρόσεχε. Όλη της ηπροσοχή ήταν επικεντρωμένη στον άντρα που στεκόταν μπροστά της, ψηλός και επιβλητικός –ένανάντρα που δε θα ξεχνούσε ποτέ. Τα γαλανά του μάτια ήταν καρφωμένα στο πρόσωπό της. Μόλιςτώρα έβλεπε πόσο όμορφα ήταν εκείνα τα μάτια και πόσο γεμάτα πόνο.

«Όταν θα δέσουμε, ο Άνγκους θα σε βγάλει στη στεριά και θα φροντίσει να φτάσεις με ασφάλειαστο σπίτι της θείας σου».

Η Γκρέις κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Φαντάζομαι ότι το Χάμφρεϊ Χολ δεν είναι πολύμακριά».

Ο Ίθαν έβγαλε κάτι από την εσωτερική τσέπη του πανωφοριού του και η Γκρέις είδε τα διαμάντιανα λαμπυρίζουν. «Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι δικό σου». Πέρασε το περιδέραιο γύρω από τολαιμό της και έκλεισε το κούμπωμα. Η αίσθηση των δαχτύλων του πάνω στον αυχένα της την έκανενα ριγήσει σύγκορμη.

«Σ’ ευχαριστώ».Εκείνος της έπιασε το χέρι, της έστρεψε την παλάμη προς τα πάνω και απόθεσε ένα πουγκί με

νομίσματα. «Θέλω να πάρεις κι αυτό...»

Page 77: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Χρήματα; Δεν πιστεύω να θέλεις να με πληρώσεις για...»«Προς Θεού, Γκρέις! Τα χρήματα δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που έγινε μεταξύ μας. Απλώς

θέλω να έχεις ένα ποσό σε περίπτωση που κάτι χρειαστείς».Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και του επέστρεψε το πουγκί. «Δε θέλω τα χρήματά

σου, Ίθαν. Δε θέλω απολύτως τίποτα από σένα».Εκείνος ίσιωσε το κορμί του και φάνηκε να ψηλώνει ακόμα περισσότερο, να γίνεται ακόμα πιο

απόμακρος. «Τότε δεν έχουμε παρά να πούμε αντίο. Να προσέχεις τον εαυτό σου, Γκρέις».«Κι εσύ, πλοίαρχε Σαρπ».Για μερικές ατελείωτες στιγμές στάθηκαν έτσι, κοιτώντας αμίλητοι ο ένας τον άλλο. Η Γκρέις δεν

κατάλαβε ποτέ τι της ήρθε να γείρει προς το μέρος του, να ανασηκωθεί στις μύτες των ποδιών τηςκαι να τον φιλήσει απαλά στα χείλη. Κάτι πέρασε φευγαλέα από τα μάτια του. Ύστερα την έπιασεαπό τους ώμους, τη φίλησε άγρια, με πάθος, κι έκανε μεταβολή και έφυγε. Προχώρησε στοκατάστρωμα με τις ίδιες μεγάλες δρασκελιές και η Γκρέις ένιωσε τα μάτια της να πλημμυρίζουνδάκρυα.

Ήταν γελοίο. Εκείνος ο άνθρωπος ήταν ένας αχρείος που δε νοιαζόταν ούτε στο ελάχιστο γιακείνη. Ήταν τρελό να λυπάται επειδή δε θα τον ξανάβλεπε.

Ακούγοντας μια τραχιά φωνή πίσω της, γύρισε και είδε τον Άνγκους Μακσέιν. «Ώρα ναπηγαίνουμε, κοπελιά μου». Κρατούσε το μικρό μπόγο με τα ρούχα της, τα μόνα πράγματα που τηςανήκαν πάνω στο πλοίο.

Η Γκρέις προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά δεν τα κατάφερε. «Ναι... είναι πια καιρός να φύγω».Καταπίνοντας τον κόμπο που της έκλεινε το λαιμό, ακολούθησε το μεγαλόσωμο Σκοτσέζο με τηνγκρίζα γενειάδα στη σκάλα που οδηγούσε από το πλοίο στην αποβάθρα.

Δε γύρισε να κοιτάξει πίσω της.Γιατί ήξερε ότι ο Ίθαν δε θα ήταν εκεί.

Ακούγοντας τον μπάτλερ να αναγγέλλει την άφιξη επισκεπτών, η βαρόνη Χάμφρεϊ άφησε τοφασαμέν της που κρεμόταν από μια ασημένια αλυσίδα γύρω από το λαιμό της να πέσει στον κόρφοτης και αφήνοντας στην άκρη την εφημερίδα που διάβαζε, σηκώθηκε από τον καναπέ του σαλονιού.

«Έφτασε η δεσποινίς Γκρέις Τσέιστεν, λαίδη μου. Συνοδευόμενη από κάποιον κύριο ΆνγκουςΜακσέιν».

«Ω Θεέ μου!» Η βαρόνη έριξε μια ματιά στη φίλη της, την Ελβίρα Τουίντ, που καθόταν λίγο πιοπέρα. «Ήρθε η Γκρέις. Δεν το πιστεύω!»

«Εμπρός, λοιπόν, πάμε να την υποδεχτούμε», είπε η Ελβίρα, σηκώνοντας με κόπο το σεβαστόόγκο της. «Θα την αφήσεις να περιμένει στην είσοδο;»

Οι δυο γυναίκες βγήκαν από το σαλόνι και προχώρησαν προς το χολ, ακολουθώντας τον ψηλό,αδύνατο Χάρισον Πάρκερ, μπάτλερ της Ματίλντα επί μια τριακονταετία.

Καθώς έφτανε στο τέλος του αψιδωτού διαδρόμου, η Ματίλντα αντίκρισε για πρώτη φορά τηνεαρή ανιψιά της και κοντοστάθηκε για μια στιγμή, θαμπωμένη από την ομορφιά της. Ο Χάρμονήταν ένας πολύ ωραίος άντρας και παρ’ όλο που η κόρη του φορούσε ένα τσαλακωμένο μεταξωτόφόρεμα, ήταν ψηλή και λεπτοκαμωμένη σαν κι εκείνον, με τα ίδια φωτεινά πράσινα μάτια και τα πιο

Page 78: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

εντυπωσιακά χαλκόχρωμα μαλλιά που είχε δει ποτέ της η Ματίλντα.«Θεέ μου! Χρυσό μου κορίτσι, είσαι το πιο ευπρόσδεκτο θέαμα για τα γέρικά μου μάτια. Γκρέις,

καλή μου, πόσο χαίρομαι που ήρθες επιτέλους σώα και αβλαβής». Η Ματίλντα την έκλεισε στηναγκαλιά της και ένιωσε την ένταση στο λυγερό της κορμί. Αυτή η ένταση μειώθηκε αισθητά χάρηστο θερμό αγκάλιασμά της και η ηλικιωμένη γυναίκα είδε ξαφνιασμένη τα μάτια της ναβουρκώνουν. «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Τώρα που είσαι εδώ, όλα θα πάνε καλά». Γύρισε προςτο σωματώδη άντρα με την γκρίζα γενειάδα που τη συνόδευε. «Σ’ εσάς οφείλουμε το ότι η Γκρέιςέφτασε κοντά μας, κύριε Μακσέιν;»

«Καλύτερα να ευχαριστήσετε τον καπετάνιο του Δαίμονα των Θαλασσών, λαίδη μου. Τονπλοίαρχο Σαρπ».

«Και πού βρίσκεται ο πλοίαρχος Σαρπ τώρα; Αν δεν απατώμαι, είναι υπεύθυνος για την απαγωγήτης Γκρέις, σωστά; Θα ήθελα να πω δυο λογάκια μαζί του».

Είδε την Γκρέις να δαγκώνεται. «Ο πλοίαρχος Σαρπ είναι πολυάσχολος άνθρωπος, λαίδη μου.Φοβάμαι πως πρόκειται για μια πολύ μεγάλη ιστορία, αλλά ελπίζω πως θα μας δοθεί η ευκαιρία νασας τη διηγηθώ όταν θα έχει φύγει ο κύριος Μακσέιν».

Η Ματίλντα χαμογέλασε. «Να με λες θεία Ματίλντα. Και να σου συστήσω την καλή μου φίλη,λαίδη Τουίντ».

Η Γκρέις έκανε μια χαριτωμένη υπόκλιση. «Χαίρω πολύ, λαίδη μου».Η Ματίλντα έστρεψε πάλι την προσοχή της στο σωματώδη Σκοτσέζο. «Σας ευχαριστώ που μου

φέρατε την ανιψιά μου. Σας είμαι υπόχρεη, κύριε».Ο Άνγκους έκλινε το κεφάλι και κοίταξε την Γκρέις. «Να προσέχεις, κορίτσι μου».«Κι εσύ, Άνγκους».«Δεν είναι κακός άνθρωπος», είπε ο Άνγκους.Όχι, δεν είναι κακός άνθρωπος. Απλώς παγιδευμένος στο βάλτο του παρελθόντος του. Βέβαια

κάτι ανάλογο δε συνέβαινε και σ’ εκείνη; Το παρελθόν της δεν έφταιγε για το ότι είχε αισθανθείυποχρεωμένη να βοηθήσει έναν πατέρα που της ήταν άγνωστος; «Να τον φυλάς, Άνγκους».

«Μείνε ήσυχη», απάντησε εκείνος χαμογελώντας. «Είσαι καλή κοπέλα, Γκρέις Τσέιστεν. Δε θα σεξεχάσω ποτέ». Γυρνώντας, έκανε μια βαθιά υπόκλιση στις κυρίες, έσκυψε το κεφάλι του και βγήκεαπό την πόρτα.

«Λοιπόν...» Η Ματίλντα πήγε κοντά στην Γκρέις και την έπιασε από το χέρι. «Πρώτα θα πάμεεπάνω και θα σε τακτοποιήσουμε. Τα μπαούλα σου έφτασαν πριν από σένα, μαζί με την καμαριέρασου. Είμαι σίγουρη πως θα λαχταράς ένα μπάνιο ύστερα από τόσες μέρες στη θάλασσα».

«Όσο τίποτ’ άλλο... θεία Ματίλντα».«Έπειτα θα έρθεις πάλι κάτω και θα μιλήσουμε για όσα συνέβησαν».Το πρόσωπο της Γκρέις χλόμιασε λιγάκι και η Ματίλντα αναρωτήθηκε με ανησυχία τι είχε συμβεί

στη διάρκεια των ημερών που είχε περάσει ως αιχμάλωτη στο πλοίο του Ίθαν Σαρπ. «Μηνανησυχείς, καλή μου. Είσαι πολύ γενναία κοπέλα και όλοι είμαστε περήφανοι για σένα». Κοίταξε τηφίλη της. «Έτσι δεν είναι, Ελβίρα;»

«Ασφαλώς. Πάρα πολύ περήφανοι».Η Γκρέις ταλαντεύτηκε και η Ματίλντα κατάλαβε ότι στεκόταν όρθια από πείσμα και μόνο. Ό,τι κι

αν ήταν αυτό που της είχε συμβεί στο πλοίο την είχε επηρεάσει αφάνταστα.

Page 79: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Και δεν ήξερε αν ήθελε να το μάθει.

Η Γκρέις άφησε τη θεία της να την οδηγήσει στη σκάλα κι από κει στην κρεβατοκάμαρά της, έναευρύχωρο, ευήλιο και ευάερο δωμάτιο με μεγάλες πόρτες που έβγαζαν σε ένα μπαλκόνι με θέα στηθάλασσα. Είχε ένα μεγάλο κρεβάτι με ουρανό και παρ’ όλο που το αχνογάλανο σατέν κάλυμμα καιοι ασορτί κουρτίνες φαίνονταν κάπως ξεθωριασμένα και το ανατολίτικο χαλί ήταν τριμμένο σεμερικά σημεία, ήταν ένα ζεστό, χαρούμενο δωμάτιο που την έκανε να νιώσει ευπρόσδεκτη.

Εμφανίστηκε και η Φοίβη, με τα σκούρα της μαλλιά χτενισμένα και μαζεμένα κότσο στον αυχένατης και το απλό γκρίζο φόρεμά της φρεσκοπλυμένο. Μόλις είδε την Γκρέις, έτρεξε και της έπιασε τοχέρι, σφίγγοντάς το δυνατά. Ήταν φανερό πως πίστευε ότι δε θα την ξανάβλεπε ποτέ.

«Δόξα τω Θεώ, είστε καλά, δεσποινίς! Τα έμαθα όλα. Είπαν πως ο πλοίαρχος Σαρπ ήταν έναςπειρατής που σας άρπαξε από το πλοίο!»

Η Γκρέις κατάφερε να χαμογελάσει. «Απλώς έγινε ένα μπέρδεμα, αυτό είναι όλο. Τελικά οκαπετάνιος κατάλαβε πως επρόκειτο για ένα τρομερό λάθος και με έφερε εδώ. Αυτό συνέβη μόνο,τίποτ’ άλλο».

«Δε... δε σας έκανε κακό, δεσποινίς; Η κυρία Κόγκμπερν είπε ότι τον είδε εκείνο το βράδυ, είπεπως ήταν ένας πανέμορφος σατανάς και πως τόσο ψυχρά μάτια δεν είχε ξαναδεί στη ζωή της».

Η Γκρέις ξεροκατάπιε καθώς θυμήθηκε εκείνα τα γαλάζια σαν τον πάγο μάτια να γεμίζουν φλόγακαι να την καίνε ως τα κατάβαθα της ψυχής της. «Ο πλοίαρχος φέρθηκε σαν πραγματικόςτζέντλεμαν». Αυτό κι αν ήταν ψέμα! Ήταν ένας πειρατής, ένας αχρείος. Και της είχε κάνει τηνκαρδιά κομμάτια.

Εκείνη τη στιγμή έφτασε το νερό για το μπάνιο της και η Φοίβη άρχισε να πηγαινοέρχεται μεβιάση στο δωμάτιο, απλώνοντας πετσέτες και φέρνοντας ένα σαπούνι αρωματισμένο με λεβάντα. Ημυρωδιά του θύμισε στην Γκρέις μια άλλη, πολύ πιο ιδιωτική περίσταση, αλλά απόδιωξεαποφασιστικά αυτή την ανάμνηση.

Η Φοίβη τη βοήθησε να πλυθεί και να λούσει τα μαλλιά της, κι ύστερα της τα ξέμπλεξε,χτενίζοντάς τα μπροστά στη φωτιά που έκαιγε στο τζάκι, και τα έπλεξε κοτσίδα.

«Σ’ ευχαριστώ, Φοίβη. Και τώρα, αν έχεις την καλοσύνη, άσε με να ξεκουραστώ λιγάκι. Είμαιτρομερά κουρασμένη. Θα σε φωνάξω όταν θα είμαι έτοιμη να ντυθώ και να κατέβω κάτω».

«Μάλιστα, δεσποινίς, φυσικά». Η κοπέλα βγήκε από το δωμάτιο και αμέσως μόλις η πόρταέκλεισε, η Γκρέις έπεσε στο κρεβάτι και άρχισε να κλαίει. Έκρυψε το πρόσωπό της στο κάλυμμακαθώς έκλαιγε με λυγμούς, ελπίζοντας ότι δε θα την άκουγε κανείς.

Δεν ξύπνησε όταν η θεία της χτύπησε την πόρτα και έριξε μέσα μια ματιά για να δει τι κάνει.«Είναι εξαντλημένο, το πουλάκι μου». Η Ματίλντα την άφησε να κοιμάται και κατέβηκε πάλι για

να δειπνήσει με τη φίλη της. «Ελπίζω να συνέλθει, η καημενούλα».Η Ελβίρα πήρε μια κουταλιά σούπα από στρείδια. «Είναι εδώ, είναι ασφαλής, και έχει εσένα να τη

φροντίζεις. Τα υπόλοιπα θα λυθούν μόνα τους».Η Ματίλντα άφησε το κουτάλι της δίπλα στο πιάτο, γιατί της είχε κοπεί η όρεξη. Ήταν πια πολύ

μεγάλη για τέτοιου είδους σκοτούρες, αλλά χαιρόταν που η Γκρέις βρισκόταν κοντά της. «Θα ήθελα

Page 80: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

πολύ να μιλήσω με τον καπετάνιο. Αναρωτιέμαι τι έχει να μου πει η Γκρέις γι’ αυτόν».«Δεν μπορώ να φανταστώ. Ευτυχώς, τουλάχιστον, που τον έπεισε να τη φέρει εδώ και όχι να την

πάει πίσω στο Λονδίνο».«Ναι, κάτι είναι κι αυτό». Όμως η Ματίλντα δεν μπορούσε να μην αναρωτιέται τι είχε ζητήσει ο

πλοίαρχος Σαρπ από την Γκρέις σε αντάλλαγμα για το ότι την είχε μεταφέρει στο Σκάρμπορο.

Ο Ίθαν στεκόταν στο τιμόνι. Η θάλασσα είχε αγριέψει αφότου είχαν αφήσει το ασφαλέςαγκυροβόλιο στο λιμάνι του Σκάρμπορο και τα παγωμένα κύματα σάρωναν το κατάστρωμα. Έναςτσουχτερός άνεμος φυσούσε από τα βόρεια σηκώνοντας σύννεφα αφρού και η νιτσεράδα του δεντον προστάτευε σχεδόν καθόλου από τον υγρό αέρα που διαπερνούσε τα ρούχα του.

Ήταν εκεί έξω εδώ και ώρες. Ο Άνγκους είχε πάει δυο φορές να αναλάβει το τιμόνι, αλλά ο Ίθανείχε αρνηθεί και τις δύο. Προτιμούσε να υπομένει τον αέρα και την παγωνιά παρά την άδεια καμπίνατου, στην οποία η παρουσία της Γκρέις τον περιέβαλλε όπου κι αν κοιτούσε. Της είχε πει τηναλήθεια –δεν είχε γνωρίσει άλλη γυναίκα σαν αυτή. Και ήδη του έλειπε φρικτά.

Ήταν αδύνατον. Ήταν γελοίο. Η Γκρέις δεν ήταν παρά μια γυναίκα κι εκείνος είχε γνωρίσειδεκάδες γυναίκες στη ζωή του.

«Ο Λιανός Νεντ έρχεται να αναλάβει το τιμόνι», είπε ο Άνγκους, σταματώντας δίπλα του. «Οιφωτιές έσβησαν, αλλά στο μαγειρείο είναι ζεστά και στεγνά».

Ο Ίθαν πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο Άνγκους τον τραβούσε ήδη από το μπράτσο. Ο ΛιανόςΝεντ έπιασε το τιμόνι και ο ύπαρχος κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι του.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι, παλικάρι μου», είπε ο Άνγκους καθώς απομάκρυνε τον Ίθαν. «Είναι καλήκοπέλα και μου λείπει κι εμένα. Ίσως με τον καιρό γαληνέψει η καρδιά σου και την αναζητήσειςπάλι».

Ο Ίθαν κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Είμαι αυτός που είμαι κι εκείνη είναι κόρη του Τζέφρις.Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα».

Ο Άνγκους αναστέναξε. «Έστω κι έτσι, δεν παύει να είναι καλή κοπέλα».Ο Ίθαν χαμογέλασε μελαγχολικά. «Σ’ αυτό δε διαφωνώ καθόλου, φίλε μου».

Η Γκρέις κοιμήθηκε όλη την ημέρα και ξύπνησε αργά το πρωί της επομένης. Ακόμα κι έτσι, τα μέλητης ήταν βαριά από την κούραση. Ήξερε ότι έπρεπε να σηκωθεί από το κρεβάτι, ήξερε ότι έπρεπε ναμιλήσει με τη θεία της, αλλά δεν είχε το κουράγιο. Όταν εμφανίστηκε η Φοίβη, κουβαλώντας έναδίσκο με ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα και ένα πιάτο φρεσκοψημένα μελόψωμα, η Γκρέις πίεσε τονεαυτό της να φάει, παρ’ όλο που δεν πεινούσε καθόλου.

«Φρεσκάρισα τα ρούχα που ήταν στα μπαούλα σας, δεσποινίς. Σκέφτηκα μήπως σήμερα θαθέλατε να φορέσετε το μάλλινο ροδί με τις σκούρες μπλε κορδέλες. Σας πάει τόσο πολύ...»

«Σ’ ευχαριστώ, Φοίβη. Ναι, το μάλλινο φόρεμα είναι μια χαρά». Είχε ένα μπαούλο γεμάτο ωραίαρούχα. Η μητέρα της επέμενε πάντοτε να ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας, όσο δαπανηρόκι αν ήταν. Επί χρόνια πάσχιζε να την παντρέψει με αριστοκράτη. Και μόνο όταν διάβασε ταγράμματα του πατέρα της που τόσο καιρό ήταν κλειδωμένα σε ένα μπαούλο της μητέρας της έμαθε

Page 81: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ότι αυτά τα έξοδα τα κάλυπτε ο υποκόμης, ο αληθινός της πατέρας.Τώρα της φαινόταν τόσο γελοίο. Τα μεγαλεπήβολα σχέδια της μητέρας της να την παντρέψει με

αριστοκράτη είχαν ναυαγήσει. Τώρα ούτε ο πιο ταπεινός γιος του πιο ταπεινού μεροκαματιάρη δε θακαταδεχόταν να την παντρευτεί. Η απαγωγή της από τον Ίθαν Σαρπ την είχε καταστρέψει οριστικάκαι αμετάκλητα.

Κι αυτό χωρίς να συνυπολογίζει και το γεγονός ότι του είχε χαρίσει την παρθενιά της.Με τη βοήθεια της Φοίβης, φόρεσε το ροδί μάλλινο φόρεμα με την ψηλή μέση και γοβάκια στο

ίδιο χρώμα. Όσο η Φοίβη έπλεκε τα μαλλιά της κοτσίδα και τα τύλιγε σαν στεφάνι στην κορυφή τουκεφαλιού της, εκείνη καθόταν απαθής μπροστά στον καθρέφτη.

Όταν ετοιμάστηκε, κατέβηκε στο σαλόνι και ετοιμάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με τη θεία της.«Σηκώθηκες επιτέλους!» Η Ματίλντα την πλησίασε φουριόζα. Ήταν μια κοντή, γεροδεμένη

γυναίκα με γκρίζα μαλλιά και ροδαλά μάγουλα. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα φασαμέν περασμένο σεασημένια αλυσίδα. «Πώς αισθάνεσαι, χρυσό μου παιδί; Καλύτερα, ελπίζω».

«Πολύ καλύτερα, θεία Ματίλντα, σ’ ευχαριστώ».«Έλα λοιπόν. Θα πω στον Πάρκερ να μας φέρει το τσάι στο σαλόνι».Η Γκρέις την ακολούθησε, ξέροντας ότι η θεία της είχε χιλιάδες ερωτήσεις να της κάνει.

Δυστυχώς, δεν ήξερε με βεβαιότητα τι να της απαντήσει.«Διάβαζα την Ποστ», είπε η Ματίλντα όταν κάθισαν σε ένα ζευγάρι αντικριστούς καναπέδες με

ελαφρώς φθαρμένη ταπετσαρία μπροστά στο τζάκι. Η φωτιά που έκαιγε εκεί έδιωχνε την ψύχρα τουΦεβρουαρίου. «Οι αναφορές στην απόδραση του πατέρα σου γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Φαίνεταιπως το σχέδιό μας προχώρησε ακριβώς όπως ελπίζαμε».

Μόνο αυτό προχώρησε όπως ελπίζαμε, σκέφτηκε με βαριά καρδιά η Γκρέις, φέρνοντας στομυαλό της τη νύχτα που την απήγαγαν από το Λαίδη Ανν και τα όσα είχαν μεσολαβήσει από τότε.«Τουλάχιστον έχουμε κι ένα λόγο να χαιρόμαστε».

Ο υποκόμης δεν είχε βρεθεί, αλλά εκείνη ακόμα δεν είχε ιδέα αν ο πατέρας της ήταν αθώος ήένοχος. Κοίταξε εξεταστικά τη θεία της. «Πιστεύεις ότι ο λόρδος Φορσάιθ... ο πατέρας μου, θέλω ναπω... είναι προδότης της πατρίδας του;»

«Όχι βέβαια, παιδί μου. Αν τον ήξερες καλύτερα θα καταλάβαινες ότι ο Χάρμον δε θα έκανε ποτέτέτοιο πράγμα. Θυμάμαι τότε που...»

Την επόμενη μισή ώρα, η Γκρέις άκουγε ιστορίες από τα παιδικά χρόνια του πατέρα της, για τοπόσο απαρηγόρητος ήταν όταν έχασε τους γονείς του, πόσο τρομαγμένος όταν πρωτοήρθε να μείνειστο Χάμφρεϊ Χολ.

«Ήταν στρατιώτης, ξέρεις, κατατάχτηκε στο στρατό στα δεκαεννιά του. Προσπάθησα να τονμεταπείσω, το ίδιο και ο μακαρίτης ο άντρας μου, ο Στάνλεϊ –ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.Όμως ο Χάρμον επέμενε. Ήταν χρέος του, έλεγε. Έπρεπε να το κάνει».

Μέχρι να τελειώσουν το τσάι τους και να ετοιμαστούν για το δεκατιανό, η Γκρέις είχε σχηματίσειμια πληρέστερη εικόνα για το χαρακτήρα του πατέρα της και είχε αρχίσει να νιώθει πολύ πιο κοντάστη θεία της.

Αργότερα το απόγευμα βρήκε το κουράγιο και της μίλησε για τον Ίθαν. Αλλά, ακόμα και τότε,αυτά που της είπε δεν ήταν ακριβώς αυτά που ήθελε να της πει.

«Ο πλοίαρχος πιστεύει ότι ο πατέρας μου είναι ένοχος. Ότι ο Χάρμον Τζέφρις τον πρόδωσε στους

Page 82: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Γάλλους και γι’ αυτόν το λόγο είναι υπεύθυνος για το θάνατο των αντρών του και τη βύθιση τουπλοίου του».

Της είπε ότι ο Ίθαν είχε συλληφθεί και φυλακιστεί, ότι είχε υποστεί βασανιστήρια καιξυλοδαρμούς και πως ακόμα είχε τις ουλές, τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή του. Και κάτι στοντόνο της φωνής της θα πρέπει να παραξένεψε τη θεία της και να την υποψίασε ως προς τα αισθήματάτης απέναντι στον Ίθαν.

«Αυτός ο πλοίαρχος... φαίνεται πως σε εντυπωσίασε πολύ. Το βλέπω στα μάτια σου όταν μιλάςγια κείνον».

«Ο πλοίαρχος Σαρπ... δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Είναι φορές που φέρεται με καλοσύνη καιευγένεια, κι άλλες με απίστευτη βαναυσότητα. Από μια άποψη τον καταλαβαίνω». Σήκωσε τα μάτιατης και κοίταξε τη θεία της. «Τον ερωτεύτηκα, θεία Ματίλντα. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά τονερωτεύτηκα. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδώ, αλλά δε θα τον ξεχάσω ποτέ».

«Αχ, καλό μου παιδί». Η θεία της την αγκάλιασε και η Γκρέις ένιωσε έναν κόμπο να της κλείνειτο λαιμό. Τα δάκρυα έτσουξαν τα μάτια της, ο κόμπος έγινε αβάσταχτος και τελικά δεν άντεξε καιξέσπασε σε κλάματα.

«Μη στενοχωριέσαι, κορίτσι μου. Συχνά στη ζωή μας συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμενα ελέγξουμε. Με τον καιρό θα τον ξεχάσεις».

Η Γκρέις ξεροκατάπιε. «Το ξέρω». Ήταν όμως ολοφάνερο ότι αυτό δε θα συνέβαινε πολύσύντομα.

Ο Ίθαν ολοκλήρωσε την αποστολή του, που ήταν η έρευνα της γαλλικής ακτογραμμής και τηςισπανικής μέχρι το Κάδιθ. Ήταν φανερό ότι η ναυπήγηση καινούριων σκαφών προχωρούσε μεραγδαίο ρυθμό, αλλά δεν υπήρχαν σαφείς πληροφορίες ως προς τις προθέσεις των Γάλλων. Μέχριστιγμής ο αποκλεισμός των Άγγλων είχε καταφέρει να τους κρατήσει περιορισμένους και ο Ίθανπροσευχόταν να συνεχιστεί αυτό.

Είχε γυρίσει πια στο Λονδίνο και ζούσε στο σπίτι του. Είχε φέρει σε πέρας την αποστολή του γιαλογαριασμό του υπουργείου Πολέμου και είχε αναλάβει τα καθήκοντά του ως μαρκήσιος τουΜπέλφορντ. Βρισκόταν πια στην πατρίδα του και από μια άποψη είχε αρχίσει καινούρια ζωή. Είχεαποδεχτεί την αλλαγή και ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει, αλλά κατά βάθος το παρελθόν τονκατέτρυχε ακόμα.

Κάθε μέρα ξεκοκάλιζε τις λονδρέζικες εφημερίδες –την Κρόνικλ, τη Γουάιτχολ Ποστ, την ΝτέιλιΓκαζέτ– αναζητώντας νεότερα για τον Χάρμον Τζέφρις, οποιαδήποτε πληροφορία θα τουαποκάλυπτε πού βρισκόταν ο υποκόμης. Ο Τζόνας Μακφί παρέμενε συνεργάτης του. Ο ερευνητήςτης Μπόου Στρητ ήταν απόλυτα διακριτικός και σχεδόν εξίσου αποφασισμένος με τον Ίθαν να φέρειπίσω τον προδότη για να σταθεί μπροστά στο δήμιο από τον οποίο διέφευγε ως εκείνη τη στιγμή.

Δυστυχώς, κάθε φορά που σκεφτόταν τον Φορσάιθ αναπόφευκτα σκεφτόταν και την Γκρέις, καιτότε ένα παγωμένο χέρι έσφιγγε την καρδιά του. Από τη μια, θύμωνε με τον εαυτό του επειδή είχεαφήσει μια προδότρια ελεύθερη, αλλά από την άλλη μπορούσε να την καταλάβει. Ο ίδιος είχε χάσειτον πατέρα του όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί και παρ’ όλο που ο θείος και η θεία του, ο κόμης και ηκόμισσα Μπραντ, τον είχαν μεγαλώσει με αγάπη και στοργή, η απουσία των γονιών του τον

Page 83: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

βασάνιζε κάθε μέρα. Ο Ίθαν, ο αδελφός του ο Τσαρλς και η αδελφή του η Σάρα είχαν ζήσει στοΡίβεργουντς με τον ξάδερφό τους τον Κορντ Ίστον, νυν κόμη Μπραντ, και όλα τα παιδιά ήτανδεμένα μεταξύ τους. Όμως ο Ίθαν δεν είχε ξεχάσει ποτέ τον πατέρα που του είχε δώσει τη ζωή καιτη μητέρα που τον λάτρευε και πάντοτε ένιωθε σαν να του έλειπε ένα ζωτικό κομμάτι του εαυτούτου.

Όμως ο δικός του πατέρας δεν ήταν προδότης και μολονότι καταλάβαινε τα κίνητρα της Γκρέις,δεν μπορούσε να της δώσει άφεση αμαρτιών.

Παρ’ όλα αυτά όμως, του έλειπε. Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα του συνέβαινε κάτι τέτοιο, ποτέδεν περίμενε ότι θα τη σκεφτόταν εκατό φορές την ημέρα. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα θυμόταν τηγενναιότητα και το σθένος της, ότι η νύχτα του έρωτα που είχαν ζήσει θα παρέμενε ανεξίτηλαχαραγμένη στη μνήμη του, σβήνοντας τον πόθο για κάθε άλλη γυναίκα και κρατώντας τονφυλακισμένο στην ανάμνηση μιας γυναίκας που ποτέ δε θα γινόταν δική του.

Ο ξάδερφός του πέρασε να τον δει. Ο Κορντ είχε αρχίσει να ανησυχεί όταν ο Ίθαν συνέχισε νααρνείται τις προσκλήσεις του να τον επισκεφθεί και απέφευγε κάθε είδους κοινωνικήσυναναστροφή, οποιαδήποτε κοσμική συγκέντρωση, όπως απαιτούσε ο ρόλος του ως μαρκησίουτου Μπέλφορντ. Ο λόγος ήταν απλός –αν και ο Ίθαν είχε κληρονομήσει τον τίτλο έπειτα από τοθάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, δεν αισθανόταν ότι ταίριαζε σ’ αυτό τον κόσμο και δεν είχεκαμιά απολύτως επιθυμία να ανήκει σ’ αυτόν.

Έτσι είχε πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, ασχολούμενος με τις υποθέσεις των κτημάτων του καιλύνοντας τα οικογενειακά προβλήματα των Μπέλφορντ. Αυτό μου αρκεί, σκέφτηκε τώρα,προσπαθώντας να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα της Γκρέις. Ή θα πρέπει να μου αρκεί.

Ο Κορντ χρειάστηκε να χτυπήσει και δεύτερη φορά την πόρτα για να το αντιληφθεί ο Ίθαν.Ετοιμάστηκε να φωνάξει, «Περάστε», αλλά δεν πρόλαβε· η πόρτα άνοιξε διάπλατα χωρίς άδεια καιμπήκε ο Κορντ.

«Φοβήθηκα πως σε διακόπτω από κάτι», είπε, κοιτάζοντας γύρω του σαν να περίμενε να δει καικάποιον άλλο στο γραφείο, «αλλά βλέπω πως όχι».

Ήταν Παρασκευή βράδυ. Ο Κορντ είχε καλέσει τον Ίθαν να δειπνήσει μαζί μ’ εκείνον και τησύζυγό του, αλλά ο Ίθαν είχε αρνηθεί. «Ετοιμαζόμουν να ρίξω μια ματιά στα βιβλία εσόδων καιεξόδων του Μπέλφορντ Παρκ. Η χήρα του Τσαρλς μένει ακόμα εκεί και λέει ότι το σπίτι χρειάζεταιεπειγόντως επισκευές».

«Συναρπαστικό», είπε ειρωνικά ο Κορντ. «Κι αυτή η τόσο επείγουσα δουλειά δεν μπορούσε ναπεριμένει μέχρι αύριο;»

«Μου αρέσει να μην αφήνω καμία εκκρεμότητα».Ο Κορντ γέλασε κοφτά. «Πράγματι. Αυτό το λάθος έκανα κάποτε κι εγώ. Αλλά η ζωή, ξάδερφε,

δεν είναι μόνο δουλειά και τίποτ’ άλλο».Ακούστηκε πάλι ένα χτύπημα στην πόρτα και τούτη τη φορά ήταν ο Ράφαελ Σόντερς, δούκας του

Σέφιλντ, που μπήκε στο γραφείο.«Ακριβώς όπως το πρόβλεψες», είπε ο Ρέιφ στον Κορντ. «Κάθεται κλεισμένος εδώ μέσα σαν τον

φυλακισμένο. Κακώς, φίλε μου. Αλλά μην ανησυχείς, ήρθαμε να σε σώσουμε».«Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δε χρειάζεται να με σώσετε από τίποτα».«Έτσι λες εσύ». Ο Ρέιφ πήγε κοντά του πίσω από το γραφείο. «Ήρθαμε να σε πάρουμε από δω.

Page 84: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Θα πάμε στη λέσχη και θα παίξουμε μερικές παρτίδες χαρτιά».Ο Ίθαν το σκέφτηκε. Γιατί όχι; Δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει και τον είχε πιάσει κατάθλιψη

έτσι όπως ήταν όλη μέρα κλεισμένος στο γραφείο. «Εντάξει, με πείσατε». Σηκώθηκε και τέντωσε ταπόδια του, κάνοντας τη σκέψη ότι ένας μικρός περισπασμός θα ήταν ευπρόσδεκτος.

Ο Ρέιφ χαμογέλασε. «Κατόπιν, εμείς οι δυο θα περάσουμε από της Μαντάμ Φοντανό και θαβρούμε όμορφη γυναικεία συντροφιά. Ο Κορντ δε θα έρθει μαζί μας, φυσικά. Οι ανάγκες τουικανοποιούνται κατ’ οίκον, αλλά εμείς οι εργένηδες πρέπει να φροντίζουμε μόνοι μας τον εαυτόμας».

Τα χαρτιά ήταν καλή ιδέα. Αλλά η σκέψη να πλαγιάσει με γυναίκα τον άφηνε παγερά αδιάφορο.Με τον καιρό, θα του περνούσε, ήταν σίγουρος. Κάποια στιγμή θα έπαυε να σκέφτεται φλογάταμαλλιά και πράσινα μάτια. Η εικόνα δυο κοραλλένιων χειλιών κι ενός λυγερού κορμιού πουφαινόταν να ταιριάζει απόλυτα στο δικό του θα ξεθώριαζε.

Αλλά όχι ετούτο το βράδυ.«Εντάξει για τα χαρτιά», είπε. «Για τα άλλα, βλέποντας και κάνοντας».Όμως, καθώς ανέβαινε στο δωμάτιό του για να φορέσει βραδινά ρούχα, ήξερε ότι εκείνη τη νύχτα

δεν υπήρχε περίπτωση να επισκεφθεί τον κομψό οίκο των απολαύσεων της Μαντάμ Φοντανό.

11

H Γκρέις βημάτιζε πάνω στο ξεθωριασμένο ανατολίτικο χαλί του δωματίου της, προσπαθώντας νασκεφτεί τι έπρεπε να κάνει. Η θεία της είχε πλαγιάσει ήδη, αλλά εκείνη δεν αισθανόταν καθόλουκουρασμένη. Ήταν ανήσυχη. Και τρομαγμένη.

Είχαν περάσει δυο μήνες και κάτι αφότου είχε φύγει από το πλοίο. Ήταν μέσα Απριλίου και ήξερεπια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το είχε καταλάβει μερικές βδομάδες έπειτα από την άφιξή της στοΣκάρμπορο. Το σώμα της άλλαζε, το ένιωθε περίεργα πρησμένο, τα στήθη της ήταν ευαίσθητα. Είχεχάσει το μηνιαίο κύκλο της κι αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ άλλοτε. Τα πρωινά αισθανόταν ναυτία.

Ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν είχε φανταστεί ότι θα έμενε έγκυος έπειτα από μία καιμοναδική νύχτα πάθους. Ήταν βέβαιη ότι έπρεπε να συμβεί περισσότερες φορές.

Τώρα ήξερε πόσο έξω είχε πέσει.Το παιδί του Ίθαν μεγάλωνε μέσα της και αργά ή γρήγορα θα γινόταν φανερό. Αναγκαστικά θα

έπρεπε να το πει στη θεία της, φυσικά, αλλά δεν έβρισκε το κουράγιο. Η Ματίλντα ήταν ο σωτήραςτης. Όπως της είχε υποσχεθεί ο πατέρας της στα γράμματά του, η θεία της την είχε βοηθήσει στηνπιο δύσκολη στιγμή της ζωής της.

Της φαινόταν αδύνατον να ζητήσει περισσότερα, γιατί δεν είχε την απαίτηση από μια ηλικιωμένη

Page 85: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γυναίκα να επιτρέψει σε μια ανύπαντρη γυναίκα να μείνει στο σπίτι της, να της δώσει την άδεια νακατοικήσει εκεί μαζί με το παιδί της μετά τη γέννησή του. Η βαρόνη θα γινόταν ο αποδιοπομπαίοςτράγος της κοινότητας, η υπόληψή της θα αμαυρωνόταν. Και η Γκρέις ήταν αποφασισμένη να μησυμβεί αυτό.

Αλλά ούτε και τη βοήθεια της μητέρας της μπορούσε να ζητήσει. Η Αμάντα Τσέιστεν φοβόταν τασχόλια του κόσμου περισσότερο από καθετί. Και μόνο η σκέψη ενός σκανδάλου τής έφερνελιποθυμία. Άσε πια ο πατριός της, που τίποτα δε θα του έδινε μεγαλύτερη χαρά από το να μάθει γιατο παραστράτημά της, απόδειξη ότι είχε δίκιο γι’ αυτήν εξαρχής.

Η αλήθεια ήταν ότι η μητέρα της είχε ανακουφιστεί όταν η Γκρέις της ανακοίνωσε την απόφασήτης να επισκεφθεί τη θεία της και να μείνει κοντά της για ένα μεγάλο διάστημα. Φεύγοντας εκείνηαπό το σπίτι, θα έφευγε μαζί της και η ζωντανή υπενθύμιση της παλιάς απιστίας της μητέρας της.Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που η Αμάντα Τσέιστεν την πίεζε τόσο αφόρητα να παντρευτεί.

Ήταν ειρωνεία της τύχης το ότι τα σχέδιά της είχαν αποτύχει παταγωδώς.Νιώθοντας την απόγνωσή της να μεγαλώνει όλο και περισσότερο, η Γκρέις συνέχιζε να βηματίζει

πέρα δώθε. Έριχνε μια ματιά από το παράθυρο και μη βλέποντας παρά σκοτάδι, γυρνούσε πάλι προςτο τζάκι. Κάτι πάνω στην τουαλέτα τράβηξε την προσοχή της και κοντοστάθηκε. Η χαριτωμένηκοσμηματοθήκη με τη μαρκετερί από ελεφαντόδοντο που της είχε χαρίσει η θεία της για να φυλάειτο Περιδέραιο της Νύφης βρισκόταν πάνω στη μαρμάρινη επιφάνεια του επίπλου.

Η Γκρέις άνοιξε το καπάκι και είδε το κομψό κόσμημα που ήταν φωλιασμένο σε ένα υπόστρωμααπό μπλε βελούδο. Τα διαμάντια λαμπύρισαν, προκαλώντας τη να τα αγγίξει. Τα δάχτυλά τηςδιέτρεξαν τα μαργαριτάρια, δοκιμάζοντας τη στιλπνή στρογγυλάδα τους, την απαλή υφή τους, τιςέδρες των υπέροχων λευκών διαμαντιών.

Το περιδέραιο είχε φέρει στη φίλη της, την Τόρι, μεγάλη ευτυχία, αλλά σ’ εκείνη είχε φέρει μόνοπόνο.

Το χέρι της κατέβηκε στην κοιλιά της, που είχε αρχίσει να φουσκώνει ανεπαίσθητα, και θυμήθηκετο θρύλο. Κατά τα φαινόμενα, η καρδιά της δεν ήταν τόσο αγνή όσο πίστευε κάποτε.

Έκλεισε το καπάκι της κοσμηματοθήκης· το κόσμημα της είχε θυμίσει τη φίλη που της το είχεχαρίσει, το μόνο πρόσωπο στον κόσμο που ήταν βέβαιη ότι μπορούσε να εμπιστευτεί. Η Τόρι τηςείχε γράψει αρκετές φορές από τότε που είχε έρθει στο Χάμφρεϊ Χολ και στα απαντητικά τηςγράμματα η Γκρέις της είχε αναφέρει περιληπτικά τα όσα είχαν συμβεί στη διάρκεια του ταξιδιούτης προς βορρά. Δεν είχε πει συγκεκριμένες λεπτομέρειες στη φίλη της, μόνο της είχε εξιστορήσεισε γενικές γραμμές ότι είχε γίνει κάποιο μπλέξιμο και είχε φτάσει στο Σκάρμπορο με άλλο πλοίο.

Όπως φαινόταν, η είδηση της απαγωγής της δεν είχε φτάσει ποτέ στα αυτιά της φίλης της. Οιπερισσότεροι επιβάτες του Λαίδη Ανν κατευθύνονταν προς διαφορετικούς προορισμούς και η Γκρέιςαμφέβαλλε πως ο πλοίαρχος Τσέιμπερς θα διέδιδε δεξιά κι αριστερά την ιστορία. Ο Άνγκους τηςείχε υποσχεθεί να ενημερώσει τον καπετάνιο για την ασφαλή άφιξή της στο σπίτι της θείας της, αλλάαργά ή γρήγορα το νέο ότι είχε ταξιδέψει ασυνόδευτη με τον Ίθαν Σαρπ θα γινόταν γνωστό.

Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί τι θα έλεγαν η μητέρα της και ο δόκτωρ Τσέιστεν όταν θα τομάθαιναν.

Φέρνοντας πάλι στο μυαλό της την Τόρι, πλησίασε στο φορητό γραφείο που βρισκόταν στηγωνία. Μετέφερε το μικρό ξύλινο κουτί στο τραπέζι και κάθισε μπροστά του.

Page 86: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Δεν ήξερε πού βρήκε τις λέξεις για να εξηγήσει στη φίλη της τι είχε συμβεί πραγματικά κατά τηδιάρκεια του ταξιδιού της προς το Σκάρμπορο. Το πώς την είχε απαγάγει από το Λαίδη Ανν έναςάνθρωπος που ονομαζόταν Ίθαν Σαρπ και ήταν κυβερνήτης ενός πλοίου με το όνομα Δαίμονας τωνΘαλασσών. Και επίσης το ότι ο πλοίαρχος Σαρπ είχε θελήσει να την ανακρίνει σχετικά με τηναπόδραση του υποκόμη Φορσάιθ, αλλά εν τέλει την είχε παραδώσει στη θεία της.

Ήταν απίστευτα ωραίος και επιβλητικός. Άλλες φορές φερόταν με σκληρότητα, ακόμα καιβαναυσότητα, θα μπορούσε να πει κανείς, άλλες πάλι ήταν ευγενικός και καλότροπος. Είχε κάτι πουμε γοήτευσε όσο κανένας άλλος. Τον ερωτεύτηκα, Τόρι. Και τώρα έχω μέσα μου το παιδί του.

Της εξήγησε ακόμα μερικά γεγονότα και έκλεισε το γράμμα με τη φράση Θεέ μου, μακάρι ναήξερα τι πρέπει να κάνω. Υπέγραψε Η καλύτερή σου φίλη, Γκρέις, σκούπισε τα δάκρυα από ταμάτια της και άφησε πάλι το ξύλινο κουτί στη θέση του. Το γράμμα ταχυδρομήθηκε την επόμενημέρα.

Προσευχήθηκε πως, όταν η Τόρι θα το διάβαζε, θα καταλάβαινε τη δεινή θέση στην οποία είχεπεριέλθει και θα έβρισκε έναν τρόπο να τη βοηθήσει.

Ήταν αργά το απόγευμα. Ο Κορντ μόλις είχε τελειώσει κάποιες δουλειές που είχε αναβάλει για ναπεράσει μερικές μέρες με την Τόρι στο Γουίντμιρ, το πατρογονικό της γυναίκας του, στην ύπαιθρο.

Το σκέφτηκε και χαμογέλασε, καθώς θυμήθηκε τις ώρες που είχαν περάσει μαζί, μπροστά στοαναμμένο τζάκι του σαλονιού, στο υπέροχο παλιό αρχοντικό. Ακόμα δυσκολευόταν να πιστέψειπόσο κοντά είχε φτάσει να χάσει την Τόρι για πάντα εξαιτίας της γελοίας προσπάθειάς του να τηνκρατήσει σε απόσταση, επειδή φοβόταν πως, αν δεν προστάτευε τον εαυτό του, εκείνη θα τουέκλεβε την καρδιά.

Πράγμα που ακριβώς είχε κάνει!Γέλασε σιγανά. Το αστείο ήταν πως δεν το μετάνιωνε ούτε στιγμή.Καθισμένος πίσω από το μαονένιο γραφείο του, σκέφτηκε την Τόρι και το παιδί που μεγάλωνε

μέσα της. Ξαφνικά σήκωσε το κεφάλι του και την είδε να μπαίνει σαν σίφουνας από την πόρτα.Μερικές τούφες από τα πυκνά καστανά μαλλιά της είχαν ξεφύγει από τις φουρκέτες και το χέρι τηςέτρεμε καθώς ανέμιζε ένα φύλλο χαρτί αλληλογραφίας μπροστά της.

«Κορντ! Θεέ μου, δεν μπορείς να φανταστείς τι έχει συμβεί!»Ο Κορντ σηκώθηκε και την κοίταξε, σμίγοντας τα φρύδια του ανήσυχος. Η Τόρι ήταν έξι μηνών

έγκυος στο παιδί του και δεν του άρεσε να τη βλέπει τόσο αναστατωμένη.«Τι τρέχει; Πες μου τι συνέβη».Εκείνη έτρεξε προς το μέρος του. Ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκα, αλλά γεμάτη ζωντάνια και

χάρη, ακόμα κι όταν ήταν ταραγμένη. Και η κοιλιά της ήταν ολοστρόγγυλη από το παιδί του, πουμεγάλωνε μέσα της.

«Πήρα γράμμα από την Γκρέις. Έχει μεγάλο πρόβλημα. Θυμάσαι τις φήμες που ακούσαμε, ότικάποιος την πήρε διά της βίας από το Λαίδη Ανν, ενώ ταξίδευε προς το Σκάρμπορο; Στα γράμματάτης έλεγε ότι ήταν ένα απλό λάθος που διορθώθηκε γρήγορα και πως τώρα ζούσε ήσυχα στοΣκάρμπορο με τη θεία της. Πως απλώς έφτασε ως εκεί με άλλο σκάφος».

Ανέμισε πάλι το γράμμα. «Και τώρα διάβασε αυτό! Επιτέλους, μου γράφει την αλήθεια για όσα

Page 87: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

συνέβησαν. Μπορείς να μαντέψεις το όνομα του πλοίου που τη μετέφερε στο Σκάρμπορο;»Ο Κορντ πήγε να πιάσει το γράμμα, αλλά εκείνη το τράβηξε μακριά.«Δαίμονας των Θαλασσών! Έτσι λεγόταν το πλοίο. Και ξέρεις τίνος είναι;»Το συνοφρύωμα του Κορντ έγινε πιο έντονο. «Και βέβαια ξέρω. Του Ίθαν. Πώς στην οργή

βρέθηκε η Γκρέις πάνω στο Δαίμονα των Θαλασσών;»«Θα σου πω εγώ πώς βρέθηκε. Την απήγαγε ο ξάδερφός σου. Την έκλεψε και κατέστρεψε την

υπόληψή της και την έκανε να τον ερωτευτεί. Και τώρα είναι έγκυος στο παιδί του!»«Τι!» Ο Κορντ άρπαξε το γράμμα από το χέρι της και το διάβασε στα γρήγορα. «Θεέ και Κύριε!»«Η Γκρέις δεν ξέρει τι να κάνει. Είναι φανερό ότι δεν το έχει πει στον Ίθαν ούτε σε κανέναν άλλο.

Πρέπει να του μιλήσεις, Κορντ. Εξέθεσε μια αθώα κοπέλα. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να τηνπαντρευτεί».

Η έκφραση της Τόρι ήταν τέτοια που θα νόμιζε κανείς ότι θεωρούσε μια τέτοια μοίρα χειρότερη κιαπό το θάνατο.

«Είναι καλός άνθρωπος, θα κάνει το σωστό».«Πρέπει να πάω κοντά της», είπε η Τόρι, γυρνώντας προς την πόρτα. «Με χρειάζεται».Ο Κορντ την έπιασε από τον καρπό και τη γύρισε προς το μέρος του. «Αυτό να το ξεχάσεις. Έχεις

μέσα σου το παιδί μου και δε σου επιτρέπω να κάνεις τόσο μακρύ ταξίδι. Άφησέ με να μιλήσω στονΊθαν, να δω τι έχει να πει».

«Έχω ακόμα μπροστά μου αρκετό καιρό μέχρι να γεννήσω το παιδί σου. Το ταξίδι δεν πρόκειταινα...»

«Ούτε να το σκέφτεσαι. Δε φεύγεις από την πόλη. Θα μείνεις εδώ, έστω κι αν με εξαναγκάσεις νασε κλειδώσω στο δωμάτιό σου».

Η Τόρι τον κοίταξε αγριωπά. «Εμένα μην τολμάς να με απειλείς, Κορντ Ίστον!»«Είμαι άντρας σου και θέλω να είσαι ασφαλής». Η φωνή του Κορντ μαλάκωσε και η λαβή του

χαλάρωσε. «Η Γκρέις είναι και δική μου φίλη, Βικτόρια. Δε θα την αφήσουμε αβοήθητη, ούτε και οΊθαν. Δώσε μου την ευκαιρία να του μιλήσω».

Εκείνη αναστέναξε και οι σφιγμένοι ώμοι της χαλάρωσαν λιγάκι. «Έχεις δίκιο, φυσικά. Συγνώμη,αγάπη μου. Απλώς σκέφτομαι ότι το περιδέραιο που της χάρισα...» Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλιτης. «Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Είμαι σίγουρη ότι ο Ίθαν θα κάνει το καθήκον του».

«Και βέβαια θα το κάνει». Ο Κορντ έπιασε το σακάκι του, που κρεμόταν στην πλάτη τηςκαρέκλας, πίσω από το γραφείο, και το φόρεσε πάνω από το καφέ βελούδινο γιλέκο του.Εξακολουθώντας να κρατάει το γράμμα, έσκυψε και τη φίλησε. «Δε θ’ αργήσω. Εσύ προσπάθησενα μην ανησυχείς. Άλλωστε με την αδελφή σου όλα πήγαν καλά, έτσι δεν είναι;»

Η Τόρι χαμογέλασε αχνά. «Χάρη σ’ εσένα, η Κλερ είναι τρισευτυχισμένη».«Και με την Γκρέις όλα θα πάνε καλά».Έτσι ήλπιζε, τουλάχιστον. Δεν ήταν βέβαιος αν ο Ίθαν θα αντιμετώπιζε με χαρά τον αναπόφευκτο

γάμο του με την Γκρέις. Δεν είχε ιδέα τι αισθανόταν για κείνη.Όμως ο Ίθαν ήταν έντιμος άνθρωπος.Και ο Κορντ δεν αμφέβαλλε πως θα έκανε το σωστό.

Page 88: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Λυπάμαι, Κορντ, αλλά αυτό που λες δε γίνεται. Δεν πρόκειται να παντρευτώ την Γκρέις Τσέιστεν».Ο Κορντ δεν μπορούσε να πιστέψει ότι εκείνος ο ψηλός, μαυρομάλλης άντρας που στεκόταν στο

σαλόνι του Μπέλφορντ ήταν ο ξάδερφός του. «Τι είναι αυτά που λες; Εξέθεσες την κοπέλα. Ήτανπαρθένα μέχρι που την άγγιξες. Εσύ ο ίδιος μου το είπες».

«Επίσης είναι η κόρη ενός προδότη».«Εκείνη σ’ το είπε αυτό; Σου είπε ότι ο Φορσάιθ είναι πατέρας της;»«Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να το πω σε κανέναν άλλο. Όμως παραμένει γεγονός ότι ο

πατέρας της ευθύνεται για το θάνατο ολόκληρου του πληρώματος της Μάγισσας της Θάλασσας.Αυτός ο άνθρωπος πούλησε πληροφορίες στους εχθρούς που κατέστρεψαν το πλοίο μου, τοπλήρωμά μου, και με κράτησαν κλειδωμένο σε μια τρισάθλια φυλακή για ένα σχεδόν χρόνο».

«Η Γκρέις δεν είναι ο Χάρμον Τζέφρις».«Αλήθεια; Το αίμα του Χάρμον Τζέφρις κυλάει στις φλέβες της. Βοήθησε το κάθαρμα να

γλιτώσει από την κρεμάλα. Του επέτρεψε να μείνει ατιμώρητος για το θάνατο είκοσι τεσσάρωνανθρώπων. Αρνούμαι να την κάνω μαρκησία του Μπέλφορντ».

«Και το παιδί που έχει στα σπλάχνα της, Ίθαν; Το παιδί σου; Δε σε νοιάζει τι θα απογίνει;»Ο Ίθαν ανασήκωσε τους ώμους του, αλλά η κίνησή του κάθε άλλο παρά αδιαφορία φανέρωνε.

«Το παιδί δε θα στερηθεί τίποτα. Θα της στέλνω χρήματα, θα φροντίσω να μεγαλώσει με όλα τακαλά του κόσμου».

«Με όλα τα καλά του κόσμου εκτός από τον πατέρα του».Ο Ίθαν του γύρισε την πλάτη και πηγαίνοντας στον μπουφέ, γέμισε με μπράντι το ποτήρι που είχε

αδειάσει ήδη μία φορά και ήπιε μια γερή γουλιά.«Δεν ήξερα ότι η Γκρέις ήταν φίλη της γυναίκας σου. Λυπάμαι πολύ για ό,τι συνέβη».«Η Γκρέις είναι μια κοπέλα με καλή ανατροφή. Είναι κόρη ευυπόληπτων ανθρώπων, Ίθαν. Θα

γίνει απόβλητη. Θα εξευτελιστεί. Τόσο πολύ τη μισείς, αλήθεια;»Το ηλιοκαμένο πρόσωπο του Ίθαν χλόμιασε. «Δεν τη μισώ. Μισώ αυτό που είναι... αυτό που

έκανε. Δε θα την παντρευτώ, Κορντ».Ο Κορντ κοίταξε το ποτήρι που κρατούσε, κι ύστερα το έφερε στα χείλη του και ήπιε μια γουλιά.

«Και να μου το έλεγαν δε θα το πίστευα. Ήξερα ότι ο πόλεμος σε άλλαξε, Ίθαν. Αλλά όχι τόσοπολύ».

Γυρνώντας, άφησε το ποτήρι με το μπράντι στον μπουφέ και βγήκε από το σαλόνι. Έτρεμε τηστιγμή που θα έπρεπε να μιλήσει με τη Βικτόρια, να της πει τη φρικτή αλήθεια, ότι η φίλη της θααντιμετώπιζε τη δοκιμασία της ολομόναχη. Αποφάσισε να μην της το πει ακόμα. Ήθελε να μιλήσειπρώτα με τον Ρέιφ.

Ο Ρέιφ ήταν ο πιο στενός του φίλος αλλά και φίλος της Γκρέις. Ίσως ο δούκας κατάφερνε ναβάλει μυαλό στον Ίθαν.

Ο Κορντ το ευχόταν ολόψυχα.

Ο Ίθαν κοιτούσε το σημείο που μέχρι πριν από λίγο στεκόταν ο Κορντ. Ακόμα δεν μπορούσε να τοπιστέψει. Η Γκρέις ήταν έγκυος στο παιδί του.

Γέλασε πικρόχολα. Τι ειρωνεία. Ο άνθρωπος που μισούσε περισσότερο στον κόσμο θα γινόταν

Page 89: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

παππούς του παιδιού του.Προσπαθούσε να μη σκέφτεται την Γκρέις, ανύπαντρη, ατιμασμένη, αποδιωγμένη από την

κοινωνία. Ήθελε και τα έπαθε, σκέφτηκε με θυμό. Τιμωρήθηκε επειδή βοήθησε να ελευθερωθεί έναςάνθρωπος που έπρεπε να πάει στην κρεμάλα.

Όμως με τα μάτια της φαντασίας του την έβλεπε να χαμογελάει, έβλεπε τα μάγουλά της ναφουντώνουν από το πάθος του έρωτά τους. Είδε την κοιλιά της να φουσκώνει καθώς το παιδί τουμεγάλωνε μέσα της, την είδε να το κρατάει στην αγκαλιά της, να το αγαπάει τόσο πολύ όσο θαμπορούσε, με τον καιρό, να αγαπήσει κι εκείνον.

Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του, προσπαθώντας να αποδιώξει εκείνες τις εικόνες, να φέρειστην επιφάνεια μια άλλη. Αίμα στο κατάστρωμα της Μάγισσας της Θάλασσας, τον ήχο τωνκανονιών και των μουσκέτων, τις κραυγές των αντρών που πέθαιναν. Οι άντρες του πληρώματόςτου είχαν πολεμήσει με ανδρεία και αυταπάρνηση, όλοι τους είχαν παλέψει σαν ήρωες, από τονπρώτο μέχρι τον τελευταίο. Και όλοι ήταν νεκροί, και γι’ αυτό έφταιγε ο Χάρμον Τζέφρις.

Μολονότι στο κελί της φυλακής είχαν έρθει στιγμές που ευχόταν να είχε σκοτωθεί κι αυτός μαζίτους, είχε επιζήσει. Όμως αυτό τον κατέτρωγε μέρα και νύχτα, σαν αχόρταγο θηρίο.

Αρνιόταν να προδώσει τους άντρες που είχαν πολεμήσει στο πλευρό του, κάνοντας γυναίκα τουτην Γκρέις Τσέιστεν.

Ο Ίθαν μέθυσε. Έμεινε έτσι την υπόλοιπη μέρα και όλη την επόμενη. Την τρίτη ημέρα, κοιμήθηκεμέχρι το μεσημέρι και ξύπνησε με έναν αφόρητο πονοκέφαλο. Για μερικές στιγμές μπέρδεψε τοσφυροκόπημα του κεφαλιού του με τα βαριά χτυπήματα στην πόρτα της κρεβατοκάμαράς του.

Μετά η πόρτα άνοιξε και ο Ράφαελ Σόντερς, δούκας του Σέφιλντ, μπήκε βιαστικός. «Ντύσου,πρέπει να μιλήσουμε».

Ο καμαριέρης του Ίθαν, ο Σάμιουελ Σμαρτς, ακολούθησε αλαφιασμένος το δούκα.«Χρειάζεται μπάνιο», είπε ο Ρέιφ στο λεπτό, ελαφρώς καμπουριασμένο άντρα, παίρνοντας τα ηνία

λες και ήταν ο κύριος του σπιτιού.«Μάλιστα, εξοχότατε», είπε ο Σάμιουελ.Ο Ρέιφ κοίταξε τον Ίθαν, είδε τα αχτένιστα μαλλιά του, τα γένια των τριών ημερών που είχαν

θεριέψει στο σαγόνι του. «Θα σε περιμένω στο γραφείο».Ο Ίθαν δεν είχε ξαναδεί άλλη φορά το φίλο του τόσο αυστηρό και αυταρχικό. Το ότι ο Ρέιφ ήταν

θυμωμένος για κάποιο λόγο δε χωρούσε αμφισβήτηση. Και κάτι του έλεγε πως γνώριζε το λόγο. Δενήθελε να συζητήσει για την Γκρέις Τσέιστεν με το δούκα του Σέφιλντ, αλλά όπως έδειχναν ταπράγματα δε θα μπορούσε να το αποφύγει.

Ο Ρέιφ τον περίμενε όταν ο Ίθαν μπήκε στο γραφείο με τα γεμάτα βιβλία ράφια και τηνξυλεπένδυση στους τοίχους. Ήταν ένας ψηλός άντρας με σκούρα καστανά, σχεδόν μαύρα μαλλιάκαι γαλανά μάτια έναν τόνο πιο σκούρα από του Ίθαν. Το πρόσωπό του είχε μια αυστηρότητα πουδεν υπήρχε όταν ήταν νεότερος, αλλά τώρα δεν έφευγε σχεδόν καθόλου.

«Θα βρεις καφέ και γλυκά παξιμάδια στον μπουφέ», είπε ο Ρέιφ. «Ο μάγειρας θα μας σερβίρει τοπρόγευμα στην πρόχειρη τραπεζαρία μόλις τελειώσουμε».

«Δεν πεινάω».

Page 90: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Το φαντάζομαι. Και το δικό μου στομάχι θα ανακατευόταν αν είχα κάνει κάτι τόσο ποταπό σαναυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις στην Γκρέις Τσέιστεν».

Ο Ίθαν οργίστηκε. «Αυτά τα έχω συζητήσει ήδη με τον Κορντ. Η κοπέλα είναι κόρη του ΧάρμονΤζέφρις. Δεν πρόκειται να την παντρευτώ».

«Αυτό δε σε εμπόδισε να τη ρίξεις στο κρεβάτι σου».«Δεν το ήξερα! Αν το ήξερα, τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν δε θα είχε συμβεί».«Δηλαδή θέλεις να πεις ότι δεν την πήρες παρά τη θέλησή της».«Όχι βέβαια!»Ο Ρέιφ αγνόησε τον καφέ που είχε αφήσει στην άκρη του γραφείου. «Η Γκρέις είναι νέα και

αφελής, αλλά όχι ανόητη. Κάτι θα σου βρήκε, Ίθαν. Κάτι που ίσως κι εσύ ακόμα δεν μπορείς νααντιληφθείς. Διαφορετικά, δε θα σου είχε δοθεί. Μην την απογοητεύσεις. Δείξε της ότι είσαι οάντρας που πίστευε ότι ήσουν όταν σου επέτρεψε να πλαγιάσεις μαζί της».

«Η άρνησή μου δεν έχει να κάνει με την Γκρέις... ούτε μ’ εμένα. Έχει να κάνει με το γεγονός ότιείναι η κόρη ενός προδότη. Αυτό δεν αλλάζει με κανέναν τρόπο. Όπως δεν μπορώ να αλλάξω καιόσα έκανε αυτός ο προδότης σ’ εμένα και τους άντρες μου».

Το σαγόνι του Ρέιφ σφίχτηκε. «Η μανία σου για εκδίκηση σε τυφλώνει. Αν συνεχίσεις ναεπιμένεις, στο τέλος θα σε καταστρέψει. Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα ερχόταν μια μέρα που θαντρεπόμουν να λέω ότι είσαι φίλος μου, αλλά να που ήρθε. Αν αρνηθείς να δώσεις στο παιδί τοόνομα που του ανήκει δικαιωματικά, αν κάνεις την κοπέλα να υποστεί όλη αυτή την περιπέτεια μόνητης, τότε δεν είσαι ο άνθρωπος που πίστευα και η φιλία μας έληξε».

Ο Ίθαν κοίταξε εμβρόντητος τον Ρέιφ να βγαίνει από το γραφείο.Ακούγοντας την πόρτα να κλείνει με πάταγο, κάθισε βαριά στη δερμάτινη πολυθρόνα, μπροστά

στο τζάκι. Δύο από τους ανθρώπους που σεβόταν περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμοπίστευαν ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος.

Με τον Κορντ είχαν μεγαλώσει σαν αδέλφια. Η οικογένεια του Ρέιφ είχε ένα κτήμα όχι μακριάαπό το Ρίβεργουντς. Ο Ρέιφ τους επισκεπτόταν τακτικά, ήταν κι εκείνος σχεδόν σαν αδελφός του.Και να που τώρα, τόσο αυτός όσο και ο Κορντ, του έλεγαν ότι φερόταν ανέντιμα.

Όμως οι φίλοι του δεν ήταν πάνω στο καράβι όταν αυτός και το πλήρωμά του έδωσαν μιακαταδικασμένη μάχη απέναντι σε μια γαλλική κανονιοφόρο με τριάντα πέντε κανόνια, όταν οιάντρες του σφαγιάστηκαν με κτηνώδη τρόπο, όταν εκείνοι που επέζησαν πιάστηκαν αιχμάλωτοι,ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Ο Ίθαν πέρασε μια πολύ δύσκολη μέρα και μια ατελείωτη νύχτα σκεπτόμενος ξανά και ξανά όσαείχαν πει οι φίλοι του. Κατά βάθος ήξερε ότι είχαν δίκιο –ο τρόπος που φερόταν σε ό,τι αφορούσετην Γκρέις ήταν πέρα για πέρα ανέντιμος.

Από μια πλευρά, δε φερόταν κι εκείνος με τον ίδιο αισχρό και απαράδεκτο τρόπο που είχε φερθείο λόρδος Φορσάιθ;

Ακόμα δεν είχε ξημερώσει όταν σηκώθηκε. Στη διάρκεια της νύχτας είχε κοιμηθεί ανήσυχα καιένιωθε σαν να μην είχε κλείσει μάτι. Όταν ένας χλομός ήλιος ξεπρόβαλε στον ορίζοντα, πέταξε απόπάνω του τα σκεπάσματα, σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει στο δωμάτιο, μη μπορώντας ακόμα ναμείνει στο κρεβάτι μέχρι αργά, όπως ήταν η συνήθεια στην πόλη. Καθώς πλησίαζε στο κορδόνι γιανα καλέσει τον καμαριέρη του –κάτι άλλο επίσης που δεν είχε συνηθίσει ακόμα–, η σκέψη του

Page 91: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

πέταξε πάλι στην Γκρέις. Επειδή δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα τους τελευταίους δύο μήνες που ναμην τη σκεφτεί, όσο κι αν προσπαθούσε.

Η Γκρέις είχε καταφέρει ολομόναχη να ελευθερώσει τον πατέρα της. Και το είχε κάνει απλώς καιμόνο επειδή αισθανόταν ότι αυτό ήταν το χρέος της. Ήταν μια ανόητη, παράτολμη, αλλά πολύγενναία πράξη.

Τώρα αντιμετώπιζε μια ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία, και ήταν βέβαιος ότι κι αυτή θα την έφερνεσε πέρας με την ίδια γενναιότητα. Και μόνη.

Το ερώτημα που τον βασάνιζε ήταν αν θα έκανε στ’ αλήθεια την αχρειότητα να μείνει μεσταυρωμένα χέρια και να μην τη βοηθήσει. Θα την άφηνε να φέρει στον κόσμο ένα νόθο παιδί, ενώήξερε ότι ήταν δικό του;

Πήρε μια βαθιά εισπνοή για να καθαρίσει το μυαλό του. Απλώνοντας πάλι το χέρι του, τράβηξε τοκορδόνι με περισσότερη δύναμη απ’ όσο σκόπευε· μια παράξενη γαλήνη είχε αρχίσει να απλώνεταιμέσα του και για πρώτη φορά από τότε που είχε εγκαταλείψει το Δαίμονα των Θαλασσώναισθανόταν γεμάτος αποφασιστικότητα. Είχε πράγματα να κάνει, ένα ταξίδι να οργανώσει.

Παρ’ όλο που μέχρι πριν από λίγες ώρες δε θα το πίστευε, είχε πάρει την απόφαση να παντρευτείτην Γκρέις Τσέιστεν.

12

Tο δείπνο, ένα εξαίσιο γεύμα από χελωνόσουπα, ψητή πέρδικα, καραμελωμένα καρότα, μπιζέλια μεκρέμα, και κέικ με κομμάτια φρούτων για επιδόρπιο, είχε τελειώσει. Η Ματίλντα προτιμούσε ναδειπνεί νωρίτερα απ’ όσο συνηθιζόταν κι αυτό βόλευε μια χαρά την Γκρέις τον τελευταίο καιρό.

Φιλοξενούσαν έναν απρόσμενο επισκέπτη.Ο Μάρτιν Τάλι, κόμης του Κόλινγουντ, είχε στείλει μήνυμα στην αρχή της εβδομάδας, ζητώντας

την άδεια να επισκεφθεί το Χάμφρεϊ Χολ κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο. Η Γκρέις είχεεξηγήσει στη θεία της τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είχε γνωριστεί με τον κόμη στο πλοίο καιπαρ’ όλο που δεν είχε καμία διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές, η Ματίλντα επέμενε να τονδεχτεί.

«Το ενδιαφέρον ενός κυρίου θα σου κάνει καλό», είπε η ηλικιωμένη γυναίκα. «Το ηθικό σου είναιπολύ πεσμένο τον τελευταίο καιρό, παιδί μου. Ίσως η επίσκεψη του κόμη το αναπτερώσει».

Η Γκρέις αμφέβαλλε γι’ αυτό. Αν ξανάβλεπε τον κόμη, απλώς θα ξαναθυμόταν τη νύχτα που τηνείχαν αρπάξει από το Λαίδη Ανν και τα όσα είχαν συμβεί κατόπιν. Θα θυμόταν τον Ίθαν, που δεν τονσκεφτόταν πια ως τον άντρα που αγαπούσε αλλά σαν τον αλητήριο που την είχε καταστρέψει.

Τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα τον καταριόταν να καεί στην κόλαση.

Page 92: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Παρ’ όλα αυτά, απάντησε στο μήνυμα του κόμη όπως τη συμβούλεψε η θεία της, καλώντας τοννα τις επισκεφθεί αν ο δρόμος του τον έφερνε τελικά προς το Σκάρμπορο.

Όπως και έγινε το ίδιο απόγευμα.Ο κόμης ήταν πολύ πιο συμπαθητικός απ’ όσο τον θυμόταν, με τα ανοιχτοκάστανα μαλλιά του

κομμένα κοντά στο στυλ του Βρούτου και τη φράντζα χτενισμένη χαμηλά στο μέτωπο. Τα μάτιατου είχαν το χρώμα του φουντουκιού και τα δόντια του ήταν ελαφρώς στραβά όπως τα θυμόταν.Της είπε ότι τη σκεφτόταν συχνά από τότε που την είχαν πάρει από το πλοίο, αλλά ότι είχε μάθει πωςο καπετάνιος είχε κάνει κάποιο λάθος και την είχε παραδώσει πολύ σύντομα στη θεία της.

Και οι δυο γνώριζαν ότι αυτό δεν είχε καμία σημασία. Η υπόληψή της είχε κηλιδωθείανεπανόρθωτα από τη στιγμή που είχε πατήσει το πόδι της στο κατάστρωμα του Δαίμονα τωνΘαλασσών και είχε ταξιδέψει χωρίς επίβλεψη, συντροφιά με τον πλοίαρχο Σαρπ. Αναρωτιόταν γιαποιο λόγο ο κόμης είχε ενδιαφερθεί τόσο πολύ για την τύχη της και αποφάνθηκε ότι αυτό τοντιμούσε και έδειχνε το χαρακτήρα του.

Οι τρεις τους κουβέντιασαν για λίγο περί ανέμων και υδάτων στο σαλόνι κι έπειτα η Ματίλντα τηναιφνιδίασε, καλώντας το λόρδο Τάλι να δειπνήσει μαζί τους και να περάσει τη νύχτα του στοΧάμφρεϊ Χολ, πριν συνεχίσει το ταξίδι του προς Λονδίνο το επόμενο πρωί.

«Σας διαβεβαιώνω ότι τα γεύματα που ετοιμάζει η μαγείρισσά μας είναι απείρως ανώτερα απ’αυτά που θα τρώγατε στο πανδοχείο», είπε η Ματίλντα.

«Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να μείνω», απάντησε ο κόμης κοιτάζοντας την Γκρέις.Το ενδιαφέρον του δεν της είχε διαφύγει ούτε και όταν συνταξίδευαν. Το είδε πάλι στα μάτια του

καθώς την κοιτούσε και αναρωτήθηκε αν θα εξακολουθούσε να τη βλέπει με το ίδιο μάτι αν ήξερεότι κυοφορούσε το παιδί ενός άλλου.

Μετά το δείπνο, η Ματίλντα εγκατέστησε τον κόμη σε έναν από τους ξενώνες, όπως του είχευποσχεθεί, και η Γκρέις έφερε το μικρό φορητό τηλεσκόπιο που είχε στο μπαούλο της και το έστησεστη βεράντα πάνω από τον κήπο. Ήταν ένα εκπληκτικό όργανο, ένα τηλεσκόπιο Χέρσελ που της είχεχαρίσει η μητέρα της –δίχως αμφιβολία πληρωμένο με χρήματα του πατέρα της– στα δέκατα έκταγενέθλιά της.

«Κοιτάξτε εκεί! Θα δείτε τον Ηρακλή και το Δράκοντα». Έριξε μια τελευταία ματιά καιπαραμέρισε για να κοιτάξει και ο κόμης μέσα από το φακό. «Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία,ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του φέρει τα χρυσά μήλα, αλλά για να τα πάρει έπρεπε νασκοτώσει το δράκο Λάδωνα που τα φύλαγε. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, έγιναν και οι δυοαστερισμοί και λάμπουν στο στερέωμα».

Ο Τάλι χαμογέλασε. «Δυστυχώς δε γνωρίζω πολλά πράγματα από ελληνική μυθολογία. Ότανεπιστρέψω στο Λονδίνο, θα φροντίσω να μελετήσω λιγάκι και τότε θα μπορούμε να συζητήσουμεευκολότερα».

Η Γκρέις κοίταξε αλλού, ανακουφισμένη που ήταν σκοτεινά στη βεράντα. Δεν ήξερε τι θα έκανετους επόμενους μήνες, αλλά το να επιστρέψει στο Λονδίνο ήταν μάλλον απίθανο.

«Θα το ήθελα πολύ», κατάφερε να απαντήσει. Παρ’ ότι ήταν Μάιος, εκεί ψηλά στο βορρά έκανεακόμα ψύχρα, αλλά η Ματίλντα είχε αφήσει ανοιχτές τις κουρτίνες και τις πόρτες της βεράντας. Γιαλόγους ευπρέπειας, είχε καθίσει σε μια καρέκλα μπροστά στο τζάκι και κεντούσε, γυρισμένη προςτο μέρος τους έτσι ώστε να τους επιβλέπει.

Page 93: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Αν λάμβανε κανείς υπόψη την κατάσταση της Γκρέις, η ανησυχία της θείας της για την τιμή τηςήταν σχεδόν για γέλια.

Μελέτησαν τα άστρα για λίγη ώρα ακόμα, αλλά δεν ήταν σωστό να κρατούν την ηλικιωμένηγυναίκα στο πόδι τόσο αργά κι έτσι ο κόμης τη βοήθησε να κλείσει το τηλεσκόπιο και να τομεταφέρει στο σπίτι.

«Πέρασα υπέροχα απόψε, Γκρέις. Ελπίζω να μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό. Δεν ξέρωγιατί, αλλά αισθάνομαι ότι γνωριζόμαστε από παλιά».

«Κι εγώ πέρασα πολύ ωραία, λόρδε μου».«Σε παρακαλώ, θα ήθελα να με λες Μάρτιν, τουλάχιστον όταν είμαστε μόνοι».Η Γκρέις δάγκωσε το χείλι της. Για λόγους που δεν μπορούσε να καταλάβει, ο κόμης επιδίωκε

μια σχέση μαζί της που ήταν εντελώς ανέφικτη. «Λυπάμαι, λόρδε μου. Ελπίζω να μην το πάρετεπροσωπικά, αλλά προς το παρόν δε γνωρίζω ποια θα είναι τα μελλοντικά σχέδιά μου. Δε θα ήθελανα σας δώσω αφορμές να θεωρήσετε ότι... ότι...»

«Καταλαβαίνω ότι το ενδιαφέρον μου φαίνεται κάπως ξαφνικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι σεσκεφτόμουν πολύ από την ημέρα που γνωριστήκαμε. Ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τησχέση μας από κει που σταμάτησε».

«Αυτό με κολακεύει πολύ, λόρδε μου, αλλά, όπως σας είπα, δεν είμαι βέβαιη για τα σχέδιά μου».Ο κόμης της έπιασε το χέρι. «Πότε υπολογίζεις να γυρίσεις στο Λονδίνο;»«Δε... δεν ξέρω».«Τέλος πάντων, όταν επιστρέψεις, θα μπορούσαμε ίσως να ξανασυναντηθούμε».Ήταν πιο εύκολο να συμφωνήσει. Χωρίς να το θέλει, η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της

καταφατικά. «Ασφαλώς». Μπήκαν μέσα και, μαζί με τη θεία της, ανέβηκαν ο καθένας στο δωμάτιότου.

Ελπίζοντας να αποφύγει μια δεύτερη συνάντηση με τον κόμη, η Γκρέις, το επόμενο πρωί, έμεινεστο κρεβάτι πολύ πιο αργά απ’ όσο συνήθιζε. Επειδή της είχε ανοίξει η όρεξη και έτρωγε για δύο,φόρεσε ένα φόρεμα από βερικοκί μουσελίνα και μια μακριά τουνίκ από πράσινο μετάξι και βγήκεαπό το δωμάτιο. Προσπαθούσε να μη σκέφτεται πόσο ακόμα θα μπορούσε να φοράει αυτό τοφόρεμα χωρίς να τη στενεύει και τι θα έκανε όταν η μέση της θα άρχιζε να φαρδαίνει.

Όπως ήλπιζε, το σπίτι ήταν ήσυχο και ο λόρδος Τάλι είχε φύγει. Όμως κάποιος χτυπούσε τηνεξώπορτα και ο Πάρκερ πήγαινε βιαστικός να ανοίξει.

Η Ματίλντα τον ακολούθησε. «Ποιος να είναι τέτοια ώρα; Είναι ακόμα νωρίς για επισκέψεις και ηΕλβίρα μου είπε ότι δε θα ερχόταν πριν από το δεκατιανό».

Ο Πάρκερ άνοιξε την πόρτα και η Γκρέις έμεινε εκεί που στεκόταν, με το πόδι μετέωρο στοτελευταίο σκαλοπάτι. Παρ’ όλο που είχαν περάσει σχεδόν τρεις μήνες και ήταν ντυμένος σαντζέντλεμαν, με σκούρο μπλε φράκο, εφαρμοστό γκρι παντελόνι και κατάλευκο ψηλό κολάρο, δενείχε ξεχάσει ποτέ εκείνα τα καταγάλανα μάτια και το όμορφο πρόσωπο του αχρείου που της είχεφερθεί με τόση περιφρόνηση.

Αγνοώντας τον μπάτλερ, ο Ίθαν μπήκε και μίλησε απευθείας στη μεγαλύτερη από τις δύογυναίκες που στέκονταν και τον κοιτούσαν εμβρόντητες. «Υποθέτω ότι είστε η λαίδη Χάμφρεϊ».

«Όντως. Κι εσείς ποιος είστε;...»«Ίθαν Σαρπ, μαρκήσιος του Μπέλφορντ, λαίδη μου. Ήρθα για να μιλήσω στην ανιψιά σας».

Page 94: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η Γκρέις απλώς παρακολουθούσε αμίλητη.«Είστε ο πλοίαρχος Σαρπ;» ρώτησε η Ματίλντα με ένα ίχνος έκπληξης στη φωνή της.«Στις διαταγές σας, κυρία μου».Η Ματίλντα πήρε βαθιά εισπνοή και άφησε τον αέρα να βγει αργά. «Μα τότε περάστε, λόρδε

μου». Γύρισε προς τον μπάτλερ. «Πάρκερ, θα πάρουμε το τσάι μας στο σαλόνι, σε παρακαλώ».Ο αδύνατος άντρας έκανε μια μικρή υπόκλιση. «Μάλιστα, λαίδη μου».Η Γκρέις δε σάλεψε από τη θέση της. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε, το στομάχι της είχε δεθεί

κόμπος. Ο Ίθαν ήταν εκεί. Πραγματικά, νόμιζε ότι δε θα τον ξανάβλεπε ποτέ. Ασυναίσθητα,ακούμπησε το χέρι της στην κοιλιά της. Δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα έλεγε ο Ίθαν αν μάθαινεότι είχε μέσα της το παιδί του.

Ξαφνικά θυμήθηκε τον τίτλο που είχε αναφέρει. Σίγουρα δεν είχε ακούσει καλά. Ο άνθρωποςήταν πειρατής, όχι μαρκήσιος. Τι παιχνίδι έπαιζε;

Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. Ήταν ακόμα πιο όμορφος απ’ όσο τον θυμόταν, πιο ψηλός, πιοευθυτενής, πιο σοβαρός. Ένιωσε το βλέμμα του πάνω της και της κόπηκε η ανάσα. Θυμήθηκε πωςήταν ικανός να το κάνει αυτό με μια του ματιά και θύμωσε.

«Αν δεν έχεις αντίρρηση, θεία, μια και με τον πλοίαρχο είμαστε παλιοί γνώριμοι, θα ήθελα να τουμιλήσω ιδιαιτέρως για λίγα λεπτά πριν πάρουμε το τσάι μας».

Η Ματίλντα περιέφερε το βλέμμα της από τον ένα στην άλλη. «Μπορείτε να μιλήσετε ιδιαιτέρωςστο τριανταφυλλί σαλόνι».

«Ευχαριστώ». Η Γκρέις γύρισε και προχώρησε χωρίς να περιμένει για να δει αν ο Ίθαν θα τηνακολουθούσε, αλλά όταν άκουσε τα βήματά του –κάπως διστακτικά στην αρχή–, κατάλαβε ότιερχόταν ξοπίσω της. Τον οδήγησε στο σαλόνι και μισόκλεισε πίσω τους την πόρτα.

«Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησε απερίφραστα, γυρνώντας προς το μέρος του. «Τι θέλεις;»Ο Ίθαν χαμογέλασε σφιγμένα. «Ήλπιζα πως θα μου επιφύλασσες κάπως πιο θερμή υποδοχή.

Φαίνεται όμως πως έπεσα έξω και δε με νοστάλγησες καθόλου».Η Γκρέις πήρε μια βαθιά ανάσα, πασχίζοντας να κρατήσει την ψυχραιμία της και ελπίζοντας πως ο

Ίθαν δε θα καταλάβαινε πόσο ταραγμένη ήταν. «Τι κάνεις εδώ, πλοίαρχε Σαρπ;»Το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω της, περιεργάστηκε το βερικοκί φόρεμα και την πράσινη τουνίκ,

την καμπύλη του στήθους της, τα μαζεμένα της μαλλιά. Για μια στιγμή της φάνηκε πως είδε κάτιστα μάτια του, αλλά η έκφρασή του δεν είχε αλλάξει.

«Θα μπορούσες να πεις ότι έχουμε έναν κοινό φίλο. Η Βικτόρια Ίστον είναι σύζυγος τουξαδέρφου μου».

Η Γκρέις ένιωσε το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπό της. Θα πρέπει να ταλαντεύτηκε, γιατίένιωσε το χέρι του στον αγκώνα της. Ο Ίθαν την κράτησε και τη βοήθησε να καθίσει σε μιακαρέκλα.

«Κάθισε, που να πάρει η οργή! Δεν ήρθα για να σε αναστατώσω».Η Γκρέις ξεροκατάπιε, πάλεψε να ξαναβρεί την ψυχραιμία της και πίεσε τον εαυτό της να τον

κοιτάξει. «Τότε γιατί ήρθες;»«Ο Κορντ μου είπε για το παιδί. Ήρθα γιατί θέλω να παντρευτούμε».Δεν πίστευε στ’ αυτιά της. Η πιο έμπιστη φίλη της είχε προδώσει το μυστικό της! Η Βικτόρια την

είχε προδώσει και τώρα ο καπετάνιος του διαβόλου είχε έρθει για να την κάνει γυναίκα του. Της

Page 95: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ήταν αδύνατον να το πιστέψει.Ανασήκωσε αγέρωχα το κεφάλι της και τον κοίταξε κατάματα. «Βλέπω πως δεν έπαψες να δίνεις

διαταγές. Ωστόσο, φαίνεται να σου διαφεύγει πως ο άντρας δεν προστάζει μια γυναίκα να τονπαντρευτεί. Της κάνει πρόταση γάμου».

«Υπό τις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο μου φαίνεται περιττό. Είσαι ήδη δύο μηνών έγκυος,είμαι ο πατέρας του παιδιού. Τι άλλο μας μένει να κάνουμε;»

Ένα πικρόχολο γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της. «Ό,τι πρέπει να γίνει θα το αποφασίσω εγώ. Και ηαπόφασή μου δεν είναι να σε παντρευτώ».

Το σαγόνι του σφίχτηκε. Η Γκρέις θυμόταν πολύ καλά αυτή τη σκληρή έκφραση. «Μην είσαιανόητη».

«Φύγε, Ίθαν. Και οι δυο ξέρουμε ότι δε θέλεις να με παντρευτείς. Φύγε και μην ξαναγυρίσεις».Κάτι άστραψε στα μάτια του και για πρώτη φορά η Γκρέις αντιλήφθηκε ότι κι εκείνος ήταν εξίσου

ταραγμένος. Κάποτε είχε πιστέψει ότι τη νοιαζόταν με το δικό του τρόπο. Αλλά είχε κάνει λάθος. Ήμήπως όχι;

Ο Ίθαν της έριξε μια τελευταία αγριωπή ματιά, γύρισε και βγήκε από το σαλόνι. Η Γκρέιςσυνειδητοποίησε ότι πήγαινε να βρει τη θεία της και να της πει την αλήθεια και κόντεψε ναλιποθυμήσει.

Σηκώνοντας τις φούστες της για να μην την εμποδίζουν, έτρεξε ξοπίσω του. Αλλά προς μεγάλητης απόγνωση, όταν έφτασε στην πόρτα του μεγάλου σαλονιού τη βρήκε κλειδωμένη.

«Είναι στ’ αλήθεια απαραίτητο, λόρδε μου;»Η θεία της Γκρέις καθόταν σε έναν ελαφρώς φθαρμένο καναπέ, μπροστά στο αναμμένο τζάκι.«Η Γκρέις δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμη. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας για να την κάνω να

λογικευτεί».«Συνεχίστε».Ο Ίθαν δεν προχώρησε από το σημείο όπου στεκόταν, μόλις μέσα από την πόρτα. Αισθανόταν

ακόμα τις επιπτώσεις της συνάντησής του με την Γκρέις. Είχε στ’ αλήθεια ξεχάσει την επίδραση πουείχε πάνω του; Το πόσο τον έκαναν να υποφέρει από πόθο εκείνα τα καταπράσινα μάτια της; Τοπόσο τον έκαναν να την ποθεί, παρ’ όλο που ήξερε ότι ήταν λάθος;

«Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, η Γκρέις έμεινε τρεις εβδομάδες στο πλοίο μου, το Δαίμονα τωνΘαλασσών. Σ’ αυτό το διάστημα... σχετιστήκαμε. Για να το θέσω ωμά, η Γκρέις κυοφορεί το παιδίμου. Και ήρθα για να την παντρευτώ».

Η ηλικιωμένη γυναίκα καθόταν και τον κοιτούσε εντελώς ανέκφραστη. «Έτσι, ε;»«Δε φαίνεστε ιδιαίτερα έκπληκτη».«Για την κατάστασή της; Όχι, καθόλου. Εκείνο που με εκπλήσσει πολύ είναι το ότι βρίσκεστε

εδώ, γιατί θέλετε να κάνετε το καθήκον σας».«Αν έχετε την καλοσύνη να μου εξηγήσετε τι εννοείτε...»«Γνωρίζω εδώ και αρκετές εβδομάδες ότι η Γκρέις είναι σε ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν σημάδια

που μια γυναίκα τα γνωρίζει, βλέπετε. Στην αρχή, είχε πρωινές αδιαθεσίες. Το τελευταίο διάστημαείναι μελαγχολική και αφηρημένη. Ανησυχεί τρομερά. Ήλπιζα, περίμενα, ότι με τον καιρό θα με

Page 96: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

εμπιστευόταν αρκετά ώστε να ζητήσει τη βοήθειά μου».Το στήθος του Ίθαν σφίχτηκε. Η Γκρέις αγωνιούσε, σίγουρα ήταν τρομαγμένη, κι όμως δε

μιλούσε σε κανέναν.«Δε χρειάζεται πλέον τη βοήθειά σας. Σύντομα θα έχει σύζυγο και θα φροντίζει αυτός για τις

ανάγκες της».Το σερβίτσιο του τσαγιού βρισκόταν δίπλα της και από το στόμιο της τσαγιέρας έβγαινε ατμός,

αλλά η Ματίλντα δεν του πρόσφερε τσάι. «Είστε στ’ αλήθεια μαρκήσιος; Η Γκρέις μου είπε ότιείστε πειρατής».

«Ήμουν ιδιώτης καταδρομέας στην υπηρεσία της πατρίδας μου. Όταν πέθανε ο μεγάλος μουαδελφός, έγινα μαρκήσιος του Μπέλφορντ».

«Άρα θα είστε σε θέση να προσφέρετε στην Γκρέις τη ζωή που της αξίζει».«Ούτε στην Γκρέις ούτε στο παιδί θα λείψει ποτέ τίποτα».«Η Γκρέις είναι εξαιρετικά ισχυρογνώμων. Έστω κι αν εγώ πιστεύω ότι ο γάμος με τον πατέρα

του παιδιού της είναι προς το συμφέρον της, εκείνη θα πρέπει να πείσετε».Η λαίδη Χάμφρεϊ σηκώθηκε από τον καναπέ και πήγε να ξεκλειδώσει την πόρτα. Ήταν φανερό ότι

η Γκρέις κρυφάκουγε, γερμένη στην πόρτα, γιατί όταν η Ματίλντα την άνοιξε απότομα, λίγο έλειψενα πέσει κάτω.

Ο Ίθαν συγκρατήθηκε να μη χαμογελάσει και σκέφτηκε ότι είχε περάσει πολύς καιρός από τηντελευταία φορά που είχε συμβεί αυτό. Και για την ακρίβεια, από τότε που η Γκρέις είχε φύγει από τοπλοίο του.

Την κοίταξε. Ήταν ψηλή για γυναίκα, πανέμορφη στο πρωινό φως, με τη λάμψη της επερχόμενηςμητρότητας να την ομορφαίνει ακόμα περισσότερο. Κι όμως, το ψυχικό της σθένος ήταν ολοφάνεροστην έκφραση του προσώπου της, στην αγέρωχη στάση του σώματός της. Ακριβώς αυτή η δύναμηήταν που τον είχε τραβήξει κοντά της, το θάρρος της μπροστά στον κίνδυνο.

Από τότε που την είχε γνωρίσει δεν είχε μπορέσει να τη βγάλει από το μυαλό του.Και τώρα ένιωθε την ίδια επίδραση, την ίδια ανεπιθύμητη, μαγνητική έλξη που είχε αισθανθεί και

τότε. Ακόμα και τώρα, η σκέψη και μόνο να τη ρίξει στο κρεβάτι του τον ερέθιζε, και χαιρόταν πουτο φράκο του ήταν αρκετά μακρύ ώστε να το κρύβει.

Βλαστημώντας νοερά, γύρισε προς την Γκρέις, που τον κοιτούσε αγριωπά από μερικά μέτρα πιοπέρα. «Η θεία σου λέει ότι πρέπει να σε πείσω να με παντρευτείς. Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι οκαλύτερος τρόπος για να το πετύχω;»

Εκείνη ανασήκωσε το κοκκινωπό φρύδι της. «Δεν είναι δυνατόν να σοβαρολογείς».«Σοβαρολογώ απολύτως. Είσαι εξαιρετικά ευφυής κοπέλα. Τι πρέπει να πω για να σε κάνω να

λογικευτείς;»«Δεν το πιστεύω! Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που θα μπορούσε να με πείσει. Εσύ δε μου είπες

ότι κάθε φορά που θα με κοιτάζεις θα θυμάσαι τους ανθρώπους που έστειλε ο πατέρας μου στοντάφο; Πώς είναι δυνατόν να σκέφτεσαι καν να παντρευτείς μια γυναίκα που σε κάνει να αισθάνεσαιέτσι;»

Αλήθεια, πώς ήταν δυνατόν; Και ο ίδιος είχε κάνει αυτή την ερώτηση αμέτρητες φορές στον εαυτότου μέχρι να φτάσει στο Σκάρμπορο. «Συμβαίνουν πολλά. Οι συνθήκες αλλάζουν. Το παιδί πουέχεις μέσα σου είναι δικό μου. Θέλω να του δώσω το όνομά μου».

Page 97: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Είσαι όντως μαρκήσιος;»Ο Ίθαν χαμογέλασε λοξά. «Τόσο δύσκολο σου είναι να το πιστέψεις;»Η Γκρέις του γύρισε την πλάτη. «Σε παρακαλώ, Ίθαν, γύρνα στο Λονδίνο. Έκανες το χρέος σου

κι εγώ αρνήθηκα την πρόταση. Είσαι ελεύθερος να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως και πριν».Θα μπορούσε να το κάνει, μολονότι οι φίλοι του δε θα το επιδοκίμαζαν. Θα μπορούσε να είναι

πάλι ελεύθερος –εκτός από ένα ακόμα βάρος στους ώμους του. Όμως, καθώς κοιτούσε την Γκρέις,ξαφνικά η ζωή που έκανε στο Λονδίνο του φάνηκε ανούσια.

Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους της και τη γύρισε μαλακά προς το μέρος του. «Δε θέλειςνα γεννηθεί νόθο το παιδί σου. Ειδικά εσύ θα έπρεπε να καταλαβαίνεις πόσο σκληρό είναι αυτό.Είμαι μαρκήσιος του Μπέλφορντ. Παντρέψου με και το παιδί θα μεγαλώσει με όλα τα προνόμια πουτου εξασφαλίζει αυτός ο τίτλος».

Εκείνη τον κοίταξε ερευνητικά για κάμποση ώρα, προσπαθώντας να μαντέψει τις σκέψεις του,αλλά δεν ήταν εύκολο, αφού και ο ίδιος δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς σκεφτόταν.

«Κι αν το παιδί είναι αγόρι; Αν παντρευτούμε, θα γίνει διάδοχός σου. Είσαι διατεθειμένος ναεπιτρέψεις στον εγγονό ενός προδότη να κληρονομήσει τον τίτλο των Μπέλφορντ;»

Το στομάχι του Ίθαν σφίχτηκε. Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Ήταν ένας από τους λόγους γιατους οποίους αντιδρούσε τόσο πεισματικά σ’ αυτόν το γάμο. Όμως είχε πάψει πια να του φαίνεταιτόσο σημαντικός. Ήταν αποφασισμένος να παντρευτεί την Γκρέις και θα το επιδίωκε με κάθε τρόπο.

«Ποτέ δε με ενδιέφερε ο τίτλος. Χαιρόμουν που τον είχε κληρονομήσει ο αδελφός μου, οΤσαρλς, και όχι εγώ. Ό,τι κι αν έχει κάνει ο πατέρας σου, δεν παύει να είναι μέλος τηςαριστοκρατίας. Αν το παιδί είναι αγόρι, θα με κληρονομήσει».

Η αβεβαιότητα σκοτείνιασε το πρόσωπό της. Ο Ίθαν ήξερε ότι σκεφτόταν το αγέννητο παιδί καιτο συμφέρον του. Δεν ξεχνούσε την καλοσύνη που είχε δείξει στον μικρό Φρέντι Μπάρτον και δεναμφέβαλλε ότι θα γινόταν καλή μητέρα.

«Ξέρεις ποιο πρέπει να είναι το πρώτιστο μέλημά σου», επέμεινε. «Πες μου ότι θα μεπαντρευτείς».

Ήταν η μόνη λύση και το ήξεραν και οι δυο. Ωστόσο η Γκρέις καθυστέρησε τόσο πολύ να τουαπαντήσει, που ο Ίθαν άρχισε να εκνευρίζεται.

«Εντάξει, θα σε παντρευτώ».Ήταν παράλογο να αισθάνεται ανακούφιση. Είχε δεχτεί να γίνει γυναίκα του, αλλά δεν ήταν αυτό

που επιθυμούσε.«Κανόνισα να βγει ειδική άδεια. Έχω μιλήσει ήδη με τον εφημέριο. Μπορούμε να παντρευτούμε

αύριο το απόγευμα».Η βαρόνη, η λαίδη Χάμφρεϊ, σηκώθηκε από τον καναπέ όπου καθόταν και πηγαίνοντας

χαμογελαστή κοντά στην ανιψιά της, την αγκάλιασε ζεστά.«Χαίρομαι για σένα, καλό μου παιδί. Πιστεύω ότι πήρες τη σωστή απόφαση». Στράφηκε προς τον

Ίθαν. «Καλώς ήρθες στην οικογένειά μας, λόρδε μου».Εκείνος κοίταξε τη μέλλουσα σύζυγό του και κάτι έκανε την καρδιά του να σφιχτεί. Για πρώτη

φορά συνειδητοποίησε πόσο του είχε λείψει, πόσο πολύ την ήθελε ακόμα.Για μια στιγμή, το πρόσωπο του Χάρμον Τζέφρις πέρασε μπροστά από τα μάτια του και το σαγόνι

του σφίχτηκε καθώς προσπαθούσε να βγάλει αυτή την εικόνα από το μυαλό του. Είπε στον εαυτό

Page 98: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του ότι δεν είχε καμιά σημασία τίνος κόρη ήταν η Γκρέις –εκείνος είχε κάνει το σωστό.

Την ημέρα του γάμου η Γκρέις φορούσε το περιδέραιο –το Περιδέραιο της Νύφης, όπως ήταν τοαπόλυτα ταιριαστό όνομά του. Φώλιαζε στη βάση του λαιμού της, απορροφώντας τη ζεστασιά τουδέρματός της και προσφέροντάς της μια παράξενη παρηγοριά εκείνη τη μελαγχολική,συννεφιασμένη μέρα του γάμου της.

Είχε επιλέξει ένα φόρεμα από ανοιχτόχρωμο πράσινο μετάξι με μπορντούρα από εκρού δαντέλαστον ποδόγυρο, στα πλαϊνά και κάτω από την ψηλή μέση. Τα στιλπνά μαργαριτάρια ταίριαζανυπέροχα με την απόχρωση του φορέματος. Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι με τη θεία τηςκαι τη λαίδη Τουίντ, η Φοίβη της έριξε στον ώμο την κάπα της με τη γούνινη επένδυση. Βγήκαν απότην πόρτα και ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την εκκλησία του Αγίου Θωμά, στο κέντρο τουχωριού.

Η άμαξα της Ματίλντα τις περίμενε μπροστά στο σπίτι. Το μαύρο χρώμα της ήταν ξεθωριασμένοκαι η χρυσή μπογιά των τροχών είχε αρχίσει να ξεφλουδίζει. Η Γκρέις δεν ξαφνιάστηκε όταν είδε τομολυβένιο ουρανό ούτε όταν ένιωσε τον παγωμένο αέρα που φυσούσε από τη θάλασσα –έφτιαχναντο τέλειο φόντο για τη φάρσα που θα παιζόταν σε λίγο.

Τουλάχιστον η μητέρα της θα ήταν ευτυχισμένη. Η Γκρέις της είχε στείλει ένα γράμμα εκείνο τοπρωί με το οποίο την πληροφορούσε ότι παντρευόταν το μαρκήσιο του Μπέλφορντ. Παρά τηβιασύνη με την οποία γινόταν ο γάμος και την απουσία μιας πολυάνθρωπης, επιδεικτικής τελετής, ημητέρα της θα εκστασιαζόταν. Ανέκαθεν ονειρευόταν να παντρευτεί η κόρη της αριστοκράτη.

Η Γκρέις δεν είχε την ίδια άποψη. Ασυναίσθητα, έφερε το χέρι της στο περιδέραιο. Καθώς ηάμαξα κατευθυνόταν προς την εκκλησία, εκείνη σκεφτόταν το θρύλο που συνόδευε τα παμπάλαιαμαργαριτάρια και αναρωτιόταν αν ο γάμος της με τον Ίθαν ήταν ένα είδος τιμωρίας για το έγκλημαπου είχε διαπράξει, βοηθώντας τον πατέρα της να αποδράσει από τη φυλακή.

Ίσως ο υποκόμης ήταν πράγματι προδότης και υπεύθυνος για το θάνατο δεκάδων ανθρώπων.Έτσι ο γάμος της με τον Ίθαν, έναν άνθρωπο που δεν την αγαπούσε καθόλου και περιφρονούσε τοαγέννητο παιδί της, ασφαλώς ισοδυναμούσε με ισόβια ποινή.

Τα δικά της αισθήματα ήταν ανάμεικτα. Είχε κάνει το λάθος να πιστέψει ότι ο Ίθαν δεν τηνενδιέφερε πια. Δεν είχε φανταστεί ότι τη στιγμή που θα τον έβλεπε να στέκεται στο κατώφλι τηςθείας της η καρδιά της θα σκιρτούσε όπως και πρώτα και ένα σμάρι πεταλούδες θα φτερούγιζαν στοστομάχι της.

Επί μήνες έλεγε ψέματα στον εαυτό της, προσπαθώντας να τον πείσει ότι η έλξη που είχεαισθανθεί γι’ αυτόν ήταν ένα παροδικό καπρίτσιο που την είχε οδηγήσει στην καταστροφή.

Τώρα συνειδητοποιούσε ότι ένιωθε τον ίδιο μαγνητισμό όπως και τις μέρες που βρισκόταν πάνωστο πλοίο. Και μόνο που τον κοιτούσε, ένιωθε την καρδιά της να σφίγγεται, λαχταρούσε να τοναγγίξει, λαχταρούσε να την αγγίξει εκείνος.

Ήταν παράλογο. Γελοίο. Ο άνθρωπος ήταν η χειρότερη επιλογή για σύζυγο που θα μπορούσε νακάνει. Είχαν συμβεί τόσα πολλά, είχαν μεσολαβήσει τόσα γεγονότα, που ήταν σίγουρη ότι δε θαμπορούσε να βρει κανενός είδους ευτυχία κοντά του. Ο Ίθαν ήταν ένας άνθρωπος που η μανία τηςεκδίκησης τον κατέτρωγε κι εκείνη δεν αμφέβαλλε ούτε στιγμή ότι ήταν αποφασισμένος να στείλει

Page 99: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

με κάθε τρόπο τον πατέρα της στην κρεμάλα.«Να τη, μετά απ’ αυτή τη γωνία». Καθισμένη απέναντι από την Γκρέις και τη θεία της, η Ελβίρα

Τουίντ έδειξε το ψηλό τετράγωνο καμπαναριό της παμπάλαιας εκκλησίας. Ήταν τουλάχιστοντριακοσίων ετών και όλα αυτά τα χρόνια στεκόταν σαν φύλακας στο χωριό, σαν βοσκός πουπροστάτευε το κοπάδι του.

Η Γκρέις είχε παρακολουθήσει λειτουργίες εκεί, μαζί με τη θεία της και τη λαίδη Τουίντ. Γνώριζετον εφημέριο Πόλσον, τη γυναίκα του και τους δυο γιους τους. Ένας τόσο εσπευσμένος γάμοςσίγουρα θα έκανε τον εφημέριο να απογοητευτεί.

Τα δύο άλογα που έσερναν την άμαξα σταμάτησαν μπροστά στην εκκλησία, που ήταν πνιγμένηστον κισσό. Το τρίχωμα των ζώων ήταν ελαφρώς απεριποίητο, οι κοιλιές τους κάπως χοντρές –ακόμα κι αυτά είχαν αρχίσει να δείχνουν την ηλικία τους, όπως και ό,τι άλλο ανήκε στη θεία της.

Οι τροχοί σταμάτησαν και η νευρικότητά της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Ένιωθε σανυπνοβάτης, λες και ζούσε τη ζωή κάποιας άλλης. Γιατί η Γκρέις Τσέιστεν δεν ήταν δυνατόν ναπαντρεύεται έναν άνθρωπο που της ήταν ουσιαστικά άγνωστος.

Πήρε μια βαθιά εισπνοή για να στυλωθεί και γύρισε για να κοιτάξει έξω από το παράθυρο.Ξαφνιάστηκε όταν είδε το μεγαλόσωμο Σκοτσέζο, τον Άνγκους Μακσέιν, να περιμένει στοχαλικοστρωμένο μονοπάτι της εκκλησίας. Φορούσε ένα σκούρο πράσινο κιλτ, την επίσημηενδυμασία της πατρίδας του. Προχωρώντας μπροστά, άνοιξε την πόρτα της άμαξας πριν προλάβεινα την ανοίξει ο υπηρέτης και άπλωσε ιπποτικά το χέρι του προς τις κυρίες που κάθονταν μέσα.

«Λαίδη μου», είπε στη Ματίλντα, κάνοντας μια υπόκλιση.«Ω κύριε Μακσέιν! Τι χαρά που σας ξαναβλέπουμε». Η Ματίλντα στράφηκε στη φίλη της.

«Λαίδη Τουίντ, επιτρέψτε μου να σας συστήσω έναν καλό φίλο της ανιψιάς μου, τον κύριοΜακσέιν».

«Χαίρω πολύ», απάντησε η στρουμπουλή γυναίκα.«Παρομοίως», αποκρίθηκε ο Άνγκους. Χαμογέλασε στην Γκρέις. «Λοιπόν, κοπελιά μου, τα

κατάφερες αυτή τη φορά», είπε γελώντας. «Καιρός ήταν να νοικοκυρευτεί το παλικάρι μας».Η Γκρέις δεν ήξερε τι να απαντήσει σ’ αυτό, αλλά στο τέλος δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει.

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, Άνγκους».Οι δυο ηλικιωμένες γυναίκες κατευθύνθηκαν προς την εκκλησία, αφήνοντας την Γκρέις στη

φροντίδα του Άνγκους.Εκείνος της πρόσφερε το μπράτσο του. «Ας πηγαίνουμε, κορίτσι μου. Ο καπετάνιος θα με γδάρει

ζωντανό αν δεν του παραδώσω τη νυφούλα του».Η Γκρέις του έσφιξε για μια στιγμή το μπράτσο. «Χαίρομαι που είσαι εδώ, Άνγκους».«Ούτε ένα σύνταγμα Βρετανών γρεναδιέρων δε θα μπορούσε να με κρατήσει μακριά, κορίτσι

μου».Η Γκρέις χαμογέλασε πάλι και η έντασή της μετριάστηκε κάπως. Ο Άνγκους ήταν καλός μαζί της

από την πρώτη στιγμή και ήξερε ότι μπορούσε να βασίζεται πάνω του.Η εκκλησία ήταν μικρή αλλά πανέμορφη, με χοντρούς πέτρινους τοίχους, ψηλά παράθυρα με

βιτρό και χοντρά ξύλινα δοκάρια στην οροφή. Ένα τμήμα του εσωτερικού της ήταν ντυμένο μεζεστό, βερνικωμένο ξύλο και δεκάδες κεριά φώτιζαν το κεντρικό κλίτος.

Η Γκρέις σταμάτησε για μια στιγμή μέσα από την πόρτα για να δεχτεί τις ευχές της θείας της και

Page 100: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της λαίδης Τουίντ κι έπειτα οι δυο γυναίκες προχώρησαν και κάθισαν στα στασίδια τους. Η Γκρέιςξαφνιάστηκε και χάρηκε όταν είδε τον νεαρό Φρέντι Μπάρτον να κάθεται σε ένα στασίδι και νακρατάει το διπλανό για τον Άνγκους. Το ξανθό αγόρι τής έγνεψε και η Γκρέις του χαμογέλασε.Δίπλα του, η Φοίβη Μπλουμ, συγκινημένη, πίεζε το μαντιλάκι στη μύτη της, κλαίγοντας σιγανά.Ήταν μια περίεργη συνάθροιση, αλλά όλοι τους ήταν φίλοι της και χαιρόταν που τους είχε κοντάτης.

Το βλέμμα της στράφηκε προς το βωμό, όπου στεκόταν και περίμενε ο εφημέριος Πόλσον. Ήτανένας αδύνατος άντρας γύρω στα σαράντα με αραιά καστανά μαλλιά και γλυκά μάτια. Μπροστά τουστεκόταν ο Ίθαν και κοιτούσε προς το διάδρομο, ψηλός και απίστευτα ωραίος, με τα μαύρα τουμαλλιά χτενισμένα άψογα, φορώντας ένα μπορντό φράκο τόσο σκούρο που φαινόταν σχεδόν σανμαύρο, ένα ασημί γιλέκο και ένα σκούρο γκρίζο παντελόνι.

Στην απαλή αναλαμπή των κεριών, η Γκρέις είδε πως το σαγόνι του ήταν σφιγμένο, η έκφρασήτου επιφυλακτική. Αλλά καθώς πλησίαζε, στηριγμένη στο μπράτσο του Άνγκους, πρόσεξε επίσηςότι τα ανοιχτογάλανα μάτια του ήταν γεμάτα ταραχή, και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να τοπροσδιορίσει.

Το χέρι της έτρεμε ελαφρά όταν ο Άνγκους το απόθεσε στο χέρι του Ίθαν και στράφηκαν προςτον εφημέριο. Η Γκρέις προσπάθησε να συγκεντρωθεί σ’ αυτά που έλεγε ο εφημέριος Πόλσον,προσπάθησε να δώσει τις σωστές απαντήσεις όταν έπρεπε, αλλά οι σκέψεις της κάθε τόσογυρνούσαν στον Ίθαν και σ’ αυτό που είχε διακρίνει στο βλέμμα του.

Όταν η τελετή πλησίαζε στο τέλος της, γύρισε προς το μέρος του και είδε πάλι την ίδια έκφρασηστο πρόσωπό του καθώς την κοιτούσε.

«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σας ονομάζω συζύγους. Ους οΘεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω». Ο εφημέριος χαμογέλασε. «Μπορείτε να φιλήσετε τησύζυγό σας, λόρδε μου».

Για μια στιγμή ο Ίθαν δεν κουνήθηκε από τη θέση του και η Γκρέις σκέφτηκε ότι η εχθρότητά τουαπέναντί της ήταν πολύ βαθύτερη απ’ όσο νόμιζε. Τότε όμως έσκυψε προς το μέρος της καιακούμπησε τα χείλη του πολύ απαλά στα δικά της.

Η Γκρέις έκλεισε τα μάτια της και ανάσανε τη γνώριμη μυρωδιά του, ένιωσε την υφή του φράκουτου κάτω από τα δάχτυλά της. Και τα χείλη του της ήταν γνώριμα –απαλά και σταθερά, αρρενωπάκαι μεθυστικά. Όταν μισάνοιξε τα δικά της, το φιλί του βάθυνε και τα στόματά τους έσμιξαν καιέλιωσαν.

Ένιωσε τα χέρια του στους ώμους της και το φιλί τους έγινε ακόμα πιο φλογερό. Ασυναίσθηταέγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και επέτρεψε στη γλώσσα του να βυθιστεί στο στόμα της. Ένιωσεμια γλυκιά ζεστασιά να την τυλίγει και ο Ίθαν θα πρέπει να αισθάνθηκε κάτι παρόμοιο, γιατίπροσπάθησε να τραβηχτεί μακριά της.

«Ίθαν...» ψιθύρισε κι εκείνος διεκδίκησε για μια ακόμα φορά τα χείλη της.Κάποιος έκανε ένα θόρυβο που αντήχησε στους πέτρινους τοίχους της εκκλησίας και η Γκρέις

συνειδητοποίησε ότι ο Άνγκους ξερόβηχε επιδεικτικά, προσπαθώντας να τους θυμίσει πούβρίσκονταν. Τραβήχτηκαν προς τα πίσω ταυτόχρονα. Το πρόσωπο της Γκρέις έγινε κατακόκκινοαπό ντροπή, ενώ τα μάγουλα του Ίθαν αναψοκοκκίνισαν.

Εκείνος κοίταξε αλλού κι έπειτα πάλι εκείνη, και η Γκρέις κατάλαβε πως είχε θυμώσει με τον

Page 101: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

εαυτό του γι’ αυτή τη στιγμιαία απώλεια αυτοελέγχου. «Νομίζω πως είναι ώρα να φύγουμε», τηςείπε και το πρόσωπό του έγινε πάλι μια ανέκφραστη μάσκα.

Η Γκρέις τον έπιασε αγκαζέ με χέρι που έτρεμε. Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος. Ήτανπαντρεμένη, αλλά ο γάμος είχε γίνει από ανάγκη και δεν είχε ούτε ίχνος χαράς.

«Νομίζω ότι η λαίδη Τουίντ έχει ετοιμάσει ένα γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας», είπε ο Ίθαν.«Πολύ σωστά». Η στρουμπουλή γυναίκα προχώρησε και στάθηκε δίπλα τους. «Το προσωπικό

μου μοχθούσε όλο το πρωί. Κι εκτός απ’ αυτό, έχω ετοιμάσει μια ειδική σουίτα. Θα ήταν τιμή μουαν μένατε στο Σίκλιφ απόψε».

Για μια στιγμή η Γκρέις είχε την εντύπωση ότι ο Ίθαν θα αρνιόταν. Της είχε πει ότι είχε έρθει μετο Δαίμονα των Θαλασσών για να γλιτώσει χρόνο και πίστευε ότι θα ήθελε να φύγουν αμέσως μετάτο γάμο.

Τότε όμως το βλέμμα του στράφηκε στο νυφικό της, θυμήθηκε ότι τώρα πια ήταν παντρεμένοςκαι κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Η τιμή είναι δική μας».

Η Γκρέις ένιωσε ένα απρόσμενο κύμα ανακούφισης. Άλλη μια νύχτα πριν αναχωρήσουν για τοΛονδίνο και τη ζωή για την οποία ήταν εντελώς απροετοίμαστη.

«Ευχαριστώ», του είπε και χαμογέλασε με δυσκολία.«Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα του γάμου μας. Θέλω να δω τη γυναίκα μου ευτυχισμένη». Όμως

το ύφος του έλεγε κάτι εντελώς διαφορετικό. Το βλέμμα του είχε γίνει φλογερό και έντονο και ηΓκρέις ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, όταν η πόρτα της σουίτας τους θα έκλεινε.

Η καρδιά της φτερούγισε. Τώρα του ανήκε· θα μπορούσε να διεκδικήσει τα συζυγικά τουδικαιώματα όποτε του έκανε κέφι. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Και δεν ήξερε αν ήταναπό φόβο ή αδημονία.

13

Tο σπίτι της λαίδης Τουίντ ήταν στ’ αλήθεια υπέροχο. Η Γκρέις το είχε επισκεφθεί και άλλες φορές,φυσικά, μαζί με τη θεία της. Την πρώτη φορά είχε εκπλαγεί από το μέγεθος του πλούτου της λαίδηςΤουίντ. Το Σίκλιφ ήταν το πιο μεγαλόπρεπο αρχοντικό σε όλο το Βόρειο Γιόρκσαϊρ, με πενήντατόσες κρεβατοκάμαρες, μια τεράστια αίθουσα χορού, μια βιβλιοθήκη με πλήθος βιβλία, πολλάδωμάτια μουσικής και αμέτρητα σαλόνια, επίσημα και ανεπίσημα.

Το γαμήλιο γεύμα δινόταν στο χρυσό σαλόνι, ένα μεγαλειώδες δωμάτιο με μαύρες μαρμάρινεςκολόνες και γυαλιστερά μαρμάρινα πατώματα, μαύρα και χρυσά έπιπλα, βάζα και χαλιά από τηνΑνατολή. Είχε μια σειρά από ψηλά παράθυρα με θέα στη θάλασσα και όσο η θεία της και η λαίδηΤουίντ κουβέντιαζαν εγκάρδια με τον Άνγκους, και ο Ίθαν μιλούσε με τον εφημέριο και τη γυναίκα

Page 102: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

του, η Γκρέις αναζήτησε τον μικρό Φρέντι, που στεκόταν και θαύμαζε την απίστευτη θέα από τοπαράθυρο.

Ο ωκεανός απλωνόταν επί μίλια ολόκληρα, γκρίζος εκείνη τη βροχερή μέρα, και τα κύματαάφριζαν στον ορίζοντα και πυκνά μαύρα σύννεφα κυλούσαν πάνω από το νερό. Ήταν μιασκυθρωπή, ανήλιαγη μέρα που ταίριαζε στη διάθεσή της.

Γυρνώντας από το παράθυρο, προσπάθησε να σκεφτεί κάτι πιο χαρούμενο και χαμογέλασε στονμικρό Φρέντι. «Χαίρομαι τόσο πολύ που σε έφερε μαζί του ο καπετάνιος».

Ο μικρός χαμογέλασε πλατιά. «Τώρα μένω μαζί του –κι εγώ και ο Σκούνας. Εκπαιδεύομαι γιασταβλίτης».

«Αυτό είναι υπέροχο, Φρέντι. Ώστε δουλεύεις στους στάβλους; Στο σπίτι του πλοιάρχου στοΛονδίνο;» Δε γνώριζε και πολλά πράγματα για τον άνθρωπο που ήταν πια σύζυγός της, ούτε κανπού ζούσε. Όποτε τον σκεφτόταν, τον φανταζόταν στην καμπίνα του πλοίου του.

«Μάλιστα, στο Λονδίνο, δεσποινίς... θέλω να πω, λαίδη μου. Εγώ κι ο Σκούνας έχουμε ένα ωραίοδωμάτιο πάνω από το αμαξοστάσιο».

«Άρα θα βλεπόμαστε συχνά, όπως είπες και κάποτε».«Φοβάμαι πως όχι, λαίδη μου. Ο καπετάνιος δε θα σας πάει στο Λονδίνο, θα σας πάει στο

Μπέλφορντ Παρκ –στο σπίτι του στην εξοχή. Φαντάζομαι πως είναι πολύ ωραίο μέρος».«Δεν αμφιβάλλω καθόλου».Βλέποντας τον Ίθαν να έρχεται προς το μέρος τους, ο Φρέντι ζήτησε συγνώμη, στηρίχτηκε στην

πατερίτσα του και προχώρησε προς το τραπέζι με τα εδέσματα που ήταν στρωμένο με λευκό λινότραπεζομάντιλο και τοποθετημένο σε έναν τοίχο.

Ο Ίθαν σταμάτησε δίπλα της. «Είσαι καλά; Μου φαίνεσαι κάπως χλομή».«Απλώς λίγο κουρασμένη. Ήταν μια κοπιαστική μέρα».«Ναι, το καταλαβαίνω».«Ο Φρέντι λέει ότι δε θα γυρίσουμε στο Λονδίνο».«Όχι. Θα αφήσουμε το πλοίο στη Βοστόνη, ένα λιμάνι εδώ πιο κάτω στην ακτή. Από κει θα

πάρουμε άμαξα και θα μας μεταφέρει στο Μπέλφορντ Παρκ. Είναι νοτιοδυτικά του Νορθάμπτον.Έτσι το ταξίδι θα είναι πιο σύντομο παρά να πάμε στο Μπέλφορντ μέσω Λονδίνου. Άλλωστεμάλλον θα χρειάζεσαι λίγο χρόνο για να συνηθίσεις στην ιδέα ότι είσαι παντρεμένη γυναίκα».

«Ναι, δεν έχεις άδικο».«Η χήρα του Τσαρλς μένει εκεί. Πιστεύω ότι θα τη συμπαθήσεις».Η Γκρέις θυμόταν ότι ο Τσαρλς ήταν ο αδελφός από τον οποίο ο Ίθαν είχε κληρονομήσει τον

τίτλο. «Είμαι βέβαιη ότι θα τη συμπαθήσω». Δεν ήξερε τι συμπέρασμα να βγάλει από τις αποφάσειςτου Ίθαν, ειδικά τη στιγμή που δεν είχε μπει καν στον κόπο να συζητήσει μαζί της πριν καταλήξει.Βέβαια, στην παρούσα κατάστασή της δεν ανυπομονούσε καθόλου να επιστρέψει στο Λονδίνο,αφού ακόμα και η Τόρι φαινόταν πως την είχε εγκαταλείψει.

Από την άλλη μεριά, επειδή γνώριζε καλά τη φίλη της, υποψιαζόταν πως η Τόρι θεωρούσε ότιαυτό ήταν το καλύτερο για κείνη.

Προφανώς δεν ήξερε τον Ίθαν Σαρπ τόσο καλά, διαφορετικά θα είχε κρατήσει το στόμα τηςκλειστό.

Page 103: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή οι νεόνυμφοι να αποσυρθούν. Νωρίτερα η οικοδέσποινά τους, ηλαίδη Τουίντ, τους είχε δείξει τη σουίτα τους, ένα εξαίσιο δωμάτιο με ροδί βελούδο και χρυσό. Ένατεράστιο κρεβάτι με ουρανό και ροδί βελούδινες κουρτίνες βρισκόταν σε ένα υπερυψωμένο βάθροκαι μια γλυκιά φωτιά έκαιγε σε ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο τζάκι.

Ένα καθιστικό με επίχρυσα έπιπλα ταπετσαρισμένα με ιβουάρ ύφασμα επικοινωνούσε με τουπνοδωμάτιο και στο πλάι υπήρχε ένα μπουντουάρ. Ο Ίθαν έκλεισε την πόρτα του δωματίου καιακούγοντας τον ήχο, η Γκρέις γύρισε αλαφιασμένη.

Ήταν παντρεμένη, ο Ίθαν ήταν άντρας της. Σίγουρα θα είχε απαιτήσεις. Αλλά δεν ήξερε τιακριβώς περίμενε από κείνη.

«Έδωσα στη Φοίβη άδεια για απόψε», της είπε. «Αν θυμάσαι, έχω παίξει κι άλλη φορά τηνκαμαριέρα σου. Υποθέτω ότι απόψε δε θα είναι δυσκολότερο».

«Ναι... όχι... θέλω να πω...»«Έλα εδώ, Γκρέις».Η Γκρέις πήγε προς το μέρος του με πόδια που τα ένιωθε ξύλινα. Είχαν περάσει μήνες από την

τελευταία φορά που τον είχε δει, μήνες από την τελευταία φορά που ήταν μαζί της. Της φαινότανξένος και άγνωστος κι όμως ήταν υποχρεωμένη να τον υπακούσει.

Μια αστραπή φώτισε το παράθυρο καθώς η καταιγίδα πλησίαζε και αμέσως ακολούθησε μιαδυνατή βροντή. Η Γκρέις ένιωθε τα ίδια ταραγμένα συναισθήματα να βράζουν μέσα της. Τονπλησίασε και του γύρισε την πλάτη, κι εκείνος, αφού ξεκούμπωσε το περιδέραιό της, το έριξε στηνπαλάμη του και το άφησε στην τουαλέτα με τη μαρμάρινη επιφάνεια. Η Γκρέις ένιωσε γυμνή χωρίςαυτό.

Τα κουμπιά που έκλειναν το φόρεμά της τράβηξαν κατόπιν την προσοχή του και τα λεπτά, μακριάδάχτυλά του τα άνοιξαν με ευκολία. Το ντεκολτέ χαμήλωσε και η Γκρέις προσπάθησε νααπομακρυνθεί.

«Μείνε εκεί που είσαι. Άσε με να σου λύσω τα μαλλιά».Η Γκρέις στάθηκε άκαμπτη, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος του, όσο εκείνος τραβούσε τις

φουρκέτες μία μία και τις άφηνε στην τουαλέτα δίπλα στο κολιέ. Μία μία, οι βαριές μπούκλεςάρχισαν να πέφτουν σαν καταρράκτης στους ώμους και την πλάτη της. Ένιωσε τα χέρια του ναανασηκώνουν τη βαριά τους μάζα κι έπειτα τη γύρισε προς το μέρος του.

Τη φίλησε απαλά στα χείλη, αλλά δεν επέμεινε. «Ποτέ δεν έπαψα να σε θέλω, Γκρέις. Ούτε μετάπου κάναμε έρωτα, ούτε όλους αυτούς τους μήνες που ήμουν μακριά».

«Όλα ήταν τόσο διαφορετικά εκείνη τη νύχτα. Τώρα δε μου φαίνεται αληθινό».Εκείνος της χάιδεψε το μάγουλο με το δάχτυλό του. «Σου υπόσχομαι ότι σε λίγα λεπτά θα σου

φαίνεται πολύ αληθινό».Το στομάχι της τρεμούλιασε. Θυμόταν το χάδι του, τον τρόπο που είχε γεμίσει το κορμί της

εκείνη τη νύχτα. Θυμόταν την ευχαρίστηση. Προσπάθησε να μη θυμηθεί τι είχε γίνει μετά, τοντρόπο που την είχε αποδιώξει, κοιτάζοντάς τη με τόση περιφρόνηση.

Τώρα ήταν γυναίκα του. Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.Αφήνοντάς τον στην κρεβατοκάμαρα, πήγε στο μπουντουάρ κι εκείνος πλησίασε στον μπουφέ και

έβαλε ένα σέρι για κείνη και ένα μπράντι για τον εαυτό του.Στο μικρό δωμάτιο με το μαρμάρινο πάτωμα, η Γκρέις βρήκε ένα μεταξωτό σμαραγδί νυχτικό,

Page 104: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ριγμένο στην πλάτη μιας βελούδινης πολυθρόνας. Πάνω του ήταν αφημένο ένα σημείωμα από τηθεία της τη Ματίλντα.

Για την πρώτη νύχτα του γάμου σου, καλή μου. Η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη για τον άντρατης. Με πολλή αγάπη, η θεία σου.

Η Γκρέις έπιασε το νυχτικό με την ψηλή μέση. Το κορσάζ ήταν από λεπτή δαντέλα στο ίδιοχρώμα με το μεταξωτό ύφασμα, τόσο αραχνοΰφαντη που ήταν διάφανη. Το νυχτικό ήταν σχεδόνξεδιάντροπο και όταν σκέφτηκε τη σεμνή και καθώς πρέπει θεία της, της ήρθε να χαμογελάσει.

Έβγαλε το νυφικό της και την κεντητή καμιζόλα, τα ανοιχτοπράσινα γοβάκια, τις ζαρτιέρες και τιςκάλτσες της. Περνώντας το νυχτικό από το κεφάλι της, το τράβηξε προς τα κάτω και διαπίστωσε ότιτης ερχόταν γάντι. Τόνιζε διακριτικά τους γοφούς της και έφτανε μέχρι το πάτωμα, ενώ τοαποκαλυπτικό ντεκολτέ αγκάλιαζε απαλά τα στήθη της, κρύβοντας μόλις και μετά βίας τις θηλέςτης.

Γυρνώντας προς τον καθρέφτη, είδε τον εαυτό της όπως θα την έβλεπε ο Ίθαν –θηλυκή καισαγηνευτική, ένα εντελώς διαφορετικό πλάσμα από κείνο που είχε μπει στην κρεβατοκάμαρα– καιξαναβρήκε ένα μέρος της αυτοπεποίθησής της. Κάποτε τον είχε ποθήσει, τον ήθελε στο κρεβάτι της,για την ακρίβεια η ίδια τον είχε καλέσει εκεί.

Ρίχνοντας πίσω τα μαλλιά της, με το κεφάλι ψηλά, βγήκε από το μπουντουάρ. Ο Ίθαν την είδε καιτο χέρι του που κρατούσε το ποτήρι με το μπράντι έμεινε μετέωρο.

«Θεέ Μεγαλοδύναμε...» Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και πήγε προς το μέρος της. Είχε αλλάξεικαι φορούσε μια μπορντό μεταξωτή ρόμπα που άνοιγε όταν περπατούσε και η Γκρέις είδε το πλατύτου στήθος και το σκούρο τρίχωμα που το κάλυπτε.

Το στομάχι της συσπάστηκε και στάθηκε μπροστά του με πόδια που έτρεμαν. Το βλέμμα τουήταν φλογερό και γεμάτο πάθος καθώς πλανιόταν πάνω της, σταματώντας για κάμποσες στιγμές σταστήθη της. Μετά τα μάτια του βρήκαν τα δικά της και η Γκρέις διάβασε εκεί τη λαχτάρα και τηνανάγκη που δεν έκανε πια τον κόπο να της κρύβει. Την τράβηξε στην αγκαλιά του, έσκυψε τοκεφάλι του και τη φίλησε, και ο χρόνος σταμάτησε. Η Γκρέις ξαναβρέθηκε στο πλοίο του, στηνκαμπίνα του, αδημονώντας να της κάνει έρωτα.

Τα χείλη της άνοιξαν κάτω από τα δικά του και τον γεύτηκε, γεύτηκε την αρρενωπότητα και τηδύναμη που την είχαν τραβήξει κοντά του εξαρχής. Η γλώσσα του γλίστρησε στο στόμα της και ηγνώριμη κάψα, γλυκιά και σαγηνευτική, την τύλιξε.

Ο Ίθαν τη φιλούσε ξανά και ξανά, φιλούσε το λαιμό της, το λοβό του αυτιού της. «Θεέ μου, πόσομου έλειψες...»

Τα λόγια του τη συγκλόνισαν, της έδωσαν ελπίδα. Δεν ήξερε τι της επιφύλασσε το μέλλον, αλλάετούτη τη νύχτα ο Ίθαν ήταν δικός της και τον ήθελε ακόμα περισσότερο απ’ όσο πριν.

«Ίθαν...» Η Γκρέις έγειρε προς το μέρος του, ανταποδίδοντάς του τα φιλιά με όλη της την αγάπη,κι εκείνος τη φίλησε με ακόμα μεγαλύτερο πάθος. Καυτά, ατελείωτα φιλιά, μεθυστικά φιλιά, πουτην έκαναν να ψιθυρίζει βραχνά το όνομά του.

Ένιωσε τα χέρια του στο στήθος της, τα δάχτυλά του να τρίβουν τις θηλές της πάνω από τηνπράσινη δαντέλα. Το ύφασμα τις ερέθισε, κάνοντάς τες να σφιχτούν σε σημείο που καταντούσεσχεδόν οδυνηρό. Το στόμα του αντικατέστησε τα χέρια του και τη φίλησε πάνω από τη δαντέλα,υγραίνοντας το ύφασμα με τη γλώσσα του καθώς διέγραφε κύκλους γύρω από τις θηλές της.

Page 105: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Τα γόνατά της λύθηκαν και όλο της το είναι έπιασε φωτιά. Το χέρι του σκέπασε την απαλήκαμπύλη της κοιλιάς της, σταμάτησε εκεί για μια στιγμή κι έπειτα κατέβηκε χαμηλότερα,χαϊδεύοντάς την πάνω από το μετάξι και υγραίνοντας το ύφασμα καθώς πίεζε την παλάμη τουανάμεσα στα πόδια της. Μετά κατέβασε τις τιράντες του νυχτικού από τους ώμους της και τοτράβηξε ως τη μέση της, αφήνοντας τα στήθη της γυμνά. Το νυχτικό γλίστρησε από τους γοφούςτης και έπεσε στο πάτωμα, γύρω από τα πόδια της. Ο Ίθαν φίλησε το λαιμό και την κλείδα της, κιέπειτα κατέβηκε προς τα στήθη της. Τα πήρε στο στόμα του, τα γεύτηκε και τα ερέθισε ώσπου ηΓκρέις άρχισε να βογκάει.

Τα δάχτυλά της βυθίστηκαν στο μαύρο μετάξι των μαλλιών του, καθώς εκείνος προχωρούσεχαμηλότερα, σέρνοντας τη γλώσσα του γύρω από τον αφαλό της, φιλώντας την ελαφρώςφουσκωμένη κοιλιά της. Η Γκρέις έβγαλε ένα επιφώνημα όταν ένιωσε τα δάχτυλά του ναεισβάλλουν μέσα της και μετά τη ζεστασιά του στόματός του στο ερεθισμένο κορμί της.

«Ίθαν... Ω Θεέ μου...» Η ηδονή την πλημμύρισε. Σκέφτηκε να τραβηχτεί μακριά του, γιατί δενάντεχε αυτή την ξαφνική οικειότητα, αλλά εκείνος την άδραξε από τους γλουτούς, την κράτησε στηθέση της και συνέχισε την επίθεσή του. Το στόμα και η γλώσσα του έκαναν τα μαγικά τους και ταπόδια της άρχισαν να τρέμουν. Το κεφάλι της έπεσε προς τα πίσω και έφτασε στην κορύφωση μέσααπό αλλεπάλληλα αισθησιακά κύματα που έσπαζαν μέσα της ξανά και ξανά.

Σωριάστηκε στην αγκαλιά του κι εκείνος την κράτησε στο στήθος του και τη μετέφερε στοκρεβάτι με τα βελούδινα παραπετάσματα. Ακουμπώντας τη στο κέντρο του, ήρθε από πάνω της,ρίχνοντας το βάρος του στους αγκώνες του, και οι κουρτίνες τούς έκλεισαν σε ένα δικό τους κόσμο.

Συνέχισε να τη φιλάει ξανά και ξανά σαν να μην μπορούσε να τη χορτάσει. Η Γκρέις λάτρευε τηγεύση του, την αίσθηση του δυνατού, λυγερού κορμιού του που την πίεζε πάνω στο στρώμα.Λάτρευε την καθαρή, φρέσκια μυρωδιά του δέρματός του που για κάποιο λόγο της θύμιζε τηθάλασσα.

Ο Ίθαν άνοιξε τα πόδια της και πήρε θέση ανάμεσά τους, εξακολουθώντας να τη φιλάει με πάθοςκαθώς βρήκε την τρυφερή της σάρκα και άρχισε να γλιστράει αργά μέσα.

Ήταν υγρή και σφιχτή κι εκείνος ήταν σκληρός και έτοιμος.«Ω Θεέ μου, δε θέλω να σε πονέσω πάλι».Η Γκρέις βύθισε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του. «Δε θα με πονέσεις. Έλα μέσα μου, Ίθαν, θέλω

τόσο πολύ να σε νιώσω μέσα μου».Κάτι άστραψε στο βάθος των ματιών του, κάτι που έμοιαζε πολύ με λαχτάρα. Τα λόγια της του

έδωσαν θάρρος και λικνίστηκε πιο βαθιά, πιέζοντας σταθερά προς τα μπρος ώσπου τη γέμισεεντελώς.

«Είσαι εντάξει;» τη ρώτησε και οι μύες του σφίχτηκαν από την προσπάθεια να συγκρατηθεί.Η Γκρέις ξεροκατάπιε και συγκράτησε τα δάκρυα που είχαν πλημμυρίσει τα μάτια της. Ποτέ δεν

είχε νιώσει μεγαλύτερη ευδαιμονία από τις στιγμές που ήταν ενωμένη μαζί του. «Λατρεύω τηναίσθηση του κορμιού σου. Φίλησέ με...»

Τα μάτια του σκοτείνιασαν. Έσκυψε το κεφάλι του και τη γεύτηκε. Φιλώντας την, βυθίστηκεμέσα της και το σώμα της τον αγκάλιασε σφιχτά. Ο ρυθμός του επιταχύνθηκε και κάθε ώθηση τηνέφερνε όλο και πιο ψηλά. Απανωτά κύματα καυτής ηδονής απλώνονταν μέσα της και ξαφνικά πίσωαπό τα κλειστά της βλέφαρα ανοίχτηκε ένας γαλαξίας και το κορμί της έπιασε φωτιά. Ένα τελευταίο

Page 106: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κύμα την παρέσυρε και ένας λυγμός πνίγηκε στο λαρύγγι της. Ο Ίθαν την ακολούθησε μερικάδευτερόλεπτα αργότερα, βογκώντας δυνατά καθώς σκόρπιζε τους χυμούς του κορμιού του μέσατης. Η Γκρέις σκέφτηκε ότι ο σπόρος του μεγάλωνε ήδη στο κορμί της και για πρώτη φορά αυτή ηγνώση τής έδωσε χαρά.

Ήταν παντρεμένη με τον πατέρα του παιδιού της. Θα γίνονταν οικογένεια. Θα έβρισκε τρόπο ναβοηθήσει τον Ίθαν να ξεπεράσει το παρελθόν, θα έβρισκε έναν τρόπο να γίνουν ευτυχισμένοι.

Επέστρεψαν στην πραγματικότητα μαζί, μένοντας αγκαλιασμένοι να ακούν τη θύελλα ναλυσσομανάει έξω από το παράθυρο και τα κύματα να σπάνε στην ακτή, στα ριζά του γκρεμού. ΟΊθαν της έκανε πάλι έρωτα λίγο αργότερα και ξανά πριν από τα ξημερώματα.

Ύστερα η Γκρέις βυθίστηκε σε ένα βαθύ, γαλήνιο ύπνο.Όταν ξύπνησε, ο Ίθαν δεν ήταν εκεί.

Η Φοίβη εμφανίστηκε με το δίσκο του πρωινού της. Η κοπέλα χαμογελούσε αναψοκοκκινισμένη καιτο πρόσωπό της έγινε ακόμα πιο κόκκινο όταν έσκυψε για να σηκώσει από το πάτωμα το πράσινομεταξωτό νυχτικό.

«Καλημέρα, λαίδη μου». Τα σκούρα μαλλιά της γυάλιζαν στο φως του ήλιου που έμπαινε από τοπαράθυρο καθώς άφηνε το δίσκο με τη σοκολάτα και τα κέικ στο κρεβάτι. «Ο κύριος περιμένεικάτω. Ήρθα να μαζέψω τα πράγματά σας και να σας βοηθήσω να ντυθείτε για το ταξίδι. Ο κύριοςλέει πως το πλοίο θα σαλπάρει αμέσως μόλις φτάσουμε».

Η Γκρέις είχε ξεχάσει ότι η Φοίβη θα ταξίδευε μαζί τους κι αυτό της πρόσφερε μια κάποιαανακούφιση. Ήπιε τη σοκολάτα και έφαγε με το ζόρι ένα κέικ, αλλά τα νεύρα της ήταν τόσοτεντωμένα, που δεν μπόρεσε να τα απολαύσει. Ανυπομονούσε να δει τον Ίθαν, να δει τι υποδοχή τηςεπιφύλασσε εκείνο το πρωί.

Η Φοίβη τη βοήθησε να φορέσει ένα ανοιχτόχρωμο γκρι φόρεμα με κόκκινη μπορντούρα. ΗΓκρέις ντύθηκε γρήγορα, κι έπειτα άφησε τη Φοίβη να της χτενίσει τα μαλλιά σε μια απλή κοτσίδαγύρω από το κεφάλι. Μετά έπιασε βιαστικά το ασορτί γκρι μπονεδάκι της με τις κόκκινες κορδέλεςκαι προχώρησε προς την πόρτα.

Φτάνοντας στην κορυφή της σκάλας, πήρε βαθιά εισπνοή και κοίταξε κάτω. Ο Ίθαν εμφανίστηκεστο πλατύσκαλο και η Γκρέις μαρμάρωσε στη θέση της.

«Η Φοίβη θα φροντίσει να φορτωθούν τα πράγματά σου στην άμαξα. Χαιρέτησε τη λαίδη Τουίντκι έπειτα θα περάσουμε από τη θεία σου για να πάρουμε τα μπαούλα σου».

Η Γκρέις συγκατένευσε μουδιασμένα, αναζητώντας μια ζεστή ματιά, ένα σημάδι της οικειότηταςπου είχαν μοιραστεί το προηγούμενο βράδυ, αλλά δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή ένδειξη ότι ήτανκάτι περισσότερο από απλοί γνώριμοι. Ο Ίθαν φαινόταν εντελώς διαφορετικός από τον άνθρωποπου της είχε κάνει έρωτα πριν από μερικές ώρες, και η καρδιά της μάτωσε.

Ήταν σίγουρη ότι την ποθούσε. Έπειτα από τον τρόπο που της είχε κάνει έρωτα είχε πιστέψει ότιίσως να ήταν πιο σημαντική γι’ αυτόν από ένα σκεύος ηδονής.

Όμως, βλέποντας τα σφιγμένα του χείλη, την απόμακρη, βλοσυρή του έκφραση, κάθε ελπίδαμαράθηκε και έσβησε. Ήξερε τους δαίμονες με τους οποίους πολεμούσε εκείνος, ήξερε πόσοδύσκολο ήταν να πετύχει ο γάμος τους. Ήταν ανόητο να πιστέψει ότι θα συνέβαινε κάτι

Page 107: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

διαφορετικό. Για άλλη μια φορά είχε κάνει λάθος.

«Θα μου λείψεις, καλή μου». Τα μάτια της Ματίλντα ήταν βουρκωμένα και ένα δάκρυ έπεσε στοφακό του φασαμέν που κρεμόταν στο λαιμό της. «Θα μου λείψεις πολύ».

Και η Γκρέις όμως ήταν δακρυσμένη. Είχαν ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους για νααποχαιρετιστούν πριν ξεκινήσει για το λιμάνι της Βοστόνης. «Κι εμένα θα μου λείψεις, θείαΜατίλντα. Όταν θα έχουμε εγκατασταθεί, ίσως...»

Η θεία της κούνησε το κεφάλι καταφατικά. «Να μου γράφεις συχνά, παιδί μου».«Θα σου γράφω, σ’ το υπόσχομαι». Άλλη μια σύντομη αγκαλιά και η Γκρέις έκανε μεταβολή. Το

χέρι του Ίθαν ακουμπούσε απαλά στη μέση της καθώς την οδηγούσε έξω από το σπίτι και πίσω στηνάμαξα της λαίδης Τουίντ.

Στο λιμάνι του Σκάρμπορο, ο Δαίμονας των Θαλασσών λικνιζόταν στην άκρη της αποβάθρας. ΗΓκρέις δεν πίστευε ότι θα ξανάβλεπε ποτέ το στιλπνό μαύρο σκάφος με τα λευκά πανιά. Τώρα,ξαναγυρνούσε εκεί σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Την οδήγησαν στην καμπίνα του καπετάνιου, ενώ ηΦοίβη εγκαταστάθηκε στην καμπίνα του Άνγκους. Το ταξίδι μέχρι τη Βοστόνη θα διαρκούσε μόλιςδυο μέρες.

Καθώς το πλοίο άφηνε το λιμάνι, έβγαλε τα λιγοστά πράγματα που θα χρειαζόταν: την ασημένιαχτένα και τη βούρτσα των μαλλιών, μια καθαρή καμιζόλα, ένα φόρεμα για τη δεύτερη μέρα τουταξιδιού και ένα ζευγάρι παπούτσια στο ίδιο χρώμα.

Αναρωτήθηκε πότε θα έβλεπε τον άντρα της· ήξερε βέβαια ότι ήταν απασχολημένος και ότι δε θαεμφανιζόταν στη διάρκεια της ημέρας.

Ο Φρέντι της έφερε το δείπνο της, λέγοντας ότι ο πλοίαρχος της ζητούσε συγνώμη, αλλά δε θαμπορούσε να της κάνει συντροφιά. Η Γκρέις δεν ξαφνιάστηκε ιδιαίτερα. Ο Ίθαν είχε ξαναγυρίσειστο πλοίο του και είχε βυθιστεί πάλι στις οδυνηρές μνήμες, αλλά και στις τύψεις που ένιωθε τώραεπειδή την είχε κάνει γυναίκα του.

Ξάπλωσε νωρίς, αλλά δεν κατάφερε να κοιμηθεί και έμεινε ξαπλωμένη, περιμένοντας ν’ ακούσειτα βήματά του. Όμως ο Ίθαν δεν ήρθε.

Ο Ίθαν στεκόταν στην κουπαστή και κοιτούσε την κατασκότεινη θάλασσα. Ήταν παντρεμένος μετην Γκρέις Τσέιστεν. Το προηγούμενο βράδυ, την πρώτη νύχτα του γάμου τους, είχε κάνειπαθιασμένο έρωτα μαζί της. Στη ζωή του είχε πλαγιάσει με δεκάδες γυναίκες, αλλά καμιά τους δεντον ερέθιζε όσο η Γκρέις. Καμιά τους δεν τον ικανοποιούσε όπως εκείνη.

Κι αυτό τον εξόργιζε.Η επιστροφή του στο πλοίο είχε αναζωπυρώσει όλες τις αμφιβολίες του. Η Γκρέις ήταν κόρη του

Χάρμον Τζέφρις. Είχε καταστρώσει την απόδρασή του από τη φυλακή. Ίσως μάλιστα συνεργαζότανμαζί του όταν πουλούσε μυστικά στους Γάλλους. Τι φρικτό λάθος είχε κάνει να την παντρευτεί!

Ανάσανε βαθιά κι άφησε τον αέρα να βγει αργά. Η ψυχή του ήταν ταραγμένη, όμως κατά βάθοςδεν αμφέβαλλε για την εντιμότητα της Γκρέις, μόνο για την κρίση της. Είχε βοηθήσει έναν προδότηνα δραπετεύσει, αλλά μόνο επειδή αυτός ο άνθρωπος ήταν πατέρας της. Παρ’ όλο που ο υποκόμηςήταν τώρα πεθερός του, ο Ίθαν ήταν αποφασισμένος να μην ησυχάσει μέχρι να τον βρει και να τον

Page 108: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κάνει να πληρώσει.Με την άκρη του ματιού του, είδε τον Λιανό Νεντ να έρχεται προς το μέρος του. Το μακρουλό

του πρόσωπο ήταν σκυθρωπό. Σταμάτησε μπροστά του και στάθηκε με τα πόδια μισάνοιχτα για ναισορροπεί.

«Ώστε παντρεύτηκες την κοπέλα. Δεν το περίμενα».«Την έφερα στο πλοίο, Νεντ. Η κοπέλα ήταν αθώα. Δεν είχα άλλη επιλογή».«Όλοι ξέρουμε ποια είναι».«Τι εννοείς;» Μόνο ο Άνγκους ήξερε γιατί είχε αρπάξει την Γκρέις από το Λαίδη Ανν εκείνη τη

νύχτα. Μόνο ο Άνγκους ήξερε ότι ήταν κόρη του υποκόμη Φορσάιθ.«Ένας από τους άντρες σε άκουσε να μιλάς στον Μακσέιν. Είναι σπορά του διαβόλου αυτή η

κοπέλα –κόρη ενός προδότη. Γι’ αυτό την πήρες, έτσι δεν είναι; Εγώ και οι άλλοι τα βάλαμε κάτωκαι καταλάβαμε πως αυτή τον βοήθησε να γλιτώσει από την κρεμάλα. Την άρπαξες, γιατί σκέφτηκεςπως θα σου έλεγε όσα ξέρει».

Ο Ίθαν ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους, όχι ο μοναδικός.«Δεν ξέρει πού βρίσκεται ο Φορσάιθ. Ποτέ δεν ήξερε». Δεν του άρεσε καθόλου το ύφος του Νεντ.Ήταν ο μόνος που είχε επιζήσει από την επίθεση των Γάλλων εκτός από τον ίδιο.

«Όποια κι αν είναι η αλήθεια σ’ αυτή την ιστορία, Νεντ, η Γκρέις είναι πια γυναίκα μου. Καιαπαιτώ να της φέρεστε με σεβασμό».

Ο Νεντ γύρισε αλλού και ο Ίθαν είχε την εντύπωση ότι είδε οίκτο στα μάτια του ναύτη. «Είσαικαλός άνθρωπος, καπετάνιε. Δε σου άξιζε να γίνει αυτό το πράγμα».

«Ίσως και να μου άξιζε. Η μοίρα έχει τον τρόπο της να μας κάνει να πληρώνουμε τα χρέη μας».«Ελπίζω να κάνεις λάθος, καπετάνιε. Είμαι κι εγώ ζωντανός. Δε γίνεται να τιμωρούμε τον εαυτό

μας για πάντα».Ο Ίθαν δεν απάντησε και ο Νεντ απομακρύνθηκε. Η ψιλόλιγνη σιλουέτα του χάθηκε στο σκοτάδι.

Παρ’ ότι έκανε παγωνιά, ο Ίθαν έμεινε εκεί που στεκόταν, σκεπτόμενος την Γκρέις και τα χρόνιαπου ανοίγονταν μπροστά του.

Αναρωτιόταν πόσο θα του έπαιρνε μέχρι να ξεθωριάσουν τα αισθήματά του για κείνη.Αναρωτιόταν αν οι ενοχές που αισθανόταν επειδή την είχε παντρευτεί θα έσβηναν μαζί τους.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και η Γκρέις κοιμόταν ανήσυχα όταν η πόρτα που έκλεινε μαλακά τηνξύπνησε. Προσποιήθηκε ότι ήταν κοιμισμένη όσο ο Ίθαν έβγαζε τα ρούχα του πριν ξαπλώσει δίπλατης. Τραβήχτηκε μακριά της, στη δική του πλευρά του κρεβατιού, και έμεινε ακίνητος για λίγο, αλλάη Γκρέις καταλάβαινε ότι δεν κοιμόταν.

Τα λεπτά περνούσαν. Ο Ίθαν άλλαξε πλευρό και τελικά κόλλησε πάνω της και την αγκάλιασε.«Ξέρω ότι είσαι ξύπνια», είπε σιγανά, δίνοντάς της ένα φιλί στο λαιμό. Η ανάσα της κόπηκε όταν

το χέρι του γλίστρησε στο γοφό της και άρχισε να ανασηκώνει το λευκό βαμβακερό νυχτικό.«Σκοπεύεις να μου αρνηθείς τα συζυγικά μου δικαιώματα;»

Από τη μια μεριά ήθελε να του πει ναι, να του πει ότι το να κάνει έρωτα δε σήμαινε τίποτα γιακείνη, αφού δεν την αγαπούσε. Ένα άλλο κομμάτι της όμως είχε αρχίσει ήδη να ανταποκρίνεται. Τοσώμα της ζεσταινόταν στο άγγιγμά του, υγραινόταν από πόθο.

Page 109: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Δε θα σε αρνηθώ». Ένιωθε κιόλας το ερεθισμένο φύλο του στους γλουτούς της και ο σφυγμόςτης επιταχύνθηκε. Ο Ίθαν ξεκούμπωσε το νυχτικό της και το κατέβασε από τον έναν ώμο της. ΗΓκρέις ένιωσε τα χείλη του να ταξιδεύουν στη γυμνή της σάρκα και τον ποδόγυρο του νυχτικού ναγλιστράει στους γοφούς της. Τα δάχτυλά του έσφιξαν μαλακά τα οπίσθιά της, μαλάζοντάς τα, κιύστερα βρήκαν την τρυφερή της σάρκα και τη χάιδεψαν ώσπου η Γκρέις άρχισε να τρέμει.

«Είσαι έτοιμη να με δεχτείς», της είπε. Της άνοιξε τα πόδια, της ανασήκωσε τη λεκάνη καιγλίστρησε μέσα της αργά, γεμίζοντάς την όλο και πιο εύκολα κάθε φορά που έσμιγαν. «Με θέλεις κιεσύ».

Ήταν αλήθεια. Τον ήθελε, λαχταρούσε την ηδονή που ήξερε ότι μπορούσε να της προσφέρει.«Τουλάχιστον έχουμε αυτό».

«Ναι, τουλάχιστον έχουμε αυτό», συμφώνησε εκείνος και άρχισε να λικνίζεται.Ποτέ δεν είχαν κάνει έρωτα με τέτοιο τρόπο και οι αισθήσεις που την πλημμύριζαν τώρα ήταν

πρωτόγνωρες. Ένιωσε την κάψα, γεύτηκε τη γλύκα, τους παραδόθηκε. Αν μη τι άλλο, αυτόμπορούσαν να το μοιραστούν.

Ίσως είναι αρκετό, σκέφτηκε καθώς έφτανε στην κορύφωση και τα ουράνια άνοιγαν μπροστά της.Στο βάθος όμως ήξερε ότι η καρδιά της λαχταρούσε περισσότερα.

14

Aποβιβάστηκαν από το πλοίο στη Βοστόνη, μια μέτρια σε μέγεθος εμπορική πόλη που κατά τουςμεσαιωνικούς χρόνους ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι της Αγγλίας. Ο Ίθαν κανόνισε να μεταφερθούν μεάμαξες οι τρεις τους –εκείνος, η Γκρέις και η Φοίβη– μαζί με τις αποσκευές τους στο ΜπέλφορντΠαρκ, την κατοικία του στο Γκλόστερσιρ. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το κτήμα εκτεινόταν σεδύο χιλιάδες στρέμματα ανάμεσα στις πόλεις Μπρόντ-γουεϊ και Γουίντσκομπ και το σπίτι βρισκότανκοντά στο χωριό του Μπέλφορντ Εντ. Ο Άνγκους και ο Φρέντι θα επέστρεφαν στο Λονδίνο με τοπλοίο.

Η ομάδα δεν άργησε να ξεκινήσει. Η Γκρέις αποχαιρέτησε το Σκοτσέζο και το αγόρι, τους δύοφίλους που είχε κάνει στο καράβι, και το ταξίδι τους διά ξηράς άρχισε. Ο Ίθαν επιβιβάστηκε στηνίδια άμαξα με την Γκρέις και η Φοίβη στη δεύτερη άμαξα με τις αποσκευές.

«Η διαδρομή είναι μεγάλη», είπε ο Ίθαν. «Καλό θα ήταν να έπαιρνες έναν υπνάκο».Η αλήθεια ήταν ότι η Γκρέις κουραζόταν όλο και πιο εύκολα το τελευταίο διάστημα. «Θα

προσπαθήσω». Αν και δεν ήταν καθόλου εύκολο να την πάρει ο ύπνος κάτω από το βαρύ, επίμονοβλέμμα του Ίθαν.

Ωστόσο, το λίκνισμα της άμαξας τη νανούρισε και τελικά κατάφερε να αποκοιμηθεί. Την πρώτη

Page 110: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

νύχτα έμειναν στο πανδοχείο Κινγκ Τζέιμς στο Όουκαμ και τη δεύτερη στο Γουόρικ, σε ένα μέροςπου ονομαζόταν απλά Η Χήνα. Στη διάρκεια της ημέρας ο Ίθαν μιλούσε ελάχιστα, παρ’ όλο πουκάθε τόσο το βλέμμα του γυρνούσε σ’ εκείνη. Η Γκρέις ένιωθε την ένταση στην ατμόσφαιρα, τιςκαυτές, λάγνες ματιές που της έριχνε. Όταν αυτή η ένταση γινόταν αφόρητη, ο Ίθαν έβγαινε από τηνάμαξα και καθόταν δίπλα στον αμαξά.

Τη νύχτα μοιραζόταν το κρεβάτι της.Η Γκρέις σκεφτόταν τις γεμάτες πάθος νύχτες τους καθώς η άμαξα τραμπαλιζόταν στους

αυλακωμένους δρόμους πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο στο Μπέλφορντ. Παρ’ όλο που οΊθαν της έκανε έρωτα πολύ συχνά, φαινόταν να κρατάει κάτι, ένα κομμάτι του εαυτού του πουαρνιόταν να μοιραστεί μαζί της. Και η Γκρέις ήξερε ότι το ίδιο έκανε κι εκείνη.

Το απόγευμα της τρίτης μέρας πήραν την τελευταία στροφή του δρόμου και σταμάτησαν έξω απότη σιδερένια πύλη του Μπέλφορντ Παρκ. Κοιτάζοντας από το παράθυρο της άμαξας, η Γκρέις δενμπόρεσε να μην εντυπωσιαστεί από το επιβλητικό τοπίο και τις καταπράσινες πλαγιές των λόφωνπου ήταν διάστικτες από γέρικες βαλανιδιές.

Καθώς η άμαξα προχωρούσε στο χαλικοστρωμένο δρομάκι, ανηφορίζοντας προς το σπίτι, είδε τοαρχοντικό να υψώνεται μπροστά της. Χτισμένο από κιτρινωπή πέτρα του Κότσγουολντ,αποτελούνταν από τρία πατώματα με αψιδωτά παράθυρα και σχημάτιζε ένα Π γύρω από ένανεσωτερικό κήπο.

«Χτίστηκε στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα», της είπε ο Ίθαν, ακολουθώντας το βλέμματης. «Ζούσα εδώ με την οικογένειά μου μέχρι την ημέρα που σκοτώθηκαν οι γονείς μου. Έπειτα εγώκαι τα δυο αδέλφια μου πήγαμε να μείνουμε με τον κόμη και την κόμισσα του Μπραντ».

«Τους γονείς του Κορντ;»«Ακριβώς. Η κόμισσα ήταν αδελφή του πατέρα μου».«Πώς... πώς σκοτώθηκαν οι γονείς σου;»Ο Ίθαν κοίταξε έξω από το παράθυρο και η οδυνηρή ανάμνηση έκανε το πρόσωπό του να

σκοτεινιάσει. «Είχαν ένα δυστύχημα με την άμαξα, ενώ κατευθύνονταν προς το Λονδίνο. Ο πατέραςμου έζησε αρκετές μέρες, αλλά τελικά τα τραύματά του ήταν τόσο βαριά που δεν άντεξε».

«Πόσο ήσουν τότε;»«Μόλις οχτώ χρονών, αλλά τους θυμάμαι ολοζώντανα».Και τους νοσταλγούσε, ήταν ολοφάνερο. Δεν τους είχε ξεχάσει ποτέ. Όπως κι εκείνη

νοσταλγούσε την αγάπη ενός πατέρα. Του έριξε μια κλεφτή ματιά. Ήταν σύζυγός της, αλλά γνώριζεπολύ λίγα πράγματα για κείνον. Ίσως, όταν θα είχαν κατασταλάξει σε έναν καθημερινό ρυθμό, νατης μιλούσε πιο διεξοδικά για το παρελθόν του.

Η μισθωμένη άμαξα σταμάτησε μπροστά στο σπίτι και δυο ξανθοί υπηρέτες με γαλάζια στολήκατέβηκαν τρέχοντας για να τους βοηθήσουν. Καθώς η Γκρέις κατέβαινε από την άμαξα, πρόσεξεότι εξωτερικά το σπίτι ήταν σε άριστη κατάσταση, οι κήποι άψογα περιποιημένοι και στη λιμνούλαεπέπλεαν νούφαρα, αλλά όταν μπήκε στην εντυπωσιακή είσοδο με τον τεράστιο κρυστάλλινοπολυέλαιο που κρεμόταν από το ταβάνι διαπίστωσε ότι οι τοίχοι χρειάζονταν βάψιμο και τα χαλιάφαίνονταν εξίσου φθαρμένα με της θείας της.

Έριξε μια ματιά στον Ίθαν και είδε ότι το είχε προσέξει κι εκείνος και είχε σκυθρωπιάσει. «ΗΧάριετ είπε πως το σπίτι χρειαζόταν επισκευές και βλέπω ότι είναι αλήθεια. Θα το τακτοποιήσω

Page 111: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αμέσως μόλις επιστρέψω στην πόλη».Αμέσως μόλις επιστρέψω στην πόλη. Όχι μόλις επιστρέψουμε, σκέφτηκε η Γκρέις και ένιωσε ένα

ρίγος ανησυχίας. Δεν ήταν δυνατόν να την αφήσει εκεί και να επιστρέψει στην πόλη μόνος!Δεν πρόλαβε να τον ρωτήσει, γιατί μια μικροκαμωμένη ξανθή γυναίκα ντυμένη στα μαύρα από

πάνω μέχρι κάτω εμφανίστηκε βιαστική στο χολ.«Ίθαν! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Πάει τόσος καιρός». Είχαν ειδοποιήσει για τον ερχομό τους

έτσι ώστε να μην αιφνιδιαστεί η οικοδέσποινα, και η λαίδη Μπέλφορντ, μια γυναίκα περίπου πέντ’έξι χρόνια μεγαλύτερη από την Γκρέις, φαινόταν πραγματικά χαρούμενη που τους έβλεπε.

«Δυστυχώς δεν μπορούσα να έρθω νωρίτερα». Ο Ίθαν έσκυψε και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο.«Το ξέρω, αλλά τώρα είσαι εδώ και σε συγχωρώ». Η νεαρή χήρα γύρισε χαμογελαστή. «Κι εσύ

θα πρέπει να είσαι η Γκρέις. Χαίρομαι που γνωρίζω τη σύζυγο του Ίθαν».«Σ’ ευχαριστώ. Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω». Ο Ίθαν της είχε πει ελάχιστα πράγματα για τη

γυναίκα του αδελφού του, μόνο ότι ο Τσαρλς είχε πεθάνει από γρίπη όταν εκείνος ήταν στη φυλακήκαι πως η Χάριετ πενθούσε ακόμα για το θάνατό του. Παρ’ όλο που η κοντή, μικροκαμωμένηγυναίκα χαμογελούσε, οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της ξεχώριζαν έντονα και το βλέμμα τηςείχε μια θλίψη που δεν μπορούσε να κρυφτεί.

«Η οικονόμος ετοίμασε την κεντρική σουίτα. Έχω μεταφέρει τα πράγματά μου στο δεύτερο σπίτιστην κορφή του λόφου», είπε η Χάριετ.

«Δεν υπήρχε λόγος να το κάνεις αυτό», είπε ο Ίθαν, σμίγοντας τα φρύδια του. «Δεν ήρθα για νασου στερήσω το σπίτι σου».

«Το σπίτι είναι δικό σου τώρα, Ίθαν. Άλλωστε το δεύτερο είναι πανέμορφο. Αν θυμάσαι, ημητέρα σου το είχε ανακαινίσει εξ ολοκλήρου λίγο πριν από το ατύχημα. Όταν έγινε μαρκήσιος οΤσαρλς, το διατήρησε σε άριστη κατάσταση. Νομίζω ότι ήταν συναισθηματικά δεμένος μ’ αυτό τοσπίτι».

«Δε θα με παραξένευε καθόλου. Όπως θυμάμαι, σχεδίαζε να ξεκινήσει επισκευές και στο κυρίωςσπίτι». Ο Ίθαν περιεργάστηκε την ξεθωριασμένη ταπετσαρία, τα ξεφλουδισμένα μαρμάριναπατώματα. «Φαίνεται όμως ότι δεν πρόλαβε».

«Όχι...» Η Χάριετ κοίταξε στο κενό. «Μόλις είχαμε αρχίσει να συζητάμε τι έπρεπε να γίνει όταναρρώστησε».

Ο Ίθαν γύρισε στην Γκρέις. «Τώρα είσαι μαρκησία. Αν θέλεις, μπορείς να ασχοληθείς με τιςεπισκευές».

Να τος πάλι ο υπαινιγμός ότι εκείνος δε θα έμενε στο σπίτι. Η Γκρέις τον κοίταξε και προσπάθησενα ερμηνεύσει την έκφρασή του, αλλά εκείνος ήταν πιο απόμακρος παρά ποτέ και η καρδιά τηςσφίχτηκε. Κάποτε τον είχε αγαπήσει και της φαινόταν σαν να είχαν περάσει αιώνες από τότε. Ήθελενα τον ρωτήσει ποια ήταν τα σχέδιά του για το μέλλον, αλλά η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη.

«Να δείξω στην Γκρέις το δωμάτιό της;» πρότεινε η Χάριετ. «Είμαι βέβαιη ότι θα χρειάζεται λίγηξεκούραση ύστερα από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι».

«Σ’ ευχαριστώ», είπε η Γκρέις, συγκρατώντας έναν αναστεναγμό. «Θα σε ευγνωμονούσα».«Ανεβαίνω κι εγώ σε λίγο», είπε ο Ίθαν. «Έχω καιρό να έρθω στο Μπέλφορντ και θέλω να ρίξω

μια ματιά ολόγυρα, να το ξαναθυμηθώ».«Φυσικά». Η Γκρέις τον ακολούθησε με το βλέμμα, προσέχοντας τους σφιγμένους ώμους του,

Page 112: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τον τρόπο που κούτσαινε, και αναρωτήθηκε τι είδους οδυνηρές μνήμες είχε ετούτο το μέρος γι’αυτόν. Καθώς εκείνος έμπαινε σε ένα από τα σαλόνια, η Χάριετ την οδήγησε στην κεντρική σουίτατου πρώτου ορόφου.

Ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα με χωριστά δωμάτια για τη μαρκησία, που περιλάμβαναν μιακρεβατοκάμαρα και ένα ιδιωτικό σαλόνι. Τα ιδιαίτερα δωμάτια του μαρκησίου ήταν μεγαλύτερα καιπιο εντυπωσιακά. Της ήταν εύκολο να φανταστεί πόσο εντυπωσιακή θα ήταν εκείνη η σουίτα πριναρχίσουν να ξεθωριάζουν τα μεταξωτά υφάσματα.

Τουλάχιστον τα έπιπλα από λουστραρισμένο ροδόξυλο ήταν στην ίδια άριστη κατάσταση όσο καιτην ημέρα που τα είχαν εγκαταστήσει.

«Τώρα που είσαι μαρκησία», είπε η Χάριετ, «μπορείς να κάνεις ό,τι σου αρέσει στο σπίτι. Εγώποτέ δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο σ’ αυτά τα πράγματα, αλλά θα ήταν υπέροχο να ξαναβρεί τις παλιέςτου δόξες».

Η Γκρέις σκέφτηκε ότι αν αυτή και ο Ίθαν είχαν ένα διαφορετικό γάμο, ένα γάμο από αγάπη,τίποτα δε θα της άρεσε περισσότερο από το να κάνει δικό της εκείνο το σπίτι.

Όπως είχαν τα πράγματα, ένιωθε εξίσου εκτός τόπου εκεί όπως και στο σπίτι των γονιών της,όπου ο δόκτωρ Τσέιστεν, επειδή δεν ήταν ο αληθινός της πατέρας και εξαιτίας της απιστίας τηςγυναίκας του, της έκανε το βίο αβίωτο από τότε που ήταν μια σταλιά κοριτσάκι.

«Θα δώσω εντολή να σου φέρουν ζεστό νερό για να πλυθείς και η καμαριέρα σου μπορεί ναανοίξει τα μπαούλα. Μετά, αν θέλεις, θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε λιγάκι». Η Χάριετ άνοιξετην πόρτα. «Θα σε περιμένω με ανυπομονησία να δειπνήσουμε μαζί».

Η πόρτα έκλεισε και μερικά λεπτά αργότερα εμφανίστηκε η Φοίβη, μαζί με δυο υπηρέτες πουκουβαλούσαν ένα λουτήρα γεμάτο αχνιστό νερό. Η Γκρέις απόλαυσε το λουτρό της όσο η Φοίβητακτοποιούσε τα πράγματά της κι έπειτα ξάπλωσε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί λιγάκι πριν από τοβραδινό φαγητό.

Δεν είδε καθόλου τον Ίθαν μέχρι τη στιγμή που ήταν έτοιμη να κατέβει στην τραπεζαρία και έναδιακριτικό χτύπημα στην πόρτα ανήγγειλε την άφιξή του. Η Γκρέις σκέφτηκε ότι ποτέ δε χτυπούσεπριν μπει στην καμπίνα του πλοίου του, γι’ αυτό η τωρινή τυπικότητά του την έκανε ναχαμογελάσει.

«Φαίνεσαι ανανεωμένη», της είπε με επισημότητα όταν του άνοιξε και το χαμόγελό της έσβησε.«Ναι, αισθάνομαι άλλος άνθρωπος μετά το ωραίο, αναζωογονητικό λουτρό μου». Του έριξε μια

λοξή ματιά. «Βέβαια, θα ήταν ακόμα καλύτερα αν είχα κάποιον να μου τρίψει την πλάτη...»«Θα το έχω υπόψη μου», απάντησε εκείνος προσφέροντάς της το μπράτσο του για να τη

συνοδέψει κάτω.Το δείπνο στην πρόχειρη τραπεζαρία, στο πίσω μέρος του σπιτιού, κύλησε ομαλά, παρ’ όλο που

κανείς τους δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός. Η Γκρέις αγωνιούσε για τα σχέδια του Ίθαν και η Χάριετνοσταλγούσε τον άντρα της, μολονότι είχε περάσει πάνω από ένας χρόνος από το θάνατό του. Ίσωςη παρουσία του Ίθαν της τον θύμιζε. Η Γκρέις ζήλευε τη γυναίκα για τα όσα είχε ζήσει κοντά στονάντρα της, γιατί ήταν φανερό ότι ο γάμος τους ήταν από έρωτα.

«Επισκέφθηκες τους στάβλους;» ρώτησε η Χάριετ τον Ίθαν.«Ναι. Ο Γουίλις, ο σταβλάρχης σου, έχει κάνει θαυμάσια δουλειά».«Ο Γουίλις είναι θησαυρός. Και πάλι όμως, ο Τσαρλς θα χαιρόταν αν ήξερε ότι τώρα υπάρχει

Page 113: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κάποιος που θα φροντίζει πραγματικά τα άλογά του. Ξέρεις πόσο πολύ τα αγαπούσε».Ο Ίθαν συγκατένευσε. «Ο Τσαρλς λάτρευε τα άλογα», εξήγησε στην Γκρέις. «Εγώ ανέκαθεν

αγαπούσα τη θάλασσα».«Θα σου λείπει», είπε εκείνη.«Η οικογένεια ασχολείται και με τη ναυτιλία εκτός των άλλων. Θα επισκέπτομαι συχνά τις

αποβάθρες».«Άρα θα κρατήσεις το Δαίμονα των Θαλασσών».Το βλέμμα του ταξίδεψε πάνω της και στάθηκε για λίγο στο στήθος της. «Και βέβαια θα τον

κρατήσω. Αυτό το πλοίο έχει κάποιες πολύ ευχάριστες αναμνήσεις που δε θέλω να ξεχάσω».Από το ύφος του ήταν φανερό ότι θυμόταν τις ερωτικές στιγμές που είχαν μοιραστεί –και το

ευχάριστο αποτέλεσμά τους– και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του. Η Γκρέις ένιωσε τιςθηλές της να ορθώνονται κάτω από το φόρεμα και τα μάγουλά της κοκκίνισαν.

Ο Ίθαν την περιεργάστηκε για μερικές στιγμές ακόμα και τελικά η εύθυμη έκφραση έσβησε απότο πρόσωπό του.

Ύστερα από το δείπνο, ανέβηκαν στα δωμάτιά τους. Ο Ίθαν κλείστηκε στη σουίτα του και ηΓκρέις στη δική της. Κάθε φορά που θυμόταν το βλέμμα του κατά τη διάρκεια του δείπνου πίστευεότι θα ερχόταν στο κρεβάτι της, αλλά δεν ήρθε.

Ούτε και το επόμενο βράδυ. Ήταν φανερό ότι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρατήσειαποστάσεις από κείνη και οι συζητήσεις τους περιστρέφονταν γύρω από καθαρά τυπικά ζητήματα.Ποτέ δε μιλούσε για το μέλλον, ποτέ δε μιλούσε για το παιδί τους, ούτε καν όταν ήταν μόνοι.

Δεν πήγε κοντά της ούτε την τρίτη νύχτα.Η Γκρέις προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν της έλειπε.

Ο Ίθαν ήθελε να φύγει. Κάθε στιγμή που περνούσε κοντά στην Γκρέις ένιωθε να γίνεται όλο καιπερισσότερο έρμαιο στα χέρια της. Ποτέ άλλοτε δεν είχε αισθανθεί τόση έλξη για μια γυναίκα, ποτέδεν είχε ποθήσει κάποια τόσο πολύ. Τις τελευταίες νύχτες είχε κρατηθεί εσκεμμένα μακριά της,εξαναγκάζοντας τον εαυτό του να κοιμηθεί στο μοναχικό του κρεβάτι αντί να περάσει την πόρτα καινα πλαγιάσει στο δικό της, αντί να της κάνει έρωτα όπως λαχταρούσε. Είχε συνηθίσει πια νακοιμάται δίπλα της, να νιώθει το ζεστό κορμί της κουρνιασμένο πάνω του. Καλά καλά δεν τονέπαιρνε ο ύπνος μακριά της!

Την είχε παντρευτεί από χρέος, για λόγους καθήκοντος απέναντι στο παιδί του. Ποτέ δεν είχεφανταστεί ότι ο γάμος του μαζί της θα τον έκανε να αισθάνεται σαν να του ανήκε, σαν να είχε θέσηστη ζωή του, και μάλιστα στο μέλλον του αντί στο παρελθόν του.

Ήταν απόλυτη ανάγκη να γυρίσει στο Λονδίνο, να ελευθερώσει το μυαλό του από τη σκέψη της,να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όταν θα έφτανε στην πρωτεύουσα, θα ξαναγυρνούσε στη ζωήπου έκανε πριν, θα απαλλασσόταν από την ανάγκη που ένιωθε ακατάπαυστα για κείνη. Και θασυνέχιζε να αναζητά τον Φορσάιθ, θα ρωτούσε αν υπήρχε κάτι νεότερο.

Αν και αμφέβαλλε γι’ αυτό. Τώρα πια ο υποκόμης θα ζούσε με ασφάλεια και πολυτέλεια στηΓαλλία.

Και η Γκρέις θα χαιρόταν αν το μάθαινε.

Page 114: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Μόνο που εκείνος ήθελε να τον δει κρεμασμένο.Η εκ διαμέτρου αντίθετη στάση τους στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν ένας ακόμα λόγος που τον

έκανε να θέλει να φύγει μακριά της. Άσχετα από το αν ήταν πια σύζυγοι, αυτό δε θα άλλαζε ποτέ.Το επόμενο πρωί, έστειλε ένα σημείωμα στο δωμάτιο της Γκρέις, ζητώντας της να τον συναντήσει

στη βιβλιοθήκη. Μισή ώρα αργότερα, η Γκρέις χτύπησε την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Φορούσεένα φόρεμα από μουσελίνα στο κίτρινο του λεμονιού που τόνιζε ακόμα περισσότερο τα πράσιναμάτια της, ενώ τα υπέροχα χαλκόχρωμα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε χαλαρές μπούκλες. Φαινότανγλυκιά κι αθώα και την ίδια στιγμή απίστευτα σαγηνευτική. Όταν του χαμογέλασε δειλά, ο Ίθανένιωσε σαν να είχε φάει γροθιά στο στομάχι.

Ο πόθος του για κείνη δεν είχε τέλος. Αν διατηρούσε και τον παραμικρό ενδοιασμό ως προς το ανέπρεπε να φύγει, μόλις είχε πάρει την απάντησή του.

Την πλησίασε, σταματώντας ακριβώς μπροστά της, κοντά στο μακρύ μαονένιο τραπέζι. «Σουζήτησα να έρθεις, γιατί θέλω να συζητήσουμε για το μέλλον».

Η αβεβαιότητα που καθρεφτίστηκε στα καταπράσινα μάτια της δεν του διέφυγε. «Περίμενα πωςθα συνέβαινε αργά ή γρήγορα».

«Θα ήθελες να καθίσεις;»«Προτιμώ να μείνω όρθια».Δεν της έφερε αντίρρηση. Το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. «Το

σκέφτηκα πολύ καλά, Γκρέις, και πιστεύω ότι το καλύτερο και για τους δυο μας είναι να παραμείνειςστο Μπέλφορντ Παρκ κι εγώ να επιστρέψω στο Λονδίνο».

Εκείνη έσφιξε τα δόντια της. «Για ποιο λόγο;»«Κατ’ αρχάς επειδή, αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, έχεις περάσει τον τρίτο μήνα της

εγκυμοσύνης σου. Η κύηση θα είναι πολύ πιο ευχάριστη εδώ στην εξοχή παρά στην πόλη».«Κατάλαβα. Με άλλα λόγια μου λες ότι με χόρτασες και τώρα θα επιστρέψεις στη ζωή που έκανες

πριν».Την είχε χορτάσει; Ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, έφευγε μακριά της ακριβώς επειδή δεν

μπορούσε να τη χορτάσει.«Γιατί με παντρεύτηκες, Ίθαν;»«Ξέρεις γιατί, Γκρέις. Γιατί έχεις μέσα σου το παιδί μου. Κι αυτό το παιδί χρειαζόταν ένα όνομα».Η Γκρέις κοίταξε αλλού. Δεν ήταν τα λόγια που θα ήθελε να ακούσει μια γυναίκα, αλλά ήταν τα

μόνα που ήθελε να της πει εκείνος.«Το μωρό είναι δικό σου, Ίθαν. Δε σε ενδιαφέρει καθόλου;»«Το παιδί, είτε αγόρι είναι είτε κορίτσι, δε θα στερηθεί τίποτα. Αυτό σ’ το ξαναείπα».«Ναι, μου το ξαναείπες. Και είμαι βέβαιη ότι κρατάς το λόγο σου».Τα ζυγωματικά του κοκκίνισαν ανεπαίσθητα. «Ποτέ δε σου είπα ψέματα, Γκρέις. Ποτέ δε σου

υποσχέθηκα τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι παίρνεις. Πάρα πολλά ζευγάρια ζουν χωριστά. Κατά πάσαπιθανότητα, ακόμα κι αν είχες παντρευτεί κάποιον άλλο, το μέλλον σου θα ήταν πάνω κάτω το ίδιο».

Η Γκρέις έσφιξε τα χείλη της. «Κάνεις λάθος, Ίθαν. Δε θα ήταν το ίδιο, γιατί ποτέ δε θαπαντρευόμουν έναν άνθρωπο που δε θα νοιαζόταν καθόλου για μένα».

Εκείνος δεν απάντησε σ’ αυτό. Δεν ήθελε να της αποκαλύψει το βάθος των αισθημάτων του.«Από την άλλη μεριά», συνέχισε η Γκρέις, διατρέχοντας με το δάχτυλό της τη γυαλισμένη

Page 115: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

επιφάνεια του τραπεζιού, «ίσως να έχεις δίκιο. Ανέκαθεν ήμουν ανεξάρτητη γυναίκα. Μ’ αυτό τοντρόπο, εσύ θα κάνεις τη ζωή σου κι εγώ τη δική μου. Στο τέλος, και οι δυο θα είμαστεευχαριστημένοι».

Ο Ίθαν έσμιξε τα φρύδια του. «Τι εννοείς;»«Απλώς συμφωνώ μαζί σου ότι από μία άποψη το να ζούμε χωριστά δε θα είναι και τόσο

δυσάρεστο. Ο καθένας μας θα αντλεί ευχαρίστηση απ’ όπου μπορεί και...»Ο Ίθαν την τράβηξε απότομα πάνω του και η Γκρέις έβγαλε μια κραυγή. «Μην τολμήσεις να με

απατήσεις, Γκρέις. Είσαι γυναίκα μου. Μου ανήκεις κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει».Εκείνη τον κοίταξε και κάτι άστραψε στα μάτια της, κάτι γεμάτο γυναικεία πονηριά που του

γέννησε την επιθυμία να κάνει μεταβολή και να φύγει.Το κοκκινωπό φρύδι της ανασηκώθηκε. «Απλώς σου ζητάω να είσαι δίκαιος. Αν δε θέλεις να

αναζητήσω ευχαρίστηση μακριά από τη συζυγική μας παστάδα, τότε θα πρέπει να φροντίσεις εσύ γι’αυτό».

Ο Ίθαν έσφιξε το σαγόνι του. Μα το Θεό, η γυναίκα ήταν ανυπόφορη. Την κόλλησε πάνω του καιη επαφή των σωμάτων τους του προκάλεσε έναν απίστευτο, αστραπιαίο ερεθισμό.

«Μικρή μάγισσα, τολμάς να με απειλείς;»«Απλώς λέω πως ό,τι ισχύει για τον ένα θα πρέπει να ισχύει και για τον...»Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, τα χείλη του κούρσεψαν τα δικά της. Την ήθελε εδώ

και μέρες, ένιωθε αυτή την ακόρεστη πείνα κάθε φορά που την έβλεπε να μπαίνει σε ένα δωμάτιο.Τύλιξε τα χέρια του στη μέση της, την κάθισε πάνω στο τραπέζι και έπεσε από πάνω της.«Ικανοποίηση θέλεις; Θα την έχεις, λοιπόν».

Η Γκρέις έβγαλε μια κραυγή όταν της ανασήκωσε την κίτρινη μουσελίνα και πήρε θέση ανάμεσαστα πόδια της. Ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, με τα πόδια ανοιχτά, απαλή και υγρή, όπως διαπίστωσεόταν βρήκε την τρυφερή σάρκα της και άρχισε να τη χαϊδεύει. Ξεκουμπώνοντας το παντελόνι του,ελευθέρωσε το ερεθισμένο του φύλο που παλλόταν από ανικανοποίητη ανάγκη.

Ήταν έτοιμη να τον δεχτεί. Μια γυναίκα που τα πάθη της ταίριαζαν με τα δικά του. Γέρνονταςπάνω της, τη φίλησε και βυθίστηκε μέσα της και η σάρκα της τον δέχτηκε ώσπου τη γέμισε εντελώς.

«Αυτό θέλεις, Γκρέις;» τη ρώτησε με μια δυνατή ώθηση και την άκουσε να βογκάει σιγανά απόηδονή. «Είσαι δική μου». Και βυθίστηκε πάλι μέσα της. «Θα δίνεσαι μόνο σ’ εμένα, σε κανένανάλλο».

Ένιωσε τα πόδια της να τυλίγονται γύρω του, ένιωσε το σώμα της να κυρτώνει από κάτω τουκαθώς ακολουθούσε το δικό του ρυθμό, παίρνοντάς τον ακόμα πιο βαθιά. Καμιά γυναίκα δεν είχεταιριάξει ποτέ τόσο απόλυτα μαζί του, με καμία δεν είχε νιώσει αυτή την αίσθηση της ολοκλήρωσης.Την έκανε δική του ξανά και ξανά, και η Γκρέις αντλούσε απ’ αυτόν την απόλαυση που αναζητούσε.

Όταν έφτασαν μαζί στην κορύφωση, οι μύες του σφίχτηκαν και η Γκρέις συγκράτησε την κραυγήπου ανέβηκε στα χείλη της. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξαναγύρισαν στην πραγματικότητα. Γιαπρώτη φορά, του πέρασε από το μυαλό ότι είχε πάρει τη γυναίκα του πάνω στο τραπέζι τηςβιβλιοθήκης! Πώς είχε χάσει έτσι τον έλεγχο του εαυτού του;

Τη βοήθησε να κατέβει από το τραπέζι, ίσιωσε το φόρεμα στους γοφούς της και προσπάθησε ναμη δώσει σημασία στο πρόσωπό της που έλαμπε, στα μάγουλά της που είχαν ροδίσει.

«Θα ξαναγυρίσω», άκουσε τον εαυτό του να λέει καθώς έστρωνε τα ρούχα του. «Σε κανέναν

Page 116: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

άλλο, Γκρέις».Εκείνη τον κοίταξε κατάματα. «Σε καμία άλλη, Ίθαν». Και λέγοντας αυτά, του γύρισε την πλάτη

και έφυγε.

Η Γκρέις στεκόταν στο παράθυρο του δωματίου της και κοιτούσε τον Ίθαν που ετοιμαζόταν ναφύγει. Ήταν ντυμένος όπως και στο πλοίο, με φαρδομάνικο πουκάμισο, εφαρμοστό, μαύροπαντελόνι και μπότες ψηλές μέχρι το γόνατο. Στο χέρι του είχε ριγμένο ένα ταξιδιωτικό πανωφόρι.Ένας σταβλίτης οδήγησε το μαύρο άλογο που κρατούσε από τα γκέμια και έδεσε το πανωφόρι πίσωαπό την επίπεδη δερμάτινη σέλα. Ο Ίθαν έσυρε το χέρι του στο λαιμό του αλόγου και ανέβηκε στηράχη του με την ίδια άνεση που έκανε το καθετί.

Για μια στιγμή, κοίταξε προς το παράθυρο όπου στεκόταν εκείνη και τα μάτια τους συναντήθηκαν–τα δικά του στο χρώμα του ουρανού μια κρύα φθινοπωρινή μέρα, τα δικά της γεμάτα με μιααγωνία που ήλπιζε ότι ο Ίθαν δεν μπορούσε να διακρίνει. Έφευγε, ακριβώς όπως είχε φοβηθείεκείνη, και έπαιρνε μαζί του κάθε ελπίδα ευτυχίας.

Τον είδε να απομακρύνεται, ψηλός και λυγερός, ευρύστερνος και ευθυτενής πάνω στη σέλα,καλπάζοντας με την ίδια σιγουριά που κυβερνούσε και το πλοίο του. Άλογο και καβαλάρης χάθηκανστο βάθος του δρόμου και κρύφτηκαν πίσω από τα δέντρα και η καρδιά της σφίχτηκε με πόνο.

Είχε προσπαθήσει να κάνει την καρδιά της πέτρα, να πνίξει τα αισθήματά της. Άλλωστε ο Ίθανήταν πάντα ο καπετάνιος του διαβόλου.

Όμως είχε κάτι που την τραβούσε όσο κανένας άλλος άντρας. Πέρα από την επιβλητική παρουσίατου, το γεροδεμένο του κορμί και τη μαεστρία του στον έρωτα, υπήρχε κάτι στα μάτια του όταν τηνκοιτούσε, κάτι σαν μοναξιά, που τη συγκινούσε και άγγιζε μια ανάλογη χορδή μέσα της.

Κάτι που της γεννούσε την επιθυμία να δει εκείνα τα όμορφα γαλάζια μάτια να γεμίζουν μεευτυχία και αγάπη.

Όμως αυτό ήταν κάτι που δεν επρόκειτο να συμβεί και αν έπειθε τον εαυτό της ότι θα τακατάφερνε, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να πληγωθεί για μια ακόμα φορά.

Κοίταξε πάλι από το παράθυρο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Ο Ίθαν είχε φύγει.Ήταν πια παντρεμένοι, αλλά τίποτα δεν είχε αλλάξει.

15

Eίχαν περάσει σχεδόν δυο ώρες όταν επιτέλους η Γκρέις αισθάνθηκε έτοιμη να αντιμετωπίσει τηνημέρα που την περίμενε. Βγήκε από το δωμάτιό της και κατέβηκε τη σκάλα, αποφασισμένη να

Page 117: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αποδεχτεί την κατάσταση. Όπως το φοβόταν, ο άντρας της την είχε εγκαταλείψει. Όμως στη ζωή τηςείχε μάθει να βασίζεται μόνο στον εαυτό της και σε κανέναν άλλο. Και εξάλλου έπρεπε να σκεφτείκαι το παιδί της.

Βγαίνοντας από τις μπαλκονόπορτες που οδηγούσαν στον κήπο, με το μυαλό της στη συζήτησηπου είχε να κάνει με τη λαίδη Μπέλφορντ, έφυγε από το σπίτι και ανέβηκε το μικρό ύψωμα πουοδηγούσε στο μικρότερο σπίτι και χτύπησε τη σκαλιστή, ξύλινη πόρτα. Υπήρχαν ορισμέναπράγματα που έπρεπε να συζητηθούν και ήταν της άποψης ότι η ειλικρίνεια ήταν η καλύτερητακτική.

«Καλημέρα, λαίδη μου», είπε ένας γκριζομάλλης μπάτλερ που η Γκρέις δεν είχε ξαναδεί. «Θαπρέπει να είστε η νέα λαίδη Μπέλφορντ».

«Ναι. Ήρθα για να μιλήσω με τη...»«Πέρασε μέσα, καλή μου Γκρέις». Η Χάριετ ήρθε προς το μέρος της, κοντούλα και

στρογγυλοπρόσωπη, με κοκκινισμένα αλλά χαμογελαστά μάτια. «Τώρα λεγόμαστε και οι δυο λαίδηΜπέλφορντ, σωστά; Μερικές φορές αυτοί οι τίτλοι είναι τόσο βαρετοί». Όμως ήταν φανερό ότι ηΧάριετ Σαρπ αισθανόταν πολύ πιο άνετα στο ρόλο της αριστοκράτισσας απ’ όσο θα αισθανότανποτέ η Γκρέις.

Η μικρόσωμη ξανθή γυναίκα την οδήγησε σε ένα φιλόξενο σαλόνι διακοσμημένο σε απαλούςτόνους του γαλαζοπράσινου και του ιβουάρ. Γαλαζοπράσινες κουρτίνες από δαμασκηνό κρέμοντανστα παράθυρα, ενώ ένα βαθυπράσινο χαλί Ομπισόν με λουλουδάτα μοτίβα ζέσταινε το πάτωμα.Όπως είχε πει η νεαρή χήρα, το μικρότερο σπίτι ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τοαρχοντικό.

Κάθισαν στον αναπαυτικό καναπέ και η Χάριετ έδωσε εντολή στον ηλικιωμένο μπάτλερ, πουλεγόταν Κόλσον, να τους φέρει τσάι και γλυκίσματα.

Καθώς ο άντρας απομακρυνόταν αθόρυβα κλείνοντας πίσω του τις συρόμενες μαονένιες πόρτες,η Χάριετ γύρισε προς το μέρος της και χαμογέλασε. «Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ στοΜπέλφορντ. Από τότε που έφυγε ο Τσαρλς, μου λείπει τρομερά. Η μοναξιά μου είναι αφόρητηχωρίς αυτόν».

«Θα πρέπει να ήταν φρικτό για σένα να χάσεις τον άντρα σου τόσο ξαφνικά».Η Χάριετ αναστέναξε. «Έγινα κομμάτια. Τη μια μέρα ήταν ζωντανός και γελαστός και την

επόμενη είχε χαθεί». Για μια στιγμή τα μάτια της βούρκωσαν και η Γκρέις κατάλαβε πωςσυγκρατιόταν με κόπο να μην κλάψει. «Τον αγαπούσα πάρα πολύ. Προσπαθούσαμε να κάνουμεπαιδί, αλλά δεν ήταν γραφτό».

Η Γκρέις κατέβασε τα μάτια της και τα μάγουλά της έγιναν κατακόκκινα.«Μην αισθάνεσαι άσχημα, καλή μου. Είσαι έγκυος, σωστά;»Η Γκρέις σήκωσε ξαφνιασμένη το κεφάλι της. «Πώς το ξέρεις;»«Βλέπω τη λάμψη στο πρόσωπό σου. Άλλωστε δε θα υπήρχε άλλος τρόπος για να πείσεις τον

κουνιάδο μου να νοικοκυρευτεί. Όμως χαίρομαι που παντρεύτηκε. Ο Ίθαν είναι δύσκολοςάνθρωπος. Στο παρελθόν, υπέφερε πολύ κι αυτό τον έχει κάνει πικρόχολο και δύσπιστο. Πιστεύωότι θα βρεις τον τρόπο να τον βγάλεις από τη μιζέρια του».

Ο λαιμός της Γκρέις έφραξε. Έσκυψε το κεφάλι της και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Το ναβάλει τα κλάματα μπροστά σε μια γυναίκα την οποία δε γνώριζε δε συμπεριλαμβανόταν στα σχέδιά

Page 118: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της, αλλά τα λόγια της Χάριετ είχαν ελευθερώσει τα συναισθήματα που κρατούσε κλειδωμένα μέσατης.

Η λαίδη Μπέλφορντ εξαφανίστηκε για λίγο και επέστρεψε με ένα χαριτωμένο κεντητό μαντιλάκι.«Μην κλαις, καλή μου. Θα με κάνεις να θυμηθώ τον Τσαρλς και θα βάλω κι εγώ τα κλάματα».

Έδωσε το μαντιλάκι στην Γκρέις κι εκείνη σκούπισε τα μάτια της. «Συγνώμη, δεν το ήθελα.Απλώς...»

«Απλώς, τι, καλή μου;»«Κάποτε ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον Ίθαν. Τον αγάπησα όπως εσύ αγαπούσες τον Τσαρλς».«Και τώρα δεν τον αγαπάς;»Η Γκρέις πίεσε το μαντίλι κάτω από τη μύτη της. «Αρνούμαι να αγαπώ έναν άντρα που δε μ’

αγαπάει».Η λαίδη Μπέλφορντ της έπιασε το χέρι και το έσφιξε μαλακά. Την ίδια στιγμή οι πόρτες του

σαλονιού άνοιξαν και ακούστηκε ο θόρυβος του καροτσιού με το σερβίτσιο του τσαγιού. Οι δυογυναίκες γύρισαν προς τα κει.

«Βλέπω πως ήρθε ο Κόλσον με το τσάι μας. Νομίζω πως ένα φλιτζάνι θα ήταν ό,τι πρέπει αυτή τηστιγμή».

Ο μικρόσωμος, γκριζομάλλης μπάτλερ έσπρωξε το καροτσάκι κοντά στον καναπέ καιαποσύρθηκε, κλείνοντας τις βαριές ξύλινες πόρτες. Η λαίδη Μπέλφορντ σέρβιρε με επιδεξιότητα τοτσάι σε δυο πορσελάνινα φλιτζάνια με χρυσό χείλος και πρόσθεσε έναν κύβο ζάχαρης στο τσάι τηςΓκρέις πριν της το δώσει.

«Και τώρα πες μου... τι συμβαίνει μ’ εσένα και τον Ίθαν; Λες ότι έφυγε επειδή δε σ’ αγαπάει;»Το φλιτζάνι κροτάλισε πάνω στο πιατάκι του. «Πέρα από τη σαρκική έλξη που κάθε άντρας

αισθάνεται, δε θέλει να με βλέπει». Η Γκρέις κοίταξε τη Χάριετ και η καρδιά της σφίχτηκε από τονπόνο που της προκαλούσαν αυτά τα πικρά λόγια. Λαχταρούσε να της πει όλη την αλήθεια, αλλά δενμπορούσε να το κάνει δίχως να προδώσει το μυστικό της καταγωγής της.

«Είναι πολύ μεγάλη ιστορία», πρόσθεσε. «Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως είμαι ητελευταία γυναίκα πάνω στη Γη που θα ήθελε να παντρευτεί».

«Και τότε γιατί σε παντρεύτηκε;»Η Γκρέις ανασήκωσε τους ώμους της. «Ο Ίθαν είναι έντιμος άνθρωπος. Ένιωσε υπεύθυνος επειδή

με άφησε έγκυο».Η Χάριετ χαμογέλασε αχνά. «Φαίνεται πως δεν ξέρεις τόσο καλά τον κουνιάδο μου όσο

νομίζεις».«Τι εννοείς;»«Αν ο Ίθαν Σαρπ δεν ήθελε να σε παντρευτεί, τότε καμία δύναμη δε θα ήταν ικανή να τον

εξαναγκάσει».

16

Page 119: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Πέρασαν κάμποσες βδομάδες, ο Μάιος έδωσε τη θέση του στον Ιούνιο, οι κήποι ξεχείλιζαν από ροζ,κίτρινα και κόκκινα λουλούδια και μαζί τους άνθιζε και η φιλία ανάμεσα στη Χάριετ και την Γκρέις.Η νεαρή χήρα ήταν τόσο γλυκιά και καλή όσο και στην αρχή της γνωριμίας τους και η Γκρέις ένιωθεαπέραντη ευγνωμοσύνη για τη φιλία τους.

Με τόσο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, οι δυο γυναίκες αποφάσισαν να ανακαινίσουν τοΜπέλφορντ Παρκ. Τη βδομάδα που ακολούθησε μετά την αποχώρηση του Ίθαν, στρώθηκαν στηδουλειά και αφοσιώθηκαν στο έργο που είχαν αναλάβει, ξοδεύοντας τεράστια ποσά από τα κεφάλαιατου Ίθαν, τα οποία φαίνονταν ανεξάντλητα. Σαν ένα λουλούδι την άνοιξη, το μεγαλόπρεποαρχοντικό άρχισε να ζωντανεύει και οι κάποτε άδειες αίθουσές του αντηχούσαν από τις φωνές.Ξυλουργοί, τεχνίτες που επισκεύαζαν μαρμάρινα πατώματα και στέγες, που έφτιαχναν κουρτίνες καιυφάσματα επιπλώσεων καθώς και ταπετσιέρηδες εργάζονταν ολημερίς. Η δουλειά απορροφούσε τομεγαλύτερο μέρος του χρόνου της Γκρέις και τη βοηθούσε να ξεχνά τον άνθρωπο που μονοπωλούσετις σκέψεις της.

Τα βράδια μοιραζόταν το ενδιαφέρον της για τα άστρα με τη Χάριετ και οι δυο τους περνούσαντις μοναχικές ώρες μετά το δείπνο συζητώντας για τους αστερισμούς και τους ελληνικούς καιρωμαϊκούς μύθους που τους συνόδευαν.

«Έχω αρχίσει να μας βλέπω σαν τους Διδύμους», είπε η Χάριετ, σκύβοντας για να κοιτάξει απότο μικρό μπρούντζινο τηλεσκόπιο της Γκρέις που ήταν στημένο στη φαρδιά πέτρινη βεράντα.«Μέσα σε μερικές βδομάδες έχουμε γίνει σαν αδελφές».

«Εννοείς σαν τους Διόσκουρους». Τους αφοσιωμένους δίδυμους αδελφούς της ελληνικήςμυθολογίας.

«Ακριβώς. Δε μαλώνουμε ποτέ και συμφωνούμε σχεδόν στα πάντα».«Κι αυτός ήταν ο λόγος που, σύμφωνα με το μύθο, ο Δίας τοποθέτησε τους δίδυμους στο ίδιο

σημείο στον ουρανό».Η Χάριετ χαμογέλασε, πράγμα που έκανε όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό. «Ακριβώς».Οι εργασίες στο σπίτι συνεχίζονταν και ακόμα και το προσωπικό φαινόταν πιο κεφάτο χάρη στη

δραστηριότητα που επικρατούσε. Την ημέρα που η Χάριετ γιόρταζε τα εικοστά έβδομα γενέθλιά της,η μαγείρισσα επέμεινε να ετοιμάσει ένα ξεχωριστό δείπνο και προς τιμήν της συννυφάδας της ηΓκρέις φόρεσε το μαργαριταρένιο κολιέ της.

Εκείνο το κόσμημα είχε κάτι το παράξενο. Όποτε το φορούσε, ένιωθε μια παρηγοριά, το ηθικό τηςαναπτερωνόταν και η θλίψη που τη βασάνιζε τόσο συχνά έσβηνε. Επειδή φοβόταν ότι στη Χάριετ θαέλειπε ο άντρας της εκείνη την ξεχωριστή μέρα, ήθελε να είναι ακόμα πιο κεφάτη για χάρη της.

Κατεβαίνοντας τη φαρδιά μαρμάρινη σκάλα, προχώρησε προς την τραπεζαρία, που ήταν τοεπόμενο δωμάτιο στον κατάλογο αυτών που θα ανακαινίζονταν. Αν και η ταπετσαρία στις είκοσιτέσσερις καρέκλες γύρω από το μακρύ μαονένιο τραπέζι ήταν κάπως φθαρμένη και ξεθωριασμένη,τα κρυστάλλινα πρίσματα των περίτεχνων πολυελαίων που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια τουςείχαν καθαριστεί πρόσφατα, όπως και οι βαριές χρυσές απλίκες στους τοίχους.

Φορώντας ένα τουρκουάζ φόρεμα που η φούστα του είχε πρόσθετα φύλλα από ροδί μετάξικεντημένο με αρχαιοελληνικά μοτίβα, η Γκρέις έφτασε στην τραπεζαρία την ίδια στιγμή με τηΧάριετ, που κι εκείνη ήταν πολύ ωραία ντυμένη αυτή τη βραδιά, με ένα αχνογάλανο φόρεμα μεμπορντούρα από ροζ δαντέλα.

Page 120: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Χρόνια πολλά», είπε η Γκρέις, δίνοντάς της ένα φιλί στο μάγουλο.«Ευχαριστώ. Παραδόξως δεν αισθάνομαι ούτε μέρα μεγαλύτερη».«Και ασφαλώς ούτε φαίνεσαι!»Η Χάριετ χαμογέλασε. Φαινόταν πιο χαρούμενη τον τελευταίο καιρό και είχε αρχίσει να βλέπει

πάλι τον κόσμο με ελπίδα. Τα καστανά μάτια της καρφώθηκαν στο περιδέραιο. «Θεέ μου, τι όμορφοκόσμημα».

Η Γκρέις άγγιξε απαλά τα μαργαριτάρια, που έλαμπαν στο φως των κεριών που βρίσκονταν σταασημένια κηροπήγια πάνω στο τραπέζι.

«Είναι δώρο από τη φίλη μου, τη Βικτόρια Ίστον. Ήλπιζε πως θα μου έφερνε καλοτυχία».Προσπάθησε να μη σκεφτεί τον Ίθαν· στη δική τους περίπτωση, το περιδέραιο δεν είχε κάνει τοθαύμα του.

Καθώς έπαιρναν τις θέσεις τους στην πέρα άκρη του τραπεζιού, η Γκρέις άρχισε να της διηγείταιτην ιστορία του περιδέραιου, αναφέροντας τη μεγάλη αγάπη του λόρδου Φάλον προς τη λαίδηΑριάνα του Μέρικ και το θρύλο που συνόδευε αυτό το πολύτιμο κόσμημα.

«Βέβαια όλα αυτά δεν είναι παρά ανοησίες», κατέληξε. «Δεν πιστεύω σε θρύλους, έστω κι αν ταμαργαριτάρια φαίνεται να έφεραν μεγάλη τύχη στη φίλη μου».

«Εντούτοις, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ειδικά επειδή το Κάστρο του Μέρικ είναι μόλιςμερικά χιλιόμετρα μακριά από δω. Τι μικρός που είναι ο κόσμος!»

Η Γκρέις ανασήκωσε ξαφνιασμένη το κεφάλι της. «Το Κάστρο του Μέρικ βρίσκεται κοντά στοΜπέλφορντ;»

«Μα ναι. Πολύ κοντά στο Όλτερτον. Είναι ερειπωμένο, φυσικά, αλλά έχει μια περίεργη μαγεία.Ίσως θα ήθελες να το επισκεφθούμε κάποια στιγμή».

«Ω, ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ». Η Γκρέις άγγιξε τα μαργαριτάρια και τα ένιωσε να εκπέμπουνμια παράξενη ζεστασιά κάτω από τα δάχτυλά της. «Μιλούσα με έναν από τους ξυλουργούς, τονκύριο Μπλένι, και μου είπε ότι τον πονούσαν τα δάχτυλα των ποδιών του. Πιστεύει ότι θα βρέξει σεμια δυο μέρες, αλλά πως ο καιρός θα βελτιωθεί πάλι κατά το τέλος της εβδομάδας. Θα μπορούσαμενα πάμε τότε».

«Ω, ναι. Θα το κάνουμε σαν εκδρομή. Θέλω πάρα πολύ να σου δείξω το κάστρο».

Αν και ο καιρός παρέμεινε άσχημος –τα δάχτυλα των ποδιών του κυρίου Μπλένι μάλλον δεν είχανσταματήσει να πονούν–, το σύντομο ταξίδι μέχρι το Κάστρο του Μέρικ πήγε ακριβώς όπως το είχανπρογραμματίσει. Ένας κρύος αέρας φυσούσε στο δρόμο, αναδεύοντας τα κλαδιά των δέντρωνκαθώς η άμαξα περνούσε ανάμεσά τους, αλλά η Γκρέις ήταν τόσο ενθουσιασμένη που δεν τοπρόσεχε καν. Τι εξαιρετική εύνοια της τύχης τα είχε φέρει να μένει τόσο κοντά στο κάστρο!

«Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα;» ρώτησε τη Χάριετ, ανυπομονώντας σαν παιδί να φτάσουν εκεί.«Ένα, ενάμισι χιλιόμετρο το πολύ. Μόλις περάσουμε αυτή τη στροφή, θα το δεις πάνω στο

λόφο».Αψηφώντας το κρύο, η Γκρέις άνοιξε το παράθυρο από μαρμαρυγία στην οροφή της άμαξας και

το στερέωσε στη θέση του, έπειτα έβγαλε το κεφάλι της από το άνοιγμα. Η γούνινη μπορντούρα τουμανδύα της φτερούγιζε στον άνεμο και ο κρύος αέρας της μαστίγωνε τα μάγουλα, αλλά το βλέμμα

Page 121: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της ήταν καρφωμένο στα ερείπια του κάστρου.Βρισκόταν στην κορυφή ενός υψώματος και το μόνο που είχε απομείνει στη θέση αυτού που

κάποτε ήταν ένα πολύ μεγάλο πέτρινο φρούριο ήταν ο κεντρικός πύργος. Αν και μια πλευρά του είχεγκρεμιστεί, οι επάλξεις του εξακολουθούσαν να υφίστανται κατά το μεγαλύτερο μέρος. Σκούρασύννεφα αιωρούνταν από πάνω του λες και ήταν μόνιμοι κάτοικοι και σύντροφοί του. Της φαινότανδύσκολο να φανταστεί εκείνο το μέρος λουσμένο στο φως του ήλιου.

«Η τάφρος δεν υπάρχει πια», είπε η Χάριετ, «αλλά διακρίνεται η εσοχή στο έδαφος εκεί που ήτανκάποτε».

Πράγματι, η Γκρέις μπορούσε να ξεχωρίσει το βαθούλωμα στο σημείο που κάποτε υπήρχε έναβαθύ χαντάκι στρωμένο με πέτρες, που περιέβαλλε το κάστρο για λόγους προστασίας από τουςεισβολείς. Κοίταξε τον πύργο και ένα ρίγος τη διαπέρασε. Η λαίδη Αριάνα είχε ανέβει στο στηθαίο,στην κορυφή εκείνου του πύργου, και είχε σκοτωθεί πέφτοντας στις πέτρες της τάφρου κάτωχαμηλά.

«Σταμάτα, αμαξά!» φώναξε, κι εκείνος υπάκουσε τραβώντας τα γκέμια των αλόγων καισταματώντας την άμαξα στην άκρη του δρόμου. Η Γκρέις στράφηκε προς τη Χάριετ, που καθότανστο απέναντι κάθισμα. «Θα πάω να ρίξω μια ματιά από κοντά. Θέλεις να έρθεις μαζί μου;»

Η Χάριετ ανατρίχιασε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, τραβώντας πιο ψηλά τη γούνινηκουβέρτα που της ζέσταινε τα γόνατα. «Θα ήθελα να είχαμε έρθει μια καλύτερη μέρα. Προτιμώ ναμείνω εδώ, αν δε σε πειράζει».

«Καθόλου», απάντησε η Γκρέις, ευχαριστημένη κατά βάθος που θα εξερευνούσε μόνη της τοκάστρο. Κατέβηκε από την κομψή, μαύρη άμαξα των Μπέλφορντ, ανέβασε την κουκούλα της κάπαςτης για να προστατευτεί από τον αέρα και άρχισε να ανηφορίζει το λόφο.

Όταν έφτασε στο χείλος της τάφρου, σταμάτησε για να κοιτάξει προς τα πάνω. Το στηθαίουψωνόταν πάνωθέ της και ο άνεμος που φυσούσε μέσα από τις πολεμίστρες έκανε έναν παράξεναθρηνητικό ήχο. Πέρασε την τάφρο που τώρα ήταν γεμάτη χώμα αντί για νερό και κοντοστάθηκε πάλιαπό την άλλη πλευρά. Οι τοίχοι του κάστρου ήταν από τραχιά γκρίζα πέτρα, κρύα και υγρή στηναφή, και ήταν καλυμμένοι με γλιτσερά πράσινα βρύα.

Στο παρελθόν, η πόρτα του πύργου βρισκόταν ένα ολόκληρο πάτωμα ψηλότερα από το έδαφοςγια να κρατά απέξω τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη μεγάληαίθουσα, καθώς και η πόρτα της είχαν σαπίσει εδώ και πολύ καιρό. Η Γκρέις προχώρησε προς τοπίσω μέρος του πύργου, βρήκε ένα σημείο όπου οι τοίχοι είχαν γκρεμιστεί σχεδόν εντελώς, πέρασεπάνω από τις πεσμένες πέτρες και μπήκε στο κάστρο.

Οι εναπομείναντες πέτρινοι τοίχοι σχημάτιζαν ένα φράγμα ενάντια στον άνεμο και μέσα στημεγάλη αίθουσα ο αέρας φαινόταν παράξενα ακίνητος. Το μόνο που ακουγόταν ήταν εκείνο τοσιγανό βογκητό από ψηλά και το τρίξιμο κάποιων παμπάλαιων ξύλων. Το τεράστιο πέτρινο τζάκιυπήρχε ακόμα στο βάθος του δωματίου, αλλά τα ξύλα που κάποτε ζέσταιναν το χώρο είχαν χαθείπρο πολλού, σαρωμένα από το χρόνο και την κακοτυχία.

Η Γκρέις στάθηκε εκεί για κάμποση ώρα, αμίλητη. Τότε ένας άλλος ήχος έφτασε στ’ αυτιά της,ένα σύρσιμο που φαινόταν να πλησιάζει. Γύρισε απότομα προς τα κει.

«Καλώς ήρθες στο Κάστρο του Μέρικ».Ήταν μια γυναίκα υπέργηρη, ρυτιδιασμένη, κάτισχνη και καμπουριασμένη. Στο ροζιασμένο χέρι

Page 122: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της κρατούσε ένα στραβό ξύλινο μπαστούνι. Έτσι όπως ήταν ντυμένη στα μαύρα από την κορφή ωςτα νύχια, με την κουκούλα του χοντρού πανωφοριού της να κρύβει το μεγαλύτερο μέρος τουρυτιδωμένου προσώπου της, έμοιαζε με ηρωίδα βγαλμένη από μεσαιωνικό θρύλο.

«Συγνώμη», είπε η Γκρέις, «δεν ήθελα να ενοχλήσω».«Δεν ενοχλείς καθόλου, καλή μου».Η Γκρέις κοίταξε ολόγυρα, αλλά είδε μόνο τους γυμνούς τοίχους, μια στοίβα σαπισμένα δοκάρια

οροφής και μια στενή πέτρινη σκάλα που ανέβαινε στριφογυριστά προς την κορυφή του πύργου.«Είμαι... είμαι η λαίδη Μπέλφορντ. Κι εσείς;...»

«Η Μαμπίνα Μέρικ. Η οικογένειά μου ζούσε εδώ πριν από πολλά χρόνια».Μέρικ. Η γυναίκα θα έπρεπε να ήταν απόγονος της λαίδης Αριάνα. «Ναι... γνωρίζω την ιστορία».«Το κατάλαβα. Φοράς τα μαργαριτάρια».Της είχε φανεί σωστό να φορέσει το περιδέραιο όταν θα επισκεπτόταν το μέρος απ’ όπου

προερχόταν, αλλά τώρα αναρωτιόταν μήπως είχε κάνει λάθος.«Κάποτε ανήκαν στην οικογένειά σας», είπε στη γυναίκα.«Πολύ παλιά... πριν από πολλά χρόνια...»«Ανήκαν στη λαίδη Αριάνα».Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Ήταν δώρο του εραστή της, του λόρδου Φάλον.

Το είχε παραγγείλει ειδικά για κείνη. Ο κόμης διάλεξε ο ίδιος τα μαργαριτάρια ένα προς ένα –έναδώρο αγάπης για τη μέλλουσα σύζυγό του. Η Αριάνα το φορούσε την ημέρα που πέθανε».

Η Γκρέις κοίταξε την απότομη, στριφογυριστή πέτρινη σκάλα που ακολουθούσε την καμπύλη τουτοίχου ως την πολεμίστρα. «Σκοτώθηκε όταν έμαθε ότι ο λόρδος Φάλον είχε δολοφονηθεί απόληστές, ενώ ερχόταν για το γάμο. Θα πρέπει να τον αγαπούσε πάρα πολύ».

«Ναι. Για την Αριάνα δε θα μπορούσε να υπάρξει άλλος. Όπως και για κείνον δε θα μπορούσε ναυπάρξει άλλη γυναίκα».

Κάτι σφίχτηκε μέσα στο στήθος της. «Η ιστορία λέει... ότι κυοφορούσε το παιδί του».Η ηλικιωμένη γυναίκα συγκατένευσε μελαγχολικά. «Και ήταν αλήθεια. Είχαν γίνει εραστές,

βλέπεις, πριν ακόμα αρραβωνιαστούν. Τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή που τον είδε».«Κι εκείνος;» ρώτησε η Γκρέις. «Ο λόρδος Φάλον ένιωθε την ίδια αγάπη για τη λαίδη Αριάνα;»Η Μαμπίνα Μέρικ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Στην αρχή, απλώς την ποθούσε. Έτσι

συμβαίνει με τους περισσότερους άντρες. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, εκτίμησε το χαρακτήρατης και άρχισε να θαυμάζει το κουράγιο και την καλοσύνη της. Η αγάπη του για κείνη μεγάλωνεκάθε μέρα που περνούσε και τελικά κατάλαβε ότι τη λάτρευε, ότι με καμιά άλλη δε θα μπορούσε ναείναι ευτυχισμένος».

Τα σκεβρωμένα δάχτυλα της γυναίκας απλώθηκαν προς τα μαργαριτάρια. Τα χάιδεψε μετρυφερότητα. «Αυτά προορίζονταν για σένα. Είναι γραφτό σου να τα φοράς, όπως ήταν και γιακείνη».

Η Γκρέις κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Είχε μια περίεργη αίσθηση ότι αυτά που συνέβαιναν ήτανεξωπραγματικά. «Δώρο είναι, τίποτα περισσότερο. Και τυχαία ήρθα εδώ σήμερα. Τυχαία ταφόρεσα».

Η γυναίκα χαμογέλασε και η Γκρέις είδε τα μαυρισμένα της δόντια. «Πίστευε ό,τι θέλεις».«Η φίλη μου ήλπιζε ότι θα μου έφερναν ευτυχία, όπως έφεραν σ’ εκείνη».

Page 123: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ευτυχία... ή τραγωδία. Ακόμα δεν έχει αποφασιστεί».Η Γκρέις άρχισε να πισωπατάει. Δε γίνονταν αυτά τα πράγματα. Κατά τύχη είχε ανακαλύψει ότι το

κάστρο βρισκόταν εκεί και μόνο από περιέργεια είχε έρθει για να το δει.«Δυστυχώς, πρέπει να πηγαίνω. Η συννυφάδα μου με περιμένει στην άμαξα. Θα είναι χαρά μας να

σας μεταφέρουμε ως το σπίτι σας».Η ηλικιωμένη γυναίκα γέλασε και το γέλιο της ακούστηκε βραχνό και τραχύ. «Δε νομίζω πως

γίνεται αυτό».«Τι εννοείτε;»«Πήγαινε, παιδί μου. Εμπιστέψου τα μαργαριτάρια... και την καρδιά σου. Κάνε αυτό που σου λέει

και αν συμφωνούν οι Μοίρες όλα θα πάνε καλά». Γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται με ασταθέςβήμα, στηριγμένη βαριά στο στραβό μπαστούνι της. Καθώς έβγαινε από τον πύργο, ο αέρας ανέμισετα βαριά μαύρα ρούχα της, κολλώντας το ύφασμα πάνω στα αδύνατα πόδια της. Σκύβοντας τοκεφάλι της για να προστατευτεί από τον τσουχτερό άνεμο, η Μαμπίνα Μέρικ συνέχισε ναπροχωράει.

Η Γκρέις την είδε να χάνεται πίσω από ένα ύψωμα και συνειδητοποίησε ότι η καρδιά της πήγαινενα σπάσει. Οι παλάμες της ήταν υγρές και τα χέρια της έτρεμαν.

Τι στην ευχή είχε συμβεί πριν από λίγο;Μια παράξενη συνάντηση με μια παράξενη ηλικιωμένη γυναίκα, τίποτ’ άλλο.Κι όμως, μια περίεργη αίσθηση βαθιά στο στήθος της απλωνόταν και δυνάμωνε με κάθε στιγμή

που περνούσε, μια ανεξήγητη αίσθηση γνώσης αλλιώτικη από καθετί άλλο που είχε βιώσει ως τότε.Κοίταξε τον ουρανό, που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει πάνω από τους ερειπωμένους τοίχους του

πύργου, και το βλέμμα της σάρωσε το στερέωμα. Ανασηκώνοντας λίγο τη φούστα της για να μηντην εμποδίζει, γύρισε και έτρεξε έξω από το γκρεμισμένο κάστρο. Η κουκούλα της κάπας της έπεσεπίσω και ο άνεμος μαστίγωνε τα μαλλιά της καθώς έτρεχε στην κατηφοριά προς την άμαξα. Ήτανπαγωμένη ως το κόκαλο, τα δάχτυλά της είχαν μουδιάσει από το κρύο, αλλά δεν την ένοιαζε.

Σκέφτηκε τον Ίθαν, σκέφτηκε το παιδί που είχε μέσα της, και η καρδιά της σφίχτηκε.Για πρώτη φορά εδώ και βδομάδες ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Θα πήγαινε στο Λονδίνο και τίποτα

δεν μπορούσε να την εμποδίσει.Ρίγησε σύγκορμη. Προσευχόταν μόνο οι Μοίρες να φαίνονταν πιο ευσπλαχνικές μαζί της απ’ όσο

μέχρι τώρα.

17

H συνάντηση του Ίθαν με το συνταγματάρχη Πέντλτον από το υπουργείο Πολέμου είχε φτάσει στο

Page 124: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τέλος της. Βγήκε από το κτίριο και επέστρεψε στην άμαξα που τον περίμενε μπροστά. Σύμφωνα μετο συνταγματάρχη, δεν υπήρχε κανένα νέο για τον Χάρμον Τζέφρις, η παραμικρή πληροφορίασχετικά με τις κινήσεις του υποκόμη.

Ο Ίθαν είχε μάθει μόνο ότι η κατάσταση με τους Γάλλους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Οπρωθυπουργός και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου ανησυχούσαν σοβαρά. Πριν από δύοεβδομάδες είχαν ζητήσει τη βοήθειά του.

«Σε χρειαζόμαστε, πλοίαρχε», του είχε πει ο συνταγματάρχης. «Στο παρελθόν, η βοήθειά σουφάνηκε ανεκτίμητη και ελπίζουμε πως θα δεχτείς να αναλάβεις μια αποστολή ακόμα».

Ο Ίθαν είχε δεχτεί αν και απρόθυμα, αλλά για την ώρα δεν είχε οριστεί η ημερομηνία που θασαλπάριζαν ο Δαίμονας των Θαλασσών και το πλήρωμά του.

«Ίσως περάσουν αρκετές εβδομάδες ακόμα», του είπε ο Πέντλτον στη διάρκεια της συνάντησήςτους, εκείνη την ημέρα. «Ο Μαξ Μπράντλι είναι ακόμα στην Ευρώπη και θέλω να συνεργαστείτε σ’αυτή την αποστολή. Ο Μπράντλι έχει την ικανότητα να περνιέται για ντόπιος και θα σου φανείανεκτίμητος στη συλλογή πληροφοριών. Μέχρι να ολοκληρώσει την τωρινή αποστολή του και ναεπιστρέψει στο Λονδίνο, θα ήταν άσκοπο να φύγεις».

Τώρα, καθώς η άμαξα κατευθυνόταν προς το σπίτι του, ο Ίθαν ακούμπησε στο δερμάτινοκάθισμα και βλαστήμησε σιγανά. Δεν ήθελε να αναμειχθεί και πάλι στις πολεμικές επιχειρήσεις. Είχεκάνει το χρέος του απέναντι στην πατρίδα και με το παραπάνω. Και αδημονούσε να αναλάβει τααπαιτητικά καθήκοντα του μαρκησίου.

Η εικόνα της Γκρέις –με τα στήθη της κάπως πιο γεμάτα, την κοιλιά στρογγυλή από τηνεγκυμοσύνη– ξεπήδησε στο μυαλό του. Είχε υπάρξει μια εποχή που ονειρευόταν να παντρευτεί,φανταζόταν ότι κάπου στο μέλλον θα γνώριζε μια γλυκιά, καλότροπη κοπέλα και θα την έκανεγυναίκα του και μητέρα των παιδιών του.

Η Γκρέις δεν ήταν ο τύπος της γυναίκας που σκόπευε να παντρευτεί –εντελώς το αντίθετο, για τηνακρίβεια. Κι όμως, από τη στιγμή που την είχε γνωρίσει δεν μπορούσε να τη βγάλει από το μυαλότου με κανέναν τρόπο. Την ήθελε συνεχώς, φανταζόταν πως έκανε έρωτα μαζί της, θυμότανολοζώντανα κάθε φορά που την είχε κάνει δική του. Ακόμα και τώρα, που ήταν χιλιόμετρα μακριάτου, στην επαρχία, δεν μπορούσε να πάψει να τη σκέφτεται.

Ίσως η μόνη λύση ήταν να γυρίσει στη θάλασσα. Το ήλπιζε, γιατί τίποτε άλλο δεν είχεαποτέλεσμα.

Η άμαξα έπεσε σε μια λακκούβα και ο Ίθαν αναπήδησε στο κάθισμα. Έξω από το παράθυρο, δυοθεληματάρηδες που μετέφεραν μηνύματα για τα αφεντικά τους περνούσαν τρέχοντας, έναςρακένδυτος ζητιάνος προχωρούσε κουτσαίνοντας, με το βρόμικο χέρι του απλωμένο. Ο Ίθαν έβγαλεένα νόμισμα από την τσέπη του γιλέκου του και το πέταξε στον άνθρωπο.

Δέκα λεπτά αργότερα, η άμαξα έφτασε στην αριστοκρατική γειτονιά του Μέιφερ και σταμάτησεέξω από το σπίτι της Μπρουκ Στρητ. Με το μυαλό του στο επικείμενο ταξίδι, ο Ίθαν κατέβηκε απότην άμαξα, ανέβηκε τα απότομα πέτρινα σκαλοπάτια και μπήκε στο χολ.

«Καλησπέρα, λόρδε μου». Ο μπάτλερ του, ένας άντρας ονόματι Μπέινς που παλιότερα δούλευεγια τον Τσαρλς, με μαύρα μαλλιά που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν στους κροτάφους και εξαιρετικάσνομπ, παραμέρισε για να περάσει. «Φοβούμαι ότι μετά από την αναχώρησή σας μεσολάβησε μιαμικρή αναταραχή».

Page 125: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν έστρεψε την προσοχή του στον μπάτλερ. «Τι είδους αναταραχή;»«Κατά τα φαινόμενα, κατέφθασε η σύζυγός σας».Το νέο τον χτύπησε σαν κεραυνός. Και τα συναισθήματα που το ακολούθησαν δεν ήθελε καν να

τα κατονομάσει. Κοίταξε ερευνητικά το αυστηρό πρόσωπο του μπάτλερ· μια και δεν είχε μπει στονκόπο να ανακοινώσει το γάμο του, κατανοούσε πως το προσωπικό του είχε αιφνιδιαστεί κάπως.«Πού είναι;»

«Στο δωμάτιό της, κύριε. Τακτοποιεί τα πράγματά της με τη βοήθεια της καμαριέρας της. Ελπίζωπως έπραξα σωστά εγκαθιστώντας τη στη σουίτα της μαρκησίας».

Η Γκρέις ήταν εκεί. Στον επάνω όροφο, στην κρεβατοκάμαρα δίπλα στη δική του. Η καρδιά τουκόντευε να σπάσει, το αίμα του έβραζε. Και μόνο στην ιδέα ότι θα την έβλεπε φερόταν σανσχολιαρόπαιδο. «Πολύ καλά έκανες. Η κυρία είναι σύζυγός μου, στο κάτω κάτω».

«Συγχαρητήρια, λόρδε μου».Ο ελαφρώς αποδοκιμαστικός τόνος του μπάτλερ δεν του διέφυγε. «Θα φροντίσω να τη γνωρίσει

το προσωπικό πριν φύγει».Γιατί το μόνο βέβαιο ήταν ότι δε θα της επέτρεπε να μείνει. Όχι για μεγάλο διάστημα,

τουλάχιστον.Καθώς ο Ίθαν ανέβαινε τη σκάλα, όσο το σκεφτόταν τόσο περισσότερο θύμωνε. Το θράσος της

δεν είχε όρια! Ήταν σύζυγός της! Ήταν ο μαρκήσιος του Μπέλφορντ! Η Γκρέις ήταν γυναίκα τουκαι όφειλε να υπακούει στις εντολές του. Και αν θυμόταν καλά, της είχε δώσει εντολή να μείνει στοΜπέλφορντ Παρκ.

Σταματώντας μπροστά στην πόρτα του δωματίου της, χτύπησε μερικές φορές και μετά γύρισε τοπόμολο και μπήκε χωρίς να περιμένει άδεια.

Η Γκρέις έβγαζε εκείνη τη στιγμή τα ταξιδιωτικά της ρούχα. Στεκόταν μπροστά στο παράθυρο,φορώντας ένα εφαρμοστό μεσοφόρι, δαντελένιες ζαρτιέρες και κάλτσες και ήταν τόσο ψηλή,αριστοκρατική και πανέμορφη όσο τη θυμόταν. Το στήθος της ήταν πιο γεμάτο, πιο φουσκωμένοκαι βαρύ, οι ροδαλές της θηλές μεγαλύτερες, στρογγυλότερες, ακόμα πιο ερεθιστικές απ’ όσο πριν.

Η καμιζόλα έπεφτε απαλά πάνω από την ελαφρώς φουσκωμένη κοιλιά της. Κατά τουςυπολογισμούς του ήταν σχεδόν τεσσάρων μηνών έγκυος κι όμως φαινόταν πιο λαμπερή, πιουπέροχη απ’ όσο την είχε δει ποτέ. Το στόμα του στέγνωσε. Οι μύες του συσπάστηκαν και το σώματου σφίχτηκε. Είπε στον εαυτό του ότι ήταν απλός πόθος, όχι νοσταλγία.

Τα φωτεινά πράσινα μάτια της έγιναν ολοστρόγγυλα όταν τον είδε. Άπλωσε στα τυφλά το χέριτης για να πιάσει την πράσινη βελούδινη ρόμπα της και η καμαριέρα της την άρπαξε βιαστικά απότον καπιτοναρισμένο πάγκο στα πόδια του κρεβατιού και τη βοήθησε να τη φορέσει.

«Θα ήθελα να μιλήσω με τη σύζυγό μου, Φοίβη, αν έχεις την καλοσύνη».«Ασφαλώς, λόρδε μου». Βλέποντας το βλοσυρό ύφος του, η καμαριέρα βγήκε τρομαγμένη από

το δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα.Ο Ίθαν έστρεψε την προσοχή του στην Γκρέις. «Σου είπα να μείνεις στο Μπέλφορντ. Τι κάνεις

στο Λονδίνο;»Εκείνη ανασήκωσε το πιγούνι της με έναν τρόπο που του ήταν πολύ γνώριμος. Προσπάθησε να

πείσει τον εαυτό του ότι δε χαιρόταν καθόλου που την έβλεπε.«Ήρθα να δω τον άντρα μου. Και φυσικά να επισκεφθώ την οικογένεια και τους φίλους μου. Το

Page 126: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ότι είμαι παντρεμένη μαζί σου δε σου δίνει το δικαίωμα να με κρατάς εξόριστη αιωνίως, μακριά απ’όσους αγαπώ».

Για μια στιγμή τον έπνιξαν οι τύψεις. Η Γκρέις δεν είχε άδικο. Κι ωστόσο η παρουσία της εκείστο σπίτι του, στο διπλανό δωμάτιο από το δικό του, δεν τον ευχαριστούσε καθόλου. Το βλέμματου πλανήθηκε πάνω της, άγγιξε σαν χάδι τον κατάλευκο λυγερό λαιμό της, τη μικρή φλέβα πουχτυπούσε σαν τρελή στη βάση του και του γεννούσε την επιθυμία να κολλήσει τα χείλη του πάνωτης, την αισθησιακή καμπύλη του στήθους της που κρυβόταν κάτω από τη ρόμπα, τα μικρά πέλματακαι τους λεπτούς αστραγάλους που ξεπρόβαλλαν κάτω από τον ποδόγυρο.

Το σώμα του ζωντάνεψε, αναδεύτηκε. Ο πόθος βάρυνε στα λαγόνια του και για πρώτη φορά απότότε που είχε επιστρέψει στο Λονδίνο ένιωσε ερεθισμένος.

Όχι αυτή τη φορά, είπε στον εαυτό του, ξέροντας πολύ καλά την επιρροή που είχε πάνω του τοεξαίσιο κορμί της. Μπορεί να την ήθελε, αλλά η Γκρέις θα έφευγε σε μερικές μέρες –θα φρόντιζε οίδιος γι’ αυτό– και ήταν αποφασισμένος να κρατηθεί μακριά της μέχρι τότε.

«Είσαι βέβαιη ότι πρέπει να ταξιδεύεις στην κατάστασή σου;» τη ρώτησε, παρ’ όλο που δενανησυχούσε ιδιαίτερα, αφού η κράση της ήταν σιδερένια.

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν ξέρω, υποθέτω ότι θα έπρεπε να λάβω υπόψη μου τουςκινδύνους πριν επιχειρήσω ένα δεύτερο ταξίδι σε σύντομο χρονικό διάστημα».

Ο Ίθαν βλαστήμησε από μέσα του. Δίχως να το θέλει είχε στήσει μόνος του την παγίδα και ηΓκρέις τον είχε ρίξει με μεγάλη μαεστρία μέσα. Εντούτοις ήταν αποφασισμένος να την υποχρεώσεινα φύγει προτού το ταξίδι γίνει πραγματικά επικίνδυνο –πριν προλάβει να τρυπώσει στην καρδιάτου, γιατί ήξερε ότι αυτό θα γινόταν αν της έδινε την παραμικρή ευκαιρία.

Έπρεπε να ζήσουν χωριστά.Έτσι είχαν συμφωνήσει και θα φρόντιζε να τηρήσει και η Γκρέις τη συμφωνία τους.

Η Γκρέις είδε τον άντρα της να βγαίνει από το δωμάτιο και άφησε τον αέρα που κρατούσε σταπνευμόνια της. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, σαν πουλί παγιδευμένο μέσα στο στήθος της.Πώς είχε ξεχάσει πόσο την επηρέαζε η παρουσία του;

Κάθισε βαριά στον πάγκο, στα πόδια του κρεβατιού. Η ψηλή, επιβλητική φιγούρα του, τομελαχρινό, αρρενωπό του πρόσωπο ήταν ολοζώντανα χαραγμένα στη μνήμη της. Ο δυναμισμός καιο αισθησιασμός τον περιέβαλλαν σαν μανδύας, σαν μια αύρα που της ήταν αδύνατον να τηςαντισταθεί.

Πήρε μια βαθιά εισπνοή για να ηρεμήσει. Από τη στιγμή που τον είδε ήταν σίγουρη ότι είχε κάνειτο σωστό. Βρισκόταν στο Λονδίνο. Στο σπίτι του άντρα της.

Πάλι καλά που δεν την είχε πετάξει στο δρόμο!Δεν ήταν απολύτως βέβαιη ότι δε θα το έκανε. Δεν την ήθελε εκεί, αυτό ήταν σαφέστατο.Από την άλλη μεριά, δεν είχε καταφέρει να κρύψει εντελώς την επιθυμία του για κείνη, την έλξη

που τους έφερνε τον έναν κοντά στον άλλον από κείνη τη νύχτα που την είχε αρπάξει από το ΛαίδηΑνν.

Η Γκρέις ανησυχούσε ότι ο Ίθαν είχε πάψει να τη βρίσκει ελκυστική. Το σώμα της είχε αρχίσει νααλλάζει, γινόταν πιο ώριμο και γεμάτο. Καθώς το μωρό μεγάλωνε μέσα της, μοιραία θα πάχαινε και

Page 127: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

θα γινόταν άχαρη. Με τον καιρό θα έχανε εντελώς τη γυναικεία γοητεία της. Γι’ αυτό έπρεπε ναδράσει τώρα, να τον κερδίσει όσο είχε ακόμα τα περιθώρια.

Συλλογίστηκε την περίεργη συνάντησή της με την ηλικιωμένη γυναίκα στο Κάστρο του Μέρικ.Από τη στιγμή που είχε δει τη Μαμπίνα Μέρικ να φεύγει, ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Στην άμαξα,κατά την επιστροφή τους στο Μπέλφορντ, εξήγησε στη Χάριετ το σχέδιό της.

«Έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, Χάριετ. Είμαι ερωτευμένη με τον Ίθαν. Προσπάθησα νασταματήσω να τον αγαπώ, αλλά δεν μπορώ. Θέλω να τον κάνω να μ’ αγαπήσει κι εκείνος, αλλάαυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο βρίσκομαι εδώ στην επαρχία».

Η Χάριετ χαμογέλασε, και σκύβοντας μπροστά, την αγκάλιασε. «Το ήξερα ότι κάποτε θα τοκαταλάβαινες. Πρέπει να πας κοντά του, όπως είπες. Να τον αναγκάσεις να ομολογήσει τι αισθάνεταιγια σένα».

«Θα τα καταφέρεις μόνη σου όσο λείπω;»«Θα είμαι μια χαρά. Ο χρόνος που περάσαμε μαζί μου έδωσε πάλι όρεξη για ζωή. Θα ασχοληθώ

με το σπίτι και όταν τελειώσουν οι επισκευές, ίσως έρθω κι εγώ στο Λονδίνο».Η Γκρέις γέλασε χαρούμενα και την αγκάλιασε. «Αυτό θα μου έδινε τη μεγαλύτερη χαρά».Αμέσως μόλις έφτασαν στο Μπέλφορντ, έτρεξε στο σπίτι, πρόσταξε να ανεβάσουν τα μπαούλα

της από το υπόγειο και βοήθησε τη Φοίβη να ετοιμάσουν τα πράγματά της. Και όλη εκείνη την ώρατα λόγια της Χάριετ αντηχούσαν ξανά και ξανά στο μυαλό της.

Αν ο Ίθαν δεν ήθελε να σε παντρευτεί, καμία δύναμη δε θα ήταν ικανή να τον εξαναγκάσει.Προσευχόταν με όλη της την ψυχή να είχε δίκιο η συννυφάδα της. Προσευχόταν αυτό που είχε

δει στα μάτια του Ίθαν την ημέρα του γάμου τους να ήταν αυτό που ποθούσε η καρδιά της. Αγάπη.Έστω κι αν το μόνο που ένιωθε για κείνη ήταν λίγη στοργή, ίσως υπήρχε ελπίδα γι’ αυτούς.Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της στη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι το

Λονδίνο. Εκείνη την ημέρα, όταν ο Ίθαν μπήκε σαν σίφουνας στο δωμάτιο, για μια στιγμή τηςφάνηκε ότι είχε δει πάλι το ίδιο βλέμμα στα μάτια του. Ο πόθος του γι’ αυτήν ήταν αναμφισβήτητος,όμως υπήρχε έστω και ένα ίχνος αγάπης;

Ίσως να ήταν ακόμα νωρίς. Αλλά αυτό που είχε δει είχε αναπτερώσει τις ελπίδες της. Και τούτη τηφορά ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει αυτό το συναίσθημα ανεκμετάλλευτο.

Ο Ίθαν στεκόταν μπροστά στο τζάκι του γραφείου του και κοιτούσε την άδεια εστία. Σκεφτόταν τηγυναίκα που ήταν επάνω, τη γυναίκα που είχε παντρευτεί. Από τότε που είχε γυρίσει στο Λονδίνοέκανε τα πάντα για να την ξεχάσει. Και τώρα εκείνη βρισκόταν εκεί.

Ανάθεμα.Ένα χτύπημα στην πόρτα τράβηξε την προσοχή του. Γυρνώντας προς τα κει, είδε τον Ράφαελ

Σόντερς να μπαίνει στο δωμάτιο.Ψηλός και επιβλητικός, ο δούκας σταμάτησε ένα βήμα μέσα από την πόρτα. «Θαρρώ πως δεν έχω

ξαναδεί αυτή την έκφραση στο πρόσωπό σου».Ο Ίθαν γρύλισε. «Ήρθε η γυναίκα μου».«Α, έτσι εξηγείται».«Προσπαθώ να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω».

Page 128: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Το σκούρο φρύδι του Ρέιφ ανασηκώθηκε. «Τι πρέπει να κάνεις; Η Γκρέις είναι μια πανέμορφη,ποθητή γυναίκα και είναι σύζυγός σου. Εγώ πιστεύω ότι οι επόμενες μέρες θα είναι πολύευχάριστες».

«Θα τη στείλω πίσω με την πρώτη ευκαιρία».«Έτσι, ε;»«Θέλει να δει τη μητέρα της, φυσικά, και να περάσει λίγο χρόνο με τους φίλους της. Και δεν

μπορώ να της το αρνηθώ».«Ασφαλώς όχι». Ο Ρέιφ χαμογέλασε πονηρά. «Και όσο βρίσκεται εδώ, θα έχετε την ευκαιρία να

γνωριστείτε καλύτερα».Ο Ίθαν ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε εκείνο το χαμόγελο. Δεν είπε όμως στο φίλο του ότι δε

σκόπευε να περάσει ούτε μια νύχτα στο κρεβάτι της Γκρέις, όσο δελεαστική κι αν του φαινόταναυτή η προοπτική.

«Για να πω την αλήθεια, θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή», είπε ο Ρέιφ και το χαμόγελότου έσβησε. «Έχω νέα για τον Φορσάιθ».

Οι ώμοι του Ίθαν σφίχτηκαν. Απομακρύνθηκε από το παράθυρο όπου στεκόταν και πλησίασε τονΡέιφ. «Τον βρήκαν;»

«Όχι. Αλλά το γραφείο του αρχηγού της αστυνομίας έλαβε την ανεπιβεβαίωτη πληροφορία ότι ουποκόμης βρίσκεται στο Γιορκ».

«Στο Γιορκ; Είσαι βέβαιος; Μου φαίνεται απίθανο να έμεινε στην Αγγλία τη στιγμή που όλος οκόσμος κι ο ντουνιάς στη χώρα τον αναζητά για να εισπράξει την αμοιβή».

«Όπως είπα, η πληροφορία είναι ανεπιβεβαίωτη, αλλά οι Αρχές έχουν στείλει μεγάλη δύναμηστην περιοχή, ελπίζοντας να τον βρουν».

Ο Ίθαν το σκέφτηκε για λίγο. Το Γιορκ δε βρισκόταν πολύ μακριά από το Σκάρμπορο. Η Γκρέιςείχε πάει στο Σκάρμπορο για να επισκεφθεί τη θεία της. Αναρωτήθηκε αν υπήρχε κάποια σχέση καικράτησε νοερά σημείωση να αναθέσει στον Τζόνας Μακφί την έρευνα της υπόθεσης.

Από την ημέρα που ο Χάρμον Τζέφρις είχε καταδικαστεί για προδοσία, ο Ίθαν ήταναποφασισμένος να τον στείλει στην κρεμάλα. Και παρ’ όλο που τώρα ήταν παντρεμένος με τηνκόρη του, πρόσφατα είχε εντείνει τις προσπάθειές του σ’ αυτό το ζήτημα, προσλαμβάνοντας άλλουςδυο πληροφοριοδότες της Μπόου Στρητ. Ωστόσο, ως εκείνη την ημέρα δεν είχαν ανακαλύψει τίποτασχετικό με τον υποκόμη και γι’ αυτό εκείνος πειθόταν όλο και περισσότερο ότι ο άνθρωπος ήτανστη Γαλλία.

«Φαντάζομαι πως θα με κρατάς ενήμερο».«Ασφαλώς».Ακούστηκε ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα και ο Ίθαν φώναξε στον επισκέπτη να περάσει. Όταν

η πόρτα άνοιξε, η Γκρέις μπήκε στο γραφείο φορώντας ένα φόρεμα από μουσελίνα στο χρώμα τηςμέντας που φώτιζε τα μάτια της και ο Ίθαν σκέφτηκε πόσο υπέροχη έδειχνε ακόμα και με τηνέκφραση της αβεβαιότητας στο πρόσωπο.

«Ελπίζω να μην ενοχλώ».«Κάθε άλλο», είπε ο Ρέιφ πριν προλάβει να απαντήσει ο Ίθαν και η Γκρέις έστρεψε την προσοχή

της στο δούκα.«Ο Μπέινς μου είπε ότι είσαι εδώ. Ήλπιζα να σε δω πριν φύγεις».

Page 129: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ρέιφ έπιασε το χέρι της και το έφερε στα χείλη του. «Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω, λαίδη μου».Η Γκρέις του χαμογέλασε. Ο Ίθαν είχε δει ελάχιστες φορές εκείνο το χαμόγελο από τότε που την

είχε γνωρίσει. Ήταν εκθαμβωτικό.«Το λαίδη μου ακούγεται πολύ τυπικό και επίσημο, ειδικά για δυο ανθρώπους που γνωρίζονται

από τόσο παλιά».«Τότε, απλώς θα σε συγχαρώ, Γκρέις. Εύχομαι σ’ εσένα και τον Ίθαν κάθε ευτυχία».Το πλατύ της χαμόγελο ξεθώριασε. «Ευχαριστώ».Ο Ίθαν κοίταξε αλλού και η καρδιά του σφίχτηκε ξαφνικά.Ο Ρέιφ έστρεψε πάλι την προσοχή του σ’ εκείνον. «Δυστυχώς, πρέπει να φύγω. Έχω μια

επείγουσα εργασία στη Θρεντνίντλ Στρητ. Λυπάμαι που σας στερώ τη συναρπαστική παρουσία μου,αλλά είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε έναν τρόπο να ψυχαγωγήσετε ο ένας τον άλλον».

Ο Ίθαν δεν επέτρεψε στις σκέψεις του να πάρουν την κατεύθυνση στην οποία οδηγούσαν αυτά ταλόγια. Αντί γι’ αυτό, πρόσταξε τον εαυτό του να σκεφτεί την πιθανότητα ο Φορσάιθ να βρισκότανακόμα στην Αγγλία, να σκεφτεί ότι ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τη σφαγή του πληρώματόςτου παρέμενε ακόμη ασύλληπτος. Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι η γυναίκα που στεκόταν μπροστάτου ήταν κόρη του προδότη.

«Αν είχες την καλοσύνη να με αφήσεις στο γραφείο του δικηγόρου μου καθ’ οδόν...» είπε στονΡέιφ. «Έχω κανονίσει μια συνάντηση εκεί, σήμερα το πρωί».

Ο Ρέιφ έριξε μια ματιά στην Γκρέις. «Πολύ ευχαρίστως».«Μας επιτρέπεις...» είπε ο Ίθαν.Εκείνη συγκατένευσε, καταφέρνοντας να χαμογελάσει. «Φυσικά. Έχω... έχω κι εγώ μερικές

δουλειές να κάνω».Δεν είπε τίποτα περισσότερο, ούτε κι εκείνος. Ο Ίθαν απλώς προχώρησε προς την πόρτα,

ακολουθώντας τον Ρέιφ και προσπαθώντας να μη σκέφτεται πόσο θα προτιμούσε να μείνει σπίτι μετην Γκρέις.

Τη δεύτερη μέρα μετά την άφιξή της, η Γκρέις έστειλε ένα σημείωμα στη μητέρα της, λέγοντάς τηςότι είχε επιστρέψει στην πόλη. Ύστερα από τον εσπευσμένο γάμο της, είχε γράψει στην ΑμάνταΤσέιστεν για να της ανακοινώσει ότι τώρα ήταν μαρκησία του Μπέλφορντ. Είχε πάρει αρκετάαπαντητικά σημειώματα και το καθένα τους ήταν πιο ενθουσιώδες από το προηγούμενο.

Δεν μπορώ να το πιστέψω! Και ανησυχούσαμε τόσο πολύ ότι θα μας απογοήτευες. Ο πληθυντικόςαφορούσε τη μητέρα της και τον πατριό της.

Έπρεπε να το ξέρω ότι η έξυπνη, αγαπημένη μου κόρη δε θα έκανε ποτέ την ανοησία να αρκεστείσε κάτι κατώτερο από έναν αριστοκράτη. Και μαρκήσιο, μάλιστα!

Το ότι ήταν δείγμα ευφυΐας να παντρευτεί τον Ίθαν δε θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από τηναλήθεια. Ήταν ανόητο και παράτολμο και αν ο Ίθαν δεν ήταν έντιμος άνθρωπος, θα είχε καταλήξειμε ένα νόθο παιδί στην αγκαλιά. Δυστυχώς, αυτή η εντιμότητά του ήταν που τον κρατούσε μακριάτης τώρα.

Όμως η Αμάντα Τσέιστεν νοιαζόταν μόνο για το τελικό αποτέλεσμα. Ο γάμος της κόρης της μεένα μαρκήσιο ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβος της ζωής της. Η Γκρέις ήταν μαρκησία του Μπέλφορντ

Page 130: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

και στα μάτια της μητέρας της μόνο αυτό μετρούσε.Εκείνο το απόγευμα, όταν η Αμάντα Τσέιστεν έφτασε στο σπίτι του Ίθαν, η Γκρέις δεν ήταν

απολύτως σίγουρη για το τι θα έλεγε η μητέρα της. Ήλπιζε ότι θα απέφευγαν να συζητήσουν για τοσύζυγό της, αλλά αυτό, φυσικά, δεν ήταν δυνατόν.

«Ο δόκτωρ Τσέιστεν κι εγώ σκεφτόμαστε να δώσουμε μια μικρή δεξίωση για το γάμο σου», είπεη μητέρα της, όταν κάθισαν στον κήπο για να πάρουν το τσάι τους. «Λυπάμαι που το λέω, αλλά ομαρκήσιος επέδειξε σοβαρή αμέλεια ως προς τα κοινωνικά του καθήκοντα και ειδικά απέναντί μας.Τώρα πια είναι γαμπρός μας».

«Νομίζω πως το καλύτερο θα ήταν να περιμένετε, μητέρα. Δεν έχω ιδέα πώς θα αντιδράσει σε μιατέτοια πρόταση. Ο Ίθαν είναι εξαιρετικά εσωστρεφής άνθρωπος».

«Σύμφωνοι, αλλά είναι καιρός να μάθει το Λονδίνο ότι υπάρχει μια νέα μαρκησία τουΜπέλφορντ».

Η Γκρέις έσκυψε και έπιασε το χέρι της μητέρας της. «Όχι ακόμα, μητέρα, σε παρακαλώ. Δώσεμας λίγο χρόνο».

Τα φρύδια της Αμάντα, που είχαν το ίδιο κοκκινωπό χρώμα με της κόρης της, ανασηκώθηκανκαθώς την κοίταζε αποδοκιμαστικά. «Τέλος πάντων, υποθέτω ότι μπορούμε να περιμένουμε λιγάκιακόμα», απάντησε απρόθυμα.

Η απάντησή της ήταν διφορούμενη και η Γκρέις ευχήθηκε να έπαυε η μητέρα της να ασχολείταιμε το γάμο της. Ήταν ολοφάνερο ότι ο Ίθαν δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μ’ εκείνη και τηνοικογένειά της. Αλλά ούτε και με το παιδί που είχε σπείρει.

Θα βρω τρόπο να το αλλάξω αυτό, ορκίστηκε.

Δεν είδε καθόλου τον Ίθαν μέχρι το βράδυ. Αποφασισμένη να αδιαφορήσει για την απουσία του, τοπρωί επισκέφθηκε τον Φρέντι Μπάρτον και τον βρήκε να δουλεύει χαρούμενος στους στάβλους.

Το ξανθό αγόρι χαμογέλασε όταν την είδε και άφησε το δικράνι του στην άκρη. «Χαίρομαι που σεβλέπω, κυρά μου».

Η Γκρέις αντιστάθηκε στην παρόρμηση να απλώσει τα χέρια της και να τον αγκαλιάσει, γιατίήξερε ότι θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση, όμως ήταν απίστευτα χαρούμενη που τον έβλεπε.Πραγματικά τον ένιωθε φίλο της.

«Κι εγώ εσένα, Φρέντι». Μίλησαν για τη δουλειά του στους στάβλους και η Γκρέις έμαθε ότι τουάρεσε πολύ να ασχολείται με τα άλογα. Την ξενάγησε στους στάβλους και της ανέφερε με καμάριόλα τα ονόματα των αλόγων. «Δεν είναι σαν το καράβι, κυρά μου, αλλά είναι ό,τι καλύτερο μετά απ’αυτό».

«Ώστε σου λείπει η θάλασσα, Φρέντι;»Πριν ο μικρός προλάβει να απαντήσει, ο Σκούνας εμφανίστηκε και άρχισε να τρίβει το παχύ

πορτοκαλί κορμί του στο χωλό πόδι του Φρέντι. Ο μικρός έσκυψε αφηρημένα και τον έπιασε απόκάτω. Κρατώντας το γάτο κάτω από τη μασχάλη του, του χάιδεψε τη γούνα. «Ναι, κυρά μου,μερικές φορές μου λείπει».

Η Γκρέις ήξερε ότι εκεί ήταν πιο ασφαλής, δεν κινδύνευε, αλλά και πάλι... Ξαφνικά της ήρθε μιαιδέα. «Ίσως θα μπορούσα να σε βοηθήσω σ’ αυτό. Αν θέλεις , μπορώ να σου μάθω να χρησιμοποιείς

Page 131: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τον εξάντα. Θα σου δείξω πώς να καθορίζεις το στίγμα και να χαράζεις την πορεία σου,χρησιμοποιώντας τον ήλιο και τ’ αστέρια».

Το πρόσωπο του παιδιού φωτίστηκε. «Αλήθεια, κυρά μου; Θα το έκανες αυτό;»«Θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε από αύριο κιόλας, αν θέλεις».«Τι θ’ αρχίσετε από αύριο;» ρώτησε μια βαθιά φωνή από την πόρτα. Ο Ίθαν στεκόταν άκαμπτος,

με μια σκοτεινή έκφραση στο πρόσωπο. Η καρδιά της Γκρέις άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα όταν τονείδε.

«Είπα... είπα στον Φρέντι ότι θα του μάθω να χρησιμοποιεί τον εξάντα. Σκόπευα να ζητήσω τηνάδειά σου, φυσικά, αλλά δε φαντάστηκα ότι θα είχες αντίρρηση». Τουλάχιστον έτσι πίστευε ότανέκανε την πρόταση στον Φρέντι. Ο Ίθαν ήταν πάντοτε καλός απέναντι στο παιδί.

Τώρα, βλέποντας τη βαθιά ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια του, αναρωτήθηκε αν είχε πέσει έξω.«Αμφιβάλλω αν θα προλάβεις να το διδάξεις. Δε θα μείνεις τόσο πολύ».Η Γκρέις κατάφερε να διατηρήσει το χαμόγελό της. «Τουλάχιστον θα μπορούσαμε να

ξεκινήσουμε... Αν, δηλαδή, δεν έχεις αντίρρηση».«Σε παρακαλώ, καπετάνιε. Θέλω τόσο πολύ να μάθω».Ο Ίθαν ξερόβηξε. «Κατά σύμπτωση, για τον ίδιο λόγο ήρθα κι εγώ εδώ. Σου βρήκα δάσκαλο,

Φρέντι. Θα σε μάθει να διαβάζεις».Ο Φρέντι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Δεν αστειεύεσαι, καπετάνιε μου; Θα μάθω στ’ αλήθεια να

διαβάζω;»«Δεν αστειεύομαι».«Πιστεύεις πως θα τα καταφέρω;»Το πρόσωπο του Ίθαν μαλάκωσε. «Είσαι έξυπνο παιδί, Φρέντι. Από μικρός ήσουν έξυπνος. Ναι,

πιστεύω ότι θα μάθεις να διαβάζεις, και πολλά άλλα πράγματα επίσης». Κοίταξε την Γκρέις πάνωαπό το κεφάλι του παιδιού. «Μάθε τον να πλοηγεί, αν θέλεις. Καλό είναι να μορφώνεται κανείς.Ίσως προλάβεις να του δείξεις τουλάχιστον τα βασικά».

Η Γκρέις χαμογέλασε πλατιά. «Ευχαριστώ, λόρδε μου».Ο Ίθαν γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται. Η Γκρέις είδε την ψηλή φιγούρα του να χάνεται

πίσω από ένα κλαδεμένο πυξάρι κοντά στο μπροστινό μέρος του κήπου και ένιωσε ένα κενό ναανοίγεται μέσα της.

«Πότε θ’ αρχίσουμε;» ρώτησε ο Φρέντι.Η Γκρέις κατάφερε να χαμογελάσει. «Τι θα έλεγες για σήμερα το απόγευμα;»Έριξε μια ματιά προς το σπίτι και αναρωτήθηκε αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα να τους κάνει

συντροφιά ο Ίθαν.

18

Page 132: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο ουρανός ήταν καταγάλανος εκείνο το πρωί του Ιουνίου. Στη διάρκεια της νύχτας, το ψιλόβροχοείχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα του Λονδίνου, αφήνοντας τους δρόμους καθαρούς και ταπλακόστρωτα υγρά. Η Γκρέις είχε μόλις τελειώσει το πρωινό της, όταν εμφανίστηκε στο σπίτι ηΒικτόρια Ίστον. Η Τόρι βρισκόταν σχεδόν στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της κι αυτός ήταν ολόγος που δεν είχε καταφέρει να επισκεφθεί την Γκρέις στο Μπέλφορντ Παρκ.

Ωστόσο, της είχε στείλει πολλά γράμματα και σε ένα απ’ αυτά της εξηγούσε τους λόγους για τουςοποίους είχε αποκαλύψει την κατάστασή της. Απαντώντας της, η Γκρέις της είχε ομολογήσει τησυμμετοχή της στην απόδραση του πατέρα της από τη φυλακή και την άποψη του άντρα της ότι ουποκόμης ήταν υπεύθυνος για το θάνατο των μελών του πληρώματός του.

Δεν υπήρχαν πλέον μυστικά μεταξύ τους.Η Γκρέις σήκωσε το κεφάλι της όταν η παλιά της φίλη μπήκε φουριόζα από την πόρτα του

σαλονιού, σαν μικρός ανεμοστρόβιλος γεμάτος ζωντάνια και ενεργητικότητα, ολοστρόγγυλη καιπαχουλή, στενοχωρημένη και χαμογελαστή ταυτόχρονα.

«Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» Η Τόρι αγκάλιασε την Γκρέις και το μικροκαμωμένο σώμα τηςμε τη μεγάλη κοιλιά έκανε την κίνησή της αδέξια. Έβαλαν και οι δυο τα γέλια.

«Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω».«Για σκέψου», είπε η Τόρι, κοιτάζοντάς την από την κορφή ως τα νύχια, παρ’ όλο που η

εγκυμοσύνη της Γκρέις μόλις που είχε αρχίσει να φαίνεται, «θα μεγαλώσουμε τα μωρά μας μαζί. Τικαλά που θα περάσουμε!»

Μέχρι στιγμής η Γκρέις είχε σκεφτεί ελάχιστα το παιδί που είχε μέσα της. Κυρίως ανησυχούσε γιατον Ίθαν και το φαινομενικά μάταιο γάμο τους. Τώρα, καθώς κοιτούσε τη φίλη της, ασυναίσθηταακούμπησε το χέρι στην κοιλιά της.

«Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Σχεδόν σαν ψέματα μου φαίνεται».«Με τον καιρό θα το πιστέψεις».«Εσύ ανέκαθεν τα πήγαινες καλά με τα παιδιά. Θα γίνεις υπέροχη μητέρα. Δες πόσο καλά

φρόντισες την Κλερ».«Ναι, αλλά χάρη στον Κορντ η αδελφή μου τώρα έχει ένα σύζυγο για να τη φροντίζει».«Πώς είναι;»«Τρισευτυχισμένη». Η Τόρι την έδειξε με το δάχτυλό της. «Για σένα ανησυχώ».Η Γκρέις αναστέναξε. «Ο Ίθαν δε με θέλει εδώ. Μακάρι να ήξερα τι να κάνω».Πήγαν και κάθισαν στον καναπέ, αλλά καμιά τους δεν είχε όρεξη για τσάι. «Τον αγαπάς;» ρώτησε

χωρίς περιστροφές η Τόρι.Τον αγαπούσε; Η Γκρέις είχε γράψει στη φίλη της ότι τον αγαπούσε, αλλά από τότε είχε περάσει

κάμποσος καιρός και είχαν μεσολαβήσει πολλά. Η αλήθεια ήταν πως αμφέβαλλε αν η Τόρι θαμπορούσε να καταλάβει πώς γινόταν να την ελκύει ένας άνθρωπος τόσο ψυχρός όσο ο Ίθαν. Ήτανφορές που ακόμα και η ίδια δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή την έλξη.

«Αν τον αγαπώ; Η αλήθεια είναι πως τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα. Έχεικάτι, Τόρι. Κάτι αλλιώτικο και υπέροχο, κάτι που με τραβάει σαν μαγνήτης, αλλά δεν μπορώ να τοαγγίξω. Για ένα διάστημα κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου ότι είχα πάψει να τον αγαπώ, ότι τονπαντρεύτηκα απλώς και μόνο για να δώσει ένα όνομα στο παιδί μου, αλλά δεν ήταν αλήθεια. Δενπιστεύω ότι θα τον παντρευόμουν ποτέ αν δεν τον αγαπούσα βαθιά, αν δεν πίστευα ότι με τον καιρό

Page 133: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

θα τον έκανα να μ’ αγαπήσει κι εκείνος».«Πιστεύεις ότι μπορεί να σ’ αγαπάει;»«Δεν ξέρω. Όταν με κοιτάζει... όταν νιώθω τα όμορφα μάτια του πάνω μου...» Η Γκρέις έφερε το

χέρι της στο στήθος. «Νιώθω την καρδιά μου να λιώνει. Εκείνες τις στιγμές πιστεύω ότι κατά βάθοςμ’ αγαπάει. Είμαι αποφασισμένη να βρω έναν τρόπο για να τον κάνω να με αγαπήσει».

Η Τόρι το συλλογίστηκε για λίγο και ξαφνικά τα μάτια της άστραψαν μ’ εκείνο το κατεργάρικοβλέμμα που η Γκρέις θυμόταν από τότε που ήταν μαθήτριες στην Ιδιωτική Ακαδημία της ΚυρίαςΘόρνχιλ.

«Σήκω».«Τι;»«Σήκω, είπα!»Η Γκρέις σηκώθηκε αργά από τον καναπέ.«Τώρα κάνε μια στροφή».«Γιατί;»«Κάνε αυτό που σου λέω».Η Γκρέις υπάκουσε και όταν κοίταξε πάλι τη φίλη της, εκείνη η λάμψη στο βλέμμα της ήταν πιο

έντονη παρά ποτέ.«Οι γυναίκες συχνά είναι στο αποκορύφωμα της ομορφιάς τους αυτούς τους πρώτους μήνες της

εγκυμοσύνης. Με την ψηλή μέση που έχουν τα φορέματα, κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει ότιείσαι σε ενδιαφέρουσα. Υπολογίζω ότι έχεις ακόμα ένα μήνα μέχρι να αρχίσει να φαίνεται. Θαχρησιμοποιήσουμε αυτό το διάστημα προς όφελός μας».

«Τι είναι αυτά που λες;»«Λέω ότι είναι καιρός να κάνεις τον Ίθαν να δει πόσο όμορφη είσαι πραγματικά. Και ξέρω από

πού θα ξεκινήσουμε. Ο Κορντ κι εγώ θα δώσουμε χοροεσπερίδα προς τιμήν του γάμου σας».«Όχι, Τόρι, σε παρακαλώ. Ο Ίθαν θα γίνει έξω φρενών. Η μητέρα μου ήθελε να οργανώσει μια

πολύ μικρή δεξίωση και την απέτρεψα. Ένας χορός θα ήταν ακόμα χειρότερος».«Έχε μου εμπιστοσύνη. Ο Κορντ μου είπε ότι ακόμα και πριν να παντρευτείτε, ο Ίθαν είχε μήνες

ολόκληρους να πλησιάσει άλλη γυναίκα. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να έχεις δίκιο, Γκρέις.Ίσως ο Ίθαν είναι ερωτευμένος μαζί σου και απλώς δεν το ξέρει». Η Τόρι χαμογέλασε. «Η δουλειάμας είναι να τον κάνουμε να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τον ενδιαφέρεις».

«Μα...»«Θα φορέσεις μια υπέροχη τουαλέτα χορού και θα είσαι η τέλεια μαρκησία. Οι γυναίκες θα γίνουν

πράσινες από φθόνο και οι άντρες θα μαζευτούν γύρω σου σαν τις μέλισσες πάνω από το μέλι. ΟΊθαν θα σκάσει από τη ζήλια του».

«Δεν ξέρω, Τόρι. Είσαι σίγουρη πως είναι καλή ιδέα; Αν δεν απατώμαι, είχες μια δυσάρεστηεμπειρία με τον Κορντ σε μια ανάλογη περίπτωση».

Η Τόρι ανέμισε αδιάφορα το χέρι της. «Άλλο αυτό. Κι εξάλλου στο τέλος όλα πήγαν καλά. Είναιπολύ ωφέλιμο να βλέπει ένας άντρας πόσο επιθυμητή είναι η γυναίκα του στους άλλους».

Η Γκρέις δάγκωσε το χείλι της. «Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι καλή ιδέα».«Έχε μου εμπιστοσύνη, Γκρέις. Ξέρω τι κάνω».Η Γκρέις το ήλπιζε ολόψυχα. Γιατί μέχρι τώρα καμία από τις δικές της ιδέες δεν είχε φέρει

Page 134: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αποτέλεσμα.

Πέρασαν τρεις μέρες. Τρεις μέρες και τρεις ατελείωτες νύχτες. Ο Ίθαν δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μετο ζόρι έτρωγε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η Γκρέις. Και μόνο βλέποντάς τη να μιλάει με τονΦρέντι στους στάβλους, ένιωσε να κατακλύζεται από πόθο! Ακόμα και στην κατάστασή της, τηνήθελε. Ίσως περισσότερο από πριν.

Την τρίτη ημέρα, έχοντας φτάσει σε σημείο απόγνωσης, την κάλεσε στο γραφείο του. Στεκότανκαι κοιτούσε σκεφτικός και ταραγμένος το σβηστό τζάκι όταν άκουσε τη φωνή της.

«Ζήτησες να με δεις, λόρδε μου;»Ακόμα δεν είχε συνηθίσει να του απευθύνεται μ’ αυτό τον τρόπο. Του άρεσε περισσότερο όταν

τον φώναζε Ίθαν, αλλά δεν τολμούσε να της το πει. «Ήθελα να συνεννοηθούμε για την επιστροφήσου στο Μπέλφορντ».

Εκείνη ανασήκωσε το φρύδι της. «Για την επιστροφή μου; Μα μόλις ήρθα».«Έχεις δίκιο, αλλά ήρθες παρά τις σαφείς εντολές μου. Παραμένεις εδώ με την ανοχή μου. Αυτό

δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο».Η Γκρέις σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχα. «Σκοπεύεις να με πετάξεις στο δρόμο;»«Κάθε άλλο. Σκοπεύω να σε στείλω πίσω στο Μπέλφορντ Παρκ. Εκεί θα έχεις τη συννυφάδα σου

και θα σε βοηθήσει να αντεπεξέλθεις στους μήνες που ακολουθούν».«Δε φεύγω, Ίθαν. Θα μείνω εδώ».Έπρεπε να το φανταστεί ότι δε θα ήταν τόσο εύκολο. Τίποτα δεν ήταν εύκολο με την Γκρέις.

«Σκοπεύεις να αψηφήσεις τις εντολές μου;»«Σκοπεύω να κρατήσω τη θέση που μου αρμόζει ως σύζυγός σου». Το πρόσωπό της πήρε μια

πεισμωμένη έκφραση και ο Ίθαν τη θυμήθηκε να στέκεται στο κέντρο της καμπίνας του και νακομματιάζει τα φορέματα που της είχε αγοράσει, κοιτάζοντάς τον σαν να τον προκαλούσε να τησταματήσει.

Του φάνηκε πολύ αστείο, αλλά κατάφερε να μην το δείξει.«Και κατά σύμπτωση», συνέχισε η Γκρέις, «ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο ετοιμαζόμουν να σε

ενημερώσω για το χορό που θα δώσουν ο λόρδος και η λαίδη Μπραντ σε δυο εβδομάδες απόσήμερα προς τιμήν των γάμων μας».

Ο Ίθαν βλαστήμησε σιγανά. «Μου φαίνεται απίστευτο που ο Κορντ επέτρεψε στη Βικτόρια νααναμειχθεί σε κάτι τόσο επίπονο, ενώ βρίσκεται στο τέλος της εγκυμοσύνης της».

«Για την ακρίβεια, η Κλερ και ο λόρδος Πέρσι θα αναλάβουν το ρόλο των οικοδεσποτών στηθέση της Τόρι, από κοινού με το λόρδο Μπραντ, φυσικά».

Ο Ίθαν κοίταξε αλλού. Ήξερε ότι δεν της φερόταν σωστά. Ο γάμος τους είχε αρχίσει να μαθεύεταικαι ο κόσμος κουτσομπόλευε, αναρωτιόταν γιατί είχε κρύψει τη γυναίκα του στην επαρχία τόσοσύντομα. Τελικά θα μετρούσαν τους μήνες και θα συμπέραιναν την αλήθεια για την εγκυμοσύνητης. Όμως το να είναι παντρεμένη μια γυναίκα με μαρκήσιο είχε τα πλεονεκτήματά του και σύντοματα σχόλια θα καταλάγιαζαν.

Αρκεί να μην έριχνε λάδι στη φωτιά, αναγκάζοντάς τη να επιστρέψει στο Μπέλφορντ τόσογρήγορα μετά τον ερχομό της στην πόλη. Γιατί έπρεπε να είναι τόσο περίπλοκα όλα;

Page 135: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ίθαν;...»Η έκφραση του προσώπου της, κάτι ανάμεσα σε αποφασιστικότητα και αβεβαιότητα, τον

συγκίνησε.«Εντάξει, μπορείς να μείνεις μερικές εβδομάδες ακόμα. Έπειτα θα επιστρέψεις στο Μπέλφορντ

Παρκ».Δεν του διέφυγε το βλέμμα του θριάμβου στα μάτια της. Που να πάρει! Η γυναίκα γινόταν

τρομερά ραδιούργα όταν ήθελε! Για μια στιγμή η κατάσταση του φάνηκε πάλι πολύ διασκεδαστική,αλλά αμέσως έπνιξε την ευθυμία του μαζί με τον πόθο που τη συνόδευε.

Αναστέναξε σιγανά. Σε δυο βδομάδες θα την έστελνε πάλι μακριά από την πόλη. Για δύο ακόμαβδομάδες θα έπρεπε να αντιπαλεύει την επιθυμία του. Δε θα υπέκυπτε. Δε θα της έδινε τέτοιαδύναμη. Και όταν η Γκρέις θα γυρνούσε στο Μπέλφορντ, εκείνος θα έβρισκε μια ερωμένη, όπωςέπρεπε να είχε κάνει από καιρό, μια γυναίκα που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες του χωρίς να τουγίνεται βάρος.

Δυστυχώς, η ιδέα δεν τον ενθουσίαζε καθόλου.Έστρεψε πάλι την προσοχή του στην Γκρέις. «Αν δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι άλλο, μπορείς

να πηγαίνεις».Από την έκφρασή της ήταν φανερό ότι είχε κάτι ακόμα να του πει, αλλά στο τέλος έκανε

μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο. Ο ήχος της πόρτας που έκλεινε έμοιαζε να αντηχεί στα κενάδώματα της καρδιάς του.

Η Γκρέις έπρεπε να κάνει κάτι. Οι ετοιμασίες για το χορό προχωρούσαν, αλλά απείχαν αρκετέςμέρες ακόμα. Στο μεταξύ, αρνιόταν να μένει άπραγη και να βλέπει το γάμο της να καταρρέει.Βέβαια, με δυσκολία θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς γάμο. Απλώς μερικές φράσεις τουεφημέριου και μερικές νύχτες στο ίδιο κρεβάτι, κι αυτό ήταν όλο.

Τα μάγουλά της φούντωσαν όταν το σκέφτηκε. Πόσο της έλειπε το να κοιμάται δίπλα στον Ίθαν,πόσο της έλειπε το να τον φιλάει, να κάνει έρωτα μαζί του. Δυστυχώς, εκείνος φαινόταναποφασισμένος να μην ξανασυμβεί αυτό ποτέ.

Αναστέναξε μέσα στη σιγαλιά του δωματίου της. Ήταν παντρεμένοι, αλλά ο Ίθαν πίστευεακράδαντα ότι δεν υπήρχε μέλλον γι’ αυτούς. Θεωρούσε πως αν έβρισκε την ευτυχία κοντά της, θαήταν σαν να πρόδιδε τους άντρες που είχαν σκοτωθεί στο πλευρό του. Εξαιτίας, όπως υποστήριζεπεισματικά, του πατέρα της.

Ίσως είχε δίκιο και το παρελθόν να στεκόταν ανάμεσά τους σαν ακατάλυτο τείχος που θα τουςχώριζε για πάντα.

Μόνο ένα πράγμα ήταν σαφές: όσο ο άντρας της εξακολουθούσε να την αποφεύγει, ποτέ δε θακατάφερνε να τον κάνει να την ερωτευτεί, ποτέ δε θα τους δινόταν η ευκαιρία να γίνουνευτυχισμένοι.

Νωρίς το επόμενο πρωί, με τη βοήθεια της Φοίβης, η Γκρέις φόρεσε ένα αέρινο φόρεμα απόκίτρινη μουσελίνα κεντημένο με ροζ τριαντάφυλλα. Ήταν ένα από τα πιο κομψά της φορέματα,κολακεύοντας την επιδερμίδα της και τονίζοντας τις χρυσαφένιες ανταύγειες των μαλλιών της.

Βρήκε τον Ίθαν στο πρωινό δωμάτιο να διαβάζει την Κρόνικλ έχοντας μπροστά του ένα πιάτο

Page 136: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αβγά με μπέικον, αλλά απ’ ό,τι μπορούσε να διαπιστώσει απλώς τσιμπολογούσε ανόρεχτα τοφαγητό του. Τα μαλλιά του ήταν ακόμα νωπά και γυάλιζαν σαν μαύρο μετάξι, τα χείλη του είχαν έναανεπαίσθητο χαμόγελο, αλλά μόλις την είδε σηκώθηκε και το πρόσωπό του πήρε πάλι εκείνη τηγνώριμη απόμακρη έκφραση.

«Νωρίς σηκώθηκες σήμερα».«Πάντα σηκώνομαι νωρίς, όπως ξέρεις». Όσο όμως το μωρό μεγάλωνε μέσα της, αισθανόταν όλο

και περισσότερο την ανάγκη του ύπνου. «Ήρθα για να σου ζητήσω μια χάρη».Εκείνος έσμιξε ελαφρά τα φρύδια του. «Τι είδους χάρη;»«Όπως ξέρεις, οι προετοιμασίες για το χορό έχουν προχωρήσει. Η Βικτόρια θα με συνόδευε για να

αγοράσω φόρεμα σήμερα, αλλά επειδή όπου να ’ναι έρχεται το μωρό, το πρωί ξύπνησε κάπωςαδιάθετη. Και επειδή ο χρόνος πιέζει, ήλπιζα ότι θα μπορούσες να με συνοδεύσεις εσύ».

Εκείνος περιεργάστηκε καχύποπτα το πρόσωπό της. «Δεν έχω ιδέα από γυναικεία ένδυση».Η Γκρέις χαμογέλασε. «Αν θυμάμαι καλά, δε δυσκολεύτηκες να μου αγοράσεις ρούχα κάποια

άλλη φορά... έστω κι αν αυτό το φόρεμα θα είναι κάπως διαφορετικό».Ο Ίθαν χαμογέλασε αχνά και η Γκρέις ένιωσε σαν να είχε σημειώσει μια νίκη τεραστίων

διαστάσεων.Το χαμόγελό του όμως έσβησε αμέσως. «Ίσως θα μπορούσε να σε συνοδεύσει η λαίδη Πέρσι».«Η Κλερ είναι απασχολημένη γιατί βοηθά στις ετοιμασίες του χορού. Μου έδωσε το όνομα μιας

μοδίστρας και μου είπε ότι είναι η πιο δημοφιλής αυτή τη στιγμή. Δε θα μας πάρει πολύ».Φαινόταν έτοιμος να της αρνηθεί.«Όπως είπες και ο ίδιος», πρόσθεσε η Γκρέις πριν ο Ίθαν προλάβει να μιλήσει, «σε λίγες

εβδομάδες θα φύγω. Θα μπορούσες να ασχοληθείς έστω και λίγο μαζί μου ως τότε».Το επιφυλακτικό του ύφος παρέμεινε, αλλά θα ήταν πολύ μεγάλη αγένεια να στείλει την έγκυο

γυναίκα του να διαλέξει φόρεμα με μοναδική συνοδεία την καμαριέρα της.«Εντάξει, θα σε πάω. Μέχρι να φύγουμε, κάθισε να φας κάτι. Τώρα υποτίθεται ότι τρως για δύο,

έτσι δεν είναι;»Ήταν η πρώτη φορά που αναφερόταν στο μωρό και τα λόγια του έκαναν την καρδιά της να

φτερουγίσει. «Ναι, έτσι είναι». Και ξαφνικά η Γκρέις συνειδητοποίησε ότι πεινούσε πάρα πολύ.Βάζοντάς τη να καθίσει σε μια καρέκλα δίπλα στη δική του, ο Ίθαν πλησίασε στον μπουφέ και

άρχισε να της γεμίζει ένα πιάτο από τις θερμαινόμενες ασημένιες πιατέλες, προσθέτοντας μια φέταψωμί στα φαγητά που μοσχομύριζαν, ενώ ο υπηρέτης γέμισε το φλιτζάνι της με ζεστή σοκολάτα.

Ο υπηρέτης αποσύρθηκε, αφήνοντάς τους μόνους, αλλά κανείς από τους δύο δεν προσπάθησε ν’ανοίξει συζήτηση. Επειδή δεν ήθελε να θίξει το δυσάρεστο ζήτημα του πατέρα της, η Γκρέις δερώτησε τον Ίθαν τι ενδιαφέροντα θέματα είχε διαβάσει στην εφημερίδα. Οι Αρχές καταζητούσανακόμα τον υποκόμη, αλλά απ’ όσο γνώριζε δεν είχαν εντοπίσει τα ίχνη του.

Όταν τελείωσε το φαγητό της, μάζεψε με μια μπουκιά ψωμί το λίπος από το πιάτο της και ότανσήκωσε το κεφάλι της, είδε τον Ίθαν να την κοιτάζει εύθυμα.

«Βλέπω ότι πραγματικά τρως για δύο».Η Γκρέις κοίταξε το άδειο πιάτο της και τα μάγουλά της φλογίστηκαν. «Μου έχει ανοίξει η

όρεξη».«Αυτό είναι μάλλον καλό. Έλα, ας ξεκινήσουμε. Επειδή είσαι γυναίκα, κάτι μου λέει ότι αυτή η

Page 137: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ιστορία θα μας πάρει περισσότερο χρόνο απ’ όσο νομίζεις».Ω, σίγουρα θα μας πάρει περισσότερο χρόνο, ορκίστηκε νοερά η Γκρέις. Όλο το απόγευμα, για

την ακρίβεια.

Ο Ίθαν δεν μπορούσε να το χωνέψει. Με κάποιο τρόπο, η πανούργα γυναικούλα του τον είχε πείσεινα τη συνοδεύσει στις αγορές της. Και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι το απολάμβανε με όλη του τηνψυχή.

Όπως είχε προτείνει η αδελφή της Βικτόρια, η Κλερ, το πρώτο τους ραντεβού ήταν με τημοδίστρα σε ένα κομψό κατάστημα της Μποντ Στρητ.

«Σας περιμέναμε, λαίδη μου», είπε η Μαντάμ Όσγκουντ, η ιδιοκτήτρια, όταν το κουδουνάκιανήγγειλε την άφιξή τους. Ήταν μια αδύνατη γυναίκα με ασημόγκριζα μαλλιά και μικρά ασημένιαματογυάλια στερεωμένα στη λεπτή, αλλά σεβαστών διαστάσεων μύτη της. «Κι εσείς θα πρέπει ναείστε ο μαρκήσιος. Ω, μα τι εκθαμβωτικά ωραίο ζευγάρι αποτελείτε, είστε και οι δυο τόσο ψηλοί καιελκυστικοί». Τον περιεργάστηκε πάνω από τα γυαλιά της. «Και η κυρία σας θα γίνει ακόμα πιοεκθαμβωτική όταν θα φοράει τα όμορφα φορέματα που θα της ετοιμάσω».

«Μόνο ένα χρειάζομαι», είπε η Γκρέις. «Μια τουαλέτα για το χορό που δίνουν ο λόρδος και ηλαίδη Μπραντ για το γάμο μας».

Η Μαντάμ Όσγκουντ συνοφρυώθηκε. «Ανοησίες! Τώρα είστε η νέα μαρκησία του Μπέλφορντκαι πρέπει να ντύνεστε όπως αρμόζει στη θέση σας». Έριξε μια ματιά στον Ίθαν. «Ασφαλώςσυμφωνείτε, λόρδε μου».

Τι μπορούσε να πει; Πως η Γκρέις θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της χιλιόμετραμακριά από την πόλη; Ότι τα φορέματα δε θα της χρησίμευαν σε τίποτα; «Ασφαλώς έχετε δίκιο. Ησύζυγός μου θα φτιάξει όσα φορέματα χρειάζεται. Απλώς στείλτε μου το λογαριασμό».

«Βλέπω ότι εκτός από ωραίος άντρας είστε και σοφός». Η Μαντάμ Όσγκουντ χαμογέλασε. «Αςαρχίσουμε». Εξαφανίστηκε πίσω από μια κουρτίνα και επέστρεψε μερικά λεπτά αργότερα μαζί μεδυο νεαρές μοδιστρούλες που κρατούσαν στα χέρια τους μισή ντουζίνα τόπια με υφάσματα ηκαθεμιά.

«Από δω, παρακαλώ». Η Μαντάμ Όσγκουντ τους οδήγησε πίσω από μια άλλη κουρτίνα καιβρέθηκαν σε ένα κομψό ιδιωτικό σαλόνι. Έβαλε τον Ίθαν να καθίσει σε έναν καναπέ που βρισκότανσε μια υπερυψωμένη εξέδρα, τον ρώτησε τι θα ήθελε να πιει κι έπειτα έφυγε παίρνοντας μαζί της τηνΓκρέις και τις δυο βοηθούς της.

Για αρκετές ώρες ύστερα απ’ αυτό, η Μαντάμ Όσγκουντ έβαλε την Γκρέις να παρελαύνει απόμπροστά του με ένα σωρό διαφορετικά υφάσματα ριγμένα πάνω της κάθε φορά –μετάξια και σατέν,μουσελίνες και δαντέλες. Ο Ίθαν δεν άργησε να αντιληφθεί ποια χρώματα της ταίριαζανπερισσότερο, ποια υφάσματα κολάκευαν την αλαβάστρινη επιδερμίδα της και τις χρυσαφιέςανταύγειες των χαλκοκόκκινων μαλλιών της.

«Πώς σου φαίνεται αυτό εδώ;» ρώτησε η Γκρέις για πολλοστή φορά, κάνοντας μια στροφή για ναδει ο Ίθαν καλύτερα και δίνοντάς του μια φευγαλέα εικόνα των γυμνών της ώμων, της γυμνής τηςπλάτης και των γυμνών της μπράτσων.

Εκείνος ανακάθισε στον καναπέ, προσπαθώντας να βολευτεί καλύτερα. «Το γαλάζιο είναι πολύ

Page 138: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ανοιχτό. Τα έντονα χρώματα σου πηγαίνουν καλύτερα».Η Γκρέις χαμογέλασε· συμφωνούσε απόλυτα μαζί του. Καθώς κατέβαινε από την εξέδρα, το

ύφασμα άνοιξε και ο Ίθαν είδε φευγαλέα τα πόδια της, που τα αγκάλιαζαν απαλά οι λεπτές κάλτσεςκαι μια δαντελένια ζαρτιέρα.

Το σώμα του σφίχτηκε. Ήταν ερεθισμένος από ώρα. Τώρα ανακάθισε πάλι και βλαστήμησε μέσααπό τα δόντια του. Αν δεν ήξερε ότι κάπως έτσι διάλεγαν συνήθως οι γυναίκες υφάσματα για ταφορέματά τους, θα αναρωτιόταν αν η Γκρέις τον βασάνιζε επίτηδες.

Τον είχε αποπλανήσει πάνω στο πλοίο κι αυτό δεν το ξεχνούσε. Και το μετάνιωνε πικρά.«Στη Μαντάμ αρέσει αυτό εδώ», είπε η Γκρέις. Το ύφασμα που είχε ριγμένο στους ώμους της

τύλιγε σαγηνευτικά τους γοφούς της και από το άνοιγμα φαινόταν το στήθος της σχεδόν μέχρι τιςθηλές.

«Το ύφασμα είναι υπέροχο, αλλά δεν ταιριάζει με το χρώμα των μαλλιών σου».Η Γκρέις συνοφρυώθηκε. «Κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα». Ο Ίθαν την είδε να απομακρύνεται

λικνίζοντας τους γοφούς της και προσευχήθηκε να τελείωναν σύντομα. Δεν ήξερε πόσο ακόμα θαάντεχε αυτό το μαρτύριο χωρίς να τον κόψει κρύος ιδρώτας.

«Αυτό πώς σου φαίνεται;» Σκούρο σμαραγδί μετάξι τύλιγε το σώμα της από την κορφή ως τανύχια. Τα μάτια της φαίνονταν πιο φωτεινά, τονισμένα από το βαθύτερο χρώμα του υφάσματος. ΗΜαντάμ Όσγκουντ πλησίασε βιαστικά, κρατώντας ένα τόπι από βαρύ χρυσαφί μπροκάρ, και τύλιξετην άκρη του στον ώμο της Γκρέις.

«Νομίζω πως το βρήκες», είπε εκείνος και ευχαρίστησε νοερά το Θεό.«Δεν είναι τέλειο;» είπε η Μαντάμ Όσγκουντ. «Η μαρκησία σας θα κάνει πάταγο στο χορό».Ο Ίθαν δεν είχε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όλη η καλή κοινωνία συζητούσε για το βιαστικό τους

γάμο. Ίσως ο Κορντ και η Βικτόρια είχαν δίκιο για κείνον το χορό. Τουλάχιστον οι άντρες, όταν θαέβλεπαν τη γυναίκα του, θα καταλάβαιναν ότι τα κίνητρά του ήταν καθαρά σαρκικά.

Και κάποτε ήταν. Τώρα είχαν επισκιαστεί από συναισθήματα που δεν μπορούσε να ερμηνεύσει.Δεν ήταν πια σίγουρος αν ο πόθος είχε δώσει τη θέση του σε κάτι βαθύτερο.

Και δεν ήθελε να το μάθει.Σηκώθηκε από τον καναπέ νιώθοντας ευγνωμοσύνη που το μακρύ πανωφόρι κάλυπτε τον καβάλο

του και προχώρησε προς τη Μαντάμ Όσγκουντ. «Ειδοποιήστε μας όταν τα φορέματα θα είναι έτοιμαγια πρόβα και θα φροντίσω να έρθει η σύζυγός μου».

«Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα έχω ετοιμάσει την τουαλέτα και τουλάχιστον άλλα δυοφορέματα».

Ο Ίθαν δεν τη ρώτησε πόσα ακόμα υπήρχαν. Ήξερε ότι καθώς το μωρό μεγάλωνε μέσα της, ηΓκρέις θα χρειαζόταν κατάλληλα ρούχα για να ακολουθούν τις αλλαγές του σώματός της. Τηφαντάστηκε σε μερικούς μήνες από τότε, όταν θα ήταν ολοστρόγγυλη και άχαρη από τηνεγκυμοσύνη. Κάποιοι άντρες έβρισκαν την ιδέα απωθητική. Εκείνος την έβρισκε σχεδόνσυγκινητική.

Γύρισε και την είδε να έρχεται προς το μέρος του, ψηλή και αριστοκρατική. Η λυγερή τηςκορμοστασιά είχε αλλάξει ελάχιστα από την τελευταία φορά που είχαν κάνει έρωτα.

Ο ερεθισμός του έγινε αφόρητος και απόδιωξε βιαστικά αυτή τη σκέψη. «Θα πρέπει νακουράστηκες. Ας γυρίσουμε σπίτι».

Page 139: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Εδώ πιο κάτω υπάρχει ένα κατάστημα που η Μαντάμ Όσγκουντ λέει ότι διαθέτει τα καλύτερααξεσουάρ για το φόρεμα. Σου υπόσχομαι ότι δε θ’ αργήσουμε πολύ».

Δε θ’ αργήσουμε πολύ . Του ήρθε να βάλει τα γέλια. Όλη μέρα άκουγε αυτή τη φράση. Ωστόσο,της πρόσφερε το μπράτσο του και βγήκαν από το μοδιστράδικο, προχωρώντας στο πεζοδρόμιο μετα καταστήματα. Προσπέρασαν τον Λιντς, τον υφασματέμπορο, τον ωρολογοποιό του Μέιφερ, ένακατάστημα που πουλούσε οινοπνευματώδη και το κατάστημα με τις πορσελάνες Γουέτζγουντ.

Καθώς περνούσαν από μια στενή προθήκη στη μέση του τετραγώνου, το βήμα της Γκρέιςεπιβραδύνθηκε ασυναίσθητα. Σταμάτησαν για να ρίξει μια ματιά στα μικρά πλεχτά παπουτσάκια, τιςκομψές μπλε και ροζ κουβερτούλες και τα μικροσκοπικά παπλώματα, και όταν το βλέμμα του Ίθανέπεσε στο λευκό βαφτιστικό φόρεμα με τις δαντέλες, η καρδιά του σταμάτησε.

Η Γκρέις κοίταξε με λαχτάρα τα γαλάζια παπουτσάκια που κρέμονταν από ένα γάντζο στομπροστινό μέρος της προθήκης.

«Μπορεί να είναι κορίτσι, ξέρεις», είπε μαλακά ο Ίθαν, χαϊδεύοντάς τη με το ακροδάχτυλό τουστο μάγουλο.

Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε και ο Ίθαν είδε τα μάτια της να γυαλίζουν από τα δάκρυα. Η θέατους έκανε το στήθος του να σφιχτεί. Η Γκρέις χαμογέλασε και τα δάκρυα εξαφανίστηκαν.

«Το ξέρω», είπε. «Δε θα με πείραζε να κάνω κόρη, αλλά ελπίζω... ελπίζω να κάνω γιο».Ο Ίθαν είχε προσπαθήσει να μην το σκέφτεται, να μη σκέφτεται ότι το μωρό που μεγάλωνε μέσα

της είχε το αίμα του αλλά και το αίμα ενός προδότη. Αντίθετα από την Γκρέις, ήλπιζε ότι θα ήτανκορίτσι. Ένα κοριτσάκι πανέμορφο σαν τη μητέρα του.

«Έλα», της είπε μαλακά, πιάνοντάς την από το μπράτσο καθώς έσπρωχνε την πόρτα. «Μηστέκεσαι εδώ, ας μπούμε μέσα».

Η Γκρέις τον κοίταξε σαν να μην πίστευε ότι είχε ακούσει καλά. Η έκπληξή της τον έκανε ναντραπεί, να αναρωτηθεί μήπως με το να την παντρευτεί της είχε κάνει μεγαλύτερο κακό απ’ όσοόταν την έριξε στο κρεβάτι του.

Βγήκαν από το κατάστημα αρκετή ώρα αργότερα. Τα χέρια του ήταν φορτωμένα με δέματα καικουτιά. Δεν ήθελε να σκέφτεται τι περιείχαν εκείνα τα κουτιά, δεν ήθελε να σκέφτεται ταχαριτωμένα πραγματάκια για ένα μωρό στο οποίο είχε αναγκαστεί να δώσει το όνομά του, αλλά πουστην πραγματικότητα δεν το ήθελε. Η διάθεσή του άρχισε να χαλάει. Όσο η Γκρέις αγόραζε τααξεσουάρ για την τουαλέτα της, εκείνος περίμενε έξω από το κατάστημα κι έπειτα την πήρε καιγύρισαν σπίτι.

Παραλείποντας το δείπνο, άλλαξε ρούχα και έφυγε για τη λέσχη του. Ήλπιζε πως ούτε ο Κορντούτε ο Ρέιφ θα ήταν εκεί, γιατί δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει για την Γκρέις.

Έμεινε έξω όλη νύχτα και δεν επέστρεψε παρά σχεδόν ξημερώματα. Δεν ήθελε να γυρίσει στοάδειο κρεβάτι του, γιατί φοβόταν πως αν το έκανε, θα έμπαινε στον πειρασμό να επισκεφθεί τηγυναίκα που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.

Φοβόταν αυτό που θα ένιωθε αν ξυπνούσε μ’ εκείνη στην αγκαλιά του.

Η Γκρέις περιεργαζόταν τα πανέμορφα βρεφικά ρουχαλάκια που της είχε αγοράσει ο Ίθαν. Ακόμαδεν μπορούσε να το πιστέψει. Όλη μέρα της είχε φερθεί με μια αβρότητα που δεν περίμενε ποτέ.

Page 140: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Στο μοδιστράδικο ήταν υπομονετικός και οι επιλογές του επιβεβαίωναν την εντύπωσή της ότιδιέθετε λεπτό γούστο. Βάζοντας σε εφαρμογή το σχέδιό της, τον άφηνε να βλέπει φευγαλέα τουςώμους της, τα πόδια της, τις κορυφές του στήθους της που όλο και μεγάλωνε.

Καθώς οι ώρες κυλούσαν, διαισθανόταν την αυξανόμενη επιθυμία του για κείνη, τονανικανοποίητο πόθο του. Ο Ίθαν την ήθελε. Σαν τρελός. Αυτό, τουλάχιστον, δεν είχε αλλάξει.

Κάτι άλλο όμως είχε αλλάξει. Θυμόταν την έκφρασή του στο κατάστημα με τα βρεφικά είδη, έτσιόπως στεκόταν πίσω από τον πάγκο, πασχίζοντας με κάθε τρόπο να διατηρήσει την απόστασή του.Όμως αρκετές φορές τον είχε πιάσει να την κοιτάζει όταν νόμιζε ότι εκείνη δεν τον έβλεπε και τότετο βλέμμα του ήταν γεμάτο λαχτάρα.

Δεν μπορούσε να το περιγράψει αλλιώς. Ο Ίθαν ήθελε κάτι περισσότερο από το κορμί της. Τικρίμα που το μίσος του για τον πατέρα της ήταν τόσο δυνατό.

Αν και είχαν θίξει ελάχιστα το θέμα του υποκόμη από την ημέρα του γάμου τους, η ανάγκη τουγια εκδίκηση παρέμενε άσβεστη στην ψυχή του. Αν εκείνος δεν έβρισκε έναν τρόπο να τηνκατευνάσει, τελικά θα τον κατέστρεφε.

Έπειτα από την επιστροφή τους, ο Ίθαν την είχε αφήσει στο σπίτι και δεν είχε επιστρέψει παρά ταξημερώματα, αλλά η Γκρέις δεν έχανε τις ελπίδες της. Αν δε νοιαζόταν γι’ αυτή, γιατί το έβαζε σταπόδια;

Την επόμενη μέρα, ο Ίθαν την ξάφνιασε ζητώντας της να κατεβεί στο γραφείο του. Η καρδιά τηςκόντευε να σπάσει μέχρι να φτάσει εκεί γιατί δεν ήξερε τι θα της έλεγε. Δεν πρόκειται να φύγω, είπεπεισματικά μέσα της, ισιώνοντας τους ώμους, όσο κι αν με απειλήσει.

«Ζήτησες να με δεις;» ρώτησε καθώς πλησίαζε. Ο Ίθαν στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη προς τομέρος της, με τα πόδια μισάνοιχτα, και κοιτούσε από το παράθυρο τον κήπο.

Γύρισε αργά. «Ήθελα να σου πω ότι κάλεσα τους γονείς σου για δείπνο το Σάββατο. Η μέρα τουχορού πλησιάζει και δε θέλω να γίνει εκεί η πρώτη μας συνάντηση. Είναι πια καιρός να γνωρίσουντο γαμπρό τους».

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου», είπε κάπως ξέπνοα η Γκρέις, αιφνιδιασμένη από τα λόγια του.«Κάθε άλλο. Είμαστε παντρεμένοι. Δε γίνεται να παριστάνουμε κάτι άλλο».«Ναι, έχεις δίκιο». Ωστόσο δεν μπορούσε να μην αναρωτιέται τι τον είχε κάνει να πάρει αυτή την

απόφαση. Ίσως, όπως και με το ζήτημα του χορού, προσπαθούσε να γλιτώσει την ίδια και τηνοικογένειά της από τα κουτσομπολιά.

«Ζήτησα από την αδελφή μου και το σύζυγό της, το λόρδο και τη λαίδη Έιμς, να δειπνήσουν μαζίμας. Γνώρισες τη Σάρα και τον Τζόναθαν στο γάμο της Βικτόρια και του Κορντ».

«Ναι. Η αδελφή σου είναι αξιαγάπητη γυναίκα».«Δυστυχώς, βρίσκονται στην εξοχή και ένα από τα παιδιά τους είναι άρρωστο. Η Σάρα

στενοχωρήθηκε πολύ επειδή δεν την ενημέρωσα νωρίτερα για το γάμο. Αντιλαμβάνομαι ότι ήτανπαράλειψή μου. Και σκοπεύω ν’ αρχίσω να επανορθώνω την κατάσταση από το Σάββατο».

Η Γκρέις είχε προσπαθήσει να μην πληγωθεί από το γεγονός ότι ο Ίθαν είχε μιλήσει για το γάμοτους μόνο σε μερικούς στενούς φίλους του. Το δικαιολογούσε με το επιχείρημα ότι χρειαζότανχρόνο για να συνηθίσει στην ιδέα.

«Θα συνεννοηθείς με το προσωπικό για το μενού;» τη ρώτησε.«Φυσικά». Είχε γνωριστεί με τους υπηρέτες την ημέρα της άφιξής της. Την είχαν υποδεχτεί με ένα

Page 141: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

παράξενο δέος, σαν να πίστευαν ότι ήταν πολύ γενναία γυναίκα για να παντρευτεί τον καπετάνιο τουδιαβόλου. «Θα είναι χαρά μου να φροντίσω τις λεπτομέρειες».

«Πολύ ωραία, τότε δε χρειάζεται να ανησυχώ». Μη ξέροντας τι άλλο να της πει, κάθισε στογραφείο του και άρχισε να διαβάζει τα χαρτιά που είχε μπροστά του.

«Ίθαν;»Εκείνος σήκωσε το κεφάλι. «Ναι;»«Σ’ ευχαριστώ».Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο στα μάτια της για κάμποσες στιγμές και η Γκρέις είδε πόσο

αναστατωμένος ήταν. Ο Ίθαν κούνησε το κεφάλι του και η Γκρέις βγήκε από το γραφείο. Μια ακόμααμυδρή ακτίνα ελπίδας ανέτειλε μέσα της.

19

Έφτασε το Σάββατο, η μέρα του δείπνου που είχε προγραμματίσει ο Ίθαν. Κατόπιν, όταν η Γκρέιςαναθυμόταν εκείνη τη βραδιά, σκεφτόταν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει καιχειρότερα –αλλά όχι πολύ.

Ήταν κουρασμένη και άτονη το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, επειδή το σώμα τηςπροσαρμοζόταν στις αλλαγές που γίνονταν μέσα της. Καθώς το βράδυ πλησίαζε και μαζί του η ώραπου θα έρχονταν οι γονείς της, η νευρικότητά της αυξανόταν. Ανησυχούσε για το τι θα σκεφτόταν οΊθαν για τη μητέρα της και το γιατρό Τσέιστεν. Και τι άποψη θα σχημάτιζαν εκείνοι για το σύζυγότης.

Η βραδιά ξεκίνησε αρκετά καλά. Η μητέρα της ήταν ιδιαίτερα διαχυτική απέναντι στον Ίθαν, οοποίος, στο κάτω κάτω, ήταν ένας μαρκήσιος. Εκείνος παρέμενε ευγενικός αλλά απόμακρος,συζητώντας ευγενικά τόσο με τη μητέρα της όσο και με το δόκτορα Τσέιστεν. Όμως, μετά τοδείπνο, όταν οι δυο γυναίκες αποσύρθηκαν στο σαλόνι και οι άντρες απόλαυσαν τα πούρα και τομπράντι τους πριν πάνε πάλι κοντά τους, άρχισαν τα προβλήματα.

Ήταν φανερό ότι ο γιατρός είχε πιει περισσότερο απ’ όσο άντεχε, πράγμα που εξηγούσε τηδυσάρεστη στάση του απέναντι στην Γκρέις. Καθισμένος σε μια αφράτη πολυθρόνα έριξε μια ματιάγύρω του, παρατήρησε τις κομψές κουρτίνες από χρυσαφί δαμασκηνό και τα παχιά περσικά χαλιά,το άγαλμα από κιννάβαρι πάνω στο μαρμάρινο παραπέτο του τζακιού.

«Τι να πω, έβγαλες τη μητέρα σου ασπροπρόσωπη», είπε. «Εγώ, πάντως, δεν το περίμενα. Βέβαια,δεν υποψιαζόμουν ως πού ήσουν διατεθειμένη να φτάσεις προκειμένου να εξασφαλίσεις τίτλοευγενείας».

Η Γκρέις σήκωσε απότομα το κεφάλι της και κοίταξε αλαφιασμένη τον Ίθαν.

Page 142: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Έλα τώρα, Τζέφρι», είπε νευρικά η μητέρα της, «θυμήσου τους καλούς σου τρόπους».«Δε λέω τίποτα που δεν το ξέρουν ήδη όλοι εδώ μέσα». Ο γιατρός ήπιε μια γουλιά μπράντι. «Ο

Μπέλφορντ δεν είναι ανόητος. Η Γκρέις έχει ένα πρόσωπο και ένα σώμα που θα μπορούσαν πολύεύκολα να σαγηνεύσουν έναν άντρα με τα δικά του πλούτη και την κοινωνική θέση. Κι εκείνη είχετην πονηριά να χρησιμοποιήσει τις χάρες της για να τον ξελογιάσει. Κατάφερε να μείνει έγκυος καιτον ανάγκασε να κάνει το χρέος του. Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Δεν υπάρχει άντρας που να μην τοξέρει».

Το φαρμάκι που έσταζαν τα λόγια του έκανε την Γκρέις να αηδιάσει. Είχε ρίξει το φαρμάκι τουαμέτρητες φορές στη διάρκεια της ζωής της, αλλά ποτέ μπροστά σε άλλους. Τι θα έλεγε ο Ίθαν;Ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να συγκρατήσει τα δάκρυά της και τον είδε να πλησιάζει απειλητικάστο σημείο όπου καθόταν ο πατριός της. Ο Ίθαν πήρε το ποτήρι με το μπράντι από το χέρι του καιτο άφησε στο τραπεζάκι.

«Νομίζω πως είναι ώρα να φύγεις».«Μισό λεπτό!» Ο γιατρός πετάχτηκε όρθιος. «Μη μου πεις πως παίρνεις το μέρος της, έπειτα από

τον τρόπο που σε παγίδεψε...»«Η Γκρέις δε μου έκανε ποτέ τίποτε. Εγώ είμαι αυτός που κατέστρεψε την αγνότητά της. Εγώ την

άφησα έγκυο. Εκείνη δεν είχε ποτέ την πρόθεση να μου αποκαλύψει την ύπαρξη του παιδιού. Σ’αυτό το ζήτημα δε φταίει καθόλου, όπως δεν έφταιξε σε τίποτε από την ημέρα που γεννήθηκε. Φύγεαπό το σπίτι μου, Τσέιστεν. Η γυναίκα σου είναι ευπρόσδεκτη να έρχεται όποτε θέλει. Εσύ όχι!»

Ο γιατρός τέντωσε τους ώμους του. Δεν ήταν τόσο ψηλός όσο ο Ίθαν, αλλά είχε ευρύ στέρνο καιφαρδιούς ώμους. «Ώστε σε εξαπάτησε, όπως η μητέρα της εξαπάτησε εμένα. Σου εύχομαι καλήτύχη, λόρδε μου. Γιατί να είσαι βέβαιος ότι θα τη χρειαστείς».

Καθώς έβγαινε από το σαλόνι, η μητέρα της πήγε κοντά στον Ίθαν. «Συγχωρήστε τον Τζέφρι,λόρδε μου. Μερικές φορές λέει πράγματα για τα οποία αργότερα μετανιώνει».

«Ας ελπίσουμε ότι θα μετανιώσει», είπε ο Ίθαν.Η Γκρέις στεκόταν άκαμπτη και παγωμένη, ενώ η μητέρα της ακολουθούσε τον πατριό της. Στην

άλλη άκρη του δωματίου, ο Ίθαν στεκόταν με τα χέρια κρεμασμένα στα πλευρά του, το ένασφιγμένο σε γροθιά. Γυρνώντας προς το μέρος της, πήρε μια βαθιά εισπνοή και προσπάθησε ναξαναβρεί την ψυχραιμία του. Ύστερα έκλεισε την απόσταση που τους χώριζε με μεγάλες δρασκελιέςκαι στάθηκε μπροστά της.

«Ο άνθρωπος είναι ηλίθιος».Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και προσπάθησε να μην κλάψει.«Πάντα σου φερόταν τόσο άσχημα;»Η Γκρέις ξεροκατάπιε, και νιώθοντας τα δάκρυα να αναβλύζουν, ντράπηκε. «Με μισεί. Πριν

ακόμα γεννηθώ, ήξερε ότι η μητέρα μου τον είχε απατήσει. Όταν ήμουν μικρή, δεν μπορούσα νακαταλάβω γιατί με απεχθανόταν τόσο πολύ. Έκανα ό,τι μπορούσα για να κερδίσω την αγάπη του,αλλά μόνο όταν ανακάλυψα ότι δεν ήταν ο πραγματικός πατέρας μου κατάλαβα το λόγο». Ταδάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της.

«Χριστέ μου...» Ο Ίθαν άπλωσε τα χέρια του και την έκλεισε στην αγκαλιά του. «Ησύχασε, δενπρόκειται να σου κάνει κακό άλλη φορά».

Η Γκρέις αρπάχτηκε από πάνω του. Ήταν τόσο υπέροχο να βρίσκεται πάλι στην αγκαλιά του.

Page 143: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Έκρυψε το πρόσωπό της στο πέτο του σακακιού του και ανάσανε τη μυρωδιά του. Θα έπαιρνε όρκοότι ευωδίαζε θάλασσα.

Τραβήχτηκε λιγάκι μακριά του και τον κοίταξε. «Ποτέ δε θέλησα να σε παγιδέψω, Ίθαν. Σου τ’ορκίζομαι. Δεν ήξερα καν ότι μια γυναίκα μπορεί να μείνει έγκυος από την πρώτη κιόλας φορά».

Εκείνος τη χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο. «Δεν έφταιγες εσύ. Σε ήθελα. Ακόμα σε θέλω».Έσκυψε το κεφάλι του και τη φίλησε απαλά στα χείλη. Ήταν το πιο γλυκό, το πιο τρυφερό, το πιοευγενικό φιλί που της είχε δώσει ποτέ και η καρδιά της ξεχείλισε από αγάπη.

Έγειρε προς το μέρος του και ένιωσε τα χέρια του να σφίγγονται γύρω της. Έλιωσε πάνω στοκορμί του, ρουφώντας τη ζεστασιά και τη δύναμή του. Όταν μισάνοιξε τα χείλη της, ο Ίθαν βόγκηξεκαι τη φίλησε με μεγαλύτερο πάθος. Η γλώσσα του γλίστρησε πάνω από τη δική της και τα δάχτυλάτου βυθίστηκαν στα μαλλιά της. Μία μία, οι φουρκέτες που τα κρατούσαν στη θέση τους έπεσανστο χαλί και η πυκνή χαίτη κύλησε στην πλάτη και τους ώμους της.

Τη φίλησε ακόμα πιο φλογερά και τα χέρια του σκέπασαν τα στήθη της. Έτριψε ερεθιστικά τιςθηλές της και η επιθυμία ξεχύθηκε σαν καυτή λάβα στις φλέβες της. Τη φίλησε στο λαιμό κι ύστερααιχμαλώτισε πάλι το στόμα της και η λάβα κύλησε χαμηλά στην κοιλιά της.

«Ίθαν...»Τα φιλιά του έγιναν πιο καυτά, πιο παθιασμένα και η Γκρέις του παραδόθηκε ολότελα,

λαχταρώντας απεγνωσμένα περισσότερα. Ένας θόρυβος που ακούστηκε από το χολ απέσπασε τηνπροσοχή του Ίθαν και τραβήχτηκε προς τα πίσω. Μόνο τότε θυμήθηκαν και οι δυο ότι η πόρτα τουσαλονιού ήταν ανοιχτή. Την κοίταξε και τα γαλανά του μάτια ήταν γεμάτα πάθος και ένταση.

Η Γκρέις άπλωσε το χέρι της και τράβηξε το κεφάλι του προς τα κάτω, φιλώντας τον πάλι. Γιαμερικές στιγμές εκείνος της ανταπέδωσε το φιλί, αλλά όταν προσπάθησε να τραβηχτεί ξανά προς ταπίσω η Γκρέις κόλλησε στο κορμί του και, νιώθοντας τον ερεθισμό του, τρίφτηκε πάνω του.Θυμόταν την ηδονή που της χάριζε και ήθελε να την αισθανθεί ξανά και ξανά.

Από το χολ ακούστηκε πάλι ένας θόρυβος. Ένας υπηρέτης περνούσε απέξω. Ο Ίθαν ήρθεαπότομα στα συγκαλά του και την άφησε με απροθυμία.

Ανασαίνοντας βαριά, την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο λαχτάρα. Αλλά σιγά σιγά η λαχτάρα έδωσετη θέση της στη θλίψη και τη μεταμέλεια και γύρισε από την άλλη.

«Θα πρέπει να είσαι κουρασμένη», είπε μ’ εκείνο τον απόμακρο τρόπο που την εξόργιζε. «Είναιώρα να πας για ύπνο».

«Δε νυστάζω καθόλου».Εκείνος σούφρωσε τα χείλη του αισθησιακά και το βλέμμα του έγινε ακόμα πιο φλογερό, αλλά

την επόμενη στιγμή η προσωπίδα ξανάπεσε στη θέση της για μια ακόμα φορά. «Ούτε εγώ νυστάζω.Λέω να πεταχτώ για μερικές ώρες στη λέσχη. Καληνύχτα, Γκρέις».

«Σε παρακαλώ, Ίθαν... είσαι άντρας μου. Δεν μπορείς να ξεχάσεις το παρελθόν και να κάνεις μιαπροσπάθεια να ζήσουμε ευτυχισμένοι;»

Εκείνος γύρισε απότομα προς το μέρος της και ένας μυς πετάρισε στο μάγουλό του. «Δενκαταλαβαίνεις, Γκρέις; Δε θέλω να ξεχάσω το παρελθόν! Σ’ αυτούς τους άντρες χρωστάω τη ζωήμου! Είναι νεκροί και τους δολοφόνησε ο πατέρας σου! Όποτε σε κοιτάζω, βλέπω εκείνον. Πώς μουζητάς λοιπόν να ξεχάσω;»

Η Γκρέις του γύρισε την πλάτη και βγήκε τρέχοντας από το σαλόνι, πνίγοντας ένα λυγμό. Άκουσε

Page 144: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τα βήματά του στην είσοδο καθώς εκείνος έπαιρνε το πανωφόρι του και έδινε εντολή να του φέρουντην άμαξά του. Ασυναίσθητα, πίεσε με τα δάχτυλα τα χείλη της, που ήταν ακόμα υγρά και πρησμένααπό τα φιλιά του. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο γρήγορα που νόμιζε πως θα σπάσει και ήξερε ότι καιη καρδιά του Ίθαν χτυπούσε με τον ίδιο τρόπο.

Ήλπιζε πως δεν τον είχε σπρώξει στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας.

Ο Ίθαν βλαστήμησε νοερά. Τι αποκοτιά ήταν αυτή που είχε κάνει; Όμως η Γκρέις φαινόταν τόσοπανέμορφη εκείνη τη βραδιά, και τόσο αβέβαιη. Είχε νιώσει τον πόθο του να φουντώνει από τηνπρώτη στιγμή που την είδε να μπαίνει μ’ εκείνη την έκφραση της αγωνίας στο πρόσωπό της. Ποτέδεν την είχε ξαναδεί έτσι και ήξερε ότι έφταιγε ο πατριός της γι’ αυτό. Ήταν ολοφάνερο ότι εκείνοςο άνθρωπος την τιμωρούσε σε όλη της τη ζωή επειδή ήταν η κόρη ενός άλλου.

Όμως ήταν αποφασισμένος να μην επιτρέψει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Η Γκρέις ήτανγυναίκα του και θα φρόντιζε να έχει το σεβασμό που της αναλογούσε από όλους. Δυστυχώς, εκείνοτο βράδυ είχε βεβαιωθεί για πολλοστή φορά πόσο εύκολα τον επηρέαζε η παρουσία της.

Συλλογίστηκε τη σκηνή στο σαλόνι. Η Γκρέις του είχε ζητήσει –όχι, τον είχε παρακαλέσει– ναξεχάσει το παρελθόν, να δώσει μια ευκαιρία και στους δυο τους να ζήσουν ευτυχισμένοι. Τώρα πουη Γκρέις ήταν εκεί, που ζούσε στο σπίτι του, αυτή η σκέψη τυραννούσε και τον ίδιο, τον σαγήνευεμε τις ανεξάντλητες προοπτικές της. Όμως, ακόμα κι αν προσπαθούσε να ξεχάσει, δεν ήταν βέβαιοςότι θα τα κατάφερνε, δεν ήταν καν βέβαιος ότι ήθελε να προσπαθήσει.

Ωστόσο η Γκρέις δεν έπαυε να είναι γυναίκα του και ό,τι κι αν είχε κάνει, το μέλλον της ήταναξεδιάλυτα δεμένο με το δικό του. Αποφάσισε να το σκεφτεί, να δει αν υπήρχε κάποιος τρόπος γιαν’ αρχίσει να βλέπει μπροστά και να πάψει να σκέφτεται το παρελθόν. Δε θα ήταν εύκολο.Χρειαζόταν χρόνο.

Και μέχρι να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, έπρεπε να κρατηθεί μακριά από την Γκρέις.

Ύστερα από τη φλογερή τους συνάντηση στο σαλόνι, η Γκρέις είδε ελάχιστα τον Ίθαν. Τώρα που ηναυτία των πρώτων ημερών της εγκυμοσύνης είχε υποχωρήσει, περνούσε τα πρωινά τηςδιαβάζοντας ή περπατώντας στον κήπο. Το απόγευμα, δίδασκε τον Φρέντι. Ο δάσκαλος που του είχεβρει ο Ίθαν τον απασχολούσε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αλλά το παιδί κατάφερνεπάντα να βρίσκει λίγο ελεύθερο χρόνο και για τα μαθήματά του με την Γκρέις.

Η βδομάδα πέρασε και η βραδιά του χορού πλησίαζε. Οι ζέστες του Ιουνίου τύλιξαν την πόλη.Αρχίζοντας να νιώθει αισθητά τις επιπτώσεις της εγκυμοσύνης, η Τόρι αναγκαστικά έμενε στο σπίτικαι η αδελφή της, η Κλερ, ανέλαβε το καθήκον να βοηθήσει την Γκρέις στις ετοιμασίες της για τοχορό.

«Η Μαντάμ Όσγκουντ θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη», είπε η Κλερ μ’ εκείνο το γλυκό χαμόγελότης. «Θα σου φτιάξει μια τόσο όμορφη τουαλέτα, που θα σε ζηλεύουν όλες οι κυρίες».

Η μητέρα της Γκρέις επέμενε πάντοτε η Γκρέις να ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας,αλλά ο ρόλος της μαρκησίας απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στο θέμα του στυλ και τηςκομψότητας. Η Κλερ Τσέζικ, ξανθή και γαλανομάτα, με πρόσωπο και κορμί αγγέλου, είχεπαντρευτεί γιο μαρκησίου και ήταν το ιδανικό παράδειγμα.

Page 145: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Έπειτα από μερικές πρόβες της τελευταίας στιγμής, έφτασε η τουαλέτα –ένα εξαίσιο φόρεμα μεψηλή μέση από σκουροπράσινο μετάξι με φύλλα από χρυσό μπροκάρ κεντημένο με πετράδια. Έναμεγάλο άνοιγμα από τον ποδόγυρο μέχρι το γόνατο άφηνε να φαίνεται η γάμπα της όποτε έκανεκάποια κίνηση. Η Γκρέις θα φορούσε πετράδια στα μαλλιά, φωλιασμένα ανάμεσα στις μπούκλες τηςπου θα ήταν μαζεμένες στην κορυφή του κεφαλιού.

«Περίμενε και θα δεις», είπε με ενθουσιασμό η Κλερ. «Ο άντρας σου δε θα μπορεί να σουαντισταθεί».

Η Γκρέις ήλπιζε να επαληθευτούν τα λόγια της. Γιατί από το βράδυ που την είχε φιλήσει στοσαλόνι έπειτα από το καταστροφικό δείπνο τους, ο Ίθαν την απέφευγε με κάθε τρόπο.

Έφτασε η μέρα του χορού. Επειδή η Βικτόρια Ίστον εξακολουθούσε να είναι αδιάθετη, η ΚλερΤσέζικ είχε ζητήσει τη βοήθεια του Ρέιφ Σόντερς και τελικά ο χορός δόθηκε όχι στην κατοικία τουλόρδου Μπραντ, αλλά στο μεγαλοπρεπές αρχοντικό του δούκα του Σέφιλντ.

«Ήταν καλή ιδέα», είπε ο Ρέιφ στον Κορντ, που στεκόταν δίπλα στον Ίθαν, στην άκρη τηςαίθουσας. Γύρω τους, μια θάλασσα κομψοντυμένων ανθρώπων, κύριοι και κυρίες, γελούσε καιχόρευε υπό τους ήχους της οκταμελούς ορχήστρας που ήταν ντυμένη στα χρώματα του οίκου τουδούκα.

«Σου είμαι υποχρεωμένος που έσωσες την κατάσταση», απάντησε ο Κορντ. «Το σπίτι σου είναιπολύ μεγαλύτερο και το κύρος που προσδίδει το όνομά σου στη γιορτή θα βοηθήσει νασταματήσουν τα σχόλια».

Ο Ίθαν ήλπιζε πως οι φίλοι του είχαν δίκιο. Έριξε μια ματιά προς τα ζευγάρια που χόρευαν. Ηαίθουσα του χορού καταλάμβανε το μισό τρίτο πάτωμα του Σέφιλντ Χάουζ. Οι τοίχοι ήτανστολισμένοι από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι με χρυσοποίκιλτους καθρέφτες και βαριοί,κρυστάλλινοι πολυέλαιοι κρέμονταν πάνω από τα ξύλινα πατώματα με τα περίτεχνα γεωμετρικάσχέδια. Για την περίσταση, τεράστια μπουκέτα από λευκά χρυσάνθεμα ήταν τοποθετημένα σε ψηλέςανθοστήλες, μπροστά από τους τοίχους.

«Η γυναίκα σου είναι εξαιρετικά γοητευτική απόψε», είπε ο Ρέιφ, κοιτάζοντας την Γκρέις πουχόρευε ανάμεσα στα άλλα ζευγάρια. «Κάθε αρσενικός εδώ μέσα τη λιμπίζεται».

Ήταν αλήθεια. Και δεν του άρεσε καθόλου αυτό. Πριν φύγουν από το σπίτι, είχαν λογομαχήσειγια την αμφίεσή της.

Φτάνοντας στο τελευταίο σκαλοπάτι, η Γκρέις είχε κάνει μια στροφή μπροστά του για να τουδείξει την τουαλέτα με τη χαμηλή πλάτη και το σκίσιμο στο πλάι. Το περιδέραιο με τα μαργαριτάριακαι τα διαμάντια στόλιζε το λαιμό της, τραβώντας το βλέμμα στο βαθύ ντεκολτέ, και ο Ίθαν ένιωσετο σώμα του να φουντώνει από τον πόθο.

Του χαμογέλασε μ’ εκείνον το σαγηνευτικό τρόπο που έκανε την επιθυμία του γι’ αυτήν ναεκτοξεύεται στα ύψη. «Λοιπόν, πώς σου φαίνεται η δημιουργία της Μαντάμ Όσγκουντ;»

«Είσαι πολύ όμορφη απόψε, Γκρέις. Υπέροχη, για την ακρίβεια. Αλλά θα προτιμούσα ναφορέσεις κάτι άλλο».

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Γιατί;»«Το φόρεμα είναι εξαίσιο, αλλά σχεδόν άσεμνο».

Page 146: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η Γκρέις έβαλε τα χέρια της στη μέση. «Τι είναι αυτά που λες; Δεν είναι άσεμνο, είναι η τελευταίαλέξη της μόδας. Εκεί ήσουν την ημέρα που το διάλεξα. Εσύ ο ίδιος με βοήθησες να το διαλέξω, γιαόνομα του Θεού!»

«Πράγματι, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι θα αποκάλυπτε τόσο πολύ το στήθος σου. Δε θέλω οκάθε αρσενικός να τρώει με τα μάτια του τη γυναίκα μου».

«Μόνο εσύ έχεις δικαίωμα να με κοιτάζεις, σωστά;»Ο Ίθαν δεν απάντησε. Ήταν αφόρητα ερεθισμένος, σκληρός σαν πέτρα, και η Γκρέις είχε την

απαίτηση να μην την κοιτάζει;«Εντάξει, φόρεσέ το το αναθεματισμένο αν σου αρέσει τόσο πολύ. Όμως την τελευταία φορά που

σου αγόρασα ένα φόρεμα με τόσο βαθύ ντεκολτέ το έκανες κομμάτια και μου το πέταξες σταμούτρα».

Αυτό την έκανε να χαμογελάσει. «Σε βεβαιώνω, λόρδε μου, ότι αυτό το φόρεμα είναι πολύσεμνότερο από εκείνο που μου αγόρασες».

Ο Ίθαν θυμήθηκε τη λογομαχία τους και χαμογέλασε. Είχε χάσει τη μάχη των επιχειρημάτων καικάτι του έλεγε ότι θα έχανε κι αυτή. «Εντάξει, φόρεσέ το λοιπόν», γρύλισε προσφέροντάς της τομπράτσο του. «Άλλωστε είναι ώρα να πηγαίνουμε».

Βγήκαν από το σπίτι και η άμαξα τους μετέφερε στο χορό και ως εκείνη τη στιγμή όλα είχανκυλήσει ομαλά.

«Βλέπεις εκείνη την κοπέλα εκεί πέρα;» Η βαθιά φωνή του Ρέιφ απέσπασε τον Ίθαν από τουςρεμβασμούς του. «Τη μικροκαμωμένη ξανθιά με το στεφάνι από τριαντάφυλλα στο κεφάλι;»

«Ναι. Αλλά γιατί ρωτάς;»«Τώρα που εσύ και ο Κορντ νοικοκυρευτήκατε, σκέφτομαι να παντρευτώ κι εγώ».«Εσύ; Νόμιζα ότι μετά από την Ντανιέλ είχες ορκιστεί να μην παντρευτείς ποτέ».Ο Ρέιφ ανασήκωσε τους φαρδιούς ώμους του. «Δε γίνεται να μαραζώνεις αιωνίως για έναν άτυχο

έρωτα. Είναι καιρός να κάνω κι εγώ οικογένεια, όπως μου επισημαίνουν οι συγγενείς μου σε κάθεευκαιρία. Πώς σου φαίνεται η μικρή ξανθιά;»

«Ποια είναι;»«Ονομάζεται Μαίρη Ρόουζ Μόνταγκιου. Είναι κόρη του κόμη Θροκμόρτον, καλοαναθρεμμένη

και εκπαιδευμένη, διακριτικά όμορφη και εξαιρετικά πειθήνια».«Γυναίκα ψάχνεις να βρεις ή άλογο;»«Μμμ... Πολύ αστείο. Επειδή εσύ βρήκες μια γυναίκα με φλογερή ιδιοσυγκρασία σαν την

Γκρέις...»«Δε μου αρέσουν οι γυναίκες με φλογερή ιδιοσυγκρασία. Τώρα που το λες, θα προτιμούσα να

είχα παντρευτεί κι εγώ ένα υπάκουο πλάσμα».Ο Ρέιφ γέλασε κοφτά. «Ψεύτη».Ο Ίθαν δεν είπε τίποτε άλλο. Η αλήθεια ήταν πως κατά βάθος του άρεσε η σπιρτάδα της Γκρέις.

Μακάρι να μην ήταν αυτή που ήταν... Βέβαια, αυτό δεν άλλαζε με κανέναν τρόπο.«Έχει κάνει ντεμπούτο η Γκρέις;» ρώτησε έξαφνα, έχοντας περιέργεια να μάθει για το παρελθόν

της.«Ναι, όταν ήταν δεκαεφτά. Η μητέρα της είχε βάλει σκοπό να την παντρέψει με αριστοκράτη». Ο

Ρέιφ χαμογέλασε. «Η Αμάντα Τσέιστεν θα πρέπει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας».

Page 147: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν γρύλισε. «Και τότε γιατί δεν παντρεύτηκε η Γκρέις; Ασφαλώς θα υπήρχαν πολλοί επίδοξοιμνηστήρες».

«Η Γκρέις είναι πολύ ρομαντική. Ήθελε να παντρευτεί από έρωτα».Ο Ίθαν κοίταξε πάλι προς το μέρος της και το στομάχι του σφίχτηκε. «Υποθέτω ότι κάποια όνειρα

δε γίνονται ποτέ πραγματικότητα».Ο Ρέιφ τον περιεργάστηκε. «Ή απλώς αργούν λιγάκι».Η μουσική άρχισε πάλι πριν ο Ίθαν προλάβει να απαντήσει και η προσοχή του στράφηκε προς τα

ζευγάρια που χόρευαν. Η μουσική δυνάμωσε, πνίγοντας το θόρυβο από τις συζητήσεις. Τα ζευγάριαστροβιλίζονταν με χάρη στην αίθουσα.

«Η γυναίκα σου φαίνεται πως απέκτησε θαυμαστή», είπε ο Κορντ, πίνοντας μια γουλιά σαμπάνια.«Αυτό βλέπω κι εγώ». Ο Ίθαν έριξε μια βλοσυρή ματιά στον ψηλό άντρα με τα ανοιχτοκάστανα

μαλλιά που χόρευε με τη γυναίκα του μια καντρίλια. «Είναι η τρίτη φορά που χορεύει μαζί της».Περιεργάστηκε τον άντρα και συνοφρυώθηκε. «Κάτι μου θυμίζει. Ποιος είναι;»

«Ο Μάρτιν Τάλι, κόμης του Κόλινγουντ», απάντησε ο Κορντ, που θα έμενε στο χορό όσοχρειαζόταν για να γίνει φανερή η υποστήριξή του προς το ζευγάρι των νεονύμφων και μετά θααποχωρούσε, επειδή η Βικτόρια ήταν αναγκασμένη να μείνει στο σπίτι.

«Ο Τάλι περνάει τον περισσότερο χρόνο στο κτήμα του, κοντά στο Φόκστοουν», πρόσθεσε οΡέιφ. «Σπάνια έρχεται στην πόλη».

Ο Ίθαν συνέχισε να τον παρατηρεί. Εκείνη τη στιγμή ο Τάλι έκανε μια κομψή στροφή,εξακολουθώντας να χαμογελάει στην Γκρέις. Του χαμογελούσε κι εκείνη.

Αυτή η εικόνα ξύπνησε μια ανάμνηση στο μυαλό του Ίθαν. «Τώρα θυμήθηκα πού τον έχωξαναδεί. Ήταν εκείνος στο πλοίο, ο τύπος που μιλούσε μαζί της τη βραδιά που την άρπαξα από τοΛαίδη Ανν».

Το φρύδι του Ρέιφ ανασηκώθηκε. «Ο Κόλινγουντ;»«Δεν ήξερα ότι η Γκρέις τον γνώριζε», είπε ο Κορντ.«Πάντως εκείνος είναι φανερό ότι τη γνωρίζει».Ο Ρέιφ του έριξε μια λοξή ματιά. «Ίσως αν αποφάσιζες να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με τη

γυναίκα σου...»«Καλή ιδέα. Με συγχωρείτε...»Ο χορός τέλειωσε ακριβώς τη στιγμή που ο Ίθαν έφτανε δίπλα στην Γκρέις. Δεν του άρεσε ο

τρόπος που γελούσε, κοιτάζοντας στα μάτια τον κόμη, ο οποίος της κρατούσε ακόμα το χέρι. Δεντου άρεσε καθόλου.

«Σας ευχαριστώ που κρατήσατε τόσο ωραία συντροφιά στη σύζυγό μου», είπε, τονίζοντας τη λέξημε νόημα. «Δυστυχώς αμέλησα τα καθήκοντά μου και την άφησα παραπονεμένη».

«Δε νομίζω πως έχουμε γνωριστεί», απάντησε ο κόμης με ένα ελαφρώς βεβιασμένο χαμόγελο.«Μάρτιν Τάλι, κόμης του Κόλινγουντ». Έκανε μια πολύ επίσημη υπόκλιση.

«Για την ακρίβεια, έχουμε γνωριστεί. Ίθαν Σαρπ, μαρκήσιος του Μπέλφορντ, κυβερνήτης τουπλοίου Δαίμονας των Θαλασσών. Ίσως θυμάστε τη συνάντησή μας...»

Το αίμα στράγγισε από το πρόσωπο του λόρδου Κόλινγουντ. Περιέφερε το βλέμμα του από τηνΓκρέις στον Ίθαν σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε ακούσει. «Εσείς... εσείςείστε αυτός που την απήγαγε;»

Page 148: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν έριξε μια ματιά στην Γκρέις, η οποία τον κοιτούσε σαν να είχαν φυτρώσει κέρατα στοκεφάλι του, με πρόσωπο κατάχλομο.

«Αυτό που συνέβη ήταν ένα απλό λάθος», εξήγησε, «το οποίο διορθώθηκε αμέσως και η κυρίαμεταφέρθηκε σώα και αβλαβής στον προορισμό της». Χαμογέλασε μοχθηρά στον κόμη. «Ένα απλόλάθος για το οποίο, όμως, δε μετανιώνω καθόλου».

Αγκάλιασε κτητικά την Γκρέις από τη μέση και την τράβηξε πάνω του. «Βλέπετε, έτσιγνωρίστηκα με τη λατρευτή μου σύζυγο». Έσκυψε και της έδωσε ένα φιλί στο στόμα. «Στηνπραγματικότητα, ήταν ένα πολύ ευχάριστο καπρίτσιο της μοίρας».

Τα ανοιχτόχρωμα φρύδια του κόμη έσμιξαν. «Ναι, αυτό βλέπω κι εγώ». Στράφηκε προς τηνΓκρέις. «Είμαι βέβαιος ότι θα ξανασυναντηθούμε. Σου εύχομαι καλή διασκέδαση απόψε, αγαπητήμου». Και έφυγε.

«Τι στην ευχή σε έπιασε;» ρώτησε η Γκρέις τον Ίθαν και το χρώμα ξαναγύρισε στα μάγουλά της.«Δεν είχα ιδέα ότι εσύ και ο κόμης γνωρίζεστε τόσο καλά».Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους. «Τον γνώρισα στο Λαίδη Ανν. Αργότερα με επισκέφθηκε στο

Σκάρμπορο, μια μέρα πριν έρθεις εσύ».«Ώστε έτσι; Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος είναι τσιμπημένος μαζί σου. Θα προτιμούσα να μην τον

ενθαρρύνεις».«Ο κόμης ήταν απλώς ευγενικός μαζί μου».«Ωραία, λοιπόν, τώρα θα είμαι εγώ ευγενικός μαζί σου. Χορεύουμε, αγάπη μου;»Τα χείλη της σφίχτηκαν και για μια στιγμή του φάνηκε ότι ήταν έτοιμη να αρνηθεί.«Θυμήσου πού είμαστε, Γκρέις. Και γιατί ήρθαμε. Να αποστομώσουμε τις κακές γλώσσες...

Ασφαλώς δε θέλεις να τους δώσεις τροφή για περισσότερα σχόλια αρνούμενη να χορέψεις με τονάντρα σου».

Εκείνη ανασήκωσε το πιγούνι της, έκανε μεταβολή και προχώρησε άκαμπτη προς το κέντρο τηςαίθουσας. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα βαλς. Η Γκρέις ένιωσε την ανάσα της να κόβεται ότανεκείνος την τράβηξε κοντά του, κάπως πιο κοντά απ’ όσο θα έπρεπε. Την οδήγησε στα πρώταβήματα του χορού και ύστερα από λίγο, εκείνη άρχισε να χαλαρώνει.

Το δικό του σώμα, αντίθετα, είχε σφιχτεί. Το άρωμα της λεβάντας που ανέδιδαν οι γυμνοί τηςώμοι, η λάμψη των φωλιασμένων ανάμεσα στις μεταξένιες, χαλκοκόκκινες μπούκλες της πολύτιμωνλίθων που συναγωνιζόταν τη λάμψη των ματιών της, το μαργαριταρένιο περιδέραιο πουστραφτάλιζε στο λαιμό της, όλα αυτά του γεννούσαν την επιθυμία να σκύψει και να κολλήσει ταχείλη του στο σφυγμό της, στη βάση του λαιμού της, που παλλόταν στο ρυθμό της καρδιάς της.

Την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του ώσπου το στήθος της ακούμπησε στο στέρνο του. Ήθελε νατην πάρει σηκωτή από κει μέσα, να την κατεβάσει στον κήπο και να την ξαπλώσει ανάμεσα σταανθισμένα λουλούδια. Ήθελε να της σκίσει το κεντημένο μεταξωτό φόρεμα, να της ανοίξει τα πόδιακαι να χαθεί μέσα της.

Η Γκρέις τον κοίταξε ερωτηματικά. «Δεν ήξερα ότι χορεύεις βαλς, και μάλιστα τόσο καλά».Για κάποιον περίεργο λόγο, όταν ακολουθούσε το ρυθμό της μουσικής δεν κούτσαινε τόσο

αισθητά. «Νόμιζες ότι επειδή είμαι ναυτικός δε θα ήξερα να σταθώ σε μια αίθουσα χορού;»Εκείνη χαμογέλασε και η καρδιά του σταμάτησε. «Απλώς νόμιζα ότι δε θα ήθελες να χορέψεις

μαζί μου».

Page 149: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Γιατί να μη θέλω;»«Επειδή θα έπρεπε να με κρατάς στην αγκαλιά σου όπως τώρα».Το γόνατό της τρίφτηκε απαλά ανάμεσα στα πόδια του και ο ερεθισμός του μεγάλωσε ακόμα

περισσότερο. «Εκτός από το να κάνω έρωτα μαζί σου, τίποτα δε θα με ευχαριστούσε περισσότεροαπό το να χορεύω βαλς μαζί σου, αγάπη μου».

Τα μάγουλά της έγιναν κατακόκκινα. «Αν με θέλεις, Ίθαν, γιατί δε με κάνεις δική σου;»Η ίδια ερώτηση τον βασάνιζε εδώ και μέρες. Την ήθελε. Ήταν γυναίκα του. Το να κάνει έρωτα

μαζί της ήταν στ’ αλήθεια προδοσία ή απλώς ένας τρόπος για να ικανοποιήσει τις φυσικές ανάγκεςτου σώματός του;

Κάποτε νόμιζε ότι η Γκρέις ήταν ερωμένη του Φορσάιθ. Και τότε δεν είχε κανέναν ενδοιασμό νατην κάνει δική του.

Τι σημασία θα είχε αν το έκανε τώρα;«Ίσως έχεις δίκιο». Για μια στιγμή συλλογίστηκε στ’ αλήθεια να τη ρίξει στον ώμο του, όπως

τότε στο Λαίδη Ανν, αλλά σκέφτηκε το μωρό που είχε μέσα της. Και, φυσικά, τα σχόλια που θαπροκαλούσε μια τέτοια πράξη. Έτσι, όταν το βαλς έφτασε στο τέλος του, απλώς τη σήκωσε στηναγκαλιά του.

«Ίθαν! Τι στο καλό κάνεις;»«Μας συγχωρείτε, παρακαλώ. Έχει πολλή ζέστη εδώ μέσα και η σύζυγός μου αισθάνεται

λιποθυμία». Κολλώντας ένα χαμόγελο στα χείλη του και μοιράζοντας δεξιά και αριστερά την ίδιαδικαιολογία, τη μετέφερε μέσα από τον κόσμο στην εξώπορτα του αρχοντικού και κατέβηκε στοχαλικοστρωμένο δρόμο όπου ήταν σταθμευμένη η άμαξά του.

«Σπίτι, Τζένινγκς», είπε στον αμαξά, όταν ο υπηρέτης τού άνοιξε την πόρτα. «Και μη λυπηθείς ταάλογα». Αφήνοντάς τη βιαστικά στο κάθισμα, μπήκε κι εκείνος και κάθισε δίπλα της.

«Είσαι τρελός;» Η Γκρέις τον κοίταξε με κατάπληξη καθώς τα γκρίζα άλογα ξεκινούσαν με ορμήκαι η άμαξα τιναζόταν προς τα εμπρός. «Δε γίνεται να φύγουμε έτσι, στα καλά καθούμενα! Είμαστετα τιμώμενα πρόσωπα! Τι θα πει ο κόσμος;»

«Ότι δεν έβλεπα την ώρα να απολαύσω το θεϊκό κορμί της γυναίκας μου, και θα έχουν απόλυτοδίκιο».

«Μα...»«Αν πεις έστω και μια λέξη ακόμα, Γκρέις, σου ορκίζομαι ότι θα σε πάρω επιτόπου».Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα για μια στιγμή κι έπειτα ακούμπησε στην πλάτη του καθίσματος

και κοίταξε ίσια μπροστά της, αλλά κάθε τόσο του έριχνε μια κλεφτή ματιά.Αν ο Ίθαν δεν υπέφερε από την προσπάθεια να συγκρατήσει τον αφόρητο πόθο του, θα έβαζε τα

γέλια.Δεν έκαναν πολλή ώρα να φτάσουν στο σπίτι του, που δεν απείχε παρά μερικά τετράγωνα. Καθώς

ανέβαιναν προς την εξώπορτα, τη σήκωσε πάλι στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στα υπόλοιπασκαλοπάτια, απολαμβάνοντας την αίσθηση των χεριών της γύρω από το λαιμό του. Το αίμακυλούσε καυτό στις φλέβες του. Την ήθελε τόσο πολύ που πονούσε. Μπαίνοντας στο δωμάτιο,έκλεισε με το πόδι την πόρτα πίσω τους και την άφησε να πατήσει κάτω.

«Δεν το πιστεύω!» Βράζοντας ακόμα από θυμό, η Γκρέις έβαλε τα χέρια στη μέση της. «Επίβδομάδες ολόκληρες ονειρεύομαι να μου κάνεις έρωτα. Μέχρι που προσπάθησα να σε ξελογιάσω».

Page 150: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν βεβαιώθηκε ότι δεν είχε πέσει έξω σ’ αυτό. «Και τώρα... τώρα που είμαστε στο χορό τουδούκα του Σέφιλντ... αποφασίζεις ότι με θέλεις;»

«Ποτέ δεν έπαψα να σε θέλω, Γκρέις».Εκείνη έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. «Με γελοιοποίησες».Ο Ίθαν την ακολούθησε, απαντώντας σε κάθε βήμα της με ένα δικό του. «Δε σε γελοιοποίησα

καθόλου. Απλώς τους έδωσα να καταλάβουν ότι είσαι μια γυναίκα που ο άντρας της την ποθεί».Η πλάτη της ακούμπησε στον τοίχο. «Είσαι... είσαι ο ίδιος πειρατής που ήσουν πάνω στο πλοίο

σου!»«Ακριβώς. Και σκοπεύω να διαγουμίσω το θησαυρό που απέκτησα την ημέρα που

παντρευτήκαμε».

20

H Γκρέις έπνιξε μια κραυγή όταν ο Ίθαν την τράβηξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε με πάθος. Ταχείλη του είχαν μια ανεπαίσθητη γεύση από μπράντι και ήταν λαίμαργα και σκληρά, αλλά όσο τοφιλί συνεχιζόταν τόσο μαλάκωναν πάνω στα δικά της. Για μια στιγμή του αντιστάθηκε,προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι τους είχε εξευτελίσει και τους δυο με την πράξη του,όμως οι αντιστάσεις της είχαν αρχίσει ήδη να κάμπτονται. Τον ήθελε τόσο πολύ που δεν την ένοιαζε.

Ο Ίθαν τη φίλησε στο λαιμό, στο σαγόνι, στον αυχένα και στους ώμους.«Θέλω να βρεθώ μέσα σου, Γκρέις. Ποτέ στη ζωή μου δεν επιθύμησα κάτι τόσο πολύ».Η Γκρέις ένιωσε τα χέρια του να πιάνουν τα κουμπιά στην πλάτη της τουαλέτας της και να τα

ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Ελευθερωμένο από τα δεσμά που το περιόριζαν, το κορσάζ άνοιξεκαι έπεσε προς τα κάτω, αφήνοντας εκτεθειμένο το στήθος της. Ο Ίθαν το έκλεισε στις παλάμες τουκαι το μάλαξε, κι ύστερα έσκυψε το μαυρομάλλικο κεφάλι του και πήρε τη γεμάτη θηλή της στοστόμα του.

Τη ρούφηξε δυνατά, τη δάγκωσε τρυφερά, κάνοντας τα γόνατά της να λυθούν. Η Γκρέις ένιωσετην τουαλέτα να γλιστρά από τα μπράτσα της στους γλουτούς της και να πέφτει γύρω από τα πόδιατης. Η καμιζόλα την ακολούθησε, αφήνοντάς τη γυμνή εκτός από τις κάλτσες, τις ζαρτιέρες και τοκολιέ που στόλιζε το λαιμό της, ενώ εκείνος ήταν ακόμα εντελώς ντυμένος.

«Πέρασε πολύς καιρός», είπε, καλύπτοντας τα χείλη της με μια βροχή από φιλιά που την έκαναννα αρπαχτεί από τους ώμους του. «Δε θέλω να περιμένω άλλο».

Ακουμπώντας την πάνω στην πόρτα, πλησίασε, έβαλε το πόδι του ανάμεσα στα δικά της και τηνανασήκωσε ελαφρά. Η Γκρέις τρίφτηκε πάνω του και το παντελόνι του χάιδεψε την υγρή, ευαίσθητησάρκα της. Ένα γουργουρητό ευχαρίστησης ξέφυγε από το λαιμό της και κατεβάζοντας το χέρι της

Page 151: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ανάμεσά τους, έτριψε τη σκληρή προεξοχή που έκανε το παντελόνι του να φουσκώνει. Παίρνονταςμια κοφτή ανάσα, ο Ίθαν έπιασε το χέρι της και το απομάκρυνε, κι έπειτα άρχισε να ξεκουμπώνει τακουμπιά του παντελονιού του αποφασισμένος να την πάρει εκεί, στα όρθια.

Η Γκρέις έπνιξε μια κραυγή όταν τα δάχτυλά του βρήκαν την τρυφερή σάρκα της, γλίστρησανμέσα και άρχισαν να τη χαϊδεύουν. Μια καυτή αίσθηση την πλημμύρισε –επιθυμία και αφόρητηανάγκη. Ήταν έτοιμη να τον δεχτεί και ούτε εκείνη ήθελε να περιμένει.

«Είσαι γυναίκα μου», ψιθύρισε ο Ίθαν καθώς την ανασήκωνε για να μπει μέσα της. «Μουανήκεις». Και με μια κοφτή, μονοκόμματη κίνηση τη γέμισε και η Γκρέις λίγο έλειψε ναλιποθυμήσει από την αβάσταχτη απόλαυση.

«Ίθαν...» Τυλίγοντας τα χέρια της στο λαιμό του, τράβηξε το κεφάλι του προς τα κάτω για να τονφιλήσει. Η επαφή των χειλιών τους ήταν γεμάτη δίψα και λαχτάρα, καθώς η γλώσσα του βυθίστηκεστο στόμα της και άρχισε να κινείται μέσα έξω ρυθμικά, ακολουθώντας τον ίδιο ρυθμό που δονούσετα κορμιά τους. Ξανά και ξανά μπήκε μέσα της και συνέχισε να της κάνει έρωτα ώσπου η Γκρέις δενείχε πια τη δύναμη να σταθεί όρθια και τότε της τύλιξε τα πόδια γύρω από τη μέση του και συνέχισετην ερωτική του επίθεση. Η Γκρέις ήταν παραδομένη, εκτεθειμένη, γεμάτη από κείνον, το κεφάλιτης γύριζε, το κορμί της είχε πιάσει φωτιά.

Αρπάχτηκε από τους ώμους του καθώς ο κόσμος χανόταν γύρω της και μυριάδες αστράκιαάστραφταν πάνω από τα κλειστά της βλέφαρα. Φώναξε το όνομά του και την ίδια στιγμή ένιωσετους γλυκούς σπασμούς να συνταράζουν και το δικό του σώμα, καθώς οι χυμοί του σκορπίζοντανμέσα της.

Για κάμποσα δευτερόλεπτα κανείς από τους δυο δε σάλεψε από τη θέση του. Ο Ίθαν τηνκρατούσε, με τα πόδια της τυλιγμένα ακόμα γύρω από τη μέση του, και η Γκρέις ένιωσε τονκολλαριστό του λαιμοδέτη να της ξύνει το μάγουλο. Βγήκε αργά από μέσα της και την άφησε ναπατήσει στο πάτωμα, αλλά δεν τραβήχτηκε μακριά της, συνέχισε να την κρατάει στην αγκαλιά του,ακουμπώντας το σκληρό ακόμα φύλο του στην κοιλιά της.

Έσκυψε και ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της, χαϊδεύοντας απαλά το γοφό της. «Είσαιεντάξει;» τη ρώτησε σιγανά κι εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. «Είσαι έγκυος. Έπρεπε ναήμουν πιο προσεκτικός. Δε σκεφτόμουν, είχα...»

«Το μωρό είναι μια χαρά. Έχουμε ακόμα μήνες μπροστά μας».Το χαμόγελό του ήταν πλατύ και υπέροχο στο φως του φεγγαριού που έπεφτε από το παράθυρο,

και η Γκρέις ένιωσε την καρδιά της να σκιρτάει. Βάζοντας το χέρι του κάτω από τα γόνατά της, οΊθαν τη σήκωσε και τη μετέφερε δίπλα στο κρεβάτι. Ύστερα τη γύρισε με την πλάτη προς το μέροςτου, ξεκούμπωσε το περιδέραιο και το άφησε προσεκτικά στο κομοδίνο. Στη συνέχεια, της έβγαλετις κάλτσες και τις ζαρτιέρες, και μετά την απόθεσε μαλακά στο κέντρο του κρεβατιού.

Την άφησε μόνο όσο χρειαζόταν για να βγάλει τα ρούχα του κι έπειτα πλάγιασε δίπλα της στοαφράτο πουπουλένιο στρώμα. Για λίγη ώρα έμειναν έτσι ξαπλωμένοι, με τα χέρια ενωμένα, το πόδιτου περασμένο κτητικά πάνω από το δικό της. Τα σκεπάσματα ανασηκώθηκαν όταν έγειρε από πάνωτης και τη φίλησε, και ο πόθος φούντωσε πάλι και τους τύλιξε στα μαγικά του πλοκάμια.

Αυτή τη φορά την πήρε πιο αργά και μετά την τράβηξε στην αγκαλιά του. Χορτασμένη απόέρωτα, ικανοποιημένη και εξαντλημένη, η Γκρέις έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκεαποκαμωμένη. Όμως στα βάθη του μυαλού της ήξερε ότι ο Ίθαν έμενε ξύπνιος στο σκοτάδι και

Page 152: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αγωνιζόταν να συνθηκολογήσει με τη συνείδησή του.

Καθισμένος στο γραφείο του το επόμενο πρωί, ο Ίθαν προσπαθούσε να αποσπάσει τη σκέψη τουαπό τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας, μελετώντας τις επενδύσεις και τις υποθέσεις τωνκτημάτων του.

«Με συγχωρείτε, κύριε».Σήκωσε το κεφάλι του από τα έγγραφα που μελετούσε. «Τι είναι, Μπέινς;»«Ένας κύριος ζητά να σας δει, λόρδε μου. Κάποιος Τζόνας Μακφί. Λέει ότι τον περιμένετε».Ο Ίθαν σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Στείλ’ τον μέσα». Είχε λάβει ένα σημείωμα από τον

Μακφί αργά το προηγούμενο απόγευμα, με το οποίο του ζητούσε να συναντηθούν το πρωί, αλλά,ύστερα απ’ όσα είχαν συμβεί, το είχε ξεχάσει τελείως.

Ο Μακφί μπήκε με το καπέλο στο χέρι και ο Ίθαν του έδειξε να καθίσει στην πολυθρόνα,μπροστά από το γραφείο του. Αν και μόλις τριάντα χρονών, ο Τζόνας ήταν φαλακρός, με μερικάμόνο τσουλούφια γύρω από τα αυτιά του και μερικές τούφες στην κορυφή του κρανίου του. Οερευνητής της Μπόου Στρητ ήταν μετρίου ύψους και φορούσε μικρά γυαλιά με συρμάτινο σκελετό.Δεν ήταν η εμφάνισή του αλλά τα γεμάτα ουλές χέρια του και οι μυώδεις ώμοι του πουμαρτυρούσαν το είδος της δουλειάς που έκανε.

«Έχεις νέα, αν κατάλαβα».«Μάλιστα, λόρδε μου». Ο Μακφί κάθισε στην καφέ δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά από το

γραφείο του Ίθαν.«Σχετικά με τον Φορσάιθ;»«Κατά μία έννοια. Μου ζητήσατε να μάθω αν υπάρχει οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα στον υποκόμη

και τη θεία της συζύγου σας, τη χήρα βαρόνη Χάμφρεϊ. Πράγματι, υπάρχει».Ο Ίθαν τέντωσε τα αυτιά του. «Τι είδους σχέση;»«Όταν ο Χάρμον Τζέφρις ήταν δέκα χρονών, οι γονείς του πέθαναν από μεταδοτική ασθένεια με

διαφορά λίγων ημερών. Ο λόρδος Φορσάιθ μεγάλωσε κοντά στη θεία του από τη μεριά της μητέραςτου, της λαίδης Χάμφρεϊ, και του συζύγου της, του βαρόνου».

«Τι άλλο;»«Απ’ ό,τι κατάφερα να μάθω, ο Τζέφρις και η λαίδη Χάμφρεϊ διατήρησαν στενή επαφή με τα

χρόνια, αλλά η λαίδη έρχεται σπάνια στο Λονδίνο και το γεγονός ότι υποκατέστησε τη μητέρα τουδεν είναι ευρέως γνωστό».

Η Γκρέις όμως το ήξερε. Είχε μείνει με τη θεία του υποκόμη. Αν πράγματι ο Φορσάιθ είχεεντοπιστεί στο Γιορκ, όπως έλεγαν οι πληροφορίες, δε γινόταν να μην αναρωτηθεί ο Ίθαν αν είχεπρογραμματιστεί συνάντηση μεταξύ πατέρα και κόρης. «Κάτι άλλο;»

«Προς το παρόν όχι, λόρδε μου».«Όλα αυτά θα μείνουν μεταξύ μας».«Ασφαλώς, λόρδε μου». Ο Μακφί πληρωνόταν για τις υπηρεσίες του και ένα μεγάλο μέρος της

αμοιβής του αφορούσε την εχεμύθειά του.«Ενημέρωσέ με αν μάθεις κάτι περισσότερο».Ο Μακφί σηκώθηκε. «Οπωσδήποτε, λόρδε μου».

Page 153: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν τον περίμενε μέχρι να βγει από το σπίτι κι έπειτα κάλεσε την Γκρέις στο γραφείο του. Δεντην είχε δει από την ώρα που την είχε αφήσει στο κρεβάτι να κοιμάται, χαλαρή και γαλήνια, έπειτααπό το μεταμεσονύκτιο έρωτά τους.

Για μια στιγμή, οι σκέψεις του πέταξαν εκεί και ο πόθος φτερούγισε μέσα του. Αυτό τον έκανεέξω φρενών. Πρώτη φορά αισθανόταν τόση λαγνεία για μια γυναίκα.

Η Γκρέις χτύπησε απαλά την πόρτα και ο Ίθαν της είπε να περάσει. Όταν τον είδε να στέκεταιπίσω από το γραφείο του, τα μάγουλά της πήραν ένα ρόδινο χρώμα κι εκείνος κατάλαβε ότι κι αυτήσκεφτόταν το ίδιο πράγμα.

«Ζήτησες να με δεις;»Ο λόγος που την είχε καλέσει ήρθε πάλι στο προσκήνιο του μυαλού του. «Η θεία σου... η βαρόνη

Χάμφρεϊ... όπως έμαθα είναι επίσης θεία του λόρδου Φορσάιθ από τη μεριά της μητέρας του».Το πρόσωπό της χλόμιασε λιγάκι. «Πώς... πώς το έμαθες;»«Με τον ίδιο τρόπο που έμαθα για την ανάμειξή σου στην απόδρασή του. Το ερώτημα είναι, ο

πατέρας σου σχεδίαζε να σε συναντήσει στο Σκάρμπορο; Και αν ήταν πράγματι αυτή η πρόθεσή του,σκοπεύατε να εγκαταλείψετε μαζί τη χώρα;»

Η Γκρέις ίσιωσε τους ώμους της. «Η θεία Ματίλντα μεγάλωσε τον πατέρα μου όταν πέθαναν οιγονείς του και τον αγαπά πάρα πολύ. Της μίλησε για μένα όταν γεννήθηκα κι εκείνη προσφέρθηκενα βοηθήσει αν παρουσιαζόταν ποτέ ανάγκη. Όπως σου έχω πει κι άλλη φορά, δεν έχω ιδέα πού έχεικαταφύγει ο πατέρας μου και ασφαλώς δεν έχω καμία πρόθεση να τον συναντήσω ή να εγκαταλείψωμαζί του τη χώρα».

Εκείνος περιεργάστηκε το πρόσωπό της. Η Γκρέις δεν μπορούσε να πει ψέματα με πειστικό τρόπογιατί απλούστατα ήταν πολύ ειλικρινής. «Υπάρχει ένα πρόβλημα μ’ αυτή την πληροφορία».

«Τι εννοείς;»«Αφού ανακάλυψα εγώ τη σχέση ανάμεσα στη θεία σου και τον Φορσάιθ, είναι πιθανό να την

ανακαλύψει κι άλλος. Και αν μάθουν ότι πήγες να μείνεις μαζί της λίγο μετά την απόδρασή του,ίσως αναρωτηθούν γιατί το έκανες. Αν σκαλίσουν λίγο βαθύτερα, θα ανακαλύψουν ότι είσαι κόρητου. Αυτό αποτελεί σοβαρό κίνητρο για να τον βοηθήσεις να αποδράσει και σε καθιστά ύποπτη».

Το πρόσωπό της χλόμιασε ακόμα περισσότερο. «Ελπίζω να μη συμβεί κάτι τέτοιο».Κι όμως, μπορεί να συμβεί, σκέφτηκε ο Ίθαν. Δεν είχε ξεχάσει ότι κάποιοι άντρες του

πληρώματός του τον είχαν ακούσει να μιλάει γι’ αυτό με τον Άνγκους Μακσέιν και ήξεραν ότι ήτανκόρη του Φορσάιθ. Μέχρι στιγμής είχαν σταθεί πιστοί σ’ εκείνον, αλλά δεν είχαν ταξιδέψει πολύκαιρό μαζί του και δεν ήξερε αν μπορούσε να τους εμπιστεύεται απόλυτα.

Για πρώτη φορά χαιρόταν ειλικρινά που είχε παντρευτεί την Γκρέις. Ως σύζυγος μαρκησίου, ήτανλιγότερο πιθανό να θεωρηθεί ύποπτη.

«Θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εάν και εφόσον προκύψει. Αν είμαστε τυχεροί, δε θα γίνειτίποτε. Αυτά ήθελα να σου πω, μπορείς να πηγαίνεις». Έσκυψε πάλι στα χαρτιά του, αλλά η Γκρέιςδεν έκανε καμιά κίνηση να φύγει και σήκωσε πάλι το κεφάλι του. «Τι συμβαίνει;»

«Αυτό που έγινε μεταξύ μας χθες το βράδυ... το ότι κάναμε έρωτα, εννοώ. Ήταν υπέροχο, Ίθαν».Το χρώμα επέστρεψε στα μάγουλά της και την επόμενη στιγμή έκανε μεταβολή και βγήκε βιαστικάαπό το γραφείο.

Ο Ίθαν την ακολούθησε με το βλέμμα του και άθελά του χαμογέλασε.

Page 154: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Τότε σκέφτηκε την απόφασή του να βρει με κάθε τρόπο τον υποκόμη και τον πόνο που θαπροκαλούσε αυτό στην Γκρέις, και το χαμόγελό του έσβησε.

Η εβδομάδα πέρασε αργά. Τη Δευτέρα, η αδελφή της Βικτόρια, η Κλερ Τσέζικ, πέρασε για να τη δει,λάμποντας όπως πάντα. Υπήρχε κάτι το σχεδόν απόκοσμο στην ασυνήθιστη ομορφιά αυτής τηςκοπέλας, παρ’ όλο που η ίδια δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει.

«Συγνώμη που πέρασα απρόσκλητη, αλλά ήθελα να σε καλέσω σε ένα σουαρέ στην κατοικία τουκόμη του Λάουντεν».

«Του μεγάλου αδελφού του λόρδου Πέρσι;»Η Κλερ κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Γνώρισες αυτόν και τη γυναίκα του την περασμένη

βδομάδα στο χορό. Η Κριστίνα μου ζήτησε να σε καλέσω προσωπικά». Η Κλερ χαμογέλασε. «Ησυννυφάδα μου είναι πολύ ρομαντική. Νομίζω πως εντυπωσιάστηκε πολύ όταν ο μαρκήσιος σεσήκωσε στην αγκαλιά του και σε πήρε από το σπίτι».

Τα μάγουλα της Γκρέις βάφτηκαν κόκκινα. «Ο Ίθαν φέρθηκε σαν αγροίκος».Η Κλερ έστρεψε τα καταγάλανα μάτια της, που ξετρέλαιναν όποιον άντρα τα έβλεπε, προς τα

ουράνια. «Δεν αντιλέγω, αλλά ήταν υπέροχο, δεν ήταν; Αν κι εγώ θα πέθαινα από την ντροπή μου ανο Πέρσι έκανε κάτι τέτοιο».

Η Γκρέις γέλασε. Ο Πέρσιβαλ Τσέζικ ήταν ο νεότερος γιος του μαρκησίου του Κέρσι. Είχε τα ίδιαξανθά μαλλιά και τα ίδια γαλανά μάτια με την Κλερ, γλυκός και λιγάκι ντροπαλός, ο ιδανικόςάντρας για την Κλερ, και ήταν κάπως δύσκολο να τον φανταστεί κανείς να φέρεται όπως ο Ίθαν.

Ο Ίθαν ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες κι αυτός ήταν έναςαπό τους λόγους που είχε γοητεύσει την Γκρέις. Δεν έμοιαζε σε κανέναν άλλο άντρα απ’ όσουςγνώριζε. Απλούστατα δεν υπήρχε δεύτερος σαν κι αυτόν στον κόσμο.

«Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να έρθουμε», είπε στην Κλερ. «Ο Ίθαν δε συμπαθεί αυτού τουείδους τις εκδηλώσεις».

Η Κλερ έγειρε προς το μέρος της και της έπιασε το χέρι. «Μα δεν καταλαβαίνεις, Γκρέις, πρέπεινα έρθετε. Ο χορός ήταν η αρχή. Αν σκεφτείς τι έγινε εκείνο το βράδυ, θα καταλάβεις ότι το σχέδιοτης Τόρι είναι σωστό. Πρέπει να έρθεις, να είσαι στις ομορφιές σου, να χορέψεις με όλους τουςκυρίους, και στο τέλος ο άντρας σου θα καταλάβει πόσο σε λατρεύει».

Η Γκρέις το σκέφτηκε για λίγο, καθώς αναλογιζόταν πόσο κτητικός ήταν εκείνο το βράδυ ο Ίθαν.«Κι αν δε δεχτεί να έρθει;»

«Τότε θα έρθεις με τον Πέρσι κι εμένα. Θα παραβρίσκεται και ο δούκας του Σέφιλντ. Αποφάσισεκαι η υψηλότητά του να μπει στη χορεία των παντρεμένων, ξέρεις. Όλη η καλή κοινωνία γι’ αυτόσυζητάει».

«Ελπίζω ο Ρέιφ να παντρευτεί από έρωτα».«Οι φήμες λένε ότι κάποτε ο δούκας ήταν πολύ ερωτευμένος με κάποια Ντανιέλ Ντιβάλ, αλλά

κάτι πήγε στραβά και ματαίωσε το γάμο. Νομίζω ότι αυτή τη φορά τον ενδιαφέρει περισσότερο ναβρει μια καλόβολη κοπέλα για να παντρευτεί και να κάνει μεγάλη οικογένεια».

Η Γκρέις είχε ακούσει κάποια μισόλογα για το σκάνδαλο που είχε σχέση με τη μνηστή του Ρέιφκαι έναν από τους φίλους του και θλιβόταν όταν σκεφτόταν ότι ο δούκας είχε διαγράψει τον έρωτα

Page 155: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

από τη ζωή του.Βέβαια, ούτε κι εκείνη τα είχε καταφέρει καλύτερα σ’ αυτό τον τομέα.«Λοιπόν, τι σκέφτεσαι για το σουαρέ;» ρώτησε η Κλερ.«Ίσως έχεις δίκιο». Ασφαλώς το σχέδιο είχε μεγάλη επιτυχία την πρώτη φορά. Σκέφτηκε τον

τρόπο που ο Ίθαν της είχε κάνει έρωτα εκείνη τη νύχτα και προσπάθησε να μην κοκκινίσει. «Θα τουτο προτείνω απόψε. Αν αρνηθεί την πρόσκληση, θα είναι χαρά μου να συνοδεύσω εσένα και τολόρδο Πέρσι».

Η μουσική ενός κουαρτέτου εγχόρδων αντηχούσε στο σαλόνι του κόμη του Λάουντεν. Η μυρωδιάτων λουλουδιών στα κρυστάλλινα ανθοδοχεία αναμειγνυόταν με τη μυρωδιά των λευκών κεριώνπου έκαιγαν στα ασημένια κηροπήγια πάνω στον μπουφέ.

Ο Ίθαν στεκόταν στην πόρτα του σαλονιού και περιεργαζόταν τα πρόσωπα των καλεσμένων.Κανονικά δε θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Είχε αρνηθεί την πρόσκληση του κόμη, παρ’ όλο πουήταν φανερό ότι η Γκρέις ήθελε να πάει. Έλεγε στον εαυτό του ότι όσο λιγότερο χρόνο περνούσεμαζί της τόσο το καλύτερο, μολονότι παραδεχόταν ότι είχε απολαύσει τις βραδιές που είχε κοιμηθείστο κρεβάτι της.

Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αρνιόταν στον εαυτό του αυτή τηναπόλαυση τόσο καιρό. Η Γκρέις ήταν γυναίκα του. Ήταν υποχρέωσή της να ικανοποιεί τις φυσικέςτου ανάγκες και σε τελική ανάλυση ήταν φανερό ότι και η ίδια απολάμβανε τη διαδικασία. Στηδιάρκεια της ημέρας, φρόντιζε να είναι απασχολημένος. Της φερόταν με ευγένεια και εγκαρδιότητα,αλλά κρατούσε τις αποστάσεις του. Όσο δεν άφηνε την έλξη να τον παρασύρει, θα άντεχε.

Όμως, από την ώρα που η Γκρέις είχε φύγει για το σουαρέ, το σπίτι τού φαινόταν άδειο. Βρέθηκενα βηματίζει πέρα δώθε στο γραφείο του κι έπειτα να πηγαίνει από το ένα δωμάτιο στο άλλοαναζητώντας την.

Ήταν γελοίο, αλλά όσο προχωρούσε η βραδιά τόσο κορυφωνόταν η νευρικότητά του. Όταν οΡέιφ πέρασε να τον δει καθ’ οδόν προς το σουαρέ και τον παρότρυνε να τον συνοδεύσει, δεχρειάστηκε να το πει δεύτερη φορά. Ο Ίθαν ανέβηκε στο δωμάτιό του, φώναξε τον καμαριέρη του,φόρεσε βραδινό ένδυμα και έφυγε με τον Ρέιφ.

Σκεφτόταν ότι η αδελφή του, η Σάρα, και ο άντρας της μπορεί να ήταν επίσης εκεί. Το ζευγάριβρισκόταν στο Λονδίνο εκείνη τη βδομάδα, γιατί ο γιος τους είχε αναρρώσει επιτέλους. Η Σάρα καιο Τζόναθαν είχαν περάσει εκείνο το απόγευμα για να συγχαρούν τους νεόνυμφους και η Σάρα είχεπιάσει αμέσως φιλίες με την Γκρέις, επειδή ήξερε καλά τον αδελφό της ώστε να μαντέψει το λόγοτου τόσο εσπευσμένου γάμου.

Καθώς έφευγαν, επαναλαμβάνοντας τις ολόθερμες ευχές τους, η Σάρα πήρε τον Ίθαν παράμερα.«Παντρεύτηκες μια θαυμάσια κοπέλα, Ίθαν. Δεν καταλαβαίνω γιατί έσπευσες να την κρύψεις

στην επαρχία αμέσως μετά το γάμο σας».«Είναι μεγάλη ιστορία», απάντησε βλοσυρά εκείνος, εκνευρισμένος από το αυστηρό της ύφος.

«Και να σου πω, δεν πρόκειται να καταλάβεις». Η αδελφή του έσμιξε τα ξανθά φρύδια της. Ήτανψηλή, λεπτή και ανοιχτόχρωμη, με ξανθά μαλλιά και φωτεινά γαλάζια μάτια, δυνατή γυναίκα αλλάκαι πολύ ευαίσθητη. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που ο Ίθαν και ο Κορντ ήταν πάντοτε τόσο

Page 156: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

προστατευτικοί απέναντί της.«Η Γκρέις περιμένει παιδί», είπε η Σάρα. «Δεν είναι δυνατόν να μη χαίρεσαι γι’ αυτό».«Δεν ήμουν ακόμη έτοιμος να γίνω πατέρας».«Κανείς μας δεν είναι ποτέ έτοιμος να γίνει γονέας, Ίθαν, κι όμως είναι η μεγαλύτερη χαρά που

μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος».Εκείνος δεν απάντησε. Το παιδί ακόμα δεν του φαινόταν αληθινό. Μόνο οι ανεπαίσθητες αλλαγές

που έβλεπε στο σώμα της Γκρέις όταν της έκανε έρωτα του υπενθύμιζαν τι επιφύλασσε το μέλλον.Ακόμα δεν ήταν βέβαιος για το πώς θα αντιμετώπιζε ένα παιδί με το αίμα ενός προδότη στις φλέβεςτου.

Οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν μια ροντέλ και ο Ρέιφ πλησίασε και στάθηκε δίπλα του,στρέφοντας τις σκέψεις του στο παρόν.

«Η γυναίκα σου φαίνεται να διασκεδάζει πολύ. Ξέρει ότι είσαι εδώ;»Το βλέμμα του Ίθαν στράφηκε προς την Γκρέις. Ήταν πολύ όμορφη εκείνη τη βραδιά, με μια

τουαλέτα στο μπλε του ζαφειριού. Του θύμιζε το φόρεμα που της είχε βγάλει τη νύχτα που είχανκάνει για πρώτη φορά έρωτα στο πλοίο του. Η θύμηση έκανε πάλι τον πόθο του να ζωντανέψει καιβλαστήμησε νοερά.

«Δεν πρόσεξε ότι ήρθα». Ούτε φαινόταν να σκοτίζεται για την απουσία του –χόρευε, γελούσε καιήταν ολοφάνερο ότι διασκέδαζε με την ψυχή της. Ο Ίθαν συνοφρυώθηκε όταν ο καβαλιέρος τηςγύρισε προς το μέρος του και αναγνώρισε τον Μάρτιν Τάλι, κόμη του Κόλινγουντ.

Ο Ρέιφ ήπιε μια γουλιά μπράντι. «Φαίνεται πως ο Κόλινγουντ της έγινε πάλι κολλιτσίδα».«Έτσι βλέπω».«Προσπάθησε να συγκρατηθείς αυτή τη φορά και να μην πάρεις σηκωτή τη γυναίκα σου από το

χορό. Αρκετά σας κουτσομπολεύουν ήδη».Ο Ίθαν γρύλισε, αλλά φυσικά ήξερε ότι ο φίλος του είχε δίκιο. Ο ίδιος δεν έδινε πεντάρα για το τι

έλεγαν οι σκανδαλοθήρες, αλλά δεν ήταν σωστό για την Γκρέις.Ή έτσι τουλάχιστον έλεγε στον εαυτό του καθώς κατευθυνόταν προς το μέρος της, σφίγγοντας

ασυναίσθητα τις γροθιές του. Ο χορός τελείωσε και ο κόμης συνόδευσε την Γκρέις από τις ανοιχτέςμπαλκονόπορτες στη βεράντα.

Ο Ίθαν τους ακολούθησε και τους είδε να στέκονται κοντά στην κουπαστή, δίπλα σε έναν απότους πυρσούς που φώτιζαν τον κήπο. Ήταν φανερό ότι έκαναν μια απολύτως αθώα συζήτηση, κιόμως του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Κατάφερε να χαμογελάσει και καθώς προχωρούσε προς τομέρος τους, κούτσαινε πιο έντονα.

«Α, εδώ είσαι, αγάπη μου». Γύρισε προς τον κόμη. «Λόρδε Κόλινγουντ. Δεν περίμενα να σας δωπάλι τόσο σύντομα».

«Είχε πολλή ζέστη μέσα και η Γκρέις ήθελε να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Ελπίζω να μη σαςπειράζει».

Η Γκρέις. Δεν του άρεσε καθόλου ν’ ακούει το όνομα της γυναίκας του από τα χείλη του κόμη.«Γιατί να με πειράξει;» Έριξε μια ματιά στην Γκρέις. Τα χείλη της ήταν σφιγμένα και το πιγούνι τηςανασηκωμένο σαν να τον προκαλούσε να την πάρει πάλι σηκωτή από κει. Δε θα πήγαινε τόσοεύκολα μαζί του τούτη τη φορά, ήταν ολοφάνερο. Όμως, βλέποντας το απροκάλυπτο ενδιαφέροντου κόμη για κείνη και φέρνοντας στο μυαλό του το παθιασμένο σμίξιμό τους στο οποίο είχε

Page 157: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

καταλήξει εκείνη η επεισοδιακή βραδιά, για μια στιγμή μπήκε σε μεγάλο πειρασμό.«Ο λόρδος Κόλινγουντ ζήτησε να μας φέρουν λίγο ποντς». Η Γκρέις κοίταξε πάνω από τον ώμο

του Ίθαν προς τις μπαλκονόπορτες. «Α, να το».Ένας υπηρέτης με λιβρέα που κρατούσε έναν ασημένιο δίσκο τούς πλησίασε και η Γκρέις με τον

κόμη πήραν τα κρυστάλλινα κύπελλα με το κόκκινο, δροσερό ποτό.«Να σας φέρω κάτι, λόρδε μου;» ρώτησε ο υπηρέτης, ένας νεαρός άντρας με σκούρα μαλλιά και

μαύρα μάτια.«Όχι, ευχαριστώ. Ήρθα για να παραλάβω τη σύζυγό μου και να επιστρέψουμε σπίτι».Η Γκρέις του χαμογέλασε γλυκά. «Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου, χρυσέ μου, αλλά δεν είμαι

ακόμα έτοιμη να φύγω».«Θα ήταν χαρά μου να σε συνοδεύσω μετά το τέλος του χορού», είχε το θράσος να προτείνει ο

Κόλινγουντ.Η Γκρέις γύρισε χαμογελαστή προς το μέρος του. «Θα με συνοδεύσουν σπίτι οι φίλοι μου, ο

λόρδος και η λαίδη Πέρσι», είχε την εξυπνάδα να απαντήσει. «Όμως σας ευχαριστώ, λόρδε μου, γιατο ενδιαφέρον σας».

«Τότε θα κρατήσεις έναν ακόμα χορό για μένα». Ο κόμης έριξε στον Ίθαν μια προκλητική ματιάκαθώς έσκυβε πάνω από το χέρι της και ο Ίθαν έτριξε τα δόντια του. Το αλαζονικό κάθαρμα είχεπερισσότερο θράσος απ’ όσο νόμιζε. Η πείρα του τον είχε διδάξει να μην υποτιμά ποτέ τον αντίπαλοκαι δε σκόπευε να το κάνει τώρα.

Χαμογέλασε απειλητικά. «Δυστυχώς η κάρτα της λαίδης είναι γεμάτη. Και τώρα που τοξανασκέφτομαι, λέω να μείνω στο χορό».

Η Γκρέις τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά της.Ο Ίθαν βλαστήμησε μέσα του, γιατί ούτε κι αυτός πίστευε πως το είχε ξεστομίσει.

Η Γκρέις δέχτηκε το μπράτσο που της πρόφερε ο άντρας της και του επέτρεψε να την οδηγήσει πάλιστο εσωτερικό του σπιτιού. Είδε την Κλερ να της χαμογελάει από το βάθος της αίθουσας καιχαμογέλασε κι εκείνη.

Ο Ίθαν είχε έρθει στο σουαρέ. Ζήλευε το λόρδο Κόλινγουντ. Είχε μείνει στη δεξίωση για να τηνπροσέχει. Θα το έκανε αυτό αν δε νοιαζόταν;

«Παίζουν βαλς», της είπε σιγανά. «Θέλεις να χορέψουμε;»Η Γκρέις χαμογέλασε αχνά. «Θα μου υποσχεθείς ότι δε θα με σύρεις πάλι στη φωλιά σου;»Εκείνος της χάρισε ένα από τα χαμόγελα που έκαναν την καρδιά της να σταματάει. «Φοβάμαι πως

θα πρέπει να το διακινδυνεύσεις».Χόρεψαν και μίλησαν και η βραδιά πέρασε χωρίς να το καταλάβουν. Όταν γύρισαν στο σπίτι, ο

Ίθαν της έκανε φλογερό έρωτα ξανά και ξανά. Για πρώτη φορά ήταν δίπλα της όταν εκείνη ξύπνησεκαι της έκανε πάλι έρωτα στο φως του ήλιου που έμπαινε από τις κουρτίνες.

Οι ελπίδες της άρχισαν να αναπτερώνονται και επέτρεψε στον εαυτό της να πιστέψει ότι ίσωςυπήρχε τελικά μέλλον για τους δυο τους. Και ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο όσο μοιράζονταν ένανωχελικό πρόγευμα, κουβεντιάζοντας περί ανέμων και υδάτων μέχρι που μεσημέριασε.

«Σκέφτηκα πως θα σου άρεσε να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο με την άμαξα σήμερα το

Page 158: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

απόγευμα», είπε ο Ίθαν, ξαφνιάζοντάς τη με την πρότασή του.«Θα το ήθελα πάρα πολύ, λόρδε μου».«Ίθαν», τη διόρθωσε μαλακά εκείνος, πιάνοντας το χέρι της και φέρνοντάς το στα χείλη του.

«Μου αρέσει πολύ όταν με λες Ίθαν».Η Γκρέις κοίταξε το όμορφο πρόσωπό του και η καρδιά της σφίχτηκε δυνατά. «Θα το ήθελα πάρα

πολύ, Ίθαν».Για μερικά δευτερόλεπτα κάθονταν εκεί, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, αλλά τότε

ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και ο Μπέινς μπήκε στην πρόχειρη τραπεζαρία.«Έχετε επισκέψεις, λόρδε μου».Ο Ίθαν της έριξε μια ματιά και άφησε τη λινή πετσέτα του δίπλα στο άδειο πιάτο του. «Είναι πολύ

νωρίς ακόμα για επισκέψεις».«Αυτό του είπα κι εγώ», είπε ο Μπέινς. «Ο άνθρωπος φαίνεται πολύ ύποπτος. Προσπάθησα να

τον διώξω, αλλά επέμενε να σας μιλήσει κι έτσι τον έβαλα στο γραφείο σας. Λέει ότι ήταν μέλος τουπληρώματος της Μάγισσας της Θάλασσας».

Ο Ίθαν πετάχτηκε όρθιος. «Είσαι σίγουρος; Σου είπε το όνομά του;»«Φίλιξ Όνστερ, αν δεν απατώμαι, κύριε. Λέει πως ήταν ο τρίτος καπετάνιος σας».Ο Ίθαν έσπρωξε την καρέκλα του τόσο απότομα που αναποδογύρισε και έπεσε στο χαλί. Βγήκε

σχεδόν τρέχοντας από το δωμάτιο, με τον Μπέινς να τον ακολουθεί κατά πόδας, και προχώρησεπρος το γραφείο. Ανήσυχη από την αναστάτωσή του, η Γκρέις έτρεξε ξοπίσω τους. Όταν έφτασε στογραφείο, βρήκε την πόρτα ανοιχτή και τον Ίθαν απέναντι σε ένα μεγαλόσωμο, γεροδεμένο ναυτικόπου φορούσε φαρδύ παντελόνι και ριγέ μπλούζα. Το πρόσωπό του είχε μια σκληρή έκφραση.

Η Γκρέις μαρμάρωσε στο κατώφλι της πόρτας, ενώ ο Ίθαν πλησίασε το ναυτικό.«Θεέ μου, νόμιζα πως ήσουν νεκρός!» Το πρόσωπό του φωτίστηκε από το πιο πλατύ χαμόγελο

που είχε δει ποτέ της. «Πώς κατάφερες να το σκάσεις από τη φυλακή; Πώς κατάφερες να γυρίσειςστην Αγγλία;»

Ο Φίλιξ Όνστερ δεν του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Σκότωσα ένα φύλακα. Είχα σιχαθεί τοβούρδουλα του αχρείου. Γλίτωσα από τύχη περισσότερο».

«Πώς έφυγες από τη Γαλλία;»«Έφτασα μέχρι την ακτή, πλήρωσα ένα λαθρέμπορο να με φέρει στην πατρίδα και όταν έφτασα

εδώ έμαθα ότι είχες γλιτώσει κι εσύ από του Χάρου τα δόντια».«Γλίτωσε κανένας άλλος;» ρώτησε ο Ίθαν με την ίδια λαχτάρα.«Ούτε ψυχή... μόνο ο Λιανός Νεντ».«Ο Νεντ υπηρετεί στο καινούριο σκάφος μου, το Δαίμονα των Θαλασσών, μαζί με τον Άνγκους

Μακσέιν. Θα χαρούν όταν σε δουν, Φίλιξ».«Τους έχω δει κιόλας. Ο Νεντ μου είπε τα νέα».«Ποια νέα εννοείς;» Το πρόσωπο του Ίθαν πήρε μια επιφυλακτική έκφραση.«Πως παντρεύτηκες την κόρη εκείνου του σιχαμερού προδότη. Εκείνου που έγινε η αιτία να

σκοτωθούν οι άντρες σου από τους μισητούς Γάλλους. Παντρεύτηκες τη μικρή πόρνη». Έφτυσεμπροστά στα πόδια του Ίθαν. «Δεν είσαι καλύτερος από κείνη. Δεν είσαι καλύτερος από το σιχαμένοτον Φορσάιθ. Αν δεν είχαμε ταξιδέψει τόσα χρόνια μαζί, θα σε σκότωνα γι’ αυτό που έκανες».

Στο κατώφλι της πόρτας του γραφείου, η Γκρέις ταλαντεύτηκε, έτοιμη να λιποθυμήσει. Ακόμα κι

Page 159: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

από κείνη την απόσταση είδε το πρόσωπο του Ίθαν να χλομιάζει.«Φύγε από δω», είπε σιγανά, με έναν απειλητικό τόνο που της θύμισε τον ήχο της φωνής του

εκείνη τη βραδιά που την είχε απαγάγει από το Λαίδη Ανν. «Φύγε και μην ξαναπατήσεις. Και μηνπιάσεις άλλη φορά στο στόμα σου τη γυναίκα μου, γιατί θα εύχεσαι να είχες πεθάνει σ’ εκείνη τηφυλακή».

Το σαγόνι του ρωμαλέου άντρα σφίχτηκε σαν σιδερένια μέγκενη. Η Γκρέις κόλλησε με την πλάτηστον τοίχο καθώς ο ναυτικός έβγαινε με μεγάλες δρασκελιές από το γραφείο χωρίς καν νααντιληφθεί την παρουσία της. Η Γκρέις ευχήθηκε να μην είχε ακούσει ποτέ εκείνα τα τρομερά λόγιαπου είχε πει στον Ίθαν ο τρίτος καπετάνιος του.

Για πρώτη φορά άρχιζε να καταλαβαίνει τι είχε κάνει ο Ίθαν με το να την παντρευτεί. Είχεπαραβιάσει τον κώδικα της τιμής του, είχε παραβεί τους άγραφους κανόνες που είχε θέσει στονεαυτό του και τους άντρες του. Τα μέλη του πληρώματος της Μάγισσας της Θάλασσας ήταν δεμέναμε όρκους αίματος. Ο θάνατός τους ήταν και δικός του. Ένα κομμάτι του εαυτού του είχε πεθάνειεκείνη την ημέρα στο πλοίο.

Και κάνοντάς τη γυναίκα του, τους είχε προδώσει.Πέρασε την πόρτα του γραφείου και πήγε κοντά του· η καρδιά της πονούσε γι’ αυτόν.«Άφησέ με μόνο», της είπε ο Ίθαν και η έκφραση του προσώπου του την έκανε να καταλάβει ότι

η αχνή ελπίδα που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσά τους είχε πεθάνει όπως οι άντρες του.

21

Κύμα καύσωνα έπληξε την πόλη. Ο αέρας ήταν αποπνικτικός και γεμάτος σκόνη που δυσκόλευε τηναναπνοή. Το καλοκαίρι απλώθηκε στο Λονδίνο και οι ρυθμοί της πόλης επιβραδύνθηκαν.

Την εβδομάδα της εικοστής δευτέρας Ιουλίου συνέβησαν δύο γεγονότα.Η Βικτόρια χάρισε στον άντρα της ένα υγιέστατο αγοράκι.Και ο Ίθαν κλήθηκε να επιστρέψει στη θάλασσα.Βλέποντας τον Κορντ να μπαίνει στο γραφείο του, ο Ίθαν σηκώθηκε.«Έμαθα ότι φεύγεις», είπε ο Κορντ χωρίς περιστροφές. «Και σκέφτηκα να περάσω να σε δω πριν

σαλπάρετε».«Υποθέτω ότι σου το είπε ο Πέντλτον».«Ναι, ο Χαλ μου το είπε. Είπε επίσης ότι λυπήθηκε πολύ που ήταν αναγκασμένος να σου το

ζητήσει, αλλά πως κάτι δεν πάει καλά με τους Γάλλους. Ο στόλος τους έχει κινητοποιηθεί. Και πωςο Μαξ Μπράντλι θα έρθει μαζί σου».

«Πολύ σωστά. Μόλις πήρα εντολές. Αποπλέουμε στο τέλος της εβδομάδας». Σύμφωνα με τον

Page 160: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Μαξ, οι Γάλλοι είχαν αρχίσει τις πολεμικές επιχειρήσεις. Ο Δαίμονας των Θαλασσών και τοπλήρωμά του έπρεπε να συμμετάσχουν και ο Ίθαν δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί τηναποστολή.

Και από μια άποψη χαιρόταν που θα έφευγε.Αφότου είχε κάνει την εμφάνισή του ο Φίλιξ Όνστερ, απέφευγε να συναντά την Γκρέις, κι όμως η

παρουσία της ήταν παντού αισθητή ακόμα κι όταν δεν την έβλεπε. Στις σπάνιες περιπτώσεις πουτύχαινε να συναντηθούν, η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Όταν την έβλεπε στηβεράντα με τον Φρέντι, με δυσκολία κρατιόταν να μην πάει κοντά της, να μην την αρπάξει και τησφίξει στην αγκαλιά του. Την ήθελε τόσο πολύ που καταντούσε μαρτύριο, αλλά δεν μπορούσε νατην έχει.

Κοίταξε τον Κορντ. «Ο Δαίμονας των Θαλασσών είναι απαραίτητος. Το πλοίο και το πλήρωμάμου μπορούν να φέρουν σε πέρας αποστολές που δεν μπορεί ένα πολεμικό».

Ο Κορντ έσφιξε τα χείλη του. «Πάντα ήσουν καλός στη δουλειά σου. Σ’ αυτό δε χωράειαμφιβολία».

Ο Ίθαν αγνόησε την αιχμή του. «Για την ακρίβεια, σκόπευα να περάσω από το σπίτι σου πρινφύγω. Απ’ ό,τι έμαθα, πρέπει να σε συγχαρώ».

Η έκφραση του Κορντ μαλάκωσε. «Η Βικτόρια μου έκανε γιο. Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενοιείμαστε και οι δυο».

Ο Ίθαν κοίταξε αλλού. Δεν ήθελε να σκέφτεται το παιδί που κυοφορούσε η Γκρέις. Δεν ήθελε νασκέφτεται καθόλου την Γκρέις, αλλά του ήταν αδύνατον να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο. «Ελπίζω ναείναι καλά η γυναίκα σου».

«Πολύ καλά, σ’ ευχαριστώ». Τα χρυσοκάστανα μάτια του Κορντ καρφώθηκαν στο πρόσωπό του.«Και η δική σου;»

Ο Ίθαν έσκυψε το κεφάλι. «Μια χαρά».«Πώς το ξέρεις; Απ’ ό,τι μου λέει η Βικτόρια, σχεδόν δε μιλάτε».«Έχω ζητήσει από την καμαριέρα της να με ενημερώνει. Το σώμα της αλλάζει, φυσικά, αλλά

εκείνη δείχνει να προσαρμόζεται καλά στην επικείμενη μητρότητα. Με ενθουσιασμό, θα έλεγα».Θέλοντας να στρέψει τη συζήτηση αλλού, πλησίασε στον μπουφέ και τράβηξε το πώμα τηςκρυστάλλινης καράφας με το μπράντι. «Θα πιεις κάτι; Εγώ σίγουρα χρειάζομαι ένα ποτό».

«Όχι, ευχαριστώ».Ο Ίθαν πρόσεξε ότι ο τόνος της φωνής του ξαδέρφου του είχε μια περίεργη ένταση. «Αν έχεις να

μου πεις κάτι, πες το».Ο Κορντ ίσιωσε τους ώμους του. «Εντάξει, λοιπόν. Όταν επέστρεψες από τη Γαλλία, μου είπες

ότι δε θα ξαναγυρνούσες στη θάλασσα. Μου είπες ότι ανυπομονούσες να αναλάβεις τα καθήκοντατου μαρκησίου».

«Ναι, το είπα. Αλλά μερικές φορές τα πράγματα αλλάζουν».«Τώρα είσαι παντρεμένος, Ίθαν, θα γίνεις πατέρας. Δε σε ενδιαφέρει αυτό;»«Έχω χρέος απέναντι στην πατρίδα μου. Δε γίνεται να το αγνοήσω».Ο Κορντ χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι. «Να πάρει η οργή, άνθρωπέ μου, τώρα έχεις χρέος

απέναντι στη γυναίκα σου και το παιδί που μεγαλώνει μέσα της!»Ο Ίθαν οργίστηκε. «Μπορεί να είσαι μερικά χρόνια μεγαλύτερός μου, Κορντ, αλλά δεν παύεις να

Page 161: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

είσαι ξάδερφός μου, όχι πατέρας μου».«Ο πατέρας σου θα στριφογυρνούσε στον τάφο του, αν ήξερε πώς φέρεσαι σ’ αυτή την κοπέλα.

Ξέρω ότι η Γκρέις είναι ισχυρογνώμων, ίσως όχι η γυναίκα που θα διάλεγες να παντρευτείς. Ξέρωπως στο παρελθόν έκανε παράτολμα πράγματα που δεν εγκρίνεις, αλλά...»

«Η Γκρέις δεν είναι ισχυρογνώμων. Και έχει περισσότερο θάρρος από κάθε γυναίκα που έχωγνωρίσει. Για την ακρίβεια, το κουράγιο της καταντάει παράλογο. Και είναι εξαιρετικά παράτολμη.Δε διστάζει να βάζει τον εαυτό της σε κίνδυνο για χάρη των άλλων, όπως έκανε όταν βοήθησε τονπατέρα της, τον προδότη. Είναι έξυπνη και γενναία και ειλικρινής. Και όμορφη και γενναιόδωρηκαι...» Ο Ίθαν σταμάτησε απότομα και το πρόσωπό του κοκκίνισε όταν συνειδητοποίησε πως είχεπροδοθεί.

Ο Κορντ τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. «Θεέ μου, είσαι ερωτευμένος μαζί της!»Ο Ίθαν ήπιε μονορούφι το μπράντι του. «Μη λες ανοησίες». Όμως το χέρι του έτρεμε καθώς

άφηνε το ποτήρι στο στρογγυλό τραπέζι.«Αρνήσου την αποστολή, Ίθαν. Έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω. Μείνε εδώ με την

Γκρέις. Σε λίγο θα γίνει μητέρα. Θα σε χρειαστεί κοντά της όταν έρθει εκείνη η ώρα».Ο Ίθαν το είχε σκεφτεί, για την ακρίβεια είχε την ιδέα να στείλει κάποιον άλλο στη θέση του.

Αρρώσταινε και μόνο που σκεφτόταν πόσο πολύ ήθελε να μείνει κοντά στην Γκρέις. Όμως το ναεγκαταλείψει την πατρίδα του την ώρα που τον χρειαζόταν δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κάνει.

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν μπορώ. Έδωσα το λόγο μου και δε σκοπεύω να τοναθετήσω».

«Αν γυρίσεις στη θάλασσα, αυτή τη φορά διακινδυνεύεις κάτι περισσότερο από τη ζωή σου,διακινδυνεύεις το μέλλον σου με την Γκρέις. Είναι γυναίκα σου, Ίθαν. Αν δεν είσαι εδώ όταν σεχρειαστεί, πώς θα έχεις την απαίτηση να ευτυχήσετε αύριο;»

«Όποια κι αν είναι τα αισθήματά μου για την Γκρέις, η χώρα μου με χρειάζεται περισσότερο. Ανείμαι τυχερός, η αποστολή δε θα διαρκέσει πολύ και θα έχω γυρίσει στο Λονδίνο πριν έρθει τομωρό».

«Είσαι βέβαιος ότι δεν το κάνεις αυτό επειδή αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι ηΓκρέις είναι κόρη του Χάρμον Τζέφρις;»

Αυτό έκανε; Όχι απολύτως.Όταν δεν απάντησε, ο Κορντ αναστέναξε. «Επί χρόνια, η Γκρέις δεν ήξερε καν ποιος ήταν ο

πραγματικός πατέρας της. Τι κρίμα που το έμαθε τελικά».Ο Ίθαν δε διαφωνούσε. Ίσως αν δεν το είχε μάθει εκείνος, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.Είδε τον Κορντ να φεύγει με τους ώμους κυρτωμένους σαν να κουβαλούσε στην πλάτη του το

βάρος του κόσμου.Ο Κορντ ανησυχούσε γι’ αυτόν. Ο Ίθαν όμως σκέφτηκε ότι ο ξάδερφός του είχε περισσότερους

λόγους ν’ ανησυχεί για την Γκρέις.

Ο Ιούλιος έδωσε τη θέση του στον Αύγουστο. Η Γκρέις ένιωθε το μωρό να κινείται τώρα,αισθανόταν εκείνα τα μικρά φτερουγίσματα και τις κλοτσιές που τη συνάρπαζαν. Τις βδομάδες πουέλειπε ο Ίθαν είχε στραφεί στο μωρό που είχε μέσα της για παρηγοριά, προετοιμάζοντας τον εαυτό

Page 162: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

της για όσα θα ακολουθούσαν τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης της, διακοσμώντας τοπαιδικό δωμάτιο, αγοράζοντας μια κούνια, κουρτίνες και παιχνίδια.

Περνούσε πολλές ώρες με την Τόρι και το νεογέννητο γιο της, τον Τζέρεμι Κορντέλ, και συχνάτους έκανε παρέα και η Κλερ. Η συννυφάδα της, η Χάριετ Σαρπ, ήρθε για μια επίσκεψη που θαδιαρκούσε ένα μήνα και η φιλία των δύο γυναικών ανανεώθηκε. Η Χάριετ έβλεπε συχνά ένανεύπορο γαιοκτήμονα ονόματι Γουίλιαμ Γουέντγουορθ, που ζούσε κοντά στο Μπέλφορντ Παρκ.

«Είμαστε απλώς φίλοι», της είχε πει η Χάριετ, αλλά είχε κοκκινίσει καθώς το έλεγε. Η Γκρέιςχαιρόταν που έβλεπε ότι η συννυφάδα της έβγαινε πάλι στον κόσμο.

Και άλλοι φίλοι την επισκέπτονταν. Η αδελφή του Ίθαν, η Σάρα, περνούσε όποτε με τηνοικογένειά της βρίσκονταν στην πόλη. Ακόμα και ο Μάρτιν Τάλι είχε περάσει κάμποσες φορές γιανα υποβάλει τα σέβη του, αλλά η Γκρέις φρόντιζε να μην του δίνει θάρρος και όταν η εγκυμοσύνητης άρχισε να γίνεται εμφανής δεν τον ξαναείδε.

Αισθανόταν τις επιπτώσεις της ζέστης όταν η Τόρι πέρασε απρόσμενα ένα πρωί, κρατώνταςαγκαλιά το μωρό της. Ήταν ένα αξιολάτρευτο αγοράκι με μαύρα μαλλιά και φωτεινά γαλάζια μάτιαπου η Τόρι ήταν βέβαιη ότι σύντομα θα έπαιρναν το χρυσοκάστανο χρώμα των ματιών του πατέρατου.

Δεν ήταν η απροσδόκητη επίσκεψη της Τόρι αλλά η έκφραση στο πρόσωπό της που έκανε τηνΓκρέις να αλαφιαστεί. «Τι συμβαίνει; Τι έγινε;»

Η Τόρι έσφιξε τα χείλη της. «Κάτι δυσάρεστο, πάμε στο σαλόνι όπου μπορούμε να μιλήσουμε μετην ησυχία μας».

Η καρδιά της Γκρέις γέμισε τρόμο καθώς ακολουθούσε τη Βικτόρια στο πράσινο σαλόνι καιέκλεινε την πόρτα. «Έπαθε κάτι ο Ίθαν; Συνέβη κάτι στον άντρα μου;»

Η Τόρι κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Καθόλου». Άφησε το μωρό στον καναπέ δίπλα της καισκέπασε τα στρουμπουλά του ποδαράκια με την κουβερτούλα. «Δεν πρόκειται για τον Ίθαν, για τονπατέρα σου πρόκειται».

«Για τον πατέρα μου; Εννοείς τον πραγματικό μου πατέρα;»«Ναι».Η Γκρέις κάθισε βαριά στον καναπέ, δίπλα στη φίλη της. «Τι έπαθε;»«Χθες το βράδυ, ο συνταγματάρχης Πέντλτον επισκέφθηκε το σπίτι μας. Αυτός και ο Κορντ είναι

φίλοι από παλιά».«Ναι, το ξέρω, βοήθησε εσένα και τον Κορντ να σώσετε τον Ίθαν από τη φυλακή».«Ακριβώς. Χθες το βράδυ, άφησα τους άντρες για να ρίξω μια ματιά στο μωρό και όταν γύρισα

τους άκουσα να μιλούν. Αν κατάλαβα καλά, ο πατέρας σου θεάθηκε στο Γιορκ πριν από λίγο καιρό.Πρόσφατα τον είδαν στο Λέστερ. Οι Αρχές πιστεύουν ότι προσπαθεί να επιστρέψει στο Λονδίνο».

Το στομάχι της Γκρέις σφίχτηκε. «Σίγουρα κάνουν λάθος. Για ποιο λόγο να βάλει τη ζωή του σεκίνδυνο, προσπαθώντας να γυρίσει στην πόλη;»

«Ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά ο συνταγματάρχης πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει και έκριναότι έπρεπε να το μάθεις». Η Τόρι έσκυψε και της έπιασε το χέρι. «Άκουσέ με, Γκρέις. Αν ο πατέραςσου προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί σου, θα αρνηθείς να τον δεις. Αν ανακαλύψουν ότι εσύ τονβοήθησες να δραπετεύσει, θα σε ρίξουν στη φυλακή. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Σκέψου το μωρόσου».

Page 163: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Δεν πιστεύω ότι θα γυρίσει. Αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε, ακόμα καιστο εξωτερικό. Ίσως έχει καταφύγει σε κάποια από τις αποικίες».

«Αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό. Ας ελπίσουμε πως έχεις δίκιο».Η Γκρέις προσευχόταν να είχε δίκιο. Όπως είχε πει και η Τόρι, έπρεπε να σκεφτεί το μωρό της.«Καλύτερα που λείπει ο Ίθαν», συνέχισε η Τόρι.Η Γκρέις ήξερε τι εννοούσε. Κανείς δεν ήταν πιο αποφασισμένος να στείλει τον πατέρα της στην

κρεμάλα από τον άντρα της.«Μπορεί, αλλά...»«Αλλά σου λείπει τρομερά και ανησυχείς γι’ αυτόν».«Τον αγαπώ, Τόρι». Η Γκρέις αναστέναξε. «Την ημέρα που ήρθε στο σπίτι ο Φίλιξ Όνστερ,

κατάλαβα το φρικτό δίλημμα που αντιμετωπίζει ο Ίθαν. Αισθάνεται τύψεις επειδή εκείνος γλίτωσε,ενώ οι άντρες του σκοτώθηκαν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αναγκάστηκε να παντρευτεί την κόρητου ανθρώπου που ευθύνεται για το θάνατό τους. Ο Ίθαν αισθάνεται πως αν επιτρέψει στον εαυτότου να με αγαπήσει θα διαπράξει την υπέρτατη προδοσία».

Η Τόρι της έσφιξε το χέρι. «Ο άντρας σου είναι δύσκολος άνθρωπος. Ίσως τώρα που είναι μακριάκαταφέρει να συμβιβαστεί με το παρελθόν και αντιληφθεί τι είναι αυτό που έχει στ’ αλήθεια αξία».

Ένας κόμπος τής έφραξε το λαιμό και προσευχήθηκε με όλη της την ψυχή να συνέβαινε αυτό.Τώρα ακούγονταν φήμες για τον πατέρα της. Ευχήθηκε να ήταν ψέματα και να γυρνούσε ο άντραςτης σώος και αβλαβής στο σπίτι τους.

Οι βδομάδες περνούσαν αργά, οι μέρες του Αυγούστου κυλούσαν ζεστές και υγρές. Η Γκρέιςπροσπαθούσε να μην ανησυχεί για τον Ίθαν, αλλά τα νέα για τον πόλεμο δεν ήταν ευχάριστα. Μιαγαλλική αρμάδα είχε σπάσει τον αποκλεισμό των ισπανικών ακτών και ένα τμήμα του βρετανικούστόλου είχε πάει να την αντιμετωπίσει. Ο συνταγματάρχης Πέντλτον την είχε επισκεφθείαυτοπροσώπως για να την ενημερώσει για τον Ίθαν, λέγοντάς της ότι μέχρι στιγμής αυτός και τοπλήρωμά του ήταν ασφαλείς.

Όμως, στο τέλος του μήνα, οι εφημερίδες ήταν γεμάτες άρθρα σχετικά με τη μεγάλη ναυμαχίαπου είχε δοθεί έξω από το Κάδιθ και είχε στοιχίσει τη ζωή του αγαπημένου της Αγγλίας λόρδουναυάρχου Νέλσον. Οι κατάλογοι των πεσόντων δημοσιεύονταν στην Κρόνικλ και η Γκρέις διάβαζεκάθε όνομα με τρόμο. Σύμφωνα με τις αναφορές, η ναυμαχία του Τραφάλγκαρ ήταν περίτρανη νίκηγια την Αγγλία. Μόνο πεντακόσιοι Βρετανοί είχαν σκοτωθεί, ενώ αντίθετα οι Γάλλοι είχαν πέντεχιλιάδες νεκρούς. Ωστόσο, η Γκρέις ήξερε ότι ο Ίθαν θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται ανάμεσαστους αγνοούμενους και μέχρι να μάθει με σιγουριά, δε θα μπορούσε να ησυχάσει.

Ο Φρέντι ήταν μια παρηγοριά. Με την επιμονή του Ίθαν, το παιδί είχε μείνει στο σπίτι για νασυνεχίσει την εκπαίδευσή του. Μαγεμένος από τα αστέρια, συχνά στηνόταν μπροστά στοτηλεσκόπιό της τα βράδια για να μελετήσει το στερέωμα. Ωστόσο ανησυχούσε αδιάκοπα για τουςφίλους του και της ζητούσε να του διαβάζει κάθε αναφορά σχετικά με τον πόλεμο.

«Ο καπετάνιος είναι μια χαρά», της έλεγε με σιγουριά. «Είναι σκληρό καρύδι αυτός! Οι Γάλλοιδεν πρόκειται να τον πιάσουν δεύτερη φορά».

Η Γκρέις προσευχόταν να βγει αληθινός. Αν πάθαινε κάτι ο Ίθαν...

Page 164: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η καρδιά της σφίχτηκε. Δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται αυτή την πιθανότητα.

Ένας παγωμένος άνεμος φυσούσε από τα βόρεια, ανταριάζοντας τη θάλασσα που άφριζε. Τοκατάστρωμα του Δαίμονα των Θαλασσών σκαμπανέβαζε κάτω από τα πόδια του. Ο Ίθαν κρατήθηκεαπό την κουπαστή για να μη χάσει την ισορροπία του, καθώς τα ρεύματα του ωκεανού έκαναν τοπλοίο μια να βυθίζεται και μια να ανασηκώνεται. Τα πανιά φούσκωναν πάνω από το κεφάλι του,αλλά δεν άκουγε τον κρότο τους. Σκεφτόταν το σπίτι του, λαχταρούσε να γυρίσει στο Λονδίνο –ναγυρίσει στην Γκρέις.

«Τι συμβαίνει, παλικάρι μου; Κοιτάς τη θάλασσα και δε λες κουβέντα εδώ και μισή ώρα».Χαμένος στις σκέψεις του, δεν είχε ακούσει τον Άνγκους να πλησιάζει. «Ανησυχώ για την Γκρέις

και το παιδί».Ο Άνγκους κάγχασε. «Οι γυναίκες γεννάνε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η κοπελιά είναι γερή και το

παιδί θα είναι κι αυτό γερό».«Μακάρι να ήμουν εκεί. Ο Κορντ είχε δίκιο, δεν έπρεπε να την αφήσω».«Δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Αν δεν έφευγες, δε θα συγχωρούσες τον εαυτό σου».«Και τι θα γίνει αν δεν προλάβω να γυρίσω έγκαιρα; Αν συμβεί κάτι, θα φταίω εγώ, Άνγκους».Ο Άνγκους του έριξε μια ματιά. «Είναι φανερό ότι νοιάζεσαι για την κοπέλα από την ημέρα που

τη φέραμε στο πλοίο. Κατάφερες λοιπόν να ξεχάσεις το παρελθόν; Θα γίνεις επιτέλους ο σύζυγοςπου της αξίζει;»

Ο Ίθαν κοίταξε τη θάλασσα. «Της φέρθηκα άδικα από την αρχή. Χρειάστηκε να περάσω τόσεςβδομάδες μακριά της για να καταλάβω επιτέλους την αλήθεια».

«Ότι την αγαπάς;»Τα δάχτυλά του έσφιξαν την κουπαστή. «Ναι».«Εκείνη το ξέρει;»Ο Ίθαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Εδώ δεν το ήξερα ούτε εγώ».«Τότε πρέπει να της το πεις».Ο Ίθαν αναστέναξε. «Δεν μπορώ».«Γιατί όχι;»«Επειδή ορκίστηκα να φέρω τον πατέρα της ενώπιον της δικαιοσύνης. Και δεν μπορώ να πατήσω

τον όρκο μου».Ο Άνγκους δεν είπε τίποτα. Καταλάβαινε ότι ορισμένα πράγματα ήταν ιερά και το χρέος που είχε

ένας άντρας ήταν ένα απ’ αυτά. «Ίσως με τον καιρό όλα βρουν τη λύση τους».«Μακάρι», είπε ο Ίθαν και αναρωτήθηκε αν θα συνέβαινε ποτέ.

«Με συγχωρείς, κυρά μου». Η Φοίβη εμφανίστηκε στην ανοιχτή πόρτα της κρεβατοκάμαρας. «Αυτόήρθε για σένα». Της έδωσε ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί αλληλογραφίας σφραγισμένο με κόκκινοβουλοκέρι.

Η Γκρέις έσμιξε τα φρύδια απορημένη. Ήταν μέσα Οκτωβρίου και βρισκόταν στον όγδοο μήνατης εγκυμοσύνης της. Η κοιλιά της ήταν πολύ φουσκωμένη και μυτερή –σίγουρο σημάδι, όπως τηδιαβεβαίωνε η Τόρι, ότι το μωρό ήταν αγόρι.

Page 165: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Πού το βρήκες αυτό;»«Η μαγείρισσα είπε ότι ένας άντρας χτύπησε την πίσω πόρτα και της ζήτησε να σου το

παραδώσουμε».Η Φοίβη άφησε το χαρτί και κοντοστάθηκε δίπλα της, περίεργη να δει τι έγραφε.«Ευχαριστώ, Φοίβη, δε σε χρειάζομαι άλλο».Μη μπορώντας να ικανοποιήσει την περιέργειά της, η Φοίβη κατσούφιασε. «Μάλιστα, κυρά μου».Η Γκρέις περίμενε μέχρι να φύγει η υπηρέτρια κι έπειτα άνοιξε το μήνυμα. Αναγνώρισε το

γραφικό χαρακτήρα από τα άλλα γράμματα που είχε διαβάσει και το στομάχι της σφίχτηκε.Πολυαγαπημένη μου Γκρέις,Περίμενα τόσο καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου γιατί δεν ήθελα να σε μπλέξω άλλο σταπροβλήματά μου. Δυστυχώς, από την ημέρα που απέδρασα, κάθε προσπάθεια να αποδείξω τηναθωότητά μου κατέληξε σε αδιέξοδο κι έτσι τώρα είμαι αναγκασμένος να σου ζητήσω να μεβοηθήσεις και πάλι. Μόλις πρόσφατα πληροφορήθηκα το γάμο σου με έναν πολύ ισχυρόάντρα. Ελπίζω πως θα καταφέρεις να εξασφαλίσεις τη βοήθειά του για χάρη μου. Σε πέντεμέρες από σήμερα θα έχω φτάσει στο Λονδίνο. Συνάντησέ με στην ταβέρνα Το Ρόδο, στηΡάσελ Στρητ, στο Κόβεντ Γκάρντεν. Θα σε περιμένω εκεί στις δύο το μεσημέρι. Αν δεν έρθεις,θα καταλάβω ότι έκρινες πως έχεις κάνει ήδη αρκετά για μένα κι αυτή είναι, φυσικά, η αλήθεια.Ωστόσο, ελπίζω απεγνωσμένα να σε δω.

Με απέραντο θαυμασμό για το κουράγιο σου και πολλή αγάπη,Ο πατέρας σου

Το χαρτί έτρεμε στο χέρι της. Ο πατέρας της βρισκόταν στην Αγγλία, όπως πίστευαν οι Αρχές.Στο γράμμα, υποστήριζε ότι ήταν αθώος και προσπαθούσε να το αποδείξει. Και όπως την είχεπροειδοποιήσει η Τόρι, ζητούσε τη βοήθειά της.

Θεέ μου!Όπου κι αν βρισκόταν ο πατέρας της αυτούς τους τελευταίους μήνες, ήταν φανερό ότι είχε μάθει

ελάχιστα πράγματα για την κόρη του. Μολονότι είχε ακούσει κάπου για το γάμο της με κάποιονμαρκήσιο, ήταν πασιφανές ότι δε γνώριζε πως ο Ίθαν ήταν κάποτε καπετάνιος στη Μάγισσα τηςΘάλασσας, πως ο άντρας της πίστευε ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος για τη φυλάκισή του και το θάνατοτου πληρώματός του. Δεν ήξερε ότι ο Ίθαν ήταν αποφασισμένος να τον στείλει στην κρεμάλα.

Και πιθανότατα αγνοούσε ότι η κόρη του ήταν έγκυος.Ω Θεέ μου!Μακάρι να ήταν εκεί η θεία της η Ματίλντα. Τότε θα μπορούσε να συναντήσει εκείνη τον

υποκόμη, να μάθει τι ζητούσε, να τον βοηθήσει με κάποιον τρόπο. Όμως, σύμφωνα με τα τελευταίατης γράμματα, η λαίδη Χάμφρεϊ ήταν άρρωστη τους τελευταίους μήνες και δεν μπορούσε ναταξιδέψει. Γι’ αυτόν το λόγο δεν είχε έρθει στο Λονδίνο.

Η Γκρέις θα μπορούσε φυσικά να ζητήσει τη βοήθεια της Βικτόρια, αλλά δεν ήθελε να βάλει σεκίνδυνο κανέναν άλλο.

Από την άλλη μεριά ούτε ήθελε να εγκαταλείψει τον πατέρα της τη στιγμή που βρισκόταν σεδύσκολη θέση. Εκείνος ισχυριζόταν ότι ήταν αθώος. Πριν από τη δίκη του, η Γκρέις είχε διαβάσειό,τι μπορούσε να βρει σχετικά με την υπόθεση, αλλά κανένα στοιχείο δε φαινόταν απόλυτα πειστικόκαι αδιάσειστο. Στη διάρκεια της δίκης, ο πατέρας της είχε υποστηρίξει την αθωότητά του, αλλά τον

Page 166: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

είχαν κρίνει ένοχο και τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο με απαγχονισμό.Η Γκρέις όμως είχε φροντίσει να μη συμβεί αυτό.Για μια ακόμα φορά, προσευχήθηκε να βρει το κουράγιο να κάνει αυτό που έπρεπε.

22

Στο Λονδίνο ξημέρωσε μια κρύα αλλά ασυννέφιαστη ημέρα. Ο άνεμος παρέσυρε τα πεσμένα φύλλαστα ρείθρα των πεζοδρομίων και οι άνθρωποι που περπατούσαν τους δρόμους ήταν τυλιγμένοι μεβαριά μάλλινα παλτά. Καθώς η νοικιασμένη άμαξα μετέφερε τον Ίθαν σπίτι από τις αποβάθρες, οψυχρός αέρας φαινόταν να εντείνει την ανυπομονησία του.

Βδομάδες ολόκληρες σκεφτόταν αυτή την ημέρα, την είχε φανταστεί χιλιάδες φορές. Από τότεπου είχε σαλπάρει με το Δαίμονα των Θαλασσών, τίποτα δεν επιθυμούσε περισσότερο από το νααφήσει τον πόλεμο πίσω του και να γυρίσει στο σπίτι.

Να γυρίσει στην Γκρέις.Την αγαπούσε, τώρα το ήξερε. Οι μήνες που πέρασε νοσταλγώντας την τον είχαν κάνει να το

καταλάβει ολοκάθαρα, όμως τα προβλήματα που τους χώριζαν δεν είχαν λυθεί. Είχε ορκιστεί ναστείλει τον πατέρα της στην κρεμάλα και τώρα που βρισκόταν πάλι στην πόλη δεσμευόταν από τολόγο της τιμής του να συνεχίσει την αναζήτηση. Απλώς, δε θα το έκανε από την πρώτη ημέρα.

Επέστρεφε σπίτι του και οι σκέψεις του γύρισαν πάλι εκεί όταν η άμαξα σταμάτησε μπροστά στηνεξώπορτά του. Ο Ίθαν πλήρωσε τον αμαξά, κατέβηκε τη σιδερένια σκαλίτσα και για μια στιγμήστάθηκε και κοίταξε το τριώροφο τούβλινο κτίριο που αντιπροσώπευε όλα όσα επιθυμούσε από τηζωή, όλα όσα τον είχαν βοηθήσει να αντέξει εκείνους τους μήνες στη θάλασσα.

Ανέβηκε τα μπροστινά σκαλοπάτια και άπλωσε το χέρι για να χτυπήσει το βαρύ μπρούντζινορόπτρο που είχε το σχήμα της άγκυρας, αλλά η πόρτα άνοιξε διάπλατα πριν προλάβει να το πιάσει.

«Λόρδε Μπέλφορντ! Τι υπέροχη έκπληξη. Καλώς ήρθατε, λόρδε μου». Ο Μπέινς χαμογελούσε.Ήταν ένα σπάνιο θέαμα και ο Ίθαν χαμογέλασε κι αυτός αυθόρμητα.

«Χαίρομαι που σε βλέπω, Μπέινς».«Δεν είχαμε ιδέα ότι θα ερχόσαστε. Να ειδοποιήσω την κυρία για την άφιξή σας;»«Πού είναι;»«Στο πράσινο σαλόνι, κύριε».«Ευχαριστώ, θα της το ανακοινώσω ο ίδιος». Ο Ίθαν κατευθύνθηκε προς τα κει, προχωρώντας

στο διάδρομο. Είχε αγωνία και κούτσαινε πιο αισθητά. Όταν έφτασε στην πόρτα του σαλονιού,σταμάτησε στο κατώφλι και κοίταξε τη γυναίκα που καθόταν στον καναπέ και διάβαζε.

Ήταν πιο όμορφη απ’ όσο τη θυμόταν· το δέρμα της ήταν λείο σαν πορσελάνη και λαμπερό σαν

Page 167: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μαργαριτάρι, τα υπέροχα χαλκοκόκκινα μαλλιά της μαζεμένα ψηλά σε απαλές μπούκλες καιγυάλιζαν στο απογευματινό φως. Δεν είχε καμιά σημασία αν η κοιλιά της ήταν φουσκωμένη από τηνεγκυμοσύνη. Ήταν η ωραιότερη γυναίκα που είχε δει ποτέ του.

Στάθηκε για μερικές στιγμές ακόμα, απολαμβάνοντας το θέαμα, λαχταρώντας να πάει κοντά της.Όμως δεν ήξερε τι να της πει, δεν ήξερε καν αν η Γκρέις θα χαιρόταν βλέποντάς τον. Προσευχήθηκενα διατηρούσε ακόμα κάποια αισθήματα γι’ αυτόν, κάποια αισθήματα που θα τον βοηθούσαν ναγεφυρώσει το χάσμα που τους χώριζε.

Ήταν έτοιμος γι’ αυτό τώρα, ήταν έτοιμος ν’ αφήσει πίσω το παρελθόν και να προχωρήσει, όπωςτον είχε παρακαλέσει κάποτε εκείνη.

Και τότε η Γκρέις σήκωσε το κεφάλι της. Για μια στιγμή, το έκπληκτο βλέμμα της συναντήθηκεμε το δικό του και τα πράσινα μάτια της δάκρυσαν. Το στήθος του σφίχτηκε καθώς τον κατέκλυζανένα σωρό συναισθήματα, που όλα συνενώθηκαν σε ένα κυρίαρχο συναίσθημα που μόλις τώραάρχιζε να κατανοεί.

«Γεια σου, Γκρέις».

Είχε μείνει σύξυλη. Για κάμποσες στιγμές της ήταν αδύνατον να σαλέψει. Το τελευταίο ημίωρο πουκαθόταν στον καναπέ, η πλάτη της πονούσε και ένιωθε τα πλευρά της έτοιμα να σπάσουν από τηνένταση. Και όλη αυτή την ώρα δε σκεφτόταν παρά μόνο τον Ίθαν, αναρωτιόταν πού βρισκόταν καιανησυχούσε για τη ζωή του.

Και να που τώρα εκείνος ήταν εδώ, λες και είχε ακούσει τις σκέψεις της και είχε έρθει, και ηκαρδιά της κόντευε να σπάσει από την ταραχή.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της, ανήμπορη να πιστέψει ότι τον έβλεπε στ’ αλήθεια, νιώθοντας ταδάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. Ένας κόμπος τής έφραξε το λαιμό και σηκώθηκε από τονκαναπέ με το βλέμμα της καρφωμένο στο πρόσωπό του. Φαινόταν πιο αδύνατος αλλά όχι καιλιγότερο ωραίος, με το φρεσκοπλυμένο πουκάμισο και το στενό παντελόνι, με τα μαλλιά του ακόμαυγρά και κάπως πιο μακριά. Εξέπεμπε την ίδια δύναμη και τον ίδιο αισθησιασμό που θυμόταν καιόταν σκέφτηκε το πόσο άχαρο φαινόταν το δικό της σώμα, έχασε για μια στιγμή το κουράγιο της.

«Ίθαν...» Προχώρησε πάλι προς το μέρος του, περπατώντας με δυσκολία. Τα χέρια και τα πόδιατης έτρεμαν κάτω από το φόρεμα. Το βλέμμα του κατέβηκε στην κοιλιά της και η Γκρέις φοβήθηκεότι θα έβλεπε αποστροφή στα μάτια του, αλλά αυτό που είδε ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό.

Με δυο μεγάλες δρασκελιές ο Ίθαν βρέθηκε κοντά της και την έκλεισε στην αγκαλιά του όσο πιοσφιχτά του επέτρεπε η φουσκωμένη κοιλιά της. «Γκρέις... Θεέ μου, πόσο μου έλειψες».

Εκείνη αρπάχτηκε από πάνω του και τα δάκρυα κύλησαν ποτάμι. «Κι εσύ μου έλειψες». Ένιωσενα τη σφίγγει πιο δυνατά στην αγκαλιά του και ξαφνιάστηκε από το τρέμουλο που διαπέρασε τοσώμα του. «Φοβόμουν μήπως είχες σκοτωθεί».

Ο Ίθαν ξεροκατάπιε και κοίταξε το ανασηκωμένο της πρόσωπο. «Ήμαστε στην Ισπανία για έναδιάστημα. Δεν μπορούσα να σου γράψω. Όμως σε σκεφτόμουν κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό.Μου έλειψες τόσο πολύ».

Η Γκρέις τραβήχτηκε λιγάκι προς τα πίσω και ακούμπησε το χέρι της στο μάγουλό του. Φαινόταναλλαγμένος με έναν τρόπο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

Page 168: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Εκείνος έστρεψε το κεφάλι και φίλησε την παλάμη της. «Γκρέις... αγάπη μου».Πνίγοντας ένα λυγμό, η Γκρέις έγειρε πάνω του και κόλλησε τα χείλη της στα δικά του. Δεν ήξερε

πώς θα αντιδρούσε ο Ίθαν, εκείνος όμως απλώς της ανταπέδωσε το φιλί, απαλά και τρυφερά σαν ναφοβόταν μήπως της κάνει κακό αν τη φιλούσε έτσι όπως ήθελε.

Τραβήχτηκε λιγάκι μακριά της και άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί πάνω της. «Είσαι καλά;»Αν ήταν καλά; Όλα πήγαιναν στραβά εκτός από το ότι ο άντρας της βρισκόταν πάλι σπίτι.

Κατάφερε να χαμογελάσει αχνά. «Είμαι χοντρή και άσχημη και πονάω παντού. Και απέρανταευτυχισμένη που σε λίγο θα γίνω μητέρα».

Ο Ίθαν τη χάιδεψε στο μάγουλο. «Δεν είσαι άσχημη. Είσαι πιο όμορφη από ποτέ».Το χαμόγελό της τρεμούλιασε. «Φαίνεται πως κάτι έπαθαν τα μάτια σου όσο ήσουν στη

θάλασσα».Εκείνος κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Το εννοώ».Η Γκρέις απέστρεψε το βλέμμα και ο λαιμός της έφραξε πάλι. «Σύντομα θα γεννηθεί ο γιος σου

και το σώμα μου θα ξαναγίνει κανονικό». Φοβήθηκε ότι ο Ίθαν θα τραβιόταν μακριά της όταν θαάκουγε για το παιδί, αντί γι’ αυτό όμως, εκείνος χαμογέλασε.

«Μπορεί και να είναι κορίτσι».Η Γκρέις τον κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Αγόρι θα είναι. Είμαι

σίγουρη γι’ αυτό».Το βλέμμα του γέμισε τρυφερότητα. «Πάντα πεισματάρα».Η Γκρέις έπεσε πάλι στην αγκαλιά του. «Πόσο χαίρομαι που γύρισες».«Δε θα ξαναφύγω ποτέ», της ψιθύρισε ο Ίθαν στο αυτί. «Σ’ το υπόσχομαι».Η καρδιά της Γκρέις σφίχτηκε. Ο Ίθαν δεν ήταν από τους ανθρώπους που αθετούσαν το λόγο

τους. Είχε γυρίσει για πάντα και την είχε πεθυμήσει. Είχε φανταστεί πολλές φορές την επιστροφήτου, αλλά αυτό που συνέβαινε δεν το είχε προβλέψει ούτε στα πιο τρελά της όνειρα.

Χαμογέλασε. Ο Ίθαν ήταν κοντά της και η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την ευτυχία.Τότε όμως θυμήθηκε το γράμμα που είχε πάρει από τον πατέρα της και την επικείμενη συνάντησή

τους και το χαμόγελό της έσβησε, αφήνοντας στη θέση του ένα πολύ άσχημο προαίσθημα που έκανετο στομάχι της να σφιχτεί.

Ο Ίθαν άφησε την έγκυο γυναίκα του να κοιμάται στο δωμάτιό της. Ένιωθε υπέροχα που βρισκότανπάλι στο σπίτι του. Το υπουργείο Πολέμου του είχε ζητήσει να αναλάβει ακόμα μία αποστολή, αλλάαυτή τη φορά είχε αρνηθεί. Η μεγάλη ναυμαχία στο Τραφάλγκαρ είχε καταστήσει τη Βρετανίαθαλασσοκράτειρα κι εκείνος ήταν βέβαιος ότι αυτό μοιραία θα οδηγούσε στην πτώση τουΝαπολέοντα. Ο ίδιος είχε κάνει το καθήκον του στο ακέραιο. Τώρα είχε ένα άλλο καθήκον, το οποίοείχε αμελήσει ασυγχώρητα.

Καθώς πήγαινε στο γραφείο του για να αρχίσει να ασχολείται πάλι με τις υποθέσεις του, το μυαλότου γύρισε ξανά στην Γκρέις και το μέλλον που ανοιγόταν μπροστά του. Κατά τους μήνες πουέλειπε, ακόμα κι όταν το πλοίο και το πλήρωμά του πολεμούσε, η Γκρέις δεν έβγαινε ποτέ από τησκέψη του.

Και τη στιγμή που την είδε, ολοστρόγγυλη από την εγκυμοσύνη, με πρόσωπο που η επικείμενη

Page 169: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μητρότητα το έκανε να λάμπει, κατάλαβε ότι δεν είχε πέσει έξω. Ήταν ερωτευμένος μαζί της. Δενμπορούσε πια να το αρνείται.

Ήταν ερωτευμένος με την Γκρέις, κι όμως τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν δεν είχαν λυθεί. Οπατέρας της καταζητούνταν για προδοσία και ο όρκος που είχε δώσει εκείνος, να τον κυνηγήσει ωςτο τέλος, δεν τον άφηνε να ησυχάσει.

Παρά τον έρωτά του για κείνη, δεν ήξερε αν το μέλλον τούς επιφύλασσε κάτι καλό.

Την άλλη μέρα η Γκρέις άρχισε να κοιλοπονάει. Ο Ίθαν έστειλε αμέσως να φέρουν το γιατρό και μιαμαία, αλλά η ώρα του τοκετού δεν είχε φτάσει ακόμα.

«Είναι καλό που την παρακολουθείς προσεκτικά», είπε ο δόκτωρ Μακόλι, που ήταν φίλος τουΊθαν. «Όμως είναι ακόμα νωρίς. Το μωρό δε θα έρθει σήμερα».

Ακούγοντας τους δυο άντρες που στέκονταν δίπλα στο κρεβάτι της να μιλούν, η Γκρέιςπροσευχήθηκε να περίμενε μερικές μέρες ακόμα το μωρό. Η συνάντηση με τον πατέρα της ήτανκανονισμένη για το επόμενο απόγευμα. Δεν είχε ιδέα με τι τρόπο θα κατάφερνε να ξεγλιστρήσει απότο σπίτι χωρίς να το μάθει ο Ίθαν, δεν ήξερε πώς θα κατάφερνε να πάει στην ταβέρνα Το Ρόδο καινα γυρίσει σπίτι στην κατάστασή της, αλλά έπρεπε να το κάνει.

Στο μεταξύ, αισθανόταν τις επιπτώσεις της εγκυμοσύνης όλο και πιο έντονα. Το στομάχι τηςέκαιγε αν έτρωγε λιγάκι παραπάνω, η λεκάνη και τα πλευρά της πονούσαν, η πλάτη της ήτανσυνεχώς μουδιασμένη και επισκεπτόταν το δοχείο κάθε τρεις και λίγο.

Καθισμένη στο σαλονάκι της σουίτας της, αργά το απόγευμα, πίεσε τις παλάμες χαμηλά στηνπλάτη της, προσπαθώντας να ανακουφίσει τον πόνο.

«Πονάει η πλάτη σου;»Ένα γλυκό ρίγος τη διαπέρασε ακούγοντας τη φωνή του Ίθαν. Γύρισε και τον είδε να στέκεται

στο άνοιγμα της πόρτας, ψηλός και απίστευτα αρρενωπός. Από πρώτη ημέρα της επιστροφής τουείχε αναλάβει τα ηνία του σπιτιού σαν να κυβερνούσε το σκάφος του και η πρώτη εντολή που είχεδώσει ήταν να μένει πάντα ανοιχτή η πόρτα που συνέδεε τα δωμάτιά τους.

«Αν σε πιάσουν οι πόνοι;» της είχε πει με πάθος. «Αν χρειαστείς κάτι στη μέση της νύχτας;»Δεν του υπενθύμισε ότι είχε μια καμαριέρα που φρόντιζε για τις ανάγκες της. Ο Ίθαν είχε λείψει

τόσο πολύ και τον είχε πεθυμήσει τόσο απεγνωσμένα, ώστε τώρα απολάμβανε με όλο της το είναιτην προσοχή που της έδειχνε.

«Η πλάτη μου πονάει διαρκώς», του απάντησε χαμογελώντας θλιμμένα. «Όπως και όλα τ’ άλλα».«Έλα, ξάπλωσε. Θα σε τρίψω».Η Γκρέις τον κοίταξε πάνω από τον ώμο της. Μια εντριβή θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτη. «Είσαι

σίγουρος;»«Η προχωρημένη εγκυμοσύνη σου δε μας επιτρέπει να κάνουμε έρωτα. Άφησέ με τουλάχιστον να

σε ανακουφίσω λιγάκι».Είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που της είχε κάνει έρωτα, ώστε η Γκρέις

κοκκίνισε από αμηχανία ακούγοντας το σχόλιό του. Δεν ήταν δυνατόν να τη βρίσκει ελκυστική στηνκατάσταση που ήταν, αλλά σύντομα θα γεννούσε κι εκείνη θα ξανάβρισκε τον παλιό, καλό εαυτότης. Μακάρι μόνο να την ήθελε και τότε όσο πριν.

Page 170: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Εκείνος πλησίασε με αποφασιστικό βήμα, άναψε το τζάκι για να σπάσει την οκτωβριάτικη ψύχρα,και αφού τη βοήθησε να βγάλει το φόρεμά της, μένοντας μόνο με την καμιζόλα, την ξάπλωσε στοπλευρό.

Η Γκρέις έκλεισε τα μάτια και άφησε τα χέρια του να ταξιδέψουν στο σώμα της, μαλάζονταςαπαλά τους πονεμένους μυς της, τις γάμπες, τους μηρούς, τα πέλματά της. Δεν άγγιξε καθόλου τοστήθος της, αλλά εκείνη ήξερε ότι θα του άρεσε πολύ να το κάνει και τα ένιωσε να ερεθίζονται σαννα τα είχε χαϊδέψει στ’ αλήθεια.

Είδε τον καβάλο του παντελονιού του να φουσκώνει και κοκκίνισε. «Δεν είναι δυνατόν να μεποθείς».

Εκείνος χαμογέλασε. «Έτσι λες; Ομολογώ ότι κι εγώ δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα με ερέθιζεμια γυναίκα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, αλλά διαπιστώνω πως στην περίπτωσή μας η επιθυμίαμου για σένα δεν έχει μειωθεί καθόλου».

Μια γλυκιά ζεστασιά την πλημμύρισε. Ο Ίθαν ήταν θερμόαιμος άντρας, αλλά αυτό που άκουγεήταν εντελώς απροσδόκητο. «Σ’ ευχαριστώ».

«Για το τρίψιμο της πλάτης;»«Για το ότι με κάνεις να αισθάνομαι γυναίκα».Εκείνος άρχισε να τραβά τις φουρκέτες από τα μαλλιά της, αφήνοντάς τα να πέσουν στους ώμους

της. «Είσαι πιο γυναίκα από κάθε άλλη που ξέρω». Ξεδίπλωσε μια κουβέρτα και την έριξε πάνω της.«Κοιμήσου λίγο. Θα πω στη Φοίβη να σε ξυπνήσει για το δείπνο».

Η Γκρέις δεν έφερε αντίρρηση. Όσο πλησίαζαν οι μέρες της, τόσο δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Τηνύχτα έμενε ξάγρυπνη, νιώθοντας όλο της το σώμα να πονάει και λαχταρώντας λίγη ξεκούραση,αλλά ο ύπνος δεν έλεγε να την πάρει.

Την επομένη θα συναντούσε τον πατέρα της κι αυτή η αγωνία από μόνη της αρκούσε για να μηνμπορεί να κλείσει μάτι.

Ο Ίθαν έμεινε ξύπνιος μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Από την πρώτη ημέρα της επιστροφής του είχεκοιμηθεί ελάχιστα. Τόσο πολλά είχαν μεσολαβήσει, τόσο πολλά είχαν αλλάξει τους μήνες πουέλειπε. Σχεδόν δεν είχε αναγνωρίσει τη γυναίκα που τον είχε υποδεχτεί στο σαλόνι κι όμως, ακόμακαι στην κατάστασή της, εκείνος δεν είχε πάψει να την ποθεί, να νιώθει την ίδια έλξη που τον είχετραβήξει κοντά της από την πρώτη στιγμή που την είχε δει στο Λαίδη Ανν.

Την άκουσε να αλλάζει πλευρό, έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη στο διπλανό δωμάτιο, και κατάλαβεότι ήταν ξύπνια. Κάθε πρωί έβλεπε τους αχνούς μοβ κύκλους κάτω από τα μάτια της και τις λεπτέςγραμμές της κούρασης γύρω από το στόμα της. Πετώντας από πάνω του τα σκεπάσματα, έπιασε τημεταξωτή μπορντό ρόμπα του από τα πόδια του κρεβατιού, τη φόρεσε και προχώρησε προς τηνανοιχτή πόρτα που ένωνε τα δωμάτιά τους.

«Ίθαν;...» Ο ήχος της φωνής της ακούστηκε μέσα στο σκοτάδι. «Ελπίζω να μη σε ξύπνησα».«Ήμουν ήδη ξύπνιος. Πρόσεξα ότι δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς». Στις απαλές ακτίνες του

φεγγαριού που έμπαιναν στο δωμάτιο είδε τα όμορφα πράσινα μάτια της. Το βλέμμα της ήτανανήσυχο όπως και το δικό του. «Σκέφτηκα μήπως...»

«Τι;»

Page 171: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Σκέφτηκα μήπως θα μπορούσα να βοηθήσω σε κάτι».Πέρασαν κάμποσα δευτερόλεπτα. «Η φωτιά έχει σβήσει», είπε τελικά εκείνη, «και το δωμάτιο

είναι κρύο. Αν ξαπλώσεις κοντά μου, ίσως η ζεστασιά σου με βοηθήσει να αποκοιμηθώ».Παραμέρισε τα σκεπάσματα.

Έπειτα από τόσες βδομάδες που βασανιζόταν από ανικανοποίητο πόθο για κείνη, το να κοιμηθείπλάι της χωρίς να της κάνει έρωτα θα ήταν το χειρότερο βασανιστήριο.

Και η απόλυτη ευδαιμονία.Πετώντας στην άκρη της ρόμπα του, περίμενε να τραβηχτεί η Γκρέις πιο πέρα για να του κάνει

χώρο κι έπειτα πλάγιασε δίπλα της γυμνόστηθος, φορώντας μόνο το εσώρουχό του.Η Γκρέις φορούσε ένα απλό, λευκό βαμβακερό νυχτικό και η κοιλιά της προεξείχε έτσι όπως ήταν

ξαπλωμένη στο πλάι. Ο Ίθαν ακούμπησε μαλακά τα χέρια του στους ώμους της και άρχισε να τηςτρίβει την πλάτη, τους γλουτούς και τα πόδια, ακούγοντάς τη να αναστενάζει από ανακούφιση. Ότανέμεινε ικανοποιημένος από τη δουλειά που έκανε, όταν η στύση του έγινε σχεδόν οδυνηρή,κουλουριάστηκε δίπλα της, την πήρε στην αγκαλιά του και την κράτησε ώσπου εκείνηαποκοιμήθηκε.

Καθώς ήταν ξαπλωμένος δίπλα της, προσπαθούσε να μη σκέφτεται τη συνάντηση που είχε τοπρωί με τον Τζόνας Μακφί. Ο ερευνητής είχε να του πει καινούρια στοιχεία για τον υποκόμη.

Οι φήμες έλεγαν ότι ο Χάρμον Τζέφρις βρισκόταν κάπου στην πόλη.

Η Γκρέις αγωνιούσε όλη μέρα, προσπαθώντας να αποφασίσει ποιο από τα πολλά σχέδια που είχεκαταστρώσει προκειμένου να το σκάσει από το σπίτι –και το άγρυπνο βλέμμα του Ίθαν– θαμπορούσε να πετύχει.

Ο καλύτερος τρόπος, αποφάνθηκε, θα ήταν να διώξει τον Ίθαν. Όσο εκείνος θα έλειπε, θα πήγαινεστο Κόβεντ Γκάρντεν, αφήνοντάς του ένα μήνυμα για την περίπτωση που θα γυρνούσε πριν απόκείνη, όπου θα του έλεγε ότι είχε πάει να επισκεφθεί τη Βικτόρια και τον μικρό Τζέρεμι και θαεπέστρεφε σύντομα.

Ήξερε όμως ότι δε θα ήταν εύκολο να τον διώξει. Τώρα που η μέρα του τοκετού ήταν τόσοκοντά, εκείνος την παρακολουθούσε σαν το λύκο που φύλαγε το ταίρι του. Δε νοιαζόταν απλώς γιακείνη, αλλά αγωνιούσε και οι πρόσφατες πράξεις του την είχαν πείσει γι’ αυτό.

Στο τέλος, πλήρωσε ένα θεληματάρη για να παραδώσει στον Ίθαν ένα δήθεν σημείωμα από τογραμματέα του συνταγματάρχη Πέντλτον με το οποίο του ζητούσε επείγουσα συνάντηση στη μία τομεσημέρι στο γραφείο του συνταγματάρχη στο Γουάιτχολ, επειδή είχαν προκύψει νέα στοιχεία γιατον υποκόμη Φορσάιθ. Τι ειρωνεία, σκεφτόταν, που ο μόνος τρόπος για να βοηθήσω τον πατέραμου είναι να παρασύρω τον άντρα μου μακριά με την υπόσχεση της σύλληψής του.

Αγνοώντας τους πόνους στην πλάτη της, κάθισε στον καναπέ του σαλονιού και έπιασε το κέντημάτης, προσπαθώντας να μην κοιτάζει κάθε τόσο το επίχρυσο ρολόι του τοίχου.

Άκουσε το βαρύ, μπρούντζινο ρόπτρο της εξώπορτας και κατάλαβε ότι ο αγγελιαφόρος είχεφτάσει. Έπειτα τα βήματα του Μπέινς καθώς μετέφερε το μήνυμα στον κύριό του. Μερικά λεπτάαργότερα, ο Ίθαν εμφανίστηκε στην πόρτα.

«Δυστυχώς, πρέπει να λείψω για λίγο. Θα είσαι καλά μέχρι να γυρίσω;»

Page 172: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Έγκυος είμαι, Ίθαν, δεν πάσχω από χολέρα. Θα είμαι μια χαρά μέχρι να γυρίσεις».Εκείνος δεν εκτίμησε το χιούμορ της. «Είσαι βέβαιη;»«Για να πω την αλήθεια, θα μου κάνει καλό να μείνω λίγο μόνη. Από την πρώτη ημέρα που

γύρισες με παρακολουθείς όπως η κλώσα το κλωσοπουλάκι της».Ο Ίθαν χαμογέλασε. «Και θα συνεχίσω να σε παρακολουθώ μέχρι να γεννηθεί το μωρό σου».Το μωρό σου. Η Γκρέις αγνόησε τον τρόπο που αναφερόταν στο παιδί, λες και δεν ήταν και δικό

του. Μολονότι ο Ίθαν είχε αρχίσει να αποδέχεται τα αισθήματά του για κείνη, δεν είχε συμβιβαστείμε την ιδέα ενός παιδιού που είχε το αίμα ενός ανθρώπου τον οποίο εκείνος μισούσε.

«Ο Πέντλτον ζήτησε να με δει. Δε θ’ αργήσω πολύ. Ζήτησα από τον Μπέινς να σε προσέχει. Ανσυμβεί κάτι...»

«Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί τη λίγη ώρα που θα λείπεις. Πήγαινε στη δουλειά σου. Θα σε δωόταν γυρίσεις».

Αντί να φύγει, ο Ίθαν πήγε κοντά της, έκλεισε το πρόσωπό της στις παλάμες του κι ύστεραέσκυψε και τη φίλησε με λαχτάρα. «Θα τα πούμε σε λίγο».

Η Γκρέις τον ακολούθησε με το βλέμμα καθώς απομακρυνόταν. Η ανάσα της είχε κοπεί κι αυτήτη φορά δεν έφταιγε ο πόνος στη μέση της. Τον άκουσε να ζητά να φέρουν το μόνιππό του μπροστάστην είσοδο και περίμενε μέχρι να εκτελέσει ο σταβλίτης την εντολή του. Αμέσως μόλις εκείνοςέφυγε, είπε σε έναν υπηρέτη να φέρουν και τη δική της άμαξα. Θα προτιμούσε να την οδηγήσει ηίδια, αλλά δεν ήταν σε θέση.

Ήλπιζε πως αν ο Ίθαν επέστρεφε πριν από κείνη, θα έπαιρνε το σημείωμά της τοις μετρητοίς καιδε θα ρωτούσε τον αμαξά πού την είχε μεταφέρει.

Ο Μπέινς τη σταμάτησε τη στιγμή που έβγαινε από την πόρτα. «Πού πηγαίνετε, λαίδη μου;»«Μια βόλτα. Ίσως περάσω από τη λαίδη Μπραντ για να δω το γιο της για λίγο».«Είστε βέβαιη ότι μπορείτε να βγείτε... εννοώ στην κατάστασή σας;»«Ξέρω τι εννοείς, Μπέινς. Και, ναι, είμαι απολύτως βέβαιη». Η Γκρέις πέρασε φουριόζα από

μπροστά του πριν εκείνος προλάβει να τη σταματήσει πάλι, αν και η λέξη φουριόζα δεν ήταναπολύτως ακριβής, αφού οι κινήσεις της ήταν δύσκολες και άχαρες, και χρειάστηκε να καταβάλειμεγάλη προσπάθεια για να μη βογκήξει καθώς κατέβαινε με δυσκολία τα σκαλοπάτια της εισόδου.

Της φάνηκε πως πέρασε ένας αιώνας μέχρι να φτάσει στο Κόβεντ Γκάρντεν και την ταβέρνα ΤοΡόδο. Ήξερε πού βρισκόταν· ήταν δίπλα στο Θέατρο Ντρούρι Λέιν και η πελατεία της ήταν κυρίωςθεατρόφιλοι, αν και το τελευταίο διάστημα είχε αρχίσει να παρακμάζει. Όμως δεν ήταν βράδυ αλλάκαταμεσήμερο, κι εκείνη ήταν σίγουρη ότι ο πατέρας της δε θα της ζητούσε να τον συναντήσει εκείαν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος.

Ανέβασε την κουκούλα της κάπας της με τη γούνινη επένδυση και την έσφιξε γύρω της,προσπαθώντας να κρύψει την ογκώδη σιλουέτα της. Μπαίνοντας στην ταβέρνα, στην αρχή δεν τονείδε, αλλά ξαφνικά ο υποκόμης στεκόταν δίπλα της.

«Γκρέισι... χρυσό μου παιδί. Ήξερα ότι δε θα με εγκαταλείψεις». Με τη μακριά γενειάδα και ταματογυάλια, δυσκολεύτηκε πολύ να τον αναγνωρίσει, αλλά κατάλαβε ότι ακριβώς αυτός ήταν οσκοπός του. Πιάνοντάς την από τον αγκώνα, την οδήγησε σε ένα τραπέζι κοντά στον τοίχο, αλλάόταν είδε τις αδέξιες κινήσεις της κοίταξε προς τα κάτω και μαρμάρωσε αντικρίζοντας τηστρογγυλή, προτεταμένη κοιλιά της.

Page 173: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Θεέ μου!»Η Γκρέις χαμογέλασε. «Όχι, ο άντρας μου το έκανε».«Έλα να καθίσεις, παιδί μου». Ο πατέρας της τη βοήθησε να καθίσει σε μια καρέκλα. «Περίμενε

να σου παραγγείλω ένα τσάι».Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και κάθισε ανακουφισμένη, αλλά η μέση και τα

πλευρά της άρχισαν πάλι να πονούν.«Δεν έπρεπε να έρθεις», είπε ο πατέρας της. «Δε θα σ’ το ζητούσα αν ήξερα την κατάστασή σου».«Όμως το ζήτησες και να με. Στο γράμμα σου έλεγες ότι προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητά

σου. Πώς μπορώ να βοηθήσω;»

Μέχρι να γυρίσει στο σπίτι, ήταν εξαντλημένη. Σχεδόν δεν είχε το κουράγιο ν’ ανέβει τα σκαλοπάτιατης εισόδου. Η πόρτα άνοιξε απότομα πριν καν φτάσει μπροστά της και ο Ίθαν βγήκε στο κατώφλι.Για μια στιγμή στάθηκε με τα πόδια ανοιχτά σαν να βρισκόταν στο κατάστρωμα του πλοίου του καιτα γαλανά του μάτια άστραψαν από θυμό και ανησυχία.

«Έχεις τρελαθεί;»Η Γκρέις έβγαλε μια κραυγή όταν τη σήκωσε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στα υπόλοιπα

σκαλοπάτια, απορώντας πώς άντεχε το βάρος της.«Είμαι μια χαρά, Ίθαν. Άφησέ με κάτω».Φυσικά εκείνος δεν την άφησε, αλλά συνέχισε το δρόμο του και, προχωρώντας στο διάδρομο,

έφτασε στο σαλόνι και την απόθεσε στον καναπέ. «Τι στην οργή σ’ έπιασε και βγήκες από το σπίτι;»Η Γκρέις ίσιωσε τους ώμους της και τον κοίταξε. «Δεν είμαι φυλακισμένη σ’ αυτό το σπίτι,

Ίθαν».«Είσαι στις μέρες σου».«Λες να μην το ξέρω; Να σου υπενθυμίσω όμως ότι εσύ έλειπες τους τελευταίους μήνες και τα

κατάφερα μια χαρά χωρίς εσένα;»Εκείνος χαμήλωσε ένοχα για μια στιγμή τα μάτια του κι έπειτα την κοίταξε πάλι. «Τώρα όμως

είμαι εδώ και μέχρι να γεννηθεί το μωρό, θα κάνεις αυτό που σου λέω».Η Γκρέις βολεύτηκε καλύτερα στον καναπέ και του χαμογέλασε μελιστάλαχτα. «Ό,τι πεις, αγάπη

μου».Ο Ίθαν περιεργάστηκε το πρόσωπό της και τα μαύρα φρύδια του έσμιξαν. «Λαχταρούσες τόσο

απεγνωσμένα να βγεις από το σπίτι που έφτασες στο σημείο να μου στείλεις ψεύτικο μήνυμα;»Η Γκρέις τον κοίταξε αθώα. «Τι είναι αυτά που λες;»«Λέω ότι το μήνυμα που πήρα ήταν ψεύτικο. Δεν το έστειλε ο συνταγματάρχης Πέντλτον. Δεν

υπήρχε καμιά συνάντηση στο γραφείο του».«Λυπάμαι, αλλά δεν καταλαβαίνω».«Εσύ το έκανες, έτσι δεν είναι; Εσύ το έγραψες, επειδή ήξερες ότι δε θα σε άφηνα να πας πουθενά

στην κατάστασή σου».Μερικές φορές η αλήθεια ήταν το καλύτερο ψέμα. «Αφού θες σώνει και καλά να μάθεις, ναι. Σε

παρακαλώ μη θυμώσεις, αλλά πνιγόμουν κλεισμένη μέσα».«Μικρή μάγισσα. Αν ήμαστε ακόμη στο πλοίο, θα σε κλείδωνα στην καμπίνα και θα πετούσα το

Page 174: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

κλειδί».Η Γκρέις γέλασε. «Σου υπόσχομαι να μη χρησιμοποιήσω τέτοιο τέχνασμα άλλη φορά».

Τουλάχιστον όχι ακριβώς το ίδιο. Είχε υποσχεθεί να βοηθήσει τον πατέρα της και όταν θα γεννιόταντο παιδί, θα προσπαθούσε να κάνει κάποια από τα πράγματα που της είχε ζητήσει.

Το μωρό, ο Άντριου Ίθαν Σαρπ, που πήρε τα ονόματα του πατέρα και του παππού του, γεννήθηκεστις τέσσερις Νοεμβρίου, ένα κρύο φθινοπωριάτικο πρωινό με ένα λεπτό στρώμα πάγου νακαλύπτει το έδαφος και πυκνά μαύρα σύννεφα να πλακώνουν τον ουρανό.

Στη διάρκεια των ατέλειωτων ωρών του τοκετού, ο πατέρας του μωρού, που ήταν σε χειρότερηκατάσταση από τη μητέρα του, καθόταν σε ένα σαλόνι του ισογείου συντροφιά με τους δύοκαλύτερους φίλους του, τον Κορντέλ Ίστον, κόμη του Μπραντ, και τον Ράφαελ Σόντερς, δούκα τουΣέφιλντ. Ο ένας είχε γίνει πρόσφατα πατέρας και είχε περάσει μια ανάλογη δοκιμασία· ο άλλος ήταναποφασισμένος να παντρευτεί και κάποια στιγμή να υποστεί τα ίδια.

Βλέποντας τη Φοίβη να έρχεται από το βάθος του διαδρόμου κρατώντας μια στοίβα καθαρέςπετσέτες, ο Ίθαν πετάχτηκε όρθιος και έτρεξε στην πόρτα του σαλονιού. «Πώς είναι η γυναίκα μου;Ήρθε επιτέλους το μωρό;» Ήταν οι ερωτήσεις που είχε κάνει τουλάχιστον εκατό φορές.

«Η γυναίκα σας είναι πολύ καλά. Όπου να ’ναι έρχεται και το μωρό».«Επιτέλους, δε βλέπω την ώρα να έρθει», μουρμούρισε ο δούκας, που φαινόταν σχεδόν εξίσου

καταβεβλημένος με τον Ίθαν.«Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο», είπε ο Κορντ, ισιώνοντας νευρικά τα πυκνά καστανά

μαλλιά του, «να γεννάς ή να κάθεσαι εδώ και να περιμένεις να γεννηθεί το μωρό».«Συμφωνώ και επαυξάνω», είπε ο Ρέιφ, υψώνοντας το ποτήρι με το μπράντι και πίνοντας μια

γερή γουλιά –μια από τις πολλές που είχαν πιει οι τρεις άντρες στη διάρκεια των ατελείωτων ωρώντης νύχτας καθώς περίμεναν την ευλογημένη στιγμή.

«Είναι αγόρι!» Η Βικτόρια Ίστον εμφανίστηκε στην πόρτα χαμογελαστή και οι τρεις άντρεςπετάχτηκαν όρθιοι.

«Είναι καλά η Γκρέις;» ρώτησε με αγωνία ο Ίθαν.«Πολύ καλά. Όπως και το μωρό. Σου μοιάζει».Ο Ίθαν αμφέβαλλε αν σ’ αυτό το στάδιο το νεογέννητο έμοιαζε με κάτι άλλο πέρα από ένα

σάρκινο μπαλάκι. Ακόμα δεν μπορούσε να συνηθίσει στην ιδέα ενός παιδιού. Κατά βάθος, έπρεπενα παραδεχτεί ότι την Γκρέις ήθελε, την Γκρέις αγαπούσε.

Όμως η Γκρέις αγαπούσε το παιδί, το είχε αγαπήσει προτού ακόμα γεννηθεί. Είχε δει την αγάπητης γι’ αυτό στο πρόσωπό της, στο εκστασιασμένο ύφος της όποτε κοιτούσε τη φουσκωμένη κοιλιάτης.

«Μπορώ να τη δω;» ρώτησε τη Βικτόρια.«Περίμενε μερικά λεπτά να καθαρίσουμε τη μητέρα και το μωρό και μετά μπορείς ν’ ανέβεις για

λίγο».Τα μερικά λεπτά του φάνηκαν αιώνες. Άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε στη βάση της σκάλας,

ώσπου η Βικτόρια εμφανίστηκε πάλι και του έκανε νόημα να ανέβει.Ο Ίθαν πήρε βαθιά εισπνοή και ανέβηκε τρέχοντας.

Page 175: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Κατά την άποψή του, η αναμονή μέχρι να γεννήσει η γυναίκα του ήταν το χειρότερο μαρτύριο γιαέναν άντρα.

23

Ορίστε ο γιος σας, λαίδη μου». Η παραμάνα του, μια μεγαλόσωμη, τροφαντή κοκκινομάλλα πουονομαζόταν Σέιντι Σουόν, είχε τη λονδρέζικη προφορά των λαϊκών τάξεων και ροδοκόκκιναμάγουλα. «Είναι στεγνός και ταϊσμένος. Τι γλυκό παιδάκι!»

«Σας ευχαριστώ, κυρία Σουόν». Η Γκρέις στάθηκε στο κέντρο του άνετου σαλονιού, στο πίσωμέρος του σπιτιού που προοριζόταν για την αποκλειστική χρήση της οικογένειας, και παίρνονταςαπό τα χέρια της παραμάνας το τυλιγμένο στην κουβερτούλα μπογαλάκι, το κράτησε πάνω στοστήθος της. Ήταν πρώτη Δεκεμβρίου και το μωρό μεγάλωνε μέρα με την ημέρα.

Η Σέιντι κοίταξε το βρέφος και χαμογέλασε. «Φτυστός ο πατέρας του τούτος δω!»Και πράγματι ήταν, με τα μαύρα μαλλιά, τα γαλανά μάτια και τα λεπτά χαρακτηριστικά. Η Γκρέις

ήταν σίγουρη ότι ο μικρός Άντριου θα έμοιαζε πολύ στον Ίθαν όταν θα μεγάλωνε, θα γινόταν έναόμορφο διαβολάκι και καμιά κοπέλα δε θα μπορούσε να του αντισταθεί.

Τα μάτια του όμως μπορεί να άλλαζαν χρώμα, να έπαιρναν το φωτεινό πράσινο της μητέρας του –και του παππού του. Η Γκρέις προσευχόταν να μη γίνει κάτι τέτοιο. Ακόμα και τώρα, ο άντρας τηςσπάνια έδινε προσοχή στο γιο του. Δεν αισθανόταν άνετα με το μωρό, κι εκείνη δεν ήξερε ανέφταιγε η συγγένειά του με τον υποκόμη ή αν απλώς ο Ίθαν δεν είχε ιδέα πώς να φερθεί ως πατέρας.

Η Γκρέις θυμόταν πως ο Ίθαν είχε χάσει νωρίς το δικό του πατέρα. Ίσως αυτός ο ρόλος να τουήταν τόσο άγνωστος, που δεν ήξερε από πού ν’ αρχίσει. Ό,τι κι αν έφταιγε, ήταν αποφασισμένη νακάνει κάτι γι’ αυτό. Απλώς δεν ήξερε τι θα ήταν αυτό το κάτι.

Εν τω μεταξύ, είχε υποσχεθεί ότι θα βοηθούσε τον υποκόμη, το δικό της πατέρα, και γι’ αυτόν τοσκοπό, αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού, είχε αρχίσει τις έρευνες, κάνοντας διακριτικάερωτήσεις που ίσως απέφεραν κάποιο αποτέλεσμα. Ο πατέρας της της είχε ζητήσει συγκεκριμένα ναψάξει να βρει έναν νεαρό ονόματι Πίτερ Ο’Ντέιλι.

«Ήμουν πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων», της είχε πει την ημέρα τηςσυνάντησής τους. «Έτσι είχα πρόσβαση σε πολλές απόρρητες πληροφορίες, που ελάχιστοιγνώριζαν. Γι’ αυτό όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία οδηγούσαν σ’ εμένα, παρ’ όλο που δεν ήταναδιάσειστα, και φυσικά ήταν χαλκευμένα από τον πραγματικό ένοχο. Αργότερα συνειδητοποίησα ότιυπήρχε και κάποιος άλλος που θα μπορούσε να είχε διαβάσει αυτά τα έγγραφα, ο νεαρός πουκαθάριζε μερικές φορές το γραφείο».

«Μιλάς γι’ αυτόν το νεαρό, τον Πίτερ Ο’Ντέιλι;»

Page 176: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ναι. Στη διάρκεια της δίκης, κανείς δεν τον σκέφτηκε. Όλοι πίστευαν ότι ήταν αγράμματος,αλλά ο Πίτερ εξαφανίστηκε λίγο μετά την καταδικαστική απόφαση και κανείς δεν τον έχει δει απότότε. Αν καταφέρω να τον βρω, ίσως ανακαλύψω ποιος τον πλήρωνε για να του δίνει τιςπληροφορίες, επειδή έτσι πιστεύω ότι έγινε».

Από κείνη την ημέρα η Γκρέις είχε αρχίσει να ψάχνει διακριτικά για τον Πίτερ Ο’Ντέιλι· μέχριστιγμής είχε ρωτήσει μόνο τους υπηρέτες. Το προσωπικό ενός σπιτιού της ανώτερης τάξης ήταναστείρευτη πηγή πληροφοριών, μια μυστική αλυσίδα προσώπων που μπορούσαν να συλλέξουνανεκτίμητα κουτσομπολιά από κάθε γωνιά του Λονδίνου. Τους είχε αναφέρει το όνομα του νεαρούκαι την περιγραφή που της είχε δώσει ο πατέρας της και τους είχε ζητήσει να είναι εχέμυθοι, με τηνυπόσχεση ότι θα έπαιρναν αμοιβή για τη βοήθειά τους και ένα δώρο αν βρισκόταν ο νεαρός.

Μέχρι στιγμής δεν είχε μάθει τίποτε, αλλά ευελπιστούσε ότι κάποια στιγμή θα προέκυπτε κάτι.Στις εβδομάδες που ακολούθησαν την επίσκεψη στην ταβέρνα Το Ρόδο, πήρε μόνο ένα ακόμασημείωμα από τον πατέρα της. Της ευχόταν υγεία και εξέφραζε τη χαρά του για τη γέννηση τουεγγονού του, κάτι που ασφαλώς θα είχε διαβάσει στις εφημερίδες. Η Γκρέις είχε στείλει απάντησηστην ταβέρνα με παραλήπτη κάποιον ανύπαρκτο Χένρι Τζένινγκς, όπως της είχε ζητήσει ο πατέραςτης, και τον διαβεβαίωνε πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να ανακαλύψει κάποιαχρήσιμη πληροφορία.

Σφίγγοντας το μωρό στην αγκαλιά της, βγήκε από το σαλόνι. Οι σκέψεις της στράφηκαν από τονπατέρα της στον Ίθαν και το γιο τους, και αναστέναξε βαριά.

Μακάρι να ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

«Λοιπόν, σου αρέσει που είσαι πια πατέρας;» Ο Ρέιφ στάθηκε απέναντι από τον Ίθαν, στην αίθουσαχορού του Σέφιλντ Χάουζ. Οι δυο άντρες εξασκούνταν στην ξιφασκία.

Ο Ίθαν δοκίμασε το ξίφος του, τινάζοντάς το απαλά στον αέρα. «Καλά είναι μέχρι στιγμής».Ο Ρέιφ γρύλισε. «Πράγμα που σημαίνει ότι σπάνια βλέπεις το παιδί». Άγγιξε το ξίφος του Ίθαν με

την άκρη του δικού του, πήραν πάλι θέσεις όπως έκαναν την τελευταία ώρα και ο αγώναςσυνεχίστηκε. Ο Ίθαν ήταν πάντα ένας δραστήριος άντρας. Επειδή δεν κυβερνούσε πια το πλοίο του,δε σήμαινε ότι έμενε άπραγος.

Ο ήχος του ατσαλιού αντήχησε στην αίθουσα καθώς οι δυο άντρες κινούνταν μπρος και πίσω,πιέζοντας, υποχωρώντας, εξαπολύοντας επίθεση και κρατώντας άμυνα. Ο Ίθαν απέκρουσε μιαγρήγορη επίθεση του Ρέιφ, κύκλωσε το ξίφος του με το δικό του, γλίστρησε τη λαβή κάτω από τηλάμα του αντιπάλου του και τίναξε το ξίφος του προς το στήθος του Ρέιφ.

Ο Ρέιφ συνοφρυώθηκε. Σε κανέναν από τους δύο δεν άρεσε να χάνει. «Ένας βαθμός υπέρ σου.Τώρα προηγείσαι».

Ο αγώνας ήταν αμφίρροπος γιατί και οι δύο ήταν εξίσου επιδέξιοι, παρ’ όλο που ο Ρέιφ δεν είχεχρησιμοποιήσει ποτέ το σπαθί του στη μάχη, αντίθετα από τον Ίθαν.

«Η Γκρέις είναι καλή μητέρα», είπε ο Ρέιφ, όταν έκαναν ένα διάλειμμα. «Αλλά βέβαια ανέκαθενήξερα ότι θα γινόταν».

«Την έβλεπα πώς φερόταν στον μικρό Φρέντι Μπάρτον όταν ήμαστε στο πλοίο και κατάλαβα ότιαγαπάει τα παιδιά».

Page 177: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Όμως το μωρό χρειάζεται και πατέρα».Ο Ίθαν δεν απάντησε. Όπως είχε πει ο Ρέιφ, περνούσε ελάχιστο χρόνο με το μωρό. Δεν ήταν

έτοιμος να γίνει πατέρας και δεν είχε ιδέα πώς να φερθεί. Ο δικός του πατέρας είχε πεθάνει ότανεκείνος ήταν οχτώ χρονών και παρ’ όλο που ο θείος του είχε κάνει τα πάντα για να αναπληρώσειαυτόν το ρόλο, δεν ήταν το ίδιο.

«Ίσως με τον καιρό...» παρατήρησε ο Ρέιφ, βλέποντας τη σκεφτική έκφρασή του καθώς έπαιρνεπάλι θέση, γυρνώντας στο πλάι, λυγίζοντας τα γόνατα και υψώνοντας το ξίφος.

Ίσως... σκέφτηκε ο Ίθαν καθώς ανασήκωνε κι εκείνος το δικό του, αλλά δεν ήταν απόλυταβέβαιος γι’ αυτό. Θα προσπαθούσε, πάντως. Για χάρη της Γκρέις.

Συνέχισαν να εξασκούνται για μισή ώρα περίπου, ώσπου ίδρωσαν και αποφάσισαν να κηρύξουνισοπαλία, βγάζοντας τις στολές τους.

«Εσύ τι κάνεις;» ρώτησε ο Ίθαν τον Ρέιφ καθώς έβαζε το ξίφος πίσω στο θηκάρι του. «Καμιάπρόοδος στην αναζήτηση συζύγου;»

Ο Ρέιφ χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας μια σειρά κατάλευκα δόντια. «Αν θες να ξέρεις, ναι.Αποφάσισα να κάνω πρόταση γάμου στη δεσποινίδα Μόνταγκιου. Σκοπεύω να τη ζητήσω από τονπατέρα της αύριο το βράδυ».

Αντί να ανταποδώσει το χαμόγελο του Ρέιφ, ο Ίθαν συνοφρυώθηκε. «Την αγαπάς;»Ο Ρέιφ ανασήκωσε τους ώμους. «Τι σχέση έχει η αγάπη; Το στοιχείο του έρωτα είναι

υπερτιμημένο κι εγώ το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα».«Μήπως θα ήταν καλύτερα να περιμένεις; Ο γάμος είναι μεγάλο βήμα, Ρέιφ».«Αρκετά περίμενα. Αντίθετα από σένα, εγώ θέλω παιδιά. Θέλω ν’ ακούσω το γέλιο του γιου και

της κόρης μου σ’ αυτό το σπίτι».Ο Ίθαν σκέφτηκε το γιο που του είχε χαρίσει η Γκρέις, τον Άντριου Ίθαν, το παιδί που είχε το

όνομά του, και στενοχωρήθηκε που δεν μπορούσε να νιώσει έτσι.Όμως, ανεξάρτητα από τα αισθήματά του για το παιδί, ήξερε τι ένιωθε για την Γκρέις. Την ήθελε.

Ασταμάτητα. Δεν έβλεπε την ώρα να της κάνει πάλι έρωτα. Τις νύχτες κοιμόταν ανήσυχα, ξέρονταςότι εκείνη ήταν ξαπλωμένη στο διπλανό δωμάτιο. Ονειρευόταν διαρκώς ότι χάιδευε το στήθος της,ότι ήταν μέσα της, και ξυπνούσε ερεθισμένος και απελπισμένος.

Σύντομα θα της κάνω έρωτα, υποσχέθηκε στον εαυτό του.Ήταν παντρεμένοι. Η Γκρέις ήταν γυναίκα του.Ήταν πια καιρός να φερθεί σαν σύζυγός της.

Η Γκρέις προχωρούσε στο διάδρομο με το μωρό στην αγκαλιά της. Γύρω της οι υπηρέτες καθάριζαντο σπίτι για τις γιορτές των Χριστουγέννων, αλλά εκείνη δεν κατάφερνε να μπει καθόλου στοεορταστικό πνεύμα. Κοίταξε το γιο της. Τα μάτια του ήταν ανοιχτά και την παρατηρούσε, όπωςέκανε πολύ συχνά. Είδε κάτι από το βλέμμα του Ίθαν στην έκφρασή του, σαν να τη μελετούσε, σαννα αναρωτιόταν τι σκεφτόταν η μητέρα του.

Με τη σκέψη της στον ακριβοθώρητο πατέρα του, συνέχισε να προχωράει. Ο Ίθαν δεν είχεπλαγιάσει στο κρεβάτι της από την ημέρα που γεννήθηκε το μωρό. Δεν είχε κάνει έρωτα μαζί της,παρά τον πόθο που έβλεπε στα μάτια του όποτε την κοιτούσε. Ήταν απίστευτα ωραίος και

Page 178: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

αρρενωπός, και κάθε φορά που εμφανιζόταν μπροστά της, εκείνη διαισθανόταν την έντονη επιθυμίατου και μια ανάλογη επιθυμία ξυπνούσε μέσα της. Ε, λοιπόν, ήταν καιρός να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Για την ώρα όμως, το πρόβλημά της ήταν το μωρό. Σταματώντας στην πόρτα του γραφείου,έσκυψε και έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο του βρέφους κι έπειτα μπήκε στο δωμάτιο. Ο Ίθανσήκωσε το κεφάλι του καθώς εκείνη πλησίαζε και για μια στιγμή τα γαλανά του μάτια γλύκαναν.Τότε όμως το βλέμμα του έπεσε στο παιδί που κρατούσε στην αγκαλιά της και το πρόσωπό τουέγινε πάλι μια ανέκφραστη μάσκα.

Η Γκρέις χαμογέλασε βεβιασμένα. «Το ξέρω ότι είσαι απασχολημένος, αλλά αναρωτιόμουνμήπως θα μπορούσες να κρατήσεις τον Άντι για λίγο. Η παραμάνα λείπει και η Φοίβη έχει πάει σεμια δουλειά. Η Βικτόρια κι εγώ πρέπει να αγοράσουμε μερικά πράγματα για τις γιορτές και δε θέλωνα τον αφήσω σε κάποιον άλλο».

Ο Ίθαν έσπρωξε πίσω την καρέκλα του και σηκώθηκε, και η Γκρέις προχώρησε προς το μέροςτου. «Δεν έχω ιδέα από παιδιά».

Εκείνη συνέχισε να χαμογελάει. «Κανείς δεν ξέρει στην αρχή». Του έβαλε το μωρό στα χέρια κιεκείνος το κράτησε αδέξια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το κρατούσε, φυσικά, αλλά πάντοτε τοέπαιρνε έπειτα από δική της επιμονή. Και η Γκρέις ήταν αποφασισμένη να το αλλάξει αυτό.

«Δε θ’ αργήσω πολύ». Έδωσε ένα φιλί στο μαγουλάκι του γιου της κι έπειτα φίλησε τον πατέρατου στα χείλη. Το στόμα του Ίθαν ήταν τόσο ζεστό και αισθησιακό, που το φιλί της κράτησε λίγοπαραπάνω απ’ όσο σκόπευε, αλλά μετά τραβήχτηκε μακριά του, ελπίζοντας πως εκείνος δε θαπρόσεχε το κοκκίνισμα στα μάγουλά της.

«Σ’ ευχαριστώ. Εκτιμώ ιδιαίτερα τη βοήθειά σου». Κάνοντας μεταβολή, προχώρησε προς τηνπόρτα, ανυπομονώντας να φύγει προτού ο Ίθαν αλλάξει γνώμη.

Εκείνος την ακολούθησε. «Στάσου! Τι θα κάνω αν κλάψει;»Η Γκρέις γύρισε και του χαμογέλασε πλατιά. «Ψυχαγώγησέ τον. Λίκνισέ τον λιγάκι, τραγούδησέ

του. Του αρέσει πολύ να του τραγουδούν».«Να του τραγουδήσω; Μα έχω απαίσια φωνή».Η Γκρέις γέλασε ακούγοντάς τον και βλέποντας τον τρόμο στο πρόσωπό του. «Θα τα καταφέρεις.

Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο».Όμως ήταν φανερό ότι ο Ίθαν δεν την πίστευε. Κρατούσε ακόμα το παιδί όταν εκείνη βγήκε

βιαστική από το δωμάτιο και προχώρησε στο διάδρομο. Η άμαξά της την περίμενε στην είσοδο καιπαρ’ όλο που δεν ήθελε να φύγει, η Γκρέις πίεσε τον εαυτό της. Ήθελε να αγαπήσει ο Ίθαν το γιοτου όσο τον αγαπούσε κι εκείνη. Και ήξερε ότι αυτό θα συνέβαινε όταν θα έβλεπε πόσο γλυκό καιαθώο και αξιολάτρευτο ήταν το μωρό τους.

Μολονότι δεν έπαψε να ανησυχεί ούτε για μια στιγμή όσο ήταν με την Τόρι και αγόρασε ελάχισταπράγματα, επέστρεψε στο σπίτι τρεις ώρες αργότερα. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει καθώςέμπαινε και προχωρούσε βιαστικά στο διάδρομο μέχρι το γραφείο. Μέσα, ο Ίθαν στεκόταν πάνωαπό την κούνια που είχε κατεβάσει από το παιδικό δωμάτιο και είχε τοποθετήσει δίπλα στο γραφείοτου. Κοιτούσε το πλασματάκι που ήταν ξαπλωμένο μέσα και το πρόσωπό του είχε μια έκφραση πουη Γκρέις δεν είχε δει άλλη φορά.

Το στήθος της σφίχτηκε. Κατάπιε τον κόμπο που της έφραξε το λαιμό και προχώρησε αθόρυβα. ΟΊθαν γύρισε προς το μέρος της, αλλά η Γκρέις δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν.

Page 179: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Γύρισα», είπε αμήχανα.Εκείνος χαμογέλασε. «Το βλέπω».«Όλα καλά με τον Άντι;»Ο Ίθαν γύρισε πάλι προς την κούνια. «Έκλαψε μόνο μια φορά. Εδώ και λίγη ώρα κοιμάται».Η Γκρέις πήγε κοντά του και τον χάιδεψε στο μάγουλο. «Σ’ ευχαριστώ».«Επειδή κράτησα το μωρό;»«Επειδή μου δίνεις ελπίδες».Κάτι πέρασε φευγαλέα από το πρόσωπό του. Κι ύστερα άπλωσε τα χέρια του και την αγκάλιασε.

«Όλα θα πάνε καλά», της ψιθύρισε στο μάγουλο κι εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, παρ’όλο που στην πραγματικότητα ήταν πιο αβέβαιη από ποτέ.

Την προηγούμενη μέρα, καθώς κατέβαινε τις σκάλες, ο Μπέινς την περίμενε στο ισόγειο,κρατώντας έναν ασημένιο δίσκο με ένα μήνυμα σφραγισμένο με βουλοκέρι.

«Μόλις έφτασε. Για σας είναι, λαίδη μου».Η Γκρέις είδε το όνομά της γραμμένο με μπλε μελάνι στο πίσω μέρος του μηνύματος και

κατάλαβε αμέσως από ποιον ήταν. Το χέρι της έτρεμε καθώς έπαιρνε το μήνυμα από το δίσκο καιαπομακρυνόταν για να το διαβάσει. Το βουλοκέρι θρυμματίστηκε κάτω από τα δάχτυλά της καιβλέποντας το γραφικό χαρακτήρα του πατέρα της απομακρύνθηκε ακόμα πιο πολύ.

Πολυαγαπημένη μου Γκρέισι,Ελπίζω να είστε καλά εσύ και το παιδί. Αν και δε χαίρομαι καθόλου που αναγκάζομαι να σουγράψω πάλι, ανακάλυψα σημαντικά στοιχεία. Αν θέλεις ακόμα να με βοηθήσεις, έλα να μεβρεις στο ίδιο μέρος μεθαύριο στις δύο το μεσημέρι. Δε θα σε κατηγορήσω καθόλου αν δενέρθεις.

Με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη,Ο πατέρας σου

Είχε περάσει στ’ αλήθεια μόνο μια μέρα από τότε;Το μωρό άρχισε να γκρινιάζει και η Γκρέις ξέχασε το σημείωμα. Τραβήχτηκε απρόθυμα από την

αγκαλιά του Ίθαν, γύρισε προς το κρεβατάκι και έσκυψε για να σηκώσει το γιο της.«Μην κλαις, αγάπη μου». Τον φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού και γέλασε όταν τα

πουπουλένια μαλλάκια του χάιδεψαν το μάγουλό της. «Θα τον πάω επάνω», είπε στον Ίθαν κιεκείνος συγκατένευσε.

Καθώς προχωρούσε στο διάδρομο με το μωρό στην αγκαλιά, θυμήθηκε πάλι το σημείωμα και ηκαρδιά της σφίχτηκε. Κάθε λεπτό που ο πατέρας της έμενε στο Λονδίνο, κινδύνευε. Κυρίως από τονάνθρωπο που ήταν σύζυγός της. Ωστόσο, ήξερε ότι την επομένη θα έβρισκε έναν τρόπο να πάει στηνταβέρνα. Όπως και πριν, θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσει τον υποκόμη και θαπροσευχόταν να μην το ανακαλύψει ο Ίθαν.

Ο Ίθαν είδε την έκφραση της γυναίκας του καθώς έβγαινε από το γραφείο και κατάλαβε πως κάτιδεν πήγαινε καλά. Από την πρώτη ημέρα της επιστροφής του είχε αρχίσει να κατανοεί τιςαντιδράσεις της, να αντιλαμβάνεται τις διαθέσεις της, τις ανάγκες της. Κάτι είχε συμβεί και η Γκρέιςήταν ανήσυχη. Δυστυχώς δεν ήξερε τι.

Page 180: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Όμως αυτό δεν άλλαζε τα σχέδιά του. Ήταν αποφασισμένος να της κάνει έρωτα εκείνο το βράδυ.Το είχαν ανάγκη και οι δυο και σκόπευε να την ικανοποιήσει με την πρώτη ευκαιρία.

Το κορμί του ζωντάνεψε και ο πόθος του φούντωσε, όταν θυμήθηκε τις στιγμές που την είχεκρατήσει στην αγκαλιά του εκεί στο γραφείο, όταν θυμήθηκε την τρυφερή αίσθηση του σώματόςτης μέσα στα χέρια του. Είχαν περάσει βδομάδες από τη γέννηση του μωρού. Ο φίλος του, ο δόκτωρΜακόλι, τον είχε διαβεβαιώσει ότι ήταν πλέον ασφαλές για την Γκρέις να κάνουν έρωτα.

Ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία του, και όταν την έβλεπε να τον κοιτάζει, νομίζοντας ότι εκείνοςήταν απασχολημένος με κάτι άλλο, καταλάβαινε ότι κι εκείνη το ήθελε.

Εκείνο το βράδυ θα πήγαινε στο κρεβάτι της.Η σκέψη και μόνο τον ερέθισε, και σηκώθηκε από το γραφείο.Θα την έκανε δική του ήρεμα και μαλακά, θα της έδινε χρόνο να συνηθίσει πάλι στην ένωσή τους.Ήξερε ότι θα του ήταν δύσκολο να συγκρατηθεί, αλλά ήλπιζε πως θα έβρισκε τη δύναμη. Όσο

αυτοέλεγχο κι αν έπρεπε να επιστρατεύσει, θα φρόντιζε να το απολαύσει και η Γκρέις όσο θα τοαπολάμβανε κι ο ίδιος.

Ένας τσουχτερός δεκεμβριάτικος άνεμος φυσούσε μέσα από τα κλαριά των δέντρων. Στο σκοτάδιπου επικρατούσε έξω από το δωμάτιό της, ένα φεγγάρι λεπτό σαν νύχι αρμένιζε μπροστά στοπαράθυρο. Φορώντας το πράσινο μεταξωτό νυχτικό που είχε βάλει τη νύχτα του γάμου τους, ηΓκρέις περίμενε με αγωνία ώσπου έκρινε ότι ο Ίθαν είχε ξαπλώσει κι έπειτα πήγε στην πόρτα.Παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή για να πάρει κουράγιο, έπιασε το πόμολο και την άνοιξε.

Βλέποντας τον Ίθαν να στέκεται από την άλλη πλευρά με το χέρι απλωμένο προς το πόμολο,τσίριξε ξαφνιασμένη.

«Τι... τι κάνεις εδώ;»Για μια στιγμή, εκείνος την κοίταξε αμήχανα κι έπειτα έσφιξε αποφασιστικά το σαγόνι του.

«Καταλαβαίνω πως σου φαίνεται νωρίς ακόμα, αλλά ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι. Είσαιγυναίκα μου, Γκρέις. Σκοπεύω να πλαγιάσω μαζί σου απόψε. Και σε συμβουλεύω να το πάρειςαπόφαση ότι θα σου κάνω έρωτα».

Της ήρθε να βάλει τα γέλια. Ήταν έτοιμη να του πει τα ίδια πράγματα, να προβάλει τις ίδιεςαπαιτήσεις. Αντί γι’ αυτό, τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του και τον φίλησε. Τον άκουσε να βογκάειβαθιά και την επόμενη στιγμή τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την έσφιξε πάνω του.

«Ερχόσουν σ’ εμένα», της είπε, συνειδητοποιώντας ότι εκείνη φορούσε το μεταξωτό νυχτικό τηςκαι όχι το άσπρο βαμβακερό. Έρανε το πρόσωπό της με φιλιά.

«Ναι».«Θεέ μου, είμαι ηλίθιος».Η Γκρέις συγκράτησε το χαμόγελό της και τον φίλησε πάλι, κι ύστερα ένιωσε τα χείλη του να

γλιστρούν στο λαιμό της.«Σε ποθώ, Γκρέις. Θέλω να βρεθώ μέσα σου πιο πολύ απ’ όσο θέλω τη ζωή μου».«Κάνε μου έρωτα, Ίθαν».Εκείνος βόγκηξε πάλι καθώς τη μετέφερε στο μεγάλο κρεβάτι του με τον ουρανό. Αφήνοντάς τη

να πατήσει κάτω, κατέβασε τις τιράντες από τους ώμους της και το νυχτικό γλίστρησε και έπεσε

Page 181: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γύρω από τα πόδια της, αφήνοντάς τη γυμνή. Το βλέμμα του ταξίδεψε πάνω της καθώς έβγαζε τηρόμπα του και την άφηνε να πέσει στο πάτωμα δίπλα στο νυχτικό.

Τη φίλησε στο λαιμό, στο λοβό του αυτιού, στους ώμους. Η Γκρέις αναστέναξε όταν ένιωσε ταχέρια του στο στήθος της, την υγρή του γλώσσα να χαϊδεύει τη θηλή της, το απαλό δάγκωμα τωνδοντιών του.

Μια απερίγραπτη ζεστασιά την τύλιξε. Είχε ξεχάσει πόσο υπέροχα την έκανε να νιώθει, πόσοποθητή, πώς η κάψα των χειλιών του την άφηνε ξέπνοη από ηδονή. Έγειρε προς τα πίσω, πιέζονταςτο στρογγυλό της στήθος πιο βαθιά στο στόμα του, σέρνοντας τα χέρια της στο στέρνο του,νιώθοντας τους μυς του να σκιρτούν, τις σγουρές μαύρες τρίχες του στήθους του να χαϊδεύουν τιςπαλάμες της.

Ο Ίθαν την ξάπλωσε αργά στο κρεβάτι και την ακολούθησε, φιλώντας την παντού. Η Γκρέιςένιωθε το ερεθισμένο του κορμί ανάμεσα στα πόδια της και αδημονούσε να τον δεχτεί βαθιά μέσατης.

«Δε θέλω να σε πονέσω», της ψιθύρισε. «Δε θέλω να βιαστούμε. Αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ».Η Γκρέις βόγκηξε. «Ούτε εγώ μπορώ. Έλα μέσα μου, Ίθαν».Όμως εκείνος απλώς συνέχισε να τη φιλάει. Η Γκρέις ένιωσε την ένταση στο σώμα του όταν το

χέρι του γλίστρησε στην κοιλιά της και άρχισε να τη χαϊδεύει, προετοιμάζοντάς τη για να τον δεχτεί.Το αίμα της πήρε πάλι φωτιά και γέρνοντας πίσω την πλάτη της, τον ένιωσε να τη γεμίζει αργά.Ήταν πιο μεγάλος απ’ όσο τον θυμόταν, πιο σκληρός, πιο βαρύς. Και τον ήθελε όλο, ήθελε να γίνειένα μαζί του –απόλυτα. Ανασηκώθηκε προς το μέρος του και τον άκουσε να παίρνει μια κοφτήανάσα καθώς πάσχιζε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του.

«Ήσυχα», της ψιθύρισε. «Σε παρακαλώ, Γκρέις...»Η αίσθηση της γυναικείας της δύναμης τη μέθυσε. Τον άδραξε από τους ώμους και ανασηκώθηκε

πάλι προς το μέρος του, παίρνοντάς τον ακόμα πιο βαθιά.«Θεέ μου! Γκρέισι...» Και τότε άρχισε να κινείται, όλο και πιο βαθιά, και η Γκρέις χάθηκε στο

ρυθμό του, στη φλόγα και την ηδονή. Πρωτόγνωρες αισθήσεις την κατέκλυσαν, κάνοντας όλο τηςτο κορμί να δονείται. Φώναξε το όνομά του καθώς έφτανε στην κορύφωση και μερικά δευτερόλεπτααργότερα την ακολούθησε κι εκείνος.

Τα λεπτά περνούσαν. Ο Ίθαν τη φίλησε τρυφερά στο στόμα, κι ύστερα ανασηκώθηκε καιξάπλωσε δίπλα της, τραβώντας τη στην αγκαλιά του.

Για κάμποση ώρα κανείς δε μιλούσε.«Είχα ονειρευτεί αυτή τη στιγμή», είπε τελικά ο Ίθαν. «Είχα ονειρευτεί να σου κάνω έρωτα. Να σε

κρατάω έτσι. Σε έβλεπα στον ύπνο μου κάθε νύχτα όταν ήμουν στη θάλασσα».Τα μάτια της Γκρέις βούρκωσαν. Ήθελε να του πει ότι κι εκείνη τον ονειρευόταν, ότι ήταν

ερωτευμένη μαζί του, αλλά φοβόταν μήπως τον απομακρύνει. «Μου έλειψες, Ίθαν. Μου έλειψεςπάρα πολύ».

Αποκοιμήθηκαν για λίγο κι έπειτα έκαναν πάλι έρωτα. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της νύχτας, ηΓκρέις τον άφησε για να ρίξει μια ματιά στο μωρό και το βρήκε να κοιμάται βαθιά, με την παραμάνατου να το προσέχει.

Γύρισε στο κρεβάτι του Ίθαν και προσπάθησε να κοιμηθεί πάλι, αλλά η μέρα της συνάντησης μετον πατέρα της ξημέρωνε σε λίγο και οι σκέψεις δεν την άφηναν να ησυχάσει. Τι πληροφορίες είχε

Page 182: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

βρει εκείνος; Πόσο ακόμα θα κατάφερνε να μείνει στο Λονδίνο χωρίς να τον συλλάβουν;Τι θα έκανε ο Ίθαν αν ανακάλυπτε ότι τον βοηθούσε;

Ο Ίθαν άφησε την Γκρέις να κοιμάται στο κρεβάτι του. Στο εξής, ήταν αποφασισμένος να κοιμάταιεκεί κάθε βράδυ. Και ίσως, με τον καιρό, να τον εμπιστευόταν αρκετά ώστε να του εκμυστηρευτεί τιτη στενοχωρούσε.

Γιατί ήταν βέβαιος πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ίσως η Γκρέις ανησυχούσε για το ότι δε φερότανσαν καλός πατέρας και απ’ αυτή την άποψη είχε απόλυτο δίκιο. Το μωρό τον τρόμαζε. Ήταν τόσομικροσκοπικό, τόσο ανίσχυρο. Και δεν είχε την παραμικρή ιδέα πώς να του φερθεί.

Και παρ’ όλ’ αυτά, καθώς κοιτούσε εκείνο το βρέφος που ήταν γιος του να κοιμάταικουκουλωμένο με την κουβερτούλα, κάτι είχε σκιρτήσει μέσα του.

Ο γιος του. Στην αρχή είχε αντισταθεί με απέχθεια σ’ αυτή την ιδέα, υπενθυμίζοντας διαρκώςστον εαυτό του ότι το μωρό είχε μέσα του το αίμα του Χάρμον Τζέφρις. Όμως ο Άντριου είχε στιςφλέβες του και το δικό του αίμα. Και κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο δύσκολο γι’αυτόν να αγνοήσει το γεγονός ότι το παιδί ανήκε τόσο σ’ εκείνον όσο και στην Γκρέις.

«Με συγχωρείτε, λόρδε μου».Ο Ίθαν γύρισε και είδε τον Μπέινς να στέκεται στην πόρτα του γραφείου. «Τι συμβαίνει;»«Έχει έρθει ο συνταγματάρχης Πέντλτον και ρωτά αν μπορεί να σας απασχολήσει για λίγο. Λέει

ότι είναι επείγον».Ο Ίθαν σηκώθηκε. «Πες του να περάσει».Στο διάδρομο ακούστηκαν βαριά βήματα από μπότες και την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε ο

συνταγματάρχης. Τα ασημένια του μαλλιά έλαμπαν και τα καλογυαλισμένα χάλκινα κουμπιά στοάλικο χιτώνιό του άστραφταν. «Συγνώμη που έρχομαι απρόσκλητος».

«Έλα μέσα, Χαλ. Χαίρομαι που σε βλέπω. Είναι νωρίς ακόμα για μπράντι, αλλά μήπως θα ήθελεςλίγο καφέ ή ένα φλιτζάνι τσάι;»

Ο συνταγματάρχης κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Μακάρι να είχα χρόνο. Σου φέρνω νέα για τονΦορσάιθ».

Ο Ίθαν τινάχτηκε. «Τι έμαθες;»«Ο υποκόμης θεάθηκε πριν από δύο μέρες».«Πού;»«Σε ένα πανδοχείο στο Κόβεντ Γκάρντεν. Μέχρι να φτάσει η πληροφορία ως εμάς, είχε

δραπετεύσει».Ένα ρίγος διαπέρασε τον Ίθαν. Η παγίδα έκλεινε. Ο υποκόμης είχε κάνει το τραγικό λάθος να

γυρίσει στο Λονδίνο και αν έμενε λίγο παραπάνω, ήταν βέβαιο ότι θα τον έπιαναν. Εκείνο που τονανησυχούσε ήταν τι επιπτώσεις θα είχε η σύλληψή του στην Γκρέις.

«Πιστεύεις ότι βρίσκεται ακόμα στην πόλη;» ρώτησε.«Δε θα ήταν έξυπνη κίνηση, αλλά ναι, πιστεύουμε ότι το πιθανότερο είναι να βρίσκεται εδώ.

Υποψιάζομαι πως έχει σοβαρό λόγο, αν και δεν μπορώ να φανταστώ ποιος είναι».«Να με κρατάς ενήμερο, σε παρακαλώ, Χαλ».«Φυσικά».

Page 183: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Πέντλτον έφυγε και ο Ίθαν αναρωτήθηκε αν υπήρχε πιθανότητα να έρθει σε επαφή ο υποκόμηςμε την κόρη του.

Ήλπιζε πως όχι. Δεν ήθελε να αναμειχθεί η Γκρέις περισσότερο απ’ όσο ήταν ήδη αναμεμειγμένη.Αν ανακάλυπταν τη συγγένειά της με τον Τζέφρις, αν οι Αρχές μάθαιναν με κάποιο τρόπο ότι εκείνηείχε βοηθήσει τον προδότη να αποδράσει...

Δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται τι αποτέλεσμα θα είχε αυτό.Ήταν αργά το απόγευμα όταν η γυναίκα του μπήκε στο γραφείο, όπου ο Ίθαν μελετούσε τα βιβλία

εσόδων και εξόδων των κτημάτων του. Φορούσε ένα ζεστό μάλλινο βυσσινί φόρεμα, κάπα μεγούνινη επένδυση, και κρατούσε ένα ασορτί μανσόν.

«Θα βγω έξω για λίγο», είπε με ένα πλατύ, φωτεινό χαμόγελο. «Η Κλερ, η Βικτόρια κι εγώ θαπάμε για ψώνια». Πλησίασε στο γραφείο, έσκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο. «Δε θ’ αργήσουμεπολύ».

Ο Ίθαν συνοφρυώθηκε. Η Γκρέις δεν ήταν καλή στα ψέματα και το χαμόγελό της παραήτανχαρωπό. «Θα μπορούσα να σας συνοδέψω», είπε, για να δει τι θα του απαντούσε. «Για να μη σαςενοχλήσει κανείς», πρόσθεσε χαμογελώντας.

Η Γκρέις γέλασε, αλλά το γέλιο της ακούστηκε ψεύτικο. «Δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτε, αλλάσ’ ευχαριστώ για την προσφορά».

Ο Ίθαν ανασήκωσε το φρύδι του. «Είσαι σίγουρη;»«Απολύτως. Θα γυρίσω σε μια δυο ώρες». Βγήκε από το γραφείο το ίδιο βιαστική όπως είχε μπει

και τον Ίθαν τον έζωσαν τα φίδια.Σηκώθηκε από το γραφείο του, φώναξε τον Φρέντι, που είχε ψηλώσει δεκαπέντε πόντους τις

τελευταίες βδομάδες, και του ζήτησε να φέρει το άλογό του.«Καθυστέρησε την άμαξα της λαίδης Μπέλφορντ μέχρι να μου σελώσουν το μαύρο, κι έπειτα

φέρε την άμαξά της στην πόρτα».«Μάλιστα, καπετάνιε». Το παιδί συχνά τον φώναζε έτσι και επειδή του Ίθαν του άρεσε, δεν έκανε

τον κόπο να το διορθώσει. Ο Φρέντι γύρισε στους στάβλους και ο Ίθαν περίμενε ώσπου είδε τηνάμαξα να σταματάει έξω από το σπίτι.

Βγαίνοντας από μια πίσω πόρτα, κατέβηκε στους στάβλους. Η άμαξα είχε μόλις στρίψει στηγωνία και σε λίγο θα την έχανε από τα μάτια του.

Πήδηξε στη σέλα, σπιρούνισε τα πλευρά του αλόγου και το ζώο ξεκίνησε καλπάζοντας.

24

H ταβέρνα Το Ρόδο φάνηκε στο τέλος του πλακοστρωμένου δρόμου, ένα διώροφο κτίσμα από

Page 184: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τούβλο με μια κόκκινη επιγραφή πάνω από την πόρτα.«Σταμάτα εδώ», είπε η Γκρέις στον αμαξά, έναν άντρα ονόματι Τζέιμς Ντόρι που ήταν στην

υπηρεσία του προηγούμενου μαρκησίου και τώρα εργαζόταν για κείνη. Ο άνθρωπος τράβηξε τοόχημα στην άκρη του δρόμου και πήδηξε κάτω για να τη βοηθήσει να κατεβεί.

«Δε θ’ αργήσω», του είπε καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια της άμαξας. Την τελευταία φορά πουτην είχε μεταφέρει εκεί του είχε δώσει επιπλέον χρήματα για να κρατήσει μυστικό τον προορισμότης και το ίδιο θα έκανε και σήμερα.

Παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή, ανασήκωσε τη φούστα του φορέματός της για να μην τηνεμποδίζει και προχώρησε προς την ταβέρνα. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε μπροστά στη διπλήπόρτα με το τζάμι μέχρι τη μέση κι έπειτα την έσπρωξε αποφασιστικά και μπήκε. Επειδή το φως τηςημέρας ήταν έντονο έξω και στο εσωτερικό της ταβέρνας επικρατούσε μισοσκόταδο, τα μάτια τηςδεν προσαρμόστηκαν αμέσως. Τότε όμως είδε τον πατέρα της να την περιμένει σε έναν πάγκοακριβώς μέσα από την πόρτα. Είχε ακόμα την γκρίζα γενειάδα και φορούσε τα μικρά ασημένιαματογυάλια που άλλαζαν την εμφάνισή του.

«Δεν ήμουν βέβαιος αν θα έρθεις», της είπε και σηκώθηκε.Η Γκρέις χαμογέλασε με δυσκολία. «Θέλω να σε βοηθήσω, πατέρα».Εκείνος τη χάιδεψε στο μάγουλο και την οδήγησε σε ένα απομονωμένο γωνιακό τραπέζι. Οι

πελάτες ήταν ελάχιστοι εκείνη την ώρα και όσοι υπήρχαν κάθονταν μακριά τους. Κλαδιά πεύκουστόλιζαν το γείσο του τζακιού και από τα δοκάρια της οροφής κρέμονταν μερικά στολίδια. Η Γκρέιςσκέφτηκε πως ακόμα δεν είχε αγοράσει δώρα, αλλά αυτό το πρόβλημα ωχριούσε μπροστά σ’ εκείνοπου στεκόταν μπροστά της.

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω», είπε ο υποκόμης, κοιτάζοντάς την επιδοκιμαστικά απότην κορφή ως τα νύχια. «Ξαναβρήκες τον εαυτό σου. Σ’ ευχαριστώ που ήρθες».

«Είναι επικίνδυνο για σένα να μένεις στο Λονδίνο, πατέρα. Τι θα γίνει αν ανακαλύψει κάποιοςποιος είσαι;»

«Ήρθα για να αποδείξω την αθωότητά μου, Γκρέις. Πρέπει να μείνω μέχρι να βρω έναν τρόπο νατο κάνω».

Η Γκρέις πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Εγώ τι μπορώ να κάνω;»«Από τότε που απέδρασα, παίρνω σταθερά πληροφορίες από διάφορες πηγές. Ένας απ’ αυτούς

τους ανθρώπους βρήκε τον νεαρό, τον Πίτερ Ο’Ντέιλι».Η καρδιά της Γκρέις φτερούγισε. «Τον βρήκες; Τι είπε;»«Ο συνεργάτης μου ξέρει να γίνεται πολύ πειστικός. Στην αρχή, ο νεαρός αρνήθηκε να πει την

αλήθεια, αλλά όταν τον απείλησε ότι θα τον παραδώσει στις Αρχές, δέχτηκε να αποκαλύψει τοόνομα του ανθρώπου που τον πλήρωνε για να κλέβει κρατικά μυστικά».

«Πώς... πώς τον λένε;»«Μάρτιν Τάλι. Είναι ο κόμης του Κόλινγουντ».Η Γκρέις ταλαντεύτηκε και ο πατέρας της άπλωσε το χέρι του για να την κρατήσει. «Τον

γνωρίζεις;»«Ναι. Τον γνώρισα όταν ταξίδευα με το Λαίδη Ανν για να πάω στη θεία Ματίλντα. Μου φάνηκε

απολύτως έντιμος κύριος και έδειξε μεγάλη προθυμία να γίνουμε φίλοι. Αργότερα, ήρθε και μεεπισκέφθηκε στο Σκάρμπορο. Μέχρι και στο σπίτι μου ερχόταν».

Page 185: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Πιστεύω ότι ο Κόλινγουντ έμαθε για τη συγγένειά μας και ανησυχεί μήπως ανακαλύψω ότι είναιο προδότης».

«Άρα γι’ αυτό με αναζήτησε. Ήλπιζε πως θα τον οδηγούσα σ’ εσένα».«Πράγματι. Θα τον εξυπηρετούσε πολύ αν ήμουν νεκρός».«Θεέ μου! Πατέρα...» Η Γκρέις κοίταξε ολόγυρα. «Κι αν με παρακολουθούν; Αν με ακολούθησε

κάποιος; Ήμουν πολύ προσεκτική, αλλά...»«Το ότι σε είδα άξιζε τον κόπο. Είσαι το φως μου, Γκρέις, η μόνη μου ελπίδα από την πρώτη

στιγμή».«Μα η γυναίκα σου...»«Η γυναίκα μου είναι εύθραυστη, ανίκανη να τα βγάλει πέρα σε τέτοιες καταστάσεις. Έχω λίγους

καλούς φίλους που με βοηθούν, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είμαι ένοχος».«Αν ο λόρδος Κόλινγουντ είναι ο υπεύθυνος, θα πρέπει να βρούμε αποδείξεις».«Ακριβώς. Ήλπιζα πως θα ζητούσες από τον άντρα σου να βοηθήσει σ’ αυτό το ζήτημα. Μου

έχεις πει τι άποψη έχει για μένα, ότι με θεωρεί υπεύθυνο για το θάνατο των αντρών του, αλλά βλέπωεπίσης πόσο νοιάζεσαι γι’ αυτόν, οπότε θα πρέπει να είναι αξιόλογος άνθρωπος. Πες του για τονκόμη του Κόλινγουντ. Ζήτησέ του να ερευνήσει. Είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει για χάρη σου».

Η Γκρέις έτρεμε στη σκέψη και μόνο να μιλήσει στον Ίθαν. Ο πατέρας της δεν είχε ιδέα πόσοπολύ τον μισούσε. «Μα τι λόγο θα είχε ο κόμης να πουλήσει μυστικά στους Γάλλους;»

«Για τα χρήματα, καλή μου. Οι φήμες λένε ότι μέχρι πρόσφατα αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικάπροβλήματα, αλλά τώρα φαίνεται πως η περιουσία του αποκαταστάθηκε. Ζήτησε από το σύζυγό σουνα ερευνήσει το ζήτημα. Ο μαρκήσιος ήταν ο πιο φανατικός εχθρός μου. Αν πειστεί ότι λέω τηναλήθεια, ασφαλώς θα μεσολαβήσει υπέρ μου».

Η πόρτα της ταβέρνας άνοιξε απότομα και μια ψηλή, γνώριμη φιγούρα μπήκε στη μισοσκότεινηαίθουσα. Η Γκρέις αναγνώρισε τον άντρα της και κράτησε την ανάσα της.

«Φύγε!» είπε, σφίγγοντας το χέρι του πατέρα της. «Θα τον απασχολήσω μέχρι νααπομακρυνθείς».

Ο υποκόμης είχε πεταχτεί ήδη όρθιος και έτρεχε προς το πίσω μέρος της ταβέρνας. Ήταν φανερόότι είχε οργανώσει εκ των προτέρων μια οδό διαφυγής και η Γκρέις προχώρησε προς τον Ίθαν,ευγνωμονώντας το μισοσκόταδο που δεν του επέτρεπε ακόμα να δει καθαρά.

Στάθηκε μπροστά του και χαμογέλασε. «Ίθαν. Πώς στο καλό βρέθηκες εδώ;»Το σαγόνι του σφίχτηκε. «Κανονικά αυτή την ερώτηση θα έπρεπε να την κάνω εγώ». Την έπιασε

από τους ώμους και κοίταξε προς το βάθος, στις σκιές. «Εδώ είναι, ε; Ήρθες να δεις τοναναθεματισμένο τον πατέρα σου». Χωρίς να περιμένει απάντηση, την παραμέρισε και προχώρησεπρος το πίσω μέρος της αίθουσας. Η Γκρέις έτρεξε ξοπίσω του.

«Δεν είναι εδώ!» Τον άρπαξε από την ουρά του πανωφοριού του. «Έφυγε πριν έρθεις!»Εκείνος την έσπρωξε από πάνω του και συνέχισε να προχωράει. Βγήκε από την πίσω πόρτα, κι

έπειτα επέστρεψε και έτρεξε επάνω. Ύστερα κατέβηκε στο υπόγειο και ξαναγύρισε μερικά λεπτάαργότερα, βλαστημώντας. Την άρπαξε αγριεμένα από τους ώμους. «Θέλω να μάθω πού στην οργήπήγε».

«Δεν ξέρω, Ίθαν. Αλλά ακόμα κι αν ήξερα, δε θα σου έλεγα».Την κοίταξε ερευνητικά και η Γκρέις είδε την οργή να λάμπει στα μάτια του. «Θα τον βρω,

Page 186: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Γκρέις. Πάρ’ το απόφαση. Θα τον βρω και θα τον στείλω στην αγχόνη».Η Γκρέις δάγκωσε τα χείλη της που έτρεμαν και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Είναι αθώος,

Ίθαν. Σε παρακαλώ... τουλάχιστον άσε με να σου πω τι ανακάλυψε». Όμως ήταν φανερό ότι εκείνοςδεν ήθελε να την ακούσει. Ήταν έξω φρενών και η οργή ξεχείλιζε από κάθε πόρο του σώματός του.Ό,τι κι αν του έλεγε, θα πήγαινε στο βρόντο.

«Έλα. Θα σε πάω σπίτι». Πιάνοντάς την από τη μέση, την έσπρωξε προς την πόρτα. Η Γκρέιςαγνόησε τον πόνο στο στήθος της και τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της και τον άφησε νατην οδηγήσει στην άμαξα.

Καθώς η άμαξα πλησίαζε στο σπίτι, ο Ίθαν έβραζε από θυμό. Είχε ακολουθήσει την Γκρέις από τηνπρώτη στιγμή που έφυγε, αλλά εκείνη δεν είχε πάει αμέσως στο σημείο της συνάντησης. Είχεοδηγήσει την άμαξα σε μια κυκλική διαδρομή, αλλάζοντας κάθε τόσο κατεύθυνση μέσα από τηνπόλη και μπλέκοντάς τη στη φρικτή κίνηση των λονδρέζικων δρόμων.

Για μια στιγμή, καθώς το όχημα πλησίαζε στο Κόβεντ Γκάρντεν, ο Ίθαν το είχε χάσει από ταμάτια του. Έψαξε για λίγο να το βρει, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είχε εξαφανιστεί. Καιτότε έστριψε σε μια γωνία και το είδε απέναντι από την ταβέρνα Το Ρόδο, που, όπως έδειχναν ταπράγματα, ήταν ο προορισμός της επιβάτισσάς του.

Μακάρι να είχε φτάσει λίγα λεπτά νωρίτερα!Κάθε φορά που το σκεφτόταν, η οργή του φούντωνε πάλι.Η άμαξα έφτασε μπροστά στο σπίτι και ο Ίθαν κατέβηκε προτού σταματήσει εντελώς.«Φρόντισε το άλογό μου», είπε στον υπηρέτη που κατέβαινε τρεχάτος τα σκαλοπάτια, δείχνοντας

με το κεφάλι το ζώο που ήταν δεμένο στο πίσω μέρος της άμαξας.Ύστερα βοήθησε την Γκρέις να κατέβει και ανέβηκαν αμίλητοι τα σκαλιά της εισόδου,

μπαίνοντας στο χολ. «Θα ήθελα να πω δυο λόγια μαζί σου στο γραφείο μου», της είπε ξερά.Η Γκρέις ανασήκωσε το πιγούνι της και προχώρησε προς το γραφείο, προσπερνώντας τον και

μπαίνοντας στο δωμάτιο με την ξυλεπένδυση στους τοίχους. Ο Ίθαν έκλεισε την πόρτα για ναμπορούν να μιλήσουν με την ησυχία τους και προσπάθησε να συγκρατήσει το θυμό του.

Πήρε μια βαθιά εισπνοή για να ηρεμήσει και γύρισε προς το μέρος της. «Πόσο καιρό βρίσκεσαι σεεπικοινωνία με τον πατέρα σου;»

«Μου έστειλε ένα μήνυμα λίγες μέρες πριν γεννηθεί το μωρό».Τα μάγουλά του φούντωσαν από την οργή. «Τη μέρα που μου έστειλες το ψεύτικο σημείωμα και

είπες ότι θα πήγαινες να δεις τη Βικτόρια».«Επειδή ήξερα ότι δε θα ενέκρινες τη συνάντησή μου με έναν άνθρωπο που θεωρούσες προδότη».«Δικάστηκε και καταδικάστηκε, Γκρέις. Τα στοιχεία τον κήρυξαν ένοχο και τιμωρήθηκε με την

ποινή του απαγχονισμού. Κι αν δεν παρενέβαινες εσύ, η δικαιοσύνη θα είχε αποδοθεί προ πολλού».Εκείνη τον κοίταξε κατάματα. «Κι αν είναι αθώος όπως ισχυρίζεται; Τότε πού είναι η δικαιοσύνη

σου, Ίθαν;»«Ο άνθρωπος είναι ένοχος».«Γύρισε στο Λονδίνο για να αποδείξει την αθωότητά του. Αν είχε συμμαχήσει στ’ αλήθεια με

τους Γάλλους, δε νομίζεις ότι τώρα θα ζούσε σώος και ασφαλής στη Γαλλία;»

Page 187: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Κάποιο λόγο θα έχει. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτός ο άνθρωπος πρόδωσε την πατρίδα του».«Ο πατέρας μου έχει πληροφορίες που δείχνουν...»«Δε θέλω ν’ ακούσω τίποτα, Γκρέις! Ό,τι κι αν πει αυτός ο αχρείος, δεν τον πιστεύω!»«Σε παρακαλώ, Ίθαν. Ο πατέρας μου λέει ότι αν ερευνήσεις το ζήτημα θα δεις...»«Σταμάτα!» Ο Ίθαν έσφιξε ασυναίσθητα τη γροθιά του. «Ο πατέρας σου είναι τρελός αν πιστεύει

ότι θα κάνω το παραμικρό για να τον βοηθήσω. Είναι υπεύθυνος για τους μήνες που πέρασα σε μιαβρομερή γαλλική φυλακή και για τον απάνθρωπο θάνατο των αντρών μου».

«Το ήξερα ότι δε θα άκουγες! Το μίσος σου σε τυφλώνει τόσο πολύ που αρνείσαι ακόμα και νασκεφτείς ότι η αλήθεια μπορεί να είναι διαφορετική». Γυρνώντας του την πλάτη, η Γκρέις βγήκετρέχοντας από το δωμάτιο.

«Δεν τελείωσα ακόμα μαζί σου, Γκρέις. Δε σου έδωσα την άδεια να φύγεις».Εκείνη στράφηκε απότομα προς το μέρος του και τα πράσινα μάτια της πετούσαν φωτιές. «Δε

χρειάζομαι την άδειά σου, Ίθαν. Αν και θα ήθελες πολύ να ήταν αλλιώς, αυτό το σπίτι είναι και δικόμου!» Και μ’ αυτό βγήκε σαν σίφουνας από το γραφείο, βροντώντας πίσω της την πόρτα.

Ο Ίθαν κάθισε στον καφέ δερμάτινο καναπέ, με το κεφάλι στα χέρια του. Πέρασε τα δάχτυλαμέσα από τα μαύρα μαλλιά του. Δεν είχε φερθεί καλά στη γυναίκα του, αλλά ήταν πολύ θυμωμένος,επειδή η Γκρέις του έλεγε ψέματα τόσο καιρό.

Ο αναστεναγμός του αντήχησε στη σιγαλιά του γραφείου. Από μια άποψη, την καταλάβαινε. ΗΓκρέις πίστευε ότι ο πατέρας της ήταν αθώος. Με κάποιο τρόπο το κάθαρμα την είχε πείσει για τηναθωότητά του, αλλά εκείνος ήξερε πως δεν ήταν έτσι. Τα στοιχεία που είχαν βρεθεί εναντίον τουήταν αρκετά για να πείσουν το δικαστήριο και κάθε άλλον για την ενοχή του.

Αν όμως κάνεις λάθος; Τα λόγια γλίστρησαν σαν ερπετό στο μυαλό του. Αν είναι αθώος όπωςισχυρίζεται;

Για πρώτη φορά από την ημέρα της δίκης, ένιωσε την ανεπιθύμητη αλήθεια να βγαίνει στηνεπιφάνεια.

Αν ο πατέρας της Γκρέις δεν είναι ο προδότης που πιστεύεις και στείλεις έναν αθώο άνθρωποστην κρεμάλα;

Σηκώθηκε από τον καναπέ, έξω φρενών πάλι. Έξω φρενών με τον εαυτό του, επειδή είχεεπιτρέψει στα λόγια της γυναίκας του να τον προβληματίσουν, έξω φρενών με την Γκρέις, επειδήτου είχε πει ψέματα. Βγαίνοντας από το γραφείο, φώναξε σε έναν υπηρέτη να φέρουν την άμαξά τουστην είσοδο. Αισθανόταν την ανάγκη να βγει από το σπίτι, ήθελε να σκεφτεί.

Και σκεφτόταν πιο καθαρά όταν ήταν μακριά από την Γκρέις.

Η Γκρέις άκουσε την εξώπορτα να κλείνει με πάταγο και το στήθος της σφίχτηκε. Ο Ίθαν ήταν κάτιπαραπάνω από θυμωμένος. Τον είχε εξαπατήσει, τον εξαπατούσε επί βδομάδες. Αλλά δεν μπορούσενα κάνει αλλιώς. Έπρεπε να βοηθήσει τον πατέρα της. Τώρα φοβόταν ότι τον είχε εκθέσει σεχειρότερο κίνδυνο απ’ όσο πριν.

Καλέ μου Θεέ!Και ο Ίθαν; Ο δεσμός που είχε αρχίσει να σφυρηλατείται αργά αλλά σταθερά ανάμεσά τους είχε

καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Ποτέ δε θα τη συγχωρούσε γι’ αυτό που κατά τη γνώμη του ήταν η

Page 188: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

υπέρτατη προδοσία. Είχε πάρει το μέρος του πατέρα της και όχι το δικό του.Παίρνοντας μια τρεμουλιαστή ανάσα, προχώρησε προς το παιδικό δωμάτιο. Το να κρατάει το

μωρό στην αγκαλιά της πάντοτε την ηρεμούσε, τη βοηθούσε να καθαρίσει το μυαλό της.Λαχταρούσε να το πάρει στα χέρια της, είχε ανάγκη την παρηγοριά που της πρόσφερε ο γιος της. Ηαγάπη που της έδινε το βρέφος ήταν ανεπιφύλακτη. Το έβλεπε κάθε φορά που κοιτούσε τολατρεμένο προσωπάκι του. Όχι σαν τον Ίθαν, που την ήθελε στο κρεβάτι του, ίσως ακόμα και νανοιαζόταν για κείνη με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, αλλά μόνο όταν υπάκουε στις εντολές του.

Τα μάτια της έτσουζαν. Ήταν ερωτευμένη με τον Ίθαν, αλλά ήταν φανερό ότι εκείνος δεν τηναγαπούσε. Αν την αγαπούσε, τουλάχιστον θα άκουγε όσα είχε να του πει. Δεν την αγαπούσε και ταόνειρά της δε θα γίνονταν ποτέ αληθινά.

Δεν έχει σημασία, είπε στον εαυτό της. Έχω το μωρό μου για να αγαπάω. Πολλές γυναίκες δενείχαν ούτε αυτό.

Συνέχισε να προχωράει στο διάδρομο, προσπαθώντας να ξεχάσει το σφίξιμο στο στήθος της.Σκεφτόταν τον Ίθαν και ευχόταν να υπήρχε ένας τρόπος για να τον κάνει να την αγαπήσει. Οιγιορτινές μέρες ανέκαθεν της προκαλούσαν θλίψη. Όταν ζούσε με τους γονείς της, ο πατέρας τηςήταν πάντα κακόκεφος και η μητέρα της περιφερόταν άσκοπα. Και με την κατάσταση πουεπικρατούσε στο δικό της γάμο, όπως έδειχναν τα πράγματα, η παράδοση θα συνεχιζόταν.

Αναστέναξε και συνέχισε το δρόμο της. Κόντευε να φτάσει στο δωμάτιο του γιου της όταν είδετην κυρία Σουόν να βγαίνει αλαφιασμένη από την πόρτα.

«Χάθηκε, κυρά μου! Ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Το γλυκό σας αγοράκι χάθηκε!»Η Γκρέις άρπαξε τη μεγαλόσωμη, κοκκινομάλλα γυναίκα από το μπράτσο και ασυναίσθητα

έμπηξε τα νύχια της στη σάρκα της. «Τι είναι αυτά που λες;»Τα μάτια της γυναίκας βούρκωσαν. «Ο μικρός Άντριου. Δεν είναι στο κρεβατάκι του. Βγήκα μόνο

για μια στιγμή από το δωμάτιο και όταν γύρισα είχε γίνει άφαντος!»Τρέμοντας σύγκορμη, η Γκρέις όρμησε μέσα στο δωμάτιο. Έτρεξε στην κούνια, αλλά το μωρό

δεν ήταν εκεί. «Κάποιο λάθος θα πρέπει να έγινε. Ίσως τον έχει πάρει η Φοίβη. Ή... ή κάποιος άλλοςαπό το προσωπικό».

«Τους ρώτησα. Κανείς δεν τον έχει πάρει».Κάνοντας μεταβολή, η Γκρέις έτρεξε πάλι στο διάδρομο φωνάζοντας την καμαριέρα της και η

λεπτή, μελαχρινή κοπέλα βγήκε από το δωμάτιο της Γκρέις, όπου μαντάριζε ρούχα.«Τι συμβαίνει, κυρά μου; Τι έγινε;»«Ο... ο Άντριου. Δεν τον βρίσκουμε. Η κυρία Σουόν... η κυρία Σουόν πιστεύει ότι κάποιος τον

πήρε».«Ω, όχι!»Η Γκρέις προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, να σκεφτεί καθαρά. «Πρέπει να

σκορπιστούμε και να ψάξουμε. Φώναξε τους άλλους υπηρέτες να μας βοηθήσουν. Αν δεν τονβρούμε στο σπίτι, θα ψάξουμε στη γειτονιά. Πρέπει να τον βρούμε!» Οι τρεις γυναίκες έτρεξαν προςδιαφορετικές κατευθύνσεις, φωνάζοντας για βοήθεια. Από κάθε πόρτα άρχισαν να βγαίνουνυπηρέτες.

Η μαγείρισσα ανέβηκε τρέχοντας από την κουζίνα του υπογείου. «Τι συμφορά ήταν αυτή που μαςβρήκε, κυρά μου! Τι μπορούμε να κάνουμε;»

Page 189: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Βοηθήστε μας να τον βρούμε, κυρία Λάρσεν. Βοηθήστε με να βρω το αγοράκι μου».Οι άντρες έφυγαν για να χτενίσουν την περιοχή γύρω από το σπίτι, ενώ οι γυναίκες χωρίστηκαν σε

ομάδες και άρχισαν να ψάχνουν σε όλους τους ορόφους του σπιτιού από το υπόγειο μέχρι τησοφίτα, αλλά ο Άντριου δε βρέθηκε πουθενά. Η Γκρέις λαχταρούσε απεγνωσμένα να ήταν εκεί οΊθαν. Όμως ο Ίθαν δε νοιαζόταν καθόλου για το μωρό. Δεν μπορούσε να αγαπήσει το παιδί μιαςπροδότριας. Ίσως ακόμα και να χαιρόταν που είχε χαθεί ο Άντριου.

Τρελή από φόβο, έδωσε εντολή σε έναν υπηρέτη να φέρει έναν αστυφύλακα. Καθώς στεκότανστην είσοδο, προσπαθώντας να σκεφτεί τι άλλο μπορούσε να κάνει, οι υπηρέτριες έτρεχαν γύρω τηςψάχνοντας σε κάθε γωνία και εσοχή, ενώ οι άντρες συνέχιζαν να χτενίζουν την περιοχή έξω από τοσπίτι. Ήθελε να πάει μαζί τους, να οργώσει κι εκείνη τους δρόμους, αλλά φοβόταν να φύγει, μήπωςκαι γυρνούσε κάποιος με νέα για το μωρό.

Τρέμοντας ολόκληρη, βημάτιζε πέρα δώθε και πάλευε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, γι’ αυτόδεν αντιλήφθηκε αμέσως τα βήματα που έρχονταν από το πίσω μέρος του σπιτιού. Γυρνώντας προςτα κει, είδε τον Ίθαν να έρχεται από το βάθος του διαδρόμου και έτρεξε προς το μέρος του.

«Ίθαν!»Εκείνος κοίταξε με απορία τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν αλαφιασμένοι. Οι άντρες που

είχαν σταλεί για να ψάξουν έξω επέστρεφαν βλοσυροί και στενοχωρημένοι.«Τι στην οργή συμβαίνει;»Η Γκρέις τον κοίταξε και ξέσπασε σε κλάματα. «Ω Ίθαν!»Την έπιασε από τους ώμους. «Τι έγινε, Γκρέις; Πες μου τι συμβαίνει».«Ο Άντριου. Κάποιος πήρε... κάποιος πήρε το μωρό μου». Ξεροκατάπιε για να διώξει τον κόμπο

που της έφραζε το λαιμό. «Κάποιος έκλεψε το αγοράκι μου».Δεν κατάλαβε τι έγινε, αλλά ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά του και ο Ίθαν την έσφιγγε με μανία

πάνω του. Ένιωσε τη δύναμή του να την τυλίγει και κόλλησε στο κορμί του, προσπαθώντας νααπορροφήσει λίγη απ’ αυτή τη δύναμη.

«Όλα θα πάνε καλά», είπε ο Ίθαν. «Θα τον βρούμε. Δε θα σταματήσουμε να ψάχνουμε μέχρι νατον βρούμε».

Η Γκρέις σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. «Ξέρω πόσο θυμωμένος ήσουν όταν έφυγες.Ξέρω πως με μισείς επειδή βοήθησα τον πατέρα μου. Μήπως... μήπως τον πήρες εσύ για να μετιμωρήσεις;»

Εκείνος την κοίταξε εμβρόντητος. Το χέρι του έτρεμε καθώς έκλεινε το μάγουλό της στην παλάμητου. «Δεν τον πήρα εγώ, αγάπη μου. Ποτέ δε θα σου έκανα τέτοιο πράγμα, όσο θυμωμένος κι ανήμουν».

Ο λαιμός της σφίχτηκε.«Είσαι σίγουρη ότι δεν τον έχει πάρει κάποια υπηρέτρια για να τον προσέχει;»Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Κοιτάξαμε παντού».«Πρέπει να μάθω τι ακριβώς συνέβη».Η Γκρέις κατάφερε να κρατήσει την ψυχραιμία της και να του εξηγήσει ότι πήγαινε στο δωμάτιο

του μωρού λίγη ώρα αφότου είχε φύγει εκείνος και πως η κυρία Σουόν είχε λείψει μόνο λίγα λεπτά.Όταν τελείωσε, τα δάκρυα ανάβλυσαν πάλι.

«Σε παρακαλώ, Ίθαν. Ξέρω πώς νιώθεις για το μωρό. Ξέρω ότι από την αρχή δεν το ήθελες, ξέρω

Page 190: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ότι δε θα με παντρευόσουν αν δεν είχα μείνει έγκυος. Όμως ο Άντριου είναι παιδί μου και είναι τοπαν για μένα. Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις, αρκεί να με βοηθήσεις να τον βρω». Κατάπιε τα δάκρυάτης, νιώθοντας την καρδιά της τόσο σφιγμένη που με δυσκολία κατάφερνε να αναπνέει. «Θα τονπάρω και θα γυρίσω στην εξοχή. Θα είσαι ελεύθερος να ζεις όπως και πριν με γνωρίσεις. Μπορείς ναπάρεις διαζύγιο, να παντρευτείς άλλη. Κάποια πιο καλόβολη από μένα». Ανοιγόκλεισε τα μάτια τηςκαι τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της. «Θα κάνω τα πάντα... μόνο βοήθησέ με να βρω το γιομου».

Ο Ίθαν ξεροκατάπιε και τα ανοιχτογάλανα μάτια του βούρκωσαν. «Αχ, Γκρέισι...» Την έσφιξεπάλι πάνω του και τύλιξε τα χέρια του γύρω της. Ήταν τόσο υπέροχο να την κρατάει στην αγκαλιάτου. Η Γκρέις τον αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να τον χάσει, κι όμως ήταν αποφασισμένη ναπληρώσει οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να βρει το παιδί της.

Για μερικές στιγμές συνέχισε απλώς να την κρατάει. Στο τέλος, την απομάκρυνε λιγάκι από κοντάτου και την κοίταξε στα μάτια. «Ο Άντριου είναι και δικός μου γιος, Γκρέις. Είναι ο γιος μας. Θα σ’τον βρω, σου τ’ ορκίζομαι».

Έσκυψε και τη φίλησε πολύ απαλά. «Σ’ αγαπώ, Γκρέις. Έπρεπε να σ’ το είχα πει νωρίτερα, αλλάανησυχούσα για το τι μας επιφύλασσε το μέλλον. Αγαπώ κι εσένα και τον Άντριου. Θα βρω το γιομας. Θα βρω το αγοράκι μας».

Ένα τελευταίο τρυφερό φιλί και ο Ίθαν άφησε απρόθυμα την Γκρέις από την αγκαλιά του. Αυτή ηγυναίκα ήταν το παν για κείνον. Το παν. Και όταν σκέφτηκε το γιο του, όταν σκέφτηκε ότι τονεογέννητο μωρό του μπορεί να πέθαινε, συνειδητοποίησε πως εννοούσε απόλυτα αυτό που της είχεπει. Αγαπούσε το παιδί τους όσο αγαπούσε κι εκείνη. Και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για ναξαναφέρει το γιο τους στο σπίτι.

Εκείνη τη στιγμή ο υπηρέτης επέστρεψε φέρνοντας μαζί του έναν αστυφύλακα και ο Ίθαν τουεξήγησε περιληπτικά την κατάσταση. Μερικά λεπτά αργότερα, έφυγε μαζί με τον αστυφύλακα, μεδύο υπηρέτες, τους δύο αμαξάδες και δύο σταβλίτες. Οι άντρες απλώθηκαν αμέσως στη γειτονιάόπως και προηγουμένως και κάποιοι άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών, ελπίζοντας πωςκάποιος θα είχε δει κάτι που ίσως μπορούσε να τους βοηθήσει.

Σε μια ώρα θα σκοτείνιαζε. Έπρεπε να βρουν αυτόν που είχε αρπάξει το παιδί, πριν εξαφανιστείμέσα στη νύχτα. Ο Φρέντι έμεινε στο σπίτι με την Γκρέις, παρ’ όλο που ήταν φανερό ότι θαπροτιμούσε να πάει μαζί τους.

«Είναι τρομαγμένη, Φρέντι», του είπε ο Ίθαν. «Χρειάζεται κάποιον να την προσέχει μέχρι ναγυρίσω. Σου την εμπιστεύομαι, παλικάρι μου».

«Ναι, καπετάνιε. Θα την προσέχω εγώ».Έψαχναν όλο το βράδυ και μέχρι αργά τη νύχτα, αλλά κανείς δεν είχε δει τίποτα το ασυνήθιστο.Το μωρό είχε γίνει άφαντο.Όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο Ίθαν ήταν εξαντλημένος. Η Γκρέις τον περίμενε στην πόρτα, χλομή

και τρέμοντας από την αγωνία.«Δε... δεν τον βρήκατε;»Ο Ίθαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και απλώνοντας τα χέρια του, την έπιασε από τους

Page 191: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ώμους. «Άκουσέ με, Γκρέις. Όποιος το έκανε πιθανότατα θα θέλει χρήματα. Σίγουρα θα στείλουνσημείωμα για λύτρα. Θα τους δώσουμε ό,τι μας ζητήσουν και θα πάρουμε πίσω τον Άντριου».

Εκείνη τον κοίταξε με μάτια γεμάτα ελπίδα. Ο Ίθαν το είδε κι ένιωσε την καρδιά του να λιώνει.«Το πιστεύεις στ’ αλήθεια;»

«Και βέβαια το πιστεύω».«Και ποιος θα τον ταΐζει; Ποιος θα τον φροντίζει μέχρι να τον πάρουμε πίσω;»Το στομάχι του σφίχτηκε. Τις ίδιες ερωτήσεις είχε κάνει κι εκείνος στον εαυτό του εκατό φορές.

«Όποιος τον πήρε σίγουρα έχει προνοήσει γι’ αυτό. Πρέπει να διατηρήσουμε την πίστη μας, Γκρέις.Πρέπει να φανούμε δυνατοί για χάρη του Άντριου».

Εκείνη ίσιωσε τους ώμους της και το σθένος που ο Ίθαν είχε δει στο πρόσωπό της όταν ήταν στοπλοίο επέστρεψε. «Έχεις δίκιο. Έπρεπε να το σκεφτώ. Σίγουρα θα έχουν μια γυναίκα για να τονταΐζει και να τον φροντίζει. Συγνώμη. Δεν ήθελα να...»

«Μη ζητάς συγνώμη». Ο Ίθαν την έκλεισε στην αγκαλιά του. «Είσαι μητέρα του Άντριου, είναιφυσικό να αγωνιάς γι’ αυτόν».

«Θα τον πάρουμε πίσω», είπε η Γκρέις και η φωνή της ακούστηκε πιο δυνατή.«Ναι, θα τον πάρουμε πίσω. Έστειλα μήνυμα στον Τζόνας Μακφί. Θα βρίσκεται εδώ από στιγμή

σε στιγμή. Ο Τζόνας ξέρει να κινείται στον υπόκοσμο. Ίσως μάθει πού έχουν πάει τον Άντριου».Η Γκρέις κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Είναι πολύ καλός ερευνητής».Ο Ίθαν ήξερε τι σκεφτόταν· ότι ο Μακφί είχε ανακαλύψει πως εκείνη είχε βοηθήσει τον πατέρα

της να αποδράσει από τη φυλακή.«Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και θα μας βοηθήσει να βρούμε τον Άντι».Ο Ίθαν την έσφιξε πάλι στην αγκαλιά του. «Πολύ σωστά. Αύριο ο γιος μας θα είναι εδώ».Η Γκρέις πίεσε το πρόσωπό της στον ώμο του και κρατήθηκε από πάνω του. Ο Ίθαν άκουσε τους

πνιχτούς λυγμούς της και κατάλαβε ότι δεν είχε πειστεί εντελώς.Δυστυχώς ούτε κι εκείνος ήταν απόλυτα πεισμένος γι’ αυτό.

25

Ήταν δύο τα ξημερώματα όταν έφτασε ο Τζόνας Μακφί. Η Γκρέις καθόταν στον καναπέ ενώ ο Ίθανβημάτιζε πέρα δώθε. Αν και έκανε ό,τι μπορούσε για να μην το δείχνει, η Γκρέις ήξερε ότιαγωνιούσε όσο κι εκείνη.

Δεν της διέφυγε η ανακούφισή του όταν ο μπάτλερ έφερε τον Μακφί στο γραφείο. Αν και η ώραήταν περασμένη, το μισό προσωπικό είχε μείνει στο πόδι από την αγωνία για το παιδί.

«Συγνώμη που σε ενόχλησα τέτοια ώρα», είπε ο Ίθαν στον ερευνητή της Μπόου Στρητ.

Page 192: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Χάθηκε το παιδί σας. Χαίρομαι που με καλέσατε. Πείτε μου τι έχει γίνει μέχρι στιγμής, ακόμακαι την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια».

Ο Ίθαν και η Γκρέις τον ενημέρωσαν, επαναλαμβάνοντας τα γεγονότα της βραδιάς, αρχίζονταςαπό την εμφάνιση της έντρομης κυρίας Σουόν στο διάδρομο και τη μυστηριώδη εξαφάνιση τουμικρού Άντριου.

Ο Μακφί έσπρωξε τα ματογυάλια στη μύτη του. «Πρέπει να ρίξω μια ματιά στο παιδικόδωμάτιο».

«Ασφαλώς». Ο Ίθαν τον οδήγησε επάνω και η Γκρέις ακολούθησε τους δύο άντρες. Ο Μακφίεξέτασε το δωμάτιο, αναζητώντας στοιχεία που θα τον έκαναν να καταλάβει ποιος είχε απαγάγει τομωρό και πού το είχε πάει. Μίλησε με την κυρία Σουόν, που κοιμόταν κοντά στο μωρό κάθε βράδυ.Ήταν ακόμα ξύπνια, αλλά δεν κατάφερε να του δώσει καμιά χρήσιμη πληροφορία.

«Δε μου αρέσει καθόλου που ρωτάω», είπε ο Ίθαν στον Μακφί όταν η γυναίκα έφυγε, «αλλάυπάρχει περίπτωση να είναι αναμεμειγμένη με κάποιο τρόπο η κυρία Σουόν;»

Ο Μακφί έξυσε το σχεδόν φαλακρό κρανίο του. «Δε νομίζω. Φαίνεται πραγματικάαναστατωμένη. Όμως νομίζω ότι κάποιος άλλος από το προσωπικό σας έδινε πληροφορίες στοναπαγωγέα. Προφανώς με το αζημίωτο». Πλησίασε στο παράθυρο. «Κοιτάξτε εδώ. Κάποιος τοάνοιξε απέξω. Αυτό το δέντρο είναι αρκετά κοντά ώστε να σκαρφαλώσει κάποιος και να φτάσει στοδεύτερο πάτωμα».

«Εννοείτε ότι έβγαλε το μωρό μου από το παράθυρο;» ρώτησε η Γκρέις με μια υστερική χροιάστη φωνή της.

«Έτσι φαίνεται, λαίδη μου».«Και κάποιος θα του είπε ποιο είναι το δωμάτιο του παιδιού», πρόσθεσε ο Ίθαν.Η Γκρέις έσφιξε τα χέρια της, ανίκανη να φανταστεί ποιος από το προσωπικό θα έκανε μια τέτοια

αποτρόπαια πράξη. «Δε θέλω να πιστέψω ότι ήταν κάποιος από τους ανθρώπους μας. Οιπερισσότεροι εργάζονται σ’ αυτό το σπίτι εδώ και χρόνια».

Ο Ίθαν σήκωσε απότομα το κεφάλι του. «Όλοι εκτός από τον υπηρέτη που προσλάβαμεπρόσφατα». Γύρισε και προχώρησε προς τη σκάλα. Η Γκρέις άκουσε τα βήματά του στο μακρύ χαλίπου κάλυπτε τα σκαλοπάτια και ύστερα από λίγα λεπτά τον άκουσε πάλι να επιστρέφει. «Ο Τζάκσονεξαφανίστηκε. Βγήκε μαζί μας να ψάξει για το παιδί, αλλά ο Μπέινς με πληροφόρησε ότι δενξαναγύρισε».

«Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ότι οι απαγωγείς είναι το λιγότερο δύο. Θα χρειαστώ οποιαδήποτεπληροφορία έχετε για τον υπηρέτη καθώς και την περιγραφή του».

«Θα τις έχεις».«Έχω μερικές ερωτήσεις ακόμα. Ίσως η λαίδη Σαρπ θα προτιμούσε να καθίσουμε στο γραφείο,

όπου είναι πιο άνετα».Η Γκρέις αισθάνθηκε ευγνωμοσύνη για τη λεπτότητα του Μακφί. Ο Ίθαν την έπιασε από το

μπράτσο, την οδήγησε κάτω στο γραφείο και την έβαλε να καθίσει στον καφέ δερμάτινο καναπέ.«Εικάζουμε ότι απήγαγαν το μωρό προκειμένου να ζητήσουν λύτρα», είπε ο Μακφί, όταν ο Ίθαν

έκλεισε την πόρτα. «Υπάρχει κάποιος άλλος που θα προσπαθούσε να σας βλάψει παίρνοντας τοπαιδί;»

Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Απ’ όσο ξέρω, όχι».

Page 193: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ο πατέρας σου;» ρώτησε μαλακά ο Ίθαν. «Ο Άντριου είναι εγγονός του. Υπάρχει περίπτωση...»«Όχι! Ο πατέρας μου δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο».«Ούτε προκειμένου να διαπραγματευτεί για τη ζωή του; Ίσως χρειάζεται έναν τρόπο να φύγει από

την πόλη. Ή μπορεί...»«Ο πατέρας μου δε θα έπαιρνε ποτέ τον Άντριου! Για κανένα λόγο!»Όμως η Γκρέις καταλάβαινε ότι ο Ίθαν δεν είχε πειστεί εντελώς.Ανασήκωσε το πιγούνι της. «Ίσως το παιδί το απήγαγε ο άνθρωπος που ο πατέρας μου πιστεύει

ότι είναι ο προδότης».Ο Ίθαν την κοίταξε στα μάτια. «Τι θες να πεις;»«Ο πατέρας μου πιστεύει ότι ο νεαρός που καθάριζε το γραφείο του δούλευε για κάποιον ο οποίος

τον πλήρωνε για να συγκεντρώνει πληροφορίες».«Και ποιος υποτίθεται ότι είναι αυτός ο κάποιος;» ρώτησε βλοσυρά ο Ίθαν.«Ο κόμης του Κόλινγουντ».Πίσω από τα ματογυάλια, τα καστανά μάτια του Μακφί άνοιξαν διάπλατα. «Ο Κόλινγουντ;»Ο Ίθαν έσμιξε τα φρύδια του. «Αυτό είναι γελοίο. Για ποιο λόγο να προδώσει την πατρίδα του ο

Κόλινγουντ;»«Για τον ίδιο λόγο που πιστεύεις ότι θα το έκανε ο πατέρας μου. Για τα χρήματα. Ο πατέρας μου

λέει ότι, αν ερευνήσεις τα οικονομικά του λόρδου Κόλινγουντ, θα διαπιστώσεις πόσο απελπισμέναχρειαζόταν κεφάλαια εκείνη την εποχή, και επίσης ότι τώρα πια δε βρίσκεται σε δυσχερή θέση».

Ο Ίθαν ανασάλεψε νευρικά στην καρέκλα του· ήταν φανερό ότι αυτή η ιδέα δεν του άρεσεκαθόλου. «Ποτέ δεν τον συμπάθησα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι προδότης».

«Ό,τι κι αν είναι», είπε ο Μακφί και σηκώθηκε από τη θέση του, «πρέπει να εξετάσουμε κάθεενδεχόμενο. Θα έχω το όνομα του Κόλινγουντ υπόψη μου. Εν τω μεταξύ, είναι ώρα να αρχίσω τιςέρευνες. Αμέσως μόλις έχω κάτι συγκεκριμένο να αναφέρω, θα σας ενημερώσω».

«Ευχαριστώ», είπε η Γκρέις και σηκώθηκε κι εκείνη. Είχε εμπιστοσύνη στον Τζόνας Μακφί, ίσωςεπειδή είχε ανακαλύψει το ρόλο που είχε παίξει εκείνη στην απόδραση του πατέρα της και το είχεαποκαλύψει μόνο στον εργοδότη του και σε κανέναν άλλο. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, είχε αρχίσεινα ελπίζει ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

Κοίταξε τον άντρα της και η καρδιά της έλιωσε. Ο Ίθαν της είχε πει ότι την αγαπούσε. Ήταν ταλόγια που λαχταρούσε ν’ ακούσει τόσο καιρό. Όμως τα εννοούσε; Ή μήπως τα είχε πει μόνο για νατην καθησυχάσει; Πόσο θα ήθελε να ξέρει με σιγουριά...

Σκέφτηκε την υπόσχεσή του να φέρει το γιο τους σώο και αβλαβή στο σπίτι και πήρε πάλιθάρρος. Ό,τι κι αν ένιωθε για κείνη, ο Ίθαν δεν ήταν άνθρωπος που αθετούσε το λόγο του.

Ο Ίθαν συνόδευσε τον Τζόνας Μακφί μέχρι την πόρτα. «Έχω μερικούς φίλους που ίσως μπορέσουννα μας βοηθήσουν στις έρευνες. Μόλις ξημερώσει, θα ειδοποιήσω τον κόμη του Μπραντ και τοδούκα του Σέφιλντ».

«Καλή ιδέα», είπε ο Τζόνας.«Και θα συνεχίσω κι εγώ να ψάχνω. Ενημέρωνέ με. Η Γκρέις πρέπει να βλέπει πως κάνουμε ό,τι

περνάει από το χέρι μας».

Page 194: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο ερευνητής κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Η αναμονή είναι κόλαση. Θα σας ενημερώνωόσο συχνότερα μπορώ».

«Σ’ ευχαριστώ».Ο Μακφί χάθηκε στη νύχτα και ο Ίθαν ξαναμπήκε στο σπίτι. Κόντευε να χαράξει, αλλά αυτός και

η Γκρέις ήταν ακόμα ξύπνιοι και κάθονταν στο γραφείο. Όπως είχε πει και στον Μακφί, ο Ίθανενημέρωσε τους φίλους του και μέσα σε μια ώρα στο σπίτι επικρατούσε πάλι αναβρασμός.

Ο Κορντ ήρθε με τη Βικτόρια, η οποία πήγε αμέσως να παρηγορήσει την Γκρέις. «Καταλαβαίνωπώς αισθάνεσαι. Ξέρω πόσο τρομαγμένη θα ήμουν αν είχε απαγάγει κάποιος το μωρό μου. Οιάντρες θα τον βρουν, το ξέρω. Θα βρουν τον Άντριου και θα τον φέρουν πάλι σ’ εσένα».

Η Γκρέις απλώς συγκατένευσε και της έσφιξε το χέρι.Αμέσως μόλις έφτασε ο Ρέιφ, ο Ίθαν οδήγησε τους άντρες σε ένα άλλο σαλόνι. «Σας ευχαριστώ

πολύ για τη βοήθεια».«Κι εσύ το ίδιο θα έκανες για μας», είπε ο Κορντ.Ο Ίθαν συμφώνησε. Για δεύτερη φορά στη ζωή του αισθανόταν εντελώς ανίσχυρος. Η πρώτη

φορά ήταν όταν τον είχαν φυλακίσει. Και τώρα ένιωθε εντελώς ανίκανος να βρει τον εξαφανισμένογιο του.

Για μισή ώρα περίπου, οι τρεις άντρες εξέτασαν όλα τα πιθανά κίνητρα: εκδίκηση, κέρδος, ακόμακαι παράνοια. Αν και η περίπτωση των λύτρων φαινόταν η πιο πιθανή, δεν έπρεπε να παραβλέψουνκανένα ενδεχόμενο.

«Η Γκρέις έχει επαφή με τον πατέρα της», τους είπε. «Τον συνάντησε χθες στην ταβέρνα ΤοΡόδο. Το είχα καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε. Την ακολούθησα, αλλά έφτασα αργά. Εκείνη δενπιστεύει ότι ο πατέρας της έχει καμιά ανάμειξη στην εξαφάνιση του Άντι, αλλά ο υποκόμης είναιένας απελπισμένος άνθρωπος. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τον συλλάβουν. Ίσως ψάχνει να βρεικάποιο διαπραγματευτικό όπλο».

«Ανάθεμα!» μουρμούρισε ο Κορντ. «Μόνο αυτό έλειπε στην Γκρέις –να αποδειχτεί ότι οαπαγωγέας ήταν ο πατέρας της».

«Υπάρχει και κάτι άλλο. Σύμφωνα με την Γκρέις, ο Φορσάιθ ορκίζεται πως είναι αθώος και πωςάδικα καταδικάστηκε. Κατά τα λεγόμενά του, βρήκε πληροφορίες που δείχνουν ότι ο Κόλινγουντείναι ο άνθρωπος που με πούλησε στους Γάλλους».

Οι φίλοι του έμειναν με το στόμα ανοιχτό.Ο Ρέιφ συνοφρυώθηκε. «Ο κόμης είχε γίνει η σκιά της Γκρέις. Όπως θυμάμαι, όταν έλειπες στην

αποστολή σου, περνούσε πολύ συχνά από το σπίτι». Κοίταξε τον Ίθαν. «Βλέπω ότι εκνευρίστηκες.Άρα η Γκρέις δε σ’ το είπε. Δεν του έδωσε θάρρος, αν αυτό σκέφτεσαι, κι εκείνος, αμέσως μόλιςάρχισε να αλλάζει το σώμα της, έφυγε και δεν ξαναφάνηκε».

«Αν είναι αυτός ο προδότης», πετάχτηκε ο Κορντ, «εξηγείται το ενδιαφέρον του για την Γκρέις».«Ίσως πίστευε ότι ο πατέρας της θα επικοινωνούσε κάποια στιγμή μαζί της», συνέχισε ο Ρέιφ.

«Αν είναι πράγματι ο ένοχος, θα ανησυχεί μήπως τον κυνηγήσει ο Φορσάιθ».Ο Ίθαν το είχε σκεφτεί αυτό, παρ’ όλο που δεν ήθελε. «Και τι κίνητρο θα είχε για να απαγάγει το

παιδί;»Ο Ρέιφ πήγε στο παράθυρο του σαλονιού. Ένας μεγάλος σκίουρος με φουντωτή ουρά έτρεχε στο

δέντρο έξω από το σπίτι. «Δεν ξέρω. Τα λύτρα μου φαίνεται το πιθανότερο».

Page 195: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Συμφωνώ», είπε ο Κορντ.«Κι εγώ». Ο Ίθαν αγωνιούσε για τη ζωή και την υγεία του παιδιού του και προσευχόταν οι

απαγωγείς, αν ήθελαν χρήματα, να μην αργούσαν να τα ζητήσουν.

Δεν είχε περάσει ούτε μία ώρα όταν έφτασε το σημείωμα για τα λύτρα. Οι πέντε τους –ο Ίθαν, ηΓκρέις, ο Κορντ, η Βικτόρια και ο Ρέιφ– ήταν μαζεμένοι στο γραφείο. Η Γκρέις στεκόταν δίπλαστον Ίθαν καθώς εκείνος διάβαζε φωναχτά το μήνυμα:

«“Έχουμε το γιο σας. Σε αντάλλαγμα, θέλουμε πενήντα χιλιάδες λίρες. Στις πέντε το απόγευμα θαλάβετε άλλο σημείωμα με οδηγίες για το πού να φέρετε τα χρήματα”».

Δίπλα του, η Γκρέις άρχισε να τρέμει και ο Ίθαν την οδήγησε σε μια καρέκλα.«Ανάθεμα», μουρμούρισε ο Κορντ.«Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ότι το κίνητρο ήταν τα λύτρα», είπε ο Ρέιφ.«Πρέπει... πρέπει να βρούμε τα χρήματα». Η φωνή της Γκρέις έτρεμε. «Θα... θα μαζέψουμε τόσα

πολλά;» Κοίταξε τον Ίθαν και ο φόβος στα μάτια της έκανε την καρδιά του να σφιχτεί.«Θα τα βρούμε, αγάπη μου», της είπε μαλακά.Ο Κορντ μίλησε στη Βικτόρια. «Γιατί δε λες στον Μπέινς να φέρει τσάι για τις δυο σας στο

σαλόνι;»Εκείνη του έριξε μια ματιά και κατάλαβε ότι οι άντρες δεν ήθελαν να αναστατώσουν περισσότερο

την Γκρέις, καταστρώνοντας μπροστά της σχέδια. Ακόμα και η καταβολή των λύτρων δενεξασφάλιζε ότι το παιδί θα γυρνούσε σώο στο σπίτι του. Άλλωστε κανείς δεν ήξερε καν αν ήτανακόμα ζωντανό. Το να ταΐζεις ένα πεινασμένο, ανήσυχο βρέφος έξι εβδομάδων μερικές φορές ήτανπολύ μεγάλη φασαρία.

Η Βικτόρια βοήθησε την Γκρέις να σηκωθεί και βγήκαν μουδιασμένες από το γραφείο. Ο Ίθανδεν την είχε ξαναδεί σε τέτοια κατάσταση, τόσο ωχρή και ταραγμένη. Ήταν πάντα τόσο δυνατή.Όμως τώρα πια ήταν μητέρα και είχε χάσει το παιδί της.

Πήρε πάλι όρκο να της το φέρει πίσω γερό.«Εντάξει, ας πιάσουμε δουλειά». Τα λόγια του Ρέιφ τον έβγαλαν από την περισυλλογή του. «Ο

Ίθαν θα κανονίσει να συγκεντρωθεί το ποσό. Ο Κορντ κι εγώ θ’ αρχίσουμε να ψάχνουμε γιαπληροφορίες, να δούμε τι μπορεί να μάθουμε. Θα συναντηθούμε πάλι εδώ στις πέντε το απόγευμα.Έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας μέχρι να έρθει το σημείωμα».

Ο Ίθαν συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι. Ήταν μαθημένος να δίνει εκείνος εντολές, αλλά τώρακινδύνευε η οικογένειά του, το μυαλό του ήταν θολωμένο, και αισθανόταν ευγνωμοσύνη για τηδύναμη του Ρέιφ.

Ο Κορντ και ο Ρέιφ έφυγαν ο καθένας για τη δουλειά που είχε αναλάβει και ο Ίθαν πήγε ναπαρηγορήσει την Γκρέις.

Καθόταν με τη Βικτόρια και φαινόταν κάπως καλύτερα. Είχε ξαναβρεί λίγη από τη δύναμη και τηναποφασιστικότητά της. Ο Ίθαν πήγε κοντά της, γονάτισε και της έπιασε το χέρι.

«Θα τον βρούμε, Γκρέις. Μόνο αυτό θέλω να σκέφτεσαι. Τώρα πάω να μιλήσω με τον τραπεζίτημου. Μόλις οι απαγωγείς πάρουν τα χρήματα, δε θα έχουν λόγο να κρατάνε άλλο τον Άντι».

Το χέρι της έτρεμε. «Κι αν κλαίει; Οι άντρες απεχθάνονται τα μωρά που κλαίνε. Μπορεί...

Page 196: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μπορεί...»«Σταμάτα. Ο Άντριου είναι φρόνιμο παιδάκι. Δεν κλαίει σχεδόν καθόλου».«Πώς το ξέρεις;»Ο Ίθαν χαμογέλασε αμήχανα. «Κάθομαι μαζί του στο δωμάτιο μερικές φορές. Πάντα χαμογελάει

όταν με βλέπει να μπαίνω. Είναι καλό παιδάκι».Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. «Ω Ίθαν...»«Θα τον βρούμε, αγάπη μου. Μέχρι το βράδυ θα έχει γυρίσει σπίτι».Η Γκρέις κούνησε απλώς το κεφάλι της. Σκούπισε τα μάτια της με τρεμάμενο χέρι και ο Ίθαν

προσευχήθηκε να έβγαιναν τα λόγια του αληθινά.

Το σημείωμα έφτασε στις πέντε ακριβώς. Το έφερε ένα ρακένδυτο χαμίνι. Ο Κορντ άρπαξε το παιδί,το έσυρε στο χολ και οι τρεις άντρες άρχισαν να το ανακρίνουν.

«Ποιος σε έστειλε;» ρώτησε ο Ίθαν, κρατώντας το παιδί από το γιακά του κουρελιασμένουπουκαμίσου του.

«Ένας τύπος που μου έδωσε ένα σελίνι για να σας φέρω το σημείωμα και το έφερα. Δεν έκανατίποτα κακό».

«Πώς ήταν αυτός ο τύπος;» ρώτησε ο Κορντ.«Αδύνατος και άσχημος, όχι πολύ ψηλός. Είπε πως αν δεν έφερνα το σημείωμα, θα με έβρισκε

και θα μου έκοβε τη γλώσσα».Άφησαν το παιδί να φύγει κι εκείνο τσακίστηκε να βγει από το σπίτι. Όλοι μαζί, άντρες και

γυναίκες, πήγαν στο γραφείο για να διαβάσουν το μήνυμα. Παρ’ όλο που ο Ίθαν είχε καταφέρει νασυγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα, τα νέα ήταν απογοητευτικά. Ο Ρέιφ και ο Κορντ δεν είχανβρει καμιά πληροφορία για το πού κρατούσαν οι απαγωγείς το μωρό. Ο Τζόνας Μακφί είχε στείλειμήνυμα ότι μέχρι στιγμής δεν είχε ανακαλύψει τίποτα χρήσιμο. Είχε προσφερθεί να πάει μαζί τουςεκείνο το βράδυ, αλλά ο Ίθαν είχε αρνηθεί, πιστεύοντας ότι οι τρεις τους θα τα έβγαζαν πέρα.Προτιμούσε να χρησιμοποιήσει ο Μακφί το ταλέντο του στην έρευνα σε κάτι πιο σημαντικό.

Ο Ίθαν ξεδίπλωσε το σημείωμα και άρχισε να διαβάζει φωναχτά: «“Έλα στο Φρίμπορν Κορτ,κοντά στο Γκρέι’ς Ινν Λέιν, και άφησε τα χρήματα στην αρχή του στενού, κοντά στο καπηλειό τουΜόζες, τα μεσάνυχτα. Σε αντάλλαγμα θα πάρεις άλλο σημείωμα, που θα σου λέει πού θα βρεις τομωρό. Να είσαι μόνος”».

«Γιατί δεν κάνουν την ανταλλαγή επιτόπου;» ρώτησε ο Ρέιφ, εκφράζοντας την απορία όλων.«Χριστέ μου». Ο Ίθαν τράβηξε τα μαλλιά του. «Δε γίνεται να τους δώσουμε τα χρήματα... χωρίς

να πάρουμε πίσω τον Άντριου».«Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;» ρώτησε η Γκρέις και η φωνή της ήταν ένας ψίθυρος.Ο Ίθαν έσφιξε τα δόντια του. «Θα στήσουμε καρτέρι στο στενό και θα ακολουθήσουμε αυτόν που

θα έρθει για να πάρει τα χρήματα. Οι τρεις μας θα καταφέρουμε να μην τον χάσουμε».«Κατά πάσα πιθανότητα», είπε ο Κορντ, «θα μεταφέρει τα χρήματα στο κρησφύγετό του για να τα

μοιραστεί με τους συνεργούς του κι εκεί θα βρούμε το παιδί».Ο Ίθαν προσευχήθηκε να είχε δίκιο ο φίλος του.

Page 197: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο χρόνος φαινόταν ατελείωτος. Η Γκρέις πότε βημάτιζε νευρικά στο δωμάτιο και πότε κοιτούσε απότο παράθυρο χωρίς να βλέπει τίποτα.

«Κοντεύει δέκα η ώρα», είπε εν τέλει ο Ίθαν. «Πρέπει να φτάσουμε εκεί νωρίς, να ελέγξουμε τηνπεριοχή, να βρούμε μέρη για να κρυφτούμε απ’ όπου θα μπορούμε να βλέπουμε χωρίς να μαςβλέπουν».

Η Γκρέις σηκώθηκε από τον καναπέ και πήγε κοντά του. «Θέλω να έρθω μαζί σου».Ο Ίθαν την έπιασε μαλακά από τους ώμους και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Αυτό που

ζητάς δε γίνεται, αγάπη μου. Αν έρθεις, θα έχουμε άλλον ένα λόγο να ανησυχούμε».«Ο Άντριου είναι και δικός μου γιος. Αν τον βρεις, μπορεί να είναι πεινασμένος ή

τραυματισμένος. Μπορεί να με χρειάζεται, Ίθαν. Θα έρθω μαζί σου».Εκείνος το σκέφτηκε για λίγο, αλλά μετά ένευσε πάλι αρνητικά. «Καταλαβαίνω την αγωνία σου,

αλλά είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Όταν τον φέρουμε σπίτι, θα χρειαστεί τη μητέρα του. Και τι θαγίνει αν σου συμβεί κάτι εκεί έξω;»

«Σε παρακαλώ, Ίθαν».Εκείνος έσκυψε και τη φίλησε στο μάγουλο. «Λυπάμαι, Γκρέις, μακάρι να μπορούσα να σε πάρω,

αλλά δε γίνεται. Πρέπει να κάνω αυτό που είναι καλύτερο για τον Άντριου».«Πρέπει να φύγουμε», είπε ο Κορντ. «Δεν ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε». Έβγαλε ένα πιστόλι

από την τσέπη του σακακιού του, έλεγξε τη θαλάμη και το έβαλε πάλι στην τσέπη του. Ο Ίθαν και οΡέιφ έκαναν το ίδιο με τα δικά τους πιστόλια κι έπειτα ο Κορντ πήγε κοντά στη Βικτόρια και τηφίλησε στο στόμα. «Θα γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται».

«Να προσέχεις», είπε η Τόρι, χαϊδεύοντάς τον στο μάγουλο.Ο Ίθαν αγκάλιασε την Γκρέις. «Θα φέρω τον Άντριου στη μητέρα του».Εκείνη απλώς κούνησε το κεφάλι. Ο λαιμός της έκαιγε και η καρδιά της κόντευε να σπάσει. «Να

προσέχεις».Ο Ίθαν έσκυψε και τη φίλησε πολύ τρυφερά. Μερικά λεπτά αργότερα οι άντρες έφυγαν και η

Γκρέις έμεινε με τη Βικτόρια.«Με συγχωρείς, Τόρι», είπε και σηκώθηκε αργά από τον καναπέ. «Πρέπει να πάω επάνω για ν’

αλλάξω».Η Τόρι την κοίταξε καχύποπτα. «Να αλλάξεις; Γιατί; Απ’ ό,τι ξέρω, δεν περιμένεις επισκέψεις».«Πάω στο καπηλειό του Μόζες και δε νομίζω ότι η μουσελίνα και η δαντέλα είναι η κατάλληλη

αμφίεση».Η Τόρι γούρλωσε τα μάτια της. «Άκουσες τι είπε ο Ίθαν. Αν πας μαζί τους, θα ανησυχεί και για

σένα».«Κανείς δε θ’ ανησυχεί αν δεν ξέρει ότι είμαι εκεί».Η Τόρι δάγκωσε το χείλι της. «Σ’ αυτό δεν έχεις άδικο».«Όπως είπα και στον Ίθαν, ο Άντριου μπορεί να με χρειάζεται».Η φίλη της αναστέναξε, καταλαβαίνοντας ότι κάθε αντίλογος θα ήταν μάταιος. «Τέλος πάντων.

Ξέρω πώς θα έκανα αν είχα χάσει τον μικρό μου Τζέρεμι και το κυριότερο είναι ότι δεν μπορείς ναπας εκεί μόνη. Είμαι κάπως καλοντυμένη για τις φτωχογειτονιές. Ίσως η καμαριέρα σου θαμπορούσε να μου δανείσει κάτι πιο απλό για να φορέσω».

Η Γκρέις έσκυψε και την αγκάλιασε. «Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που κάνεις, Τόρι».

Page 198: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Εγώ, αντίθετα, ύστερα από το αποψινό, ελπίζω να μην το ξαναθυμηθούμε ποτέ».

Ο αμαξάς της Γκρέις, ο Τζέιμς Ντόρι, καθόταν στη θέση του στην άμαξά της. Ήταν έναςμεγαλόσωμος, ρωμαλέος άντρας με μακριά μύτη και καλοσυνάτα μάτια και η Γκρέις τονεμπιστευόταν απόλυτα. Καθώς η άμαξα γλιστρούσε όλο και πιο βαθιά στις κακόφημες συνοικίες τουΛονδίνου, χαιρόταν που τον είχε μαζί της.

«Καθόλου δε μου αρέσει αυτή η περιοχή», είπε η Τόρι, εκφράζοντας τις σκέψεις της Γκρέις. Οιπλακόστρωτοι δρόμοι είχαν εξαφανιστεί προ πολλού και τώρα οι τροχοί της άμαξας κυλούσαν σεστενά λασπωμένα σοκάκια. Τα κτίρια κατά μήκος του δρόμου ήταν ετοιμόρροπα, τα ξύλιναπαραθυρόφυλλα σπασμένα και κρέμονταν από τα παράθυρα, οι σαπισμένες πόρτες γεμάτες τρύπες.Τα σύννεφα έκρυβαν το φτενό φεγγάρι, πνίγοντας την πόλη στο σκοτάδι.

Η άμαξα έστριψε σε μια γωνία, μπήκε στο Χόλμπορν και βρέθηκε σε μια πλατεία χωρίς όνομα,αλλά στα μισά του αδιέξοδου δρόμου η Γκρέις είδε την ταμπέλα του καπηλειού του Μόζες.

«Συνέχισε», είπε στον αμαξά από το άνοιγμα της καμπίνας και ο Τζέιμς Ντόρι, αντί να στρίψει,προχώρησε πιο μέσα στο στενό. «Εντάξει, τώρα μπορείς να σταματήσεις».

Αμέσως μόλις το όχημα σταμάτησε, η Γκρέις και η Τόρι κατέβηκαν. Αντίθετα από το χωρίςόνομα δρόμο όπου βρισκόταν το καπηλειό, το Χόλμπορν, σ’ εκείνο το συγκεκριμένο κομμάτι του,ήταν πολύ ήσυχο. Οι δυο γυναίκες φορούσαν σκούρα μάλλινα φορέματα και ζεστές μάλλινες κάπεςπου τις βοηθούσαν να μην ξεχωρίζουν μέσα στο σκοτάδι. Ασυναίσθητα, η Γκρέις ψηλάφισε τοκόσμημα που είχε στην τσέπη της, το πολύτιμο περιδέραιο με τα μαργαριτάρια και τα διαμάντια. Ανκάτι πήγαινε στραβά, αν τα χρήματα δεν ήταν αρκετά, ίσως το περιδέραιο έπειθε τους απαγωγείς νααπελευθερώσουν το γιο της.

Ο αμαξάς στάθηκε μπροστά της με το καπέλο στο χέρι. «Θέλετε να έρθω μαζί σας, λαίδη μου;»Όσο δελεαστικό κι αν ήταν να τον έχει μαζί της, αν ήθελαν να περάσουν απαρατήρητοι θα έπρεπε

να είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι.«Θα προτιμούσα να περιμένετε εδώ, κύριε Ντόρι. Μπορεί να χρειαστούμε εσπευσμένα την

άμαξα».Ο οδηγός συγκατένευσε σκυθρωπός. Προφανώς ανησυχούσε και δεν του άρεσε που τον άφηναν

πίσω.«Δεν πρέπει να μας δουν», είπε η Τόρι. «Ας μη δυσκολέψουμε ακόμα περισσότερο τη δουλειά

των αντρών».Η Γκρέις συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι. «Θα βρούμε ένα μέρος να κρυφτούμε κοντά στο

στενό και θα περιμένουμε μέχρι να πάρουν τα χρήματα. Οι άντρες θα τον ακολουθήσουν κι εμείς θαακολουθήσουμε εκείνους».

Ήταν ένα απλό και καλό σχέδιο. Καθώς τρύπωναν πίσω από μερικά αναποδογυρισμένα κασόνιαμπροστά από ένα έρημο κτίριο, κοντά στο στενό, η Γκρέις σκέφτηκε ότι μπορεί και να πετύχαινε.Από την κρυψώνα τους μπορούσαν να βλέπουν το καπηλειό και τους μεθυσμένους πελάτες πουμπαινόβγαιναν από την μπροστινή πόρτα. Στο παράθυρο κάτω από την ταμπέλα που έγραφε«Μόζες», μια άλλη επιγραφή διαφήμιζε «Πίνετε με Μία Πένα, Μεθάτε με Δύο».

Η Γκρέις ανατρίχιασε και τύλιξε την κάπα πιο σφιχτά γύρω της. Βάζοντας το χέρι στην τσέπη της

Page 199: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

φούστας της για να βγάλει ένα μικρό ρολόι με πορσελάνινο καντράν, ένιωσε τα λεία, δροσεράμαργαριτάρια. Κοίταξε την ώρα. Σχεδόν δώδεκα και τέταρτο. Και της φαινόταν ότι περίμεναν ώρες.

Τότε άκουσε τα χαλίκια να τρίζουν, προδίδοντας τον ερχομό κάποιου που πλησίαζε από το βάθοςτου στενού, και όλες της οι αισθήσεις τέθηκαν σε επιφυλακή. Άκουσε ένα θρόισμα, σαν κάποιος νασήκωνε κάτι από κάτω. Υπέθεσε ότι ήταν τα χρήματα. Έπειτα τα βήματα απομακρύνθηκαν προς τηνίδια κατεύθυνση και τρεις σκοτεινές φιγούρες εμφανίστηκαν από τα σημεία όπου κρύβονταν.

Αναγνώρισε τους φαρδιούς ώμους του Ίθαν, τον ανεπαίσθητο δισταγμό στο βάδισμά του, και ηκαρδιά της σταμάτησε. Της είχε πει ότι την αγαπούσε κι εκείνη προσευχήθηκε να ήταν αλήθεια,προσευχήθηκε να βρουν το γιο της.

Το γιο μας , είχε πει ο Ίθαν και τα λόγια του της έφεραν δάκρυα στα μάτια. Όταν με το καλό οΆντριου γυρνούσε σπίτι, ίσως γίνονταν επιτέλους μια σωστή οικογένεια. Αυτή ήταν η μεγαλύτερηεπιθυμία της.

Η Τόρι βγήκε από την κρυψώνα της τη στιγμή που οι άντρες χάνονταν πίσω από τα κτίρια πουπλαισίωναν το δρόμο, ακολουθώντας το θήραμά τους που προχωρούσε αμίλητο μπροστά.Ξεπρόβαλε και η Γκρέις, και μαζί με τη Βικτόρια τους ακολούθησαν χωρίς να κάνουν θόρυβο,προσέχοντας να μένουν αρκετά πιο πίσω για να μην τις δουν.

Ένας αρουραίος πέρασε τρέχοντας μπροστά από τον τοίχο στο σκοτάδι και ένα ρίγος τηδιαπέρασε. Η αποφορά των ψοφιμιών που σάπιζαν ήταν αποκρουστική και ζάρωσε τη μύτη της.Δίπλα της, η Τόρι κρατούσε τη φούστα της σηκωμένη για να αποφύγει μια λακκούβα γεμάτηβρομόνερα. Κοιτάχτηκαν αηδιασμένες και συνέχισαν να περπατούν. Η Γκρέις μόλις είχε φτάσει στηγωνία όταν άκουσε κάποιον να βλαστημάει.

«Τον είδα να πηγαίνει από δω», είπε ο Κορντ, «αλλά τρύπωσε πίσω από κάτι βαρέλια και τονέχασα».

«Δεν είναι εκεί», είπε ο Ρέιφ, επιστρέφοντας βιαστικός στο σημείο όπου στεκόταν ο Κορντ.«Προς τα πού πήγε;»«Δεν ξέρω», απάντησε ο Ρέιφ σκυθρωπά.«Να πάρει και να σηκώσει. Τον χάσαμε».«Ας ελπίσουμε ότι θα τον βρει ο Ίθαν».Σαρώνοντας με το βλέμμα το σκοτάδι, ο Κορντ πέταξε μια βρισιά που δε θα τολμούσε ποτέ να

ξεστομίσει αν ήξερε ότι τον άκουγαν οι γυναίκες. Κρυμμένη πίσω από τον τραχύ τούβλινο τοίχολίγο πιο πέρα, η Γκρέις κοίταξε την Τόρι και την έπνιξε η αγωνία. Αν οι άντρες είχαν χάσει τοναγγελιαφόρο, μπορεί να μην έβρισκαν ποτέ τους απαγωγείς και κατά συνέπεια το γιο της.

Τα σύννεφα άνοιξαν για μια στιγμή, αφήνοντας το φεγγάρι να φανεί και να φωτίσει το τοπίο.«Εκεί!» Ο ψίθυρος της Τόρι ακούστηκε από μερικά μέτρα πιο πέρα. «Να ο νεαρός! Κρατάει τοσακίδιο!»

«Καλά λες –αυτός είναι!» Ανασηκώνοντας τη φούστα της, η Γκρέις άρχισε να τρέχει.«Γκρέισι, περίμενε. Πρέπει να φωνάξουμε τους άντρες!»«Δεν έχουμε καιρό!» φώναξε πάνω από τον ώμο της και τώρα ήταν η σειρά της Τόρι να

βλαστημήσει. Τρέχοντας προς την ομάδα που σκόρπιζε για να ψάξει τον αγγελιαφόρο, σήκωσε ταχέρια της και άρχισε να κάνει νοήματα στον Κορντ.

Page 200: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

26

Τι στην οργή;..» Ο Κορντ κοίταξε τη μικρόσωμη γυναικεία φιγούρα που έτρεχε προς το μέρος τουμέσα στο σκοτάδι και έβγαλε ένα επιφώνημα όταν είδε ότι ήταν η γυναίκα του. «Για όνομα τουΘεού, Βικτόρια, τι κάνεις εδώ;»

«Δεν έχουμε καιρό για λόγια!» Η Τόρι πήρε μια βαθιά εισπνοή γιατί είχε λαχανιάσει από τοτρέξιμο και τον τράβηξε με μανία από το μανίκι. «Πρέπει να βιαστούμε! Η Γκρέις εντόπισε το παιδίκαι έτρεξε πίσω του. Πρέπει να την προλάβουμε πριν απομακρυνθεί πολύ».

Σφίγγοντας τα δόντια, ο Κορντ άρχισε να τρέχει ξοπίσω της καθώς εκείνη τον οδηγούσε προς τακει απ’ όπου είχε έρθει. «Σου ορκίζομαι πως όταν γυρίσουμε σπίτι, θα σε σπάσω στο ξύλο».

Η Τόρι χαμογέλασε και έκανε ένα μορφασμό. Τα λόγια του άντρα της δεν την τρόμαζαν καθόλου.Ο Ρέιφ έτρεχε δίπλα στον Κορντ και μια στιγμή αργότερα ο Ίθαν ξεπρόβαλε από τα σκοτάδια.

«Τον έχασα», είπε. «Τη μια στιγμή ήταν μπροστά μου και την επόμενη...» Είδε τη Βικτόρια καισταμάτησε. «Εσύ τι στην οργή κάνεις εδώ;» Συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι εφόσον βρισκόταν εκείη Βικτόρια θα ήταν και η Γκρέις, τον έπιασε πανικός. Της έριξε μια αγριωπή ματιά που θα έκανε μιαπιο αδύναμη γυναίκα να ζαρώσει από φόβο. «Πού είναι;» ρώτησε καθώς η ομάδα συνέχιζε πάλι ναπροχωράει.

Του απάντησε ο Κορντ αντί για κείνη. «Η Γκρέις εντόπισε τον αγγελιαφόρο και τονακολούθησε».

«Θεέ και Κύριε!»«Δεν ήθελε να τον χάσει», πρόσθεσε η Βικτόρια. «Από δω πήγε». Έδειξε προς ένα λαβύρινθο από

ετοιμόρροπα κτίρια που μόλις και ξεχώριζαν μέσα στο σκοτάδι. Μόνο το αχνό φως του φεγγαριούπου τρυπούσε τα σύννεφα φώτιζε το δρόμο τους. «Ελάτε! Πρέπει να βιαστούμε!»

Ο Ίθαν ακολούθησε τη Βικτόρια, νιώθοντας το αίμα του να παγώνει από το φόβο για τη ζωή τηςΓκρέις. Τώρα δεν κινδύνευε μόνο ο γιος του αλλά και η γυναίκα του.

Έφτασαν στο σημείο όπου η Βικτόρια είχε δει για τελευταία φορά την Γκρέις, αλλά το μόνο πουείδε ο Ίθαν ήταν βαθύ σκοτάδι. Η Γκρέις δε φαινόταν πουθενά.

«Απλωθείτε», πρόσταξε. «Πρέπει να τη βρούμε».Ο Κορντ και η Βικτόρια πήγαν αριστερά, ο Ρέιφ πήγε δεξιά και ο Ίθαν συνέχισε ευθεία. Η καρδιά

του χτυπούσε σαν τρελή, έτοιμη να πεταχτεί από το στήθος του. Έπρεπε να τη βρει. Δεν άντεχε ούτενα σκέφτεται ότι θα την έχανε.

Οι άντρες συνέχισαν να ψάχνουν, τα λεπτά κυλούσαν, αλλά ούτε η Γκρέις ούτε ο νεαρός τονοποίο είχε ακολουθήσει φαίνονταν πουθενά.

Η Γκρέις ακολούθησε το κοκαλιάρικο χαμίνι με τα λιγδωμένα μαλλιά, το βρόμικο πουκάμισο και τοκουρελιασμένο καφετί παντελόνι και το είδε να κατεβαίνει μερικά χωμάτινα σκαλοπάτια που κάποτεοδηγούσαν σε μια πόρτα. Τώρα η ξύλινη πόρτα κειτόταν κομματιασμένη στο έδαφος. Η είσοδος

Page 201: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

οδηγούσε σε κάτι που έμοιαζε με ετοιμόρροπο ξενώνα. Η Γκρέις ανατρίχιασε όταν σκέφτηκε τιείδους πελάτες μπορεί να σύχναζαν σε ένα τέτοιο μέρος.

Περίμενε μια στιγμή και κοίταξε πάνω από τον ώμο της, ελπίζοντας να δει την Τόρι και τουςάντρες να έρχονται, ήξερε όμως ότι δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Μόλις μερικάδευτερόλεπτα αφότου το αγόρι έσκυψε και τρύπωσε στην είσοδο, η Γκρέις το ακολούθησεκατεβαίνοντας αθόρυβα τα χωμάτινα σκαλοπάτια ώσπου έφτασε σε ένα υπόγειο.

Το σκοτάδι που επικρατούσε εκεί κάτω ήταν σχεδόν απόκοσμο· η μόνη ακτίνα φωτός ερχόταναπό την κορυφή μιας διαλυμένης ξύλινης σκάλας. Ο χώρος μύριζε μούχλα και υγρασία και οι ιστοίτης αράχνης που κρέμονταν από το ταβάνι του άγγιζαν φευγαλέα το πρόσωπό της. Προσπάθησε ναμη σκεφτεί τι είδους όντα μπορεί να κρύβονταν στις σκιές και συνέχισε να κοιτάζει ίσια μπροστάτης, ώσπου είδε το παιδί να ανεβαίνει στο ισόγειο και να χάνεται.

Το ακολούθησε βιαστικά, τοποθετώντας με προσοχή το ένα πόδι μπροστά από το άλλο,ζαρώνοντας κάθε φορά που έτριζε μια σανίδα, σίγουρη ότι κάποιος την είχε ακούσει. Στην κορυφήτης σκάλας, σταμάτησε και κοίταξε γύρω. Είδε το παιδί μερικά μέτρα πιο μπροστά, να ανεβαίνει μιασκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο. Αμέσως μόλις το έχασε από τα μάτια της έτρεξε ξοπίσωτου, ανεβαίνοντας τη σκάλα με ακόμα μεγαλύτερη αγωνία απ’ όσο πριν. Ευχήθηκε να ερχόταν οΊθαν, προσευχήθηκε να καταλάβαινε πού βρισκόταν.

Αν οι άντρες δεν έφταναν σύντομα, θα ανακάλυπτε πού είχε πάει το αγόρι κι έπειτα θα πήγαινε νατους φέρει.

Ένας μακρύς διάδρομος ανοιγόταν μπροστά της. Μπαλώματα από σκισμένη, ξεθωριασμένηταπετσαρία κρέμονταν από τους τοίχους και το πάτωμα ήταν ανώμαλο, με τις σανίδες παλιές καιφθαρμένες. Περνώντας έξω από ένα δωμάτιο, άκουσε ομιλίες κι έπειτα το κακαριστό γέλιο μιαςγυναίκας.

Στο τέλος του διαδρόμου, μια πόρτα έκλεισε και η Γκρέις προχώρησε προς τα κει. Θα ήθελε ναείχε ένα πιστόλι ή κάποιο άλλο όπλο, αλλά δε σκόπευε να πάει εκεί μόνη, μόνο να είναι παρούσαόταν ο Ίθαν θα έβρισκε τον Άντριου. Προσευχήθηκε πάλι να είχε βρει η Τόρι τους άντρες καιπροσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της με τη σκέψη ότι από στιγμή σε στιγμή θα έβλεπε τονΊθαν να εμφανίζεται.

Αντί γι’ αυτόν όμως, τη στιγμή που προχωρούσε στο διάδρομο, μια σιλουέτα πετάχτηκε από πίσωτης και άκουσε τον κόκορα ενός πιστολιού να ανασηκώνεται.

«Βρε, βρε, τι βλέπουνε τα ματάκια μου;»Ο φόβος έκανε το στομάχι της να σφιχτεί και το στόμα της ξεράθηκε. Γύρισε αργά προς τη φωνή

και είδε ένα μικρόσωμο άντρα με άσχημο πρόσωπο και χαλασμένα δόντια.«Τι κάνει μια κοκόνα σαν ελόγου σου στα μέρη μας;»Η Γκρέις ίσιωσε τους ώμους της, αποφασισμένη να μην του δείξει πόσο φοβόταν. «Ήρθα να

πάρω το γιο μου».«Ναι, ναι, αυτό σκέφτηκα κι εγώ». Της έκανε νόημα με το όπλο να προχωρήσει προς το βάθος

του διαδρόμου και η Γκρέις υπάκουσε. Κάτω από την γκριζωπή μάλλινη φούστα τα γόνατά τηςέτρεμαν. Στο τέλος του διαδρόμου, ο άντρας άνοιξε την πόρτα ενός υπνοδωματίου κι έπειταπαραμέρισε για να περάσει πρώτη.

Καθώς προχωρούσε προς την πόρτα, η Γκρέις είδε το αγόρι που είχε ακολουθήσει να περνάει από

Page 202: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

μπροστά της και να βγαίνει από το δωμάτιο, κρύβοντας στην τσέπη του ένα νόμισμα. Της έριξε μιαματιά, κοίταξε τον άντρα που τη σημάδευε με το πιστόλι και έφυγε τρέχοντας προς τη σκάλα, στοτέλος του διαδρόμου.

Ο άσχημος άντρας δεν του έδωσε καμιά σημασία, αλλά έσπρωξε την Γκρέις στα πλευρά με τοπιστόλι για να προχωρήσει. «Πέρνα μέσα».

Η Γκρέις ξεροκατάπιε και συνέχισε να προχωράει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει από το φόβο,οι παλάμες της ήταν ιδρωμένες. Είπε στον εαυτό της ότι ο Ίθαν θα την έβρισκε, αλλά με κάθε βήμαπου έκανε της ήταν και πιο δύσκολο να το πιστέψει. Το κρησφύγετο ήταν πολύ καλά κρυμμένο. Ανδεν την είχε δει κανείς να μπαίνει, δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβουν πού βρισκόταν.

Μάζεψε το κουράγιο της. Καθώς περνούσε την πόρτα, μια κίνηση τράβηξε την προσοχή της καισυνειδητοποίησε ότι υπήρχε κι άλλος σ’ εκείνο το άθλιο δωμάτιο. Όταν αντίκρισε το πρόσωπο τουάντρα που στεκόταν και της χαμογελούσε από την άλλη άκρη του δωματίου, έβγαλε μια κραυγήέκπληξης.

«Εσύ!»Το πρόσωπό του πήρε μια μοχθηρή έκφραση. «Μάλιστα, εγώ. Γουίλαρντ Κοξ, στις διαταγές σας.

Τι έκπληξη κι αυτή, ε; Η αγαπητικιά του καπετάνιου ήρθε να με επισκεφθεί».Τα γόνατά της λύθηκαν. Ο Γουίλαρντ Κοξ, ο τρίτος καπετάνιος του Δαίμονα των Θαλασσών. Τον

θυμόταν πολύ καλά. Ο Κοξ ήταν ένας ύπουλος, συμφεροντολόγος, αδίστακτος άνθρωπος καιεξαιτίας της είχε δεχτεί είκοσι πέντε οδυνηρές βουρδουλιές.

Η Γκρέις ανασήκωσε το πιγούνι της. «Πού είναι το μωρό μου;»«Πού είναι ο άντρας σου;» αντιγύρισε ο Κοξ.«Έξω», απάντησε η Γκρέις. «Όπου να ’ναι έρχεται».Ο Κοξ γέλασε. «Αμφιβάλλω. Πάω στοίχημα ότι δεν ξέρει καν ότι είσαι εδώ. Αν θυμάμαι καλά,

είσαι πολύ ξεροκέφαλη κοπέλα. Το πείσμα σου λίγο έλειψε να σε ξεκάνει την προηγούμενη φορά».Η Γκρέις κράτησε το βλέμμα της καρφωμένο στο πρόσωπό του. Ο Κοξ δεν ήταν άσχημος άντρας,

αν αγνοούσες τα γκρίζα, ψυχρά του μάτια. «Τι έκανες το μωρό μου;»Πριν προλάβει να της απαντήσει, ένας ήχος ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο και η Γκρέις

αναγνώρισε το κλάμα του μωρού της. Η καρδιά της πήγε να σπάσει.«Το σιχαμένο το μυξιάρικο άρχισε πάλι να γκρινιάζει», είπε ο μικρόσωμος άσχημος άντρας. «Δε

μ’ άφησε να κλείσω μάτι όλη νύχτα με το κλάμα του. Σ’ το είπα ότι έπρεπε να το ξεφορτωθούμε!»Η Γκρέις αλαφιάστηκε. Έσφιξε τις γροθιές της τόσο δυνατά που τα νύχια της χώθηκαν στις

παλάμες της.Ο Κοξ κοίταξε το σακίδιο που ήταν αφημένο στο πάτωμα ακριβώς δίπλα στην πόρτα. «Ηρέμησε,

Γκίλις. Τώρα που έχουμε τα λεφτά, δε δίνω δεκάρα τσακιστή τι θα κάνεις με το μωρό».Ο άντρας που λεγόταν Γκίλις χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας τα σάπια, σπασμένα δόντια του. Με

μια έκφραση γεμάτη μοχθηρία, γύρισε προς την πόρτα ανάμεσα στα δυο δωμάτια και προχώρησεπρος τα κει.

«Όχι!» Η Γκρέις του έκοψε το δρόμο. «Μην τον πειράξεις. Μωρό είναι!»«Φύγε από μπροστά μου!» Ο Γκίλις την έσπρωξε τόσο δυνατά, που έπεσε πάνω στον τοίχο και

σωριάστηκε στο πάτωμα, στη γωνία. Ίθαν, σκέφτηκε, βοήθησέ με να σώσω το γιο μας.Καταφέρνοντας να σηκωθεί, η Γκρέις έτρεξε πάλι προς την πόρτα απ’ όπου είχε περάσει ο Γκίλις.

Page 203: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Στην άλλη άκρη του δωματίου, το μωρό ήταν ξαπλωμένο πάνω σε ένα σωρό από κουρέλια πουχρησίμευαν σαν αυτοσχέδιο κρεβάτι. Η γαλάζια κουβερτούλα του δεν ήταν αρκετά χοντρή για να τοκρατήσει ζεστό σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Ο Γκίλις στάθηκε ανάμεσα σ’ εκείνη και το παιδί. Απελπισμένη, η Γκρέις έβγαλε από την τσέπητης μάλλινης φούστας της το μαργαριταρένιο περιδέραιο. Το χέρι της έτρεμε καθώς το πρόσφερεστον απαγωγέα. «Αν θέλεις χρήματα, πάρε αυτό. Αξίζει μια περιουσία. Άφησέ με να πάρω το γιομου και το περιδέραιο είναι δικό σου».

Τα μαύρα μάτια του έλαμψαν από χαρά και κούνησε με προθυμία το κεφάλι. «Εντάξει. Δώσ’ τομου και πάρε το μυξιάρικό σου».

Η Γκρέις άπλωσε το χέρι της και ο Γκίλις άρπαξε το περιδέραιο από τα δάχτυλά της. Το έβαλεστην τσέπη του, αλλά αντί να βγει από το δωμάτιο, την έσπρωξε πάνω στον τοίχο με όλη του τηδύναμη και προχώρησε πάλι προς το μωρό.

Η Γκρέις τρομοκρατήθηκε. Δε θα τους άφηνε να φύγουν! Έπρεπε να το είχε φανταστεί. Σκόπευενα τους σκοτώσει και τους δυο. Κοιτάζοντας αλαφιασμένη ολόγυρα, έψαξε να βρει κάτι που θαμπορούσε να χρησιμοποιήσει σαν όπλο. Μια φθαρμένη σκούπα με την ψάθα φαγωμένη ως τοκοντάρι ήταν ακουμπισμένη στον τοίχο. Αρπάζοντάς την, όρμησε προς το μέρος του προτού οΓκίλις φτάσει κοντά στο μωρό και στάθηκε ανάμεσά τους.

«Δε θα σ’ αφήσω να του κάνεις κακό».Ο Γκίλις χαμογέλασε, δείχνοντάς της το ξεδοντιάρικο στόμα του. «Έχεις τσαγανό, μικρή. Σε

παραδέχομαι. Μόλις ξεφορτωθώ το κλαψιάρικο, θα δω πόσο τσαγανό σού μένει όταν έχεις ένανάντρα από πάνω σου. Θα σε χορτάσω κι έπειτα θα σε παραδώσω στον Κοξ».

Προχώρησε προς το μέρος της, αλλά αντί να τον χτυπήσει με τη σκούπα, όπως περίμενε, η Γκρέιςτην κράτησε μπροστά της σαν δόρυ και όρμησε καταπάνω του. Τον βρήκε στην κοιλιά και τον έριξεανάσκελα. Ο Γκίλις έβγαλε μια κραυγή πόνου, κύλησε κάμποσα μέτρα πιο πέρα και άρχισε να τηλούζει με βρομόλογα.

Η Γκρέις άκουσε το κλάμα του μωρού πίσω της και το κουράγιο της ανανεώθηκε. Έπιασε τησκούπα από την άλλη άκρη και άρχισε να τον χτυπάει στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στα κοκαλιάρικαπόδια του και πάλι στο πρόσωπο. Ο Γκίλις σήκωσε τα χέρια του για να προστατευτεί, αλλά η Γκρέιςσυνέχισε να τον χτυπάει αλύπητα. Έπρεπε να σώσει το παιδί της. Κι αυτή ήταν η μόνη της ελπίδα.

«Θα το πληρώσεις αυτό που κάνεις, μικρή. Όταν σε πιάσω στα χέρια μου, θα σε κάνω μαύρη στοξύλο».

«Δεν πρόκειται να την αγγίξεις, βρομερό κάθαρμα». Η φωνή που ακούστηκε από την πόρτα τηνέκανε να γυρίσει απότομα προς τα κει. «Δε θα πειράξεις κανέναν από την οικογένειά μου πια».

Ένα αναφιλητό τής έκλεισε το λαιμό και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Ίθαν...»Βλέποντάς τον να μπαίνει από την πόρτα, η Γκρέις θυμήθηκε τον πειρατή που είχε γνωρίσει για

πρώτη φορά. Το σαγόνι του ήταν σφιγμένο από την οργή, όπως και οι γροθιές του, το στήθος τουανεβοκατέβαινε και τα μάτια του είχαν το πιο ψυχρό, το πιο απειλητικό βλέμμα που είχε δει ποτέ τηςκαθώς κοιτούσε τον άνθρωπο που ήθελε να τη βλάψει.

Ο Γκίλις πετάχτηκε όρθιος και έτρεξε προς το μέρος της. Της άρπαξε τη σκούπα από τα χέρια καιτη χτύπησε τόσο δυνατά, που έχασε την ισορροπία της και έπεσε πάνω στον τοίχο. Το κεφάλι τηςχτύπησε με δύναμη και της ήρθε ζάλη. Άκουσε τη μανιασμένη κραυγή του Ίθαν και τον ήχο της

Page 204: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

γροθιάς του καθώς έβρισκε το σώμα του Γκίλις και την επόμενη στιγμή την κατάπιε το σκοτάδι.

Ο Ίθαν χτύπησε τον άντρα στο στομάχι τόσο δυνατά που διπλώθηκε στα δύο. Άρπαξε τον απαγωγέααπό το πουκάμισο, τον έκανε μια στροφή και του έδωσε μια γροθιά που τον έκανε να πέσει στοπάτωμα. Τον σήκωσε πάλι από κάτω, τον χτύπησε στο πρόσωπο και το αίμα τινάχτηκε από τη μύτητου. Ο άντρας προσπάθησε να αμυνθεί, τινάζοντας τις γροθιές του, αλλά δεν κατάφερε να βρειστόχο και τότε ο Ίθαν του έδωσε άλλη μια γροθιά που έσκισε το χείλι του. Ο άντρας προσπάθησε ναελευθερωθεί, αλλά ο Ίθαν συνέχισε να τον χτυπάει, τυφλωμένος από μια οργή δυνατότερη απ’ ό,τιάλλο είχε νιώσει ως τότε, ώσπου τον άφησε αναίσθητο.

Κοίταξε την Γκρέις, που κειτόταν στο γυμνό ξύλινο πάτωμα, και τον έπιασε πανικός. Καθώςέτρεχε κοντά της, την έβλεπε ακόμα να κρατάει τη σκούπα σαν λόγχη και να μάχεται σαν τίγρη γιανα σώσει το παιδί της.

Ήξερε ότι την αγαπούσε, απλώς ως εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε πόσο πολύ. Τότε είδε το γιο του.Το προσωπάκι του ήταν μελανιασμένο από το κρύο, τα χειλάκια του άσπρα και έκλαιγε γοερά. Ήτανένα γλυκό παιδάκι, συνήθως χαμογελαστό και χαρούμενο, ένα παιδάκι που του είχε κλέψει τηνκαρδιά όσο κι αν είχε προσπαθήσει για το αντίθετο.

Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι η ανάγκη του για εκδίκηση είχε χαθεί, είχε γίνει στάχτη από τηφωτιά της αγάπης του για τη γυναίκα και το γιο του. Παρακαλώντας να ήταν καλά η Γκρέις,γονάτισε δίπλα της, την ανασήκωσε λιγάκι και τότε τα βλέφαρά της τρεμόπαιξαν και άνοιξαν.

«Ίθαν...»«Γκρέισι... αγάπη μου».Εκείνη άπλωσε τα χέρια της και έπεσε στην αγκαλιά του, και για μια στιγμή εκείνος την κράτησε

χωρίς να λέει τίποτα. Είδε τη μελανιά να απλώνεται στο μάγουλό της και τον έπνιξε πάλι η οργή.«Είσαι ασφαλής. Και ο Άντριου ζει».

Πίσω τους, το μωρό άρχισε να κλαίει και ο Ίθαν ένιωσε την Γκρέις να τινάζεται.«Άντριου!»Τη βοήθησε να σηκωθεί και έτρεξαν κοντά στο μωρό, γονατίζοντας μπροστά στη στοίβα με τα

κουρέλια. «Είναι καλά;» ρώτησε ο Ίθαν με αγωνία καθώς εκείνη εξέταζε το σωματάκι του.Η Γκρέις ένευσε καταφατικά με ανακούφιση. «Φαίνεται πως έφεραν γυναίκα για να τον

φροντίσει. Είναι στεγνός, αλλά πεινάει». Κοίταξε πάνω από τον ώμο της προς το άλλο δωμάτιο. «Τιθα γίνει με τον Κοξ;»

«Ο Κοξ δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει άλλη φορά. Τον έχουν αναλάβει ο Κορντ και ο Ρέιφ».Η Γκρέις ξεροκατάπιε. Τύλιξε το μωρό με τη γαλάζια κουβερτούλα, το σήκωσε και το ακούμπησε

στον ώμο της. Μερικά καθησυχαστικά λόγια και το κλάμα του άρχισε να καταλαγιάζει. Το φίλησεστην κορυφή του κεφαλιού κι εκείνο τρίφτηκε πάνω της, ρουθούνισε και ησύχασε.

Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά της, η Γκρέις κοίταξε τον Ίθαν. «Φοβήθηκα ότι δε θα μεέβρισκες. Ήμουν τόσο τρομαγμένη...»

Εκείνος της έπιασε το χέρι και το έφερε στα χείλη του. «Δε θα σταματούσα να ψάχνω μέχρι να σεέβρισκα».

«Πώς ήξερες ότι ήμουν εδώ;»

Page 205: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Ήρθε και μας βρήκε το παιδί, το χαμίνι που μάζεψε τα χρήματα. Φαίνεται πως μας είδε πουψάχναμε».

Το παιδί με τα κουρελιασμένα ρούχα και τα άλουστα μαλλιά είχε εμφανιστεί μέσα από τοσκοτάδι. «Γυρεύετε μια όμορφη κοκκινομάλλα;» τους ρώτησε, προσέχοντας τα ακριβά ρούχα τουΊθαν.

Εκείνος το άρπαξε από τους ώμους. «Την είδες, παλικάρι μου; Μπορείς να μας πεις πού θα τηβρούμε;»

«Σ’ τ’ ορκίζομαι, αφεντικό, δεν ήξερα ότι είχαν το μωρό. Μου είπανε μόνο να φέρω το σάκο.Αλλά η κυρία... ήρθε να πάρει το παιδί. Θα της κάνουν κακό αν δεν προλάβετε».

Ο Ίθαν τρομοκρατήθηκε. «Δείξε μου πού είναι».Το παιδί τούς οδήγησε στον ερειπωμένο ξενώνα, κατέβηκαν στο κελάρι κι από κει ανέβηκαν στον

ισόγειο του κτιρίου. «Από κει», τους είπε, δείχνοντας τον πρώτο όροφο. «Το τελευταίο δωμάτιο στοδιάδρομο». Γύρισε να φύγει, αλλά ο Ίθαν το άρπαξε από το μπράτσο.

«Είμαι ο μαρκήσιος του Μπέλφορντ. Έλα να με βρεις και θα σε ανταμείψω για το καλό πουέκανες σήμερα».

«Μάλιστα, κύριε».Ο Ίθαν σκέφτηκε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν ήταν το παιδί και ανατρίχιασε σύγκορμος.

Αγκάλιασε την Γκρέις και το μωρό, αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν δυο βήματα και άκουσανπυροβολισμούς από το διπλανό δωμάτιο. Πιέζοντας την Γκρέις και τον Άντριου πάνω στον τοίχο, οΊθαν τους έκρυψε με το σώμα του και έβγαλε το πιστόλι από την τσέπη του πανωφοριού του.

«Κορντ;» φώναξε. «Ρέιφ; Είστε καλά;»«Μια χαρά», απάντησε μακρόσυρτα ο Κορντ.«Δυστυχώς ο κύριος Κοξ», πρόσθεσε ο Ρέιφ, «προτίμησε να αναμετρηθεί με το πιστόλι μου,

παρά να πάει στην κρεμάλα».Ο Ίθαν πέρασε στο ακατάστατο δωμάτιο και διαπίστωσε ότι, πράγματι, ο Κοξ δε θα πήγαινε στην

κρεμάλα. Ήταν νεκρός. Στο χέρι του έσφιγγε ακόμα ένα μικρό πιστόλι με φιλντισένια λαβή και ταπαγωμένα γκρίζα μάτια του κοιτούσαν άψυχα το ταβάνι. Από ένα τραύμα στο στήθος του κυλούσεαίμα. Ο Ρέιφ και ο Κορντ στέκονταν από πάνω του.

Ο Γουίλαρντ Κοξ, ο τελευταίος άντρας που ο Ίθαν θα σκεφτόταν ότι μπορεί να είχε απαγάγει τογιο του.

Μια στιγμή αργότερα, η πόρτα που οδηγούσε στο διάδρομο άνοιξε απότομα και η Βικτόριαόρμησε στο δωμάτιο κραδαίνοντας ένα χοντρό ξύλο.

Ο Κορντ άπλωσε το χέρι του και τράβηξε μαλακά το αυτοσχέδιο όπλο από τα χέρια της.«Ησύχασε, αγάπη μου, όλοι είναι καλά».

Οι ώμοι της Τόρι χαλάρωσαν. «Αχ, δόξα τω Θεώ».Ο Κορντ την κοίταξε αυστηρά. «Δε σου είπα να μείνεις εκεί που ήσουν;»«Άκουσα πυροβολισμούς και φοβήθηκα πως κάτι πάθατε».Ο Κορντ αναστέναξε και την τράβηξε στην αγκαλιά του. «Αν δεν ήμουν τρελός για σένα, θα σε

έπνιγα».Ο Ίθαν έριξε μια ματιά προς το άλλο δωμάτιο. «Υπάρχει άλλος ένας εκεί μέσα». Κοίταξε τη

γυναίκα του και το βλέμμα του μαλάκωσε. «Είναι ζωντανός. Τον άφησα ξερό, αλλά η γυναίκα μου

Page 206: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

τον είχε κάνει ήδη τουλούμι στο ξύλο».Ο Ρέιφ χαμογέλασε. «Θα τον αναλάβω εγώ». Μπήκε στο διπλανό δωμάτιο και ο Ίθαν άκουσε

κουρέλια να σκίζονται καθώς ο φίλος του έφτιαχνε λωρίδες για να δέσει και να φιμώσει τον Γκίλις.Μερικά λεπτά αργότερα ο δούκας του Σέφιλντ επέστρεψε και ο Ίθαν είδε το γνώριμο περιδέραιο μετα μαργαριτάρια και τα διαμάντια να στραφταλίζει στο χέρι του.

«Νομίζω πως αυτό είναι δικό σου», είπε ο Ρέιφ.«Ναι... σ’ ευχαριστώ». Η Γκρέις κοίταξε τον Ίθαν. «Σκέφτηκα πως ίσως το χρειαζόμουν για να

παζαρέψω».«Όπως βλέπω, δε χρειάστηκε», απάντησε ξερά εκείνος. Τη θυμήθηκε πάλι να παλεύει με το

σκουπόξυλο και συγκράτησε την οργή που φούντωσε μέσα του καθώς σκέφτηκε τι θα μπορούσε ναείχε συμβεί.

«Ίσως όχι». Η Γκρέις έβαλε πάλι τα μαργαριτάρια στην τσέπη της. «Από την άλλη μεριά, όμως,όλοι είμαστε καλά και το μωρό δεν έπαθε τίποτα. Ίσως το περιδέραιο έκανε τη δουλειά του».

Ο Κορντ κοίταξε τη Βικτόρια και η ματιά που αντάλλαξαν έλεγε πολλά. Ο Ίθαν δεν ήξερε τισήμαινε εκείνο το βλέμμα, αλλά ήταν εύκολο να διακρίνει την αγάπη στα μάτια του ξαδέρφου τουκαθώς κοιτούσε τη μικροκαμωμένη, καστανομάλλα γυναίκα του.

Έσκυψε, φίλησε το γιο του στην κορυφή του κεφαλιού και έπιασε την Γκρέις από το χέρι. «Πάμεσπίτι, αγάπη μου».

Εκείνη απλώς ένευσε καταφατικά. Ο Ίθαν αναρωτήθηκε αν η Γκρέις μπορούσε να διακρίνει σταμάτια του την ίδια αγάπη που είχε δει εκείνος στο βλέμμα του Κορντ. Δεν το πίστευε όμως. Απλώςήλπιζε πως η Γκρέις θα καταλάβαινε πόσο σημαντική ήταν γι’ αυτόν. Της είχε πει ότι την αγαπούσε,αλλά δεν ήταν βέβαιος αν τον είχε πιστέψει.

Με τον καιρό, θα έβρισκε τρόπο να την πείσει.

27

Είχε πάει σχεδόν τέσσερις τα ξημερώματα όταν έφτασαν σπίτι. Ο Ρέιφ είχε προσφερθεί να μεταφέρειτον αιχμάλωτο, τον Γκίλις, στο πλησιέστερο κρατητήριο και να ενημερώσει τις Αρχές για το νεκρόάντρα που θα έβρισκαν στον ξενώνα, κοντά στο Γκρέι’ς Ινν Λέιν.

Ο κύριος Ντόρι, ο αμαξάς, τους περίμενε με την άμαξα όταν έφτασαν η Γκρέις και ο Ίθαν και ηανακούφιση του ανθρώπου ήταν πασιφανής.

«Έτοιμοι να γυρίσουμε σπίτι, λόρδε μου;»«Πανέτοιμοι, κύριε Ντόρι», απάντησε ο Ίθαν, ευγνώμων που οι φίλοι του είχαν τα δικά τους

μεταφορικά μέσα.

Page 207: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Όταν έφτασαν, το υπηρετικό προσωπικό μαζεύτηκε κάτω μόλις έμαθε ότι το μωρό είχε βρεθεί καιήταν σώο. Η κυρία Σουόν έβαλε τα κλάματα βλέποντας τον μικρό Άντριου και σκούπισε με τη ζώνητης χοντρής καπιτονέ ρόμπας της τον καταρράκτη των δακρύων που κυλούσε στα μάγουλά της.

«Το γλυκό μου το παιδάκι», είπε. «Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού που ήρθε πάλι γερόστο σπίτι».

Η Γκρέις και η κυρία Σουόν πήραν το μωρό επάνω στο δωμάτιό του, η Γκρέις το άλλαξε και ηκυρία Σουόν το θήλασε κι έπειτα η Γκρέις το νανούρισε ώσπου το πήρε ο ύπνος.

«Είναι ευχαριστημένος τώρα που βρίσκεται σπίτι του», είπε η παραμάνα, «αλλά σίγουρα θα είναικουρασμένος. Θα κοιμάται για ώρες». Κοίταξε την Γκρέις. «Κι εσείς πρέπει να ξεκουραστείτε, λαίδημου».

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Η κυρία Σουόν είχε δίκιο. Ήταν τόσο κουρασμένηπου με το ζόρι κατάφερε να προχωρήσει στο διάδρομο. Και ο Ίθαν ήταν εξίσου κουρασμένος, καιήταν σίγουρη ότι θα τον έβρισκε να κοιμάται, αλλά όταν μπήκε στο δωμάτιο που μοιράζονταν, τονείδε να κάθεται στη γωνία με τη ρόμπα του και να κοιτάζει με αγωνία προς την πόρτα.

Το δωμάτιο ήταν ζεστό. Πορτοκαλοκίτρινες φλόγες χόρευαν στο τζάκι, σκορπίζοντας στο χώρομια γλυκιά λάμψη. Ο Ίθαν την είδε να μπαίνει και πετάχτηκε όρθιος. «Πώς είναι;»

«Κοιμάται. Ήταν εξαντλημένος. Νομίζω πως χάρηκε που γύρισε σπίτι».Εκείνος χαμογέλασε αχνά. «Και η μητέρα του;» Πήγε κοντά της, την έπιασε από τους ώμους, τη

γύρισε με την πλάτη προς το μέρος του και άρχισε να ξεκουμπώνει το φόρεμά της.«Η μητέρα του είναι εξίσου κουρασμένη».«Το ίδιο και ο πατέρας του». Ο Ίθαν τη βοήθησε να βγάλει το υγρό μάλλινο φόρεμα, κι ύστερα

πήγε στη σουίτα της και επέστρεψε με το λευκό βαμβακερό νυχτικό της. Της έβγαλε το μεσοφόρικαι τη βοήθησε να φορέσει το νυχτικό. Αφού έδεσε επιδέξια το μικρό ροζ φιόγκο στο λαιμό της, τηγύρισε και άρχισε να βγάζει τις φουρκέτες από τα μαλλιά της.

«Να τα πλέξω;» τη ρώτησε, περνώντας τα δάχτυλά του μέσα από τις βαριές χαλκοκόκκινεςμπούκλες.

Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Ήταν πολύ κουρασμένη για μια τέτοια διαδικασία. «Είμαιτόσο κουρασμένη που δε νομίζω ότι θα κουνηθώ από τη θέση μου, άρα αποκλείεται ναμπερδευτούν».

Ο Ίθαν έσκυψε και τη φίλησε τρυφερά. «Έλα, αγάπη μου. Ας κοιμηθούμε λίγο».Η Γκρέις τον άφησε να την οδηγήσει στο κρεβάτι με τον ουρανό και μπήκε κάτω από τα

σκεπάσματα. Ο Ίθαν βολεύτηκε δίπλα της. Καθώς ήταν ξαπλωμένη στην αγκαλιά του, ένιωθε τηζεστασιά του σώματός του, τους μυς του στήθους και των ώμων του, τα μακριά του πόδια. Είχε τοπιο υπέροχο σώμα, όλο γεροδεμένους μυς και λεία, μελαψή επιδερμίδα. Ο μηρός του τρίφτηκε στονδικό της και το κορμί της μυρμήγκιασε. Προς μεγάλη της έκπληξη, η κούραση άρχισε να υποχωρεί.

«Νόμιζα πως θα σε είχε πάρει ο ύπνος μέχρι να τακτοποιήσω τον Άντριου», του ψιθύρισε.«Περίμενα για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά».«Και οι δυο είμαστε μια χαρά». Η Γκρέις χάιδεψε το στέρνο του, τυλίγοντας τις σκούρες

τριχούλες στα δάχτυλά της. «Είσαι βέβαιος ότι μόνο γι’ αυτόν το λόγο περίμενες;»Εκείνος ξεφύσηξε κουρασμένα. «Ήμουν ανήσυχος. Νυστάζω, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ».Ακριβώς το ίδιο ένιωθε κι εκείνη. Ίσως τα γεγονότα της νύχτας δεν τους επέτρεπαν να

Page 208: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

χαλαρώσουν. Ίσως έφταιγε το φρικτό συναπάντημά της με τον Κοξ και τον Γκίλις ή ο φόβος της γιατο μωρό. Ό,τι κι αν έφταιγε, έγειρε προς το μέρος του, πίεσε τα χείλη της στο στήθος του καιδιέγραψε με την άκρη της γλώσσας της έναν κύκλο γύρω από τη σκουρόχρωμη, επίπεδη θηλή του.«Μάλλον ξέρω έναν τρόπο να σε βοηθήσω να κοιμηθείς».

Ο Ίθαν γρύλισε ευχαριστημένος καθώς η Γκρέις φιλούσε το λαιμό, το σαγόνι του, την άκρη τωνχειλιών του κι έπειτα βύθισε τη γλώσσα της στο στόμα του για να τον γευτεί έτσι όπως την είχεδιδάξει εκείνος. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, ανέβασε το νυχτικό μέχρι τη μέση της και κάθισε ιππαστίπάνω του.

Ο Ίθαν βόγκηξε. «Γκρέισι... αγάπη μου...»Η Γκρέις έπιασε τον ποδόγυρο του νυχτικού, το τράβηξε πάνω από το κεφάλι της και άφησε τα

μαλλιά της να κυλήσουν στους γυμνούς της ώμους. Στο φως της θράκας στο τζάκι, είδε το βλέμματου να πλανιέται στο κορμί της και τα μάτια του να σκοτεινιάζουν όταν σταμάτησαν στα στήθη της.

«Πανέμορφα...» Σήκωσε το χέρι του και έκλεισε το ένα στην παλάμη του. Ο αντίχειράς τουέτριψε τη θηλή της, που σκλήρυνε και άρχισε να πάλλεται. «Σε χρειάζομαι, Γκρέις», ψιθύρισε καιπιάνοντάς την από τον αυχένα, την τράβηξε προς τα κάτω και τη φίλησε παθιασμένα.

Ήταν ερεθισμένος στο έπακρο. Η Γκρέις τον ένιωθε ανάμεσα στους μηρούς της να σκληραίνειόλο και περισσότερο. Τη φίλησε με πάθος και τρυφερότητα, ραίνοντας με πεταχτά φιλιά το λαιμό,τους ώμους και το στήθος της, κι ύστερα παίρνοντας τις θηλές της στο στόμα του και πιπιλίζονταςτες στην αρχή μαλακά κι έπειτα πιο δυνατά.

Η Γκρέις έβγαλε ένα επιφώνημα όταν ένιωσε τα χείλη και τη γλώσσα και τα δόντια του στη θηλήτης. Ήταν έτοιμη να τον δεχτεί. Τον πήρε μέσα της και άρχισε να κινείται ρυθμικά. Λαχταρούσε ναενωθεί μαζί του· της φαινόταν πολύ σημαντικό εκείνη τη νύχτα, σημαντικότερο από κάθε άλληφορά.

Ο Ίθαν τη φίλησε πάλι, με έναν τρόπο που έκανε όλο της το κορμί να πιάσει φωτιά.Ανασηκώνοντας τους γοφούς της, η Γκρέις άρχισε να κινείται όλο και πιο γρήγορα, παίρνοντάς τονόλο και πιο βαθιά μέσα της, κι εκείνος έβγαλε ένα βογκητό και αφέθηκε στο ρυθμό του κορμιού της.

Η Γκρέις ένιωθε τους μυς του να τεντώνονται καθώς πάσχιζε να διατηρήσει τον έλεγχό του.Έσκυψε προς το μέρος του κι εκείνος την άδραξε από τους γλουτούς για να τη σταθεροποιήσεικαθώς έμπαινε μέσα της όλο και πιο βαθιά. Τυλίγοντάς τη σε αλλεπάλληλα κύματα, η έκστασηαπλώθηκε μέσα της, έφτασε στο αποκορύφωμα και απογειώθηκε. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα,την ακολούθησε και ο Ίθαν.

Ο Ίθαν την ανασήκωσε μαλακά από πάνω του κι εκείνη ξάπλωσε δίπλα του και τεντώθηκε σαννωχελική γάτα. Πόσο απόλυτα ταιριάζουν τα κορμιά μας, σκέφτηκε ο Ίθαν καθώς την τραβούσεστην αγκαλιά του. Τη στιγμή που την έπαιρνε ο ύπνος, έσπρωξε πίσω τις τούφες των υπέροχωνχάλκινων μαλλιών της και τη φίλησε στο μέτωπο.

Παρά το ότι ήταν ικανοποιημένος, ακόμα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Κάτι τον βασάνιζε, κάτι πουείχε πει η Γκρέις στον Τζόνας Μακφί.

Λαγοκοιμήθηκε για λίγο και τελικά τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε, ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Page 209: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ξαπλωμένος στο μεγάλο κρεβάτι με τον ουρανό, ο Ίθαν κοιτούσε προς το ταβάνι και περίμενε ναξυπνήσει η Γκρέις. Άνοιξε τα μάτια της και του χαμογέλασε γλυκά.

«Καλημέρα».Γυρνώντας στο πλάι, τη χάιδεψε στο μάγουλο. «Καλημέρα».Η Γκρέις ανασηκώθηκε και ακούμπησε στο κεφαλάρι, τραβώντας μαζί της και το σεντόνι, και ο

Ίθαν την ακολούθησε.«Πρέπει να σηκωθούμε», του είπε, πνίγοντας ένα χασμουρητό. «Θέλω να δω τι κάνει ο Άντριου».«Εγώ έχω σηκωθεί ήδη», την πείραξε εκείνος και η Γκρέις κατάλαβε τι εννοούσε και κοκκίνισε. Ο

πόθος του για κείνη ήταν ακόρεστος. Ευτυχώς, αυτό ίσχυε και για τους δύο. Όμως εκείνο το πρωίδεν προλάβαιναν να κάνουν έρωτα. «Θα πάμε και οι δυο σε λίγο να δούμε τι κάνει, πρώτα όμωςθέλω να σου πω κάτι».

Μια έκφραση ανησυχίας απλώθηκε στο πρόσωπό της. «Τι;»«Σκεφτόμουν τον πατέρα σου και τα όσα είπες στον Μακφί. Θέλω να συνεχίσει ο Τζόνας τις

έρευνες για τον Κόλινγουντ. Όταν ήταν εδώ ο Μακφί, ανέφερες τον κόμη ως πιθανό ύποπτο για τηναπαγωγή του Άντριου. Είπες ότι ο πατέρας σου πιστεύει πως αυτός είναι ο άνθρωπος που πουλούσεαπόρρητες πληροφορίες στους Γάλλους».

«Ναι... ο πατέρας μου πιστεύει ότι ο κόμης είναι ο ένοχος».«Χθες το βράδυ, όταν σε είδα σ’ εκείνο το άθλιο δωμάτιο, να παλεύεις για να σώσεις το γιο μας,

κατάλαβα ότι δε με ενδιαφέρει πια να εκδικηθώ τον πατέρα σου. Θέλω να τον συναντήσω, Γκρέις.Θέλω ν’ ακούσω τη δική του εκδοχή».

Για μια στιγμή η Γκρέις τον κοίταξε σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε ακούσει.Έπειτα τσίριξε χαρούμενη, ρίχτηκε στην αγκαλιά του και τον έπνιξε στα φιλιά.

«Ω Ίθαν, δεν το πιστεύω!» Τραβήχτηκε πίσω και χαμογέλασε. «Είμαι βέβαιη ότι, όταν ακούσειςόσα έχει να σου πει ο πατέρας μου, θα καταλάβεις αμέσως πως είναι αθώος».

«Σου είπα ότι θα τον ακούσω. Θέλω να μάθω τη δική του εκδοχή και να την επαληθεύσω. Όμωςδεν μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα περισσότερο απ’ αυτό».

Εκείνη έσκυψε και τον φίλησε πάλι τρυφερά. «Αυτό είναι το μόνο που σου ζητώ –και είναι πιοπολύ απ’ ό,τι θα έκαναν οι περισσότεροι στη θέση σου».

Ο Ίθαν την τράβηξε στην αγκαλιά του και την κράτησε. Ένιωσε το σώμα της να τρέμει καισκέφτηκε πόσο σημαντική είχε γίνει γι’ αυτόν, πόσο πολύ την αγαπούσε. Τη φίλησε τρυφερά. Δενήθελε να κάνει τίποτα περισσότερο, αλλά τότε τον φίλησε κι εκείνη και ξαφνικά ήταν πάλι μέσα τηςκαι η Γκρέις ψιθύριζε απαλά το όνομά του.

Έκαναν έρωτα χωρίς να βιάζονται, αλλά δεν έμειναν πολύ στο κρεβάτι. Ανυπομονούσαν να δουντο γιο τους, να βεβαιωθούν ότι ήταν καλά. Μόλις ντύθηκαν, ο Ίθαν έπιασε την Γκρέις από το χέρικαι την οδήγησε στο δωμάτιο του παιδιού.

Η κυρία Σουόν καλημέρισε τον Ίθαν και χαμογέλασε με σεβασμό, αλλά έστρεψε την προσοχή τηςστην Γκρέις.

«Τον έχω ταΐσει κιόλας, λαίδη μου. Το φτωχό μου το πουλάκι κοιμήθηκε πάλι. Είναι ξεθεωμένο».Ο Ίθαν οδήγησε την Γκρέις στην κούνια και είδαν ότι το βρέφος κοιμόταν γαλήνια, γυρισμένο

Page 210: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

στο πλάι και με τον αντίχειρα στο στόμα. Η Γκρέις έσκυψε και τράβηξε τρυφερά την κουβερτούλαστους μικρούς του ώμους.

«Ελάτε να με φωνάξετε όταν ξυπνήσει, κυρία Σουόν».«Βεβαίως, λαίδη μου».Ο Ίθαν την οδήγησε έξω από το δωμάτιο και κατέβηκαν στο γραφείο του. Έκλεισε την πόρτα και

γύρισε προς το μέρος της.«Σχετικά με τον πατέρα σου, Γκρέις... Όταν σου είπα ότι θέλω να τον συναντήσω, το εννοούσα.

Ξέρεις πού θα τον βρω;»Η αβεβαιότητα καθρεφτίστηκε προς στιγμήν στα μάτια της και ο Ίθαν αναρωτήθηκε τι έπρεπε να

κάνει για να τον εμπιστευτεί.«Δεν προσπαθώ να σε εξαπατήσω, Γκρέις. Θέλω να μιλήσω μαζί του, τίποτα περισσότερο. Θα

πάω μόνος μου και όταν φύγω, δε θα πω σε κανέναν ότι τον είδα. Σου δίνω το λόγο μου».Οι ώμοι της φάνηκαν να χαλαρώνουν κάπως. Τουλάχιστον ο λόγος του είχε κάποια βαρύτητα.«Μπορώ να του στείλω μήνυμα. Θα του πω ότι θέλεις να τον δεις, αλλά θα έρθω μαζί σου. Δε θα

στείλω το μήνυμα αν δε συμφωνήσεις».«Να πάρει η οργή, Γκρέις! Είναι επικίνδυνο να συναντιέσαι με έναν καταζητούμενο!»«Αυτοί είναι οι όροι μου», απάντησε αγέρωχα εκείνη. «Θα έρθω κι εγώ, αλλιώς δε θα υπάρξει

συνάντηση».Ο Ίθαν δεν ήθελε να την πάρει μαζί του, αλλά καταλάβαινε πόσο σημαντικό ήταν για κείνη. Και

για ποιο λόγο αγωνιούσε. Από τότε που είχε γυρίσει στην Αγγλία, ήταν ο πιο φανατικός εχθρός τουυποκόμη, ο πιο αποφασισμένος να τον δει να απαγχονίζεται. Αναστέναξε. «Εντάξει, μπορείς ναέρθεις».

Η Γκρέις πήρε μια βαθιά ανάσα, ανακουφισμένη. «Όταν πάρει το σημείωμα, θα μας ειδοποιήσειγια το πού θα συναντηθείτε».

Ο Ίθαν δεν την πίεσε περισσότερο. Ήθελε ν’ ακούσει τι είχε να του πει ο υποκόμης και για ναγίνει αυτό, έπρεπε να εγγυηθεί ότι ο άνθρωπος δε θα κινδύνευε μετά τη συνάντησή τους.

Μόλις τελείωσαν το πρόγευμά τους, έγραψε ένα σημείωμα στον Τζόνας Μακφί. Μετά τηνεπιστροφή τους στο σπίτι, την προηγούμενη νύχτα, ένας υπηρέτης είχε παραδώσει στον ερευνητήτης Μπόου Στρητ ένα σημείωμα που τον πληροφορούσε ότι είχαν απελευθερώσει με επιτυχία τοβρέφος. Το σημερινό μήνυμα έδινε εντολή στον ερευνητή να εξακολουθήσει τις έρευνες για τονκόμη του Κόλινγουντ. Ο Ίθαν του ζητούσε να αναζητήσει οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί να συνέδεετον κόμη με την κλοπή των κρατικών μυστικών ή με τους Γάλλους.

Αργότερα, η Γκρέις τον πληροφόρησε ότι είχε στείλει μήνυμα στον πατέρα της και τώρα περίμενεαπάντηση. Τα γρανάζια είχαν αρχίσει να γυρίζουν. Ο Ίθαν είχε ορκιστεί να βρει τον προδότη πουείχε καταδώσει εκείνον και τους άντρες του. Ήταν έτοιμος να αντικρίσει τον άνθρωπο πουεξακολουθούσε να θεωρεί υπεύθυνο, αλλά είχε αρχίσει να ελπίζει ότι δεν έφταιγε, πως θα γινότανένα θαύμα και ο πατέρας της Γκρέις θα αποδεικνυόταν αθώος.

Για χάρη της Γκρέις είχε αρχίσει να ελπίζει ότι ο προδότης ήταν κάποιος άλλος και όχι ο ΧάρμονΤζέφρις.

Page 211: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η Γκρέις περίμενε με ανυπομονησία την απάντηση του πατέρα της. Δεν ήξερε κάθε πότε περνούσεαπό την ταβέρνα για να πάρει τα μηνύματα που αφορούσαν τον Χένρι Τζένινγκς, αλλά αργά ήγρήγορα θα μάθαινε ότι ο Ίθαν είχε δεχτεί να τον συναντήσει.

Πίστευε ότι ο πατέρας της θα χαιρόταν γιατί ήθελε απεγνωσμένα να αποδείξει την αθωότητά του.Με τη βοήθεια του μαρκησίου του Μπέλφορντ, ίσως έβρισκε έναν τρόπο.

Η Γκρέις πηγαινοερχόταν μέσα στο σπίτι όλο και πιο νευρική κάθε μέρα που περνούσε. Παρ’ όλοπου όλα τα δωμάτια ήταν στολισμένα με κλαριά πεύκου και ευωδίαζαν έλατο, παρ’ όλο που τακεριά φώτιζαν με το γλυκό τους φως τα βράδια, δεν κατάφερνε να μπει στο εορταστικό πνεύμα τωνημερών που έρχονταν.

Κλαριά από λιόπρινα και βατομουριά τύλιγαν το γείσο του τζακιού, το γκι κρεμόταν από ψηλά, οιυπηρέτες δούλευαν με περισσότερο κέφι όσο πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, αλλά εκείνη ήταν νευρικήκαι ευέξαπτη και έβλεπε πως και ο Ίθαν είχε την ίδια διάθεση.

Και τότε, την Τετάρτη, έφτασε το μήνυμα που περίμενε. Πριν πάει στο γραφείο για να το δώσειστον Ίθαν, το διάβασε.

Πολυαγαπημένη μου Γκρέις,Επιτέλους, οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Πες στο μαρκήσιο ότι θα τον περιμένω απόψεστις εννέα το βράδυ στο πανδοχείο Η Κίσσα στο δρόμο που οδηγεί στο Χάμστεντ Χιθ.Προσευχήσου για μένα, καλό μου παιδί.

Αιώνια υπόχρεος,Ο πατέρας σου

Η Γκρέις διάβασε το σημείωμα και αναστέναξε. Σφίγγοντάς το δυνατά στο χέρι της, προχώρησεστο διάδρομο και πήγε στο γραφείο του Ίθαν. Εκείνος την άκουσε να μπαίνει και σήκωσε το κεφάλι.

«Τι συμβαίνει;»«Έφτασε η απάντηση του πατέρα μου». Πλησίασε, του έδωσε το σημείωμα κι εκείνος το διάβασε

στα γρήγορα.«Απόψε λοιπόν», είπε σκυθρωπά.Το ύφος του έκανε το στομάχι της να σφιχτεί. Θεέ μου, παρακάλεσε, μακάρι να έκανα το σωστό.Κατά βάθος δεν αμφέβαλλε γι’ αυτό. Ο Ίθαν της είχε δώσει το λόγο του και δε θα τον αθετούσε.Παρ’ όλ’ αυτά, συνέχισε να νιώθει αγωνία και φόβο.

Το πανδοχείο η Κίσσα ήταν καθαρό και φιλόξενο. Η τραπεζαρία του φωτιζόταν διακριτικά απόκεριά και οι πελάτες του ήταν κυρίως άνθρωποι από τα γύρω χωριά, κολίγοι ως επί το πλείστον,αλλά και μερικοί ντόπιοι αστοί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Σύμφωνα με την παράδοση τωνεορτών, ήταν στολισμένη με κλαριά πεύκου και έλατου που η ευωδιά τους πλημμύριζε τοχαμηλοτάβανο δωμάτιο.

Σε μια γωνιά, στο βάθος της τραπεζαρίας, ένας ψηλός άντρας με γκρίζα γενειάδα και ασημένιαματογυάλια σηκώθηκε από τη θέση του. Η Γκρέις τον είδε και η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά.

«Να τος», είπε στον Ίθαν, που την έπιασε από το χέρι και προχώρησαν προς τα κει.Καθώς διέσχιζαν την αίθουσα, η Γκρέις του έριξε μια ματιά· το πρόσωπό του ήταν σκυθρωπό, τα

χείλη του σφιγμένα. Ένιωθε την ένταση να διαπερνά το σώμα του και να μεγαλώνει όσο πλησίαζαν

Page 212: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

στο τραπέζι.Ας τον ακούσει τουλάχιστον, προσευχήθηκε νοερά και σταμάτησε γιατί είχαν πλησιάσει.«Ευχαριστώ που ήρθατε, λόρδε μου», είπε με επισημότητα ο πατέρας της, κάνοντας μια ευγενική

υπόκλιση.«Είπα στην Γκρέις ότι θα ακούσω ό,τι έχετε να μου πείτε», απάντησε ψυχρά ο Ίθαν. «Είμαι

πρόθυμος να ακούσω τη δική σας εκδοχή της αλήθειας, τίποτα περισσότερο».«Αυτό μόνο ζητώ. Ας καθίσουμε και θα σας εξιστορήσω την αλήθεια που ξέρω, όσο καλύτερα

μπορώ. Ελπίζω να καταλάβετε ότι είμαι ειλικρινής».Ο Ίθαν δεν αποκρίθηκε. Όταν ήρθε η σερβιτόρα, παρήγγειλαν μπίρα απλώς και μόνο για να μην

κινήσουν υποψίες. Η κοπέλα επέστρεψε με τις κούπες τους και όταν έφυγε, ο υποκόμης άρχισε τηδιήγησή του.

Πολύ σύντομα ανέφερε τις πληροφορίες που είχαν αποκαλυφθεί στους Γάλλους καισυμπεριλάμβαναν λεπτομερείς κινήσεις των πλοίων, συγκεκριμένα σημεία συναντήσεων καθώς καιτα ονόματα των ανθρώπων που δούλευαν στην Ευρώπη για λογαριασμό της βρετανικήςκυβέρνησης.

«Εννοείτε, ιδιώτες καταδρομείς και Βρετανούς κατασκόπους», είπε βλοσυρά ο Ίθαν. «Ήσαστεένας από τους λίγους που γνώριζαν τα ονόματα αυτών των πλοίων και των κυβερνητών τους –πλοίων όπως η Μάγισσα της Θάλασσας. Γνωρίζατε τα ονόματα των Άγγλων που δούλευαν στηΓαλλία και πού θα τους έβρισκαν».

«Ως πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων γνώριζα πολλές σημαντικές πληροφορίεςσχετικά με τον πόλεμο, αλλά δεν τις αποκάλυψα πουθενά. Θα προτιμούσα να θυσιάσω τη ζωή μουπαρά να προδώσω την πατρίδα μου».

Ένας μυς στο σαγόνι του Ίθαν σφίχτηκε. Η Γκρέις δεν μπορούσε να καταλάβει αν πίστευε ή όχιτον πατέρα της. «Συνεχίστε».

«Έπειτα από την απόδρασή μου, λίγοι καλοί φίλοι έσπευσαν να με βοηθήσουν. Χρησιμοποίησατα χρήματα που μου δάνεισαν για να εξασφαλίσω τροφή και στέγη, αλλά επίσης για να ανακαλύψωποιος είχε πρόσβαση στις πληροφορίες που φύλαγα στο γραφείο μου και το όνομα του ανθρώπουπου είχε πουλήσει αυτές τις πληροφορίες στους Γάλλους».

«Και;»«Και σχεδόν όλα δείχνουν ότι ο προδότης είναι ο Μάρτιν Τάλι, κόμης του Κόλινγουντ». Ο

Χάρμον συνέχισε λέγοντάς του για τον νεαρό, τον Πίτερ Ο’Ντέιλι, που κατά καιρούς καθάριζε τογραφείο του στο Γουάιτχολ, του εξήγησε ότι τον είχαν βρει, τον είχαν ανακρίνει και είχε ομολογήσειότι διάβαζε τις αναφορές που έβρισκε εκεί.

«Πιστεύαμε ότι ήταν αγράμματος. Στην πραγματικότητα, όμως, κρατούσε σημειώσεις και τιςπουλούσε στον Κόλινγουντ. Σύμφωνα με όσα είπε, δεν είχε ιδέα για ποιο σκοπό ήθελε αυτές τιςπληροφορίες ο κόμης, μόνο ότι τον πλήρωνε αδρά για να του δίνει ό,τι έβρισκε και να κρατάει τοστόμα του κλειστό».

«Και πού είναι τώρα ο νεαρός;»Ο υποκόμης αναστέναξε. «Ε, ναι, ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Μετά την ανάκριση, κατάφερε

να δραπετεύσει. Κανείς δεν τον έχει δει από τότε».«Πολύ βολικό για σας».

Page 213: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Κάθε άλλο. Αν ήταν εδώ ο Πίτερ Ο’Ντέιλι, θα ακούγατε από τον ίδιο την αλήθεια».Ο Ίθαν το συλλογίστηκε για λίγο. «Τι άλλο;»«Τους μήνες που προηγήθηκαν πριν αρχίσουν να διαρρέουν οι πληροφορίες, ο λόρδος

Κόλινγουντ ήταν βουτηγμένος στα χρέη». Ο πατέρας της συνέχισε, λέγοντας ότι λίγο αργότερα ταπροβλήματα του Κόλινγουντ φάνηκαν να λύνονται ως διά μαγείας. Τελικά, υπέδειξε στον Ίθαν τοσημείο όπου βρισκόταν η κύρια κατοικία του Κόλινγουντ –ένα κτήμα στο Φόκστοουν, μια περιοχήδιαβόητη για τις δραστηριότητες των λαθρεμπόρων. «Αυτό το μέρος είναι γεμάτο σπηλιές που οιΓάλλοι χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια. Θα ήταν πολύ εύκολο για τον κόμη να συναντιέται μυστικάμαζί τους».

Ο Ίθαν ήπιε μερικές γουλιές μπίρα για να δώσει χρόνο στον εαυτό του να σκεφτεί όσα του είχε πειο υποκόμης. Έπειτα άφησε πάλι την κούπα στο τραπέζι. «Κάτι άλλο;»

«Αυτά για την ώρα. Επειδή τα χρήματά μου κοντεύουν να τελειώσουν και είναι αδύνατον ναμετακινούμαι ελεύθερα, ελπίζω ότι θα καταφέρετε να βρείτε τα κομμάτια που λείπουν από τηνιστορία και να αποδειχτεί η αθωότητά μου».

Ο Ίθαν ήπιε μια γουλιά ακόμα και άφησε τη μισογεμάτη κούπα του στο τραπέζι. «Θα το κοιτάξω.Αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω». Έσπρωξε την καρέκλα του πίσω, σηκώθηκε κι έπειταβοήθησε και την Γκρέις να σηκωθεί. «Το μόνο που μπορώ να σας υποσχεθώ. Αν κατά την έρευνάμου ανακαλύψω ότι ήσαστε εσείς και όχι ο Κόλινγουντ ή κάποιος άλλος αυτός που μας πρόδιδεστους Γάλλους, θα σας στείλω στην κρεμάλα».

Το στομάχι της Γκρέις συσπάστηκε. Ο υποκόμης άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, αλλά τηνίδια στιγμή η πίσω πόρτα της τραπεζαρίας άνοιξε διάπλατα και γύρισαν και οι τρεις προς τα κει.Ταυτόχρονα, άνοιξε και η μπροστινή πόρτα και μια ντουζίνα στρατιώτες με κόκκινα χιτώνια μπήκαντρέχοντας στην τραπεζαρία.

Η Γκρέις γύρισε προς τον πατέρα της. «Τρέξε, πατέρα!»Όμως οι στρατιώτες που είχαν μπει από την πίσω πόρτα είχαν φτάσει κιόλας κοντά του. Του

έστριψαν τα χέρια πίσω από την πλάτη και κάμποσα πιστόλια τον σημάδεψαν στο κεφάλι.Ένας γνώριμος αξιωματικός με ασημένια μαλλιά προχώρησε προς το μέρος του. Τα κουμπιά της

άψογης άλικης στολής του στραφτάλιζαν. «Κύριε, συλλαμβάνεστε για εσχάτη προδοσία. Η ποινήπου σας είχε επιβληθεί προηγουμένως θα εκτελεστεί το πρωί της τέταρτης μέρας από σήμερα».

«Όχιιι!» κραύγασε η Γκρέις. «Είναι αθώος!»Ο Ίθαν την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε στην άκρη, αλλά εκείνη ελευθέρωσε το χέρι

της και γύρισε προς το μέρος του.«Εσύ! Εσύ το έκανες αυτό, έτσι δεν είναι; Μου είπες ψέματα! Είπες ψέματα στον πατέρα μου!

Αθέτησες το λόγο σου και δε θα σε συγχωρήσω ποτέ!» Τραβήχτηκε μακριά του, ανασήκωσε τιςφούστες της και άρχισε να τρέχει προς την πόρτα.

«Γκρέις, στάσου!» Ο Ίθαν έτρεξε ξοπίσω της και την έφτασε με μερικές δρασκελιές τη στιγμήπου περνούσε την πόρτα και κατέβαινε τρέχοντας τα σκαλιά. Την έπιασε στο τελευταίο σκαλοπάτι.

«Φύγε από μπροστά μου! Σε μισώ! Είσαι ψεύτης και διπρόσωπος και δε θα σε συγχωρήσω ποτέγι’ αυτό που έκανες!» Άρχισε πάλι να τρέχει, αλλά πρόλαβε να απομακρυνθεί μόνο μερικά μέτραμέσα στο σκοτάδι πριν ο Ίθαν την πιάσει και τη γυρίσει προς το μέρος του. Σπρώχνοντάς την προςτα πίσω, την παγίδεψε στον κορμό ενός δέντρου.

Page 214: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

«Δεν τους ειδοποίησα εγώ, που να πάρει η οργή! Δεν έχω ιδέα πώς έμαθε ο Πέντλτον πού θα ήτανο πατέρας σου, αλλά δεν του το είπα εγώ!»

«Λες ψέματα!» Τίναξε τη γροθιά της προς το μέρος του, αλλά ο Ίθαν της έπιασε τον καρπό.Προσπάθησε να τον χτυπήσει με το άλλο χέρι, αλλά της το έπιασε κι αυτό. Πιέζοντάς την πιο δυνατάπάνω στο δέντρο, κάρφωσε τους καρπούς της πάνω από το κεφάλι της και την ακινητοποίησε με τοδυνατό του σώμα.

Η Γκρέις πάλεψε να του ξεφύγει και τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρυα οργής. «Άφησέ με!»«Δε σ’ αφήνω. Ποτέ δε θα σ’ αφήσω, Γκρέις. Είσαι γυναίκα μου και σ’ αγαπώ. Δε μίλησα στον

Πέντλτον για τον πατέρα σου. Σου έδωσα το λόγο μου και δεν τον αθέτησα. Ποτέ δε θα σου έλεγαψέματα. Ποτέ δε θα σε πλήγωνα».

Σιγά σιγά, εκείνη σταμάτησε να αντιστέκεται. Σήκωσε τα μάτια, τον κοίταξε στο πρόσωπο καιείδε πως κι εκείνος ήταν στενοχωρημένος.

«Άκουσες, Γκρέις; Δε μίλησα στον Πέντλτον ούτε σε κανέναν άλλο για τον πατέρα σου.Υποσχέθηκα και στους δυο σας ότι θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μάθω την αλήθειακαι θα το κάνω. Αύριο το πρωί κιόλας, θα πάω να βρω τον Μακφί. Θα του πω τι έγινε και θα τουζητήσω να εντείνει τις έρευνες, να προσλάβει κι άλλους άντρες, να κάνει τα πάντα προκειμένου ναμάθει την αλήθεια. Θα μιλήσω στον Ρέιφ και τον Κορντ και θα ζητήσω τη βοήθειά τους. ΟΚόλινγουντ είναι ευγενής. Ίσως μάθουν κάτι γι’ αυτόν».

Άφησε αργά τους καρπούς της και η Γκρέις έγειρε αποκαμωμένη πάνω του. Ο Ίθαν την αγκάλιασετρυφερά.

«Έχουμε τέσσερις μέρες, αγάπη μου. Δεν θ’ αφήσουμε ούτε ένα λεπτό να πάει χαμένο».Εκείνη κούνησε απλώς το κεφάλι της. Ήθελε να κλάψει, και η καρδιά της κόντευε να σπάσει από

τον πόνο. Πίσω τους, η πόρτα της τραπεζαρίας άνοιξε απότομα και οι στρατιώτες τράβηξαν τονυποκόμη προς τα σκαλοπάτια. Μια άμαξα περίμενε για να τον μεταφέρει πάλι στις φυλακές τουΝιούγκεϊτ.

«Πατέρα...» ψιθύρισε με απόγνωση.Ο Ίθαν την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Δεν μπορείς να τον βοηθήσεις απόψε, Γκρέις».Όταν τελικά εκείνη συγκατένευσε, την άφησε και έβαλε το χέρι του στη μέση της. «Από αύριο θ’

αρχίσουμε να ψάχνουμε. Τώρα, όμως, αγάπη μου, πρέπει να γυρίσουμε σπίτι».Η Γκρέις αφέθηκε πάνω του καθώς προχωρούσαν προς την άμαξά τους. Το σαγόνι του ήταν

σφιγμένο, η έκφρασή του βλοσυρή. Είδε την αποφασιστικότητα αποτυπωμένη στο πρόσωπό του,την ένταση στους ώμους του, αλλά εκείνο που την έπεισε ότι δεν είχε καταδώσει τον πατέρα τηςήταν το στοργικό βλέμμα στα γαλανά του μάτια.

Δεν είχε προδώσει ούτε εκείνη ούτε τον πατέρα της. Ό,τι κι αν είχε συμβεί, μπορούσε να βασίζεταιστη βοήθειά του.

Μάζεψε το κουράγιο της και τον άφησε να την οδηγήσει στην άμαξα.

Page 215: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

28

H Γκρέις ξύπνησε κουρασμένη και κακόκεφη. Το προηγούμενο βράδυ είχαν επιστρέψει αργά αλλάπαρά την εξάντλησή της είχε δυσκολευτεί να κοιμηθεί. Τώρα ο χλομός ήλιος του Δεκεμβρίουέλαμπε στα παράθυρα, ξυπνώντας την από το λιγοστό και ανήσυχο ύπνο. Κάλεσε τη Φοίβη, πουέτρεξε να τη βοηθήσει να ντυθεί και να χτενίσει τα μαλλιά της, κι έπειτα κατέβηκε κάτω.

Οι υπηρέτες ετοίμαζαν πυρετωδώς το σπίτι για τις αναπόφευκτες επισκέψεις των εορτών. Αν και ηΓκρέις δεν είχε καμιά αίσθηση του πνεύματος των Χριστουγέννων, η υπόλοιπη πόλη περίμενε μεανυπομονησία την παραδοσιακή γιορτή που θα γινόταν την επομένη, σηματοδοτώντας την έναρξητου δωδεκαημέρου. Εκείνη και ο Ίθαν ήταν καλεσμένοι για δείπνο στο σπίτι του Κορντ. Όλη ηοικογένεια θα ήταν εκεί, ακόμα και η Σάρα, ο σύζυγός της ο Τζόναθαν και το αγοράκι τους, ο Τέντι.

Θα ήταν κι άλλοι καλεσμένοι. Οι γονείς της Γκρέις είχαν πάρει πρόσκληση, αλλά είχαν αρνηθεί,πράγμα που θα είχε ευχαριστήσει τον πατριό της και θα είχε απογοητεύσει οικτρά τη μητέρα της.Ένας μαρκήσιος, ένας κόμης και ένας υποκόμης στο ίδιο τραπέζι, για να μην αναφέρει κανείς και τιςσυζύγους τους, δεν ήταν κάτι που έβλεπε συχνά.

Όσο για την Γκρέις, πολύ θα ήθελε να αρνηθεί την πρόσκληση, αλλά ήξερε ότι δε θα ήταν σωστόγια τον Ίθαν. Θα πήγαινε και θα προσπαθούσε να μη σκέφτεται ότι ο πατέρας της υπέφερε στο υγρόκελί με τους γυμνούς πέτρινους τοίχους. Δεν του είχαν καν επιτρέψει να πληρώσει για ναμεταφερθεί στην πτέρυγα των φυλακών που προοριζόταν για μέλη της ανώτερης τάξης. Ταπνεύματα ήταν οξυμένα επειδή διέφευγε τόσο καιρό τη σύλληψη.

Η Γκρέις πήρε μια βαθιά εισπνοή και προσπάθησε να βγάλει από το μυαλό της ότι σε μερικέςμέρες θα τον εκτελούσαν για προδοσία –το μεγαλύτερο έγκλημα. Η ακριβής ποινή που του είχεεπιβληθεί ήταν θάνατος με απαγχονισμό και διαμελισμός, αλλά επειδή οι εποχές είχαν πια αλλάξει,απλώς θα απαγχονιζόταν. Η σκέψη και μόνο της έφερνε μια πικρή γεύση στο στόμα.

Το πρωί πέρασε γρήγορα και παρ’ όλο που ήταν ακόμα νωρίς, η Γκρέις και ο Ίθαν πήραν τηνάμαξά τους και κατευθύνθηκαν προς την Μπόου Στρητ. Ο Ίθαν είχε στείλει νωρίτερα μήνυμα,ζητώντας από τον Μακφί να τον συναντήσει στο γραφείο του. Όταν η Γκρέις του ζήτησε να πάειμαζί, ο Ίθαν δεν της έφερε αντίρρηση αν και ήταν φανερό ότι θα προτιμούσε να πάει μόνος του.Απλώς κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

«Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για σένα, Γκρέις. Έλα, αν θέλεις. Ίσως έχεις κάτι να προσθέσεις πουθα μπορούσε να βοηθήσει».

Κι έτσι πήγαν. Ανέβηκαν τα σκαλιά, μπήκαν στο στενό τούβλινο κτίριο και ο Τζόνας Μακφί τουςυποδέχτηκε στο μικρό, ακατάστατο γραφείο του. Τους έβαλε να καθίσουν σε δυο ξύλινες καρέκλεςμε ψηλή πλάτη και κάθισε κι εκείνος πίσω από το γραφείο του.

«Πείτε μου τι συνέβη», είπε.«Πολλά, Τζόνας». Ο ερευνητής είχε ενημερωθεί για την απελευθέρωση του μικρού Άντριου κι

έτσι ο Ίθαν τα επανέλαβε περιληπτικά, προσθέτοντας μόνο μερικές λεπτομέρειες.«Ώστε ο τρίτος καπετάνιος σας ήταν ο απαγωγέας του παιδιού και ο υποκόμης δεν είχε καμιά

Page 216: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

ανάμειξη στο έγκλημα».«Όχι. Ήταν ζήτημα χρημάτων –και εκδίκησης».Τι ειρωνεία, σκέφτηκε η Γκρέις. Η εκδίκηση ήταν ένα θέμα που ο Ίθαν γνώριζε καλά. Ίσως το ότι

είχε δεχτεί να συναντήσει τον πατέρα της οφειλόταν εν μέρει σε όσα είχαν συμβεί με τον ΓουίλαρντΚοξ.

«Συνέβησαν κι άλλα πράγματα, όπως καταλαβαίνω».Ο Ίθαν του μίλησε για τη μοιραία συνάντηση με τον υποκόμη στο πανδοχείο, το προηγούμενο

βράδυ. «Δεν έχω ιδέα πώς έμαθε ο Πέντλτον ότι ήταν εκεί».«Οι Αρχές τον καταζητούν επί μήνες. Αργά ή γρήγορα, ήταν αναπόφευκτο να συλληφθεί».«Έχεις δίκιο. Εν πάση περιπτώσει, στη σύντομη συζήτησή μας ο υποκόμης Φορσάιθ συνέχισε να

υποστηρίζει την αθωότητά του όπως έκανε εξαρχής. Επανέλαβε την πεποίθησή του ότι ο κόμης τουΚόλινγουντ είναι ο προδότης και απαρίθμησε τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτό τοσυμπέρασμα». Τους ανέφερε και ο Μακφί κράτησε λεπτομερείς σημειώσεις. «Μας μένουν μόλιςτέσσερις μέρες μέχρι τον απαγχονισμό», είπε ο Ίθαν. «Πρέπει να βεβαιωθώ ότι οι Αρχές κρατούντον πραγματικό ένοχο».

«Αλλά δεν είστε πια σίγουρος».«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι αθώος ο υποκόμης. Η σύζυγός μου πιστεύει τα όσα λέει ο

πατέρας της. Όπως σου είπα, πρέπει να ανακαλύψω την αλήθεια».Ο Μακφί σηκώθηκε από το γραφείο του. «Έπειτα από την τελευταία μας συζήτηση, έλεγξα τα

οικονομικά του λόρδου Τάλι. Ο υποκόμης Φορσάιθ έχει δίκιο όταν λέει ότι ο κόμης βρισκόταν σεδεινή οικονομική κατάσταση για ένα διάστημα. Τώρα φαίνεται πως το πρόβλημα λύθηκε, αλλάμέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω από πού προέρχονται τα χρήματα με τα οποίαξόφλησε τα χρέη του».

«Συνέχισε να ψάχνεις».«Το έχω αναθέσει ήδη σε ένα συνεργάτη μου. Με την άδειά σας, θα ήθελα επίσης να

γνωστοποιήσω ότι υπάρχει αμοιβή για την ανεύρεση του Πίτερ Ο’Ντέιλι».«Συμφωνώ, και φρόντισε να είναι παχυλή».Ο Τζόνας ίσιωσε αφηρημένα ένα χαρτί πάνω στο γραφείο του. «Μου φαίνεται ενδιαφέρον που ο

υποκόμης ανέφερε την κατοικία του λόρδου Κόλινγουντ στο Φόκστοουν. Όπως είπε ο λόρδοςΦορσάιθ, η περιοχή είναι γνωστή για τις δραστηριότητες των λαθρεμπόρων και ασφαλώςπροσφέρεται ιδανικά για συναντήσεις με τους Γάλλους. Είναι ένα στοιχείο που δεν είχα σκεφτεί ναερευνήσω κι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε άλλες σημαντικές πληροφορίες εκτός απ’ αυτήν. Αν φύγωσήμερα κιόλας με την ταχυδρομική άμαξα, μπορώ να είμαι πίσω σε δυο μέρες. Ίσως στοΦόκστοουν ανακαλύψω κάτι χρήσιμο».

«Ειδοποίησέ με αμέσως μόλις γυρίσεις».«Ασφαλώς, λόρδε μου».Ο Ίθαν βοήθησε την Γκρέις να σηκωθεί από την καρέκλα της κι εκείνη έριξε μια ματιά γεμάτη

ευγνωμοσύνη στον ερευνητή. «Σ’ ευχαριστώ, Τζόνας».«Ελπίζω πως θα καταφέρω να βοηθήσω, λαίδη μου».Βγήκαν από το κτίριο και καθ’ οδόν προς το σπίτι ο Ίθαν πρόσταξε τον αμαξά να σταματήσει

πρώτα στο σπίτι του Κορντ και της Βικτόρια και μετά στο σπίτι του δούκα. Αν και οι φίλοι του είχαν

Page 217: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

υποσχεθεί να βοηθήσουν στις έρευνες, ο χρόνος πίεζε. Οι δικαστές δε χασομερούσαν. Οαπαγχονισμός ήταν προγραμματισμένος για τη μεθεπομένη.

Έφτασαν τα Χριστούγεννα κι ακόμα δεν είχαν πάρει νέα από τον Τζόνας Μακφί. Η επομένη ήταν ητελευταία μέρα πριν τον απαγχονισμό. Και με την ανατολή της μεθεπομένης, ο πατέρας της θαπέθαινε κι εκείνη δε θα είχε ποτέ την ευκαιρία να τον γνωρίσει πραγματικά. Είχε περάσει τόσο λίγοχρόνο μαζί του. Τα ελάχιστα πράγματα που γνώριζε γι’ αυτόν προέρχονταν από τα γράμματα πουτης έστελνε κατά καιρούς κι όμως κατά βάθος ήξερε ότι της έλεγε την αλήθεια –ότι δεν είχεδιαπράξει το έγκλημα για το οποίο θα απαγχονιζόταν.

Η Γκρέις ντύθηκε και ετοιμάστηκε για το εορταστικό δείπνο σαν να ετοιμαζόταν να πάει εκείνηστην κρεμάλα και όχι ο πατέρας της.

Είχε φορέσει ένα απλό σκούρο μπλε βελούδινο φόρεμα, είχε χτενίσει τα μαλλιά της σε ένα απλόστεφάνι στην κορυφή του κεφαλιού και καθόταν στο σκαμπό της τουαλέτας της, προσπαθώντας ναβρει το κουράγιο για να σηκωθεί, όταν μπήκε ο Ίθαν. Στάθηκε πίσω της και της έδωσε ένα τρυφερόφιλί στο μάγουλο.

«Δεν είναι απαραίτητο να πάμε, αγάπη μου. Μπορούμε να μείνουμε σπίτι αν προτιμάς. Ξέρω πόσοδύσκολο είναι για σένα».

Η Γκρέις αναστέναξε. «Όπου κι αν είμαι θα αισθάνομαι απαίσια. Άλλωστε, υπάρχει πάντοτε ηπιθανότητα να έχουν ανακαλύψει κάτι χρήσιμο ο Κορντ και η Βικτόρια».

«Θα είναι και ο Ρέιφ εκεί, μαζί με τη μητέρα του. Ίσως έχει κανένα νέο».Η Γκρέις συγκατένευσε, αλλά ήξερε ότι οι φίλοι τους θα τους είχαν ενημερώσει αν είχε προκύψει

κάτι νεότερο. Ωστόσο σηκώθηκε, αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί τη βραδιά για χάρη του Ίθαν.Χριστούγεννα ήταν, στο κάτω κάτω. Ίσως ο Θεός έκανε ένα θαύμα για τον πατέρα της. Χαμογέλασετρυφερά στον άντρα της, πήρε βαθιά εισπνοή και προχώρησε προς την πόρτα, αλλά ο Ίθαν τηνέπιασε από το χέρι.

«Περίμενε. Νομίζω πως πρέπει να κάνεις κάτι». Τη γύρισε μαλακά με την πλάτη προς το μέροςτου, της έβγαλε το περιδέραιο με τα ζαφείρια που συνόδευε το φόρεμά της κι ύστερα άνοιξε τηνκοσμηματοθήκη της και έπιασε το περιδέραιο με τα μαργαριτάρια και τα διαμάντια που κείτονταν σεένα υπόστρωμα από σατέν.

«Πιστεύω ότι απόψε θα έπρεπε να φορέσεις αυτό». Της το πέρασε στο λαιμό. «Ίσως σου φέρουνπάλι τύχη όπως και πριν».

Η Γκρέις συγκράτησε τα δάκρυα που ανάβλυσαν στα μάτια της όταν θυμήθηκε την περιπέτεια τουγιου της με το αίσιο τέλος. «Ναι, σ’ ευχαριστώ. Η ιδέα σου ήταν πολύ καλή». Κι έτσι στάθηκεακίνητη μέχρι να κλείσει ο Ίθαν το κούμπωμα. Τη φίλησε στο λαιμό κι έπειτα την οδήγησε έξω απότο δωμάτιο. Μέχρι να φτάσουν στη βάση της κυκλικής σκάλας, η Γκρέις ένιωθε κάπως καλύτερα,παρ’ όλο που δεν πίστευε ότι αυτό οφειλόταν στα μαργαριτάρια αλλά περισσότερο στην τρυφερήχειρονομία του άντρα της.

Ό,τι κι αν ίσχυε, όταν έφτασαν στο σπίτι της Βικτόρια και του Κορντ ήξερε ότι θα κατάφερνε νααντιμετωπίσει τη βραδιά που την περίμενε.

Παραδόξως, η παρουσία των φίλων και των συγγενών τη βοήθησε πολύ περισσότερο απ’ όσο είχε

Page 218: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

φανταστεί. Η Σάρα και ο Τζόναθαν ήταν φιλικοί και χαίρονταν ολοφάνερα που την έβλεπαν. Ηδούκισσα του Σέφιλντ, η μητέρα του Ρέιφ, ήταν μια ευχάριστη γυναίκα και πολύ καλή συζητήτρια.Προς μεγάλη της έκπληξη, ήταν εκεί και η συννυφάδα της, η Χάριετ Σαρπ, και οι δυο γυναίκεςαγκαλιάστηκαν θερμά.

«Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» είπε η Χάριετ. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε απαλέςμπούκλες και φαινόταν πολύ χαριτωμένη με ένα ταφταδένιο καρό φόρεμα με μπορντούρα απόκόκκινο βελούδο.

«Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, Χάριετ. Δεν ήξερα ότι θα ερχόσουν».Η Χάριετ κοίταξε πάνω από τον ώμο της. «Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να έρθω, αλλά ο Ντέιβιντ

επέμενε. Πίστευε ότι θα μου έκανε καλό και είχε δίκιο. Έλα, πρέπει να τον γνωρίσεις».Της σύστησε τον πλούσιο γαιοκτήμονα που την είχε μαγέψει τόσο πολύ και η Γκρέις τον

συμπάθησε αμέσως. Ήταν ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας με ωραίο πρόσωπο, γλυκό χαμόγελοκαι γαλανά μάτια γεμάτα καλοσύνη.

Θα ήταν μια υπέροχη βραδιά αν δεν τη σκίαζε η σκέψη του πατέρα της, που βρισκότανολομόναχος στο φρικτό κελί του. Μόνο ο Κορντ, η Βικτόρια και ο Ρέιφ γνώριζαν ποια θλίψη έκρυβεη Γκρέις στην καρδιά της. Μόνο οι φίλοι της ήξεραν ότι ο υποκόμης Φορσάιθ, ο άνθρωπος που θααπαγχονιζόταν το πρωί της μεθεπόμενης μέρας, ήταν ο πατέρας της, και όλοι τους ήταν απίστευταπεριποιητικοί μαζί της εκείνο το βράδυ και ο καθένας τους είχε κάτι ελπιδοφόρο να της πει.

«Η οικονόμος μου, η κυρία Γκρέι, μίλησε με την οικονόμο σου, την κυρία Γουίνθορπ», είπε ηΒικτόρια. «Η κυρία Γουίνθορπ είπε στην κυρία Γκρέι ότι ψάχνετε για κείνον το νεαρό, τον ΠίτερΟ’Ντέιλι, και η κυρία Γκρέι της είπε ότι έχει μια φίλη που ίσως ξέρει πού βρίσκεται».

«Ω Τόρι, αυτό θα ήταν υπέροχο».«Αύριο θα ξέρουμε περισσότερα».Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι, νιώθοντας την πρώτη αμυδρή ελπίδα από την ημέρα της σύλληψης

του πατέρα της.Ο Ρέιφ την πήρε παράμερα και της είπε ότι είχε ένα φίλο τραπεζίτη που διηύθυνε το

υποκατάστημα της Τράπεζας του Λονδίνου όπου ο Κόλινγουντ κατέθετε τα χρήματά του.«Ο Ντένγουερδ λέει ότι ο κόμης έκανε πολλές καταθέσεις μεγάλων ποσών σε σύντομο χρονικό

διάστημα αμέσως μετά τη σύλληψη του πατέρα σου. Δυστυχώς, δεν ξέρει με βεβαιότητα από πούπροέρχονται τα χρήματα, αλλά λέει πως συνολικά ήταν ένα τεράστιο ποσό και όλες οι καταθέσειςέγιναν σε μετρητά».

«Πώς τον έπεισες να σου δώσει τέτοιες πληροφορίες; Αν δεν κάνω λάθος, οι τραπεζίτεςυποτίθεται ότι είναι εχέμυθοι».

Ο Ρέιφ μόρφασε. «Όταν κάποιος είναι δούκας, καλή μου, δεν υπάρχει όριο στις εκδουλεύσεις πουτου προσφέρουν οι άλλοι».

Αλλά και ο Κορντ της μίλησε σχετικά με το ζήτημα του Πίτερ Ο’Ντέιλι. «Αν τον βρούμε, θα τονπάω εγώ ο ίδιος στην αστυνομία και θα φροντίσω να μιλήσει».

«Ευχαριστώ», είπε η Γκρέις και ο λαιμός της έκλεισε από τη συγκίνηση. «Ό,τι κι αν γίνει, είστε οιπιο υπέροχοι φίλοι».

Κι έτσι το χριστουγεννιάτικο δείπνο δεν ήταν σκέτη καταστροφή, και παρ’ όλο που τίποτε απ’όσα της είχαν πει δεν ήταν από μόνο του αρκετό για να σώσει τον πατέρα της, αρκούσε για να της

Page 219: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

δώσει ελπίδα. Σε συνδυασμό με τη βοήθεια και τη στήριξη του άντρα της, θα κατάφερνε νααντιμετωπίσει οτιδήποτε επιφύλασσε το μέλλον.

Η τελευταία μέρα πέρασε χωρίς καμιά είδηση από τον Τζόνας Μακφί. Νύχτωσε και κανένα μήνυμαδεν είχε φτάσει. Ο απαγχονισμός είχε οριστεί για το πρωί. Η Γκρέις είχε ανεβεί στο δωμάτιό της γιανα κλάψει και ο Ίθαν δεν τολμούσε να την ενοχλήσει.

Καθόταν στο γραφείο του, αλλά ήταν αδύνατο να συγκεντρωθεί στα ναυτιλιακά έγγραφα που είχεμπροστά του. Αναστέναξε. Τόσους μήνες που αναζητούσε τον υποκόμη, δεν είχε φανταστεί ποτέ ότιστο τέλος θα επιθυμούσε να αναβληθεί ο απαγχονισμός.

Όμως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο, ήθελε να επανεξετάσει όλα τα γεγονότα, ήθελε ναβεβαιωθεί ότι ο άνθρωπος που θα πέθαινε το πρωί ήταν πραγματικά εκείνος που είχε διαπράξει τοέγκλημα.

Όμως δεν επρόκειτο να συμβεί. Ούτε καν με τη βοήθεια ενός δούκα και ενός κόμη. Δεν υπήρχαναδιάσειστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο υποκόμης Φορσάιθ ήταν αθώος –ούτε καν ο Ίθανδεν μπορούσε να είναι βέβαιος. Και ύστερα από τα χρήματα και το χρόνο που είχαν ξοδέψει οιΑρχές καταζητώντας τον, η μισή πόλη αδημονούσε να τον δει στην κρεμάλα.

Ήταν αργά όταν ανέβηκε στο δωμάτιό του. Σκέφτηκε να αφήσει τη γυναίκα του μόνη στο δικότης, να της δώσει χρόνο να θρηνήσει, αλλά μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι βδομάδες τώρα και όσο τοσκεφτόταν τόσο βεβαιωνόταν πως το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η Γκρέις θα ήταν να μείνειμόνη.

Έτσι, έβγαλε τα ρούχα του, φόρεσε τη μεταξωτή μπορντό ρόμπα του και πήγε στο δωμάτιό της.Ήταν ήσυχα και σκοτεινά, και ούτε το τζάκι ήταν αναμμένο, παρ’ όλο που έκανε ψύχρα. Έβγαλε

αμίλητος τη ρόμπα, ξάπλωσε δίπλα της και γύρισε προς το μέρος της.«Θα προτιμούσα να μείνω μόνη, Ίθαν».«Όχι απόψε». Ήταν ο τόνος που χρησιμοποιούσε όταν απευθυνόταν στο πλήρωμά του. «Απόψε

θα κοιμηθώ στο κρεβάτι σου, αν κοιμηθείς κι εσύ εδώ».Για μια στιγμή το σώμα της σφίχτηκε. Έπειτα ο Ίθαν την άκουσε να αναστενάζει παραιτημένη.

«Αν επιμένεις».«Επιμένω». Πήγε πιο κοντά της και την αγκάλιασε, αλλά το σώμα της έμεινε άκαμπτο και

τεντωμένο. Τη φίλησε πολύ απαλά στο λαιμό. «Κοιμήσου, αγάπη μου. Μόνο να θυμάσαι ότι είμαιεδώ αν με χρειαστείς».

Για μια στιγμή εκείνη έμεινε απόμακρη, αλλά έπειτα ένας πνιχτός λυγμός ξέφυγε από το λαιμότης. Γύρισε προς το μέρος του, τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του και άρχισε να κλαίει πάνω στονώμο του. Το χρειαζόταν αυτό, χρειαζόταν εκείνον, και ο Ίθαν χαιρόταν που είχε πάει κοντά της.

Ύστερα από λίγο το κλάμα της καταλάγιασε και τελικά ησύχασε. Το σώμα της χαλάρωσε,κούρνιασε δίπλα του και όχι πολύ αργότερα την πήρε ο ύπνος.

Ο Ίθαν ήθελε πολύ να κοιμηθεί κι εκείνος, αλλά δεν μπορούσε. Ο πατέρας της Γκρέις θα πέθαινετο πρωί. Και προς μεγάλη του έκπληξη, κατάλαβε ότι ευχόταν να μη συμβεί.

«Τι στην ευχή κάνεις εκεί;»

Page 220: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Από τη βάση της σκάλας, η Γκρέις σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Όπως πάντα, η καρδιάτης φτερούγισε όταν τον αντίκρισε. «Θα πάω, Ίθαν. Μην προσπαθήσεις να με σταματήσεις».

Τον είδε να κατεβαίνει τα τελευταία σκαλοπάτια και ένιωσε την έντονη παρουσία του να τηντυλίγει, τα χέρια του να ακουμπούν στους ώμους της. «Άκουσέ με, Γκρέις. Πιστεύεις στ’ αλήθειαότι ο πατέρας σου θα ήθελε να τον δεις να πεθαίνει; Πιστεύεις ότι θα ήθελε να τον θυμάσαι έτσι;»

«Η γυναίκα του δε θα είναι εκεί, δεν έχει το κουράγιο. Τα παιδιά του θα φοβούνται το σκάνδαλο.Θέλω να ξέρει ότι είναι κάποιος εκεί που τον πιστεύει, κάποιος που νοιάζεται για το τι τουσυμβαίνει».

Το σαγόνι του σφίχτηκε και για μια στιγμή φάνηκε ότι θα της απαγόρευε να πάει. Έπειτα κούνησεκοφτά το κεφάλι του. «Αν το θέλεις σώνει και καλά, θα σε πάω».

Η Γκρέις τον ευχαρίστησε με ένα μικρό νεύμα, το μόνο που μπορούσε να κάνει χωρίς να τηνπάρουν τα κλάματα. «Σ’ ευχαριστώ».

«Είσαι σίγουρη, Γκρέις; Είσαι βέβαιη ότι θέλεις να το κάνεις;»«Πρέπει να πάω, Ίθαν. Πατέρας μου είναι».Ο Ίθαν την άφησε για να μιλήσει με τον μπάτλερ. «Κύριε Μπέινς, στείλτε έναν υπηρέτη να φέρει

την άμαξα».«Όπως επιθυμείτε, λόρδε μου». Ο Μπέινς τον κοίταξε επίμονα και η Γκρέις αναρωτήθηκε πόσα

γνώριζαν οι υπηρέτες για τη σχέση της με τον υποκόμη. Ήταν δύσκολο να κρατήσει κανείς μυστικάαπό ένα τόσο πολυάριθμο προσωπικό σαν κι αυτό στο σπίτι ενός μαρκησίου και ύστερα από τιςερωτήσεις της για τον Πίτερ Ο’Ντέιλι, ήταν βέβαιο ότι γνώριζαν περισσότερα απ’ όσα άφηναν ναφανούν.

Δεν είχε σημασία, τουλάχιστον για κείνη. Δεν την ένοιαζε πια ποιος ήξερε ότι ο υποκόμηςΦορσάιθ ήταν πατέρας της. Δεν πίστευε ότι ήταν προδότης και δεν ντρεπόταν γι’ αυτόν. Στοπανδοχείο, τον είχε φωνάξει πατέρα και αργότερα ο Ίθαν είχε ανησυχήσει πως ο συνταγματάρχηςΠέντλτον την είχε ακούσει και πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ίσως την υποψιαζόταν ότι τον είχεβοηθήσει να δραπετεύσει.

Όμως το επεισόδιο δεν είχε καμιά επίπτωση και ο Ίθαν πίστευε ότι από τη στιγμή που είχανσυλλάβει τον Φορσάιθ, οι Αρχές θα άφηναν το ζήτημα να περάσει.

Η άμαξα ξεκίνησε για το θλιβερό προορισμό της, τον πλακόστρωτο δρόμο έξω από τις φυλακέςτου Νιούγκεϊτ. Η εκτέλεση ήταν προγραμματισμένη για τις οχτώ το πρωί. Είχαν ακόμα πολύ χρόνομπροστά τους, προλάβαιναν να βρουν θέση ανάμεσα στο πλήθος που περίμενε με ανυπομονησία ναδει τον άνθρωπο που όλοι πίστευαν ότι είχε προδώσει την πατρίδα του να τιμωρείται για το έγκλημάτου.

Αν και η κίνηση ήταν πυκνή εκείνη την ώρα, οι δρόμοι γεμάτοι κάρα και άμαξες κάθε λογής,έφτασαν στο Νιούγκεϊτ πολύ πριν από τις οχτώ. Ο Ίθαν έδωσε εντολή στον αμαξά να αφήσει τοόχημα σε έναν πλαϊνό δρόμο ανάμεσα σε άλλες κομψές ιδιωτικές άμαξες που ξεχείλιζαν από μέλητης καλής κοινωνίας και είχαν πάει ως εκεί για να μη χάσουν το συναρπαστικό θέαμα ενόςευπατρίδη όπως οι ίδιοι να απαγχονίζεται για τα εγκλήματά του.

Καθώς κατέβαινε από την άμαξα, η Γκρέις συγκράτησε τα δάκρυα που ανάβλυσαν έξαφνα από ταμάτια της. Δεν ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό το θέαμα. Μια θάλασσα από Λονδρέζους απλωνότανμπροστά της, ένα συνονθύλευμα από πορτοφολάδες και πεταλούδες της νύχτας, λιμοκοντόρους και

Page 221: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

δανδήδες, καθώς πρέπει δεσποινίδες και κυρίους της υψηλής κοινωνίας. Άνθρωποι που πουλούσανπίτες, μελόψωμα και κιλίμια περιφέρονταν ανάμεσά τους, μια γυναίκα που έψηνε μήλα διαλαλούσετην πραμάτεια της. Έβλεπες ανθρώπους να χορεύουν και να γελούν, να τρώνε και να πίνουν. Αν δενήταν οι στρατιώτες με τις ξιφολόγχες που στέκονταν στις παρυφές του πλήθους, θα νόμιζε κανείςότι γινόταν μεγάλο πανηγύρι.

Η Γκρέις πήρε μια τρεμουλιαστή ανάσα και ο Ίθαν άπλωσε το χέρι του για να τη στηρίξει. «Είσαικαλά;»

Η Γκρέις κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Αντίθετα από τους άλλους, μερικοί από τουςοποίους φορούσαν βελούδα και γουναρικά, εκείνη ήταν ντυμένη στα μαύρα από την κορφή μέχρι τανύχια –μαύρο φόρεμα, μαύρα παπούτσια, μαύρο καπέλο και λεπτό μαύρο βέλο.

Ακόμα και η καρδιά της ήταν μαύρη. Είχε πάει εκεί για τον πατέρα της, έναν άνθρωπο που μόλιςείχε αρχίσει να γνωρίζει. Κι όμως ήταν αποφασισμένη να του συμπαρασταθεί, όπως είχε κάνει απότην αρχή.

Τέντωσε το λαιμό της για να δει πέρα από το πλήθος που ήταν μαζεμένο μπροστά στην ξύλινηαγχόνη που είχαν μεταφέρει έξω από τη φυλακή με τη βοήθεια μερικών αλόγων. Την ίδια στιγμή οκόσμος υποχώρησε σπρώχνοντάς την προς τα πίσω, αλλά εκείνη συνέχισε πεισματικά το δρόμο τηςκαι άκουσε πίσω της τον Ίθαν να ξεστομίζει μια βρισιά.

«Να πάρει η οργή, Γκρέις, δε χρειάζεται να πας πιο κοντά. Έκανες για τον πατέρα σου πολύπερισσότερα απ’ όσο οι δικοί του άνθρωποι».

«Θέλω να ξέρει ότι είμαι εδώ».«Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, αγάπη μου. Σου το λέω εκ πείρας, αυτές οι μνήμες σε

κυνηγούν όλη σου τη ζωή».Εκείνη τον κοίταξε και προσπάθησε να μην κλάψει. «Πρέπει να το κάνω, Ίθαν. Δε γίνεται

αλλιώς». Γυρνώντας του την πλάτη, άρχισε να περπατάει αναζητώντας ένα σημείο όπου θαμπορούσε να τη δει ο πατέρας της. Ο Ίθαν την ακολούθησε, βοηθώντας τη ν’ ανοίγει δρόμο μέσαστον κόσμο και μένοντας κοντά της για την περίπτωση που θα τον χρειαζόταν.

«Από δω», είπε, οδηγώντας τη στην κορυφή της σκάλας ενός κοντινού κτιρίου. Η Γκρέις ένιωσετο χέρι του στη μέση της να της δίνει δύναμη και σκέφτηκε πως αν δεν τον αγαπούσε ήδη, θα τονερωτευόταν εκείνη τη στιγμή.

«Έρχονται», είπε σιγανά ο Ίθαν και, ακολουθώντας το βλέμμα του, η Γκρέις είδε μια πόρτα ναανοίγει στον τοίχο του καταθλιπτικού κτιρίου που δέσποζε στο δρόμο. Δε θα απαγχονίζονταν άλλοικρατούμενοι εκείνη την ημέρα. Η εκτέλεση ενός προδότη, και μάλιστα υποκόμη, ενός ανθρώπουπου είχε ξεφύγει από το δήμιο επί ένα χρόνο σχεδόν, ήταν από μόνη της ένα συνταρακτικό γεγονός.

Η καρδιά της σφίχτηκε αφόρητα καθώς το βλέμμα της γλιστρούσε πάνω από το μακάβριαχαρούμενο πλήθος και σταματούσε στον άντρα που έβγαινε από την πόρτα της φυλακής δεμένοςχειροπόδαρα. Είδε ότι δεν είχε πια τη γενειάδα του και τα ματογυάλια που αποτελούσαν τημεταμφίεσή του τόσο καιρό. Αντίθετα, ήταν ντυμένος κομψά και αριστοκρατικά, με σκούρο καφέστενό παντελόνι, φράκο με βελούδινο γιακά και κατάλευκο ψηλό κολάρο. Προχωρούσε ευθυτενής,έτοιμος να γευτεί τα τελευταία λεπτά της ζωής του.

Ο λαιμός της έκλεισε και τα μάτια της θόλωσαν από τα δάκρυα. «Πατέρα...» ψιθύρισε. Ένιωσε τοχέρι του Ίθαν να πιάνει το δικό της και έπλεξε τα δάχτυλά της στα δικά του, ένιωσε την

Page 222: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

καθησυχαστική παρουσία του καθώς έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος της.Το πλήθος τώρα άρχισε να αποδοκιμάζει, πετώντας πράγματα στον άνθρωπο που πίστευε ότι ήταν

προδότης, λούζοντάς τον με βρισιές. Εκείνος όμως προχωρούσε κοιτάζοντας ίσια μπροστά του,αριστοκράτης ως το τέλος, και η καρδιά της Γκρέις φούσκωσε από περηφάνια που ήταν κόρη του.

Οι φρουροί σταμάτησαν έξω από την πόρτα και έβγαλαν τα σιδερένια δεσμά από τα πόδια του.Για μια στιγμή ο κόσμος σπρώχτηκε προς τα εμπρός και η Γκρέις δεν μπορούσε να δει τι γινόταν.Καθώς όμως το ανθρωπομάνι τραβιόταν πάλι προς τα πίσω, εντόπισε μια γνώριμη γυναικείαφιγούρα και κράτησε την ανάσα της.

«Θεία Ματίλντα!» φώναξε και κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά, προσπαθώντας να ανοίξει δρόμογια να πάει κοντά στην ηλικιωμένη γυναίκα και τη φίλη της που σπρώχνονταν μέσα στο πλήθος.«Λαίδη Τουίντ!»

Οι δυο γυναίκες γύρισαν ξαφνιασμένες ακούγοντας τα ονόματά τους και η Γκρέις τους κούνησετο χέρι.

«Μείνε εδώ», είπε επιτακτικά ο Ίθαν. «Θα πάω να τις φέρω».Μερικά λεπτά αργότερα, η Γκρέις έπεφτε στην αγκαλιά της θείας της. Έκλαιγαν και οι δυο και η

λαίδη Τουίντ σκούπιζε τα δάκρυα που κυλούσαν στα στρουμπουλά της μάγουλα.«Έπρεπε να το φανταστώ ότι θα ερχόσουν», είπε η Ματίλντα. Τα ασημένια της μαλλιά έλαμπαν

στις αχνές ακτίνες του πρωινού ήλιου. «Λατρεμένο μου παιδί, έχεις τόσο κουράγιο. Με κάνεις πολύπερήφανη».

Η Γκρέις έμεινε στην αγκαλιά της θείας της για μερικά λεπτά ακόμα, αφού καμιά από τις δυο δενήθελε να αποχωριστεί την άλλη. «Πώς έμαθες για τον απαγχονισμό; Αφού μόλις πριν από μερικέςμέρες τον συνέλαβαν. Πώς ήρθες τόσο γρήγορα;»

«Ήμαστε ήδη καθ’ οδόν προς το Λονδίνο. Φτάσαμε χθες το βράδυ. Ο Χάρμον μου έγραψε ότιβρισκόταν στην πόλη και ήλπιζα πως θα τον έβρισκα με κάποιο τρόπο, γιατί ήθελα να τον βοηθήσωνα αποδείξει την αθωότητά του. Όπως ήλπιζα να δω κι εσένα, φυσικά, και το νεογέννητο ανιψιό μου,τον μικρό Άντριου. Και μόλις έφτασα έμαθα τα φοβερά νέα».

«Ω θεία Ματίλντα. Ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάς. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει.Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι».

«Έκανες πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να ζητήσει κανείς».«Χαίρομαι που είσαι εδώ». Η Γκρέις κατάπιε τα δάκρυά της. «Ήθελα να ξέρει ότι κάποιος τον

αγαπάει και τώρα θα το δει». Πήρε βαθιά εισπνοή. Έπρεπε να είναι δυνατή. Για τον πατέρα της –καιγια τη γυναίκα που τον είχε μεγαλώσει.

«Είναι αθώος», είπε η Ματίλντα και τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. «Ήλπιζα τόσο πολύ ότιθα έβρισκε τρόπο να το αποδείξει».

Η Γκρέις δεν είπε τίποτα. Ο λαιμός της πονούσε και ο κόμπος που την έπνιγε την εμπόδιζε ναμιλήσει. Κούνησε απλώς το κεφάλι. «Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο».

Έπιασε το χέρι της θείας της και το έσφιξε, βλέποντας τον πατέρα της να οδηγείται στην αγχόνη.Το απόσπασμα έφτασε στα σκαλοπάτια και ο υποκόμης άρχισε να ανεβαίνει, κάνοντας το κάθε βήμαμε αποφασιστικότητα, με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα καρφωμένο μπροστά. Πάνω στην εξέδρα,ένας ιερέας στεκόταν δίπλα στο δήμιο. Ο εφημέριος είπε κάτι στον υποκόμη, αλλά είχε πολύ θόρυβογια ν’ ακουστεί τι είχε πει.

Page 223: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Εξακολουθώντας να κρατάει το χέρι της θείας της, η Γκρέις κοίταξε προς την εξέδρα και για έναδευτερόλεπτο το βλέμμα του πατέρα της καρφώθηκε στο πρόσωπό της. Την είχε δει, είχε δει τηΜατίλντα και τη λαίδη Τουίντ, είχε δει τις γυναίκες που τον αγαπούσαν, που είχαν πάει εκεί για νατου μεταδώσουν τη δύναμή τους.

Ο δήμιος σήκωσε τη θηλιά και την πέρασε στο λαιμό του υποκόμη. Σε μερικά δευτερόλεπτα θαήταν νεκρός. Η Γκρέις πάλεψε να συγκρατήσει το φρικτό πόνο που της έσφιγγε το στήθος και τολαιμό και προσευχήθηκε ο θάνατός του να ήταν γρήγορος και ανώδυνος.

Το απόσπασμα πήρε θέσεις στην εξέδρα, ο ιερέας, ένας αδύνατος, φαλακρός άντρας με σκούραρούχα που χοροστατούσε στην τελετή, άρχισε να διαβάζει ένα απόσπασμα από τη Βίβλο και ομαυροντυμένος δήμιος ετοιμάστηκε.

Η Γκρέις έκλεισε τα μάτια και άρχισε να προσεύχεται.Προσευχόταν ακόμα όταν άκουσε αναταραχή πίσω της. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά προς τα κει,

είδε με έκπληξη τον Κορντ Ίστον να ανοίγει δρόμο μέσα στο πλήθος σέρνοντας από το γιακά ένανψηλό, αδύνατο νεαρό. Μερικά μέτρα πίσω του, αναγνώρισε τον Τζόνας Μακφί να προχωράειβιαστικά δίπλα σε έναν κοντόχοντρο άντρα που δεν τον είχε ξαναδεί.

«Θεέ μου! Κάτι βρήκαν!» Ο Ίθαν την έπιασε από τους ώμους. «Μείνε εδώ με τη θεία σου και τηλαίδη Τουίντ μέχρι να γυρίσω».

Η Γκρέις όμως δεν μπορούσε να μείνει. Ίσως ήταν η ευκαιρία που περίμεναν, η τελευταία ελπίδανα σωθεί ο πατέρας της.

«Τι έγινε;» ρώτησε η Ματίλντα. «Τι συμβαίνει;»Η Γκρέις της έδειξε τους άντρες που προχωρούσαν σπρώχνοντας προς την εξέδρα. «Αυτοί οι

άνθρωποι είναι φίλοι μου. Πασχίζουν να αποδείξουν την αθωότητα του πατέρα μου. Πρέπει να πάωκοντά του. Ίσως μπορέσω να βοηθήσω σε κάτι».

Λύνοντας τις κορδέλες του καπέλου της, ανασήκωσε το βέλο και το πέταξε μακριά, κι ύστεραέπιασε τις φούστες της και άρχισε να προχωρά με δυσκολία προς την αγχόνη. Με την άκρη τουματιού της, είδε άλλα δύο γνώριμα πρόσωπα να προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση και οι ελπίδεςτης αναπτερώθηκαν ακόμα περισσότερο όταν αναγνώρισε το δούκα του Σέφιλντ και τον άνθρωποπου έσπρωχνε προς την εξέδρα με την κάννη του πιστολιού του –που δεν ήταν άλλος από τον κόμητου Κόλινγουντ!

«Με συγχωρείτε! Σας παρακαλώ! Αφήστε με να περάσω!» Κάνοντας μερικά βήματα ακόμα,κοίταξε προς την εξέδρα και για μια στιγμή το βλέμμα της συναντήθηκε με το βλέμμα του πατέρατης. Είδε ότι ο υποκόμης κοιτούσε τους νεοφερμένους με την ίδια ελπίδα που η Γκρέις ήξερε ότιέλαμπε και στα δικά της μάτια.

Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε να βρήκαν τις αποδείξεις που χρειαζόμαστε!

29

Page 224: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Κάνοντας έναν κύκλο, ο Ίθαν έφτασε στην εξέδρα την ίδια στιγμή με την ομάδα των υπόλοιπωναντρών.

Ο Ρέιφ έσπρωξε το λόρδο Κόλινγουντ, που ήταν κάτωχρος και βλοσυρός, προς τα σκαλοπάτιατης.

«Σας εκλιπαρώ να σταματήσετε την εκτέλεση!» Ο Ρέιφ έσπρωξε πάλι τον κόμη προς τα εμπρός.«Βρήκαμε αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος που ετοιμάζεστε να απαγχονίσετεείναι αθώος!»

Ο Κορντ ανέβηκε τα σκαλιά, τραβώντας τον νεαρό, τον Πίτερ Ο’Ντέιλι, ξοπίσω του και τονγύρισε προς τους τρεις άντρες που στέκονταν δίπλα στον υποκόμη. Ο Ο’Ντέιλι ήταν μεγαλύτεροςαπ’ όσο είχε φανταστεί ο Ίθαν και πολύ πιο σκληρός. Το πρόσωπό του έμοιαζε με μάσκα γεμάτημίσος και πείσμα. Είχε ξεπουλήσει τα νιάτα του για το χρήμα και πιθανότατα δε θα προλάβαινε ναγεράσει.

«Ο δούκας έχει δίκιο», είπε ο Κορντ. «Έχουμε αρκετές αποδείξεις. Το μόνο που χρειαζόμαστεείναι να μας δώσετε λίγο χρόνο για να μας ακούσετε».

Ο Τζόνας Μακφί ανέβηκε ακολουθούμενος από τον άγνωστο. «Αυτός ο άνθρωπος ονομάζεταιΣίλας Μακέι», είπε. «Είναι κάτοικος του Φόκστοουν, ενός μέρους που οι ακτές τουχρησιμοποιούνται για λαθρεμπόριο. Ο κύριος Μακέι παρουσιάστηκε οικειοθελώς για να καταθέσεικατά του λόρδου Κόλινγουντ. Λέει ότι είδε τον κόμη να συναντιέται πολύ συχνά με Γάλλους».

«Αυτό είναι τερατώδες!» φώναξε ο Κόλινγουντ.Ένας από τους δικαστές που είχε συμμετάσχει στη δίκη του Φορσάιθ στεκόταν στη βάση της

εξέδρας. Άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια για να πάει κοντά τους. «Αν αυτός ο άνθρωπος, οΜακέι, έχει αποδείξεις, γιατί δεν παρουσιάστηκε νωρίτερα; Γιατί άργησε τόσο πολύ;»

«Φοβόταν για την οικογένειά του, λόρδε μου», είπε ο Τζόνας. «Φαίνεται ότι ο κόμης είναιπανίσχυρος στο Φόκστοουν. Τον διαβεβαίωσα ότι αν πει την αλήθεια, η οικογένειά του δε θα πάθειτίποτα. Δε θα υπάρχει λόγος να φοβούνται ούτε τον κόμη ούτε τους συνεργούς του. Του εξήγησαότι ο μαρκήσιος του Μπέλφορντ εγγυάται προσωπικά την ασφάλειά τους».

«Πολύ σωστά, κύριε Μακέι», είπε ο Ίθαν, καθώς ανέβαινε κι αυτός τα ξύλινα σκαλοπάτια. «Έχετετο λόγο μου ότι εσείς και η οικογένειά σας δεν κινδυνεύετε».

Ο Κορντ έσυρε τον ψηλό, αδύνατο νεαρό μπροστά στο δικαστή. «Πες του ό,τι μου είπες. Αν πειςψέματα, θα σε σκοτώσω επιτόπου».

Ο Ο’Ντέιλι ξεστόμισε μια βρισιά. Τα χέρια του ήταν δεμένα μπροστά του και ο Ίθαν διέκρινε τακατάμαυρα από τη βρόμα νύχια του. Ο Ο’Ντέιλι έδειξε με το κεφάλι τον Κόλινγουντ. «Αυτός ήταν.Με πλήρωνε για να κλέβω πληροφορίες από τους φακέλους του κυρίου. Ήταν πολλά λεφτά, δενείχα ξαναδεί τόσα λεφτά στη ζωή μου. Αυτός ήταν», επανέλαβε, δείχνοντας πάλι τον κόμη με τοκεφάλι. «Δεν ήξερα όμως ότι το κάθαρμα μας ξεπουλούσε στους Γάλλους. Αυτός είναι ο προδότηςπου ψάχνετε».

Όλα έγιναν μονομιάς. Ο Ίθαν είδε την Γκρέις να φτάνει στην εξέδρα και την ίδια στιγμή τονΚόλινγουντ να ορμάει προς τα εμπρός, να πετάει το πιστόλι από το χέρι του Ρέιφ, να το αρπάζει απόκάτω και να κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά, παίρνοντας μαζί του και την Γκρέις.

«Μην κουνηθεί κανείς!» φώναξε, γυρνώντας την προς το μέρος τους. Την άδραξε από τη μέση,την έσπρωξε μπροστά και κάρφωσε το πιστόλι στο κεφάλι της. «Μια κίνηση, και η λαίδη

Page 225: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Μπέλφορντ είναι νεκρή».Ο Ίθαν μαρμάρωσε. Έπρεπε να το φανταστεί ότι δε θα έμενε εκεί που την είχε αφήσει. Έπρεπε να

την είχε πάρει μαζί του, έπρεπε...Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. Δεν ήταν ώρα για μεταμέλειες. Η Γκρέις κινδύνευε, μόνο

αυτό είχε σημασία. Επικέντρωσε την προσοχή του στον κόμη και μια απόλυτη ηρεμία απλώθηκεμέσα του. «Άφησέ την, Κόλινγουντ. Δεν μπορείς να γλιτώσεις. Θα σε βρουν όπου κι αν πας».

Ο κόμης τον αγνόησε. «Ανοίξτε δρόμο!» φώναξε στον κόσμο, που είχε βουβαθεί. «Φύγετε απόμπροστά μου, αλλιώς θα σκοτώσω τη λαίδη».

Το πλήθος παραμέρισε σαν την Ερυθρά Θάλασσα, αφήνοντάς τον να περάσει, και ο Ίθαν τονακολούθησε αργά, κατεβαίνοντας τα σκαλιά ένα ένα, με το βλέμμα καρφωμένο στον κόμη. Μέσατου, το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος από το φόβο. Εξωτερικά όμως ήταν τόσο ήρεμος που θανόμιζε κανείς ότι το να απειλεί κάποιος τη γυναίκα του ήταν καθημερινό φαινόμενο –αν και τοντελευταίο καιρό συνέβαινε συχνά.

Η έκφραση της ηρεμίας ήταν ένα τέχνασμα που είχε μάθει στη φυλακή, μια τεχνική επιβίωσης πουαπαιτούσε τεράστιο αυτοέλεγχο. Αυτό έκανε και τώρα, κρατώντας το πρόσωπό του εντελώςανέκφραστο και παρακαλώντας να μην καταλάβαινε ο κόμης τον τρόμο του για τη ζωή της Γκρέις, οοποίος του έσφιγγε την καρδιά σαν μέγκενη.

«Άφησέ την», επανέλαβε αργά, με έναν απειλητικό τόνο. Ήταν ο τόνος που χρησιμοποιούσε στοπλοίο –ψυχρός, επιβλητικός, γεμάτος υπονοούμενα για την τιμωρία που περίμενε όποιον δενυπάκουε στις εντολές του.

Ο Κόλινγουντ οπισθοχώρησε, τραβώντας μαζί του την Γκρέις, και ο Ίθαν προχώρησε,ακολουθώντας τον βήμα προς βήμα όπως ο πάνθηρας το θήραμά του.

«Σταμάτα εκεί που είσαι», τον προειδοποίησε ο Κόλινγουντ με φωνή που έτρεμε, πιέζοντας τοπιστόλι στο κεφάλι της Γκρέις. «Θα τη σκοτώσω, σου τ’ ορκίζομαι!»

«Πάτα τη σκανδάλη και είσαι νεκρός», τον απείλησε ο Ίθαν, κάνοντας άλλο ένα βήμα προς τομέρος του. «Άσε κάτω το όπλο και κάνε στην άκρη».

«Δεν έχει σημασία αν τη σκοτώσω ή όχι. Θα με κρεμάσουν έτσι κι αλλιώς, και το ξέρουμε και οιδυο. Προτιμώ να το διακινδυνεύσω».

Ο Ίθαν προσπάθησε να συγκρατήσει την οργή που φούντωσε μέσα του. «Είσαι κλέφτης καιπροδότης, Κόλινγουντ, όχι δολοφόνος. Άφησε κάτω το όπλο».

«Κάνε πίσω –σε προειδοποιώ!» Ο κόμης πισωπάτησε πάλι και ο Ίθαν τον ακολούθησεπεισματικά, χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να τον κοιτάζει στα μάτια.

Ο Κόλινγουντ συνέχισε να οπισθοχωρεί και ο κόσμος παραμέρισε. Μερικοί ψιθύριζαν, αλλά οιπερισσότεροι ήταν σιωπηλοί. Άλλο ένα βήμα κι άλλο ένα. Ο Ίθαν τον ακολουθούσε αργά αλλάσταθερά. Με την άκρη του ματιού του, είδε τον Ρέιφ και τον Κορντ να προχωρούν παράλληλα με τοπλήθος, προσπαθώντας να βγουν πίσω από τον κόμη.

Ο Κόλινγουντ συνέχισε να οπισθοχωρεί. Κόντευε να φτάσει στις άμαξες που ήταν σταματημένεςστο δρόμο, απέναντι από τη φυλακή, όταν το πόδι του σκόνταψε σε μια πλάκα και παραπάτησε. ΗΓκρέις εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να ελευθερωθεί. Η καρδιά του Ίθαν παραλίγο νασταματήσει όταν την είδε να τινάζει το πόδι της προς τα πίσω, να πετυχαίνει τον κόμη στο καλάμικαι να τραβιέται μακριά του.

Page 226: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Με ένα μουγκρητό, ο Ίθαν όρμησε και άρπαξε το πιστόλι από το χέρι του Κόλινγουντ πριν τουδώσει μια τόσο δυνατή γροθιά που το κεφάλι του τινάχτηκε προς τα πίσω, έχασε την ισορροπία τουκαι σωριάστηκε στο πλακόστρωτο.

Ο Ίθαν του κάρφωσε το πιστόλι κάτω από το σαγόνι· το μίσος έβραζε μέσα του, τόσο αβυσσαλέοπου ένιωθε να τον τυφλώνει.

Ο Κόλινγουντ ήταν ο προδότης, όχι ο Φορσάιθ! Ο Κόλινγουντ τον είχε προδώσει.Μπροστά από τα μάτια του πέρασαν οι άντρες του πληρώματός του, άκουσε τις κραυγές και τα

ουρλιαχτά τους, είδε το αίμα και το θάνατο. Επιτέλους, είχε έρθει η στιγμή της εκδίκησης.Το δάχτυλό του πίεσε τη σκανδάλη. Σε μια στιγμή όλα θα είχαν τελειώσει και θα είχε

απελευθερωθεί από τον όρκο που είχε δώσει. Κόμποι ιδρώτα ανάβλυσαν στο μέτωπό του και το χέριτου άρχισε να τρέμει.

«Ίθαν...» Ο απαλός ήχος της φωνής της Γκρέις διαπέρασε την ομίχλη της μανίας του. Κούνησεπέρα δώθε το κεφάλι του, προσπαθώντας να καθαρίσει την εικόνα, και το πιστόλι ταλαντεύτηκε.

Κάν’ το! φώναξε το μυαλό του.Όμως ένα άλλο κομμάτι του σκέφτηκε τη γυναίκα του και το αύριο που ανοιγόταν μπροστά τους,

σκέφτηκε το νεογέννητο γιο του και το πόσο πολύ τον αγαπούσε.Το χέρι του έτρεμε. Έσφιξε πιο γερά το όπλο.«Αν τον σκοτώσεις, θα τον λυτρώσεις γρήγορα», είπε σιγανά ο Κορντ από πίσω του. «Του αξίζει

να απαγχονιστεί, του παλιάνθρωπου».Ο Ίθαν πίεσε πιο πολύ το πιστόλι στο λαιμό του κόμη κι εκείνος άρχισε να τρέμει.«Δεν αξίζει τον κόπο, Ίθαν». Η φωνή του Ρέιφ ακούστηκε κάπου αριστερά του.Ο Κόλινγουντ τον κοιτούσε έντρομος, με μάτια δακρυσμένα. Ο Ίθαν ανατρίχιασε, ξεροκατάπιε

και τράβηξε το πιστόλι. Δίνοντάς το στον Κορντ, ανασηκώθηκε, πήρε μια βαθιά εισπνοή που τουκαθάρισε το μυαλό και γύρισε προς την Γκρέις.

Ήταν εκεί, στην άκρη του κύκλου των ανθρώπων που τους περιέβαλλε, και τον κοιτούσεδακρυσμένη. Προχώρησε προς το μέρος της. Δυο δρασκελιές και την έκλεισε στην αγκαλιά του.

Έκρυψε το πρόσωπό του στα μαλλιά της, που είχαν ξεφύγει από τις φουρκέτες, ανάσανε τογνώριμο, γλυκό άρωμά της. «Θεέ μου, πόσο τρόμαξα. Αν σ’ έχανα, δε θα μπορούσα να το αντέξω».

Εκείνη τον κοίταξε και τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της. «Δεν τον σκότωσες».Ο Ίθαν κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι. «Δεν είχε πια σημασία. Μόνο εσύ μετράς, Γκρέις. Εσύ και

ο μικρός Άντριου. Σας αγαπώ και τους δυο τόσο πολύ».Η Γκρέις ξεροκατάπιε. «Κι εγώ σ’ αγαπώ, Ίθαν». Τα χείλη της έτρεμαν. «Μερικές φορές

αισθάνομαι πως σ’ αγαπούσα από τη στιγμή που γεννήθηκα».Έπεσε πάλι στην αγκαλιά του και ο Ίθαν την κράτησε σφιχτά πάνω του. Η καρδιά του χτυπούσε

σαν τρελή από την απέραντη αγάπη που ένιωθε για κείνη.Πήρε βαθιά ανάσα για να συνέλθει και κοίταξε πάλι το σκηνικό γύρω του. Ο Φορσάιθ ήταν αθώος

και θα ζούσε. Ο Κόλινγουντ θα δικαζόταν και σίγουρα θα τον έστελναν στην κρεμάλα. Όλα είχαντελειώσει.

Ο Ίθαν θα έπαιρνε την εκδίκησή του, αλλά δεν είχε πια σημασία. Είχε μάθει ότι το μόνο πουμετρούσε ήταν η αγάπη. Ήταν ένα μάθημα που είχε πληρώσει ακριβά, αλλά δε θα το ξεχνούσε ποτέ.

Μισή ώρα αργότερα, όταν η έξαψη καταλάγιασε και το πλήθος διαλύθηκε, ο Ίθαν οδήγησε την

Page 227: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

όμορφη γυναίκα του και τον πατέρα της, τη θεία της και τη λαίδη Τουίντ πίσω στην άμαξά του.Ο υποκόμης Φορσάιθ τον σταμάτησε για μια στιγμή καθώς πλησίαζαν και τον τράβηξε παράμερα.

«Δεν έχω λόγια να σου εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όσα κάνατε εσύ και η Γκρέις».«Την κόρη σου να ευγνωμονείς. Εγώ δε θα σκεφτόμουν ποτέ ότι ήσουν αθώος αν δεν επέμενε

εκείνη».Ο Φορσάιθ έριξε μια ματιά στην Γκρέις και το πρόσωπό του γλύκανε. «Είμαι πολύ περήφανος γι’

αυτήν».«Την αγαπώ», είπε ο Ίθαν. «Θέλω να το ξέρεις».«Μα είναι ολοφάνερο! Αρκεί να δει κανείς πώς την κοιτάζεις για να το καταλάβει».Ο Ίθαν συγκατένευσε. Ήταν σίγουρος πως έτσι είχαν τα πράγματα. Καθώς επέστρεφαν κοντά

στους άλλους, έπιασε την Γκρέις από το χέρι για να τη βοηθήσει να ανεβεί και για μια στιγμή ταμάτια τους συναντήθηκαν. Το ζεστό βλέμμα που αντάλλαξαν ήταν μια υπόσχεση αγάπης καιαφοσίωσης. Κι εκείνη τη στιγμή ο Ίθαν κατάλαβε ότι για πρώτη φορά από τότε που είχε βγει από τηφυλακή αισθανόταν πραγματικά ελεύθερος.

Έφερε το χέρι της στα χείλη του, φίλησε τρυφερά τα δάχτυλά της και την ευχαρίστησε σιωπηράγια το πολύτιμο δώρο της αγάπης που του είχε χαρίσει. Και ορκίστηκε ότι θα της το ανταπέδιδε κάθεμέρα όσο ζούσαν.

Επίλογος

Λονδίνο, Αγγλία,Απρίλιος 1806Ήταν το γεγονός της χρονιάς. Οι αρραβώνες της λαίδης Μαίρης Ρόουζ Μόνταγκιου, θυγατέρας τουκόμη Θροκμόρτον, και του Ράφαελ Σόντερς, του πανίσχυρου δούκα του Σέφιλντ.

Όλη η καλή κοινωνία του Λονδίνου ήταν παρούσα στην εκδήλωση, μια χοροεσπερίδα πουδινόταν στο μέγαρο του λόρδου Θροκμόρτον, στο Μέιφερ. Στη διάρκειά της θα ανακοινωνόταν ογάμος, που θα γινόταν σε έξι μήνες. Καθώς η οκταμελής ορχήστρα με την κίτρινη λιβρέα, που ήταντο χρώμα της δυναστείας Θροκμόρτον, πλημμύριζε την αίθουσα με τους ήχους της μουσικής, ηΓκρέις κοίταξε τον Ίθαν και τον είδε να την παρατηρεί επίμονα.

«Τι συμβαίνει;» Φοβούμενη μήπως το είχε παρακάνει με την πούδρα ρυζιού που είχεχρησιμοποιήσει για να καλύψει τη γυαλάδα στη μύτη της ή ίσως ότι τα μαλλιά της είχαν γίνει χάλιαέπειτα από την τελευταία ροντέλ που είχε χορέψει, σήκωσε το χέρι της και ψηλάφισε τις μπούκλεςτης.

«Απλώς σκεφτόμουν πόσο όμορφη είσαι».

Page 228: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Η Γκρέις κοκκίνισε. Ο Ίθαν έλεγε σπάνια τέτοια πράγματα, παρ’ όλο που τα υπέροχα γαλανά τουμάτια μιλούσαν καλύτερα από τα λόγια. «Σ’ ευχαριστώ. Κι εσύ είσαι πολύ ωραίος απόψε».

Τα γαλανά του μάτια σκοτείνιασαν και η Γκρέις κατάλαβε τι σκεφτόταν. Ήταν ένας θερμόαιμος,αρρενωπός άντρας και ο πόθος του για κείνη δε φαινόταν να καταλαγιάζει ποτέ. Το κοκκίνισμααπλώθηκε από το πρόσωπο στο λαιμό και το στήθος της και ένιωσε και τη δική της επιθυμία ναφουντώνει.

Το βλέμμα του Ίθαν κατέβηκε χαμηλότερα, σαν να διαπερνούσε το μπούστο του χρυσαφένιουμπροκάρ φορέματός της, και μια γλυκιά ζεστασιά απλώθηκε μέσα της. Ο Ίθαν χαμογέλασε λοξά σαννα είχε καταλάβει τι σκεφτόταν και η Γκρέις χαμήλωσε τα μάτια της αμήχανη.

Αποφασισμένη να αγνοήσει το φλογερό ενδιαφέρον που είχε διακρίνει στο βλέμμα του άντρα της,γύρισε προς την πίστα τη στιγμή που ο Ρέιφ ζητούσε από τη μέλλουσα σύζυγό του να χορέψουν έναβαλς –με την άδεια, φυσικά, του πατέρα της.

«Γιατί κατσούφιασες;» τη ρώτησε ο Ίθαν, βλέποντας ότι κοιτούσε το ζευγάρι που χόρευε. «Δενεγκρίνεις αυτόν το γάμο;»

Ο Ρέιφ ήταν ψηλός, μελαχρινός και κομψός, η Μαίρη Ρόουζ μικροκαμωμένη, ξανθιά καιανοιχτόχρωμη. Ήταν όμορφη και χαριτωμένη, με το ανοιχτόχρωμο ροζ μεταξωτό φόρεμα και ταμαλλιά της ήταν άψογα χτενισμένα, αλλά η επιβλητική παρουσία του Ρέιφ την επισκίαζε εντελώς.

«Δεν είναι ταιριαστό ζευγάρι. Αυτή είναι μια ντροπαλή κοπελίτσα και αισθάνεται δέος μπροστάτου. Ποτέ δε θα καταφέρει να σταθεί ισότιμα δίπλα του και σύντομα ο Ρέιφ θα τη βαρεθεί».

«Κάτι για το οποίο εγώ δεν έχω κανένα φόβο», είπε ο Ίθαν χαμογελώντας.Η Γκρέις άγγιξε το περιδέραιο που φορούσε, ένιωσε τη λεία επιφάνεια των μαργαριταριών, τις

έδρες των λαμπερών διαμαντιών. «Ο Ρέιφ στάθηκε πάντα καλός και πιστός φίλος. Μας βοήθησε νασώσουμε τον μικρό Άντριου. Με βοήθησε να σώσω τη ζωή του πατέρα μου. Η μεγαλύτερη επιθυμίαμου είναι να τον δω να βρίσκει την ίδια ευτυχία που βρήκαμε εμείς».

Ο Ίθαν έπιασε το χέρι της και το έφερε στα χείλη του. «Ίσως τη βρει».«Δεν την αγαπάει. Δε νομίζω πως θα την αγαπήσει ποτέ».«Ο Ρέιφ αγάπησε κάποτε μια γυναίκα, αλλά τον πρόδωσε. Δε νομίζω ότι θα επιτρέψει στον εαυτό

του να αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο άλλη φορά».«Ίσως υπάρχει τρόπος να τον βοηθήσω».Ο Ίθαν την κοίταξε απορημένος και το βλέμμα του έπεσε στα μαργαριτάρια. «Μιλάς για το

περιδέραιο».Η Γκρέις αντιμετώπισε το βλέμμα του, ελπίζοντας ότι θα έδειχνε κατανόηση. «Θα σε πείραζε

πολύ αν του έδινα τα μαργαριτάρια; Ένα δώρο για να το χαρίσει στη γυναίκα του τη νύχτα τουγάμου τους».

«Που απέχει έξι μήνες από σήμερα». Το βλέμμα του έγινε πιο έντονο και το φρύδι τουανασηκώθηκε. «Σκέφτεσαι ότι το περιδέραιο θα τον καθοδηγήσει στην επιλογή του, θα του δείξειτον αληθινό δρόμο για την ευτυχία προτού να είναι πολύ αργά».

«Ξέρω πως είναι ανόητο. Δεν πιστεύω καν στο θρύλο». Αν και δεν μπορούσε να ξεχάσει τηνηλικιωμένη γυναίκα στο κάστρο ή τη χαρά που είχε βρει κοντά στον Ίθαν και τον μικρό Άντριου. «ΟΡέιφ είναι φίλος μας και θέλω να είναι ευτυχισμένος. Ίσως το περιδέραιο τον βοηθήσει να βρει τοδρόμο».

Page 229: Kat Martin-ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Kat Martin-2

Ο Ίθαν έσκυψε και τη φίλησε στο στόμα. «Περιδέραιο της Νύφης δε λέγεται; Ίσως, αν το έχειστην κατοχή του, να τον βοηθήσει να επιλέξει σωστά».

Η Γκρέις συνοφρυώθηκε πάλι. «Ίσως αυτό δεν είναι εφικτό. Τώρα που αρραβωνιάστηκε, μπορείνα είναι αργά».

«Αυτό εξαρτάται από τον Ρέιφ. Δώσε του το περιδέραιο αν θέλεις».Εκείνη του χαμογέλασε, και γέρνοντας προς το μέρος του, τον φίλησε απαλά. «Σ’ ευχαριστώ».Το βλέμμα του Ίθαν κατέβηκε πάλι στην καμπύλη του στήθους της πάνω από το ντεκολτέ του

φορέματος. «Ο Κορντ μου ανέφερε κάτι για ένα δωμάτιο εδώ. Είναι στον επάνω όροφο, κάπωςαπομονωμένο, και χρησιμοποιείται σπάνια. Δεν πιστεύω ότι θα αντιληφθεί κανείς την απουσία μαςαν λείψουμε για λίγο, τι λες κι εσύ;»

Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. Της ήταν αδύνατο να τραβήξει το βλέμμα της από τα φλογερά τουμάτια και την αισθησιακή καμπύλη των χειλιών του. Σκέφτηκε πως ήταν ταιριαστό ζευγάρι σε όλακαι το μυαλό της πέταξε σ’ αυτό που θα συνέβαινε σ’ εκείνο το δωμάτιο. «Όχι, δε νομίζω ότι θαλείψουμε σε κανέναν».

Το βλέμμα του έγινε ακόμα πιο φλογερό. Ρίχνοντας μια ματιά στους ανθρώπους που στέκοντανολόγυρα, ο Ίθαν μίλησε κάπως πιο δυνατά απ’ όσο χρειαζόταν. «Έλα, αγάπη μου, έχει πολλή ζέστηεδώ μέσα. Θα ήθελες να κάνουμε έναν περίπατο στον κήπο;»

Η Γκρέις κρατήθηκε για να μη βάλει τα γέλια. «Πολύ καλή ιδέα, λόρδε μου. Η νύχτα είναι αρκετάκαθαρή για να διακρίνουμε τ’ αστέρια. Η Μεγάλη Άρκτος και ο Λέων θα είναι ορατά απόψε και θαήθελα πολύ να τα δω».

Το χαμόγελο του Ίθαν είχε ένα ίχνος ευθυμίας, που χάθηκε γρήγορα κάτω από μια έκφρασηαπροκάλυπτου πόθου.

Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο ζευγάρι των αρραβωνιασμένων που χόρευε, η Γκρέις είδε τοψεύτικο χαμόγελο και τη βαριεστημένη έκφραση του Ρέιφ και ασυναίσθητα άγγιξε το περιδέραιο.Σκέφτηκε το δώρο που ήταν αποφασισμένη να χαρίσει στο φίλο της και έπιασε το χέρι του Ίθαν.

Του χαμογέλασε και ο πόθος την πλημμύρισε και πάλι καθώς εκείνος την οδηγούσε προς τησκάλα που έβγαζε στο δωμάτιο του δευτέρου ορόφου.